|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Petronella is de vrouw van Iloné Detallenaere, of liever, wàs de vrouw, want een maand of zes geleden heeft Iloné het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Petronella is nu in feite weduwe Detallenaere. In de streek kent iedereen haar als Pieternelleke. In haar jeugd was ze een schoon mokkeltje en op heden mag ze, ofschoon ze de kaap van de tachtig al gerond heeft, nog steeds gezién worden: een pront vrouwtje, aangenaam in de omgang, fijnbesnaard, sportief, gevoelig. Kortom, ze zou best nog in staat kunnen zijn om een jonge man van achter in de zestig aan de haak te slaan. En Pieternelleke heeft een Cadillac
De Cadillac van Pieternelleke is achttien jaar oud, een pracht van een Amerikaanse slee. Voor haar man zaliger was die Cadillac na Pieternelleke zelf, natuurlijk het kostbaarste ding op aarde. Amper zestigduizend kilometer heeft die auto gebold in die achttien jaar. Het was de enige buitensporigheid die Iloné zich tijdens zijn leven heeft veroorloofd. Een dure hobby weliswaar: ieder jaar rond de duizend euro aan rijbelasting en een navenant bedrag aan verplichte verzekering. Twee keer zoveel als wat zijn broer, de handelsreiziger, betaalde voor een Mercedes, waar zowat vijftigduizend kilometer per jaar mee werden afgelegd. En nu wil Pieternelleke de Cadillac verkopen! Het zal pijn doen. t Zal haar een gevoel geven alsof Iloné een tweede keer sterft. Maar met haar pensioentje kan ze zich zon dure auto in de garage niet permitteren. Overigens: ze heeft niet eens zélf een rijbewijs!
Hoe vindt men een geschikte koper voor zon oude wagen? Hij màg er dan nog uitzien als splinternieuw: een auto waar nog niet de minste sleet op zit, waarvan de garagist verklaart dat hij amper gerodeerd is en dat hij nog rustig een half miljoen kilometers kan bollen
- Als ge t mij vraagt, Pieternelleke: via t internet natuurlijk!
Maar Pieternelleke heeft, zoals dat met veel menskes van boven de tachtig wat zeg ik? met de meeste het geval is, bitter weinig kaas gegeten van al dat kompetoeter-gedoe. Nog geen mespuntje smeerkaas. Ik heb dan maar, als goede buur, zelf de zaak in handen genomen. Op niet minder dan vier sites heb ik Pieternellekes Amerikaan te koop aangeboden.
- Hoeveel moet die auto kosten, Pieternelleke?
- Hoeveel zou die nog waard zijn?
- Officieel is hij geen cent meer waard
- Maar hij is in perfecte staat, zo goed als nieuw!
- We kunnen natuurlijk proberen er nog wat voor te krijgen. Hoeveel heeft ie gekost toen Iloné hem nieuw gekocht heeft?
- Twaalfhonderdduizend francs hebben we ervoor betaald.
- Das dertigduizend euro. Als we er nu eens vijfduizend voor vroegen?
- Waarom geen tienduizend?
- Omdat ie officieel niets meer waard is: nul komma nul
- Maar in werkelijkheid is hij zo goed als nieuw!
- Laten we zevenduizendvijfhonderd proberen, in de hoop er uiteindelijk vijfduizend voor te krijgen.
- Ach, doe maar op. Gij zult het wel beter weten. Maar ik zeg u: Iloné zou dat nooit goedgevonden hebben!
Reeds tien dagen prijkt de Cadillac van Pieternelleke nu op vier verschillende sites. Er staan vier fotos bij van de wagen, naast alle technische gegevens. Pieternellekes telefoonnummer staat er ook bij, evenals haar adres en de vraagprijs: zevenduizendvijfhonderd euro. En omdat handelen via e-mail tegenwoordig in is, kunnen kandidaat kopers een mailtje sturen naar mij.
De eerste dag kwam er al een reactie: iemand bood honderd euro! Via de enige van de vier sites die niet gratis is, t is te zeggen dat de kosten bij verkoop tweehonderdzeventig euro bedragen
De volgende dagen ging het beter. Er kwamen vijf e-mails binnen. Niet één van de vijf die er aan denkt ook maar iets af te dingen van de prijs. Integendeel, één is er die zelfs tienduizend euro wil betalen, maar die wil de zaak dan ook snel afhandelen, want de auto moet dienen als verjaardagsgeschenk voor zijn zoon, en die verjaardag komt al héél snel. Bijzonder vind ik wel dat niet één van de vijf het nodig vindt de auto vooraf te zién. Eén is er die een verslag wil van de laatste technische keuring en een ander wil graag weten wat de reden is van de verkoop. Alle vijf hebben ze dus het volste vertrouwen. En dan is er nog één van de kandidaten, een vrouw van vierenzeventig, die, teneinde haar goede trouw te bewijzen, een fotocopie meestuurt van haar identiteitskaart: ze is geboren in een kleine gemeente, ergens in Wallonië. Als dàt geen vertrouwen wekt! Deze dame heeft daarenboven een belangrijke functie vervuld bij een of ander ministerie in Brussel. Nu is ze gepensioneerd en woonachtig in Afrika
net als de andere vier overigens, wat alleen maar aan het toeval kan te wijten zijn, natuurlijk. Alle vijf hebben de Belgische nationaliteit, hebben Vlaamse of Fransklinkende namen en drukken zich uit in de taal van Voltaire. Allen vragen Pieternelleke de gegevens van haar bankrekening op te sturen, samen met een fotocopie van haar identiteitskaart. Ze zullen dan direct de gevraagde som op haar rekening storten en een paar weken later de auto komen halen.
Gisteren heeft Pieternelleke een telefoon gekregen van een Nederlander die zich afvroeg of de vraagprijs geen vergissing was: of er geen nulletje teveel stond? Met u kan ik geen zaken doen, heeft Pieternelleke kordaat geantwoord. Ondertussen heeft ze nog geen beslissing genomen. Ze voelt het meest voor de vrouw van vierenzeventig en voor de man die tienduizend euro wil betalen. En ze wil graag mijn mening kennen.
Mijn mening? Ik weet het niet goed. Ik denk dat ik de taksplaat zou terugsturen, de verzekering opzeggen en de auto ergens veilig opbergen voor enkele jaren. Over zeven jaar is ie old-timer en
nog véél méér waard. En Pieternelleke zal er over zeven jaar ook nog wel zijn. Zon kras vrouwke!...
|
