Het gesprek dat ik gisteren had met P.V., na het middagdutje en de koffie, was telefonisch en dus niet onder vier ogen. ´t Is geleden van in ´t begin van de coronacrisis dat we elkaar nog in levenden lijve ontmoet hebben. Toen was het al met mondmasker, maar zonder respect voor de anderhalve meter en... P.V. is meestal zelf aan het woord en zet doorgaans haar woorden zoveel kracht bij dat ik bang ben dat eventuele virussen toch weten te ontsnappen langs het mondmasker heen... Voor een goed begrip: P.V. is een jeugdvriendin, nu vooraan in de tachtig, een heel bijzondere dame, behorend tot de upper-class, iemand met veel relaties in de beau-monde, goed op de hoogte van de actualiteit en min of meer thuis in alle wetenschappen.

Het is hoe dan ook een aangenaam en coronaveilig gesprek geworden van ongeveer anderhalf uur. Naast de gewone beleefdheidsvragen en antwoorden in verband met ieders gezondheid ging het gesprek in hoofdzaak over de heisa rond het parlementslid Sihame El Kaouakibi, wier naam wij geen van beiden kunnen onthouden (tachtigers, begrijpt u wel!) en die wij gemakshalve Kouwe Kaki noemen, omdat wij ons daarbij beter iets kunnen voorstellen. Nog méér gemakshalve noemen wij haar hierna K.K.

Mevrouw K.K. is zoals gezegd, parlementslid. Ze zet zich in voor een of ander goed doel en daarvoor heeft ze subsidies gekregen van de regering. Tot hier alles OK, ware het niet dat K.K. een groot deel van die subsidies in eigen zak heeft gestoken. Ze moet gedacht hebben dat de kans dat de fraude aan het licht zou komen nihil was. Vergelijk het met de kans dat een zwartrijder op de tram betrapt wordt: vrijwel nihil. Maar K.K. heeft zich deerlijk vergist. Met een veel te grove borstel te werk gegaan. En veel te amateuristisch, zo vindt althans een ex-politicus die zelf ook niet slecht geboerd heeft. Dat hier sprake is van fraude ligt er immers maar al te dik op, ook al beweert één van haar verdedigers - een universiteitsprofessor en ex-minister van fraudebestrijding! - dat haar enkel wat slordigheid in de boekhouding kan aangewreven worden. Ze had veel subtieler moeten te werk gaan: „optimaliseren“, zoals de échte zakkenvullers dat doen.

P.V. en ik zijn het er allebei over eens dat K.K. dient op te stappen uit het parlement, niet alleen vanwege haar misdaad - ach, als ik absoluut zeker kon zijn dat er geen controle is, vergat ik ook wel eens een tramticket te kopen - maar ook vanwege té dom, té naief om te zetelen. Maar wat blijkt? K.K. wil haar mandaat niet opgeven, het mandaat dat vele kiezers haar gegeven hebben. Ze houdt er evenwel geen rekening mee dat die kiezers er niet van op de hoogte waren tot wat zij „in staat“ was, op ´t ogenblik dat ze voor haar gekozen hebben.

Epiloog. K.K. zal rustig verder doen als parlementslid à zesduizend euro netto in de maand, waarvoor ze slechts, heel af en toe, een vergadering hoeft bij te wonen. Tenzij ze een doktersbriefje voorlegt, hetgeen ze nu overigens al zes maanden doet. Tenminste, dat is hoe mijn goeie ouwe vriendin P.V. en ik erover denken. Voor één keer waren wij het roerend eens met elkaar. Mega eens. Wat zeg ik? Giga eens!