Wie mij aan het begin van het jaar had gezegd dat ik in de eerste maanden van 2011 reeds twee keer het land Azerbeidzjan ter sprake zou brengen, zou ik voor homo of rotte vis hebben uitgescholden. Bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan iedereen die dat indertijd van plan was doch hiervan afzag om toch maar niet voor homo of rotte vis te worden uitgescholden. Want ja, na de voetbalmatch België - Azerbeidzjan was er gisteren de match made in heaven Eurovisiesongfestival - Azerbeidzjan. Als Eurovisiesongfestival-fanaat van het eerste uur kan ik er dus niet buiten om dit 7 miljoen zielen tellend land (bron: Wikipedia) in het gebied van de Kaukasus (bron: Wikipedia) in mijn blog te vermelden. Bovendien wordt mij hier een unieke kans tot eerherstel geboden: in tegenstelling tot anderhalve maand geleden houd ik eraan 'Azerbeidzjan' vandaag wél correct te schrijven.  

Waar mijn zwak voor het Eurovisiesonggebeuren vandaan komt, is voer voor psychologen. Of amateurpsychologen. Sta me dus toe mijn kans te wagen. Volgens mij is het namelijk allemaal begonnen met de deelname van Clouseau in het jaar 1991 (spontaan audiocommentaar van steller dezes: "Fuck man, da's lang geleden!"). Als beate bewonderaar van Clouseau (waarover later misschien meer, maar hopelijk toch niet) had ik maanden in een soort trance naar het festival toegeleefd. Hoewel het uiteindelijke resultaat dik tegenviel, ben ik ervan overtuigd dat daar de kiemen liggen van de voorliefde voor een show die steevast ten onder gaat aan kitsch, gestoffeerd met muziek die ten onder gaat aan matigheid. Een pompeus decor, een voorbij glijdend rariteitenkabinet en een bloedstollende puntentelling die uren lijkt te duren, dat doet iets met een kind.

De afgelopen week was dus een week uit de 1000 voor mij, of op zijn minst uit de 52. Enkele jaren geleden is het Eurovisiesongfestival immers opgesplitst in twee halve finales, die de eigenlijke finale voorafgaan. Met andere woorden: 1 + 1 is hier echt 3! Zowel dinsdag- als donderdagavond zat ik trouw voor de buis, akte nemend van heel veel verschrikkelijke muziek en ontgoochelend weinig schaars geklede babes - in de loop der jaren kunnen de exacte beweegredenen voor een voorliefde nu eenmaal lichtjes wijzigen. Om mezelf nog in de spiegel te kunnen kijken 's anderendaags, maakte ik dankbaar gebruik van de dekmantel van de ironie: dinsdag werd elke hoogst beledigende mening direct gedeeld met een stel (andere) losers van het forum van RSC Anderlecht, donderdag keek ik in gezelschap zodat de sillyness rechtstreeks rondgetoeterd kon worden. Dat niemand gaat denken dat ik het hele gebeuren serieus opvat. Maar Azerbeidzjan en hun inwoners, de Azeri's, genieten uiteraard mijn eeuwige respect. Juiste schrijfwijze inbegrepen.