|
Al jaar en dag schrijven Jürgen Froidmont en ikzelf
wetenschappelijke artikels voor de almanak De Pruymelaer, onder een
schuilnaam weliswaar. Ten einde onder de
radar van de fiscus te blijven, zegt mijn buurman Firmin, al betwijfel ik of
hij dat echt meent. Ons ereloon bestaat uit welgeteld vijf gewone Pruymelaertjes
plus twee luxe-edities. Dit jaar, ter gelegenheid van het
ik-weet-niet-meer-hoeveel-jarig bestaan van De Pruymelaer, waren wij beiden
uitgenodigd op een etentje door de CEO van de almanak. Ter kennismaking, want
hoe onwaarschijnlijk het ook moge klinken, ondanks de vele jaren van vruchtbare
samenwerking hadden noch die CEO, noch Jürgen, noch ikzelf elkaar ooit in
levenden lijve ontmoet. t Is te zeggen dat het tussen ons drieën nooit tot intiemer contact dan telefonisch en via
e-mail was gekomen. De kennismaking is zeer gemoedelijk verlopen. Toen de CEO ons vertelde dat hij aan het
hoofd staat van een zeer kroostrijk gezin maakten Jürgen en ik daar grapjes
over, hetgeen de CEO zich maar al te zeer liet welgevallen. Toen we erop
zinspeelden dat hij flink had bijgedragen tot de wereldoverbevolking die
volgens de Britse demograaf en hoogleraar Malthus onvermijdelijk tot een
catastrofale wereldwijde hongersnood zal leiden, kregen we een uiteenzetting
over de ongegrondheid van de leer van Malthus. Hoofdfiguur in het betoog was de
ecologische voetafdruk, die in de rijke wereld zowat tien keer groter is dan in
de arme wereld. Die voetafdruk moet naar
beneden, tot het niveau van de derde wereld en dan zal onze planeet tien keer
meer mensen kunnen voeden dan op heden het geval is. Misschien wel twintig keer.
En hoe we dat voor elkaar gaan krijgen? Als iedereen vegetariër zou worden is
er al een grote stap gezet in de goede richting. Wie hoor ik dan nog zeuren
over overbevolking en de nood aan anticonceptie? Daar was geen speld tussen te
krijgen natuurlijk. Na de heerlijke maaltijd
- de CEO een vegetarische schotel, Jürgen en ik een cocq au vin - en
nog wat bijpraten over de Pruymelaer, namen wij afscheid van de CEO. In opperbeste
stemming vanwege de kennismaking en in het besef dat de wereld gered was van de ondergang en we nu onze
voorraad condooms en anticonceptiepillen naar het containerpark konden brengen.
We zijn nu drie dagen verder. Naar t containerpark ben ik
nog niet geweest. Aangezien ik deze morgen toch niets om handen had heb ik een
kleine berekening gemaakt. De berekening gaat uit van de veronderstelling dat
een hetero-koppel, zonder voorbehoedsmiddelen gemiddeld tien nakomelingen
baart, en dat een eeuw drie generaties voortbrengt, dat de gemiddelde
levensduur 75 jaar is en dat de wereldbevolking op heden 7,5 miljard (7.500.000.000)
bewoners telt. De vraag: hoeveel zullen het er zijn over honderd, tweehonderd
en driehonderd jaar? En nu de berekening
Over honderd jaar zullen er
3.840.000.000.000 mensen op aarde zijn, over tweehonderd jaar zullen het
er 1.966.080.000.000.000 zijn en over
driehonderd jaar zomaar eventjes 1.006.632.960.000.000.000. Ik ben bang dat het
op dees aard voor onze achterkleinkinderen niet meer leefbaar zal zijn, laat
staan voor onze achter-achter-achter-achterkleinkinderen en a fortiori voor onze
achter-achter-achter-achter-achter-achter-achterkleinkinderen. De uitslag van mijn berekening moet ik
dringend melden aan Jürgen. De condooms
en de anticonceptiepillen blijven in ieder geval en tot nader order nog even in
het nachtkastje liggen
Het doet nu wel niets ter zake, maar een leuk weetje wil ik u
niet onthouden ik zou het niet fijn vinden als u t van een ander hoort: na
een proefabonnement van een half jaar op een andere krant ben ik weer abonnee
geworden van Het Laatste Nieuws! Oude liefde roest immers niet en meer dan
ooit ben ik ervan overtuigd dat géén andere krant aan HLN kan tippen qua
interessante artikels. Neem nu de krant van het voorbije weekend:
In lyrische
bewoordingen beschrijft Herman Brusselmans, Vlaanderens populairste en
succesrijkste schrijver de gretigheid waarmee hij iedere dag de TV-reportage
van de rit in de Tour de France volgt. Niet zozeer om de sportieve prestaties
van de renners, maar vooral vanwege de prachtige natuurlandschappen. Telkenmale
bekruipt hem dan de lust om in een vliegtuig of helikopter te stappen
en zich onmiddellijk naar dat landschap te begeven om daar achter een struik te
schijten
En Willy Naessens dan,
Vlaanderens populairste en succesrijkste zakenman
Is maar tot zijn veertiende
jaar naar school geweest, nooit enig diploma behaald. Hoe hij het dan zo ver
heeft kunnen brengen? Door hard werken natuurlijk. En hard werken, dat doet hij
nu nog steeds: iedere morgen opstaan om 5u30, alle dagen tot tien uur werken.
Op zijn achtenzeventigste
De titel van het artikel in HLN luidt overigens:
Het wat rustiger aan doen? Ik leef te graag. Waarin zijn werk dan wel bestaat?
We laten Willy aan t woord in HLN op pagina 40: Mijn taak in het bedrijf? Ik
ben voorzitter van de Raad van Bestuur. Ik kijk er vooral op toe dat ze niet
met mijn geld gaan lopen. Wat zegt u? Dat u dat óók doet, erop toekijken dat
ze niet met uw geld gaan lopen? Laat mij niet lachen, lieve lezer
Met dat
lilliputterinkomentje van u
|
