|
Dit verhaal is geschreven rond het midden van de korte maand, op de
trein tussen Gent en Kortrijk. De verhuis van Kortrijk naar mijn geboortestreek
Elsegem heeft mij zozeer in beslag genomen dat ik nu pas de tijd gevonden heb
om het op de blog te zetten. Mijn pen is een beetje verroest, maar ik denk dat
het al bij al nogal meevalt en we dus weer gelanceerd zijn.
Ik weet het,
beste lezer, ik heb beloofd mij niet meer te bemoeien met de Gentse politiek.
Nu ze het evenwel al te gortig maken kan ik het moeilijk laten toch nog eens de
neus aan het venster te steken. Doe altijd wat ge niet laten kunt, zei mijn
tante Irma zaliger - ze zou nu 112 jaar oud zijn. Zodus
In de
Arteveldestad hebben ze daar in de gemeenteraad een belangrijk raadslid het
leven zuur gemaakt. Zó zuur dat de man ontslag heeft genomen. De belangrijkste
kandidaat voor de toekomstige burgemeesterssjerp! Zijn naam? Laat ik u een hint
geven: ga het zoeken bij de Drie Koningen of bij de voorzitter van F.C. De
Kampioenen. De reden? De man heeft een miljoen euro per jaar verdiend en dat
was een moeilijk te verteren gegeven voor allerlei jaloersaards. Eén miljoentje
in t jaar. Helemaal terecht, zegt de Gentse burgervader, want vorig jaar heeft
betrokkene tien miljoen binnengehaald om de stadskas te spijzen en dit jaar zal
daar nog 43 miljoen bijkomen. Eén miljoen dus tegenover 53 miljoen: de rekening
is gauw gemaakt.
Vroeger
konden de mensen het allemaal veel beter verkroppen als een hardwerkende
intellectueel betaald werd voor dienstbetoon. Vele tientallen jaren geleden was
er in onze contreien de contreien van Elsegem/Anzegem een dokter die voor
25.000 frank ervoor kon zorgen dat aan de militaire dienstplicht niet hoefde
voldaan te worden. Die som kwam ongeveer overeen met een half jaarloon van een
werkman. Voor wie het geld bezat was het een zeer lucratieve zaak. Niet in het
minst voor de dokter. Niemand die er een kwaad woord over zei
En wie al
maanden wachtte op zijn pensioen, waarop hij recht had, wendde zich tot Maurice
Veys, die in Brussel werkte op het ministerie van pensioenen. Maurice zocht dan
in de stapel met pensioenaanvragen het dossier van zijn cliënt op en legde
het bovenaan op de stapel. De zaak was zo gepiept. Maurice vroeg daar zevenduizend
frank voor. Mij is nooit ter ore gekomen dat iemand daar graten in zag. In die
zevenduizend frank en in het feit dat Maurice, als eenvoudige bediende op het
ministerie, een beetje boven zijn stand leefde. Maurice had invloed en
invloed verdient gehonoreerd te worden. Toen waren de mensen niet zo jaloers.
|
