xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eergisteren was ik aanwezig op een familiefeest ter gelegenheid van de zesenvijftigste verjaardag van een aangetrouwde achternicht. We keken naar de uitslag van de parlementsverkiezingen op TV. Een bejaarde achterneef – nog een jaar ouder dan ik en eveneens aangetrouwd – die beweert àl mijn cursiefjes te lezen, vroeg mij waarom ik nooit iets schrijf over politiek. Val nu dood met je beste kleren aan! In 2006 heb ik in de maanden september en oktober niet minder dan drie uitgebreide artikelen over politiek geschreven, ter gelegenheid van de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Een jaar later, op 19 september 2007 om precies te zijn, heb ik een artikel geschreven met mijn visie op de communautaire problematiek van de federatie België. Ik heb toen een voorstel gedaan waarmee het hele probleem in één klap van de baan kon zijn. In één klap! En tot eenieders voldoening! Dat communautair gepalaver kost een fortuin en wat heeft het al opgebracht? Behalve dan voor de palaveraars zelf? En als een simpele ziel een perfecte pasklare oplossing op een schaaltje aanbiedt, is er niemand die het voorstel ook maar enige reactie waard acht. Geen kat. Behalve mijn goede vriend Gerard dan, maar zelfs híj heeft mijn voorstel ongetwijfeld niet au sérieux genomen. Is het dan te verwonderen dat ik op 3 december 2007, via dit blog-medium, aangekondigd heb geen politieke mening meer te zullen verkondigen? Maar omdat die bejaarde aangetrouwde achterneef dat zo graag wil – voor mijn familie, het weze dan nog aangetrouwd, ga ik door het vuur – ben ik wel bereid op heden een kleine beschouwing te maken omtrent de voorbije parlementaire verkiezingen. Uiteraard zonder er ook maar de minste eigen mening aan vast te knopen, waarmee ik bedoel dat ik het vertik een voorkeur voor deze of gene partij uit te spreken.

In het politieke landschap in Vlaanderen lijkt er een polarisatie te bestaan in enerzijds de klassieke partijen (CDampersantV, OpenVLD en SP.a) en anderzijds de rechtse Vlaamse partijen (VB, NVA en LDD). De klassieke partijen hebben het afgetekend gehaald met 53,2 procent van de stemmen tegenover 36,0 procent voor de Vlaamse partijen. Een verhouding van drie tegen twee, zeg maar. Of dit verschil mij verwondert? Een beetje wel, in de zin dat ik het groter had verwacht. Zeker na het lezen van een enquête naar het stemgedrag van de BV’s (bekende Vlamingen), in Het Laatste Nieuws van zaterdag laatstleden. Zoals ieder van mijn trouwe lezers weet, is Het Laatste Nieuws mijn geliefkoosd dagblad. De score was: 73,6 procent voor de “klassieken” tegen 7,3 procent voor de “Vlamingen”, hetgeen een verhouding van tien tegen één oplevert. Wat een discrepantie! En zeg nu niet, beste lezer, dat de enquête niet relevant zou zijn. Het aantal ondervraagden was immers behoorlijk groot en ze waren van diverse pluimage: van poolreiziger, alover chansonniers, ex-voetballers en dito judoka’s, wensouders, trendwatchers, virologen, geriaters, bokskampioenen, miss-makers tot Boogie-boy, om er maar enkele te noemen. Absoluut representatief dus. Waaruit wel degelijk de conclusie te trekken valt dat de BV een heel ander stemgedrag heeft dan de OV (onbekende Vlaming, ofte Jan-met-de-pet).

Het kan u natuurlijk geen barst schelen voor welke partij ikzelf gestemd heb op 7 juni. Ik zal het u dan ook niet vertellen. Wel wil ik u verklappen dat ik een tekeningetje gemaakt heb op mijn stemformulier: een mannetje dat zijn tong uitsteekt en dat zegt “ge zijt allemaal zakkenvullers”. Dat schrijft mijn goede vriend Jack Vanlichtervelde ook altijd op zijn stemformulier en nonkel Fonske zaliger deed dat ook. Nonkel Fonske was maar half geletterd en ik vermoed dat hij “zakenvulers” schreef, want van de dubbele medeklinkers in gesloten lettergrepen had hij geen kaas gegeten.

Voilà, aangetrouwde achterneef van mij, ben je nu tevreden?