EU pollution regulations 'could prompt energy crisis'

Press Release

EU Parliament must resist pressure to weaken Industrial Emissions Directive

[Brussels, 26^th April 2010] – Medical and environmental groups are alarmed by possible reductions in public health and environmental protection standards within the Industrial Emissions Directive (IED), which is about to undergo a second reading in the European Parliament. They are concerned that ongoing discussions appear to be favouring short-sighted industry interests over public and environmental health [1].

Millions of Europeans suffer from chronic respiratory diseases daily - one of the leading causes of premature deaths in Europe. According to the European Respiratory Society (ERS), respiratory diseases will result in 12 million deaths globally by 2020, increased hospital admissions, and millions of lost working days with a yearly financial burden of over 100billion Euro.

“Many of these diseases are preventable, which is why medical and environmental groups have joined forces to tell EU regulators that the best control strategy from the standpoint of human health is to reduce the levels of all air pollutants,” said Prof. Nikos Siafakas, ERS President. “They must resist the call for unnecessary derogations from Best Available Techniques, excessive opt-outs and needless postponements.”

Best Available Techniques (BAT), agreed by industry, member states and NGOs, are the state of the art techniques which achieve a high level of protection for the environment whilst being economically and technically viable.

Emission Limit Values under pressure from industry

In 2001, the EU Large Combustion Plant Directive (LCPD) was revised to gradually limit pollution emitted from installations such as coal-fired power plants [2]. However, despite 15 years’ warning that a stricter nitrogen oxide Emission Limit Value (ELV) will apply from 2016, several EU countries and their power companies are yet arguing for more time. They also argue that without derogations new investment would move electricity supply towards more carbon-intensive technologies.

The health and environment groups point out, however, that this is a grossly oversimplified argument that overlooks the immediate environmental benefits of efficient new plants, the role of CO₂ capture readiness requirements, the unlikelihood of coal being abandoned and the very considerable advantage of gas for load following intermittent renewable sources of energy. They point out that if the operators of large combustion plants make money by running these plants, then they should at least make the necessary economic investments to bring these plants in line with BAT.

Moreover, despite overwhelming evidence of the superiority of ELVs over trading schemes in achieving emission reductions, the EU power sector’s umbrella organisation Eurelectric is trying to remove the option of member states introducing requirements on greenhouse gas emissions from IPPC installations [3].

An unlevel playing field: Varied implementation between countries

The groups are also concerned about what appears to be an increasingly unlevel playing field between member states when it comes to applying BATs. “Implementation studies from the European Commission revealed that in some cases significant differences and shortcomings occur between how permits are applied between different EU member states. This not only creates an unlevel playing field for industry but also an uneven level of health and environmental protection for EU citizens, who ultimately pay the price”, said Christian Schaible of EEB.

The IED is a litmus test for the Europe 2020 strategy and its commitment towards smart, green growth. Environmental and health NGOs are calling for a realistic and ambitious IED that provides the predictability and equal treatment sorely needed for green, capital-intensive investments.

“We are in favour of a strong and effective directive that fosters and rewards the principle of innovation rather than derogation, and we are strongly encouraging MEPs to take the same line”, concluded Schaible.

Read our Briefing Note: Industrial Emissions Directive (IPPC Recast)

Dus waren de Belgen weer aan het dobbelen en achter de vrouwen aan het lopen want via ons linkje kan je de ondertekenaars vlug identificeren...Het Ollandse Natuur en milieu was er dus WEL bij.....Hallo Belgistan, Flandristan en Walistan, Wakker worden!

28-04-2010 om 23:29 geschreven door Vorser-Raadgever  

Greek bonds rated 'junk' by Standard & Poor's

Greece's debt has been downgraded to junk status by rating agency Standard & Poor's amid concern it could not take steps to tackle its economic crisis.

It makes the struggling nation the first eurozone member to have its debt downgraded to junk level.

Portugal's debt was also lowered on fears the trouble could spread - sending stock markets sharply lower.

Greece wants 40bn euros (£34bn) from eurozone governments and the IMF to shore up its finances.

But there are fears it will not meet conditions needed to access the funds it needs to make looming debt repayments.

Doubts intensify

When ratings agencies downgrade the country's credit rating - it means they think it is now a riskier place to invest. If it reaches junk status, a country loses its investment grade status. Some financial institutions have rules prohibiting them from investing in "junk" bonds.

Greece's 2-year government bond yield surged to almost 15% on Tuesday, making it highly expensive for the country to borrow from the debt market.

Greek 5-year yields hit 10.6%, higher than many emerging market economies, including Ecuador at 10.5% and Ukraine at 7.1%.

The 2-year Portuguese bond yield jumped to 5.23% from 4.16%.

S&P said it was lowering its rating on Greece's debt to BB+ from BBB-. It also reducing Portugal's debt rating by two notches to A- as doubts intensified about countries with substantial debt relative to GDP.

Greece's finance ministry said in a statement that the downgrade "does not correspond with the real data of the Greek economy."

The news rocked markets in Europe and the US. In London, the FTSE 100 index closed down 2.6% with most of the losses following S&P's downgrade of Greece. Germany's Dax index slid 2.7% and the French Cac-40 lost 3.8%. On Wall Street, the Dow Jones index was 1.4% lower at 11,052.1 points.

Meanwhile shares in Greek banks slumped by more than 9%, the largest one-day fall in bank shares for 18 months.

'Prohibitive' rates

On Monday, German Chancellor Angela Merkel had pledged German support to a European financial aid package for Greece, provided "certain conditions" were met.

She said that Germany would play its part in order to ensure the future stability of the euro but that Greece would have to be ready to accept "tough measures" over several years in return.

The unpopularity of austerity measures is worrying markets

Greece needs to raise 9bn euros ($11.9bn; £7.7bn) by 19 May, but has said it cannot go to the markets because of "prohibitive" interest rates.

The Greek government's cost of borrowing on the money markets has reached record levels in recent days amid investor concern over whether a 40bn euro bail-out package for Greece will be agreed.

Eurozone countries, together with the International Monetary Fund, have yet to agree details of the package.

Investors are also concerned that the Greek government's austerity measures - designed to cut domestic spending and reduce its ballooning budget deficit - will prove too unpopular with the Greek public.

S&P warned holders of Greek debt that they only had an "average chance" of between 30% and 50% of getting their money back in the event of a debt restructuring or default.

It said its action to cut the rating resulted from its "updated assessment of the political, economic, and budgetary challenges that the Greek government faces in its efforts to put the public debt burden onto a sustained downward trajectory".

The agency added Greece's weak long-term growth prospects made it less credit-worthy.

How Goldman Sachs Helped Greece to Mask its True Debt

By Beat Balzli

dpa

Greek Finance Minister George Papaconstantinou speaking at a conference in January.

Goldman Sachs helped the Greek government to mask the true extent of its deficit with the help of a derivatives deal that legally circumvented the EU Maastricht deficit rules. At some point the so-called cross currency swaps will mature, and swell the country's already bloated deficit.

Greeks aren't very welcome in the Rue Alphones Weicker in Luxembourg. It's home to Eurostat, the European Union's statistical office. The number crunchers there are deeply annoyed with Athens. Investigative reports state that important data "cannot be confirmed" or has been requested but "not received."

The Greeks have never managed to stick to the 60 percent debt limit, and they only adhered to the three percent deficit ceiling with the help of blatant balance sheet cosmetics. One time, gigantic military expenditures were left out, and another time billions in hospital debt. After recalculating the figures, the experts at Eurostat consistently came up with the same results: In truth, the deficit each year has been far greater than the three percent limit. In 2009, it exploded to over 12 percent.

Now, though, it looks like the Greek figure jugglers have been even more brazen than was previously thought. "Around 2002 in particular, various investment banks offered complex financial products with which governments could push part of their liabilities into the future," one insider recalled, adding that Mediterranean countries had snapped up such products.

Greece's debt managers agreed a huge deal with the savvy bankers of US investment bank Goldman Sachs at the start of 2002. The deal involved so-called cross-currency swaps in which government debt issued in dollars and yen was swapped for euro debt for a certain period -- to be exchanged back into the original currencies at a later date.

Fictional Exchange Rates

Such transactions are part of normal government refinancing. Europe's governments obtain funds from investors around the world by issuing bonds in yen, dollar or Swiss francs. But they need euros to pay their daily bills. Years later the bonds are repaid in the original foreign denominations.

But in the Greek case the US bankers devised a special kind of swap with fictional exchange rates. That enabled Greece to receive a far higher sum than the actual euro market value of 10 billion dollars or yen. In that way Goldman Sachs secretly arranged additional credit of up to $1 billion for the Greeks.

This credit disguised as a swap didn't show up in the Greek debt statistics. Eurostat's reporting rules don't comprehensively record transactions involving financial derivatives. "The Maastricht rules can be circumvented quite legally through swaps," says a German derivatives dealer.

At some point Greece will have to pay up for its swap transactions, and that will impact its deficit. The bond maturities range between 10 and 15 years. Goldman Sachs charged a hefty commission for the deal and sold the swaps on to a Greek bank in 2005.

The bank declined to comment on the controversial deal. The Greek Finance Ministry did not respond to a written request for comment.

Cost of Greek debt soars

Eurozone governments are today coming under increasing pressure to quickly release emergency loans to Greece, as opinion hardens on the markets that Greece will not be able to honour its debts.

The Greek government's announcement on 23 April that it will seek emergency support from the eurozone and International Monetary Fund has failed to stem a sharp rise in the interest investors charge on Greek government debt, or the cost of insuring it.

Yields on Greek two-year bonds this morning climbed to almost 14%, a record high for the eurozone, and higher than the yields charged to Argentina (which defaulted on its debt in 2001), Venezuela and Pakistan.

There is not going to be a default, there is not going to be debt restructuring as part of the programme

Yields on ten-year bonds reached 9.83%, over 670 basis points higher than those on German bonds, the benchmark rate for the eurozone. Three weeks ago, yields on ten-year bonds were at an, already high, 7.4%.

The spike in yields suggests that investors are pricing in a debt restructuring – that is, they are assuming that Greece will seek to negotiate a reduction or deferral in its obligations to investors – and that they do not believe that the eurozone can or will prevent restructuring.

The cost of insuring €10 million of Greek debt with credit default swaps has jumped by €100,000 since Friday.

Thomas Mayer, chief economist for Deutsche Bank, today described the rising yields as an “insolvency death trap”.

Germany's stance

The mood on the market has not been helped by a tough message from the German government that it will only provide financial support if Greece commits itself to tough economic restructuring measures. Angela Merkel, Germany's chancellor, said yesterday that Greece “must do its homework” before getting financial aid.

The German parliament, which must vote to approve any aid, will be briefed about Greece's situation on Wednesday by Dominique Strauss-Khan, the IMF's director-general, and by Jean-Claude Trichet, the president of the European Central Bank. Both Strauss-Khan and Trichet will urge the parliament to quickly approve aid to prevent Greece's situation from becoming any worse.

Emergency loan facility

Officials from the European Commission and IMF are in Athens negotiating with the Greek government on the restructuring programme it will implement in exchange for support.

Marco Buti, the Commission's director-general for economic and financial affairs, said today that the programme would be finalised in the next few days, and would be designed to ensure that Greece meets its obligations to investors.

“There is not going to be a default, there is not going to be debt restructuring as part of the programme,” he said.

“Having a programme will help a lot in [providing] stability and reassuring markets,” he said. He said that it would be a “very serious programme of adjustment”, spanning at least three years.

He said that it is “a question of days” before member states complete all the internal procedures necessary for the provision of financial support.

Ministers agreed on 11 April to set up an emergency loan facility, funded jointly by the eurozone and IMF, as a response to Greece's debt crisis. It would provide finance to Greece at rates substantially lower than it is currently paying on the markets. The programme is expected to last for three years, with the eurozone providing around two-thirds of the total support. The facility's budget for 2010 is around €45 billion, with €30 billion to be provided by the eurozone and €15 from the IMF. Germany would contribute €8.4bn, the largest single contribution from the eurozone.

Daniel Gros, director of the Centre for European Policy Studies, said that the loan facility was a “recipe, in my view, for potential political disaster”.

“Market participants don't think it would work,” he added.

Gros said that the facility was unlikely to restore Greece's fiscal health, and member states would face difficult decisions after 2010 on whether to provide more support or to allow Greece to default. “When that [€45 billion] is used up you cannot refuse the next tranche,” he said. “Whoever said no would be responsible for a catastrophe,” he added, warning that “this could be the end of political union in Europe”.

Gros is advocating that Greece negotiate with its creditors on a five-year deferral of payment.

27-04-2010 om 22:42 geschreven door Vorser-Raadgever  

(Iemand met de borderline-persoonlijkheidsstoornis heeft vaak een laag gevoel van eigenwaarde en een sterke neiging tot extreme oordelen. In relaties met vrienden en/of partner is het vaak alles of niets, vaak eerst alles en daarna plotseling niets.

Het lage gevoel van eigenwaarde leidt soms tot zelfbeschadigend gedrag (automutilatie, bijv. zichzelf bewust snijden of branden), ook in combinatie met manipulatie, maar sommige Borderline-patiënten proberen hun onzekerheid te overschreeuwen door provocerend gedrag, waarbij je juist geen onzekerheid zou verwachten.)

How Much is a Miner's Life Worth?

Black Hole, Black Death

By JEFFREY ST. CLAIR

This is an excerpt from Jeffrey St. Clair's environmental history, Born Under a Bad Sky..

The only thing more predictable than the deaths of those twelve miners in the Sago coal mine on January 2, 2006 was the Bush administration’s rush to exploit a tragedy that they helped foster.

Since 2001, Big Coal has benefited as Washington regulators have turn a blind eye to their rampages across Appalachia. The cost of such official laxity is borne by decapitated mountains, buried and polluted streams, and hundreds of miners injured and killed by an industry that has been liberated from even the most basic regulations governing worker safety and environmental protection.

The Sago miners didn’t even have the minimal protections afforded by membership in a union. In the economics of coal country these days people are so desperate for a job that they will sign up for the most dangerous kind of work while asking few questions about the risks or the precautions taken by the companies. And that’s exactly the way Big Coal wants it.

Since Bush arrived in Washington, more than 230 coal miners have perished in 206 mine accidents. Hundreds of others have been injured. Thousands suffer from chronic ailments and lung diseases caused by hazardous working conditions.

The Sago mine was a death trap. In 2005 alone, the Mine Safety and Health Administration slapped the mine with 208 citations for violations, ranging from the accumulation of flammable coal dust to ceiling collapses.

The accident rate at Sago was abysmal. In 2004, Sago had an accident rate of 15.90 accidents per 200,000 man-hours worked. This rate is nearly three times more than the national average of 5.66. The next year was even worse. In 2005, Sago’s accident rate spiked to 17.04, with at least fourteen miners injured.

But these citations and accidents came without regulatory sanction. Most of them resulted only in negligible fines. In total, the mine was hit with just $24,000 worth of penalties. It’s much cheaper to pay the fine than to fix the problems, even when the conditions are lethal. For example, in 2001 Jim Walters Resources paid only $3,000 in fines for an accident that led to the deaths of thirteen miners in Alabama. That’s $230.76 per dead miner. The company earned more than $100 million that year. Other companies have paid less than $200 in fines for fatalities linked to safety violations.

And these token fines often go unpaid by the mining companies. A review of the Mine Safety and Health Administration’s records since 2000 reveals that the agency has hit the mining industry with $9.1 million in fines following fatal incidents. But the companies have paid less than 30 percent of that puny amount.

All a company has to do is appeal its fine, and it will likely be reduced. More than $5.2 million in fines have been reduced to $2.5 million following appeals. Another $2.2 million is unpaid pending appeal. The agency lists more than $1.1 million in fines as being delinquent, but most of those mines remain in operation.

Under the Bush administration, Big Coal has essentially been handed the responsibility for regulating its own behavior, with few questions asked. Even in the aftermath of the Sago disaster there were no serious calls for congressional hearings or criminal sanctions against the mine bosses and their corporate chieftains. The biggest outrage was reserved for the false report, which stated that the twelve miners had miraculously survived their ordeal in the poisonous pit, where carbon monoxide levels had reached 1,300 parts per million, more than three times the maximum safety level.

Naturally, the Democrats offer the miners almost no relief. In the 2004 presidential campaign, when the election hinged on results from the coal belt, John Kerry wrote off the mining country of southeast Ohio and West Virginia, counties burdened by the highest unemployment in country, and lost by landslide margins to Bush.

If you’re going to tie black ribbon on the gates of the White House, you might as well wrap one around a tree outside one of the Kerry-Heinz mansions, as well. Neither party gave a damn about the lives of those men.

26-04-2010 om 23:43 geschreven door Vorser-Raadgever  

As homeowners were falling behind on their subprime mortgages, wreaking havoc for investors that owned slices of their mortgages in securities peddled by Wall Street, Goldman Sachs was "well positioned," according to internal company emails from top executives.

The firm had "the big short," declared chief financial officer David Viniar -- Goldman Sachs was making money off the souring of the very securities it had peddled to the market.

The internal emails released Saturday by the Senate Permanent Subcommittee on Investigations paint a picture long known by most of the country, yet never before so vividly and explicitly articulated by Goldman officials. (Scroll down to see the full text of the emails.) As early as May 2007, as homeowners were being crushed under the weight of subprime mortgages, the most profitable firm on Wall Street had long taken out a form of insurance on those delinquencies.

The firm made money on the upside -- originating, securitizing and selling subprime mortgage-based securities to investors -- and on the downside, thanks to the insurance.

"Bad news," a May 17, 2007, email began from one Goldman employee to another. A security the firm had underwritten and sold had just lost value, costing Goldman about $2.5 million.

Further down in the email, the employee, Deeb Salem, wrote "Good news...we own 10mm protection...we make $5mm."

The firm made $5 million betting against the very securities it had underwritten and sold.

In a July 25 email that year, Gary Cohn, the firm's chief operating officer, wrote Viniar to update him on the firm's mortgage market activities. The firm lost about $322 million on residential mortgages -- but it made $373 million on its bets against the market, bets that increased in value as the market tanked.

About 25 minutes later, Viniar wrote back, "Tells you what might be happening to people who don't have the big short." The firm made $51 million that day.

"There it is, in their own words: Goldman Sachs taking 'the big short' against the mortgage market," subcommittee chairman Sen. Carl Levin (D-Mich.) said in a statement accompanying the release of the internal emails.

"Investment banks such as Goldman Sachs were not simply market-makers, they were self-interested promoters of risky and complicated financial schemes that helped trigger the crisis," Levin said. "They bundled toxic mortgages into complex financial instruments, got the credit rating agencies to label them as AAA securities, and sold them to investors, magnifying and spreading risk throughout the financial system, and all too often betting against the instruments they sold and profiting at the expense of their clients."

Levin's panel points out that in the firm's 2009 annual report, Goldman Sachs stated that the firm "did not generate enormous net revenues by betting against residential related products."

"These e-mails show that, in fact, Goldman made a lot of money by betting against the mortgage market," Levin said.

Top Goldman Sachs executives will testify before Levin's panel on Tuesday to answer for their subprime activities. The panel is using the firm as a case study to focus on the role played by investment banks in contributing to the worst financial crisis and economic downturn since the Great Depression.

The nearly 18-month-long investigation has already netted impressive results. The panel exposed the subprime shenanigans at failed lender Washington Mutual, and how lax federal supervision allowed it to become the biggest bank failure in U.S. history, and this week it showed how the major credit rating agencies essentially worked with Wall Street in allowing the firms to peddle AAA-rated securities that had no business ever earning top ratings. That lulled investors into buying what they were told was gold but was really just lead.

Goldman Sachs is under a particularly harsh glare, as its profits have engendered the kind of enmity normally reserved for swindlers. The Securities and Exchange Commission filed charges against the firm April 16 for defrauding investors. Goldman vigorously denies that it did anything wrong.

In a Nov. 17, 2007, email, Goldman's chief executive officer, Lloyd Blankfein, wrote to his top lieutenants in response to an upcoming New York Times story about how the firm had profited off the souring subprime market: "Of course we didn't dodge the mortgage mess. We lost money, then made more than we lost because of shorts."

Blankfein is one of the top executives to be questioned Tuesday by Levin.

In an Oct. 11 email that year, one Goldman employee, reacting to news that Moody's Investors Service had downgraded $32 billion in mortgage-related securities, wrote to a colleague: "Sounds like we will make some serious money."

"Yes, we are well positioned," the colleague responded.

Most investors lost money off that downgrade. But Goldman had been shorting the market.

As of November 2007, Goldman had about $2.1 billion worth of long positions in subprime mortgage products, meaning it was betting that those securities would increase in value, according to the firm's 2008 annual filing with the SEC.

But in a cautionary note to investors and regulators, the firm also noted that "At any point in time, we may use cash instruments as well as derivatives to manage our long or short risk position in the subprime mortgage market."

25-04-2010 om 23:01 geschreven door Vorser-Raadgever  

Bisschop Vangheluwe bekent misbruik jongen

Seksueel misbruik kan niet meer verjaren in Nederland

Daders van seksueel misbruik zullen in Nederland in de toekomst tot aan hun dood kunnen worden aangeklaagd en vervolgd voor hun daden. Als het aan de Nederlandse minister van Justitie, Ernst Hirsch Ballin, ligt, zal de huidige termijn waarin slachtoffers aangifte mogen doen, vervallen. Dat liet de uittredende minister weten aan RTL Nieuws.

Een huidige meerderheid in de Tweede Kamer van in ieder geval PvdA, CDA en VVD is daar ook voor, zo bleek eerder al. Eerder deze week had de minister aangekondigd dat hij de afschaffing van de verjaringstermijn zou bekijken, maar hij is nu al tot de conclusie gekomen dat seksueel misbruik altijd vervolgd moet kunnen worden.

Kerk
Hirsch Ballin vindt dat het strafrecht bij dit "ernstige misdrijf" altijd van kracht moet kunnen blijven, omdat volgens hem steeds weer blijkt dat veel slachtoffers enorme moeite hebben om melding te maken van hetgeen hen is overkomen. Dat blijkt volgens hem ook weer bij de misstanden binnen de katholieke kerk en kerkelijke instellingen die nu naar buiten komen. Slachtoffers durven hier soms tientallen jaren later pas iets over te zeggen.

De afgelopen jaren is de verjaringstermijn al enkele keren verruimd in Nederland. Momenteel bedraagt hij twintig jaar en gaat hij lopen vanaf het achttiende levensjaar van het slachtoffer. Die kan dus aangifte doen tot aan zijn 38ste jaar.

Het voorstel moet nog worden uitgewerkt en zal alleen gelden voor toekomstige gevallen. (anp/sps)

27/03/10 23u08

http://www.gva.be/dekrant/experts/johndewit/mogen-pedofiele-misdrijven-pas-na-30-jaar-verjaren.aspx



en voor één keer luisteren we naar VLD en het gaat dus NIET over B-H-V

Mogen pedofiele misdrijven pas na dertig jaar verjaren?

16/04/'09 16 APRIL 2009 - Moeten pedofielen strenger aangepakt worden? Mogen hun feiten pas na dertig jaar verjaren in plaats van na tien zoals nu het geval is? Alvast Sabien Lahaye-Battheu (Open Vld) en Daniël Bacquelaine (MR) willen dat en ze dienden elk afzonderlijk een wetsvoorstel daarvoor in. De Kamercommissie Justitie organiseerde hierover hoorzittingen net voor het paasreces. De meeste getuigen wezen het voorstel af, ze willen de toestand houden zoals hij nu is. Ook Child Focus deed dat. Er kwamen ook alternatieven aan bod: een verjaringstermijn van 15 jaar in plaats van 30 en een wijziging van de burgerlijke procedure voor schadevergoeding. (Een tweede artikel over de hoorzittingen over pedofilie gaat over woonverboden, websites met namen van pedofielen en de meldingsplicht. De verwijzing naar dat stuk vindt U onderaan dit stuk, nvdr).

WAT IS VERJARING?

Verjaring wil zeggen dat een misdrijf na een bepaalde tijd niet meer wordt vervolgd. Men laat de zaak dus zo. Daarvoor zijn drie grote redenen:

* De wet van het vergeten. Na verloop van tijd verstoort het oprakelen van een misdrijf de openbare orde meer dan de bestraffing nog nuttig zou zijn.

* De wroeging van de dader. Men gaat ervan uit dat de dader in de loop der jaren voldoende werd gestraft door gevoelens van spijt en berouw of angst.

* De bewijsproblematiek. Nuttige sporen en bewijsstukken raken verloren en getuigen herinneren zich niet meer wat ze zagen.

HOE IS DE BELGISCHE REGELING?

In België verjaren de ergste misdaden, die voor assisen moeten komen, na 15 jaar. Andere misdaden, die bij verzachtende omstandigheden naar de correctionele rechter kunnen worden gestuurd, verjaren na 10 jaar. Correctionele feiten (diefstallen e.d.) verjaren na 5 jaar, overtredingen na 6 maanden.

Deze termijnen kunnen telkens éénmaal worden verlengd en dus oplopen tot het dubbele. Het is zo dat het misdrijf moet uitkomen tijdens de eerste fase (de eerste vijf jaar bv.). Het onderzoek moet dus in die eerste periode starten. Maar daarna kan de termijn nog eens verlengd worden tot in totaal 10 jaar na het misdrijf.

Alleen genocide, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid verjaren nooit.

HOE VERJAREN PEDOFIELE MISDRIJVEN?

Voor seksuele misdrijven met minderjarigen is er een speciale regeling, die op twee punten van de klassieke regeling afwijkt.

1. De verjaringstermijn start pas als het slachtoffer meerderjarig (18 jaar) is.

2. Als de misdaad wordt gecorrectionaliseerd, dan nog blijven de verjaringstermijnen die van een misdaad (10 jaar X 2). Voor alle andere misdaden zakken de verjaringstermijnen bij correctionalisering naar 5 jaar (X 2).

Deze afwijkende regeling heb je voor: aanranding en verkrachting van minderjarigen; jeugdbederf; pooierij met een minderjarige; genitale verminking van minderjarige meisjes; mensenhandel met seksuele uitbuiting van minderjarigen.

De redenen van dit aparte regime dat in twee fasen in 1995 en 2000 werd ingevoerd, waren:

* Meestal staat de dader te dicht bij het slachtoffer omdat de feiten in het gezin gebeurden en het slachtoffer als minderjarige daar nog woont.

* Het slachtoffer is op het moment van de feiten bang van de dader omdat hij heel veel invloed heeft.

* De feiten veroorzaken zo'n trauma dat het slachtoffer op dat moment niet durft optreden.

WAT WIL OPEN VLD?

Volgens Sabien Lahaye-Battheu (Open Vld) druist verjaring in dit geval in tegen het rechtsgevoel van de slachtoffers en van de maatschappij. Het systeem van verjaring biedt bovendien de mogelijkheid om vertragingstechnieken te gebruiken en zo aan de straf te ontsnappen. Verjaring heeft volgens Open Vld zijn nut voor misdrijven die onmiddellijk aan het licht komen, maar niet voor seksuele misdrijven tegen minderjarigen die soms pas na vele jaren bekend raken. Daarom moet de verjaringstermijn verlengd worden van tien naar dertig jaar. De MR ontwikkelt in haar voorstel een soortgelijke redenering.

Concreet: een 25-jarige vader die zijn vijfjarig dochtertje verkracht kan daarvoor - in het voorstel Lahaye-Battheu - nog door de rechter veroordeeld worden tot het moment dat hij 98 jaar wordt. De verjaringstermijn start immers als het kind 18 jaar is (de vader is dan 38) en dan lopen twee termijnen van 30 jaar.

De Kamercommissie Justitie organiseerde de voorbije weken hoorzittingen over deze voorstellen.

WAT VINDEN DE WETENSCHAPPERS?

De Dienst voor Strafrechtelijk Beleid deed een onderzoek naar de toepassing van de wetten van 1995 en 2000, die de huidige, speciale regeling voor verjaring van pedofiele misdrijven invoerden. Onderdirecteur Freddy Gazan stelde het voor tijdens de hoorzittingen.

Gazan ging na of de nieuwe startdatum van de verjaring (18 jaar) tot meer klachten en veroordelingen heeft geleid.

De resultaten waren magertjes. De meeste arrondissementen hadden geen cijfers; enkele arrondissementen hadden er een paar. Alleen in Antwerpen en Brussel waren er beduidend meer. In de eerste elf jaar van de wet (tussen 1996 en 2006) telde Antwerpen gemiddeld slechts 14 extra zaken. In 1997, het jaar met de meeste extra zaken, waren er 36, waarvan er 19 geseponeerd werden.

Het onderzoek wijst uit dat er maar weinig klachten bijkomen door de nieuwe wet en dat ze vooral meer worden geseponeerd.

De DSRB is tegen een verlenging van de verjaringstermijn. Waarom?

* Al in 1995 somde de minister van Justitie een serie nadelen op van de huidige wet, die nog sterker zullen spelen: het is moeilijk om zaken zo laattijdig nog te bewijzen (getuigen zijn overleden of van alles vergeten, lichamelijk onderzoek is onmogelijk, sporen zijn verdwenen); het slachtoffer verliest geloofwaardigheid door zo lang met een klacht te wachten; de rechten van verdediging worden geschonden door zo'n laattijdige behandeling; het is moeilijk om de periode van de criminele feiten en de aard van de verzwarende omstandigheden precies te omschrijven.

* Onderzoek van de Franse Senaat uit 2007 toonde aan dat - buiten Engeland en Wales waar alle zware misdaden onverjaarbaar zijn - geen enkel land een verjaringstermijn van meer dan 20 jaar heeft, ongeacht de leeftijd van het slachtoffer. Bovendien heeft België nu al een van de meest repressieve wetten met betrekking tot dit soort misdrijven.

* Niet alleen het slachtoffer, maar ook het parket en derden kunnen dan zoveel later klacht indienen. Dat kan voor serieuze problemen zorgen als de slachtoffers hun zaak willen vergeten en voortgaan met hun leven.

* En wat als het slachtoffer dood is? Loopt de verjaringstermijn van de misdaden van de dader dan nog verder? Natuurlijk wel, meent de DSRB, en hij wil dat de wet in die zin verduidelijkt wordt.

* En wat met het misdrijf schuldig verzuim? Momenteel is het zo dat iemand die de feiten kende, maar niet optrad en haar kop in het zand stak, door de lange verjaringstermijn de dader kan aangeven, zodat hij vervolgd wordt en de persoon die schuldig verzuim pleegde niet. Omdat voor haar de verjaringstermijn véél korter is, nl. 5 jaar! Dit probleem zal nog erger worden als de verjaringstermijn op 30 jaar komt. De DSRB wil op dit vlak zeker een aanpassing van de wet zodat de verjaringstermijnen voor verkrachting van minderjarigen en voor schuldig verzuim in dezelfde zaak, ook dezelfde zijn.

Gazan beklemtoonde dat zedenfeiten met minderjarigen vele eeuwen onder de mat werden geveegd, maar sinds de zaak-Dutroux worden ze echt wel ernstig genomen door het gerecht en zijn ze ook bespreekbaarder bij de bevolking. Is het dan nog nodig om een aparte behandeling te geven aan zedendelinquenten en niet aan fysieke geweldenaars? Moeten voor exhibtionisten strengere (proceduriële) regels en straffen gelden dan voor de dader van een gewelddadige sack-jacking? De DSRB vindt alvast van niet.

Gert Vermeulen (strafrecht, Universiteit Gent) was ook tégen het verlengen van de huidige verjaringstermijn. "Dat zou nog nuttig zijn, als de opsporing niet op tijd rond zou geraken, maar dat lukt momenteel wel. Bovendien krijgen de Vertrouwenscentra twee keer zoveel meldingen van kindermisbruik binnen als de politie. Laat ons liever wat meer investeren in deze therapeutische aanpak, want die heeft veel meer succes".

WAT VINDT HET GERECHT?

Cédric Visart de Bocarmé, procureur-generaal van Luik, sprak zich ook uit tegen een verlenging van de verjaringstermijn. Om de gekende reden, maar ook omdat men dan het systeem van verjaring verlaat. Na zestig jaar kan men niet meer van verjaring spreken.

Bovendien wordt de hele logica van de verjaring door elkaar gehaald: een moord zal na het voorstel-Lahaye-Battheu twee keer sneller verjaren dan een aanranding van een minderjarige en dat stoort het rechtsgevoel.

Volgens de procureurs-generaal is de verlenging van de verjaringstermijn ook nutteloos, omdat dit soort daders toch altijd meerdere feiten plegen. En door het systeem van eenheid van opzet start de verjaringstermijn altijd maar pas vanaf het allerlaatste feit.

De parketten vrezen dat de slachtoffers er zeker niet beter van worden. Waarom zo'n zwaar dispositief vele jaren na de feiten opstarten, met alle emotionele gevolgen voor de slachtoffers vandien, als de kans op resultaat toch klein is. Een verlenging van de verjaringstermijn zal vooral tot meer seponeringen van laat ingediende klachten leiden, vrezen de pg's.

De Orde van Franstalige advocaten sprak zich radicaal tegen het voorstel uit, de Orde van Vlaamse Balies nam geen standpunt in.

WAT VINDEN DE SLACHTOFFERS?

De slachtofferorganisaties reageerden verdeeld. Sommige steunden het voorstel-Lahaye-Batheu, maar de bekendste, Child Focus, was tegen.

1. Kristine Kloeck, algemeen directeur van Child Focus, sprak zich tegen de verlenging van de verjaringstermijn uit. "Slachtoffers zijn niet uit op wraak en ze zijn niet gebaat bij een levenslang slachtofferschap. Ze willen vooral erkenning van de gruwelijke feiten en willen na verloop van tijd met hun leven verder gaan. Bovendien wisselen de rollen soms af: 40% van de daders was vroeger ook slachtoffer. Child Focus wil de belangen van het slachtoffer niet uitspelen tegen die van de dader". Volgens Kloeck is dat zeker niet nuttig bij criminele feiten die zich voor 85% binnen het gezin of de familiale context afspelen.

"We moeten alles doen op het moment van de feiten zelf of kort daarna. Als men vele jaren later nog gerechtelijk optreedt, dan dreigen heel oude wonden opnieuw opengereten te worden en dat is niet goed".

Het voorstel-Lahaye-Battheu richt zich volgens Child Focus blijkbaar op die 2% zedendelinquenten die feiten plegen buiten de familiale context en die wellicht altijd zullen hervallen. Kloeck vond dat er voor die groep al voldoende maatregelen zijn: de straf, terbeschikkingstelling na de straftijd en onbeperkte internering. Voor haar was er geen nood aan een verlenging van de verjaringstermijn tot dertig jaar, die volgens haar "het proportionaliteitsbeginsel schendt".

Child Focus meent dat het belangrijker is om de rechten van de slachtoffers in alle fasen van het geding te verbeteren en om hulpverlening uit te bouwen. "Wij krijgen vaak telefoontjes van pedofielen die geholpen willen worden, maar voor wie geen plaats is".

Kloeck stelde bovendien dat de federale overheid nog altijd geen werk heeft gemaakt van het POKO, een instituut binnen het gevangeniswezen dat zeden- en andere delinquenten zou onderzoeken en hun recidivekansen zou bestuderen. Het instituut werd zo'n vijftien jaar geleden beloofd door toenmalig justitieminister...Stefaan De Clerck. Er was zelfs een budget voor uitgetrokken en er was een locatie, maar uiteindelijk is het er nu nog altijd niet. Dat zijn de prioriteiten voor Child Focus.

2. De Werkgroep SOS I, die incestslachtoffers vertegenwoordigt, vond daarentegen dat het voorstel-Lahaye-Battheu een stap in de goede richting was.

Deze werkgroep pleitte voor een opname van een nieuw misdrijf in het strafwetboek: incest. Bij incest moet afwezigheid van toestemming altijd worden verondersteld, ook als het slachtoffer meerderjarig is. Incest moet gedefinieerd worden als "ieder seksueel misbruik door de ouder van iemand met wie het huwelijk uitgesloten is". Seksueel misbruik door schoonouders, ooms, tantes, broers, zussen, samenwonende bijzitten van de ouders moet eveneens als incest worden gedefinieerd. En de straf hiervoor moet altijd tussen de 20 en de 30 jaar liggen.

De verjaringstermijn om klacht in te dienen moet onbeperkt zijn: géén verjaring dus.

WELKE ALTERNATIEVEN?

Tijdens de hoorzittingen werden twee alternatieve voorstellen geformuleerd.

Professor en advocaat-generaal bij het Hof van Cassatie Damien Vandermeersch kon er zich in vinden om de verjaringstermijn desnoods op te trekken van tien jaar (X 2) naar vijftien jaar (X 2). Dan wordt hij even lang als die van de zwaarste, niet-correctionaliseerbare misdaden en dat zou nog logisch zijn.

Professor Thierry Moreau (UCL) pleitte voor een versoepeling van de burgerlijke procedure, zodat een slachtoffer later makkelijker schadevergoeding zou krijgen. "Voor de slachtoffers is het vooral van belang dat de feiten worden erkend door de dader. Voor de dader is het vooral van belang dat hij niet vervolgd wordt. Ervaringen uit de praktijk wijzen uit dat daders bekennen als er geen straf meer aan vast hangt, ze zijn dan ook bereid om een schadevergoeding te betalen. In plaats van de verjaringstermijn te verlengen, zouden we dus beter de burgerlijke procedure hervormen".

Nu is de verjaringstermijn in principe vijf jaar vanaf het moment dat het slachtoffer zijn schade en de identiteit van de dader kent. Die termijn kan oplopen tot 20 jaar en wordt geschorst tijdens de minderjarigheid. Moreau vond dat het beter was om daar aan te werken.

24-04-2010 om 00:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

23-04-2010 om 23:31 geschreven door Vorser-Raadgever  

22-04-2010 om 23:34 geschreven door Vorser-Raadgever  

Waarom zon, wind en water nog veel tijd nodig hebben

Zonnepanelen, windmolens, waterkrachtcentrales,... het zijn allemaal middelen om energie op een ecologische manier op te wekken. Waar Denemarken gelooft dat natuurlijke bronnen in al ons energieverbruik kunnen voorzien, denken landen als Frankrijk en de Verenigde Staten opnieuw aan kernenergie. Groene energie en kernenergie zijn allebei een mogelijkheid om de fossiele brandstoffen te vervangen. En toch kunnen ze maar niet hand in hand gaan.

Per persoon moeten we voor 40 jaar energie op een hoeveelheid kernafval ter grootte van een tennisbal rekenen. Die tennisbal wordt dan ook pak groter als we bedenken dat de inhoud duizenden jaren schadelijk blijft

Het probleem met zonne-energie is dat het momenteel verkocht wordt als de oplossing voor al onze problemen

Energiejournalist William Tucker

Noorwegen is vandaag het meest succesvolle Europese land op het vlak van waterkracht. Het land haalt liefst 98 procent van zijn energie uit waterkracht

21-04-2010 om 23:08 geschreven door Vorser-Raadgever  

Upper Big Branch Mine Disaster

From SourceWatch

The Upper Big Branch mine disaster occurred on April 5, 2010 at Massey Energy's Upper Big Branch Mine at Montcoal in Raleigh County, West Virginia. Twenty-nine miners were killed^[1] following an explosion 980 feet underground. Two miners have been hospitalised. The accident was the worst in the United States since 27 miners were killed at Orangeville in Utah, in 1984.^[2]

Response to the disaster

On April 6, Massey Energy stated that the rescue effort for the missing miners has been "suspended due to conditions underground." It stated that "rescue efforts will resume as soon as conditions allow."^[3] The following day, Massey Announced that the company has four drilling rigs on site "drilling bore holes approximately 1100 feet into the mine to bring the atmospheric conditions to a safe level that will allow the mine rescue teams to re-enter and continue their search and rescue efforts." One hole has been completed but with the others with a substantial way to go.^[4]

The Upper Big Branch Mine is in the Coal River Valley, three miles south of Whitesville. It is operated by Performance Coal, a subsidiary of Massey. The non-unionized mine lies beneath a vast expanse of Massey-operated mountaintop removal surface mines.^[5]

Mine-safety experts said explosions are typically caused by high levels of methane produced during longwall mining, which mining companies try to dilute with ventilation systems, although Massey has been repeatedly cited for violating this requirement.^[6]

Following the disaster, Representative George Miller (D-Calif.), the chairman of the House Education and Labor Committee, dispatched two committee staff aides to West Virginia to investigate the accident. Miller's committee oversees the U.S. Mine Safety and Health Administration (MSHA). In 2006 Miller succeeded in getting mine-safety reforms, which were initially supported by the National Mining Association, through the House but they lapsed in the Senate.^[7]

On April 8, Massey informed shareholders that prior to the explosion the company had planned to ship 1.6 million tonnes of coal from the mine in the remainder of 2010. Massey stated that in its sale plan the coal would have been sold for $91.00 per ton. The company also stated that it planned to redeploy miners from the UBB mine to other mines to enable increased production elsewhere. However, it indicated that it did not anticipate that it could increase production from other mines to meet the shortfall from the mine closure.^[8]

President Obama Blames Massey Management for Accident

On April 15, 2010 President Obama told reporters that he believed the accident could have been averted by Massey Energy management. "This tragedy was triggered by a failure at the Upper Big Branch mine, a failure first and foremost of management, but also a failure of oversight and a failure of laws so riddled with loopholes that they allow unsafe conditions to continue," said President Obama.

The President added, "Owners responsible for conditions in the Upper Big Branch mine should be held accountable for decisions they made and preventive measures they failed to take."

"Stronger mine safety laws were passed in 2006 ... but safety violators like Massey have still been able to find ways to put their bottom line before the safety of their workers, filing endless appeals instead of paying fines and fixing safety problems," President Obama said.

Shortly after the accident President Obama ordered mine safety officials to report on the explosion, including the mine's safety record and what steps the government could take to prevent further disasters.

Other critics blamed Massey management for the failure. The company defended its record, saying that its accident rate hit an all-time low.^[9]

History of Safety Violations at the mine

W.V. Coal Mine Had 53 Safety Violations In March Alone

According to Mine Safety and Health Administration (MSHA) data, the Upper Big Branch mine has had six violations related to ventilation since January and four since March 17, including for failing to control coal dust; improperly planning to ventilate the mine of dust and the combustible gas methane; inadequate protection from roof falls; failing to maintain proper escapeways; and allowing the accumulation of combustible materials.^[1]

In 2009, the mine had 50 "unwarrantable failure citations," the most serious findings of negligence a mine inspector can issue, and more than ten percent of the enforcement actions taken by MSHA at the mine, as compared to about two percent at mines nationwide.^[2] MSHA had proposed penalties of $900,000 in 2009 resulting from 458 total safety violations at the mine.^[3]

Since January 1, 2010, the MSHA has issued Performance Coal 115 safety violations for the Upper Big Branch mine. For six of the past ten years, it has exceeded the national average in safety violations.^[4] There have been three other fatalities at the Upper Big Branch mine in the last 12 years.^[5]

According to an April 6, 2010 article in the New York Times: "In the past two months, miners had been evacuated three times from the Upper Big Branch because of dangerously high methane levels, according to two miners who asked for anonymity for fear of losing their jobs. Representative Nick J. Rahall II, a Democrat whose district includes the mine, said he had received similar reports from miners about recent evacuations at the mine, which as recently as last month was fined at least three times for ventilation problems, according to federal records."^[6]

In response to the long list of safety violations at the mine, Massey CEO Don Blankenship said: "Violations are unfortunately a normal part of the mining process.” Around 2 a.m. on April 6, Blankenship arrived at the mine to announce the death toll to families who were gathered at the site. Escorted by at least a dozen state and other police officers, Blankenship prepared to address the crowd, but was shouted down as the crowd accused him of caring more about profits than miners’ lives. After another Massey official informed the crowd of the death toll, one miner threw a chair. Several people yelled at Blankenship that he was to blame before he was escorted from the scene.^[6]

According to West Virginia resident and Ohio Valley Environmental Coalition activist Maria Gunnoe: "These [mine safety] violations are public, and they often don’t surface or get talked about until something like this happens. And that’s a part of the problem here. Massey Energy is allowed—is being allowed to get by with these violations, and in some cases they’re not even made to correct these problems. They’re allowed to send these men back into unsafe situations. And it has created an extremely unsafe environment for these miners."^[7]

In a March 2010 Prospectus, Massey lists as a risk factor that "the Mine Safety and Health Administration or other federal or state regulatory agencies may order certain of our mines to be temporarily or permanently closed, which could adversely affect our ability to meet our customers’ demands."^[8]

In particular, it states that the "MSHA or other federal or state regulatory agencies may order certain of our mines to be temporarily or permanently closed. Our customers may challenge our issuance of force majeure notices in connection with such closures. If these challenges are successful, we may have to purchase coal from third party sources to satisfy those challenges, negotiate settlements with customers, which may include price reductions, the reduction of commitments or the extension of the time for delivery, terminate customers’ contracts and/or face claims initiated by our customers against us. The resolution of these challenges could have a material adverse impact on our cash flows, results of operations or financial condition."^[8]

According to the New York Times, Massey was able to get around the safety regulations implemented by the 2006 MINER Act by aggressively and consistently challenging the company's many violation citations. Unresolved challenges were part of the reason the Upper Big Branch mine was removed from the "potential pattern of violation" list in 2007. Had this not happened, the Mine Safety and Health Administration would have had more power to shut down the mine until the safety violations were resolved.^[9]

Massey CEO Don Blankenship

Don Blankenship: Friends of America Rally

Don Blankenship has served as a director of Massey Energy Company since 1996, and has been Chairman and Chief Executive Officer since November 30, 2000. He also serves as a a director of the Center for Energy and Economic Development, a director of the National Mining Association, Mission West Virginia Inc, and is on the U.S. Chamber of Commerce board of directors.^[1][2] He is also a member of the American Council for Clean Coal Electricity.^[3]

Washington political journalist Michael Tomasky claims that Blankenship is "famous in West Virginia as the man who successfully bought himself a state supreme court justice in 2004 and then tried to buy himself the state legislature, failing spectacularly at the latter effort."^[4]

Blankenship is outspoken in declaring that climate change is a hoax. At a public speech to the Tug Valley Mining Institute on Nov 20 Blankenship called House Speaker Nancy Pelosi, Senator Harry Reid and former Vice President Al Gore "crazies" and "greeniacs" and stated, "I don't believe climate change is real." He referred to the support of President Jimmy Carter for energy conservation in the 1970s to communism: "Buy a smaller car? Conserve? I have spent quite a bit of time in Russia and China, and that's the first stage." In a letter to the editor of the Charleston (WV) Gazette dated Oct. 30, 2009 Blankenship denied that global warming exists, and stated: "Why should we trust a report by the United Nations? The United Nations includes countries like Venezuela, North Korea, and Iran." ^[5]

In 2009, Blankenship, along with other members of the the US Chamber of Commerce like Verizon, sponsored the 2009 “Friends of America Rally.” The rally was to drum up public support against calls for government regulation of mountaintop removal mining. The rally is seen as having the same type of support as Tea Party Patriots.^[6]

Massey and Unions

Don Blankenship: "Sell Coal Cheaper And Drive Union Coal Out of Business"

In 2008, the company had 6,743 employees.^[1] Of these, only 1.3% -- or approximately 87 -- were represented by the United Mine Workers of America. In a March 2010 prospectus, Massey stated that union members were "spread out amongst five of our coal preparation plants" which handled "approximately 15.8% of our coal production." However, the company states that the "collective bargaining agreements with the UMWA have expired" and that "there are no ongoing negotiations" at present.^[2][3]

The company, particularly under Don Blankenship, has actively worked to suppress union membership, preferring to pay legal fees than hire unionized mine workers.^[4]In a 1986 film documenting his role in stopping striking miners at Massey operations in Appalachia (see video), Blankenship was frank about his goals to destroy unionization, in order to sell coal cheaper: "non-union competitors have a tremendous advantage and therefore they sell coal cheaper and drive union coal operations out of business."^[5]

The United Mine Workers once represented nearly 90 percent of the U.S.'s 400,000 mine workers in the 1960s, but in 2010 represents less than a third of the remaining 10,000 or so coal miners. Part of the decline has been attributed to Blankenship, who was a division manager for Massey in the mid-1980s and helped run a successful, aggressive campaign to destroy the union's role in the company's mines in Appalachia, reminiscent of the early days of coal mining when miners were harassed and intimidated from joining unions. According to truthout, the United Mine Workers tried three times to organize the Upper Big Branch mine, but even with getting nearly 70 percent of workers to sign cards saying they favored union membership, Blankenship personally met with workers to threaten them with closing down the mine and losing their jobs if they voted for a union.^[6]

According to former Massey miner Chuck Nelson, not being part of a union "means that the worker, when he was told to do something, you cannot file a grievance. You had to more or less do what they say—what they tell you to do, or else they’ll tell you, 'Well, we have a man to replace you for the next day. You can just go home. You don’t need this job anymore.'”^[7] A report from the March 28, 2007, hearing on Protecting the Health and Safety of America's Mine Workers released by the House Committee on Education and Labor, found that less than one-fifth of coal mining fatalities occurred in union mines.^[8]

Past Massey Disasters

Aracoma Alma Mine accident

Massey pleaded guilty to criminal violations for a January, 2006 fire at the Aracoma mine in Logan County, WV, which took the lives of two miners. In that accident, Massey officials had reportedly removed key ventilation walls, or stoppings, allowing smoke to enter that primary escape tunnel - a move that U.S. District Judge John T. Copenhaver said "doomed two workers to a tragic death."^[9]

In an internal memo to employees that was used in the Aracoma mine trial, Massey's CEO Don Blankenship openly declared: "If any of you have been asked by your group presidents, your supervisors, engineers or anyone else to do anything other than run coal (i.e. build overcasts, do construction jobs, or whatever) you need to ignore them and run coal," the complaint quotes the memo. "This memo is necessary only because we seem not to understand that coal pays the bills."^[9]

Martin County Sludge Spill

The Martin County Sludge Spill was an accident that occurred after midnight on October 11, 2000 when the bottom of a coal sludge impoundment owned by Massey Energy in Martin County, Kentucky, broke into an abandoned underground mine below. The slurry came out of the mine openings, sending an estimated 306 million gallons (1.16 billion liters) of sludge down two tributaries of the Tug Fork River. By morning, Wolf Creek was oozing with the black waste; on Coldwater Fork, a ten-foot (3 m) wide stream became a 100-yard (91 m) expanse of thick sludge.^[10]

Jack Spadaro, then the head of the National Mine Health and Safety Academy, investigated the spill and reported negligence on the part of Martin County Coal, a subsidiary of coal giant Massey Energy, and lax enforcement by the federal Mine Safety and Health Administration. According to Spadaro, the slurry pond had a spill in 1994 and Massey knew another break was nearly inevitable.^[11] Spadaro’s former boss at Mine Safety, Davitt McAteer, defended Spadaro, telling 60 Minutes that major coal sludge fatalities are avoided only "by the grace of God," and that officials expected a report that recommended violations, fines, and possible criminal charges.^[11] After Bush took office McAteer was replaced. Spadaro was accused of abusing his authority, and was reassigned to a Pittsburgh office four hours from his home. He resigned.^[11]

Massey official appointed to the Mine Safety and Health Administration in 2002

During his terms, former President George W. Bush cut funding for mine safety enforcement by $15 million and replaced Mine Safety and Health Administration (MSHA) officials, such as Davitt McAteer who supported Jack Spadaro's investigation of Massey's Martin County Sludge Spill, with representatives of corporate interests. In 2002, Bush named former Massey Energy official Stanley Suboleski to the MSHA review commission that decides all legal matters under the Federal Mine Act. David Lauriski, the former head of MSHA, spent 30 years as an executive in the mining industry before being tapped to head the agency, and resigned in 2005 to work for a mine-industry consulting company. The next head of MSHA Richard Stickler, appointed by Bush in September 2006, was a former manager of Beth Energy mines. The Bush administration also cut 170 positions from MSHA.^[12]

In 2006, federal regulators overhauled mine safety laws for the first time in over three decades with the MINER Act. The overhaul was in response to the deaths of 19 miners in a series of accidents in West Virginia and Kentucky, including the Aracoma mine that brought criminal charges against a subsidiary of the Massey Energy Company.^[13] However, when Rep. George Miller (D-CA), the chairman of the House Education and Labor Committee that oversees the MSHA, tried to strengthen safety regulations with the Supplemental Mine Improvement and New Emergency Response Act (S-MINER) Act in 2007, the bill eventually died in the Senate Health, Education, Labor and Pensions (HELP) Committee.”^[14]

Mining Industry Invests in Politicians to Stop Mining Safety Law

In April 2010 MapLight.org released data on the United States Mining Industry's donations to politicians. As MapLight explained:

• In June of 2007, Rep. George Miller (D-CA) introduced the Supplemental Mine Improvement and New Emergency Response Act (S-MINER) Act, which, according to the Congressional Research Service, would have supplemented existing mining provisions in the Federal Mine Act to require: "(1) emergency response plans to incorporate new technology; (2) the Secretary of Labor to require the installation of rescue chambers in underground coal mines; and (3) accident response plans to provide for the maintenance of refuges." Miller chairs the House Committee on Education and Labor, which issued a report stating: "The S-MINER Act aims to prevent disasters and, in cases where disasters do occur, to improve emergency response. It also aims to reduce long-term health risks facing miners, such as black lung." Senator Patty Murray (D-WA) explained the bill was necessary because the 2006 MINER Act provisions had not been effectively enforced. “So far, I am concerned that the slow pace of reform is leaving America's miners at risk. We've made progress. But [the Mine Safety & Health Administration (MSHA)] has not moved aggressively to implement all of the provisions of the MINER Act.”^[15]

The House passed the S-MINER Act in January 2008 but the bill died in the Senate Health, Education, Labor and Pensions (HELP) Committee. The HELP Subcommittee on Employment and Workplace Safety, chaired by Sen. Murray, met to consider the bill but no action was ever taken. MapLight.org reports:

• For the House vote, 25 House Democrats and nearly all House Republicans voted against the bill. On average, House opponents received 103 percent more money from mining interests than House members voting Yes (an average of $12,526 to each member voting No, $6,174 to each voting Yes). Democrats voting No received 197 percent more money from mining interests than their colleagues voting Yes (an average of $16,314 to each Democrat voting No, $5,489 to each voting Yes).

• Seven House Republicans, including West Virginia's Shelley Capito, supported passage of the bill, although they received little campaign funding from unions, the primary interest MAPLight.org found to be supporting the bill.^[15]

Below is a table that shows the contributions (2003-2008) from Interest Groups that supported and opposed the S-MINER Act to members of the Senate HELP Committee in the 110th Congress.^[15]

Critics argued that the passage of the bill may have prevented the April 2010 Upper Big Branch Mine Disaster in West Virgina.^[16]

Contributions (2003-2008) from Interest Groups that Supported and Opposed the S-MINER Act to Members of the Senate HELP Committee in the 110th Congress

Lawsuits

Miner's Family Sues Massey

On April 15, 2010, the estate of miner William I. Griffith filed a wrongful death case in Raleigh Circuit Court against Performance Coal, Massey Coal Services, and Massey Energy. Griffith, 54, had been working for Performance Coal since 1992. He and his wife, Marlene Griffith, would have been celebrating their 33rd wedding anniversary on April 30. Griffith began working as a coal miner in 1974, shortly after he graduated from high school.^[17]

Shareholder Sues Massey

On April 15, 2010, Manville Personal Injury Settlement Trust - which owns 1,000 shares of Massey Energy stock - sued Massey and its board of directors, alleging the Upper Big Branch explosion shows the company is neglecting safety measures, which has hurt the company's financial standing. The lawsuit was filed in Kanawha Circuit Court.^[18]

The shareholder derivative lawsuit names Massey, Don Blankenship, all current board members, former member Gordon Gee, the company's chief operating officer, chief compliance officer, general counsel, and its senior vice president of group operations. Shareholder derivative lawsuits generally allege that mismanagement of a company is decreasing the company's value, which hurts shareholders.^[18]

In addition to lost production, the lawsuit maintains that "the company is almost certain to face securities fraud lawsuits, state and federal investigations, fines, heightened regulatory scrutiny, loss of goodwill, and reputational harm."^[18]

Upper Big Branch Miners

Twenty nine miners were killed in the disaster. The following slideshow and tribute focuses on those that lost their lives:

20-04-2010 om 23:42 geschreven door Vorser-Raadgever  

President Obama, Vice President Biden to attend memorial ceremony for Upper Big Branch miners

President Barack Obama looks at a map of the Upper Big Branch Mine during an April 15 Oval Office meeting with MSHA coal administrator Kevin Stricklin (left), MSHA chief Joe Main, MSHA deputy administrator Greg Wagner and Labor Secretary Hilda Solis.

I’m glad to see this great article, because it gives the lie to the completely bogus claims Massey makes that their safety record is so great.

Two men died! Only four years ago! The Massey “subsidiary” pled guilty to a federal crime — and paid a $2.5 MILLION dollar fine!

I posted a critical comment last week about how journalists weren’t remembering and mentioning the Aracoma incident. What set me off was a shameful “softball” interview with Don Blankenship by the Daily Mail — where they never even brought up Aracoma — unbelieveable!

I hope the national media, including the Washington Post and NY Times, follow up on this story. We need plenty of national scrutiny and pressure to protect the lives of West Virginia miners, and bring real justice.

Thanks, Ken, for getting this out there.

Massey Energy CEO Don Blankenship’s pay

The Associated Press put out a story about Massey Energy CEO Don Blankenship’s 2009 compensation the other day, reporting:

Total compensation for the head of Massey Energy Co. fell 12.3 percent last year as the coal mining company coped with sluggish demand in wake of the recession, according to an Associated Press analysis of a regulatory filing.

Don Blankenship, chairman and CEO, earned $17.3 million in compensation last year, compared with $19.7 million in 2008. Massey owns the West Virginia mine where an explosion earlier this month killed 29 miners in the nation’s worst coal mining disaster in decades.

The story continued:

The bulk of Blankenship’s 2009 compensation came in a performance award of $11.5 million, nearly double the $6 million he earned in 2008.

Blankenship received $933,369 in salary, down 6.6 percent, as he and other executives took a pay cut because of difficult business conditions. He got a bonus of $300,000.

He received stock awards that Massey valued at $3.9 million when awarded and $609,875 in compensation for such perks as aircraft travel, cost of housing provided by the company, 401k matching contribution and insurance.

By way of explanation:

The Associated Press compensation formula is designed to isolate the value the company’s board placed on the executive’s total compensation package during the last fiscal year. It includes salary, bonus, performance-related bonuses, perks, above-market returns on deferred compensation and the estimated value of stock options and awards granted during the year.

The calculations don’t include changes in the present value of pension benefits, and they sometimes differ from the totals companies list in the summary compensation table of proxy statements filed with the Securities and Exchange Commission, which reflect the size of the accounting charge taken for the executive’s compensation in the previous fiscal year.

Not really discussed in this particular story were the factors that go into deciding Blankenship’s bonus … You can check them out by reading the most recent Proxy Statement Massey filed with the U.S. Securities and Exchange Commission …

Among the factors are Massey’s earnings, tons of coal sold, productivity, and fulfillment of contracts. The bonus also includes a factor for “environmental violation reductions.” As for mine safety, the only measure factored in is the rate of reduction of non-fatal days lost injuries … there is nothing listed for rate of reduction of mine safety and health violations cited by inspectors.

Fatalities Higher at Non-Union Mines—Like Massey’s Upper Big Branch

Thomas Jones (L), a coal miner, participates in a candelight vigil in Whitesville, West Va., on April 7 for the 25 miners that were killed in an explosion two days earlier at the Upper Big Branch coal mine owned by Massey Energy Company. (Photo by SAUL LOEB/AFP/Getty Images)

By David Moberg

Buried deep in most stories about the West Virginia coal mine disaster at Massey Energy Company's Upper Big Branch mine, if mentioned at all, is one clue to why at least 25 lives were lost: The mine was non-union.

Miners die in unionized as well as non-union mines, of course. And Massey's record of safety violations, penalties, and smaller-scale accidents suggests its management philosophy and practices contributed to the lethal incident, despite the company's claim that its safety performance has improved. Ultimately, official investigations will pinpoint precisely what went wrong.

But an examination of the incidence of coal mine fatalities since 1995 shows that in every year but one fatal accidents occurred in non-union mines at a rate disproportionate–usually much more disproportionate–to the non-union share of the workforce. In other words, unionized mines were much safer.

It would be ideal to compare fatalities per thousand hours worked in union and non-union mines, but those data appear to be unavailable. The United Mine Workers of America (UMWA) has tallied fatalities–noting whether they occurred in underground, surface, open pit, preparation plant or other facilities and whether the workers were UMWA members, non-UMWA workers, non-UMWA contractors, or "company personnel."

And Unionstats.com–maintained by Barry Hirsch of Georgia State University and David Macpherson of Trinity University–uses Census data to determine annually the share of each industry that is unionized.

Looking at these data, only in 2001 were there disproportionately more fatalities (39 percent) in union mines (unions represented 30 percent of coal miners that year) than in non-union mines. Recent figures are more typical. In 2006 through 2009 union mines accounted for 10, 6, 10 and 5 percent, respectively, of all coal mine deaths, but over that period unions represented 15 to 22 percent of coal miners. For those years unionized miners appear to have been one-fourth to one-half as likely to be killed in mine incidents as their non-union peers.

In some other years, union mines are only slightly more safe than non-union, but overall the trend is for union mines to be about twice as safe, as indicated by fatalities. (Fatalities, which can't be easily covered over, are a reliable safety indicator, much more than injuries, since non-union mines often cover up or fail to report injuries.)

The bad news is that union representation is down dramatically. In 1996, for example, 42 percent of miners were in unions. In 2009 only 20 percent belonged to a union.

Tougher enforcement of laws, with higher penalties, and stronger safety standards are essential. But unionized miners have the power to enforce those standards before there's an accident, and they can prevent the speed-ups, overwork, and shortcuts that are common in non-union mines, like Upper Big Branch, and that contribute to the dangers of the job.

If Congress and Obama want to do something to save miners' lives, they should first of all protect and strengthen their right to organize.

20-04-2010 om 23:40 geschreven door Vorser-Raadgever  

19-04-2010 om 23:45 geschreven door Vorser-Raadgever  

2010 wordt een cruciaal jaar voor Eldepasco, het eerste offshore windproject van Electrawinds in de Belgische territoriale wateren. Staatssecretaris van de Noordzee Etienne Schouppe heeft de laatste vergunningen ondertekend en daarmee zit Eldepasco in de laatste rechte lijn.

El-dep-as-co wordt het derde offshore windturbineproject in België, na dat van C-power en Belwind. De naam verwijst naar de 4 initiatiefnemers : Electrawinds, het aannemersbedrijf Depret, het windbedrijf Aspiravi en de Colruyt groep.

-Nu de vergunningen verleend zijn, wat is de planning voor 2010 ?

Pieter Dehaene | Assistent Manager Wind Offshore : Op dit moment onderhandelen we nog met 3 leveranciers van offshore windturbines. De finale beslissing zal ten laatste begin 2010 vallen. Afhankelijk van het type dat we kiezen zal Eldepasco bestaan uit 36, 60 of 72 turbines. Het totale vermogen van het park is immers vastgelegd op 216 MW. Meteen daarna kan dan het bodemonderzoek starten : van elke geplande turbine wordt de bodem grondig onderzocht. Met die resultaten wordt dan een funderingsontwerp gemaakt en kunnen we prijzen opvragen bij potentiële bouwers.

Raoul van Lambalgen | Manager Wind Offshore : Momenteel loopt er al een meetcampagne voor Eldepasco. Het Antwerpse bedrijf IMDC voert hydrodynamische testen uit. Een half jaar aan een stuk meten we bijvoorbeeld de watertemperatuur, de stroming, de golfhoogtes, het zoutgehalte, … .

Pieter Dehaene | Dat gebeurt via een soort plaat die op de bodem van de zee wordt gelegd en die alle meetgegevens opslaat in een intern geheugen. Om de zoveel tijd wordt die informatie opgehaald. Zo weten we aan welke natuurkrachten de funderingen van onze turbines onderhevig zijn.

Raoul van Lambalgen | 2010 wordt het jaar van de contracten. Terwijl het Bodemonderzoek loopt en de hydrodynamische testen, onderhandelen we de contracten met de windturbinebouwer en de verschillende partijen die de elektrische infrastructuur leveren. Je hebt niet alleen de kabel die de elektriciteit van zee naar land brengt, ook tussen de turbines zijn er elektrische kabels en je hebt ook een kabel naar het transformatorplatform dat bij het windturbinepark komt.

-Hoe zit het met de financiering ? De investering wordt op 760 miljoen euro geschat. Da’s gigantisch.

Raoul van Lambalgen | Belwind is er in geslaagd om de financiering af te ronden in de slechtst denkbare economische omstandigheden. Dat toont aan dat investeerders geloven in offshore wind. Eldepasco werkt sinds kort met dezelfde financiële adviseurs als Belwind.

-Hoeveel van jullie tijd zijn jullie met offshore bezig ?

Raoul van lambalgen | Op dit moment 110 procent (lacht) ! En er is niet alleen Eldepasco. In juni hebben we de concessie binnengehaald voor Rentel. En mogelijk komt er nog meer op ons af.

English | Nederlands | Français

Home Het Project Feiten en Cijfers Planning Partners Pers Contact

Welkom Belwind bouwt momenteel aan het grootste energieproject in België, m.n. een groot windmolenpark gesitueerd op een aanzienlijke afstand van de kust. Het windpark wordt op 46 kilometer van de kust van Zeebrugge gebouwd. Het park wordt in 2 fasen van elk 55 turbines gerealiseerd, met een totaal vermogen van 330 MW. Jaarlijks zal het park 1.1 TWh. aan elektriciteit produceren. Dat is voldoende om ongeveer 350.000 gezinnen van groene stroom te voorzien en 540.000 ton CO2 per jaar te besparen. Er is geen enkel windpark in de wereld dat even ver in zee is gelegen als Belwind, ook de ontwikkeling ervan is de snelste in de offshore wereld.

De dure rekening van windenergie

DOSSIER

• vrijdag 09 april 2010
• 
  
• 
  

18-04-2010 om 23:09 geschreven door Vorser-Raadgever  

III. ALGEMENE BESPREKING

1. Over het ontwerp van wet houdende diverse bepalingen (nr. 3-1302/1)

De heer Brotcorne betreurt dat de Senaat verplicht wordt belangrijke dossiers zoals die over gas en elektriciteit met spoed af te handelen, terwijl de beslissingen van de Ministerraad van Gembloux meer dan anderhalf jaar geleden zijn genomen. Een advies van de CREG is er al evenmin. Bovendien had men hierover hoorzittingen kunnen organiseren.

De regering wil een wettelijk kader tot stand brengen voor de ontwikkeling van een off shore-windmolenpark. ELIA zal de financiering op zich nemen van de kabel die deze installaties met het vasteland zal verbinden, voor rekening van een derde. ELIA zal ook van de eigenaars groenestroomcertificaten moeten kopen tegen prijzen die hoger zijn dan wat momenteel gangbaar is.

Tevens wil de regering een degressief tarief instellen op de federale bijdrage voor de ondernemingen die veel energie verbruiken, om hun concurrentiekracht te waarborgen. Die degressiviteit wordt gekoppeld aan het in acht nemen van het sectorakkoord ter bevordering van maatregelen voor efficiënt energieverbruik.

Door de steun voor de off shore-installaties komen wij onze internationale verplichtingen na.

Men kan zich slechts verheugen over de belangrijke hulp die aan de sector van de off shore-windmolens wordt gegeven. Op die manier reageren we op onze internationale verplichtingen, die voortvloeien uit het Kyoto-protocol en geven we de windmolens — een duurzame energiebron — een plaats.

Niettemin meent de heer Brotcorne dat het ontwerp weinig informatie bevat over de investeringsaanpak en de totaalkost die uiteindelijk door de consumenten zal worden gedragen.

De regering kondigt een meerkost voor de consumenten aan die ongeveer 1 euro per megawatt/uur zal bedragen. Zal met die kostprijs de deelname aan de aankoop van de kabel, waarvan een derde door ELIA zal worden gedragen, worden betaald ? Zal hij ook dienen om de groenestroomcertificaten te kopen, de kosten die dit zal meebrengen voor de netbeheerder en om de tolerantiemarge te verhogen ?

De dagbladpers meldt dat de minister een samenwerkingsakkoord plant met de gewesten over de groenestroomcertificaten. Het verbaast toch dat dat akkoord niet werd gesloten terwijl de laatste hand werd gelegd aan het wetsontwerp, zodat beide tegelijk door het parlement konden worden onderzocht, en een antwoord kon worden gegeven op bepaalde vragen die vandaag nog rijzen.

De groenestroomcertificaten die de regering aan de projectontwikkelaar C-Power wil toekennen, behoren tot de bevoegdheid van de gewesten. Er zijn er vandaag 700 000 in de gewesten en het project van de off shore-windmolens zal er nog eens 600 000 op de markt brengen, met de verplichting voor ELIA om ze te kopen. Dat aantal zal een prijsdaling van de groenestroomcertificaten op de gewestmarkten veroorzaken, wat onrechtstreeks een negatieve weerslag zal hebben op het vertrouwen van de investeerders in de windmolenmarkt. Tevens verplicht het wetsontwerp tot de aankoop van de groenstroomcertificaten tegen 107 euro. In vergelijking met de marktprijs is dat duur : in het Waalse gewest bijvoorbeeld, kost het groenestroomcertificaat 92 euro. Wanneer men die hoge prijs combineert met het aantal certificaten dat op de markt komt, kan men zich afvragen wat de gevolgen daarvan zullen zijn voor de tarieven van de netbeheerders en uiteindelijk voor het tarief dat de consument voorgeschoteld krijgt.

De heer Brotcorne meent dat de bepalingen van het ontwerp eigenlijk slechts over een privé-project gaan, namelijk dat van het C-Power consortium, dat een investering in de Noordzee plant. Het ontwerp lijkt wel op maat gemaakt voor die investeerder en dreigt alle investeerders die zich morgen op de markt kunnen aandienen te discrimineren.

Het ontwerp voorziet immers in vier soorten specifieke hulp :

1. de cofinanciering van de verbindingskabel ten belope van een derde door ELIA, met als maximum 25 miljoen euro;

2. het instellen van een tolerantiemarge van 30 % voor productie-afwijkingen, tegenover 10 % voor de andere vormen van productie;

3. de verhoging van de aankoopprijs van de groenestroomcertificaten die Elia wordt opgelegd;

4. het instellen van een rendabiliteitswaarborg indien het project onderbroken wordt, die overeenkomt met die voor lange-termijninvesteringen met vergelijkbare risico's.

Er is tevens sprake van discriminatie van de on shore-projecten, want die krijgen geen hulp voor de verbinding, noch de volledige waarborg door middel van groenestroomcertificaten en vooral geen verhoging van de tolerantiemarge tot 30 %. Het klopt dat de gewesten bevoegd zijn voor de on shore-windmolens, maar precies daarom was het beter geweest een algemene regeling te treffen na onderhandelingen met de gewesten, zodat de aanpak dezelfde is voor alle investeerders.

Wat de financiering van de onderzeese kabel betreft, was het advies van de CREG noodzakelijk, aangezien het beslag op de middelen van ELIA om daarin te investeren gevolgen zal hebben op de financiering van die onderneming en dus op wat aan de consument zal worden gevraagd.

Wie wordt eigenaar van de kabel ? Wordt ELIA voor een derde eigenaar van de kabel, wat met zijn investering overeenkomt, of geeft die investering het integendeel geen enkel eigendomsrecht ?

In het eerste geval kan ELIA die investering afschrijven en er de kosten spreiden, wat de consument ten goede komt.

De degressiviteit voor de federale ondernemingen die veel energie verbruiken is een positief punt, maar ze wordt alleen toegekend aan ondernemingen die hebben deelgenomen aan een convenant. Dergelijke akkoorden bestaan echter niet in het Brusselse Gewest. In zijn advies op het voorontwerp maakte de Raad van State daarbij gewag van een mogelijke bron van discriminatie.

Tevens heeft de Raad van State erop gewezen dat de federale bijdrage eigenlijk een belasting is. Overeenkomstig de Grondwet moeten de uitvoeringsbepalingen ervan bijgevolg bij wet worden bepaald en niet bij koninklijk besluit. Bovendien moet op die bijdrage BTW worden betaald. BTW opleggen op een belasting komt neer op het dubbel belasten van eenzelfde goed.

De bijdrage zal moeten worden geïnd door de elektriciteitsleveranciers. Ze staan ongetwijfeld dichter bij de consument, maar men zadelt hen op met administratiekosten voor het innen van die bijdrage, met het risico dat ze die zelf doorberekenen in de elektriciteitsprijs.

De heer Steverlynck plaatst kanttekeningen bij de steunmaatregelen voor de installatie van off shore-windmolens (art. 62). De kostprijs voor de maatregelen ter ondersteuning van deze alternatieve energiebron zou 125 tot 130 euro per MW/uur bedragen, terwijl gewone (kern)centrales voor dezelfde prijs 4 tot 5 MW/uur kunnen opwekken. In de bevoegde Kamercommissie zijn heel wat opmerkingen geuit over de discriminatie tussen offshore- en onshorewindmolenparken. Met betrekking tot deze laatste categorie heeft de minister verklaard dat zij een regionale bevoegdheid vormt. In de verantwoording van het amendement nr. 18, ingediend na goedkeuring van het verslag, bestrijdt de auteur van het amendement deze argumentatie. Volgens het amendement « gaat het hier om tariferingen, en daarin worden de balanskosten verrekend. Terzake is de federale overheid bevoegd voor alle vormen van elektriciteitsproductie » (stuk Kamer, nr. 51-1845/31). Vanuit die invalshoek kan de discriminatie tussen offshore- en onshorewindmolens uit de weg worden geruimd. Spreker wenst hierover het standpunt van de minister te kennen.

Met betrekking tot het degressief tarief dat afhankelijk is van de ondertekening van een convenant, heeft de minister verklaard dat een dergelijk convenant « zeer binnenkort » voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zal worden ondertekend. De heer Steverlynck vraagt zich af of hiermee « onverwijld » wordt bedoeld. Wat is het juiste tijdschema ?

Vervolgens verwijst de heer Steverlynck naar de rol van de Nationale Toezichthoudende Instantie (NSA) in de luchtvaartsector (art. 48). Spreker stelt zich de vraag naar de verhouding van deze instantie met Belgocontrol. Voorts worden de werkingskosten van de NSA volledig doorgerekend aan de luchtvaartsector. De Raad van State heeft echter opgemerkt dat niet alle activiteiten van de NSA in het voordeel van de luchtvaartsector zijn. Sommige behelzen het algemeen belang. Bijgevolg kan niet van een heffing worden gesproken. De Raad van State was dan ook van oordeel dat het hier om een fiscale maatregel gaat die niet op deze wijze mag worden ingevoerd. De minister heeft hier in de Kamercommissie geen afdoend antwoord op verstrekt.

De heer Steverlynck stipt verder aan dat de dienst Wetsevaluatie een aantal opmerkingen heeft gemaakt over het gebrek aan concordantie tussen de Nederlandse en de Franse tekst. Is de minister bereid de teksten te corrigeren ?

Antwoorden van de minister van Economie, Energie, Buitenlandse Handel en Wetenschapsbeleid

Over drie elementen van het ontwerp zijn de principiële beslissingen reeds enige tijd geleden genomen en uitvoerig besproken in het Parlement en in de pers.

De CREG heeft een advies uitgebracht over de procedure, maar niet over de keuze inzake off shore en de degressiviteit, aangezien beide afhangen van politieke beslissingen. De CREG speelt de rol van regulator in de sector, met een controle ex ante, maar hoeft uiteraard geen andere bevoegdheden te krijgen waardoor zij rechter én partij zou kunnen worden.

De aankoop van groenestroomcertificaten wordt in het ontwerp niet geregeld. Het samenwerkingsakkoord daarover zal in november worden besproken. Als de markt van de groenestroomcertificaten werkt zoals gepland, bedraagt de totale waarde van een groenestroomcertificaat in de gewesten evenveel als de waarde van de boete die wordt vermeden en waarbij ook nog eens de belasting moet worden geteld die de onderneming moet betalen om de boete netto te kunnen betalen, namelijk ongeveer 110 euro, een hoger bedrag dus dan de vermelde 107 euro.

Het bedrag van 0,99 euro per megawatt/uur stemt overeen met een park van 60 windmolens, een aantal dat we nog niet bereikt hebben.

Het klopt dat C-Power een project heeft ingediend, maar het is niet het enige, en het wetsontwerp heeft geenszins de bedoeling een onderneming te bevoordelen.

Op de verwijten van discriminatie antwoordt dat minister dat de off shore-techniek veel meer onderhevig is aan veranderingen in windsterkte dan windmolens op het vasteland. Het onderscheid inzake tolerantiemarge en rentabiliteitsgarantie is dus gerechtvaardigd.

De termijn wordt bepaald op 20 jaar aangezien een off shore-installatie veel meer kost dan installaties op het vasteland.

Met de degressiviteit hangen geen stijgingen van de administratiekosten samen. Het enige gevolg is dat een degressief plafond wordt ingesteld om de concurrentiepositie van de ondernemingen te waarborgen.

De heer Brotcorne vraagt of ELIA, dat een derde van de onderzeese kabel moet financieren (art. 62) ook mede-eigenaar wordt.

De minister antwoordt dat dat niet het geval is.

Wat de vragen van de heer Steverlynck betreft, stipt de minister aan dat op zee gewonnen windenergie een hoge prijs heeft, maar als België het Kyotoprotocol wenst na te leven, dan dient het zijn bronnen van energiewinning te diversifiëren en daar eventueel een hoge prijs voor te betalen. Bovendien is windenergie een hoogtechnologische aangelegenheid die heel wat research & development vergt. Op die manier voert ons land dus tegelijkertijd ook de Lissabon-agenda uit.

Het verschil tussen off shore- en on shore-windmolenparken is niet louter een kwestie van bevoegdheidsverdeling tussen de federale overheid en de gewesten. Er bestaan ook feitelijke verschillen waarvoor het amendement ingediend in de Kamer onvoldoende aandacht had. Op zee is de tolerantiemarge inzake wind veel gevoeliger. Soms is er te veel wind, soms te weinig. In beide gevallen kan een windmolen op zee niet worden ingeschakeld. Deze extreme situaties doen zich veel minder te land voor.

Voilà, hier staat dus officieel veel uitgelegd wat de meeste consumenten niet weten. Eerst en vooral dat Elia de financiering voor één derde regelt op kosten van de consument van de onderzeese kabelverbinding ZONDER DAT ER EIGENDOMSRECHT WORDT GECREEERD. Elia kan niet eens deze investering afschrijven dat doet C-Power waarschijnlijk wel en C-power zal nadien wel de prijs van haar kabel nog eens doorrekenen in haar tarieven...bingo. Je zou de uitvinder van zoveel leuks al voor minder voorzitter van jet bestuurders maken...vraag het maar eens aan Vande Lanotte nu voorzitter bij C-Power.

Verder vernemen we hier toch nog meer leuke dingen maar die moet je zelf maar ontdekken. Wij ontdekken vooral dat deze kabel wel door ons betaald wordt maar in feite volledig in privéhanden blijft. Dat is dus echt zware kost...als we dat dus doen voor alle windmolenparken dan is meteen het probleem van de supergrids een stuk ingewikkelder....

Voor diegenen die elders lazen dat windmolens in zee efficiënter zullen draaien dan op het vasteland...die zijn er dus ook aan voor de moeite want in Belgistan is dan net het omgekeerde we citeren voor diegenen die het niet meteen terugvinden:

RWE Innogy participeert financieel in C-Power’s offshore windenergiepark

5 mei 2009

RWE Innogy heeft een overeenkomst getekend voor de overname van 20,22% van de aandelen van C-Power. C-Power is de ontwikkelaar en uitvoerder van offshore windenergieparken waarin de Belgische investeringsondernemingen Ecotech Finance en Socofe participeren. RWE Innogy heeft, naast de overname van de directe participatie van Ecotech Finance en Socofe, tevens ingestemd een aanvullend aandeel van 6,5% over te nemen van andere C-Power-aandeelhouders (EDF Energies Nouvelles, NUHMA en DEME).

C-Power heeft niet alleen het offshore windenergiepark Thornton Bank ontwikkeld, maar is tevens verantwoordelijk voor de realisatie hiervan. Het Thornton Bank project is het eerste offshore windenergiepark voor de Belgische kust dat al volledige goedkeuring heeft gekregen. De bouw werd op 23 mei 2007 gestart en na de bouw van de windturbines in de zomer 2008 werd ook de aansluiting op het elektriciteitsnet eind 2008 gerealiseerd en sinds begin dit jaar wordt er reeds elektriciteit in het transportnet geïnjecteerd.

Prof. Fritz Vahrenholt, directeur van RWE Innogy: “Thornton Bank is een van de eerste offshore windenergieparken op de hele wereld. Het park zal worden gebouwd tot 30 km van de kust, op een waterdiepte tot wel 28 meter. Deze investering is voor ons dan ook de uitgelezen kans om een bijdrage te leveren aan de offshore-branche, maar ook om op dit gebied nog veel meer ervaring op te doen. Dit zal zeker ten goede komen aan onze ambitieuze ontwikkelingsdoelstellingen voor de offshore-branche.”

Filip Martens, Algemeen Directeur van C-Power: “We zijn zeer verheugd dat wij in RWE een zeer ervaren partner hebben gevonden voor de bouw en verdere ontwikkeling van het Thornton Bank-project, omdat we met dit windenergiepark hoge standaards willen zetten in de offshore-branche.”

Claude Grégoire, directeur van Socofe: “Socofe en Ecotech Finance begeleiden hun dochteronderneming C-Power al vanaf de start van dit project. Onze betrokkenheid maakt al bijna tien jaar lang de financiering van deze technisch-economische ontwikkeling mogelijk. Met een aandeel van nu 20 procent zijn we nog steeds maatgevend betrokken bij dit project, en zijn wij nog steeds overtuigd van het succes van het project. ”

Michel Savonet, voorzitter van het uitvoerend comité van Ecotech Finance: “We zijn vooral blij met het feit dat de overname wordt gerealiseerd door RWE, een groep met een goede reputatie en kennis van zaken. Samen met Socofe zullen wij het project blijven stimuleren en deelnemen in de financiering van de tweede fase met de verkoopsopbrengst. Ook het opstarten van vergelijkbare projecten is denkbaar.”

Het windenergiepark heeft een totale geïnstalleerd vermogen van wel 300 MW en zal naar verwachting ongeveer 1.000 GWu stroom per jaar produceren. Dit stroomvolume is voldoende voor de energiebehoeften van ongeveer 600.000 mensen. Het park zal worden uitgerust met 60 windturbines van 5 MW. De eerste zes windturbines zijn al in de pilootfase naar tevredenheid gebouwd. Deze zullen naar verwachting gemiddeld ongeveer 3.700 uur maximaal vermogen leveren, wat een zeer goed resultaat is voor offshore windenergieparken. De volgende projectfasen zullen tegen het jaar 2013 volledig uitgevoerd zijn. Het windenergiepark zal al een aanzienlijke bijdrage leveren aan de verwezenlijking van de hernieuwbare energie doelstellingen die de Belgische regering heeft gesteld. In vergelijking met een moderne gasgestookte krachtcentrale zorgt het windenergiepark voor een verminderde CO2-uitstoot van 450.000 ton per jaar.

Voor de productie van de offshore windenergie worden Groene Stroom Certificaten toegekend.
De elektriciteitsleveranciers actief op de Belgische markt moeten in verhouding tot hun geleverd elektriciteitsvolume een bepaald percentage duurzame energie opnemen dat evenredig is aan de doelstellingen. De prijs van de certificaten is gebaseerd op vraag en aanbod, maar afhankelijk van de energietechnologie kan de prijs lager uitvallen. De minimumprijs van een offshore windcertificaat is vastgesteld op EUR 107/MWu voor de eerste 216 MW. Er geldt een toeslag van EUR 90/MWu wanneer de 216 MW wordt overschreden.

RWE Innogy is in Groot-Brittannië reeds sterk vertegenwoordigd in de offshore windenergiesector. Naast het bestaande 60-MW-windenergiepark North Hoyle voor de kust van Wales zal het bedrijf daar dit jaar al zijn tweede windenergiecentrale Rhyl Flats met 90 MW geïnstalleerd vermogen in bedrijf nemen. Het eveneens voor Wales geplande offshore-windenergiepark Gwynt y M(oo)r zal met 750 MW wereldwijd een van de grootste in zijn soort worden. Met 50 procent is RWE Innogy bovendien betrokken bij het voor de Oost-Engelse kusten gelegen offshore-windenergiepark Greater Gabbard. Dit windenergiepark zal tegen de voltooiing in 2011 over een geïnstalleerd vermogen van 500 MW beschikken. Ook langsheen de continentaal-Europese kust wil RWE Innogy de offshore-windenergie-opportuniteiten verder uitbreiden. Zo plant het bedrijf in Duitsland 40 kilometer voor het Noordzee-eiland Juist de aanleg van de circa 960 MW windenergiecentrale Innogy Nordsee 1 en in Nederland zal voor de Noord-Hollandse kust het 300-MW-offshore windenergiepark Tromp Binnen ontstaan. In totaal ontwikkelt RWE Innogy op meerdere locaties in Nederland windenergieprojecten op zee met een geïnstalleerd vermogen van 2.000 MW.

Bron: APS

16-04-2010 om 23:52 geschreven door Vorser-Raadgever  

Whistleblowing Israeli Journalist Treated as "Fugitive Felon"

Mossad Operation Threatened Against Reporter

By JONATHAN COOK

in Nazareth.

An Israeli journalist who went into hiding after writing a series of reports showing lawbreaking approved by Israeli army commanders faces a lengthy jail term for espionage if caught, as Israeli security services warned at the weekend they would “remove the gloves” to track him down.

The Shin Bet, Israel’s secret police, said it was treating Uri Blau, a reporter with the liberal Haaretz daily newspaper who has gone underground in London, as a “fugitive felon” and that a warrant for his arrest had been issued.

Options being considered are an extradition request to the British authorities or, if that fails, a secret operation by Mossad, Israel’s spy agency, to smuggle him back, according to Maariv, a right-wing newspaper.

It was revealed yesterday that Mr Blau’s informant, Anat Kamm, 23, a former conscript soldier who copied hundreds of classified documents during her military service, had confessed shortly after her arrest in December to doing so to expose “war crimes”.

The Shin Bet claims that Mr Blau is holding hundreds of classified documents, including some reported to relate to Operation Cast Lead, Israel’s attack on Gaza in winter 2008 in which the army is widely believed to have violated the rules of war.

Other documents, the basis of a Haaretz investigation published in 2008, concern a meeting between the head of the army, Gabi Ashkenazi, and the Shin Bet in which it was agreed to ignore a court ruling and continue carrying out executions of Palestinian leaders in the occupied territories.

Yuval Diskin, head of the Shin Bet, who has said his organisation was previously “too sensitive with the investigation”, is now demanding that Mr Blau reveal his entire document archive and take a lie-detector test on his return to identify his sources, according to Haaretz. The newspaper and its lawyers have recommended that he remain in hiding to protect his informants.

Haaretz has also revealed that, in a highly unusual move shortly before Israel’s attack on Gaza, it agreed to pull a printed edition after the army demanded at the last minute that one of Mr Blau’s stories not be published. His report had already passed the military censor, which checks that articles do not endanger national security.

Lawyers and human rights groups fear that the army and Shin Bet are trying to silence investigative journalists and send a warning to other correspondents not to follow in Mr Blau’s path.

“We have a dangerous precedent here, whereby the handing over of material to an Israeli newspaper … is seen by the prosecutor’s office as equivalent to contact with a foreign agent,” said Eitan Lehman, Ms Kamm’s lawyer. “The very notion of presenting information to the Israeli public alone is taken as an intention to hurt national security.”

The Shin Bet’s determination to arrest Mr Blau was revealed after a blanket gag order was lifted late last week on Ms Kamm’s case. She has been under house arrest since December. She has admitted copying hundreds of classified documents while serving in the office of Brig Gen Yair Naveh, in charge of operations in the West Bank, between 2005 and 2007.

Under an agreement with the Shin Bet last year, Haaretz and Mr Blau handed over 50 documents and agreed to the destruction of Mr Blau’s computer.

Both sides accuse the other of subsequently reneging on the deal: the Shin Bet says Mr Blau secretly kept other documents copied by Ms Kamm that could be useful to Israel’s enemies; while Mr Blau says the Shin Bet used the returned documents to track down Ms Kamm, his source, after assurances that they would not do so.

Haaretz said Mr Blau fears that they will try to identify his other informants if he hands over his archive.

Mr Blau learnt of his predicament in December, while out of the country on holiday. He said a friend called to warn that the Shin Bet had broken into his home and ransacked it. He later learnt they had been monitoring his telephone, e-mail and computer for many months.

In a move that has baffled many observers, the Shin Bet revealed last week that Mr Blau was hiding in London, despite the threat that it would make him an easier target for other countries’ intelligence agencies.

Amir Mizroch, an analyst with the right-wing Jerusalem Post newspaper, noted that it was as if Israel’s security services were “saying to Syrian, Lebanese, Palestinian, Hizbullah and Iranian intelligence agents in London: ‘Yalla, be our guests, go get Uri Blau’.” He added that the real goal might be to flush out Mr Blau so that he would seek sanctuary at the Israeli embassy.

Ms Kamm is charged with espionage with intent to harm national security, the harshest indictment possible and one that could land in her jail for 25 years. Yesterday another of her lawyers, Avigdor Feldman, appealed to Mr Blau to return to Israel and give back the documents to help “minimise the affair”.

“The real question is whether this exceptionally heavy-handed approach is designed only to get back Kamm’s documents or go after Blau and his other sources,” said Jeff Halper, an Israeli analyst. “It may be that Kamm is the excuse the security services need to identify Blau’s circle of informants.”

Mr Blau has already published several stories, apparently based on Ms Kamm’s documents, showing that the army command approved policies that not only broke international law but also violated the rulings of Israel’s courts.

His reports have included revelations that senior commanders approved extra-judicial assassinations in the occupied territories that were almost certain to kill Palestinian bystanders; that, in violation of a commitment to the high court, the army issued orders to execute wanted Palestinians even if they could be safely captured; and that the defence ministry compiled a secret report showing that the great majority of settlements in the West Bank were illegal even under Israeli law.

Although the original stories date to 2008, the army issued a statement belatedly this week that Mr Blau’s reports were “outrageous and misleading”. No senior commanders have been charged over the army’s lawbreaking activities.

B’Tselem, an Israeli human rights group, said its research had shown that “in many cases soldiers have been conducting themselves in the territories as if they were on a hit mission, as opposed to arrest operations”.

It added that the authorities had “rushed to investigate the leak and chose to ignore the severe suspicions of blatant wrongdoings depicted in those documents”.

A group of senior journalists established a petition this week calling for Mr Blau to be spared a trial: “So far, the authorities have not prosecuted journalists for holding secret information, which most of us have had in one form or another. This policy by the prosecution reflects, in our view, an imbalance between journalistic freedom, the freedom of expression and the need for security.”

However, media coverage of the case in Israel has been largely hostile. Yuval Elbashan, a lawyer, wrote in Haaretz yesterday that Mr Blau’s fellow military reporters and analysts had in the past few days abandoned their colleague and proven “their loyalty to the [security] system as the lowliest of its servants”.

One, Yossi Yehoshua, a military correspondent with the country’s largest-circulation newspaper, Yedioth Aharonoth, who is said to have been approached by Ms Kamm before she turned to Mr Blau, is due to testify against her in her trial due next month.

Chat forums and talkback columns also suggest little sympathy among the Israeli public for either Ms Kamm or Mr Blau. Several Hebrew websites show pictures of Ms Kamm behind bars or next to a hangman’s noose.

A report on Israel National News, a news service for settlers, alleged that Ms Kamm had been under the influence of “rabidly left-wing“ professors at Tel Aviv University when she handed over the documents to the Haaretz reporter.

Jonathan Cook is a writer and journalist based in Nazareth, Israel. His latest books are “Israel and the Clash of Civilisations: Iraq, Iran and the Plan to Remake the Middle East” (Pluto Press) and “Disappearing Palestine: Israel's Experiments in Human Despair” (Zed Books). His website is www.jkcook.net.

A version of this article originally appeared in The National (www.thenational.ae), published in Abu Dhabi.

15-04-2010 om 23:16 geschreven door Vorser-Raadgever  

"A Shin Bet State"

Israel Targets Ha'aretz

By JONATHAN COOK

Nazareth

An Arab member of the Israeli parliament is demanding that a newspaper be allowed to publish an investigative report that was suppressed days before Israel attacked Gaza in winter 2008.

The investigation by Uri Blau, who has been in hiding since December to avoid arrest, concerned Israeli preparations for the impending assault on Gaza, known as Operation Cast Lead.

In a highly unusual move, according to reports in the Israeli media, the army ordered the Haaretz newspaper to destroy all copies of an edition that included Blau’s investigation after it had already gone to press and been passed by the military censor. The article was never republished.

Blau has gone underground in London after the Shin Bet, Israel’s secret police, demanded he return to Israel to hand back hundreds of classified documents they claim are in his possession and to reveal his sources. He published several additional reports for Haaretz in 2008 and 2009 that severely embarrassed senior military commanders by showing they had issued orders that intentionally violated court rulings, including to execute Palestinians who could be safely apprehended.

Haneen Zoubi, an MP who previously headed an Israeli media-monitoring organization, said it was “outrageous” that the suppressed report was still secret so long after the Gaza attack. She is to table a parliamentary question to Ehud Barak, the defense minister, today demanding to know why the army suppressed the article and what is preventing its publication now. Barak must respond within 21 days.

She said publication of the article was important both because Israel had been widely criticized for killing many hundreds of civilians in its three-week assault on Gaza, and because subsequent reports suggested that Israeli commanders sought legal advice months before the operation to manipulate the accepted definitions of international law to make it easier to target civilians.

“There must be at least a strong suspicion that Mr Blau’s article contains vital information, based on military documentation, warning of Israeli army intentions to commit war crimes,” she said in an interview. “If so, then there is a public duty on Haaretz to publish the article. If not, then there is no reason for the minister to prevent publication after all this time.”

Zoubi’s call yesterday followed mounting public criticism of Haaretz for supporting Blau by advising him to stay in hiding and continuing to pay his salary. In chat forums and talkback columns, the reporter has been widely denounced as a traitor. Several MPs have called for Haaretz to be closed down or boycotted.

A Haaretz spokeswoman refused to comment, but a journalist there said a “fortress mentality” had developed at the newspaper. “We’ve all been told not to talk to anyone about the case,” he said. “There’s absolute paranoia that the paper is going to be made to suffer because of the Blau case.”

Amal Jamal, a professor at Tel Aviv University who teaches a media course, said he was concerned with the timing of the Shin Bet’s campaign against Blau. He observed that they began interviewing the reporter about his sources and documents last summer as publication neared of the Goldstone report, commissioned by the United Nations and which embarrassed Israel by alleging it had perpetrated war crimes in Gaza.

“The goal in this case appears to be not only to intimidate journalists but also to delegitimize certain kinds of investigations concerning security issues, given the new climate of sensitivity in Israel following the Goldstone report.” He added that Blau, who had quickly acquired a reputation as Israel’s best investigative reporter, was “probably finished” as a journalist in Israel.

Shraga Elam, an award-winning Israeli reporter, said Blau’s suppressed article might also have revealed the aims of a widely mentioned but unspecified “third phase” of the Gaza attack, following the initial air strikes and a limited ground invasion, that was not implemented. He suspected the plans involved pushing some of Gaza’s population into Egypt under cover of a more extensive ground invasion. The plan had been foiled, he believed, because Hamas offered little resistance and Egypt refused to open the border.

On Monday, an MP with the centrist Kadima Party, Yulia Shamal-Berkovich, called for Haaretz to be closed down, backing a similar demand from fellow MP Michael Ben-Ari, of the right-wing National Union. She accused Haaretz management of having “chosen to hide” over the case and blamed it for advising Mr Blau to remain abroad. She said the newspaper “must make sure the materials that are in his possession are returned. If Haaretz fails to do so, its newspaper licence should be revoked without delay.”

Another Kadima MP, Yisrael Hasson, a former deputy head of the Shin Bet, this week urged Haaretz readers to boycott the newspaper until Blau is fired. A petition calling on the Shin Bet to end its threat to charge Blau with espionage has attracted the signatures of several prominent journalists in Israel.

“We believe the Blau case is unique and are concerned this unique case will create a dangerous precedent,” their letter states. “Until now, prosecution authorities have not sought to try reporters for the offence of holding classified information, an offence most of us are guilty of in one way or another.”

A group of Israeli human rights organisations is due to submit a letter this week to the government demanding that the investigation concentrate on lawbreaking by the army rather the “character assassination” of Blau and his sources.

Yesterday, the supreme court tightened restrictions on Anat Kamm, one of Blau’s main informants, who has been under house arrest since December for copying up to 2,000 military documents while she was a soldier. She is accused of espionage with intent to harm the state, a charge that carries a tariff of 25 years in jail.

The papers copied by Kamm, 23, included military orders that violated court rulings and justified law-breaking by soldiers.

Judge Ayala Procaccia said: “The acts attributed to the respondent point to a deep internal distorted perception of a soldier's duties to the military system he or she is required to serve, and a serious perversion from the basic responsibility that a citizen owes the state to which he or she belongs.” Kamm, the court decided, must not leave her apartment and must be watched by a close relative at all times.

Media coverage of the case in Israel has been largely hostile to both Kamm and Blau. Gideon Levy observed in Haaretz today: “The real betrayal has been that of the journalists, who have betrayed their profession -- journalists who take sides with the security apparatus against colleagues who are doing their job bringing light to the dark.”

Calling Israel “a Shin Bet state”, Levy added: “If it depended on public opinion, Kamm and Blau would be executed and Haaretz would be shut down on the spot.”

Jonathan Cook is a writer and journalist based in Nazareth, Israel. His latest books are “Israel and the Clash of Civilisations: Iraq, Iran and the Plan to Remake the Middle East” (Pluto Press) and “Disappearing Palestine: Israel's Experiments in Human Despair” (Zed Books). His website is www.jkcook.net.

A version of this article originally appeared in The National (www.thenational.ae), published in Abu Dhabi.

15-04-2010 om 23:05 geschreven door Vorser-Raadgever  

15-04-2010 om 22:33 geschreven door Vorser-Raadgever  

Vandaag leiden we jullie naar de website van de vrienden van de supergrid (de Europese variant). Want een aantal firma's waaronder het belgische Elia heeft een vereniging opgericht om de supergrid te promoten. Of je nu voor- of tegenstander van dit idee bent maakt niks uit. Het gaat erom te begrijpen waarover het gaat en op hun site vind je heel wat informatie

Supergrid

"Supergrid" is the future electricity system that will enable Europe to undertake a once-off transition to sustainability.

The concept of Supergrid was first launched a decade ago and it is defined as “An electricity transmission system, mainly based on direct current, designed to facilitate large-scale sustainable power generation in remote areas for transmission to centres of consumption, one of whose fundamental attributes will be the enhancement of the market in electricity”.

Supergrid is not an extension of existing or planned point to point HVDC interconnectors between particular EU states. Even the aggregation of these schemes will not provide the network that will be needed to carry marine renewable power generated in our Northern seas to the load centres of central Europe. Supergrid is a new idea. Unlike point to point connections, Supergrid will involve the creation of “Supernodes” to collect, integrate and route the renewable energy to the best available markets. Supergrid is a trading tool which will enhance the security of supply of all the countries of the EU.

There can, of course, be many forms of Supergrid. The Offshore Supergrid is based on the seas around North Western Europe. There will be others, such as a Solar Supergrid in the Mediterranean. These grids will ultimately be linked to supply electricity across the EU.

Technology

Supergrid will be developed and built using the next generation of HVDC technology, of installation vessels, and of marine generating plant. It will capture clean energy generation and deliver firm renewable power across the EU.

As a result of advances in HVDC technology, it is now technically possible to transmit electricity efficiently and cheaply from remote locations at sea or in the desert to the urban areas where most of us live and work.

Supergrid will be developed and built using the next generation of HVDC technology, of installation vessels, and of marine generating plant. It will capture clean energy generation and deliver firm renewable power across the EU.

The full significance of a switchable HVDC innovation has not yet been appreciated by policy makers or by the business community. It is clear that a network incorporating a HVDC grid with the redundancy and reliability of current AC grids is now a reality and that the limits of what is technologically possible have been greatly expanded.

HVDC technology will open markets, strengthen security of supply and create another global opportunity for European companies to export sustainable energy technology. The technology underpinning the Supergrid will give competitive advantage to the companies involved with its specification and design. This type of integrated AC/DC grid will be a template for what will be needed in other global markets including the US and China.

Europe's Opportunity

At an average growth rate of two per cent, Europe's demand for electricity will double by 2050. At a three per cent growth rate, it will more than treble.

Europe is building an “electric economy”. Electricity is set to become the dominant source of energy. It will drive the transition to a low carbon, high growth future. By 2050 most of our transport could be powered by electricity, with the possible exception of some heavy commercial vehicles.

As part of this transition, electricity grids will no longer be seen as a national resource. They will become international corridors of trade bringing renewable energy generation from northern marine and southern solar generation to European centres of population.

If we are to reduce carbon emissions by 80% then all of this increased demand will have to be met by renewable energy. Existing coal, oil and gas generation will have to be phased out – completely. By 2030 there will be no more fossil fuel plant built in Europe. New build will consist only of renewables and nuclear. Already we can see that trend develop, with more wind energy installed in Europe in 2008 and 2009 than any other form of electricity generation.

If we are to fully exploit these renewable resources, and deliver power on a continental scale, then the energy sector has to significantly reduce investment costs through a whole series of innovations, from plant design to voltage source technology. In offshore wind, scale will come from combining large clusters of simplified turbines into wind-fired power stations. These stations are the modules on which the Supergrid will be built.

The efficiencies of scale resulting from larger turbines configured in 500MW modules will reduce unit production costs over time in accordance with the cost curve common to all industries growing to maturity. The supply chain for Round 3 in the UK is already expanding to meet anticipated demand, and ports and harbours across Northern Europe are competing to bring these new North Sea industries to their regions.

A Supergrid for Europe

Europe is embarked on a once off transition to sustainability. Member States of the EU have committed to reduce their Kyoto Greenhouse Gas emissions by at least 20% below 1990 levels by 2020. The UK has undertaken to reduce its GHG emissions by 80% by 2050.

In addition, the EU has agreed that by 2020 20% of all energy produced by Member States has to come from renewable sources. This will require at least 30% of the EU's electricity to come from renewable sources by that date. By 2050 all of Europe's electricity could come from zero carbon sources.

Further, the EU has embarked on a process to open up the European electricity market to competition, to facilitate cross-border trade and to reduce the market dominance of existing national suppliers. This competition will drive down prices, increase innovation and underpin the growth of a low carbon economy across Europe.

The primary fuel sources for this transition to renewable generation will be wind, solar and marine energy. These assets are by their nature continental and not national resources. To fully harness and deliver over 1500GW of firm renewable power into load centres across the EU will require large-scale interconnection joining the centres of production.

The IEA has estimated that on current plans around €200bn will have to be invested to upgrade existing transmission assets in Europe through to 2030. The opportunity presented by the transition to sustainability is to create an integrated cross-border grid network that will replace the need to upgrade these national assets, while delivering significant savings on the operational cost of power generation by creating a flexible HVDC network that bypasses existing grid bottlenecks.

This integrated network is Supergrid.

In late 2009, Norway joined nine member states of the EU, including the UK and Germany, to develop policy to advance offshore interconnection in Europe. This is tangible evidence of government support for cross-border connectivity as part of Europe's move to open its electricity markets to trade in renewable energy.

Supergrid has received support from within the European Institutions, within EU member state governments, and from across the energy sector. The concept of large-scale DC interconnection to deliver equally large-scale renewable electricity generation has become an accepted part of the policy debate around Europe's long-term energy future.

It will require a new framework for the ownership and operation of the European grid network. It will draw together entrepreneurs and established transmission operators, as well as design, engineering and construction consultants and builders, to create the templates for interconnection and electricity trading.

Its time has come because there is a political imperative to source clean energy, to ensure security of supply and to restore our global competitiveness.

Its time has come because we now have the technologies to hand which can meet each of these three objectives.

Its time has come because it is the only available guarantee that our children will enjoy low cost, low carbon and low risk energy supplies.

met leuke videootjes en verstaanbare uitleg.

Wij onthouden in elk geval dat het een enorme uitdaging wordt, met een gigantisch potentieel aan tewerkstelling maar vooral ook dat het de mogelijkheid biedt om eindelijk uit de huidige politiek van nationale grenzen te stappen op het vlak van energiebevoorrading. Dit wil concreet zeggen dat er geen lokale monopolies meer zouden zijn en dat de goedkope elektriciteit die bijvoorbeeld door waterkrachtcentrales, windmolenparken en grote zonne-energiecentrales beschikbaar komt voor alle verbruikers wat nu niet het geval is. Het zou het mogelijk maken de huidige zware vervuilers eindelijk te sluiten. Het moet het mogelijk maken om massale winsten die momenteel in sommige landen zoals Belgistan worden gemaakt door oude klassieke centrales om te bouwen naar zogenaamde "groene centrales een halt toe te roepen. We bedoelen hiermee sommige centrales die omgebouwd worden niet zozeer om elektriciteit te produceren maar om vooral groene stroomcertificaten op te strijken. Centrales die gestookt worden met kersen-of olijfpitten, houtpellets of lokaal aangeplante bomen. Dat klinkt allemaal wel heel alternatief maar is het niet. het gaat meestal om centrales die in reserve worden gehouden in geval er een centrale in een beperkt regelgebied zoals Belgistan uitvalt. De transportnetbeheerde rbetaalt dan de in reserve gehouden centrale alsof ze echt zou produceren en factureert deze kost natuurlijk aan de eindverbruiker. De producent vangt de volle prijs + groene-stroomcertificaten voor de zogezegd geproduceerde stroom...Dit soort erg dure praktijken ten nadele van de consument maar ten voordele van sommige producenten zou definitief gedaan zijn. Onnodig te zeggen dat sommige producenten niet meteen grote voorstanders zijn van het idee van supergrids...

trouwens even kijken waar de smerigste centrales zich bevinden dwz met de meeste CO2 uitstoot:

http://uk.reuters.com/article/idUKTRE6353L220100406

EU's "dirty 30" carbon dioxide emitters in '09

Tue Apr 6, 2010 5:01pm BST

http://www.reuters.com/article/idUSTRE6301TD20100401?feedType=RSS&feedName=everything&virtualBrandChannel=11563

Reuters) - A sharp fall in carbon emissions last year across the European Union's emissions trading scheme underlined on Thursday the impact of recession on industry.

Preliminary EU data showed emissions across the scheme fell 11.2 percent, with some industrial sectors down at least 30 percent, and Estonia, Romania, Hungary, Spain and Italy registering bigger national tumbles.

"It reflects the impact of a very deep recession on output, and a greening of European power in a move toward gas and renewables," said Barclays Capital analyst Trevor Sikorski.

Power demand was down 5-6 percent last year but the electricity generation sector's carbon emissions showed a steeper 8.5 percent drop, underlining a move to zero carbon wind and low-carbon natural gas.

The EU emissions trading scheme (ETS) limits the carbon emissions of over 12,000 factories and power plants, covering 44 percent of EU emissions, and is meant to drive the 27-nation bloc's compliance with targets under the international Kyoto Protocol.

The drop in emissions, widely forecast by analysts, reinforced expectations that companies will have more permits called EU allowances (EUAs) than they need during the whole second trading phase of the scheme from 2008-2012, continuing a surplus seen in the first period from 2005-2007.

Carbon prices as a result are too low to drive investment in more expensive green technologies such as carbon capture and storage, fitted to the smokestacks of coal plants.

WINDFALL

The highly polluting steel industry has in particular accrued valuable windfalls of surplus permits.

"They got something for nothing and they're worth something, so it is a windfall profit if they sell them today," said Deutsche Bank analyst Mark Lewis.

He estimated a roughly 115 million tonne surplus of EU allowances (EUAs) from 2008-2009 for the European steel sector, worth 1.5 billion euros ($2.02 billion) at Thursday's prices.

Low prices, surpluses of permits and controversies including tax fraud and re-selling of used permits have damaged the reputation of the EU carbon market, as similar proposed cap and trade schemes stall in the United States, Japan and Australia.

Supporters say EU carbon prices will bite again when the economy recovers and oil and gas prices rise, and so drive power generators to switch from coal to less carbon intensive gas.

"For the next year, two years, gas prices in Europe will stay low. I have big doubts they will stay low further out," said Lewis.

EU carbon prices closed up nearly two percent at 13.08 euros a tonne on Thursday, boosted not by the data but by higher crude oil and German power prices, traders said.

Benchmark prices for phase 2 permits rose by 2.4 percent over the first quarter of 2010, but are still well below 2009 and all-time highs of 16.04 euros and 29.69 euros respectively.

Last year cash-strapped companies sold their excess permits on the spot market to boost their balance sheets, a trend which pushed prices to an all-time low of 8.05 euros in February 2009, but a repeat of that sell-off is not expected this year.

The European Union's executive Commission said the data published on Thursday included at least 80 percent of all emissions covered by the scheme.

For more news and analysis on the carbon markets, go to here

(Reporting by Michael Szabo, writing by Gerard Wynn, Editing by Anthony Barker)

List of the EU's "dirty thirty" including CO2 figures for 2008 and 2009 in Mt of CO2 equivalent, percentage change, the number of free emissions permits allocated and the permit surplus/deficit faced by each.

13-04-2010

tweede deel over de zoevende windmolentjes...

We beginnen met wat uitleg die we vonden op Wiki over de zogenaamde "supergrids". Het gaat hier wel voornamelijk over de Amerikaanse supergrid waarvan een gedeelte reeds blijkt te functioneren. http://en.wikipedia.org/wiki/Super_grid History The idea of creating long distance transmission lines in order to take advantage of renewable sources distantly located is not new. In the US in the 1930s, a proposal was made to ship hydroelectric power from dams being constructed in the Pacific Northwest to consumers in Southern California, but was opposed and scrapped. By 1961, U.S. president John F. Kennedy authorized a large public works project using new HVDC technology from Sweden. The project was undertaken as a close collaboration between General Electric of the U.S. and ASEA of Sweden and is now known as the Pacific Intertie. The concept of a "Super grid" dates back to the 1960's and was used to describe the emerging unification of the Great Britain grid[1]. What has changed during the past 40 years is the scale of energy and distances that are imagined possible in a super grid. Europe began unifying its grids since the 1950's and its largest unified grid is the synchronous grid of Continental Europe serving 24 countries. Serious work is being conducted on unification of the European UCTE grid with the neighboring IPS/UPS grid. If completed, this massive grid would span 13 time zones stretching from the Atlantic to the Pacific.[2] While such grids cover great distances, due to congestion and control issues, the capacity to transmit large volumes of electricity remains limited. The SuperSmart Grid (Europe) and the Unified Smart Grid (US) specify major technological upgrades that proponents claim are necessary to assure the practical operation and promised benefits of such transcontinental mega grids. [edit] Concept In current usage, "super grid" has two senses – one of being a superstructure layer overlayed or super-imposed upon existing regional transmission grid or grids, and the second of having some set of superior abilities exceeding those of even the most advanced grids. [edit] Mega grid In the "overlay", or "superstructure" meaning, a super grid is a very long distance equivalent of a wide area synchronous network capable of large-scale transmission of renewable electricity. In some conceptions, a transmission grid of HVDC transmission lines forms a layer that is distinctly separate in the way that a superhighway system is separate from the system of city streets and regional highways. In more conventional conceptions such as the proposed unification of the European UCTE and IPS/UPS system of the CIS, such a mega grid is no different from typical wide area synchronous transmission systems where electricity takes an ad-hoc transit route directly through local utility transmission lines or HVDC lines as required[3]. Studies for such continental sized systems report there are scaling problems as a result of network complexity, transmission congestion, and the need for rapid diagnostic, coordination and control systems. Such studies observe that transmission capacity would need to be significantly higher than current transmission systems in order to promote unimpeded energy trading across distances unbounded by state, regional or national, or even continental borders[4]. As a practical matter, it has become necessary to incorporate smart grid features such as wide area sensor networks (WAMS) into even modest sized regional grids in order to avert major power outages such as the Northeast Blackout of 2003. Dynamic interactions between power generation groups are increasingly complex, and transient disturbances that cascade across neighboring utilities can be sudden, large and violent, accompanied by abrupt changes in the network topology as operators attempt to manually stabilize the network.[5] [edit] Superior grid In the second sense of an advanced grid, the "super grid" is not only superior because it is a wide area mega grid, but it is highly coordinated from a macro level spanning nations and continents, all the way down to the micro level scheduling low priority loads like water heater and refrigeration. In the European SuperSmart Grid proposal and the US Unified Smart Grid concept, such super grids have intelligence features in the wide area transmission layer which integrate the local smart grids into a single wide area super grid. This is similar to how the internet bound together small networks into single ubiquitous network. Wide area transmission can be viewed as a horizontal extension of the Smart grid. In a paradigm shift, the distinction between transmission and distribution blurs with the integration as energy flow becomes bidirectional. For example, distribution grids in rural areas might generate more energy than they use turning the local smart grid into a virtual power plant, or a city's fleet of one million vehicles could be used to trim peaks in transmission supply by integrating them to the smart grid using vehicle to grid technology. A 765 kV AC transmission grid designed to carry 400 GW of wind power to cities from Midwest at a cost of $60 billion.[6][7] One advantage of such a geographically dispersed and dynamically balanced system is that the need for baseload generation is significantly reduced since intermittency of some sources such as ocean, solar and wind can be smoothed.[8] A series of detailed modeling studies by Dr. Gregor Czisch, which looked at the European wide adoption of renewable energy and interlinking power grids using HVDC cables, indicates that the entire European power usage could come from renewables, with 70% total energy from wind at the same sort of costs or lower than at present. [9][10][11] To some critics, such a wide area transmission layer is not novel – pointing out that the technology has little difference from that used for regional and national power transmission networks. Proponents respond that beyond the qualitative smart grid features that allow instantaneous coordination and balancing of intermittent power sources across international boundaries, the quantitative comprehensiveness has a quality all its own. The claim is made that super grids open up markets[12]. In the same way that freeways only revolutionized interstate transport and the internet revolutionized online commerce when comprehensive high capacity networks for them were built, it is argued that a high capacity super grid must be built in order to provide a distribution network so comprehensive and with such available capacity that energy trading is only limited by how much electricity that entrepreneurs can bring to market. [edit] Technology Wide area super grids plans typically call for bulk transmission using high voltage direct current lines. Europe's SuperSmart Grid proposal relies on HVDC, and in the US, key decision makers such as Steven Chu favor a national long distance DC grid system.[13] There are industry advocates of HVAC. Although FACTS alternating current have drawbacks for long distances, American Electric Power has championed a 765 kV super grid they call I-765 that would provide 400 GW of extra transmission capacity required for producing 20% of US energy from wind farms based in the midwest. (See figure above).[7] Advocates of HVAC point out that HVDC systems are oriented to point bulk transmission and multiple connections to them would require expensive complex communication and control equipment as opposed to the simple step up transformers needed if AC lines were used. Currently, there is only one multipoint long distance HVDC transmission system.[14] In the more distant future the voltage loss of current methods could be avoided using experimental superconducting "SuperGrid" technology where the transmission cable is super cooled by a liquid hydrogen pipeline which is also used to move energy nationwide. Coordination and control of the network would use smart grid technologies such as phasor measurement units to rapidly detect imbalances in the network caused by fluctuating renewable energy sources and potentially respond instantaneously with programmed automatic protection schemes to reroute, reduce load, or reduce generation in response to network disturbances. [edit] Government policy [edit] Significant scale One study for a European super grid estimates that as much as 750 GW of extra transmission capacity would be required- capacity that would be accommodated in increments of 5 GW HVDC lines[15]. A recent proposal by Transcanada priced a 1,600-km, 3-GW HVDC line at $3 billion USD and would require a corridor 60 meters wide[16]. In India, a recent 6 GW, 1,850-km proposal was priced at $790 million and would require a 69 meter wide right of way[17]. With 750 GW of new HVDC transmission capacity required for a European super grid, the land and money needed for new transmission lines would be considerable. [edit] Energy independence In Europe, the energy security implication of a super grid has been discussed as a way in part to prevent Russian energy hegemony. [18] In the U.S., advocates such as T. Boone Pickens have promoted the idea of a national transmission grid in order to promote United States energy independence. Al Gore advocates the Unified Smart Grid which has comprehensive super grid capabilities. Gore and other advocates such as James E. Hansen believe super grids are essential for the eventual complete replacement of the greenhouse gas producing fossil fuel use that feeds global warming [19]. [edit] Permits for corridors Large amounts of land would be required for the electricity transmission corridors used by the new transmission lines of a super grid. There can be significant opposition to the siting of power lines out of concerns about visual impact, anxiety over perceived health issues, and environmental concerns. The US has a process of designating National Interest Electric Transmission Corridors, and it is likely that this process would be used to specify the pathways for a super grid in that country. In the EU, permits for new overhead lines can easily reach 10 years.[20] In some cases, this has made underground cable more expedient. Since land required can be one fifth than that for overhead and the permit process can be significantly faster, underground cable can be more attractive despite its weaknesses of being more expensive, lower capacity, shorter lived, and suffers significantly longer downtimes. [edit] Business interests [edit] Siting Just as superhighways change valuations of land due to the proximity to the ability to transport valuable commodities, businesses are strongly motivated to influence the siting of a super grid to their benefit. The cost of alternative power is the delivered price of electricity, and if production of electricity from North Dakota wind or Arizona solar is to be competitive, the distance of the connection from the wind farm to the interstate transmission grid must not be great. This is because the feeder line from the generator to the transmission lines is usually paid for by the owner of the generation. Some localities will help pay for the cost of these lines, at the cost of local regulation such as that of a public utilities commission. T. Boone Pickens' project has chosen to pay for the feeder lines privately. Some localities, such as Texas give such projects the power of eminent domain which allows companies to seize land in the path of the planned construction. [21] [edit] Technology preferences Energy producers are interested in whether the super grid employs HVDC technology, or uses AC, because the cost of connection to an HVDC line is generally greater than that if the AC is used. The Pickens plan favors 765 kV AC transmission,[7] which is considered to be less efficient for long distance transmission. [edit] Competition In the 1960's, private California power companies opposed the Pacific Intertie project with a set of technical objections that were overruled. When the project was completed, consumers in Los Angeles saved approximately U.S. $600,000 per day by use of electric power from projects on the Columbia River rather than local power companies burning more expensive fossil fuel. en over de Europese Supergrid vonden we dit pleidooi: http://www.businessgreen.com/business-green/comment/2259300/why-europe-needs-electricity Christian Kjaer Why Europe needs an electricity Supergrid Christian Kjaer, chief executive of the European Wind Energy Association, argues that a supergrid is essential to EU efforts to cut carbon emissions BusinessGreen, 11 Mar 2010 Over the next 12 years 360GW of new electricity-generating capacity – 50 per cent of Europe's current supply structure - needs to be built to replace ageing power plants and meet the expected increase in demand for electricity. The time is ripe for a complete overhaul of our electricity supply structure. We must use the next ten years to change the way the electricity is produced, transmitted and consumed in Europe. Europe must use this opportunity to construct a new, modern power system capable of meeting the energy and climate challenges of the 21st century, while enhancing Europe's competitiveness. Europe's current electricity structure still bears the characteristics of the time in which it was developed. It is national in nature, the technologies applied are ageing and the markets supporting it are underdeveloped. Given the international nature of the energy challenges we face, it is astounding that 24 years after the Single European Act was signed, we still do not have an internal market for electricity. We urgently need to establish the free movement of energy; the Supergrid will be fundamental for establishing that freedom. The power system must be supported by modern infrastructure technology, research and development, and well functioning markets for electricity and transmission in which investors, rather than consumers, are exposed to fuel and carbon price risk. Supporting the expansion of wind energy and other renewable energy technologies, Europe needs dramatically improved competition in the Internal Energy Market, through new electricity infrastructure, changes in system operation and development of effective electricity markets throughout the EU. While the EU's climate and renewable energy targets have set the direction for renewable technology and CO2 reductions in the short term, the missing element today is a common European vision for the architecture of a future modern pan-European electricity network – onshore and offshore. The Supergrid provides such a vision. A single European grid and effective competition in the European power markets are essential elements, not only for the integration of large-scale wind power and other renewables, but also to ensure that European consumers have access to affordable and domestically produced energy. By 2020, most of the EU's renewable electricity will be produced by onshore wind farms. Europe must, however, use the coming decade to prepare for the large-scale exploitation of its largest indigenous resource, offshore wind power. We must stop thinking of electrical grids as national infrastructure and start developing them – onshore and offshore – to become European corridors of electricity trade. And we must start developing them now. The faster it is developed, the faster we will have a domestic substitute if future fuel import supplies are disrupted or the cost of fuel becomes prohibitively expensive, as the world experienced during 2008 when the oil price touched $150 per barrel for the first time. Christian Kjaer is chief executive of the European Wind Energy Association This article is extracted from a speech delivered at the Supergrid: The future of renewable energy integration event in London earlier this week en morgen gaan we verder... 13-04-2010 om 22:34 geschreven door Vorser-Raadgever   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!

12-04-2010

Hoor de windmolentjes zoeven...de idyllische beelden van smartgrids

Zoals iedereen wel langzaam begint te beseffen staan we de volgende decennia voor enorme uitdagingen wat betreft de energiebevoorrading. Niet enkel op Belgiscfh of Europees niveau maar op wereldschaal. Als we sommigen mogen geloven dan ligt ons aller heil in het vastvijzen van zonnepanelen op zuidgerichte villadaken liefst massaal gesubsidieerd want dan is het meteen een uitstekende belegging. Van dat soort mensen zijn er dan nog een heleboel die ons dan willen laten geloven dat hun panelen deel zullen uitmaken van een slim netwerk met slimme meters en dan zijn we vertrokken...Vermits wij brave mensen zijn met goedgelovige inborst willen we dat wel allemaal geloven maar er is een probleem. Want tenslotte verliezen we met die zogenaamde decentrale productie één belangrijk aspect uit het oog. Het gaat inderdaad over decentrale productie maar vooral ook over individuele productie en dat is al een ander paar mouwen. Goedgelovig als we zijn hebben we het wat lastig met het besef dat wat nu centraal wordt opgewekt in centrales al dan niet nucleair plots gaat vervangen worden door individuele productiemiddelen. Dat een klein gedeelte hierdoor kan geproduceerd worden willen we nog aanvaarden maar geen duizenden megawatts. Dit is absurd en trouwens één enkele vraag volstaat om jullie een idee te geven van het probleem. Die vraag luidt wie zal de prijs van dat soort electriciteit bepalen? Mijn buurvrouw met haar zuidgericht villadak of iemand anders? De distributienetbeheerder die nu reeds vloekt dat het te veel aan geproduceerde stroom aan het zelfde tarief wordt op zijn net gegooid zonder bijkomende inkomsten. We zeggen wel degelijk tegen het zelfde tarief omdat de huidige mechanische meters bij levering van stroom doodgewoon achteruit draaien en dus de factuur van de verbruiker-leverancier gevoelig verminderen en dat tegen een identiek tarief als dat van de stroomafname. De pret zal uit zijn wanneer de zogenaamde slimme meters zullen worden geïnstalleerd. Dan kan er immers van op afstand beslist worden of de bijkomende stroom van de villadaken wel nodig is en kan er een apart tarief worden vastgelegd dat natuurlijk lager zal zijn dan het tarief bij levering. Wat ons ook opvalt is dat er veel slides en presentatiemateriaal (vb : http://homes.esat.kuleuven.be/~ieeeip/docs/SmartGrids-vito.pdf)bestaat over smartgrids maar slechts een paar pilootprojecten die zich eigenaardig genoeg steeds bevinden op het platteland en dan nog vrij residentieel. Dat doet ons steeds denken aan het ideaalbeeld van een volledig geïsoleerde groep gelukkige mensen waar alles vredig verloopt met zoemend windmolentje en veel zon op de paneeltjes...of dat soort dingen een antwoord biedt voor de helft van de wereldbevolking die in steden leeft en niet altijd in optimale condities zal de aanhangers van dit soort oplossingen waarschijnlijk worst wezen. Ons is dit geen worst want wij geloven immers dat iedereen recht heeft op een basispakket energie. En dat kan alleen wanneer er voldoende centrale productie blijft bestaan. Want centrale productie staat garant voor een betere controle op de prijs. Doodgewoon al omwille van het feit dat er optimaler kan geproduceerd worden op een veel grotere schaal en op gelijk welk moment van de dag, de nacht het seizoen enz...met je individuele windmolentje en je paneeltjes kan jet dit wel vergeten. We horen sommigen nu al knorren dat dit met windmolenparken wel zou kunnen en dan komen we bij het thema van onze bijdrage. Inderdaad dat kan wanneer je al de windmolenparken overal in Europa (en elders) met elkaar gaat verbinden zodat je in feite ook tot een bepaalde constante minimumproductie komt ongeacht weer en wind of zon en duisternis want je kan grotere zonneënergie-installaties ook met elkaar verbinden natuurlijk. Wel niet alle dakpanelen van alle individuele buren.... Als je al deze on- en offshorewindparken en andere alternatieve productie-eenheden verbindt kan je eveneens het probleem van de zogenaamde "baseload" opvangen. Wat is de baseload? Dat is de constante productie die je op elk moment van de dag en het jaar moet hebben om minstens aan de minimumvraag te kunnen voldoen. Je kan daar nooit onder gaan produceren want dan valt alles doodgewoon uit en stil...totale black-out en iedereen terug naar de Middeleeuwen...Dit is zeer rudimentair uitgelegd. Maar het verklaart meteen waarom je momenteel de wind- en zonne-energie onmogelijk kan inschakelen voor het leveren van de baseload. Doodgewoon omdat je op dit moment nooit kan weten wat de productie van die dingen zal zijn. Je kan massaal windproductie hebben ergens in de scandinavische landen en totale windstilte in de Noordzee. Maar je krijgt je productie niet van het Noorden naar hier. Je bent dus op dit moment verplicht om voor elke megawatt productie in windmolenparken evenveel klassiek productie in reserve te houden anders dreigt de boel plat te vallen. Dat betekent dus dat eigenlijk alles steeds dubbel moet bestaan. Toch is er een middel om dit te vermijden en zonder hiervoor in pure science-fiction of idyllische autarctietoestanden te vervallen. Hoe zien we morgen... 12-04-2010 om 21:27 geschreven door Vorser-Raadgever   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!

11-04-2010

Janssens P, de redder der vrije meningsuiting???????

Even een tussendoortje. Nog maar eens over onze geliefkoosde ingeweken unoxmuts Benno Banghart. We schreven hier eergisteren reeds onze ergernis neer over deze meneer en ook over de verdediger van de kleine man, de sociaal-democraat, chef-reclame van de SP-a en ook burgemeester van A die stilaan een kloon van De Winter wordt op vlak van de verdediging der burgerrechten van minderheden. We hebben het over...juist DE PATRICK Janssen en Janssens. Deze grote democraat vond het dus nodig het minst democratische middel in te roepen om Benno Banghart zijn speechke te gunnen zonder kabaal en rumoer in een zaal met pluche zeteltjes waarschijnlijk. Hij stap)te dus naar een rechter en vroeg een kortgeding aan. Had hij geleerd van de bazenorganisaties die dat wel eens gebruiken tegen stakingspiketten. Geen tegensprekelijk debat, gewoon verbieden en astronomische dwangsommen opleggen....echt socialistisch zouden we zeggen...en we willen wel eens een vergelijking maken tussen het systeem van kortgeding in zaken als vrije meningsuiting en de sharia...we zijn er niet van overtuigd dat de sharia minder democratisch zal zijn....Allah zal niet beledigd mogen worden bij de enen en Benno niet bij de anderen. What's the difference? Nu vonden we dit weekend een standpunt van twee personen die niet onmiddellijk bekend staan als volslagen idioten op het vlak van rechten. Het gaat over Dirk Voorhoof en Eva Brems of in omgekeerde volgorde als we de beleefdheidsregels zouden naleven.De ene is professor mediarecht en de dame professor mensenrechten aan de universiteit van Gent. Wij hebben een stil vermoeden dat deze twee personen met iets meer kennis van zaken kunnen spreken dan Den Patrick Janssen en Janssens als het gaat over vrijheid van meningsuiting...maar we zullen ons wellicht vergissen... http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=PF2OLPBG&word=eva+brems Juridisch spierballengerol BIZARRE DEMARCHE VAN JANSSENS EN ANTWERPS GERECHT zaterdag 10 april 2010 Toen moslims een lezing van Benno Barnard verstoorden, trok de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens naar het gerecht. Dat leverde volgens DIRK VOORHOOF en EVA BREMS een ‘uitzonderlijk bevel' af, dat Straatsburg wellicht niet zou overleven. De voorzitter van de rechtbank te Antwerpen kondigde op 7 april 2010 een wel heel uitzonderlijk rechterlijk bevel af. Na de verstoring van een geplande lezing door Benno Barnard in een aula van de Universiteit te Antwerpen op 31 maart (‘Leve God, weg met Allah') oordeelt de rechter het absoluut noodzakelijk om deze lezing toch te kunnen laten doorgaan. Het bevelschrift herinnert er nog eens aan dat de vrijheid van meningsuiting immers een pijler is van de democratische samenleving. In essentie legt de rechterlijke beschikking verbod op om de vrije toegang tot de volgende lezing van Benno Bernard aan de Universiteit Antwerpen te verhinderen en vooral om handelingen te stellen die indruisen tegen de vrijheid van meningsuiting en die de orde kunnen verstoren of de toehoorders of de spreker zouden kunnen intimideren. Volgens de rechter dringen zich na de feiten van 31 maart immers bepaalde maatregelen op om oproer en intimidatie te vermijden en om de veiligheid en rust van iedereen te verzekeren. Kracht van wet Na vaststelling door een gerechtsdeurwaarder van de niet-naleving van dit rechterlijk bevel kan een dwangsom opgelegd worden van 25.000 euro. Wie dus de rust verstoort door een handeling die indruist tegen de vrijheid van meningsuiting, riskeert een soort boete. De beslissing van de rechter impliceert overigens ook dat iedereen die in de buurt komt van de lezing van Benno Barnard aan de UA en handelingen stelt die als rustverstorend of intimiderend kunnen worden beschouwd, op aanwijzing door de gerechtsdeurwaarder en op vraag van de politie zijn identiteit moet bekendmaken. Wie dit deel van het rechterlijk bevel niet naleeft, riskeert een dwangsom van 2.000 euro. Opmerkelijk is niet enkel dat deze rechterlijke uitspraak is tot stand gekomen op eenzijdig verzoekschrift, zonder tegensprekelijk debat dus, maar vooral dat het verbod van de rechter een soort kracht van wet uitstraalt. Het is dus geen rechterlijke beslissing tegen een bepaalde persoon, een organisatie of rechtspersoon, zoals toch gebruikelijk is bij rechterlijke beslissingen die een conflict tussen partijen beogen te beslechten. De beslissing van de Antwerpse rechter is een verbod tegenover iedereen die de rust zou komen verstoren of intimiderend gedrag zou vertonen bij de volgende lezing van Benno Barnard aan de Universiteit Antwerpen. Een beslissing ‘erga omnes' noemen juristen dat, waardoor de rechter zich even gaat gedragen als een wetgever. Een hoogst ongebruikelijke en zeer omstreden vorm van rechterlijk activisme. Het rechterlijk bevel laat bovendien wel erg veel ruimte aan een gerechtsdeurwaarder om te interpreteren wat zoal als rustverstorend kan worden beschouwd en als ‘een handeling die indruist tegen de vrijheid van meningsuiting'. Om dan vervolgens tot invordering van 25.000 euro over te gaan. Een wettelijke bepaling met een dergelijke vage omschrijving zou alvast niet veel overlevingskans hebben bij het Grondwettelijk Hof en al helemaal onaanvaardbaar zijn bij het Europees Mensenrechtenhof in Straatsburg. Identiteitskaart De rechterlijke uitspraak kwam er op verzoek van de stad Antwerpen en burgemeester Patrick Janssens, terwijl het toch uitgerekend de burgemeester zelf is die in toepassing van de gemeentewet geacht wordt, met bijstand van de politie, de openbare veiligheid of rust in de stad te waarborgen. De toestemming, laat staan een bevel van de rechter, heeft de burgemeester daarvoor niet nodig. En een rechterlijk bevel om de identiteitskaart te tonen is al evenmin nodig, want de politie heeft al een wet die dit mogelijk maakt. Opmerkelijk is trouwens ook dat de vordering niet is ingesteld door de Universiteit Antwerpen, terwijl de organisatie van de lezing toch uitging van en plaatsvond in de gebouwen van de universiteit. Bizar dat in dit geval niet de organisator, maar de stad en de burgemeester zelf zich spontaan in de juridische strijd gooien. De tussenkomst van de rechter lijkt ook overtrokken en overdreven, want de feiten van de ordeverstoring naar aanleiding van de vorige lezing waren nu ook weer niet zo uitzonderlijk. Van fysieke geweldpleging of oproer was geen sprake. Benieuwd of straks naar aanleiding van elke verstoring van een lezing ergens aan een universiteit direct naar de rechter wordt gestapt die dan ook prompt zal ingaan op een vordering om bij een volgende lezing allerlei maatregelen af te kondigen onder dreiging van een dwangsom van 25.000 euro. Na dit precedent ziet het ernaar uit dat de voorzitters van de rechtbanken van Brussel, Leuven, Antwerpen, Hasselt, Kortrijk en Gent straks de handen vol zullen hebben met vorderingen van linkse en rechtse, nationalistische en socialistische, profane en religieuze studentenorganisaties die willen vermijden dat hun debatavonden of lezingen verstoord worden. Dit juridisch spierballengerol via de kortgedingprocedure op eenzijdig verzoekschrift dreigt ultiem enkel van aard om de polemiek rond het samenleven van verschillende groepen in onze samenleving verder aan te zwengelen. Laat ons hopen dat aan de Vlaamse universiteiten straks ook weer plaats wordt gemaakt voor lezingen die ruimte creëren voor debat en dialoog. Verbale bulldozers die erop uit zijn de polarisatie in het maatschappelijk debat ten top te drijven zijn ook zelf een bedreiging van wat ze voorstaan, namelijk een verdraagzame, democratische samenleving. Laat er geen discussie over bestaan: ook die bulldozers hebben recht op vrije meningsuiting, zolang dit niet uitmondt in het aanzetten tot racisme of vreemdelingenhaat. Nog dit. Barnard liet eerder al weten dat hij geen zin meer heeft om zijn lezing aan de Universiteit Antwerpen te houden, omdat hij de Universiteit van Antwerpen en het door de rector voorgestane ‘actief pluralisme' niet meer vertrouwt. Benno Barnard is ondertussen al uitgenodigd om zijn lezing te komen houden aan de Universiteit Gent. Hij is welkom uiteraard. De vrijheid van het academische debat staat hoog ingeschreven in het mission statement van de Universiteit Gent. De Universiteit Gent, de Gentse burgemeester en de Gentse politie zullen ongetwijfeld al het nodige doen om de lezing op een ordentelijke manier te laten plaatsvinden. Een rechterlijke beslissing is daarvoor niet nodig. DIRK VOORHOOF en EVA BREMSWie? Respectievelijk professor mediarecht en mensenrechten aan de Universiteit Gent. Wat? Tussenkomst van Antwerpse rechter is overtrokken. Waarom? Ordeverstoring is nu ook weer niet zo uitzonderlijk. 11-04-2010 om 11:58 geschreven door Vorser-Raadgever   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!