|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hoera, onze nationale Herman is gepromoveerd van eerste minister tot president van Europa, en meteen tot de bekendste Vlaamse haiku-dichter aller tijden - bij het "breed publiek", wel te verstaan. Niettemin zijn er critici, mensen die al decennia lang met haiku-poëzie bezig zijn, die twijfelen aan Hermans dichterstalent en dientengevolge geen grote literaire toekomst zien voor onze Europese president. En toch... waarin moeten de gedichten van onze nationale trots - ik vond er een dozijn op 't internet - onderdoen voor die van de échte grote haiku-isten? Ik weet het wel, beste lezer, dat ík, die voor de haiku-poëzie een huid heb, zo dik als die van een olifant, niet eens die vraag zou mogen stellen. Toch doe ik het, in de stille hoop dat iemand van mijn lezers mij het antwoord op die vraag zal geven. En wie weet, helpt dat mij om ooit nog eens dat olifantenvel af te gooien, en leer ik in mijn oude dagen nog genieten van haiku. Je weet inderdaad maar nooit...
En hier gaan we dan met dat half dozijn:
drie golven rollen
samen de haven binnen
het trio is thuis
ik hoor het klappen
van vleugels in takken
dolende duiven
een meeuw op één poot
starend staande in de zee
de kou deert haar niet
het licht aan zee is
feller dan over het land
de hemel ademt
(5 oktober 2007)
roerloos een ballon
hangend in de herfsthemel
maar hij drijft en glijdt
(april 2005)
stil sterft onze paus
stilte op Plein en Polen
morgen de Ronde
Ik weet het niet, hoor. Daarenboven, na wat ik u verklaard heb omtrent mijn affectie voor de haikupoëzie, hóór ik het niet te weten. Maar verdient Herman dan niet minstens een beetje krediet? Aan tijd om zich verder te bekwamen zal het hem in de toekomst niet ontbreken. Zijn taak als president van Europa zal erin bestaan als ik tenminste goed ingelicht ben jaarlijks vier vergaderingen van de Europese Raad voor te zitten. Niet min nochte meer. Verder mag hij zijn taak naar believen invullen. Met haikus schrijven, bijvoorbeeld. Liefst niet met de politiek. Hij zal immers, naar ik mij heb laten zeggen, des te meer gewaardeerd worden naarmate hij zich minder met Europa inlaat u niet moeien dus Herman! Vlaanderen duimt voor u! Een pluspunt is zeker dat hij zich niet dagelijks zal hoeven te verplaatsen of zijn intrek zal dienen te nemen in een of andere ambtswoning ergens ver van huis. Zeker, hij krijgt een ambtswoning mét kantoor, maar t is in Brussel en voor zover mij bekend is woont Herman daar in de buurt. Wat meer is: hij mag rustig stand-by blijven thuis, zodat hij niet eens aanwezig hoeft te zijn op zijn kantoor. Tenzij hij daar meer inspiratie zou vinden
Dit alles om u te zeggen dat onze Herman zich nu in alle rust en quasi full-time zal kunnen toeleggen op de dichtkunst. Rustgevend moet ook zijn dat hij het niet voor het geld hoeft te doen. Immers, in The Daily Express stond een paar dagen geleden dat het presidentschap 320.000 pond per jaar opbrengt, wat tegen de huidige koers zowat 355.200 euro ofte een kleine 100.000 euro per voorgezeten vergadering betekent. Heel wat minder dan wat sommige bankdirecteuren verdienen, maar die moeten er dan ook véél harder voor werken. Wat er ook van zij: Hermans vrouw en kinderen zullen niets tekort komen, terwijl pa gedichten schrijft. En wat de enkele buitenlandse reizen betreft, naar topconferenties in de verschillende werelddelen, en waar onze president zijn representatieve rol dient te vervullen: die zijn natuurlijk niet op eigen kosten. Wat een hemelsbreed verschil als we dat vergelijken met de behandeling die Wilfried Martens ten deel is gevallen. Nu reeds ten tweede male heeft Wilfried, samen met vrouw en kindjes, zijn vakantie moeten onderbreken voor een spoedonderhoud met de koning. Naar verluidt worden de gederfde vakantiedagen niet eens vergoed, vanwege géén annulatieverzekering. En de koning zelf komt o zo moeilijk over de brug. Niet eens een kop koffie voor mama Miet, of een glas limonade voor de kinderen. En een honorarium voor Wilfrieds bemiddelingswerk? Vergeet het! Als we zijn echtgenote mogen geloven heeft hij er enkel een glas whisky aan overgehouden. Na het bezoek aan de koning is de familie Martens dan maar gaan eten op restaurant
Maar keren we terug tot Herman Van Rompuy. Het moet kinderspel zijn voor hem om één haikuboek per dag te schrijven. Een haiku mag immers maar zeventien lettergrepen bevatten, en één haiku per bladzijde moet toch volstaan. En t worden allemaal bestsellers 300 per jaar, want iedere zevende dag zal de schrijver rusten, alsook op de dagen van de Europese Raden en de Wereldtops. t Is een voordeel natuurlijk dat Herman al beroemd is: kijk maar naar de boeken van Piet Huysentruyt.
Als haikuschrijver is onze nieuwe president alleszins te benijden. Haikuschrijvers zijn de elite onder de dichters. En zegt men niet van deze laatsten dat zij de elite uitmaken van het schrijversras? En, al wil ik niets afdoen van de geestelijke inspanning die van hem gevergd wordt, u zal mij toch niet tegenspreken, beste lezer, als ik beweer dat de haikudichter met zijn zeventien lettergrepen het eerste en allerbelangrijkste economisch principe huldigt: maximaal resultaat met minimale inspanning t zou mij niet verwonderen dat Herman Van Rompuy economist is van opleiding.
Wat een verschil met de brief die ik vorige week ontving van professor O. van Togenbirger, de grote filosoof. Een ellenlange brief, waarvan het aantal lettergrepen ongetwijfeld volstaat om driehonderd haikuboeken vol te schrijven. Met de laatste zin alleen al maakt men er al een stuk of tien. Kijk maar hoe van Togenbirger zijn brief beëindigt:
De toekomst die ons aandoet, is van taal; 't verleden dat ons enkel bijblijft in gedachten, is van woorden en, het heden dat daar ocharme tussenin geperst zit in dat flinterdun gebied waarin al wat echt bestaat en tastbaar is zijn grondvest heeft, mist zelfs de tijd om zich te zeggen, daar al 't sprekende vanuit de toekomst haastig in dit heden aangekomen, sterft in ademnood en reeds de achterdeur uit is en aldaar uitdooft in de kelders van de hel alwaar 't gelijk bevriest en dan voor eeuwig ligt gebeeldhouwd achter mistgordijnen in het ijs.
Diepzinnige literatuur natuurlijk, die men op zijn minst twee keer moet lezen, vooraleer alles goed doordringt. Of beter nog
drie keer. Om dan tot de conclusie te komen dat in dit moeilijk stuk proza excuseer mij, professor een wondermooi gedicht schuil gaat, honderd keer mooier dan excuseer mij, mijnheer de president de mooiste haiku.
De toekomst die ons aandoet,
is van taal;
't verleden dat ons enkel bijblijft in gedachten,
is van woorden;
en het heden dat daar ocharme tussenin geperst zit,
in dat flinterdun gebied
waarin al wat echt bestaat en tastbaar is
zijn grondvest heeft,
mist zelfs de tijd om zich te zeggen,
daar al het sprekende,
vanuit de toekomst haastig in dit heden aangekomen,
sterft in ademnood en d achterdeur reeds uit is
en aldaar uitdooft in de kelders van de hel
alwaar 't gelijk bevriest
en dan voor eeuwig ligt gebeeldhouwd
achter mistgordijnen in het ijs.
t Is maar hoe t gebracht wordt, nietwaar
|
