Deze dag had ik voorbehouden om een verhaal te schrijven over de langste en tegelijkertijd één van mijn mooiste vakantiereizen. En nu kan ik het niet. Een onbeschrijflijke moeheid houdt mij in de greep. Een verlammende lusteloosheid. Mijn allerbeste studiemakker van meer dan een halve eeuw geleden is tijdens mijn reis naar Spanje overleden. Gisterenavond – ik was pas terug toen ik het vernam – stond mijn wereld even stil en nog bonst het in mijn kop. Raymond! En dat het zo onverwacht moest gebeuren. We waren méér dan vrienden: zielsverwanten. We vulden onze studententijd op dezelfde manier in: van het studentikoze leven hebben we beiden flink ons deel genomen en we hielden er dezelfde manier van studeren op na. We liepen de auditoria allerminst plat, wat niet belette dat we telkenjare de eindmeet haalden, door op ’t laatste een tandje bij te steken, door menig nachtje door te draaien. En óf we steun hadden aan elkaar! En óf we toen gelukkig waren! En er was een wereld die voor ons open lag, een wereld die we zouden veroveren. Hoe weinig bevroedden wij dat wij die wereld reeds veroverd hádden! Onze wegen liepen uit elkaar, we hebben beiden een gezin gesticht en voor een nakomelingschap gezorgd – twee kinderen en evenveel kleinkinderen – en we hebben onze broodwinnende taak vervuld. Met de pensioenleeftijd, die ons weer nader tot elkaar bracht (1), kwam het besef van de broosheid en de vergankelijkheid van het leven, alsook het heimwee naar de tijd dat wij de koning te rijk waren, dat wij heersten over een wereld die ons ontglipt is. Waarom toch kan die tijd niet nog eenmaal terugkeren, al was het maar voor één enkele dag? Ik bid vandaag nog tot de Here God dat hij het ons opnieuw laat beleven. Voor even. In een vizioen…

(1) cf.  www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=164  en  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=1090211