xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waarom toch vind ik de mooiste literatuur de laatste tijd op ’t internet? Een pareltje staat te lezen op www.bloggen.be/omskvtdw, op datum van 28.1.2010. De schrijver tekent met J.B. De titel van het stuk luidt: “Wij waren”. Het verhaal van twee mensen. Zie maar hoe het begon:

Net  zoals ikzelf was zij van eenvoudigen huize. Ze was altijd simpel maar goed gekleed, hield zich wat afzijdig zonder dat dit al te veel opviel, en ze vermeed grotere groepen van mensen als het ware instinctief. Toen we elkaar leerden kennen, waren er nog helemaal geen tekenen dat de wereld weldra zou ten onder gaan. Het leek alsof de toekomst voor ons open lag…

Maar… mooie liedjes duren niet lang, en…

… zo kwam het dat ons zorgeloos bestaan geleidelijk veranderde, net…

(wat nu volgt verdient niet dat het in gewone prozaregels neergeschreven wordt, omdat het goddelijke poëzie is, nektar voor de menselijke ziel)

zoals de dag die overgaat in duisternis,

de warmte van de zon in kille regenvlagen.

‘t Goede voedsel werd  met schimmel overdekt;

 frisgroene twijgen uit de schone lente,

eens hun vruchten afgeworpen,

bogen donker neer ter aarde.

Het zinderend' ultramarijn van de augustushemel

ging over in 't bedrukkend en chaotisch grijs

van de donkere novemberdagen.

Gedwongen werden wij om onze doden te begraven,

gedwongen om gekromd te lopen door de natte akkers

in de glorie van alleen de dood.

Het einde van ’t verhaal is een en al berusting.

Wij waren van eenvoud'gen huize,

wij leefden gans ons leven uit,

wij zagen onze kinderen groeien,
er kwamen vele jaren,

zij vlogen al te snel voorbij,  

en nu zijn onze dagen allemaal geteld,

de weelde hoort voorgoed tot het verleden,

er is geen vijand en er is geen held.