Soms is het goed blogger te zijn. Die constatering overviel me meermaals vorige nacht tussen 1 en 3 uur. Ik was weliswaar moe, maar kon alvast vooruitkijken naar een toekomstige tevredenheid die het schrijven van dit stukje met zich mee zou brengen. Het is immers altijd gemakkelijker om over malheur te schrijven, hoe ridiculer van gedaante hoe beter bovendien. In dat opzicht is het bloggerschap een soort van tegenslagenverzekering light. Indien er ongewenste dingen gebeuren, wordt op zijn minst het creatieve proces tot totstandkoming van een blog gesmeerd. Een beetje zoals veel getroebleerde singer-songwriters eigenlijk, wier lyrics pas vloeien wanneer rampspoed hun deel is. In het beste geval verkopen zij daarmee miljoenen platen; waar ikzelf, in mijn droomscenario, het wekelijkse bezoekersaantal van deze webstek boven de grens van de vier kan houden. Zo zie je maar dat elke uit de hand gelopen hobby zijn eigen onverwachte neveneffecten kan hebben.

Aan het malheur van gisteravond lag een bekende dader ten grondslag. Een recidivist zonder weerga, die in ons landsdeel met het initiaalwoord 'NMBS' door het leven gaat. Over de NMBS zijn er vele goeie dingen te vertellen, stuk voor stuk gelogen. Ik verkies hier bij de naakte feiten van gisteren te blijven. Na de wedstrijd België - Verenigde Staten (die gewonnen werd zowaar, door België dan nog) togen ik en vier medesupporters naar het station van Brussel-Centraal. De melding dat de trein van 00u05 richting Leuven 25 minuten vertraging had werd niet op gejuich onthaald, maar gaf ons wel mooi de tijd om ons snel te voeden met fast food. Na de maaltijd bleek dat de oorspronkelijke aangegeven vertraging vervangen was door de melding 'vertraging nog nader te bepalen'. Elke rechtgeaarde treinreiziger weet dat panikeren op zo'n moment aangewezen is. Je mag je aan alles verwachten, en feitelijk, achteraf gezien, dus ook wel aan onderstaande.

Via de intercom werden de reizigers aangemaand de trein naar Brussel-Noord te nemen. Daar aangekomen nam een spoorwegbeambte met zichtbare tegenzin de rol van woordvoerder op zich. De trein stond met problemen (oké, zonder zou nog belachelijker zijn) stil in Gent en zou pas over een uur arriveren in Brussel-Noord. En nee, de NMBS betaalt geen taxi terug zolang een trein niet helemaal afgeschaft is. Wij namen dan maar de bluts met de buil en gingen, met de goedkeuring van de woordvoerder, tot 1u30 een pintje nuttigen in 'Le Lombeek', een oase van zedigheid tussen een myriade van hoerenkoten. Groot was echter de verbazing toen we op het afgesproken uur op een gesloten achterdeur van station Brussel-Noord stootten. Volgens mensen die het kunnen weten - een uitgelezen gezelschap marginalen, zwervers en eeuwige twijfelaars tussen beide -, die hun stekje pal voor de deur hadden opgetrokken, zou het nog tot vier uur duren vooraleer we opnieuw binnen konden. Overbodig te zeggen dat wij er op dat moment collectief de pest in hadden, al had ik natuurlijk mijn tegenslagenverzekering light achter de hand.

Wat volgde was een tocht langs de gesloten zij-ingangen die station Brussel-Noord by night rijk is. De allerlaatste optie was de hoofdingang die, oef!, wel nog open was. Kanttekening hierbij misschien: er kwam enig, euh, wrikken aan te pas vooraleer we ons door de opengesperde schuifdeur konden wurmen. De twee Securail-opzichters waren dan ook hoogst verrast toen er opeens vijf in Belgische vlaggen getooide jongemannen voor hun neus stonden - het moet geleken hebben op de zomer van 1830 all over again. Tijdens het verhalen van onze perikelen, bleek meteen dat we in een good cop/bad cop-situatie zaten. Waar de dikkere Brusselaar begrip had voor onze situatie en het treinpersoneel in de gang verderop probeerde te verwittigen, stoof de Waal naar de ingang, onophoudelijk "Ils ont forcé la porte!" tierend. Laten we zeggen dat hij niet helemaal onbevooroordeeld was. Net had de good cop geregeld dat wij langs de achteringang terug binnen zouden kunnen gaan, of daar was de bad cop terug. Hij was inderdaad tot de conclusie gekomen dat wij la porte geforceerd hadden. Een "Je vais chercher le chien!" later kregen we ook nog eens een Duitse herder achter ons aan, opdat we meteen het station zouden verlaten. Terecht natuurlijk, geconfronteerd met tuig van de straat zoals ons kan je maar beter direct de harde middelen inzetten. 

Uiteindelijk konden we langs de achteringang terug binnengaan, arriveerde de trein om 2u15 en stonden we om 2u45 zowaar op Leuvense grond. Al bij al was het een bewogen avond.

"Nu ga ik eens een keer niet naar Pukkelpop, en dan hebben ze toch wel goed weer zeker!?" (ikzelf tegen collega L., donderdag 18/08/2011, 15u30, naar aanleiding van de stralende zon buiten)

Een bende halvegares bij elkaar op onze werkvloer, als je dit zo leest. Ter onzer verdediging: 's middags hadden we nog met zijn allen onze middagpauze in park Botanique tot een halfuurtje beperkt. Het was simpelweg te warm, de zon stond hoog aan de staalblauwe hemel. Niks deed vermoeden welke taferelen zich later die dag zouden afspelen. 'Later die dag' neemt een aanvang omstreeks 17 uur. De werkdag loopt ten einde, maar iedereen op onze verdieping, zonder uitzondering, staart tegelijkertijd naar buiten als koeien naar een trein. Eensklaps is het pikkedonker geworden, alsof een teletijdmachine ons recht in de maand december heeft gekatapulteerd. Wat volgt is regen, stortregen, plensbuien. Allemaal één pot erg nat. Ik kijk het nog een halfuur aan (min of meer letterlijk) en besluit vervolgens een langgerekte spurt te trekken richting station.

 

Nochtans zou de 28e verjaardag niet de ergste mogen zijn. Als het op sloten alcohol aankomt, heb ik best wel een rock-'n-rollleven geleid. Altijd in een sociale context weliswaar, zelden al voor het ontbijt en meestal bieren in plaats van sterke drank. Maar nog altijd sloten alcohol, alles bij elkaar. Mijn latente vrees om actief lid te worden van 'Club 27' (rocksterren als Kurt Cobain, Jim Morrison, Jimi Hendrix en recent nog Amy Winehouse legden na een turbulent leven het bijltje erbij neer op hun 27e) leek me dan ook niet volledig ongegrond, wat de dokter ook mag beweren over de perfecte staat van lever en hart. Zo snel mogelijk over die noodlottige drempel was dus de boodschap.

Uit faalangst het lot uitdagen, ook. Zoals ik vroeger te bevreesd was om echt 'op mijn waarde geklopt' te worden bij examens en daardoor steeds slechts op het laatste moment in gang schoot, had ik nu schrik om hard mijn best te doen en desondanks er niet in te slagen 28 jaar oud te worden. Reden waarom er in de aanloop naar mijn verjaardag vier dagen gebouncet werd in Berlijn. Gelukkig liet het lot deze provocatie aan zich voorbijgaan. Ik zou dan ook blíj moeten zijn met de huidige toestand, een besef dat vooralsnog dus nog niet helemaal gerijpt is. Desalniettemin: een volledig jaar zonder nieuwe leeftijdswijziging is geen onaantrekkelijk perspectief.

Wie effectief mijn dwingende raad heeft opgevolgd en de stukjes 'Der Himmel in Bayern', alweer daterend uit mei 2008, heeft geraadpleegd, zal merken dat ons reisgezelschap gestaag aangroeit. Van vijf naar zeven in vergelijking met drie jaar geleden, and counting. Het positieve aan het nieuw bloed is dat zij je dwingen stil te staan bij zaken die in de loop der jaren perfect normaal zijn gaan lijken. De vraag "waarom zitten Willy en Marcel nu eigenlijk Duits met elkaar te praten?" is in feite ook weer niet zo volslagen onzinnig. Het schouderophalende antwoord luidt trouwens: "Dat stadium bereiken ze elke reis wel minstens één keer". Een ander positief aspect aan de intrede van nieuw bloed, is dat het doel van de reis een beetje verruimd kan worden. De beer pressure van vooral de oudere garde ten spijt, werd er dit keer ook kennisgemaakt met andere facetten van Duitslands hoofdstad. Zoek het echter vooral niet te ver. Dé revelatie van deze bierreis bestond erin dat we eigenlijk net zo goed ook 's nachts konden drinken.

Bijkomend voordeel: 's nachts kan het drinken vrijelijk gecombineerd worden met onvervalst bouncen. Want Berlijn is niet voor niks de partyhoofdstad van West-Europa, dit feit negeren zou ronduit misdadig zijn. Geen strafblad dus voor deze jongens. Twee opeenvolgende nachten waagden we ons in de Oost-Berlijnse underground. De eerste nacht was onder andere club 'Suicide Circus' de bestemming, gelegen op een voormalig bedrijventerrein dat, verscholen onder dikke lagen graffiti, was omgevormd tot een verzameling links-anarchistische bars en clubs. Waar cocaïne verkocht wordt net voor het binnengaan, cannabis net na het binnengaan en eenmaal helemaal binnen het rookverbod collectief aan de laars wordt gelapt. Tel daar (sociaal-)democratische prijzen, vette muziek en een hoogst aangename, allerminst agressieve sfeer bij en het feest kan beginnen. Om uiteindelijk bij het krieken van de dag op te houden, wat ons betreft - alle begin is niet alleen moeilijk, het is ook en vooral eindig.

In nacht twee durfden we hoger mikken. De voorgaande nacht had ons gesterkt in de overtuiging dat we er qua dresscode alvast boenk op zaten. Echte Berlijnse hipsters dragen tegenwoordig jeans en t-shirt en hebben in de U-Bahn, de S-Bahn of op straat te allen tijde een halve liter fles bier achteloos bungelend in de hand. Helemaal onze stijl. Het zou met andere woorden een eitje worden om een van de hipste keten van het land, club 'Watergate', binnen te geraken. Helaas, na drie kwartier aanschuiven viel het harde verdict: we bleken ondanks alles niet streetwise genoeg om toegelaten te worden. Het gebrek aan vrouwelijke compagnons speelde vermoedelijk ook niet direct in ons voordeel. Een minicrisis dreigde na dit persoonlijke Watergateschandaal, maar club 'Tresor' bracht gelukkig redding. Urenlang werden pompende technobeats door dit voormalige pakhuis gejaagd, als een voorhamer die onvermoeibaar op de hersenpan inbeukt. Alle muren trilden, alle mensen bounceten (of trilden gewoon nog wat harder dan de muren, dat kan natuurlijk ook). Na deze aangehouden monotonie was ook de conclusie unisono: Wunderbar! 

Me afvragen of ik supporter ben van de Rode Duivels zou bijvoorbeeld geen uitdaging zijn. Wanneer zij slecht spelen loop ik drie dagen nukkig rond, en de zeldzame keren dat ze goed spelen loop ik óók drie dagen nukkig rond, puur uit gewoonte. Hieraan een contemplatie wijden is dus verloren moeite. Maar Anderlecht, dat is iets anders. Als iemand het mij op de man af vraagt, antwoord ik op de man af dat ik gewoon voetballiefhebber ben, met slechts een lichte voorkeur voor paars-wit. Vanaf vrijdagavond laatstleden zal ik echter eerlijk toegeven dat ik Anderlecht-supporter ben, met slechts een lichte voorkeur voor voetballiefhebberij. Vrijdagavond vond immers de openingsmatch van het nieuwe voetbalseizoen plaats. Op de affiche: Oud-Heverlee Leuven, sympathiek clubje uit míjn stad, na 61(!) jaar weer in eerste klasse beland, tegen RSC Anderlecht. 

In één klap ontmaskerde Di Rupo hiermee de N-VA. Door de nota af te doen als een document waarin "niets goeds is terug te vinden", maakte De Wever voor het eerst openlijk duidelijk dat het oplossen van de politieke crisis niet zijn prioriteit is. Om het zacht uit te drukken. Inderdaad heeft hij al die tijd enkel willen aantonen dat het concept België niet meer werkt, daarbij al te vaak gretig geholpen door het schrijnend gebrek aan talent en durf bij de andere politieke partijen. Door de vernietigende kritiek op de nota-Di Rupo heeft De Wever zijn hand echter overspeeld. Zelfs de CD&V, met Beke op kop al maandenlang in de reet van De Wever geparkeerd, lijkt nu eindelijk het licht te hebben gezien. Als er bij de N-VA al een duidelijke lijn te ontwaren valt, dan is het wel deze: of het regeerakkoord wordt een exacte kopie van het partijprogramma, of er komt geen regeerakkoord, wat op zijn beurt dan weer hét bewijs is dat de Belgische structuren niet meer werken.

Vijf minuten politieke moed, zoveel tijd is er nodig geweest om ten langen leste het juk van de democratie af te gooien. Het volk heeft níet altijd gelijk, of de N-VA nu 30, 35, 50 of 120 % haalt in de peilingen. We moeten voort met de partijen die bereid zijn tot een compromis, en dat lijkt nu het geval. Het feit dat de N-VA ondertussen luid aan de kant de constructieve houding van de CD&V afbrandt, is niet meteen van dien aard om mijn stelling onderuit te halen. Mooi zo. Stellingen van mij die niet meteen onderuitgehaald worden, dat kan ik enkel toejuichen.

Tot slot wil ik mij excuseren voor mijn toch wel gortdroge, bloedserieuze gedrag in deze blog. Het is niet mijn stijl, maar soms haalt rauwe ergernis nu eenmaal de bovenhand op persiflage. Bijvoorbeeld op 21 juli, tot nader order onze enige echte nationale feestdag.

Maar voor mij pleit dat ik zeker niet heb overdreven. Na elke 10 minuten werken werd consciëntieus 50 minuten pauze ingebouwd - niemand heeft er wat aan als ik mijn motor opblaas. Plus, het is ook voor mij vakantie. Flauweriken zullen opmerken dat ik wel degelijk betaald word om daar te werken en ik bovendien later mijn verlof kan opnemen. Ik beperk mij tot het er het mijne van denken ("ach joenge...!", iets van die strekking). Denk trouwens maar niet dat dat fijn is, de Tour de France via internet volgen in een kadertje van ochere een zestal vierkante centimeter. We spreken hier over zo ongeveer het grootste sportevenement ter wereld, en ik spreek over zo ongeveer het kleinste kadertje ter wereld (oké, misschien zijn er nog wel kleinere mogelijk, ik ben nu ook weer geen meetkundige of zo). Heel vermoeiend allemaal. Mocht daar geen harde valuta tegenover staan, ik zou niet eens overwegen om mij zo'n opofferingen te getroosten.

Daarbij moet ook nog eens een knagend geweten in rekening worden gebracht. Mentaal is dat allemaal zwaar hoor, niet werken terwijl je nog wel werk hebt liggen. Zo was ik vastbesloten om vandaag in de namiddag eindelijk het verslag te schrijven van een klantenbezoek van twee maanden geleden. Dat ging goed, tot ik eraan wou beginnen. Een trouvaille van een collega gooide alles overhoop: de RTBF-website bleek over een functionerende live stream te beschikken. Ik dankte de hemel en de Waalse vrienden, die in ruil voor 800.000 miljoen miljard euro's Vlaams geld (maandelijks!!!) toch maar mooi zes vierkante centimeter Tour de France op mijn computerscherm hadden weten te deponeren. Vanaf dan ging het bergaf. Streamafwaarts, met slechts de zuurverdiende centen om de ledigheid te verzachten. 

Vreemd genoeg geraakt het randgebeuren, ik zou het per hoge uitzondering 'de sfeer' willen noemen, niet geïnfecteerd door de gewenning. De pintjes lijken jaar na jaar beter te smaken, het jolijt is navenant. Wat er op zijn beurt dan weer voor zorgt dat optredens die wél als must see staan gemarkeerd eveneens de mist in gaan. Vicieuze cirkels, ze lijken gemaakt om in je nadeel uit te vallen. Het vervolg van de festivalloopbaan mag duidelijk zijn. Ik heb me laten inspireren door de jolige bende die ik zondagavond volledig relaxed pintjes zag drinken op de parking. Zo gaat het gewoon: het accent verschuift eerst van de festivalwei naar de bierstandjes, dan naar de camping en vervolgens, op termijn, wanneer de status van waarachtig gelouterde festivalganger is bereikt, neem je allang vrede met de parking. Tweehonderd flappen betalen om vier dagen van de zon te genieten tussen stilstaande auto's, heerlijk. Als de wind gunstig staat zelfs een streepje muziek erbovenop. Werchter is dan misschien wel duur, mensen vergeten al te vaak wat je ervoor in de plaats krijgt. 

Maar goed, genoeg gepalaverd over het weer, daar zijn andere ambachtslieden voor (weermannen natuurlijk, maar ook kappers, slagers, bakkers, kleine zelfstandigen in het algemeen, ...). [...] Het is moeilijk om een breuk in het schrijfproces voor de lezer aanschouwelijk te maken, vandaar de '[...]' voor deze zin. Ik heb namelijk net een kwartier door het raam liggen gapen, naar hellevuur dat op aarde lijkt nedergedaald en de regen die als oude wijven naar beneden klettert, riool noch Zilverfonds dat ertegen bestand is. Hoewel ik mijn inspiratie zelden uit de natuur haal, ziet het ernaar uit dat dit stukje toch één langgerekte weerweergave wordt. Een mens moet al eens variëren en over het weer palaveren, zoals iedereen. In de marge geef ik mee dat ik ooit eens het idee heb ontwikkeld een website op te starten over het weer in het verleden. Gesprekken durven al eens stilvallen na de onderwerpen 'het weer van vandaag' en 'het weer in de nabije toekomst', vandaar dat het me handig leek als je er af en toe iets kan tussengooien als "op 14 maart 2005 kwam de wind voornamelijk uit het noordoosten". Zomaar een idee.

Een ander idee is om hier stilaan af te ronden. De deadline komt echt wel akelig dichtbij, aan de intensiteit van de bliksems af te meten. Aan de luide knallen ook. Mag dat eigenlijk, de computer aan laten staan in zulke omstandigheden? Of is het so nineties om hieraan te twijfelen en hebben de weergoden zich allang aan onze multimediale maatschappij aangepast? Voor de zekerheid toch maar een boek ter hand nemen. 

Goed nieuws wat betreft het eindelijk-aan-een-roman-begonnen-zijn: ik ben eindelijk aan een roman begonnen. Ongeveer mijn vierde dit jaar intussen, maar in tegenstelling tot de vorige drie keren wordt de roman in kwestie nu geschreven in plaats van gelezen. Gaat wel een pak minder vlot moet ik zeggen. Alhoewel. De titel staat reeds geheel en al op poten. Het werk is daarmee in feite al half gedaan, wetende dat de modale mens wel eens een boek koopt op basis van de titel, om het kleinood nadien niet te lezen maar het liever rechtstreeks in de boekenkast te mikken. Een significant deel van mijn toekomstige lezerspubliek is eigenlijk reeds in deze fase op zijn wenken bediend. Acht seconden werk en het aandeel niet-ontevreden toekomstige klanten moet al ruwweg rond de 30 % schommelen. Ik vind dat niet slecht.

Het opzet was een titel te vinden die intrigeert, bevreemdt, verleidt en blijft hangen. Logisch dat ik dan uiteindelijk uitkwam bij het intrigerende, bevreemdende, verleidelijke, blijven hangende "Die teef heeft mijn hele voicemail vol geblaft!". In deze niet-autobiografische roman laat het hoofdpersonage, die in het bezit is van een hond, in een vlaag van onoplettendheid zijn gsm op de vloermat vallen. Zijn hond, die in het bezit is van een vagina, gaat met haar lompe poten op het mobieltje staan en blaft urenlang omdat de postbode maar niet komt. Nu wil het geval dat ze hierbij per abuis op een sneltoets drukt en op de voicemail van Arthur Van Rijckevorst-Odemwingie, de beste vriend van ons hoofdpersonage, terechtkomt. Jullie kennen Arthur nog niet, maar als iemand denkt dat Arthur dit zomaar over zich heen laat gaan, dan kennen jullie Arthur nog niet. Hij staat er namelijk om bekend zijn voicemail door geen énkele teef vol te laten blaffen. Meer, zijn voicemail door geen enkele teef laten vol blaffen mag beschouwd worden als zijn tweede natuur.

Ergens halverwege het boek (de eerste helft moet ik nog wat opvullen) maakt Arthur ons hoofdpersonage dan ook woedend diets van wat er zoal met zijn voicemail gebeurd is. Hij schuwt daarbij harde uitspraken noch schuim op de lippen. Wat volgt is te zot voor woorden, maar met al mijn talent, energie en toetsenbord ga ik het desondanks in woorden trachten te vatten. Stay tuned zou ik zeggen, want ik heb het gevoel dat er al voor minder Nobelprijzen voor de Literatuur zijn uitgereikt. 

Kater 2 had een morele inslag. Of heeft een morele inslag, want ik voel hem nog. De kansen dat onze Rode Duivels volgend jaar naar Oekraïne en Polen mogen zijn vrijdag hevig geslonken. (Bedenking tussendoor: in welke andere context zou de verwoording "naar Oekraïne en Polen mogen" nog gebruikt worden?) De vooraf zwaar opgeklopte wedstrijd tegen Turkije eindigde op een ontgoochelend gelijkspel. En weeral had het helemaal niet zo hoeven te lopen. Axel Witsel kreeg een kwartier voor tijd vanaf elf meter dé kans om de Turken op de knieën te dwingen, maar verkoos de bal voor lange tijd in het luchtruim te stockeren. Hij breide zo een verlengstuk aan een vreemde rode draad dit seizoen. Mijn voetbaltoeschouwerseizoen begon namelijk met drie te hoog getrapte strafschoppen van Anderlecht tegen Partizan Belgrado. Gevolg: geen vetpotten van de Champions League voor Anderlecht. In het voorjaar, ongeveer in het midden van het voetbalseizoen, knalde Wasilewski woest een penalty over de kooi tegen Ajax. Gevolg: geen prestigezege tegen onze grote vijanden, de Ollanders. En nu is er dus Witsel, die ons op identieke wijze een bezoek aan Polen en Oekraïne ontzegt. Bijkomend gevolg: naast kater 2, in één moeite door kater 3.

Ik kon deze situatie uiteraard niet blauwblauw laten. In plaats van bij de pakken te blijven zitten, moet je het geluk bij de kraag proberen vatten. Het goudgele gerstenat verschuilt zich daar meestal net onder, dus dat treft. Na de match werd er zodoende nog duchtig nagekaart in Leuven. Eén kaart bleek daarbij de troef bij uitstek: de gemiste penalty. Had die binnengegaan, dan... Maar ja, had mijn tante kloten dan was ze mijn nonkel, en had ze misschien die penalty binnengetrapt. Kater 3 had dus wederom alles te maken met alcohol, om een lang, telkens een variant van hetzelfde verhaal, kort te maken. Ergens ben ik wel blij dat dit voetbalseizoen ten einde is.

Een forensisch onderzoeker die in zijn vrije tijd aan de lopende band slechte meneren vermoordt. Dat is de summiere samenvatting van het opzet van 'Dexter'. Het klinkt misschien niet meteen als een tv-programma om in welke top-1 dan ook te zetten, maar vergis u niet: u vergist zich. 'Dexter' is een briljant geschreven drama, waarin gaandeweg de psyche van een seriemoordenaar wordt ontrafeld. Geloof me vrij: die mensen hebben het ook niet gemakkelijk!

Voor het onderhoud van de lachspieren moeten we bloemen sturen naar Nieuw-Zeeland. Bret en Jemaine, beiden fervente losers, vormen samen de muziekgroep Flight of the Conchords. Geruggensteund door hun manager Murray verlaten zij het thuisland om gensters te slaan in The Big Apple, aka New York. In de slipstream van onder andere 'The Office' is de humor kurkdroog, de muziek is bijwijlen geweldig in al zijn stupiditeit en de bijrollen zijn gewoonweg fan-tas-tisch. Om het in spreektaal te zeggen: manager Murray, enige fan Mel en officieuze raadgever Dave heersen alles kapot.

Goed begonnen is half gewonnen, zo luidt de wijsheid die de makers van 'True Blood' goed in de oren hebben geknoopt. De bevreemdende begingeneriek neemt de kijker mee door The Bible Belt in heden en verleden, afgewisseld met niet te plaatsen beeldflarden die de hand van Het Kwaad doen vermoeden. Niets is immers wat het lijkt bij de hillbillies. Dankzij de uitvinding van synthetisch bloed proberen vampieren zich te integreren in de maatschappij; een schijnbaar doodgewone (maar wel bloedmooie, het blijft Hollywood) serveuse kan gedachten horen; en ook andere dorpelingen blijken ooit in de ketel met toverdrank te zijn gevallen. Meer dan genoeg stof voor bloedstollende verhaallijnen, quoi.

Veertien jaar na de eerste uitzending eindelijk aan 'Terug naar Oosterdonk' toegekomen. Na de dood van de vader van televisiepresentator Brecht Bosmans, worden aan de koffietafel herinneringen opgehaald aan Oosterdonk, het verdwenen polderdorp uit de jeugd. Tevens wordt uitgekeken naar de mogelijke komst van Jos Teugels, die de waas van mysterie over bepaalde kwesties moet wegblazen. De koude beelden uit het heden worden intelligent afgewisseld met kleurrijke flashbacks naar de gouden jaren 50. Klasseserie over een verdwenen dorp, maar evengoed over een verdwenen Vlaanderen.

Hoogst vermakelijke reeks over de opkomende filmster Vincent Chase. Zoals het een opkomende filmster betaamt, sleurt hij altijd en overal zijn posse mee, een groep vrienden die op zijn kosten leeft en meer dan eens voor problemen zorgt. Ook hier zijn het vooral de bijrollen die voor het vuurwerk zorgen: manager Ari Gold en broer Johnny 'Drama' Chase voegen aan respectievelijk vuilbekkerij en domheid een nieuwe dimensie toe. Zou het trouwens geen idee zijn om dergelijke serie over mij te maken, de ex-tweede plaats van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal? Indien iemand geïnteresseerd is om 'The Great Dicteetor' (werktitel) te producen, reageer op dit bericht en stort geld. We gaan het niet moeilijker maken dan het is.

In elk geval ben ikzelf altijd significant gelukkiger in de aanloop naar een kappersbezoek. Dat heeft zelfs niet zozeer met Etienne te maken, maar alles met het praktische gemak dat weer wekenlang in het verschiet ligt. Lange haren vereisen immers veel gel, en veel gel blijkt het uitgelezen opstapje naar een van mijn (het moet gezegd: zeer zeldzame) zwakke plekken. Want hoewel ik mezelf niet als een ijdeltuit beschouw, zou op haargebied de perceptie zich weleens tegen mij kunnen keren. Het schouwspel dat elke uitgaansavond opnieuw voor de spiegel wordt opgevoerd is dan ook niet bepaald geestverheffend te noemen. Bij de heraanleg van mijn haar wordt nu eenmaal nooit (NOOIT!) over één nacht ijs gegaan.

Vooreerst is er de keuze van de gel. Dat is gele 'Controll' factor 6, enkel te krijgen bij 'Florale'. "For professional use only" luidt het onderschrift, dus ik wil op dit vlak natuurlijk geen enkel risico nemen. Eens die gel in huis, kan het echte werk beginnen, for real heterosexual men only. De eerste aanbreng is meteen cruciaal. Het maakt of kraakt je haar, en de facto dus uiteraard ook je hele avond. Ik zorg altijd dat mijn haar wat nat is, om er dan met een goeie klats gel stevig in te vliegen. Na een minuut of twee duchtig gesticuleren is de eerste versie van mijn haar een feit. Meestal las ik dan een minuutje ontspanning in, opgevuld met zenuwachtig ijsberen. Vervolgens is het tijd voor de tweede fase van het project. Hierin wordt meer detaillistisch gewerkt, zone per zone van het haar wordt goed gelegd. 

In die tweede fase wordt ook meteen duidelijk waar ik eerder precies tekort ben geschoten. Vaak zit de structuur fundamenteel verkeerd, moet ik stukken weer helemaal uitwassen en opnieuw insmeren. Ideaal is dat nooit, de ervaring leert dat de eerste fase altijd doorslaggevend is. Alles wat volgt is in feite gebricoleer in de marge. Maar toch, echte venten geven niet op, ze staan als het moet een uur voor de spiegel. Het is daarom, om dit immer wederkerend ritueel te vatten, dat ik het neologisme 'gellleren' heb bedacht. Meneer Van Dale vond het indertijd blijkbaar niet nodig om een woordje te wijden aan de futiele handeling van het "met gel bewerken van de haardos", vandaar dat ik deze historische vergissing hier en nu rechtzet. Of het de bedoeling is dat daar drie l'en staan? Jawel. Ik vind, als je dan toch een nieuw woord bedenkt, kan je het nieuwe karakter ervan maar beter extra in de verf zetten. Bijvoorbeeld door middel van een ellenlang (vergeef me deze woordspeling) middenstuk.  

Wie mij aan het begin van het jaar had gezegd dat ik in de eerste maanden van 2011 reeds twee keer het land Azerbeidzjan ter sprake zou brengen, zou ik voor homo of rotte vis hebben uitgescholden. Bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan iedereen die dat indertijd van plan was doch hiervan afzag om toch maar niet voor homo of rotte vis te worden uitgescholden. Want ja, na de voetbalmatch België - Azerbeidzjan was er gisteren de match made in heaven Eurovisiesongfestival - Azerbeidzjan. Als Eurovisiesongfestival-fanaat van het eerste uur kan ik er dus niet buiten om dit 7 miljoen zielen tellend land (bron: Wikipedia) in het gebied van de Kaukasus (bron: Wikipedia) in mijn blog te vermelden. Bovendien wordt mij hier een unieke kans tot eerherstel geboden: in tegenstelling tot anderhalve maand geleden houd ik eraan 'Azerbeidzjan' vandaag wél correct te schrijven.  

Waar mijn zwak voor het Eurovisiesonggebeuren vandaan komt, is voer voor psychologen. Of amateurpsychologen. Sta me dus toe mijn kans te wagen. Volgens mij is het namelijk allemaal begonnen met de deelname van Clouseau in het jaar 1991 (spontaan audiocommentaar van steller dezes: "Fuck man, da's lang geleden!"). Als beate bewonderaar van Clouseau (waarover later misschien meer, maar hopelijk toch niet) had ik maanden in een soort trance naar het festival toegeleefd. Hoewel het uiteindelijke resultaat dik tegenviel, ben ik ervan overtuigd dat daar de kiemen liggen van de voorliefde voor een show die steevast ten onder gaat aan kitsch, gestoffeerd met muziek die ten onder gaat aan matigheid. Een pompeus decor, een voorbij glijdend rariteitenkabinet en een bloedstollende puntentelling die uren lijkt te duren, dat doet iets met een kind.

De afgelopen week was dus een week uit de 1000 voor mij, of op zijn minst uit de 52. Enkele jaren geleden is het Eurovisiesongfestival immers opgesplitst in twee halve finales, die de eigenlijke finale voorafgaan. Met andere woorden: 1 + 1 is hier echt 3! Zowel dinsdag- als donderdagavond zat ik trouw voor de buis, akte nemend van heel veel verschrikkelijke muziek en ontgoochelend weinig schaars geklede babes - in de loop der jaren kunnen de exacte beweegredenen voor een voorliefde nu eenmaal lichtjes wijzigen. Om mezelf nog in de spiegel te kunnen kijken 's anderendaags, maakte ik dankbaar gebruik van de dekmantel van de ironie: dinsdag werd elke hoogst beledigende mening direct gedeeld met een stel (andere) losers van het forum van RSC Anderlecht, donderdag keek ik in gezelschap zodat de sillyness rechtstreeks rondgetoeterd kon worden. Dat niemand gaat denken dat ik het hele gebeuren serieus opvat. Maar Azerbeidzjan en hun inwoners, de Azeri's, genieten uiteraard mijn eeuwige respect. Juiste schrijfwijze inbegrepen. 

En nu is hij dood. De herinnering blijft, aan die clown met z'n lach. Hij heeft alles gegeven. Tot de laatste dag. 

Dit heb ik nu al lang willen doen zie. Een flard songtekst tussen mijn proza pleuren, met de suggestie dat het hier om een zinvolle, poëtische aanvulling gaat. Songsmid Ben Cramer is in die optiek natuurlijk gefundenes fressen. Meer, ik durf gerust beweren dat analyses over Osama's dood zónder referentie naar het werk van Cramer fameus tekortschieten. Waarmee nog maar eens duidelijk wordt dat er slechts één adres is voor de meest complete duiding: www.bloggen.be/tsigalko. Aldus een algemene gevolgtrekking na een bewering van mezelf. En waarom zit ik hier feitelijk uitgerekend op mijn blog reclame te maken voor mijn blog? Vormen álle andere plaatsen hiervoor geen geschikter terrein? Toch maar eens even mijn hoofd breken. 

Liever dan lijdzaam toe te kijken, wil ik een poging ondernemen hier verandering in te brengen. De toekomstige Tsigalko heeft recht op de waarheid omtrent de voorbije paasweek. Daarom neem ik deze gelegenheid te baat om hem voor eens en voor altijd te zeggen dat we nu al een dikke week hebben kunnen genieten van werkelijk onwerkelijk prachtig weer. Om lyrisch van te worden. In het paasweekend restte er desondanks tijd om bij te slapen en bij te drinken. Het moet natuurlijk gezegd dat goed weer en pintjes op een terrasje een droomcombinatie vormen die enkel beconcurreerd kan worden door slecht weer en zware bieren in de woonkamer. Ook vandaag is de persoonlijke drooglegging dus nog niet voor morgen. Voor de rest heb ik mijn toekomstige ik niet zo heel veel te melden, of het moet zijn dat mijn bomma qua paasmenu nog steeds vasthoudt aan het onklopbare drieluik garnalencocktail - kroketten met kalkoen - vlaai. Weinig kans dat ik dat ooit vergeet, maar ik geef het toch maar mee.

Zo. De eerste relevante noot aan mezelf is bij deze voltooid. Belangrijk, want met het louter plukken van de dagen ga ik er niet komen, ik kan maar best oog hebben voor de toekomstige degeneratie. De teller ter linkerzijde wordt daar uiteindelijk ook beter van.       

De link naar mijn persoonlijke actieve sportbeleving is hiermee snel gelegd. Het seizoen van Forza Mechelen B, een meute puffende voetbaltoeristen, zit er sinds gisteren namelijk helemaal op. Zesentwintig zaterdagen lang gaven we 90 minuten het beste van onszelf; ruw geschat 22 keer bleek dit helaas niet te volstaan. Zelf heb ik nochtans de statistieken mee. De vorige update hieromtrent dateert al van enige tijd geleden, maar het is met nauwelijks verholen fierheid dat ik kan melden dat mijn seizoen wordt afgeklokt met acht goals en vijf assists achter mijn naam. Dat er zich onder die acht goals vier penalty's, twee afgeweken ballen en één inleggertje bevinden, klasseer ik graag onder de categorie 'niet ter zake doend'. Goal is goal, en daarbij, voor de rest waren het enkel ware beauty's, toch een niet onbelangrijke nuance. Samengevat mag dus gesteld dat ik het voorbije seizoen een rijke mix aan doelpunten heb gemaakt. Wie het zich vrijelijk zou permitteren om samenvattend andere dingen te stellen, doet dat voor alle duidelijkheid op eigen risico, want ik ken mensen...

Een spektakelkoers was het in elk geval, die Ronde. Mag ook wel, met een top drie die respectievelijk de bijnamen 'Bom van Bevel', 'La Machine' en 'Spartacus' meetorst. Een lauw koersverloop had dan een beetje belachelijk geweest. Toch zag het daar lang naar uit. Ik hoef jullie het hele verslag niet meer te geven, maar toen Cancellara op 40 kilometer van de meet aanzette achtte iedereen het pleit beslecht. De winnaar was bekend, de spanning zou zich beperken tot de strijd om de ereplaatsen. Compleet oninteressant natuurlijk, want the winner takes it all - een adagium dat doorgaans in meer dan één betekenis van toepassing is op de wielerwereld. Tot het onmogelijke gebeurt. Cancellara plafonneert op De Muur, de sterksten uit het peloton storten zich als wolven op hun prooi en voor de man uit de straat in de zetel goed en wel is bekomen, is er een kopgroep gevormd van twaalf favorieten. Wat volgt is een fysieke slijtageslag annex tactisch steekspel om duimen en vingers van af te likken, met als klap op de vuurpijl zowaar een Belg op het hoogste schavot. Mocht Leni Riefenstahl ooit de kans gekregen hebben een propagandafilm voor het wielrennen te maken, het eindresultaat zou geheid verdacht veel lijken op de Ronde van Vlaanderen van afgelopen zondag. Het bedenken van een geschikte titel zou alvast geen onoverkomelijk probleem vormen (zie titel).

Was er na de wedstrijd in Oostenrijk hier en daar nog een kniesoor die voorbehoud aantekende, dan nam de glansrijke overwinning tegen Azerbeidjan alle twijfels weg: België wordt wereldkampioen! Eventueel pikken we tussendoor nog even de Europese titel mee ook, doet er in feite niet zozeer toe. Wat telt is dat België nu echt wel getoond heeft de sterkste voetbalnatie ter wereld te zijn. Uiteraard surf ook ik graag mee op deze golf, of beter tsunami, aan enthousiasme. Maar ergens wringt het ook op een rare manier. Jarenlang deelde ik met de vaste kliek lief en leed met de Rode Duivels, waarbij we vooral het leed voor lief namen. In nauwelijks gevulde tribunes zagen we België niet winnen tegen grootmachten als Litouwen, Polen en Kazachstan, in mijn herinnering steeds vergezeld van een kouwelijke noorderwind. Nu is het tij gekeerd, wat ook met zich meebrengt dat de Rode Duivels niet langer exclusief (op een paar duizend vrijkaarten na) aan ons toebehoren. Het is zoals die muziekgroep die je in een vroege fase zelf ontdekt hebt en waarvan je de wereldwijde doorbraak nadien vreemd genoeg met lede ogen aankijkt.

Gelukkig was er nog de NMBS om voor gerechtigheid te zorgen. Teneinde toch voor een deel van de jongelui de avond te vergallen, bevatte de trein Brussel - Luik slechts drie (uiteraard overvolle) wagons, was er op het stuk tussen Brussel en Leuven alleen al 54 minuten vertraging en werd er over dit alles niks gecommuniceerd aan de reizigers. De NMBS houdt echt met alles rekening. Dat die successupporters maar niet gaan denken dat een wedstrijd van België bijwonen een plezierreisje is! Ik moet wel toegeven dat ik op het moment zelf redelijk kwaad was en de NMBS zelfs van onkunde betichtte. Wat was ik toch een naïeve, onwetende jongen in die tijd, om zo aan de diepere betekenis voorbij te gaan. Een verzachtende omstandigheid is dat overacting aan NMBS-zijde hiervan aan de basis lag. De mededeling "Euh.., is hier soms een treinbestuurder aanwezig?", die in Brussel-Noord door de intercom schalde, had wat mij betreft niet gehoeven. Maar voor de rest: geniaal alweer. Ge-ni-aal zeg ik u.