Gisteren naar de kapper geweest. Hij heet Etienne en zit daar niet mee. Ik tutoyeer hem, hij tutoyeert mij. Dat het een lieve lust is zelfs. Nee, er zit na al die jaren nog maar weinig sleet op onze relatie. Ik ben tevreden dat mijn richtlijnen aan het begin van de knipbeurt zich kunnen beperken tot het beantwoorden van zijn vraag "Gelijk altijd?" met de gevleugelde woorden "Gelijk altijd, ja."; hij is tevreden met de 13 euro die ik ongeveer om de zes weken in zijn zaak achterlaat. Mochten alle kapper-gekapte-relaties van dien aard zijn, de wereld zou er heel wat mooier uitzien. Of op zijn minst exact hetzelfde. Maar toch zeker niet slechter.
In elk geval ben ikzelf altijd significant gelukkiger in de aanloop naar een kappersbezoek. Dat heeft zelfs niet zozeer met Etienne te maken, maar alles met het praktische gemak dat weer wekenlang in het verschiet ligt. Lange haren vereisen immers veel gel, en veel gel blijkt het uitgelezen opstapje naar een van mijn (het moet gezegd: zeer zeldzame) zwakke plekken. Want hoewel ik mezelf niet als een ijdeltuit beschouw, zou op haargebied de perceptie zich weleens tegen mij kunnen keren. Het schouwspel dat elke uitgaansavond opnieuw voor de spiegel wordt opgevoerd is dan ook niet bepaald geestverheffend te noemen. Bij de heraanleg van mijn haar wordt nu eenmaal nooit (NOOIT!) over één nacht ijs gegaan.
Vooreerst is er de keuze van de gel. Dat is gele 'Controll' factor 6, enkel te krijgen bij 'Florale'. "For professional use only" luidt het onderschrift, dus ik wil op dit vlak natuurlijk geen enkel risico nemen. Eens die gel in huis, kan het echte werk beginnen, for real heterosexual men only. De eerste aanbreng is meteen cruciaal. Het maakt of kraakt je haar, en de facto dus uiteraard ook je hele avond. Ik zorg altijd dat mijn haar wat nat is, om er dan met een goeie klats gel stevig in te vliegen. Na een minuut of twee duchtig gesticuleren is de eerste versie van mijn haar een feit. Meestal las ik dan een minuutje ontspanning in, opgevuld met zenuwachtig ijsberen. Vervolgens is het tijd voor de tweede fase van het project. Hierin wordt meer detaillistisch gewerkt, zone per zone van het haar wordt goed gelegd.
In die tweede fase wordt ook meteen duidelijk waar ik eerder precies tekort ben geschoten. Vaak zit de structuur fundamenteel verkeerd, moet ik stukken weer helemaal uitwassen en opnieuw insmeren. Ideaal is dat nooit, de ervaring leert dat de eerste fase altijd doorslaggevend is. Alles wat volgt is in feite gebricoleer in de marge. Maar toch, echte venten geven niet op, ze staan als het moet een uur voor de spiegel. Het is daarom, om dit immer wederkerend ritueel te vatten, dat ik het neologisme 'gellleren' heb bedacht. Meneer Van Dale vond het indertijd blijkbaar niet nodig om een woordje te wijden aan de futiele handeling van het "met gel bewerken van de haardos", vandaar dat ik deze historische vergissing hier en nu rechtzet. Of het de bedoeling is dat daar drie l'en staan? Jawel. Ik vind, als je dan toch een nieuw woord bedenkt, kan je het nieuwe karakter ervan maar beter extra in de verf zetten. Bijvoorbeeld door middel van een ellenlang (vergeef me deze woordspeling) middenstuk.
|