|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vorige vrijdag hebben ze Camiel begraven. Hij was drieënnegentig en oudstrijder van de tweede wereldoorlog. Op de begrafenisplechtigheid was er een majoor van de krijgsmacht, in vol ornaat, en naast de lijkkist stond er een gedenksteen van de oudstrijdersbond: Aan onze betreurde strijdmakker. Op de kist lag een soort medaille met een zwart-geel-rood lint, vermoedelijk een ereteken voor bewezen diensten tijdens de oorlog. Het toeval wilde dat ik tijdens de lijkdienst gezeten was naast Dolfke Terras, eveneens oudstrijder en ook al de negentig voorbij.
- Jaja, samen hebben we den Duits bevochten aan het Albertkanaal, ik en Camiel, zei Dolfke, toen we in het café bij Marie-Jeanne een borrel zaten te drinken op de zielezaligheid van de overledene.
- Vandaar die decoraties en die gedenksteen, zei ik.
- Hij verdient geen van beide, zei Dolfke.
- Hoezo?
- Camiel was een pacifist. Ik heb hem meermaals horen zeggen dat hij boven de hoofden van de vijand mikte. Camiel had zelf een pasgeboren zoontje, en een mens doden, het mocht dan nog de vijand zijn, vond hij in strijd met zijn geweten: het moest eens een jonge vader zijn
- Toch heb ik hem meermaals horen zeggen dat hij menig Duitse mof heeft doodgeschoten.
- Dat zei hij als hij dronken was. Camiel was een anti-militarist en dat hij niet weggelopen is uit het leger komt alleen doordat op desertie de doodstraf stond. Maar zeg nu zelf: boven de hoofden mikken, is dat een minder ernstig vergrijp dan desertie? Subversieve activiteit, noemen ze dat, en dat verdient evenzeer de dood met de kogel! En in plaats daarvan ligt meneer daar nu te pronken met een gedenksteen en een decoratie op zijn buik. Stel dat ikzelf als eerlijke rechtschapen goed mikkende oudstrijder een klacht zou indienen bij de hoogste militaire instanties en daarbij onder ede zou bevestigen wat Camiel mij heeft bekend: wedden dat ze hem uit zijn graf halen, zijn eretekens ontnemen en hem postuum fusilleren!
t Was onzin natuurlijk, wat Dolfke uitkraamde. Ik vond het mijn plicht hem tot de orde te roepen. Ik bestelde nog een borrel en ik zei:
- Dat gij tot zoiets gemeens in staat zoudt zijn, Dolfke
foei! Dan zoek ik wel honderd getuigen aan wie Camiel verteld heeft dat hij de Duitsers bij bosjes heeft neergemaaid.
- Ze zullen uw getuigen niet au sérieux nemen, zei Dolfke. Aan één bekentenis hebben die mannen voldoende. Al wordt het daarna nog duizend keer ontkend: gezegd blijft gezegd! Dat heeft onder andere de braafste van alle Vlaamse wielrenners, Ludo Dierickxsens, ooit aan den lijve ondervonden. Na een dopingcontrole, waarbij niets abnormaals gevonden werd in zijn urine, bekende brave Ludo, in een bui van eerlijkheid of zei hij dat maar voor de grap? dat hij doping had genomen. Ontkennen mocht achteraf niet meer baten, al zou hij nog honderd keer verklaard hebben dat hij géén doping had genomen en dat hij dat zo maar had gezegd: gezegd bleef gezegd en Ludo werd voor een paar jaar geschorst! En dan die man die bij de controle aan de luchthaven verklaarde dat hij, behalve een atoombommetje in zijn koffer, niets aan te geven had. Toen het hem duidelijk werd dat de controleurs dat soort humor niet apprecieerden, had hij mooi te zweren bij god en al zijn heiligen dat hij maar een grapje maakte: gezegd bleef gezegd, het vliegtuig diende grondig onderzocht en het bleef voorlopig aan de grond. Het heeft de man een fortuin gekost!...
Tja, ik kende die verhalen van Ludo Dierickxsens en van die grappenmaker op de luchthaven. Ze kloppen. Toch denk ik niet dat Dolfke een poging zal doen om zijn boos plan ten uitvoer te brengen, laat staan dat het hem nog zou lukken ook. Dolfke is gewoon stinkend jaloers op zijn dode strijdmakker, vanwege de eer die hem nu te beurt valt. Morgen, als zijn borrels uitgewerkt zijn, praat hij alweer helemaal anders. Dat denk ik toch
|
