Ils sont incorrigibles ! Dès qu’on a le dos tourné, ils plongent les doigts dans le pot de confiture. A peine a-t-on entendu parler de la taxe carbone initié en France par « une mission » du président de la République à MM. Rocard et Jupé, cela fait « tilt » dans la cervelle de Bernard Clerfayt, secrétaire d’Etat à la fiscalité environnementale (le seul qui pouvait prolonger ses vacances et qui ne l’a pas fait).
Personne ne conteste qu’il faille diminuer la pollution de l’air et que le meilleur moyen est de le faire comprendre en alourdissant les coûts de ce qui pollue ; mais, sauter sur tout ce qui peut rapporter de l’argent et le faire sans discernement, à seule fin de remplir des caisses vides, n’est pas un bon moyen, à la limite, il est malhonnête.
L’énoncé des intentions de Clerfayt « opérer un transfert de la fiscalité du travail vers la fiscalité de l’énergie, et ce à fiscalité constante et sans conséquences sociales » est parfaitement illusoire, parce qu’impossible pratiquement dans un esprit de neutralité.
Tout qui consomme de l’énergie « polluante » serait sanctionné au profit d’une catégorie socioprofessionnelle en l’occurrence le patronat, signifie en clair que le citoyen va cotiser une remise à l’industrie. Et même si cela devait engendrer 60.000 emplois, ce qui est loin d’être prouvé pour la raison que la réduction de la TVA dans les restaurants n’a pas produit une diminution des tarifs, ni un accroissement du personnel, de même, il n’est pas dit que l’industrie engagera des travailleurs à la diminution de ses charges. Seule certitude, l’industrie ne sera ni gagnante, ni perdante dans l’affaire. Par contre, le particulier va trinquer, comme d’habitude.
Les Ecolos seront aux anges. Qu’ils se détrompent. Cela pourrait leur nuire. Les partis traditionnels sauront le cas échéant se débiner devant leur responsabilité si l’opinion publique grogne. Dupont et Javaux pourraient s’en mordre les doigts, comme lors de leur mésaventure au sujet des taxes sur les bouteilles plastiques qui n’ont jamais remis en vogue les bouteilles en verre récupérables.
Ce que Clerfayt appelle une opération neutre va obérer les plus modestes revenus, surtout les travailleurs du bas de l’échelle qui ont besoin de leur voiture, celle-ci étant souvent leur seul moyen de transport, compte tenu de la carence des transports en communs dans certaines communes et banlieues, sans compter les pensionnés et les chômeurs déjà à la limite des ressources.
C’est tellement flagrant que Clerfayt, se reprenant, penserait déjà à des compensations sous la forme de chèques aux plus démunis.

31-08-2009 om 20:08 geschreven door Vorser-Raadgever  

Gesjoemel brengt directeur Vlaams Huis New York in opspraak

Toespraak gastspreker Frans Crols

31-08-2009 om 17:54 geschreven door Vorser-Raadgever  

30-08-2009 om 22:57 geschreven door Vorser-Raadgever  

Email(s) ua: Maarten.VanGinderachter@ua.ac.be Telefoon: 032654308 Afdeling: Dept. Geschiedenis bedrijfsadres: Stadscampus S.D.317 Grote Kauwenberg 18 2000 Antwerpen Spreekuur Donderdag van 14.00 tot 15.30 of na afspraak Info docent lic. Germaanse talen en geschiedenis (UGent) doctor in de geschiedenis op het proefschrift Vaderland in de Belgische Werkliedenpartij (1885-1914). Sociaal-democratie en nationale identiteit from below. Een casusstudie van Gent, Brussel en de Borinage (UGent, 2005) secretaris van de redactieraad van het Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis/Revue belge d'Histoire Contemporaine Fellow of the Center for European Studies at Harvard University Onderzoeksdomeinen wereldgeschiedenis, globale onderzoeksperspectieven, transnationale transfer nationale identiteit en sociaal-democratie history from below Vlaamse en Waalse beweging gender en nationalisme natievorming van onderuit bekeken (from below benadering van identiteitsconstructie) historisch onderzoek naar de interactie van collectieve identiteiten Selectieve publicatielijst Boeken als auteur Het rode vaderland. De vergeten geschiedenis van de communautaire spanningen in het Belgische socialisme voor WOI, Tielt-Gent, Lannoo-Amsab-ISG, 2005. Le chant du coq. Nation et nationalisme en Wallonie depuis 1880 (Jan Dhondt Cahiers nr. 3), Gent, Academia Press, 2005. Boeken als wetenschappelijk uitgever - VAN GINDERACHTER, Maarten, BROOMANS, Petra, GOFFE, Jensma and VANDEVOORDE, Hans (eds.), The Beloved Mothertongue. Ethnolinguistic nationalism in small nations. Inventories and reflections (Groningen Studies in Cultural Change 33), Leuven, Peeters, 2008. - VAN GINDERACHTER, Maarten, LAMBERT, Véronique, DE WEVER, Bruno en DE WEVER, Bart (eds.), National identities and national movements in European history, special issue of the Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis/Revue belge d’histoire contemporaine, vol. 34, issue 4, 2004, 146 p. Artikelen Trou de mémoire. De droom van Groot-Nederland, in: TE VELDE, Henk en TOLLEBEEK, Jo (eds.), Het geheugen van de Lage Landen, Rekkem, Stichting Ons Erfdeel, 2009, pp. 60-67. Contesting national symbols Belgian belle époque socialism between rejection and appropriation, in: Social history, vol. 34, no. 1, 2009, pp. 55-73. Arm Vlaanderen. Het verwaarloosde platteland, het lamlendige volk, in: TOLLEBEEK Jo, BUELENS, Geert, DENECKERE, Gita, DE SCHAEPDRIJVER, Sophie en KESTELOOT, Chantal, België, een parcours van herinnering. Dl. 2 Plaatsen van tweedracht, crisis en nostalgie, Amsterdam, Bert Bakker, 2008, pp. 182-193. Social-democracy and national identity. The ethnic rift in the Belgian Workers’ Party (1885-1914), in: International Review of social history, vol. 52, issue 2, 2007, pp. 215-240. Public transcripts of royalism. Pauper letters to the Belgian royal family (1880-1940), in: DENECKERE, Gita and DEPLOIGE, Jeroen (eds.), Mystifying the monarch. Studies on discourse, power and history, Amsterdam, Amsterdam University Press, 2006, pp. 223-234. Gender, the extreme right and Flemish nationalist women’s organisations in interwar Belgium, in: Nations and nationalism. Journal of the Association for the study of Ethnicity and Nationalism, vol. 11, Issue 2, 2005, pp. 265-284. L’introuvable opposition entre le régionalisme citoyen wallon et le nationalisme ethnique flamand. À propos de l’Encyclopédie du mouvement wallon, in: Bijdragen tot de eigentijdse geschiedenis/Cahiers d’histoire du temps présent, nr. 13/14, 2004, pp. 67-96. Volledige publicatielijst download In English more

29-08-2009 om 23:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

29-08-2009 om 01:11 geschreven door Vorser-Raadgever  

22-07-2009 om 09:25 geschreven door Vorser-Raadgever  

Lévy verklaart Franse PS morsdood

• maandag 20 juli 2009
• 
  
• Auteur: Mia Doornaert

Bernard-Henri Lévy.pn

© Patrick Othoniel / Jdd/Gamma

BRUSSEL - Opschudding in het Franse politieke landschap. De bekende filosoof Bernard-Henri Lévy zei gisteren in interviews dat de Franse socialistische partij 'dood' is en geen andere toekomst heeft dan zichzelf op te heffen.

BHL au JDD : le PS est nase !

On peut faire la moue à entendre BHL parler de lui-même sous le couvert d’un portrait des autres, ne pas lire ce qu’il écrit depuis qu’on n’est jamais arrivé au bout de son premier ouvrage de philosophie et enfin trouver insupportable ses concepts de la vertu ou du vice des Etats à travers sa vision du libéralisme ; cependant, il peut arriver en politique intérieure, qu’il ait raison. C’est notamment le cas de son interview à JDD (Journal du Dimanche) sur le PS français.
Son point de vue, on peut l’étendre au Parti Socialiste belge, non pas qu’il accuse un coup de fatigue comme celui de Martine Aubry ; mais parce qu’il se trouve lui aussi à la croisée d’un chemin idéologique alors que s’effondrent les raisons qui ont conduit le socialisme à la social-démocratie.
Pour BHL, Martine Aubry serait la gardienne d'une "maison morte", vouée à la démolition. Ce que confirment quelques pointures du PS, sans qu’il faille beaucoup tourner autour du pot pour le dire.
L’autodestruction est visible, même de Belgique.
« On est à la fin d'un cycle. Le PS est dans la situation du PC de la fin des années 1970, quand la désintégration s'amorçait et qu'on tentait de la conjurer par des formules incantatoires sur - déjà - la "refondation", la "rénovation".
En Belgique, la gauche de rechange n’existe pas. C’est la chance de Di Rupo. Jusqu’à présent, les voix qui se perdent, par désillusion, vont au Centre et à Droite, Ecolo recueille un socialisme critique qui trouve un exutoire dans la protection de l’environnement.
Jusqu’à quand ?
La crise à laquelle le PS belge ne répond pas, jette à la rue de plus en plus de travailleurs. Quel est l’oligarque du PS suffisamment connu et suffisamment indépendant qui fédérerait le mécontentement ? Di Rupo a toujours coupé toute possibilité d’expression à un courant opposé à sa politique collaborationniste. En faisant et défaisant les ministres, il tient la face émergente du PS sous sa coupe. C’est là toute son habileté. Tandis que Martine Aubry a raflé la mise en France non pas par un plan de redressement, mais par la haine des coalisés à Ségolène Royal.
BHL : « Aubry est sûrement quelqu'un de très bien. Mais il ne s'agit plus, à ce stade, des qualités de tel ou tel. Elle est dans le rôle de gardien de la maison morte et elle n'y peut rien. Les mots, d'ailleurs, disent tout. On parle du "rappel à l'ordre" de Manuel Valls. Rappel à l'ordre... Le socialisme termine en caporalisation... »
Donc, le PS va mourir ?
BHL : « Non. Il est mort. Personne, ou presque, n'ose le dire. Mais tout le monde, ou presque, le sait. Il est comme le cycliste d'Alfred Jarry qui pédalait alors qu'il était déjà mort. Ou comme le chevalier d'Italo Calvino dont l'armure était vide. Il est mort. »
L’interviewé a beaucoup lu, on ne lui fera pas le reproche de citer Maurice Clavel, dont on se souvient du tonitruant « Messieurs les censeurs, bonsoir ! ». Pour vaincre la droite, il faut d'abord briser la gauche. », réflexion d’un maoïste, certes, mais qui n’exprime pas tant le désir de remplacer la gauche par l’extrême-gauche que de remplacer une gauche molle par une gauche dure.

Les points de convergences entre le PS français exsangue et le PS belge essoufflé sont nombreux. Le plus évident, c’est le manque d’idées qui donnent l’espoir qu’on peut changer le monde. Cette volonté BHL ne la découvre pas chez Aubry, comme je ne suis pas le seul à ne pas la découvrir chez Di Rupo. Est-ce la fonction de président du PS qui le façonne, mais tous les présidents à commencer par Léo Collard ont fini par ressembler à un vieux prof de chimie du secondaire que j’ai connu dans le temps et que je n’ai jamais vu qu’en cache-poussière blanc avec un éternel nœud papillon. Bien longtemps plus tard, en lisant Guignol’s Band de Céline, j’ai trouvé que son personnage, Borokrom, un chimiste proche de la pègre et connu par la police, pourrait préjuger le futur de l’actuel président.
Il est clair pour la plupart des socialistes français et belges que « le PS est quand même le parti qui les protège, qui administre les régions. », quoique, en Wallonie, les affaires judiciaires en cascade des mandataires du PS sont en train de détruire ce sentiment de protection. Mais il faudra faire avec tous ceux qui ont bénéficié d’une « largesse », d’un passe-droit plutôt et qui constitue une clientèle suffisamment attachée au PS belge pour que celui-ci perdure encore un certain temps sans projet et sans volonté de changement. D’autant que cette clientèle n’a pas vraiment de convictions de gauche. Il suffit de faire un tour dans la commune d’Ans pour voir que l’on peut voter pour un socialiste sans avoir des convictions socialistes.
Une ultime réflexion de BHL : « Ce n'est pas parce que Sarkozy débauche des socialistes que le socialisme se meurt. C'est parce que le socialisme se meurt que Sarkozy peut débaucher. »
Il y a un peu de ça en Belgique, dans la collaboration entre les partis, quand le PRL, le parti libéral, était dans les majorités - il n’est plus qu’au Fédéral, à présent - on sentait bien et on sent encore l’emprise que le monde libéral exerce sur le PS belge. Et si cela ne s’appelle pas de la collaboration active, on se demande ce que c’est.
Bien sûr un obsédé de la liberté de comptoir comme Louis Michel, ou un faiseur de mots comme Reynders n’ont jamais débauché un socialiste, tout juste ont-ils séduit un Maingain (FDF) ou un Deprez (ex PSC) ; mais, les ministres PS au Fédéral pensent tout à fait comme eux et, restant au PS, corrompent celui-ci de la pensée libérale mondialiste. C’est pire !
Enfin une dernière réflexion de BHL valable pour les deux partis « Mais, quand son surmoi marxiste s'est écaillé (le PS français), il s'est laissé infiltrer par une idéologie réactionnaire, littéralement réactionnaire, dont il ne guérit pas. »
Entièrement d’accord, en Belgique aussi !

Richard III Duc de Gloucester - 22:15 |

21-07-2009 om 00:24 geschreven door Vorser-Raadgever  

Radicalisation : New Fabris menace toujours, JLG retire ses bonbonnes

Mots clés : Automobile, plan social

Les salariés, qui n’ont pas obtenu gain de cause chez Renault, menacent toujours de faire sauter leur usine tandis que chez JLG, une indemnité de 30.000 euros par licencié a été accordée suite à un chantage équivalent.

19-07-2009 om 22:14 geschreven door Vorser-Raadgever  

Iran: Alarm at violent arrest of women's rights activist Shadi Sadr

17-07-2009 om 21:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

• Previous
• Blog home

Iran crisis: Rafsanjani attacks regime

One of Iran's most powerful clerics, Hashemi Rafsanjani, attacked the Iranian government for its handling of the unrest that followed the disputed presidential elections. His sermon provoked more protests, followed by another crackdown. Follow how the day unfolded

• Comments (30)
• Buzz up!
• Digg it

Hashemi Rafsanjani said Iran was in 'crisis' during his sermon in the prayer hall of Tehran University. Photograph: REUTERS TV/Reuters

10.05am:
Eyewitnesses say Tehran University, where the prayers are taking place, has been packed by regime supporters. But outside in Valie Asr and Enghelab Streets thousands of supporters of the opposition candidate Mir Hossein Mousavi have gathered.

Mobile phone networks near the university have apparently been blocked.

10.14am:
Rafsanjani is introduced by the organiser of the prayers, Reza Taghavi.

Taghavi says: "We have never said to the lecturer [Rafsanjani] what to say and we don't want to do that. But he should give a speech inside the regime's political frame.

"The imam of the Friday prayer should be a follower of the supreme leader in his speech" [a reference to Ayatollah Ali Khamenei's hardline speech].

10.17am:
Al-Jazeera English has taken the unusual step of reading out a translation of the speech from a liveblog version.

There is a Farsi version of Rafsanjani's sermon here.

10.24am:
Rafsanjani is not expected to make a radical speech. This cartoon, by Nikahang, shows him with prayer beads - a sign of indecision - wondering what to say. I will be mealy-mouthed, he repeats, according to translation by my colleague Saeed Kamili Dehghan.

10.30am:
Rafsanjani criticises China's suppression of Uighur unrest. His comments are greeted with rebellious cries of "Down with China".

Saeed Kamali Dehghan, writes:

Following the Iranian protests, the government censored coverage of the unrest in China. State-run TV as well as the Islamic Republic News Agency (IRNA) did not refer to Uighur protesters as Muslims, but called them "hooligans".

10.41am:
Opposition supporters and their hardline rivals are chanting competing slogans at the service, according to AP.

Many pro-reform worshippers are wearing green clothing or have green prayer mats. Before the sermon, hardliners made traditional chants of "death to America", while opposition supporters countered with "death to Russia", a reference to the government's ties to Moscow.

10.42am:
Rafsanjani recalled a religious story once told to him by Ayatollah Khomeini. In it he said: "The legitimacy of the country comes from its people's consent."

Rafsanjani added: "We need to regain people's trust."

"We need to have an open society in which people can say what they want to say... We should not imprison people. Let them rejoin their families.

"We need sympathy for the people who are in mourning or have been injured."

(This version of the sermon is being translated by Saeed from Bahmanagha's blog, which is being written by a journalist in Tehran).

10.51am:
"Don't let our enemies laugh at us by putting people in prison," Rafsanjani said, according to a reliable source on Twitter. He was visibly upset when talking about the prisoners, the source said.

10.55am:
"We had the chance to become the best, but we let it slip," Rafsanjani said, according to another usually reliable source on Twitter.

"We should comfort those who have lost someone in their family during the riots. Those inside prisons should be released, those who are injured should be attended to," he added according to the source.

10.57am:
Rafsanjani has finished his sermon now, but more translations of what he said are filtering through.

The Bahmanagha blog quoted him saying: "Why should we offend our prominent clerics [in Qom]." This is a reference to Ahmadinejad's censorship of leading clerics.

11.03am:
The police fired teargas and used batons to disperse supporters of Mousavi outside Tehran University, a witness told Reuters.

There are still severe restrictions on the foreign press in Tehran.

11.19am:
The state news agency ILNA has released this photograph of the scenes outside the university today.

11.24am:
A prominent women's activist, Shadi Sadr, was abducted on her way to the service, according to Women's Field, a website of women activists in Iran.

There's a picture of her here.

11.28am:
Mousavi supporters interrupted Rafsanjani's sermon by chanting "Freedom! Freedom!", according to al-Jazeera, and there were shouts of "death to the dictator" outside the university.

11.37am:
Video of scenes outside the university is starting to emerge. This film, which was apparently shot today and uploaded to CNN's iReport, shows many people making victory signs - a symbol of the opposition movement.

11.49am:
State-controlled Press TV has spun Rafsanjani's speech as a call for national unity.

Its report said:

"Today, we need unity more than ever. All must unite to stand against threats facing the country," Ayatollah Rafsanjani said, adding that the nation should make every effort to protect the achievements of the country.

The dignitary also said that a solution must be worked out to put an end to the recent political unrest in the country.

11.55am:
It was the most widely attended Friday prayers since the revolution with more than 1 million people gathering in the streets, according to a pro-Mousavi website, Ayande. This is impossible to verify.

12.02pm:
Rafsanjani abandoned his often neutral public stance, writes Saeed Kamali Dehghan.

He criticised the way the regime has dealt with the unrest. Rafsanjani said: "Today is a bitter day. People have lost their faith in the regime and their trust is damaged. It's necessary that we regain people's consent and their trust in the regime."

Significantly Rafsanjani criticised the arrest and detention of protesters, and he attacked the lack of freedom of expression. He expressed sympathy for the families of dead protesters. He is the most senior figure to express such a view.

He also stressed the importance of the "republic" in the Islamic Republic of Iran.

12.20pm:
More video has emerged, this time purporting to show chanting opposition supporters today. They are shouting support for Imam Hossein, a slogan that can also be taken as support for Mir Hossein Mousavi, according to Saeed.

An email from an Iranian student group has more on the chants today.

It says:

In Enqelab Square, thousands of people are chanting, "Iranians will die but will never bow down". Thousands of people in Enqelab Street are chanting, "Mojtaba (Ayatollah Khamenei's son) hope you die and never become leader", "Rafsanjani if you stay silent you are a traitor", "political prisoners must be freed", "death to dictator", "the martyrs have not died, the government has died", "we have not had martyrs to negotiate".

12.31pm:
Another eyewitness report on the protesters via email from Tehran.

It said: "Unlike the usual Friday prayers, there were lots of 'bad-hijab' women" [ie those not wearing tightly fitting hijab]. Many had green accessories such as prayer beads, shawls, wristbands and even green nail varnish."

The eyewitness also told the Guardian: "A girl was harrassed violently by basij militia in Valie Asr Square where she was pushed on the ground and was taken away."

12.45pm:
Mousavi was due to attend today's service, but there has been no confirmation that he turned up.

12.49pm:
There is a full translation of what Rafsanjani is purported to have said on the Revolution Road blog.

He closed by saying: "I hope this sermon will pave a way out of this current situation. A situation that can be considered a crisis."

12.57pm:
There have been more clashes between protesters and riot police, according to two more eyewitness accounts emailed to the Guardian.

One said:

Basij militia threw stones at people to disperse them. At least 20 have been arrested and many mobile phones have been confiscated because their users were filming the unrest.

Another said:

"One cleric, among the crowd, wore a green shawl over his shoulders. People applauded him."

1.17pm:
State TV usually shows live coverage of Friday prayers. Today this is what the five channels were showing, according to a blogpost from pedestrian.

• a discussion on havij bastani (an Iranian dessert with carrots and ice cream)
  a 1986 Japanese cartoon
  an Indian movie
  an even cheesier Iranian movie
  a documentary on the Iran-Iraq war

Pedestrian describes the speech as "brilliant" but the post adds: "he's an old member himself, and he didn't even mention the government".

1.55pm:
The sermon was not an overt challenge to the regime, but it did graphically underline the divisions Rafansanji was warning about, writes the Guardian's Middle East editor, Ian Black.

Rasfanjani's calls to restore trust by releasing prisoners, freeing the media, using only legal means and by dialogue between opposition and the regime were couched in the language of legitimacy and justice.

"Don't let our enemies laugh at us by putting people in prison," the cleric urged. "We must search for unity to find a way out of our quandary."
Specific proposals had been laid before the expediency council (an advisory body to the supreme leader) he said — a reminder that he has a real role to play.

"His demands were in line with what the reformists want but he did not explicitly challenge the legitmacy of the Ahmadinejad government," concluded one veteran Iranian political analyst. "This was an effort to play the role of power-broker — the role that Khamenei should have played but did not."

Rafsanjani also stressed the importance of the "republic" in the Islamic Republic of Iran, a deliberate riposte to those hardliners who stand accused of planning an Islamic dictatorship. His references to Ayatollah Khomeni praised the late leader's positive attitude towards ordinary people — a clear invitation to make an unflattering comparison with Khamenei.

2.03pm:
Mousavi sat in the front row during Rafsanjani's speech, according Associated Press.

The state news agency ISNA has released this picture.

Credit: Mehdi Ghasemi, ISNA

Mehdi Karoubi, another defeated candidate in the election, was also there.

2.17pm:
New footage has been posted to YouTube showing protesters shouting "Rafsanjani if you stay silent you are a traitor" and "Sohrab is not dead, the government is dead" - a reference to the killing of the protester Sohrab Aarbi.

2.30pm:
With intriguing timing, the lawyer for Hossein Rassam, the last British embassy detainee accused of acting against Iran's national security, says he could be released as early as this weekend, according to the FT.

2.34pm:
There are more than 60 videos and counting from today's protest alone on peive17's YouTube channel.

2.39pm:
Protesters also gathered outside the interior ministry chanting "coup government resign" and "Mahsouli [the interior minister] give us back our votes", according to another new video apparently from today.

2.53pm:
Despite efforts to censor Rafsanjani's speech, mobile phone footage of the entire sermon is now available on YouTube.

Here's an excerpt.

3.18pm:
A usually trustworthy source on Twitter says the security forces were "extremely violent" today. Karoubi was one of those attacked by basij, one update says citing Karoubi's website. Children were also hit, says another. These reports are impossible to verify at this stage.

3.36pm:
More on the alleged attack on Karoubi. His son gave this account according to the Iranian-American blog Niac Insight.

When my father was moving towards Tehran University, many people were behind him and were asking him to defend their rights by chanting slogans but suddenly the anti-riot police in front of him shot bullets in the air so Karoubi asked the people not go any further.

At this point they (riot police) put my father in a car to take him to the University but when he was getting out of the car, a group of plainclothes attacked and insulted him in such a way that his turban fell off. They started cursing and using very foul language.

The Farsi version is on Karoubi's website.

3.46pm:
This appears to show photographic proof that Karoubi was indeed roughed-up and that his turban was knocked off.

Credit: Ali Djourabchi

3.57pm:
State-funded Press TV has an unusually candid write-up of today's events.

After a top Iranian cleric and official criticised the authorities for their handling of the country's disputed presidential election, defiant opposition supporters took to streets of Tehran.

Clashes erupted outside the Tehran University campus on Friday after Rafsanjani led the weekly prayers there.

Rafsanjani criticised the Guardian Council, the electoral watchdog, for failing to allay doubts about the outcome of the presidential election, which according to him, did not benefit anyone in Iran.

He also called for the release of those detained in the course of post-election events.

Following the prayers, thousands of supporters of opposition leader Mir Hossein Mousavi, who was defeated by the incumbent President Mahmoud Ahmadinejad, demonstrated at various locations around the Tehran University campus.

Riot police used tear gas to disperse the crowd, who spontaneously staged the demonstration in defiance of a ban on such gatherings.

4.05pm:
New photos have emerged claiming to show Zahra Rahnavard, Mousavi's wife, at today's protest.

4.25pm:
Amnesty has expressed alarm about the arrest of the women's rights activist Shadi Sadr.

It's press release says:

Shadi Sadr was walking with a group of women's rights activists along a busy road when unidentified plain-clothed men pulled her into a car. She lost her headscarf and coat in the ensuing struggle but managed briefly to escape. She was quickly recaptured and beaten with batons before being taken away in the car to an unknown location.

Amnesty International's Middle East and North Africa director Malcolm Smart said: "This was an illegal, arbitrary and violent arrest in which no attempt was made by the authorities to show identification or provide any explanation for their action.

"This is the latest of a continuing series of high-profile arrests of Iranians - students, journalists, intellectuals, political and civil society activists - in the wake of protests over the disputed outcome of the presidential election."

Amnesty International is calling for Shadi Sadr to be immediately and unconditionally released.

4.31pm:
Dozens more videos of today's protests are available at Tehran Bureau. I've never seen so many films come out on a single day during these protests. Peive17's YouTube channel now has 98 films from today and counting.

4.42pm:
One protester is shown trying to stem the blood from a crack on the head in a series of photographs that also show fires on the streets and teargas being used. The images are posted on the Revolutionary Road blog, which says they were taken today.

5.10pm:
Another translation of Rafsanjani's speech is available on Facebook. This is what happens when you put the text into the speech visualisation program Wordle.

(That's it for now. Thanks for your comments, please keep them coming).

17-07-2009 om 21:09 geschreven door Vorser-Raadgever  

De Belgische ziekte

• donderdag 16 juli 2009
• 
  
• Auteur:

PARTICRATIE HEERST IN ALLE GEWESTEN — Politici doen in België niet wat goed is voor de kiezer, maar wat goed is voor hun partij, schrijft WALTER ZINZEN. Dus wordt een lichtgewicht als Joke Schauvliege met een ministerpost beloond voor hard werk in dienst van haar CD&V en heeft SP.A liever een gehoorzame minister van Onderwijs zonder kennis van zaken dan een goede met een eigen mening.

16-07-2009 om 23:21 geschreven door Vorser-Raadgever  

Saskia De Coster

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

© Standaard Uitgeverij

Saskia De Coster (1976) is een Vlaams auteur.

Biografie

Saskia De Coster is geboren in de winter van 1976. Ze was al op erg jonge leeftijd actief bezig met schrijven. In 1989 leverde haar dat de titel op van nationaal laureaat in de Junior Journalist wedstrijd op. Op haar achttiende ging De Coster naar Leuven om aan de K.U.Leuven Germaanse Talen te studeren (1994-1998). Ze rondde de studie succesvol af in 1998, om onmiddellijk opnieuw te beginnen aan een master in de literatuurwetenschap.(1998-1999)

Werk

Saskia De Coster ism Arno Geens, Oversteektechnieken voor huisdieren, Hasselt, 2007, Groene Boulevard ter hoogte van de Bampslaan

De Coster debuteerde in 2000 met Onder elkaar, een duister verhaal over de desintegratie van een ongewone familie, nog verschenen in het Nieuw Wereldtijdschrift (bestaat inmiddels niet meer). Ondertussen laat De Coster, die ook actief is als beeldend kunstenaar (ze stelde eerder al schilderijen en installaties tentoon) en videaste, zich opmerken met eigenzinnige stukken in de boekenbijlage van De Morgen.

In 2002 volgde Saskia De Costers echte romandebuut met de novelle Vrije val. In 2002 wordt De Coster door de redactie van Brakke Hond geselecteerd voor Mooie jonge honden, nieuw Vlaams literair talent.

Naast romans schrijft ze ook columns (onder andere voor De Morgen en Big Deal, voorheen De Standaard). Ze houdt zich ook bezig met videokunst (met werk in Z33 te Hasselt) en het schrijven voor theater (toneelgezelschap Crew) en voorziet muzikanten als Daan Stuyven en Dez Mona van lyrics. Ze is ook kernredactielid van het literaire tijdschrift DWB (Dietsche Warande & Belfort).

Saskia De Coster werkt geregeld samen met beeldende kunstenaars, onder andere met Arno Geens voor de kunstzinnige inrichting van een zebrapad aan de Groene Boulevard ter hoogte van de Bampslaan te Hasselt, 2007. Het ontwerp heet Oversteekplaats voor huisdieren en bevat de volgende inktzwarte tekst op de zes evenwijdige witte velden van het zebrapad: "Tot wij weg zijn.", "Snuif iedere lijn.", "Blijf altijd bij mij.", "Niet te snel diertje.", "Ook deze lijn." en "Volg diertje verder." Haar ontwerp kadert in een eind 2007 plaatsgrijpend Hasselts kunstproject crossovercrosswalk.

Publicaties

• Vrije Val (2002, Bert Bakker)
• Jeuk (2004, Bert Bakker)
• Eeuwige Roem (2006, Prometheus)
• Held (2007, Prometheus)

Onderscheidingen

De auteur behaalde de Interuniversitaire Literaire Prijs aan de Katholieke Universiteit Leuven.

Affaire Devisch

Op 20 september 2008 publiceerde de De Standaard een lezersbrief van oud-Boerenbondvoorzitter Noël Devisch, waarin kritiek wordt geuit op een stuk van huidig voorzitter Piet Vanthemsche over de productie en consumptie van vlees. Achteraf bleek echter dat Devisch de brief nooit geschreven had, maar dat deze afkomstig was van De Coster, wat ze later bekende. De schrijfster zal zich voor de Brusselse correctionele rechtbank moeten verantwoorden voor het gebruik van een valse naam. De Standaard zegde de samenwerking met De Coster, die een maandelijkse column schreef, op.^[1][2]

Maak kennis met Carrie Mein-Tanplaque, een 31-jarige 'kakmatand' uit Bekkegem, die tandarts een vies woord vindt en wier echtgenoot Larry in de prothesesector zit ('wat dat is weet ik niet, maar het eten komt met scheppen binnen'). Op een kwade dag besluit Larry dat zijn leven meer vulling nodig heeft. Carrie hapt toe, nadat ze zijn overeengekomen dat hij haar elke avond zal flossen. Carrie's lesbische tandenborstel Machteld heeft de aanstaande moeder een mondspoeling aangepraat. Dat ontspoort volledig. De brug stort in. Carrie wordt meegespoeld en belandt uiteindelijk in de goot van jetset-shrink Kate Smos. Het begin van een nieuw leven voor Carrie, of wordt het een tochtje door de riool?

Alle vragen, ideeën en fluoroplossingen voor en over het verhaal dat niet verteld raakt kan je mailen naar deongelukkigstetanden@gmail.com

Saskia De Coster schreef vals opiniestuk

• dinsdag 23 juni 2009
• 
  
• Auteur: (lb)

BRUSSEL - Schrijfster Saskia De Coster riskeert vervolging omdat zij een valse naam gebruikte in een opiniestuk.

Saskia De Coster naar correctionele rechtbank

• dinsdag 14 juli 2009
• Bron: belga
• Auteur: hrt

Saskia De Coster naar correctionele rechtbank

belga

Schrijfster Saskia De Coster zal zich voor de Brusselse correctionele rechtbank moeten verantwoorden voor het gebruik van een valse naam. Dat heeft de Brusselse raadkamer beslist. De auteur van "Eeuwige Roem" en "Jeuk" had op 20 september 2008 een lezersbrief gestuurd naar de krant De Standaard waarin ze kritiek uitte op Boerenbond-voorzitter Piet Vanthemsche. Ze ondertekende de brief met de naam van Noël Devisch, ere-voorzitter van de Boerenbond en voorganger van Vanthemsche.

15-07-2009 om 23:16 geschreven door Vorser-Raadgever  

Fedasil begrijpt niks van eigen minister

U bent hier: Home Actueel Nieuws

Sluiting Dispatching voor nieuwe asielzoekers

(08.07.2009) Fedasil heeft vandaag beslist om geen nieuwe opvangplaatsen toe te wijzen aan nieuwkomers. Deze uitzonderlijke maatregel volgt op het ontbreken van oplossingen om het tekort aan opvangplaatsen in het netwerk van Fedasil en zijn partners aan te pakken.

Het opvangnetwerk voor asielzoekers en andere categorieën van vreemdelingen die recht hebben op opvang (in opvangcentra of individuele woningen) kent nog altijd een kritieke overbezetting.

Fedasil kan vandaag zijn missie, zoals voorzien door de ‘opvangwet’ van 12 januari 2007, niet meer uitvoeren en moet naar nieuwe noodmaatregelen grijpen. Vanaf vandaag, woensdag 8 juli, heeft het agentschap beslist om geen nieuwe asielzoekers, die zich aan zijn dienst Dispatching aanbieden, meer op te vangen.

De activiteiten van Fedasil op het vlak van opvang zullen zich beperken tot het verder opvangen van personen die in het netwerk verblijven (inbegrepen de overbezetting in de federale centra), tot het geleidelijjk aan transferen van de personen die in hotels verblijven naar het reguliere opvangnetwerk, en tot het zoeken naar nieuwe alternatieven waarvan de uitwerking zal afhangen van de toegekende middelen.

Fedasil stelt zich hierbij bloot aan veel kritiek, maar door het ontbreken van andere noodmaatregelen, is het de enige leefbare optie voor de organisatie. De voogdijminister Marie Arena werd hierover geïnformeerd.

► Context
Sinds meerdere maanden stellen we enerzijds een verhoging van het aantal asielaanvragen in België vast (en dus een grotere instroom in het opvangnetwerk) en anderzijds een verlenging van de verblijfstermijn in de opvangstructuren (en dus een lagere uitstroom in het netwerk). Momenteel worden meer dan 16.500 personen opgevangen terwijl er een structurele capaciteit is van 16.441 plaatsen, een bezettingsgraad dus van bijna 103% (cijfers van 29/05/2009).

Fedasil heeft verschillende noodmaatregelen genomen om een maximum aan bedden aan te bieden. Zo heeft de noodopvang gezorgd voor opvangplaatsen buiten de traditionele opvangstructuren: noodbedden in het Klein Kasteeltje, opvang in woningen voor daklozen van de Casu (Brussel), verblijf in hotels (700 personen momenteel), creatie van opvangplaatsen in overbezetting in de federale opvangcentra etc.
Van andere maatregelen onthouden we nog het ter beschikking stellen van 850 extra opvangplaatsen in het netwerk tot eind 2009 en de overgang naar financiële steun voor personen die een asielaanvraag indienden voor juni 2007.

Het is belangrijk te herhalen dat de noodopvang geen sociale en juridische begeleiding biedt aan de opgevangen personen. Verder zal het effect van deze verschillende maatregelen beperkt blijven door de felle stijging van het aantal asielaanvragen. Met andere woorden, geen enkele van de reeds genomen maatregelen zal de huidige situatie kunnen oplossen.

en de dag nadien luidde hun klokje als volgt;

Heropening Dispatching

(13.07.2009) Fedasil besliste deze morgen om zijn Dispatching te heropenen. Deze beslissing volgde op een instructie verstuurd door voogdijminister Marie Arena. De nieuwe asielzoekers zullen voornamelijk naar hotels worden gestuurd.

Omwille van een gebrek aan oplossing voor het plaatstekort in de opvangstructuren, had Fedasil verleden donderdag de deuren van zijn Dispatching gesloten. Rekening houdend met de dwangsommen, die verleden week door de Arbeidsrechtbank werden uitgesproken, verplichtte minister Arena Fedasil om de Dispatching te heropenen en zo de dwangsommen te vermijden. Er werd evenwel geen enkele uitweg voor de opvangcrisis voorgesteld.

Fedasil heeft akte genomen van de instructies van zijn voogdijminister. Door het plaatsgebrek in het reguliere opvangnetwerk, zullen de nieuwkomers in hotels of in de noodopvang ondergebracht worden.

Arena legt limiet op voor opvang asielzoekers

• dinsdag 14 juli 2009
• Bron: vrt, eigen berichtgeving
• Auteur: kld, ig

Arena legt limiet op voor opvang asielzoekers

mhb

Fedasil mag maar zevenhonderd asielzoekers per dag in hotels onderbrengen. Dat heeft minister van Maatschappelijke Integratie Marie Arena (PS) vanmorgen gezegd. Kwetsbare asielzoekers zoals zieken en zwangere vrouwen moeten daarbij voorrang krijgen, aldus de minister. Het is niet duidelijk wat met de andere asielzoekers die geen plaats hebben, moet gebeuren.

14-07-2009 om 23:33 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het aantal Vlaamse stemmen in Brussel is tussen 2004 en 2009 spectaculair gedaald, min zeventien procent. BDW zoekt een verklaring.

In vijf jaar tijd is het aantal Nederlandstalige stemmen met 10.700 gedaald tot 51.818 (min zeventien procent). Dat is dan nog buiten de stijging van het totale aantal Brusselse kiezers gerekend. Met andere woorden: de spoeling wordt dun. Was er geen gewaarborgde vertegenwoordiging in het Brussels parlement, dan haalden de Vlamingen nog acht zetels op de 75. Nu zijn het er zeventien op 89.

Dat slechte resultaat was voor Vlaams-Brussel zeker een van de minder fijne verrassingen afgelopen zondag. En toch – het zat eraan te komen. Officieuze bronnen spreken van nog 55.000 kiezers met een Nederlandstalige identiteitskaart, en de kamerverkiezingen van 2007 toonden al verontrustende cijfers (zie grafiek).

Anderstalige kiezers
Waar zijn de Brusselse Vlamingen heen? Daniël Buyle, de griffier van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC), ziet twee belangrijke redenen voor de terugval: het slechte resultaat van Vlaams Belang, en de demografische evolutie. “Johan Demol (VB) is bij deze verkiezingen zesduizend voorkeurstemmen kwijtgespeeld, de lijst zelf is er twaalfduizend kwijt. We weten dat in 2004 veel Franstaligen op het Belang hebben gestemd. Die hebben dat nu wellicht niet meer gedaan, waardoor ook het totale aantal Vlaamse stemmen is gedaald. Twee: de sociologische samenstelling van Brussel verandert razendsnel. Er zijn in vijf jaar tijd dertienduizend kiezers bijgekomen, en tegelijk zijn er bijna elfduizend Vlaamse stemmen minder. De Vlaamse politici vinden blijkbaar geen aansluiting bij de nieuwe kiezers.”

Nochtans hebben de Vlaamse partijen in Brussel kosten noch moeite gespaard om de anderstalige kiezer te verleiden. Sven Gatz, die een mooie persoonlijke score voor het Vlaams parlement neerzette, noemt de verkiezingen op dat vlak een ontgoocheling. Gatz: “We hebben driehonderdduizend pamfletten gebust, we hebben drie pagina’s in (het huis-aan-huisblad) Vlan gekocht, waarin Verhofstadt werd uitgespeeld. Voor de Europese lijst heeft dat gerendeerd, voor Brussel niet. (Open VLD haalt in Brussel achtduizend stemmen meer voor Europees dan voor het Brussels parlement, SVG/DV.) Enkele honderden kiezers hebben we kunnen overtuigen, maar geen duizenden.”

Het heeft volgens Gatz met zichtbaarheid op de stemcomputer te maken (”Mensen zeggen me dat ze me moeilijk vonden”), maar dat is zeker niet de enige reden, geeft hij toe. “Ik denk dat mensen stemmen par proximité et par utilité: voor mensen die ze kennen, maar ook voor partijen die zwaarder kunnen wegen op het beleid.” Dat verklaart wellicht waarom er zelfs Brusselse Vlamingen zijn die voor Franstalige partijen hebben gestemd.

Ook Pascal Smet voerde een meertalige campagne. SP.A heeft een winst opgetekend binnen het Nederlandstalig kiescollege, maar in absolute cijfers is SP.A een kleine duizend kiezers kwijtgespeeld. Ook voor Smet zijn de implosie van het Vlaams Belang in Brussel en de demografische evolutie oorzaken voor de daling in het Vlaamse electoraat. “De Brusselse partijen zullen minder ‘blank’ moeten worden,” zegt Smet. “Daar moeten we aan werken. Maar ik zie nog een andere reden. Ik heb heel wat Vlamingen ontmoet die in Brussel wonen, maar die er – om velerlei redenen – niet gedomicilieerd zijn.”

Vlaams beleid
De neergang doet ook vragen rijzen over het rendement van het Vlaamse beleid in Brussel. Vlaanderen pompt veel geld in Brussel. De scholen barsten uit hun voegen door een instroom aan anderstaligen, de theaters staan open voor alle Brusselaars, de zorgverzekering levert tal van bejaarden een mooie bonus op, ook al zijn ze Franstalig. Maar de electorale winst blijft uit. Wie van de Vlaamse voorzieningen gebruikmaakt, stemt niet noodzakelijk Vlaams. Dat was nochtans een idee dat lang populair was. Pascal Smet (SP.A) gelooft hoe dan ook niet in die filosofie. “Onze scholen zijn geen Vlaamse fabriekjes. Het gaat erom anderstaligen kansen te geven op goed onderwijs.”

De CD&V’er Paul Delva zit op dezelfde lijn. “Het zou van zelfgenoegzaamheid getuigen om te denken dat wie van Vlaamse instellingen gebruikmaakt, ook automatisch Vlaams stemt.”
Ook in Vlaanderen baren de cijfers opzien. “Schrik niet,” waarschuwde Ivan De Vadder op de VRT bij de voorstelling van de extreem laag uitvallende cijfers uit de kieskring Brussel. Een reden voor Vlaanderen om minder met Brussel rekening te houden? “Ik ga er nog altijd van uit dat Vlaanderen in Brussel wil blijven investeren. Al kunnen jobkorting en kinderbijslag voor een splijtzwam zorgen,” zegt Gatz. En Luckas Vander Taelen, voor Groen! verkozen in het Vlaams parlement: “Vlaanderen moet fier zijn op zijn hoofdstad. Als de Vlaamse regering een jobkorting uitkeert in Vlaanderen en niet in Brussel, dan is dat slechte reclame voor Brussel.”

Bescherming van Vlaamse minderheid
De slechte Vlaamse score in Brussel levert munitie aan de francofonie, die de gewaarborgde vertegenwoordiging in Brussel in vraag stelt. Al voor de verkiezingen maakte Olivier Maingain (FDF) zich vrolijk over het slinkende aantal Nederlandstaligen. Bernard Clerfayt (FDF) vindt één Vlaams minister wel voldoende; vandaag geldt de pariteit.

Moeten de Vlamingen zich zorgen maken? Niet meteen. De bescherming van de Vlaamse minderheid in Brussel maakt deel uit van het Belgische evenwicht. “En,” zegt Gatz, “er zijn ook andere cijfers dan de verkiezingsresultaten. Het gebruik van het Nederlands zit in de lift, en het Nederlandstalig onderwijs is goed voor twintig procent van de Brusselse leerlingen. Een zekere trots is best op zijn plaats. We hoeven nu ook niet masochistisch te worden.”

13-07-2009 om 23:42 geschreven door Vorser-Raadgever  

09-07-2009 om 22:07 geschreven door Vorser-Raadgever  

17/06/2009 Elektriciteit via zonnespiegels in de Sahara Energie opwekken in de woestijn Een consortium van een twintigtal Duitse bedrijven, waaronder Siemens, heeft concrete plannen voor een gigantische zonnekrachtcentrale in het hart van de Sahara om Europa van energie te bevoorraden. De eerste elektriciteit zou binnen tien jaar worden geleverd. De Sahara is met circa negen miljoen vierkante kilometer de grootste woestijn ter wereld. De zon haalt er temperaturen tot vijftig, zelfs zestig graden Celsius. Stel je voor dat de mens erin zou slagen die zonnekracht op te vangen, om te zetten in elektriciteit en vervolgens te verspreiden over de wereld. 'De woestijn vangt in zes uur tijd meer zonne-energie op dan de hele mensheid in een jaar kan verbruiken', beweert Dr. Gerhard Knies, drijvende kracht achter het project Desertec. De man ijvert al jaren voor een heus netwerk van zonnekrachtcentrales. De hele technologie is gebaseerd op spiegels die de energie van de zon bundelen, omzetten in stoom en op die manier stroom opwekken via turbines. Een nog uit te bouwen transportnet moet de geproduceerde energie dan vanuit Noord-Afrika onder de Middellandse Zee naar Europa vervoeren en daar verspreiden. Toch hebben we hier lang niet met een gekke professor Zonnebloem te maken. Verre van zelfs. Het hele project bouwt voort op plannen van de Club van Rome, een eerbiedwaardige denktank van Europese wetenschappers die nadenken over de toekomst van de wereld. Het idee krijgt nu de steun van een twintigtal Duitse ondernemingen, waaronder Siemens (dat turbines zou gaan leveren), Deutsche Bank, herverzekeraar Munich Re en de energieconcerns RWE en E.ON. Bovendien wezen gelijksoortige initiatieven in Spanje (20 megawatt, goed voor 10.000 huizen in en rond Sevilla) en in de Mojave-woestijn in Californië (met 354 megawatt de grootste zonnekrachtcentrale ter wereld) al uit dat het project technisch haalbaar is. Volgens onderzoek zou het volstaan om nog geen 0,3 procent van de Sahara te bedekken met zonnespiegels om de huidige energiebehoefte van de 25 landen van de Europese Unie plus Noord-Afrika en het Midden-Oosten te dekken. En nog voldoende rek over te houden om de stijgende vraag naar energie de komende jaren het hoofd te bieden. Het Desertec-project in de Sahara zou uitgaan van een vlakte van 130 vierkante kilometer. Met het hele project is een monsterinvestering van dik 400 miljard euro gemoeid. Tien tot twintig miljard daarvan zijn nodig voor de aanleg van het stroomtransportnet, waarvoor een gloednieuwe hoogspanningslijn moet worden aangelegd tussen de Sahara en Europa. Op 13 juli komen alle bedrijven die bij het grootste privégroenestroomproject aller tijden betrokken zijn voor het eerst bijeen. Eens operationeel moeten de zonnespiegels in de Sahara instaan voor 15 procent van Europa's stroombehoeften. Kris Simoens Awel beste lezertjes????? Zo gek is het dus niet als er reeds een consortium van 20 Duitse bedrijven het zelfde denkt of dachten jullie dat Duitsers weeral megalomane ambities hadden...???? Nu nog grote zonnespiegels in het Vlaamse parlement want daar zitten ook een paar zonnekoningen dus dat moet dan wel lukken....

08-07-2009 om 23:35 geschreven door Vorser-Raadgever  

BRUSSEL - De nieuwe Vlaamse regering stopt rond de 515 miljoen euro in een eigen energiemaatschappij met de werknaam Vl.Energie. De bedoeling is groene energieproductie fors op te trekken.

Hoge molens vangen veel wind

• dinsdag 07 juli 2009
• 
  
• Auteur:

Hoge molens vangen veel wind

© Vincent Mentzel 2006

Schone energie, wie kan daar nu tegen zijn? Onder meer STEFAN BRIJS, tenminste als het gaat om energie geleverd door 'windcowboys die met een schot hagel op de landkaart de geschikte locaties voor windmolens bepalen' en zo de levenskwaliteit van de omwonenenden aantasten.

Honderd procent groene stroom?

Duurzaam opgewekt of niet, elektriciteit moet getransporteerd worden.

Kan de Europese samenleving volledig draaien op hernieuwbare energie? Aan indrukwekkende plannen ontbreekt het in elk geval niet: van het bouwen van reuzenwindmolenparken in de Noordzee tot het importeren van zonne-energie uit de Sahara. Eén 'detail' wordt daarbij meestal over het hoofd gezien: de nood aan vele honderdduizenden kilometers nieuwe hoogspanningslijnen en andere transmissie-infrastructuur.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dat we ons olie- en steenkoolverbruik moeten afbouwen en vervangen door duurzame energie, daar is bijna iedereen het ondertussen over eens. Maar over hoe dat nu precies moet gebeuren, heerst de grootst mogelijke onenigheid. Plaatsen we allemaal zonnepanelen op ons dak en windmolens in de tuin? Of investeren we in grote windmolenparken op zee en zonnecentrales in woestijnen? Moet duurzame energie kleinschalig worden aangepakt? Of moeten we het juist veel grootschaliger zien?

Ieder voor zich

Als ieder huishouden of bedrijf zelf energie zou produceren met zonnepanelen en windmolens, dan kan de hele transportinfrastructuur voor elektriciteit worden opgedoekt (Greenpeace Engeland wijdde daar onlangs een uitvoerig rapport aan).

Dat spaart niet alleen kosten maar ook energie, want tijdens het transport over hoogspanningslijnen gaat een deel van de opgewekte elektriciteit verloren. Nog belangrijker is het verlies in de elektriciteitscentrale zelf: bijna twee derde van de primaire energie die in de centrale wordt gestopt, gaat verloren als hitte.

Energie kleinschalig en decentraal produceren is dus veel efficiënter: we hebben ongeveer drie keer minder energie nodig om evenveel elektriciteit op te wekken. Zo'n infrastructuur is ook robuuster en biedt het voordeel dat ze ons verlost van de onvoorspelbare energieprijs en de maffia-praktijken van grote energiebedrijven. Eens de investering is gebeurd, levert een windmolen of zonnepaneel op je dak gratis energie.

Ingebedde energie

Toch kleven er serieuze bezwaren aan dit scenario. De omstandigheden voor het opwekken van duurzame energie zijn zelden ideaal op de plaats waar we wonen. Een windmolen op je dak is een aantrekkelijk idee, maar helaas valt er in een stedelijk gebied zo weinig wind te rapen dat windmolens daar vaak meer energie kosten dan ze opleveren. Die dingen moeten namelijk eerst geproduceerd worden en dat vraagt ook energie.

Een gelijkaardig probleem stelt zich met zonnepanelen. De opbrengst van zonnepanelen in België en Nederland is relatief laag, en de productie ervan kost veel energie en toxische stoffen. In het geval van zonnepanelen is de energiebalans wel positief, als ze tenminste goed worden geplaatst, maar dat neemt niet weg dat diezelfde zonnepanelen in een zonniger klimaat veel meer energie zouden opleveren voor een zelfde input van materiaal en energie.

Opslag van energie

Bovendien rijst de vraag hoe je in het geval van een kleinschalige elektriciteitsproductie windstille en bewolkte dagen kan opvangen (en hoe je vermijdt dat een overschot aan energie op een zonnige en winderige dag verloren gaat). Nu worden de meeste zonnepanelen aan het elektriciteitsnetwerk gekoppeld, zodat er in dat geval op de grote energiebedrijven gesteund kan worden. Maar als iedereen zijn eigen energie opwekt en de elektriciteitsinfrastructuur wordt opgedoekt, kan dat niet meer.

Een lokaal netwerk heeft weinig zin, want bij de buurman is op dat moment evenveel wind of zon. Batterijen? Niet bepaald een milieuvriendelijke optie, en de capaciteit is beperkt. Waterstof? Nog altijd – en mogelijk voor altijd - een toekomstdroom. Een kleinschalige, decentrale en duurzame energieproductie lijkt dan ook moeilijk te kunnen zonder een back-up van een elektriciteitsnetwerk en klassieke steenkool-, gas- en kerncentrales.

Grootschalige productie van groene energie

Al deze problemen kunnen worden opgelost door duurzame energieproductie juist op een veel grotere schaal te organiseren - veel grootschaliger dan onze huidige aanpak, waar landen voornamelijk hun elektriciteit binnen de grenzen opwekken (zie de beperkte export en import van elektriciteit binnen Europa in de illustratie hieronder, bron UCTE).

Daar zijn intussen een tiental ambitieuze plannen voor uitgewerkt, van het bouwen van reusachtige windmolenparken in alle uithoeken van de Noordzee (zie verder), over het op grote schaal importeren van zonne-energie uit de Sahara (zie verder), tot het aanleggen van een wereldomspannend netwerk van hernieuwbare energiebronnen, vergelijkbaar met het internet. De Europese Commissie sprak zich recent uit voor de uitbouw van een uitgebreid netwerk, en ook in de Verenigde Staten krijgt het idee stilaan voet aan de grond.

Een netwerk over de grenzen heen betekent dat windmolens en zonnepanelen geplaatst kunnen worden waar ze het hoogste rendement behalen. In woestijnen valt er tot 7 keer zoveel zonne-energie te rapen dan in landen als België en Nederland, in de Noordzee kan er tot 20 keer zoveel windenergie geoogst worden dan in onze achtertuin. Dat wil dus zeggen dat we veel minder materiaal en energie nodig hebben om een groene elektriciteitsproductie uit de grond te stampen. Dat is zowel financieel als ecologisch een zeer groot voordeel. In zo’n scenario kan je ook gebruik maken van duurzame energiebronnen die per definitie verder van bewoonde gebieden afliggen, zoals golven, getijden en oceaanstromingen.

Betrouwbaar

Bovendien lost duurzame energieproductie op grote schaal ook het probleem van opslag op. Door een netwerk uit te bouwen dat hernieuwbare energiebronnen op ver uit elkaar gelegen plaatsen met elkaar verbindt, valt er altijd wel ergens zon of wind te oogsten. Duurzame energie wordt zo een energiebron waar je 24 uur per dag en 365 dagen per jaar op kan rekenen. Er is dus geen nood meer aan steenkool-, gas- of kerncentrales om slechte weersomstandigheden op te vangen.

Maar terwijl een decentrale energieproductie belooft om de hele infrastructuur voor het transport en de distributie van elektriciteit overbodig te maken, vraagt een grootschalige productie van hernieuwbare energie juist een aanzienlijke investering in bijkomende hoogspanningslijnen en substations om die elektriciteit uit te wisselen en te verdelen. Daar wordt in de meeste van die plannen met geen woord over gerept.

Masterplan Zeekracht

Een goed voorbeeld is het eerder deze maand gepresenteerde “Masterplan Zeekracht”, dat 193.000 vierkante kilometer of 33,8 procent van de Noordzee wil volbouwen met een “ring” van aan elkaar geschakelde windmolenparken (zie illustratie hierboven). Dat zou jaarlijks 13.400 terawattuur elektriciteit opleveren en daarmee zou het energieverbruik van de 7 landen rondom de Noordzee (het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Denemarken en Noorwegen) in 2050 volledig door windenergie kunnen worden gedekt.

Let op: het gaat hier niet alleen het om het elektriciteitsverbruik maar ook om het energieverbruik van transport en verwarming. Omdat de windmolenparken vele honderden kilometers uit elkaar liggen, zou er altijd elektriciteit geleverd kunnen worden. Bijkomend voordeel is dat er op die manier ook grote gebieden ontstaan waar niet gevist kan worden, en dat er kunstmatige riffen worden gevormd, zodat het zeeleven zich zou kunnen herstellen.

Wild idee

Dat klinkt allemaal zeer goed, er horen ook mooie plaatjes bij, en dus haalde het plan - dat ontwikkeld werd door het beroemde architectenbureau OMA (Office for Metropolitan Architecture) in opdracht van de milieuorganisatie Stichting Natuur en Milieu - de meeste Nederlandse kranten en zelfs de internationale pers. Toch gaat het om niet meer dan een wild idee, dat na een kritische toets niet erg realistisch lijkt.

Dan hebben we het niet zozeer over de kosten (klassieke energiecentrales bijbouwen is op termijn nog duurder), niet over de technologie (die is beschikbaar) en niet over de bureaucratische en politieke uitdaging om tot de nodige internationale samenwerking te komen (al is die ook niet min). We hebben het over de transport- en distributie-infrastructuur die bij zo’n plan hoort. Het plan erkent dat “verbinding” een sleutelelement is in het project, maar gaat daar niet verder op in.

Energie uit de woestijn

De plannen voor windmolenparken in de Noordzee (het Masterplan Zeekracht lijkt erg op eerdere, veel minder ambitieuze plannen van Greenpeace België en van Airtricity - zie illustratie hierboven) sluiten mooi aan bij het al langer bestaande en zeer goed gedocumenteerde project TRANS-CSP, dat op grote schaal zonne-energie wil importeren uit Noord-Afrika. Dat plan, dat ook in 2050 realiteit zou moeten zijn, steunt (onder meer) op grote thermische zonnecentrales in woestijngebieden.

Thermische zonnecentrales zijn een lowtech alternatief voor zonnepanelen en halen energie uit zonnewarmte in plaats van zonlicht. De productie van deze energiecentrales kost aanzienlijk minder energie dan de productie van fotovoltaïsche zonnecellen en ze zijn met een rendement van 30 procent ook nog eens drie keer efficiënter. Bovendien kan een deel van de overdag opgewekte zonnewarmte worden gebruikt om olie, water of zout op te warmen, warmte die ’s nachts of tijdens bewolkte perioden de elektriciteitsproductie draaiende kan houden.

Thermische zonnecentrales zouden dus ideaal zijn voor een kleinschalige, decentrale energieproductie (er zijn intussen kleine modules te koop met de afmetingen van een zonnepaneel), maar helaas werken ze alleen in erg zonnige gebieden. In Europa komt alleen Zuid-Spanje in aanmerking voor de technologie (hier vind je een gedetailleerd overzicht van de projecten in Spanje, hier een nieuwssite over zonnecentrales).

In België of Nederland zouden deze centrales tijdens de wintermaanden zo goed als geen energie produceren, terwijl ze in de zomer niet eens de helft van hun capaciteit zouden halen. In de woestijn van Noord-Afrika draait een thermische zonnecentrale echter 10 van de 12 maanden op volle capaciteit, en het rendement daalt zelfs in de twee resterende wintermaanden nooit onder de 80 procent.

Verlies tijdens transport

Maar hoe gaan we die duurzaam opgewekte elektriciteit over een afstand van 3.000 kilometer transporteren? (TRANS-CSP neemt het Verenigd Koninkrijk als bestemming, dus voor de Benelux is dat net iets korter). Elektriciteit is lastiger te vervoeren dan olie of gas. De optie om de energie in de vorm van waterstof via schepen of pijpleidingen naar Europa te transporteren, werd door de onderzoekers afgevoerd omdat 75 procent van de energie verloren zou gaan bij omzetting, transport en opslag. Maar de bestaande hoogspanningslijnen zijn evenmin een optie.

Per duizend kilometer gaat er over een hoogspanningsleiding ongeveer 15 procent van de elektriciteit verloren, wat voor een afstand van 3.000 kilometer neerkomt op een verlies van 45 procent. Aangezien het om een gratis brandstof gaat, zou je nog kunnen besluiten om dat verlies op te vangen door twee keer zoveel centrales in de woestijn te bouwen, maar ook dat brengt geen zoden aan de dijk: de capaciteit van de bestaande hoogspanningslijnen tussen Europa en Afrika bedraagt momenteel slechts 0,5 gigawatt, goed voor een maximum overdracht van 2,5 terawattuur per jaar (of 0,001 procent van het elektriciteitsverbruik in Europa). Die capaciteit kan via allerlei trucs wel wat worden opgedreven, maar ook dan kom je niet verder dan een maximum capaciteit van 2 gigawatt.

Gelijkstroom infrastructuur nodig

Willen we op grote schaal duurzaam opgewekte elektriciteit uit Noord-Afrika importeren, dan zit er niets anders op dan een geheel nieuwe elektriciteitsinfrastructuur uit te bouwen die steunt op gelijkstroom (HVDC of “high-voltage direct current”). Onze bestaande elektriciteitsinfrastructuur steunt op wisselstroom (HVAC of “alternate current”), dat beter geschikt is voor kortere afstanden. Het energieverlies op een HVDC-lijn bedraagt slechts 3 tot 5 procent per 1.000 kilometer, dus 9 tot 15 procent over een afstand van duizend kilometer, inclusief het verlies van 1,5 tot 2 procent tijdens de omzetting van gelijkstroom naar wisselstroom.

Maar het is niet de bedoeling dat deze HVDC-lijnen de bestaande hoogspanningslijnen gaan vervangen: het gaat om een complementaire infrastructuur. Het volstaat evenmin om onderzeese kabels aan te leggen tussen de twee continenten. De geïmporteerde elektriciteit moet ook ergens aan land komen en verder in Europa worden verdeeld, wat betekent dat die nieuwe hoogspanningslijnen grotendeels over het Europese vasteland zullen lopen. Bovendien impliceert het inzetten van gelijkstroom ook de bouw van nieuwe substations, die de elektriciteit opnieuw omzetten naar wisselstroom.

400.000 kilometer hoogspanningsleidingen

Hoogspanningslijnen hebben een nadelige invloed op het milieu, zowel in zee als op land, maar het grootste obstakel is eenvoudigweg het ruimtegebruik zelf, en de zichtbaarheid ervan. Getuige het protest tegen de “visuele vervuiling” van windmolens kunnen we er gerust van uitgaan dat niemand zit te wachten op een pyloon of een verdeelinstallatie in zijn of haar achtertuin, of die elektriciteit nu duurzaam is opgewekt of niet.

Europa telt momenteel al 230.000 kilometer hoogspanningslijnen (zie kaart hieronder, bron: GENI) en het het middenspannings- en laagspanningsnetwerk, die de elektriciteit verder distribueren, zijn nog veel langer: alleen al in Nederland bijna 250.000 kilometer.

Het TRANS-CSP project gaat uit van 20 hoogspanningslijnen met een totale lengte van ongeveer 60.000 kilometer, die grotendeels over land lopen (drie ervan zijn hieronder afgebeeld). Elk van die lijnen heeft een capaciteit van 5 gigawatt, in totaal dus 100 gigawatt. Daarmee kan slechts 15 procent van het elektriciteitsverbruik in Europa worden opgevangen (het plan steunt verder op 65 procent hernieuwbare energie van eigen bodem en op 20 procent fossiele brandstoffen).

Als we ervoor zouden kiezen om al onze elektriciteit te importeren uit Noord-Afrika, dan zouden we 133 nieuwe hoogspanningslijnen moeten bouwen met een totale lengte van 400.000 kilometer. Dat is een verdriedubbeling ten opzichte van vandaag. Zouden we ervoor kiezen om ook voor (elektrische) verwarming en (elektrisch) transport op geïmporteerde zonne-energie te steunen, vergelijkbaar met de ambities van het “Masterplan Zeekracht”, dan zijn er bijna 2 miljoen kilometer nieuwe hoogspanningslijnen nodig.

Hoeveel ruimte is er nodig?

Het goede nieuws is dat gelijkstroom hoogspanningslijnen minder plaats nodig hebben dan wisselstroom hoogspanningslijnen – in de breedte en in de hoogte dan toch. De pylonen zijn iets lager en de infrastructuur heeft slechts een strook nodig van 100 meter breedte, tegenover 400 meter voor een klassieke hoogspanningslijn. Inclusief de te bouwen substations en exclusief de onderzeese kabels zou het totale ruimtebeslag van die transportinfrastructuur (voor 15 procent van het Europese energieverbruik) volgens de studie 3.600 vierkante kilometer bedragen. Dat is meer dan het ruimtebeslag van de zonnecentrales in de woestijn zelf: 2.500 vierkante kilometer.

Als we alle elektriciteit in Europa zouden willen opvangen met geïmporteerde zonne-energie dan stijgt het ruimtebeslag van die transport-infrastructuur (verder bouwend op dat eerdere cijfer) tot 24.000 vierkante kilometer. Transport en verwarming inclusief wordt dat meer dan 100.000 vierkante kilometer: ruim drie keer België, volgepakt met elektrische substations en rijen uit elkaar te vouwen pylonen en hoogspanningslijnen. Bovendien gaan we in deze berekening uit van lijnen van 800 kilovolt. Als voor een lager voltage wordt gekozen, en daar bestaan redenen voor, is het ruimtegebruik groter (die lijnen hebben een breedte van 150 meter).

Ondergronds

Het rapport adviseert het plaatsen van schaamgroen (bomen die de hoogspanningsleiding aan het zicht onttrekken) als een middel om het protest tegen de "visuele vervuiling" van de transportinfrastructuur tegen te gaan. Ondergrondse hoogspanningslijnen worden als onrealistisch beschouwd, tenzij op bepaalde plaatsen, omdat ze 5 tot 7 keer duurder zijn dan bovengrondse lijnen op pylonen. Ook ondergrondse hoogspanningslijnen eisen overigens een strook op van 5 meter breedte, waar niets gebouwd of geplant kan worden, en ze hebben evengoed nood aan deelstations voor de omzetting naar wisselstroom. Zo'n station met een capaciteit van 5 gigawatt meet 800 op 700 meter (560.000 vierkante meter).

In het geval van windmolenparken in de Noordzee liggen de hoogspanningslijnen grotendeels op de bodem van de zee. Het “Masterplan Zeekracht” geeft geen enkele informatie over de bijhorende transportinfrastructuur, maar het iets oudere plan van Greenpeace België doet dat wel. Dat voorstel telt “slechts” 100 windmolenparken verspreid over de hele Noordzee, met een gezamenlijke capaciteit van 68,4 gigawatt, die samen jaarlijks 247 terawattuur energie moeten leveren – of 13 procent van het elektriciteitsverbruik (dus exclusief verwarming en transport) in de 7 landen rondom de Noordzee. De milieuorganisatie berekende dat daar 6.200 kilometer extra hoogspanningslijnen voor nodig zijn.

Noordzee

Extrapoleren we dat naar het Masterplan Zeekracht, dan komt dat neer op ongeveer 340.000 kilometer hoogspanningsleidingen. Dit getal betreft echter alleen de elektriciteitsleidingen in zee. Daar heeft niemand last van, maar al die leidingen moeten natuurlijk wel ergens aan land komen, en vervolgens doorlopen naar de steden en industriegebieden waar de elektriciteit wordt gevraagd.

Maar daar geeft ook het plan van Greenpeace België geen verdere details over. Het is zelfs wachten tot de allerlaatste zin van het meer dan 40 pagina’s tellende document eer er iets over gezegd wordt: “Als de elektriciteitsvraag zich niet aan de kust zelf bevindt, is een versterking van de ‘onshore’ transmissie-infrastructuur even belangrijk als de ontwikkeling van een offshore transmissie-infrastructuur”.

Dankzij de gedetailleerde informatie uit de TRANS-CSP studie kunnen we wel enig idee krijgen van die benodigde infrastructuur tussen de kust en het binnenland. Dat plan voorziet (zoals vermeld) in 20 elektriciteitsleidingen van 5 gigawatt om 700 terawattuur zonne-energie per jaar te importeren. Het Masterplan Zeekracht wil 13.400 terawattuur windenergie importeren uit de Noordzee, dus daar zijn dan omgerekend 382 bijkomende hoogspanningslijnen en minstens evenveel deelstations op land voor nodig, te verdelen over de 7 landen. Dat zijn 55 hoogspanningslijnen (elk 100 meter breed) en 55 substations per land, als elk land even groot zou zijn.

Kenia

Al deze kritiek betekent niet dat we geen duurzame energieproductie moeten uitbouwen. We hebben geen andere keus. De alternatieven hebben nog grotere nadelen en ze zijn bovendien niet oneindig beschikbaar. Maar of duurzame energieproductie nu kleinschalig of grootschalig wordt aangepakt, duidelijk is dat het energieverbruik drastisch omlaag moet, zo niet is een maatschappij die op honderd procent duurzame energie draait een illusie.

Als Europa er in zou slagen het energieverbruik te halveren, dan worden deze grootschalige scenario’s al een stuk minder onrealistisch. Merkwaardig genoeg wordt het energieverbruik in al deze plannen als een onveranderlijke factor beschouwd en probeert men telkens het aanbod aan te passen aan een alsmaar stijgende vraag.

In andere delen van de wereld is het veel makkelijker om de energieproductie volledig te verduurzamen. Het zopas aangekondigde windmolenpark van 300 megawatt in Kenia zal maar liefst tot 30 procent van het totale elektriciteitsverbruik in dat land leveren. Daar hoort één hoogspanningslijn bij van 426 kilometer. Kenia telt bijna 38 miljoen inwoners.

© Kris De Decker

07-07-2009 om 22:46 geschreven door Vorser-Raadgever  

Tot 90 miljoen meer ‘extreme armen’ door recessie

• maandag 06 juli 2009
• Bron: Reuters
• Auteur: wdp

Tot 90 miljoen meer ‘extreme armen’ door recessie

belga/afp

GENEVE -

De economische recessie zal het aantal mensen dat in extreme armoede en hongersnood leeft dit jaar doen aangroeien met 55 à 90 miljoen. Dat staat in een nieuw rapport van de Verenigde Naties.

"Electrabel betaalde geen belastingen"

01/07/2009 09:25

Electrabel ontkent berichten over prijsmanipulatie

12/06/2009 07:00

Belgische elektriciteit te duur

23/06/2009 15:00

06-07-2009 om 22:54 geschreven door Vorser-Raadgever  

Op dinsdag 16 juni start de juridische procedure in de racismezaak van Kif Kif, ABVV en SOS Racisme tegen het interimbedrijf Adecco. De ‘Adecco-affiare’ barstte in 2001 los na een klacht van een medewerker van het bedrijf. Adecco hanteerde apartheidslijsten voor autochtonen en allochtonen via het interne informaticasysteem. Autochtonen werden gecodeerd met de afkorting BBB (Blanc Bleu Belge), in de vee-industrie de naam van een ‘zuiver’ Belgisch koeienras. Op die manier kon Adecco registreren welke bedrijven geen allochtone uitzendkrachten wensten. In Frankrijk kwam met de zaak L’Oréal een gelijkaardig georganiseerd systeem aan het licht. Daar hanteerde Adecco de code BBR. Die stond voor Bleu Blanc Rouge, de kleuren van de Franse vlag.

ABVV, Kif Kif, en SOS Racisme hopen en gaan ervan uit dat de raadkamer de zaak ook effectief naar de correctionele rechtbank zal doorverwijzen. Er staat immers veel op het spel. Patrick N’Siala Kiese, Kif Kif: ‘Er zijn duidelijke aanwijzingen van manifeste schendingen van de wet tegen het racisme en het principe van non-discriminatie bij aanwervingen zoals voorzien in CAO 38 van de Nationale Arbeidsraad. Dit kan niet ontkend worden door leidinggevende figuren binnen Adecco. Er mag van worden uitgegaan dat duizenden werkzoekenden het slachtoffer zijn geworden van het georganiseerd systeem. Ook worden meer dan 100 bedrijven, waaronder heel wat gerenommeerde multinationals, in het gerechtelijk dossier vermeld. We vrezen bovendien dat dit slechts het topje van de ijsberg is. Over het algemeen worden dergelijke vragen enkel telefonisch of mondeling gesteld. Het unieke aan de ‘Adecco-affaire’ is dat er duidelijke fysieke bewijzen zijn overgebleven”.

Kif Kif, ABVV en SOS Racisme maken zich ook grote zorgen over de dreigende verjaring in september. Eddy Van Lacker, ABVV: ‘Voor ons is het niet aanvaardbaar dat dit dossier al jaren aansleept binnen de gerechtelijke macht. Eens te meer bestaat minstens de indruk dat het gerecht wel het snelrecht hanteert voor kruimeldiefstallen, maar de witteboordcriminaliteit grotendeels ongemoeid laat’.

Kif Kif, ABVV en SOS Racisme hopen dat het gerecht deze unieke kans niet mist om via de ‘Adecco-affaire’ aan te tonen dat ze het ernstig meent met de strijd tegen racisme.

Kif Kif en ABVV organiseren op dinsdag 16 juni om 10u een symbolische actie aan de ingang van het Brusselse jusititiepaleis.

ha, dus een rechtszaak...maar dat was buiten ons gerecht gerekend dat natuurlijk neutraal, boven de partijen staat en geblinddoekt wordt afgebeeld ...

Adecco niet naar correctionele rechtbank verwezen voor discriminatie

• dinsdag 30 juni 2009
• Bron: BELGA
• Auteur: dgs

Adecco niet naar correctionele rechtbank verwezen voor discriminatie

De Brusselse raadkamer heeft dinsdag beslist interimbedrijf Adecco niet naar de correctionele rechtbank te verwijzen. De raadkamer oordeelde dat het Adecco niet kon doorverwijzen omdat het gerechtelijk onderzoek in het Frans was gevoerd en niet in het Nederlands.

ABVV viseert 'racistische' bedrijven

03/07/2009 08:04

De socialistische vakbond ABVV verzamelt zelf bewijzen tegen bedrijven die allochtone werknemers weren en zal de namen van die bedrijven 'te gepasten tijde' bekendmaken.

Het ABVV reageert daarmee op de beslissing van de Brusselse raadkamer eerder deze week om het uitzendbedrijf Adecco niet te vervolgen voor discriminatie van allochtone werknemers.

"Door die uitspraak kunnen uitzendkantoren het racisme in hun sector blijven ontkennen", zegt federaal secretaris Eddy Van Lancker vrijdag in De Standaard en Het Nieuwsblad. Hij vindt dat er een mentaliteitsverandering moet komen, want racisme op de werkvloer blijft hardnekkig.

"Wij hebben jarenlang alle diversiteitscampagnes gesteund. Als de zachte aanpak niet loont, dan worden we verplicht om voor de harde aanpak te kiezen."

"We krijgen immers geregeld klachten over bedrijven die discrimineren, en vaak komen dezelfde bedrijven terug. We zijn nu bewijzen aan het verzamelen. Zodra we een goed dossier hebben, maken we namen bekend."

Adecco schuldig aan discriminatie

• donderdag 25 juni 2009
• 
  
• Auteur: (jir)

PARIJS/BRUSSEL (AFP, DS) - De uitzendgroep Adecco en de Franse cosmeticafabrikant Garnier hebben zich bij de aanwerving van animatrices schuldig gemaakt aan rassendiscriminatie. Dat zegt het Franse Hof van Cassatie.

Reacties

Op 30 juni 2009 omstreeks 11u31, zei willy smets:

Het lijkt nu wel een beetje op een heksenjacht he, het bedrijf heeft zich in regel gesteld, er was een interne audit die bewees dat er geen regel bestond vanuit de directie, wat wil men dan nog bewijzen hier ? Dat mijn vakbond, waar ik al 20 jaar voor betaal hier zich mee bezighoudt begrijp ik helemaal niet, zeker niet samen met een extreme organisatie zoals Kif Kif die zelf op het randje van het racistische werkt en zich regelmatig zondigt aan intellectuele eerlijkheid. Een organisatie die ooit islamfobie gelijkstelde aan xenofobie en daarom iedereeen wil vervolgen die nog maar bang is van de islam....

Wij houden vooral van de reactie van Willy Smets die Kif-Kif intellectuele eerlijkheid verwijt...tja...maar weer eens het bewijs dat we toch een erg tolerant koeienras zijn nietwaar? En mogen we toch opmerken dat het echte koeienras internationaal gekend is onder de naam blanc-bleu-belge ...

04-07-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Hallo beste lezertjes, in deze tijden waarin onderwerpen als bikinilijn, zonnecrème, reisverzekering en uitgedroogde bejaarden de actualiteit bepalen, zullen wij het hier vandaag even hebben over onze medeburgers die deze hot items niet meteen prioritair vinden in hun leven.

Niet dat wij beweren dat deze bevolkingsgroep systematisch behoort tot de onderkant van onze rijke Vlaamse samenleving maar omdat een groot deel der raszuivere Vlamingen, vanaf hier “beikes” genaamd, niks met deze bruine mensen met ingewikkelde namen wil te maken hebben. Wat dit laatste punt betreft gaan deze beikes nogal vlug voorbij aan het feit dat de Vanginderachters, Wittewrongels, Vandersmissens en andere Van Den Eyndes eens voorbij Quiévrain ook erg exotisch klinken. Je moet dat maar eens nachecken aan de ontvangstbalie van één of ander Hotel Golden Bay aan een Middelandse Zeeboord.

Maar goed, daar hebben we het niet over maar wel over DISCRIMINATIE. Bestaat hier natuurlijk niet hoor ik al zeggen. Is allemaal hun eigen schuld want die bruine mannen willen hier niet integreren kijk maar naar hun baboesjen en hun vrouwen dragen allemaal een slaapkleed met sjaaltje.

We beginnen deze bijdrage met een uitstekend gedocumenteerde studie van de VDAB, een instelling die, zoals we hier meestal zeggen “het kan weten” en we geven jullie dus cijfers en geen toogpraat over werkzaamheidsgraden en werkloosheid. Aangezien het een volumineus document betreft drukken we het niet af en moeten jullie het maar even zelf aanklikken

http://vdab.be/trends/kik/doc/KiK_Allochtonen200903.pdf

Zelfs een blinde ziet dat er problemen zijn qua tewerkstelling bij deze groep. Merkwaardig is ook de vaststelling dat de vergelijking tussen de nationaliteitskloof in de werkzaamheid onder verschillende EU-landen en ons eigen Vlaanderen, Brussel en Wallonië duidelijk aangeeft dat we hier met kop en schouders boven de anderen en zeker boven het EU-gemiddelde uitsteken. Neen, niet in de goeie zin maar in de slechte zin dus voor diegenen die nog enige twijfel koesterden.

Wij hebben natuurlijk niet de middelen om hieraan grote studies te wijden en moeten ons beperken tot een aantal persartikels die ons misschien een aantal tips van de sluiers (jaja, inderdaad…) kunnen oplichten :

Maar lees eerst eens grondig het VDAB-document!

Dan geven we even de visie van een aantal rechtstreeks betrokkenen want die kunnen, in tegenstelling tot wat de modale Vlaming van café de Witte Duif meestal denkt en zelf kan, in het Nederlands een begrijpbare zin schrijven.

http://www.turksestudent.be/forum/index.php?showtopic=8055

Hooggeschoolde allochtonen eerste slachtoffers van crisis

Terwijl de werkloosheid onder hooggeschoolde Vlaamse jongeren het voorbije jaar met 10 procent is gedaald, is het aantal werkloze allochtonen dat een diploma hoger onderwijs heeft met 4,3 procent gestegen.

Als de motor van de economie sputtert, vallen de allochtonen als eersten uit de boot. Vooral hooggeschoolde allochtonen hebben het moeilijk om werk te vinden of om hun werk te houden. Dat blijkt uit de werkloosheidscijfers van de VDAB, die de interculturele organisatie Kif Kif heeft opgevraagd.
In vergelijking met september vorig jaar is het aantal hooggeschoolde jongeren van Turkse en Marokkaanse afkomst dat in september dit jaar geen werk vond, met 4,3 procent gestegen: van 1.031 naar 1.075. In diezelfde periode daalde de werkloosheid onder hooggeschoolde Vlaamse jongeren (en werkzoekenden uit de Europese Unie) met 9,9 procent: van 27.193 naar 24.502.

'De jongste jaren heeft de Vlaamse overheid een streng en repressief activeringsbeleid gevoerd door de verantwoordelijkheid zo goed als volledig op de schouders van de allochtone werkzoekende te leggen, terwijl de werkgevers mochten rekenen op een stimuleringsbeleid met fiscale voordelen', zegt Dany Neudt van Kif Kif. 'Nu die in een negatieve conjunctuur zitten en geen voordeel meer hebben bij de fiscale stimuli, zijn de allochtonen de eersten die aan de deur worden gezet.'
Nog ontstellender volgens Kif Kif is dat de situatie de voorbije tien jaar geen haar is veranderd. Integendeel, in vergelijking met tien jaar geleden is de werkloosheid onder hooggeschoolde allochtonen met bijna 250 procent gestegen: van 373 in juni 1999 naar 884 in juni dit jaar.
'Het gaat hierbij in hoge mate om jongeren die in Vlaanderen zijn opgegroeid en hebben gestudeerd. Het is ronduit schandalig dat zoveel talent onbenut wordt gelaten', aldus Neudt. 'Nochtans hebben de allochtone jongeren alle troeven in handen om de aankomende vergrijzingsgolf mee te helpen opvangen.'
Kif Kif reageert daarmee op de Vlaamse minister van Werk, Frank Vandenbroucke (SP.A), die twee weken geleden bekendmaakte dat het aantal werkloze jongeren van Maghrebijnse of Turkse afkomst tussen juni 2005 en juni 2008 met 40 procent is gedaald. 'Wij betwisten die cijfers niet', zegt Neudt. 'Maar ze geven een vertekend beeld omdat juni 2005 het begin van een hoogconjunctuur was die dit jaar tot stilstand is gekomen. Bovendien is de werkloosheid onder Vlaamse jongeren toen ook fel gedaald.'
'Dat de werkloosheid onder allochtonen nu weer stijgt, bewijst dat het beleid weinig met die daling te maken had.'
'Wij waarderen dat Vandenbroucke de arbeidssituatie van allochtonen in zijn beleid prioritair stelt, en stellen zijn inspanningen niet ter discussie. Maar op de resultaten is het nog wachten', aldus Neudt. 'Ook de werkgevers mogen eens goed nadenken over een zinnige uitleg voor deze dramatische cijfers. Meer dwingende maatregelen zijn noodzakelijk.'

Zij hebben ook hun mening over andere onderwerpen en dus lezen we eventjes in een blad dat we iedereen kunnen aanbevelen :

http://www.mo.be/index.php?id=348&tx_uwnews_pi2%5Bart_id%5D=25142&cHash=3832a6cbec

Allochtone jongeren over politiek

'Zonder welvaart geen democratie'

Allochtone jongeren verwachten veel van de democratie.
Copyright: Brecht Goris

27 mei 2009 (MO) - Allochtone jongeren verwachten veel van de democratie, maar twijfelen aan de betekenis van de Vlaamse verkiezingen en aan de impact die allochtone politici kunnen hebben. Ze zijn voorstanders van een seculiere politiek en vragen meer aandacht voor het milieu. Dat zijn enkele vaststellingen uit een onderzoek dat MO* deed bij jongeren van Marokkaanse, Turkse, Congolese en Italiaanse afkomst.

Hoe staan allochtone jongeren tegenover de politieke instellingen in dit land? Geloven zij in de democratie? Wat zijn hun verzuchtingen in verband met het politieke bedrijf en wat verwachten ze van de volgende Vlaamse regering? Geloven ze in de daadkracht van allochtone politici en wat verwachten ze precies van hen?

Die vragen legden we voor aan vijf focusgroepen, gespreid over verschillende regio’s in Vlaanderen. De deelnemers zijn tussen 18 en 27 jaar en van Marokkaanse, Turkse, Congolese en Italiaanse afkomst. Ze zijn student, arbeider, werkloos, bediende, hooggeschoold en laaggeschoold. Een mix die tot boeiende discussies leidde en opmerkelijke resultaten opleverde. De afspraak was dat niemand bij name geciteerd zou worden.

Nadelig voor minderheden

Democratie staat hoog aangeschreven bij onze allochtone jongeren. Ze vinden het zelfs het beste bestuurssysteem ooit bedacht. Democratie is volgens hen synoniem met gelijkheid en rechtvaardigheid, vrije meningsuiting en eerlijkheid, samenwerking en samenhang, met het recht van iedereen, ongeacht afkomst of kleur, om zijn stem te laten horen.

Dat is wat democratie zou moeten zijn, maar, zeggen de meeste deelnemers, dat ideaal is nergens gerealiseerd. Democratie geldt binnen een samenleving slechts voor een deel van de bevolking. ‘Democratie is er voor de rijken’, zeggen de jongeren van Italiaanse afkomst. ‘En als in de democratie de meerderheid het woord heeft, dan is de democratie per definitie nadelig voor de minderheden’, werpt een jongeman in de Marokkaanse focusgroep op.

Een meisje geeft een concreet voorbeeld. ‘Ik ben lerares in opleiding. Eén van mijn vakken is wiskunde. Het is mijn lievelingsvak en ik krijg er altijd heel goede cijfers voor. Ik zou dolgraag wiskunde geven, maar dat kan niet, want ik draag een hoofddoek. Men zegt dat ik islam kan onderwijzen, maar dat wil ik niet. In dit geval is er voor mij geen democratie’.

Een Congolese student wijst op het feit dat democratie op verschillende manieren geuit kan worden naar gelang van de samenleving. ‘In Afrika zijn er misschien bepaalde noden en prioriteiten die hier niet zijn’, zegt hij. En democratie is niet altijd een garantie voor stabiliteit. ‘Kijk naar de geschiedenis van Europa. Denk maar aan de Tweede Wereldoorlog’, zegt iemand anders in de Congolese groep.

Democratie is voor een van de deelnemers, een jonge werkloze van Turkse afkomst, slechts toneel, een grote leugen. Voor hem staat democratie symbool voor de nieuwe wereldorde, voor de overheersing van de VS, want als er in naam van de democratie oorlog wordt gevoerd, dan is democratie verwerpelijk. Hij staat in zijn vriendenkring bekend als ‘de pessimist’.

Alle andere jongeren in de focusgroepen scharen zich achter het ideaal van de democratie. Democratie is relatief, geven ze toe. Het is geen absolute garantie voor gelijkheid en rechtvaardigheid, maar het blijft het ideaal dat iedereen moet nastreven. Om dat ideaal te realiseren moet de democratie gebruik maken van een aantal instrumenten. De Verklaring van de Rechten van de Mens is volgens een deelneemster van Marokkaanse afkomst een van die instrumenten.

Maar er zijn ook basisvoorwaarden waarzonder democratie niet tot stand kan komen. Een belangrijke basisvoorwaarde is volgens een student politieke wetenschappen welvaart. ‘Als er geen welvaart is, kan democratie vergeten worden’, zegt hij en hij krijgt de zwijgende instemming van de rest van de groep.

Waarover geen consensus kan worden bereikt is of secularisme een voorwaarde is voor democratie. Een meisje met hoofddoek komt met de stelling op de proppen. En ze krijgt onmiddellijk de steun van haar buurman. ‘Er mag geen staatsgodsdienst zijn. Er moet een strikte scheiding tussen kerk en staat zijn’, zegt hij. Waarop polemiek volgt. ‘Een staat kan toch verschillende officiële godsdiensten hebben. Zij kunnen perfect naast elkaar leven’, zegt een verontwaardigde stem. ‘En een staatsgodsdienst betekent niet dat hij opgelegd wordt aan andersgelovigen’, werpt iemand anders op.

‘Niet mee eens’, repliceert het meisje met de hoofddoek. ‘Een staatsgodsdienst kan nadelig zijn, niet alleen voor de minderheden, maar zelfs voor de meerderheid’. En ze geeft het voorbeeld van landen waar de islam staatsgodsdienst is. ‘In die landen’, zegt ze, ‘is de staatsgodsdienst de godsdienst zoals hij geïnterpreteerd wordt door de mensen die aan de macht zijn. Het is hun interpretatie die aan de rest van de bevolking wordt opgelegd’.

Het grote probleem is voor een andere deelneemster dat secularisme niet voor iedereen hetzelfde betekent. ‘Als secularisme het bannen van religieuze tekens uit openbare functies is, dan vind ik dat dat weinig met democratie te maken heeft’, zegt ze. ‘Nee’, argumenteert het meisje met de hoofddoek, ‘secularisme betekent juist dat de staat zich niet bemoeit met de religieuze voorkeur of belevenis van de burgers.’ ‘En in een ideaal systeem, en wanneer er vraag naar is’, voegt haar buurman eraan toe, ‘zouden de burgers in sommige situaties kunnen kiezen voor een religieus rechtssysteem of een burgerlijk rechtssysteem.’

Vechten tegen een leeuw

Verkiezingen zijn uiteraard het beste middel om de democratie te realiseren. Daar is iedereen het over eens. Het is de manier voor het volk om zijn vertegenwoordigers te kiezen, om ze te belonen of te bestraffen. Ook hier spreken de meeste jongeren theoretisch. Eén zaak is zeker: het wantrouwen tegenover politici en overheid is groot. Vooral bij de jongeren van Marokkaanse en Turkse afkomst. En dat blijkt vanaf het begin. Als ik hen vraag om beelden uit te kiezen die verwijzen naar wat ze zich bij verkiezingen voorstellen, drijft veel pessimisme naar boven. Een van de het vaakst terugkeerde beelden is dat van een man die tegen een leeuw vecht. De man is de bevolking die zich tegen een machtige overheid moet verdedigen.

Een lege stoel op het strand is ook een vaak terugkerend plaatje. De lege stoel staat symbool voor een afwezige overheid. Op een andere afbeelding staan zes Afrikanen afgebeeld. Een symbool voor de discriminatie, zegt een deelnemer. Ook beelden met groen en bomen komen terug. Milieu is belangrijk.

Maar milieu is ook een dilemma. Voor milieu of voor economie kiezen is moeilijk, zeker in tijden van crisis. ‘Kiezen is ook gokken’, zegt een student van Italiaanse afkomst. ‘Je kiest voor een partij, je krijgt veel statistieken maar geen waarheid. Beloften worden niet nagekomen.’

De discussies die thema’s als verkiezingen en democratie uitlokken staan in schril contrast met de stilte die volgt als we vragen om op een leeg blad de verwachtingen ten opzichte van de volgende Vlaamse regering te noteren.

Velen staren heel lang naar hun blad, omdat ze daar nooit over nagedacht hebben, en dat zijn vooral de jongeren van 18 en 19 jaar, of omdat hun vertrouwen in de overheid zoek is. ‘Moet ik noteren wat ik zelf graag zou willen dat de regering doet, of wat ik werkelijk van de regering verwacht?’ vraagt een Marokkaanse deelneemster. ‘Want als u dat laatste bedoelt: ik verwacht eerlijk gezegd niets. Maar als ik mijn eigen wensen moet noteren, dan is dit blad te klein.’

‘Het gaat om jullie prioriteiten’, maak ik de deelnemers telkens duidelijk. Waarop een hele rist voorstellen en verwachtingen opgesomd wordt. Om te beginnen moet de regering aan haar geloofwaardigheid werken, vindt een Marokkaans meisje uit Mechelen. ‘De politici moeten ophouden elkaar over en weer verwijten te maken. Ze moeten als team werken’, zegt ze. Maar de topprioriteit van de meeste jongeren is de economische crisis. De regering moet de crisis op een serieuze manier aanpakken.

Opvallend is dat de financiële crisis in één adem wordt genoemd met de zorg voor het milieu. Men moet de economische crisis aanpakken zonder daarbij het ecologische aspect uit het oog te verliezen. Er moet meer groen in de steden komen en de overheid moet meer in duurzame energie investeren. Men is zelfs bereid om daartoe financieel bij te dragen, op voorwaarde dat het om nodige en effectieve maatregelen gaat.

En wie crisis zegt, zegt werkloosheid. De jongeren leggen heel erg de nadruk op de noodzaak om de discriminatie op de arbeidsmarkt weg te werken. Het invoeren van quota’s mag geen taboe zijn. ‘De regering legt de openbare radio quota op voor wat het draaien van Vlaamse muziek betreft. Waarom kunnen er geen quota opgelegd worden om allochtonen in dienst te nemen?’ vraagt een jongeman zich af.

Ook onderwijs is volgens allochtone jongeren een belangrijk knelpunt. De Vlaamse regering heeft hier een belangrijke taak. Vooral de achterstelling van sociaal zwakkeren moet aangepakt worden. Iedereen moet dezelfde kansen krijgen. Een arbeiderskind heeft evenveel recht om arts te worden als een welgesteld kind. Een student journalistiek stelt voor om onderwijs gratis te maken, vooral hoger onderwijs. Het inschrijvingsgeld dient afgeschaft te worden, want studeren aan de universiteit is vandaag veel te duur, vindt hij.

Ook huisvesting is problematisch, vooral bij sociaal zwakke groepen en jongeren. De overheid dient een maximumhuurprijs op te leggen, stelt een Antwerpse Congolees voor. Ook zou de overheid meer moeten doen voor jongeren in achtergestelde wijken. ‘Het scheelde niet veel of ons jeugdhuis, dat al twintig jaar bestaat, werd gesloten’, zegt een Gentenaar van Turkse afkomst.

Obama en Elio

Moeten allochtone politici de eigen gemeenschap vertegenwoordigen of moeten ze alle Vlamingen vertegenwoordigen? Ook hier is de verdeeldheid groot, al blijft een grote groep achter het idee staan dat een allochtone politicus toch een bijzondere taak heeft. Want wie kan de problemen van de allochtone gemeenschap beter begrijpen dan een politicus die uit die gemeenschap komt?

‘Een Belg vertegenwoordigt toch niet de belangen van de allochtonen!’ stelt een deelnemer vast. ‘Iemand moet dat doen.’ Maar dat vinden niet alle deelnemers. ‘Een politicus moet vooral zijn eigen ideeën vertegenwoordigen. Als dat lukt, dan is dat al veel’, zegt een Marokkaans meisje. Zij stemt in ieder geval niet noodzakelijk allochtoon, ze stemt voor wie haar belangen behartigt en dat zijn niet altijd de allochtone politici.

Maar heeft het wel zin om op een allochtoon te stemmen? Hoe zwaar is de invloed van de allochtone politici op de besluitvorming? Ook hier is het vertrouwen niet zo groot. De allochtone politici zijn een minderheid, hoe kunnen ze dan van invloed zijn op de politieke besluitvorming? vraagt een van de jongeren. ‘Ze zijn bovendien niet allemaal met allochtone thema’s bezig’, zegt een Marokkaanse uit Mechelen. ‘Iemand als Mimount Bousakla bijvoorbeeld is voor mij een ultra-Vlaamse politica. Dat is haar goed recht, maar ze vertegenwoordigt mij niet.’

Ook velen binnen de Turkse groep geloven niet in de invloed van allochtone politici. ‘Niemand luistert naar Meyrem Almaci toch!’ zegt een van hen. Allochtone politici hebben volgens een van de deelnemers wel invloed, maar dan juist niet op allochtone thema’s. Als het om migratie en asiel gaat bijvoorbeeld moeten ze de lijn van de partij volgen. En hij geeft hierbij het voorbeeld van CD&V-politica Nahima Lanjri.

Binnen de Congolese en de Italiaanse groep klinkt een heel ander geluid. Zij hebben twee toppolitici waar ze naar opkijken. Wat Obama voor de Congolezen is, is Elio Di Rupo voor de Italiaanse jongeren. De eerste is het grote voorbeeld van hoe een allochtoon aan politiek moet doen. De tweede is een bewijs dat wie bekwaam is het tot de hoogste politieke ambten kan brengen, ongeacht zijn afkomst.

‘Obama is een wereldburger en hij gedraagt zich ook als wereldburger. Daarom is hij een voorbeeld voor veel Afrikanen’, zegt een Congolese student. ‘En Elio Di Rupo is toch de invloedrijkste politicus binnen de PS’, werpt men in de Italiaanse groep op. Maar ondanks hun optimisme relativeren de Congolese jongeren toch de invloed van allochtone politici als het om de situatie in Vlaanderen gaat.

Ze verwijzen naar de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. De ervaring leert dat allochtone politici vooral goed zijn om stemmen te trekken, maar als het gaat om deelname aan de besluitvorming, dan worden ze vriendelijk bedankt, vinden ze.

Categoriën: Interculturaliseren - Europa - België

Auteur: Samira Bendadi.

En morgen gaan we verder …

03-07-2009 om 23:29 geschreven door Vorser-Raadgever