De coronacrisis, een vloek of een zegen? Een vloek natuurlijk! Of moeten we dat toch even nuanceren? Heeft één van de groten dezer aarde niet ooit gezegd: "elk nadeel hep se foordeel"? Voordelen? Wat mij persoonlijk betreft zijn er een heleboel. Ik noem er slechts twee, zo voor de vuist weg. Ik hoef niet meer naar de kapper en ik hoef mij niet meer bij ieder bezoek te laten aflebberen door nicht Clotilde. Al zijn die bezoeken de laatste tijd schaars geworden, wat ook weer een voordeel is. Bij deze schiet mij een verhaal te binnen van mijn schoonpapa die ook zo'n tante Clotilde had, eigenlijk een groottante, die in Frankrijk woonde en één of twee keer in 't jaar op bezoek kwam. Schoonpapa was toen nog een kleine jongen en zoenen en knuffelen was in Vlaanderen en zeker op de boerenbuiten nog niet in de mode. Wat al toeren die uitgehaald heeft om aan het gezoen en geknuffel van tante Clotilde te ontsnappen!

Wie de laatste maanden met zijn geluk geen blijf weet is Erlend Palemans. Met dank aan het coronavirus. Erlend is een gewezen brandweerman die moeilijk rondkomt met zijn karig pensioen: tijd te veel en geld te weinig. Tenminste zo wás het, tot hem deze mooie job werd aangeboden: coronaketser. Dat is hem natuurlijk niet zomaar in de schoot geworpen. Erlend heeft er flink voor gesolliciteerd. Hij had overigens de keuze tussen drie jobs, maar die andere twee waren op vrijwillige basis, wat betekent "onbezoldigd" en dan heeft hij maar gekozen voor die ene, op onvrijwillige basis, wat "bezoldigd" betekent en in dit geval ook "met bedrijfswagen".

- Hoe slaag jij er toch in om zo'n mooie goedbetaalde job te versieren? heb ik gevraagd. Ik zei "te versieren" en niet "op de kop te tikken" omdat ik weet dat Erlend vier jaar in Nederland heeft gewoond.

- Ben je jaloers?

- En óf ik jaloers ben. Mij worden alleen maar jobs-op-vrijwillige-basis aangeboden, maar daar bedank ik voor, want daar word ik niet beter van (weer zo'n Hollandse uitdrukking).

- Je moet natuurlijk niet wachten tot het je in de schoot valt. Je moet ernaar op zoek gaan.

Ik had plots geen zin meer om aan te dringen. Ach, ik kom wel rond met mijn zelfstandigenpensioen en ik zal er zó ook wel in slagen mijn dagen te vullen. Maar ondertussen was ik vergeten, lieve lezer, dat u wellicht niet eens weet wat het beroep van coronaketser inhoudt. Misschien hebt u ondertussen zelfs al uw Dikke Van Dale opengeslagen: tevergeefs. Het woord staat er niet in en dat zal in de toekomst ongetwijfeld niet veranderen. "Ketser" staat er wel in: het betekent "vrachtrijder". Lang geleden lieten de boeren hun tarwe naar de molen brengen door een ketser, vaak met een kruiwagen en via kleine binnenwegen. In een viertal Vlaamse dorpen vinden we dat ketsersberoep terug in straatnamen (Ketsersstraat, Ketsersdreef). Wat Erlend ketst is geen tarwe naar de molen - of bloem terug naar huis - maar slijmstaaltjes uit de neuskeelholte, van de huisdokter naar het labo, om te laten testen op het coronavirus. Ik had gehoopt dat het woord de Dikke zou halen, maar tegen sprankelende woorden als "anderhalvemetersamenleving" en het door mijn schoonpa en mijzelf zo verfoeide "knuffelcontact"  kon het niet optornen. Mijn ontgoocheling is weliswaar minder groot dan in het jaar dat ik een woord meende gevonden te hebben voor een West-Vlaamse bisschop die kleine jongetjes seksueel misbruikt. Gulpbisschop! Dat woord haalde toen zelfs niet eens de lijst van de twintig genomineerden voor "woord van het jaar"…

En het mondmasker dan, of liever het "mond-neusmasker"...  Ik herleef als ik het opzet. Ik voel mij dan weer jong en sterk, zoals in die vier glorierijke decennia waarin ik chirurgie heb bedreven en anderhalve werkdag in de week gemondmaskerd mijn brood verdiende. Mijn fetisjistische voorliefde voor het masker vindt overigens al zijn oorsprong vóór die tijd. Als student geneeskunde mochten wij de hartoperaties van onze vermaarde professor Fritz Derom bijwonen in de koepels boven de operatiekamer, alwaar wij een prima zicht hadden op de ingreep. Maar onze blikken dwaalden ook wel af naar de verpleegstertjes die rond de operatietafel stonden. Die slanke figuurtjes. Die lieve engelengezichtjes. In onze fantasie. Want die engeltjes konden wel eens lelijk tegenvallen als we ze na de operatie zagen, ongemaskerd. En zie ons nu zitten, met onze tachtig lentes achter de rug, op een bankje in het park De Ghellinck, glurend naar de jonge meisjes die met gemaskerde engelengezichtjes voorbij defileren. Heerlijke coronatijd!.....