- We hebben weer een Olympische medaille, zei Mantequilla.

- Weet ik, zei ik, een zilveren in het schaatsen, van Bart Swings.

- Jaja, da’s oud nieuws, maar nu hebben we d’r nog één, in ’t skiën, op de paralympics. Een vrouw. Zopas gehoord, op de radio.

- En wat voor handicap heeft die?

- Ze is blind.

Ik realiseerde mij dat het lang nog geen één april was:

- Langlaufskiën?

- Nee, gewoon skiën. Afdaling.

- Dat geloof ik niet. Of je hebt het verkeerd begrepen, of de organisatoren zijn gek. Ik vind dat skiën so wie so al levensgevaarlijk en dan  olympische spelen gaan organiseren voor blinden. Ze moesten zoiets verbieden.

- Ik vind dat niet. Gehandicapte mensen moeten toch ook het recht hebben hun geliefkoosde sport te beoefenen en met andere gehandicapten op hoog niveau te kampen voor een olympische medaille.

- En laat die handicap dan blindheid zijn en die geliefde sport afdaling-skiën tegen honderd kilometer per uur…

- En wat dan nog. Of ben jij jaloers misschien? Wees blij dat jij geen handicap hebt!

- Wat je zegt! Ik, geen handicap? Achtenzeventig jaar en een knie vol arthrose. Waarom houden ze geen olympische marathon voor gehandicapten zoals ik?

Ze zei niets meer, maar het leek of ze nadacht over mijn woorden. Een dag later las ik het in Het Laatste Nieuws: onze jongste olympische aanwinst bleek niet écht blind te zijn, enkel slechtziend. Dáár moest ik het met Mantequilla nog over hebben:

- Ze is niet helemaal blind, zei ik, enkel slechtziend.

- Héél erg slechtziend.

- Akkoord, maar dan toch niet helemáál blind.

- Natuurlijk niet. Dan zou ’t niet gaan. Spreekt vanzelf.

- En wat doe je dan met die arme totaal-blinde die zo dolgaarne olympisch eremetaal wil in het skiën of, beter nog, in het schansspringen. En hou je geen rekening met het hemelsbreed verschil dat er zijn kan tussen iemand die nog slechts een heel klein ietsie-pietsie ziet en iemand die een ietsie-pietsie minder slecht ziet. Moeten er dan geen verschillende categorieën van slechtzienden gemaakt worden voor evenveel gouden, zilveren en bronzen olympische medailles? En wat met William Bouva (nvdr: ’s lands bekendste dwerg) als die nu eenmaal zijn zinnen zou zetten op een medaille in het hoogspringen?

Mantequilla zei niets meer. Ze was mijn hemden aan ’t strijken en ze ging al te zeer op in haar werk. Zo leek het. Dat ik niet zo’n hoge pet op heb van die olympische spelen voor gehandicapten zal ze wel begrepen hebben. En ze moet gedacht hebben: aan zo’n idioot gesprek wil ik niet langer deelnemen. Ze bleef zwijgen.

En een dezer dagen las ik ook in mijn krant – Het Laatste Nieuws, zoals ik al zei –  dat de voyeur van Gent zestien jaar gevangenisstraf  riskeert voor het maken van video-opnames van meisjes onder de douche en tijdens het fitnessen. Dit laatste was, dixit beklaagde, om te controleren of ze wel degelijk een proper onderbroekske aanhadden… En er stond ook dat de slachtoffers een schadevergoeding eisen voor het doorstane leed. Een paar opmerkingen bij deze sensationele feiten die dezer dagen  hot stuff zijn op alle voorpagina’s, op radio en TV:

Primo. Hoe fout heeft men dit soort misdaden beoordeeld in ’t verleden! Amper twee jaar geleden was dit voyeurisme niet eens strafbaar. En nu ineens zestien jaar gevangenisstraf. Maar ’t zou kunnen dat het tarief maar twee weken is… per slachtoffer. Voor vierhonderd slachtoffers komt dat dus neer op… zestien jaar. Desalniettemin: zou hier niet méér de weg van de geleidelijkheid dienen bewandeld te worden?

Secundo. En is zestien jaar niet een beetje veel, als men de maten en de gewichten erbij neemt? Ik maak graag de vergelijking met wat een van mijn collega’s, een huisarts, een jaar of tien geleden overkomen is. Hij werd in zijn kabinet door een patiënt vreselijk toegetakeld en voor dood achtergelaten. De arts ontwaakte later uit zijn comateuze toestand, maar bleef gedeeltelijk verlamd, een wrak. De dader heeft bij mijn weten geen dag in de gevangenis gezeten. Als het mij vrij stond te kiezen: laten ze mij dan maar filmen onder de douche. Van maten en gewichten gesproken…

Tertio. En wat de eventuele schadevergoeding voor de slachtoffers van de voyeur betreft: zou het de bedoeling zijn dat iedereen evenveel krijgt? Mag ik hier pleiten voor een individuele regeling? Ik kan mij voorstellen dat sommige slachtoffers zich niet écht slachtoffer voelen, zich zelfs nauwelijks benadeeld voelen. Moeten die dan een even grote schadevergoeding uitbetaald krijgen als diegenen wier leven en toekomst totaal verwoest is door het “voorval”? En bestaat er geen gevaar dat diegenen die er helemaal niet zwaar aan tillen een belangrijke psychische stoornis gaan voorwenden? Zelfmoordneigingen bijvoorbeeld. Uit winstbejag. Maten en gewichten, weet u wel…