xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

’t Was wel erg laat toen we deze ochtend wakker werden. Zij trok het rolluik omhoog en ik mijn ogen open. Het verblindend licht van een prachtige nazomerse oktoberdag vulde de kamer.

- Heeft het gesneeuwd? vroeg ik.

Ze keek mij vreemd aan. Even moet ze zich afgevraagd hebben: had de dementie nu eindelijk toegeslagen of probeerde ik enkel maar  grappig te zijn? Even maar, want al snel had ze in de gaten dat ik enkel maar probeerde grappig te zijn.

Nog even, dacht ik, en dan is het wel zovér.