Zaterdagavond, iets na de klok van tienen. Vitória Diabolix heeft net met 15-4 het onderspit gedolven, de zoveelste kansloze nederlaag op rij. Uit vijf vege lijven is elke druppel zweet naar buiten geperst. Hoewel meer gedehydrateerd dan Beyoncé op haar droogtepunt, brengt de aansluitende douche niet het verhoopte soelaas. Om deze kopjes weer omhoog te krijgen, is meer nodig dan zoiets triviaals als een stortbad. Deze situatie vereist radicalere maatregelen. De toekomst van de club staat op het spel.
Als Voorzitter van het spartelende Vitória Diabolix grijp ik naar de laatste reddingsboei: de voltallige ploeg uitnodigen voor een avondje Eurosong. 26 liedjes, 26 keer feest - haast de perfecte antipode van ons voetbalseizoen bestaande uit 26 matchen, 20 keer géén feest. Zo gezegd, zo gedaan, zo geschreven. Met behulp van die goeiige digicorder worden we een kleine twee uur terug in de tijd geflitst. Frankrijk mag aftrappen voor wat geheid een feest voor alle tot nu toe ontdekte zintuigen wordt. De sfeer komt er pas echt goed in wanneer onze landgenoot Roberto Bellarosa aantreedt. Op een week tijd zijn we een vreemd soort sympathie gaan voelen voor deze van elke charme of talent verstoken Waal. Met 'Love Kills' (spreek uit: 'Luv Kiells') brengt hij een ballad van dertien in een dozijn, waarbij zijn persoonlijkheid lijkt te jojoën tussen die van een psychopaat en die van een giechelend schoolmeisje. Mijn studio gaat uit zijn dak. Schatten we de kans op zelfs maar een finaleticket bij de halve finale dinsdag in op een ronde 0%, dan variëren de pronostieken nu van top-10 naar top-5.
Met het verstrijken van de nummers laten alle aanwezigen in toenemende mate hun zelfbeschermende laag ironie voor wat ze is (uiteraard is deze bij mij nooit aanwezig geweest, ik neem dit bloedserieus). We kijken niet meer voor de kitsch of 'om eens goed te lachen'. De volgende uren ligt het epicentrum van de wereld in Malmö, Zweden. Elk nummer wordt gewikt, gewogen, vergeleken met dat van onze Roberto en nadien doorgaans te licht bevonden. Ontspringen de dans, met een verrassend algemene consensus: Malta, Denemarken, Nederland, Moldavië en vooral Noorwegen. De uiteindelijke winnaar komt uit dat lijstje en, belangrijker, ons soulmateken Roberto maakt met een gedeelde elfde plaats onze op hem geprojecteerde ambities zo goed als waar. Meer had deze avond niet nodig om tot zijn einde te komen. Iedereen leefde nog lang en gelukkig, met slechts af en toe kleine flarden van ongeluk voor de duur van een zaalvoetbalmatch, want aan sommige dingen kan zelfs het Eurovisiesongfestival niks verhelpen.
|