Om het niet steeds over De Wever en frietzakken te hebben doen we de stap naar Sociaal Europa. Hoe zo sociaal Europa. Wel Fiat stelt de Italiaanse bonden voor om de productie van de Panda terug te halen uit Polen. Over de Polen die hiermee werkloos worden wordt natuurlijk niet gepraat maar zijn de Italiaanse arbeiders daar nu gelukkig mee? Blijkbaar werden een aantal vakbonden ginder bereid gevonden een akkoord te sluiten dat een aantal grondrechten van elke individuele werknemer dreigt af te schaffen in ruil voor tewerkstelling. We gaan regelrecht terug naar de 19 eeuw …maar lees zelf waarover het gaat en lees goed want we dreigen dat ooit te mogen meemaken ook bij ons…
Stel je even voor dat Fiat Opel Antwerpen zou uitkiezen maar wel met de zelfde voorwaarden? Hypothetisch? Ok, maar toch het nadenken waard....

http://www.corriere.it/International/english/articoli/2010/06/15/Fiat_plan_Pomigliano.shtml

Union Says No to Fiat Plan for Pomigliano

FIOM-CGIL rejects company proposal, saying it violates constitutional rights to strike and sick leave

“The document is unacceptable”. The central committee of FIOM, the CGIL-accredited engineering union, yesterday afternoon unanimously rejected Fiat’s final proposal for the reorganisation of Panda production at the Pomigliano plant. The plan has already been accepted by the FIM-CISL, UILM,FISMIC and UGL unions. FIOM’s Maurizio Landini, who had earlier met CGIL leader Guglielmo Epifani, asked Fiat for “a proper negotiating table”, offering leeway on the 18-shift issue and bringing the whole deal back within the context of the national contract, existing law and the constitution. A referendum was ruled out while the text contains “exceptions to non-negotiable rights”. Manoeuvring began after the separate rescue agreement for the plant and after Fiat’s CEO Sergio Marchionne a couple of days ago called the agreement “a huge step forward” and said “the livelihoods of 5,000 people are at stake. How many parties do we have to agree with to give 5,000 people a job?”.

The blue-collar union secretary hoped there would be a “shared solution” with the other unions. Ernesto Auci, Fiat’s institutional relations manager, said on SkyTG24: “They look to me to be positions that are more ideological than practical. If you sign an agreement, you have to commit to keeping it because otherwise there’s no point in agreeing. We make investments on the basis of a commitment. We’re not about to renegotiate it in 12 months’ time”.

FIOM’s “no” was not unexpected. The CGIL secretariat had already convened in the morning, chaired by Guglielmo Epifani, and the Fiat case was high on the agenda. In the end, the CGIL’s stance reflected the position outlined by Mr Epifani: “yes” to the agreement but with no compromise on “issues involving individual rights that cannot be traded off for jobs” and “create unlawful situations on sick leave and the right to strike”. The CGIL secretary pointed out that the clause on the right to strike [which lays down sanctions for workers and unions in the event of strikes against the overtime agreement -– Ed.] “is unlawful because it seeks to transform the constitutionally guaranteed individual exercise of the right to strike into a breach of contract entailing dismissal. Any signature to this clause is not merely invalid, it is null and void”. The CGIL “embraces the need to confront possible absenteeism and keep it to the bare minimum, confirming that agreements subscribed still commit the entire organisation to their observance in toto”. Moreover at Pomigliano, “there are no alternatives to the plant and its supply base in the territory and the province. That is why it is essential that the investment announced by Fiat should go through, restoring certainty to the territory”. Fabrizio Solari from the CGIL secretariat sums up: “There’s no more wiggle room. Let’s eliminate the contestable issues and close things with a signature”.

However, for FIOM it is not just a matter of intangible rights. The agreement needs to be changed: “If we establish the principle that it is necessary to make exceptions to national contracts and laws to invest in Italy, we’re opening a Pandora’s box”. The counter-proposal is to go back to the national contract: Fausto Durante, an FIOM leader close to Mr Epifani, says: “We’ve taken a step forward. For us, it represents a turnaround. We’re agreeing to 18-shift working with 40 hours’ overtime, offering all the flexibility required and guaranteeing production of 280,000 Pandas but we’re staying within the limits of the contract”.

FIM-CISL rejects the idea that the agreement violates the right to strike and has called on workers to vote in a referendum, “the instrument that will enable us to fully endorse the agreement”. UGL’s Giovanni Centerella confirmed his stance: “Tomorrow [Wednesday – Ed.], the UGL will confirm at the Confindustria negotiating table its ‘yes’ to the agreement for production of the New Panda at Pomigliano d’Arco”. The meeting takes place today at 2 pm. Meanwhile, FIOM has said it will join the general strike on 25 June for eight hours, instead of the four originally announced. Finally, FIOM will also take part in the day of struggle called for 9 July by the Italian press federation in protest at the “gagging law”.

Antonella Baccaro
15 giugno2010

http://209.157.64.200/focus/f-news/2534901/posts

FIOM rejects Fiat Pomigliano accord
ANSA ^ | 6/15/2010

Posted on dinsdag 15 juni 2010 15:31:44 by markomalley

(ANSA) - Rome, June 15 - The FIOM autoworkers union is sticking to its guns in rejecting Fiat's conditions for investing 700 million euros in its plant in Pomigliano d'Arco, near Naples, and said it will not accept the accord even if workers approve it in a referendum vote.

Speaking on Italian radio Tuesday morning, FIOM National Secretary Giorgio Cremaschi said "our position is very clear, we do not believe that rights can be sacrificed to resolve a crisis. We will oppose this even if the workers vote to approve it".

"Should workers vote to increase the number of shifts at a factory, even if this means more work, we would accept this because the national contract foresees it. "However, if workers are asked to give up their right to strike or change regulations regarding their safety, then we will oppose this. Such rights cannot be the subject of a referendum vote in a single factory," Cremaschi explained.

FIOM is part of Italy's biggest trade union CGIL which on Monday said that while it was FIOM's decision whether or not to accept the Fiat accord, "in Pomigliano and the surrounding province there is no alternative to the plant. For this reason it is essential that Fiat goes ahead with its announced investments".

At the same time, CGIL added, the accord did introduce questionable conditions regarding individual rights and labor laws.

Fiat has demanded major union concessions to boost productivity at the Pomigliano plant in order to move production of its top-selling Panda model there from Poland.

It has also made it clear that without an accord not only would it not invest in Pomigliano but it would close the plant down.

Italy's other leading unions - including CISL, UIL and UGL - gave their green light to the Fiat accord plan at the end of last week.

On Tuesday they are set to meet with Fiat to work out details on the accord for Pomigliano.

In an interview published Tuesday in the Rome daily La Repubblica, CGIL leader Guglielmo Epifani urged Fiat CEO Sergio Marchionne to revise the company's demands because "you can't trade rights for jobs".

In the proposal advanced by Fiat, Epifani said "there are conditions which present very serious problems. These include those regarding illness coverage and limits to the the right to strike. We have consulted leading legal experts who have told us that not only are these clauses illegitimate but they are also unconstitutional".

"Thus our reservations are well-founded. In court the accord would not hold up," he added.

In regard to the possibility that Fiat will close Pomigliano because unions did not accept its plan, what Marchionne has referred to as 'plan B', Epifani said "this would also be a defeat for him. I hope he does not do this, but I also know that 'plan B' is in his hands".

CISL leader Raffaele Bonanni on Tuesday said his union, Italy's second-largest, was ready to sign the Fiat accord and blasted FIOM for "lying".

"The rules in the national contract are all safeguarded.

What FIOM has been saying are all lies and I appeal to the CGIL's sense of responsibility. I respect Epifani's intellectual honesty and hope he does not get blinded by the smokescreen FIOM is trying to create in order to mislead the media and once again hide its own aversion to innovation," Bonanni said.

According to the union leader, what is important is "to invest in Italy and above all to send a message that our country is open to investment. Our greatest risk is that Fiat decides to invest not in Italy but in Serbia, Poland or Detroit".

Despite FIOM's opposition to the Fiat offer, Labor Minister Maurizio Sacconi on Tuesday said he was optimistic that conditions existed for all parties to come to an agreement which will allow Fiat to invest in Italy. Aside from the 700 million euros needed to move Panda production to Pomigliano, Fiat's latest business plan calls for investments in Italy totalling 20 billion euros over the next five years.

"It is our hope that, aside from legitimate reservations, common ground can be found. This taking into account that what is at stake is not only the survival of Pomigliano but also Fiat's future and that of our southern regions," Sacconi said.

An accord, he added, "would send a message to those who are interested in investing in the south that unions are ready to create the conditions with which to ensure competitiveness and quality". Although he has been accused by critics of blackmail, Marchionne has justified Fiat's demands for Pomigliano on the grounds that plants like the one near Naples "can operate only if they do so at full capacity".

"There is no blackmail. Mine is an invitation to take part in the realization of a project," the CEO said at the presentation of Fiat's new business plan in April.

Marchionne made it clear at the time that boosting production at Pomigliano and other investments could not be completed without an accord for greater flexibility with unions.

"What is important is to strike an accord. Without an accord there can be no investment and there are 700 million euros waiting there for someone to reach an agreement," he said.

"Even if it will take five years to spend, we intend to invest (in Italy) some 20 billion euros. I believe unions can be happy with that," the CEO said.

16-06-2010 om 23:52 geschreven door Vorser-Raadgever  

Een mooie analyse van Dave Sinardet die ook onze medeblogger Bruno 232 ofte Bruno Yammine niet is ontgaan. Wij delen zeker niet de visies van Bruno maar blijven hem wel één van de beste bloggers vinden en vinden zijn analyses steeds vlijmscherp. Spijtig genoeg hangt hij rond bij de nostalgici van BUB maar dat is zijn volste recht en maakt hem niet minder lezenswaardig!

Je kan hem vinden op: http://www.bloggen.be/bruno232/

Het artikel in De Standaard

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=PQ2REJPC&kanaalid=747

De bocht van Bart

HOE DE N-VA-VOORZITTER DE RECHTERKANT OVERTUIGDE

• dinsdag 15 juni 2010

De bocht van Bart

Acht jaar geleden had DAVE SINARDET zijn eerste media-optreden met Bart De Wever. Hij zag hoe de Vlaamsnationalistische voorman een kleine transformatie onderging.

'Bruggen bouwen', dat wil Bart De Wever naar eigen zeggen doen. Zo verwoordde hij het alleszins in zijn overwinningsspeech zondagavond. Ondergetekende, wiens column in deze krant twee jaar lang de titel 'Bruggen bouwen' droeg (dit jaar werden die titels afgeschaft) zonder dat hij vaak van Vlaamsnationalistische bijbedoelingen werd verdacht, kan De Wever uiteraard enkel bijtreden. Als grootste partij, die nu bijgevolg het initiatief moet nemen, is het bouwen van die bruggen ook de verantwoordelijkheid van De Wever geworden. Zoals het in 2007 die van Leterme was.

Persoonlijk ben ik nog steeds zeer sceptisch over de slaagkansen van dat bouwproject. Er staat wellicht sneller een Lange Wapper in Antwerpen dan dat met N-VA rond de tafel de tegenstellingen over BHV worden overbrugd. Maar goed, niets is uitgesloten. De Wever wil nu alvast praten over BHV, terwijl ook dat twee maanden geleden nog uitgesloten was. Er is dus op zijn minst een schopje in de grond gestoken.

Korte broek

Toen ik De Wever gisterenochtend tegenkwam in de studio's van Radio 2 in Antwerpen, moest ik terugdenken aan onze eerste ontmoeting. Acht jaar geleden was dat, in een andere studio, die waar het tv-programma Trommels en trompetten van Marc Reynebeau werd opgenomen. Het was voor ons beiden één van onze eerste tv-optredens. Het onderwerp van de uitzending was nationalisme - dat voor ons beiden een academisch studieobject was - en waar we een ietwat uiteenlopende mening over hadden. Bart had zijn visie ondertussen ook omgezet in politiek engagement. Enkele maanden eerder was de N-VA boven de doopvont gehouden als de Vlaams-radicale en rechtse opvolger van de Volksunie. Boegbeeld was Geert Bourgeois, maar inhoudelijk speelde De Wever al een belangrijke rol.

Het werd tijdens die uitzending zeer duidelijk: De Wever was, behalve een intellectueel, ook een politiek talent. Een uitstekende debater vooral. En zeer rationeel. Toen al verzette hij zich met kracht tegen het beeld van de romantische Vlaamsnationalist die in korte broek op de Groeningekouter met een Vlaamse vlag staat te zwaaien.

Hij vertelde niet het traditionele Vlaamsnationalistische verhaal, dat de noodzaak aan Vlaamse autonomie baseert op het bestaan van een Vlaamse natie, volk, identiteit en cultuur. Dat was bijvoorbeeld nog wel het discours van Luc Van den Brande, Vlaams minister-president voor CD&V tijdens de jaren negentig. Wanneer hem gevraagd werd wat die Vlaamse identiteit precies inhield, stond hij met zijn mond vol tanden, maar ze was wel de dwingende reden voor een grote staatshervorming. De Wever begreep dat je met zo'n verhaal geen levensvatbare partij meer uitbouwt. Die Vlaamse natie is een kwestie van geloof. Als je niet gelooft, zul je niet snel overtuigd worden. Van een rationele analyse kan je als niet-nationalist wel overtuigd worden. Dat geldt bijvoorbeeld voor het verhaal van de twee democratieën in één land.

Solitude triste

Natuurlijk, De Wever was en is een nationalist, die bijvoorbeeld nog steeds jaarlijks naar het Vlaams Nationaal Zangfeest gaat. Maar die ook perfect weet hoe in te spelen op een veranderde maatschappelijke context. Sommigen, vooral aan Franstalige kant, maken de fout om niet goed naar dat discours te luisteren en er ook echt een intellectueel onderbouwd antwoord op te geven. Dat zag ik vorige week weer mooi geïllustreerd tijdens het debat tussen De Wever en Louis Michel (MR), dat De Standaard en Le Soir organiseerden in de AB. Michel was zeer scherp, maar viel De Wever enkel aan op het feit dat hij nationalist is (met als hoogtepunt het verwijt dat De Wever een 'solitude triste' vertegenwoordigt). En hij bleef in die intentieprocessen steken zonder het debat ten gronde aan te gaan, waardoor hij uiteraard alleen preekte voor de eigen parochie (de Franstaligen in de zaal).

Een beetje vergelijkbaar bleven de aanvallen van de Vlaamse partijen tegen de N-VA tijdens de campagne steken in de beschuldiging: u bent voor separatisme. Geen onterechte opmerking, maar over de fundamentele argumenten en visie van De Wever werd nauwelijks gedebatteerd. Toppunt was Open VLD, die erin slaagde zich op communautair vlak als een N-VA light te presenteren en mee te gaan in de strategie van De Wever door plots de juridische fictie van het 'confederalisme' te omarmen. Zelfs Groen!, een partij met een visie op federalisme die het meest tegengesteld is aan die van de N-VA, durfde die blijkbaar niet echt naar buiten te brengen en bleef steken in het verhaal dat hun verschilpunt de goede contacten met zusterpartij Ecolo waren. Geen onbelangrijk argument, maar ook geen duidelijk uitgewerkte visie op staatshervorming.

Leuke jongens en meisjes

Zag ik in de lente van 2002 in De Wever best een politiek talent, dat hij ooit de populairste politicus in Vlaanderen zou worden was nooit in mij opgekomen. Zijn discours klonk nog vrij intellectualistisch, al paste hij dat natuurlijk ook toen ook al aan zijn publiek aan. Maar de N-VA speelde dat intellectualistische, serieuze imago toen ook echt uit. Het was de tijd van Steve Stevaert (SP.A), van de leuke meisjes en jongens van paars. En van de tv-formats die hen op het lijf geschreven waren. Het soort tv-formats die met name Siegfried Bracke op de openbare omroep had geïntroduceerd en verdedigd. De N-VA verzette zich daartegen - zeker Geert Bourgeois had er een broertje aan dood. De partij vroeg ooit aan de andere partijen dat ze zich allemaal zouden engageren om niet aan spelletjesprogramma's deel te nemen.

Niemand kon toen vermoeden dat Bart De Wever enkele jaren later wereldbekend in Vlaanderen zou worden dankzij het tv-spelletje De slimste mens ter wereld of dat hij op de cover van P-Magazine zou prijken met zijn hand op de frêle schouder van Miss België. En nog minder dat Siegfried Bracke voor de N-VA een lijst zou trekken.

Het discours van De Wever werd ook gaandeweg minder intellectualistisch en meer sloganesk, met uitgesproken anti-establishmenttoetsen en populistische kantjes. Tegelijk begon het minder radicaal-communautair en minder separatistisch te klinken. Een duidelijke evolutie, een 'bocht' zo u wilt, in het profiel en discours van de N-VA die ondertussen de Lijst De Wever werd. Zo slaagde De Wever erin om het hele rechtse spectrum van de Vlaamse politieke kaart te hertekenen en zowel kiezers van christelijk centrumrechts, liberaal rechts, populistisch rechts als extreemrechts aan te spreken.

In 2002 had ik niet kunnen vermoeden dat ik De Wever acht jaar later zou terugzien in de studio's van Radio 2 om daar zijn tsunami-overwinning bij de federale verkiezingen te becommentariëren. De Wever zelf ook niet.

DAVE SINARDETWie? Politicoloog aan de UA en DS-columnist. Wat? De Wever heeft een lange weg afgelegd. Waarom? In het begin klonk hij nog vrij intellectualistisch, gaandeweg werd hij sloganesker.

16-06-2010 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

15-06-2010 om 22:44 geschreven door Vorser-Raadgever  

15-06-2010

We beloofden jullie vanaf vandaag weer te schrijven over de dagdagelijkse ergernissen. Wel dat is dan zo meteen het geval. Want we hebben de indruk, neen zelfs de absolute zekerheid dat onder druk van het duidelijk heroplevende Vlaams nationalisme sommige oude monsters weer uit het moeras beginnen te kruipen. Het moet nu eens voor eens al altijd duidelijk worden gemaakt dat de verdediging van de Nederlandse taal in Vlaanderen en des te meer in Brussel niks maar dan absoluut niks te maken heeft met ras. We verklaren ons nader want dat klinkt natuurlijk erg wazig, belegen en beladen met het stof uit onheugelijke tijden. In het kielzog van de democratische fractie binnen het NVA sluipen toch weer de traditionele bruine gifkikkers mee in de overlegstructuren. Dat bleek dus het geval in Brussel. Een klein onbeduidend nieuwsberichtje meldde ons dat een nieuwe voorrangsregel ingevoerd werd voor Vlamingen in het Brussels onderwijs. Lijkt niet meer dan logisch maar is dat allesbehalve. In een stad waar Vlamingen zeker en vast geen 55% van de bevolking uitmaken is dergelijke maatregel onzin en pure segregatie. Voor Brusselaars die dagdagelijks rondlopen tussen Koekelberg en het Zoniënwoud moet het toch al lang duidelijk zijn dat de toekomst van het Nederlands zeker en vast niet in de handen ligt van de “autochtone” (en meestal erg elitaire) Vlaamse bevolking. Laten we mekaar goed verstaan: met autochtoon bedoelen we de ingeweken rijke Vlaamse elite en niet de originele Vlaamssprekende kleine Brusselaar die stilaan dreigt uit te sterven. De toekomst van het Nederlands ligt in de handen van tweede en derde-generatie allochtone Belgen die in het Nederlandstalig onderwijs terecht kunnen. Je hoort trouwens meer en meer van die jongeren onder mekaar praten in een meer dan behoorlijk Nederlands en ze springen vlotjes over naar het Frans en hun eigen moedertaal, hetzij Turks, hetzij Arabisch hetzij één van de talrijke andere talen die Brussel rijk is. Maar owee, plots dagen daar een paar ingevoerde West-Vlaamse nationalisten in Brusselse overlegorganen op en krijg je discussies over de rechten van DE Vlamingen in Brussel. Wat is dat voor een beest DE Vlaming in Brussel? Voor ons gaat het om de verdediging van onze taal, ja ook als linksen doen we dat, maar niet in naam van ras en grondgebied. Het gaat erom Nederlandskundige en meertalige mensen de kans te geven, ongeacht ras, afkomst, godsdienst, overtuiging en andere troelala om zich hier voor henzelf en hun kinderen een toekomst op te bouwen. Natuurlijk gunnen we iedereen dat. Maar het lijkt ons toch duidelijk dat meertaligheid en daar hoort de kennis van het Nederlands bij, een troef is voor de economische ontwikkeling van een ganse regio en dus iedereen ten goede zal komen. Vlaminegen en anderen. De nieuwe maatregel is dus pure segregatie en grijpt terug naar remedies uit een verleden dat al lang dood en begraven had moeten zijn. Het meest hallucinante d’r aan is dan nog dat een socialistisch, of tenminste wat daar voor moet doorgaan, minister hieraan vlotjes meedoet! Dit soort beslissingen staat dus volledig haaks op het socialistisch ideeëngoed waarvan Pascalleke dus meer dan waarschijnlijk geen kaas heeft gegeten. Meer dan ooit moeten de weinige Vlaamse linksen waartoe wij Pascal Smet dus duidelijk NIET rekenen waakzaam blijven dat de oude ideeën van een stinkende rechtse ideologie niet weer langs kieren en gaten mee binnen spoelen. Bij de NVA, die wij tot nog toe bij de democratische partijen blijven rekenen, zit een harde kern nostalgici waaraan geen millimeter mag worden toegegeven. Pascalleke deed al zijn broek af nog voor er van deze verkiezingsuitslag sprake was. Wij zijn RAZEND. Gooi zulke idiote zogenaamde linksen toch gewoon buiten Carolien ipv Frankske lastig te vallen Maar aanvaarden dat: “De verklaring op eer wordt daarom vervangen door een "controleerbaar bewijs". Dat bewijs kan een diploma van een Nederlandstalige secundaire school zijn, een bewijs dat men 9 jaar Nederlandstalig onderwijs heeft gevolgd of een taalexamen” is in totale tegenspraak met vele idealen en niet alleen de socialistische! Het is duidelijk opschuiven in de richting van de elitaire rastheorieën. Vandaag is het 55% en morgen wordt dat 95%... En we weten ook dat de Franstalige scholen in net het zelfde bedje ziek zijn maar de Vlamingen kregen hier een uitgelezen kans om te bewijzen dat zij niet elitair zijn. Het werd een gemiste kans en dat dank zij een zogenaamde sos! Wij zijn pissig, wij zijn nijdig, wij zijn razend en vanf dit punt roepen wij Pascal Smet uit tot onze eerste volksvijand. Blijven we meteen ook in de traditie die hij zelf blijkbaar graag koestert. En we blijven beleefd want we hadden hem net zo goed tot fascist kunnen uitroepen. Dat doen we dus niet! Nog niet maar we houden hem in de mot. We merken dat Johan Leman trouwens terecht reageerde. Weliswaar staat hij weer alleen en zal hij weer uitgemaakt worden voor een halve idioot. Hij heeft nochtans overschot van gelijk. http://nieuws.be.msn.com/politiek/artikel.aspx?cp-documentid=153732919&_p=28aad288-4490-40c9-939f-c3ee8204d3f8#uc2Lst28aad288-4490-40c9-939f-c3ee8204d3f8 Nederlandstaligen krijgen iets meer voorrang in Brussels onderwijs Het aandeel Nederlandstaligen dat voorrang krijgt bij inschrijvingen in het Nederlandstalige onderwijs in Brussel wordt opgetrokken van 45 procent naar 55 procent. Die ouders moeten dan wel een bewijs kunnen voorleggen dat ze Nederlands kennen. Het omstreden systeem van de verklaring op eer wordt afgeschaft. Dat zijn enkele van de maatregelen die Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet wil nemen om de inschrijvingen in het Brussels onderwijs beter te laten verlopen. Het Brusselse onderwijs kampt niet alleen met capaciteitsproblemen, er is ook discussie over de inschrijvingsprocedures en de voorrangsregels voor Nederlandstaligen. Volgens minister Smet komt het Onderwijsdecreet XX, dat donderdag werd gestemd in de bevoegde commissie van het Vlaams parlement, alvast tegemoet aan een pak problemen. Zo wordt de zogenaamde kilometerregel versoepeld. Tot nog toe konden geen scholen worden opgericht als er binnen de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />2 kilometer een school van hetzelfde net was. Om tegemoet te komen aan de capaciteitsproblemen wil men die regel versoepelen in dichtbevolkte gebieden. Zo zouden scholen kunnen opgericht worden op een afstand van 250 meter van een andere school van hetzelfde net. Ook de voorrangsregeling voor Nederlandstaligen wordt aangepast. Tot nog toe volstond een verklaring op eer. Maar dat systeem stond ter discussie. De verklaring op eer wordt daarom vervangen door een "controleerbaar bewijs". Dat bewijs kan een diploma van een Nederlandstalige secundaire school zijn, een bewijs dat men 9 jaar Nederlandstalig onderwijs heeft gevolgd of een taalexamen http://www.foyer.be/spip.php?page=article&id_article=8493&lang=nl&id_rubrique=5 Toenemende apartheid in het Brussels Nederlandstalig onderwijs xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /> - 13 juni 2010 - Johan Leman - Het is zo goed als zeker dat het optrekken van het ’bevoorrechtende’ (later zal men dat ooit ’discriminerend’ noemen) inschrijvingsrecht van Nederlandstaligen in het Brussels Nederlandstalig onderwijs van 45% tot 55% in de feiten zal leiden tot een toestand waarin een aantal nu al witte scholen ) hun toestand definitief ‘wit’ kunnen maken. Men maakt grote witte concentratiescholen in een stad die wellicht nog slechts 5 à 10% Nederlandstalige geboorten kent. In Zuid-Afrika, waar zulk systeem (dat daar duidelijker uitkwam voor wat het was) geduurd heeft tot het effectief totaal voorbijgestreefd was, noemde men dat apartheid. Kijk: 50% had men misschien nog kunnen verdedigen: elk gelijk (alhoewel, eigenlijk al grof overdreven; er was geen reden om de 45% regel te laten vallen)...maar 55% is er duidelijk ver over. Symboliek is in deze materie veelzeggend. Het gaat trouwens niet alleen over het vrij onderwijs, maar te Brussel situeert de problematiek zich eigenlijk toch wel in de eerste plaats ginds. Je vraagt je dus af wat een Regionaal integratiecentrum Foyer nog in een Brussels LOP zit te doen Daar zal toch even moeten over nagedacht worden, want ook hier is symboliek belangrijk. Kan een Regionaal integratiecentrum dit nog met zijn geweten overeenstemmen? Had het genuanceerder gekund? Absoluut. Neem nu bijvoorbeeld Sint-Jan Berchmans. Als er daar een kleuteronderwijs bestaat, is dit al bij al omdat daar ooit Spaanstalige ouders mee gestart zijn. Voor Sint-Jan Berchmans had men, met respect voor zijn verleden, voor de toekomst tegelijk veilig kunnen stellen dat het nooit een apartheidsschool zou worden. Dat was de reële wens van de jezuïeten (Mgr. Dehovere en anderen) jaren geleden. Men had toekomstige apartheid kunnen vermijden door gewoon het biculturele profiel van de school op termijn veilig te stellen. Maar zelfs dat doet het Brusselse LOP niet. In feite evolueert het Nederlandstalig onderwijs te Brussel, zeker op het niveau van het secundair onderwijs, voor een jammerlijk deel door toedoen van het katholiek onderwijs (dat overdrijft met het inroepen van zijn kwaliteitsbewaking van het Nederlands en daarmee eigenlijk het buitenhouden van allochtonen viseert), geruisloos naar een segregerend systeem. Ik denk niet dat het veel zin heeft om daarover nu een klaagzang aan te heffen. alléén moeten een aantal van de andere scholen die het aankunnen er nu voor zorgen dat ze op hun manier competitiever worden tegenover die witte concentratiescholen en hun leerlingen aantoonbaar beter voorbereiden op een internationaler wordende wereld. Hun model zouden de Europese scholen moeten worden: dit wil zeggen uitstekende meertaligheid waarborgen (uiteraard op basis van een meer dan behoorlijk Nederlands als hoofdonderwijstaal) en tegelijk de ‘oude’ vaardigheden koesteren (wiskunde, wetenschappen) en op ‘nieuwe’ vaardigheden (op technologisch vlak, internationaal en intercultureel management) focussen. Vlaanderen is echt te klein, alle stilaan ontsporende eigendunk van de Vlamingen ten spijt, om te denken dat de wereld rond zijn ’cocoonende’ navel draait. En om in zo’n alles op zijn weg opzwelgende wereld stand te houden, dààr is het dat jongeren vandaag moeten op voorbereid worden.

15-06-2010 om 09:24 geschreven door Vorser-Raadgever  

14-06-2010 om 23:11 geschreven door Vorser-Raadgever  

13-06-2010 om 22:32 geschreven door Vorser-Raadgever  

13-06-2010 om 01:57 geschreven door Vorser-Raadgever  

Vic Oppposition calls for smart meter halt

• Tim Lohman (Computerworld)
• 05 February, 2010 15:57
• Comments (8)
• 
  

The Victorian Opposition is calling for a halt to the Advanced Metering Infrastructure (AMI) project accusing the Government of bungling the roll out of smart meters in the state.

The Liberal-Nationals Coalition has cited the November 2009 Auditor-General’s report into the project which found the cost of the project had blown out from $800 million to $2.25 billion and had suffered delays, poor functionality and poor risk management.

As reported by Computerworld, the Towards a ‘smart grid’ — the roll-out of Advanced Metering Infrastructure report found the AMI project did not use the checks and balances that would ordinarily apply to a major investment directly funded by the state.

“Victorian families have to pay through the nose for the meters even if they don’t have them, then pay again through massive increases in peak charges when the meters are installed,” Victorian shadow minister for energy Michael O’Brien said in a statement.

“With the Auditor-General questioning whether consumers will get any benefit at all, the Brumby Government should put an immediate halt to the roll out until there has been a full and independent cost-benefit analysis of this bungled project.”

Commenting on the calls for a halt, Victorian energy and resources minister Peter Batchelor said in a statement that three major cost-benefit studies had already been conducted through the development of the AMI project and all have demonstrated benefits in rolling out the project.

"We want Victorians to be able to access the full potential of smart meters, so we will continue to work with consumers to ensure they are fully informed about the benefits of the new technology," he said.

“That’s why I have also announced the Essential Services Commission will do a separate review of smart meter consumer regulations in light of the new electricity pricing structures, to ensure vulnerable Victorians are not disadvantaged by the changes."

As reported by Computerworld, the review will seek to ensure “vulnerable” Victorians are not disadvantaged by the new pricing changes.

“We want to ensure that the smart meter roll-out and the transition to time-of-use tariffs are carefully and properly managed,” Batchelor said at the time.

“I am also writing to the Australian Energy Regulator on this and other matters and I will highlight my expectations that consumer groups and the wider public have the chance to be properly consulted and educated about any major changes to pricing."

The Victorian government says it still plans to go forward with the smart meter project and will be specifically studying the effect of variable pricing on consumers. Victorian Energy and Resources Minister Peter Batchelor called for the halt on the time of use pricing associated smart meters after he met with charities and social services lobbying groups including the Utilities Advocacy Centre (CUAC), Victorian Council of Social Service (VCOSS) and St Vincent de Paul.

Updated: Eric Dresselhuys, executive vice president of markets for smart grid network provider Silver Spring Networks, which is selling into the Victorian market, tells us this afternoon that the moratorium was only placed on the time of use pricing, and not the installation on the smart meters.

On one hand, it’s a good idea for the Victorian government to recognize — and fully study — how potential bill increases could effect its residents. In the U.S., it seems like there’s been very little discussion about the fact that a smart meter and variable pricing (prices change at different times of day depending on peak and off peak usage) could actually increase a monthly energy bill for a population that can’t shift electricity use to off-peak times of day. In comparison the discussion in Bakersfield and Dallas has been around whether meters are accurate or not.

It’s a big mistake for utilities to over promise what smart meters can do for their customers, because — in these times of economic insecurity and grass roots politics (Tea Party!) — customers will react badly to unexpected price increases. Customer have naturally abstracted smart meters (let’s face it, most people don’t care about electricity consumption) and as Pedro pointed out on Friday the new consumer outreach-focused Smart Grid Consumer Collaborative’s (SGCC) that launched last week will have its work cut out for it.

But the halt of Victoria’s smart meter pricing program is the latest blow to the consumer confidence surrounding the smart grid. Victoria’s plan was one of the most aggressive by a government, and as of November there were more than 10,000 smart meters rolled out in Victoria, installed by utilities Jemena, United Energy Distribution (UED), CitiPower and Powercor. SP AusNet was supposed to start its smart meter installations in January.

12-06-2010 om 00:48 geschreven door Vorser-Raadgever  

http://jsp.vlaamsparlement.be/docs/handelingen_commissies/2009-2010/c0m238won18-27052010.pdf

vergadering C238 – WON18

zittingsjaar 2009-2010

Handelingen

Commissievergadering

Commissie voor Woonbeleid, Stedelijk Beleid en Energie

van 27 mei 2010

Commissievergadering nr. C238 – WON18 (2009-2010) – 27 mei 2010

Vlaams Parlement – 1011 Brussel – 02/552.11.11 – www.vlaamsparlement.be

■

Commissievergadering nr. C238 – WON18 (2009-2010) – 27 mei 2010

3

Voorzitter: de heer Jan Penris

Interpellatie van de heer Carl Decaluwe tot mevrouw Freya Van den Bossche, Vlaams

minister van Energie, Wonen, Steden en Sociale Economie, over de impact van de

kosten van de scheiding van gereguleerde en niet-gereguleerde activiteiten bij de

distributienetbeheerders

De voorzitter: De heer Decaluwe heeft het woord.

De heer Carl Decaluwe: Voorzitter, minister, geachte leden, op het eerste gezicht lijkt dit

een zeer technische aangelegenheid. Dat is het ook, maar dit onderwerp is ook zeer actueel.

De jongste tijd is in de commissie en in de plenaire vergadering, naar aanleiding van

allerhande vragen en mediaberichten, gedebatteerd over de prognoses met betrekking tot de

sterk stijgende distributienettarieven. Minister, op basis van die zorg heb ik deze toch wel vrij

technische interpellatie ingediend.

Tijdens de behandeling van de tariefvoorstellingen voor 2009-2012 heeft de gemengde

distributienetbeheerder Eandis speciale aandacht besteed aan de verwerking van de kosten

voor de projecten van smart metering en smart grid. Tijdens mijn opzoekingen in verband

met deze problematiek is me eerlijk gezegd iets ontgaan, dat ook deels de discussie verklaart

over het doorrekenen van de zonnepanelen en de reactie van Infrax op wat Eandis naar voren

heeft gebracht. Het gaat namelijk over het feit dat Eandis blijkbaar meerjarentariefafspraken

heeft. Dat wist ik eerlijk gezegd niet, en dat is niet onbelangrijk wat deze thematiek betreft.

Bij een zuivere intercommunale als Infrax is dat niet het geval. Dat heeft natuurlijk te maken

met die dading, maar het verklaart veel. Als de ene op voorhand al dingen kan incalculeren

voor een periode van 3 jaar, en de andere calculeert dat niet in, dan is de reactie van de

zuivere intercommunale in feite geen nette reactie geweest. Ook wat die problematiek betreft,

werd gesteld dat smart metering niet zal worden gerealiseerd in het eerste jaar en op een of

andere manier in rekening zal moeten worden gebracht in die tariefvoorstellen.

Anticiperend op het uitrollen van smart metering in België heeft Eandis een onderzoeks- en

ontwikkelingsproject opgestart, wat specifiek heeft geleid tot het registreren – en daar gaat

het in feite over – van octrooien voor de technologie van communicatie over energienetten,

de zogenaamde ‘power line communication’. Minister, in meerdere commissies zetelen heeft

een voordeel. Met de commissie Media hebben we Telenet en Belgacom bezocht. We hebben

daar gehoord dat die grote distributieplatformen op het vlak van televisie, telefonie en

telecommunicatie allebei actief bezig zijn met die smart metering en smart grids. Hun

netwerk zal ook voorwerp gaan uitmaken van het debat. Ze hebben contacten met Eandis en

Infrax. Er is dus sprake van een ruimere kwestie.

De vraag kan natuurlijk worden gesteld op welke manier de distributienetbeheerders moeten

omgaan met de kosten en de eventuele opbrengsten van dergelijke projecten. Het is immers

de bedoeling dat dit ook iets opbrengt. Behoren dergelijke onderzoeks- en

ontwikkelingsactiviteiten tot de gereguleerde of tot de niet-gereguleerde activiteiten van de

distributienetbeheerders, en hoe wordt dat onderscheid gemaakt? Naar aanleiding van iets

gelijkaardigs qua transmissie bij Elia heeft de Commissie voor de Regulering van de

Elektriciteit en het Gas (CREG) een soort advies over dit onderwerp gegeven. De CREG

heeft eind 2009 gelijkaardige vragen van Elia behandeld. Dat is niet onbelangrijk. Hier hangt

alles immers met alles samen.

We hebben de wettelijk toegestane en niet-toegestane activiteiten van de netbeheerders eens

bekeken. Er is de transmissie en de distributie. Er is een onderscheid tussen gereguleerde en

niet-gereguleerde activiteiten. Het CREG-advies heeft deels een kader gecreëerd voor de

activiteiten binnen Elia. De CREG heeft met Elia geprobeerd een oplossing te krijgen voor de

verdeling van de kosten. Dat is allemaal technisch. Er werd met matrices gewerkt, met daarin

de gereguleerde en niet-gereguleerde activiteiten. Eandis heeft dat ook gedaan. Minister, dat

is de reden van mijn vraag. Met betrekking tot de impact op de kosten zou het voorstel

toelaten om een gedeelte, namelijk 60 percent gecumuleerd, van de toekomstige inkomsten

uit octrooien voor te behouden aan de aandeelhouders, terwijl het volledige risico in de

nettarieven wordt verrekend. Elia zou zich hiermee akkoord hebben verklaard en Eandis zou

hetzelfde principe hanteren.

Als we echter kijken naar het aandeelhouderschap, merken we dat Elia en Eandis ook

financieel in feite twee totaal verschillende bedrijven zijn. Elia is een beursgenoteerd bedrijf.

Dat is een fundamenteel verschil met Eandis. Kijken we naar het aandeelhouderschap en de

dividendenpolitiek, dan is er sprake van een andere financieel-economische invalshoek dan

bij de dividendenpolitiek van bijvoorbeeld Eandis. Eandis heeft een band met de gemeenten

en dergelijke. We kennen die kwestie. Er is dus sprake van een andere problematiek, ook wat

de distributienettarieven betreft. De risico’s worden steeds meer verrekend in die tarieven, die

al onder grote druk staan door andere factoren, waarover we hier al hebben gediscussieerd.

Men zou de reflex kunnen hebben dat de toekomstige inkomsten meer in het voordeel van de

consumenten zouden moeten zijn. Er zou moeten worden getracht die distributienettarieven

zo laag mogelijk te houden. Dat zal dan ten koste zijn van de aandeelhouders. Bij Elia is dat

te begrijpen door het beursgenoteerd aandeelhouderschap, bij Eandis minder. Toch probeert

men die verhouding van Elia naar Eandis door te trekken.

Minister, in welke mate is een afstemming met Elia volledig gerechtvaardigd? Geldt dit voor

alle distributienetbeheerders? Ik heb zelf opzoekingen gedaan naar Infrax en niets gevonden.

In welke mate kan de Vlaamse overheid een rol spelen in de impact op de kosten en de

afwenteling naar de consument? Het staat in het regeerakkoord en er is unanimiteit in het

parlement om die distributienettarieven zo veel mogelijk onder controle te houden. Dit is een

casus waarin u al dan niet kunt ingrijpen. Hoe gaat u ermee om, in het belang van de

consument?

Wat is de concrete stand van zaken van het dossier? Bent u volledig op de hoogte van de

evoluties in de sector? De distributienettarieven waren al meermaals het onderwerp van een

parlementair debat. Als de politiek kan en wil, kan ze misschien nog een sturing geven in

deze problematiek.

De voorzitter: De heer Martens heeft het woord.

De heer Bart Martens: We moeten onze netbeheerders in de eerste plaats dankbaar zijn dat

ze investeren in onderzoek en ontwikkeling over die slimme netten. Vooralsnog worden zij

daartoe niet verplicht. Ze hebben op eigen houtje technologie ontwikkeld om die slimme

meters te kunnen uitlezen, het dataverkeer via powerline communication vorm te geven en

daarover een octrooi aangevraagd. Het is een goede zaak dat zij vooroplopen in de innovatie

van de netten en de ontwikkeling en het uittesten van die slimme meters en slimme netten.

De manier waarop de kosten en de baten daarvan naar de nettarieven gaan of naar de

aandeelhouders is een beslissing van de CREG. De CREG heeft geoordeeld dat ze de kosten

in de tarieven kunnen doorrekenen en dat de baten voor 60 percent gaan naar de

aandeelhouders. Ik heb daar ook mijn vragen bij. Het lijkt wel op het socialiseren van de

kosten en het privatiseren van de winsten. Maar ik ga ervan uit dat dat een beslissing van de

CREG is, waar u, minister, in afwachting misschien van de regionalisering van de

bevoegdheid over distributienettarieven, niets aan kunt doen.

De CREG kopieert de benadering die voor Elia is toegepast naar Eandis. Alles bij elkaar lijkt

het me nog meer verantwoord die regeling toe te passen bij Eandis dan bij Elia. 70 percent

van de aandeelhouders van Eandis zijn lokale besturen. Als de baten van de verkoop van dat

octrooi in het buitenland en het vermarkten van die technologie voor 60 percent naar de

aandeelhouders gaan, gaat dat nog terug naar de lokale besturen. Bij Elia zijn we dat kwijt

aan degenen die op de beurs die aandelen hebben gekocht.

Het is meer te verantwoorden bij Eandis dan bij Elia, maar ik heb er mijn vragen bij. De

CREG zit anders altijd met een vergrootglas te kijken naar onze kostenstructuur en tracht zo

veel mogelijk kosten uit die tarieven te weren. En nu zegt de CREG de kosten voor 100

percent door te rekenen in de tarieven, maar als er winst te rapen valt, zijn de baten voor 60

percent voor de aandeelhouders en komen ze niet integraal ten voordele van de consumenten.

Ik heb er mijn bedenkingen bij, maar ik ga ervan uit dat u daaraan weinig kunt veranderen,

minister, omdat dat de ondoorgrondelijke wegen van de federale regulator zijn.

De voorzitter: Minister Van den Bossche heeft het woord.

Minister Freya Van den Bossche: Ik begrijp uw bezorgdheid, mijnheer Decaluwe, maar het

klopt dat de bevoegdheid om over tarieven te oordelen helaas behoort tot de federale

overheid. Het is dus de federale regulator die oordeelt over de billijkheid van de kosten en de

manier waarop die in de tarieven mogen worden doorgerekend.

Ik heb wel enige impact, maar die is indirect. Wij hebben de bevoegdheid om

investeringsplannen van distributienetbeheerders te beoordelen of technische reglementen op

te stellen. We kunnen beslissingen nemen die een invloed hebben op de kosten van de

netbeheerders en dus van de tarieven. Maar we beslissen niet over die tarieven.

Het project voor de slimme meters is een pilootproject. Er is geen algemeen regelgevend

kader voor de omvorming naar slimme netten. Het is net de bedoeling van dat pilootproject

om relevante ervaring op te doen die kan leiden naar een beslissing over een eventuele

invoering en dus een regelgevend kader. Op dit moment spelen we geen rol bij de impact van

de kosten van het project voor de slimme meters, maar als we over zouden gaan tot de

algemene uitrol, zijn we zeker betrokken partij omdat wij dan de regelgeving scheppen.

Ik vind het ook absoluut noodzakelijk dat zowel de kosten als de baten van die slimme netten,

als zij er komen, op een faire manier worden verrekend. Ik hoop dat die bevoegdheid tegen

dan in onze handen is. Als dat niet zo is, hoop ik dat de CREG in alle wijsheid een fair

oordeel zal vellen. Dat is helaas alles dat ik op dit moment kan doen.

De heer Carl Decaluwe: Minister, ik dank u voor het antwoord, maar ik ben niet voor 100

percent zeker over het volgende. Er werd een definitieve uitspraak gedaan over de

problematiek van Elia en de transmissie. De gemengde distributienetbeheerder Eandis zit in

volle voorbereiding, maar uit de informatie waarover ik beschik, heb ik niet kunnen afleiden

dat de CREG al een formeel advies heeft gegeven. Ik kreeg eerder de indruk dat de

distributienetbeheerder zelf een afspiegeling maakt van wat de CREG gedaan heeft inzake

Elia. Ik heb geen formeel advies gevonden van de CREG over dit specifieke probleem. Ik

weet niet of er al een definitieve beslissing is gevallen binnen Eandis.

De voorzitter: Mijnheer Decaluwe, er zijn toch geen parlementsleden die bevoorrechte

posities bekleden in de raden van bestuur van dit soort instellingen, want u hebt het er toch

soms moeilijk mee dat er informatie uit die raden van bestuur komt? (Gelach)

De heer Carl Decaluwe: Ik zit spijtig genoeg niet in de raad van bestuur van Eandis.

(Gelach)

Daar gaat het nu niet over. Ik merk dit echt op vanuit een bekommernis. Wat de heer Martens

stelde, daar kan ik inkomen, maar het is natuurlijk afhankelijk van de hoek waaruit dit wordt

bekeken. Het klopt natuurlijk dat het ten koste is van de dividenden van de gemeenten. En het

is de bedoeling van de gemeenten dat dit in de algemene middelen komt. Dat is allemaal juist,

maar dan moet de politieke wereld toch eens stoppen met het steeds maar weer verwijten dat

de distributiekostprijzen almaar stijgen. Het is het een of het ander. Als men dat doet, dan is

het ten voordele van het dividend van de gemeente. Dit is natuurlijk een globaal systeem

waarbij alles aan elkaar hangt.

Ik bekijk dit vanuit het standpunt van de consument. Dat moet de basis zijn. We moeten

trachten om het zo veel mogelijk onder controle te houden. Natuurlijk kunnen we zeggen dat

Elia een beursgenoteerd bedrijf is. Ik weet ook niet wie al die aandeelhouders zijn, maar ik

heb wel al vastgesteld dat Electrabel er nu uit gaat en waarschijnlijk wordt dit op de ene of de

andere manier ook wel gerecupereerd via de Gemeentelijke Holding.

Ik herhaal dat ik niet de indruk heb dat de CREG al een definitief oordeel heeft gegeven over

dit specifieke dossier van de distributienetbeheerders. Misschien kan dit anders worden

bekeken. Ik vind Elia niet gelijkwaardig aan Eandis. De heer Martens heeft natuurlijk gelijk

over een aantal punten, maar alles hangt af vanuit welke invalshoek we dit bekijken. Ik

vertrek bij de consumenten, maar waarschijnlijk zullen hier burgemeesters en schepenen zijn

die dit bekijken vanuit het schepencollege. Ik begrijp dat allemaal wel, maar het gaat dan niet

op om in de media steeds weer de grote discussies te voeren over de almaar stijgende

distributienetkosten. Ooit moet er kleur bekend worden.

Minister Freya Van den Bossche: Ik heb hier nog twee opmerkingen over, en voor wat de

tarieven betreft, geef ik enkel mijn mening.

Het is zeker niet zo dat ik vind dat private aandeelhouders zo veel mogelijk mogen cashen en

de overheid niet. Ik vind het van geen van beide echt nodig om zoveel te cashen. Met andere

woorden: als ik de CREG was, zou ik overal wat afpakken, zeker ook van al die private

aandeelhouders. Trouwens, Eandis, dat weet u, dat is ook Electrabel en de lokale overheden.

Laten we daar duidelijk over zijn.

Mijn gevoel in het algemeen is, en daarom staat hierover ook een passage in de beleidsnota,

dat het veld in zijn algemeenheid veel meer bezig is met de eigen voordelen dan met de

consument. Ik heb al een aantal keer tijdens vergaderingen gezegd, en daarom heb ik ook de

onderzoeksvraag die bij het pilootproject hoort, laten aanpassen, dat als het voor de

consument geen vooruitgang betekent – alles in ogenschouw genomen natuurlijk –, ik niet

voor de uitrol ga. Zo simpel is het, vandaar dat die nog niet zeker is.

Men schrikt soms als ik dat zeg, maar het moet goed zijn, zowel voor de maatschappij in haar

algemeenheid als voor de consumenten. Als het goed is en mits er ook een oordeelkundig

gebruik is van de slimme meters, dan ga ik wel akkoord. Ik zal nooit accepteren dat de kosten

worden afgewenteld op de consument en dat alle voordelen, namelijk het makkelijker

beheren van de stroom en zo meer, naar de andere kant gaan. U mag dus aan mij een

‘ambetante’ verwachten.

Over slimme meters wordt soms gedaan alsof alles al in kannen en kruiken is, alsof ze er

zeker komen en er nog enkel wordt bekeken hoe. Zo is het niet. Afhankelijk van ‘hoe’ zal het

‘ja’ of ‘neen’ zijn. Voor de duidelijkheid: ik vind het een goed systeem. Ik ben voorstander,

maar we moeten billijk zijn en kijken naar de kosten en de baten. Dit is zo in het algemeen,

los van een specifieke vraag.

De voorzitter: De heer Decaluwe heeft het woord.

De heer Carl Decaluwe: Het is belangrijk dat de minister dat laatste nog een keer heeft

benadrukt. Het uitgangspunt moet inderdaad zijn dat iedereen erbij wint: vooral de

consument, in tweede orde het milieu en als laatste de structuren.

Minister, u hebt de hefboom gedeeltelijk in handen. U hebt verteld wat uw principes zijn

vooraleer er een definitieve uitrol komt. Ik vind het goede principes en ik meen dat het

parlement u daarin kan steunen.

De voorzitter: Het incident is gesloten.

■

10-06-2010 om 22:37 geschreven door Vorser-Raadgever  

Ça commence à bien faire ! «LES PAUVRES DOIVENT PAYER» tel est le “maux” d’ordre de l’ultralibéralisme triomphant. Si “l’intelligence” a quelque part qui soit dans cette entreprise, elle tient uniquement dans l’art de nous plumer ! Les pauvres ayant le plus grand tort d’être les plus nombreux comme le soulignait Jules Renard – l’auteur de «Poil de Carotte» - ne pas manquer d’y ajouter «L’écornifleur» ! pour stigmatiser ces bandes de frères Raptout associés à Picsou qui ne cessent de s’inviter dans nos porte-monnaies pour nous délester de la portion congrue qui subsiste sur nos déjà maigres subsides. Parfaite illustration également de l’aphorisme toujours d’actualité de Montaigne, à presque 500 ans de distance : «Le profit de l’un est dommage de l’autre». Rien de nouveau sous le soleil. A ceci près qu’il brille toujours davantage pour toute cette oligarchie politico-margoulinesque dont l’insolence n’a d’égale que l’avidité.

Or donc, j’appris hier dès potron-minet - avant de mettre très tôt la clef sur la porte pour une journée longue et chargée - qu’EDF envisageait - sur l’injonction de la Commission européenne ! chef d’orchestre du grand air à la mode ultralibérale : “Par-ici-l’oseille” qui ne doit rien à Verdi non plus qu’à Puccini, Rossini ou autres Wagner, Vivaldi et Purcell - d’installer systématiquement chez tous les particuliers de France et de Navarre des compteurs électriques de nouvelle génération…

On ne dira plus «Viens voir mon compteur bleu», plaisanterie naguère entendue dans ma lointaine enfance quand l’opérateur public entreprit de renouveler son parc de compteurs, ce qui dans ma mémoire ne coûta pas le moindre maravédis aux usagers - autre temps, autre mœurs, nous étions par encore des “clients” qu’il faut plumer à tout bout de champ ! – ce qui n’eût pas manqué de faire regimber mes parents autant que leurs ami(e)s.

C’est que la facture va être drôlement salée : 230 euros. Et hop ! Passez muscade…Ça pousse sous les sabots d’un cheval, c’est bien connu. De quoi devrais-je encore me priver pour satisfaire à cette nouvelle exigence ? Et je ne suis pas la seule, avec mes 900 euros de retraitée privilégiée. Certains touchant encore moins, et j’imagine sans difficulté le même casse-tête chez les smicards, chômeurs – bien évidemment volontaires ! - et autres bénéficiaires des piteux “minima sociaux” lesquels ne portent que trop bien leur nom. Au moment même où ce pouvoir qui ne se prive décidément de rien, envisage des coups de rabot sur tout ce qui dépasserait au profit des plus démunis et précaires. Ils ont consciencieusement et systématiquement vidé les caisses de l’Etat : nous devons les remplir !

Comme j’ai toujours et encore mauvais esprit, je me demande qui va fabriquer ces compteurs et combien ils coûtent en réalité. Par ce qu’il y aura nécessairement des entreprises “amies” – multinationales désargentées – qu’il faut favoriser. En comptabilité analytique, on nommerait cela “prestations croisées”… Plusieurs entreprises ayant été mis en lice, je ne sais laquelle a été choisie entre les entreprises ayant répondu à l’appel d’offres — Landis & Gyr, Itron-Actaris et Iskrameco — d’ErDF.

Landis & Gyr est une société suisse dont il semble bien qu’elle soit dans le giron du puissant groupe allemand Siemens. Itron-Actaris a naguère défrayé la chronique économique apprends-je sur un article de l’Usine nouvelle du 26 février 2007 Le fabricant de compteurs Itron acquiert Actaris - Electronique… qui soulignait que “l’opération, qui devrait être bouclée au deuxième trimestre 2007, prévoyait la reprise de 580 millions de dollars de dettes”. Autrement dit, comme il faut bien que quelqu’un épongeât la facture, autant qu’elle soit à la charge des consommateurs ! Quant à Iskrameco, ce serait une société hongroise… Hé ! Hé !

Je tiens à souligner qu’ERDF – en charge de la distri-bution de l’électricité en France et qui a a reçu mission de piloter le déploiement des nouveaux compteurs intelligents (!) - est une filiale d’EDF (à 100 %) créée par la loi du 7 décembre 2006 sur l’énergie qui prévoit l’ouverture totale du secteur à la concurrence à partir du 1er juillet 2007 pour répondre aux exigences de Bruxelles dictées par la directive de 2006.

Autrement dit, l’opérateur historique de la production et de la distribution d’électricité - maintenant privatisé – continue d’avoir le monopole de la distribution et d’imposer ses décisions. Belle illustration de la concurrence voulue par Bruxelles ! qui nous fait nager en pleine connerie ultralibérale. Je ne puis m’empêcher de voir des analogies chaque jour plus flagrantes avec feu le système économique soviétique : d’énormes usines à gaz plus inopérantes les unes que les autres mais assurant de confortables largesses aux apparatchiks.

Qui bono ? La privatisation des fournisseurs de gaz et d’électricité - il en va de même pour l’eau, les transports en commun, les médias audio-visuels, etc… - est une source inépuisable de profits. Pour les dirigeants – faut bien financer la retraite dorée de Proglio ! réflexion de bon sens entendue hier de plusieurs personnes – et les actionnaires. D’où la nécessité d’augmenter sans cesse les tarifs. De 30 % selon leurs exigences récurrentes qu’ils finiront bien par obtenir. Nous sommes captifs.

Quousque tandem ? That’s the question… S’il ne tenait qu’à moi, je me ferais une grande joie de leur organiser une belle “reconduite” avec plumes et goudrons comme il sied aux barons voleurs et autres joueurs de poker ou truands du même acabit qui cachent des cartes dans leur manche ou pipent les dés.

Qui plus est, ce matériel – expérimenté en Indre-et-Loire - n’est même pas fiable ! Prétendument, parce que toutes les fonctionnalités ne seraient pas encore opéra-tionnelles. Air connu sous l’emprise de l’ultralibéralisme : les consommateurs doivent essuyer les plâtres tout en payant plein pot.

Le réseau de distribution d’EDF - lire l’interview de Vincent Hernandez, délégué syndical central de Force ouvrière pour ERDF et GRDF “Il est plus urgent de moderniser le réseau que les compteurs” – qui part à vau l’eau faute d’entretien et de modernisation – est loin d’être suffisamment performant pour que les consom-mateurs bénéficient des avantages qu’on leur fait miroiter en termes d’économie d’énergie… environ 50 euros par an pour une note de 400 euros selon ERDF.

J’aimerais bien ne payer “que” 400 euros ! Sans doute ne faut-il pas se chauffer car même en utilisant un chauffage relativement peu gourmand, ma note annuelle est plus proche de 1000 euros que de 400 euros, et encore pour un logement de taille modeste, environ 45 m², avec de surcroît une bonne isolation. Arrêtez de nous prendre pour de parfaits cons, SVP !

Encore une bonne louche de lait d’beu : à qui fera-t-on croire que c’est au niveau du compteur électrique individuel que l’on ferait faire des économies à l’usager ? L’objectif annoncé à quoi de faire rigoler un cheval mais grincer nos dents : consommer plus intelligemment, en régulant l’électricité consommée en fonction de différents paramètres, tels que l’occupation du logement, la météo ou encore les saisons. A moins d’être complètement stupides, il y a belle heurette que les consommateurs savent tenir compte de ces paramètres !

Jean-Louis Borloo ne craint pas d’être pris en flagrant délire de stupidité chronique en déclarant : «L’objectif, c’est que le consommateur paie moins cher en réduisant sa consommation». Si tel était le cas, point n’est besoin de dépenser 8 milliards d’euros pour ces compteurs et d’en faire peser toute la charge sur les seuls consommateurs. Ils eussent été amplement mieux employés à rénover le réseau de distribution et si nous n’avions pas désormais affaire à “l’Etat-Pénitence” il ne semblerait nullement incongru que l’Etat assumât le coût des infrastructures nécessaires à la satisfaction de besoins d’intérêt général. Preuve une fois de plus que nous revenons à la logique féodale des péages. Les multinationales ayant remplacé les seigneurs.

Par ailleurs, il semble bien qu’au moment de l’installation du matériel il ait été procédé à des réglages visant à rendre incompatible le nouveau compteur avec la puissance souscrite par client entraînant des dysfonc-tionnements à répétition dont le moindre n’est pas que le compteur disjoncte quand le client met en route certains appareils. D’où l’obligation de souscrire un abonnement supérieur et donc plus onéreux, est-il constaté dans un article du Monde du 8 juin 2010 La difficile mise en service des nouveaux compteurs électriques : foin donc de l’économie annoncée !

Je lis par ailleurs qu’ErDF estimerait à 1 ou 2 euros par mois sur 10 ans le coût des nouveaux compteurs électriques. Comme il s’agira plus vraisemblablement de 2 euros puisque les premières estimations avancées par ErDF ont explosé, nul besoin d’avoir fait math sup’ pour estimer le surcoût à la charge du consommateur à 24 euros par an… Il ne devrait rester que des clopinettes sur l’économie annoncée.

En effet, ErDF avançait jusqu’à présent un coût global d’environ 4 à 5 milliards d’euros, chiffre qui devrait être multiplié par deux selon la Fédération nationale des collectivités concédantes et régies (FNCCR) – laquelle recevrait 900 millions d’euros par an pour moderniser les équipements électriques en France ! - soit entre 8 et 9 milliards d’euros, à la charge des usagers via le Tarif d’utilisation des réseaux publics d’électricité (Turpe). Coût qui “intègre la fourniture et la pose des compteurs, la fourniture des concentrateurs chargés de collecter les données de chacun des compteurs pour les réémettre vers le système de gestion et d’exploitation d’ErDF et la création des systèmes informatiques de gestion et d’exploitation des données”.

Sans doute demain nous fera-t-on intégralement payer les factures de remise en état du réseau de distribution, des centrales nucléaires, etc… Bref, tout ce qu’EDF a négligé depuis des dizaines d’années. Faut bien se payer sur la bête – entendre les con…sommateurs. Que cela ne gêne nullement Jean-Louis Borloo – au demeurant atteint de la redoutable et contagieuse “maladie de la taxe folle” selon lequel «il n’y aurait “rien de déraison-nable” à ce que le coût de l’installation soit supporté par les usagers, ceux-ci profitant ensuite des économies engendrées» n’est pas fait pour me surprendre.

Ce n’est pas la cerise des prétendues économies que nous devrions réaliser qui nous fera passer l’indisgestion de ce gâteau aussi empoisonné que la pomme de la marâtre de Blanche-Neige : évidente tarte à la crème comme je l’ai suffisamment démontré… combien aimerais-je la lui retourner en pleine poire comme l’entarteur sut le faire à moult reprises contre des personnalités !

Mais peu importe le flacon pourvu qu’il y ait l’ivresse : nous devons succomber sous le poids des charges diverses que refusent d’assumer les multinationales qui ont réussi à se faire concéder la quasi totalité des services publics. Parfaite illustration du credo ultralibéral : «privatisation des profits, nationalisation des pertes» et comme l’Etat est devenu une entreprise tout aussi ultralibérale : maintenant payez, braves gens !

Sur ces dérives qui nous entraînent fort loin de l’idéal démocratique autant que de la justice sociale, je ne peux que vous conseiller de lire le Monde diplomatique de juin 2010. Un passionnant dossier «Après l’orgie spéculative, l’austérité pour (presque) tous»… Et entre autres, l’article de Serge Halimi Le gouvernement des banques qui démontre brillamment comment les politicards – de droite comme de gauche, aux Etats-Unis comme en Europe et en France - deviennent les meilleurs relais des multinationales. Lobbyistes de tous les pays unissez-vous !

Il faut toute la prétention stupide et le culot imbécile d’un Alain Minc pour oser prétendre que «L’intérêt général peut être servi ailleurs que dans l’Etat, il peut être servi dans les entreprises» !

Je crois plus volontiers le constat amer autant que lucide de François Hollande en 2006 – ça ne s’est pas arrangé depuis, bien au contraire ! – «Une haute bourgeoisie s’est renouvelée au moment où la gauche arrivait aux responsabilités en 1981 (…) c’est l’appareil d’Etat qui a fourni au capitalisme ses nouveaux dirigeants (…) Venus d’une culture de service public, ils ont accédé au statut de nouveaux riches, parlant en maîtres aux politiques qui les avaient nommés».

09-06-2010 om 23:24 geschreven door Vorser-Raadgever  

08-06-2010 om 23:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

08-06-2010 om 22:14 geschreven door Vorser-Raadgever  

08-06-2010 om 21:25 geschreven door Vorser-Raadgever  

What are “smart meters” and how do they work?
Smart meters are expensive devices that allow electric companies to track and control electricity usage in an individual household. Consumers are skeptical that they are worth the $5.4 billion California utilities are charging for them.

Are the meters supposed to save electricity?
No. Smart meters merely track electric usage, just like their older, dumber predecessors. Consumers who purchase additional devices can receive detailed information on the energy costs of individual appliances. Utilities will encourage customers to sign up for high “time of use” rates in order to reduce peak demand.

What additional expenditures will be required on the consumer end?
Existing air conditioning cycling programs, energy efficiency measures and consumer education programs are the most direct way to reduce demand for electricity, especially during peak times. Consumers who take advantage of existing programs can already lower their bills and carbon footprint substantially.

What additional expenditures will be required on the consumer end?
In order to get the purported benefits of smart meters, consumers will purchase their own communications devices, computers, high speed internet, special thermostats, appliance chips and other automated equipment. The cost of retrofitting or replacing existing appliances alone will be astronomical.

Without the expenditures, consumers will not see any difference from the new meters except higher electric bills.

Why are so many consumers complaining about smart meters?
Many consumers believe the meters are inaccurate, or that their usage data is not being transmitted correctly. Due to the hundreds of complaints TURN and others have received about smart meters, the CPUC recently launched an investigation. TURN is demanding a moratorium on smart meter installations until the investigation is complete.

What other problems are associated with smart meters?

• Elimination of meter reader jobs.
• Allows utilities — or hackers — to shut customers off remotely.
• Risk of private data being lost, stolen or accessed.

• Privacy protections to prevent loss, theft or misuse of customer data.
• Moratorium until CPUC investigation is completed.
• Allow customers to opt-out.
• Provide rebates and energy efficiency assistance to consumer whose bills have increased due to smart meters.

Electricity: The New Math

One of modern life's most durable features—fixed-price electricity—is slowly being pushed to the sidelines, a creeping change that will influence such things as what time millions of Americans cook dinner and what appliances they buy.

Driving the change is the rollout of so-called smart meters, which can transmit data on how much power is being used at any given time. That gives utilities the ability to charge more for electricity at peak times and less during lulls.

Spreading out electricity consumption more evenly across the day leads to more efficient use of power plants and lower emissions.

Digital meters let utilities charge more at peak times and less in lulls.

Advanced meters "put consumers in charge of an expense that's often thousands of dollars a year and in ways that were never possible before," said John Geary, vice president of innovation for TXU Energy, a Texas power seller. "They won't be flying blind anymore."

Utilities, economists and even behavioral psychologists are still trying to figure out the best way to convince consumers to cut their power at the right time. They worry that folks will be in for a jolt if they suddenly are exposed to wildly fluctuating prices—possibly prompting a smart-meter backlash.

But if prices don't change, it would undercut the purpose of rolling out the costly smart meters in the first place.

"Regulators are conflicted about whether to protect people from volatile prices or let people experience them so they change their habits," said Stanford University economist Frank Wolak, an expert on energy markets.

Consumers have mixed feelings, too. Some say it feels coercive. Others say it is needed to cut down on the emission of greenhouse gases.

Houston-based Reliant Energy Inc. started offering a rate plan this year that has two prices for electricity in the winter and three in the summer. The highest price occurs from 4 p.m. to 6 p.m. in the summer.

Dennis Banks, a retired computer database designer, signed up for the new Reliant plan because utility bills for his 1,350-square-foot home in Richardson, Texas, have run as high as $600 a month. He has cut his bills in half, he said, by cooking dinner before 4 p.m., when higher prices kick in, and running his electric tools for a new furniture-refinishing business when juice is cheapest.

"I've had months where the power bill is as low as a hundred dollars," he said. "That's a first."

He likes the weekly emails he gets from Reliant that tell him how much power he has used and projecting his monthly bill. "If I need to squeeze my nickels, I change what I'm doing," he said.

Although Mr. Banks likes the program, he thinks it may be hard for working families with inflexible schedules to adjust as he has, especially without home automation.

Other people fear the rate plans, if they are pushed out too fast, could hurt vulnerable members of society.

"How can you expect a frail, elderly person to turn down the air conditioning on a hot day to avoid high prices?" said Irwin "Sonny" Popowsky, Consumer Advocate for Pennsylvania, a state that is moving more slowly toward dynamic pricing.

Currently, some utilities have completely flat rates, while others charge tiered prices to discourage heavy consumption.

In either case, old-fashioned meters typically keep a running tally of usage and are read once a month.

The new system uses digital meters to charge prices that vary during the day.

Though fewer than 10% of U.S. homes have smart meters now, the Department of Energy is funding efforts that will boost that number to nearly a third by 2015. The majority of homes in California and Texas, the two most populous states, will have smart meters by 2013.

Smart meters lie at the heart of efforts to get Americans to use less electricity. Power generation accounts for about 40% of greenhouse-gas emissions in the U.S. A 2009 federal study found that smart meters could help cut peak electricity use by 20%.

In California, power plants totaling 30,000 to 35,000 megawatts of capacity are needed on a typical day. But 50,000 megawatts or more are needed on hot days. That forces generators to turn on their least efficient and most polluting plants to meet demand. In New York, average demand is 42% less than peak-time demand. Flatten peak use, experts say, and system costs drop, as does pollution.

In Davis, Calif., schoolteacher Jean Salk and her family get power under a plan, similar to the one in Texas, that is offered by her utility, Pacific Gas and Electric Co. Fifteen times a year, it can notify her that it is jacking up the price of electricity to 60 cents a kilowatt hour from 2 p.m. to 7 p.m. That is about five times the normal price.

In exchange, she gets a discount on electricity the other 350 days a year. Her family, which includes two teenagers, kept an eye on the energy-guzzling air conditioner last summer on the days with peak prices.

"We'd go as long as we could without turning on the air conditioner," she says. "I remember one day my son announcing, 'Half an hour to go!' We sort of liked the challenge."

Appliance makers like Whirlpool Corp. and General Electric Co. are working on products that can respond to price changes by switching to energy-saving modes—for example, a clothes dryer that can decrease its heat but keep tumbling and refrigerators that can delay its ice-making function.

Some utilities are toying with the idea of using cash rebates instead of high prices. Mark Spellmann, a psychologist who has worked for Reliant Energy, thinks rebates send the message that utilities are uncertain they're doing the right thing. Utilities shouldn't soft-pedal change that's coming, he said, but should explain why change is needed.

07-06-2010 om 23:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

Wegens wat technische problemen met onze internetverbinding hebben we jullie wat moeten verwaarlozen en we trachten dat natuurlijk zo snel mogelijk te herstellen. Intussen moest de schrijver van dit artikel merken dat volgens Israëlische normen, mijn garage een echte opslagplaats is van zware wapens. Als ik de gepubliceerde foto's van de in beslag genomen wapens zie van de geënterde Gazaboten...als dat moet goedpraten dat de best getrainde commando's ter wereld hiervoor moeten beginnen mensen dood te schieten....en ik zeg er meteen bij dat die ganse actie om met boten naar Gaza te varen mij niet meteen een erg slimme zet schijnt te zijn, maar als die commando's dus ooit mijn garage binnenvallen ben ik zo dood als een pier...mijn dopsleutels, koevoet, tuinpaaltjes...amaai daarmee herover ik binnen de 24 uur gans Israël...
Maar daar zullen we verder geen woorden aan verspillen. Het gaat nu over de slimme meters...


Frankrijk begint ook de gevaren in te zien en kent plots nederlands




http://www.bastamag.net/article890.html

Energies
Le compteur électrique « intelligent » : outil écolo ou mouchard social ?
Par Sophie Chapelle (10 février 2010)
Prévu pour remplacer nos bons vieux compteurs électriques d’ici 2017, le compteur dit « intelligent » - nommé linky - sème le trouble au niveau européen. Cette nouvelle technologie devrait faciliter les économies d’énergie et donc lutter contre le réchauffement climatique. Mais derrière ce boîtier numérique jaune se profilent des enjeux financiers colossaux et de possibles régressions sociales.

« Il fait peur aux techniciens, vous savez ». « Il » c’est le « linky », un nouveau compteur qui pourrait remplacer d’ici 2017 les 35 millions de compteurs électriques actuellement en fonctionnement dans l’hexagone. Le linky – également appelé compteur « intelligent » - est un appareil électronique théoriquement capable de transmettre en temps réel au fournisseur d’énergie des informations sur la consommation du client. Les données transitent du compteur installé chez les clients vers des concentrateurs qui centralisent les données, grâce aux câbles électriques [1] avant d’être transmises au fournisseur d’énergie. Ce dernier peut donc relever à distance, automatiquement et en temps réel la consommation d’énergie sans recourir au déplacement d’un agent. ERDF, la filiale d’EDF pour la distribution d’électricité, se réjouit de cette future « révolution technologique ». Les syndicats ne partagent pas cet enthousiasme. La CGT évoque « une catastrophe économique » : la disparition programmée des techniciens EDF. « Ce compteur va aussi remplacer l’intervention clientèle, alerte Guy Habai, de la CGT Mines Énergie d’Annecy. Avec les départs à la retraite non remplacés, nous descendrons à moins de 1200 techniciens d’ici 2020. Aujourd’hui, nous sommes six fois plus ! » Outre ses conséquences sociales, la généralisation du « compteur intelligent » soulève d’autres questions.
L’Italie, talonnée par la Suède, est un pays pilote en Europe avec 85 % de foyers équipés. En France, l’heure est à l’expérimentation : ERDF teste depuis avril 2009 la pose de 300 000 compteurs et de 5 000 concentrateurs en Touraine et dans la région lyonnaise. Ces expériences pourraient valider en 2012 la généralisation du linky sur le territoire national. L’adoption par la Commission européenne le 9 octobre 2009 d’une recommandation pour accroître l’utilisation de « technologies intelligentes » dans la lutte contre le réchauffement climatique accélèrera l’arrivée du linky. Convaincue qu’avec cette technologie « certains consommateurs pourraient réduire leur consommation d’énergie de 10 % », la Commission invite les Etats-membres à adopter au plus tard fin 2012 « un calendrier de déploiement des compteurs intelligents dans les ménages européens ».

La main invisible d’un lobby
Convaincue oui, mais par qui ? Un lobby répondant au nom sans ambiguïté de Groupe industriel européen des compteurs intelligents rôde dans les couloirs des institutions de l’Union européenne. Parmi les 23 membres de ce groupe, on retrouve les fournisseurs de modules comme Sagem communications et des fabricants de compteurs tels que Siemens. Le remplacement du parc de compteurs au niveau européen représente un énorme enjeu financier et stratégique dans le secteur de l’informatique, des télécommunications et de l’énergie. Dans une directive adoptée en juillet 2009, le Parlement prévoit qu’ « au moins 80 % des clients seront équipés de systèmes intelligents de mesure d’ici à 2020 » sous réserve d’une « évaluation économique à long terme de l’ensemble des coûts et des bénéfices pour le marché et pour le consommateur, pris individuellement ».
Les promoteurs du linky mettent en évidence « une maitrise de la consommation d’énergie facilitée » pour le consommateur. A l’aide d’une clé USB glissée dans le compteur, le client aura la possibilité de charger des informations sur sa consommation, repérer les postes qui lui coûtent le plus cher et ainsi faire la chasse au gaspi. « On a maintenant une économie de 500 euros à l’année » témoigne ainsi un père de famille allemand dans une vidéo réalisée par EDF. Dans les faits, aucune étude indépendante n’a à ce jour été réalisée pour appuyer l’influence réelle des compteurs sur la consommation des ménages. « Imagine t-on que chaque ménage descendra quotidiennement dans sa cave pour examiner sa consommation d’énergie du jour ? » interroge le Collectif Solidarité Contre l’Exclusion. « Ce n’est pas de nouveaux compteurs dont les ménages ont besoin pour améliorer l’isolation de leur logement, mais de moyens de réaliser les investissements utiles ». Pour les locataires d’un appartement très mal isolé, savoir que leurs convecteurs consomment beaucoup trop d’électricité en hiver pour maintenir une température à 19°C ne leur sera pas d’une grande utilité.
Une atteinte à la vie privée ?
Plusieurs journaux ont également dénoncé l’intrusion dans la vie privée permise par ce compteur, après la tenue à Madrid en novembre 2009 de la 31ème Conférence internationale de protection des données et de la vie privée. A cette occasion, Elias Quinn du Centre pour la sécurité énergétique et environnementale de l’Université du Colorado, a pointé le risque d’une tentation par les compagnies électriques de vendre les données collectées par les compteurs intelligents. « La vision instantanée de la consommation électrique s’apparente à une fenêtre ouverte sur le mode de vie de son utilisateur, constate t-il. Ne peut-on imaginer que des fabricants de somnifères soient intéressés par des clients allumant souvent leur lumière au milieu de la nuit ? » Le chercheur préconise donc « un strict encadrement juridique ».

Surtout, pour les ménages ayant des difficultés à payer leur facture, la sanction sera désormais instantanée. « Avec le linky, ce sera la coupure ferme et immédiate pour le client qui n’aura pas payé sa facture », prévient le syndicaliste Guy Habai. En permettant l’ouverture et la fermeture de l’alimentation à distance, les fournisseurs pourront d’un simple clic couper ou limiter l’accès à l’énergie de toute personne en défaut de paiement, voire l’obliger à prépayer sa consommation. « Nous, les techniciens, avons du mal à arriver chez le client et à lui couper l’électricité. Nous avons la possibilité de le mettre en consommation restreinte en posant des fusibles avec moins d’ampères, témoigne le syndicaliste. Dans plus de 80 % des cas, après avoir discuté avec le client qui a des difficultés de paiement, l’agent repart avec un chèque ou la preuve que ça a été payé la veille.
Augmentation du prix de l’électricité en perspective ?
Les détracteurs du linky pointent également du doigt la facturation basée sur la consommation réelle mensuelle : les montants seraient très élevés en hiver et très faibles en été. Sans estimations de factures, la possibilité pour les ménages les moins argentés de lisser sur l’année le surcoût hivernal disparaît. FO Énergie et Mines dénonce également le coût prévisionnel de l’opération qui s’élèverait à 4 milliards d’euros. « Qui va payer la note ? interroge le syndicat. La Commission de régulation de l’énergie ? L’entreprise et par voie de conséquence le client ? » En Belgique, l’installation de ces compteurs représenterait un surcoût annuel de 25 à 50 euros pour les consommateurs.
Au niveau européen, les réactions divergent. Stockholm s’est lancée dans l’installation d’un réseau de distribution électrique « intelligent » à grande échelle dans un nouveau quartier. La Belgique, elle, reste divisée en l’absence d’évaluation. Si la Flandre s’engage pleinement dans le processus, la Commission wallonne pour l’énergie met la pédale douce estimant qu’ « un examen scrupuleux » est nécessaire avant tout investissement. Le débat fait également rage aux Pays-Bas depuis plusieurs mois. Un projet de loi organisant la mise en place du compteur intelligent prévoyait rien de moins qu’une amende de 17 000 euros et 6 mois de prison pour ceux qui s’opposeraient à cette installation. Les mobilisations citoyennes ont conduit le Sénat hollandais à refuser d’adopter le projet de loi en avril dernier. « En France, la fédération CGT discute avec les collectivités de l’arrivée du compteur, explique Guy Habai. Et avec la libéralisation totale des prix de l’énergie à partir du 1er juillet 2010, les maires et les élus de la région ont tendance à être sur la réserve. »
Sophie Chapelle
Notes
[1] Grâce à la technologie du « courant porteur de ligne » qui permet de faire passer des informations numériques sur le réseau électrique, un peu comme l’ADSL via les lignes téléphoniques.


http://www.lejim.info/spip/spip.php?breve529

Notre CharteAgendaArticlesBrèvesRubriquesLe Comité de RédactionNous rejoindreNous contacterLettre d'info
Accueil du site > Exploitations du monde > France : le nouveau compteur « intelligent » : une bonne nouvelle (...)
France : le nouveau compteur « intelligent » : une bonne nouvelle ?
jeudi 18 février 2010
Il s’appelle « Linky ». C’est le nouveau compteur « intelligent » prévu pour remplacer les compteurs électriques français d’ici 2017. Selon ses promoteurs, il faciliterait les économies d’énergie et donc la lutte contre le réchauffement climatique. Oui mais…
Le boitier électronique est théoriquement capable de transmettre au fournisseur d’énergie des informations sur la consommation du client en temps réel. Plus besoin d’un agent. La CGT dénonce la disparition programmée des techniciens EDF.
Les promoteurs du Linky parlent d’« une maitrise de la consommation d’énergie facilitée » pour le consommateur. Difficile, notamment en tant que locataire, de maitriser sa consommation d’énergie quand les châssis laissent passer le froid ou que les convecteurs sont défectueux, ce que dénonce Le Collectif Solidarité contre l’Exclusion.
Par ailleurs, pour les ménages équipés du Linky, la facturation est basée sur la consommation réelle mensuelle. Cela donne des montants très élevés en hiver et faibles en été. Difficile dès lors pour ceux vivant dans la précarité d’étaler sur l’année le surcoût hivernal.
Quant au coût prévisionnel de l’opération, il s’élèverait à 4 milliards d’euros selon le syndicat Énergie et Mines qui demande « Qui va payer la note ? ». En Belgique, le surcoût annuel de l’installation de ces compteurs serait de 25 à 50 euros pour les consommateurs.
Enfin, des craintes liées à l’intrusion dans la vie privée sont exprimées, notamment le risque que les compagnies électriques soient tentées de vendre les données collectées par les compteurs intelligents.
Cette nouvelle nouvelle technologie ne convainc donc pas tout le monde et soulève de nombreuses préoccupations. Mais le remplacement des compteurs au niveau européen représente un enjeu financier et stratégique énorme dans le secteur de l’informatique, des télécommunications et de l’énergie. Son lobby, le Groupe industriel européen des compteurs intelligents, qui compte parmi ses membres des fournisseurs de modules comme Sagem communications et des fabricants de compteurs tels que Siemens, est très actif dans les couloirs des institutions de l’Union européenne. Nous y voilà…
Source et développements : Sophie Chapelle, « Le compteur électrique intelligent : outil écolo ou mouchard social ? », Basta !, 10 février 2010

03-06-2010 om 07:57 geschreven door Vorser-Raadgever  

‘Electrabel knoeit al 20 jaar'

• maandag 31 mei 2010
• 
  
• Auteur: Pascal Dendooven

mr

© Mark Renders

31-05-2010 om 22:42 geschreven door Vorser-Raadgever  

30-05-2010 om 22:27 geschreven door Vorser-Raadgever  

Winstmarge kernenergie bijna 2 miljard'

CREG pleit ook voor aanpasing steunsysteem groene energie

(tijd) - De CREG schat de winst­mar­ge die de Bel­gi­sche kern­cen­tra­les in 2007 ge­ne­reer­den op 1,75 tot 1,95 mil­jard euro. Dat is het re­sul­taat van een erg lage pro­duc­tie­kost­prijs van 17 à 21 euro per me­ga­watt­uur (MWh) en een ge­mid­del­de markt­prijs van 60 euro per MWh.

In dat jaar pro­du­ceer­den de zeven kern­cen­tra­les 45,9 mil­joen MWh. Elec­tra­bel con­tro­leert het me­ren­deel van deze kern­cen­tra­les in België, SPE en EDF heb­ben slechts een klein be­lang.

'We zijn be­hoor­lijk zeker van deze be­re­ke­nin­gen omdat we de ba­sis­ge­ge­vens van Elec­tra­bel zelf heb­ben ge­kre­gen', aldus CREG-di­rec­teur Guido Camps.

De CREG on­der­zocht ook het sys­teem van groe­ne­stroom­cer­ti­fi­ca­ten en stelt vast de het hui­di­ge sys­teem te veel kost. Daar­om pleit de re­gu­la­tor voor een al­ter­na­tief sys­teem om groe­ne ener­gie te steu­nen naar het voor­beeld van Ne­der­land en Duits­land.

Het ren­de­ment dat pro­du­cen­ten van groe­ne ener­gie van­daag halen op hun in­ves­te­ring schom­melt tus­sen 54 pro­cent voor zon­ne­pa­ne­len en 166 pro­cent voor wind­mo­lens op het land. Het ge­volg is dat ook de dis­tri­bu­tie­ta­rie­ven voor de con­su­ment fors zijn ge­ste­gen, aldus de CREG

29-05-2010 om 20:27 geschreven door Vorser-Raadgever  

Worker Dissatisfaction Reaches All-Time High

Hopelessness in the Workplace

By DAVID MACARAY

Founded in 1916, the Conference Board, Inc. (originally known as the National Industrial Conference Board) is a non-profit organization supported by leading business executives from all over the world.

With offices in New York, Hong Kong and Brussels, the Conference Board holds regularly scheduled meetings, convenes leadership project groups, and conducts management research, connecting more than 1300 corporations in nearly 60 nations. Its worldwide conferences attract more than 12,000 senior executives each year.

In early May, the Board issued a sobering report. It noted that only 45-percent of world’s workers were “satisfied” with their jobs, down from 61-percent in 1987. These weren’t crazy people conducting the surveys. These were international business leaders who had nothing to gain by inflating the numbers. Indeed, the survey’s results, while demoralizing, didn’t come as any surprise. Similar studies have shown American worker satisfaction to be at an all-time low.

The Conference Board’s study indicated that the drop-off wasn’t tied primarily to worries over job security, as critical as that concern is. Rather, the responses were quite specific. Among the complaints: on-the-job pressure, longer hours, bad bosses, workplace intimidation, arbitrary decision-making and evaluations, and a sense of general hopelessness.

Even acknowledging that the human psyche is complex and that cross-cultural differences must come into play, the recent spate of worker suicides in Chinese factories has to be seen as a symptom of something deeper and more disturbing than the Chinese government’s pathetic explanation of “copy-cat” behavior (“Hey, some guy just jumped to his death from a tall building; maybe I should do that, too”).

By all accounts, the pressure on Chinese workers to increase their productivity by working faster and harder and putting in longer hours in order to keep the vaunted national economy churning away must be enormous. And even though people in China are regularly depicted as being far more amenable to regimentation and group-think than their Westerners counterparts, they obviously have their limits.

But the steep decline in worker satisfaction is traceable to more than hard work and long hours. It derives from a lack of a sense of empowerment. It’s no coincidence that the dramatic increase in dissatisfaction corresponds directly to a drop in union membership. Whether or not people realize it, belonging to a labor union provides a great deal more than the higher wages and generous benefits typically associated with union affiliation.

In addition to better wages and bennies, a labor union offers a built-in and reliable means of problem-solving. You have a bad boss? You’re tired of being harassed or held to arbitrary standards? You’re getting all the crappy assignments? A union rep can help. He can file a grievance; he can go over the boss’s head; he can go over the boss’s boss’s head; he can yell and scream with total immunity; in short, he can wage a Holy War on your behalf.

Management takes union officers seriously. They take them seriously because they know they have the jurisdictional right to address workplace problems, which is why so many corporations resist their employees organizing. With a union representing the workers, the boss can’t get away with being a petty tyrant. It’s no longer simply bad form; it’s now contractually illegal.

And even in those cases when the union rep can’t “remedy” the situation—even when, in truth, it’s the employee himself who’s contributing to the problem—having the union as a Father Confessor or shoulder to cry on is a critical safety valve, a way of blowing off steam and, hence, minimizing on-the-job stress. With a union representing you, you’re never alone.

Conversely, when you have no union, it’s every man for himself. Being stuck with a bad boss in a non-union setting means you’re at the boss’s mercy. Dr. Samuel Culbert, a UCLA psychology professor cited in the Conference Board’s finding, maintains that too many Americans work in “toxic” environments. Consider: other than quitting or internalizing the problem until he grows a tumor, what can he do? Without a union, he has no lobby, no support group, no safety net.

And don’t say the NLRB (National Labor Relations Board) can help because that’s wildly misleading. People who say that have obviously never tried to contact the Board. First of all, good luck in reaching them by telephone. Just ask anyone who’s ever tried. I’ve personally gotten a busy signal for 45 straight minutes, before giving up.

Second, as noble as their intentions may be, these people (like OSHA reps) are weary bureaucrats. They’ve heard everything you’re going to say a hundreds times. And once you’ve gotten their attention, they are going to automatically assume the company is right and you’re wrong, and have to be dragged kicking and screaming to your side. In our dealings with the NLRB, we often asked ourselves: Whose side are these guys on?

Clearly, the antidote to worker dissatisfaction, frustration, and alienation is a sense of empowerment….a sense of dignity. While some workers are fortunate enough to have compassionate, enlightened bosses, most are not. That’s where labor unions ride to the rescue.

David Macaray, a Los Angeles playwright, is the author of “It’s Never Been Easy: Essays on Modern Labor” (available at Amazon, Borders, Barnes & Noble, etc.) He can be reached at dmacaray@earthlink.net

28-05-2010 om 23:28 geschreven door Vorser-Raadgever  

Philippe Geluck: En Belgique, c'est devenu irrespirable

Actu-Société

Autrefois belgicain, le chatoyant dessinateur-humoriste ne veut plus de cette Belgique-là. Et ça ne l'amuse pas.

Si une majorité de Flamands veut foutre le camp, qu'elle foute le camp!

Lorsqu'on évoque les très prochaines élections, même les responsables politiques ont beaucoup de mal à dissimuler leurs pieds de plomb. Mais il y a plus profond: dans la population, ce pays a fini par susciter une profonde lassitude. Parce que les extrémistes du Nord ont fini par donner le cap des comportements politiques, le sentiment que la Belgique a déjà franchi un point de non-retour est plus que perceptible au Sud. Sentiment aggravé par la conviction qu'un palier supplémentaire sera franchi le 13 juin, par un vote massif en faveur des nationalistes flamands. Mais cette Belgique de l'exclusion, certains n'en veulent plus.

Parmi eux, Philippe Geluck. Le dessinateur du Chat était un unitariste jusqu'ici convaincu, imprégné qu'il était par la grâce biculturelle dont bénéficiait notre petit pays. Mais les comportements d'une certaine Flandre ont tout chamboulé: "J'ai passé ma jeunesse et le début de ma vie d'adulte à Bruxelles. Puis j'ai longtemps habité en Wallonie, où j'ai peut-être moins perçu ce qui se tramait réellement au nord du pays. Récemment, je suis revenu habiter à Bruxelles. Cette plus grande proximité avec la Flandre d'aujourd'hui m'a ouvert les yeux. Je ressens plus fortement le virage qu'ont pris trop de Flamands. Et ce que je vois est détestable. Inconciliable, en tout cas, avec ma conception du vivre ensemble, et même de la démocratie. Ma déception est immense." Et le coup de sang est à la hauteur du désenchantement.

Récemment, vous déclariez dans un quotidien que "ce qui faisait la spécificité et la richesse de la Belgique est devenu sa principale raison de se séparer".
Philippe Geluck - Oui. La vraie Belgique, celle de la diversité, du mixage linguistique et culturel, représente quelque chose pour moi. J'ai toujours dit et je continue de dire que j'aime la culture flamande et les Flamands. Mais quand la Flandre me crache constamment au visage, ça va comme ça. Disons que je suis patriote. Mais le patriotisme, c'est l'amour des autres. Le nationalisme, c'est la haine des autres. Je suis très triste de voir qu'au nord de mon pays, il y a de moins en moins de patriotes et de plus en plus de nationalistes.

Ils le sont tous?
On nous dit qu'une majorité de Flamands tient encore à ce que j'aime dans la Belgique. Mais alors, j'aimerais bien qu'ils me le montrent! Or, c'est tout le contraire qui se passe. Qu'ils me le montrent le 13 juin par les urnes. Qu'ils me le disent dans la presse. Qu'ils me le montrent en arrêtant toutes ces mesures "anti-francophones". Qu'ils me le montrent en arrêtant de participer par dizaines de milliers au Gordel, cette "promenade" cycliste autour de Bruxelles. Des pères et mères de famille avec leurs enfants font le tour de Bruxelles à vélo, pour bien dire aux Bruxellois francophones: vous êtes nos prisonniers, on vous encercle! Sous couvert d'une randonnée familiale, c'est une manifestation de mépris et de haine.

[...]

Vous rejoignez donc Olivier Maingain, qui a comparé certaines pratiques flamandes avec celles de l'Occupation allemande?
Je trouve qu'il y a des parallèles. Il faut voir ce qui se passe sur le terrain, en Flandre. Quand la commune d'Overijse organise un bureau de délation anti-francophone, ça doit quand même nous rappeler quelque chose. Ce qui m'inquiète le plus, c'est que tout est écrit. Que des intellectuels flamands ou des autorités se mobilisent pour organiser l'exclusion, puis en fassent des écrits. Cette manière d'étouffer Bruxelles en la sous-finançant pour en faire un objet de chantage, ils l'ont écrite! La "doctrine Maddens", du nom de ce professeur d'université de la KUL qui préconise d'assécher l'Etat fédéral de ses ressources pour que, finalement, les francophones soient demandeurs de plus d'autonomie, c'est un écrit. Des décrets comme le "Wooncode" sont des mesures d'exclusion de type raciste, et c'est écrit! Tous ces écrits font froid dans le dos. Comme Mein Kampf aurait dû alerter l'opinion internationale. Tout était écrit!

Et s'est réalisé...
Les Flamands pourraient encore empêcher la réalisation de ces doctrines d'exclusion et de haine par voie démocratique. Mais le pire, c'est que certains veulent vraiment les réaliser. C'est ça qui est devenu irrespirable. En Flandre, les nationalistes et les extrémistes tiennent le gouvernail. Et négocier avec ces gens-là, c'est entrer dans leur logique. Si vous faites une concession pour montrer votre bonne volonté, ils la saisissent puis exigent le truc suivant en inventant d'autres exclusions pour mettre la pression. On ne peut pas entrer dans cet engrenage. C'est pour cela qu'il faut changer la Constitution, et y inscrire la possibilité de faire des référendums.

Pour définitivement poser aux Flamands la question de la rupture avec la Belgique francophone?
Oui. Si c'est non à la rupture, il faudra qu'ils en déduisent une série de choses: le respect des solidarités, des minorités et des droits humains fondamentaux qu'ils ne respectent pas pour l'instant. Si c'est oui, il faudra que les démocrates flamands se demandent où commence et où s'arrête la solidarité au sein d'une Flandre devenue indépendante. Après s'être désolidarisés des francophones, que feront-ils si une partie de la Flandre est plus pauvre qu'une autre? Ils vont aussi l'exclure pour ne conserver qu'une Flandre triomphante? Ça peut aller loin, ce genre de logique. Ça peut aller jusqu'à une logique de sous-citoyens. C'est là que ça rejoint la logique du IIIe Reich.

Le 13 juin, la N-VA pourrait devenir le premier parti flamand. Quelle serait votre réaction?
Je commencerai à regarder les annonces immobilières à l'étranger. Sans déconner! Ces gens me glacent. Est-ce que je pourrai encore vivre dans un pays où des nationalistes et des néo-fachos du Vlaams Belang façonnent les mentalités? Est-ce que, comme les Juifs dans les années 1930, je ne dois pas me dire: il est temps de quitter l'Allemagne?

Vous seriez prêt à entamer un processus de séparation dès maintenant?
Moi, je suis un démocrate. Si une majorité de Flamands dit qu'elle veut foutre le camp, eh bien qu'elle foute le camp! Nous signerons l'acte de séparation. Mais pas à n'importe quel prix. Vous avez votre indépendance, mais à condition que nous gardions le nom de Belgique, qui sera composée de Bruxelles, de la Wallonie et aussi des communes à facilités. Ce qui assure donc un lien territorial entre la Wallonie et Bruxelles, via Rhode-Saint-Genèse et quelques kilomètres carrés de forêt de Soignes, au sud de Bruxelles, où les arbres ne parlent aucune langue. S'ils veulent qu'on respecte leur volonté d'indépendance, il faudra aussi qu'ils respectent le vou d'une majorité de francophones: vivre dans un autre espace que le leur. Mais avec une grosse nuance par rapport à la Flandre actuelle: les démocrates flamands seront les bienvenus dans cette nouvelle Belgique. Et ils seront respectés dans leur identité linguistique.

Vous avez le sentiment d'un énorme gâchis?
Tout ça m'attriste. Je parle les deux langues, je crois en la richesse de l'intégration des cultures. Mais aujourd'hui, trop de Flamands se fichent de cela. Vous pouvez être parfait bilingue, ouvert à leur culture, vous serez toujours le francophone à exclure. Une fois de plus, malheureusement, on peut refaire un parallèle avec ce qui s'est produit en Allemagne: vous aviez beau être Allemand, parler la langue parfaitement, aimer Beethoven et Goethe, si vous étiez Juif, vous deviez être exclu. C'est là qu'on est dans l'apartheid, le racisme, la haine de l'autre. Tout ça m'est odieux.
Vincent Peiffer

La suite dans votre TéléMoustique

27-05-2010 om 22:56 geschreven door Vorser-Raadgever