|
The proof of the pudding is in the eating. Dat is een Engels (dat hadden jullie vast wel al door) gezegde (dito) dat zoveel betekent als "ondervinding is de beste leermeester". Soms durf ik deze woorden al eens ter harte nemen. Niet elke raadgeving heeft zijn eigen op maat gemaakt spreekwoord, dus zal er wel ergens een grond van waarheid in zitten. Vorige vrijdag heb ik alvast ondervonden dat dit inderdaad het geval is. De levensvraag waar ik mee worstelde, die mij innerlijk haast verscheurde, was de volgende: "Ben ik een waarachtige RSC Anderlecht-supporter of niet?" Vandaag de dag, met de malaise in de VS, de catastrofe in Noorwegen, de aanslepende regeringsonderhandelingen in België en de aanhoudende droogte in de Hoorn van Afrika, moet er toch íemand zijn die deze kwestie voor de vergeethoek behoedt. Dat is waar ik mijn intrede doe, geen uitdaging ga ik uit de weg.
Me afvragen of ik supporter ben van de Rode Duivels zou bijvoorbeeld geen uitdaging zijn. Wanneer zij slecht spelen loop ik drie dagen nukkig rond, en de zeldzame keren dat ze goed spelen loop ik óók drie dagen nukkig rond, puur uit gewoonte. Hieraan een contemplatie wijden is dus verloren moeite. Maar Anderlecht, dat is iets anders. Als iemand het mij op de man af vraagt, antwoord ik op de man af dat ik gewoon voetballiefhebber ben, met slechts een lichte voorkeur voor paars-wit. Vanaf vrijdagavond laatstleden zal ik echter eerlijk toegeven dat ik Anderlecht-supporter ben, met slechts een lichte voorkeur voor voetballiefhebberij. Vrijdagavond vond immers de openingsmatch van het nieuwe voetbalseizoen plaats. Op de affiche: Oud-Heverlee Leuven, sympathiek clubje uit míjn stad, na 61(!) jaar weer in eerste klasse beland, tegen RSC Anderlecht.
Zelden met zoveel plezier ticketjes voor het voetbal gekocht. Het was Leuven eigenlijk zelfs gegund om meteen drie broodnodige punten te pakken in de strijd tegen de degradatie. Dacht ik vooraf. 92 minuten plus de tijd tussen deze overpeinzing en het begin van de match later, dacht ik er iets anders over. Alle moeite van de wereld had het gekost om letterlijk twee keer lusteloos in de handen te klappen bij de winning goal van OHL in de slotminuut. De conclusie was dan ook duidelijk: ik ben een waarachtige Anderlecht-supporter. En nee, het feit dat de ploeg in de tweede helft als een pudding in elkaar zakte, doet niks af van de kracht van het gezegde.
|
