Aan het hoofd van de politie van PZ Mira.

Geachte Heer Hoofdcommissaris,

Met deze brief breng ik u en uw corps mijn beste wensen over voor het nieuwe jaar 2019. Misschien zult u dit een beetje vreemd vinden als u weet dat ik een zestal maanden geleden door uw “diensten” een verkeersboete heb gekregen waarmee ik het in feite niet eens was. Ik ben onmiddellijk ingegaan op de “uitnodiging” tot betalen van de boete en ik heb dit laten samengaan met een begeleidende brief van 11 juni 2018, waarvan hier een kopie in bijlage (ik had nog gehoopt op een reactie van uwentwege op de brief). Over het gebeurde had ik dezelfde avond al een verhaaltje geschreven. Dat is mijn manier om dingen die mij getroffen hebben “van mij af te schrijven”. De verhaaltjes worden dan meestal gepubliceerd op één van mijn blogs, maar in dit geval heb ik dat niet gedaan omdat ik bang was om jullie, die doorgaans toch zeer nuttig werk verrichten, voor het hoofd te stoten.

Maar waarom ik u rond de jaarwisseling deze brief schrijf? Omdat u  (ik bedoel “uw corps”) het laatste half jaar nog geen dag uit mijn gedachten geweest bent. Ziehier… Zoals uit mijn verhaal blijkt ben ik bij het verlaten van de “caravan van de chef” op het trapje gestruikeld over iets dat daar niet op zijn plaats stond. Ik heb daar een enkel verzwikt, maar dat was na een paar dagen over. De dag na het incident echter is een zeurende knagende pijn ontstaan in mijn linker knie, een pijn die tot op heden niet is overgegaan en mij iedere dag kwelt, van bij het ontwaken tot het slapen gaan. Daarvóór had ik ook al reeds een pijnscheutje gehad, in mijn knieën, maar dat was sporadisch en van een heel andere aard en niet uitzonderlijk voor iemand van 78 jaar die vele marathons gelopen heeft. Hoeft het verwondering te baren dat ik bijna iedere dag aan uw team denk en dat ik het niet kan laten u rond deze tijd van het jaar in kennis te brengen van mijn blijvend ongemak?

Gaarne zou ik wel de naam willen kennen van de man die in de caravan achter de schrijftafel het PV zat op te maken. Niet dat ik rancuneus ben of zo, of enig verhaal wil halen, alleen… hij kent mijn naam en misschien mag ik ook de zijne kennen? Hij was een beetje kortaf en er was iets dat hij verkeerd begrepen had, maar ik heb daar alle begrip voor: het was daar ook zó druk, er stonden naar mijn gevoel wel tien politieagenten en al evenveel auto’s waarvan de bestuurders een boete kwamen betalen. En om het nu eens grappig uit te drukken: die winkel draaide goed. En ongetwijfeld zal die man, die best een aardige man kan zijn, en die ik wellicht ten onrechte als commissaris bestempeld heb, mijn lichtjes ongecontroleerde reactie na mijn struikelpartij (waarvoor ik mij bij deze verontschuldig) en dus ook de struikelpartij zelf, herinneren en willen bevestigen. Hij hoeft zich daarbij geen zorgen te maken en ik neem niemand iets kwalijk voor het struikelincident. En nogmaals, het is ook absoluut niet mijn bedoeling enig verhaal te halen en ik besef overigens maar al te goed dat een oorzakelijk verband tussen het incident en de aandoening onmogelijk is aan te tonen. Met enige erkenning voor mijn leed zou ik trouwens al tevreden zijn  en met de wetenschap dat uw corps nu begrijpt waarom ik nog dagelijks aan hen denk.

Een mens gaat zich al gauw afvragen: waarom ben ik weer de pieneut, waarom ben ik weer het zwart schaap? En dan doet het, lieve lezer, – ik zeg het zonder schaamte – echt deugd als blijkt dat men niet het enige zwart schaap is, dat er ergens nóg een schaap rondloopt, het weze er maar één, dat even zwart en zo mogelijk nóg zwarter is dan jijzelf. Zeker als dat schaap een kennis is, een buur, een vriend of zelfs een familielid, de allernaaste zielsverwanten misschien niet te na gesproken… Hoe wáár zijn de woorden van de Franse schrijver Jules Romains: “Maladie de voisin réconforte et même guérit”. Dat ander zwart schaap diende te stoppen voor een politiecontrole: ’t was in de streek van Oudenaarde, een paar weken na míjn misdrijf. Ik doe u het verhaal uit de doeken zoals het “slachtoffer” het mijzelf heeft verteld… Een jongeman van rond de vijftig, een van mijn vrienden uit de loopclub, die nooit ook maar één glas alcohol drinkt als hij moet autorijden en voor zover mij bekend altijd in orde is met alle regels van de grond- en andere wetten – ik noem hem voor de gelegenheid Nard.  Veiligheidsgordel losgemaakt, teneinde op een comfortabele manier zijn portefeuille uit de binnenzak van zijn jas te kunnen halen. Identiteitskaart en rijbewijs in orde. Met de “boordpapieren” was het al even goed gesteld: aankoopfactuur, inschrijvingsbewijs, gelijkvormigheidsattest, verzekeringsbewijs, betalingsbewijs van rijbelasting, keuringsbewijs, bewijs van goed gedrag en zeden, en zo meer… En niet te vergeten: de alcoholtest. Negatief natuurlijk. “OK, u mag verder rijden, mijnheer”. Nard zette zijn auto in achteruit, reed ook effectief enkele meters achteruit en klikte ondertussen zijn veiligheidsgordel vast. HALT! 116 euro boete om zonder gordel te rijden. Maar net zo min als ik is Nard wrokkig op de politie. Of hij met even weinig tegenzin als ikzelf de boete betaald heeft, is mij niet duidelijk. Ikzelf kan dat wel relativeren: hoe vaak zou ik in mijn leven al niet de maximaal toegelaten snelheid overschreden hebben, zonder daar ooit een boete voor gekregen te hebben? Dan komen die 116 euro best nog voordelig uit!

Nog even dit meegeven: dit is pas mijn eerste verkeersboete en de confrontatie met zo’n regiment politiemensen in uniform was nogal indrukwekkend. Overigens is het niet mijn eerste eerder vervelend contact met de politie. De vorige keer is zo’n twintig jaar geleden. Ik woonde toen in Kortrijk. Er was een ernstige inbraak gepleegd in mijn woning met nogal wat schade aan deuren en kasten en nogal wat ontvreemding van waardevolle zaken. De zaak is nooit opgehelderd en ik voelde mij door de politie meer als dader dan als slachtoffer behandeld. Maar dat was niet de ploeg van MIRA. Met die van u was ik toen wellicht beter af geweest…

En als u nog even tijd hebt… Denk nu maar niet dat ik alleen maar negatieve ervaring heb met de politie. ’t Was een jaar of dertig geleden. Ik kwam, in ’t holst van de nacht, terug van een acute operatie in het ziekenhuis. Op een kruispunt op de Grote Markt van Kortrijk reed ik door groen licht: een spectaculaire botsing met een auto (een Dauphine) met daarin twee jonge Portugezen. Zij waren door ’t rood gereden. Maar: geen getuigen. Hun auto zag er “perte totale” uit en ze waren niet in staat verder te rijden. Mijn auto léék onbeschadigd. Ze bekenden geen schuld, maar verklaarden zich niettemin bereid mij “mille francs” te betalen als ik wilde ophoepelen. En daar stond plots, als reddende engel, als “deus ex machina” de politie! Hoe zij erin geslaagd zijn de Portugezen in géén tijd te laten bekennen dat zij door ’t rood gereden waren is mij nog steeds een raadsel. Ik blijf er de politie eeuwig dankbaar voor. De reparatie aan mijn auto heeft zevenentachtigduizend francs gekost. Alles terugbetaald door de Portugese verzekering.

En dan is er nog een ouder verhaal. Ik was nog in militaire dienst. Met een deux-cheveautje reed ik naar de kazerne tussen Oudenaarde en Gent. In de buurt van Mullem reed ik achter een vrachtwagen die volgeladen was met  zware kasseien. Een kassei donderde naar beneden met als resultaat een serieuze schade aan de voorkant van mijn dierbaar autootje waar ik toentertijd zo fier op was. Ik had de tegenwoordigheid van geest om de nummerplaat van de vrachtwagen te noteren en naar de politie te bellen. Ze waren snel ter plaatse. Ik kon slechts bij benadering zeggen waar het gebeurd was. Die lieve heren van de wet wilden per se het corpus delicti vinden. En ze hébben het gevonden, na een half uur zoeken: een grote kassei, in de graskant. Hoeveel die reparatie toen gekost heeft weet ik niet meer, maar dank zij de politie was het voor mij weer een gelukkige nul-operatie. En wat mijn legerdienst in de Leopoldskazerne betreft: enkel de vlagge(n!)groet heeft het die dag zonder mij moeten doen…

Hartelijk dank om met zoveel geduld dit epistel te lezen en nogmaals mijn gemeende gelukwensen voor 2019 en ook de jaren daarna.

(dit verhaal werd geschreven de avond na het delict)

De politie, mijn vriend.

Dat ik mij een beetje getraumatiseerd voel zult u, lieve lezer, begrijpen na het lezen van dit verhaal, dat voor de volle honderd procent met de waarheid overeenstemt – dat zweer ik op het hoofd van al mijn dierbaren. Ik was met de auto weggereden van een kleine parking in de Kerkstraat. Hooguit een paar honderd meter afgelegd of ik werd door een vriendelijk lachende politieagente uitgenodigd om een pleintje op te rijden: controle! Ze was er niet alleen: ik denk dat er acht politiemensen stonden – misschien waren het er wel tien. Het stemde mij vreugdevol: nu zou eindelijk eens officieel vastgesteld worden hoe perfect ik wel was in het verkeer! Vóór mijn vertrek had ik nog mijn “boordpapieren” gecheckt, ik had mijn rijbewijs en identiteitskaart bij, had geen druppel alcohol in mijn bloed (heb ik overigens nooit als ik rijd), mijn snelheidsmeter was niet boven de veertig gegaan (ik rij overigens nooit te rap) en ik had mijn veiligheidgordel om. Wat kon er mij dus gebeuren?

Ik parkeerde mijn auto en een ernstig kijkende politieman kwam op mij af:

- Dit is een controle van de boorddocumenten.

De papieren bleken in orde te zijn.

- En nu nog uw rijbewijs en uw identiteitskaart.

- De identiteitskaart is nagelnieuw, eergisteren pas gehaald op het gemeentesecretariaat, zei ik naar waarheid, in een poging om de man wat op te vrolijken. Een vergeefse poging.

- Nu nog de alkoholtest, zei hij.

- Een jonge vrouwelijke dienaar van de wet daagde op met een piepklein mondmaskertje waarin ik diende te blazen. Op een afstand van een tiental centimeters.

- In orde, zei ze.

- ‘k Wil u geloven, lachte ik, of anders was uw toestel defect.

Mijn opmerking, die weer bedoeld was om grappig te zijn, lokte een kleine glimlach uit. Een beleefdheidsglimlach.

Toen kwam er weer een agent op mij af – en ik weet niet eens meer of het de man was die mijn papieren had gecontroleerd:

- Hebt gij uw veiligheidsgordel om?

- Ja, zei ik, dat ziet gij toch.

- Ja, maar een agent heeft u daarnet zien rijden zonder gordel.

- Ik heb amper honderd meter gereden, ik kom van een parkeerplaats hier even verder. En ik heb geen agent gezien.

- Ga daar maar binnen in de caravan. Het zal u honderd en zestien euro kosten. Betaalt ge contant?

Die incognito (?) agent moet alleszins een beter gezichtsvermogen gehad hebben dan deze agent die niet eens had gemerkt dat ik mijn gordel omhad. Omdat iemand mij ooit heeft gezegd dat men beter een politieagent nooit in ’t ongelijk tracht te stellen, zei ik nog, in een poging om de kool en de geit te sparen:

- Het zou kunnen zijn dat ik mijn gordel pas omgedaan heb na het starten van mijn auto en na enkele tientallen meters gereden te hebben. En contant betalen zal niet gaan want zóveel heb ik niet bij en ook geen visa-kaart.

- Als ge weigert te betalen wordt een proces-verbaal naar huis opgestuurd en dan zult ge wel zien wat er van komt, zei de man achter het bureau in de caravan. Een simpele agent zal het wel niet geweest zijn. Misschien iemand met de graad van commissaris, alleszins iemand met strepen, en op die strepen daar stond ie op.

Ik wilde nog zeggen dat ik niet weigerde te betalen, maar dat ik het niet stante pede kón. Maar zwijgen leek mij nu het beste. Ik had overigens al veel te veel tegengestribbeld naar de zin van de commissaris, hij vond mij erg brutaal en ik deed er maar best aan snel van onder zijn ogen te verdwijnen.

In mijn haast om de caravan te verlaten struikelde ik over een koffertje dat een van de agenten achteloos op het trapje had neergezet. Er viel van alles uit het koffertje en er was gerinkel van brekend glas. Overmaat van ramp!...

Ik was daardoor een heel klein beetje over mijn toeren. Ik keerde mij nog om naar de commissaris en zei op een toon die venijniger moet geklonken hebben dan ik het bedoeld had:

- En schrijf nu alstublieft niet in uw verslag dat ik dit koffertje met opzet heb omvergestampt.

Ik droop af. De agenten stonden in een rijtje en ze groetten mij. De vrouwtjes-agenten en ook één van de mannelijke collega’s glimlachten vriendelijk. Ik had even het gevoel dat het uitlachen was, maar dat zal maar een gevoel geweest zijn, denk ik… 

(op deze brief, geschreven op 11 juni 2018, had ik heimelijk op een antwoord gehoopt)

                                                                          Elsegem, 11 juni 2018. 

Geachte Mevrouw, Mijnheer,

Zopas heb ik de boete betaald. Ik wil geen betwistingsformulier invullen omdat  iemand die heel goed van dit soort zaken op de hoogte is, mij verzekerd heeft dat het er enkel zou kunnen toe leiden dat ik een zwaardere boete krijg. Immers, zo zegt hij, de mensen van de politie (in casu Veerle D’Haene en Bart Vandevoorde) zijn beëdigd (en worden dus op hun woord geloofd) en … gij niet. Anderzijds zou het zo zijn dat het betalen van de boete betekent dat ik schuld beken en dat wil ik eigenlijk evenmin. Daarom dus deze brief.

In bijlage het “cursiefje” dat ik de avond na het misdrijf geschreven heb, met mijn versie van de feiten. Ziehier waarom ik mij moeilijk bij de beschuldiging kan neerleggen…

Ik geef toe dat het een enkele keer gebeurt dat ik mijn gordel pas vastklik als ik al enkele tientallen meters aan ’t rijden ben en het signaal in mijn auto mij verwittigt. Maar dat het ditmaal het geval is geweest kan ik moeilijk geloven aangezien ik mij dat vervelend signaal ongetwijfeld nog zou herinnerd hebben  op het ogenblik dat ik, nog geen minuut later, door Veerle D’Haene aan de kant werd gezet.

Mag ik terloops opmerken dat ik steeds een fervent voorstander geweest ben van het dragen van de autogordel. Dat komt o.a. omdat ik tijdens mijn loopbaan van keel-neus-oorarts (ik ben 78 en al 13 jaar met pensioen) meer dan eens geconfronteerd ben geweest met een gebroken neus, als gevolg van het niet dragen van de gordel.

En dan nog dit… In mijn verhaaltje had ik het over mijn struikelpartij over het koffertje dat op het trapje van de politiecaravan stond. Ik moet mijn voet omgeslagen hebben, maar op ’t ogenblik van de feiten voelde ik geen pijn. ’s Avonds is de pijn komen opzetten en dat heeft mij enkele slapeloze uren bezorgd. ’s Anderendaags was de enkel zelfs een beetje gezwollen. Gelukkig waren die klachten na een dag of drie (en met de hulp van Brufen) verdwenen en het zal u ongetwijfeld plezier doen dat te horen. De pijn in mijn linkerknie (t.g.v. artrose?) is sindsdien echter duidelijk toegenomen…

Ik had mijn loopbaan als autobestuurder willen afsluiten zonder boete – dit was mijn eerste, voor zover ik weet – en in de hoop dat deze brief er mij geen tweede oplevert, groet ik u

Kris Vansteenbrugge