Eindelijk heb ik mij weer verzoend met HLN (Het Laatste Nieuws). De liefde kan niet van één kant komen, had ik gedacht. Maar waarom niet eigenlijk? vraag ik mij nu af. Ik heb mij zelfs meteen een abonnement aangeschaft en ik beklaag het mij niet: in de weekend-editie van HLN waren er meteen al een half dozijn artikelen die mij geraakt hebben:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Artikel 1:

In Waregem heeft een man zijn vrouw met een bijl doodgeslagen. Ze hadden samen twee kinderen.  Het lijkt erop dat de man een harde werker was. In de tuinbouw.  Toen hij vorige week op een kwade dag “uitgeregend” thuiskwam, vroeger dan gewoonlijk, stond zijn lieve echtgenote opgedirkt en geparfumeerd  te wachten op haar “amant”, een éénbenige bankdirecteur. Ze zouden samen naar de sauna gaan. De “doodbrave tuinaannemer” – een man kan ook wel eens té braaf zijn – moet zich in zijn werkplunje dodelijk vernederd gevoeld hebben. Met een bijl heeft hij haar dus doodgeslagen. Een familiedrama. In een opwelling van woede. Als de man zich Jef Vermassen kan permitteren mag hij, naar mijn bescheiden mening, op een vrijspraak rekenen.

Artikel 2:

Steve Stevaert zou een gebroken man zijn. De schuldige zou ene Houda E. zijn, een Marokkaanse, wier minnaar hij was. Eigen schuld, zou mijn moeder zaliger gezegd hebben. En ze zou er ongetwijfeld aan toegevoegd hebben: wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten. En ze had nog meer van dergelijke spreuken in haar repertorium. Hoe vindt u deze: “Als ge in een stront roert, dan stinkt hij”?

Artikel 3:

Een jonge vrouw heeft haar pasgeboren kind vermoord. Mede dank zij een goede advocaat komt zij er van af zonder effectieve gevangenisstraf. Maar bij de juryleden zullen de laatste woorden van de beklaagde zelf ongetwijfeld de grootste indruk nagelaten hebben: “Wat ik gedaan heb, was niet eerlijk tegenover mijn dochtertje. Ik heb haar geen kans gegeven. Maar ik zou u willen vragen om mij vandaag niet al mijn kansen te ontnemen”. Tegen dergelijke spontane woorden kan geen enkele verdediging, geen advocaat, geen openbaar ministerie, geen jury, geen rechter, tegenop. En wie wordt er in dit hele verhaal doodgezwegen? Een man die mijns inziens nochtans heel veel respect verdient: de vader van de vermoorde baby! Zijn bloedeigen kind is vermoord, met voorbedachten rade, en hij stelt zich niet eens burgerlijke partij. Dat getuigt alleszins van een tomeloze en onvoorwaardelijke liefde voor de moeder van zijn vermoorde kind en van een oneindige bescheidenheid. Hij heeft zich volledig op de achtergrond gehouden, zodat niemand weet wie hij eigenlijk is. Of zou er geen vader zijn? Natuurlijk wél! Ik kan mij moeilijk voorstellen dat het hier om een “in vitro fertilisatie” is gegaan. En spontaan zwanger worden, zomaar, zonder dat er mannelijk zaad aan te pas komt, daar is alleen de Heilige Maagd Maria in geslaagd, meer dan tweeduizend jaar geleden en sindsdien niemand meer…

Artikel 4:

Een kwarteeuw geleden stortte in de Kortrijkse deelgemeente Bellegem een onbemande Russische MIG-straaljager neer op een woning. Het was rond elf uur in de ochtend. Van het huis bleef alleen nog puin over, geen steen stond nog op een andere. De enige persoon die in het huis verbleef, een zeventienjarige jongeman was, vanzelfsprekend, op slag dood. Enkele ogenblikken vóór de crash was een gevaarte rakelings boven ons huis gescheerd. Mijn vrouw en ik waren beiden thuis. Ze vliegen gevaarlijk laag, zei ik. ’t Zijn de Russen die komen, zei mijn vrouw, maar ze méénde het niet. De mensen waren toen al lang niet meer bang voor een invasie van de Russen. En toch… ’t wáren de Russen! Wat was er in feite gebeurd? Kort na ’t opstijgen in Rusland had een straaljagerpiloot vastgesteld dat hij vrijwel geen brandstof had. Hij had zich met zijn parachute in veiligheid gebracht, nadat hij zijn toestel zo had ingesteld dat het normaliter moest neerstorten in de Baltische Zee. Maar… ’t was anders gelopen. ’t Zal je kind maar wezen en je huis! Eén kans op tien tot de hoevéélste dat die straaljager precies dáár neerstort?! Op het doodsprentje van de jongen stond “omgekomen in een vliegtuigongeval”. In de dagen die volgden zijn op de baan Kortrijk-Doornik, die vlak naast de plaats des onheils loopt, nog twee “ramptoeristen” verongelukt. Tom Lanoye heeft over deze tragedie een boek geschreven, waarvan de titel luidt “Heldere hemel”. Het boek wordt gedrukt op 900.000 exemplaren. Prijs:  gratis te verkrijgen in de boekhandel bij een aankoop van minstens 12 euro. Het boek wordt uitgebreid besproken in de “Stadskrant Kortrijk” van 1 april, tegelijk met een boek van mij: “Uit het schuim van de zee”. Míjn boek wordt op nog niet eens 900 exemplaren gedrukt en het kost 18,95 euro. Van twee maten en twee gewichten gesproken!