ZEVERARIJ

Gisteren heeft ze opgebeld om te vragen hoe het met me ging. Mijn kleindochter. Maar t was in de eerste plaats om mij het resultaat te laten kennen van haar laatste schooltoets economie. Haar stem klonk minder vrolijk dan ik het van haar gewend ben.

Het is een gewoonte geworden. Bij iedere toets laat ze mij raden. En dan begin ik meestal bij tien, of soms bij negen. Haar stem klonk niet erg opgewekt. Ik verwachtte mij dus allerminst aan een tien. Maar ik hield er rekening mee dat ze alleen maar dééd alsof ze een beetje depri was. Zoals tante Irma zaliger, als we samen kaartten: als ze een lijkbiddersgezicht opzette na inzage van de haar toebedeelde kaarten, dan kon je er donder op zeggen dat ze prima kaarten had. Iemand op het verkeerde been zetten, noemen ze dat. Ik begon dus weer bij tien.

Ik probeerde dan maar met acht en met zeven, maar ook dat was mis. Ze leek het hoe langer hoe plezanter te vinden.

- Ik vind er niets plezants aan zei ik, als je niet méér dan een zes kunt halen op een vak waarvan je beweert dat het je sterkste is. Welnu, zes dan?

- O, ik snap het al. Je hebt vals gespeeld. Je hebt afgekeken of je had een spiekbriefje bij of je had de antwoorden op je handpalm geschreven of op de binnenkant van je dij. En de leraar heeft je betrapt en heeft je een nul gegeven.

Daar had ik dus geen rekening mee gehouden. Dat de leraar economie geen halfjes geeft, maar wel elf op tien. En wat voor onzin is mij dat?! Al even onzinnig als het verhaal van die schrijver die tweehonderd procent voor zijn vak leeft of van die sportman die zich driehonderd procent gegeven heeft. Als we zó beginnen is het eind zoek natuurlijk. Elf op tien! Al even irrationeel als de vierkantswortel uit een negatief getal of een deling door nul.

Ze heeft me uitgelegd dat die elf op tien de logica zelve was. Tien op tien krijg je als je even goed bent als de leraar. Maar ze had een dermate sterke financiële constructie opgezet dat de leraar zelf daar nooit zou opgekomen zijn. Ze was dus beter dan de leraar en dus verdiende ze meer dan tien! Als ze die lijn doortrekt wordt ze ooit nog CEO of zoiets. Misschien. Ik ben wel fier op mijn kleindochter. En toch geneer ik mij daarvoor een beetje. Ik heb immers altijd al een afkeer gehad van alles wat met economie, fiscaliteit, CEO, beleggingen, financiële constructies en dies meer te maken heeft. Ik heb er dan ook nooit iets van begrepen. Anders had ik in de beginjaren na mijn gedwongen pensionering evengoed als de bvba dokter Janssens kunnen bijverdienen zonder dat mijn pensioen werd afgepakt.

Dat elfde punt, zo heeft mijn kleindochter mij uitgelegd, gaat overigens niet verloren. Stel dat ze voor een volgende toets negen op tien haalt, dan kan dat ene punt versluisd worden en opgeteld worden bij de negen, zodat ze dan na twee toetsen nog altijd met het maximum van de punten zal prijken. Sedert gisteren loopt ze op een wolkje, en dat komt door die elf. Hoe vaak heb ik haar niet proberen te overtroeven met de goede punten die ik destijds behaalde op school. En met die elf denkt ze mij nu definitief het zwijgen opgelegd te hebben. Dénkt ze!... Want als het mij tijdens het weekend even meezit schud ik komende week een even sterk verhaal uit mijn schooljaren uit mijn mouw. Mét bewijs!