Nog steeds ben ik niet helemaal bekomen van die Hollandse kritiek op mijn cursiefjes – “flauw en puberaal” – of ik krijg een compliment aan de toog van café “De lustige Boer”. Een wielertoerist in licht beschonken toestand vertelt mij – een licht beschonken mens huichelt niet – dat hij mijn cursiefjes wél leuk vindt. “Leuk” was nu wel niet de gebruikte term – in Vlaanderen gebruiken alleen kinderen die term – maar dààr kwam het toch op neer. En zo ziet u maar, dat er over smaken en kleuren niet te redetwisten valt. Dat wisten de Latijnen al: “de gustibus et coloribus non disputandum est!” Tussen haakjes: is het niet fijn, beste lezer, dat we zo onder elkaar enkele woordjes latijn kunnen uitwisselen?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar ’t zal dus wel kloppen, van die wisselende smaken en zo. De ene lust dít en de andere lust dát. En het is dus niet écht abnormaal dat iemand er een afwijkende smaak op nahoudt, op een of ander gebied. Al neemt het bij mij wel eens zorgwekkende afmetingen aan…

Neem nu die keer dat ik bier dronk bij… raclette. Voor een goed begrip: ik lust geen raclette, maar die keer stond er niets anders op het menu. Toen ik om een biertje vroeg, dacht iedereen dat ik een grapje maakte. Bij raclette hoor je namelijk wijn te drinken. Bij familiebijeenkomsten durft men dat verhaal, van toen ik bier dronk bij raclette, nog wel eens uit de kast halen, vijfendertig jaar na datum. Dat ik geen wijn lust weten mijn kennissen ondertussen wel. Ze vinden het ongewoon, maar echt om te gieren vinden ze pas, dat áls er één wijntje is dat ik wél lust, het de naam draagt van “liebfraumilch”.

Op gastronomisch gebied kan ik al even ridicuul uit de hoek komen. Wie neemt mij au sérieux als ik een friet-stoverij met een pintje bier, bij Njora aan de Sint-Kwintensberg te Gent, verkies boven om ’t even welk meergangenmenu in ’t Hof van Cleve of bij de Karmeliet, waar je wijn hoort te drinken – of water voor het geval dat je “wijn-impotent” bent ? Als je het erg vriendelijk vraagt serveren ze ook bier, maar toch: ik prefereer de frieten van Njora. Niet normaal als u het mij vraagt.

En dan, mijn smaak op literair gebied! Om wanhopig van te worden!... Terwijl iedereen toch weet dat “Het verdriet van België” en Herman Brusselmans, respectievelijk het grootste literair werk en de grootste auteur zijn, die ons land ooit heeft voortgebracht, blijf ik zweren bij – neem mij niet kwalijk – … Stijn Streuvels. En dat er de laatste jaren van onze hedendaagse schrijvers geen één is die mij zo zeer heeft kunnen boeien als Gaston Durnez, met zijn vorig jaar verschenen boek “Vroeger waren wij veel jonger”: moet ik mij daar voor schamen, of mogen we dat op rekening schrijven van “de gustibus…”? Gaston is dit jaar éénentachtig! En nu, beste lezer, volgt hier een uittreksel uit dat boek van Gaston. Wie weet vindt u het zelf niet eens zo slecht.