|
"Dat gaat weer de hele dag, elk uur, hetzelfde nieuws zijn hé!" (collega G., donderdag 18/08/2011, 11u01, naar aanleiding van het radionieuws dat opnieuw opent met het bericht over fraude bij internetbankieren)
"Nu ga ik eens een keer niet naar Pukkelpop, en dan hebben ze toch wel goed weer zeker!?" (ikzelf tegen collega L., donderdag 18/08/2011, 15u30, naar aanleiding van de stralende zon buiten)
Een bende halvegares bij elkaar op onze werkvloer, als je dit zo leest. Ter onzer verdediging: 's middags hadden we nog met zijn allen onze middagpauze in park Botanique tot een halfuurtje beperkt. Het was simpelweg te warm, de zon stond hoog aan de staalblauwe hemel. Niks deed vermoeden welke taferelen zich later die dag zouden afspelen. 'Later die dag' neemt een aanvang omstreeks 17 uur. De werkdag loopt ten einde, maar iedereen op onze verdieping, zonder uitzondering, staart tegelijkertijd naar buiten als koeien naar een trein. Eensklaps is het pikkedonker geworden, alsof een teletijdmachine ons recht in de maand december heeft gekatapulteerd. Wat volgt is regen, stortregen, plensbuien. Allemaal één pot erg nat. Ik kijk het nog een halfuur aan (min of meer letterlijk) en besluit vervolgens een langgerekte spurt te trekken richting station.
Een treinrit-in-vertraging later kom ik als een verzopen kat op mijn studio toe. Het klettert ook in Leuven - later die avond zal ik de pizzajongen een naar mijn doen erg genereuze fooi van twee euro geven. Op internet stromen de eerste doemberichten over Pukkelpop binnen. Het noodweer heeft ook daar lelijk huisgehouden, er zou zelfs een tent ingestort zijn. Ik sms naar enkele vrienden op de wei en krijg al gauw van een van hen de melding "Ik leef nog" binnen. Mijn antwoord "Goed zo, doe zo verder!" klinkt achteraf gezien, nu de ware toedracht van de feiten bekend is, misschien een tikkeltje te leutig. Naarmate de minuten vorderen, begint de informatie over wat er zich exact heeft afgespeeld stilaan door te sijpelen. Een gifgroene, bruine hemel bleek de voorbode van een tien minuten durend inferno van slagregens, vuistdikke hagelbollen en een windhoos. De 'Chateau' is bezweken, andere tenten zijn beschadigd, bomen vielen om en dranghekkens en decorstukken vlogen in het rond.
Vijf doden, tien zwaargewonden, 140 lichtgewonden en 40.000 getraumatiseerden, zo luidt de uiteindelijke balans. Tien minuten noodweer maakte komaf met Pukkelpop 2011 en wie weet met Pukkelpop tout court. Zelf was ik er per uitzondering niet bij. Heel toevallig eigenlijk, had bijvoorbeeld Radiohead in plaats van Foo Fighters op de affiche gestaan, dan was ook mijn overlevingsinstinct op de proef genomen. Misschien daardoor dat het hele gebeuren me zo aangrijpt. Betrokkenheid is niet voor niks een belangrijk element in het meevoelen met een ramp. Maar hoelang ook de verschrikkelijke beelden nog op het netvlies gebrand zullen blijven, hoelang ook het door merg en been gaande geschreeuw nog nazindert, we moeten verder. Zoals de Noren hun liberale maatschappijmodel niet willen opgeven na één zot met een wapenarsenaal, zo moeten wij Belgen onze unieke festivalcultuur niet tot in het oneindige gaan beteugelen na tien minuten apocalyps. Het komt er nu op aan te verwerken, te herbronnen en er dan opnieuw tegenaan te gaan in de wetenschap dat het noodlot zelden op identieke wijze op dezelfde plaats toeslaat. Morgen zijn we er gewoon weer, voor meer weer. Al mag het ook iets minder zijn.
|
