Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat kunstschilder Albert Anckaert overleed, in zijn negentigste levensjaar. Van beroep was hij onderwijzer, in zijn geboortedorp Elsegem: de meest legendarische onderwijzer die er in dat landelijk dorp is geweest. In de eerste maanden na zijn overlijden al werd mij verzekerd dat de gemeente Wortegem-Petegem, waar Elsegem heden ten dage deel van uitmaakt, zinnens was een soort museum over “Meester Anckaert” op te richten. Dat museum is er op de dag van vandaag nog steeds niet, maar kómen doet het er wel: ook de culturele molen draait nu eenmaal langzaam.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Albert Anckaert begon te schilderen toen hij al een eind in de zeventig was en reeds vele jaren met pensioen. Hij hield er – voorlopig – mee op rond zijn tachtigste, toen zijn echtgenote hem niet langer steunde in de hobby: waarschijnlijk liet hij zijn verfborstels wat te veel rondslingeren, hier en daar… Na haar overlijden in 2003 nam hij het penseel weer op. De schilderijen uit deze tweede periode zijn niet meer zo groot in omvang en ze zijn met iets minder vaste hand geschilderd dan de meesterwerken uit zijn eerste periode. Eén van die latere “kleine” werkjes hangt bij ons thuis in de living, een ander in de veranda. Ik zou ze voor geen Rubens of geen Rembrandt willen ruilen, zelfs voor geen Raveel of geen Kim En Joong.


Dorpskerkje (in de living)
 
 
Pomp op het pleintje (in de veranda)

Als het museum er komt, kunnen ze bij ons terecht voor zijn schildersezel: hij staat in onze inkomhal, samen met één van de grote werken uit zijn eerste periode.

Hij was mijn schoonvader...