|
Bij dit verhaal horen vijf fotos: Brigitte Bardot, Kim En Joong, de molen van Grimaud, het graf van Henri Desgrange, het kasteel van Vareilles. Door technische problemen bij de webmaster kunnen die op heden niet gepubliceerd worden, maar morgen staan ze er waarschijnlijk wel
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Met de auto naar de Côte d Azur is, lieve lezer, geen sinecuur. Maar als je beroep kunt doen op een uiterst bekwaam en ervaren chauffeur en dus niet zélf hoeft te rijden, en als je daarenboven een tussenstop inlast in Fleurie, in het hart van de Beaujolais, dan is het zelfs voor een zeventigjarige hartlijder nog te doen. Eindbestemming: Saint-Tropez! In feite is de bestemming Cogolin, maar dat ligt op amper een paar kilometer van Saint-Tropez en geen hond die dát kent.
Denkt u bij het horen van de naam Saint-Tropez ook direct aan Brigitte Bardot? Dan bent u beslist niet veel later dan tijdens de tweede wereldoorlog geboren ofwel bent u filmhistoricus. Zijn het de gendarmes van Saint-Tropez die u het eerst voor de geest komen dan bent u misschien iets jonger, maar beslist niet meer piep. Wat ieder normaal mens evenwel hoort te weten is dat Saint-Tropez hét trefpunt is van de high society van over de hele wereld. In de haven liggen de meest luxueuze boten, alle met hun dek naar de kade gekeerd: wie hier aan wal gaat wil gezien worden. Er zijn boten waar de huurprijs voor een verblijf van één nacht (bodyguards inbegrepen) ongeveer gelijk is aan het hele jaarinkomen van een gepensioneerde zelfstandige, het weze ik noem maar wat een klinisch bioloog of een sociaal bemiddelaar. Vrijwel alle groten der aarde zijn hier geweest. Tegen de voorgevel van één van de huizen langs de kade prijken hun fotos. Tevergeefs zoek ik naar een landgenoot: geen Eddy Wally of Piet Huysentruyt
Ze zullen deze plaats wel bezocht hebben, maar ongetwijfeld te klein uitgevallen om hier vereeuwigd te worden. Vreemd genoeg vinden we ook Brigitte Bardot niet terug tussen deze super-VIPs, maar dat is niet onverklaarbaar: Brigitte is hier niet gewéést, ze wóónt hier. Een paar kilometer verderop, aan de baai van Saint-Tropez. Haar villa is niet te bereiken via de weg, heeft men mij verteld, doch enkel via een niet overal even begaanbaar en soms nogal steil pad langs de kust. Op mijn zoektocht ontmoet ik een jonge dame en twee al even jonge en weinig spraakzame vissers: Brigitte wie? Nooit van gehoord! Sic transit gloria mundi, zeker? Onverrichterzake zet ik uiteindelijk mijn zoektocht stop. De vrouw ontmoeten die mij een halve eeuw geleden menig natte droom heeft bezorgd, is wellicht te hoog gegrepen, doch met een foto van huize Bardot was ik ook al dik tevreden geweest. Helaas! Maar dat men B.B. in Saint-Tropez toch de eer wil geven die haar toekomt, bewijzen de affiches die ik hier en daar opmerk: een grote expositie over de mooiste vrouw aller tijden, van 23 juni tot 31 oktober. We zijn een paar maanden te vroeg naar Saint-Tropez gekomen
Voor wie aan de Azurenkust verblijft en nog nooit in de ministaat Monaco geweest is, is een bezoek aan het prinsdom een absolute must. Hier wonen enkele gewezen landgenoten, zoals Tom Boonen en Axel Merckx en ook de gewezen Waalse tenniskampioene Justine Henin. En stiekem hoop je er één van tegen het lijf te lopen, maar in feite is die kans zeer gering. Er wonen hier immers zon drieëndertigduizend mensen op een oppervlakte van nog geen twee vierkante kilometer. Een drukte van jewelste, zou men geneigd zijn te zeggen, en toch
Zowel Tom, als Axel, als Justine beweren naar hier verhuisd te zijn omwille van de rust die ze hier vinden. En dat ondanks het feit dat een klein appartementje van amper vijftig vierkante meter hier anderhalf miljoen euro kost. Maar alles is relatief natuurlijk: zon bedrag kon Justine makkelijk bijeentennissen in één toernooi, en voor zijn rust heeft een mens dan al eens wat over, nietwaar.
Monaco is een overweldigende stad. Men is volop bezig met de voorbereiding van de grote formule 1 autorace die hier over een paar weken plaatsgrijpt. De tribunes staan al opgesteld. Bijna niet te geloven dat men hier middenin de stad kan racen met autos van het allerzwaarste kaliber. En dan zijn er op het plein vóór het prinselijk paleis op de rots, de voorbereidingen voor het huwelijk van het staatshoofd, de prins Albert, die al even in de vijftig is, maar nog steeds vrijgezel, ofschoon reeds vader van een paar kinderen. Het strekt deze Albert echter wel tot eer dat hij, in tegenstelling tot onze Albert, zijn buitenechtelijke kinderen als dusdanig erkent. Dit huwelijk zou ongetwijfeld het huwelijk van de eeuw geweest zijn, ware het niet dat we dat reeds gehad hebben een paar weken geleden, in Engeland. De bomen op het plein worden volgehangen met duizenden kleine lichtjes, alle gebouwen rondom krijgen een nieuw laagje verf en alles wat van edel of halfedel metaal is of er zich maar enigszins toe leent, wordt opgeblonken. En dan is er de kathedraal van Monaco, die wat verderop staat, en waar de hele huwelijksceremonie zich zal afspelen voor het oog van de televisiecameras en dus van honderden miljoenen kijkers. In de kathedraal lopen we over de grafstenen van prins Rainier en prinses Grace, hét sprookjespaar van de vorige eeuw: griezelig, als je bedenkt dat het allemaal niet eens zolang geleden is
Men is bezig de kathedraal te behangen met meesterwerken van de wereldberoemde Koreaanse kunstenaar, pater Kim En Joong. En geloof het of niet, de kunstenaar zelf is aanwezig en is bereid ons te woord te staan. Als we zeggen dat we Vlamingen zijn wordt hij zelfs enthousiast en hij vertelt ons dat hij onlangs een tentoonstelling gehouden heeft in de Sint-Baafsabdij in Gent en dat hij een intieme vriend is van kardinaal Danneels. Hij laat ons twee boeken zien waarvan hij samen met Godfried Danneels de auteur is. Hij laat ons toe een foto te nemen van hemzelf, staande voor één van zijn schilderijen. Men hoeft geen kenner te zijn om te zien dat dit hoogstaande kunst is. Daar kunnen Rubens en Rembrandt nogal eens een punt aan zuigen, merkt iemand op. Al vind ik dat nu net iets overdreven
Wie de Côte dAzur bereist mag niet nalaten een bezoek te brengen aan Grimaud: zowel het oud Provençaals stadsgedeelte als het nieuwe Port Grimaud. Overal hangen hier spandoeken met Harley Davidson of enkel maar de initialen H.D. Dit week-end komen de bezitters van een Harley Davidson een motorfiets, voor wie dát niet zou weten naar hier afgezakt om met elkaar te verbroederen en feest te vieren. Ze komen vanuit alle landen, met zeventigduizend zijn ze, beste lezer. Zeventigduizend! Daar hoef ik voorzeker geen tekening bij te maken? Teneinde het hels lawaai van de motoren te ontvluchten ga ik het hogerop zoeken, waar nogal verlaten, een oude burcht staat, met ernaast een Romeins theater. En er is een kerkhof en een oude, doch mooi gerestaureerde oude molen, die sprekend lijkt op de molen van Alphonse Daudet in Fontvieille, dewelke ik meerdere keren heb bezocht. De molen is drie- of vierhonderd jaar oud en de restauratie is gebeurd in 1990 door de vrienden van de Ronde van Frankrijk. Een en ander wordt mij duidelijk als ik in één van de uithoeken van het vlakbij gelegen kerkhof een grafzerk zie van een man met de initialen
H.D.! Het grafschrift luidt: En hommage de Henri Desgrange, fondateur du Tour de France, 1865-1940. De confrontatie met deze man, met wie ik samen gedurende drieënzeventig dagen van 4 juni tot 16 augustus 1940 de wereld bevolkt heb, geeft mij een héél apart gevoel. Hoeveel minder opwindend zou mijn prille jeugd eruitgezien hebben zonder de Tour de France! Ik zie ze nog levendig vóór mij, de wielerhelden van weleer: Gino Bartali, Fausto Coppi, Ferdi Kübler, Hugo Koblet, Louison Bobet
Dat ik het graf van Henri Desgrange ontdekt heb! Ik vertel het met het enthousiasme van een kind, in één van de tavernes, wat lager gelegen. Er zitten enkele mensen van middelbare leeftijd, Fransen uit de streek, naar ik vermoed. Henri Desgrange? Nooit van gehoord! De Tour de France? Ja, dát wel
Voor wie met de auto van de Côte dAzur terugkeert naar Vlaanderen, heb ik nog een fijne suggestie. Hou een tussenstop in het dorpje Sommant, nabij de oude stad Autun in het departement Saône-et-Loire. Er wonen amper tweehonderd mensen, maar er staat een kasteel: Château de Vareilles. We hebben er een heerlijke nacht doorgebracht.
|
