Er was eens een man die heel veel hield van zijn gezinnetje: zijn vrouw Barbara en zijn twee kinderen. Vooral zijn echtgenote Barbara droeg hij op handen. Maar het aanbeden vrouwtje had een minnaar, een vrijgezel. Er waren veel mensen uit de kennissenkring die dat wisten. Haar man was zich echter van geen kwaad bewust. De romance duurde al een jaar of vijf. Elk week-end bracht de vrouw de nacht door bij haar minnaar Romeo. Ze vertelde haar echtgenoot dat ze dan telkens bij haar vriendin vertoefde, een alleenwonende jonge vrouw. Iedere andere man zou dit verhaal verdacht gevonden hebben, zou op onderzoek zijn uitgegaan en achter de waarheid gekomen, en met echtscheiding gedreigd hebben. Niet déze man: zo groot was zijn vertrouwen in de geliefde echtgenote. Er waren er die beweerden dat de man van alles op de hoogte was en ongetwijfeld zijn vrouw zou verstoten hebben en van haar zou gescheiden zijn, maar dat hij het niet deed omwille van zijn handelszaak die hij dan zou moeten verkopen om haar deel uit te betalen. Maar dat waren kwatongen
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
En wat wilde nu
het toeval? Dat de vriendin (we noemen haar Moeps) bij wie de vrouw zogezegd haar week-end doorbracht eveneens verliefd werd op dezelfde minnaar. Was die minnaar dan zon aantrekkelijke man? Op t eerste gezicht niet en men kon zich aanvragen wat hij dan wel bezat dat hem zo aantrekkelijk maakte bij de vrouwen. Hij had ongetwijfeld - zeggen ze in de streek van Bachten de Kupe, als ze t antwoord op die vraag schuldig moeten blijven - suiker aan zijne stok. Moeps wist van de verhouding van Romeo met Barbara en van het feit dat ze op zaterdagavond samen sliepen, en ze vond het best, of zo leek het althans, dat Romeo de vrijdagavond voor haar reserveerde. Barbara daarentegen verkeerde in de waan dat zij Romeos enige liefde was. En op een dag
Ja, op een dag werd Barbara dood aangetroffen. Vermoord. De moordenaar werd niet gevonden, of, beter gezegd, er was geen materieel bewijs, maar het kon natuurlijk niet anders of Moeps had het gedaan. Wie anders had een motief voor die misdaad? Moeps bekende niet, maar de jury liet zich natuurlijk niet in de luren leggen: Moeps werd tot dertig jaar celstraf veroordeeld, plus het betalen van een serieus geldbedrag aan de echtgenoot. Deze had zich immers voorbeeldig gedragen. Na de gruwelijke moord kon het natuurlijk niet voor hem verborgen blijven dat zijn vrouw vijf jaar lang een verhouding had gehad met de-man-met-suiker-aan-de-stok. Maar deze wetenschap was allerminst van aard om de liefdevolle gevoelens van de man jegens zijn vermoorde echtgenote te bekoelen: hij voelde zich zelfs geroepen om luide te verkondigen hoe gelukkig zijn gezinnetje steeds was geweest en op het doodsprentje van Barbara prijkte een foto van dat gelukkig gezinnetje: het hoofd van de geliefde vrouw rust er teder op s mans schouder
Ontroerend was ook de reactie van de echtgenoot toen de jury het verdict uitsprak: Moeps was de schuldige. Doodgelukkig met die uitspraak vielen de man en zijn advocaat elkaar om de hals: het leek erop dat zijzelf tot het laatste ogenblik getwijfeld hadden of in deze zaak, die nochtans zo klaar was als pompwater, naar rechte zou gesproken worden. De motivatie van de rechter bij het toekennen van de schadevergoeding was - aldus schrijft Erwin Verhoeven in Het Laatste Nieuws - de innige band die de echtgenoot had met het slachtoffer en het feit dat ze samen een juwelierszaak uitbaatten. Ook zes familieleden van de vermoorde vrouw kregen een bedrag toegewezen, te betalen door Moeps, of voor het geval Moeps dat niet kan opbrengen door de gemeenschap. Eén benadeelde van de moordpartij werd evenwel schromelijk vergeten door de rechter. U raadt het, beste lezer: Romeo, de man met suiker aan de stok. In één klap was die man twee beddegenotes kwijt. En dan géén centje schadevergoeding krijgen!...
Dertig jaar gevangenisstraf dus voor Moeps. Een veel te lichte straf in feite. Als ze vrijkomt zal ze amper zestig zijn en dan zal ze nog bijna een half leven voor de boeg hebben. Terwijl Barbara niets meer heeft. Levenslang had het moeten zijn! Er is geen gerechtigheid
