“Curatio” is Latijn en het betekent “genezing”. Het betekent ook “verzorging”, hetgeen niet helemaal hetzelfde is: het zal u niet onbekend zijn dat vele kwalen genezen zonder verzorging, en dat anderzijds niet iedere verzorging leidt tot genezing. Curatio is ook de naam van het trimestrieel tijdschrift van de provinciale raad van West-Vlaanderen van de Orde der artsen, de vroegere Orde der geneesheren, een naam die onhoudbaar was sedert de afstuderende vrouwen zwaar in de meerderheid zijn tegenover hun mannelijke collega’s. Een zeer toepasselijke naam inderdaad. Het feit dat op het titelblad de naam Qratio prijkt dient wellicht slechts geïnterpreteerd te worden als een spitsvondigheidje.

Sedert een dag of tien ligt de Qratio van het laatste trimester van ’t voorbije jaar op mijn schrijftafel. Iedere dag kijk ik met het grootste welbehagen naar de foto op de voorpagina. Het is een foto van de afgestudeerde artsen van de lichting 2018, de laatste lichting dus. 

    De Brigitte Bardot uit mijn studentenjaren...

Moge de jonge Elena mij nu succesvol naar mijn einde loodsen. Is zij immers niet het evenbeeld van Brigitte, dezelfde adembenemende schoonheid, een reïncarnatie? Dé schoonheid zal altijd blijven bestaan, de schoonheid van Helena van Troje, van Brigitte, van Elena. De schoonheid wordt doorgegeven van de ene generatie naar de volgende. Géén god is er ooit in geslaagd iemand de eeuwige jeugd te schenken. De eens zo machtige Zeus verleende ooit de onsterfelijkheid aan een Trojaanse prins Tithonos, op verzoek van Eos, de godin van de dageraad, die smoorverliefd was op de mooie jonge prins. Maar de eeuwige jeugd? Neen, dat ging zelfs de macht van Zeus te boven. Toen zijn tijd gekomen was schrompelde Tithonos geleidelijk ineen tot hij eruit zag als een krekel… Het toont aan dat niemand gebaat is met het eeuwig leven als hij er niet bij krijgt, hetgeen enkel voorbehouden is aan goden en godinnen: de eeuwige jeugd. En toch kan ik mij nauwelijks voorstellen dat het met mijn Elena net zó zal vergaan.

Het doet mij terugdenken aan de foto van de lichting 1965. Valt het u op dat alle promovendi in smoking waren, behalve die ene, die een vrouw was, Claudine? Eén vrouw op de vierenvijftig. Wat waren wij toen verstoken van vrouwelijk schoon! Daar kwam nog bij dat de geleerdsten onder ons een cordon sanitaire rond Claudientje gesmeed hadden. Dat cordon werd slechts doorbroken op de dag van de plechtige eedaflegging, de dag waarop onze wegen – voor de meesten definitief – uit elkaar zijn gegaan. Bekijk die foto van toen: wie staat daar rechts van Claudine? Precies! En achter Claudine en mij? Mijn beste vriend Raymond Creus, die welhaast  vijf jaar geleden is heengegaan… Hoe onbarmhertig snijdt toch de tijd!