Brief van een kennis.

Dit schrijven om u mee te delen dat ik op pensioen ben. Ik had een belangrijke en goed betaalde job bij een bond die als taak heeft de belangen van de arbeiders - de werkende mens - te verdedigen. Ik ben weliswaar nog pas 62 jaar en dus nog enkele jaren verwijderd van de pensioengerechtigde leeftijd, maar na 12 jaar opkomen voor mijn pappenheimers - de werkende mens! - was ik het kotsbeu, of liever „ik voelde mij opgebrand“. Pensioen! dát was de uitweg. En, ja, in mijn contract stond duidelijk te lezen dat ik vervroegd op pensioen kon en wel degelijk op mijn tweeënzestigste. En dat pensioen bleek niet eens zo armzalig te zijn: een veelvoud van het pensioen van mijn geliefde arbeiders waar ik zo hard voor gestreden heb. En dan hebben we het hier alleen nog maar over het bedrag dat ik zou getrokken hebben als ik zélf mijn pensioen had aangevraagd. Maar ik ben slim geweest. Het laatste jaar heb ik het er een beetje naar gemaakt, er een beetje op aangestuurd. Ik heb mijn pensioen zelf niet moeten aanvragen, de bond heeft het begrepen: zij hebben mij ontslagen! Zodat ik bovenop mijn pensioen nog een koninklijke ontslagvergoeding krijg. Sommige kniesoren vinden dat iets te royaal en ze zouden de woorden „onbehoorlijk“ of „illegaal“ in de mond durven nemen. Maar daar is niets illegaals mee gemoeid! Men zou hooguit van „optimalisatie“ kunnen spreken en om te optimaliseren moet men een beetje van één en ander op de hoogte zijn, en een beetje slim zijn komt in deze ook goed van pas. En slim zijn mag toch beloond worden, of niet soms?

P.S. Sommigen nemen ook het woord „graaicultuur“ in de mond en vinden dat er iets zou moeten veranderen in dit land. Kom nou!... Het gaat in ons land behoorlijk goed. Neem nu Poetin. Die heeft - als we de media mogen geloven - onlangs aan zijn maîtresse een villa van 110 (of is het 130?) miljoen geschonken plus twee gepantserde treinen. Noem dát graaicultuur.