De tekst die jullie pas hebben gelezen was het editoriaal van de Standaard van vandaag. Dus ere wie ere toekomt.  Wij hebben daar niks mee te maken. MAAR 40 jaar geleden had dit het editoriaal van De Volksgazet of zelfs de Van de Rode Vaan kunnen geweest zijn. Nu staat dit in De Standaard. In Vlaanderen zullen sommigen beweren dat deze krant al een tijdje de linkse toer opgaat en dat dit editoriaal daarvan het gevolg is. Zij ontkennen de economische realiteit van vandaag en bekijken alles door een erg beslagen bril. In Belgistan en meer bepaald in Vlaanderen wordt het hoog tijd dat men even op de eigen kerktoren klimt en naar de horizon tuurt in plaats van naar de plaveien. Er gebeuren momenteel zaken die gevolgen zullen hebben voor alle inwoners van dit land en van de ganse wereld. Gevolgen die heel wat meer impact hebben op mij als bewoner van de Vlaamse rand dan een eventuele splitsing van B-H-V. We zijn er niet helemaal van overtuigd dat het NVA-congres van morgenvroeg hierover zelfs maar één woord zal reppen en juist dat zal ons dan mateloos storen. Het is dit soort kortzichtige navelstaarderij die wij en samen met ons blijkbaar een heleboel anderen kotsbeu zijn. Bij die anderen zijn er dan wel die denken dat een lijst als LDD de problemen veel beter zal kunnen oplossen. Aan deze mensen raden we aan om nog eens het editoriaal hierboven te willen herlezen. Ze moeten eens goed nadenken dat minder staat, hun alleszaligmakende slogan, hun lievelingsland, de VS, nu volledig op de knieën had gekregen. Hun remedie is dus nep. Net zoals de leiders die ons dit trachten te verkopen. Minder staat op een grondgebied van amper een snotvod groot...tja... zij zullen dan eventjes de baas zijn over Plopsaland aan de Noordzee vooraleer we mekaar de kop inslaan voor een ei.

20-09-2008 om 19:22 geschreven door Vorser-Raadgever  

We zegden het hier al een aantal malen & we blijven het tot vervelends toe herhalen !! Als het van de frisse jongens & meisjes van onze LDD afhangt, dan worden we zowat terug geflikkerd naar pure 19^de eeuwse toestanden waar armoede & sociale uitbuiting de boventoon zullen voeren...

Het volgende artikel dateert misschien dan wel van 2000, maar is zeker relevant te noemen wat betreft de conclusies. De afgelopen jaren ~waarbij de ganse situatie er niet op verbeterd is wél integendeel er eerder op verslechterd is~... hebben dan ook duidelijk het falen van dat systeem bewezen. Je hebt dus hierbij onmiddellijk het overduidelijke antwoord van wat er gebeurt indien men, zoals onze populistische LDD’ers maar al te graag zouden willen, het uitgavenpeil van de sociale uitgaven drastisch naar beneden haalt...

...Good Old Brittain, Engeland is een schoolvoorbeeld van een LDD gericht beleid ondanks het feit dat het uitgevoerd wordt door een labourregering. ...& Eens in de spiraal van armoede raak je d’r ook NIET makkelijk meer uit... Zelfs niet met héél véél goeie wil & héél véél werklust !!

Volgend artikel gaat dus over harde cijfers i.p.v. een holle ideologie à la onze "vrind" & "Nieuwe Grote Gouden Gids" Jean-Marie Dedecker...

...

...

Archief nieuwsberichten

"Poverty and social exclusion in Britain"(YI)

(Bron: De Standaard 12 september 2000)

Een kwart van alle Britten is arm. Dat blijkt uit een nieuwe studie waaraan wetenschappers van vier universiteiten werkten, in opdracht van de gezaghebbende Joseph Rowntree Foundation. Het is de meest omvangrijke peiling naar armoede die ooit in het Verenigd Koninkrijk werd ondernomen. Het is tevens de eerste die sociale uitsluiting poogt te meten. De studie van de Joseph Rowntree Foundation meet armoede niet alleen aan de hoogte van het inkomen. Tevens wordt gekeken of de materiële en sociale voorwaarden voor een menswaardig bestaan aanwezig zijn en hoe armoede wordt ervaren.
De wetenschappers stelden een lijst op van goederen en activiteiten waarvan een meerderheid van de Britten vindt dat ze voor iedereen betaalbaar moeten zijn.
Daarna werd nagegaan hoeveel Britten zich deze "noodzakelijkheden" niet kunnen veroorloven.
De studie stelde vast dat van de bijna 60 miljoen Britten een kwart arm is, dit wil zeggen dat ze een laag inkomen hebben én twee of meer "noodzakelijkheden" missen. 10% kampt enkel met onvoldoende inkomen en wordt als bestaansonzeker beschouwd.

Verder bleek dat :

# 9,5 miljoen mensen hun huizen niet voldoende kunnen verwarmen en vochtvrij houden.

# 8 miljoen zich één of meer noodzakelijke huishoudgoederen als een ijskast of een telefoon, niet kunnen veroorloven.

# 4 miljoen slecht gevoed zijn. Ze hebben, bijvoorbeeld, niet genoeg geld voor vers fruit en groenten of voor twee maaltijden per dag.

# 6,5 miljoen volwassenen geen geld hebben om bijvoorbeeld een waterdichte winterjas te kopen.

# 7,5 miljoen mensen te arm zijn om deel te nemen aan noodzakelijk sociale activiteiten. Ze hebben bijvoorbeeld het geld niet om naar huwelijken en begrafenissen te gaan of speciale gelegenheden te vieren.

Bij kinderen vonden de onderzoekers dat :

# Twee miljoen kinderen (18%) twee of meer noodzakelijkheden moesten missen, zoals degelijke kleding, gezonde voeding of schoolgerief.

# Eén op vijftig kinderen miste goed passende schoenen, een waterdichte jas en dagelijks vers fruit en groenten.

Armoede is het grootst bij werklozen (77%), chronisch zieken en gehandicapten in gezinnen zonder inkomen uit arbeid (61%) en alleenstaande ouders met één kind (62%).

Het voorbije decennium kwamen er jaarlijks 60.000 armen bij. En dat in een tijd waarin de meerderheid van de Britten rijker en rijker werd, stelt het rapport.
Het Verenigd Koninkrijk heeft van alle lidstaten van de Europese Unie de meeste arme kinderen; inzake arme gezinnen scoren alleen Portugal en Griekenland slechter.
Het aantal armen steeg van 14% in 1983 tot 21% in 1990 en 24% in 1999. Volgens de jongste cijfers (1998-'99) leven 4,5 miljoen kinderen in armoede.
De best betaalde managers van de grootste Britse ondernemingen verdienen vandaag twintig keer meer dan de gemiddelde werknemer in hun bedrijf. Zes jaar geleden was dat nog maar 16 keer meer.

   Een vergelijking met België :

Een kwart van de Britten is arm, tegenover 6 tot 7% van de Belgen.
In het Verenigd Koninkrijk steeg het aantal armen de voorbije tien jaar aanzienlijk, van 21 naar 24%. In België bleef het aantal armen ongeveer gelijk.
De voornaamste reden voor dat markante verschil ligt volgens Bea Cantillon van het Centrum voor Sociaal Beleid aan de Antwerpse universiteit Ufsia in de minder ontwikkelde welvaartsstaat. Alle internationale vergelijkingen tonen aan dat er een hoog niveau van sociale uitgaven vereist is om de armoede laag te houden. België geeft 30 procent van zijn bruto binnenlands product uit aan de sociale zekerheid; de Britten een kwart.

N.V.D.R. ...enige correctie van de cijfers !! De 6 à 7% waarvan sprake in dit artikel, zijn cijfers van 2000 !! Intussen zijn deze cijfers méér dan verdubbeld & is de armoede in België gestegen tot meer dan 15% !! ...& dit laatste is officieel cijferwerk !! Officieus stevenen we af op 20%, d.w.z. dat 1 op 5 Belgen onder of rond de armoede zit !! Er zijn op dit moment met het huidige Belgische sociale vangnet zowat méér dan 110.000 voedselbankklanten ! Hebt u er enig idee van, wat dit zal zijn nà de sociale afbraakpolitiek die de LDD-club wil doorvoeren ?!... Wij wèl !! ...

Meer informatie over de studie "Poverty and social exclusion in Britain" vindt u op de website van Joseph Rowntree Foundation.

Voor meer informatie :

Joseph Rowntree Foundation
The Homestead
40 Water End
York
North Yorkshire
YO30 6WP
UK
tel: +44 (0)1904.629241
fax: +44 (0)1904.620072
e-mail: info@jrf.org.uk

BRON :
http://aps.vlaanderen.be/statistiek/nieuws/welzijn/2000-09_poverty.htm

...

...

Nieuws

Europa trekt voedselhulp voor armen aanzienlijk op

De Europese Commissie heeft voorgesteld om de voedselhulp voor de armen in Europa aanzienlijk op te trekken. Tegen de achtergrond van de hoge voedselprijzen wil de Commissie het beschikbare budget met tweederde optrekken tot 500 miljoen euro per jaar.

   Landbouwoverschotten verdelen

De Europese Unie beschikt al ruim twintig jaar over een voedselverstrekkingsprogramma dat de lidstaten de mogelijkheid verleent om landbouwoverschotten te verdelen onder sociale diensten en liefdadigheidsorganisaties. Zo vloeide een deel van de overproductie als voedselhulp naar de armen. In 2006 profiteerden 13 miljoen mensen in 19 lidstaten van dit programma.

   Makkelijker voedsel aankopen

De legendarische melkplassen en boterbergen van Europa zijn echter verleden tijd, en daarom wil de Commissie het voor de lidstaten voortaan makkelijker maken om voedsel aan te kopen op de markt. De lidstaten kunnen dan ook een uitgebreider assortiment samenstellen, zodat er naast basisproducten als melk en rijst voortaan ook groenten en fruit verdeeld kunnen worden.

   Financiering

De Europese Commissie wil een inspanning leveren om de nieuwe regeling te financieren. In de periode tot 2012 zou 75 procent van de kostprijs van de nationale programma's door het Europese budget gefinancierd worden. Dat aandeel zou vanaf 2013 slinken tot 50 procent. "Drieënveertig miljoen burgers in de Europese Unie kunnen niet elke twee dagen een maaltijd met vlees, kip of vis betalen. We kunnen de armoede in Europa niet oplossen, maar dit kan wel een aanzienlijke bijdrage leveren", verklaarde eurocommissaris voor Landbouw Mariann Fischer Boel.

   Hulp derde wereld

Eerder dit jaar stelde de Commissie voor om één miljard euro uit het landbouwbudget aan boeren in de derde wereld te schenken. Dat voorstel stuit echter op verzet onder de lidstaten en is nog niet goedgekeurd. Met name nettobetalers (lidstaten die meer geld aan het Europese budget geven dan ze terugkrijgen, nvdr) vinden dat de Commissie geld uit de begroting niet zomaar een andere bestemming kan geven. Normaliter worden Europese begrotingsoverschotten teruggestort naar de lidstaten.

   "Voorbeeld van concrete hulp"

Fischer Boel hoopt alvast dat dit voorstel op genade kan rekenen. "Dit is een concreet voorbeeld hoe de Europese Unie tastbare hulp kan geven aan de minst fortuinlijke mensen in onze samenleving", zei de Deense eurocommissaris. Nederland, dat niet deelneemt aan het voedselprogramma, tekende woensdag echter meteen bezwaar aan. Armoedebestrijding is een nationale bevoegdheid, zo verluidde op het ministerie van Sociale Zaken. (belga/vsv)

17/09/08 15u49

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/990/Buitenland/article/detail/419682/2008/09/17/Europa-trekt-voedselhulp-voor-armen-aanzienlijk-op.dhtml

...

...

...& Wees dus vooral niet onverschillig hiervoor, door schouderophalend te zeggen "dit zal mij niet overkomen"... want we hoorden & zagen dit reeds meermaals... Bedenk misschien dat het sneller is gebeurd dan u denkt... 3x dikke pech op een rij & voor u 't weet staat u erbij...

...

17-09-2008 om 22:41 geschreven door Vorser-Raadgever  

Gelieve te noteren dat naar aanleiding van de recente gebeurtenissen aan de top van onze Belgische politie ...& als onmiskenbare steun- & sympathiebetuiging aan de vrouwelijke medewerksters die op een vuige manier bezwadderd worden, zal de kitokojungle-redactie vanaf nu haar bijdragen niet meer ondertekenen met HET... maar wel met de... *KUCH-HOEST* ...ronkende titel "Vorser-Raadgever"... *GRIJNS* ...

Met dank aan onzen Jean-Marie Dedecker...

Voor verdere info verwijzen we naar :

...

Binnenland

maandag 15 september 2008

'Promotie na vervalst examen'

OOSTENDE - De promotie die Christa Debeck als kabinetsmedewerkster maakte, is gebaseerd op vervalste examenresultaten. Dat zegt Jean-Marie Dedecker, de klokkenluider van de hele politierel.

Van onze redacteur

De meest rechtstreekse link tussen de malversaties aan de top van de federale politie en de minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael (Open VLD), is de 43-jarige Christa Debeck. Zij schopte het vorig jaar van medewerker op het kabinet-Dewael tot 'adviseur algemeen beleid en vorser-raadgever' bij de Algemene Inspectie (AIG).

Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat zij die benoeming kreeg op basis van vervalste examenresultaten. Dat stelt Jean-Marie Dedecker, kopman van de partij Lijst Dedecker, die zich al enkele maanden vastbijt in de verdachte benoemingen bij de politie.

Debeck, tevens politica voor Open VLD in Oudergem, heeft op 30 november 2006 deelgenomen aan een examen voor adviseur-auditeur bij de Algemene Inspectie. Volgens Jean-Marie Dedecker werd ze, op basis van haar examenresultaten, niet geschikt bevonden voor de job. De examencommissie oordeelde dat ze 'niet weerhouden is om deel uit te maken van het auditteam. Mevrouw Debeck zal evenwel een meerwaarde betekenen voor de AIG als “vorser-raadgever,, functie waarvoor ze het geschikte profiel heeft'.

Desondanks krijgt ze toch de benoeming als adviseur-auditeur. En dat gebeurde volgens Dedecker op basis van een document dat Christa Debeck wel geschikt verklaarde. Dat document was ondertekend door Luc Closset en Guido Van Wymersch, de toenmalige nummers één en twee van de Algemene Inspectie.

Die benoeming wordt enkele maanden later bevestigd door een koninklijk besluit, op 9 april 2007, getekend door Dewael. De benoeming treedt met terugwerkende kracht in, vanaf 1 december 2006 - de dag na het examen.

Daartegen komt protest, en in de zomer van 2007 dient ACV-Openbare Diensten daarover een klacht in. Vakbondssecretaris Jan Adam wordt gehoord, en minister Dewael zou op de hoogte zijn gebracht. Als gevolg van de heisa over de benoeming komt er een nieuw koninklijk besluit, op 20december 2007. Daarin wordt Christa Debeck benoemd als 'adviseur algemeen beleid en vorser-raadgever', met terugwerkende kracht vanaf 5 maart - de functie 'vorser-raadgever' bestond voordien niet.

Volgens Dedecker is het duidelijk dat minister Dewael van de hele zaak op de hoogte was. Hij zou ook geholpen hebben om de hele zaak in de doofpot te steken. De conclusie is voor hem dan ook duidelijk: 'Dewael moet ontslag nemen als minister.' Gisteren hebben ook de twee andere federale oppositiepartijen, Vlaams Belang en SP.A, de liberale minister onder vuur genomen. Als de rapporten van het Comité P de fraude bevestigen, dan moet de minister zijn conclusies trekken, was hun boodschap.

Ten slotte is er nog één angel in het hele verhaal. Voor ze op het kabinet werkte, was Debeck in dienst als adjunct-griffier van de Brusselse procureur Bruno Bulthé. Zij en de hoge magistraat zouden minnaars zijn of geweest zijn, en Bulthé zou haar naderhand nog in bescherming hebben genomen.

Pieter Lesaffer

BRON :
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=SQ20FBE1

...

...

16-09-2008 om 21:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

Kijk... er zijn zo van die jolige & vrolijke gebeurtenissen waarvan zelfs wij goedgemutst worden op een druilerige dag als vandaag. U moet zo maar anders eens de snufferd bekijken van onze grijnzende hoofdredacteur hiernaast... *MOEHAHA*...

Ons humeur kreeg zowaar een regelrechte "Redbull-laat-je-vliegen"-boost bij het lezen van de olijke bijdrage op het blog "In Flanders Fields". Die zeker al géén leuke &/of linkse rakkersclub te noemen is & die aldus een zéér interessant onderzoeks- & ontginningsgebied is voor onze flapperende rode oortjes & onze vuurschietende dito oogjes...

...& Iedereen van onze ijvere & nyverhe lezers zal ondertussen ook wel door hebben dat wij ècht géén vriendjes willen worden met onze nieuwe "Grote Vlaemsche Gouden Gids" Jean-Marie Dedecker & zijn niet al te frisse LDD ...& daar zit trouwens een onbetwistbare logica achter, namelijk een onoverbrugbare links-rechts-tegenstelling. Er zijn immers nog zekerheden in het leven & ook duidelijke grenzen aan de welvoeglijkheid !!

Een andere zekerheid is het niet te miskennen onnavolgbare haantjesgedrag bij rechtse lieden, rechtse partijen & het dito rechtse gespuis. Het gaat dan meestal over kiekens zonder kop die persé hun mannelijkheid willen bewijzen... Haantjes met in dit geval wolventanden & berenklauwen... Een waarachtig fabeldier dat zelfs de Middeleeuwse ontwerpers van waterspuwers op onze Vlaemsche kathedralen niet konden bedenken...

We geven jullie bij deze eventjes de kans om zelf kennis te maken met de rechtse naijver die er heden ten dage heerst in het rechtse kamp & dat, in een niet onaardig geschreven bijdrage in het al eerder geciteerde "In Flanders Fields". ...& Zijn wij nu blij omdat we plots medestanders hebben die onze teerbeminde LDD eveneens bekritiseren & niet eens met verkeerde argumenten ?!... Neen !! Zeer zeker niet !! Maar we zijn wel verrukt te mogen vaststellen dat dit soort rechtse clubjes weer eens hun ware aard te kennen geven & mekaar naar de strot vliegen terwijl ze eigenlijk ~mochten ze dat willen & er wat moeite voor doen~ in Vlaanderen met twee vingers in de neus makkelijk een kiespotentieel kunnen halen van meer dan 30%...

...& Het is dus des te ontroerender hoe ze dit in al hun onefficiëntie doen... omdat ze tenslotte toch de "Oh-zo-grote-verdedigers" & vooral de "Oh-zo-grote-verkondigers" zijn van "goed & gezond beleid" gebaseerd op "Groothe Vlaemsche Deugdhen" zoals efficiënt & doelmatig privé-initiatief. ...& ondertussen dus maar allerhande blablabla-commentaren geven op van alles & nog wat & vooral op iedereen !! ...& acht, terwijl er in de decors, toch zelf maar één grote puinzooi van maken... *WAAAAHAHAHA* ...Yeah right, zo kennen we ze wel !! Vlaendren op z'n best !! !!

Van ons, als poco⁽¹⁾-links gespuis, dat dweept met de kostenvretende staat die slechts het profitariaat dient kan men natuurlijk nóóit verwachten dat we een efficiënte linkse strategie uitbouwen... Het is dan ook volledig conform aan dit verwachtingspatroon dat het linkse gepeupel al vechtend over de tapijten rolt & 't huisgerief door de kamer jaagt... Màààrr daarentegen bij rechts ?!... tsk-tsk-tsk !

... *GRIJNS* ...

...

13 september 2008

Hoe betrouwbaar is Lijst Dedecker ? (Hoegin)

Lijst Dedecker stelt zich graag als een salonfähig alternatief voor het Vlaams Belang voor dat nog altijd in een cordon sanitaire gevangen zit. De vraag is echter of Lijst Dedecker niet eerder een rechtse variant van SPIRIT –nu VlaamsProgressieven– is, een vehikel om het grote boegbeeld aan een ministerspost te helpen, geholpen door enkele mindere goden die in zijn slipstream hopen enkele mandaten te kunnen meepikken.

De partij SPIRIT werd, net zoals de N-VA, opgericht na de explosie van de Volksunie in twee grote brokken, en had als boegbeeld Bert Anciaux. Ideologisch had de partij niet bepaald veel kleren om het lijf, wat onder meer al tot uitdrukking kwam in de naamkeuze voor de partij, een backroniem, en hoewel de partij zichzelf een links-liberaal jasje wou aanmeten, is het waarschijnlijk correcter de ideologie te omschrijven als anciauxisme: het was vooral de persoonlijke mening van Bert Anciaux die het partijstandpunt bepaalde. Die laatste had trouwens met de partij vooral één doel klaar voor ogen: ervoor zorgen dat hij zijn ministerportefeuille kon bewaren, wat nog lukte ook, onder meer door een kartel aan te gaan met de sp.a. In 2007 kwam echter de ontnuchtering door de zware verkiezingsnederlaag van het kartel sp.a-SPIRIT, en vandaag heeft de partij zelfs geen vertegenwoordiger meer in de federale Kamer. In april van dit jaar wou de partij door een naamsverandering zichzelf een nieuw elan geven, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat de partij electoraal nog enige rol van betekenis zal kunnen spelen, en is het zeer de vraag of Bert Anciaux na de verkiezingen van 7 juni 2009 wel aan zal kunnen blijven als minister als hij vasthoudt aan de scheidingslijn tussen sp.a en de VlaamsProgressieven.

De ontstaansgeschiedenis van Lijst Dedecker is niet helemaal dezelfde, maar heeft toch enkele punten van overeenkomst. Jean-Marie Dedecker werd na een jarenlange aanslepende ruzie net zoals Hugo Coveliers uit de Open Vld gezet, probeerde zich aan uit te sluiten bij de N-VA maar botste er op het njet van het ACW via kartelpartner CD&V, en zag zich uiteindelijk genoodzaakt een eigen lijst op te richten voor de verkiezingen van 2007. Vlaams Belang had hem graag in zijn rangen opgenomen, desnoods via het achterpoortje van kartelpartner VLOTT of met LDD als derde kartelpartner in een Forza Flandria-constructie, maar daar wou Jean-Marie Dedecker niet van weten. Meer zelfs, na de oprichting van zijn eigen partij ging Jean-Marie Dedecker in de mandatarissenvijver van het Vlaams Belang vissen, en wist onder meer Jurgen Verstrepen aan de haak te slaan, al werden er ook drenkelingen uit andere partijen, zelfs uit de sp.a met Mimount Bousakla, aan boord gehaald. Ideologisch stelt de partij zich rechts-liberaal of libertair op, en gebruikt de slogan «Gezond verstand» om dat te onderstrepen. Wat dat rechts-liberalisme precies inhoudt is niet altijd even duidelijk, maar opvallende elementen zijn de vrijheid van meningsuiting, de afbouw van de staat en reductie en vereenvoudiging van het belastingstelsel. Ethisch stelt de partij zich bijzonder «progressief» op, is ze tegen de strenge rook- en verkeerswetgeving –en sommigen van haar mandatarissen, Jean-Marie Dedecker incluis, nemen zich zelfs regelmatig de vrijheid de bestaande wetgeving aan hun voeten te lappen–, maar in andere dossiers eist de partij dan weer een strengere wetgeving en rechtspraak, en wat corruptiezaken betreft probeert de partij duidelijk haantje-de-voorste te zijn.

Idelogisch staat de partij er dus nog niet, en vaak heeft men de indruk dat, net zoals de ideologie van SPIRIT best omschreven kon worden als anciauxisme, de ideologie van Lijst Dedecker niet veel meer is dan een dedeckerisme, de denktank Cassandra en het lidmaatschap van Boudewijn Bouckaert ten spijt. Die laatste moest dat trouwens al eens op een pijnlijke manier ondervinden toen hij in een interview met Knack pleitte voor het doorbreken van het cordon sanitaire bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012: hij werd prompt teruggefloten door Jean-Marie Dedecker met de dodelijke one-liner dat «politiek nog wat anders is dan professorale hersenspinsels».

En Boudewijn Bouckaert is de enige niet die al moest ondervinden dat het soms toch beter is eerst eens met de voorzitter te telefoneren vóór men uitlatingen doet in een kranteninterview (een beetje zoals die andere voorzitter in een andere partij ooit ook eens eiste). Zo dacht Isabelle van Laethem, voorzitster van Jong Gezond Verstand, de jongerenafdeling van LDD, in een interview met de krant De Zondag zomaar haar beklag te kunnen doen over de slagzin «Met België als het kan, zonder als het moet», en wou dat de partij duidelijk en onomwonden voor Vlaamse onafhankelijkheid zou kiezen. Zij werd prompt op het matje geroepen, en kreeg van Jean-Marie Dedecker te horen dat het partijstandpunt toch wel meer dan duidelijk genoeg is. Iedereen weet natuurlijk dat dat standpunt helemaal niet duidelijk is, en meer zelfs, bewust onduidelijk is en gehouden wordt omdat Jean-Marie Dedecker de mogelijkheid achter de hand wil houden om vroeg of laat een Franstalige vleugel te kunnen oprichten. Kiest de partij onvoorwaardelijk voor Vlaamse onafhankelijkheid, kan Jean-Marie Dedecker het in Franstalig Brussel en Wallonië wel schudden met een Liste Dedecker en de mogelijkheden die zo'n Franstalige vleugel zou kunnen bieden.

Het is het enige institutionele thema niet waar de partij bewust een zekere onduidelijkheid over wil blijven bewaren. Zo hangt de partij ook het republicanisme aan, maar is de partijvoorzitter ten zeerste verontwaardigd wanneer het Paleis hem «vergeet» uit te nodigen om eens op de koffie te komen in verband met de regeringsonderhandelingen. En toont hij zich enkele weken later blij als een kind wanneer het de koning dan toch eens beliefd heeft hem te ontvangen om hem naar zijn mening te vragen. Niet dat het allemaal veel verschil maakte, maar de erkenning tot de groten te behoren, de media-aandacht, en de kans om voor de rollende camera's nog eens te onderstrepen hoeveel nuttiger een stem voor LDD wel is vergeleken met een stem voor Vlaams Belang, dat wil de republikein zich niet laten ontzeggen. En dat hij in één moeite door het Paleis duidelijk heeft kunnen maken dat hij ondanks zijn ideologisch republicanisme opportunistisch er niet vies van is om eens een gezellige babbel te doen met een gekroond hoofd –versta, en later zich ook de eed te laten afnemen– is ook al mooi meegenomen.

Het laatste brengt ons trouwens meteen ook bij de cruciale vraag over Jean-Marie Dedeckers houding tegenover het Vlaams Belang en het cordon sanitaire: is zijn dubbele houding tegenover het cordon sanitaire, door er enerzijds in woorden tegenstander van te zijn, maar anderzijds in daden een bestendiger van te willen zijn, ingegeven door een ideologische afkeer, of een opportunistische afkeer om zijn kansen op een toekomstige ministerportefeuille gaaf te houden? Laten we niet vergeten dat Jean-Marie Dedecker uiteindelijk niet zelf uit de Open Vld is opgestapt, maar buitengezet moest worden, en er daarbij zijn beklag over deed dat hij verraden werd door zijn ex-partijgenoten die hem toch wel een ministerpost hadden beloofd. Laten we ook niet vergeten dat op het moment van zijn toetreding tot de N-VA het uitzicht op een N-VA-ministerpost voor Jean-Marie Dedecker bijzonder tastbaar was, indien niet concreet beloofd, en hij ook daar uiteindelijk buitengezet moest worden. Lijst Dedecker maakt er een sport van om met de regelmaat van de klok het ontslag te eisen van zowel Vlaamse als federale ministers, maar zelf heeft Jean-Marie Dedecker nog nooit verzaakt aan een mandaat of de mogelijkheid op een mandaat omwille van principiële of ideologische redenen. Ik heb problemen om me voor te stellen dat Jean-Marie Dedecker nog liever in de oppositie zou blijven zitten dan zijn programma te verkopen om samen met de PS, sp.a of Groen! in een regering te stappen. Maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Ik twijfel niet aan de oprechtheid van de vele militanten van Lijst Dedecker: er bestaat wel degelijk een gat in de Vlaamse politieke markt tussen Vlaams Belang en de traditionele partijen, een gat dat trouwens zowel door het Vlaams Belang als die traditionele partijen vaker onbewust dan bewust in stand gehouden wordt. Hetzelfde geldt voor een pak van de mandatarissen die zijn komen overgelopen zowel uit de ene als de andere hoek. Maar de klacht van Guy Geens, gewezen voorzitter van Lijst Dedecker Limburg, dat er een aanhoudende sfeer van postjespakkerij zou bestaan in de lokale afdeling kan niet bepaald ophefmakend nieuws genoemd worden. Dat die toestand uniek voor Limburg zou zijn en dat nationaal voorzitter Jean-Marie Dedecker daar niet op de hoogte van zou zijn is al een stuk minder geloofwaardig. Maar indien Lijst Dedecker na de verkiezingen van 2009 op de wip belandt, zullen we volgend jaar rond deze tijd misschien al het antwoord kennen op de vraag in de titel en veel beter weten wat voor vlees er precies schuilt in de LDD-kuip.

BRON :
http://inflandersfields.eu/2008/09/hoe-betrouwbaar-is-lijst-dedecker.html

...

...

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Onze Franstalige vrienden worden wel héél opmerkzaam & we kunnen dit alleen maar toejuichen... We merken inderdaad de wonderlijke transformatie op van de Vlaamse mosselen in Belgische mosselen vanaf het ogenblik dat de triomf overgaat in katastrofe…

...

13-09-2008 om 21:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

...We vroegen het ons zo al onderhand af waar het allemaal bleef... De mening van de LDD over onderwerpen als "onderwijs", "cultuur" & dergelijke meer... ″Onzen″ Dédé ″Dè Nieuwe Grote Gouden Gids″ die ons af & toe verblijdt door over àlles ″Zijn Groot Licht″ te laten schijnen in deze Donckere & Duystere Tydhen... met zijn trouwe orakelende & kakelende gevolg, de ″Manneuh van 't Gezond Verstand″...

Toen we enige tijd geleden zo'n een beetje op zoek gegaan waren naar het inhoudelijke gedachtengoed, de gehanteerde ideologie & de menselijke waarden die gehanteerd worden binnen de LDD was het ons al vrij snel opgevallen...

't Is daar volgens ons op menselijk vlak gezien bitter koud & gevoelsmatig zéér leeg... & bijgevolg zien we daar dus ook weinig of ~zeggen we maar meteen heel uitdrukkelijk~ géén enkel empathisch vermogen ~lees : empathie voor "de ander"~ : voor de medemens dus !! Er is daar weinig of meestal zelfs géén enkel begrip voor, noch is er sprake van enig noemenswaardig menselijk ~we durven zelfs gewagen van humaan~ inzicht & invoelen... noch in het denken van de ander, noch in zijn aanvoelen, laat staan in het "zijn" of het wezen van de ander... Alsof dat allemaal niet bestaat ?!... Een vooral uitermate enggeestig, dom & dogmatisch mensbeeld, de kortzichtige bijna achterlijk te noemen simplificatie dat mensen onderverdeeld zijn in ″Winners″ & ″losers″... In ″Meerderen″ & ″minderen″... In de ″haves″ & in de ″have not's″... Letterlijk, de Alpha-beestjes die kùnnen & mógen ″pakken″ ~lees gebruiken & misbruiken~ ...& het beta-, delta- & gamma-gepeupel dat dit maar allemaal gewillig & zonder enig nadenken, laat staan enige inspraak slaafs moet ondergaan. ...& Naar gelang wààr je op die ~maatschappelijke & menselijke~ ladder staat, mag je naar beneden stampen, schoppen, zelfs zeiken... van onder naar boven mag je enkel likken & knikken. ...& Laat ons voor de rest van de goede orde & vooral dan beleefdheidshalve maar zwijgen over wat er volgens deze "hele fijne mensen" onderaan die ladder ligt, dat is letterlijk ″Trash″ & ″Quantité Négligeable″... Kortom afval om te dumpen dus...

Mensen zijn binnen dat gedachtengoed ook niet meer dan maar ″van eigen wil″, ″eigen gedachten(goed)″ & ″eigen gevoelens″ ontdane ″producten″, een geabstraheerd levend wezen dat gereduceerd is tot ″superieur″ & ″inferieur″... Al bij al simpelweg alleen maar op te splitsen in ″renderend″ &/of ″verliesmakend″, dat laatste is alweer ballast & dient alleen maar om gedumpt te worden natuurlijk...

In dat alles missen we dus ook langs àlle kanten, enige ethiek... eigenlijk missen we véél ethiek... we missen in àlles ~enige~ ethiek dus... Maar hierover uitwijden zou deze tekst tot een andere beschouwing laten verworden...

Waarom die ongevooisde & onverbloemde inleiding zult u vragen... Wel, enige dagen geleden viel ons oog op de volgende artikels die u zult komen te lezen & met alles wat er uit volgde kunnen we weer niet anders dan tot dit soort behoorlijk pijnlijke vaststelling te komen...

Van kinderen, kind-zijn, puberen, ″laten op(en)groeien & open bloeien″, leerprocessen, opvoedingsmethodes, lange termijndenken in plaats van ″instant profit″ te denken... ze hebben er bij de LDD ook weinig of géén kaas van gegeten... & ook daar zouden we hun kinderen niet willen zijn... ze zien 't niet & ze voelen 't niet... Ze zijn Steke-Blind & Oost-Indisch Pot-Doof voor wat er nodig is... & ook daar missen ze elk greintje empathie... kinderen kunnen al géén kinderen meer zijn die spelen & leren, in het beste geval spelend leren & het genot van "leren" leren kennen... Neen !! Ook zij moeten dus meteen weer renderen & presteren... voldoen aan allerlei normpjes die hen meteen opsplitsen in ″Winners″ & ″losers″... Krak hetzelfde oer-vervelende fletse, kleurloze, smaak- & smakeloze plaatje als dat we daarnet voor u geschilderd hebben... Hoe triest als je als kleuter reeds het stempeltje van ″loser″ krijgt opgedrukt... & dat het op je 7de levensjaar meteen al duidelijk is hoe de rest van je ganse f#cking kloteleventje er gaat uitzien... "Meneer & Mevrouw Modaal, doet u vooral geen moeite, na 3 tests in ons prestatiegericht onderwijstype voor 7-jarigen zien we het nut er niet van in dat we aan uw Jantje enige verdere pedagogische aandacht schenken... 't is een losertje & het zal een losertje blijven..." - Nou-nou...

Bij de LDD spelen ze dus het spel met de knikkers, louter & alleen maar om de knikkers... & zelfs hoe je die knikkers verkrijgt doe er niet toe, zolang je ze maar krijgt... & de rest is alweer ondergeschikt & dus bijzaak... "het spel", de fun ervan... het spelen met elkaar & dat naderhand nog kunnen blijven doen... Allemaal onbelangrijk, want de knikkers tellen !! ...& ook hier zouden we dus weer eens een volledige uiteenzetting kunnen aan wijden...

In het prestatiegerichte competitieve onderwijstype van de LDD geldt het credo ″Fly like an eagle or scratch like the chickens″... het wordt er dus van meet af aan dus ook ingepompt, ingepeperd & desnoods waarschijnlijk ook nog eens op een welbepaalde manier ″ingestampt″ als dat nodig mocht zijn... Van dat laatste weten we al iets gezien zijn Stichtende Mening & z'n Groot Licht over de ″bootcamps″... Kortom, dus simpelweg opkweken tot ze voldoen voor de grote ratrace & dàt wordt hun reeds van kindsbeen af ingepeperd, ingezouten en ingevet... met de papfles opgegoten & liefst vanal met duidelijk zichtbaar & direct resultaat, economisch vertaald ″instant profit″, rendement, productie... & alweer, voldoe je niet aan ″dè norm″... gewoon dumpen !!

We zouden onze frisse LDD-jongens & meisjes alvast kunnen de raad geven om per misvormde peuter, kleuter, kind, tiener, puber & adolescant, maandelijks een vast édoch stevig bedrag opzij te zetten zodat onze dreumesen op hun dertigste tenminste hun psychiaters & therapeuten kunnen afbetalen, want met de door hun gehanteerde methodes zou dat wel eens nodig kunnen zijn... Het lijkt er zowaar op dat men grootse plannen heeft om binnen het tijdsbestek van 10-20-30 jaar 'n é-norm legertje ongeregeld van geflipten, neuroten, psychoten & tuig van de richel te kweken, om die vervolgens op de maatschappij los te laten...

Sja... met onze haast ongebreidelde verziekte artistieke fantasie kunnen we ons quasi "niets ànders" voorstellen... Pure horror wordt 't , want enig menselijk welbevinden, wat levenskwaliteit, levens- &/of werkvreugde, tenvolle "mens-zijn"... we vinden er niets van terug, emotionele randdebiliteit & menselijke drama's des te meer !!

...

Bij de LDD hebben ze bij monde van hun onderwijsspecialiste Katja Beckx ~zelf onderwijzeres niet-confessionele zedenleer~ hun grote licht laten schijnen over ons onderwijs...

...& Waarom verwondert het ons niet... in een artikel dat enkele dagen geleden in De Tijd verscheen, spreekt de mooie Katja haar banbliksems uit over het gelijkekansenbeleid van Vandenbroucke. We geven hieronder het integrale artikel weer dat meteen klare wijn schenkt over de ideeën van de LDD-lijst waaraan we al uitgebreide commentaren hebben gewijd. In tegenstelling tot het gelijkekansenonderwijs van Vandenbroucke dat in het typische LDD-jargon natùùùùrlijk "bepamperend" is pleit onze bevallige Katja geheel in Dedeckeriaanse stijl voor prestatiegericht onderwijs...

Wij vragen ons in dat zelfde typisch LDD-jargon af of het grootste deel van het politiek personeel van de LDD-lijst dat tot nog toe grotendeels bestaat uit platte opportunistische overlopers van allerlei pluimage in een zogenaamd prestatiegericht onderwijs ooit wel aan een diploma zou geraakt zijn...

In De Standaard van maandag 8 september kreeg ze in elk geval meteen lik op stuk van Erik Depreeuw, hoogleraar aan de KU Brussel onder de titel "geef ze goesting om te leren" We citeren uit het artikel dat enkel online ter beschikking is voor abonnees ~maar dat we ondertussen hebben weten te vinden & hier dus ook voor u neer plaveien~: "De stellingen (van Katja B.) zijn academisch gewoonweg incorrect en vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs"

...& verder : "Uit wetenschappelijk onderzoek en uit de praktijkervaring blijkt dat opgedreven prestatiegerichtheid een ernstige risicofactor is voor de psychische en fysieke gezondheid. Wie prestatiegericht is ingesteld, is vaker bezig met het overtroeven van anderen, is meer gefocust op mislukking en maakt veel meer kans op faalangst en depressie"

Duidelijker kan moeilijk...

...

Onze juf haar uiteenzetting...

...

ONDERWIJS

2 sep 2008 15:00

En nu de bestrijding van de kennisarmoede?

“Minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke legt (te lang) de klemtoon op het gelijkekansenbeleid.” Dat stelt Katja Beckx in een opiniestuk in De Tijd. Beckx is lid van de werkgroep onderwijs van de denktank Cassandra, lid van de LDD en lerares niet-confessionele zedenleer.

Het nieuwe schooljaar is aangekondigd als een jubileum- en jubeljaar. Een halve eeuw na de ondertekening van het Schoolpact ligt de lat voor de werkingsmiddelen van alle onderwijsnetten overal gelijk. De minister van Onderwijs spreekt zelfs over het 'koninginnenstuk van zijn gelijkekansenonderwijsbeleid'.Nu de lat volgens Frank Vandenbroucke na een halve eeuw gelijk ligt inzake financiering, kan misschien dringend werk worden gemaakt van de kennisarmoedebestrijding in de scholen.

Minister Frank Vandenbroucke (sp.a) zwaait dit schooljaar met 125 miljoen euro aan extra werkingsmiddelen naar de basis- en secundaire scholen: een globale stijging met 20 procent. De meeste scholen zullen er financieel op vooruit gaan met meer werkingsmiddelen voor lesmateriaal, uitstappen, verwarming Dat de minister extra geld kan uittrekken is een gevolg van het Lambertmontakkoord van 2001. Het gaat om federaal geïnde en overgehevelde belastinggelden.

Vandenbroucke is daarbij op zoek gegaan naar een sleutel om die extra middelen billijk te verdelen en liet zich inspireren door zijn consequent volgehouden gelijkekansenbeleid. Die aanvullende financieringsenvelop suggereert dat meer financiële middelen worden uitgetrokken om sociale achterstelling weg te werken. Leerlingenkenmerken - althans die van hun sociale biotoop - zijn het uitgangspunt voor de verdeling van de bonus voor de scholen, zoals het inkomens- en opleidingsniveau van de ouders.

Kortweg, hoe zwakker de sociale toestand van de leerlingenpopulatie, hoe meer werkingsmiddelen de school daarvoor in de plaats krijgt. Zo spekt de sociale achterstelling straks de werkingsmiddelenkas van de scholen. Cynisch bekeken zou een school zowaar de kansarmoede en verpaupering nog gaan toejuichen. Ook de stigmatisering is daarbij niet geheel uit de lucht: ouders moeten hun sociaal profiel zelf aanvullen en een school die haar werkingsmiddelen drastisch ziet verhogen, weet dat ze een potentiële ravage herbergt inzake perspectieven en kansen die de maatschappij in petto heeft voor de jongeren die er schoollopen.

Vandenbroucke heeft het Vlaamse onderwijs jarenlang overwegend benaderd vanuit het sociaal perspectief van scholieren en hun gezin. Hij heeft daarbij veel tijd, geld en energie gestoken in middelen om allerhande gevolgen van de sociale ongelijkheid binnen de schoolmuren te milderen.

De school werd daardoor van een prestatie-, leer-, en kennisomgeving omgesmeed tot een beschermende, sociale omgeving waar het gelijkekansenadagium voor alles ging. Scholen moesten schoolvoorbeelden worden van sociale gelijkheid. En hoe nobel dat streven ogenschijnlijk ook klinkt, de core business van een school ligt elders. Ze ligt namelijk meer dan ooit in het afleveren van kwaliteitsvol onderwijs en hoogwaardige diploma's die toegevoegde, competitieve waarde aan de (internationale) arbeidsmarkt kunnen bieden. Het lijkt er stilaan op dat precies die prestatiegerichte cultuur en onderwijskwaliteit, flink zijn gaan tanen onder een allesoverheersend gelijkekansenbeleid. De lat mag nu dan wel gelijk liggen, ze ligt qua niveau en prestatievereisten ook een behoorlijk stuk lager. Precies door het nivellerend effect van het gelijkekansenbeleid op de onderwijskwaliteit, dreigt dit beleid af te glijden naar gelijkekennisarmoede.

Het wegwerken van maatschappelijke ongelijkheid via de school is bovendien geen efficiënte weg. Sociale achterstelling wordt het best structureel aangepakt via welzijnsbeleid en niet in de marge van of erger, in plaats van onderwijsbeleid. Het valt trouwens op hoezeer ons politieke bedrijf de afgelopen jaren heeft gefaald inzake (kans)armoedebestrijding en het terugdringen van de sociale achterstelling. Onderwijsbeleid moet in eerste instantie focussen op onderwijs.

Prestatiegericht

Een onderwijsbeleid in het teken van gelijke kansen levert een fraai klinkend discours op. Maar het beleid en het onderwijsdebat horen in eerste instantie in het te teken staan van de onderwijskwaliteit en de prestatie(be)vordering van de leerlingen. Waarmee is een kansarme en sociaal achtergestelde leerling - en bij uitbreiding elke leerling - meer gebaat, dan met kwalitatief hoogwaardig onderwijs en een dito diploma? En is kennisarmoedebestrijding uiteindelijk niet het meest effectieve wapen tegen kansarmoede?

Nu de lat volgens de minister na een halve eeuw gelijk ligt inzake financiering, kan misschien dringend werk worden gemaakt van de kennisarmoedebestrijding in de scholen? Een nieuwe, gezonde competitieve leercultuur gebaseerd op prestatie en responsabilisering moet daarbij een pamperend en bevoogdend beleid vervangen. Of we deze minister van Onderwijs daartoe bereid zullen vinden lijkt twijfelachtig.

(c) De Tijd 2/09/08

BRON :
http://www2.lijstdedecker.com/(X(1)S(sswpn3ncgklkth55qeoxu3mz))/artikel.aspx?id=ad6aef71-5322-4fa6-a632-a01466e3b07a&groep=13106B1B-9FE9-49BA-87D6-71980F3E00B4&AspxAutoDetectCookieSupport=1

...

...

Het "lik-op-stuk"-artikel uit De Standaard...

...

ONDERWIJS

maandag 08 september 2008

Geef ze goesting om te leren

PLEIDOOI VOOR EEN DYNAMISCH ONDERWIJS

Het pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs van Katja Beckx is Erik Depreeuw in het verkeerde keelgat geschoten. 'Haar stellingen zijn academisch incorrect en ze vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs.'

Bij het begin van het nieuwe schooljaar willen alle betrokkenen hun zegje doen. Zo ook Katja Beckx, in een opiniebijdrage getiteld 'Pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs' (DS 1 september). Beckx stelde zich voor als lerares zedenleer, lid van de werkgroep Onderwijs van de denktank Cassandra en verbonden met de partij LDD van Jean-Marie Dedecker.

De bijdrage van Beckx vreet aan mijn professionele ziel. Als psycholoog heb ik mij toegelegd op alles wat verband houdt met motivatie in het algemeen en met prestatiemotivatie in het bijzonder. Ik kan niet anders dan de onheilsfiguur Cassandra tot de orde roepen.

Beckx is verontwaardigd over de onderwijspolitiek die minister Frank Vandenbroucke en zijn medewerkers de voorbije jaren ontwikkelden. Er is volgens haar geen sprake meer van onderwijsbeleid. De minister wil van de school een beschermende sociale omgeving maken waardoor die meer begaan is met het wegwerken van maatschappelijke achterstelling dan met haar corebusiness: kwaliteitsvol onderwijs. Een en ander wordt in een Dedeckeriaanse saus gedompeld: scholen gaan kansarmoede en verpaupering toejuichen wegens de toelagen. Het zilverpapier voor 'de negerkes' wordt erbij gesleurd, de termen 'kafkaiaans' en 'verpampering' mochten niet ontbreken. Waar het in de school moet om draaien, aldus Beckx, is een 'nieuwe, gezonde competitieve leercultuur gebaseerd op prestatie en responsabilisering'. Kortom, de kennisarmoede bestrijden door een prestatiegericht onderwijs.

Die stellingen zijn academisch gewoonweg incorrect en vormen een bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs.

Onderzoek van het Centrum voor Motivatiepsychologie van de KU Leuven heeft aangetoond dat een leerling die van binnenuit gericht is op 'leren', zich intenser en langduriger inspant dan een leerling die gericht is op 'prestaties'. Buitenlands onderzoek is hiermee in overeenstemming. In de psychologie benoemt men dit belangrijke onderscheid met de termen 'taakgerichtheid versus prestatiegerichtheid'. In essentie zou het onderwijs erop moeten gericht zijn 'de goesting om te leren' bij te brengen. Net als het besef dat wanneer we iets willen bereiken, meerdere vormen van 'leren' noodzakelijk zijn. Niet dat dit in de huidige onderwijsconstellatie gerealiseerd is. De intrinsieke motivatie, 'de goesting om te leren' is overwegend aanwezig in het lager onderwijs. De kinderen gaan graag naar school. Dit verandert drastisch in het secundair en dit is voor een deel het gevolg van de overheersende prestatiegerichtheid. Het is een van de grootste uitdagingen voor het komende decennium om het secundair onderwijs beter te laten aansluiten bij het potentieel van de puberende jongeren. Taakgerichte motivatie moet daarbij voorrang krijgen, dus niet de prestatiegerichte attitude. De prestatiedruk die Beckx wil opvoeren, impliceert een machtspositie van waaruit bepaald wordt dat wie niet mee kan gezien is en in de waterval wegspoelt, met alle maatschappelijke gevolgen van dien De remedie wordt erger dan de beoogde kwaal.

Uit wetenschappelijk onderzoek én uit de praktijkervaring blijkt dat opgedreven prestatiegerichtheid een ernstige risicofactor is voor de psychische en fysieke gezondheid. Wie prestatiegericht is ingesteld, is vaker bezig met het overtroeven van anderen, is meer gefocust op mislukking en maakt veel meer kans op faalangst en depressie. Wie taakgericht studeert, werkt en functioneert, is meer gericht op het leren zelf, gebruikt fouten om in de toekomst beter te doen, werkt beter samen, met als gevolg een beter psychisch evenwicht. De Jean-Maries, de Toms, de Kims, de Justins en vele anderen halen de top. Maar velen halen die top niet - ze falen! Of ze halen die top wel, maar betalen er een (zeer) hoge welzijnsprijs voor.

Faalangst heeft een groot aandeel in de ontwikkeling van depressie, de ziekte van de 21ste eeuw. Beckx pleit voor een maatschappij waarin de succesvolle presteerder verdiensten binnenrijft en 'waarde' heeft. Wie niet 'presteert', telt niet mee en heeft een veel lagere functionele waarde, maar ook een lagere menselijke waarde. Dat is niet erg voor een liberaal ingestelde persoon of partij, want daar telt alleen het heilige individu. Maar men moet vanuit een maatschappelijk perspectief dat angst en ontgoocheling op termijn de positieve motivatie aanvreten om deel te nemen aan het maatschappelijke project. Zijn we op onze beurt de rol van Cassandra aan het spelen als we een verband leggen tussen de huidige, al overdreven Vlaamse prestatiegerichtheid en ons hoog percentage tragische zelfmoorden en zelfmoordpogingen? De bepleite strategie leidt tot het omgekeerde van wat Beckx beoogt.

We scoren in de Pisa-rankings goed voor de besten, maar matig tot slecht voor de zwakkeren. Finland scoort voor de besten even hoog als Vlaanderen, maar scoort ook het beste voor de zwakkeren. Analyses tonen aan dat een goed doordacht inclusief onderwijssysteem bij dit dubbele succes een grote rol speelt. Finland ontwikkelde een totaalconcept met veel groepswerk waarbij sterkeren zwakkeren 'op sleeptouw nemen', waarbij er ruimte is voor differentiatie en waarbij de leraar de rol op zich neemt van ondersteunende coach. Martin Covington van Berkeley Universiteit pleit in dat verband voor minder individualistisch onderwijs: samen leren stimuleert en komt niet alleen de zwakkere leerlingen ten goede, de sterkeren worden er ook sterker van. Dit kan niet gerealiseerd worden met behoud van de rigide onderwijsstructuur met daarin projectjes 'Help elkander'. De muren tussen algemeen, technisch en beroepsonderwijs slopen kan een begin zijn.

Eric Depreeuw is hoogleraar aan KU Brussel - HU Brussel

BRON :
http://www.standaard.be/Krant/Beeld/Artikel.aspx?artikelId=F4201ACE

...

...

...& Hoe kan het anders, dan hebben we nàà-tùùrlijk buiten de mening van "Onzen dédé" gerekend, want die heeft ook altijd een woordeke & een mening over vanàlles & nog wàt te placeren, dus hierbij ook nog eens : ...tata-ta-tààà... JEAN-MARIE DEDECKER "Himself" die "vindt"... Waarbij we ons zo plots na het ganse discours te hebben gelezen, quasi onmiddellijk de vraag te stellen ~we kunnen het niet nalaten om af & toe eens voor ons eigenste zelf te denken~ of dit ganse discours nu aan het getatamiseerde Brein van "Vlaenders-Nieuwste-Grote-Gouden-Gids" ontsproten is, of... dat het eerder een huiswerkje te noemen is, van één of andere ghost-writer-van-het-huis die voortaan de opdracht heeft om alle vervoegingen van ver- be- & pamperen uit onzen dédé z'n teksten te halen & daar iets zinnigs over het onderwerp zelf in de plaats te voor te bedenken & te zetten...

Tot slot willen we hierbij toch graag even uw aandacht vestigen op het leuke & zéér merkwaardige detail dat Katja Beckx wèl het beginartikel màg schrijven als zijnde "dè specialiste onderwijs" bij de LDD, maar van zodra er een negatieve reactie komt moet ze netjes haar snavel dichthouden & zwijgen. Dàn orakelt de Grote Gouden Gids, Jean-Marie Dedecker Himself... of dàt wordt ons toch tenminste voor gehouden...

...

woensdag 10 september 2008

Leergierig en prestatiegericht gaan wel samen

JEAN-MARIE DEDECKER vindt dat onderwijs tegelijk prestatiegericht kan zijn én leergierigheid opwekken.

Psycholoog Erik Depreeuw (DS 8 september) laat weten dat het pleidooi van Katja Beckx (LDD/Cassandra) voor een prestatiegericht onderwijs (DS 1 september) hem in het verkeerde keelgat is geschoten. Volgens Depreeuw vormt haar pleidooi een 'bedreiging voor het welzijn van iedereen die betrokken is bij het onderwijs'. Aangezien noch LDD, noch Cassandra de verslikkingsdood van een hoogleraar op zijn geweten wil hebben, ontzenuwen we graag de kritiek van Depreeuw en pleiten daarbij tegelijkertijd voor enige zorgvuldigheid in de argumentatie en terminologie.

Depreeuw gaat in zijn reactie immers erg kort door de bocht en de bijklank van zijn verbale speldenprikken - 'Beckx stelde zich voor als lerares zedenleer', 'één en ander wordt in een Dedeckeriaanse saus gedompeld', 'de onheilsfiguur Cassandra' - laat uitschemeren dat in de keuken van Depreeuw de rationele, inhoudelijke argumentatie duidelijk gerantsoeneerd was.

In haar betoog stelt Katja Beckx zich namens LDD en Cassandra ernstige vragen bij de manier waarop Vandenbroucke de bijkomende enveloppe werkingsmiddelen onder de scholen verdeelt, onder het etiket van 'gelijke kansen', zonder evenwel een duidelijk beleidsvisie te kunnen presenteren over de aanwending van deze middelen.

Nergens in zijn betoog gaat Depreeuw in op deze kritiek. Wat hij daarentegen wel doet is het pleidooi voor een prestatiegericht onderwijs voorstellen als een demonische ontsporing van een liberale gedachte die het aantal depressies en zelfmoordstatistieken de hoogte in zal stuwen.

Het pleidooi van Katja Beckx heeft alles te maken met het optimaliseren van de onderwijskwaliteit. Vandenbroucke spreekt niet meer over 'gelijke kansen' maar over 'gelijke uitkomsten'. In de 'tienkamp voor gelijke kansen' van Vandenbroucke moet niet alleen iedereen mee kunnen doen aan de olympische marathon, maar moeten de deelnemers ook allemaal tezelfdertijd over de eindmeet met een gouden medaille op het podium kunnen prijken.

Het zogenaamde gelijkekansenbeleid van Vandenbroucke veroorzaakt een ontwaarding van diploma's, die op termijn meer ongelijkheid dan gelijkheid in de hand werkt. Hij propageert het universitair outputfinancieringssysteem, dat kwantiteit beloont in plaats van kwaliteit.

Zo wordt een diploma een intellectueel placebo, een sociaal certificaat en geen bekwaamheidsbewijs. Nivellering omlaag dus. 'Buizen' is uit den boze voor de financiële logica van de instelling (hoe meer diploma's, hoe meer subsidies) voor de logica van de prof (wie buist is een slechte docent) en voor de logica van de student (deelnemen is belangrijker dan winnen). Bij studentenconsumentisme is het streven naar excellentie bijzaak.

Niets is echter onrechtvaardiger dan de gelijke behandeling van ongelijken.

Het comprehensief onderwijs, dat streeft om de schotten tussen ASO,TSO en BSO neer te halen, is een onderwijs dat uitgaat van gelijke behandeling van ongelijke leerlingen. Wat dan met de erkenning van elke leerling als uniek individu met eigen interesses en talenten? Een gelijke behandeling voor ongelijke leerlingen bewijst alleen maar de pedagogische onkunde van de 'bedenkers'.

Het is een misvatting dat zwakke leerlingen zich optrekken aan sterke leerlingen. De meesten haken af. Wat is comprehensief onderwijs dan concreet? Een methode waarbij sterke leerlingen onder hun niveau en zwakkere leerlingen boven hun niveau worden aangesproken. De reactie hierop van de voorstanders van comprehensief onderwijs is dan binnenklasdifferentiatie: een eufemisme voor een verkapte vorm van samengevoegd ASO/TSO/BSO.

In Groot-Brittannië en de Verenigde Staten is er een onderwijsvlucht van de 'public schools' naar de 'private schools' wegens het opgelegde comprehensief onderwijs. Finland is, in tegenstelling tot wat Depreeuw beweert, het land van kleine klassen, apart onderwijs voor moeilijke leerlingen, pedagogische vrijheid en tradioneel lesgeven.

LDD en Cassandra gaan niet akkoord om onder het mom van gelijke kansen minderwaardige diploma's uit te reiken, waarbij het blijkbaar niet zo nauw steekt met de verwachte prestaties. Wij zijn inderdaad voor een onderwijs dat gericht is op kwaliteit, kennis en responsabilisering van de leerlingen, maar willen daarbij evenmin op een dwangmatige manier de samenleving onder druk zetten om zo veel mogelijk mensen een universitair diploma te laten behalen, vanwege een vreemdsoortige hersenkronkel dat het oneerlijk of ondemocratisch zou zijn dat niet iedereen een hoger of universitair diploma zou kunnen behalen.

Trouwens, Depreeuw stelt dat leergerichtheid efficiënter is dan prestatiegerichtheid en dekt zich daarbij in met enkele selectief gekozen wetenschappelijke gezagsargumenten en pedagogisch jargon, alsof leren geen prestatie zou zijn. De eigen invulling die Depreeuw aan prestatiegerichtheid geeft, laten we alvast voor rekening van de auteur, net zoals de term 'opgedreven prestatiegerichtheid'. Voor LDD en Cassandra heeft prestatiegerichtheid te maken met de bereikte resultaten en heeft de 'goesting om te leren' te maken met de manier waarop je dat resultaat bereikt. In die zin zijn 'taakgerichtheid' en 'prestatiegerichtheid' voor LDD en Cassandra dus geen tegengestelde, maar complementaire begrippen. LDD wil iedereen op z'n hoogste mogelijk niveau laten presteren, en zo het beste uit elke leerling halen, zonder de vereisten, het niveau of de kwaliteit neerwaarts te nivelleren. LDD is er zich daarbij van bewust dat niet iedereen de olympische norm zal en kan halen en dat moet van ons ook absoluut niet. Dat is een fundamenteel andere insteek dan de valse gelijkekansenretoriek, met z'n verdoken gelijke-uitkomstenagenda, die de lat op een niveau legt waar nagenoeg iedereen over kan stappen.

Het opkrikken van het onderwijsniveau kan voor LDD perfect door totaalconcepten en -projecten die Depreeuw voorstelt met de leraar als coach. Nergens in het betoog van Katja Beckx worden die methoden uitgesloten, zolang de school maar de stimulerende omgeving blijft die het maximum uit de leerling tracht te halen, zonder dat de prestaties onder druk komen te staan door toenemende juridisering van het onderwijs en een groeiende administratieve papierberg of een gebrek aan een duidelijk onderwijsbeleid terzake.

De metafoor van Vandenbroucke van de 'tienkamp voor gelijke kansen' is een uiterst zwakke metafoor die steunt op een rist evidenties ('stimuleer betrokkenheid van de ouders', 'wissel goed ervaringen en voorbeelden uit', 'ondersteun een gemotiveerde studiekeuze', …) en reikt niet de concrete, noodzakelijke handvaten aan om het kwaliteitsvol onderwijs te behartigen. Daarom is het beleidsmatig een werkstuk van een zwakke leerling. Maar blijkbaar doorzien weinigen, en evenmin Depreeuw, dat de gelijkekansenterminologie van Vandenbroucke een handige manier is om zijn beleid immuun te maken voor elke kritiek. 'Het gaat om kansen bieden aan alle kinderen', blijft Vandenbroucke eindeloos herhalen. Alsof er een alternatief zou zijn, misschien?

Gelijke kansen bieden aan iedereen is een evidentie, maar inzetten op onderwijskwaliteit is voor LDD één van de belangrijkste betrachtingen die het onderwijs moet nastreven, zeker in een sterk competitieve en internationale kenniseconomie. 'De hoogste denkbare graad van gelijkheid, het communisme, is daar het de onderdrukking van alle natuurlijke neigingen vooropstelt, de hoogst denkbare graad van slavernij', schreef de Duitse historicus Heinrich von Treitschke al in 1865.

Jean-Marie Dedecker is voorzitter LDD en maakt ook deel uit van Cassandra

BRON :
http://www.standaard.be/Krant/Tekst/Artikel.aspx?artikelId=G9207PIH&date=20080910&demo=False

...

Einde deel (1) ...wordt vervolgd...!!

12-09-2008 om 01:50 geschreven door Vorser-Raadgever  

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!

...

We zullen u waarschijnlijk niet moeten uitleggen, dat we ook nog eens méér dan behoorlijk curieus zijn naar de "dingen"... hoe ze zo marcheren bijvoorbeeld... Wat er onder het ogenschijnlijk blinkende & vaak verblindende laagje is terug te vinden... Zo vroegen we ons al eens een paar maal af hoe die beruchte Denktank Cassandra nu bijvoorbeeld werkt... wat we ons daarbij zo moeten voorstellen... Is dat zoals een clubje dat wekelijks bij elkaar komt & z'n gezamelijk huiswerk bespreekt of wat...

..& Owee, wat is het lot ons & u weer eens slecht gezind...

Leest u vooral eventje mee... *GRIJNS* ...& verwonder u mee samen met ons...

...

Tribune libre
Vrije tribune

lundi 8 septembre 2008

Lijst Dedecker : Goed op Weg ?

Ik was indertijd de enige die een min of meer wetenschappelijke studie heeft gemaakt over het politieke fenomeen Van Rossem en zijn ROSSEM-partij die op 24 november 1991 met haar verkiezingssucces de politieke goegemeente deed huiveren (Eric Rosseel Het Negende Leven van Jean Pierre Van Rossem, Brussel, VUBPress, 1993). Een jaar lang heb ik, met instemming van de Président, Van Rossem zelf en zijn kompanen kunnen volgen waar ik maar wou. Ik zag hoe de partij ten onder ging aan de kuiperijen van de verzamelde tegenstand, maar vooral aan de ambivalente psyche van het Genie en aan de schurkenmentaliteit van zijn volgelingen. Door de vervroegde verkiezingen had Van Rossem maar drie maand tijd om zijn verkiezingslijsten te vullen met wat zich aanbood : pseudolibertijnen, anarchokapitalisten, megalomanen, revanchisten van allerlei slag, vermeende Nobelprijswinnaars, schelmen en roofdieren die allen hoopten op een stukje onder de zon en op een pensioen als volksvertegenwoordiger of senator. Ik sprak toen als eerste over “populisme” gebaseerd op macht bekomen via mediapresentatie en mediapositionering.

Uiteraard ben ik dan ook gefascineerd door het politiek schitteren van Jean-Marie Dedecker, die immers op veel vlakken kan vergeleken worden met Van Rossem. Dedecker weet dat als hij zich te pletter rijdt tegen een boom, het met zijn Lijst gedaan is ; Van Rossem wist dat ook. Alleen is Dedecker enkel in privé-situaties af en toe eens een klein kind. En heeft Dedecker een vol jaar tijd om zijn personeel samen te stellen.

Dedecker weet ook wat liberalisme is. Ik noem mezelf een liberale marxist, waarmee ik bedoel dat ik vind dat alle drie de waarden van de Franse Revolutie, Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid GEZAMENLIJK moeten worden gerealiseerd : wanneer één van deze drie waarden aan één of twee van de andere wordt opgeofferd, krijgen we historische catastrofes. Ik ben altijd te vinden voor een potje discussiëren over de fundamenten van liberalisme, socialisme en andere -ismen. Dus schreef ik me, al Skypend met een vriend die lid is van Cassandra (de denktank achter de Lijst Dedecker onder leiding van professor Anarchokapitalisme Boudewijn Boeckaert) in voor de werkgroep Basisfilosofie van die denktank Cassandra. Wat doet een mens allemaal niet als hij uit verveling zit te surfen ?

Verleden donderdag kwam, na een jaar bestaan, deze werkgroep voor de eerste keer samen in Zaventem, Brussel-Nationaal dus, want tussen het station en het hoofdkwartier van deze nobele werkgroep zag ik alleen Belgische toestanden en geen wilde boerendochters of mensen die naar de Vespers gingen. Het hoofdkwartier was de woning en werkplaats van een florerende KMO-eigenaar. We waren met zijn zessen. We werden niet aan elkaar voorgesteld : er werden handen gedrukt zonder dat de mensen hun naam noemden. De meesten leken elkaar redelijk goed te kennen (“weet ge nog toen in Middelkerke ... ?”). Wie ik was en wat ik kwam doen vroeg niemand. Een van de zes kende ik enigszins : een afgestudeerde moraalfilosofie van de VUB. Iets te drinken kregen we niet, hoewel ik mag vermoeden dat er ergens toch wel whisky moest klaar staan voor het bezegelen van een zakencontract. De gastheer had zich wel voorzien van anderhalve liter Spa-blauw. Een asbak om te roken was er ook niet, hoewel de Grote Leider toch beweert dat verslaafden de kans moeten krijgen om hun verslaafdheid openlijk te beleven.

Na wat heen en weer gepraat over benzine versus diesel en vermoedelijk 4x4-wagens (ik had mij van een krant voorzien voor dat soort situaties) plus de mededeling dat de secretaris van Cassandra uitgezuiverd is wegens het niet kunnen laten van de drank (daarom is hier geen drank, dacht ik, dat zijn hier allemaal ontwende alcoholisten), neemt één van de zes het heft in handen. Hij heeft het over de spanningen tussen Cassandra en de Lijst, dat Jurgen Verstrepen si en Jean-Marie Dedecker dat, enfin dat iedereen elkaar voor de voeten liep. Ik dacht uiteraard al meteen aan Van Rossem en de kruideniers die hem indertijd omringden. Het lag allemaal aan de “slechte communicatie”, vond de man die blijkbaar voorzitter was maar die zich niet eens had voorgesteld : iedereen kende toch iedereen van een of andere barbecue. Dat de bedrijven failliet gingen, het lag allemaal aan de “slechte communicatie”. Slecht beheer ? Kapitaalstekort ? opperde ik. Nee, nee : ”slechte communicatie”. Dus zou de Werkgroep zich bezighouden met de communicatie tussen Cassandra en LDD. Wat is communicatie ? probeerde ik nog, want ik kan het na 40 jaar nog altijd niet laten mensen te onderbreken. Communicatie is communicatie hé.

Ik ben na 20 minuten opgestaan en heb gezegd dat ze mij nog eens mochten uitnodigen als het over Basisfilosofie ging en dat ik wat beters had te doen dan complotten te smeden met kruideniers die hoopten dat er ergens een kruimel van Dedecker’s tafel zou vallen. En nog niet eens iets te drinken ! Toen ik via de gang de exit zocht (een bepaald moeilijke opdracht kan ik u verzekeren) hoorde ik één van de kruideniers vragen : “Wie is dat ?”

“Je moet daar niet naar toe gaan”, had mijn vriend die lid is van een andere Cassandra-werkgroep of zo me aangeraden. “Je zult daar alleen maar idioten vinden.”

Het zal u niet verwonderen dat mijn lijfspreuk luidt : “Asperius nihil est humili, cum surgit in altum” of : “Niets is onhandelbaarder dan een omhoog gevallen man van lage afkomst”. Van mijn jongemansambitie volkstribuun te worden zal ik wel nooit iets terecht brengen. Diplomaat worden daarentegen is gelukkig nooit één van mijn dromen geweest, integendeel. Ik heb het niet voor go-betweens en personnes interposées.

Eric Rosseel
eric rosseel intiem

BRON :
http://www.medium4you.be/Lijst-Dedecker-Goed-op-Weg,7104_7104.html

...

...

...& uiteraard kunnen & willen we u in al onze slechtheid natuurlijk niet de commentaren onthouden die de man kreeg over z'n stichtend & uiterst leerzaam schrijfseltje. ...& we citeren ze voor u hier eventjes op een rij...

   COMMENTAAR 1 :

par/door suzaninka (IP:xxx.x45.242.164) le 8 septembre 2008 à 14H58

Dit is dan Rosseel’s ’recht voor de raap’ !

   COMMENTAAR 2 :

par/door Filip Decroix (IP:xxx.x74.49.90) le 9 septembre 2008 à 10H01

Geachte heer Rosseel, Het spijt me te lezen dat uw aspiraties niet kunnen worden ingevuld door een groepje kruideniers. Toch vreemd hoe een afgestudeerde moraalfilosofie zijn weg naar het kruidenierschap heeft gevonden. Cassandra is een denktank die openstaat voor alle geledingen van de maatschappij. Een kruidenier, rechtsgeleerde of ja, zelfs een anarchist, kan er zijn mening kwijt. Over democratie gesproken ! De bedoeling van Cassandra is van heel dichtbij voeling te hebben met de maatschappij. U heeft ongetwijfeld gelijk dat er wellicht tussen zitten die hier in een kans zien om zich te profileren of denken enig politiek gewin er uit te halen. Ik kan u verzekeren dat het kaf wel degelijk van het koren wordt gescheiden, en zie, U bent er het levende bewijs van. In een eerste bijeenkomst wordt zelden naar de naam, laat staan achtergrond van de participanten gevraagd. Er wordt over een algemeenheid van zaken gesproken en op die manier wordt, na enkele malen op die manier te hebben gesproken, een hechte werkingsgroep samengesteld. U heeft blijkbaar in 20 minuten verwacht dat er een ganse resem resoluties gingen genomen worden. De Cassandra manier is wellicht niet de meest efficientste maar Cassandra heeft ook wel degelijk werkende groepen. Het bewijs hiervan vindt u terug in de honderden resoluties die door het congres werden gestemd.

Dat er inderdaad wellicht beter moet gescreend worden, zelfs in de kandidatenlijsten, kan ik enkel bevestigen. Maar ik verzeker u dat hiervan werkt wordt gemaakt.

Lijst Dedecker is als politieke formatie amper een jaar oud. Veronderstellen dat een partijstructuur, laat staan een denktank, er in minder dan een jaar in zou slagen een goed geoliede machine te worden is een utopie. Dag na dag wordt vooruitgang geboekt, en Lijst Dedecker wordt een kracht om mee rekening te houden. En dat ziet niet iedereen graag gebeuren uiteraard, nietwaar.

Filip Decroix,

ik ben ondernemer en boer in Boezinge ; dat maakt van me ook een onhandelbare omhooggevallen man van lage afkomst zeker ? Veralgemeningen zijn nooit een goede basis om een degelijk oordeel te vormen. Allé, santé, ik ga er nog eentje op drinken ! Ik heb hier wel drank !

Réponse de l'auteur de cet article
Antwoord van de auteur van dit artikel

par/door Eric Rosseel (IP:xxx.x35.213.13) le 9 septembre 2008 à 10H49

Geachte Heer Filip Decroix, Het lijkt mij een vorm van elementaire beleefdheid dat in een bijeenkomst van hooguit zes personen de mensen zich voorstellen of aan elkaar worden voorgesteld. En dat wanneer het over "basisfilosofie" gaat, het niet over hand- en spandiensten gaat in het kader van wrijvingen of organisatieproblemen binnen een partij. Dat de Lijst Dedecker een politieke kracht vormt, heel zeker en ik heb daar overigens geen problemen mee. Ik ken Jean-Marie Dedecker persoonlijk en ik waardeer hem meer dan u denkt. De "omhooggevallen man van lage komaf" ben ik zelf. U hoeft zich als landbouwer dus niet geviseerd te voelen. U zal ook wel weten wat in het Nederlands en zeker in het West-Vlaams bedoeld wordt met een "kruideniersmentaliteit". U hoeft daarvoor maar de Van Dale te raadplegen. Dank voor Uw reactie.

   COMMENTAAR 3 :

par/door suzaninka (IP:xxx.x45.245.172) le 10 septembre 2008 à 00H33

Snipverkouden, koortsig en zenuwachtig wegens slaapgebrek, dit is niet het juiste moment om een reactie te plaatsen Eric. Je bent normaliter een beleefde gesprekspartner. Laat ons daarom bovenstaande post best vergeten, ik weet dat als je je beter voelt je van dezelfde mening zult zijn. Ter attentie van dhr Verhulst: die vraag naar whisky was ironisch bedoeld !

   COMMENTAAR 4 :

par/door Henk Dierendonck (IP:xxx.x33.174.24) le 10 septembre 2008 à 08H51

Geachte Heer Rosseel, Op de bestuursvergaderingen van LDD Middelkerke wordt elk nieuw lid voorgesteld waarna ieder zetelend lid zichzelf voorstelt. Dat neemt een tijdje in beslag, zeker als je weet dat we met 20 zijn. Maar u hebt gelijk, het is een elementaire vorm van beleefdheid. De vergaderingen volgen een strikt vooropgesteld programma. Voor de organisatie van evenementen, zoals de barbecue, wordt telkens een werkgroep opgericht. Zij dienen enkel een financieel verslag uit te brengen. Op het einde wordt elk lid afzonderlijk gevraagd of zij opmerkingen hebben. Enkel de voorzitter leidt de vergadering en is er dusdanig ook voor verantwoordelijk. Als hij er dan een leuk onderonsje met een rondje modder gooien wil van maken dan dient u zich tot hem te richten. Er zijn wel degelijk mensen die zich ten volle inzetten. Mag ik u meegeven dat de gemeenteraad door meerdere personen opgevolgd wordt en ik hier zelf gemakkelijk enkele dagen voorbereidend werk aan besteed ? Wil daarom niet direkt veralgemenen aub. smiley Veel succes verder, met vriendelijke groet.

   COMMENTAAR 5 :

par/door Apostel (IP:xxx.x40.163.48) le 10 septembre 2008 à 22H46

Un poco mas:

http://users.skynet.be/fa45195...

BRON :
http://www.medium4you.be/Lijst-Dedecker-Goed-op-Weg,7104_7104.html

...

Kijk... & dan gebeurt er plots hier iets heel raar...

...& We willen dat volgende olijke-vrolijke feit ~een héél toevallige vondst trouwens~ u natuurlijk niet onthouden... iets wat we toevallig, natuurlijk in al onze curiositeit vonden bij één van z'n criticasters ~de laatste in het rijtje die we hebben vermeld overigens~ ...een op het eerste zicht vrij merkwaardige & vooral zéér wonderlijke link, die ons meteen verduidelijkte hoe er over Eric Rosseel wordt gedacht... méér nog, zelfs onverbloemd over wordt geschreven, alsof dit nog onder "schrijven" valt tenminste...

Verbijster u mee !! ...& Ervaar mee de plaatsvervangende schaamte van 'n Vlaeming te zijn... Ervaar nu eens mee een Type van Belg & Noeste Vlaeming die mee onze landsdelen bevolkt, of is het "bevuilt"...

Na nog geen twee regels te hebben gelezen rijst bij ons onmiddellijk het donkerbruine ...wat zeggen we... pardon, hèt str#ntbruine vermoeden dat we hier te maken hebben met een zéér merkwaardig & wonderbaarlijk fenomeen, een Wààrlijk & héél authentiek staaltje van een Typische Vlaemsche Kunscht &/of Typische Vlaemsche Volksch-Sport... Namelijk deze van ″Hèt ènige èchte″... "Hèt Typisch Vlaemsche & Onvervalste Vakkundig Str#nt Smijten" Als er één ding is waar wij Flandriens zowat in gespecialiseerd zijn, dan is het wèl dit !... Dàààr kennen we hier in La Flandre Profonde nu eens àlles van sie !! Dàààrr zijn we nu eens de Enige Onbetwiste Bovenste Beste in !! Het is hier "Ten Lande & Ten Velde" zowat een "Ware Olympische Discipline" waar we gouden medailles zouden voor te kort komen om al deze Helden ermee te bedekken & mee te Lauweren... Sjonge-sjonge...

Het is een soort van Vlaemsche Volks-Sport die hier naast het melkkruk-zitten in ons Lieflycke Vlaendren welig tiert, zowat het hoogtepunt van Typische Vlaemse Communicatie is : Onze Vlaemsche ″Julekes Crapulekes″ die het credo hanteren : ″...Als we 't niet kunnen halen met op de bal te spelen... Aàààch, maar dan spelen we toch wel zeker op de man !!″ ...die dus meteen met bakken str#nt gaan smijten !!

...We schreven het hier ooit al eens onverbloemd in onze liefelijke uiteenzetting over "Flamand(e)s"... ″Làf & achterbaks als we zijn″ ...

Enfin soit... Leest u eventjes dat stichtend stukje Typische Vlaemsche Scheldproza mee & overtuig u zelf...& neem er gerust een teiltje bij!!...

Eventjes zijdelings & niet zo onbelangrijk is wat er op de site van de schrijver van onze aanvulling over Cassandra : "Lijst Dedecker : Goed op Weg ?" staat...

Eric Rosseel is gepensioneerd arbeidspsycholoog en docent aan de VUB.
Coördinator Netwerk Psychiatrie & Samenleving
Ook dichter: erkend als één der 50 Meesterdichters van de Lage Landen.

...& Hoe wij over Cassandra & Co denken kan u nalezen in "De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-a"...

...Tot hier het Opperste staaltje van onze Vlaemsche beschavingsgraad... Echt iets om fier op te zijn & óom wereldwijd uit te dragen !

Ons inziens zegt dit soort literatuur in kwestie iets méér over de schrijver dezes & niets over de persoon die hier als pispaal wordt gebruikt... Enige therapie kunnen we hem in elk geval al aanraden !

...

DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Nieuwe competitieve vergadertechnieken voor LDD's prestatiegerichte studiekring Cassandra !!

12-09-2008 om 01:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het was weer eens lang geleden dat we van "Onsch Vlaemsch-Nationalistische" front nog eens goed nieuws hadden gekregen & dan plots... twee vrolijke berichten in één klap !!...

Het eerste bericht was de definitieve sluiting van het Cyriel Verschaevemuseum in Alveringem. Het tweede feit ging over het voornaamste onderwerp van het gesloten museum, namelijk de zwarte kapelaan himself... Onze zwart-gerokte vrolijkerd bleek niet alleen zwartranzig, maar ook nog eens echtig & tèchtig roze te zijn. Dus eindelijk hadden ze bij deze sinistere figuur toch nog een zekere kwaliteit ontdekt !

Vermoedelijk zijn er onder onze lezertjes nogal wat personen die niet meteen de figuur van onze "Goede Vrind" Kapelaan Cyriel Verschaeve weten te plaatsen... In dit geval kunnen wij ze het best doorverwijzen ~nog maar eens~ naar de door ons al vaak bewierookte site van Verzet. Alwaar je overigens meteen 'n zeer ontluisterende uiteenzetting vindt over 's mans voornaamste "heldendaden"... Onze Vlaemsche hop-hop-hopman...!!

Het pleit weer maar eens voor het surrealistische karakter van dit Belgenlandje, dat een ter dood veroordeelde landverrader als ″onzen″ Cyriel er toch maar mooi in slaagt om een èchtig & tèchtig officieel erkend museum te hebben... zeg nu zelf !! Wij kennen weinig of géén landen waar dit het geval is. Onze Ollandse vrienden kunnen ons misschien helpen & ons vertellen of er een authentiek "Mussert-museumpje" of een origineel "Rost-Van Tonningen-museumpjeuh" boven de Moerdijk te vinden is ?!... Neen ?!... Wel, hier in dit Belgenlandje kon dat !! Niet meteen een teken dat er op wijst hoe genadeloos de na-oorlogse repressie heeft gewoed & gewoekerd zoals we in de meeste Vlaams-Nationalistische literatuur mogen lezen…

Dat het museum de deuren moet sluiten komt door de veel te lage bezoekersaantallen... Hèhè... Vlaanderen wordt dus eindelijk wijs ! Wie haalt het immers in zijn hoofd om een ~gezins~ -uitstap te maken naar een plek waar een pastoor geëerd wordt, die een massa jonge Vlamingen heeft overtuigd om zich aan te sluiten bij de SS & om daar hun leven te geven voor Vlaanderen ergens te midden van de Russische vlakte... Wie heeft er nood aan, zich de voorzitter van de Vlaamse kultuurkamer onder Nazibezetting te herinneren ?!... Of de ″kulturele″ adviseur van de Vlaamse nazi-regering in ballingschap die zich ergens achter het front in Duitsland tijdens het Ardennenoffensief nog bezig hield met het opstellen van lijstjes van ″nog-aan-te-houden-vijanden″. Want, "ze" zouden immers terug komen... Ach, onze naïeve paster heeft zich bij de neus laten nemen door ″Den Duits″… Dàt zàl wel… Wir haben es nicht gewusst, jaja !!

Wij vinden zijn oproepen tot deportatie van de Walen om hen in Frankrijk te ″hervestigen″ nog steeds zéééér grappige stukjes ″naïeve″ humor... ~alhoewel !!~ ...Want tegenwoordig komen "sommigen" die identieke praatjes & ideologieën verkondigen ergens in Den Haag terecht... In Vlaanderen word je hiermee echter een ″icoon″, een vooraanstaand & na te volgen boegbeeld van "Dè Groote Vlaemsche Beweging"... *BURPS* ...Wij vinden het dus een héél goeie zaak dat dit rommeltje eindelijk eens definitief dicht gaat... Tenzij het zou worden vertoond in een historische context die duidt op wat er ooit is gebeurd & wat nooit of te nimmer vergeten màg worden dat ooit is gebeurd !! ...& dat is iets wat van een to-tààl andere orde is dan dit heimat-gezeik...

Màààrrr... het ergste moet nog komen... De Standaard, het vroegere lievelingsblad van deze bonte Vlaamse bende, AVV - VVK ~dat is dan nog het ergste verraad~ schrijft dat bij een nader onderzoek van het pronkstuk van het museum één & ander is gebleken... Wat is nu het pronkstuk van het Verschaeve-museum ?!... Een pijp ?!... ~ceçi n'est pas une pipe ?!..~ ... 's Mans gouden pen ?!... Een Tigertank of een Panzerfaust ?!.. Neen-néén !!! Niets van dit alles, maar wèl ...Een KAMERSCHERM... Ne ″paravent″ zoals ze zeggen in het "schoon Vlaams"... & Niet zomaar ne paravent, maar ne paravent volgeplakt met... ″homo-erotische″ prentjes !! ...& Niet dat dit iets is wat ons persoonlijk zo shockeert, maar onze normen zijn hélaas-hélaas wel niet de normen van die "Groote Vlaemsche Beweging" voor wie homoseksualiteit nog steeds verwerpelijk ende "wreed vies & perversch" is... Kortom, dit is dus niet minder dan een BOM... dè complete to-tàààle ontnuchtering... wàt zeggen we... dat is 9/11 in Vlaams-Nationale middens... Cyriel Verschaeve, een onverkapte stiekeme jeannet ??!!... Dat is zelfs 1000 maal erger dan tegen de IJzertoren zeiken !! Nu wordt het ons natuurlijk allemaal duidelijker waarom men die ″jeannettenpaster″ in den beton heeft gegoten na zijn ″herbegrafenis″... Het daagt ons nu ook dat de operatie brevier van de VMO niet alleen was opgezet om ons een leuk verhaal in de stijl van J.M.H. Berckmans te bezorgen. ~Lees er op de site van de VMO "Operatie Brevier" maar eens op na, ook zo'n mooi stichtend stukje Vlaemsche Geschiedenis...~

Eigenlijk beseffen we nu ook ineens dat gans de VMO in feite een bende ″leuke & lekkere jongens″ onder mekaar waren... Onze eigenste Vlaemsche Voorlopers van de "Village People" als het ware...

Het ″outen″ van Cyriel V. zo vele jaren na zijn schielijk overlijden in Tirol bracht meteen volgens onze bronnen een golf van enthousiasme teweeg aan de toog bij ″Chez Maman″ in Brussel. Volgens de zelfde informant overweegt de Brusselse gay-scene nu reeds om volgend jaar met een praalwagen deel te nemen aan de Gayparade met Verschaeve in een lederen kazuifel zonder achterstuk... & Deze praalwagen zou vervolgens eveneens deelnemen aan de volgende IJzerwake te Steenstrate… aan het graf van de gebroeders van Raemdonck die volgens een anonieme tipgever géén èchte broers waren, maar wel… *KUCH-HOEST* ...'n mens moet af & toe eens kunnen lachen... niet ?!...

Men stelt intussen reeds ijverig een volledig dossier samen, om subsidies aan te vragen bij Bertje A. voor deze nieuwe Cultuur-Uiting...

Vlaanderen ontdoet zich stilaan van zijn nostalgische erfenis & daar kunnen we alleen maar blij mee zijn, want dat blijkt ~er genoeg~ trouwens niet overal zo te zijn...

...

In een van onze volgende bijdrages zal 't trouwens gaan over een tijdgenoot van Verschaeve, die merkwaardig veel overeenkomsten vertoont met hem maar hier totaal onbekend is. Blijkbaar heeft de man echter opnieuw vele aanhangers in …India. We vertellen jullie zeer binnenkort het merkwaardige verhaal van ″Netaji″ Subhas Chandra Bose en zijn Indian National Army en Legion Freies Indien van de waffen SS met een uitstapje naar de Tamil tigers

...

Wat dus "De Standaard" hierover schreef...

...

Cultuur

donderdag 04 september 2008

De plaatjes van Verschaeve

ALVERINGEM - De ontruiming van het Verschaevemuseum bracht een bekend, maar weinig bestudeerd object aan het licht: een kamerscherm. Het bevat opvallend veel plaatjes met een homo-erotisch karakter, die een nieuwe kijk bieden op de innerlijke wereld van de schrijver.

Een honderdtal per jaar. Meer bezoekers kreeg het Cyriel Verschaevemuseum in het West-Vlaamse Alveringem niet meer over de vloer. Daarom besloot het lokale Verschaevecomité om het museum in 's mans voormalige kapelanij te sluiten (DS 26/7). De collectie vertrok naar het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaamsnationalisme in Antwerpen, dat al een groot Verschaeve-archief bezit. De rest ging terug naar de privé-bruikleengevers.

Cyriel Verschaeve (1874-1949), die haast zijn hele leven lang onderpastoor in Alveringem bleef, was dan ook een omstreden figuur. Zijn rol achter het IJzerfront tijdens de Eerste Wereldoorlog maakte van hem een 'ziener' en een 'genie' van de Vlaamse Beweging, 'een der grootste zielen die sinds de Middeleeuwen in Vlaanderen zijn opgestaan'.

Die reputatie berustte op een breed, maar nu onleesbaar literair oeuvre vol overspannen woordenpraal en gezwollen beelden. In Verschaeves eigen tijd waarschuwden katholieke critici er al voor dat de betekenis van dat werk fors werd overschat. 'Men verwarre toch niet de schijn met het wezen, 't gebaar met de daad, de woedende oppervlakte met de zwangere diepte', aldus de jezuïet Jozef Van Mierlo.

Met zijn vaak wereldvreemde bevlogenheid neigde Verschaeve in alles naar het extreme, ook in zijn katholieke fundamentalisme en in zijn politieke ideeën. In de jaren 1930 koos hij voor extreemrechts, tegen de democratie en zelfs tegen de door hem mee opgerichte IJzerbedevaart, die hij een al te pacifistische 'oudewijvekensgang' vond.

Als aanhanger van het Groot-Germaanse nazisme vluchtte hij in 1944 naar Oostenrijk, waar hij vredig stierf, al was hij intussen wegens collaboratie ter dood veroordeeld. Ondanks dat deels vergoelijkte, deels weggemoffelde verleden bleef Verschaeve heel lang een radicaal Vlaams-nationalistisch icoon. Nog altijd dragen meerdere straten en pleinen in Vlaanderen zijn naam.

Vandaag behoort Verschaeve voorgoed tot het verleden. Een biografie, geschreven door een onbetwiste kenner, Romain Vanlandschoot, liet daarover in 1998 geen twijfel bestaan. 'Hoewel,' oppert Guido Steenkiste, lid van het Verschaevecomité, 'ik heb er toch mijn bedenkingen bij', zonder uit te leggen welke. 'Dat mag toch?'

Historische feiten laten zich soms moeilijk aanvaarden. Toch is het Verschaevecomité allerminst een nostalgische extremistenclub. Zo heeft de voorzitter Frank Godderis een N-VA-sticker op zijn auto kleven. En Steenkiste oppert dat de voorzitter misschien te weinig deed om de jeugd weer warm te maken voor het museum.

Zelf kwam hij door de sluiting van het museum weer in het bezit van het koninginnestuk ervan. Het staat nu in het huis waar Verschaeve vanaf 1939 woonde en dat Steenkiste nu aan het opkalefateren is. 'Misschien voor een nieuw museum', zegt hij lachend.

Dat koninginnestuk is een kamerscherm, waarop Verschaeve wel honderden plaatjes heeft gekleefd. Die verzameling biedt een ongecensureerde blik op zijn verbeeldingswereld. Meestal gaat het om reproducties van kunstwerken, naast portretjes van Van Gogh, Freud, Nietzsche, Lenin, Chaplin, Gandhi, Erasmus of Karel van de Woestijne.

Dit weinig onderzochte kamerscherm bevat iets erg opvallends: uitzonderlijk veel plaatjes met een duidelijk homo-erotisch karakter. Dat past bij het beeldhouwwerk van Verschaeve. Dat toont, anders dan in de erg masculiene fascistische beeldentaal, geen martiale heersers, maar kwetsbare naakten van underdogs: David (een symbool voor Vlaanderen), vaandrigs of - bij uitstek een homo-erotisch icoon - Sint-Sebastiaan. Even opvallend is dat ze soms zelfportretten van Verschaeve lijken te zijn.

Over de innerlijke wereld van de erg gesloten Verschaeve is weinig bekend. De vondst op het kamerscherm brengt daarin nieuwe informatie: een onderdrukte seksualiteit helpt zijn zowel politiek als artistiek overspannen verbeelding verklaren. Als deze theorie klopt, geeft ze diepte aan de kwetsbare mens Verschaeve, een historisch fenomeen dat te lang een politiek icoon bleef.

MARC REYNEBEAU

BRON :
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=sc20088b

...

...

...& Hoe reageren "Onze Vlaemsche Vrrrienden" hierop ?!...

We vonden zo "een paar" reacties, maar bij nader inzien bleken die telkens ook niet meer te zijn, dan weer eens het klakkeloos over nemen van blogberichten van die andere, in dit geval "onze goeie vrind", Gerolf Annemans... Enfin soit... Het laat maar weer eens eens zien hoe "La Flandre Profonde" in staat is om voor zichzelf te denken & in staat is om voor zichzelf een eigen mening te vormen, NIET dus !! ...& weer eens blijkt een Vlaanderen dat aldus nood heeft aan "Een Grote Gids" bij gebrek aan "eigen denken" om dat gat te vullen... wat ons overigens allen reeds bekend is...

...

De “homo-erotische” fixatie van Marc Reynebeau

( ... )

En tot slot dan nog het geval Reynebeau… Reynebeau heeft deze week geprobeerd ons in vervoering te brengen met de zaak Verschaeve. Dat deed hij door via allerlei media de aandacht van de wereld te focussen op het kamerscherm, zeg maar de paravant van de kapelaan van Alveringem, die kennelijk door hemzelf (niet door Reynebeau maar door Verschaeve) was versierd met foto’s allerhande en waartussen – wat een mijlpaal in de historische wetenschap! – door Reynebeau en anderen “homo-erotische” prenten waren ontdekt. Wat precies de criteria zijn om te spreken van homo-erotische prenten is mij persoonlijk onduidelijk. Maar ik moet dan ook meteen bekennen dat ik geen specialist ben ter zake. Wat er overigens ten bewijze van dat alles werd vertoond maakte op mij geen grotere indruk, vermits de beeldhouwwerken mij nauwelijks homo-erotischer leken dan pakweg de David van Michelangelo, maar ik herhaal dat ik geen specialist ben. Mijn bescheiden bijdrage kan enkel zijn dat ik meen te weten dat Michelangelo eerder vrouwenzot was dan wat anders. Maar goed. Het heeft ook allemaal geen belang.
Ikzelf ben al van niet zo lang na mijn puberteit gereed gekomen met de zaak Verschaeve. Verschaeve werd toen ik amper 20 was als weinig meer dan een icoon van de Frontbeweging in het archief van mijn menswording geklasseerd. Geen van zijn werken leek mij de 21ste eeuw te zullen halen, laat staan de eeuwigheid en de pathetisch Duitsgezinde politieke evolutie van Verschaeve tijdens de Tweede Wereldoorlog zou – zo meende ik – mijzelf niet erg hebben geïnspireerd, maar wie was ik nietwaar want ik had gemakkelijk praten vermits ik bijna 20 jaar na datum was geboren…

Verschaeve werd dus voor mij vooral een prominent slachtoffer van een repressie die ik verafschuwde en bestreed in woord en in daad. En Verschaeve was door de Operatie Brevier, zijn ontgraving, een symbool van een voor het Belgisch regime gevaarlijk geacht radicaal Vlaams nationalisme geworden dat ook het mijne was. Ik had dan ook heel wat plezier toen dat Belgisch regime de stoffelijke resten van het al verscheidene decennia overleden lichaam van Verschaeve toch nog belangrijk genoeg bleek te vinden om het in tien ton beton te gieten als besluit van de Operatie Brevier. Voor België bleek hij meer betekenis te hebben dan eerlijk gezegd voor mijzelf: dat vond ik dus grappig en interessant.

Ondertussen zijn we weer ettelijke jaren verder en straks nu al 50 jaar na zijn dood en dus leert al de aandacht die Reynebeau toch nog op Verschaeve heeft proberen te richten vorige week mij hoofdzakelijk één ding. Vermoedelijk heeft Reynebeau gedacht met de geschiedenis van het kamerscherm in één klap het Vlaams nationalisme te kunnen provoceren, de katholieke pastoors te kunnen verdacht maken en het voortbestaan van België met tweehonderd jaar te kunnen verlengen.
Ik voel mij niet geprovoceerd, meneer Reynebeau. De grote zieligaard in heel deze zaak – behoudens de krantenlezers en de televisiekijkers die ongevraagd alles moesten verteren – bent uzelf in de voornaamste plaats. Achter het kamerscherm van uw media-bekendheid, rukt u, uw blik (voor zover dat gaat) gefixeerd op een beduimeld prentje van Verschaeve, aan het fluitje van uw Belgicisme. Terwijl het moderne Vlaams nationalisme al lang is “klaargekomen” met de historische figuur Verschaeve, moet u aan uw lezers en aan uw kijkers uitleggen wie in vredesnaam Verschaeve wel moge geweest zijn. En u getroost u al die moeite in een flauwe poging om het Vlaams nationalisme belachelijk te maken. Ruk rustig verder. Ik wens u de ejaculatio praecox van een plots gebarsten België toe. Ik ga voor het Onafhankelijk Vlaanderen. Zoals u weet.

Gerolf Annemans

BRON :
http://www.gerolfannemans.org/a/index.php?option=com_content&task=view&id=375&Itemid=1

...

...& Uiteraard geven wij hier géén enkele commentaar, hoe zouden we nog maar durven !! Het uitkotsen van zij die "verbrand-zijn" is ons bekend, Vlaenderen Lafhartig op z'n beste... wat ons oportunistisch à la minute het beste uitkomt verkiezen we, de rest leveren we uit... BLABLABLA...

...

...& Omdat beelden nogal eens voor zichzelf spreken, kunnen we het natuurlijk niet nalaten om u een stichtend reportagestukje van het "Vlaemsch-onvriendelijke Linkse Tuig" van Canvas te laten zien...

"Cyriel Verschaeve & homo-erotiek" - duur : 5:34 minuten
Canvas - 4 september 2008

...

Enkele details van het omstreden kamerscherm...

...

..& Steengoed & smerig als we zijn, konden wij het uiteraard niet nalaten om voor jullie ~onze ijverige lezertjes~ nog wat stichtende literatuur dienaangaande te gaan opdelven, leesvoer dat we u uiteraard niet willen onthouden...

...

ETNISCHE ZUIVERING ALS POLITIEK PROJECT IN BELGIË

door : LUC VANDEWEYER^(*)

----------
^(*)(°1956) studeerde geschiedenis aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Hij promoveerde  in 1991 met een dissertatie over Pax Christi Internationaal, 1944-1978. Zijn onderzoek spitste zich voornamelijk toe op de gevolgen van oorlogen op het politieke leven in België. Is werkzaam op het Koninklijk Legermuseum.
----------

"ETNISCHE ZUIVERING" IS HET GEWELDDADIG UITDRIJVEN VAN EEN OF MEER VOLKSGROEPEN UIT EEN ETNISCH GEMENGDE REGIO MET DE BEDOELING DE MACHT OVER DIT GRONDGEBIED IN HANDEN VAN EEN WELBEPAALDE VOLKSGROEP TE LEGGEN EN DIE MACHTSGREEP TE BEVEILIGEN VOOR DE LANGERE TERMIJN. DE TERM IS VAN RECENTE DATUM. HET VERSCHIJNSEL ZELF IS DAT NIET. OOK IN BELGIË WERD TROUWENS OOIT IN DIE RICHTING GEDACHT.

In de eerste helft van de jaren negentig werd het vroegere Joegoslavië verscheurd door een gewapend conflict tussen de diverse volksgroepen. Serviërs, Kroaten en Moslims verjoegen of vermoordden in gemengde gebieden tal van leden van de andere volksgroepen. Hun bedoeling was zoveel mogelijk grondgebied te veroveren en het blijvend te beheersen door het etnisch (en godsdienstig) zo zuiver mogelijk te maken. Vooral de acties van de militair machtigste groep, de Serviërs, sprongen daarbij in het oog. In een later stadium van de oorlog zouden Kroaten en Moslims deze uitdrijvingstactiek eveneens grootschalig toepassen. De term ethnic cleansing, in het Nederlands vertaald als “etnische zuivering”, werd een begrip.

I. Etnische zuivering

De term vond ook ingang in het politieke discours in België waar Franstalige politieke leiders om propagandistische redenen herhaaldelijk wezen op de verwantschap tussen de Vlaamse opstelling in het communautaire strijdpunt en het Groot-Servische streven, etnische zuiveringen inbegrepen. Deze stelling leidde tot hevige verontwaardiging aan Vlaamse kant.

De éminence grise van de Volksunie Hugo Schiltz antwoordde met een open brief in de toonaangevende Brusselse krant Le Soir. Hij nam de vergelijking tussen Vlaanderen en de Servische imperialisten en etnische zuiveraars niet. “Laat ons ernstig blijven ? Hebben wij ooit getracht het minste gebied dat historisch Vlaams was en door de (zo betwistbare) vastlegging van de taalgrens door het Belgische parlement van regio is veranderd, weer in te nemen ? De Vlamingen die zich over deze taalgrens vestigen, passen zich aan, assimileren”. Hij wees er op dat het integendeel de Franstaligen waren die de taalgrens wilden verschuiven in Vlaanderens nadeel. Hij vroeg dat de Franstaligen zouden stoppen met dergelijke beschuldigingen. De volgende dag kreeg Schiltz steun van Standaard- commentator Dirk Achten. Ook hij stelde de vraag : “Waarom wordt Vlaanderen al even stelselmatig afgeschilderd als een onverdraagzaam en imperialistisch bolwerk, geënt op het Servische model” ? De nestor van de flamingantische politieke commentatoren, Manu Ruys, eveneens geprikkeld door deze beschuldigingen, had er al eerder op gewezen dat het Vlaams-nationalisme niets te maken had met racisme of Walenhaat. Dergelijke ongerijmde aanvallen versterkten in zijn ogen zelfs "een beweging die zich niets te verwijten heeft"⁽¹⁾.

----------
⁽¹⁾De tekst van Schiltz werd in vertaling afgedrukt in De Standaard, 26.V.1997. Commentaar van Dirk Achten op 27 mei. Voor Ruys, zie De Standaard, 9.VIII.1996, commentaarstuk : “Triomf van het nationalisme”.
----------

Een onbevangen terugblik in de geschiedenis zou deze gebelgde flaminganten heel andere dingen kunnen leren. ‘Etnische zuivering’ is immers volstrekt geen nieuwe techniek, uitgevonden door fanatieke Zuid-Slavische oorlogsmisdadigers. In de geschiedenis van het Vlaams-nationalisme zijn er wel degelijk sporen te vinden van plannenmakerij in die richting, maar deze aspecten van de eigen geschiedenis werden en worden doelbewust uit het Vlaamse geheugen gewist. Elke verwijzing wordt in zeer emotionele termen afgewezen omdat dit het zelfbeeld van het flamingantisme als rechtvaardige ontvoogdingsbeweging ondergraaft. Dit zelfbeeld is in Vlaanderen vooralsnog volstrekt dominant. Vandaar ook het absolute onbegrip voor de beschuldigende retoriek aan Franstalige zijde.

Het verschijnsel is nochtans niet gebonden aan het vroegere Joegoslavië, zoals de recente tribulaties tussen Hutu’s en Tutsi’s in Midden-Afrika aantoonden. Het is ook niet nieuw. De Balkan heeft dienaangaande een zekere traditie. Vrijwel elke oorlog in deze regio ging gepaard met grootscheepse uitdrijvingen. Vaak werd de ‘volksuitwisseling’ zelfs ingeschreven in de verdragen die de oorlogen bezegelden. Met enig cynisme kan men zeggen dat etnische zuiveringen op die manier een pacificatie-instrument werden. Het was in ieder geval een bijzonder efficiënt middel om de machtsuitoefening door een etnie over een bepaald gebied te beveiligen en daar was het hem om te doen. Dit kon leiden tot grootschalige bloedbaden. Dat werd ten overvloede aangetoond toen de Ottomaanse Turken tijdens de Eerste Wereldoorlog de christelijke Armeniërs op hun grondgebied deporteerden naar zuidelijke woestijnen, weg van de Russische opmars. Deze etnische zuivering leidde tot massale sterfte waardoor het een ware volkerenmoord werd. Het lot van de Armeniërs was in het interbellum overigens bekend.

In feite kunnen bij vrijwel elk expansionisme zuiveringen worden waargenomen. Veroverde gebieden worden niet alleen politiek en militair beheerst, maar moeten in vele gevallen ook dienen als een terrein waar eigen mensen een rooskleurige toekomst kunnen vinden. De autochtonen moeten dan plaats ruimen of zich assimileren met de overwinnaar. In de decennia vóór 1914 werden, in het oorlogsrecht van Den Haag, regels voor de modaliteiten van een bezetting ontwikkeld. De burgerbevolking had recht op een verregaande bescherming vanwege de veroveraar. Dat dit oorlogsrecht al tijdens de Eerste Wereldoorlog grootschalig met de voeten werd getreden, is bekend. Die Eerste Wereldoorlog stimuleerde ook het nationaliteitenconflict in België, waar vooral de taal het argument was voor de afbakening van de ‘natie’.

II. Het nationaliteitenconflict in België.

De Zuid-Nederlanders hadden al sinds eeuwen samengeleefd in politieke entiteiten waar meerdere talen gangbaar waren. Bij de oprichting van België in 1830 was dat niet anders. De nieuwe staat koos voor een centralistisch regime, maar ook voor uitgebreide en grondwettelijk gewaarborgde vrijheden; haar verdere geschiedenis kenmerkte zich door een stapsgewijze verbreding van de politieke democratie. Over het algemeen was België een open maatschappij met een relatief grote tolerantie tegenover migranten en politieke vluchtelingen. Er gebeurden ook interne migraties van het platteland naar de steden en naar de industriestreken van Wallonië.

Al was de bevolking linguïstisch niet één, toch koos de Belgische elite voor de promotie van het Frans als dominante taal van administratie, economie en wetenschap. Dat werkte door in het benoemingsbeleid waardoor tal van Franssprekende ambtenaren, officieren, leraren, handelaars en industriëlen zich in de Vlaamse streken vestigden. Dit zorgde voor ergernis. Het ongenoegen in Vlaanderen uitte zich openlijk vanaf 1840 en gaf voedsel aan de ontwikkeling van een Vlaams natiegevoel binnen de Belgische staat. Bovendien was de groeiende invloed van ‘Germaans-Latijnse’ denkbeelden onmiskenbaar. De radicalen onder de Vlaamsgezinden gingen de taalwestie in België zien als een onderdeel van een eeuwenoude en onontkoombare machtsstrijd tussen deze twee rassen. Die hadden niet alleen eigen taalkenmerken maar ook een aan elkaar tegengesteld volkskarakter.

Het stoppen van het verfransingsproces in Vlaanderen vergde tijd. Tot ver in de twintigste eeuw was er een politieke meerderheid voorhanden die de mogelijkheid liet bestaan taalfaciliteiten toe te kennen aan Franstalige inwijkelingen. Vlaamse gemeenten aan de taalgrens en rond de hoofdstad werden op die manier verfranst en gingen uiteindelijk over naar de andere taalgroep, waardoor de taalwetgeving die het Nederlands beschermde er niet meer van toepassing was. Elke talentelling verkleinde zodoende het Nederlandse taalgebied en dat zette kwaad bloed.

Dit zwarte toekomstbeeld van verdergaande verfransing was algemeen verspreid in Vlaamsgezinde kringen. Het werd bovendien vaak ingekleurd met godsdienstige argumenten en de opvatting dat ‘Latijnen’ per definitie verderfelijke opvattingen verspreidden die de reine en zedelijk hoogstaander Germanen naar de degeneratie voerden. De in het begin van de twintigste eeuw invloedrijke katholieke priester Cyriel Verschaeve was er van overtuigd dat het de bedoeling was van ‘Brussel’ - en dat al sinds 1830 - het Vlaamse volk geleidelijk in het Waalse te doen opgaan. Gelukkig had de Vlaamse beweging die opslorping kunnen beletten, al was het gevaar niet geweken. Hij zag ook tekenen van een potentiële ommekeer. Zo vroeg hij zich af wat er zou gebeuren wanneer eenmaal beide volkeren gelijke kansen zouden krijgen. Welk der twee rassen in België zou dan het pleit winnen ? Op basis van het landelijker karakter van Vlaanderen, de sterkere positie van de godsdienst en het hogere kindertal, was hij er van overtuigd dat de Vlamingen, door hun “levenskracht”, mettertijd het hele Belgische grondgebied zouden bezetten en de minder kinderrijke Walen, met hun inferieure Latijnse cultuur, verdringen⁽²⁾.

----------
⁽²⁾Cyriel Verschaeve, Oorlogsindrukken. Inleiding door Daniël Vanacker, Gent, 1996, p. 14.
----------

De gevoelens van ‘stamverwantschap’ zorgden er voor dat een organisatie als het Algemeen Nederlandsch Verbond (ANV) in Vlaanderen levenskansen kreeg. Deze groep zag zich als de Nederlandstalige pendant van de Duitse pangermaanse stroming en van de Alliance française. Nederlandstaligen, waar ze ook woonden, moesten hun stambewustzijn versterken. Daarom toonde het Verbond zich erg bekommerd om de talrijke Vlaamse inwijkelingen in de Waalse industriegebieden. De secretaris van ANVBelgi ë, Hippoliet Meert, gaf tegenover zijn militant in Ath, Jozef Goossenaerts, toe dat de ANV-activiteit in Wallonië tot doel had “Nederlands taalgebied te beveiligen en onze taal de weg te banen, waar ze doordringen kan” Er was dus niet alleen een defensieve maar ook een offensieve beweegreden. In dat verband had hij contact met taalgrensmilitant Staf De Clercq die in het Pajottenland bedrijvig was, maar ook wel eens naar de aangrenzende Waalse gemeenten trok “om de Vlaamssprekenden dier gewesten op de hoogte te stellen”. Meert wilde zich niet beperken tot het oprichten van “vestinge” aan de taalgrens. De Nederlandstalige aanwezigheid in verder zuidelijker gelegen streken moest bevorderd worden⁽³⁾.

----------
⁽³⁾H. Meert aan J. Goossenaerts, 16 juni 1912 (AMVC, dossier H. Meert, M 385 H). Betreffende Antwerpse steun voor de activiteiten van Vermeersch in Charleroi : Verslag bestuur tak-Antwerpen 25 oktober 1905, (AMVC, dossier Algemeen Nederlandsch Verbond V 34505). Staf De Clercq aan Goossenaerts, 6 mei 1911, (AMVC, dossier Staf De Clercq C 2845).
----------

De taalkwestie voedde het geleidelijk ontstaan van een Vlaamse en nadien ook van een Waalse subnatie binnen de Belgische staat. Aan de vooravond van 1914 waren die gevoelens bij een minderheid al duidelijk en sterk ontwikkeld. Dit kon in principe het samenhorigheidsgevoel binnen de Belgische staat bedreigen. Dat werd opgemerkt door de Duitse bezetter die in augustus 1914 het land was binnengevallen maar geen volledige militaire overwinning kon boeken en dus belang had bij bondgenoten op Belgische bodem. Vier jaar lang zou de bezetter pogingen doen om, via een collaborerende beweging, (het zogenaamde activisme) zijn greep op het Belgische grondgebied zo sterk mogelijk te maken, ook en vooral in het vooruitzicht van een militaire terugtrekking.

Einde deel (1) ...wordt vervolgd...!!

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!

III. Het activisme

Samenwerken met de bezetter bleek verleidelijk te zijn. Wie aan de Duitse strategie - het vernietigen of verzwakken van België - wilde meewerken, mocht immers hopen op een carrière en op machtsuitoefening in de op te richten Vlaamse staat, zij het ingeperkt door de Duitse hegemonie. Het activisme profileerde zich sterker vanaf het begin van 1917 toen een Raad van Vlaanderen de radicalen groepeerde en er een gestructureerde en zwaar gesubsidieerde propagandacampagne werd opgezet. Deze Raad pretendeerde een voorafspiegeling van het Vlaamse parlement te zijn en formuleerde eisen en adviezen aan het adres van de bezetter. De oprichting ervan vormde ook de aanzet tot een greep naar de macht in de administratie die afgedwongen werd via de door de bezetter verordende bestuurlijke scheiding. Vlaanderen en Wallonië werden aparte administratieve entiteiten als eerste stap naar een Vlaamse staat met een schimmige graad van autonomie.

Deze bestuurlijke scheiding bood om te beginnen perspectieven op uitzuivering van het overheidsapparaat. De in Vlaanderen benoemde Waalse ambtenaren hadden redenen om zich bedreigd te voelen. De activist Emiel Peeren hamerde fel op het liquideren van die Waalse aanwezigheid en was daarin de woordvoerder van heel het activisme. Op 25 februari 1917 schreef hij hierover een uitvoerige nota waarin hij pleitte voor een machtsgreep in de besturen : “Niet alleen de belangrijkste ambten moeten worden toevertrouwd aan bewuste Vlamingen, doch uit de besturen der openbare diensten moeten allen, die tot nog toe meehielpen aan het verspreiden van de Franse geest, of verwijderd, of onschadelijk gemaakt worden”. Vlaamse ambtenaren moesten teruggeroepen worden uit Wallonië; Waalse moesten uit Vlaanderen weggestuurd worden⁽⁴⁾.

----------
⁽⁴⁾E. Peeren aan “prof.” (mogelijk J. De Decker of W. De Vreese die beiden een belangrijke rol speelden in de leiding van het activisme), 27 februari 1917 (ALGEMEEN RIJKSARCHIEF te Brussel, (voortaan ARA), archief Raad van Vlaanderen, D113). Peeren had, als ambtenaar, vóór de oorlog ernstige problemen gekend omwille van zijn flamingantisme.
----------

Heel het activisme was het met dat standpunt eens. Brussel moest Vlaanderens hoofdstad worden en al de overheidsdiensten met bevoegdheid over Wallonië moesten er weg. Geen enkele Waal mocht nog in een Vlaams ministerie of overheidsdienst werken. Daarnaast werd ‘krachtdadig en onverbiddelijk’ ingrijpen gevraagd in het onderwijs. Dat deze radicale kringen wetens en willens aanstuurden op een breuk met de politieke tradities van België werd onderstreept door de opmerking dat de Belgische grondwet destijds was opgesteld “tegen Vlaanderen (het Germaanse element in de Belgische staat)”. De bezetter werd gewezen op het feit dat deze grondwet geen hinderpaal mocht zijn voor de “rechtstoekenning” aan het Vlaamse volk⁽⁵⁾.

----------
⁽⁵⁾Geciteerd uit een brief gericht aan “Excellentie” (waarschijnlijk de Duitse goeverneur-generaal in Brussel) in naam van de Groeningerwachten, het Nationaal Vlaamsch Verbond, Jong Vlaanderen-Brussel, 18 maart 1917, (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113, dossier Groeningerwacht Brussel).
----------

Er waren niet alleen de Waalse ambtenaren die al sinds vele decennia een steen des aanstoots vormden. De oorlog had ook Waalse vluchtelingen noordwaarts en (francofone) stedelingen naar het platteland gedreven. Dat was verontrustend. De Brusselse activist Lodewijk Maesfranckx stelde op 25 juni 1917 een “Verslag betreffende de Waalse inwijking in het Vlaamse land” voor waarin hij wees op dat probleem. Die insijpeling moest gestopt worden “daar zij een gevaar is voor een stevige vestiging van de nieuwe bestuurlijke inrichting in ons land”. Hij pleitte ervoor de Walen de weg naar Vlaanderen te versperren, ondermeer om te voorkomen dat zij ooit rechten zouden opeisen. De gemeenten moesten verplicht worden lijsten aan te leggen van wie in Walloni ë was geboren, “gerangschikt met het oog op de gebeurlijke verplaatsing van deze personen naar het Waals gebied”. Uitwijzing dus. Ook in Brussel zou verwijdering van de recent ingeweken Walen moeten plaatsvinden. Die terugzending moest de bezetter op zich nemen. Maesfranckx beschuldigde de Belgische regering ervan dat zij “opzettelijk deze Waalse minderheden in het Vlaamse land deed ontstaan ten einde de verfransing in de hand te werken en een reden te hebben om de rechtmatige eisen van de Vlaamse bevolking niet in te willigen”. Hij wilde binnen een termijn van twee maanden een uitwijzingsbevel uitgevaardigd zien, dit gepaard aan een voorkomingsbeleid dat nieuwe inwijking moest ontraden. De Duitsers moesten dienaangaande een verordening uitvaardigen. De uitvoering kon gegarandeerd worden door het nieuwe activistische ministerie van Binnenlandse Zaken⁽⁶⁾.

----------
⁽⁶⁾“Verslag betreffende de Waalse inwijking in het Vlaamse land”, 25 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D85).
----------

Eind 1917 schreef het radicale Antwerpse activistenblad Ons Land, de spreekbuis van August Borms : “We eisen dat thans de macht die in onze handen berust, aangewend worde voor het verwijderen van elementen die op Vlaamsgezind gebied ongewenst zijn en op algemeen-geestelijk en zedelijk terrein daardoor juist niet anders dan ongezond kunnen wezen”⁽⁷⁾. Marcel Van de Velde, die als perscorrespondent in Nederland verbleef, lanceerde in het blad de volgende oproep : “Ieder die ons nu nog weerstreeft : de grens over ! Wallonië zij zijn woonst. Weg met àlle franskiljons... Weg met allen die ons weerstaan. Wij moeten meten met de kerstene (lees christelijke, nvda.) Vlaamse maat : die niet met ons is, is tégen ons ! De grote zuiveringsdag breke aan in al zijn wrede rechtvaardigheid” 8 . Niet alleen Walen op Vlaamse bodem, ook de Vlaamse tegenstanders van het activisme werden dus openlijk bedreigd met deportatie. ⁽⁶⁾.

----------
⁽⁷⁾Ons Land, 27.X.1917, door Frits Mertens.

⁽⁸⁾Afgedrukt in M. VAN DE VELDE, Geschiedenis der Jong Vlaamsche Beweging, ‘s-Gravenhage, 1941, p. 199.
----------

De leider van de activistische kern in Temse, Jef Hinderdael, liet over zijn wensen al evenmin twijfel bestaan. Na de lijst van de plaatselijke tegenstanders op papier te hebben gezet, noteerde hij als besluit : “Het wordt tijd, meer dan tijd, dat tegen onze vijanden maatregelen getroffen worden. Doet men het niet, dan laat men de activisten een strop om de hals leggen. Onze vijanden moeten niet gestraft, doch ze dienen verwijderd te worden als ongewenst. Anders te doen is zwak en verkeerd. Het zal zich wreken !”⁽⁹⁾ Dergelijke uitlatingen werden vanuit tal van plaatselijke activistische kernen naar de Raad van Vlaanderen in Brussel gestuurd..

----------
⁽⁹⁾Verslag door Jef Hinderdael over een propagandaverblijf in Temse, 31 januari tot 3 februari 1918, waarin hij een schets geeft van de tegenstanders in de gemeente (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D101 dossier Temse).
----------

De bezetter wilde daar niet zomaar op ingaan, uit vrees voor de weerslag bij de publieke opinie. De activistische deportatiewensen werden dus meer niet dan wel toegepast. De door de activisten ongewenste ambtenaren werden voorzichtig aangepakt om een totale ineenstorting van de administratie te voorkomen. De teleurstelling in activistische kringen was algemeen want de Duitse onwil toonde aan dat de Raad van Vlaanderen haar radicale voorstellen niet kon doordrukken. Het waren de Duitsers - en zij alleen - die beslisten. Het leverde de plaatselijke propagandisten heel wat spot op omdat de grootsprakerigheid van de Raad van Vlaanderen omgekeerd evenredig was met haar werkelijke macht   ⁽¹⁰⁾.

----------
⁽¹⁰⁾In tal van brieven en rapporten in het archief van de Raad van Vlaanderen (ARA) wordt geklaagd over het feit dat de Waalse ambtenaren niet werden verplaatst, ondanks de bestuurlijke scheiding, en ook dat de notoire tegenstanders onder de Vlamingen door de Duitsers met rust werden gelaten, al waren hun namen gesignaleerd.
----------

IV. Op zoek naar gebiedsuitbreiding

De voorstellen van de activisten betroffen niet alleen het uitzuiveren van Vlaanderen. Zij wilden ook dat de Vlaamse staat van de toekomst een groter Vlaanderen zou zijn.

Achter het geallieerde front lag Frans-Vlaanderen, waarvoor de belangstelling in de jaren voordien sterk was toegenomen. Een verdere Duitse opmars bood perspectieven op een ‘desannexatie’, zoals dat werd genoemd; terugnemen wat Lodewijk XIV honderden jaren geleden had afgenomen. Op het platteland dichtbij de Belgische grens spraken een aantal mensen nog altijd een Vlaams dialect. Bij de start van het activisme, gaven de radicale Jong-Vlamingen in hun eerste manifesten al blijk van een veroveringsdrang in de richting van Frankrijk : “Voor de overbevolking worde in het door de oorlog verwoeste aan Vlaanderen palend deel van Noord-Frankrijk een grensgewest onder militair gezag gesticht, waar op taal en staathuishoudkundig gebied talrijke voorrechten aan Vlaamse nederzetters zullen geschonken worden”⁽¹¹⁾. Ze hoopten daar dus kolonisatiegrond te vinden dankzij de Duitse opmars, en hun begerige ogen keken duidelijk verder dan het kleine hoekje waar nog West-Vlaamse dialecten werden gesproken.

----------
⁽¹¹⁾M. VAN DE VELDE, Geschiedenis der Jong Vlaamsche Beweging 1914-1918, s’-Gravenhage, 1941, p. 20 punt 7. Het Congres van Jong Vlaanderen op 27 en 28 april 1918 formuleerde nogmaals de eis tot aanhechting van Frans-Vlaanderen. (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113 dossier Jong Vlaanderen).
----------

In de loop van 1915 werd ook de Antwerpse kring rond August Borms openlijk activist. Borms was een drijvende kracht geweest achter de vooroorlogse flamingantische propaganda in Frans-Vlaanderen. De Frans-Vlaamse verlokking heeft er stellig toe bijgedragen dat hij en anderen, zoals Cyriel Rousseeu en Lode Sips, tot het activisme toetraden. Deze groep pleitte in 1916 eveneens voor de aanhechting van Frans- Vlaanderen bij een Vlaamse staat. Dat werd door Lode Sips voorgesteld als ‘rechtsherstel’.

De oorlog bood de kans, het kwam er op aan ze te grijpen, vond hij : “wordt de huidige groot-historische kans verkeken, dan blijven er daar 250 /300.000 stamgenoten een zedelijk-kwijnend plantenleven leiden, om allicht door geestelijk-Vlaams uitsterven ten slotte stilaan voor de Groot-Nederlandse familie verloren te gaan”. Het vraagstuk moest aangekaart worden op de komende vredesonderhandelingen. Zijn slotroep luidde : Flandria irredenta⁽¹²⁾.

----------
⁽¹²⁾De Eendracht, 12.XI.1916. Met daarin een al eerder in Antwerpen Boven, Orgaan der Groeningerwachten van Antwerpen en Omstreken, nr. van 24 april 1916 (B) gepubliceerd artikel van de katholieke activist Lode Sips, ondertekend op 23 maart 1916. Op het bijgevoegde kaartje gaat Frans-Vlaanderen tot Grevelingen, Sint- Omaars en Armentières. In het nummer van 3 december verscheen een brief van een opgetogen Sips die de aanspraken nog eens extra onderstreepte. Zie ook het nr. van 26 november 1916. Sips wilde eventueel wel berusten in de uitslag van een te organiseren referendum in dit gebied.
----------

In het op 4 februari 1917 gedateerde stichtingsmanifest van de Raad van Vlaanderen (Borms speelde bij die stichting een belangrijke rol) werd nadrukkelijk op Frans- Vlaanderen gewezen. De Raad achtte zich verantwoordelijk voor de toekomst van die streek. Hij wilde daar “verlossingswerk” verrichten en actief optreden ten voordele van “onze diep verdrukte broeders uit Frans-Vlaanderen”⁽¹⁵⁾. Zover kwam het niet omdat het westelijk front in dat gebied stabiel bleef. Vanaf einde maart 1918 startte het Duitse leger echter een reeks voorjaarsoffensieven op het westelijk front. De aanvallen waren ook gericht op de Kanaalhavens. Dat joeg de temperatuur de hoogte in. De kans zat er in dat de Duitsers de Fransen binnenkort konden dwingen om Frans-Vlaanderen los te laten. De activisten hoopten dat ze op korte termijn die streek konden binnentrekken. De Antwerpse activistische vereniging Het Vlaamsch Verbond, die de geestesgenoten van Borms groepeerde, stemde op 7 april 1918 een motie waarin er werd op aangedrongen dat de Raad van Vlaanderen de teruggave van Frans-Vlaanderen zou eisen. Op het bijgevoegde kaartje ging het gebied tot Grevelingen (Gravelines), het riviertje de Aa en zo tot Sint-Omaars. Met een stippellijn tot net onder Boulogne werd de oudste taalgrens uit de tijd van de Franken aangegeven⁽¹⁴⁾. De Secretaris van de Raad, de Antwerpse advocaat Jozef Van den Broeck, schreef Borms met de boodschap dat er nu inderdaad hoop mocht gekoesterd worden op een snelle “desannexatie” van Frans-Vlaanderen. Als Raad van Vlaanderen wilden ze dat begeleiden met publicaties en ze vroegen hem daarom naar het archief van het vooroorlogse Pro Westlandia om daaruit de nodige stof te putten⁽¹⁵⁾.

----------
⁽¹³⁾Zie hierover ook het katholiek-activistische weekblad De Eendracht, 5.V.1917.

⁽¹⁴⁾Vlaamsch Verbond aan Raad van Vlaanderen, 11 april 1918. Dit Verbond was gesticht op 2 april 1916 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D113 dossier Vlaamsch Verbond). Verslag van Rousseeus werking aan Faingnaert, 11 en 12 april 1918, (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D127).

⁽¹⁵⁾J. Van den Broeck aan Borms, 3 mei 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D47/2 Dossiers Nationaal Verweer nr. 97 “Fransch-Vlaanderen”) Zie ook nr. D147 met verslag Bestuursvergadering Raad van Vlaanderen, 21 mei 1918. De Commissie Buitenlandse Zaken van de Raad van Vlaanderen toonde zich op 6 mei 1918 eveneens voorstander van de “desannexatie” van Frans-Vlaanderen. Vergadering van 6 mei 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D85. Map Commissie Buitenlandse Zaken, verslagboek).
----------

In Borms’ weekblad Ons land, werden deze bedoelingen helemaal niet geheim gehouden. Op 11 mei 1918 werd openlijk de hoop uitgesproken dat de Duitse opmars de gelegenheid zou bieden om Frans-Vlaanderen in te palmen. De verfransing had er in de loop der eeuwen het Germanendom teruggedrongen tot één vierde van het oorspronkelijke gebied. Dat proces moest gestopt worden. Het artikel besloot met de verzuchting : “Mochte de Duitse opmars in Frans-Vlaanderen de onderdrukte Germaanse stam in Frankrijk de redding voor de ondergang brengen”⁽¹⁶⁾ ! Die aanhechting zou uiteraard het opschuiven van de staatsgrens en de annexatie van vele Franse staatsburgers die enkel maar Frans spraken, betekenen. Er werd niet nader ingegaan op de vraag wat met deze mensen moest gebeuren, maar de houding tegenover Waalse inwijkelingen in Vlaanderen laat aan duidelijkheid niets te wensen over : vernederlandsen of - liever nog - verhuizen.

----------
⁽¹⁶⁾Later zou het blad nog dergelijke standpunten ventileren. Ook het blad van de activistische krijgsgevangenen in het kamp van Göttingen Onze Taal, toonde zich op 1 juni 1918 een groot voorstander van de aanhechting van Frans-Vlaanderen. Deze eis werd door alle activistische publicaties gesteund.
----------

Als Frans-Vlaanderen in aanmerking kon komen voor ‘desannexatie’, dan lag het voor de hand dat er ook binnen België dergelijke gebieden te vinden waren. Ook daar was de taalgrens in de loop der tijden naar het noorden verschoven. Vanaf het ogenblik dat er geroepen werd om een onafhankelijke staat Vlaanderen, lag gebiedsuitbreiding eigenlijk voor de hand. Het werd ernst toen de Duitsers het proces van de bestuurlijke scheiding in gang staken. Dat vereiste een grensafbakening, zij het met een voorlopig karakter, die het debat over de definitieve Vlaamse staatsgrens aanwakkerde.

De Duitsers waren erg terughoudend geweest in hun verordening die begin 1917 de grenzen van het Vlaamse bestuursgebied vastlegde. Er viel meteen gemor te horen omdat de bezetter dienaangaande niet ver genoeg ging. Een van de eerste daden van de Commissie van Justitie van de Raad van Vlaanderen was haar ‘leedwezen’ uitdrukken over het feit dat het platdietssprekende kanton rond Aubel - niet ver van de Duitse grens bij Aken - niet bij het Vlaamse land was gevoegd⁽¹⁷⁾.

----------
⁽¹⁷⁾Jozef Van den Broeck (Secretaris Commissie voor Rechtswezen) aan Bureau Raad van Vlaanderen, 30 januari 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D92, map afschriften van brieven).
----------

In de algemene vergadering van de Raad van Vlaanderen was die teleurstelling ook te horen maar ze troostte zich met de gedachte dat de afkondiging van de bestuurlijke scheiding geen eindpunt was. Men kon hardop beginnen dromen van een expansie die verder ging dan de Vlaams-dialect sprekende gemeenten. De vooraanstaande activist Pieter Tack pleitte op 9 april 1917 voor de aanhechting van Waalse gemeenten om strategische redenen. Er waren immers “nog enige gemeenten, die Waals zijn, maar ons bedreigen aan de taalgrens”. Die zouden, net als al de Vlaamse gemeenten die nog aan de Waalse provincies vastzaten, ingelijfd worden. Vlaanderen moest veilige grenzen hebben. De geneesheer Arthur Claus haalde tijdens dat debat aan dat Geheimrat prof. Walther von Dyck, een vooraanstaand agent van de Duitse Flamenpolitik, aan de alomgeachte flamingantische priester en literator Hugo Verriest had gevraagd of hij voorstander was van de bestuurlijke scheiding. Het antwoord van Verriest was positief, “maar hij meent dat er nog veel Waalse gemeenten konden veroverd worden”. Dergelijke uitlating van een éminence grise - of ze correct weergegeven was of niet - vormde een spoorslag. De Commissie Binnenlandse Zaken van de Raad zou de mogelijkheden onderzoeken⁽¹⁸⁾.

----------
⁽¹⁸⁾Raad van Vlaanderen, 9 april 1917 (ARA archief Raad van Vlaanderen P37).
----------

Die commissie, versterkt met leden van de commissie Justitie, was een maand later klaar met een verslag dat geen twijfel liet bestaan over haar bedoelingen. De taalverordeningen die de bezettingsoverheid tot dusver had uitgevaardigd, verklaarden heel Vlaanderen tot eentalig gebied en Brussel tot Vlaamse stad en ze stelden in principe een einde aan het verfransingsproces. De bestuurlijke scheiding was een goed begin, maar het was fout vanwege de Duitsers om bij die gelegenheid de grens van Vlaanderen niet ten gronde te wijzigen. In plaats van zoveel terughoudendheid had de commissie liever een definitieve regeling gezien “en bij deze een voor ons zo gunstig mogelijke beslissing”. De historicus en Gentse rijksarchivaris Dr. Albert Vlamynck profileerde zich tot de belangrijkste adviseur in deze problematiek⁽¹⁹⁾.

----------
⁽¹⁹⁾Verslag der Commissie van Justitie en Binnenlandse Zaken over de taalgrens, voorgelegd door Jan Eggen, 7 mei 1917. Ook voor volgende alinea’s (ARA, archief Raad van Vlaanderen, nr. D68/2 dossier varia. Er is ook een exemplaar van het verslag voorhanden in nr. D85).
----------

Het verslag maakte duidelijk dat de commissie niet alleen wat gemorrel aan de eigenlijke taalgrens wilde. De nieuwe grens moest ook “de opoffering van alle onlangs in het Walenland ontstane Vlaamse kolonies” voorkomen. Daarom kon de regel dat de taal van de meerderheid in de gemeenten de nieuwe grens zou bepalen niet toegepast worden. Die regel was, dixit het verslag : “voor de Vlamingen een echte ramp, omdat het o.m. de opoffering zou betekenen van alle onlangs in het Walenland ontstane Vlaamse kolonies”. Zo was de Waalse regio van Komen en Moeskroen aan een vervlaamsingsproces onderhevig en aan de overkant van de Franse grens was dat Vlaamse insijpelingsproces overigens ook waarneembaar. Die Vlaamse migratie mocht niet ten goede komen aan de Walen. Als deze gemeenten in Vlaanderen werden opgenomen, zou dat niet het geval zijn en werd de verdere vervlaamsing sterk bevorderd. “Wordt aan onze wens niet voldaan, dan gaan die jonge Vlaamse kernen die reeds het vijfde der bevolking zijn, en die naar vrijheid vragen om zich verder te ontwikkelen en het Waalse element te verdringen, verloren, hetgeen in de lijn niet ligt van het Duitse bestuur dat, in tegenstelling met het Frans-Belgische, aan het Germaanse element alle levens- en ontwikkelingsmogelijkheden wil verzekeren”⁽²⁰⁾. Dat argument was een handige manier om de bezetter te stimuleren via zijn eigen pangermaanse expansiezucht.

----------
⁽²⁰⁾De verordening van 29 april 1916 gaf in vijf van die gemeenten de mogelijkheid een Vlaamse school te laten functioneren, maar dat werd door deze annexionisten uiteraard onvoldoende geacht.
----------

Het was niet alleen de aanwezigheid van Vlaamse migranten die hun grondhonger stimuleerde. Ook economische argumenten werden in rekening gebracht. Zo wees de commissie erop dat de ‘bewuste Vlamingen’ hoopten om het door Lodewijk XIV ontstolen Rijsel terug te krijgen samen met Frans-Vlaanderen. Rijsel was een grote Franse stad maar dat schrikte hen niet af. Ze vonden zelfs dat dit de enig wenselijke annexatie was “omdat ze de enig verteerbare is. Ze zou van Vlaanderen een tweede keer in de geschiedenis het grootste textielland der wereld maken”. Daarnaast stonden de Henegouwse gemeenten Steenput, Vrenies, St. Léger, Warkonje (Warcoing), Leers omwille van het kanaal en de spoorweg naar Rijsel op het verlanglijstje. Beneden de zuidgrens van Oost-Vlaanderen wilden ze de spoorweg Ronse-Zottegem en de steenweg Ronse- Ninove geheel beheersen en daarvoor eveneens het nodige Waalse gebied aanhechten. Ze wezen er nadrukkelijk op dat in die regio eveneens Vlaamse inwijking te noteren viel. Geen enkele gemengde gemeente mocht ontsnappen aan de annexatie. Ellerzele (Elzelle) bijvoorbeeld en Vloesbergen (Flobecq), waarbij dit laatste dorp des te interessanter was omdat veel Gentenaars het in de warme zomermaanden als dagjestoeristen bezochten. In Brabant was het nodig de spoorlijn Edingen-Halle (met Lettelingen) volledig in te palmen. Ten zuiden van Brussel zagen ze ook volkskundig en economisch interessante annexaties. De opname van te grote Waalse minderheden werd liefst vermeden, maar Waterloo moest wel op de lijst omwille van de symboolwaarde : “Waterloo en zijn leeuw kunnen in ons nationaal leven en in onze pedagogie een grote rol spelen”.

Vlamyncks rapport werd besproken op de bestuursvergadering van de Raad op 12 mei 1917. Er werd gevreesd dat de Duitsers zover niet zouden willen gaan. Al was er een gerucht dat Regierungsrat Max Gerstenhauer - een oude rot uit pangermaanse kringen die tijdens de oorlog in nauw contact met August Borms stond - eveneens voorstellen klaar had. Om een mouw te passen aan de Duitse terughoudendheid, wilde het bestuur “dat er twee grenzen zouden bepaald worden : een openbare met onmiddellijke toepassing der taalwetten en een voorbehoudene met latere toepassing van bedoelde wetten”⁽²¹⁾.

----------
⁽²¹⁾Verslagen Bestuursvergadering Raad van Vlaanderen, 3, 9 en 12 mei, 13 en 21 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D147). Op 3 mei 1917 had Maesfrankcx de vergadering verteld dat hij had vernomen dat het verslag-Vlamynck het maximum is “van wat we van de Duitsers zullen verkrijgen”. Ver Hees vond het voldoende voor wat Zuid-Vlaanderen betrof maar onvoldoende voor Brabant. De verordening betreffende de taalgrens mocht slechts voorlopig zijn. Op 13 juni zou Ver Hees in deze bestuursvergadering een eigen verslag voorlezen over de gewenste grens tussen Vlaanderen en Wallonië. (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D147).
----------

Naast Vlamynck was de christen-democraat Emiel Ver Hees ook erg bezig met de expansie van Vlaanderen⁽²²⁾. Ook hij was vast van plan een aantal Waalse gemeenten aan te hechten, waarbij inwijking een belangrijke rol zou spelen in het vervlaamsingsproces. Ook hij bracht strategische overwegingen in rekening : een landverbinding met Duitsland moest veilig gesteld worden. Hij vond een medestander in Jacob Lambrichts, een katholieke Brusselaar en Jong-Vlaming, die onderstreepte dat de streek van Visé grotendeels ontvolkt was door de Duitse gewelddaden tegen de burgerbevolking bij de invasie in augustus 1914. Die hadden het stadje herschapen in een verzameling uitgebrande ruïnes. De streek was dus gemakkelijk te annexeren. Hij pleitte daarnaast voor een “verdedigingslijn” al sprak hij niet uit waar die dan wel moest komen te liggen⁽²³⁾.

----------
⁽²²⁾Verslag zitting 17 juni 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, P37). Volgens het verslag van de Bestuursvergadering, 21 juni 1917, zou de tekst van Ver Hees aan de Verwaltungschef bezorgd worden (ARA, Raad van Vlaanderen, D147).

⁽²³⁾Vergadering 24 november 1917, (ARA archief Raad van Vlaanderen, P50).
----------

Deze opflakkering, eind 1917, van de discussie in activistische kringen was zonder twijfel aan de Duitsers zelf toe te schrijven. De Zivilverwaltung riep immers op 6 december 1917 een aantal activisten samen om hun mening te horen over de vastlegging van de taalgrens. Het passeerde allemaal de revue : de landbrug via Visé, noordelijk Henegouwen, weitere Wünschen voor Brabant, enz. De Duitsers toonden zich op deze vergadering weinig toeschietelijk, tot grote teleurstelling van de activisten. Zelfs “de onbestreden Vlaamse gemeenten” die als een enclave op de landbrug lagen (de Voergemeenten dus), wilden ze voorlopig niet echt naar Vlaanderen overhevelen. Ze waren er nochtans bezig een gloednieuwe spoorlijn aan te leggen die van strategisch belang was voor hun troepen. De activisten kregen de boodschap dat de zaak nog verder moest “doorgestudeerd” worden. Pieter Tack vroeg of Vlamynck uitleg mocht geven aan de hoogste Duitse instanties in het bezettingsbestuur. Het antwoord was duidelijk : ja, maar pas bij de voorbereiding van de volgende verordening betreffende de bestuurlijke scheiding. Voorlopig werd er alleen geschoven met “zuiver Vlaamse gemeenten”. De Duitsers verkozen een politiek van voorzichtige stappen. De oorlog was immers nog lang niet gewonnen⁽²⁴⁾.

----------
⁽²⁴⁾Verslag zitting van de Zivilverwaltung (in aanwezigheid van activisten), 6 december 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D76/2).
----------

Ondertussen liet de Duitse censuur wel toe dat de activistische pers doorging op het thema. Op 8 december 1917 vroeg Hendrik Mommaerts in de invloedrijke De Eendracht openlijk waar de taalgrens moest getrokken worden. De stapsgewijze uitvoering van de bestuurlijke scheiding maakte het vraagstuk immers dwingend. Ook hij wees, naast de van oudsher Vlaamse gemeenten aan de noordzijde van Henegouwen en Luik, op het oprukken van Vlamingen in Noord-Henegouwen door inwijking. De rest van Luik of Henegouwen wilde hij niet opeisen, ook al woonden daar vele tienduizenden ingeweken Vlaamse arbeiders, “maar wel kan gedacht worden aan de min of meer gemengde taalgrensgemeenten die sedert geruime tijd aantrekkingspunten van de Vlaamse uitwijking zijn”. De taalgrensverschuiving naar het zuiden stelde hij voor als een rechtmatig verlangen om verloren gegaan gebied te herwinnen en ook om “een zeer geringe teruggave of schadevergoeding te hebben voor de honderdduizenden Vlamingen die in de laatste eeuw voor de Nederlandse stam verloren gingen ”. Dezelfde dag werd in de Raad van Vlaanderen nog eens gehamerd op de noodzaak van een Vlaamse landverbinding naar Duitsland toe. Er kwamen geen tegenwerpingen⁽²⁵⁾.

----------
⁽²⁵⁾De Eendracht, 8.XII.1917, door “Wilfried” (Hendrik Mommaerts). Vergadering van de Raad op 8 december 1917, (ARA archief Raad van Vlaanderen, P50).
----------

De activisten bleven druk uitoefenen op het bezettingsbestuur. Jozef Van den Broeck, nu als secretaris van de Raad van Vlaanderen, stuurde op 19 december 1917 een ontwerp- verordening betreffende “Taalregeling in de gemeente- en provinciebesturen” naar Verwaltungschef Alexander Schaible, de hoogste burgerlijke ambtenaar in het bezettingsbestuur, bevoegd voor Vlaanderen. Ook deze tekst was opgesteld door Vlamynck. Opnieuw werd erin gehamerd op dezelfde nagel : de gemeenten die overgingen naar Vlaanderen moesten stante pede vervlaamst worden. Van den Broeck vertelde de Duitser dat er nog onderzoek liep betreffende een verdere reeks van een vijftiental gemeenten die vervlaamst moesten worden. Daarnaast moest er nog onderzoek gebeuren “over die gemeenten welke in staatkundig en economisch opzicht voor ons veel belang hebben”. De Raad van Vlaanderen wilde geen Vlaamse minderheden van enig belang prijsgeven. En Brussel was Vlaamse grond ! Immers : “Een Waals eiland temidden het Vlaamse gebied is niet denkbaar”. Maar deze ontwerp-wettekst eiste ook een hele reeks Waalse gemeenten op waaronder Quenast, Tubize, Waterloo, enz. Dat ging de Duitsers te ver⁽²⁶⁾. De tekst werd van de hand gewezen. Daarna verdween het onderwerp wat uit de actualiteit, al bleven de activisten zich bewust van het belang van de geografische afbakening van Vlaanderen⁽²⁷⁾.

----------
⁽²⁶⁾Jozef Van den Broeck (secr. van de Raad) aan Verwaltungschef Schaible, 19 december 1917 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D130). Zie ook in D85 : “Taalregeling in de gemeente en provinciebesturen, ontwerp van decreet-wet”. In D130, map taalpolitie, bevindt zich de tekst Endgültiger Vorschlag des Rates von Flandern zur Feststellung der Grenze zwischen dem flämischen und dem wallonischen Verwaltungsgebiet , die deze voorstellen in het Duits verwoordde in termen als “strategischer Punkt”, “Einbruch ins Tal des Flusses Jeker” en annexaties “zur Sicherung des Durchgangs und Anschluss zwischen Flandern und Deutschland.” Deze betrokken gebieden moesten “eine starke Brustwehr für das flämische Land” vormen. In dit dossier bevinden zich meerdere brieven van eind september 1917 die aantonen hoe intens de activisten bezig waren met de afbakening van de taalgrens en hoezeer ze aandrongen op spoed bij Schaible. 

⁽²⁷⁾Zelfs in de verhouding tot Nederland, in de activistische propaganda opgehemeld als een land van “stamgenoten”, had dat betekenis. In de Commissie Nijverheid en handel op 9 maart 1918 ging het gesprek over de ontwikkeling van economische betrekkingen met het buitenland. Daarbij wierp een van de leden op dat Nederland toch wel voor de hand lag. Ver Hees temperde het enthousiasme : “Het is zeer moeilijk. Sommige Rotterdamse middens willen juist Rotterdam boven Antwerpen stellen en van de oorlog gebruik maken om hun doel te bereiken. Wij ontmoeten die tegenwerking overal. Ook voor de vaart Rijn- Schelde zijn wij verplicht onze weg te zoeken over Visé ten einde chicane te vermijden.” De landbrug diende dus ook om niet te zeer afhankelijk te zijn van de Nederlandse concurrenten op vlak van havens en binnenvaart. Vergadering van 9 maart 1918. In de Commissie Buitenlandse Zaken, 24 november 1917, werd eerder al gesproken over een kanaal Visé-Aken-Keulen. (ARA, archief Raad van Vlaanderen D85, map Commissie Nijverheid en handel).   
----------

De herhaalde opmerkingen over het beëindigen van de aanwezigheid van Walen op Vlaamse bodem laat weinig twijfel bestaan over wat er met de Walen in de geannexeerde gemeenten zou gebeuren, ten minste toch met hen die zich niet tot Vlamingen wilden laten assimileren. Misschien waren de nuchtere Duitsers nog het duidelijkst. In de top van het bezettingsbestuur nam men aan dat er geen andere weg was dan een grootscheepse uitdrijving. Dat werd voor de activistische leiding niet verborgen gehouden. Tijdens de vergadering van de Commissie van Gevolmachtigden op 6 april 1918 verklaarde Verwaltungschef Schaible dat de “franskiljons, vooral te Brussel, zullen moeten uitwijken”. Het was niets meer of minder dan een evidentie⁽²⁸⁾.

----------
⁽²⁸⁾Commissie van Gevolmachtigden, 6 april 1918, (AMVC, dossier Raad van Vlaanderen R 1008 H, nalatenschap J. De Decker 96871/10).
----------

De afloop van de oorlog sloeg alle Duitse en activistische plannen de bodem in. Toen de geallieerde opmars eenmaal een feit was, werden bepaalde Vlaamse regio’s zelfs geconfronteerd met vluchtelingen uit Frankrijk die door de bezetter daarheen werden gestuurd. Het Propagandabureel van de provincie Antwerpen raakte in paniek : “De Franse vluchtelingen, die thans in onze Vlaamse gemeenten onderdak vinden, vormen een ware pest voor de activistische werking. Al wat wij tot hiertoe hebben opgebouwd wordt door hen vernield. In sommige gemeenten gaat het nu veel slechter dan bij het ontstaan der beweging”⁽²⁹⁾. Daardoor kon men immers niet langer meer verhelen dat het Westfront in beweging was in de richting van Duitsland en dat het met het activisme nu snel afgelopen zou zijn. De geallieerden rukten op.

----------
⁽²⁹⁾Verslag propagandabureel Antwerpen, 8 september-14 september 1918 (ARA, archief Raad van Vlaanderen, D134/1).
----------

Wat zou het geworden zijn wanneer de Duitsers wel stand hadden gehouden of zelfs een overwinning hadden geboekt ? Al in mei 1917 konden de activisten kennis nemen van het politieke testament van de pas overleden Moritz von Bissing, gewezen gouverneur-generaal van België en voedstervader van het activisme. Daarin blikte de Duitser vooruit en toonde zich een onomwonden voorstander van een totale beheersing van het Belgische grondgebied door Duitsland. In de nog komende oorlogen had het Reich dit grondgebied nodig als Aufmarschraum. De Vlamingen, waarvan er velen volgens hem bereid waren zich in de Duitse machtspolitiek in te schakelen, moesten als Germanen het Duitse Volkstum versterken. Verduitsing moest hen opgedrongen worden op dezelfde manier als indertijd in België het verfransingsproces had plaatsgegrepen. De Vlamingen zouden zo weer “Nederduitsers” worden. Daarvan was de inpassing in de Duitse eenheidsstaat na 1870 een groot succes geweest. Enige vorm van onafhankelijkheid was niet gewenst. De latijnstalige Walen en verfranste Vlamingen moesten zelf uitmaken of ze zich eveneens wilden aanpassen aan de germanisering “oder ob sie vorziehen, Belgien zu verlassen. Wer im Lande bleibt, muss sich zu Deutschland und nach absehbarer Zeit zum Deutschtum bekennen”⁽³⁰⁾.

----------
⁽³⁰⁾Das Grössere Deutschland. Wochenschrift für deutsche Welt- und Kolonialpolitik. Uitgegeven door W. Bacmeister, Pruisisch volksvertegenwoordiger. Op het wikkeltje stond : “Politisches Testament der Generaloberst von Bissing”, gedateerd op 19 mei 1917, nr. 20, vierde jaargang. Zie meer bepaald p. 615, 619, 623.
----------

Dat was klare taal, maar de activisten deden of ze het niet gelezen hadden en troostten zich met de gedachte dat niet elke Duitser zich zo expansionistisch uitsprak. Bovendien hoopten ze voldoende macht en posities te kunnen verwerven om een voldongen feitenpolitiek te kunnen voeren. De uitslag van de oorlog bleef bovendien lange tijd hoogst onzeker. Een totale Duitse overwinning lag niet voor de hand, maar een geallieerde was dat nog minder in activistische ogen. Toch begaven de Duitse legers het in de herfst van 1918. Dat was een schokkende ervaring voor de activisten want ze hadden heel hun toekomst op de Duitse macht gebouwd.

Einde deel (2) ...wordt vervolgd...!!

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)

Begin deel (3) ...Het vervolg...!!

V. Het interbellum

De activistische pogingen om Vlaanderen van alle Franstaligen te zuiveren en de taalgrens zuidwaarts op te schuiven, zorgde voor blijvende verbittering bij de Walen en bij de Franssprekenden in Vlaanderen. De Duitsers waren zich daarvan bewust. Na afloop van de oorlog riepen ze hun administratieve top van de bezettingstijd weer bijeen voor een evaluatieronde. Von Haniel, administratief de gelijke van Schaible en sinds de bestuurlijke scheiding bevoegd voor Wallonië, wees er op dat de geruchten over Vlaamse annexaties in het taalgrensgebied voor onrust hadden gezorgd in Wallonië. Vooral “der Idee der flämischen Brücke. Man wollte ein gebiet schaffen, um zwischen Deutschland und Flandern eine Verbindung herzustellen” werd als zeer bedreigend aanzien. Er was zelfs een Wallingantische reflex merkbaar die al tijdens de oorlog deze activistische aspiraties wilde tegengaan. Daarvoor werd zelfs Duitse hulp ingeroepen⁽³¹⁾.

----------
⁽³¹⁾Verslag van een vergadering ter evaluatie van de Flamenpolitik, z.d., in aanwezigheid van Schaible, von Haniel, Asmis, Oszwald, Hasse, Rogge, Jagow, Breuer (SOMA, Osoby nr. 12-55/2/38). Voor deze wallingantische reactie, zie ondermeer de oproep van het “Comité de Défense de la Wallonie”, met ondermeer Paul Ruscart, afgedrukt in het activistische dagblad Gazet van Brussel, 22 maart 1918.
----------

De Waalse afkeer voor het flamingantisme werd door het activistische expansionisme torenhoog opgezweept. Toen na november 1918 bleek dat de Duitse nederlaag niet betekende dat de Vlaamse beweging van de aardbodem verdween, irriteerde dat de Walen zeer. Die animositeit verminderde de daarop volgende jaren niet. De vooraanstaande activisten waren naar Duitsland of Nederland gevlucht, voerden van daaruit verder agitatie en bleven hun tegen Wallonië en de Belgische staat gerichte politiek aanprijzen. Zij vonden daarvoor bereidwillige oren in het Vlaams-nationalisme dat zich na de oorlog politiek profileerde en een eigen partij oprichtte in de vorm van het Vlaamsche Front. Het activisme slaagde erin, door zich het imago aan te meten van een belangenloos idealisme, zich te laten aanvaarden als het richtinggevende principe van het Vlaams-nationalisme dat hoe langer hoe meer anti-Belgisch werd. Die radicalisering werd gestimuleerd door het opnieuw oprukken van het Frans na november 1918.

Tegen die achtergrond spraken de Vlaamsgezinden niet meer van gebiedsuitbreiding ten koste van de Franstaligen. Ze richtten zich nu eerder op de Kempense heide die vruchtbaar kon gemaakt worden en waar de opkomende mijnbouw met bijhorende industrie en handel snel veel volk zou nodig hebben. De kans dat er Walen en andere buitenlanders zouden inwijken was groot en dus moest het terrein zo vlug mogelijk bezet worden door Vlamingen. Het Vlaamsche Front zou dat in zijn verkiezingspropaganda als een heus programmapunt naar voor brengen : “Vlaanderen en Brabant zijn te dicht bevolkt. De Kempen te weinig... De overbevolking van West-Vlaanderen doet beter te koloniseren in de Kempen dan in Noord-Frankrijk”. De diepe afkeer voor bevolkingsverlies door de integratie van taalgenoten in een anderstalige omgeving was intens aanwezig⁽³²⁾.

----------
⁽³²⁾Het Vlaamsche Front. Weekblad. Orgaan van het Vlaamsche Front. Antwerpsche tak. Geen datum, als pamflet gebruikt ter voorbereiding van verkiezingen, vermoedelijk in 1921. Zie dienaangaande ook L. VANDEWEYER, Steenkoolmijnen, politiek en migratie in limburg. Een historische bijdrage betreffende politieke macht... en de vrees ze te verliezen, te publiceren in het verslagboek (als nummer van Limburg, Driemaandelijks tijdschrift uitgegeven door de v.z.w. Federatie van Geschied- en Oudheidkundige Kringen van Limburg, te verschijnen in de loop van 1998) van het colloquium ‘Migratie in Limburg’ op 25 oktober 1997 in LUC Diepenbeek.
----------

Die afkeer was ook merkbaar in flamingantische middens die tot de katholieke partij behoorden. In de jaren twintig deden vele priesters hun best om de uitgeweken Vlaamse arbeiders in Wallonië’s industriestreken Vlaams en katholiek te houden. Zij kregen daarbij de steun van flamingantische tenoren als Frans Van Cauwelaert en Aloys Van de Vyvere. De katholieke beweegredenen waren daarbij de krachtigste motor. Op het congres der Christelijke Sociale Werken in Luik van 3 juli 1921, werd nadrukkelijk gepleit voor ondersteuning vanuit Vlaanderen om het assimileringsproces waaraan de Vlaamse uitgeweken arbeiders blootstonden, te doorbreken⁽³³⁾.

----------
⁽³³⁾Verslag in De Vlaamsch-Nationale gedachte, september-oktober 1921, p. 15 e.v. Dit blad verdedigde de activistische erfenis. Zie ook het “Werk der Vlamingen”, dat het bisdom Gent organiseerde in Frankrijk, om de uitwijkelingen katholiek te houden. Het ‘Vlaams’ was daarvoor een geëigend instrument. Zie hierover het artikel van ir. Frans Van Horenbeeck vanuit Parijs in het flamingantische weekblad Nieuw Vlaanderen, 19.IX.1936.
----------

De integrale Waalse vrijzinnige pers was daar uiteraard heftig tegen gekant. Met Elie Baussart stond er echter ook een Franstalige katholieke wallingant op die zich tegen deze non-integratie-strategie verzette. Het activisme had hem, zoals zovele Walen, verontrust en geërgerd en hij wilde een Waals eenheidsfront tegenover de Vlaamse dreiging. De Franse cultuur moest verdedigd worden en de Germaanse invloed tegengewerkt. De organisaties die Vlaamse migranten in de Waalse industriegebieden probeerden te verenigen, irriteerden hem mateloos. Hij vreesde bovendien niet alleen de arbeiders, die aangesproken werden door het Werk der Vlamingen, maar ook boerenkolonisatie, gestimuleerd door de Boerenbond. Voor de Wallinganten was de Vlaamse dreiging nog altijd immanent aanwezig⁽³⁴⁾.

----------
⁽³⁴⁾Belangrijke teksten van Baussart en een inleiding in “Raciner” les Wallons. Elie Baussart, préface de Micheline Libon, in de Collection écrits politiques wallons, uitgegeven door het Institut Jules Destrée, 1993.
----------

Baussarts uitroepen tegen het Vlaamse imperialisme in zijn blad, La Terre Wallonne, werden in Vlaanderen op enig meesmuilen ontvangen. De Vlaamsgezinden voelden zich immers helemaal niet zo sterk dat ze Wallonië via hun uitwijkelingen konden bedreigen. Typerend daarvoor zijn de reacties in Het Vlaamsche Land dat onder invloed stond van de ideeën van de gematigde katholieke activist Lodewijk Dosfel. Het blad vond het maar normaal dat de uitgeweken Vlamingen hun eigen aard niet wilden inruilen voor de latinisering die hen immers in decadentie en immoraliteit zou storten : “Wallonië moet maar zedelijk zijn, dan moeten wij onze Vlamingen voor hen niet op hun hoede zetten. En Wallonië moet maar wat meer kinderen voortbrengen, dan zal er voor die gehate Vlamingen geen plaats zijn bij hen. Want nu sterft Wallonië”. Zelfs Vlaanderen werd door een teruglopend geboortecijfer bedreigd. De beschuldiging dat de Vlamingen van plan waren om Wallonië te koloniseren was belachelijk, gelet op de neomalthusiaanse invloed in Vlaanderen. Daar werd de francofonie zelfs voor verantwoordelijk geacht : “De Vlaamse haat voor het kind en de Vlaamse zedelijke huwelijkheidslafheid wortelen wel in de menselijke zwakheid, maar ook grotendeels in de overwaaiende Franse, zeg maar Latijnse, cultuur, die ons verpest”⁽³⁵⁾.

----------
⁽³⁵⁾Bijvoorbeeld in Het Vlaamsche Land, 23.I.1926 : “Wallonië wordt al bang” door Pieter Van de Rivieren, en op 18 september 1926 : redactiestandpunt “Imperialisme-panflamingantische uitkijk”.
----------

In Vlaams-nationalistische ogen was België slechts de voorpost van een agressief Frankrijk, een staat zonder eigen karakter of bestaansrecht. Solidariteitsgevoelens met de landgenoten die tot de Latijnse cultuurkring gerekend werden, lagen dan niet meer voor de hand. Bovendien was een wederom sterk geworden Duitsland een bondgenoot die de internationale kaarten grondig kon herschudden. De jaren dertig zagen er heel anders uit dan de tot moedeloosheid stemmende jaren twintig. Het voorbeeld van Hitler-Duitsland werkte inspirerend. Over de Rijn werd de Lebensraum-retoriek gehuldigd die zo nauw aansloot bij de idee van een autarkisch imperium, een gedachte die Groot-Nederlanders graag koesterden. Er werd in Hitler-Duitsland ook aangenomen dat die Lebensraum mocht en moest veroverd worden ten koste van minderwaardige of gedenereerde volkeren. Voor de Duitsers waren dat de Slaven, in Groot-Nederlandse ogen konden dat de gedegenereerde Latijnen bezuiden de taalgrens zijn. Het ‘volk’ en de Germaanse stamverwantschap werden in Duitsland opgehemeld als richtinggevende principes en dit culmineerde in de ideologie van de etnische zuiverheid. De agressie tegenover de Duitse joden, die velen van hen de grens overdreef, illustreerde dat.

Dit Duitsland werd beschouwd als een politieke en militaire bondgenoot met het oog op een machtsgreep in België, al dan niet in het kader van een oorlog op het Europese continent. De Vlaams-nationalisten hadden zich sinds 1933 grotendeels gegroepeerd in het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) en dat bleek electoraal aantrekkelijk voor een vrij belangrijke minderheid in Vlaanderen. Staf De Clercq was de autoritaire leider van deze partij. Als gewezen militant van de Algemeen Nederlands Verbond-actie aan de taalgrens vóór 1914 was hij in de jaren twintig onder activistische en autoritaire invloed gekomen. Hij weigerde zich neer te leggen bij de taalsituatie zoals die in de loop der generaties was gegroeid. Op 16 oktober 1930 schreef hij nog aan de latere Vlaams-rexistische leider Pol De Mont : “Wij zullen, als ‘t God belieft, Brussel heroveren ”⁽³⁶⁾. De Clercq verbond zichzelf en zijn partij met Duitsland⁽³⁷⁾.

----------
⁽³⁶⁾De Clercq aan de Mont, 16 oktober 1930 (AMVC dossier Staf de Clercq C 2845).

⁽³⁷⁾Zie voor dit proces B. DE WEVER, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe orde. Het VNV 1933- 1945, Tielt, Gent, 1994, p. 191-201 en p. 310-342
----------

Het nationaal-socialistische Duitsland liet zien dat er een ommekeer mogelijk was en dat dwong bewondering af. Het gaf door een bewuste bevolkingspolitiek ook een antwoord op de demografische zorgen die in radicale flamingantische kringen al leefden sinds de late 19de eeuw. Het VNV richtte er zelfs de organisatie, Vlaamsche Kinderzegen voor op. Die prees zich aan met een opmerkelijk agressieve retoriek : “Waarom een Vlaamse Bond voor grote gezinnen ? Het Waalse volk pleegt zelfmoord. Wallonië sterft uit, en alle hoop op genezing is ijdel. Wallonië verliest aan bevolking een stad als Doornik. Vlaanderen leeft nog. Er zijn in Vlaanderen nog steeds meer wiegen dan doodskisten”. En dat wilden ze zo houden door de gehuwde vrouw thuis te houden, een prima middel in de strijd tegen de kinderbeperking en de werkloosheid. “Vlaanderen leeft door zijn christen grote gezinnen. Wallonië sterft door zijn neutraliteit in de opvoeding”⁽³⁸⁾.

----------
⁽³⁸⁾Omzendbrief van Vlaamsche Kinderzegen Gouw Limburg (z.d. eind 1938-begin 1939). Deze tekst was gericht tegen de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Die zou te liberalistisch geïnspireerd zijn en te militaristisch, met bovendien socialisten en liberalen in de leiding (KADOC, archief mgr. P.J. Broekx, nr. 9.5.8.).
----------

De logica van dergelijke redenering loopt uit op het besluit dat Vlaanderen dan overbevolkt zou raken en Wallonië onderbevolkt. Vooralsnog was er echter niet openlijk sprake van nieuwe kolonisatiegronden voor Vlamingen op de naburige Latijnse bodem. Om dat te kunnen doen zonder verlies van de uitgewekene was immers politieke macht nodig en die had het Vlaams-nationalisme vooralsnog niet. Staf De Clercq liet het VNV afzijdig blijven van het democratische politieke leven omdat alleen de absolute macht hem voldoende was. Die zou binnen bereik komen wanneer de Duitsers, via een militaire interventie, de macht van de Belgische staat zouden breken. Dat ogenblik kwam eraan in mei 1940.

VI. Nationaal-socialisme en Lebensraum in Vlaanderen

Het Vlaams-nationalisme stapte onmiddellijk in de collaboratie met de bezetter en dat lag in de lijn van de vooroorlogse politieke opstelling. Hoezeer het Lebensraumdenken, het ‘bloed’ en de ‘bodem’, in Vlaams-nationalistische kringen was binnengedrongen, bleek toen Staf De Clercq in de loop van juni 1940 een uitvoerige nota, een ‘memorandum’, schreef waarin hij een grootschalige etnische zuivering bepleitte. Wallonië kon leeg gemaakt worden zodat huizen en boerderijen aan de koloniserende Vlamingen konden geschonken worden. De uitgedreven Walen konden verplaatst worden naar de dun bevolkte zuidelijke departementen in Frankrijk. Dit memorandum was bedoeld voor de bezettingsadministratie⁽³⁹⁾.

----------
⁽³⁹⁾Het memorandum wordt besproken in : B. DE WEVER, Staf De Clercq, Brussel, 1989, p. 165 en B. DE WEVER, Greep naar de macht, Tielt, Gent 1994, p. 354-356.
----------

De Clercq was overigens lang niet de enige die dergelijke gedachten koesterde en bereid was ze bij de Duitsers te propageren. De gewezen activist Adelfons Henderickx schreef op 26 juni 1940 aan Karel Heynderickx, Reimond Speleers en Bob Van Genechten - eveneens mensen die in de vorige oorlog de Duitse kaart hadden getrokken - dat hij nu mogelijkheden zag voor boerenkolonisatie in Frans-Vlaanderen en in Wallonië. Dat zou vlot gaan : “Na enige decennia ware Wallonië een Vlaamse streek. Daartoe ware het stelsel der volksverplantingen niet eens nodig”. Gedwongen volksverhuizingen waren de radicaalste, maar - gaf hij toe - ook de moeilijkste en onbillijkste manier. De Duitsers moesten te overhalen zijn voor een dergelijke geografische expansie van de Nederlandssprekenden. Ze hadden zonder twijfel ingezien dat een uitgebreider, geheel Germaans Groot-Nederland een strategisch voordeel voor Berlijn was : “Zij moeten toch ook weten dat, indien de lage landen aan de Noordzee (Van Duinkerke of nog hoger af) tot den Dollert, één land vormden, machtig ook door zijn koloniën (Oosten West-indië, Kongo en Zuid-Afrika ?) een met het Grote Duitse Rijk verbonden staat vormden, dit een onoverwinnelijke vesting zou zijn tegen het overmoedige Brittanje en tegen een mogelijk heropkomend Frankrijk tevens”. Henderickx had Mein Kampf gelezen en dat deed hem geloven dat de Duitsers hun “overdreven goedheid en vergevingsgezindheid” hadden afgelegd en dus wel bereid zouden zijn tot het nemen van harde maatregelen. Herinnerde hij zich hierbij de Duitse terughoudendheid tijdens de Eerste Wereldoorlog telkens de activisten grensverschuivingen en uitwijzingen kwamen vragen⁽⁴⁰⁾?

----------
⁽⁴⁰⁾Documenten afkomstig van Robert-Paul Oszwald (SOMA, Osoby 1255/2/57).
----------

Een nog belangrijker verschil met ’14-’18 was dat de Duitsers nu wel degelijk de oorlog op het Westfront gewonnen hadden. Frankrijk had zich overgegeven en België was geheel bezet. Berlijn had een militair bezettingsbestuur in Brussel ingericht dat ook de twee noordelijkste Franse departementen onder zijn bevoegdheid had. Mét Frans- Vlaanderen dus en dat laatste werd als een vingerwijzing opgevat. De Frans-Vlamingen waren ditmaal dus wel binnen Duits bereik. De leider van het plaatselijke flamingantisme was priester-dichter Jean-Marie Gantois. Deze was al sinds de helft van de jaren dertig racistisch ingesteld en hield van ‘geopolitieke’ beschouwingen⁽⁴¹⁾.

----------
⁽⁴¹⁾E. DEFOORT, “De Vlaamse Beweging in Frankrijk tussen mythografie en historiografie”, in Wetenschappelijke Tijdingen, 1984/1, p. 27-34.
----------

Gantois bepleitte bij de Duitsers eveneens de noodzaak Noord-Frankrijk te beschouwen als “zukünftige flämischen Kolonizationsboden”. Dat deed hij bijvoorbeeld tegenover Wolfgang Reese en Franz Petri, vertegenwoordigers van het Duitse bezettingsbestuur in Brussel, die hem bezochten in het midden van juni 1940. Noord-Frankrijk moest onderdeel worden van de Dietse volksstaat zoals hij hem droomde. De nieuwe grens moest aan de Somme liggen, veel zuidelijker nog dan de bestaande taalgrens. Dat was nodig om strategische en geopolitieke redenen. Het gebied zou dan gegermaniseerd worden door kolonisatie. De verder weg in Frankrijk wonende Vlaamse boeren moesten, aldus Gantois, teruggehaald worden en ten noorden van de Somme een boerderij en gronden ontvangen. Zijn Vlaamsch Verbond was dan bereid om een nauwe en duurzame samenwerking - ook militaire - met de Duitsers aan te gaan⁽⁴²⁾.

----------
⁽⁴²⁾Rapport van de Duitse “Flamenfreund” en informant Alfred Töpfer aan Standartenführer P. Minke van de Volksdeutsche Mittelstelle, 4 juni 1940 (Als noot 40).
----------

De bezettende overheid maakte evenwel na heel korte tijd al duidelijk dat dergelijke plannen tot annexaties, boerenkolonisatie en etnische zuiveringen niet aan de orde waren. Over de grenzen en de politieke toekomst van de Lage Landen zou later beslist worden. De oorlog tegen de Britten ging voor.

Het verbod vanwege de bezettingsautoriteiten was niet van aard om de aspiraties te matigen. Wel werd er door de betrokken Vlamingen naar andere, hoger geplaatste, Duitse instanties gezocht. Die waren te vinden in Berlijn, bij partij-instanties en de SS. Cyriel Verschaeve, ondertussen uitgegroeid tot een icoon van het Vlaamsnationalisme, zette in de tweede helft van augustus 1940, zijn ideeën op dat vlak op papier. In Vlaanderen woonde volgens hem geen zuiver volk meer omdat het besmet was door vreemd bloed : “de ontelbare vreemde cellen der verfranste huisgezinnen”. Verschaeve noemde dit “bloedvergiftiging” en dat was de schuld van België, “een onnatuurlijk gevormde staatsmacht... die de Vlaamse bloedmacht onder de knie houdt”. De Walen waren : “onze uitzuigers, de beletters van onze ontwikkeling, onze verachters en bloedsvijanden”. De Vlaamse “bloedmacht” moest terug ademruimte krijgen en dat kon door meer “Lebensraum” te scheppen. Hij wilde Frans-Vlaanderen terug hebben. Op die manier kon Vlaanderen uitgroeien tot een “vooruitgeschoven bolwerk van ‘t Germaans bloed”. Dat bolwerk moest zo sterk mogelijk worden door heel het oude Frankenland - het rijk van Clovis - weer Germaans te maken. Dat hield de leegmaking van Wallonië in en de deportatie van deze bevolking naar het Franse kernland : “Zij hebben met de ziel reeds lang Frankrijk als hun land gekozen. Dat zij er heen gaan; er is plaats te over en er zal voor hen daar heil zijn, en voor ons komt hun plaats open volgens de simpele wetten van leven en dood, de twee echte koningen der wereld”⁽⁴³⁾.

----------
⁽⁴³⁾De tekst werd destijds niet afgedrukt in de Verzamelde werken van Verschaeve, al kende uitgever Dirk Vansina hem wel. Hij werd uitgegeven door R. DE DEYGERE, “‘Het uur van Vlaanderen’ : Vlaanderen in het Duits- Europese Rijk volgens Cyriel Verschaeve”, in Wetenschappelijke Tijdingen, 1982/1, p. 1-14.
----------

Gantois zocht eveneens meer radicale partijfiguren op om hem te steunen in zijn plannen. Op 20 augustus 1940 pleitten hij en zijn medestander, de geneesheer Pieter Blanckaert, nogmaals voor het vestigen van een nieuwe taalgrens bij de Somme en de nodige etnische zuiveringen. Daarbij wees hij ook op zijn publicaties in die zin. Als Arnold Decleene publiceerde hij Le règne de la race dat zijn achterban van zijn inzichten moest overtuigen. Onder het pseudoniem Beileveld schreef hij het manuscript Wie weit reicht die Südostgrenze der Niederlande dat zijn ideeën moest propageren in bredere Duitse kringen. Dat de Militärverwaltung hem hinderde in het verspreiden van dergelijke standpunten, ontstemde hem zeer⁽⁴⁴⁾.

----------
⁽⁴⁴⁾Brief van 7 september 1940 en nota van 20 augustus 1940 vanwege een Duitser (naam onleesbaar), “Westreferent” van de Volksbund für das Deutschtum im Ausland (Documenten afkomstig van Oszwald (SOMA, Osoby Dossier 1255/2/57).
----------

Staf De Clercq stelde zijn Lebensraum-imperialisme openlijk voor aan zijn achterban in de vroege lente van 1941. In een toespraak in Ieper kwam hij uitvoerig terug op de Vlaamse “nood aan grond”. De tekst werd integraal op de frontpagina van de partijkrant Volk en Staat afgedrukt met de bedoeling de partijleden en heel het Vlaamse publiek er van in kennis te stellen. De gedachtengang kennen we ondertussen al : net zoals de Duitsers had het levenskrachtige Vlaamse volk nood aan levensruimte en die was voorhanden in de directe Noord-Franse omgeving waar de gronden onderbenut werden omwille van de teruglopende bevolking. Het enige wat moest gebeuren was een “volksopschuiving”. Hij stelde retorisch de vraag : “Waarom zou de toestand in Frankrijk niet gesaneerd worden door de verhuizing uit de Noorderdepartementen, aldus voor de Nederlanden de broodnodige grond vrijlaten”. Hij gaf toe dat het weliswaar de Duitse Führer, Adolf Hitler, zou zijn, die “aan ons Nederlandse volk de ruimte zal geven waarop het door zijn levenskracht recht heeft om in welvaart te leven”. De eerste begunstigden van die doortastende kolonisatieplannen waren de Vlaamse boeren. Staf De Clercq was zeer lyrisch over de landbouwers die hij het “gezondste” deel van een volk achtte. Ze mochten in het veroverde land grote stukken grond en boerenwinningen verwachten. Hij was wel wat voorzichtiger wat Wallonië betrof. De bezetter had ondertussen immers ook Rex aangetrokken als collaborerende beweging. Wel vond de VNVleider dat Vlaamse boeren zich moesten kunnen vestigen in Wallonië “met dien verstande dat hun Nederlandse aard totaal bewaard blijve”. Met doorgedreven taalfaciliteiten dus⁽⁴⁵⁾.

----------
⁽⁴⁵⁾Volk en Staat, 1.IV.1941 : “Staf De Clercq belichtte te Ieper onzen nood aan levensruimte”.
----------

Het militaire bezettingsbestuur bleef terughoudend omdat de generaals het bezette land rustig wilden houden zodat het maximaal kon bijdragen aan de Duitse oorlogsinspanning. De door de Vlaams-nationalistische leiders gevraagde etnische zuiveringen zouden tot grootscheepse onrust leiden, nog onafgezien van de omvangrijke inzet van troepen en transportmaterieel die daarbij nodig zou zijn. Het kwam er daardoor nooit van om in Wallonië of Noord-Frankrijk planmatig met de gevraagde etnische zuiveringen te beginnen, al bleven de geruchten circuleren⁽⁴⁶⁾. In september 1944 werden de Duitse troepen verdreven door de geallieerde legers. 1945 bracht de totale Duitse nederlaag.

----------
⁽⁴⁶⁾Volgens H. VAN GOETHEM en J. VELAERS, Leopold III, de Koning, het Land, de Oorlog, p. 613, vreesde koning Leopold III op 13 maart 1941 dat er grootscheepse volksverhuizingen voor de Walen op til waren.
----------

VII. De geschiedenis blijft leven

In België was de reactie tegenover de collaboratie heftig. Opnieuw zou een meerderheid in een aantal van oudsher Vlaamse of Plat-Dietse gemeenten aan de taalgrens of rond Brussel voor opname in het Franstalige of het taalgemengde gebied. Vlaanderen werd weer wat kleiner. De anti-Belgische geest die de collaboratie had gevoed, verdween evenwel niet. Daarvoor had ze veel te oude en te diepe wortels in de geschiedenis van de Vlaamse beweging en bovendien werd zij blijvend gevoed door het opdringen van de Franstaligen die bleven ijveren om de taalgrens naar het noorden te verschuiven. De gewezen collaboratie slaagde erin om de volgende jaren geleidelijk het algemene culturele klimaat in katholiek Vlaanderen te beïnvloeden waardoor haar oorlogsverleden in een gunstig daglicht kwam te staan⁽⁴⁷⁾.

----------
⁽⁴⁷⁾Zie hierover L. VANDEWEYER, Amnestie voor oorlogsfeiten. Een probleem van ‘verzoening’ voor de kerk in België ?, in R. BURGGRAEVE en J. DE TAVERNIER, Terugkeer van de wraak ? Een tijd verscheurd tussen revanche, vergelding en verzoening, Averbode 1996, p. 186-214.
----------

In een interview over etnische conflicten met Knack, op 20 december 1995, zou prof. Eugeen Roosens, antropoloog van de Leuvense universiteit, op de vraag of de structuur die in het vroegere Joegoslavië de etnische zuiveringen schraagde, ook in ons land te vinden is, antwoorden met : “natuurlijk”. Er konden zich best gebeurtenissen voordoen die de vrees voor agressie ten opzichte van de eigen etniciteit zou doen oplaaien en die angst vormde dan een sterke voedingsbodem voor een conflictuitlokking. Westerse zelfgenoegzaamheid was onterecht : “We moeten niet te veel rekenen op de redelijkheid van de mensen. Als we zien dat degenen die zich ‘strijdbare Vlamingen’ noemen, en die zich voorhouden dat hun groep verdrukt is geweest, geen enkele moeite hebben om anderen te verdrukken”. Het feit dat de Vlamingen geen enkele les trokken uit het eigen verleden stemde hem heel pessimistisch. Op de vraag of het succes van het Vlaams Blok dan wortels had in de mechanismen die elders gebruikt werden om een volkerenmoord uit te lokken luidde zijn antwoord : “Zeker”.

De resultaten van dit historisch overzicht bevestigen zijn opmerkingen. Er zijn inderdaad dergelijke feiten in de geschiedenis van de Vlaamse beweging waar te nemen. Al van vóór 1914 werd er in het Vlaamsgezinde kamp gedacht in machtstermen waarbij demografische ontwikkelingen, migraties en grondgebied een belangrijke rol speelden. De taalstrijd werd gezien als een onderdeel van de eeuwenoude en onherroepelijke strijd tussen de ‘Germaanse’ en ‘Latijnse’ rassen. Het was tevens een onontkoombaar conflict tussen Vlaamse zedelijkheid en godsdienstzin en Waalse vrijzinnigheid en zedeloosheid. Dat uitte zich ondermeer in de kinderrijkdom - of het gebrek daaraan.

Het is geen toeval dat veel van de mensen die daarvoor gevoelig waren, bereid bleken tot ‘Germaanse’ samenwerking met de Duitse bezetter tijdens de Eerste Wereldoorlog. In hun ogen moest deze samenwerking leiden tot een Vlaamse staat, versterkt en beveiligd door een reeks annexaties die verantwoord werden met historische, etnische, economische en militaire argumenten. Wie taalkundig en etnisch niet in dit imperialistische Vlaanderen paste en weigerde zich te laten assimileren, moest emigreren, goedschiks of kwaadschiks. Dat Vlaams expansionisme zou ten koste gaan van Wallonië en van Frankrijk. De macht om een dergelijk beleid uit te voeren ontbrak echter en de Duitse terughoudendheid was een doorslaggevende belemmering.

Tijdens het interbellum verdween het etnische criterium en de imperialistische gedachtengang niet en het Groot-Nederlandisme was daar de exponent van. Toen de nodige macht weer voorhanden leek na de invasie en bezetting door het nationaalsocialistische Duitsland in 1940, werden de pleidooien voor gebiedsuitbreiding en etnische zuivering weer met kracht hervat, grootscheepser en radicaler dan tijdens het activisme. Maar ook nu waren er voor de Duitsers militaire en economische redenen om van de uitvoering geen werk te (laten) maken binnen afzienbare termijn.

Wat er zou gebeurd zijn, ware de loop van de militaire gebeurtenissen anders geweest, kunnen we slechts gissen. De joden en de zigeuners in België zijn wel degelijk het slachtoffer geworden van etnische zuivering met de hulp en onder applaus van Vlaamsnationalistische collaborateurs. De bedreiging ten opzichte van Walen en Noord- Fransen was reëel en dit had kunnen leiden tot een bijzonder gevaarlijke situatie voor ettelijke miljoenen mensen.

Het zou een misvatting zijn deze voorstellen tot etnische zuivering te beschouwen als een toppunt van ‘de dwaasheid van de macht’. Er zat wel degelijk rationaliteit in. Etnische zuivering was (en is) een nuttig instrument in het veroveren en verzekeren van macht. Elke Vlaming die de baan kreeg van een weggezuiverde of ging wonen in huizen van uitgedrevenen of in gebieden die geännexeerd waren, moest, omwille van zijn toekomst, de collaboratie met hand en tand verdedigen. Dat was zo tijdens de eerste zowel als tijdens de tweede Duitse bezetting. Staf De Clercq had dat uitstekend begrepen toen hij zijn expansionisme in het openbaar ontvouwde in Ieper en het koppelde aan zijn plannen om de erfeniswetgeving zodanig te hervormen dat boerderijen alleen door de eerstgeboren zoon konden overgeërfd worden. Als de Vlaamse boerenzonen, die later in het rijtje van kinderen kwamen, in de landbouw bedrijvig wilden blijven, konden ze, door de goede zorgen van het VNV, elk een boerderij met gronden ter beschikking krijgen in veroverd en etnisch gezuiverd gebied. Hoeveel mensen zouden daarvan dan de vruchten plukken ? Ze zouden meteen ook hopeloos gecompromitteerd zijn en gedwongen de hardnekkigste verdedigers van De Clercqs partij en zijn expansionistische politiek te worden.

Dat deze ideeën werden gestimuleerd door het opdringen van de Franstaligen in van oudsher Vlaamse gemeenten benoorden de taalgrens en rond Brussel is een feit. Maar dat is onvoldoende om als enige verklaringsgrond te fungeren. De plannen voor etnische zuivering wortelden in een geschiedenis van ‘germaanse’ - en deels ook ‘katholiektraditionalistische’ - meerderwaardigheidsgevoelens die al sinds vele decennia leefden in radicale flamingantische kringen.

BRON :
http://www.cegesoma.be/media%5Cchtp_beg%5Cchtp05/003_vandeweyer_chtp5.pdf

...

...& we kunnen nog straffer !!

Kom morgen nog eens terug !!

DOWLOAD :
...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...

Download-URL : Cyriel Verschaeve - Onsch Rozige Vlaemsch-Nationalistische Geweld...

09-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)

...

[p. 123]

1

Eindelijk, uiteindelijk, tenslotte, als puntje al lang stokdoof en stekeblind voorbij paaltje gedoold is, als alle geiten gemolken zijn, alle wijven drachtig, als aan alles al bijna een hopeloos einde is gekomen, een einde dat elk mogelijk post-factum uitgesloten heeft, elke mogelijke epiloog, een einde waarop niets meer volgt dan een roemloos, eerloos sterven in de eerste de beste goot, na zwalpen en zuipen, na Anna Vandervloedt en Rasta David waarvan ze denkelijk zwanger is, ze weet het zelf niet maar het wordt denkelijk een reggae-zwartje dat ze Saskia dan wel Bob wil noemen, er komen nog heel wat positieve vibraties aan te pas voor ze uiteindelijk in kommer en kwel en pijn en leed zal bevallen van het kind dat ze nu al jaren wil van om het even wie, al is het een kreupele bedelaar met een bochel of twee op z'n rug, en Bulderdrang en Alex Vanuxem en je vader en je moeder en die eeuwige rosse bietser en nog zo'n heel zootje ongeregeld, na slapeloze laveloze nachten bij Jean-Jaques, na twintig pitta-schotels in de Pitta-House, na Bleu van Kieslowski, na My Father is coming van die nieuwbakken Monika Treut, die een hele grote zal worden, nadat ik voor de zesde keer The unbelievable Truth van Hal Hartley heb gezien, na heel wat, wat zeg ik, na dagen en nachten kruipen op handen en voeten en pikkels en poten en werkloze kloten en haast uitgestorven pietzakken, ben je tot in de nacht van maandag dertien op dinsdag veertien september

[p. 124]

gesukkeld en gekropen, gestrompeld is het enige gangbare Nederlandse woord voor wat jij de afgelopen dagen allemaal hebt uitgespookt en uitgestoken, en wordt het tijd voor de rekonstruktie van datgene dat, zoals alles wat ooit gebeurd is en nog gebeuren zal, uiteindelijk onrekonstructueerbaar is en/of nooit meer te rekonstrueren valt, alles nog alleen een kwestie is van een haast hallucinant aantal details die niemand zich ooit nog te binnen kan brengen, kon te binnen brengen, zal kunnen te binnen brengen, ook niet voor het Hof van Kassatie, zelfs niet in beroep. En er zijn zo vreselijk veel hoven van dit en dat in dit land. Katrien Termonia weet er ook alles van. Katrien Termonia verdedigt mij altijd en overal en tegen alles en iedereen. Nu ook al tegen Gilbert, de klotepatron van café De Raaf. En die klootzak van een Louis Tobback, hier en nu in dit apeland te velde minister van Binnenlandse Zaken, die weet er ook alles van, zo blijkt uit wat hij zegt en verkondigt op TeleBarakstad. Dat je geen marihuana mag roken. En geen shit.
   Er zijn geen andere tijden, er zijn geen andere wijzen, geen andere vervoegingen dan die waaruit de taal nu eenmaal bestaat, anders bracht ik die ook nog te berde. Te berde. Stokoude uitdrukking. Zo versleten als je bijna zelf bent. Bijna veertig ben je, bijna dood met wat jij rookt en zuipt. En nu heb je al een skinhead. Kleuren, geuren, geluiden, de juiste woorden. En in laatste instantie onbeschrijfbaar, zoals haast alles waar we ons bloed, ons zweet en onze tranen in investeren zonder dat het ooit wat oplevert dan een luizig honorarium waar je een jaar moet op wachten of een pietepeuterig voorschotje waar je maanden moet over zaniken.
   Maar je beide uitgevers zeggen dat ze zakenmannen zijn en budgetten te beheren hebben, dat je laatste paar schoe-

[p. 125]

nen voorgoed naar de bom is zal hen worst wezen, jij schrijft de boeken, zij geven ze uit. Zo eenvoudig is het, en een bestseller ben je nu eenmaal nog steeds niet. Zoals die Lanoye met z'n vieze vuile vettige brillantinekuif of die Hemmerechts, die met haar veel te vette memmen die daar maar hangen te hangen, bijna tot aan haar navel. Hoe die voor twee jaar backstage een tong zat te draaien bij die dikke nek van een Joost Zwagerman. Je weet het nog maar al te best, je hebt het gezien, je ziet altijd alles. Nooit is er iets wat je niet ziet. Alles zie je met je astigmatische paar kijkers. Niets ontgaat je scheelkop.
   Zelf draai je nu geen tongen meer, het tongen draaien is je lang geleden vergaan, je pornoblaadjes heb je laast in de vuilniszak gestopt, in één van de zeven volle vuilniszakken die nu je keukentje bevolken, gisteren nog schoot er eentje in brand doordat je er je asbak in uitkieperde, ineens je hele kot vol rook en stank, gelukkig had je genoeg lege flessen Merlot bij de hand om het zootje te blussen, anders had je 't hele kot nog afgestookt. En dat zou er nu nog net aan mankeren, dat je 't hele huis in brand steekt. Je hebt nu al maar twee maanden meer om te verhuizen. En je weet niet eens naar waar. Met je hele puinzooi. Soms denk je, houd er helemaal mee op en ga vegeteren zoals iedereen. Toine en Guy Daems en Jean-Paul en de rosse bietser en zo, die allemaal, en nog veel meer, haast iedereen. Soms wou je dat je van negen tot vijf in een pakje en met een dasje en een aktentasje en een lunchpakket op een kantoortje werkte of dat je ganse dagen met blikken soep of pakken pasta zeulde in een of ander magazijn. En dat je 's morgens je vier boterhammen smeerde met salami of kaas en ze in je bazas stopte. Je kazak. Of godbetert smeerkaas van La Vache qui rit. De lachende koe. Twaalf kaasjes in een doosje. Maar de verse koffie is te heet en nog steeds kan je 'r niet van zuipen.

[p. 126]

Hij staat daar maar te staan in die Dublinse kop waar Malone op staat. Malone dies. Het einde van de westerse literatuur. Zoniet het allereerste begin.

Hoe ik mezelf vorige week woensdag stomdronken en zo stoned als een mammoet te kakken zette en uiteindelijk de hele toiletten onderkoste op de voorstelling van De Kleuren van de Zee van Bart Plouvier zal ik maar in het midden laten, overlaten aan de verbeelding van wie dit leest, van wie mij al langer kent dan vandaag en weet dat zulke dingen nu eenmaal soms gebeuren in mijn bestaan, hoe ik na afloop in het oor van Jooris van Hulle zat te schreeuwen in café Sportpaleis in Elversele, omdat ik hem per se wou tonen wat ik versta onder een hallucinante lokatie. Er zaten nota bene vijf troosteloze kierewieten aan de tapkast. We wachtten een vol half uur op de bediening. Tot ze uit het achterzaaltje kwam. Waar de baas denkelijk rustig de hele tijd had zitten schijten op z'n gemak, z'n huisje, z'n kabinet.
   Rudy van Schoonbeek en Vic Vandereijt waren er bij en zullen er wellicht ooit getuigenis over afleggen, als ze het al niet eerder welwillend zullen opslaan in de ondergrondse krochten van hun geheugen. Als het later niet in hun mémoires komt.
   Chris Boudewijns en Ronald Grossey en Helle weet-ik-veel waren er ook bij, Helle weet-ik-veel bleek niet te versieren, hoe jong en mooi ze ook was en hoe ik ook m'n best deed om haar te charmeren, Bart Plouvier en de Stoutste Verwachtingen gaven een weergaloze versie van Amsterdam ten beste, ik brulde in het oor van iedereen, ik ben ernstig gehoorgestoord en vaak, zeker als er overal wordt geroezemoesd, hoor ik mezelf niet, ten langen leste, na afloop, liet ik me uit Rudy z'n fantastische Audi 80 droppen aan café De Raaf en zoop me verder Lazerus. Het kotsen in

[p. 127]

Elversele, in het zaaltje boven de bibliotheek, had goed geholpen en ik was klaar om er opnieuw in te vliegen. En dus vloog ik er opnieuw in. In de Stella Artois.
Om zes uur die donderdagmorgen kroop ik in bed met m'n Lysanxia en m'n Etumine, geraakte van opwinding niet in slaap, stond om negen uur weer op, kleedde me aan en ging de hele verdere dag bij m'n vader en m'n moeder, zonder een enkel oog dicht te doen, op de sofa liggen luisteren naar Radio 2, om zes uur schafte de pot puree van wortelen met spek. Meestal zijn het schorsenelen met gebraad. Ik at haast niets. Ik eet meestal haast niets en slaap haast nooit.
   De rest doet er weinig toe, tegen acht uur nam ik een taxi naar café Tango op de Waalse Kaai omdat ik er had afgesproken met Anna Vandervloedt en Rasta David, we zouden samen naar Bulderdrang gaan kijken in de Pacific, Vandervloedt en haar pikzwarte Jamaïcaan kwamen niet opdagen, om negen uur, half tien, hing ik zo ziek als een hond op de vloer van de Pacific naar Bulderdrang te kijken, kroop tegen tien uur halverwege de show op handen en voeten de zaal uit, sukkelde ergens in de buurt een frietkot binnen, liet de baas in ruil voor een boulette en een berepoot een taxi bellen, geraakte weer thuis, viel tegen middernacht in slaap en stond pas vrijdag om drie uur in de middag weer op. Het week-end begon. Week-end in Barakstad, nooit weg, altijd prijs.

Alles wat je nu nog hebt is je zonnebril. En doorheen je zonnebril zie je alles nog zwarter dan het zo al is. Zwarter dan zwart. Zo zwart als pek. Bijna onzichtbaar. Zwarter dan asfalt, want tenslotte is asfalt alleen maar grijs.
   Morgen met de overschot van je reservebril en met de paar honderd frank die je nog hebt naar Optikon. Naar meneer Van Roosendaal. Kan je weer poefen. Krijg je wel een

[p. 128]

[advertentie]

[p. 129]

nieuwe bril van. Op afbetaling. Hij kent je al twintig jaar en hij weet hoe verschrikkelijk het is om astigmatisch te zijn in de hoogst mogelijke graad. Dat je dan zonder bril geen lap ziet.

Hebt ge de venster al toegedaan, zegt mijn moeder tegen mijn vader.
   's Morgens zet ze het raam van de slaapkamer aan de straatkant open en 's middags moet mijn vader het raam weer dichtdoen. Nu is het een uur of vier.
   Mijn moeder zit op de beenharde sofa in het woonkamertje te lezen in Roerloos aan zee van Jan Walravens, dat ik haar cadeau heb gedaan nu ik al m'n boeken aan 't weggeven ben. Omdat ik ze niet allemaal kan meenemen naar welk nieuw kruipkot dan ook. Want voor iets anders dan een beschimmeld kruipkot heb ik geen geld.
   Behalve de boeken die ik houd omdat ik ze vroeg of laat absoluut nog eens wil lezen, maar het zijn er bitter weinig, er zijn bitter weinig schitterende boeken die ik vroeg of laat, eerder laat, ooit nog eens wil lezen. Al de rest mag weg, buiten, de deur uit.
   Alle dagen moet ge dat tegen die vent zeggen, zegt mijn moeder, dat hij die venster toe moet doen.
   Mijn vader hangt met z'n wallen en z'n wangzakken en z'n snottebel, ongewassen en ongeschoren, over het blad van de tafel in het woonkamertje te lezen in de Geschiedenis van Amerika. Alles wil mijn vader weten over Amerika en het enige wat hij op een hele dag moet doen is de venster toedoen.
   Hij heeft de venster niet toegedaan en doet het nu meteen. Omdat mijn moeder anders gaat blaffen. En ze blaft al zo goed als de hele tijd. Hij loopt door de middenplaats en de slaapkamer en wringt het ráam dicht tegen de vliegen en

[p. 130]

een enkele, late mug. De laatste mug van september, maar bijten doet ze nog, steken kan ze nog, en dan heb je een muggebeet. En dan kan je niets anders doen dan krabben waar het jeukt, al is het op het roserode uiteinde van je piemel of in het diepste holst van je troosteloze kut. Eberhard van Groenendaal ligt op z'n rug op de bikkelharde sofa, z'n achterpoten ver uiteen, z'n klootjes ten toon gespreid, en hoopt dat iemand, wie dan ook, z'n buik zal strelen. De behaarde buik strelen van een sneeuwwitte hond. De allerdiepste zin van het allervolste bestaan. Behalve aanschuiven aan de kasse en wachten op de bus naar nergens, nooit meer.

Dagen en nachten en weken en maanden en zelfs jaar en dag kan je aan de lijn hangen met die lui van Tele-onthaal. 106. En dat is allemaal, allemaal kul. Dat zijn allemaal amateurs met een hart van steen. Die nergens wat van begrijpen. En wat moet je dan doen. Moet je dan naar de zelfmoordpreventie in Brussel bellen. Als daar al iemand antwoordt antwoorden ze in van dat mismeesterd frans, zoals in Allo, Allo, met die gekke René en die gekke Edith en die del van een Mimi. Waar mijn vader altijd zo gebiologeerd naar zit te kijken na Derrick. Derrick lost altijd alles op. Maar het is ook nooit erg ingewikkeld. Je weet haast altijd vooraf wie het gedaan heeft. Alles is altijd heel, heel erg eenvoudig bij Derrick.
   Je moet alles gewoon zelf doen, en je moet alles gewoon alleen doen. En alleen ben je nu eenmaal. Sinds de volmaakt dwangneurotische vrouw bij je weggegaan is, de vrouw aan wie de sexuele revolutie in haar totaliteit voorbij is gegaan, alsof de jaren zestig nooit hadden bestaan, de vrouw zonder orgasme, de vrouw zonder schaamlippen, zonder tieten, zonder kut, de vrouw zonder verlangen.

[p. 131]

De vrouw die spiernaakt naast je lag in het het kinderloze kraambed, versleten beeld, versleten thema, maar altijd goed genoeg om nog eens te worden opgevist. Hier en daar, zo nu en dan.

Soit. Uiteindelijk werd het vrijdag en tegen acht uur 's avonds zat je weer ondergedompeld in de magie van de bioscoop, de lichten die eerst gedempt branden, de vijf man en een paardekop die binnenkomen, de lichten die uitgaan, de trailers van dit en dat, de reklame van Van Dam, Vleurgatse Steenweg. De eeuwige Marlboroman op z'n paard.
   Daarna The unbelievable Truth van Hal Hartley. Z'n debuut. De ongelooflijke waarheid over Audry en Josh. Een achttienjarige doemdenkster en een veertigjarige massamoordenaar.
   Het laatste beeld. Het allerlaatste beeld. Dat is het mooiste van de hele film.
   Luister, zegt Audry tegen Josh na een lange kus, Josh heft Audry op in z'n gespierde armen van mekanieker. Hij kust haar, zij kust hem, ze kussen elkaar. Een lange, mooie, intense tongzoen.
   Wat, zegt Josh. Hij denkt dat Audry weer bommen hoort en dat ze weer denkt dat de hele mensheid nu meteen naar de haaien gaat. Maar Audry hoort niets. En dan is er dat allerlaatste beeld, een hemelsblauwe, wolkenloze hemel. De toekomst begint nu, zonder een dollarcent, met niets dan liefde. Met niets dan hoop en een stokoude bestelwagen.
   Mooi is dat. Om van de on-ge-loof-lij-ke casting nog te zwijgen. Die Mike, die Pearl, die vader en die moeder. Die afschuwelijke yup van een Emmet.
   Alle scènes. Alle dialogen.
   Hoe vaak heb je 'm nu al gezien, vijf keer, zes keer, misschien wel tien keer, en nog altijd even mooi.

[p. 132]

Dringend, dringend moet ik Trust en Simple Men zien.
   Daarna gaan hijsen bij Jean-Jacques. In De soete Naem Jesus op de Oude Koornmarkt. Nog geen kat. Nog veel te vroeg. Dat begint daar pas om vier uur 's nachts. Eenzaam en alleen aan de tapkast. Later naar Bleu.
   Er is wat aan de hand met die Kieslowski. Bijna twee uur lang brengt hij haast ononderbroken Juliette Binoche in beeld. En Juliette Binoche is de mooiste en de liefste, na Mary-Ann Lindo van Het Parool. En misschien Adrienne Shelley.
   Maar die kan je allemaal niet krijgen, niemand kan jij nog krijgen als je niet dringend in bad gaat en je vingernagels knipt, aan de vele, vele tapkasten gaat iedereen een eind bij je vandaan zitten. Niet eens Peggy met de katarakt kan jij nog krijgen, en zelfs de rosse bietser heeft ooit Peggy met de katarakt kunnen krijgen. Zegt hij, maar hij zegt zo veel en hij liegt haast altijd.
   Bleu vanwege die prachtige scènes in dat gigantische donkerblauwe zwembad, Bleu vanwege de blues, Bleu vanwege alles wat je ooit met blauw in verband hebt gebracht. Nacht en wanhoop. Twee films gezien uit de Dekaloog, de eerste over die computerfreak en z'n zoontje en A short Film about Love, La double Vie de Véronique niet gaan zien omdat het dwangneurotische schepsel je hem afraadde, in de tijd dat je nog dacht dat het dwangneurotische schepsel er ook maar iets van begreep en je nog heel af en toe naar haar luisterde. Nu luister je alleen nog naar de bittere, wrange stem die je de hele tijd door je eigen hoofd hoort spoken, dag en nacht, bij nevel en mist, bij nacht en ontij.
   Een hymne aan wat is Bleu, ze zeggen liefde, ze zeggen hoop, ik denk een hymne aan verschrikkelijke eenzaamheid en radeloos verdriet en vooral, ja vooral muziek. Die drie maten koor. Die schragen de hele film. Een blauwe hymne aan hoe je uiteindelijk alles overleeft.

[p. 133]

Heel anders dan de Dekaloog. Bij de Dekaloog loop je nog het risico om halverweg in slaap te vallen, van Bleu schiet je in het hols van de nacht van nu op nooit meer weer plots klaar wakker. Zo schokkend is uiteindelijk die wanhoop, zo verbluffend is tenslotte dat geloof. Je wou dat je 't had. Maar je hebt het niet. Niets geloof je nu nog.

Kort moet je 't houden, vooral heel erg kort, je moet niet beginnen te zeiken zoals de meesten tegenwoordig doen, zeiken en zeveren en zeuren en zaniken en zwetsen en uit hun dikke nekken kletsen.
   Tenslotte was het op een of andere manier zaterdag.
   Met de verschrikkelijkste aller rosse bietsers pasta van Aldi gaan eten bij je vader en je moeder. De rosse bietser had een fles Merlot meegenomen en ik een houten kop. De saus was veel te pikant en iedereen liet haast alles staan. Zelfs m'n vader vrat niet alles op. Eberhard van Groenendaal vrat alle overschotjes likkebaardend op en spreidde daarna op z'n rug z'n klootjes. Met de bus opnieuw naar The unbelievable Truth. Intens genoten en daarna gaan hijsen in de kelder van de Cartoon's. Met een verschrikkelijk interessante kerel aan de klap geraakt over Wittgenstein en de oppermachtigheid dan wel de totale ontoereikendheid van de menselijke taal.
   Daarna My Father is coming van Monika Treut, die het binnenkort helemaal gaat maken. Erbij bedacht hoe er in Barakstad geen noemenswaardige underground-scene bestaat, niet eens een scene, behalve Bulderdrang is er in Barakstad niets. Overal hondestront en broodjes shoarma en friet met mayonaise en dat is alles.
   Gaan hijsen bij Jean-Jacques. Na twintig jaar Alex Vanuxem tegen het lijf gelopen. Hangen zaniken over De groene Kathedraal, die nooit in druk verscheen. Telefoonnummers uitgewisseld op natte bierviltjes, haast onleesbaar.

[p. 134]

Door een klootzak je bril laten jatten terwijl je ging zeiken. Daarna met de taxi naar De Raaf. Om half vijf 's morgens in elkaar geslagen, geschopt, gestampt, getimmerd en getrapt door Gilbert.
   Naar huis gekropen. Niet kunnen slapen. Om tien uur 's morgens klacht gaan neerleggen wegens slagen en verwondingen maar je had geen doktersattest en dat heb je nodig in zulk een geval. Van de Paleisstraat te poot naar je ouders gepikkeld. Op de sofa gaan liggen en geslapen. Verder niets meer. De algehele maar dan ook totale black-out. Toen m'n moeder me aan m'n schouder porrend wakker maakte schafte de pot snijbonen en vogels zonder kop. Daarna op de dool, eeuwig en altijd op de dool, tot ik er dood bij neerval. Geen frank meer op zak, geen centiem meer op de bank, morgen naar Greta bellen of ze me vijfduizend frank kan lenen. Voor de bioscoop en voor Jean-Jacques.
   En achteraf de taxi naar huis. Want te poot ga ik niet. Daar is het veel, veel te koud voor. Het is september en het is niet eens luw, het is niet eens mild, het is gewoon bitter koud.
   Straks met al m'n deurwaardersexploten naar Katrien Termonia. Als ik niet eerder kapot ga.

[p. 135]

...

J.M.H. Berckmans
Uit : "Mismaakte kronologie van het afgelopen gebeuren krono/14/9/93"

BRON :
http://www.digitalebibliotheek.be/tekst/_bra004199401_01/_bra004199401_01_0074.htm

...

Jean-Marie Berckmans himself...

J.M.H. Berckmans
duur : 2:26 minuten

...

J.M.H. Berckmans is niet meer... Op 31 augustus 2008 werd de 54-jarige Jean-Marie Berckmans thuis dood aangetroffen, hij stierf een roemloze natuurlijke dood in alle eenzaamheid... De zowat enigste Vlaamsche "cultschrijver" die onverbloemd schreef over de zelfkant van het leven... Al denken wij eigenlijk dat hij zelf liever graag gehad zou hebben dat men hem een "jazzschrijver" zou noemen... "The jazz of life you know"... In tegenstelling tot veel anderen is er bij hem niks romantisch, mooi of vrolijk aan... in veel van z'n boeken stort de stront gewoon met bakken uit de hemel... & het enige dat nog erger is dan de honger, de pijn, de vertwijfeling, de woede en de uitzichtloosheid is de wanhoop en de eenzaamheid...

We vermoeden dat onze Ollandse lezers bij het zien van het hier verzamelde beeldmateriaal een lichte cultuurschok zullen ondergaan & eventueel de herziening van de culturele akkoorden tussen Vlaanderen & Nederland zullen overwegen. Toch vragen we hen & ook onze Vlaamse fans, een kleine inspanning te willen leveren. Lees dus een paar uittreksels. Oordeel nadien. Van sommige auteurs heeft men ooit gezegd dat ze "de volkse karakters zeer levendig weergeven"... tja…

Berckmans beschreef de donkere zelfkant van het "rijke" Vlaanderen & maakte er zelf deel van uit & je kunt dat niet met krullekes doen.

Kak stinkt & armoede sucks... daar is ook niks "romantisch" &/of "vrolijks" aan... & daarmee uit - PUNT

Berckmans is niet meer... wààr blijft de nieuwe Berckmans ?!...

...

Een bescheiden portret... een kleine hommage...

...

zondag 31 augustus 2008

In memoriam JMH Berckmans (1953-2008)

IM Jean-Marie Henri Berckmans (Leopoldsburg, 28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)

Net zoals in de muziekwereld heb je bij de schrijvers types die er alles aan doen om street credibility en een air van rebelsheid te verwerven. Bij JMH Berckmans was er echter niets gespeeld, hij leefde echt in de marge van onze samenleving en schreef er zijn autobiografische en authentieke verhalen uit Barakstad en zijn stamkroeg De Raaf. Hoop was er al lang niet meer, enkel desillusies, die met het ouder enkel toenamen: “Ik ben nu een man van 50 en als ik in de spiegel kijk zie ik een man van bijna 75, het gaat weer niet goed, ik bol weer volle vitesse achteruit” schreef hij in een wanhopige brief aan zijn moeder. Easy listening waren de verhalenbundels van deze einzelgänger niet, het leven in de marge, armoede, zwaarmoedigheid en gevoelens van eenzaamheid waren de rode draad in zijn oeuvre. Rauwe hartenkreten die getuigden van zijn gevecht om de waanzin af te houden en de absurditeit van het bestaan aan te kunnen. Enkel muziek en sloten bier hielpen om de dagelijkse hellegang te doorstaan. Berckmans leek te berusten in zijn lot als een met krankzinnigheid flirtende eenzaat. In zijn typische eigengereide idioom, doorspekt met woorden als afkiksjoekhuus, mizerabiliteit of hollepijphorlepiep verwoordde hij zijn eigen verval en aftakeling. Het is verknipte poëzie uit de goot, associatief en repetitief. Vrolijk word je niet van het intense en terminale proza van Berckmans maar het biedt wel een stevig antiserum tegen het al te brave en zelfgnoegzame 'rond de kerktoren'-syndroom, waarin ook literair Vlaanderen zich zo graag behaaglijk en comfortabel wentelt. Ondertussen is de herfst al begonnen in Barakstad.

Neil Young: Sugar Mountain [acoustic] (zie video)

BRON : http://bibman.blogspot.com/2008/08/in-memoriam-jmh-berckmans-1953-2008.html

...

...

Neil Young - Sugar Mountain (acoustic)
duur : 5:45 minuten

...

Ook HUMO wist hem te smaken...

...

Boek | Humo 3454 | 19/11/2006

JMH Berckmans - 'Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel'

'Ik schrijf als een razende omdat het nog de enige manier is om overeind te blijven,' schreef JMH Berckmans in 'Het onderzoek begint', de bundel waarmee hij in 2002 definitief brak met zijn - we citeren voor het gemak even uit zijn eigen 'As op Jazzwoensdag' - 'doordraaierij en koeienvlaaierij en een syntaktische rijstebrij waar niemand nog een boodschap aan heeft.'

De chroniqueur van Barakstad is niet alleen overeind gebleven, met zijn nieuwe verhalenbundel 'Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel' (Manteau) zit hij zelfs opnieuw op koers.

Niet dat Berckmans' demonen zijn uitgedreven of dat er geen bad vibes door dit boek zouden gieren, wel integendeel: al van bij zijn debuut grossiert de schrijver in apocalyptische visioenen, en bovendien ligt zijn claustrofobische Biotoop Zero, een sobere studio in de schaduw van de woonst van Tom Lanoye, exact op de onheilsplek waar ooit de zevenjarige Cecilia Otte woonde. Cecilia - na de oorlog zou ze model staan voor Eva Blancken in Louis Paul Boons faction-gedicht 'De kleine eva uit de kromme bijlstraat' - verdween in de lente van 1937 en werd later vermoord teruggevonden.

'Je kunt geen twintig zijn' is een sublieme verzameling rafelige minisymfonieën, ijselijke oerschreeuwen en bijwijlen ondraaglijk ontroerende brieven, bijvoorbeeld aan actrice Kristien De Proost of aan literaire makker Kamiel Vanhole. Maar vooral de berichten aan zijn ouders gaan door merg en been: 'Ik neem me voor om ook vandaag maar weer eens te proberen er het beste van te maken, maar wat, en ik zou een paar uur stevig willen slapen en dan de dag maar weer alleen zien door te komen, strimpel door het licht, strompel door de duisternis, tot eindgeldige verveling en plots en schielijk overlijden erop volgen.'

In 'Het onderzoek begint' gaf Berckmans her en der blijk van een milde berusting met zijn infame lot - al werd het toen wél omstandig geschopt, bespuwd en verwenst. In 'Je kunt geen twintig zijn' klinkt in de titel al het besef door dat het nooit beter zal worden: shit happens - en dat mag u gerust letterlijk nemen: fecaliën zijn alomtegenwoordig in het oeuvre van JMH - and will keep on happening. De eeuwige terugkeer van het niets wurgt de hoop op beterschap: 'De dagen beginnen pas en ik doe het al in mijn broek voor de dagen die nog zullen volgen, waarvan er één gelukkig de laatste zal zijn en de daaropvolgende de allerlaatste.' Rest 'm te mijmeren over betere tijden, te hopen op een spoedige verlossing ('Zelfmoord is een goede optie') en tussendoor God en klein Pierke te aanroepen om zijn etterende wonden te zalven: 'En troost mij toch, gij troosteloze Tom Waits, en wals met mij, Mathilda, en patroonheiligen van verloren illusies, verlos mij van m'n laatste en m'n allerlaatste.' Een mindere schrijver zou zich met deze Grote Woorden ongetwijfeld vreselijk aanstellen, maar in deze bundel is elk woord niets minder dan doorleefd.

'In de stilte van de nacht wandel ik met het beest en in de hitte van de nacht slaap ik met het beest': dat het hem nog lang warm mag houden.

(kt)

BRON :
http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/Boeken_Index.html?review_id=3438

...

Een andere boekenrecensie in HUMO...

...

Boek | Humo 3237 | 22/09/2002

J.M.H. Berckmans - 'Het onderzoek begint'

Behalve als schoenenverkoper en medicijnman heeft J.M.H. Berckmans ook talent als doordouwer: 'Het onderzoek begint' (Nijgh & Van Ditmar) is alweer zijn tiende prozaboek in dertien jaar, de bloemlezing 'Berckmans' beste' en enkele afleveringen van zijn eenmanstijdschrift 'Berckmans' biotoop' niet meegerekend. Voor die volharding buig ik met respect het hoofd, want het schrijverspad van Berckmans ging niet bepaald over rozen: geen prijzen, geen herdrukken en dus allesbehalve gouden bergen. Hij bleef veroordeeld tot de goot, ondanks herhaaldelijke kritische bijval en publieke schouderklopjes van gezaghebbende vakbroeders als Tom Lanoye en Kees van Kooten.

Koot verklaarde in feilloos steno: 'Grote street poetry credibility, eerlijk, zuiver.' De straatwaarde van Berckmans valt inderdaad nauwelijks te overschatten. Zijn natuurlijke omgeving is de marge, waar OCMW-personeel, deurwaarders en psychiaters 'm behoeden voor erger. Schroot tussen het schroot, dobberend in een poel van verderf. Al bij al is 't een godswonder dat Berckmans zijn negenenveertigste verjaardag gehaald heeft, nota bene in het bezit van alle ledematen en organen.

Natuurlijk is zo'n leven aan de zelfkant een woekering van vele verhalen, anekdotes en geruchten. Zelf heeft de schrijver in zijn werk uitvoerig verslag uitgebracht van zijn handelingen in Barakstad (Antwerpen) en meer bepaald in de Grauwzone (het stukje Zuid dat Berckmans bestrijkt). Genadeloos leidt hij de lezer rond in zijn leven, gebiedt 'm niet te veel op de rommel te letten, en fluistert 'm toe dat zijn biotoop boek na boek verengt en stilaan hoogst claustrofobische dimensies aangenomen heeft. De dorpsgek gelijk, heeft Berckmans allang niet meer het alleenrecht op fratsen uit zijn dolle bestaan. Geregeld rolt een beklemmende mare door literair Antwerpen: nu eens heeft Jean-Marie zijn jaarlijkse schrijfsubsidies op een week tijd door zijn neus gejaagd, dan weer is hij 's nachts aangekleed in een volle badkuip beland en is hij de dag nadien met een haardroger zijn broek te lijf gegaan teneinde gekleed op een lezing te kunnen verschijnen. Fun, fun, fun.

Maar de ene Jean-Marie is de andere niet. De precieze peripetieën van het wonderlijke bestaan van J.M.H. Berckmans doen er gelukkig niet toe. 't Gaat om het bewonderenswaardige metier waarmee hij zijn ervaringen eerst uitzuivert en vervolgens grotesk opblaast, tot het verbijsterende beeld van een kapotte ziel in een kapotte tijd ontstaat.

Verhaal na verhaal verkent Berckmans de apocalyps, boek na boek probeert hij een passende soundtrack bij het einde der tijden te schrijven. Zijn debuut uit '77, 'Brief aan een meisje in Hoboken', kotste punkgewijs woede en walging uit. Zijn comeback in '89, 'Vergeet niet wat de zevenslaper zei', bood loepzuivere Joy Division. In 'Het zomert in Barakstad', misschien wel zijn beste boek, benaderden de voortwoekerende new-wave en noise bijwijlen de grootstadspoëzie van Einstürzende Neubauten. Na dat hoogtepunt koos Berckmans een andere strategie: hij liet steeds meer het verhaal los en zocht zijn heil in freejazz-achtige experimenten met stromende rijmen en bezwerende mantra's.

De jazzy Berckmans raakte mij een beetje kwijt, ik bleef doof voor zijn ritmische gefrazel. Met 'Het onderzoek begint', het kroontje op vijfentwintig jaar schrijverschap, ben ik weer mee. Het motto, de (lichtjes aangepaste) aanhef van 'All that jazz' van Echo & the Bunnymen, slaat perfect de brug tussen de new-wave van Berckmans' eerste periode en de freejazz van Berckmans' tweede periode. Ook het proza in 'Het onderzoek begint' laveert op het scherp van de snee tussen rijmende improvisaties en meedogenloze observaties.

Het ritme zit perfect in de paranoïde tirade 'Hun weten van geen kloten'. Berckmans is gevat en geestig in het dagboek 'Lente in Alaska' ('Zondag Luik-Bastenaken-Luik. Vandaag Kanapee-Stoel-Kanapee.') en in twaalf geweldige brieven ('Soms ben ik het zo beu als koude pap. Maar ik kan ook moeilijk zelfmoord plegen, dat heb ik al eens geprobeerd en de gevolgen waren goed fout.'). Tussendoor introduceert Berckmans een nieuw genre, de bagatel, een soort snelle kijkoperatie in een gekwetste ziel: 'Soms sterf ik en soms sta ik uit de doden weer op, al navenant, al naargelang mijn klak op mijn kop staat en de richting van de wind.' In 'Het onderzoek begint' is een Lazarus aan het woord.

(bv)

BRON : http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/Film_Index.html?review_id=2469

...

Verschenen op Humo's Wild Site na z'n overlijden...

...

Humo-Files | Humo 3548 | 02/09/2008

J.M.H. Berckmans overleden

De Antwerpse schrijver J.M.H. Berckmans is op zondag 31 augustus overleden. De excentriekeling, bekend van onder andere 'Het zomert in Barakstad' en zijn laatste boek 'je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel', werd 54. Wij doken in ons archief en rakelden een aantal van zijn meest memorabele uitspraken op. Een bloemlezing!

# 'Sluimeren is voor mij het grootste lichamelijke genot. Men noemt het ook wel eens soezen en zelfs soezelen. [...] Er doen zich dan vreemde toestanden voor, die toch nog geen echte dromen zijn. Ik geniet daar ontzettend van. Met de slaappillen die ik vroeger nam, kon ik niet sluimeren: ik donderde gewoon van het ene op het andere moment in een diepe slaap.' (Humo 3024, 18 augustus 1998)

# 'Als je een moeilijk vak hebt, zoek je naar de verlichting en de opluchting die drank kan bieden. Het is beslist geen toeval dat veel kunstenaars zuipen, ik ken nog meer schrijvers die het doen.' (Humo 3024, 18 augustus 1998)

# 'In het tweede studiejaar in het Koninklijk Atheneum van Leopoldsburg zei meester Jacobs tegen mij: Berckmans, gij gaat later een grote schrijver worden. Hij heeft ongelijk gehad, maar goed, wie was ik en wie was meester Jacobs, elke avond na school stond hij met meester Flaba en meester Van Dijck aan de bushalte bij het Atheneum te wachten op de bus naar Halen. Eerst stierf Flaba, vervolgens stierf Van Dijck, in de gezondheidstoestand of de leeftijd van Meester Jacobs heb ik op dit ogenblik ook geen goed oog meer.' (Humo 3132, 12 september 2000)

# 'ik ben zo langzamerhand gaan vermoeden dat mijn meesterwerken, op hier en daar een een enkele bibliofiele uitzondering na, zo eentje die alles leest, alleen gelezen wordt door mensen die mij kennen van naam of faam of reputatie, vrienden en kennissen, mijn zusters en ons ma en onze pa, recensenten en critici, hier en daar wat bibliotheekpersoneel dat de covers zo leuk vindt maar de boeken toch maar halverwege dichtklapt wegens deprimerend, droevig, uitzichtloos.' (Humo 2828, 17 november 1994)

# 'De modale burger interesseert me niet. Ik voel alleen affiniteit met gekken, moordenaars en stumperds.' (Humo 2636, 14 maart 1991)

# 'Het is een familietrekje: bij ons komen verschillende zelfmoorden en vormen van krankzinnigheid voor. Mijn broer is ook vijf jaar lang manisch-depressief geweest.' (Humo 2636, 14 maart 1991)

# 'Mijn volgende boek is helemaal klaar, maar pas op: het is goed mogelijk dat ik het straks in de stoof steek. Onzekerheid hè. Ik word 's ochtends wakker en bàf: ik begin te twijfelen.' (Humo 2636, 14 maart 1991)

# 'Wat zou ik armeluizen niet verstaan. Ik ben er godverdomme zelf één!' (Humo 2983, 4 november 1997)

# 'Literatuur interesseert me ab-so-luut niet. Integendeel: ik heb een hekel aan literatuur. Ik lees geen boeken, ik lees zelfs geen gazet, terwijl we er thuis toch een hebben. Een slechte, hoor.' (Humo 2983, 4 november 1997)

# 'Ík ben de beste, en níet Monika Van Paemel. Heb je dat interview met haar in Humo gelezen? Djiezes kraaist, wat een wijf! Dikke nek, jong. Barones! Ik zou er zelfs niet eens mee willen praten. Ik zou haar wel eens willen neuken. stel je voor. Daar moet je een fotoreportage maken!' (langgerekte lachbui)

# (kt) in zijn bespreking van Berckmans laatste boek 'Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel': 'Je kunt geen twintig zijn is een sublieme verzameling rafelige minisymfonieën, ijselijke oerschreeuwen en bijwijlen ondraaglijk ontroerende brieven, bijvoorbeeld aan actrice Kristien De Proost of aan literaire makker Kamiel Vanhole. Maar vooral de berichten aan zijn ouders gaan door merg en been.' (Humo 3454, 14 november 2006)

BRON : http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/DezeWeek_Humofiles_Humo3548-J-M-H-Berckmans-overleden.html?pageid=12078

...

Een bijdrage van Chris Van Camp...

Chris Van Camp debuteerde in 2003 als columniste in De Morgen en werd meteen een paard van Troje in de cultuurkolommen. Ook in Ramblas serveert ze geen geheimschrift voor de kliek. Haar pen sloopte heel wat heilige huisjes in haar veldtocht tegen hypocrisie. Nooit vrijblijvend, zelden zonder gevolgen.

...

01.09.2008

Rouw in Barakstad

Als mijn gedachten niet elders waren, dan dacht ik bij het koffiezetten vaak aan Jean-Marie Berckmans. We hadden hetzelfde koffiezetapparaat. Eentje met een thermoskan zonder warmhoudplaatje, zodat je niet met een glazen kan zit die barst wanneer je weer eens vergeet tijdig op het uitknopje te drukken. Dan kan je hele flat niet onder een stroom koffiegruis komen te zitten. Niet dat ik daar ooit last van had, Berckmans wel. Vandaar dat ik hem dat thermosmodel bezorgde. Lang verhaal. Sinds gisteren denk ik altijd aan JHM als ik naar het toestel kijk. Ik heb al liters koffie verzet, zwart. Ik ken niemand die al zo vaak doodverklaard werd.

Op gezette tijden gonsde het in de coulissen van letterland ‘dat het er mee gedaan was, nu echt’. Maar toch zag je hem zijn uitgeleefde karkasje weer verder zeulen en een grote mond opzetten. Plots had hij toch weer een boek uit dankzij zijn heldhaftig uitgever Harold Polis en werd hij weer nuchter in het openbaar gesignaleerd. De schrijver was door die te vaak aangekondigde dood quasi onsterfelijk geworden.Quasi, want gisteren was het echt zover. Buiten scheen de zon en 200.000 mensen waren afgezakt naar zijn stad voor de Cultuurmarkt. Collega’s zaten in praatbarakken en promostandjes hun carrière nieuw leven in te blazen, terwijl Jean-Marie dood ging. Nu daar was hij al een tijdje mee bezig, toen ik hem ergens in 2004 voor het eerst ontmoette was zijn openingszin “ik heb niet lang meer te leven, ik ga dood”. Ik herinner me hoe onbeholpen ik daar stond in zijn ocmw-flat, op literaire missie, tussen zakken vol bierblikjes, overvolle asbakken, slijk en sloten koffiedik op de vloer. De toen nog levende schrijver lag mager en verfomfaaid op een bijpassende zetel. Op de muur stond in grote druipletters “Broekschijters” geschreven. Ik nam het nogal persoonlijk, totaal geïntimideerd door zijn lef om zo op de zelfkant te balanceren. Hij hoestte vanuit het rotste van zijn longen en begon bij wijze van remedie aan zijn tweede pakje Marlboro die dag. Het radionieuws stond oerend luid, Jean-Marie spoelde de onveranderlijk slechte tijdingen door met een soort pek uit een koffiemok en veel pils. In limbo verliezen berichten over formateurs en andere rampen hun betekenis. Hij was toen nog maar vijftig, verteerd door zijn eigen duivels. Het zinnetje “Ik moet naar de kliniek” doorspekte de conversatie. Het verwijsbriefje van zijn dokter lag samen met wat pennen in zijn vette petje. Objecten die we graag zien, zij het achter glas in literaire musea. Ik ruimde toen wat op samen met Andy Fierens, de man van Antwerpen Boekenstad,. Hij was daar om de Berckmans’ hommage te bespreken. Ik haalde een nieuwe koffiezet. Maar JM was niet te redden, dat wist het leger redders rond hem. Ze deden alles om hem op de sporen en schrijvend te houden. Een van zijn engelbewaarders was Kamiel Vanhole. Lieve man. Hij stierf eerder dit jaar. Ik maak mezelf graag wijs dat hij wegens ‘hey hier is het beter’ zijn vriend uit Barakstad bevrijdde. JMH Berckmans dood in hetzelfde jaar dan Claus. Nauwelijks 54. Ik vernam het nieuws van Vitalski, een Circus Bulderdrang kompaan van Berckmans, ze hadden nog niet zo lang geleden een reunie gehad. “Was hij alleen?” bleek het eerste dat in me opkwam. “Ja”. Alleen in die sociale woning. Reportagemaker Dimitri Van Zeebroeck vond hem. Het is gewoon verwonderlijk dat het niet eerder gebeurde, hi j draait al zo’n twee jaar met engelengeduld een documentaire over de cultschrijver.Ik vraag me af hij of de apotheose van de man zijn bestaan gefilmd heeft. Gisteravond was er een spontane wake in Hof ter Beke niet ver van zijn woonst. Ik twijfelde. Ok, hij heeft er niks meer aan, mijn kind moest de volgende ochtend naar school… en ja lafhartig als ik ben, zit ik met die vrees voor marginaliteit. Alsof het een alles opslokkend monster is waarin je meegesleurd kan worden. Ik denk ook dat die dreiging een rem was op zijn succes bij een groter publiek. Wij hebben angst voor grillig genie.Ik pakte thuis wat ik in de boekenkast van hem had. Eentje, “As op Jazzwoensdag”, met opdracht “met liefde en spoed”. Die haast is niet langer nodig, het einde is voorbij. Er rest nu alleen nog de cocon van zijn gekoesterde ellende. Nu kan zelfs de grootste broekschijter zonder schrik zijn boeken kopen.

BRON : http://camp.klara.be/rouw-in-barakstad/

...

Einde deel (1) ...wordt vervolgd...!!

05-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!

© Kris Verdonck

...

J.M.H. Berckmans
Uit : "ogen die huilen van misprijzen"

[p. 8]

Zo komt het dat ze weer allemaal samen voor de zoveelste keer aan de kersttafel zitten in de living van de benedenverdieping van het huis aan het nummer 21 in de Valaarstraat in Wilrijk. Bij Greta en Jean. Zoals elk jaar op kerstavond. Elk jaar op kerstavond nodigen Greta en Jean de hele familie uit.
   De vader en de moeder, Gust en Marie-Louise.
   De gaskamerman en de gaskamervrouw. De gaskamerman z'n haar hangt in lange vuile vieze klitten tot in z'n nek te hangen en de gulp van zijn jeans staat wagewijd open. Hij heeft niet eens de moeite genomen om in bad te gaan. De gaskamervrouw heeft haar nieuwe bloemenjurk aangetrokken. Ze denkt: Als de gaskamerman nu maar niet begint te zuipen.
   En Inge. Voor de eerste keer zonder Peter. Peter heeft ze dit jaar eindelijk aan de deur gezet. 't Is te zeggen: Inge is alleen gaan wonen. Op een klein appartement in de Coebergerstraat. Niks bijzonders maar goed genoeg. Klein maar proper. In maart komt de zaak nog één keer voor en dan is ze uit de echt gescheiden, zoals haar advokaat dat noemt. Definitief van die zak verlost. Tom en Bartje heeft ze meegenomen. En de auto ook, de Carina II. Die heeft ze nodig om naar haar werk te rijden. Ze is pas van werk veranderd. Ze werkt nu bij de Russen op het Falconplein en ze verdient er tienduizend frank meer dan bij De Rijck. Tien zakken, zegt ze.
   En Guido en Cathy zijn er dit jaar ook bij. Guido voor de eerste keer. Niet dat Cathy aan die Guido een zaak gedaan heeft. Dat vindt iedereen, behalve Cathy. Geen schop onder z'n kont is die Guido waard. Dat vindt alleman, behalve Guido. Die vindt zichzelf een hele Piet. Piet Snot, denkt de gaskamerman. In Den Blokker op het Rooseveltplein staat die Guido achter de tapkast. Dat drugkot. Z'n zevenentwintigste baantje of daaromtrent. In een jaar. En als hij niet

[p. 9]

uitkijkt en voortmaakt sodemieteren ze 'r 'em daar ook binnen de kortste keren weer uit.
   En de kinderen zijn er natuurlijk ook weer bij, die zitten aan de keukentafel die Jean bij de uitgetrokken eetkamertafel geschoven heeft: Isabelle en Stefan en Frédéric en Tom en Bartje, het kleine grut.
   En tenslotte de honden, Carmen en José van Greta en Jean, de bobtail en de Mechelaar, en de kleine Prins, die de moeder van thuis heeft meegebracht omdat ze hem niet alleen wil laten op Kerstavond en die op de schoot van de moeder zit en haar gezicht schoonlikt.
   Ze zijn er allemaal. Allemaal in die living van vijf bij zes waarin verder nog een wandkast, een tweede wandkast, een hele salon, een theetafeltje en een uit z'n voegen gebarsten kerstboom vol glimmende bollen en flikkerende lampionnetjes. Want zonder kerstboom geen Kerstmis.

Jean heeft gekookt. Hij is tenslotte kok. Kok in het Cederhof in de Cederlaan. Bij François Simons, die oude zwemmer uit de jaren zestig, die heeft nog een hoop Belgische rekords op z'n naam gehad, dat was een grote meneer in de jaren zestig, en die heeft nu een taveerne in de Cederlaan en daar is Jean kok. Veel werk maar dik betaald. Zestigduizend netto. Zestig zakken, denkt Jean. Veertig witte en twintig zwarte.
   Jean is in de keuken bezig en alle anderen zitten aan de tafel in de living te wachten op het voorgerecht.
   Wat zou de pot zoal schaffen, zegt de vader, en snuift briesend een kwak snot z'n neusgaten weer in.
   Dat zult ge wel zien als 't op tafel komt, zegt de moeder, en bekijkt de vader uit ogen die huilen van misprijzen.
   't Was maar een vraag, zegt de vader.
   Ge zoudt beter uw bakkes houden gij, zegt de moeder.
   De vader slikt een bal bitter door z'n keel
     Rotwijf, denkt de gaskamerman.

[p. 10]

Hoe is 't in godsnaam mogelijk, denkt de gaskamervrouw.
   't Is nog niet begonnen of 't zit er al tegen, denkt Cathy.
   Ze begint weer, denkt Guido, met haar kommentaar.
   't Is zalmpastei, zegt Greta.
   De gaskamerman denkt: Dat zal een noot gekost hebben. Maar 't zal er wel af kunnen. Zestig zakken netto. Ik wou dat ik ze had. Maar hij heeft ze niet. Hij heeft maar vijfentwintig zakken. Van de dop. Want de gaskamerman dopt nu alweer zes maanden. Sinds hij er in de Veritas uitgevlogen is, die boekenwinkel in de Huidevettersstraat. Dat was niks voor de gaskamerman, in een donker muf kantoortje, als 't al niet in 't magazijn was. En sindsdien dopt de gaskamerman weer. Niet dat hij het zich beklaagt, van vijfentwintig zakken komt hij rond en hij zit toch liever thuis in een of ander boekje te lezen of naar de radio te luisteren. Radio Tien Gold. Vierentwintig uur per dag de goudste ouwe.
   Jean komt uit de keuken de living in met de schotel zalmpastei, versierd met halve hardgekookte eieren en een groentenslaatje.
   Amai, zegt de vader.
   Sjieke dingen, zegt Inge. Ze denkt: Het zal er wel af kunnen. Zestig zakken netto. Ik wou dat ik ze had. Maar ze heeft ze niet. Ze heeft er maar zesendertig. Maar daar komt ze ruim van rond, ze heeft het niet breed maar ze komt er van rond. Alleen die onthaalmoeder, die slaat zwaar door, acht zakken in de maand kost dat vervelende rotjoch van een Bartje. Toen ze nog bij De Rijck werkte en maar zesentwintig zakken had moest ze krabben. En veel harder werken. De Russen kijken zo nauw niet. Daar is het meer koffieklets dan eigenlijk werken.
   Smakelijk iedereen, zegt Greta
   Smakelijk, zegt iedereen, behalve de moeder. De moeder zegt niets en kijkt de tafel rond uit ogen die huilen van misprijzen. Ze prikt een stuk zalmpastei aan haar vork en voert het aan de hond. Die likkebaardt en kwispelstaart en likt de

[p. 11]

moeder de neusgaten schoon.
   Iedereen eet. Behalve de vader. De vader vreet en zwelgt. Zwijn, denkt de moeder en kijkt de vader aan uit ogen die huilen van misprijzen.
   Na de zalmpastei is er provençaalse soep en na de provençaalse soep worden de kadootjes uitgereikt en uitgepakt.
   De vader heeft van Jean een CD van de Prehistorie gekregen. Godverdomme, zegt de vader, Apache van de Shadows. En Kili-Watch van de Cousins. Hij begint luid te zingen: Kili Kili Kili Watch Watch Watch Watch, Kayum Kenkayala, Ali Adjali, Adjali, Pollywatch.
   Het is zover, denkt de gaskamerman.
   Zwijn, denkt de moeder weer.
   Ze heeft van Inge een foto-album gekregen. Om haar foto's van Düsseldorf en Essen en Amsterdam en Hasselt in te plakken. De foto's van haar uitstappen met Lisette. Lisette is haar vriendin. De moeder wou in Maart zelfs met Lisette naar Amerika, om Jan te gaan bezoeken, haar teerst beminde, en toen de vader dat te weten kwam heeft hij de moeder bont en blauw geslagen. Tenslotte draaide het er op uit dat ze samen naar Amerika gegaan zijn. En vorige week zijn ze samen naar Londen gegaan. De vader was weer drie dagen opgehouden met roken en werd daar weer zo zenuwachtig van dat de moeder hem weer drie dagen lang nog erger dan anders verwenst heeft.
   Cathy heeft van Guido een haarkrulset gekregen en Guido van Cathy een LP met glitter-rock. Zot is Guido van glitter-rock. Dagen kan hij daar naar luisteren. Naar Mud en de Sweet en Slade en de Rubettes. In z'n zetel zitten en naar glitter-rock luisteren, dat is goed voor Guido. Beter dan werken. Werken is niet goed voor Guido. Van werken wordt Guido zo slap.
   Slapjanus, denkt de gaskamerman.
   Als de gaskamerman nu maar niet begint te zuipen, denkt de gaskamervrouw.

[p. 12]

Ze heeft van Greta een pan gekregen, een inoxydabele pan met een pyrex deksel. Zo'n deksel dat in honderdduizend stukjes valt. En Greta heeft van de gaskamervrouw een theeservies gekregen. Een theepot met zes bordjes en zes kopjes, drie witte en drie zwarte. Klein maar fijn, en van Blokker.
   Jean heeft van de gaskamerman een gereedschapskist gekregen. Voor z'n boren en z'n vijlen en z'n hamers en z'n spijkers.
   Twaalfhonderd frank, schat Jean. Twaalfhonderd ballen, denkt de gaskamerman.
   En de gaskamerman heeft van z'n vader een fles J &B gekregen. Justerini en Brooks. 47 graden. Van de ferry. Als die straks maar niet begint te zuipen.
   En de kinderen hebben knuffeldieren en G.I.-Joe's en kleurpotloden en My little Pony's en plaatjes van Clouseau gekregen en alle honden een vette, vette kluif, en iedereen is dik tevreden. Behalve de moeder. Die kijkt de kamer rond uit

[p. 13]

ogen die nu janken van misprijzen.
   Schoon, zegt de vader, Londen. Heel schoon, maar niet om elk jaar naartoe te gaan.
   Och godverdomme, zegt de moeder, wat weet gij daarvan. Haar gezicht loopt rood aan en nu staan er tranen van afschuw in haar ogen. De vader slikt een verse brok bitter door en verslikt zich en barst uit in een bulderende hoestbui waarbij de fluimen en het snot in het rond vliegen.
   Het moest er van komen, denkt Greta.
   Het is weer zover, denkt Cathy.
   Sukkelaar, denkt Guido.
   Teringwijf, denkt de gaskamerman.
   De televisie staat loeihard aan, de bobtail en de Mechelaar hebben de theetafel omver gerend en Frédéric heeft in z'n pamper gescheten dat het stinkt tot bij de buren.
   Na de kadootjes zijn er lamsribbetjes met witlof, spruiten en worteltjes.
   Allemaal met Côtes du Rhone.
   Dat zal een noot gekost hebben, denkt de gaskamerman weer.
   Vijfduizend ballen, denkt Guido. Hij wou dat hij ze had maar hij heeft ze niet.
   En dan is er koffie.
   We zullen de whisky maar openmaken, zegt de gaskamerman.
   Als die maar niet begint te zuipen, denkt de gaskamervrouw.
   Zet die televisie eens af en de radio op, zegt de vader, dat is toch veel stemmiger, het is toch niet voor niks kerstavond.
   Orgelmuziek. White Christmas. Jingle Bells. Susa Nina.
   Isabelle, zegt de gaskamerman, zoek eens een andere zender.
   Popmuziek uit de oude doos.

[p. 14]

Godverdomme, zegt de vader, Callow-la-Vita, en begint luid mee te zingen. Doorheen het hersenmerg bijt de walging zich een weg naar de ogen van de moeder.
   De gaskamerman zet het op een zuipen.
Als die de boel straks maar niet afbreekt, denkt de gaskamervrouw.
   Als die twee maar geen ruzie krijgen zoals elk jaar, denkt Greta.
   Wie nog koffie, zegt Jean.
   Het is half twee.
   De gaskamerman en z'n vader zijn strontzat en raaskallen om ter hardst tegen elkaar op.
   Als die morgen maar niet kotsmisselijk is, denkt de gas-kamervrouw.
   Jean en Greta zitten naar de radio te luisteren en Inge zit met Guido en Cathy te praten over hoe prettig werken het is voor de Russen van het Falconplein.
   De bobtail en de Mechelaar slapen. De kleine Prins likt de moeder de hals schoon.
   De moeder kijkt de kamer rond uit ogen die nu brullen van misprijzen.

Uit de binnenkort te verschijnen bundel Het zomert in Barakstad (uitg. Dedalus/Nijgh & Van Ditmar)

BRON :
http://www.digitalebibliotheek.be/tekst/_bra004199301_01/_bra004199301_01_0002.htm

...

We verwijzen hier echter ook graag naar ander werk van J.M. Berckmans dat terug te vinden is op de site van de BNTL - Bibliografie van de Nederlandse Taal- en Literatuurwetenschap -...

"Nood breekt wet !!" ...& dus moeten soms de dingen eens wijken... dit is er zo eentje van...

...

Deze tekst werd door ons integraal overgenomen van 't oorspronkelijke pdf-document evenals van de site waar deze oproep geplaatst werd, namelijk het "Links Ecologisch Forum"... & wij hebben er maar één mening over ! Lezen !! Gaan tekenen !! ...& doorsturen !!

...& we citeren integraal !!

Confederalisme: laatste halte voor de Splitsing? (15.8.08)

Red De Solidariteit werkte in de voorbije weken aan een tekst waarover overleg gepleegd werd met de Vooruitgroep en individuen uit de wetenschappelijke, syndicale en culturele wereld. Het resultaat en de eerste ondertekenaars zijn te vinden in de hierbij gevoegde tekst.

Waarom deze oproep?

Zowat een maand geleden haalde de regering Leterme nogmaals de door haar zelf gestelde deadline van 15 juli niet. Leterme bood zelfs zijn ontslag aan, dat Koning Albert echter niet aanvaardde. Op het eerste zicht leek het alsof de toekomst van de staatshervorming en van ons land duisterder was dan ooit. Opvallend was echter dat in deze duisternis één idee fel oplichtte. De communautaire onderhandelingen over een nieuwe staatshervorming zouden in de toekomst best plaats hebben tussen de Gemeenschappen en niet meer in de schoot van de federale regering. Deze confederale aanpak is een fundamentele breuk met het verleden.

“Red de Solidariteit” wil de “Oproep van Nederlandstalige en Franstalige progressieven - Confederalisme: laatste halte voor de Splitsing?” zo ruim mogelijk verspreiden in heel België. De volledige tekst vind u in bijlage. U kan deze Oproep mee ondertekenen door uw naam en organisatie/instelling/beroep te mailen naar solidaritesolidariteit@gmail.com. Vervolgens vragen wij U deze Oproep zo ruim mogelijk te verspreiden en ter ondertekening voor te leggen.

In het najaar plant “Red de Solidariteit” ook een zo verscheiden mogelijk opgevatte Dag van de Solidariteit. Het idee hiervoor staat nog helemaal in zijn kinderschoenen, zodat iedere suggestie of aanbod, meer dan van harte welkom is. Hoe groter de medewerking en de samenwerking, hoe meer we van een echte Dag van de Solidariteit zullen kunnen spreken. Uw voorstellen kan u kwijt op het mailadres info@reddesolidariteit.be.

Links

# Red De Solidariteit

# Oproep Progressieven tegen Confederalisme = het PDF-document, waar u de integrale tekst van hieronder terug vindt.

Oproep van Nederlandstalige en Franstalige progressieven

Confederalisme : laatste halte voor de Splitsing ?

1. Het voorstel de communautaire onderhandelingen te laten verlopen tussen de Vlaamse en Franse gemeenschap en niet meer in de schoot van de federale regering, verandert België fundamenteel van karakter. De federale staat beslist niet langer wat naar de gewesten en gemeenschappen mag doorgeschoven worden, maar deze laatste beslissen wat ze nog samen willen doen en hoeveel middelen ze daarvoor willen uittrekken. De separatistische partijen en de nationalistische krachten in de grote traditionele partijen uit het noorden spreken vandaag openlijk over hun confederale doelstellingen. Maar ook langs Franstalige kant berusten steeds meer politici in dat zogenaamde confederale model, al onderschrijven ze de noodzaak van de interpersoonlijke solidariteit.

2. Men spreekt van een confederale staat wanneer soevereine staten vrijwillig kiezen om via internationale verdragen een deel van hun soevereiniteit af te staan aan gemeenschappelijke instellingen. De beslissingen die op confederaal vlak genomen worden, voeren de staten nadien voor hun eigen burgers door. Een hedendaags voorbeeld van een confederatie is de Europese Unie. Elke Europese richtlijn moet nadien nog worden omgezet in een nationale wet.

3. Bijna alle federale staten evolueerden van onafhankelijke, autonome gebieden naar meer eenheid. In Zwitserland waren de kantons sinds 1291 eerst door verschillende confederale verdragen verenigd. De eerste Zwitserse grondwet van 1848 vormde het land verder om tot een federatie. In het federale Duitsland berust de organisatie van de samenleving voor een groot deel op federale wetten. De federale wetten primeren boven het recht van de afzonderlijke deelstaten die samen de Bondsrepubliek vormen. De Duitse wet eist dat de levensomstandigheden in heel Duitsland ongeveer gelijk zijn of naar gelijkheid evolueren. Die levensomstandigheden hangen grotendeels af van de economische en sociale politiek. Om die reden zijn het vooral federale wetten die het sociaaleconomische beleid bepalen. België gaat net de andere kant op. Het gecentraliseerde België werd, na een aantal staatshervormingen, een federale staat met taalgemeenschappen en gewesten. Die federale staat wordt door het huidige voorstel de staatshervorming te laten verlopen tussen de Vlaamse en Franse Gemeenschap verder afgezwakt tot een confederale staat. Dit confederalisme is een nieuwe stap in de ontmanteling van België en de laatste halte vóór het eindstation Splitsing.

4. Het voorstel van de CD&V de gewesten 80 % van de inkomsten van de personenbelastingen te geven, gaat in dezelfde richting. Dat fiscaal voorstel breekt de solidariteit tussen de gewesten af. In alle federale staten bestaan er op federaal niveau mechanismen om middelen van de rijkere regio’s naar de armere over te hevelen, in functie van de noden. Dat bewijst dat er op federaal vlak solidariteit bestaat. In België int de federale regering de inkomsten van de personenbelasting en van de BTW. Ze stort een deel door naar de gemeenschappen en de gewesten. Met dat geld kunnen die de bevoegdheden uitoefenen die ze in de loop der jaren hebben gekregen. In dat systeem is de federale solidariteit ingebouwd: zolang de inkomsten van de personenbelasting per inwoner in een van de gewesten (vandaag Wallonië en Brussel) onder het nationale gemiddelde liggen, ontvangen ze supplementaire middelen van de federale regering. Het voorstel van de CD&V maakt daar een einde aan. Vlaanderen zal als rijkste gewest meer belastingen innen dan Wallonië, en voor Wallonië en Brussel betekent het voorstel: een beperking zonder voorgaande van hun middelen. De CD&V wil dan nog wel solidair zijn met de armere gewesten, maar Vlaanderen zal dan eigenmachtig uitmaken hoe groot die solidariteit zal zijn en hoe lang ze zal duren. We spreken dan niet meer van een federaal regime waar de federale staat garant staat voor de solidariteit tussen personen en regio’s. Dan beslissen de gewesten welke vorm van solidariteit er nog zal overblijven.

5. Hetzelfde zou kunnen gebeuren met de sociale zekerheid. Het breekijzer hiervoor is de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid. Deze eis is de absolute prioriteit van de Vlaamse patroonsorganisaties Voka, Unizo en VKW. Die willen de beperking in tijd van de werkloosheidsuitkeringen, de verhoging van de (brug)pensioenleeftijd, de veralgemening van de overuren, meer flexibiliteit en de veralgemening van het interimwerk. Deze eisen werden overigens door alle Belgische patroonsorganisaties onderschreven in hun ‘solidariteitspact’. Maar het Vlaamse patronaat wil sneller vooruit. Het vindt dat de vakbonden een te grote rol spelen in de federale paritaire organen waar de verzekering tegen werkloosheid en de tewerkstellingspolitiek besproken worden. Het neemt aan dat er in Vlaanderen een partijpolitieke meerderheid bestaat die gewonnen is voor zijn agenda.

6. Een overdracht van de werkloosheidsuitkeringen en van het arbeidsrecht naar de gewesten bestaat in geen enkel federaal land in Europa. Als de gewesten straks zelf gaan bepalen wat “beschikbaarheid voor de arbeidsmarkt”, “passend werk” en “actief zoeken naar werk” precies betekent, als het sanctiebeleid van gewest tot gewest mag verschillen, dan is er niet langer sprake van eenzelfde sociale zekerheid in Vlaanderen en Wallonië. Als de tewerkstellingprogramma’s en de daarmee verbonden verminderingen van de patronale bijdragen een gewestmaterie worden, dan krijgen we verschillende sociale lasten in de gewesten. Als interimarbeid in Vlaanderen anders wordt behandeld als in Wallonië, dan krijgen we een verschillend arbeidsrecht per gewest, met enkel nog een smalle en wankele federale sokkel. Als men straks de werkloosheidsuitkeringen beperkt in tijd in Vlaanderen en niet in Wallonië, zullen de Vlaamse nationalisten dan een federale financiering blijven accepteren? Wanneer de regels niet meer dezelfde zijn in de verschillende gewesten, zullen de hetzecampagnes over de “transfers van Vlaanderen naar Wallonië” nog heviger worden.

7. Als Vlaming, Brusselaar, Waal of welke andere inwoner van België ook willen we niet weten van deze glibberige helling die ons recht naar het uiteenrafelen van de sociale zekerheid leidt, de fiscale en sociale wedijver tussen de gewesten ontketent en uiteindelijk tot een splitsing van het land leidt. Wij ijveren voor een sociale en fiscale wetgeving op Europees vlak en voor een grotere internationale samenwerking. Het gaat niet op om op Belgische vlak te splitsen wat we op Europees vlak willen één maken. Wij weigeren te redeneren in termen van communautaire blokken en wij willen niet dat er nieuwe muren worden opgetrokken tussen mensen en tussen regio’s. Wij willen niet dat de solidariteit wordt vervangen door wedijver en egoïsme.

8. Een nieuwe overdracht van bevoegdheden naar de gewesten zal “de mensen” geen beter leven brengen. Wie gelooft dat de treinen tussen Antwerpen en Charleroi of tussen Oostende en Luik beter rijden als de NMBS geregionaliseerd wordt? Wie gelooft dat de Waalse arbeiders gemakkelijker werk zullen vinden in Vlaanderen als de VDAB, de FOREM en Actiris elk in hun ivoren toren zich daarmee bezighouden? Wie gelooft dat de financiële crisis minder hard zal toeslaan als Vlaanderen en Wallonië elk hun minister van Financiën hebben? Het tegendeel is waar, samenwerking, solidariteit en verdraagzaamheid brengen een oplossing van de problemen meer nabij dan verdeeldheid.

9. De sociale zekerheid, het arbeidsrecht en de collectieve arbeidsovereenkomsten moeten federaal blijven. We willen voor iedereen een behoorlijk loon voor hetzelfde werk, ongeacht de taal die we spreken. We willen dat iedereen die zijn job verliest, recht heeft op dezelfde bijstand en hulp ongeacht de streek waarin hij of zij woont. We willen dat alle ouderen hetzelfde recht op een fatsoenlijk pensioen krijgen ongeacht of ze in Brussel, Vlaanderen of Wallonië wonen. We willen dat alle zieken recht hebben op dezelfde gezondheidszorg. We willen de solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen de rijkere en armere regio’s behouden. De sociale verworvenheden in dit land zijn niet uit de hemel gevallen. De arbeidersbeweging, Vlamingen, Walen en Brusselaars samen heeft ze moeten afdwingen. We denken niet dat een verdeelde arbeidersbeweging in staat zal zijn ze te verdedigen.

10. We willen niet dat het tot een confrontatie tussen de gemeenschappen komt. We herkennen ons niet in de confederalistische resoluties van het Vlaams parlement in 1999. Maar we betreuren evenzeer dat het Waals parlement de polarisatie verscherpt, al roept het op de solidariteit te behouden. Men brengt de unitaire en solidaire geest geen stap vooruit door zich als één Franstalig blok op te stellen. Men heeft gelijk wanneer men maatregelen verwerpt die de sociale en politieke rechten ondergeschikt maken aan taalvereisten. Maar men zou de dialoog vooruithelpen door de Franstaligen op te roepen de rechten van de Nederlandstaligen in Brussel nauwgezet te respecteren en de Franstaligen in de rand aan te moedigen een inspanning te doen Nederlands te leren. Taalhoffelijkheid is een fundamentele waarde en het is nodig meer inspanningen te doen om tot twee- en meertaligheid te komen.

11. De splitsing van BHV zal noch de problemen van de Brusselaars noch die van de inwoners uit de rand oplossen, of ze nu Nederlandstalig of Franstalig zijn. Het spreekt voor zich dat Brussel een tweetalige Belgische stad is en dat ook moet blijven. Maar de Brusselse werklozen moeten gemakkelijker aan de slag kunnen in de industriële zone rond de luchthaven van Zaventem. De splitsing van de arbeidsbemiddeling in VDAB en Actiris, de opdeling van de openbare vervoersmaatschappijen in de MIVB en De Lijn, en de afwezigheid van een tweetalig onderwijs zijn daarbij handicaps. De sociaaleconomische planning voor Brussel (tewerkstelling, onderwijs, vervoer, kindercrèches, betaalbaar wonen, armoede, …) moet evenzeer die van de brede periferie rond de hoofdstad omvatten. Daarvoor is het nodig dat een stedelijke gemeenschap wordt opgericht die én Brussel én de periferie omvat, zoals dat voor grote steden in andere landen het geval is.

12. Wij vragen maatregelen om de verschillende gemeenschappen dichter bij elkaar te brengen.

# Het onderwijs dient efficiënt tweetalige burgers op te leiden.

# De organisatie van het culturele leven moet veel sterker vertrekken vanuit een interculturele benadering. Er moeten veel meer middelen gaan naar een cultuurbeleid dat alle inwoners van ons land, ongeacht de taal die ze spreken, samenbrengt.

# Het is aangewezen dat elke kiezer kan stemmen voor kandidaten uit het hele land, door het inrichten van een federale kieskring. Zo gebeurt het ook in andere federale landen en daarmee wordt meteen een aanzet tot oplossing van het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde gegeven.

# Een andere maatregel zou de oprichting kunnen zijn van een Belgische tweetalige zender genre Arte. Arte werd opgericht om de Duitsers en de Fransen dichter bij elkaar te brengen. Zo’n Belgische Arte zou er kunnen toe bijdragen dat de inwoners van noord en zuid elkaar opnieuw leren kennen en de kloof kunnen helpen dichten die decennialang gegroeid is, o.a. door karikaturale mediacampagnes waarbij Vlamingen afgeschilderd worden als egoïsten en Walen als profiteurs.

De grote politieke partijen, de leidende economische kringen en sommige media blijven vastzitten in de logica van de communautaire blokken. Dat is de reden waarom de besprekingen over de staatshervorming in de impasse geraakten. Wij roepen iedereen op die actief is op het terrein, in het verenigingsleven, in de vakbonden en in de sociale organisaties om een nieuwe agenda uit te werken die uitgaat van de sociale, economische, culturele en politieke noden van de bevolking. Zo kunnen sociale accenten de boventoon voeren en kunnen we een nieuwe inhoud geven aan de solidariteit.

Eerste ondertekenaars :

Red De Solidariteit samen met de Vooruitgroep,
Mateo Alaluf (ULB),
Patricia Albert (CG – FGTB),
Dirk Ameel (Eurocadres),
Bruno Bachely (CG – FGTB),
Patrick Baeckelandt (CMB - ABVV),
Eric Balieu (St Lucas),
Franck Baillieux (CG - FGTB),
Bruno Baudson (CNE),
Philippe Bervoets (LBC),
Jean Louis Berwart, Jan Blommaert (Univ of Jyväskylä),
Didier Brissa (Jeunes FGTB), Bambi Ceuppens (KMMA),
Eric Corijn (VUB),
Pascal Debruyne (UG),
Stefan De Corte (VUB),
John De Decker (LBC),
Pascal De Decker (St. Lucas Gent),
Herman De Ley (UG),
Luc Desmedt (HVV),
Aleidis Devillé (KUL),
Eric Devriese (CG – FGTB),
Anne Dhooghe (LBC),
Erik Dirkx (AC ABVV),
Julien Dohet,
Koen Dries (LBC),
Jan Dumolyn (UG),
Mohamed Elomari (Divers en actief),
Guy Fays (FGTB),
Hugo Franssen (EPO),
Stephan Galon (AC - ABVV),
Marianne Gestels (BBTK),
Eric Goeman (ATTAC),
Dirk Jacobs (ULB),
Chris Kesteloot (KUL),
Maarten Loopmans (Erasmus Brl),
Paul Lootens (CG - FGTB),
Jozef Mampuys (ACV - KWB),
Jef Mariën (COC – ACV),
Freddy Mathieu (FGTB),
Kristien Merckx (BBTK),
Francine Mestrum (ULB),
Omer Mommaerts (ACV),
Sven Naessens (Init BSZ),
Serge Seret (Init BSZ),
Stijn Oosterlynck (KUL),
Kris Peeraer (schrijver),
Jean Marie Piersotte (CNE),
Rik Pinxten (UG),
Hubert Quax (ACV),
Peter Reynaert (UA),
Henri Jean Ruttiens (Setca),
Piet Saey (UG),
François Schreuer (journaliste),
Koen Steel (voorz. KWB),
Maxime Stroobant (VUB),
Erik Swyngedouw (U Man),
Fernand Tanghe (UA),
Jan Teurlings (UAms),
Thierry Tonon (CG - FGTB),
Guy Tordeur (CSC - ACV),
Monica Triest,
Dirk Tuypens (acteur),
René Van Cauwenberge (AC – ABVV),
Elke Vandeperre (vzw Motief),
Jan Vandeputte (ACOD),
Ludwig Vandermeiren (BBTK),
Leen Van der Vorst (Victoria De Luxe),
Marco Van Hees (auteur),
Michel Vanhoorne (LEF),
Felipe Van Keirsbilck (CNE),
Jan Van Meirvenne (ABVV Caterpillar),
Bruno Verlaeckt (AC - ABVV),
Hendrik Vermeersch (Setca - BBTK),
Lode Verschingel (LBC),
Maria Vindevoghel (ACV),
Dominique Willaert (Victoria de Luxe),
Martin Willems (Setca),
Karim Zahidi (UA, UG),
Sami Zemni (UG)
...

Ondertekenen kan via : solidaritesolidariteit@gmail.com

Website : http://www.reddesolidariteit.be

Niet aarzelen... mààr DOEN Gedverr !!
Tekenen !! ...voor dit land naar de verdommenis gaat !!

...

BRON :
http://www.lef-online.be/pdf/Oproep%20progressieven%20confederalisme.pdf

04-09-2008 om 22:35 geschreven door Vorser-Raadgever  

Een aantal uiterst linkse oproerkraaiers zorgt in de USA en ver daar buiten voor heel wat opschudding. Over wie praten we ?!... Over Warren Buffett, Pete Peterson... Deze gekende krypto-communisten van het eerste uur hebben hun zuurverdiende centjes gestoken in een film over de openbare schuld van de USA. Daar waar we inheemse bewonderaars van het "powered by capitalism" de grootste lofzangen horen brullen over de weldaden die er ginds over elk hoofdje worden uitgestrooid krijgen we nu eens wat inside-information. kijk maar eens en luister vooral naar dit clipje waar onze Buffett een kleine, maar zeer duidelijke uitleg geeft over het percentage van zijn belastingen & het verchil met de belastingen die z'n kuisvrouw betaalt...

I.O.U.S.A. Live
Warren Buffett on Taxes
duur : 0:35 minuten

Via het leuke linkje http://www.iousathemovie.com/ kom je overigens direct terecht op de website die een hoop relevante info over de inhoud van de film verschaft. ... & Een aanrader in deze om zo direct te bekijken & te beluisteren, zijn de 39 hoogst leerrijke clipjes ~uittreksels uit de film overigens~ die u zo meteen wat inzicht verschaffen in de hedendaagse Amerikaanse situatie. (...& Het behoeft waarschijnlijk niet al te veel uitleg als we zeggen dat we u uiteraard ervan op de hoogte zullen houden, mochten we via-via deze ganse docu van 2 uur & 10 minuten te pakken krijgen...)

Voor de rest hebben wij daar natuurlijk géén verdere commentaren aan toe te voegen, omdat we anders toch maar weer eens de linkse hoek worden ingedrumd... Maar laat het toch maar geweten zijn dat het rechtse geraaskal, waarmee Vlaanderen denkt groot geworden te zijn, ons toch wel intussen stilaan heel erg het strotje uitkomt. Wij zijn dan misschien wel naïeve wereldverbeteraars in de ogen van deze rechtse Vlaemsche porseleinkastkapitalisten, maar hun grote voorbeelden zoals Buffett komen toch wel veel dichter in de buurt van wat wij hier al een tijdje trachten duidelijk te maken, dan de onzin die onze vrienden van de LDD-lijst ons trachten in de oren te blazen... Of ventileren we hier weer een indoctrinaire kommunistische roddel ?!...

Enfin soit, jullie moeten het maar zelf uitvissen... in elk geval véél plezier & hopelijk kweken jullie een hoop gezond verstand met de clipjes !!

...

02-09-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

...'t Is in de eerste plaats uit menselijk oogpunt, met vooral oog voor de algemene Volksgezondheid... maar in het bijzonder & vooral een kwestie van "onze" geestelijke gezondheid ~want ook die begon zo stilaan in het gedrang te komen & op sommige momenten behoorlijk op te spelen~ dat we ons muziekje maar terug aangepast hebben naar het oorspronkelijke...*GRIJNS*...

″Tiensfaislafile″ door een Hooghuys-orgel uitgevoerd lijkt voor ons nog altijd het beste te passen bij de Hedendaegsche Charade van het huidige België & haar huidige politiek... ″c’est la foire dans le cirque″...

Trouwens, het levenslied van ″Onzen Volksch-bard″ René De Clercq dat hier intussen zowat méér dan 40 dagen uit de boxen van ons blog schalde : "Vlaendren roept" bleef trouwens al die tijd voor ons meer lijken op de bronstige paarkreet van een verloren gelopen verweesde Vlaming op de uitgeregende Plage van Blankenberge dan iets anders...

...& De door ons verhoopte effecten ervan waren nu ook niet echt te noemen zoals we ...*GRIJNS*... verwacht hadden... Al een geluk dat de knop om dit ongein ″af″ te zetten zowat meteen gevonden kon worden... Het effect ervan dreigde intussen ook zo'n beetje de cijfers van de aanvragen voor vrijwillige euthanasie in war te sturen, al zijn we niet zeker dat dit kwam door het muziekje, dan wel door de inhoud van onze beschouwingen... Al bij al iets wat we in deze donkere politieke tijden uiteraard niet op ons geweten willen hebben, laat staan verantwoordelijk voor willen zijn... Voor 't zelfde geld ressorteren we dan eveneens onder net dezelfde categorie van politieke malversaties ~lees volksbedrog~ zoals de onlangs onhulde pure volksverlakkerij van de "Werkloosheidscijfers zijn beïnvloed" !! Wat toch maar weer eens wil zeggen dat u & ik toch maar ~weer eens~ mooi bij de neus zijn genomen & iets werden voorgelogen... Wat ons direct bij de vraag brengt : "...& wat met de rest van al die andere mooie statistiekjes, 'weetjes' & 'feitjes' over dit leuke Belgenland ?!... Worden die dan bij tijd & wijlen ook aangepast & opgeblonken om te voldoen aan de 'goed-nieuws-norm' ?!..."

Het zou u intussen moeten bekend zijn, dat dit soort falsificaties, of zeggen we ″verdraaiing van de feiten″ niet echt aan ons is besteed... Als je "leugentjes om bestwil" gaat verkopen om je gelijk te krijgen of om te imponeren, heb je immers een hele hoop leugens te onthouden... & er zijn volgens ons wel leukere & nuttiger zaken om je energie aan te spenderen dan dat...

Enfin soit...

...Zoals u intussen alweer enkele dagen geleden beloofd, gingen we u alsnog een overzicht geven van onze eigengereide beschouwingen geleverd in 't kader van ″Er Ligt Een Staat Te Sterven - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen″...

...et voilà, hier zijn ze dan :

Het overzicht :

...& Hoe het werkt is vrij simpel... Om te beginnen werd alles in dezelfde chronologische volgorde vermeld als waaronder het is verschenen. ...& Voor de rest... u klikt de link aan & de pagina opent zich in een nieuw venster. Wanneer echter de desbetreffende beschouwing uit verschillende delen bestaat ~& we bedoelen hiermee : gespreid over twee of meerdere blogberichten~ dan sluiten deze ~normalerwijs gesproken~ netjes aan elkaar aan. Mocht dat trouwens niet zo zijn &/of mochten er ~àndere~ problemen met de linken zijn, zoals niet juist of... "weet ik veel", dan horen wij dat graag, zodat wij dit euvel zo snel mogelijk kunnen verhelpen.

Er Ligt Een Staat Te Sterven

16/07 # Er Ligt Een Staat Te Sterven - ... - PROLOOG

Wallonie-Bruxelle

17/07 # Een Nieuwe staat - ... - DEEL I

17/07 # "Bye bye Belgium" – docu-fiction - ... - EXTRA

18/07 # il pue du cul - ... - DEEL II

19/07 # Cou-Cou Les Flamand(e)s !! - ... - DEEL III

20/07 # Le Front Rouge & Syndicaliste - ... - DEEL IV

We geven het toe... Sinds 16 juli is er hier niks anders meer verschenen dan politieke beschouwingen & het zijn ook geen kleine hapjes die we u aanbieden... maar eerder hele brokken die we u meestal gewoon droogweg & ongezouten door de strot rammen... ècht lief zijn we dus al niet te noemen...

Misschien wat cijfers van de hoeveelheden die u reeds te verteren kreeg...

Over het LDD-programma & onze ongewenste comments daarop, zijn alleen al zo'n kleine 26 volgepropte blogberichten verschenen & we zeggen duidelijk volgepropt omdat er meestal zo goed als géén woord, laat staan een letter nog kan bijgezet worden. Onze uiteenzettingen zijn nogal lang waardoor we zowat verplicht zijn om onze beschouwingen dus op te splitsen in meestal 2 of 3 blogberichten. Onze laatste beschouwing ~die van gisteren~ waren zelfs 4 blogberichten... Het soort van afleveringen die dan ook nog eens netjes achter elkaar moeten verschijnen, of de lezer ~u dus~ geraakt er niet meer aan uit. ...& in het technische gedeelte van bloggen.be is dat geen sinecure om dat gedaan te krijgen... Dat is vaak niet alleen een behoorlijk pak peentjes zweten, maar ook vaak vloeken & sakkeren omdat ″het ding″ dan niet oplaadt zoals het hoort & blijkbaar ook nog eens een eigen willetje heeft, d.w.z. wat de eerste keer wel gaat, gaat dan de tweede keer niet & meer van degelijke technische zooi... Kortom technisch gepriegel...

De "papieren versie" van de tot hiertoe 26 blogberichten met onze ongewenste comments op het LDD-programma is intussen reeds opgelopen tot zegge & schrijve zo'n 297 blz A4-formaat & dan moet u weten dat we nu op blz 13 van het 42 blz lange LDD-programma zitten... dus... Toegegeven, dat is véél – om niet te zeggen zéér véél !! Zeg zelf, 297 blz papier is ook geen sinecure om zo maar eventjes tussen uw soep & uw patatten te lezen. U kunt zeggen wat u wilt, maar wij kunnen het intussen wel elke hard zwoegende & stugge Vlaamse werkmens, zijnde ambtenaar, bediende, arbeider, werkloze of leefloner aanraden om het vooral héél grondig te lezen, al was 't maar voor z'n eigenste financiële & geestelijke gezondheid !!

...& Eerlijk gezegd, we hadden het ook niet verwacht dat onze beschouwingen zo uitgebreid gingen worden, laat staan dat het zoveel bladzijden in de papieren versie ging zijn... & vooral, dat het nog meer gaat worden... want zoals reeds gezegd, we zijn nog làààng niet rond... U moet weten, we zijn intussen ook al zo 'n dikke 3 weken alleen al bezig met over ″Onze Oostendse brulboei″ Jean-Marie Dedecker, z'n kornuiten & z'n LDD te schrijven... & wel vanaf 1 augustus om juist te zijn... Dat is dus véél te lang, want straks verdenkt men ons nog van verdoken sympathieën... &/of van favoritisme... *GRIJNS*

...& De 15 dagen dààrvoor hebben we ons onledig gehouden met politieke beschouwingen te geven over de andere politieke actoren die bezig zijn met de splitsing van België... zowel langs Franse als langs Vlaamse zijde... & Ook dàt waren al bij al 21 volgepropte blogberichten met allerhande relevante info... & ook dàt beslaat een pak blz in de papieren versie... 300 eind in de twintig ergens... ook dàt is dus intussen een meer dan een behoorlijke turf geworden... Die komt er trouwens eerstdaags aan !

Waarom deze mededeling horen we u al vragen...

Vrij simpel... De wereld is niet gestopt met draaien terwijl wij hier onze politieke beschouwingen over de politieke partijen van ons kleine Belgenland aan 't neerpennen waren... & we zijn er ons ook van bewust dat een heleboel lezers het niet echt voor politiek hebben, toch niet in de strakke klassieke betekenis & zin van het woord. Misschien wel eens een kortstondige interesse, maar dan is dat iets totaal anders dan bijna 6 weken leuteren over niks anders dan politiek & dan nog eens over politiek op z'n smalst beschouwd... heel ernstig bevonden & keurig weerleggen & argumenteren !! Echt leuk is wel iets totaal anders voor ons...

...& Ja tuurlijk weten we dat dit het politieke bloggedeelte is van Bloggen.be... maar politiek is ons inziens wel wat meer dan wat politiek gekoddebeier van rond de plaatselijke kerktoren over inheemse keuterboerkespolitiek van "welke-kleur-van-klinkers-leggen-we-in-welke-straat" &/of hoe hoog mogen onze inheemse struiken aan de rijweg gLoeien & bRoeien... Politiek is volgens ons ook wat meer dan eigen navelstaarderij of naar je eigen scheten onder de dekens ruiken & vervolgens euforisch uitroepen... ″hoe lekker !!″ ... ″hoe uniek !!″ ...& het wordt pas helemaal hilarisch als je het over jezelf in derde persoon enkelvoud hebt, vervolgens jezelf begint te citeren met ″hij zei... blablabla″... & dat bij het verschijnen van een artikeltje van 10... allé kom, 15-regels lang in een plaatselijk reclameblad waar je eigenlijk niet meer kan mee doen dan je patatten op schillen... Sorry, maar dat soort onzin kan er bij ons ~hélaas hélaas~ niet in. ...& Waarschijnlijk juist dààrom zijn we als eigenwijze Belg in de ″Republiek Vlaendren″ niet echt geïntegreerd noch geassimileerd, laat staan geintresseerd... & wees gerust dat we daarmee blij zijn, hèhè !! Enfin soit... wij kunnen er intussen een complete streekroman over kwijt met vooral véél dramatische elementen & totaal onverwachte plots, maar ons inziens zijn er nuttiger zaken dan dit om wereldkundig te maken...

Voor àlle duidelijkheid, we gaan dus onze politieke queeste van onomwonden commentaren te geven op het LDD-programma niet stoppen... tot spijt voor al diegenen die dàt nu net niet jammer zouden gevonden hebben... We gaan dat alleen afwisselen met andere brokken actualiteit... kwestie van ons geestelijk evenwicht te bewaren & te zorgen dat de linkerkolom van ons blog niet vol komt te staan met alleen maar ″Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV″, maar dan van a1 tot z7... het lijkt ons nu al allemaal een beetje van 't ″goeie″ (cynical) teveel te worden... Trouwens, intussen zijn àl onze teiltjes, baddekes, kommekes, kuipkes & emmers bij ons thuis al volgekotst door deze hele teringzooi & dat nog eens in combinatie met de chronische spasmes die we overhouden vanwege de sporadische spetterdiaree die afgewisseld wordt met constipatie van de onzin & de andere crap die we lezen... Eerlijk gezegd & dat behoeft waarschijnlijk geen uitgebreid tekeningske... er zijn leukere & vooral zinniger zomeractiviteiten te bedenken dan wat we nu doen...

Eerstdaags zullen we ons trouwens ook eens bezig houden met een lijstje te maken van wat er nu al allemaal in die politieke reeks van onze hand verschenen is... maar dan in de juiste volgorde ...van DEEL I tot & met DEEL XXIV... & dan apart nog eens dat van onze LDD-commentaren... al zijn we er nog niet goed uit, ″hoe″ of ″wàt″ dàt laatste wordt... Misschien beperken we dat wel enkel tot de "papieren versie", een pdf-document dat trouwens in adobe-acrobat perfect & makkelijk te lezen valt... omdat het ook niet meer is dan juist hetzelfde als wat er op het blog is verschenen... Ten andere daar heb je ook de 26 verschillende blogberichten ~waar we in het begin van dit blogbericht over spraken~ maar dan wel allemaal te samen & vooral netjes in de juiste volgorde... kwestie van u lezer het wat overzichtelijker & aangenamer te maken...

Wat die ″andere″ blogberichten betreft waar we onze huidige politieke reeks mee willen afwisselen, daar kunnen we nog géén exacte titels op plakken... er komt er alleszins eentje over de Roma & de Sinti... dat staat al vast... Verder hebben we hier & daar in onze reserve-stock nog wat ander film- & documateriaal steken dat we u ook al zeker niet willen onthouden... kwestie dat u weer eens niet de hele tijd moet scrollen om daar vervolgens na de muisarm ook een scrolvingersyndroom aan over te houden... Met de verplichte privé-verzekering & de afgekalfde Sociale Zekerheid van onze vrienden van de LDD zou u dat trouwens wel eens heel duur te staan kunnen komen... Onmiddellijk ontslag wegens plantrekkerij zonder recht op dop bijvoorbeeld... er waren hier in Vlaanderen al voor minder zaken, grotere sociale & familiale drama's...

Als voorlaatste... onze intussen beruchte energiereeks was ook nog niet op z'n eind gekomen... *GRIJNS* ...ook daar mag u nog 't één & ander over verwachten... vooral berichten waar uw maag spontaan zal van opspelen & uw hartslag drastisch zal van verhogen ! 't Is maar dat u 't al weet ! ...& eveneens natuurlijk, van gans die serie ook een overzichtelijke papieren versie, die u dan weer vanop uw ziekbed kunt herlezen...

Last but not the least lopen we nog rond met enkele artistieke & andere non-conventionele culturele plannen, maar die liggen nog voorlopig op onze redactionele schapraaien te rijpen & te gisten... op het gepaste moment zult u daar uiteraard iets over te horen krijgen...

Tot hier ons piepklein berichtje...

COMMUNICATION DE SERVICE - DIENSTMEDEDELING NR. 20080825...

Uw kitokojungle-redactie

25-08-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het Legomodel

De moderne arbeidsmarkt stelt hoge eisen aan de beschikbaarheid, kennis en flexibiliteit van de werknemer van de 21e eeuw. Een job voor het leven bestaat binnenkort niet meer. Jobzekerheid wordt vervangen door werkzekerheid.

...Daar we de behoorlijk hete hap "Flexicurity" enkele dagen geleden behandeld hebben naar aanleiding van het stakende bagageverwerkende grondpersoneel in de luchthaven van Zaventem, verwijzen we dus voor de grondige uitleg daar naar toe. Het zou immers te gek zijn deze hele beschouwing hier nog eens opnieuw te citeren !

Maar als u wilt weten hoe jobzekerheid vervangen wordt door werkzekerheid, dan moet u zéér zeker eens gaan lezen naar het relaas over wat dat "werk" nu eigenlijk allemaal omvat, hoeveel "zekerheid" er daarbij nog te vinden is & vooral naar de erbarmelijke werkomstandigheden waarin er moet gewerkt worden om die zekerheid van werk te hebben !! Als zulke werkomstandigheden & we spreken hier van het totaalpakket, zijnde, het werk, de verloning, veiligheid & gezondheidsaspecten... voor de LDD allemaal de doodnormaalste zaak van de wereld zijn, dan stellen wij ons daar wel een hoop ernstige vragen bij !! Net zoals bij wat "werkzekerheid" onder die gegeven omstandigheden is... Dit is toch de 21ste eeuw ?!... ...& we leven toch in een beschaafd land ?!... & Willen we dat ook niet blijven ?!...

Nog niet gelezen ? Volg dus de linken...

″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART I

″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART II

″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART III

...& Voor alle duidelijkheid, in onze papieren versie vindt u dit natuurlijk allemaal er netjes tussen verwerkt...

Een moderne arbeidsmarktorganisatie en sterke sociale zekerheid, met zorg voor arbeidsonbekwame zieken en gehandicapten, moeten communicerende vaten worden, zodat de werkgelegenheidsgraad toeneemt en de budgettaire druk op de sociale zekerheid afneemt.

..."met zorg voor arbeidsonbekwame zieken en gehandicapten" ?!... Euh... zijn zieken dan niet altijd arbeidsonbekwaam ?!... Of ziet de LDD dat weer compleet anders ?!... Desalniettemin verontrust het ons bijzonder dat er in het LDD-programma totaal niks terug te vinden is over de "zorgsector", die toch wel een niet onaanzienlijk deel uitmaakt van onze maatschappij, ook qua tewerkstelling. ...& Verder zijn er volgens ons buiten zieken & gehandicapten ook nog wel anderen die zorg behoeven... Dus het weglaten van die andere minderheden die eveneens zorg behoeven, verontrust ons nog des te meer !

Daarom opteren wij voor de invoering van een systeem dat de Deense flexicurity als voorbeeld neemt (vandaar, het “Legomodel”).

Na de hele zwik die we over flexicurity hebben gegeven, kan dit er nog wel bij... een OUDE oproep over deze term... Het gaat hier om een oproep die gelanceerd werd in 2007...

...

...

Oproep betreffende het concept «flexicurity» van de Europese Commissie voor een arbeidsrecht dat (werkelijk) de werknemers beschermt

Op 13 en 14 november aanstaande (NVDR 2007 !!) behandelt het Europese Parlement het concept Flexicurity. Een maand later, op 13 en 14 december (NVDR 2007 !!), zal deze discussie gevoerd worden op de Europese top en wil men principes vastleggen voor de komende drie jaar. De ondertekenaars van deze oproep zijn ernstig verontrust over het concept “flexicurity” en de gevolgen die dit concept zal hebben voor het arbeidsrecht. De officiële stelling luidt dat flexicurity de flexibiliteit voor de werkgevers wil verzoenen met de zekerheid voor de werknemers.

In werkelijkheid kon men de afgelopen decennia reeds vaststellen hoe de bescherming van de werknemers in het arbeidsrecht afnam en dit ten gunste van de werkgevers. Deze evolutie creëerde een situatie waarin enkel 60 % van de werknemers (dit percentage wordt zelfs niet gehaald in alle lidstaten van de EU) werken in omstandigheden die overeenstemmen met de klassieke arbeidsovereenkomst. De anderen worden tewerkgesteld met tijdelijke contracten, deeltijdse arbeidsovereenkomsten, in mini-jobs, onderaanneming, interimjobs of als schijnzelfstandige.

Voor de werkgevers is deze bestaande flexibiliteit echter niet voldoende. Onder het mom van de toenemende concurrentie vragen ze nog meer voordelen.

In het Groenboek van 2006 en nu in de gemeenschappelijke principes betreffende flexicurity (juni 2007) neemt de Europese Commissie het neoliberale standpunt van de werkgevers over en stimuleert ze het opnemen van het concept flexicurity in het arbeidsrecht.

Dit debat wordt niet enkel op theoretisch niveau gevoerd maar heeft praktische gevolgen. De Europese Commissie wil de voorwaarden voor het beëindigen van een arbeidsovereenkomst versoepelen, de maatregelen bevorderen die werknemers onderling in concurrentie brengen en wil precaire arbeidsovereenkomsten ontwikkelen. Het zullen de werknemers zijn die de lasten van dergelijke versoepeling moeten dragen. Het arbeidsrecht dreigt zijn beschermend kader te verliezen met als gevolg de toename van de kwetsbaarheid en dit zonder positieve invloed op de werkgelegenheid.

De ondertekenaars vragen aan de Europese instellingen:

Alle economische en financiële maatregelen te nemen teneinde de massale werkloosheid te doen afnemen

De beschermende bepalingen in het arbeidsrecht te versterken met respect voor de fundamentele rechten en hun toepassingsgebied uit te breiden voor alle arbeidsvormen, met inbegrip van de zelfstandigen die, in werkelijkheid zowel op economisch, juridisch als persoonlijk vlak afhangen van hun contractant.

Collectieve onderhandelingen te versterken zodat de werknemersafgevaardigden op Europees niveau de werknemers op een efficiënte wijze kunnen beschermen tegen aantastingen van hun rechten.

Prioriteit te geven aan de flexibiliteitmaatregelen gecreëerd in het belang van de werknemers

Het beleid opgeven dat tot doel heeft de sociale bescherming te beperken en de winstmarges van de bedrijven te verhogen, een politiek die gedoemd is te mislukken.

Deze tekst is een gemeenschappelijke oproep van:

L’Association européenne des Juristes pour la démocratie et les Droits de l’Homme dans le monde (ondertekend door Thomas Schmidt)
De organisatie Progress Lawyers Network (ondertekend door Jan Buelens)
De organisatie Avocats Européens Démocrates (ondertekend door Mireille Jourdan)

Eenieder kan deze oproep ondertekenen door een email te sturen naar info@terralaboris.be met als mededeling “ondertekening oproep”

De tekst met handtekeningen zal verstuurd worden naar het Europees Parlement voor de vergadering van aanstaande 13 en 14 november. Ondertekeningen kunnen tot 11 november (NVDR 2007 !!), middernacht, verstuurd worden.

X

XX

BRON :
http://www.anderepolitiek.be/nieuwecap/modules/news/article.php?storyid=747

...

...& we onderlijnen dat nog eens extra met :

...

a c t u a l i t e i t

FLEXICURITY-MANIE

Enerzijds bestaat de laatste jaren een sterke vraag naar verdere flexibiliteit van de arbeidsmarkt, de werkgelegenheid en de organisatie van werk in het algemeen. Anderzijds bestaat een minstens even sterke vraag naar zekerheid voor kwetsbare groepen werknemers en andere buitenbeentjes van de arbeidsmarkt, en het behoud van de sociale cohesie in onze maatschappijen.

Deze nieuwe uitdagingen moeten resulteren in een aangepast beleid. Flexicurity lijkt nu de meest populaire strategie. Toch is deze strategie niet echt revolutionair. Het is eerder een evolutie van verschillende beleidsmaatregelen; een combinatie van een flexibele arbeidsmarkt, een uitgebreid sociaal vangnet en een sterk activerend arbeidsmarktbeleid. Het is dan ook niet de bedoeling al het bestaande te vervangen, maar eerder de best-practices op elkaar af te stemmen om zo te voldoen aan zowel de flexibiliteit als de zekerheid. Beide eisen worden dan als het ware elkaars katalysator in plaats van elkaars tegenpool.

Flexicurity moet zowel in het voordeel van de werknemer als werkgever spelen. Zo hebben werknemers nood aan actieve flexibiliteit om privé-leven en werk te combineren. Bedrijven vragen flexibiliteit om adequaat te reageren op wijzigende marktvraag. Zekerheid voor werknemers is ook niet enkel het beschermen van die werknemers tegen jobverlies, maar vooral de capaciteiten ontwikkelen die de werknemers in staat stellen om gedurende hun ganse leven werk te blijven vinden, dit werk op zijn minst te behouden of vooruit te gaan in hun carrière (de fameuze ‘werkzekerheid’ in plaats van ‘jobzekerheid’ garanderen).

Voor ondernemingen vertaalt zekerheid zich in het behoud en verbeteren van hun marktpositie, loyaliteit en productiviteit van de werknemers en mogelijke jobcreatie.

Een aantal concrete invullingen van dit beleid zijn bijvoorbeeld flexibele en zekere contractuele overeenkomsten (tijdsparen is de meest gekende), effectief actief arbeidsmarktbeleid (herintegratie van werklozen), levenslang leren, moderne sociale zekerheid voor herverdeling en mobiliteit, ondersteunende en productieve sociale dialoog, wederzijds vertrouwen en sterk ontwikkelde industriële relaties die cruciaal zijn voor de goede werking van dergelijk beleid. Het meest controversiële is natuurlijk de uitkeringen beperken in tijd.

Een (utopisch) theoretisch voorbeeld

Tot zover de theorie. Als we dit even in een praktisch voorbeeldje gieten ... Een schoolverlatende vrouw betreedt de arbeidsmarkt. Ze zal in de eerste plaats actief begeleid worden om een job te vinden. Dat betekent actief solliciteren en/of desnoods (jobspecifieke) vorming volgen. Dit moet haar op korte termijn aan een job helpen bij een onderneming die een openstaande vacature aanbiedt. Zowel de vrouw als de onderneming hebben een flexibele houding nodig. Dit betekent dat de onderneming bv. kan aanspraak maken op tijdsparen, maar evenzeer omgekeerd dat de vrouw bv. (in het kader van loopbaanplanning) de kans moet krijgen deeltijds te werken of haar uurrooster aan te passen.

Duikt er op een bepaald moment een marktprobleem op voor de onderneming, dan zal ze genoodzaakt zijn de vrouw te ontslaan. Omgekeerd kan dezelfde vrouw beslissen een betere functie aan te nemen. Maar in hoofde van de flexicurity is dit geen enkel probleem, want dan begint alles weer van vooraf aan. Te beginnen met een hoge uitkering (die bijna gelijk is aan het laatst verdiende loon) of andere job, actief solliciteren, desnoods vorming,... en op naar de volgende, boeiendere job.

Want flexicurity betekent ook dat niet enkel het bedrijf zich verbetert, maar ook de werknemer. Aangezien deze steeds meer kwalificaties opbouwt, zichzelf ontplooit en dus meer waarde opbouwt. Op die manier krijgt hij ook steeds betere jobs. Flexicurity focust namelijk vooral op werkzekerheid in plaats van jobzekerheid. En dus is op het einde van de rit iedereen tevree ... Maar aan dit utopisch verhaaltje moeten toch een aantal kanttekeningen gemaakt worden.

Maar ...

In de eerste plaats is dit een ‘happy few’ verhaal. In de praktijk weten we allen dat de meeste vacatures ervaring vereisen, dat de onderneming haar eigen uurroosters oplegt en dat bij jobverlies veel dringendere zorgen de kop opsteken; lening afbetalen, vaste kosten, ...

Ook is dit verhaal helemaal verschillend bij KMO’s, waar de flexibiliteitmogelijkheden meestal nog beperkter zijn. Daarnaast rijst de vraag over de financiële implicaties van vormingen. In theorie is het de bedoeling dat de ondernemingen de nodige kwalificaties aanleren. Maar als we weten dat momenteel slechts 20 % van de werknemers opleiding krijgen ... We krijgen als het ware een verschuiving van verantwoordelijkheid tussen de overheid naar de bedrijven.

Dit recept kan ook enkel lukken als het het nationaal niveau overstijgt. Maar als we binnen de EER (Europese Economische Ruimte) al over veel minder twisten ...

Wat doe je bovendien met een heel pak laaggeschoolde werknemers die nooit opleiding zullen genieten ?

Hoe mooi dit Deens nirwana ook moge klinken, onze geschiedenis en sociale zekerheid zijn niet te vergelijken met de situatie in Denemarken. Denemarken heeft al een flexibel ontslagrecht sedert het eind van de 19e eeuw en het blijft eraan sleutelen. Internationaal gezien heeft Denemarken het hoogste niveau uitkeringstrekkers (kwart van de bevolking), maar dit komt niet tot uiting in hun werkloosheidscijfers, aangezien scholingsprogramma’s en gesubsidieerde banen niet meegeteld worden. De kosten van dit arbeidsmarktbeleid zijn dan ook hoog in vergelijking met het rendement. Onze sociale zekerheid zou deze extra last zeker niet aankunnen.

Bovenstaande argumenten kunnen nog verder aangevuld worden. In theorie lijkt dit allemaal veelbelovend. Maar als het te mooi is om waar te zijn, dan is het ook meestal niet waar. Laten we realistisch blijven en passende oplossingen zoeken in functie van onze eigen karakteristieken. Want wat te allen tijde moet vermeden worden, is een verdere uitholling van het evenwicht arbeid-kapitaal.

Caroline JONCKHEERE

BRON :
http://www.aclvb.be/uploads/media/september_03.pdf

...

Begin deel (2) ...Het vervolg...!!

...& Om jullie te laven aan de verkwikkende bron van de Europese commissie waar alles rozeschijn en manegeur is...

...

Rapid - Press Releases - EUROPA

Flexizekerheid: betere banen voor meer mensen

Brussel, 27 juni 2007

De Commissie komt vandaag met een voorstel voor de vaststelling van gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid, om het concurrentievermogen, de werkgelegenheid en de arbeidssatisfactie te bevorderen door het combineren van flexibiliteit en zekerheid voor werknemers en bedrijven. Flexizekerheidsstrategieën kunnen helpen de Europese arbeidsmarkten te moderniseren en beter te reageren op de uitdagingen en mogelijkheden van de globalisering. Dergelijke strategieën omvatten regelingen inzake arbeidsovereenkomsten die tegelijkertijd flexibel zijn en zekerheid bieden, actief arbeidsmarktbeleid, integrale strategieën voor een leven lang leren, en moderne stelsels van sociale bescherming die adequate inkomenssteun bieden gedurende perioden van werkloosheid. De Commissie geeft ook een aantal typische flexizekerheidstrajecten aan om lidstaten te helpen hun eigen nationale flexizekerheidsstrategieën te ontwikkelen en van elkaars ervaringen en beste praktijken te leren. In aansluiting op de Lissabonstrategie van de EU voor groei en werkgelegenheid kunnen de gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid ertoe bijdragen dat meer Europeanen ten volle kunnen profiteren van de snel veranderende wereldeconomie.

Vladimír Špidla, EU-commissaris voor werkgelegenheid, sociale zaken en gelijke kansen, verklaarde: "Flexizekerheid is de beste manier om te verzekeren dat Europese burgers een hoog niveau van werkzekerheid genieten, zodat zij in iedere fase van hun arbeidsleven een goede baan kunnen vinden, en kunnen hopen op een goede loopbaanontwikkeling in een snel veranderende economische omgeving". Hij zei verder: "Flexizekerheid biedt een evenwicht tussen de rechten en verantwoordelijkheden, voor werknemers en bedrijven en ook voor overheden: alle hebben de plicht bij te dragen tot meer werkgelegenheid, een betere samenleving en duurzame groei. Bij de flexizekerheidsbenadering gaat het er niet om een bepaalde groep meer zekerheid te bieden ten koste van een andere groep; het idee is optimaal gebruik te maken van de positieve wisselwerking tussen flexibiliteit en zekerheid. We moeten er nu voor zorgen dat alle betrokkenen samenwerken zodat dit een succesfactor wordt voor de Europese economieën, werknemers en bedrijven."

Europa moet nieuwe wegen vinden om zijn arbeidsmarkten flexibeler te maken en tegelijkertijd werkzekerheid te bieden. Flexizekerheid is een brede aanpak van het arbeidsmarktbeleid die een voldoende mate van flexibiliteit in arbeidsovereenkomsten – om bedrijven en werknemers in staat te stellen op veranderingen te reageren – combineert met een voldoende mate van zekerheid om werknemers in staat te stellen om hun baan te houden, dan wel snel een nieuwe te vinden, met de garantie van een adequaat inkomen tussen twee banen in. De mededeling benadrukt dat dit voordelen kan bieden voor zowel werknemers als bedrijven. Flexibiliteit betekent dat werknemers gemakkelijk moeten kunnen instappen en van baan moeten kunnen veranderen: het bestrijkt externe en interne (binnen een bedrijf) flexizekerheid. Het aspect zekerheid geldt niet alleen voor werknemers, maar ook voor bedrijven: verbetering van de kennis en vaardigheden van werknemers biedt een werkgever extra zekerheid en voordelen. Er kan een positieve wisselwerking zijn tussen flexibiliteit en zekerheid.

De mededeling, die gebaseerd is op uitgebreide raadpleging en overleg met de belangrijkste betrokken partijen, geeft de belangrijkste beleidsterreinen aan met betrekking tot flexizekerheid (componenten van flexizekerheid) en formuleert voorstellen voor acht gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid. Deze beginselen zijn referentiepunten waarover de lidstaten overeenstemming zouden moeten bereiken. Dit zijn onder andere:

1. Versterken van de tenuitvoerlegging van de EU-strategie voor groei en werkgelegenheid en van het Europese sociale model;

2. Een evenwicht vinden tussen rechten en verantwoordelijkheden;

3. Flexizekerheid aanpassen aan de uiteenlopende omstandigheden, behoeften en uitdagingen van de lidstaten;

4. Reduceren van de kloof tussen degenen met soms precaire arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd of deeltijd (de zogenaamde "outsiders") enerzijds, en werknemers met vaste voltijdbanen (de "insiders") anderzijds;

5. Ontwikkelen van interne en externe flexizekerheid door werknemers te helpen de carrièreladder op te klimmen (intern) en zich op de banenmarkt te begeven (extern);

6. Ondersteunen van de gelijkheid van vrouwen en mannen en gelijke kansen voor iedereen bevorderen;

7. Evenwichtige pakketten van beleidsmaatregelen produceren om een klimaat van vertrouwen tussen sociale partners, overheden en andere betrokken partijen bevorderen;

8. Zorgen voor een rechtvaardige verdeling van de kosten en baten van flexizekerheid, en bijdragen tot een gezond en op langere termijn houdbaar begrotingsbeleid.

De mededeling presenteert ook vier typische "trajecten" met behulp waarvan de lidstaten hun eigen flexizekerheidsstrategieën kunnen ontwikkelen, aangepast aan hun nationale uitdagingen. Er is natuurlijk geen standaardoplossing – de situaties op de arbeidsmarkten in de EU zijn zeer uiteenlopend. In sommige landen zullen de inspanningen misschien vooral gericht zijn op het vinden van oplossingen binnen bedrijven, in andere misschien meer op de overstap naar een andere baan. De trajecten zijn gebaseerd op praktijkervaringen en toepaste beleidsmaatregelen in de lidstaten, die geanalyseerd zijn door een groep van deskundigen inzake flexizekerheid (rapporteur: prof. T. Wilthagen).

De verschillende beleidsaspecten waarop flexizekerheid en de componenten daarvan betrekking hebben, zijn niet nieuw, maar flexizekerheidsstrategieën vertegenwoordigen een nieuwe, geïntegreerde benadering waarvan de verschillende elementen elkaar kunnen ondersteunen.

De financiële cohesie-instrumenten van de EU – en met name het Europees Sociaal Fonds voor de programmeringsperiode 2007-2013 – kunnen een substantiële bijdrage leveren aan de begrotingsaspecten van flexizekerheid, bijvoorbeeld door het financieren van opleidingen op bedrijfsniveau en van programma's voor een leven lang leren, of door het bevorderen van ondernemerschap.

Uit een recente Eurobarometerenquête (najaar 2006) is gebleken dat de Europese burgers de noodzaak van aanpassing en verandering, waarop de flexizekerheidsbenadering gebaseerd is, begrijpen en aanvaarden: 72% vindt dat arbeidsovereenkomsten flexibeler dienen te zijn, om ruimte voor nieuwe banen te creëren; 76% meent dat het idee van "een baan voor het leven" niet meer van deze tijd is; and 88% stemt in met de stelling dat een leven lang leren de kansen op het snel vinden van een baan verhoogt.

Flexizekerheid neemt een belangrijke plaats in in de geïntegreerde richtsnoeren waarmee de lidstaten unaniem hebben ingestemd, en die de tenuitvoerlegging op Europees en nationaal niveau van de Lissabonstrategie voor groei en werkgelegenheid ondersteunen. Flexizekerheid kan alleen een succes worden als alle betrokkenen volledig meewerken. De Commissie moedigt de lidstaten aan om met de sociale partners samen te werken en hun aanpak inzake flexizekerheid te verwerken in hun nationale hervormingsprogramma's in het kader van de Lissabonstrategie.

Zie voor meer informatie :

Link naar mededeling http://ec.europa.eu/employment_social/news/2007/jun/flexicurity_en.pdf

Link naar verslag van deskundigen met voorbeelden van flexizekerheid in 27 lidstaten http://ec.europa.eu/employment_social/employment_strategy/flex_meaning_en.htm

Achtergrond :

http://ec.europa.eu/employment_social/employment_strategy/flex_meaning_en.htmStakeholderconferentie over flexizekerheid, 20 april 2007:

http://ec.europa.eu/employment_social/employment_strategy/flex_stakeholderconference_en.htm

BRON :
http://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=IP/07/919&format=HTML&aged=1&language=NL&guiLanguage=en

...

We vragen ons alleen af waarom men binnen de Europese instellingen toch maar het meeste werk laat doen door niet statutair personeel …ooit willen we hier wel eens een boompje over opzetten want de Europese elite kan het allemaal mooi uitleggen maar owee de praktijk…

...Dat het ″legomodel″ van de LDD géén kopie is van het Deense Model, klopt als een zwerende vinger... Het is eerder een ″bric à brac″ te noemen... Een allegaartje ~vooral dan in het voordeel van de ″rijkere″ & de werkgevers~ van regeltjes die hèn goed uitkomen...

Wij zoeken ten andere nog steeds ~tevergeefs~in dit programma hardnekkig naar iets wat ons duidelijk maakt, dat ook de kleine man, Jan & Mieke Modaal hier beter van wordt ! ...màààrr hélaas-hélaas...

...

Eenheidsstatuut arbeiders-bedienden

We zijn het laatste Europese land waar er nog onderscheid gemaakt wordt tussen arbeiders en bedienden. Het onderscheid arbeider-bediende straalt nog altijd af op ons onderwijsniveau met een tekort aan geschoolde arbeidskrachten voor gevolg. De negatieve bijklank ‘vakschool’ wordt op die wijze in stand gehouden, aangezien het technisch onderwijs zogezegd hoofdzakelijk arbeiders aflevert. Herwaardeer hun statuut en de negatieve connotatie zal verdwijnen. Elk onderwijsniveau is evenwaardig en de arbeidsmarkt zal er wel bij varen.

...& We laten Jean-Marie Dedecker zelf aan 't woord...

...

De Gedachte

Sterft, gij oude vormen en gedachten

Jean-Marie Dedecker eist een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden

Jean-Marie Dedecker is voorzitter van Lijst Dedecker

Alhoewel het me verheugt dat sp.a. nu ook het eenheidsstatuut bepleit (DM 18/8), moet ik ontdekken dat politieke recuperatie ook een olympische discipline is. Op 30 september 2002 heb ik daarvoor al een wetsvoorstel ingediend, analoog aan dat van professor Blainpain in 1988. Paars deed niets en verschool zich achter "het herenakkoord". De oppositie kan wonderen doen voor sp.a.

België is het enige land in de Europese Unie waar nog een onderscheid gemaakt wordt tussen arbeiders en bedienden. Dat onderscheid is een achterhaalde discussie over het geslacht der engelen. De eersten kregen een arbeidsovereenkomst in 1900, de tweeden in 1922. De inhoud van de arbeid is compleet veranderd. Waarom zou iemand die een computergestuurde draaibank bedient een ander statuut moeten krijgen dan een muisklikker op een bureau? Dat is gefossiliseerde discriminatie die de arbeider herleidt tot een tweederangsburger. Wat is nog het verschil tussen intellectuele en manuele arbeid? De Berlijnse muur rond het arbeidersstatuut moet gesloopt en hervormd worden in een eenheidsstatuut.

Even rondneuzen in de historische archieven van de Senaat is zo verhelderend dat een klacht bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding het patronaat en het syndicaat zou doen blozen. We citeren letterlijk: "De wet van 1922 heeft aan de bediende zulk een voordelig statuut toegekend, in hoofdzaak met het doel om hen los te rukken van de arbeidersklasse, om het onderscheid te bestendigen tussen de werknemer met de hoed en de werknemer met de pet, en om te voorkomen dat de eerste zou aansluiten bij de vakbeweging."

Zelfs Theo Lefèvre riep het al op de kansel van de Rerum novarumviering in 1960. Zijn ACV heeft het een halve eeuw later nog altijd niet begrepen. Het zijn verwonderlijk genoeg de sociale partners die dwarsliggen. De werkgevers vrezen dat dit zou leiden tot een nivellering naar boven en dat in een eenheidsstatuut alle verworvenheden van de bedienden en de arbeiders de kar zullen overladen, waarbij enkel de beste stukken van beide statuten zouden worden bewaard. De formule-Claeys, die de opslagvergoedingen regelt, wordt door de gesyndicaliseerde arbeidsrechtbanken telkens geïnterpreteerd als de Sinterclaeyswet.

Opzegvergoedingen van bijvoorbeeld twee jaar doden de flexibiliteit voor de werknemer en de werkgever. Het gezond verstand ligt in het midden. Ze vrezen ook dat er getornd zal worden aan het systeem van tijdelijke economische werkloosheid. De kosten van de arbeider kunnen zo doorgeschoven worden naar de overheid door hem tijdelijk te laten stempelen bij een economische terugval, voor bedienden gaat dat niet. Dat is uniek in Europa en bijzonder gunstig voor de ondernemer.

De vakbonden reageren zoals altijd behoudsgezind en hebben koudwatervrees om hun machtsposities te moeten herzien. De scheiding tussen syndicale arbeiders- en bediendencentrales levert immers meer lucratieve postjes en extra beschermde vakbondsafgevaardigden op, evenals extra paritaire comités met elk hun kassa's en geplogenheden, en zitjes in de arbeidsrechtbanken. Dat verlamt de economie. De vakbonden profileren zich als de collectieve beschermers van die zwakke groep. Zij vrezen dat die macht afbrokkelt als ook die groep individueel gaat denken. Het is gemakkelijker voor de bonden als de arbeiders 'niemand' blijven. Als ze zwak beschermd blijven, kunnen de bonden zich opwerpen als de grote beschermers en blijven de arbeiders trouwe klanten. De dubbele benadering van de werknemers heeft tot gevolg gehad dat we de meest beschermde bedienden en de minst beschermde arbeiders in Europa hebben.

Een eenheidsstatuut creëren is echter een prachtige uitdaging voor de sociale partners om arbeid een nieuw elan te geven. In plaats van vast te klitten aan oude concepten zou men bijvoorbeeld een ontslagvergoeding als een morele schadevergoeding kunnen beschouwen voor het verlies van de dienstbetrekking.

Op die vergoeding dient dan geen sociale zekerheid, noch inkomstenbelasting te worden betaald. Door nettovergoedingen wordt de kost voor de werkgever verlaagd en de opbrengst voor de werknemer verhoogd. Zo kan men ook de ontslagtermijnen voor werknemers op een valabele termijn en dito niveau brengen, en winnen alle partijen. Op de ontslagvergoedingen bij Volkswagen en Opel pakte de overheid tot 63 procent belastingen en bijdragen. Het is toch immoreel dat de overheid nog poen moet pakken op de ellende van een ontslag! Met een concept uit de twintigste eeuw win je niet in de eenentwintigste. Je kunt niet concurreren in een internationale context en gebonden zijn door een puristische dorpsethiek.

Het gaat echter nog verder. De doorgroeimogelijkheden voor de 1.140.000 arbeiders zijn miniem. Amper 0,4 procent slaagt erin een bediendestatuut te krijgen. Dat heeft een nefaste invloed op de studiekeuze van jonge mensen. In Vlaanderen lijkt er een ingebakken minachting voor het technische en beroepsonderwijs te bestaan: de vakschool, zoals dat heet. Alsof het zo hoort dat de knapste koppen sowieso de klassieke humaniora volgen en dat de rest dan volgens het watervalprincipe druppelsgewijs in de beroepsscholen terechtkomt. Het resultaat is dat de Vlaamse arbeidsmarkt een tekort heeft aan geschoolde vaklui. Wie een loodgieter nodig heeft, kan net zo goed wachten op Godot.

Herwaardeer hun statuut. Binnen één generatie is dan de negatieve connotatie verdwenen en krijgt arbeid een nieuw elan. Sterft, gij oude vormen en gedachten! De arbeider verdient meer waardering dan met gebalde vuist de Internationale te zingen. Al wat zich progressief noemt in dit land is in wezen zo conservatief dat ze economische uitdagingen onder de werkvloer vegen.

21/08/08 - 11u27

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/389562/2008/08/21/Sterft-gij-oude-vormen-en-gedachten.dhtml

...

Onzen dédé is wel heel venijnig in dit stukje. Hij gebruikt typisch populistische methodes van zeer terechte argumenten vermengd met totale leugens. Voorbeeld is de volgende passage :

..."Op de ontslagvergoedingen bij Volkswagen en Opel pakte de overheid tot 63 procent belastingen en bijdragen. Het is toch immoreel dat de overheid nog poen moet pakken op de ellende van een ontslag! Met een concept uit de twintigste eeuw win je niet in de eenentwintigste. Je kunt niet concurreren in een internationale context en gebonden zijn door een puristische dorpsethiek."...

Iedereen die iets of wat een belastingsbrief kan invullen zal je kunnen vertellen dat het tarief van 63% volledig uit de lucht gegrepen is. Ontslagpremies worden in een aparte rubriek ingeschreven dan de lonen en worden steeds belast aan de gemiddelde aanslagvoet van het voorgaande fiscale jaar. Ze worden met andere woorden niet gecumuleerd met het reeds getrokken loon tijdens het zelfde fiscale aanslagjaar van de ontslagpremie. Het zou dus een zeer rijkbetaalde arbeider moeten geweest zijn die aan 63% geraakt…Dus de immoraliteit ligt niet in de fiscale afhandeling van de ontslagpremies maar in het gebruik van leugenachtige argumenten…

We voegen hier zelfs enige reacties aan toe, die er kwamen naar aanleiding van dit artikel in De Morgen...

"Samuel heeft gelijk... In heel die gelijksschakelingshype van de laatste tijd zal het een gelijkschakeling *naar beneden* toe zijn. Men geeft iets bij voor de arbeiders en neemt een pak weg van de bedienden. Wat zit er eigenlijk in voor de bedienden JMDD, ik lees het *nergens* in je gedachte? Ik zie vooral de roep van ultra-liberale ondernemers om mensen gemakkelijker te kunnen ontslaan, in casu bedienden. Dat is nu iets duurder en een tikkeltje vervelend zeker...

Hmmmm... doorgroeimogelijkheden voor arbeiders mijn beste JMDD? Ik zal echt waar de allerlaatste persoon zijn om denigrerend te doen over mensen die vakschool of beroepsonderwijs hebben gevolgd, maar sommige dingen kunnen nu eenmaal onmogelijk. Naar waar zouden ze moeten doorgroeien? Het verschil in kennisvereisten is immens groot. Ik kan ook niet doorgroeien naar loodgieter of ik mag een paar jaar op de schoolbanken gaan zitten. Althans dit stuk van je gedachte klinkt als zeer populistisch..."

...&...

"Tot 63% afhouding op een ontslagvergoeding JMD? je bewijst nogmaals dat je een demagoog bent. Je verward de voorafbetaling met de definitieve aanslagvoet. Bij de belasting berekening word de aanslagvoet van de ontslagvergoeding(Canada Dry) verrekent aan de gemiddelde aanslagvoet van het jaar. In mijn geval bekwam ik een teruggave van 8000 EURO. De RSZ bijdrage bedraagt maar 8% ipv van de normale 16,07%. . Volledig akkoord met de gelijkschakeling maar dan wel upgraden naar bediendenstatuut."

Die laatste was overigens niet van onze hand ...& we hebben onze opmerking hierover er ook niet van afgekeken !!

...& de volgende :

"Mij dunkt dat JMDD niet droomt van een eenheidsstatuut, maar voor minder sociale zekerheid."

...& Wat zijn wij blij dat er nog mensen zijn die dat zien !!

...& de volgende is van het zelfde laken een broek :

"Jean-Marie 'vergeet' weer er bij te vermelden, als werknemers en werkgevers geen belastingen of bijdragen dienen te betalen op ontslagvergoedingen, hoe deze minder inkomsten voor overheid en sociale zekerheid moeten gecompenseerd worden!"

...& wat vindt u van deze ?!... Hebt u daar ook al eens aan gedacht !?...

'"Opzegvergoedingen van bijvoorbeeld twee jaar doden de flexibiliteit voor de werknemer en de werkgever"??? . Als een werkgever een werknemer met - pakweg - 15 jaar trouwe dienst zomaar dumpt om hem/haar te vervangen door een jonge minimumloner, dan vormen die paar jaar Claeys-centen geen kwestie van minder flexibiliteit, maar van elementaire compensatie.'

...

Caroline Gennez...

...

De Gedachte

De man met de schroevendraaier

Caroline Gennez wil het onderscheid tussen arbeiders en bedienden opheffen

Caroline Gennez is voorzitster van de sp.a

Onlangs werd de voorzitter van de Europese socialisten Poul Nyrup Rasmussen gevraagd voor een interview in een Vlaams tijdschrift. Over de werking van de arbeidsmarkt en van de financiële markten. Hij belde me vooraf om beter zicht te krijgen op een aantal bijzonderheden van de Belgische arbeidsmarkt. Hij was met verstomming geslagen toen ik hem uitlegde dat we in België nog een onderscheid maken tussen het statuut van arbeiders en bedienden. Zijn verbazing was terecht. Het Antwerpse Arbeidshof kwam vorige week overigens tot eenzelfde inzicht in zijn arrest over de zaak Meert.

De discussie over het eenheidsstatuut is minstens vijfentwintig jaar oud. Ondertussen beseft zowat iedereen dat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden voorbijgestreefd is. Toch slaagden de sociale partners er tot nu toe niet in om een oplossing te vinden. Vier jaar geleden werden in de context van het Interprofessioneel Akkoord (IPA) opnieuw dure eden gezworen. De werkgroepen onder leiding van professor Vanachter leidden helaas tot niets. Het eindrapport werd zelfs nooit gepubliceerd. Twee jaar geleden zijn er opnieuw afspraken gemaakt. Tot op vandaag zonder enig resultaat. Straks beginnen de sociale partners aan de bespreking van een nieuw IPA. Het is hun laatste kans. Het arrest van het Antwerpse Arbeidshof zegt in wezen dat er onmiddellijk een oplossing nodig is. De rechtsonzekerheid wordt gewoon te groot.

We zijn het enige land in Europa dat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden nog maakt. Gemeten naar de wettelijke opzegtermijnen moet de Belgische arbeider zo ongeveer de slechtst beschermde van Europa zijn. Daarenboven is het uitgangspunt om in een kennismaatschappij te doen alsof sommige werknemers niet zouden nadenken ronduit beledigend. Het argument van de werkgever in het bovengenoemde arrest dat de betrokkene een arbeider was omdat hij een schroevendraaier op zak had, is hallucinant. Arbeiders, met of zonder schroevendraaier, zijn ook kenniswerkers, en kennis evolueert vandaag zeer snel.

Waarom is de wens om het statuut van arbeiders en bedienden gelijk te schakelen tot nu toe dode letter gebleven? Zeggen dat het enkel en alleen te doen is om het feit dat de vakbondscentrales leden zouden verliezen, is te gemakkelijk. Helaas speelt dit wel mee. De structuur van het Belgische sociaal overleg is door het onderscheid tussen arbeiders en bedienden fundamenteel bepaald. Dit is het resultaat van een lange geschiedenis. Wie dit onderscheid wil opheffen, moet ook de structuur van het sociaal overleg en de vakbonden veranderen. Dat dit niet met een vingerknip kan, wil iedereen begrijpen. Maar dit is geen argument om deze discussie een kwarteeuw te laten aanslepen. Op zijn minst kan je verwachten dat de bonzen hun machtsposities niet laten primeren op het belang van de werknemers. Maar het gaat om meer.

Er bestaan ook inhoudelijk sterke verschillen in de statuten: opzegtermijnen, carensdag, verloning, gewaarborgd loon bij ziekte, vakantiegeld enzovoort. Sterke sectoren hebben de kloof al kleiner kunnen maken via hun sectoraal overleg. In minder sterke sectoren is de kloof nog heel groot. Een duidelijk stappenplan kan die verschillen binnen een afzienbare termijn wegwerken. Het mag echter geen voorwendsel zijn om het arbeidsrecht te versoepelen en de bescherming die werknemers genieten te verminderen. Van liberale kant wordt er te gemakkelijk gesteld dat alleen de vakbonden een oplossing bemoeilijken. Het is echter duidelijk dat de agenda van de werkgevers allerminst nobel is.

De hamvraag in de hele discussie is natuurlijk waar we willen uitkomen. Onze doelstelling is een nieuw statuut te creëren dat maximale bescherming garandeert aan alle werknemers. Daarbij vertrekken we uiteraard van de feitelijke situatie. Wie statisch redeneert vraagt dat het nieuwe werknemersstatuut volledig samenvalt met het huidige bediendestatuut. Maar dat is wellicht niet in het belang van iedereen. Sommigen proberen het arrest Meert aan te grijpen om meer flexibiliteit van de werknemers te vragen. Dat zal zonder ons zijn.

Het arrest van het hof van beroep in Antwerpen komt in elk geval op een goed moment. Het moet een aansporing zijn om in het kader van het komende IPA eindelijk tot een goede oplossing te komen. Want op zich zijn de feiten eenvoudig: arbeiders zijn bedienden, en omgekeerd. Voorbeelden op de werkvloer tonen dit aan. Sinds de herstructurering bij Ford Genk doen een 300-tal arbeiders het werk dat vroeger door bedienden uitgevoerd werd. Hun inspanningen worden door het bedrijf in dank aanvaard, naar het bediendestatuut kunnen ze fluiten.

Iedereen moet nu zijn verantwoordelijkheid nemen. Dat geldt in de eerste plaats voor de sociale partners. Het zou onverantwoord zijn om opnieuw twee jaar tijd te verliezen. In de volgende maanden zullen de partners tot duidelijke afspraken moeten komen. Geen voornemens, maar concrete invullingen van de belangrijkste elementen. Ik zal mijn vrienden bij het ABVV en het ACV wijzen op hun verantwoordelijkheid. Voor sp.a heeft deze discussie lang genoeg geduurd. En ik raad hen aan om even stil te staan bij het interview met een van de auteurs van het boek Farewell to the Leftist Working Class. "Het belang van handenarbeid wordt enorm miskend. Daardoor worden arbeiders minder gewaardeerd", stelt de Vlaamse socioloog Anton Derks. En even verderop zegt hij dat "vroeger de arbeider een held was. Vandaag spreekt men vooral over laaggeschoolden".

Als Vlaamse socialisten willen we deze grove maatschappelijke oneerlijkheid de wereld uit helpen en zo snel mogelijk tot een eenheidsstatuut komen. En als de sociale partners opnieuw mislukken, moet de politiek zijn verantwoordelijkheid nemen. Ik geef alvast mijn woord aan alle arbeiders in België.

18/08/08 - 11u57

BRON :
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/385457/2008/08/18/De-man-met-de-schroevendraaier.dhtml

...

...

...& Aangezien het hier toch wel gaat om een vrij belangrijke materie die men drastisch ~de ene nog drastischer dan de andere~ wil hervormen, zijn we maar eens op zoek gegaan naar wat verhelderende & keiharde info om u die vervolgens rond de oren te slaan ...& dàt allemaal in de hoop dat u wakker schiet !!

Om te beginnen willen we toch wel stellen dat ons kleine bananenrepubliekje aan de Noordzee ~tot nader order nog steeds België genoemd~ één van de betere, zoniet niet de beste sociale wetten ter bescherming van de arbeider & de bediende heeft die Europa rijk is... & dàt wringt... Hier ontslaat men niet ″zomaar″ een arbeider of bediende van de één op de andere minuut, want tot op heden hebben die ~gelukkig maar~ nog énige ″Rechten″... Nu, hoe men 't draait of keert, dàt ″steekt″ behoorlijk aan de kant van de werkgever... Menige ″Grote Patron″ heeft hier al menigmaal over gevloekt & geketterd dat het niet meer mooi was... maar intussen zijn we ~tot spijt van wie 't benijdt~ toch maar mooi & goed beschermd...

Màààrrrr... men wil daar komaf mee maken... ″wat aan sleutelen & wat aan bijvijlen″ zegt de ene... sommigen ~zoals onze goede vrienden van de LDD~ zouden daar het liefst vanal eens met de botte bijl doorgaan... Lees maar meteen : gewoonweg volledig komaf mee maken !! ...& Wie onze beschouwing over ″flexicurity een beetje grondig heeft gelezen, die weet dat er al her & der veranderingen zijn ingevoerd, die ~zeg maar~ onze sociale verworvenheden alles behalve ten goede komen, maar die ons eerder gaan terug gooien naar de 19^de eeuwse toestanden van weleer...

...& Om u enig inzicht te geven in wat onze verworvenheden ~lees : RECHTEN !!~ wel zijn, hebben we voor u 't één & ander opgezocht... meer bepaald over ″de ontslagprocedure″, zowel die van de arbeider, als die van de bediende... We hebben er nog enkele andere ″rechten″ aangaande die zelfde ontslagprocedure er bij gezet die we ~tot hiertoe~ nog hebben... Toegegeven, 't is allemaal een behoorlijke brok leesvoer dat we u door de strot rammen, maar al bij al méér dan de moeite waard om te weten & zeker om daarna te kijken naar wat er zo vaagjes omschreven in het LDD-programma staat... In dit àlles wil men dus hakken ~lees : een complete kaalslag houden~ dat 't niet meer mooi is !! Wees u dus daarvan géén 100% mààr wel degelijk 200% van bewust !!

We zijn ten andere ook wel héél nieuwsgierig of u die ″Rechten″ wel àllemààl kent... ″jaja horen we u al roepen...″ ...maar omdat we daar nogal behoorlijk aan twijfelen kunt u ze hier nog eens voor een stukje herlezen... Kent u ze, zoveel te beter, kent u ze niet... dan horen we u straks misschien tot in Keulen donderen, omdat u er dan achter bent gekomen dat men u al eens een oor heeft aangenaaid... anders hopen we, dat we u tenminste tot enig nadenken hierover hebben kunnen aanzetten...

...& In deze... ook al heeft u ~net als wij overigens~ een trits bedenkingen bij de werking & het correct functioneren van de huidige vakbonden, we moeten toegeven we zullen ze GODVERrrr wèl nodig hebben bij de komende onderhandelingen & wèl omdat zij nu eenmaal véél beter een stuk van die materie beheersen & kennen dan u & ik !! ...& zij komen tenminste nog op voor onze rechten & onze belangen !! ...wat van de rest niet kan gezegd worden !! Doen we dit niet, hebben we daar geen vertrouwen ~meer~ in &/of hechten we daar geen belang aan, dan moeten we beseffen dat we straks meteen met "Den Duvel in Persoon" gaan onderhandelen !! Besef... we zullen het dus NIET cadeau krijgen van onze ultra-rechtse boy's & girls, zoveel is zeker... & als u onze beschouwingen wat gevolgd hebt, dan moet dat €urocentje nu toch wel gevallen zijn...

Uit eigen praktijkervaring durven we ook te stellen dat vooral in KMO’s er nogal wat mensen zijn die absoluut géén enkel benul hebben van welke rechten ze in werkelijkheid hebben. Zo kennen we wel persoonlijk een aantal bedienden die plots van de één op de andere dag bij hun baas werden geroepen met uitgebreide felicitaties ~...& met sigaren & whisky~ voor de jàà-renlange trouwe dienst... Waarbij hen als kers op de taart een functieverandering, uiteraard mèt bijgaande loonsverhoging werd toegekend !! Er werd mompelend bij verteld dat zij nu wel op uurbasis zouden betaald worden, màààrr ach dat had nu ook niet zoveel belang, ze zouden tenslotte wèl méér verdienen !! ...'t Was niet meer dan gewoon een kwestie van een paar papieren eventjes te ondertekenen & klaar was Kees... Inderdaad bleek dat er meer overbleef op het einde van de maand... Màààrr... men had alléén niet door dat men plots van het bediendestatuut was terechtgekomen in een arbeidersstatuut… Kortom... 3 maand later stonden ze op straat met een belachelijke pruts van een ontslagvergoeding in handen... die langs géén kanten, zelfs NIET eens in de buurt kwam van wat ze als ″ontslagen bediende″ zouden hebben gekregen !!! ...& Erger was nog, hier was dus géén enkel verhaal tegen in te brengen, want ze hadden allemaal blindweg een nieuwe arbeidsovereenkomst ondertekend in het volste vertrouwen.... Wat betekent dat voor de arbeidsrechtbank, èlke rechter zal oordelen dat een volwassen iemand die kan lezen & kan schrijven, wel éérst terdege zo'n arbeidsovereenkomst leest & begrijpt alvorens hij dat voor acceptatie ondertekent… PUNT !!

...& We zetten het hierbij dus nog even voor u klaar & duidelijk op een rij... een kleine toelichting over het berekenen van de verschillende ontslagvergoedingen die horen bij de respectievelijke verschillende statuten, eveneens enkele andere aanverwachte ″Rechten″. ...& als u dit leest, besef aub nu eindelijk eens dat als men tot een nieuw eenheidsstatuut wil komen, dat er een hele hoop verworvenheden daarvan zullen sneuvelen als daar geen algemeen verzet tegen komt, allemaal tot eer & glorie van dat zogenaamde "Gouden-Bergen-belovende-flexicurity-model"... Het mag dan voor sommigen demagogisch in de oren klinken, maar als u morgen wilt dat u van de ene op de andere dag ontslagen kunt worden om eender welke goedkope & nietszeggende reden... dan moet u vooral niets doen & vooral op uw luie krent blijven zitten... & anders mag u NU wel direct – stande pede – onmiddellijk héél snel wakker worden !!

...

BEDIENDE

...

opzegwijzer

De opzeggingstermijn voor bedienden (onbepaalde duur)

De opzeggingstermijn voor bedienden hangt samen met het bruto jaarloon. Men houdt rekening met het lopend loon, het dubbel vakantiegeld, de eindejaarspremie en andere voordelen (bv. maaltijdcheques, groepsverzekering, privégebruik firmawagen/gsm,... ).

Men maakt volgende onderverdeling op basis van dat bruto jaarloon:

Bruto jaarloon is 28.093 euro of minder

Indien het bruto jaarloon 28.093 euro of lager is, dan bedraagt de opzeggingstermijn die de werkgever moet respecteren 3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar.

De opzeggingstermijn die de bediende moet respecteren bedraagt in principe de helft van wat de werkgever zou moeten naleven. Het absolute maximum is echter 3 maanden.

Voorbeeld:

Een bediende met een bruto jaarloon van 24.000 euro en een anciënniteit van 11 jaar die door zijn werkgever wordt ontslagen, moet een opzeggingstermijn van 9 maanden krijgen.

Geeft hij zelf zijn ontslag, dan zal hij een opzeggingstermijn van 3 maanden moeten geven.

Bruto jaarloon ligt tussen 28.093 en 56.187 euro

Indien het bruto jaarloon tussen de 28.093 euro en 56.187 euro ligt, moeten werkgever en werknemer de opzeggingstermijn in een overeenkomst vastleggen, ten vroegste op het moment dat de opzegging gegeven wordt. Komen ze niet tot een akkoord, dan zal de rechter de termijn moeten bepalen.

Als de werkgever opzegt, is de opzeggingstermijn minimum de termijn voor de bediende met een loon van 28.093 euro of lager (3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar).

Als de werknemer opzegt, is de opzeggingstermijn maximum 4,5 maanden.

In de praktijk wordt voor deze categorie van werknemers meestal gebruik gemaakt van de formule Claeys om de opzeggingstermijn te bepalen. Deze formule is een richtlijn bij het bepalen van de opzeggingstermijn, ze houdt rekening met het loon van de werknemer, zijn anciënniteit en zijn leeftijd.

Voor de berekening, helpt de Opzegwijzer je verder.

Bruto jaarloon is hoger dan 56.187 euro

Indien het bruto jaarloon hoger is dan 56.187 euro, dan kunnen de partijen ook een opzeggingstermijn afspreken. Zij mogen dit ten laatste op het ogenblik van de indiensttreding doen.

Als de werkgever opzegt, is de opzeggingstermijn minimum de termijn voor de bediende met een loon van 28.093 euro of lager (3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar).

Als de werknemer opzegt, is de opzeggingstermijn maximum 6 maanden.

De opzeggingstermijn begint de eerste dag van de maand volgend op de maand waarin de opzegging gegeven werd.

BRON :
http://www.vacature.com/art1172

...

Einde deel (2) ...wordt vervolgd...!!

24-08-2008 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)