Een jaar of tien geleden heeft één van mijn beste vrienden een ontroerend goedje in Portugal gekocht. Hij noemde het „mijn plotje“. Vertederend... Ik schrok ervan toen hij mij een week geleden vertelde dat hij het plotje heeft verkocht - om optimalisatorische redenen naar ik vermoed - maar dat het hem spijt. Ik beloofde hem dat ik er een ontroerend gedichtje zou over schrijven. Hier is het:

Ik had een plotje aan de Zilverkust,

het was mijn leven en mijn lust.

Maar tot mijn grote spijt

ben ik nu het plotje kwijt.

´k Heb het - ik ben geen held -

verkocht voor ´t grote geld...

Dat ´t geld het slijk der aarde is

besef ik, nu ´k mijn plotje mis.

Mijn hart doet o zo zeer

´k heb nu euro´s, maar geen plotje meer!