Een prachtige deal, in extremis.

Er was geen mogelijkheid om de eetplaats mee te nemen naar onze nieuwe woning: een grote zware tafel, zes stoelen, dressoir met opzetstuk en een barkast, alles in massieve notelaar en in perfecte staat. Het huis in Elsegem was al flink bemeubeld, om niet te zeggen óverbemeubeld en daarenboven was de living in Elsegem net iets te klein voor een eetplaats van dergelijk formaat. Het was met tegenzin dat we de meubelen te koop zetten op ’t internet: “prachtige eetplaats, massief, zelf af te halen, bieden vanaf 750 euro”. Een spotprijs. Maar er kwam geen bod. Ook niet toen we de prijs verlaagd hadden tot 250 euro en zelfs niet nadat we, ten einde raad, de eetplaats gratis aanboden, zelf af te halen (op de eerste verdieping). Die eerste verdieping was er blijkbaar te veel aan, en dat gold in ’t bijzonder ook voor de kringloopwinkel.

De dead line was woensdag 15 maart. Tegen de avond moest het huis leeg zijn. We hadden een verhuiswagen besteld voor het geval de eetplaats de dinsdagavond nog niet weg zou zijn. Die dinsdag 14 maart waren Desdemona en mijn altijd gedienstige zwager Hendrik gekomen om te helpen bij de verhuis: allerlei klein gerief in grote kartonnen dozen stoppen, vooraleer het via Hendriks camionnette definitief het oude huis zou verlaten, richting Elsegem. Hendrik bleek goed geluimd en in topconditie. Hij schepte er genoegen in iedere voorbijganger op straat aan te spreken: “Geen zin in een degelijke, massief notelaarhouten eetplaats? In perfecte staat en hélemaal gratis!” Iedereen moest er om lachen en niemand die op het aanbod inging. Tot er een jongeman voorbij kwam gereden met de fiets. Wel wetende dat dit geen klant kon zijn, en tegen beter weten in dus, deed mijn zwager aan de jongen hetzelfde voorstel: gratis slaapkamer. Tot zijn niet geringe verwondering hield de jongen halt en vroeg, na er zich van overtuigd te hebben dat het  geen grap was, of hij de eetkamer kon bezichtigen. De jongeman was in de wolken en “de koop” was meteen gesloten.

- Op voorwaarde dat je de meubelen vandaag nog meeneemt, zei ik.

- Geen nood, ik bel zo dadelijk mijn vader op en over een uur of twee is alles weg.

- En hoe denk je die grote tafel naar beneden te krijgen? De traphal is vrij smal…

- We moeten natuurlijk eerst het tafelblad losmaken.

- Maar dat is nu precies het probleem: het blad ís niet los te maken.

- Natuurlijk wel!

Hij gleed met zijn hand onder het tafelblad en…

- Voel hier maar, zei hij. Bij deze soort tafels zitten de bouten nogal verdekt. Je hebt er ook een speciale sleutel voor nodig. Die heb ik.

Het blad zat inderdaad op vier punten vast aan de rest van de tafel. In de veertig jaar dat de tafel bij ons was, waren we daar niet achter gekomen.

- En de dressoirkast. Twee en een halve meter lang. Hoe krijgen we die naar buiten?

Hij aarzelde geen ogenblik:

- Langs het venster.

- Een verdieping lager? Is daar geen verhuislift voor nodig?

- Nee hoor! Laat dat maar aan ons over. Mijn vader en ik hebben verstand van dit soort dingen.

- Ik wil je geloven. Zit jij soms in de verhuisbranche?

- Bijlange niet. Maar ik heb nu eenmaal overal verstand van. Ik heb een diploma van loodgieterij en automechaniek.

- Ik dacht dat jij student was aan de univ?

- Bén ik ook: derde jaar geneeskunde, ieder jaar grote onderscheiding.

De jongen leek allerminst last te hebben van valse bescheidenheid. Desdemona, die ons gesprek had afgeluisterd, kwam naderbij. Ze pakte de jongeman bij de schouder, keek hem diep in de ogen en sprak hem aan met een voor haar doen ongewone vrijpostigheid:

- Jij bent er één van Oost-Europa, zei ze met overtuiging.

Hij glimlachte innemend en schudde haar de hand:

- Proficiat, mevrouw. Ik kom uit Albanië. Woon hier sinds mijn prille jeugd. Hoe dat u het weet?

- Ten eerste, zei Desdemona, ik hóór het. Aan uw taal. Ik heb ervaring met Oost-Europeanen. Ik heb met ze gewerkt.

Ikzelf – en, zoals hij later zei, Hendrik evenmin – had iets opgemerkt aan zijn taal. Ze was op en top Vlaams, zelfs met een vleugje Westvlaams dialect.

- Ten tweede, ging zij verder, ik zié het. Zoals ik al zei, ik heb ervaring met Oost-Europeanen.

Wat mij betreft zag de knaap er niet anders uit dan iedere andere Vlaamse jongeling.

- En ten derde en vooral: jij hebt overal verstand van. Dat is typerend voor jullie, Oost-Europeanen. Zoals ik al zei, ik heb ervaring met de Oost-Europeanen. Ik heb met ze gewerkt.

Twee uur later was onze living leeg. Een akelig gevoel dat ons naar de keel greep. Alles vakkundig opgeruimd door de jongen uit Albanië en zijn vader. Het heeft ons geen cent gekost. Wij zijn er Hendrik en, bij uitbreiding, Desdemona heel dankbaar voor…