Goed nieuws wat betreft het eindelijk-aan-een-roman-begonnen-zijn: ik ben eindelijk aan een roman begonnen. Ongeveer mijn vierde dit jaar intussen, maar in tegenstelling tot de vorige drie keren wordt de roman in kwestie nu geschreven in plaats van gelezen. Gaat wel een pak minder vlot moet ik zeggen. Alhoewel. De titel staat reeds geheel en al op poten. Het werk is daarmee in feite al half gedaan, wetende dat de modale mens wel eens een boek koopt op basis van de titel, om het kleinood nadien niet te lezen maar het liever rechtstreeks in de boekenkast te mikken. Een significant deel van mijn toekomstige lezerspubliek is eigenlijk reeds in deze fase op zijn wenken bediend. Acht seconden werk en het aandeel niet-ontevreden toekomstige klanten moet al ruwweg rond de 30 % schommelen. Ik vind dat niet slecht.

Het opzet was een titel te vinden die intrigeert, bevreemdt, verleidt en blijft hangen. Logisch dat ik dan uiteindelijk uitkwam bij het intrigerende, bevreemdende, verleidelijke, blijven hangende "Die teef heeft mijn hele voicemail vol geblaft!". In deze niet-autobiografische roman laat het hoofdpersonage, die in het bezit is van een hond, in een vlaag van onoplettendheid zijn gsm op de vloermat vallen. Zijn hond, die in het bezit is van een vagina, gaat met haar lompe poten op het mobieltje staan en blaft urenlang omdat de postbode maar niet komt. Nu wil het geval dat ze hierbij per abuis op een sneltoets drukt en op de voicemail van Arthur Van Rijckevorst-Odemwingie, de beste vriend van ons hoofdpersonage, terechtkomt. Jullie kennen Arthur nog niet, maar als iemand denkt dat Arthur dit zomaar over zich heen laat gaan, dan kennen jullie Arthur nog niet. Hij staat er namelijk om bekend zijn voicemail door geen énkele teef vol te laten blaffen. Meer, zijn voicemail door geen enkele teef laten vol blaffen mag beschouwd worden als zijn tweede natuur.

Ergens halverwege het boek (de eerste helft moet ik nog wat opvullen) maakt Arthur ons hoofdpersonage dan ook woedend diets van wat er zoal met zijn voicemail gebeurd is. Hij schuwt daarbij harde uitspraken noch schuim op de lippen. Wat volgt is te zot voor woorden, maar met al mijn talent, energie en toetsenbord ga ik het desondanks in woorden trachten te vatten. Stay tuned zou ik zeggen, want ik heb het gevoel dat er al voor minder Nobelprijzen voor de Literatuur zijn uitgereikt. 

Kater 2 had een morele inslag. Of heeft een morele inslag, want ik voel hem nog. De kansen dat onze Rode Duivels volgend jaar naar Oekraïne en Polen mogen zijn vrijdag hevig geslonken. (Bedenking tussendoor: in welke andere context zou de verwoording "naar Oekraïne en Polen mogen" nog gebruikt worden?) De vooraf zwaar opgeklopte wedstrijd tegen Turkije eindigde op een ontgoochelend gelijkspel. En weeral had het helemaal niet zo hoeven te lopen. Axel Witsel kreeg een kwartier voor tijd vanaf elf meter dé kans om de Turken op de knieën te dwingen, maar verkoos de bal voor lange tijd in het luchtruim te stockeren. Hij breide zo een verlengstuk aan een vreemde rode draad dit seizoen. Mijn voetbaltoeschouwerseizoen begon namelijk met drie te hoog getrapte strafschoppen van Anderlecht tegen Partizan Belgrado. Gevolg: geen vetpotten van de Champions League voor Anderlecht. In het voorjaar, ongeveer in het midden van het voetbalseizoen, knalde Wasilewski woest een penalty over de kooi tegen Ajax. Gevolg: geen prestigezege tegen onze grote vijanden, de Ollanders. En nu is er dus Witsel, die ons op identieke wijze een bezoek aan Polen en Oekraïne ontzegt. Bijkomend gevolg: naast kater 2, in één moeite door kater 3.

Ik kon deze situatie uiteraard niet blauwblauw laten. In plaats van bij de pakken te blijven zitten, moet je het geluk bij de kraag proberen vatten. Het goudgele gerstenat verschuilt zich daar meestal net onder, dus dat treft. Na de match werd er zodoende nog duchtig nagekaart in Leuven. Eén kaart bleek daarbij de troef bij uitstek: de gemiste penalty. Had die binnengegaan, dan... Maar ja, had mijn tante kloten dan was ze mijn nonkel, en had ze misschien die penalty binnengetrapt. Kater 3 had dus wederom alles te maken met alcohol, om een lang, telkens een variant van hetzelfde verhaal, kort te maken. Ergens ben ik wel blij dat dit voetbalseizoen ten einde is.

Een forensisch onderzoeker die in zijn vrije tijd aan de lopende band slechte meneren vermoordt. Dat is de summiere samenvatting van het opzet van 'Dexter'. Het klinkt misschien niet meteen als een tv-programma om in welke top-1 dan ook te zetten, maar vergis u niet: u vergist zich. 'Dexter' is een briljant geschreven drama, waarin gaandeweg de psyche van een seriemoordenaar wordt ontrafeld. Geloof me vrij: die mensen hebben het ook niet gemakkelijk!

Voor het onderhoud van de lachspieren moeten we bloemen sturen naar Nieuw-Zeeland. Bret en Jemaine, beiden fervente losers, vormen samen de muziekgroep Flight of the Conchords. Geruggensteund door hun manager Murray verlaten zij het thuisland om gensters te slaan in The Big Apple, aka New York. In de slipstream van onder andere 'The Office' is de humor kurkdroog, de muziek is bijwijlen geweldig in al zijn stupiditeit en de bijrollen zijn gewoonweg fan-tas-tisch. Om het in spreektaal te zeggen: manager Murray, enige fan Mel en officieuze raadgever Dave heersen alles kapot.

Goed begonnen is half gewonnen, zo luidt de wijsheid die de makers van 'True Blood' goed in de oren hebben geknoopt. De bevreemdende begingeneriek neemt de kijker mee door The Bible Belt in heden en verleden, afgewisseld met niet te plaatsen beeldflarden die de hand van Het Kwaad doen vermoeden. Niets is immers wat het lijkt bij de hillbillies. Dankzij de uitvinding van synthetisch bloed proberen vampieren zich te integreren in de maatschappij; een schijnbaar doodgewone (maar wel bloedmooie, het blijft Hollywood) serveuse kan gedachten horen; en ook andere dorpelingen blijken ooit in de ketel met toverdrank te zijn gevallen. Meer dan genoeg stof voor bloedstollende verhaallijnen, quoi.

Veertien jaar na de eerste uitzending eindelijk aan 'Terug naar Oosterdonk' toegekomen. Na de dood van de vader van televisiepresentator Brecht Bosmans, worden aan de koffietafel herinneringen opgehaald aan Oosterdonk, het verdwenen polderdorp uit de jeugd. Tevens wordt uitgekeken naar de mogelijke komst van Jos Teugels, die de waas van mysterie over bepaalde kwesties moet wegblazen. De koude beelden uit het heden worden intelligent afgewisseld met kleurrijke flashbacks naar de gouden jaren 50. Klasseserie over een verdwenen dorp, maar evengoed over een verdwenen Vlaanderen.

Hoogst vermakelijke reeks over de opkomende filmster Vincent Chase. Zoals het een opkomende filmster betaamt, sleurt hij altijd en overal zijn posse mee, een groep vrienden die op zijn kosten leeft en meer dan eens voor problemen zorgt. Ook hier zijn het vooral de bijrollen die voor het vuurwerk zorgen: manager Ari Gold en broer Johnny 'Drama' Chase voegen aan respectievelijk vuilbekkerij en domheid een nieuwe dimensie toe. Zou het trouwens geen idee zijn om dergelijke serie over mij te maken, de ex-tweede plaats van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal? Indien iemand geïnteresseerd is om 'The Great Dicteetor' (werktitel) te producen, reageer op dit bericht en stort geld. We gaan het niet moeilijker maken dan het is.

In elk geval ben ikzelf altijd significant gelukkiger in de aanloop naar een kappersbezoek. Dat heeft zelfs niet zozeer met Etienne te maken, maar alles met het praktische gemak dat weer wekenlang in het verschiet ligt. Lange haren vereisen immers veel gel, en veel gel blijkt het uitgelezen opstapje naar een van mijn (het moet gezegd: zeer zeldzame) zwakke plekken. Want hoewel ik mezelf niet als een ijdeltuit beschouw, zou op haargebied de perceptie zich weleens tegen mij kunnen keren. Het schouwspel dat elke uitgaansavond opnieuw voor de spiegel wordt opgevoerd is dan ook niet bepaald geestverheffend te noemen. Bij de heraanleg van mijn haar wordt nu eenmaal nooit (NOOIT!) over één nacht ijs gegaan.

Vooreerst is er de keuze van de gel. Dat is gele 'Controll' factor 6, enkel te krijgen bij 'Florale'. "For professional use only" luidt het onderschrift, dus ik wil op dit vlak natuurlijk geen enkel risico nemen. Eens die gel in huis, kan het echte werk beginnen, for real heterosexual men only. De eerste aanbreng is meteen cruciaal. Het maakt of kraakt je haar, en de facto dus uiteraard ook je hele avond. Ik zorg altijd dat mijn haar wat nat is, om er dan met een goeie klats gel stevig in te vliegen. Na een minuut of twee duchtig gesticuleren is de eerste versie van mijn haar een feit. Meestal las ik dan een minuutje ontspanning in, opgevuld met zenuwachtig ijsberen. Vervolgens is het tijd voor de tweede fase van het project. Hierin wordt meer detaillistisch gewerkt, zone per zone van het haar wordt goed gelegd. 

In die tweede fase wordt ook meteen duidelijk waar ik eerder precies tekort ben geschoten. Vaak zit de structuur fundamenteel verkeerd, moet ik stukken weer helemaal uitwassen en opnieuw insmeren. Ideaal is dat nooit, de ervaring leert dat de eerste fase altijd doorslaggevend is. Alles wat volgt is in feite gebricoleer in de marge. Maar toch, echte venten geven niet op, ze staan als het moet een uur voor de spiegel. Het is daarom, om dit immer wederkerend ritueel te vatten, dat ik het neologisme 'gellleren' heb bedacht. Meneer Van Dale vond het indertijd blijkbaar niet nodig om een woordje te wijden aan de futiele handeling van het "met gel bewerken van de haardos", vandaar dat ik deze historische vergissing hier en nu rechtzet. Of het de bedoeling is dat daar drie l'en staan? Jawel. Ik vind, als je dan toch een nieuw woord bedenkt, kan je het nieuwe karakter ervan maar beter extra in de verf zetten. Bijvoorbeeld door middel van een ellenlang (vergeef me deze woordspeling) middenstuk.  

Wie mij aan het begin van het jaar had gezegd dat ik in de eerste maanden van 2011 reeds twee keer het land Azerbeidzjan ter sprake zou brengen, zou ik voor homo of rotte vis hebben uitgescholden. Bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan iedereen die dat indertijd van plan was doch hiervan afzag om toch maar niet voor homo of rotte vis te worden uitgescholden. Want ja, na de voetbalmatch België - Azerbeidzjan was er gisteren de match made in heaven Eurovisiesongfestival - Azerbeidzjan. Als Eurovisiesongfestival-fanaat van het eerste uur kan ik er dus niet buiten om dit 7 miljoen zielen tellend land (bron: Wikipedia) in het gebied van de Kaukasus (bron: Wikipedia) in mijn blog te vermelden. Bovendien wordt mij hier een unieke kans tot eerherstel geboden: in tegenstelling tot anderhalve maand geleden houd ik eraan 'Azerbeidzjan' vandaag wél correct te schrijven.  

Waar mijn zwak voor het Eurovisiesonggebeuren vandaan komt, is voer voor psychologen. Of amateurpsychologen. Sta me dus toe mijn kans te wagen. Volgens mij is het namelijk allemaal begonnen met de deelname van Clouseau in het jaar 1991 (spontaan audiocommentaar van steller dezes: "Fuck man, da's lang geleden!"). Als beate bewonderaar van Clouseau (waarover later misschien meer, maar hopelijk toch niet) had ik maanden in een soort trance naar het festival toegeleefd. Hoewel het uiteindelijke resultaat dik tegenviel, ben ik ervan overtuigd dat daar de kiemen liggen van de voorliefde voor een show die steevast ten onder gaat aan kitsch, gestoffeerd met muziek die ten onder gaat aan matigheid. Een pompeus decor, een voorbij glijdend rariteitenkabinet en een bloedstollende puntentelling die uren lijkt te duren, dat doet iets met een kind.

De afgelopen week was dus een week uit de 1000 voor mij, of op zijn minst uit de 52. Enkele jaren geleden is het Eurovisiesongfestival immers opgesplitst in twee halve finales, die de eigenlijke finale voorafgaan. Met andere woorden: 1 + 1 is hier echt 3! Zowel dinsdag- als donderdagavond zat ik trouw voor de buis, akte nemend van heel veel verschrikkelijke muziek en ontgoochelend weinig schaars geklede babes - in de loop der jaren kunnen de exacte beweegredenen voor een voorliefde nu eenmaal lichtjes wijzigen. Om mezelf nog in de spiegel te kunnen kijken 's anderendaags, maakte ik dankbaar gebruik van de dekmantel van de ironie: dinsdag werd elke hoogst beledigende mening direct gedeeld met een stel (andere) losers van het forum van RSC Anderlecht, donderdag keek ik in gezelschap zodat de sillyness rechtstreeks rondgetoeterd kon worden. Dat niemand gaat denken dat ik het hele gebeuren serieus opvat. Maar Azerbeidzjan en hun inwoners, de Azeri's, genieten uiteraard mijn eeuwige respect. Juiste schrijfwijze inbegrepen. 

En nu is hij dood. De herinnering blijft, aan die clown met z'n lach. Hij heeft alles gegeven. Tot de laatste dag. 

Dit heb ik nu al lang willen doen zie. Een flard songtekst tussen mijn proza pleuren, met de suggestie dat het hier om een zinvolle, poëtische aanvulling gaat. Songsmid Ben Cramer is in die optiek natuurlijk gefundenes fressen. Meer, ik durf gerust beweren dat analyses over Osama's dood zónder referentie naar het werk van Cramer fameus tekortschieten. Waarmee nog maar eens duidelijk wordt dat er slechts één adres is voor de meest complete duiding: www.bloggen.be/tsigalko. Aldus een algemene gevolgtrekking na een bewering van mezelf. En waarom zit ik hier feitelijk uitgerekend op mijn blog reclame te maken voor mijn blog? Vormen álle andere plaatsen hiervoor geen geschikter terrein? Toch maar eens even mijn hoofd breken. 

Liever dan lijdzaam toe te kijken, wil ik een poging ondernemen hier verandering in te brengen. De toekomstige Tsigalko heeft recht op de waarheid omtrent de voorbije paasweek. Daarom neem ik deze gelegenheid te baat om hem voor eens en voor altijd te zeggen dat we nu al een dikke week hebben kunnen genieten van werkelijk onwerkelijk prachtig weer. Om lyrisch van te worden. In het paasweekend restte er desondanks tijd om bij te slapen en bij te drinken. Het moet natuurlijk gezegd dat goed weer en pintjes op een terrasje een droomcombinatie vormen die enkel beconcurreerd kan worden door slecht weer en zware bieren in de woonkamer. Ook vandaag is de persoonlijke drooglegging dus nog niet voor morgen. Voor de rest heb ik mijn toekomstige ik niet zo heel veel te melden, of het moet zijn dat mijn bomma qua paasmenu nog steeds vasthoudt aan het onklopbare drieluik garnalencocktail - kroketten met kalkoen - vlaai. Weinig kans dat ik dat ooit vergeet, maar ik geef het toch maar mee.

Zo. De eerste relevante noot aan mezelf is bij deze voltooid. Belangrijk, want met het louter plukken van de dagen ga ik er niet komen, ik kan maar best oog hebben voor de toekomstige degeneratie. De teller ter linkerzijde wordt daar uiteindelijk ook beter van.       

De link naar mijn persoonlijke actieve sportbeleving is hiermee snel gelegd. Het seizoen van Forza Mechelen B, een meute puffende voetbaltoeristen, zit er sinds gisteren namelijk helemaal op. Zesentwintig zaterdagen lang gaven we 90 minuten het beste van onszelf; ruw geschat 22 keer bleek dit helaas niet te volstaan. Zelf heb ik nochtans de statistieken mee. De vorige update hieromtrent dateert al van enige tijd geleden, maar het is met nauwelijks verholen fierheid dat ik kan melden dat mijn seizoen wordt afgeklokt met acht goals en vijf assists achter mijn naam. Dat er zich onder die acht goals vier penalty's, twee afgeweken ballen en één inleggertje bevinden, klasseer ik graag onder de categorie 'niet ter zake doend'. Goal is goal, en daarbij, voor de rest waren het enkel ware beauty's, toch een niet onbelangrijke nuance. Samengevat mag dus gesteld dat ik het voorbije seizoen een rijke mix aan doelpunten heb gemaakt. Wie het zich vrijelijk zou permitteren om samenvattend andere dingen te stellen, doet dat voor alle duidelijkheid op eigen risico, want ik ken mensen...

Een spektakelkoers was het in elk geval, die Ronde. Mag ook wel, met een top drie die respectievelijk de bijnamen 'Bom van Bevel', 'La Machine' en 'Spartacus' meetorst. Een lauw koersverloop had dan een beetje belachelijk geweest. Toch zag het daar lang naar uit. Ik hoef jullie het hele verslag niet meer te geven, maar toen Cancellara op 40 kilometer van de meet aanzette achtte iedereen het pleit beslecht. De winnaar was bekend, de spanning zou zich beperken tot de strijd om de ereplaatsen. Compleet oninteressant natuurlijk, want the winner takes it all - een adagium dat doorgaans in meer dan één betekenis van toepassing is op de wielerwereld. Tot het onmogelijke gebeurt. Cancellara plafonneert op De Muur, de sterksten uit het peloton storten zich als wolven op hun prooi en voor de man uit de straat in de zetel goed en wel is bekomen, is er een kopgroep gevormd van twaalf favorieten. Wat volgt is een fysieke slijtageslag annex tactisch steekspel om duimen en vingers van af te likken, met als klap op de vuurpijl zowaar een Belg op het hoogste schavot. Mocht Leni Riefenstahl ooit de kans gekregen hebben een propagandafilm voor het wielrennen te maken, het eindresultaat zou geheid verdacht veel lijken op de Ronde van Vlaanderen van afgelopen zondag. Het bedenken van een geschikte titel zou alvast geen onoverkomelijk probleem vormen (zie titel).

Was er na de wedstrijd in Oostenrijk hier en daar nog een kniesoor die voorbehoud aantekende, dan nam de glansrijke overwinning tegen Azerbeidjan alle twijfels weg: België wordt wereldkampioen! Eventueel pikken we tussendoor nog even de Europese titel mee ook, doet er in feite niet zozeer toe. Wat telt is dat België nu echt wel getoond heeft de sterkste voetbalnatie ter wereld te zijn. Uiteraard surf ook ik graag mee op deze golf, of beter tsunami, aan enthousiasme. Maar ergens wringt het ook op een rare manier. Jarenlang deelde ik met de vaste kliek lief en leed met de Rode Duivels, waarbij we vooral het leed voor lief namen. In nauwelijks gevulde tribunes zagen we België niet winnen tegen grootmachten als Litouwen, Polen en Kazachstan, in mijn herinnering steeds vergezeld van een kouwelijke noorderwind. Nu is het tij gekeerd, wat ook met zich meebrengt dat de Rode Duivels niet langer exclusief (op een paar duizend vrijkaarten na) aan ons toebehoren. Het is zoals die muziekgroep die je in een vroege fase zelf ontdekt hebt en waarvan je de wereldwijde doorbraak nadien vreemd genoeg met lede ogen aankijkt.

Gelukkig was er nog de NMBS om voor gerechtigheid te zorgen. Teneinde toch voor een deel van de jongelui de avond te vergallen, bevatte de trein Brussel - Luik slechts drie (uiteraard overvolle) wagons, was er op het stuk tussen Brussel en Leuven alleen al 54 minuten vertraging en werd er over dit alles niks gecommuniceerd aan de reizigers. De NMBS houdt echt met alles rekening. Dat die successupporters maar niet gaan denken dat een wedstrijd van België bijwonen een plezierreisje is! Ik moet wel toegeven dat ik op het moment zelf redelijk kwaad was en de NMBS zelfs van onkunde betichtte. Wat was ik toch een naïeve, onwetende jongen in die tijd, om zo aan de diepere betekenis voorbij te gaan. Een verzachtende omstandigheid is dat overacting aan NMBS-zijde hiervan aan de basis lag. De mededeling "Euh.., is hier soms een treinbestuurder aanwezig?", die in Brussel-Noord door de intercom schalde, had wat mij betreft niet gehoeven. Maar voor de rest: geniaal alweer. Ge-ni-aal zeg ik u.

Op dit punt gekomen wil ik een kanttekening maken: ik ben van nature vrij conservatief. Niet per se op politiek vlak, wel per se voor wat betreft maatschappelijke topics die mij aanbelangen. Ik vertoef graag op café en ik wil van dat hele rookverbod niks weten. Het is goed zoals het is, dat zeg ik als niet-roker en wel-drinker. Half gevulde cafés omdat de helft (vandaar dus half gevuld) buiten een sigaret staat te roken lijkt me niet direct het na te streven ideaal. Het past in een tijdsgeest die eerder gericht is op scheiden dan op verenigen. Om nog maar te zwijgen over de totaal oneerlijke concurrentiepositie waarin de niet-rokende vrijgezellen plotsklaps gekatapulteerd worden (zie hiervoor mijn eerdere blog 'Waar rookverbod is, is vuur', nvdr). Daar denken weinig mensen aan, maar weinig mensen zijn dan ook waarachtige denkers. De goegemeente draait er haar hand niet voor om, om nog wat vrijheden op te offeren ten dienste van een flard volksgezondheid en kleren die niet naar de rook stinken de dag nadien. 

Zoals steeds echter zie ik het bredere perspectief. Ik durf vragen stellen bij de almacht van de volksgezondheid, in een tijd waar zelfmoord een van de belangrijkste doodsoorzaken is en grote delen van de bevolking haar toevlucht zoekt tot antidepressiva. Moeten we af en toe niet gewoon proberen gelukkig te zijn? Het voortschrijdende totalitarisme overgieten met een portie hedonisme? Leven en laten leven, tot de daardoor iets vroeger intredende dood volgt? Mijn mening is duidelijk. We moeten dat allemaal wel doen. Met om te beginnen dat hele rookverbod met zijn klikken en klakken aan onze laars lappen, ook al is dat voor mij als niet-roker een heikele klus.

Na deze daad van naastenliefde is het tijd voor een woord van zelfbeklag. Waarover juist, is op dit eigenste moment nog onderwerp van diepe contemplatie. Ik moet gewoon af en toe kunnen klagen en zagen, of daar nu een concrete aanleiding voor is of niet is dan wel de laatste van mijn zorgen. Van de andere kant is in het ijle klagen natuurlijk lastig. Bij voorkeur spuit de mens zijn grieven met een welomlijnd iets of iemand in gedachten. De overheid heeft zelfs rekening gehouden met die voorkeur van de mens en lang geleden al een speciale instantie opgericht, met als hoofddoel het foeteren te faciliteren. Maar je zal het altijd zien, als de nood om eens lekker te klagen het hoogst is, vervult die Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen nu net al een hele week zijn ondergeschikte taken (zoals treinen op tijd laten rijden) met verve. Een trouwe dienstontlener blijft zo dus nog maar eens in de kou staan. En dan verbaasd zijn dat wij mopperen!

Ik hoop dat de lezenden onder jullie reeds over enige voorkennis beschikken. Voor de eigen bestwil, want grappiger gaat het echt niet meer worden dit decennium, of het moet zijn dat er een sekstape uitlekt van Di Rupo met De Wever. En zelfs dan, wie wil dat nu bekijken. Stijn Stijnen dus. Ik heb er altijd al een soort René Vandereycken in gezien. Verongelijktheid als tweede natuur. Steeds in de vaste overtuiging dat iedereen altijd tegen hem is. De levenshouding van Calimero en, dat treft, evenzeer een half ei. Op een andere manier kan ik het niet benoemen, daarvoor is Stijn(en)s remedie tegen zoveel onderwaardering van de boze buitenwereld gewoon te hallucinant. Briljant hallucinant weliswaar, als we even het algemeen welbevinden (= de haha-erlebnis) als maatstaf nemen. Het idee om zelf op internetfora ten strijde te trekken is immers ronduit geniaal. Kwaadspreken over de directe concurrenten, tot daar nog aan toe, dat is een plan dat u en ik eventueel ook wel zelf kunnen bedenken. Maar de eigen prestaties tot in het absurde ophemelen, daaraan herkent men het echte komische rastalent.

Vooral belangrijk is dat Stijnen het méént. In navolging van mijn tweede plaats op het Groot Dictee heb ook ik mezelf een aantal flatterende bijnamen toegeëigend, genre 'The Great Dicteetor'. Die navolging is overigens nog steeds bezig. Maar een essentieel verschil is toch dat bij mij op zijn minst de schijn van ironie overeind blijft, waar Stijnen bloedserieus hilarisch is. Zijn inventiviteit daarbij is grenzeloos. Het kan gaan over hoe scherp hij wel niet staat op training (Stijnen is in wezen een papzak, nvdr), over hoezeer Club Brugge nood heeft aan 11 Stijnens op het veld of over hoe de supporters een erehaag voor hem zouden moeten vormen. David Brent uit 'The Office' is er werkelijk niks tegen, tegen deze onweerstaanbare cocktail van eigenwaan en zieligheid. Ik stel dus voor dat Stijn Stijnen het "ere wie ere toekomt"-principe onderschrijft en de volle verantwoordelijkheid neemt voor deze humorhoogstandjes. Zijn broer en vriendin hiervoor laten opdraaien is gewoon flauw, plus het doet het komisch gehalte van dit verhaal te zeer kelderen. We mogen toch wel eens lachen zeker!?

De specifieke gelegenheid die ik voor de prijs van 65 euro bijwoonde, was de wedstrijd Anderlecht - Ajax in de zestiende finales van de Europa League. Het draaide dus niet uit zoals verhoopt. Anderlecht verloor met 0-3 en had dat vooral aan zichzelf te wijten. De ene na de andere open kans werd de nek omgewrongen, met als triest hoogtepunt een gemiste strafschop van een man die duidelijk mijn blog nog niet gelezen heeft. (Ik realiseer me dat deze informatie op zich een eerder vage aanwijzing is naar de identiteit van de man.)  Zoiets is natuurlijk het perfecte recept om in eigen huis afgedroogd te worden door godbetert Hollanders, een gegeven dat garant staat voor nog een extra schep frustratie. Samengevat is de return on investment die RSC Anderlecht me gaf dan ook mager te noemen. Dan nog liever onze politici, die vorige week met behulp van ons belastinggeld tenminste een wereldrecord verbraken.

Net wat aan het nadenken geslagen. Over het leven deze keer. Een mens moet iets doen, wanneer hij zonder laweit aan zijn kop een blikje Jupiler tot zich neemt. Toch ben ik geen contemplatief persoon. Om me de laatste keer dat ik nog eens echt heb nagedacht te herinneren, zou ik al eens goed moeten nadenken. Humor is erg belangrijk. Dat is al bij al een constatatie waar je niet langs kan. Bier is lekker, ook. Amper vijf minuten aan het nadenken en alweer twee houvasten gemarkeerd. Dat schiet aardig op zo. Nog even en ik vind het bewijs voor het bestaan van God en de oplossing voor BHV. In die volgorde. Want vergis u niet, het belang van volgordes kan moeilijk onderschat worden. De verhalen zijn bekend. Van de man die zijn achterwerk duchtig reinigde alvorens te kakken in plaats van erna, met alle gevolgen van dien. Van de vrouw ook. Er circuleren, kortom, veel van zulke verhalen, stuk voor stuk in de sanitaire sfeer of het scheelt niet veel.

Mijn blik bier geraakt leeg, mijn blik op de wereld lijkt te verruimen. Mijn kop eraf of dit zijn communicerende vaten ten voeten uit. Zo'n stelling gaat altijd maar op tot het volgende pintje, en dat is jammer. Tenzij ik stop met drinken natuurlijk, en dat is geen optie. In het leven is het belangrijk steeds bewust te zijn van wat mogelijk is en wat niet. Dit mag gerust als houvast nummer drie worden beschouwd. Als ik zo doorga sticht ik mijn eigen religie nog voor deze blog ten einde is. Hierin zou alvast geen plaats zijn voor mensen die het belang van volgordes onderschatten. Zo splitsen we BHV nooit én lopen protagonisten van verhalen nog eens met een vuile onderbroek rond ook. Op die manier hoeft een eigen religie niet voor mij, het moet plezant blijven. 

Ik ga nu stoppen met nadenken. Na een zware werkweek heb ik ook recht op ontspanning, ver weg van wat anders zo nabij is. Dat laatste klinkt bij een eerste lezing best filosofisch, maar slaat natuurlijk nergens op. Helemaal mijn ding. Ik besluit deze tekst met de belofte dat álle andere levensvraagstukken (gesteld dat er nog zijn) spoedig zullen worden aangepakt. Wat zeg ik: dra. Of nee, sorry, toch niet, ik zei wel degelijk spoedig. Ook al heb ik de ambitie tot het stichten van een nieuwe religie dan laten varen, dat is nog geen reden om te gaan jokken. Stuur in elk geval gerust uw hoogstpersoonlijke levensvraagstukken binnen. Ik zal ze overdenken en vervolgens op zijn minst negeren. Inzendingen per gele briefkaart krijgen voorrang.

Wat de wezenskenmerken van een tegenvallend klantenbezoek zijn, heb ik vorige week met eigen ogen kunnen aanschouwen. Dat klinkt als een passieve houding en is het in se ook. Met een mengeling van ongeloof, verbijstering en kwaadheid sloeg ik gade hoe twee contactpersonen van mijn klant *********** drie uur lang een zeer verdienstelijke poging ondernamen om het wereldrecord bullshit verkopen te verpulveren. Bullshit verkopen ten koste van mij dan nog wel. Meestal doe ik er mijn voordeel mee van het moment dat er bullshit in het spel is, maar nu dus niet. Niet gehinderd door enige vorm van eerlijkheid, hoffelijkheid, redelijkheid of welke -heid dan ook werd ik met de grond gelijkgemaakt. Uiteraard beschik ik over bepaalde tools om zulk gezwets convenabel te counteren. Als het op cynisme aankomt, weet ik namelijk best mijn streng te trekken. Bovendien was een geschiktere situatie voor de toepassing ervan nauwelijks denkbaar. Meer zelfs, het cynisme lijkt wel uitgevonden voor taferelen als deze. Ook slagen en verwondingen met de dood tot gevolg moet ooit uitgevonden zijn met het oog op een context zoals mijn klantenbezoek vorige week, maar dit terzijde.

Alle stoere praat ten spijt, heb ik geen van bovengenoemde uitvindingen terdege toegepast. Ik ben en blijf een werknemer van een bedrijf, dat het zich niet kan permitteren wiseguys in dienst te houden die klanten nog hondsdoller maken dan ze al zijn. Zwijgen en slikken was dus de boodschap. Wel met het aura van je-m'en-foutist, dat is de opening die de ongeschreven wetten me nog gunden. Voorts rest me niks anders dan deze klant hartsgrondig te haten en het bedrijf, dat onder andere schoenen en graafmachines produceert, waar mogelijk te boycotten. Ik koop verdorie nog liever ergens anders een graafmachine dan een graafmachine bij hen te kopen! 

De titel zorgt in deze fase van het leesproces (zin 1) mogelijk voor enige verwarring. Later echter zal blijken dat het hier gaat om een heuse woordspeling, waarbij ik op ingenieuze wijze ergens in de titel, ik zeg niet waar precies, de initiële letter 'r' vervangen heb door een letter 'd'. Het alzo gevormde neologisme refereert nog duidelijk naar de oorspronkelijke betekenis, maar voegt er ook meteen een waardeoordeel aan toe. Hoe doe ik het toch. De kritiek is alweer voor de hand liggend: ik zou eerst de woordspeling hebben bedacht om daarna een min of meer aannemelijk verhaaltje eromheen te construeren. Nogal laag-bij-de-gronds en achterbaks noem ik dat. Want voor ik hier beschuldigd word van dingen die ik helemaal niet gedaan heb, wil ik toch de kans krijgen om mij te verdedigen tegen dingen die ik helemaal niet gedaan heb. En avant.

Ik weet het nog goed, het was een vrijdag. Vorige vrijdag om precies te zijn. De dag dat ons bedrijf zijn jaarlijkse nieuwjaarsreceptie organiseerde. Onze nieuwjaarsrecepties zijn van oudsher groots opgezette evenementen waar eten (kwaliteit), muziek (kwaliteit) en drank (kwantiteit) op niveau zijn. Bovendien telt ons bedrijf intussen toch 1700 werknemers, met een veelvoud daarvan aan winst. Met een veelvoud van het kwadraat daarvan aan winst zelfs. De verwachtingen waren dus met recht en reden hooggespannen. Alhoewel, ik had mijn bedenkingen moeten hebben bij het thema van 2011: Underground. Voor zover voortekenen al veeg kunnen zijn, was dit godverdorie wel een veeg voorteken. Waar slaat dat nu helemaal op, de marktleider in zijn sector die zich op het eigen nieuwjaarsfeest een radicaal, hip, outlaw imago aanmeet. Achteraf bekeken - de uitgelezen periode voor wat betreft het interpreteren der voortekenen -, is wel duidelijk waar dat nu helemaal op sloeg. Underground betekent hip en hip betekent low budget. 

Zodoende hadden de 1700 werknemers de keuze uit één frietkraam, één hamburgerkraam, één stand met Chinees voedsel en één stand met quiche (wtf, anyway?). Ik ben niet de moeilijkste mens op aarde, maar nog wel quichekeuriger dan dat. (Behalve op het gebied van woordspelingen natuurlijk.) Het feit dat er voor frieten en hamburgers een uur in de vrieskou moest aangeschoven worden hielp ook al niet. En wat zeker, maar echt zéker niet hielp, was de aanwezigheid van slechts drie togen in het vier zalen tellende complex. De mogelijkheid om alsnog alles met de mantel der liefde te laten bedekken werd zo lullig verkwanseld. Integendeel, de outlaw from the underground vond het ineens ook nog nodig om de 45 minuten voor de openingsspeech van den baas het schenken van alcoholische dranken te verbieden. Meer moet je niet doen om mij kwaad te krijgen; een beetje minder volstaat normaal al ruimschoots. Nu is het oorlog. Als het op alcohol aankomt, sta ik namelijk maar al te graag op de barricaden voor de kleine man. Het is dan ook in de hoedanigheid van kloeke verzetsstrijder dat ik hier aan het hele gebeuren het label 'nieuwjaarsdeceptie' toeken.

Ik houd me recht door vaak aan die prehistorische mens te denken. Kan niet anders of ook hij had last van slapeloosheid, onder de blote sterrenhemel zonder rolluiken, draperieën of luxaflexen in de buurt. Nu ja, wel in de buurt natuurlijk. Maar vermoedelijk werden rolluiken toen nog aangewend voor het ruimen van sneeuw, draperieën om zich op te kleden voor galabals en luxaflexen deden hooguit dienst als wasbord. Om de prehistorische mens dan maar voor Neanderthaler uit te maken, is niettemin kort door de bocht. Wat velen vergeten, is immers dat er in die tijd nauwelijks ramen bestonden, zodanig dat voornoemde gebruiksvoorwerpen toch nooit volledig tot hun recht hadden kunnen komen. Mensen zijn vaak vergeetachtig als het op zo'n dingen aankomt. Om nog maar te zwijgen van andere dingen, want ook daar kan ik met sprekend gemak een boekje over opendoen.

Maar dat doe ik dus niet. Misschien wel uit lijfsbehoud, misschien wel vanuit het besef dat ik deze vertrouwelijke informatie best voor mezelf houd. Ontvreemding is eveneens uit den boze. Dag en nacht zal ik erover waken, ontelbare wakkere uren lang. Slapeloosheid dient dus wel degelijk een doel, het komt er alleen op aan dat te ontdekken. Na deze ontboezeming kan ik in vrede niet verder slapen. Ben er nochtans wat moe van geworden.

Kenners van spreekwoorden zullen het echter met me eens zijn: Duren is een mooie stad, maar blijven duren is nog een mooiere. Volkscafés veranderen niet, ze verdwijnen gewoon. Tezamen met de waard of waardin blazen zij massaal hun laatste asem uit. Want De Tijd mag dan genadig geweest zijn voor het interieur, dit geldt allerminst voor eigenaars en clientèle, die de klok des te harder horen tikken. Gelukkig zijn er nog mensen die waken over ons cultureel erfgoed. Kat Steppe en Nahid Shaikh maakten de documentaire 'Bedankt en merci' over dit zo vertrouwde anachronisme, voor het te laat is. In de documentaire komen vijf eigenaars van volkscafés uit de Westhoek aan bod. De jongste is 75, de oudste 89. Met lede ogen zien zij hun klantenbestand afkalven, moeten ze elke dag iets langer wachten vooraleer de deur open zwaait. Pinten kosten 1 euro, meestal Jupiler uit het fleske. Er wordt gemijmerd over vroeger, toen er 's morgens nog koffie met een druppel werd gedronken. Nu enkel nog koffie. Ergens pakt een man uit met de beker die hij won wegens het naar binnen kappen van 54 geuzes. Ik gok dat hij deze anekdote niet voor het eerst vertelde. Toch is het de stilte die regeert. Stilte om wat voorbij is en niet meer terugkomt. Nooit.

Daarom dat dit 'verleden-tijdsdocument' zo belangrijk is. Kat Steppe en Nahid Shaikh zijn de chroniqueurs van het verval, maar beter dat dan een anoniem heengaan van iets dat in se onwezenlijk mooi is. Nee, onwezenlijk schoon, dat is het juiste woord. België op zijn puurst, geurend naar sigarettenwalm en verschaald bier. 'Bedankt en merci' dus, verkrijgbaar op de betere digicorder.

Beste film: Inception

Beste lied:

1. Stromae - Alors on danse

2. Yeah Yeah Yeahs - Heads will roll (A-Trak remix)

3. Mintzkov - Opening fire

4. The xx - Islands

5. Hot Chip - I feel better

6. Amatorski - Come home

7. Stereophonics - Innocent

8. Swedish House Mafia - One

9. Jay-Z feat. Alicia Keys - Empire State of Mind

10. Tim Berg - Bromance

Beste cd: The xx - The xx

Beste tv: De school van Lukaku, Leuven Hulp, True Blood, Flight of the Conchords, The Big Bang Theory.

Wie wens ik wat toe in 2011?

Iedereen: dat op het einde van 2011 alles nog steeds beter blijkt te kunnen, maar met iets minder progressiemarge dan nu het geval is.