Voor alle duidelijkheid... Het Libertaire Gedachtengoed ″duiden″ of ″verduidelijken″, zij het ″ontrafelen″, ″demystifiëren″ &/of ″ontmaskeren″ in zo'n een paar summiere beschouwingen als dat wij doen, dat is gewoonweg een onbegonnen werk & meer nog is dat ook niet onze echte ambitie. Al bij al willen hebben wij deze docu u laten zien in het kader van onze beschouwingen over het Libertaire Gedachtengoed & dat weer gelinkt aan Jean Marie Dedecker & zijn LDD. Onze betrachting met onze beschouwingen gaat niet verder dan een tipje van de sluier te lichten die er rond onze vriend hangt & zijn partij, zodat u als doorsnee Belg tenminste enigszins beseft welke lading dat er schuilgaat achter de vlag, die onze allerbeste vriend Jean-Marie Dedecker & zijn LDD voert... De rest ~uw conclusies & uw beslissingen~ laten we trouwens aan uw eigenste gezonde verstand over, want wij gaan er van uit dat u er wel in slaagt om te denken voor uzelf...
Voor zover wij hebben kunnen ontrafelen uit de teksten die wij hebben gevonden ~waaronder het partijprogramma van de LDD~ voert onze Jean-Marie Dedecker & zijn LDD duidelijk een koers die ontegensprekelijk wijst in de richting van het Libertaire Gedachtengoed & ja, de docu ″Zeitgeist″ is een staaltje van dat soort denken. Op zichzelf staat hem dat natuurlijk vrij van voor deze strekking & filosofie te kiezen, maar wat ons echter daarin nogal erg stoort is de verholenheid waarmee dit eigenlijk allemaal gebeurt.
Onze Jean Marie werpt zich nogal wel eens op als iemand die het beleid terug "gezond" wilt maken ~wat op zichzelf natuurlijk een héél mooi & vooral een héél pakkend credo is waarmee je een hele hoop mensen kunt ronselen & voor je karretje kunt spannen~ ...màààrr wie wat verder kijkt dan het mooi ogende plaatje, merkt al snel dat er ook wel ècht een onderliggende totaal andere agenda aanwezig is, die nog bitter weinig of niks met ècht "gezond maken" van doen heeft... Voor zover wij kunnen zien, gaat het hem hier niet over "De Staat ontvetten", maar wel degelijk over "De Staat afstropen tot op het bot″ &/of je dan nog over "Een Staat″ & ″Een Gemeenschap" kunt spreken, dat is wel een andere discussie. Al bij al gaat het volgens ons om mensen die het liefst van al, nog àlle belastingen & vooral àlle maatschappelijke verplichtingen & dàt in iedere betekenis van het woord, zouden willen afschaffen... & NIET tot het "algemeen belang" &/of dat van iedereen... maar vooral dan in hun eigenste belang !!
...Maar wat is het verband met de docu "Zeitgeist" die we u hebben laten zien, zult u ons vragen...
Het belangrijkste verband tussen onze vriend Jean Marie Dedecker, zijn "Denktank" Boudewijn Bouckaert & deze docu is vooral de boodschap waarvan de hele documentaire doordrongen is & die er te pas & te onpas in verkondigd wordt... "De Staat is een Monster !" ...& dat monster dient kost wat kost & vooral tot elke prijs bestreden te worden... Een theorie die we enigszins tot op een bepaalde hoogte kunnen begrijpen & zelfs enigszins kunnen onderschrijven, maar dan stopt het voor ons ook... We stellen ook duidelijk "tot op een bepaalde hoogte"... & die hoogte is alles behalve de hoogte van onze "Vrind"... Net zomin als dat de wijze waarop Jean Marie Dedecker & zijn LDD dat wilt doen, onze manier is. Er zijn volgens ons àndere & méér democratische methodes waarbij er minder slachtoffers & vooral minder mensen uit de boot vallen.
We horen dat credo "De Staat is een Monster !" zo ook bij onze Jean Marie & zijn consoorten als we ze horen afgeven op die Staat, dan horen we ook steeds dat zelfde gedram... "De Staat belazert ons !", "De staat bepampert mensen !",″De Staat fnuikt onze Vrije Ondernemerszin & onze ideeën !″, ″De Staat beperkt ons in ons denken, in ons doen & laten !″, "De Staat besteelt ons !", "De Staat melkt ons uit !" "De Staat denkt alleen maar aan zichzelf !", ...″De Staat dit & De Staat dàt″... & ga zo maar door... Iedereen is zo ook een dikke vette profiteur in hun ogen... Maar al bij al, is men daar aan hun kant, in wezen zelf géén haar beter... Wat u trouwens zal duidelijk gemaakt worden & overigens u zeer snel zal (over)duidelijk zijn, als we het programma van deze frisse partij even onder onze loep nemen, maar dat is ″àndere kost″ voor eerstdaags...
...& Wat de documentaire betreft, tot op zekere hoogte hoeft het ook geen betoog & nog minder een grote uiteenzetting dat we ook voor een stuk de theorie kunnen volgen dat ″Godsdienst opium is voor het volk″ waarbij men mensen & groepen naar de hand zet & men dus mensen klein & dom houdt, zoals beperken in hun vrijheid van denken & doen, maar dat fenomeen is niet nieuw... integendeel, dat is inmiddels al zo oud als de straat ...& Daar gaan we trouwens niet op in gaan... We stellen alleen vast dat er in ″Zeitgeist″ wel 't een & 't ander geschiedkundig met de haren is bij gesleurd wat langs geen kanten klopt. ... & Voor alle duidelijkheid, ook hier gaan we geen wetenschappelijk exposée over houden, want dan zijn we nog enkele jaren zoet...
Wat de grote complottheorieën betreft... Om te beginnen, we zagen al beter onderbouwd materiaal... & minder onzin verteld... & Tot op zekere hoogte kunnen we ook dit nog enigszins volgen, want achter alle grote wereldgebeurtenissen steken er inderdaad allerlei belangen & allerlei politieke manipulaties... Maar is dit nieuw te noemen ?!... Niet echt !! Maar wat ons echter vooral opvalt in dit alles om dat te bewijzen, is het "leugentje om bestwil" dat er te pas & te onpas in opduikt ...ook dat geforceerde & dat is zo ons al een paar keer opgevallen... & we hebben u dit ook met het voorbeeld van "De libertarische kniereflex" van James W. Lark III proberen aan te tonen in het tweede deel van onze bijdrage ″Het Libertaire Gedachtengoed - PART B : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX″... Het soort theorieën dat men ons hier tracht te verkopen, die rammelen & kwakkelen zo erg dat men er zelfs voor moet gaan oefenen om ze zich eigen te maken... Het doet ons bij momenten denken aan het LSP-people-gedoe van 20j geleden die zoveel keer tegen zich zichzelf moesten zeggen voor de spiegel : ″ik ben fantastisch ik ben fantastisch ik ben fantastisch enzovoort-enzovoort-enzovoort″ ...tot men er dan uiteindelijk zelf in geloofde... terwijl het ondertussen toch maar daar aan enige gezonde zelfreflectie & enig grondig zelfonderzoek ontbrak... Zo kennen we er nog...
De docu ″Zeitgeist″ is dan misschien wel een zeer mooi & zeer geslaagd staaltje van montage-techniek & ook van effecten quai beeldmateriaal, ondersteunende muziek & allerlei blablabla... maar daar blijft het ook bij... Het rammelen & het kwakkelen haalt & heeft bij ons de bovenhand...
...Een kleine & zeer beperkte bloemlezing...
We haalden onze eerste mosterd op
het blog van de Volkskrant...
...
'Zeitgeist'; het complot van de libertariërs
Geplaatst op 07-02-2008 16:34 door alib_bondon in categorie politiek
Gisteren plaatste Luna een link naar de documentaire Zeitgeist (voor wie m nog niet gezien heeft), een pamflet dat wil verklaren wat de problemen van onze tijd zijn:
1. Religie; onze religies zijn geënt op de zonnecultus van de oude Egyptenaren, all of them! En later misbruikt om ons onder de plak te houden.
2. Dat onder de plak houden gaat zo ver dat alle grote oorlogen van de laatste eeuw zijn uitgelokt door geënsceneerde aanslagen: Pearl Harbor, 9/11 etc.
3. De grote jongens achter dit complot zijn de internationale bankiers die regeringen in hun zak hebben en kunnen doen wat ze willen. Wat ze willen is: een wereldregering die door hen wordt geleid, slavernij voor de burgers. Nog even en De Regering' plant bij ieder van ons een microchip in die maakt dat we ons leven lang kunnen worden gevolgd.
Okay, okay! De documentaire is fascinerend, het onderzoek niet slecht maar wel erg afhankelijk van de rangschikking van feiten (al dan niet kloppend) en -niet in het minst- van het weglaten van overige gegevens. Alleen wat strookt met de complottheorie kon worden opgenomen natuurlijk, al het andere moet worden beschouwd als niet bestaand of geënsceneerde leugen.
Maar goed, iemand die dat allemaal op een rijtje wil zetten en daar een paar jaar aan wil besteden: be my guest.
Na een dergelijke documentaire die een groot complot wil aantonen, blijf ik als toeschouwer met een onvoldaan gevoel zitten. Ik vind het verhaal fascinerend maar erg onwaarschijnlijk. Ik zie grote gaten, mitsen en maren. Mijn eerste vraag is dan? Waar komt deze documentaire vandaan? Wat is eigenlijk het doel van het etaleren van deze complottheorie?
Zoeken op de website van Zeitgeist levert een beeld op: deze documentaire is het werk van libertariërs of de makers worden misbruikt door libertariërs. Libertariërs zijn geen libertairen (anarchisten) maar anarcho-kapitalisten. In Amerika al gauw een paar procent van de bevolking: ze verzamelen zich in groepen, bewapenen zich en schieten iedereen overhoop die in de buurt komt. Ze zijn voor ongebreideld wapenbezit, tegen de federale regering, tegen de VN (een mogelijke wereldregering), meestal ook tegen abortus, het homohuwelijk en nog wat van die onnatuurlijke' zaken. Een mens moet de vrijheid hebben een ander zijn wil op te leggen, zo simpel is het. De macht van de sterkste telt. De macht van de man. Meestal is dat ook de macht van de witste overigens. White Power en het libertarische gedachtegoed gaan hand in hand. Ook jodenhaat is heel normaal.
Op de website van Zeitgeist wordt een stemadvies gegeven voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen: Ron Paul, Republikein, voormalig leider van de Libertarian Party, congresslid. Zijn stemgedrag sluit redelijk aan bij het libertarische partijprogramma: hij stemt tegen inperking van de vrijheid van de burger: terroristenwet, inperking op wapenbezit, maar (vreemd genoeg?) voor uitbreiding van het leger na 9/11. Hij stemde tegen abortus en adoptierecht voor homoparen. Hij stemde ook tegen de oorlog in Irak (als enige Republikein) en... tegen elke vorm van sociale ondersteuning en ziektekostenvergoeding voor het Amerikaanse volk. En Paul is tegen elke vorm van immigratie natuurlijk.
Dat is het libertarisme: eigenbelang first. Het belangrijkste artikel uit het programma van libertariërs is altijd: afschaffen van de belasting. Wie zou daar toch baat bij kunnen hebben?
In Nederland laten de libertariërs zich horen via de website De Vrijspreker en ze zijn ook binnengedrongen in de kolommen van HP-De Tijd en Elsevier.
De documentaire Zeitgeist is er niet minder fascinerend door. Wel wordt het document nog ongeloofwaardiger dan het al was. Net als religieuze leiders, regeringsleiders en bankiers vertegenwoordigen de makers niet het volk' -zoals ze claimen- maar slechts een rijk en blank smaldeel. Dat kleine deel van de bevolking is gebaat bij afschaffen van de belastingen, eigenrecht, wapenbezit, etcetera. De Nieuwe Vrijstaat is er een met slechts die ene wet: het recht van de sterkste.
Wie met die wetenschap Zeitgeist nog eens bekijkt, zal begrijpen dat het vooral jaloezie is die de makers heeft bewogen: zij zijn namelijk (nog niet) niet de sterksten, zij moeten belasting betalen, zij kunnen niet doen wat ze willen. Hun oproep tot revolutie' aan het eind van de documentaire -compleet met teksten van Jimi hendrix en foto's van John Lennon en Mahatma Ghandi- doet ineens onheus aan. Wie met Ghandi zwaait en ondertussen Ron Paul uit zijn binnenzak trekt, is niet echt te vertrouwen.
Hoedt u voor libertariërs! Ik zeg u: het is een complot van de complottheoristen. Ze willen de macht. En ze willen ons gebruiken om die macht te krijgen. Ze gebruiken Zeitgeist als medium.
Wat niet wegneemt dat het inleveren van persoonlijke vrijheid (bewegingsvrijheid, vrijheid van meningsuiting) een gevaarlijke tendens is waartegen we ons met alle kracht moeten verzetten. Maar meezeilen op het dodenschip van het libertarisme? De genezing is erger dan de kwaal.
Voor wat grappig commentaar op deel 1 van Zeitgeist zie hier. Het lijkt erop dat de regisseur wat al te graag zijn feiten kloppend wou hebben: hij paste ze aan bij het gewenste beeld.
Wat kunnen we hier nog meer op zeggen dan eens goedkeurend mompelen & gniffelen omdat er nog eentje is die het ganse zaakje doorheeft ?!...
We vonden er zelfs eentje bij hun eigenste clubje, ″Het Vrije Volk″...
...
Over Zeitgeist en Zapruders
Mark Bogaers 7 oktober 2007
Ik schijn met mijn meest recente artikelen meer mensen op de tenen te hebben getrapt dan alleen Micha Kat. Op mijn weblog verschijnen reacties van mensen die de manier waarop ik Zapruders belachelijk maak neerbuigend en goedkoop vinden.
Een op HVV welbekend libertariër die mij verwijst naar de beruchte internethype Zeitgeist Movie; kritiek komt soms uit de meest vreemde hoeken. "Je kunt er niet onderuit dat veel vragen op het moment onbeantwoordbaar zijn, omdat de informatie domweg niet wordt vrijgegeven," zo vertelt deze persoon mij. En: "Verder is de ad hominem aanval d.m.v. de 'zaprudertjes' toch wel erg onder niveau," meent een ander.
Welnu, laat mij de cheap shots eens achterwege laten en vooralsnog niet aannemen dat Zapruderaanhangers zichzelf buiten een normaal debat plaatsen. Wie op internet zoekt naar informatie over 9/11-samenzweringen, komt tevens een enorm aantal "debunkers" tegen, mensen die de complottheorieën op redelijk eenvoudige en overtuigende wijze onderuithalen.
Aanhangers van deze theorieën laten u bijvoorbeeld enkel de voorkant van WTC-toren 7 zien, niet de achterkant, die aanzienlijk beschadigd werd als gevolg van het instorten van één van de twee Twin Towers. (Deze toren viel niet op zijn eigen footprint, nog zo'n misverstand.) Bovendien tonen zij met foto's aan dat de gevelconstructie op beide torens wel degelijk tekenen vertoonde dat zij het spoedig zou gaan begeven, hetgeen de bewering dat alleen eerder geplaatste bommen de gebouwen hadden kunnen doen instorten ontkracht. Ook de claims dat sommige kapers nog leven, en dat niet Osama bin Laden maar iemand anders op de beruchte video schuld erkent, worden weerlegd. Een heel aardige Nederlandstalige weblog over dit onderwerp is 9/11 Complotdenkers.
De Zeitgeist-film past de dramatische gebeurtenissen van 11 september 2001 naadloos in in een enorm historisch patroon dat het ontstaan van het jodendom en christendom koppelt aan de zucht van moderne Amerikaanse leiders om een "New World Order" te stichten. (Daaraan refereerde ook Micha Kat in zijn geagiteerde schrijven aan mijn adres.) Die leiders worden daarin meer dan aangemoedigd door grote Amerikaanse bankiers, die aan elke oorlog miljarden verdienen en hun uitbuiting van het gewone volk in stand houden.
Het ontstaan van de Federal Reserve, het torpederen van de RMS Lusitania in 1915 en de aanval op Pearl Harbor van 1941 waren alle manifestaties van een welbewuste campagne door deze bankiers om het volk dom te houden en de eigen portemonnee verder te spekken. Voor het Tonkinincident, directe aanleiding voor de oorlog in Vietnam, en uiteraard 9/11 geldt hetzelfde.
Nu ben ik geen econoom, maar ik heb toch ernstige bedenkingen bij sommige van de economische theorieën die uit de doeken worden gedaan in de film. Verder is het gedeelte over bovengenoemde historische gebeurtenissen ronduit speculatief en ook niet in alle gevallen historisch correct weergegeven.
Tezamen met de samenzweringspropaganda over 9/11 en wat op internet al de "bullshit" over het gedeelte inzake de religieuze symboliek in de film wordt genoemd (filmpje), voeden deze bedenkingen mijn algehele skepsis ten aanzien van Zeitgeist. Bovendien is de gedachte alleen al dat toeval niet bestaat en dat de hele geschiedenis zijn vorm krijgt als gevolg van een vooropgezet plan -- uitgedokterd door een paar rijke mannen in de Old Boys Club -- compleet absurd.
Buiten de inhoudelijke kritiek op de film deugt vooral de werkwijze van de makers van geen kanten. Een lange lijst met bronnenmateriaal poneren zij op de website, waaronder een boek van zelfbenoemd UFO-expert Jim Marrs en een film van regisseur Aaron Russo, die vermoedelijk libertariër werd omdat hij nog twee miljoen dollar aan schuld had openstaan bij de IRS. Verder wordt uitvoerig gerefereerd aan Louis McFadden, lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden van 1915 tot 1935, die naast kritisch ten aanzien van de "Fed" ook fel antisemitisch was.
De hele bronnenlijst staat vol met obscure titels als 9/11: the Myth and the Reality, The Greatest Lie Ever Sold, Rule by Secrecy en The Bankers: Conspirational Origins of the Federal Reserve. Dit soort werken is waarschijnlijk het enige dat de makers ooit hebben gelezen, en tevens het enige dat zij middels hun film doorgeven aan de kijker. Minder radicale geschiedschrijvingen worden ons onthouden en het begrip "hoor en wederhoor" is ook ver te zoeken. Dat is geen wetenschap, maar regelrechte propaganda.
Zeitgeist is een reeks aan manipulatieve speculatie van twee uur lang. De film biedt -- los van het gedeelte over 9/11 -- geen enkel bewijs, maar enkel een "historische" vertelling, die de radicale denkbeelden van zijn makers reflecteert maar geen recht doet aan de geschiedenis. De beweringen die worden gedaan zijn volstrekt onfalsifieerbaar en derhalve verre van wetenschappelijk verantwoord.
Desondanks weten de producenten wel raad met de verwarring onder hun publiek. Op de website kunnen we lezen: "Now, it's important to point out that there is a tendency to simply disbelieve things that are counter to our understanding, without the necessary research performed. For example, some information contained in Part 1 and Part 3, specifically, is not obtained by simple keyword searches on the Internet. You have to dig deeper. For instance, very often people who look up "Horus" or "The Federal Reserve" on the Internet draw their conclusions from very general or biased sources."
Zo wordt het argument tautologisch en is de cirkelredenering weer rond. Alles dat de Zapruderwaarheid tegenspreekt, moet worden gewantrouwd want komt vermoedelijk van "officiële" huize. Het is dezelfde reflex die linkse tegenstanders van Geert Wilders hanteren wanneer zij hem een "fascist" noemen. En smoort elke vorm van gezond debat.
Libertariërs mogen denken wat ze willen over de geleidelijke inperking van persoonlijke vrijheid in de loop van de negentiende en twintigste eeuw. In feite ben ik het voor een groot deel niet eens met ze oneens.
Ze mogen tevens ageren tegen het naïeve idealisme van een Amerikaanse president die zich winnaar van de Koude Oorlog mocht noemen en vervolgens visioenen kreeg over één wereld onder het bewind van de gebroederlijke Verenigde Naties. Ook daarover ben ik het niet met ze oneens.
Ze mogen -- zoals ook de makers van Zeitgeist doen -- klagen over het staatsgestuurde onderwijs, dat uitsluitend middelmaat produceert en talent afstompt. Mijn zegen hebben ze.
Wat mij betreft mogen ze tot in het oneindige fulminerenfulmineren over de uitverkoop van Amerikaanse soevereiniteit aan een Noord-Amerikaanse Unie of welke andere supranationale entiteit dan ook, zelfs al leidt deze multilateralistische reflex de huidige regering ertoe in NAVO-verband neerbuigend te spreken van "the mission defines the coalition," en weigert zij zich zelfs uit te leveren aan de VN-Veiligheidsraad waarin ze hoogstpersoonlijk een veto heeft.
Maar als libertariërs samenspannen met marxisten teneinde aan te tonen dat de Amerikaanse overheid één groot kwaad is, dat zijn eigen burgers vermoordt en vervolgens miljoenen Amerikaanse zonen de dood in stuurt, dan wil ik harde bewijzen zien. Ik wil weten waarom zij hun denkbeelden massaal kunnen verspreiden zonder een strobreed in de weg gelegd te worden. Ik wil begrijpen waarom niet één insider in dit complot van immense proporties tussentijds wroeging heeft gekregen en uit de school is geklapt. En ik wil getuigenverslagen zien van conciërges of beveiligers die in de Twin Towers explosievenexperts aan het werk hebben gezien.
Totdat ik antwoorden heb op deze vragen respectievelijk verzoeken maak ik geen woord meer vuil aan dit onderwerp, en luidt mijn voorlopige conclusie: het libertarische wantrouwen in de overheid is niet langer een product van gezonde skepsis, maar van een doorgeslagen ideologie. Met alle respect voor het gigantische belang van Friedrich Hayeks en Ayn Rands werken voor deze socialistische wereld.
...& hebben wij hier iets aan toe te voegen of aan te verbeteren ?!... Nope !!... Het lijkt ons allemaal heel klaar & duidelijk...
...& wat die "hier" betrof in dat eerste geciteerde artikel... We zijn zo uiteraard zelf eens wezen kijken daarnaar... & volgens ons zou u dat ook eens moeten doen, vandaar dat we het hier ook nog zelf eens plaatsen...
...& We vinden er zo nog een hoop gelijkaardige als we youtube afzoeken...
Toegegeven ...& Oké, u hoeft er ons echt niet van te overtuigen, want we weten het zelf maar al te goed, erg wetenschappelijk is onze bewijsvoering niet te noemen, want het zijn 3 gelovigen, die overduidelijk ook nog eens overtuigd zijn van hun eigenste ″godsdienstig gelijk″... maar 't minste dat je kunt zeggen is dat ze hun godsdienst & hun data kennen...
...& Verder zijn we er ons ten zeerste van bewust dat youtube evenmin de referentie van de referenties is te noemen, want ″Het is niet omdat het op TV is geweest dat 't zo wie zo waar is″. Zo slim zijn we nu ook wel...
Maar willen we u überhaupt iets ″bewijzen″ ?!... Nope !! Totaal niet... We zijn al blij als we u aan het denken hebben kunnen zetten...
So Shoot us !! ...omdat we niet in de rij van de bewonderaars stonden die kwijlend van blinde adorering ″Ooooh″ & ″Aaaaah, zie je wel !!″ riepen...
...
...& Morgen : ...dàt zien we dan wel weer !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Voor u zich de vraag stelt &/of zorgen maakt omdat onze bijdrage van vandaag zo kort & zo bescheiden is... Het antwoord is heel simpel : Wij hebben een paar computer-crashes te verwerken gekregen, waarbij we àlles wat onze bijdrages van vandaag betreft op een zeer mysterieuze wijze zijn kwijt geraakt. ...& Voor u aan... *GRIJNS* ...complottheorieën denkt bij het woord mysterieus... Hier moet niet meer achter gezocht worden, dan dat het normale back-upsysteem waar we normaal gebruik van maken, het heeft laten afweten & aldus z'n werk niet heeft gedaan zoals het hoort...
We zijn dus NIET gehackt noch gekraakt... We zijn gewoon "Temporary out of order" geweest... niks méér & niks minder !
Het spijt ons dus dat we het jolijt van zij die ons verdoemen moeten vergallen met de boodschap : "... *GRIJNS* ...& we gaan onverwijld verder !"
Zeitgeist - Het Libertaire Gedachtengoed - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXII
Na u weer eens een paar dagen lectuur te hebben gegeven over het Libertaire Gedachtengoed, zijnde onze beschouwingen van eergisteren : ″Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX″ & deze van gisteren ″PART B - DEEL XXI″ ~zo hebt u de laatste twee dagen zo weer eens om bij de 57 blz op papier uitgeschreven tekst te verwerken gekregen~ krijgt u vandaag van ons eens weer eens iets anders te verteren, met name een grote hap kijkvoer. We splitsen u vandaag onder andere de door onze Libertaire vrienden gepromote docu ″Zeitgeist″ in de maag & niet zomaar eender welke editie, maar wel de "Remastered & Final Edition"...
"...& Euh... waarom ?" ...horen wij u reeds vragen... "...& Euh.. wat hebben onze vrienden Jean Marie Dedecker & zijn 'Denktank' Boudewijn Bouckaert hier dan wel mee te maken ?!..." ...&..."Euh...is er dan enig verband ?!..."
*GRIJNS*...
"Zeitgeist" duur :
122:15 minuten documentaire
...
...& Voor u denkt dat wij hier aan enige onverhoolde reclame doen voor het Libertaire Gedachtengoed ?!... *GRIJNS*
...
Laat het bij deze nu reeds duidelijk zijn, "wàt" & "hoe" wij hierover denken ?!... & hoe wij hier mee omgaan ?!... Dàt hoort u Morgen !! ...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
We hadden zo al een diep donkerbruin vermoeden... & kijk, het kón & mócht er precies niet aan ontbreken, na wat ijverig speuren & graven vonden we bij onze zoektocht alweer een stichtend stukje literatuur van onze grote Denker achter Jean-Marie Dedecker & zijn LDD & ook hierin laat ie zich niet onberoerd...
...& Zoals steeds, citeren we graag...
...
BL Commentaar 29 april 2006 * Zelfverdediging
EEN VAST RECHT
door Erik van Goor
Volgens Marc Rutte hoeven mensen die uit zelfverdediging de aanvaller verwonden niet gestraft te worden. Is dit een zoveelste slag in de lucht? Of ontluikt hier een hernieuwd zicht op een oude bron van onze rechtsstaat?
Het is volgens staatssecretaris Rutte "te absurd voor woorden dat iemand die bij wijze van zelfverdediging zijn aanvaller verwondt, kans loopt daarvoor de cel in te draaien". Rutte pleit ervoor dat iemand in het geval van "gerechtvaardigde zelfverdediging" altijd vrijspraak van de rechter moet krijgen(1) .
Volgens PvdA-kamerlid Aleid Wolfsen is het voorstel van Rutte onzinnig, omdat iemand volgens hem niet kan worden gestraft als hij uit noodweer heeft gehandeld. Dat staat namelijk al in de wet. De vraag is natuurlijk: wat is "gerechtvaardigde zelfverdediging"? Als iemand benauwd is en naar een knuppel of een fles grijpt en daar de dader mee op het hoofd slaat - morsdood slaat - is zo'n daad van "zelfverdediging" dan gerechtvaardigd. Dient hier dan altijd vrijspraak op te volgen? En wanneer er geen lijfsbehoud speelt, maar wel onze eigendommen dreigen te worden ontvreemd? Of wanneer we niet zelf enig risico lopen, maar dat we er wle getuige van zijn dat iemand anders fysiek bedreigd wordt - of dat diens eigendommen op het spel staan?
De stem van Bouckaert
Van Marc Rutte worden we niet veel wijzer. Iemand waar we wel wijzer van worden is prof. Boudewijn Bouckaert. Deze schreef in het Belgische blad De Tijd een interessant exposé over dit thema. Volgens prof. Bouckaert dient het recht op zelfverdediging breed te worden geïnterpreteerd. Daarbij denkt hij behalve aan de bescherming van de eigen fysieke veiligheid ook aan het beschermen van de eigen goederen, zoals dat overigens al bestaat in Nederland en Duitsland.
Bouckaert richt zijn betoog op het belang van de kwetsbare zelfstandige die niet kan leven met een overheid die niet altijd de hoogste prioriteit kan en wil geven aan het beschermen van iemand eigendommen. Bouckaert: "De "kruidenier" die zijn have en goed verdedigt tegen een dief, is zo goed als op voorhand veroordeeld door deze intellectuelen, over het algemeen niet geconfronteerd met enig probleem van economische onzekerheid." En, zo vervolgt hij: "Het eigendomsrecht is een mensenrecht en wordt aldus beschermd door het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Wie dat ernstig neemt, kan de afdwingbaarheid van het respect ervoor niet afhankelijk maken van de toevallige beschikbaarheid of bereidwilligheid van de overheidspolitie."
Mensenrechten gaan dus aan de vastlegging ervan vooraf, gezien deze uitspraak: "Het eigendomsrecht is een mensenrecht en wordt aldus (sic! - EvG) beschermd...". Prof. Bouckaert gaat verder in het doortrekken van de consequenties. Deze vaststaande mensenrecht kan, net als dus andere rechten, niet afhankelijk zijn van de "toevallige beschikbaarheid of bereidwilligheid van de overheidspolitie". Bouckaert redeneert met een argumentatie waarin het noodzakelijke logische consequentie reeds besloten ligt in de op voorhand gedane constatering van een fundamentele zaak: Het "mensenrecht" eigendom is niet alleen onafhankelijk van enig ingrijpen, of vraag om ingrijpen van een instantie, maar heeft uit zichzelf reeds de evidentie van zowel het recht van eigendomsverdediging in zich besloten, als het handhaven, afdwingen ervan door de bezitter van dit eigendom.
Het is deze primordialiteit die verrassend genoeg uit de mond van een "liberale" hoogleraar rechten komt. Het recht is daarmee de vastlegging van het reeds bestaande recht dat inzake het eigendom dit eigendom vastlegt bij de eigenaar, evenals de rechten tot verdediging cq. het afdwingen van het handhaven van dit eigendom. Dus ook de ordehandhaving en het ingrijpen dat hierbij hoort, liggen besloten in het recht dat voor de formele vastlegging uitgaat en dat qua handhaving en uitvoering ook uitgaan voor en boven de aan de overheid gedelegeerde handhaving en uitvoering.
De kruidenier & het wapenbezit
De onlosmakelijkheid van eigendom en eigenaar wordt, door prof. Bouckaert, versterkt door het voorbeeld van de kruidenier. De economische onzekerheid die een rol kan spelen bij een kruidenier die ingrijpt wanneer zijn goederen ontvreemd worden, duidt, fundamenteel gezien, op een bestaanszekerheid die in het gedrang komt. Het bestaan is meer dan het vege, biologische lijf. Het omvat ook datgene dat het bestaan zekerheid verschaft, of daar althans noodzakelijk mee is verbonden: het eigendom.
Prof. Bouckaert pleit dan ook voor een meer complementaire opstelling tussen overheid en burgers, met name de burgers in zogenaamde risicovolle beroepen. Bouckaert:
"De burgers hebben de verdediging van lijf en leden, have en goed aan de overheid en haar politie gedelegeerd omdat zuivere private bescherming tot chaos en spiralen van geweld kan leiden. Deze delegatie kan redelijkerwijs niet betekenen dat men de bescherming van zijn eigendommen volledig afhankelijk maakt van de goodwill van de overheidspolitie. Institutionele verdediging en zelfverdediging moeten, in een rechtstaat, die de rechten van zijn burgers ernstig neemt, in een complementaire verhouding blijven staan."
In de concretisering van deze complementariteit gaat de schrijver ver. Zo zouden burgers het recht moeten krijgen tot wapenbezit. Organisaties uit het middenveld kunnen hun leden uit risicovolle beroepen "aanleren hoe zij op een verstandige wijze met de zelfverdediging, inclusief het gebruik van wapens kunnen omgaan." Bang voor escalatie van geweld en een "cowboy-maatschappij" is Bouckaert niet. Er is volgens hem namelijk geen noodzakelijk causaal verband tussen wapenbezit en geweld. Landen met veel wapenbezit kennen soms een lage criminaliteit, zoals Israël en Zwitserland, terwijl landen met strenge wapenwetten soms een hoge criminaliteit kennen, zoals Mexico en Zuid-Afrika.
Een fundamentele insteek
Het pleidooi van prof. Bouckaert is opmerkelijk. Niet vanwege het feit van het recht van verdediging van eigendom - dat kennen we in Nederland al. De kracht van Bouckaert is zijn sterke fundamentele insteek waarbij fundamenteel recht, bezit en handhaving ervan en burgerschap ineen vloeien. De redelijkheid van deze burger doet bij prof. Bouckaert niet principieel onder voor die van overheidsdienaren en juristen, zoals hijzelf. Deze leraar kent zijn gelijken. Deze redelijkheid begint bij een concrete situatie waarin een concreet goed dreigt te worden ontvreemd, en is dus niet afgeleid van een hoger ideaal.
Maar de grootste winst is dat prof. Bouckaert, niettegenstaande zijn erkenning van de delegatie van taken door de burgers aan een overheid, nooit betekent: een overdragen van bevoegdheden door deze burgers. De burger blijft niet alleen de eerst verantwoordelijke persoon, maar is ook potentieel de eerst handelende persoon. Zonder het tweede zou het eerste - de verantwoordelijkheid - een abstractie zijn en de werkelijkheid verbloemen van de burger die machteloos moet toezien. Maar met de toevoeging van de mogelijkheid van handelen tot handhaving doet de concrete werkelijkheid van de burger er weer toe. De burger die dan nog machteloos toeziet kan met recht schuldig voelen en laf worden genoemd (al doet Bouckaert dat niet).
Er zijn echter ook enige vragen te stellen bij het betoog van prof. Bouckaert. De hoogleraar zet zijn betoog dan wel onder meer in bij de passiviteit van de toeschouwers tijdens de moord op Joe Vanholsbeeck, de uitwerking ligt niet in het verlengde van deze concrete aanleiding tot het schrijven van zijn artikel. Bouckaert werkt het recht namelijk uit tot de sfeer van het eigendom, terwijl hij ook had kunnen denken aan de verantwoordelijkheid van de toeschouwer die had kunnen ingrijpen. De vraag zou des te pregnanter zijn geworden: kan en moet iemand ingrijpen wanneer deze persoon niet zelf fysiek (of wat betreft het eigendom) wordt bedreigd?
De plicht om in te grijpen
En kunnen we, zoals het geval "Vanholsbeeck" ons laat zien, nog wel spreken van een recht om in te grijpen? Was hier niet veeleer sprake van een plicht tot ingrijpen, zelfs als dit zou leiden tot het gebruik van geweld en tot het riskeren van eigen lijf en goed? Kan iemand die wèl het recht heeft om in te grijpen, maar dit niet doet, laakbaar gedrag worden verweten? Om het fundamenteel te benaderen: wanneer we de taak om in te grijpen en te handelen aan een instelling als de politie, dan verwachten we ook daadwerkelijk dat deze politie zàl ingrijpen, desnoods met geweld, en desnoods met gevaar voor eigen lijf en goed.
Wie dan nog, zoals prof. Bouckaert, de verhouding tussen burger en overheid als complementair wil zien, zal er dan niet onderuit komen het primaat bij de burger neer te leggen: iedere burger heeft de plicht om in te grijpen. Datgene wat men delegeert moet immers zowel voor het moment van delegatie als na dit moment identiek zijn. Als de uitvoering van het recht besloten ligt in dit recht zelf, dan is de plicht van een instantie als de politie niet anders dan die van de burger die delegeert.
Het is duidelijk dat bij een dergelijke interpretatie van de complementariteit de idee van de delegatie onder druk kan komen te staan. Is er nog een politie of een justitie nodig als iedere burger in feite eenzelfde bevoegdheid bezit als deze genoemde instanties? Want een justitie kan dan wel een afweging maken of het gebruikte geweld" proportioneel was i.c. gerechtvaardigd - de burger zelf doet dat ook al voor en tijdens zijn ingrijpen in een situatie die hiertoe verplicht. En alleen als men ervan uitgaat dat de afweging van "de" burger eenzelfde is als die van een rechter èn als we ervan uitgaan dat deze burger in staat is deze afweging te maken en toe te passen in zijn directe handelen - sterker nog: zijn directe handelen daarmee kan laten samenvallen - kunnen we spreken van een recht dat in haar afdwingbaarheid niet afhankelijk is van externe instanties. Delegatie veronderstelt een burger die kan overzien wat hij delegeert.
En de burger die delegeert, kent zijn eigen grenzen in de uitvoerbaarheid van zijn eigen verantwoordelijkheden. Een individuele burger is onverstandig bezig zijn eigen lijf en goed nodeloos op het spel te zetten wanneer deze een criminele organisatie tart die erom bekend staat dat ze weinig scrupules kent. De maat van de bedreiging kan de maat van de mogelijkheden van de persoon overstijgen. Deze "maat" kan zowel de grootte van de bedreiging, als de ernst ervan (terrorisme) als de complexiteit ervan (noodzaak tot het verzamelen van sporen en van bewijsvoering) betreffen.
Geen vrijbrief
Prof. Bouckaert ziet dat ook in: "Zelfverdediging vormt geen vrijbrief voor om het even welke actie. De daad van zelfverweer moet in verhouding staan met de dreigende inbreuk. Wordt die proportie doorbroken dan slaat zelfverdediging om in agressie." Wij nemen aan dat Bouckaert deze stelregel ook betrekt op de gemeenschap c.q. "de toeschouwers" die ingrijpen of dienen in te grijpen, zoals in het geval van "Joe Vanholsbeeck".
Het laatstgenoemde citaat van prof. Bouckaert brengt ons bij een andere vraag: is er dan geen gerechtvaardigde agressie mogelijk? Is het reëel om gerechtvaardigd geweld als redelijk te bestempelen, maar ongerechtvaardigd geweld, want bijv. buitenproportioneel, als agressie? Verbloemt prof. Bouckaert hier niet misschien een depreciatie van de diepste ongedeelde drijfveren die eveneens onlosmakelijk verbonden zijn met de onlosmakelijke uiting ervan? En sluit hij zich zo niet hiervan af: namelijk dat het recht niet zozeer een redelijke basis is, maar dat het recht een redelijke uitwerking is van een basis die dieper aanwezig is: het ongedeelde leven van de concrete mens levend in een concrete context van bestaan en gemeenschap?
Met andere woorden: heeft iemand het recht om agressief te zijn wanneer hij wordt bedreigd of wordt gemolesteerd? Sterker nog: is de agressie wel los te koppelen van de reactie en van de motieven en het al dan niet overwegen daarvan achter deze daad? Het is begrijpelijk dat prof. Bouckaert inzet bij de redelijkheid en niet bij het instinctmatige en driftmatige van de mens. Want is het gevaar niet groot dat als men bij het driftmatige inzet, dat dan de weg wordt opengelegd naar de burger die vergelding of zelfs wraak zoekt voor het hem aangedane leed en/of onrecht? Toch ontkomt onzes inziens prof. Bouckaert niet eraan de agressie te zien als onderdeel van het mogelijk rechtvaardige motief tot handelen in ingrijpen inzake dreiging van geweld of vervreemding. Als de emotie de gerechtvaardigde daad voorafgaat, voedt en zelf begeleidt, dan is deze emotie toch nooit te diskwalificeren als laakbare agressie?
Zwerver Cor
Een voorbeeld waarin het duidelijk is dat het pleidooi van prof. Bouckaert nog een andere open c.q. onuitgewerkte zijde heeft, wordt geïllustreerd met het verhaal van de zwerver Cor. Enkele weken geleden kocht ik van een zwerver een straatkrant met een opmerkelijk interview (3) . Het interview was met Cor, een gewezen zwerver die sinds enige tijd, samen met zijn vrouw, een normale woning heeft betrokken. Het verhaal van Cor noem ik hier niet voor niets. Vroeger hadden Cor en zijn vrouw het goed. Samen runden ze een eetcafé in Nijmegen en hadden een glazenwasser- en schoonmaakbedrijf. De zaken draaiden goed, ze hadden vier kinderen, een mooi huis en reden beiden in een Mercedes 500.
Toen kwam de kentering in het leven van Cor en zijn vrouw. Hun negenjarige dochtertje werd misbruikt. En hoewel ze er aangifte van hadden gedaan, bleef de verdachte vrij rondlopen. Omdat justitie verder niets eraan deed heeft Cor toen het recht in eigen hand genomen. Uit wraak. De manier waarop hij het deed, vermeldde het interview niet, maar het was zodanig dat Cor voor jaren de gevangenis in verdween terwijl zijn vrouw ook werd veroordeeld. Tijden hun detentie verwaterde het contact met hun kinderen, en toen ze beide vrij kwamen, raakten Cor en zijn vrouw op straat. Na vijf jaar in opvangtehuizen te hebben doorgebracht hebben ze nu normale huisvesting.
Het "geval" Cor is duidelijk geen geval van zelfverdediging, maar een geval van het recht in eigen hand nemen. En de communis opinio is dat waar mensen het recht in eigen hand nemen dit gedrag moet worden afgestraft. Niet de gedupeerde - het slachtoffer - spreekt namelijk recht of handhaaft de orde en voltrekt vonnissen, maar de daartoe aangestelde overheden i.c. rechters dienen dit te doen.
Voor de moderne staat is het ondenkbaar dat een burger het recht zou hebben zelf het recht te grijpen en te "straffen". Wanneer iemand lijfelijk wordt aangevallen en hij slaat terug, dan is er begrip. En hetzelfde geldt voor het geval dat iemand een indringer betrapt in zijn eigen huis, of wanneer een winkelier een grote diefstal opmerkt die hem ernstig zal duperen. Slechts op zulke momenten is er nog iets dat aan de oude rechtssituatie herinnert, namelijk dat het de "heer des huizes" of de "pater familias" zelf is die ingrijpt, verhindert en afdwingt.
Eigen rechter spelen
Het uiteindelijke oordeel, en daarmee het uiteindelijke (eventuele) vonnis, ligt buiten het bereik van de individuele burger. Cor ging dus, volgens de gebruikelijke maatschappelijke opvattingen, over de schreef bij zijn "voltrekken van zijn eigen uitspraak en vonnis" aangaande de dader die zijn dochter had misbruikt. Maar is dit oordeel over "Cor" nog wel zo hard te maken, mede in het licht van de opmerkingen van prof. Bouckaert en de vragen die men daar weer bij kan plaatsen?
Eén zo'n vraag zou kunnen zijn: mag men het recht in eigen hand nemen als men dit recht reeds in eigen hand bezit? Namelijk het recht tot afdwinging van dit recht? De mens is toch immers niet alleen een optelsom van "biologisch wezen" (minus "agressie") en "eigendom"? Een mens is toch ook zijn "reputatie", zijn "eer", en vooral "zijn" gezin als zijnde zijn eigen "vlees en bloed"?
Wie geen eigendom heeft, maar wel een dochter, voor deze persoon is schending van deze dochter een onherstelbare aantasting van het eigen bestaan - nog uitgaande voor enige notie van bestaans(on)zekerheid. Dat iemand - de dader - het leven van een ander mens, bijvoorbeeld dat van een meisje, voor de rest van haar leven kan vernielen en dat deze "misdaad" slechts wordt "bestraft" met enkele jaren cel is in het licht van het onherstelbaar beschadigde bestaan van zowel kind als ouder, toch een monstrueuze abstractie?
De onverbiddelijke eisen van genoegdoening, wraak en intens verdriet gaan samen. Ineens wordt duidelijk dat geschonden Recht en geschonden leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Want waar de mens vanuit zijn diepste wezen zichzelf verdedigt, openen er zich andere werkelijkheidscategorieën dan die van "behoud" en "handhaving". Zoals de schending van het huis voor iemand meer kan betekenen dat iemand zonder "toestemming" en met "ongerechtvaardigde middelen" zich toegang heeft verschaft tot een woning. Namelijk dat deze schending van het "huis" de schending impliceert van de meest basale bestaansvoorwaarde van het man- en vader-zijn, namelijk om de "zijnen" i.c. vrouw en kinderen te beschermen, te koesteren en lief te hebben als zijnde het eigen lichaam.
Lijfsbehoud
Lijfsbehoud is meer is dan een louter biologisch voortbestaan met de verworven middelen (eigendom) om dit bestaan zeker en zelfs gerieflijk te maken en te houden. Er komt meer naar boven dan dat men denkt in de ene oerdaad van verdediging. Want wat wordt er verdedigt? Alleen het vege lijf? Daar kan onze maatschappij mee leven. Maar wordt er meer verdedigt: het recht, het geschonden leven dat roept om wraak, de geschonden eer van de man, echtgenoot en huisvader - in deze gevallen flakkert het vuur van de abstracte wraak van een maatschappij die huivert voor de bronnen van recht en rechtspraak: wraak en genoegdoening.
De oerchristelijke basisregel inzake het recht "Mij komt de wrake toe", namelijk dat het recht en het vonnis spreken is voorbehouden aan de machten die boven de mens uitgaan: God inzake het bestaan na het huidige, en de overheden aangaande dit tijdelijke bestaan, is in het licht van het pleidooi van Bouckaert en door ons aangebrachte "radicaliseringen" niet te interpreteren als een rechtsregel die berusting en passiviteit gebiedt, maar als een "regel" die de weg van het recht wijst.
Waar een "overheid" weigert recht te handhaven, laat staan hierin "recht te spreken, ligt dan de weg niet open naar een gerechtvaardigde afdwinging van dit recht door de burger die dit "recht" bezit ongeacht elke vastlegging van dit recht en ongeacht welke delegatie van dit recht? Het is een vraag die we niet te snel moeten beantwoorden. Deze vraag impliceert namelijk geen individuele toepassing van rechtsregels door al dan niet direct betrokkenen. In de oude situatie was ook de gemeenschap direct betrokken i.c. geschonden in de misdaad. Bewogenheid voor het recht ging samen met bewogenheid met het slachtoffer of de overlevenden. Bij het primordiale van onder meer de emotie en de ervaring van het geschonden recht c.q. bestaan, behoort ook de primordiale notie van het verantwoording afleggen aan de gemeenschap als onderdeel zijnde van deze gemeenschap.
Maar het is juist in onze tijd dat de menselijke, concrete en gemeenschappelijke zijde van de misdaad wordt erkend. In het kader van onbevangen en objectieve rechtsspraak laat diezelfde "gemeenschap" de slachtoffers van een misdaad dikwijls juist in de kou staan en heeft deze "gemeenschap" dit "in de kou laten staan" zelfs verheven tot verheven principe van de rechtsstaat. In zo'n systeem is een mens die werkelijk onrecht ondergaat en er haast aan ten onder gaat zelf een potentiële misdadiger geworden.
Het is tekenend dat een kandidaat-lijsttrekker, als Marc Rutte, stemmen denkt te trekken door iets te poneren dat duizenden jaren een volstrekte evidentie was. Doorziet Rutte de consequenties van zijn woorden en durft hij de lijnen erin verscholen ook door te trekken? Wij betwijfelen dat. Het erkennen van de implicaties zou namelijk ook kunnen betekenen dat de vanzelfsprekendheid van de huidige vorm van de rechtsstaat ter discussie wordt gesteld.
Een oude bron
Maar het verder doordenken van het pleidooi van prof. Bouckaert zou ook kunnen betekenen dat de handelingsbekwame burger opnieuw wordt ontdekt. En het zou een winst zijn als bij "zelfverdediging", in welke situatie dan ook, niet meer zozeer de vraag naar de al dan niet aanwezige toerekeningsvatbaarheid centraal zou staan, maar dat er meer wordt ingestoken bij de handelingsbekwaamheid van de mens. Misschien dat men dan ook tot het inzicht komt dat de bevoegdheid van de burger niet primair van buitenaf komt, d.i. wordt bepaald door de instanties die rusten op de gedelegeerde macht, maar dat de bevoegdheid van de burger van binnenuit komt en wordt gedragen door een vast recht. Namelijk een recht dat niet bestaat bij de vastlegging door een instantie, maar dat uitgaat voor de vastlegging ervan. Een recht dat zoveel zaken omhelst dat dit recht als het ware samen komt te vallen met het bestaan zelf.
Dan hebben we het niet meer over een "verleend" recht van zelfverdediging van lijf en/of goed, maar dan spreken we over de basis van onze rechtsstaat. Dan zijn we een bron op het spoor die we allang vergeten waren: de burger voor wie gemeenschap, recht, gevoel, handhaving en liefde onlosmakelijke onderdelen zijn van een burgerschap dat op zijn beurt weer onlosmakelijk is verbonden met een gemeenschap en een werkelijkheid die soms lijkt te zijn verdwenen, maar die werkelijkheid lijkt te zijn wanneer een kruidenier een overvaller "stopt" en een wanhopige vader zich niet neer blijkt te kunnen leggen bij een rechtssysteem dat geen genoegdoening verschaft. Pas dan kunnen we de burgers aanspreken die werkeloos toekeken toen de Brusselse scholier Joe Vanholsbeeck werd vermoord.
...& last but not least eindigen we onze stichtende schoolreis met een stukje Vlaams leesvoer op de site van In Flanders Fields ~De Vlaamse vrijheidslievende politieke metablog. The Flemish freedom-loving political metablog~...
...& we citeren :
...
zaterdag, april 19, 2008
In Memoriam Charlton Heston, 1923-2008
(Vincent De Roeck)
Eén van Amerikas grootste sterren van alle tijden is niet meer. De Amerikaanse Hollywoodvedette Charlton Heston overleed op 5 april 2008 in zijn woonst in Beverly Hills als gevolg van zijn aanslepende gezondheidsproblemen. Zijn vrouw Lydia was bij hem toen hij zijn laatste ademtocht uitblies. Hij laat de wereld twee dochters, 113 films en zeven boeken na. Charlton Heston heeft in zijn leven vele waters doorzwommen en vele mensen weten te bereiken. Na een decennialange carrière als fotomodel, theatermaker, filmacteur, vakbondsman en politiek activist ruilde hij twee weken geleden het tijdelijke voor het eeuwige in. De persoon Charlton Heston mag dan al wel gestorven zijn, de waarden waarvoor hij stond en de projecten die hij doorheen de jaren wist bol te werken zullen de tand des tijds wel doorstaan, als postuum eerbetoon aan Ben Hur. Charlton Heston is 84 jaar oud geworden.
Terugblik op Charlton Heston
Mij zullen echter niet zozeer zijn films of boeken, of zijn zieke jaren in de herfst van zijn leven bijblijven, dan wel zijn politieke realisaties. Longontsteking of niet, Alzheimer of niet, prostaatkanker of niet, heupcomplicaties of niet, Charlton Heston gaf zich niet gemakkelijk gewonnen in het leven, en dat manifesteerde zich ook in de manier waarop hij aan politiek deed. Als succesvol acteur in het linkse bastion van Hollywood brandde hij ook op niet-filmisch vlak van ambitie. Een partijkaart van de Democraten paste bij de politieke ambities van Heston in die tijd.
En dat legde hem alvast geen windeieren, want na actief geweest te zijn binnen de campagneteams van Adlai Stevenson (1956) en John Fitzgerald Kennedy (1960), en na deelgenomen te hebben aan quasi elke burgerrechtenmars van betekenis in de eerste helft van de jaren 1960, werd Heston in 1965 moeiteloos verkozen tot voorzitter van de acteursvakbond in Hollywood, een functie die hij zes jaar lang zou bekleden en het pad zou effenen voor zijn latere stappen in de politiek, net zoals Ronald Reagan het hem vijf jaar vroeger trouwens voorgedaan had.
De dode lichamen van Martin Luther King Jr. en Robert Kennedy waren nog niet koud, of Charlton Heston wisselde zijn Democratische partijkaart in voor een Republikeinse. In 1972 verdedigde hij de presidentsaspiraties van Richard Nixon en in 1980 streed hij aan de zijde van Ronald Reagan en George H. W. Bush tegen de herverkiezing van Jimmy Carter, opnieuw met succes. Ondertussen bleef Heston evenwel acteren en leverde hij nog menig filmpareltje af. Voor hem was en bleef de politiek in de eerste plaats een hobby. Dat zou ook nog in de rest van zijn leven zo blijven.
Na Hestons ruk naar rechts werd hij de spreekbuis van conservatief Amerika met zijn onverbloemde standpunten tegen positieve discriminatie, tegen abortus en euthanasie, tegen de beperkingen van het vrije wapenbezit, tegen de oorlogen in Vietnam en Irak, tegen obsceniteit in de media en tegen de politieke correctheid. De politieke correctheid is gewoon een tirannie met manieren, aldus Heston.
Op de barricaden van de vrijheid
Maar uiteindelijk was het zijn zichtbaar voorzitterschap van de National Rifle Association, de grootste wapenrechtenlobby in de wereld, tussen 1998 en 2003 dat de politicus in Charlton Heston naar het voorplan bracht, een taak die hij op meesterlijke wijze wist te vervullen, alle pogingen om hem onderuit te halen van Michael Moore en consorten ten spijt.
Charlton Hestons communicatievaardigheden en rotsvaste overtuiging in zijn gelijk brachten Al Gore in 2000 ten val. Voor de eerste keer in de naoorlogse geschiedenis van de VS wist één enkele lobbygroep de presidentsverkiezing te beslissen. De angst van de NRA-leden voor Al Gores posities ten overstaande vrij wapenbezit werd door Heston aangewakkerd, en opnieuw met succes. In 2004 deed de NRA dat nog eens dunnetjes over met haar Vote Freedom First rallies die uiteindelijk (mee) de campagne van John Kerry wisten te kelderen.
Door zijn staat van dienst voor de Republikeinse Partij in de laatste kwarteeuw wist George W. Bush ook echt niemand meer te verbazen toen hij Heston in 2003 de Presidential Medal of Freedom toekende, de allerhoogste Amerikaanse onderscheiding voor burgers. In hetzelfde jaar nam Charlton Heston wegens gezondheidsredenen ook ontslag als NRA-voorzitter met exact dezelfde staccato-woorden als in 2000: From my cold dead hands! En net zoals in 2000 zette hij deze woorden kracht bij door een antiek musket van de Minutemen boven zijn hoofd in de lucht te houden. Die beelden gingen de wereld rond en zullen ongetwijfeld langer op mijn netvlies gebrand blijven dan de imposante strijdwagenrace uit Ben Hur. Kortom, Charlton Heston was een polyvalent en een groot man. Laten we hem dan ook zo gedenken.
Het recht op vrij wapenbezit
Ook de zaak waarvoor Charlton Heston zijn leven gegeven heeft, is het zeker en vast waard om vermeld én verdedigd te worden, ook vandaag nog en zeker in Europa. Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is immers niet enkel een Amerikaans grondwettelijk verankerd recht, maar in wezen zelfs een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers: van een Charles Montesquieu en een Jean-Jacques Rousseau, over een John Locke en een Thomas Hobbes, tot natuurlijk een Thomas Paine en een Thomas Jefferson. Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk vandaag de dag wil inzien.
In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen, en ook de idee dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat dan wel bij de burgers - dat soevereine gezag - moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is niet enkel een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid, maar ook van onze menselijke waardigheid. Het miskennen van het recht op vrij wapenbezit, behelst tevens de miskenning van de volkssoevereiniteit en het primaat van de vrijheid van de burgers op de almacht van de staat.
Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privaat bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische antihaatwetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers - de enige bouwstenen van een vrije samenleving - het recht te geven henzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Want enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men een verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.
Socialisme en anti-Amerikanisme
In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net daarvoor voortdurend onder vuur vanuit het oude Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om het land of the free and the home of the brave af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd heeft, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren.
Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de Minutemen, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets, maar ook dat willen onze zelfgenoegzame leidende elites niet geweten hebben. Zij investeren liever in massatewerkstelling binnen defensie dan in de échte verdediging van de nationale soevereiniteit en de vrijheden van de burgers. Zij verwaarlozen de noodzakelijke militaire installaties om hun overvette socialistische welvaartsstaten te financieren en verwijten de grootmachten dat ze niet hetzelfde doen. Zij pleiten voor wapenbeperkingen, niet omdat zij dat rationeel kunnen verdedigen, maar gewoon omdat zij de trein gemist hebben en de trein dan liever ook voor iedereen gestopt zien. Zij schuilen wel onder de paraplu van de Verenigde Staten, maar blijven zich desondanks als ondankbare monsters gedragen, met alle gevolgen van dien.
En leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze allereigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders zonder dralen het Amerikaanse maatschappijmodel aanvallen en halen ze zelfs de afschaffing van de basisvrijheden van hun eigen burgers aan als stichtend voorbeeld voor hoe de andere landen op onze aardkloot zich zouden moeten gedragen. De schaamte voorbij dus, en begrijpen wie nog begrijpen. kan
Is het trouwens wel een toeval dat een relatief pro-Amerikaans land als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het een toeval dat dit net gebeurde op het moment dat linkse krachten meer macht kregen in het Verenigd Koninkrijk na het debacle van John Major en het verraad van Maastricht? Of heeft deze harmonisering van de wapenbeperkingen misschien te maken met de totalitaire tijdsgeest waarin de Europese continentale staten de Europese Vrijhandelszone plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag de dag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Meer wapens, minder misdaad
Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België - een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte - een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2,357 of bijna drie keer zoveel. Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit, en België niet, tenzij dan voor terreurgroepen die het pact met de Belgische overheid honoreren, waarbij ze ongestoord op het Belgisch grondgebied hun gang mogen gaan voor zolang ze in België zelf geen aanslagen plegen. Deze cijfers bewijzen de absurditeit van het koppelen van het vrij wapenbezit aan het aantal doden door vuurwapens.
Het privaat bezit van "militaire wapens" in Zwitserland omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal "oorlogswapens" (het leger, de politie en andere ordediensten) en "sportwapens" (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een "balance of power" zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn. Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnum opus Il Principe dat e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi, oftewel dat alle Zwitsers uitermate bewapend zijn en daardoor ook uitermate vrij.
Andere cijfers geven volgens het Canadese Fraser Institute aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddelde jaarlijkse misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.
Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek Meer wapens, minder misdaad dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek More guns, less crime: understanding crime and gun laws van de Amerikaanse activist John Lott. De Amerikaanse holebivereniging Pink Pistols publiceerde in 2007 een rapport waaruit bleek dat sinds hun oproepen aan de holebigemeenschap om wapens te dragen, het aantal aanvallen op holebis in de VS met meer dan de helft afgenomen is. Ook de dagelijkse radioshow What They Didnt Tell You Today en de wekelijkse televisieshow Crime Strike zijn gewijd aan de talrijke gevallen waarbij gewapende burgers misdadigers van divers pluimage te snel af zijn.
Zwitserland achterna
Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi's nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi's wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi's wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben.
Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kon pareren. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs- en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren en geen enkel kanton door andermans beslissing de strijd dus moest staken. Volgens Halbrook is het dus het Zwitserse systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, gedecentraliseerde democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden.
De lege doos van onze democratie
Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen "tweede amendement" naar Amerikaans voorbeeld in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders misschien bang voor de beslissingscapaciteit van hun burgers? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken en vrezen zij het volk dan ook in hun queeste naar oneindige dictatoriale macht? En hoe kunnen onze leiders rijmen dat ze enerzijds niet geloven in de rationele keuzevrijheid van de burgers op wapenvlak, maar anderzijds wel in hun rationeel stemgedrag in verkiezingen?
John Locke - nochtans voor menig hedendaags politicus ergens wel een inspiratiebron - beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die kerntaak ooit vervullen als het niet over de middelen daarvoor, met name de wapens, beschikt? Democratie zonder een grondwettelijk gebetonneerd recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders.
Het Libertaire Gedachtengoed - PART B : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXI-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Als laatste onderdeel behandelen we het verspreiden van stichtende volksopvoedkundige "Libertarische Theorieën", want ook dàt dient te gebeuren. Wij benoemen het quasi sarcastisch als "kwakkeltheorieën" die men zich eerst eigen moet maken door ze eerst 3x daags voor de spiegel op te zeggen met de nodige overtuigingskracht tot men er zelf in gelooft... Want anders hapert er blijkbaar toch iets hier & daar aan, getuige de volgende uiteenzetting... We vonden zo'n leerrijk stukje op Libertarian.nl, De Startpagina voor Individuele Vrijheid", hetwelke we natuurlijk graag voor u integraal citeren...
We vermelden het ook expliciet in een kader om het theorie-model te benadrukken dat men daarbij hanteert. het zou hier ~volgens onze bescheiden mening & wie zijn wij nietwaar~ net zo goed kunnen gaan over "Hoe-verkoop-ik-iemand-een-product-dat-hij-niet-nodig heeft", of "Hoe-overtuig-ik-iemand-van-dit-of-dat-geloof"...
...
De libertarische kniereflex
Door James W. Lark III Publicatiedatum : 09-03-2005
Als libertariërs komen we vaak opmerkingen van étatisten tegen die ons ongefundeerd, slecht doordacht, slecht beargumenteerd, en (in sommige gevallen) ontzaggelijk dom in de oren klinken. Soms beschrijven we deze opmerkingen als een 'kniereflex', wat betekent dat de opmerkingen reflexief gemaakt worden, net als de reflexieve reactie van een knie op de tik van een hamer. De meeste libertariërs vinden zulke opmerkingen irritant; sommige libertariërs hebben weinig geduld met zulke opmerkingen.
Echter, libertariërs zijn niet immuun voor het probleem van het geven van reflexieve antwoorden. Ik stel dat de 'libertarische kniereflex' net zomin aantrekkelijk is als de 'linkse kniereflex' of de 'rechtse kniereflex'.
Daarnaast kan de libertarische kniereflex ons dom, intellectueel onnauwkeurig, of onbezorgd om het welzijn van onze medemens doen lijken. Omdat er helaas nog betrekkelijk weinig libertariërs zijn, hebben we niet de luxe om op een regelmatige basis slecht doordachte opmerkingen te maken. In dit artikel zal ik een aantal belangrijke soorten libertarische kniereflexen identificeren en correctieve maatregelen voorstellen.
Voor de doeleinden van dit artikel defineer ik de libertarische kniereflex als een reflexieve, slecht doordachte opmerking over een bepaald aspect van het libertarisme. Merk op dat de opmerking feitelijk correct kan zijn, maar op één of andere manier niet passend is. Houd alsjeblieft in gedachten dat het heel gemakkelijk is om de libertarische kniereflex te gebruiken. Iedere libertariër die ik ken (inclusief mijzelf) heeft dan ook op een bepaald moment symptomen van de ziekte vertoond; in sommige gevallen zijn de symptomen mild, in andere gevallen kan de patient echter niet meer te redden zijn.
Soorten libertarische kniereflexen
Ten behoeve van beknoptheid zal ik mij beperken tot de meest voorkomende en belangrijkste soorten, elk waarvan ik geïdentificeerd heb door een korte uitspraak. Zoals de lezer zal opmerken, overlappen vele van de soorten.
1. "De vrije markt zal hel wel oplossen!"
Ik vermoed dat de meeste lezers bekend zijn met de mop: "Hoeveel libertariërs zijn er nodig om een gloeilamp te vervangen? Antwoord: "Geen één. De vrije markt zal het wel oplossen." Helaas is de punchline van deze mop vaak het antwoord dat men hoort van libertariërs in antwoord op moeilijke vragen over het milieu, medische zorg, uitkeringen, en Sociale Zekerheid, en veel andere belangrijke gebieden. De vrije markt heeft vele deugden, maar perfectie is er niet één van. Er zijn veel gevallen waar het mechanisme van de vrije markt niet iemands 'optimale' uitkomst zou kunnen produceren. In een marktmaatschappij is het mogelijk dat sommige mensen niet in staat zullen zijn om levensreddende medische procedures te verkrijgen, dat oude bossen gekapt zullen worden, dat gebouwen van een uniek architecturaal of historisch belang met de grond gelijk moeten worden gemaakt om een parkeerplaats te bouwen, dat sommige soorten flora en fauna door menselijk activiteiten uit zullen sterven, enzovoort. Natuurlijk is er in de meeste gevallen weinig (tot geen) reden om de geloven dat mogelijke non-markt systemen superieure uitkomsten zullen produceren. In elk geval moeten libertariërs de beperkingen van markten begrijpen.
2. "In een libertarische maatschappij, zullen we allen mooi, gezond, slim en rijk zijn!"
Een sterk gerelateerde soort kniereflex heeft betrekking op het bovenmatig aanprijzen van het product. Ik was aanwezig op een evenement waarbij een Libertarische kandidaat voor een nationale positie beweerde dat in een libertarische maatschappij reële economische groeipercentages 10-20% per jaar zouden zijn. Deze bewering zou waar kunnen zijn, maar er werd geen bewijs voor geleverd; ik vond de uitspraak enorm optimistisch, net als anderen in de zaal.
Hoewel ik geloof dat een libertarische maatschappij beter zal zijn dan voorstelbare alternatieve institutionele systemen om zowel morele als praktische redenen, zal het geen Utopie zijn. Libertarische maatschappijen zullen allerlei serieuze problemen hebben, vele waarvan hardnekkig kunnen zijn. Bovendien zouden de kosten van het veranderen van waar we nu zijn naar waar we naartoe willen zeer hoog kunnen zijn. Als we bijvoorbeeld morgen Sociale Zekerheid zouden elimineren, zouden sommige mensen misschien sterk benadeeld worden.
3. "Vaak onjuist maar nooit twijfelend"
Eén van de meest voorkomende (en irritante) soorten kniereflexen heeft betrekking op libertariërs die apodictische uitspraken doen over beleidskwesties waarover zij onwetend zijn. Een libertarische kennis van mij gaf een speech, waarin hij de Food & Drug Administration [Ministerie van Voedsel en Medicijnen] de schuld gaf van het veroorzaken van pijn, lijden en dood als resultaat van het goedkeuringsproces voor nieuwe medicijnen en medische apparatuur. Helaas had hij bijna geen kennis over de daadwerkelijke FDA-goedkeuringsprocedures, en gaf hij uiterst weinig rigoureuze analyses of peer-reviewed gegevens ter ondersteuning van zijn argument tegen FDA-goedkeuring en vóór consumentenkeuzevrijheid. Ook al was zijn basispunt (FDA-reguleringen kunnen mensen schaden, en doen dat ook) correct, toch waren voorstanders van regulering daardoor in staat om dat punt te verduisteren, door zijn fouten en slecht ondersteunde beweringen te gebruiken om twijfel te veroorzaken over zijn conclusies.
4. "Ambtenaren zijn lui, incompetent, corrupt, étatistisch tuig"
Eén van de meest schadelijke vormen van reflexief gedrag betreft het maken van ongerechtvaardigde veronderstellingen over overheidswerknemers. Ten eerste ontvangen veel van de beste activisten van de Libertarische Partij een loonstrookje van de overheid. Ten tweede zijn ambtenaren vaak de beste bronnen over de dagelijkse problemen en het falen van overheidsinterventie. Ten derde kunnen oneerbiedige vernederende opmerkingen over ambtenaren libertariërs-in-spe beledigen.
Een voorbeeld hiervan werd door vrienden aan me verteld: gedurende een openbare speech door een L.P.-kandidaat voor een nationale positie, suggereerde de kandidaat dat "militairen net postbodes in khaki zijn." Hoewel deze opmerking blijkbaar bedoeld was als een poging tot humor, was een Kapitein van het Amerikaanse leger, die had aangegeven dat hij meer over de L.P. wilde leren, niet geamuseerd. Hij verliet het evenement zonder extra informatie over de partij te vragen.
Ten vierde kunnen opmerkingen die ongerechtvaardige laster over ambtenaren bevatten, geen snaar raken bij het algemene publiek. Een voorbeeld: tijdens mijn jeugd in mijn geboortestad Pulaski, Virginia, waren de medewerkers bij het postkantoor een aantal van de vriendelijkste mensen in de stad. Ze waren beleefde, toegewijde mensen die hard werkten om goed werk te verrichten. Ik ging naar de overheidsscholen van Pulaski; de overgrote meerderheid van mijn leraren waren wonderlijke, intelligente mensen die echt om de kinderen gaven wier onderwijs zij begeleiden. Sommige van de sarcastische opmerkingen die ik gehoord heb van libertariërs over ambtenaren zullen gewoon geen effect hebben in Peoria (of Pulaski.).
5. "Wat heeft de overheid ooit voor ons gedaan?"
Een mededinger naar de prijs van "vaakst vertoonde soort libertarische kniereflex" betreft het falen om te begrijpen hoe de meeste mensen de voordelen van de overheid waarnemen. Terwijl libertariërs sommige overheidsprogramma's zouden zien als dure activiteiten van twijfelachtig nut, zouden onze medemensen aanzienlijke voordelen zien, voor een redelijk prijs, afkomstig van een vrijgevige overheid die de taak verricht waarvoor ze was opgericht. Dit zou niet verrassend moeten zijn, aangezien de voordelen meestal gemakkelijk te zien zijn, terwijl de kosten van de overheid vaak moeilijk te berekenen zijn.
6. "Wat je zegt is niet wat ze horen"
Eén soort reflexief gedrag dat moeilijk te vermijden is betreft de aanname dat je opmerkingen begrepen zullen worden door je publiek zoals je ze bedoelt hebt. Wanneer ik de macht van de FDA om de keuzes van consumenten te reguleren bespreek, stel ik mij de typische voordelen van keuzevrijheid voor: lagere prijzen, meer diversiteit, meer informatie, minder lijden. Sommigen die mijn commentaar horen zouden echter een andere visie kunnen hebben: door thalomide misvormde kinderen, slecht geteste medische apparatuur, botulisme, salmonella, etc. Tezamen met punt nr. 5 hierboven, zien veel mensen de FDA als de beschermer van de mensen tegen gevaarlijke medicijnen, slechte medische apparatuur, en besmet voedsel, zonder te realiseren dat FDA-bescherming ook slachtoffers produceert.
7. "Welk deel van het 'Libertarisme is geweldig' syllogisme begrijp je niet?"
Dit soort libertarische kniereflex manifesteert zich in een gebrek aan geduld met degenen die niet meteen overuigd zijn van de rechtvaardigheid en/of praktische voordelen van een libertarische maatschappij. Ik moet constant mijn best doen om te voorkomen dat mijn knieën hevig schokken op deze manier, want veel van mijn promotieinspanningen bestaan uit het uitleggen van het libertarisme aan universiteitsstudenten. Sommige van de studenten antwoorden met walgelijk onlogische of onnauwkeurige opmerkingen waarom libertarische maatschappijen niet zullen werken, of waarom het libertarisme niet geprobeerd moet worden. Het is een strijd om mijzelf ervan te weerhouden om deze studenten als hopeloos af te doen; gelukkig heb ik geleerd om mijn mond stil te houden totdat mijn knieën ophouden te schokken en mijn hersenen beginnen te werken.
Mijn eigen verhaal zou instructief kunnen zijn. Wanneer ik het libertarische perspectief voor het eerst tegenkwam als universiteitsstudent, vond ik enige morele aantrekkingskracht in het libetarisme, maar ik accepteerde de filosofie niet onmiddelijk. Het nam ongeveer drie jaar in beslag voordat ik een libertariër werd. Wanneer ik een student tegenkom die vijandig tegen het libertarisme lijkt, vraag ik mijzelf of de Dr. Lark van vandaag de meneer Lark van 1976 zou hebben afgedaan als onwaardig van extra aandacht.
Correctieve maatregelen
Gelukkig zijn de meeste correctieve procedures gemakkelijk te beschrijven. Helaas zijn ze soms moelijk te implementeren, in het typische geval vanwege de tijd en de moeite die vereist zijn.
1. Handhaaf de hoogste mate van intellectuele integriteit
Zij die een libertarische maatschappij voorstaan, moeten scrupuleus rigoureus en eerlijk in hun analyse zijn. Zoals eerder al is gesteld, zullen eerlijkheid en nauwkeurigheid geloofwaardigheid opbouwen; een gebrek aan intellectuele integriteit zou ons als idioten of charlatans kunnen doen lijken. (Hoe reageer jij wanneer één of andere étatist een onnauwkeurige, onlogische, of oneerlijke verdediging van zijn positie geeft?)
2. Doe je huiswerk
Tezamen met het voorgaande punt, is het je plicht, als je overheidsprogramma's gaat bekritiseren met praktische argumenten, dat je de feiten goed hebt. Maak geen fouten die de tegenstanders van het libertarische perspectief zouden kunnen afkraken en daarmee de aandacht van je hoofdpunten zouden kunnen afleiden.
Wannneer je je huiswerk doet, ontwikkel dan een verzameling van gemakkelijk verteerbare / gemakkelijk te onthouden voorbeelden die je punten illustreren.
3. Leer het belang van retoriek
De term "retoriek" heeft een beetje negatieve betekenis gekregen. De term betekende oorspronkelijk echter het proces van het structureren van een argument opdat het zijn meest effectieve vorm aanneemt. In het bijzonder is het argument zo gestructureerd om op een natuurlijke, gemakkelijk te begrijpen manier te lopen. Voorstanders van vrijheid zouden tijd moeten investeren om een basisargument voor een libertarische maatschappij voor te bereiden; een nuttige methode is om het argument uit te schrijven alsof je een lezing over het onderwerp zou geven. Een gerelateerd punt: analyseer je woordenschat om te bepalen hoe je argumentatie kan worden verbeterd. Probeer te bepalen hoe jouw uitspraken worden geïnterpreteerd door niet-libertariërs.
4. Wees geduldig met je publiek
Veel van de argumenten voor het libertarisme (of tegen het étatisme) zijn niet gemakkelijk te begrijpen; in sommige gevallen zijn de argumenten zelfs contraïntuitief. Het zou daarom geen verrassing moeten zijn dat mensen tijd nodig hebben om onze argumeten volledig te begrijpen. Er zijn een aantal zeer slimme mensen in de L.P. die er vele jaren over deden om het libertarische perspectief te evalueren voordat zij het accepteerden. Een klein beetje geduld met een potentiële libertariër betaalt zich meestal ruimschoots terug; zelfs al kan je niet iemand overtuigen om een libertariër te worden, dan zou je kunnen voorkomen dat iemand vijandig wordt.
Wanneer je een étatist uitdaagt om het libertarische perspectief te accepteren, dan zou het kunnen dat je die persoon vraagt om veronderstellingen en standpunten te verwerpen die hij vele jaren heeft gekoesterd. Die persoon zou zelfs geconfronteerd kunnen zijn met het vooruitzicht dat hij overheidsprogramma's heeft bepleit die eigenlijk de mensen hebben geschaad die ze moesten helpen. Dit kan een extreem pijnlijk proces zijn, en we zouden medeleven (of in ieder geval begrip) moeten hebben voor hen die dit proces ondergaan.
5. Oefen, oefen, oefen!
Er is simpelweg geen substituut hiervoor: om je promotieinspanningen te verbeteren moet je oefenen. Dit is waar, of je inspanningen nu betrekking hebben op het bespreken van het libertarisme met vrienden tijdens een koffiepauze, of het toespreken van een zaal gevuld met onsympathieke mensen.
James W. Lark III is een assistentprofessor in de Afdeling van Systems Engineering aan de Universiteit van Virginia. Hij dient momenteel als adviseur aan de Liberty Coalition van studenten van die universiteit. Hij geeft advies aan libertariërs op universiteiten en middelbare scholen door het hele land over het promoten van libertarische ideeën op de campus. Hij heeft lezingen en workshops gehouden op het gebied van het organiseren op campussen, op verschillende bijeenkomsten van de staats-Libertarische Partij en op de nationale bijeekomsten van de Libertarische Partij in 1987, 1991, en 1996. Hij is ook de vice-voorzitter van de Libertarische Partij van Virginia, en dient als secretaris van de Jefferson Area Libertarians (Charlottesville, Virginia).
Vertaling door MeerVrijheid van Knee-Jerk Libertarianism.
Als u het ons vraagt ~maar dat doet u hoogstwaarschijnlijk niet~ uitkijken & vooral afblijven van die hele hap... Wij gaan er ook gewoon van uit dat u met wat gezond verstand, wat levendige inbeelding & met wat inlevingsvermogen & met wat verder denken dan uw neus lang is, u zich maar al te goed het ganse plaatje hé-le-mààààl kunt voorstellen... & geloof het of niet, het ergste dat u zich voor ogen haalt zal met deze ultra-rechtse rakkers ook gebeuren. Denk er maar eens goed over na of dat het dit is wat u wilt van wat er met ons België & ons aller welbekende sociale vangnet gebeurt, als deze rechtse rakkers aan de macht komen & het hier ook voor 't zeggen krijgen !! ...als het van ons afhangt ... dus NIET !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX-a
...& In onze zoektocht naar wat verhelderend tekstmateriaal over het libertaire gedachtengoed, kwamen we zo her & der uiterst leerrijke & ontluisterende tekst(en) tegen, die dan een hoop inhoudelijke achtergrondinformatie geven over het gedachtengoed dat onze goede vrienden de Libertariërs aanhangen. Een gedachtengoed dat ze hier natuurlijk graag verspreid zagen worden middels de partij van Jean Marie Dedecker & zijn LDD. Laat het u duidelijk worden dat hier gaat om een gedachtengoed waarvan de doorsnee Belg meteen steil van achterover valt, mocht hij de pittige details hierover kennen...
We zullen proberen u een beeld te schetsen... & we zeggen daarbij heel duidelijk "proberen", omdat het niet makkelijk is om een theorie waarover heelder bibliotheken bestaan & honderden sites zijn over volgeschreven, om deze bevattelijk over te brengen in één of meer beschouwingen van een zeer bescheiden blog met een zeer bescheiden redactie... Maar zoals gezegd, we zullen een poging doen...
Laten we misschien beginnen met te stellen dat we in ons Vlaanderen, weinig beslagen specialisten & ook tegenwind vinden die zich bezig houden met het ontluisteren van dit gedachtengoed. Onze vondsten tot hiertoe waren zeer beperkt & echt niet altijd om er over naar huis te schrijven. Waarmee we stellen dat dit vaak beter kon... We zijn dus daarom maar naar het buitenland getrokken naar onze Noorder-Buren, onze goede vrienden de Ollanders die dan wel wat meer kijk hebben op dit groepje geregeld ongeregeld...
We trekken om te beginnen naar het Katholiek Nieuwsblad met een artikel dat er op 18 april 2008 laatstleden verscheen. ...& Zoals steeds, geven wij het hier voor u integraal weer...
...
18 april 2008
De middenklasse verdwijnt. Zoals voorspeld.
De dubieuze zegeningen van economische globalisering en flexibilisering laten zich steeds duidelijker voelen. Volgens Thijs Wöltgens leiden zij zelfs tot de ondergang van de middenklasse. Maar we hadden het kunnen weten.
Henk Rijkers
De kreet dat het midden verdwijnt is de laatste tijd veel te horen. Gewoonlijk slaat dit op de politiek, waar de kiezers wegvluchten van de gevestigde middenpartijen CDA, VVD en PvdA om hun heil te zoeken bij enerzijds SP en anderzijds de PVV van Wilders en de nieuwkomer TON van Rita Verdonk. Maar volgens de Limburgse PvdA-mastodont Thijs Wöltgens is het verdwijnen van het politieke midden vooral een gevolg van de uitdunning van de maatschappelijke middengroepen. Een gerenommeerd Duits onderzoeksinstituut, het Deutsches Institut für Wirtschaftsforschung (DIW), zou die ontwikkeling over een aantal jaren vastgesteld hebben.
Afkalvende middenklasse
In een interessante opiniebijdrage in NRC Handelsblad zet Wöltgens uiteen dat volgens de Duitsers de klassieke driedeling van de maatschappij in onderklasse, middenklasse en bovenklasse steeds minder opgaat. Dit komt doordat een groep van hoogbetaalde zelfverrijkers zich steeds verder losmaakt van het maatschappelijke peloton, terwijl anderzijds de grens tussen midden- en onderklasse steeds dunner wordt, en dus ook het onderscheid vager. Mensen vallen vanuit de middenklasse steeds gemakkelijker in de laagbetaalde onderklasse, mede door de geminimaliseerde sociale zekerheid. Wie zich wel in de middenklasse weet te handhaven, wordt steeds onzekerder.
Thijs Wöltgens: De middengroepen ervaren hun welstand als bedreigd: als precair. Foto: Roger Dohmen / Hollandse Hoogte
Een afkalvende, onzekere middenklasse is echter onheilspellend. Sociologisch is het maatschappelijke belang van een zelfverzekerde en optimistische middenklasse onomstreden. Hier ligt het zwaartepunt, dat de gehele samenleving stabiel maakt. Of niet...
Opzij-model
Het gaat dus om meer dan een louter politiek probleem. Wöltgens: De stemming van de middenklasse is namelijk ook de barometer voor het humeur van de hele samenleving. Een optimistische middenklasse kijkt vooral naar boven. Maar dat houdt op, als de middenklasse erachter komt dat haar optimisme op schijnzekerheden blijkt te zijn gebouwd: Bijvoorbeeld als zij vaste hypothecaire verplichtingen aangaat op basis van een achteraf toch niet zo vaste arbeidsrelatie of vaste huizenprijs. Dan wel als de combinatie van carrière en kinderen niet de glamour heeft van het full-colour Opzij-model. Of als pensioentoezeggingen naar willekeur aangepast worden aan tijdelijke beleggingstegenvallers. Kortom, als elk levensplan voor de langere termijn een onmisbaar element, wanneer ook kinderen in het geding zijn in duigen valt door de flexibilisering van arbeidsrelaties en van zogenaamd verzekerde risicos.
Precariaat
Globalisering en flexibilisering treffen de samenleving dus in haar hart, de middengroepen. Wöltgens: Zij ervaren hun welstand als bedreigd: als precair. Dat woord kwamen we ook al bij de Franse verkiezingen tegen. Daar sprak men over een zogeheten precariaat, een nieuwe klasse die niet meer kan rekenen op een vast loon. Ook in de Verenigde Staten is de achterblijvende welvaart van de middenklasse nu een thema.
De middenklasse is de barometer voor de hele samenleving
Nu een thema? In 2000 hadden we in KN een interview met de beroemde Amerikaanse socioloog Richard Sennett, die dit thema al sinds de jaren negentig aan de orde stelt. Hij graaft daarbij dieper dan Wöltgens, die zich als socialist beperkt tot een sociaal-economische analyse. Volgens Sennett volgt de onzekerheid van het precariaat niet alleen uit de afbouw van de sociale voorzieningen, de genadeloze flexibilisering van arbeid en de arbeidsmarkt (waar je boven de veertig al oud bent), maar vooral ook uit de daarmee samenhangende onmogelijkheid uit je eigen leven een samenhangend verhaal te maken en een carrière op te bouwen, waarmee je het respect van de samenleving verwerft. Overigens geldt dit net zo goed voor de onderklasse. Ook mensen onderaan de maatschappelijke ladder hebben immers behoefte aan een vaste baan, en niet alleen vanwege de inkomsten, maar ook vanwege de erkenning die het behelst van hun waardigheid en het belang van hun maatschappelijk functioneren.
Turbokapitalisme
Dat in Amerika het probleem niet alleen door linkse academici als Sennett werd gezien, blijkt uit het interview dat we in hetzelfde jaar hadden met Edward Luttwak, een eerder conservatief ingesteld militair adviseur van het Witte Huis. In zijn boek Turbokapitalisme benadrukt Luttwak dat het ongebreidelde turbokapitalisme dat is ingezet door president Carter (niet Reagan zoals iedereen denkt) een verwoestende uitwerking heeft, met name op gezinnen met kinderen. Volgens Luttwak zijn gezinnen beter bestand tegen armoede dan tegen onzekerheid. Bovendien zuigt turbokapitalisme iedere menselijke waarde en authenticiteit weg.
Hoe welkom ook, helemaal nieuw is Wöltgens analyse dus niet. Ik voel me sterk op Europa gericht, zei Richard Sennett in 2000, toen we hem interviewden over zijn boek De flexibele mens. Mijn boek wil Amerikaanse toestanden schilderen als waarschuwing voor de Europeanen. Want ik weet dat het succes van de Amerikaanse economie hier vaak als argument voor verdergaande liberalisatie wordt voorgesteld. Of beter gezegd: flexibilisering, want met die aanduiding probeert men ons een economie van risico en onzekerheid aantrekkelijker voor te stellen.
We zijn dat werkje natuurlijk voor u gaan opzoeken ...& in deze zeer intelligente ~maar helaas soms wat moeilijke~ analyse zal je merken dat Sennett een belangrijk werkje schreef waarover gans Nederland wel zijn zegje heeft gedaan, waar je in tegenstelling bij ons in Vlaanderen niets daarover terug vindt. Hier laat men, zeg maar Boudewijn Bouckaert vrij om zijn zijn "demagogische praatjes", zonder enig weerwerk te verspreiden.
We laten u graag meegenieten van deze boekbespreking. ...& Zoals reeds gezegd, dit is werkelijk heavy stuff voor de die hards, vanwege het hermetische taalgebruik, maar dit houdt ons niet tegen om wat we vonden op Solidariteit ~Webzine voor een strijdbare vakbeweging~ hier voor u integraal weer te geven...
"De flexibele mens" boekbespreking - 27 november 2005
Het gevaarlijke woord
Sjarrel Massop
Het neoliberalisme houdt in samenwerking met het neoconservatisme een sterk pleidooi voor de individuele verantwoordelijkheid van de burgers in de kapitalistische maatschappijvorm. Deze moet er in de logica van de 'vernieuwers' anders uitzien als de samenleving ten tijde van de verzorgingsstaat. Dat roept de vraag op of er sprake is van een ander kapitalisme.
"Ja", zegt de Amerikaanse socioloog Richard Sennett.(1) Hij spreekt van het flexibele kapitalisme, waarin de flexibele mens centraal staat.
De bedreiging voor de 'neo-ideologieën' is en blijft de "vereniging van de arbeid", oftewel de solidariteit. Het gevaarlijke woord in dit verband is door zijn verschillende betekenissen het woordje 'wij'. 'Wij' als bundeling van krachten, als vorm van solidariteit is als tegenwicht van het neoliberale individualisme nodig. Maar bundeling van krachten is gevaarlijk als het onderliggende programma niet goed is (populisme).
In deze bespreking volg ik de redenering van Sennett door het laatste hoofdstuk van "De flexibele mens" samen te vatten. Zijn tekstfragmenten staan tussen aanhalingstekens, mijn commentaar in cursief.
(NVDR : wij zullen deze teksten in tegenstelling tot in de originele tekst, nog eens extra voor u laten inspringen, zodat het duidelijker is dat dit de comment is van de boekbespreker. Onze accenten zijn de tekst in VETJES ROOD & al dan niet onderlijnd)
Het nieuwe kapitalisme
"Kan men de confrontatie met het nieuwe kapitalisme het beste van buitenaf aangaan op de plaatsen waar het zich voordoet, of beter de werking ervan van binnenuit proberen te hervormen? Bekijken we de drie aspecten van de moderne flexibiliteit - herstructurering zonder continuïteit, flexibele productie en concentratie van macht zonder centralisatie - dan lijkt het inderdaad mogelijk een aantal vernietigende gevolgen van de breuk met het verleden te beteugelen. Ontslaggronden zouden bijvoorbeeld beperkt kunnen worden. De andere aspecten zouden moeilijker van buitenaf te beïnvloeden zijn. Het gaat echter niet om beteugeling alleen."
De centrale gedachte in het boek is dat de wereldsamenleving in een nieuwe fase van het kapitalisme is terechtgekomen: het flexibele kapitalisme. Sennett gaat in op de gevolgen voor de arbeid in arbeidsorganisaties en dan met name in de Verenigde Staten.
De drie genoemde aspecten zijn op te vatten als coördinatiemechanismen van het nieuwe kapitalisme. Ik ga vooral in op hoe Sennett de 'concentratie zonder centralisatie' beschrijft, een mechanisme dat ook in de praktijk van de sociotechniek zijn uitwerking heeft gehad. Onder het mom gedelegeerde verantwoordelijkheid en bevoegdheden lager in de organisatie te brengen, versterkte de top van arbeidsorganisaties de greep op de bedrijfsvoering en kon tegelijkertijd het middenkader wegsaneren.
Is het flexibele kapitalisme de juiste benaming voor het ontwikkelingsstadium waarin het systeem zich bevindt? Dat er sprake is van ontwikkelingen en wellicht van een trendbreuk, is duidelijk. Een belangrijke indicator is de snelle opeenvolging van telkens weer nieuwe productieconcepten - moderne sociotechniek, lean production, business proces reengineering, de lerende organisatie, enzovoort - als antwoord op het 'verouderde' Taylorisme en Fordisme. Een andere indicator is de enorme technologische ontwikkeling, met name op het gebied van de informatie- en communicatietechnologie.
Het kapitalisme heeft altijd al een grote dynamiek en sterk aanpassingsvermogen getoond. Zo was het bepalende kenmerk van het monopoliekapitalisme de beheersing van de onderlinge concurrentie, waardoor het systeem van massaproductie mogelijk werd. Met de liberalisering van de economie en de ongebreidelde drang naar privatisering ontstaat een situatie, waarin steeds meer bedrijven elkaar naar het leven staan en gedwongen worden de onderlinge concurrentie aan te gaan. Bij gebrek aan alternatieven wordt de ware aard van het kapitalisme alsmaar meer zichtbaar: de ongelimiteerde en nietsontziende drang naar accumulatie van het kapitaal. Flexibel kapitalisme is een te vriendelijke benaming, beter is wellicht: concurrentiekapitalisme.
Maar goed, het thema dat Sennett aansnijdt, gaat meer over de consequenties van dit nieuwe kapitalisme voor de arbeidsprocessen en dat is interessant en belangrijk.
Het flexibele kapitalisme vindt zijn ideologische grondslag in het neoliberale denken dat uitgaat van de eigen, individuele verantwoordelijkheid in de samenleving van elke burger. Bedreiging voor dat gedachtegoed is het ontstaan van collectiviteiten en de bundeling van krachten van de mensen in de samenleving. Het gevaarlijke woord is daarom 'wij'.
Concentratie zonder centralisatie
Het kenmerkende van organisatie is de afstemming tussen de afzonderlijke delen. Het betreft vaak de structuur, de gehanteerde systemen en natuurlijk ook de communicatie. Het mechanisme dat het management gebruikt om de organisatie aan te sturen, wordt vaak het coördinatiemechanisme genoemd, een term geïntroduceerd door managementgoeroe Henri Mintzberg.(2) Deze verwijst eigenlijk naar een typologie van de managementvisie op de organisatie. Een belangrijk coördinatiemechanisme dat Sennett introduceert, is: concentratie zonder centralisatie.
"Dit netwerk van ongelijke en losse relaties (Harrison(3)) vormt een aanvulling op het vermogen een organisatie van boven naar beneden zo te herstructureren dat alleen delen of knopen in een netwerk overblijven. Toezicht kan uitgeoefend worden door voor allerlei groepen in de organisatie productie- of winstdoelen vast te stellen, terwijl elke eenheid de vrijheid heeft op een geschikte manier daaraan te voldoen. Deze vrijheid is echter schijn. Flexibele organisaties stellen slechts zelden een doel vast dat gemakkelijk te bereiken is. Gewoonlijk worden de eenheden geprest veel meer te produceren of te verdienen dan binnen hun directe mogelijkheden ligt. De realiteit van vraag en aanbod komt zelden overeen met zo'n doel. De top van het bedrijf drijft eenheden ertoe zich steeds meer in te spannen, ondanks die realiteit.
Het door Harrison beschreven machtssysteem kan ook duidelijk worden gemaakt door te stellen dat de verwerping van de oude bureaucratische orde niet betekent dat de instellingen minder structuur hebben gekregen. De structuur blijft behouden in de krachten die eenheden of individuen tot prestaties dwingen. Hoe zij die moeten bereiken, zegt de top van de flexibele organisatie er echter zelden bij. De top houdt meer zijn eigen eisen bij dan een systeem te ontwerpen dat het mogelijk maakt aan die eisen te voldoen.
Concentratie zonder centralisatie is een manier om de macht uit te oefenen in een organisatie die niet langer de duidelijkheid van een piramide bezit. Zo wordt de structuur van de instelling ondoorzichtiger, niet eenvoudiger. Daarom is de term 'ontbureaucratisering' zowel misleidend als lelijk. In moderne organisaties die het mechanisme concentratie zonder centralisatie toepassen, is de macht van de top niet alleen sterk maar ook vormloos."
Het mechanisme concentratie zonder centralisatie heeft een selectieve uitwerking op de leden van de arbeidsorganisatie in de arbeidsprocessen. Niet de 'ontbureaucratisering' staat centraal, maar het aanpassingsvermogen van de organisatie om de concurrentie te kunnen aangaan. Dat principe doet een sterk beroep op het arbeidsvermogen van de individuele arbeid(st)er, zowel kwantitatief als kwalitatief. De selectieve uitwerking betekent dat slechts een klein gedeelte van de werkende mensen aan dergelijke criteria kan voldoen, waarmee de scheidslijn tussen kern en perifere of precaire arbeid is vastgelegd.
Besturing en bedreiging
"De poging het nieuwe kapitalisme van buitenaf te beheersen, moet een andere grondslag hebben. De vraag moet worden gesteld welke waarde het bedrijf voor de gemeenschap heeft, hoe het in dienst staat van het algemeen belang en niet alleen van de eigen winst- en verliesrekening. Het opleggen van externe gedragsregels leidt vaak tot interne hervormingen. Juist omdat de netwerkwereld zo vormloos en veranderlijk is, kunnen externe normen voor verantwoordelijk gedrag een beeld geven van 'wat u zou moeten zijn, hier, op dit moment'."
Het aanpassingsvermogen van het kapitalisme is dusdanig groot dat juist druk van buitenaf kan leiden, hoe paradoxaal ook, tot een versterking van zijn positie. Het Rijnlandse en Scandinavische model waar de nieuwe Linkse Lente zo voor pleit, heeft zich in West Europa niet kunnen bestendigen. Integendeel, onder neoliberale en neoconservatieve druk met een stagnerende economische ontwikkeling wordt geredeneerd dat de verzorgingsstaat, kenmerk van het Rijnlandse model, onhoudbaar wordt.
Lang is reeds duidelijk dat het kapitalisme zich niet laat hervormen tot een menselijke samenlevingsvorm. Dat neemt niet weg dat het kapitalisme zowel van binnenuit als van buitenaf moet worden bestreden. Belangrijk is de illusie te doorbreken dat een geleidelijke hervorming tot het bereiken van de doelen kan leiden en dat er één beste weg zou zijn. Het kapitalisme bestrijden is een langdurig totaalprogramma met veel vallen en opstaan, solidariteit ('wij') is daarbij het sleutelwoord op voorwaarde van een permanente en kritische discussie.
"In het nieuwe bestel is de hantering van dat 'wij' een daad van zelfbescherming geworden. Het verlangen naar saamhorigheid, dat vaak wordt uitgedrukt als afwijzing van immigranten of andere buitenstaanders, is defensief en het belangrijkste gemeenschapsbouwwerk zijn de muren tegen een vijandelijke economische orde. Natuurlijk is het bijna een universele wet dat de term 'wij' gebruikt kan worden als verdedigingsmiddel tegen verwarring en ontwrichting.
De huidige, op dit verlangen naar bescherming gebaseerde, politiek mikt eerder op de zwakken, degenen die zich aan de periferie van de wereldeconomie ophouden, dan op de sterken, de bedrijven die arme werknemers in beweging brengen of gebruik maken van hun betrekkelijke achterstand. 'Wij' is een vals woord, wanneer het wordt gebruikt als een middel om zich tegen de buitenwereld af te zetten. Toch kan het gevaarlijke woordje ook worden gebruikt om grondiger en opbouwender op onderzoek te gaan. Neem de twee elementen van de term 'een gedeeld lot'. Welke manier van delen is nodig om weerstand te kunnen bieden - in plaats van weg te lopen - aan de nieuwe economie? Wat voor soort duurzame persoonlijke relaties kunnen besloten liggen in het gebruik van 'wij'?"
Wat Sennett bedoelt, is dat de huidige politiek van de kapitalistische machthebbers inspeelt op onderbuikgevoelens van mensen in de periferie van de samenleving. De sociale verbindingen die daar gepropageerd worden, hebben echter niet de bedoeling de economische orde ter discussie te stellen. Ze zijn juist gericht op bestendiging van die orde. Zijn idee dat er bedrijven zijn die arme werknemers in beweging brengen, is nogal optimistisch.
Het antwoord op de kapitalistische politiek van verdeel en heers kan alleen de zelforganisatie van de arbeidersklasse zijn. De enige remedie tegen valse solidariteit is de verbinding van alle elementen die door het kapitalisme onderdrukt worden: sterken en zwakken, mannen en vrouwen, autochtonen en allochtonen, jongeren en ouderen.
Solidariteit is een lastig begrip. Het verlangen naar saamhorigheid kan een groot gevaar in zich bergen. Het woord 'wij' vertegenwoordigt 'macht', waarbij de vraag gesteld moet worden welke ideologische principes daaraan ten grondslag liggen. Het populisme van Fortuyn vertegenwoordigde een sterke onderlinge solidariteit en binding van mensen die zich ophouden aan de periferie van de wereldeconomie. Het is echter nooit een macht die bereid en in staat zal zijn het kapitalisme aan de kaak te stellen.
'Wij' is niet alleen gevaarlijk, omdat vreemde bindingen en uitsluitingen ontstaan, maar ook door het gebrek aan een goed politiek programma. 'Wij' kan namelijk macht vertegenwoordigen die in verkeerde handen verkeerd uitwerkt. Alle delen die het gedeelde lot van Sennett vormen, zijn nodig om in samenhang met het politiek programma en de discussie daarover, het verzet te organiseren tegen het 'nieuwe' kapitalisme of de 'nieuwe' economie.
"Sociale verbondenheid komt in eerste instantie voort uit een gevoel van wederzijdse afhankelijkheid. De sjibbolets (= uiting of handeling om een overtuiging te doen uitkomen; bijvoorbeeld een kruisteken slaan aan het begin van een wedstrijd) van de nieuwe orde behandelen afhankelijkheid als iets om je voor te schamen. De aanval op de starre bureaucratische hiërarchie is bedoeld om mensen van die afhankelijkheid te bevrijden. Het nemen van risico's moet mensen leren voor zichzelf op te komen, in plaats van zich aan de gegeven toestand te onderwerpen. In moderne bedrijven is dienstbaarheid ongewenst, omdat dit begrip te veel herinnert aan de oude passieve houding van werknemers. De afwijzing van de 'beschamende' afhankelijkheid brengt echter geen sterke onderlinge banden tot stand.
De aanval op de verzorgingsstaat - begonnen in het neoliberale, Angelsaksische bestel en zich nu uitbreidend naar andere, meer Rijnlandse economieën - heeft de neiging degenen die afhankelijk zijn van de staat eerder als sociale parasieten te zien dan als mensen die zich echt niet zelf kunnen redden. De afbraak van sociale voorzieningen wordt dan verdedigd met de bewering dat de economie daardoor flexibeler kan worden. Alsof de parasieten de energiekere leden van de samenleving mee omlaag zouden trekken. Sociale parasieten zijn blijkbaar ook onder het werkende deel van de bevolking te vinden. Dat wordt in elk geval gesuggereerd door de minachting voor werknemers die niet tot een eigen initiatief in staat zijn en van anderen te horen krijgen wat zij moeten doen. De ideologie van het sociaal parasitisme heeft veel invloed in de werkomgeving, want elke werknemer wil laten zien dat hij of zij niet op het werk van anderen teert."
Sociaal parasitisme is een stempel dat door de neoliberale ideologie op mensen gedrukt wordt. Mensen reageren daar, volgens mij, verschillend op. Een deel zal zich er tegen verzetten. Het grootste deel echter zal er naar handelen, daarmee is dit stempel sfeerbepalend in de organisatie. Duidelijk is wel dat dit stempel niet manifest, maar latent aanwezig is. Het ondermijnt het gevoel van sociale verbondenheid niet, maar drukt het sterk naar de achtergrond. Daardoor gaan mensen zich in organisaties niet meer solidair gedragen, hoewel ze zich wel solidair voelen met hun collega's.
"Een positievere kijk op afhankelijkheid zou allereerst de algemene tegenstelling tussen afhankelijkheid en onafhankelijkheid op losse schroeven zetten. Bijna zonder erover na te denken, stellen we een zwak en afhankelijk zelf tegenover een sterk en onafhankelijk zelf. Deze tegenstelling vervlakt echter de werkelijkheid, zoals ook die van slagen en falen doet. Iemand die echt zelfstandig is, blijkt bepaald niet zo onafhankelijk als over het algemeen wordt aangenomen, want een volwassene die zich 'op een gezonde manier zelfstandig opstelt', is in staat afhankelijk te zijn van anderen als de gelegenheid daarom vraagt.
In veel samenlevingen hoeft men zich ook nauwelijks of niet te schamen voor publieke vormen van afhankelijkheid, waarbij de zwakken de sterken nodig hebben. In het vroege kapitalisme kwam vertrouwen in zakelijke relaties voort uit openlijk erkende wederzijdse afhankelijkheid. Dat is natuurlijk niet geheel hetzelfde als een eervolle relatie tussen sterk en zwak, maar toch een erkenning dat men alleen niet is staat is zich staande te houden. Het feit elkaar nodig te hebben, beheerst ook moderne zakelijke transacties. Want als dat niet het geval is, komt een transactie niet tot stand. En meestal heeft de één de ander harder nodig dan andersom, want op de moderne arbeidsmarkt werken de meeste mensen voor iemand anders. De nieuwe orde heeft dat harde feit niet doen verdwijnen. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld maken mensen die geheel voor eigen rekening werken, nog altijd ongeveer 8,5 procent van de bevolking uit, zoals steeds gedurende de laatste veertig jaar."
Zelfstandigheid en onafhankelijkheid worden geproclameerd en gaan een eigen leven leiden, mensen gaan hun handelen afstemmen op deze ideologische prietpraat. Alle jongeren lijken tegenwoordig een eigen bedrijf te willen beginnen. De dagelijkse praktijk is geheel anders. Mensen in tegenwoordige samenlevingen zijn steeds meer afhankelijk van elkaar. Zelfs de 8,5 procent die pretendeert zelfstandig te zijn, is minder onafhankelijk dan ze zelf vermoedt en veronderstelt.
"Dat er een keer iets ernstig misgaat, is de persoonlijke ervaring die veel mensen tot het inzicht brengt dat zij op de lange termijn niet genoeg hebben aan zichzelf. Een positieve kijk op eigen beperkingen en wederzijdse afhankelijkheid lijken misschien meer op het terrein van de godsdienstige ethiek dan van de economie te liggen. Schaamte over afhankelijkheid heeft echter een praktisch gevolg. Wederzijds vertrouwen en onderlinge verbondenheid worden erdoor uitgehold en het ontbreken van die sociale banden bedreigt elke gezamenlijke activiteit.
Banden van vertrouwen ontwikkelen zich als vanzelf in de scheuren en spleten van bureaucratieën, wanneer mensen ontdekken op wie zij zich kunnen verlaten. Banden van vertrouwen worden op de proef gesteld als iets misgaat en hulp nodig is."
Deze redenering is te kort door de bocht. Als het waar mocht zijn, dan zag de wereld er geheel anders uit. Immers de bureaucratieën scheuren en splijten permanent. Het probleem is veel meer dat instellingen en instanties die inspelen op het onvermogen van de bureaucratieën - vaak zelf ook gebureaucratiseerd - populistisch van aard zijn. Op de korte termijn kunnen ze vertrouwen winnen, maar dat niet blijvend waarmaken. Of ze verschuiven door hun religieuze aard problemen naar een illusoire toekomst, in plaats van deze op te lossen. De remedie blijft de zelforganisatie en daar ligt het grote probleem.
"Als mensen het beschamend vinden afhankelijk te zijn, kunnen zij wantrouwender tegenover anderen komen te staan. De wrange toon van hedendaagse discussies over noodzakelijke sociale voorzieningen en vangnetten is vergeven van insinuerende opmerkingen over parasitisme aan de ene kant en woede van mensen die zich vernederd voelen aan de andere kant. Hoe beschamender men zijn afhankelijkheid en beperkingen vindt, des te woedender wordt gereageerd op beschuldigingen van parasitisme. Om weer op anderen te leren vertrouwen, moet men minder bang worden voor de eigen kwetsbaarheid. Bedrijven die onafhankelijkheid en autonomie verheerlijken, kunnen echter, in plaats van hun werknemers te inspireren, die kwetsbaarheid versterken. En sociale structuren die geen moeite doen in een crisis het vertrouwen op anderen te stimuleren, zorgen voor de neutrale, legere afwezigheid van vertrouwen."
Belangrijk in deze discussie is ook het splijtzwameffect dat uitgaat van het gedachtegoed van het 'flexibele' kapitalisme dat de zogenaamde onafhankelijkheid en autonomie verheerlijkt. Aan die vorm van kapitalisme zit namelijk verbetering van de status en bonussen gekoppeld. Onafhankelijkheid en autonomie worden synoniemen voor arbeidsproductiviteit en meerwaardevorming, het uiteindelijke doel van de kapitalist. Daarvoor kunnen de individuele werknemers gevoelig zijn, zich niet realiserend dat deze verbeteringen slechts weggelegd zijn voor een selectieve groep en onvoorwaardelijke loyaliteit vragen.
Het kleine sociale conflict
"Vertrouwen, wederzijdse verantwoordelijkheid en betrokkenheid zijn allemaal woorden die door het zogenoemde communitarisme zijn geannexeerd. Deze beweging wil zedelijke normen versterken, van individuen verlangen dat zij zich voor anderen opofferen. Met daarbij de belofte dat mensen die aan gemeenschappelijke normen gehoorzamen, meer wederzijdse kracht en emotionele vervulling zullen vinden dan zij als geïsoleerde individuen kunnen ervaren. De aanspraken van deze beweging op vertrouwen en verbondenheid zijn volgens mij niet erg sterk. Ten onrechte wordt de nadruk gelegd op eenheid als de bron van kracht in een gemeenschap. Bovendien is het een vergissing te vrezen dat conflicten in een gemeenschap de sociale banden bedreigen.
Een reëlere kijk op de manier waarop gemeenschappen bij elkaar blijven, is te vinden in Lewis Cosers klassieke verhandeling over sociale conflicten.(4) Volgens Coser worden mensen meer bij elkaar gehouden door verbale conflicten dan door verbale overeenstemming, althans directe overeenstemming. Bij een conflict moeten zij meer moeite doen elkaar te begrijpen en, zoals vaak bij onderhandelingen op het werk of in de diplomatie gebeurt, dan raken de strijdende partijen langzamerhand meer met elkaar verbonden. Coser merkte op dat verschillen van inzicht vaak scherper en duidelijker worden, ook al komen de partijen uiteindelijk tot overeenstemming. Het strijdtoneel wordt een gemeenschap in die zin dat mensen leren hoe zij hun verschillen meer ervaren.
Deze kijk op het 'wij' van een gemeenschap dringt veel dieper door dan het vaak oppervlakkige delen van gemeenschappelijke waarden zoals bij het moderne communitarisme. De door interne conflicten geschapen banden hebben weinig te maken met de defensieve verklaringen over solidariteit van de gemeenschap die de reactie op economische ontwrichting tegenwoordig markeren. Volgens Coser is er geen gemeenschap tot de tegenstellingen erin erkend zijn. De sociologen die het in onenigheid en confrontatie zoeken, geloven niet dat langdurige verbale conflicten onbeschaafd zijn, maar dat een reëlere basis vormen voor verbindingen tussen mensen die niet over evenveel macht beschikken of niet dezelfde belangen hebben."
De nuancering die Coser aanbrengt, en die Sennett onterecht achterwege laat, is dat niet elke groep of structuur geschikt is en leidt tot meer samenhang op basis van interne conflicten. Factoren als de machtsstructuur, interne bedrijfscultuur, missie en doelstellingen van de organisatie spelen daarin een belangrijke rol.
Belangrijk is ook deze geformuleerde tegenstrijdigheid als een proces te zien dat zich op basis van de tegengestelde krachten ontwikkelt. Sennett memoreert dit wel, maar werkt het niet uit.
"Natuurlijk beschikken degenen die de macht hebben verantwoordelijkheid te vermijden, ook over de middelen om onenigheid te onderdrukken."
Toch solidariteit!
"Wie heeft mij nodig, is een vraag die in het moderne kapitalisme buiten de orde lijkt. Het systeem straalt onverschilligheid uit. Het resultaat van menselijke inspanningen wordt benaderd als bij een 'alles of niets markt', waar het verband tussen risico en beloning ver te zoeken lijkt. Het straalt onverschilligheid uit door geen vertrouwen op te roepen, omdat de reden ontbreekt waarom iemand nodig zou zijn. Het systeem doet dat door herstructureringen waarin mensen als wegwerpartikelen worden behandeld. Zulke praktijken verzwakken in hoge mate het gevoel dat mensen als persoon ertoe doen en nodig kunnen zijn voor anderen."
Het kapitalisme is een dynamisch systeem. De mogelijke veranderingen die het gevolg van het kapitalisme zijn, zitten niet in de doelstellingen van het systeem. Die blijven bepaald door de honger naar winst en de groei van het kapitaal. Het kapitaal is flexibel in het gebruik en de invoering van nieuwe methoden om die doelstellingen te realiseren. De vorming van een vruchtbare tegenmacht vereist ook de doorgronding van die methoden. Wezenlijk daarbij is de juiste solidariteit voor de toekomst te organiseren en zeker te stellen. Om het even door welke vorm van kapitalisme 'wij' bedreigd worden, nodig is de verbinding van de gehele arbeidersklasse en een stevige, onderlinge kritische discussie die antikapitalistisch is.
Het laatste woord is voor Sennett.
"Ik kreeg een soort openbaring, toen ik naar de heersers van het flexibele rijk luisterde. 'Wij' is ook een gevaarlijk woord voor hen. Zij voelen zich op hun gemak in bedrijven in wanorde, maar vrezen geordende confrontaties. Zij zijn natuurlijk bang dat de vakbonden weer opleven en voelen zich op slag weinig op hun gemak. Zij kunnen niet stil blijven zitten of een andere kant op kijken, als zij gedwongen worden over de mensen te spreken die in hun jargon 'achtergebleven' zijn. Zij weten dat dit de overgrote meerderheid van de zwoegers betreft in het flexibele bestel, hetgeen zij betreuren.
Bij mij kwam de gedachte op dat dit bestel zijn huidige greep op de voorstellingen en gevoelens van de mensen aan de basis zou kunnen verliezen. Als er iets verandert, gebeurt dat eerder bij mensen die uit innerlijke noodzaak spreken dan door massale opstanden. Welke politieke programma's uit die innerlijke noden voortkomen, weet ik eenvoudig niet. Ik weet wel dat een bestel dat mensen geen goede reden verschaft om elkaar te geven, niet lang zijn legitimiteit kan bewaren."
VOETNOTEN
(1) R. Sennet, De flexibele mens, psychogram van de moderne samenleving, Amsterdam 2000. Sennet (1943) studeerde na een opleiding tot cellist sociologie in Harvard. Sinds 1973 doceert hij aan het New York Institute for Humanities. Hij adviseerde onder meer de Unesco bij de wederopbouw van Beiroet. Sennett heeft een groot aantal publicaties op zijn naam staan, waarvan het werk Flesh and Stone: the body and the city in western civilisation (1994) het beroemdst is. Recent zijn:
* The corrosions of character (1998), vertaald als "De flexibele mens"; een groot succes in Duitsland en de Verenigde Staten
* Respect, The formation of character in an age on inequality (2003).
Sennet heeft samengewerkt met de econome Saskia Sassen, bekend van publicaties over globalisering.
(2) H. Mintzberg, Organisatiestructuren, Schoonhoven 1983.
(3) B. Harrison, Lean and Mean, New York 1994.
(4) L. Coser, The functions of social conflict, New York 1956.
"Conflict within a group, we have seen, may help to establish unity or to re-establish unity and cohesion where it has been threatened by hostile and antagonistic feelings among the members. Yet, we noted that not every type of conflict is likely to benefit group structure, nor that conflict can subserve such functions for all groups. Whether social conflict is beneficial to internal adaptation or not depends on the type of issues over which it is fought as well as on the type of social structure within which it occurs. However, types of conflict and types of social structure are not independent variables."
Het Libertaire Gedachtengoed - PART A : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XX-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
...& In onze zoektocht naar wat verhelderend tekstmateriaal over het libertaire gedachtengoed, kwamen we op geblanderte.nl een iets bevattelijkere uitleg tegen & we laten u volgende leerrijke & ontluisterende tekst(en) dus ook graag lezen. ...& wij citeren integraal...
...
De Fabel van de illegaal 64, mei/juni 2004
Auteur: Gerrit de Wit
Libertariërs aller landen verenigen zich
Op 2, 3 en 4 april togen libertariërs(1) uit binnen- en buitenland naar de Leidse universiteit voor de Libertarian International Spring Convention 2004. Ze bespraken onder meer de voor- en nadelen van de EU. Libertariërs zijn vurige pleitbezorgers van een onbegrensd kapitalisme en een flink deel van hen billijkt racisme.
Het libertarisme is een ultra-liberale beweging die zich vooral baseert op klassieke liberale economen als Adam Smith (1723-1790), die wel gezien wordt als de grondlegger van het kapitalisme. Voor libertariërs vormt de staat met zijn belastingstelsel een roofzuchtige instelling die afgeschaft dient te worden. Ze willen dat alles privé-bezit wordt en pleiten voor een totaal vrije markteconomie. Ook bijvoorbeeld scholen, ziekenhuizen en gevangenissen zouden geprivatiseerd moeten worden. "Vrijhandelszones" zoals in China en Mexico zijn het ideaal van de libertariër. Daar zijn geen beschermende regels voor werknemers, en werkgevers kunnen er naar hartelust hun winst maximaliseren. Er heerst het recht van de sterkste, de lonen dalen, vakbonden zijn vogelvrij en de arbeidsomstandigheden zijn miserabel.
Racisme
Libertariërs zijn veelal voor open grenzen voor alle mensen. Dat lijkt een anti-racistisch standpunt, maar dat is het niet. Ze pleiten namelijk alleen voor open grenzen opdat werknemers vrij kunnen reizen om overal volledig benut en uitgebuit te worden. Werkgevers mogen van libertariërs discrimineren omdat iedereen volkomen vrij zou moeten zijn om zelf te bepalen wie men wil aannemen. Datzelfde principe zou ook opgaan voor bijvoorbeeld huisbazen en kroegbazen. Van libertariërs mogen mensen met een kleurtje geweigerd worden en daarom worden ze dan ook wel eens gekscherend libert-Ariërs genoemd. Maar, zo zeggen de libertariërs, die individuele vrijheid geldt voor iedereen, ook voor werknemers. Die kunnen ook vrij kiezen bij wie ze willen werken. Dat lijkt op het eerste gezicht een eerlijk principe, maar dat is het natuurlijk niet. Want in werkelijkheid is keuzevrijheid in het kapitalisme gekoppeld aan bezit: hoe armer, hoe minder vrijheid. Veel illegalen hebben bijvoorbeeld niet veel te kiezen en moeten vaak genoegen nemen met heel weinig loon. En overal ter wereld zijn vrouwen uit armoede gedwongen prostituee te worden. Voor libertariërs is die 'keuze' voor prostitutie echter een typisch voorbeeld van individuele vrijheid. Veel libertariërs noemen zichzelf ook anarcho-kapitalist. En inderdaad, hun ideologie legt net als het anarchisme veel nadruk op vrijheid en afschaffing van de staat. Maar dat is de enige overeenkomst. Want de vrijheidsliefde van de libertariërs is volstrekt individueel, terwijl anarchisten vrijheid over het algemeen zien als iets collectiefs. Niemand is vrij zolang niet iedereen vrij is.
"Verboden voor vrouwen"
De Leidse conferentie werd druk bezocht. Op 2 april waren er ongeveer 100 bezoekers, waaronder ook voormalig LPF-Kamerlid Winny de Jong. De bijeenkomst werd georganiseerd door onder andere het Libertarisch Centrum, de stichting Meervrijheid.nl en de Frédéric Bastiat Stichting. Het Libertarisch Centrum is opgericht in 1975 en was jarenlang de libertarische spreekbuis van Nederland. Vroeger publiceerde men het blad Vrijbrief, en tegenwoordig organiseert men vooral bijeenkomsten en biedt men op internet een forum voor libertarisch Nederland. Het naar eigen zeggen "politiek incorrecte" Meervrijheid.nl bestaat sinds 2002 en de bekendste medewerkers zijn de uiterst rechtse publicisten Marcel Roele en Bart Chroughs. In december 2003 kwam Meervrijheid.nl nog in opspraak vanwege het organiseren van een bijeenkomst over blanke boeren in Zuid-Afrika. Daar sprak Adriana Stuijt, die ten tijde van het apartheidsbewind actief was bij tal van pro-apartheidsorganisaties. Ze was getrouwd met de leider van de extreem-rechtse Boerestaatpartij en onderhield in de jaren 90 contacten met de Nederlandse fascistische partij CP'86. Leden van de Anti Fascistische Aktie (AFA) Amsterdam protesteerden tegen de bijeenkomst en deelden voor de deur folders uit.
De Bastiat Stichting is een libertarische denktank, in augustus 2003 opgericht door René van Wissen. Hij was eerder bestuurslid van de conservatieve Edmund Burke Stichting,(2) maar vond die niet libertarisch genoeg. Ook Van Wissen meent dat iedereen de vrijheid moet hebben om te discrimineren. "Waarom zou je geen bordje op je restaurant mogen hangen met daarop "verboden voor vrouwen"?", vraagt een verongelijkte Van Wissen zich af. In de Raad van Aanbeveling zit de rechtse filosoof en bekende islambasher Paul Cliteur. Nadat zijn "liberale jihad tegen de islam" in maart 2004 door een aantal progressievere columnisten bekritiseerd was, jammerde Cliteur dat hij "gedemoniseerd" werd en begon hij de martelaar van het vrije woord uit te hangen. Zonder dat er een dreigement aan te pas hoefde te komen, kondigde hij aan omstreden onderwerpen voortaan uit de weg te gaan.
Migrantenstemrecht
De meeste sprekers op de bijeenkomst waren mannen met beroepen als professor, zakenman en publicist. Vrijwel allemaal waren het klassieke libertariërs die de vrije markt en een ongebreidelde individuele vrijheid hoog in het vaandel hebben staan. Over enkelen van hen is echter meer te vertellen. De Gentse professor Boudewijn Bouckaert, bijvoorbeeld, is lid van de Raad van Aanbeveling van de Bastiat Stichting. Hij is ook voorzitter van de denktank Nova Civitas, die op de rechtervleugel van de Vlaamse liberale partij VLD operereert. Bouckaert is omstreden omdat hij voor de opheffing is van het cordon sanitaire rond het extreem-rechtse Vlaams Blok. Ook verzette hij zich tegen de processen die in 2003 tegen het Blok gevoerd werden. Hij ageerde verder tegen het homohuwelijk en het onlangs in Vlaanderen ingevoerde migrantenstemrecht. Volgens Bouckaert is dat "een van de meest grove inbreuken op de burgerlijke filosofie van de liberale natiestaat zoals deze zich sinds de Franse revolutie heeft ontwikkeld"
In 1997 sprak Bouckaert op een congres van de nieuw-rechtse denktank Stichting Deltapers die banden onderhoudt met het Vlaams Blok. In 1998 was hij mede-auteur van een door die stichting uitgegeven boek. Daarin verschenen ook bijdragen van extreem-rechtse kopstukken als Alain de Benoist uit Frankrijk en Luc Pauwels uit België. Ook de nieuw-rechtse Nederlander Wim Couwenberg verzorgde een bijdrage. In 2003 schreef Bouckaert ook nog eens een artikel voor het blad Secessie van Vlaams Blok-Kamerlid Alexandra Colen. Ooit beklaagde hij zich erover "dat je vandaag niet meer rechts mag zijn" en dat "rechtse standpunten zelfs worden beschouwd als een soort ziekte waarvan je best zo snel mogelijk geneest".
Moslimbashen
Een andere spreker op de Leidse conferentie was professor Butler Schaffer van de universiteit van Los Angeles. Volgens hem zijn overheidsscholen verantwoordelijk voor "de productie van kudde-georiënteerde mannen en vrouwen" die geen vraagtekens zetten bij de rol van de staat. Hij hekelt overheidsambtenaren "die door hun systematische aanvallen op ons eigendom, een grotere bedreiging vormen voor ons welzijn dan de kleine gelegenheidsdief!". Over uitbuiting door werkgevers rept hij met geen woord. Schaffer acht het eigendomsrecht heilig: "Als ik de eigenaar van iets ben, dan beslis ik wat ermee gebeurt!" Discriminatie op basis van sekse en huidskleur moet mogen, meent de professor, want anders is er "geen respect voor de onaantastbaarheid van levens en eigendommen".
Ook bestuurslid van de Bastiat Stichting Albert Spits zou een bijdrage hebben geleverd. Spits is niet perse tegen immigratie in een toekomstige libertarische maatschappij, maar "de inwoners van de betreffende regio moeten er wel mee instemmen". Hij pleit zelf "sterk voor het niet toelaten van bijvoorbeeld moslimimmigranten" en meent dat scholen en bedrijven "de vrijheid hebben om hoofddoekjes te verbieden". Speciale gast op de bijeenkomst was de uiterst rechtse opiniemaakster Pamela Hemelrijk,(3) die al vanaf 1993 met doldrieste columns in het Algemeen Dagblad tekeer ging tegen de islam, anti-racisme en anti-fascisme. Omdat de LPF het gedachtegoed van Fortuyn zou hebben verkwanseld, stemde ze in 2003 op Winny de Jong van de extreem-rechtse partij Conservatieven.nl. Onlangs schreef Hemelrijk een "anti-socialistisch manifest" waarin ze tekeer gaat tegen alles dat links van extreem-rechts staat.
Apartheid
Vroeger was er regelmatig contact tussen libertariërs en meer traditioneel extreem-rechts.(4) In het blad Vrijbrief verschenen soms bijvoorbeeld bijdragen van vooraanstaande rechts-extremisten als Guy De Maertelaere, redacteur van het blad TeKoS van de Stichting Deltapers. Libertariërs werkten ook samen met pro-apartheidsorganisaties ten tijde van het Zuid-Afrikaanse apartheidsbewind.(5) Tegenwoordig zijn dit soort contacten in Nederland schaars. De enige prominente vertegenwoordiger van extreem-rechts van wie artikelen op de websites van Meervrijheid.nl en het Libertarisch Centrum geplaatst worden, is NieuwRechts-secretaris Marc Bajema. Dat neemt niet weg dat libertariërs tegenwoordig nog steeds onmiskenbaar rechts en extreem zijn, getuige de sprekers op de recente conferentie.
NOTEN :
NVDR : ...& ook hier menen wij dat u wat stichtende & zeer ontluisterende lectuur kunt terug vinden...
...& ook hier achten wij het onnodig om enige commentaar van onze hand te geven... Wij gaan er van uit dat àl deze teksten ruimschoots voor zich spreken & weinig aan misvattingen daarover toelaten !!
...& we vervolgen onze stichtende reis...
Als je dus de staat gaat "ontvetten" & afstropen tot het strikte minimum, zeg maar op lange termijn die gewoonweg wilt afschaffen... dan kom je uiteindelijk zoals steeds altijd weer terecht bij het afschaffen van het geweldmonopolie dat men in handen van deze staat heeft gegeven om het recht van de sterkste te minimaliseren. ...& Wat komt daar dan bij de libertariërs plots uit de mouw ?!... Onze aap... het wapenbezit ...& hier moet je dan meteen maar de vraag stellen : wat indien iemand met een wapen een zogenaamd lid van "het gespuis" (on)terecht afknalt & er geen staat meer is om enige vorm van gerechtigheid te laten geschieden ?!... Ra-ra-ra waar we dan in terecht komen ?!... Juist ja, het Wilde Westen... ofte "Meer Veiligheid door wapenbezit"...
...& we citeren :
...
Meer Veiligheid door wapenbezit
Omdat het fundamentele uitgangspunt van het libertarisme is dat niemand geweld mag initiëren, zal het duidelijk zijn dat hier sprake is van wapens voor zelfverdediging.
Zelfverdediging tegen aanvallers, en in het uiterste geval zelfs tegen een onderdrukkende, dictatoriale staat.
De overheid en andere tegenstanders van wapenbezit suggereren dat het verbod op wapens zorgt voor meer veiligheid in de maatschappij. Dit is echter niet zo.
Op de allereerste plaats is het uitgangspunt dat men die wet zal gehoorzamen, niet juist. Dat gaat namelijk alleen maar op voor mensen die de wet respecteren. Maar niet voor misdadigers en dergelijk gespuis. Het gevolg van het verbod is dus dat eerzame burgers worden ontwapend en het moordenaars, dieven en verkrachters gemakkelijker vrij spel hebben.
Personen die geen respect hebben voor wetten tegen moord, diefstal, verkrachting, enz. hebben zeker geen respect voor wetten tegen wapenbezit.
De wapenverboden maken het voor de eerzame burgers onmogelijk om zich te verdedigen. Bart Croughs opperde de mogelijkheid dat Theo van Gogh, als hij een wapen gehad had, misschien nu nog leefde.
NVDR : ...& daar deze link midden in het artikel stond, citeren we het ganse artikel uiteraard !!
...
26-nov-2004
Bewapenen
Na de moord op Theo van Gogh werd de vraag gesteld of de overheid Van Gogh niet van lijfwachten had moeten voorzien. De overheid liet meteen weten dat er niet voldoende aanleiding was om Van Gogh te beveiligen. Van Gogh zelf had bovendien geen zin om overal waar hij ging twee lijfwachten in zijn kielzog mee te moeten slepen, en dus ging hij onbeschermd over straat.
irsi Ali, liberaal als altijd, meende dat de overheid Van Gogh tegen diens wil had moeten stalken met beveiligers. In NRC Handelsblad viel Rob de Wijk haar bij. Iedereen was het in ieder geval over één ding eens: de keuze was tussen beveiliging door de overheid of geen beveiliging. Dat Van Gogh zichzelf kon bewapenen, zodat hij niet steeds lijfwachten met zich mee hoefde te zeulen maar hij toch een kans bleef houden zich te verdedigen deze mogelijkheid kwam bij niemand op. Hoezeer de staat ook faalt in zijn taken, de staatsaanbidding lijdt er niet onder.
Zoals bekend laten mensen die het verbod op moord aan hun laars lappen, zich in het algemeen ook niet afschrikken door het verbod op wapenbezit. Fortuyn had dit al eerder ondervonden; Van Gogh kwam er twee jaar later ook achter. Wie zich wel door een wapenverbod laten afschrikken, zijn de slachtoffers. Na de eerste schoten lukte het Van Gogh nog de overkant van de straat te bereiken, alvorens hij definitief werd afgeslacht. Wie genoeg kracht heeft om naar de overkant van de straat te lopen, heeft ook genoeg kracht om een pistool te trekken en terug te schieten. Was Van Gogh bewapend geweest, dan had hij misschien nog geleefd. En met een beetje geluk was zijn moordenaar, die nu met de zegen van onze overheid na een jaar of twaalf op zoek kan naar een nieuw slachtoffer, dan dood geweest.
In Nederland is het verboden jezelf te verdedigen tegen een aanslag op je leven. Word je op straat beschoten, dan dien je netjes de politie te bellen. Jezelf wapenen, zodat je terug kunt schieten, is illegaal. Het is je burgerplicht je als een varken te laten afslachten. Leve de overheid, die ons beschermt!
Bart Croughs
Deze column verscheen eerder in HP/De Tijd.
NVDR : ...de 122 reacties die er op dit artikel verschenen, zult u echter ter plekke moeten gaan lezen !!
Jacob Hornberger schrijft regelmatig over de voordelen van wapenbezit en stelde onlangs dat daardoor ook diegenen die geen wapens willen bezitten, veiliger worden. Immers dieven en andere misdadigers weten nooit zeker of hun slachtoffer wel of niet gewapend is en zullen daardoor minder snel geneigd zijn om hun snode plannen uit te voeren.
Een ander onderliggende gedachte van de controleurs is dat door de wet te maken er geen wapens meer beschikbaar zullen zijn. Hoe fout, dom, deze gedachte is, zien we in het meest strenge land ter wereld met eigen ogen! Het is net zo dom als denken dat door het verbod op drugs er geen drugs meer beschikbaar zullen zijn!
Als het hebben van een wapen misdadig is, hebben alleen maar misdadigers wapens.
Als er iets verkeerds gebeurt door een wapenbezitter wordt dat altijd ontzettend breed gepubliceerd. Over het aantal misdaden dat door wapenbezit wordt voorkomen, hoor je praktisch nooit wat!
En dan nog de hele grote vraag hoe moreel is het, om het mensen, door dat verbod, onmogelijk te maken om zichzelf te verdedigen? Want nu mogen ze alleen maar de politie bellen (als ze nog een telefoon kunnen bereiken) die dan, als je geluk hebt, na een half uur komt opdraven! Alle kwaad is dan al lang geschied.
Het logisch de de eerste verdediging altijd onmiddellijk en ter plekke moet geschieden.
Het zou goed zijn voor meer veiligheid om ook in Nederland wapenbezit toe te staan. Uiteraard via een goede procedure, waarbij mensen bij voorbeeld een vergunning kunnen krijgen net als bij een rijbewijs gebruikelijk is.
Wapens doden geen mensen, mensen doen dat!
Op de site van L I: http://www.libertarian.to/ vindt u voldoende artikelen om uw kennis op dit gebied uit te breiden.
Recent nog: Reply to a Gun Control Critic van Scott Mcpherson
...& Laat het ons nog wat gekker maken... *GRIJNS* ...deze is zowat "vers van de pers"...
...een kleine bloemlezing op de site van "Stichting MEERVRIJHEID " amper 3 weken geleden geschreven, op datum van 14 juli 2008...
...
Waarom vrij wapenbezit?
Larry Elder - 14 juli 2008
Om jezelf tegen de overheid (??!.. = NVDR) en criminelen te beschermen natuurlijk.
In het kielzog van de recente Supreme Court uitspraak die het individuele recht op wapenbezit bevestigde, lijkt dit een goed moment om te bekijken waarom, historisch gezien, het recht op vrij wapenbezit zo belangrijk is voor vrijheid.
Een prominente 20e-eeuwse Democraat deed de volgende uitspraak over het doel van het Tweede Amendement:
Eén van de beste vormen van bescherming tegen een willekeurige overheid, hoe populair en gerespecteerd ook, is het recht op vrij wapenbezit. Het recht op vrij wapenbezit is een waarborg tegen een willekeurige overheid. Een extra voorzorgsmaatregel tegen de tirannie die nu ver weg lijkt in Amerika, maar die historisch gezien altijd mogelijk is.
Onlangs heeft het Supreme Court, in een 5-4 beslissing, het verbod uit 1976 op handwapens in Washington D.C. verworpen. Het Supreme Court oordeelde dat de Founding Fathers wilden dat het Tweede Amendement individuen het recht geeft op vrij wapenbezit. De minderheid was het oneens en bepleit dat het recht alleen geldt voor degenen die behoren tot een militie onder leiding van de staat, zoals de National Guard.
Het Tweede Amendement luidt als volgt: Een goed georganiseerde militie is nodig voor de veiligheid van een vrije staat, het recht op vrij wapenbezit zal niet geschonden worden. Wat bedoelden de ontwerpers?
Bedoelden zij een militie als een tak van de overheid? Of wilden zij militie definiëren als iets totaal anders: een groep van gewapende burgers met het recht op vrij wapenbezit ter bescherming tegen onrechtvaardige of tirannieke overheidsmacht?
De Founding Fathers veronderstelden dat elke overheid, inclusief de overheid die zij vestigden, kan uitgroeien tot een monster.
De Founding Fathers veronderstelden dat elke overheid, inclusief de overheid die zij vestigden, kan uitgroeien tot een monster. Zij stelden dat alleen "het volk" met een "recht op vrij wapenbezit" een dergelijke tirannie kan voorkomen.
James Madison, de vader van de Grondwet, verklaarde dat tirannen bang zijn om het volk te vertrouwen met wapens. en prees het voordeel van gewapend zijn, dat de Amerikanen hebben over de volkeren van vrijwel elke andere natie
Thomas Jefferson schreef: Welk land kan zijn vrijheden behouden als de regenten niet van tijd tot tijd gewaarschuwd worden dat hun volk de geest van verzet in leven houdt? Laat hen de wapens opnemen.
George Mason zei: George Mason zei: Het volk te ontwapenen, dat was de beste en effectiefste manier om ze tot slaaf te maken.
Elbridge Gerry zei: Wat, mijnheer, is het nut van een militie? Het is om het vestigen van een permanent leger, de vloek van de vrijheid, te voorkomen Steeds als overheden de rechten en vrijheden van het volk willen schenden, proberen zij om de militie te vernietigen en een leger op te richten op hun ruines.
Noah Webster, de prominente politieke schrijver die vocht in de Revolutionary War, schreef: Voordat een permanent leger kan regeren, moet het volk ontwapend worden, zoals in bijna elk koninkrijk in Europa. Het hoogste gezag van Amerika kan geen onrechtvaardige wetten bekrachtigen met het zwaard; omdat heel het lichaam van het volk gewapend is en een kracht kan uitoefenen die superieur is aan welke groep reguliere troepen die, om welke reden dan ook, kan worden opgericht in de Verenigde Staten.
Een militaire macht, onder het commando van het Congres, kan geen wetten uitvoeren anders dan het volk rechtvaardig en grondwettig acht; want zij zullen de macht bezitten, en jaloezie inspireert onmiddellijk de neiging zich tegen de uitvoering van een wet te verzetten die hen onrechtvaardig en onderdrukkend lijkt.
Een militaire macht, onder het commando van het Congres, kan geen wetten uitvoeren anders dan het volk rechtvaardig en grondwettig acht; want zij zullen de macht bezitten, en jaloezie inspireert onmiddellijk de neiging zich tegen de uitvoering van een wet te verzetten die hen onrechtvaardig en onderdrukkend lijkt.
Samuel Adams vergelijkt het Tweede Amendement met het Eerste: Dat de genoemde grondwet nooit geïnterpreteerd mag worden om het Congres de autoriteit te geven om inbreuk te maken op de rechtvaardige vrijheid van pers of het recht op een geweten; of om het volk van de Verenigde Staten, die allen vreedzame inwoners zijn, ervan te weerhouden wapens te bezitten.
Dictators in de loop van de geschiedenis probeerden hun bevolking te ontwapenen teneinde de macht af te dwingen:
Vladimir Lenin zei: Eén gewapende man kan honderd ongewapende mannen onder controle houden.
Mao Zedong zei: Uit de loop van het geweer komt politieke macht.
Josef Stalin zei: We laten ze geen ideeën hebben. Waarom zouden we wapens wel toestaan?
Adolf Hitler zei: De stomste fout die we ooit kunnen maken is om de ondergeschikte rassen toe te staan wapens te bezitten. De geschiedenis laat zien dat alle veroveraars die toestonden dat hun ondergeschikte rassen wapens droegen, op die manier voor hun eigen ondergang tekenden.
Thomas Paine, in 1775, sprak van een ander soort tirannie. Verboden en restricties op vuurwapens treffen burgers die zich aan de wet houden, waardoor de macht verschuift naar degenen die zich niet aan de wet houden. Criminelen negeren wetten. Daarom noemen we ze criminelen.
Paine zei :
Het vredelievende deel van de mensheid zal continu overrompeld worden door de slechten en afvalligen terwijl ze het middel van zelfverdediging verwaarlozen. Zwakheid lokt de schurken, maar wapens net als wetten ontmoedigen, boezemen de indringer en de plunderaar ontzag in en houden de orde in de wereld in stand Er zou vreselijk onheil volgen als de goeden ze niet mochten gebruiken Dan worden de zwakken een prooi voor de sterken.
En het citaat van de prominente Democraat in de eerste alinea? Uitgesproken op 22 oktober 1959 door toekomstig senator en vicepresident Hubert H. Humphrey. Hoe tijden en vooral de Democratische partij - zijn veranderd.
euh ?!... Hallo Olland ?!... Roert daar 't wàt ?!...
...
Morgen : ... PART B... Met de B van alweer Boudewijn Bouckaert...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Laten we dat portret van Professor Boudewijn Bouckaert eens wat meer toelichten & verhelderen, op een zeg maar onmiskenbare & hoogst persoonlijke wijze...
...& Niets is zo mooi als een paar overduidelijke & veelzeggende teksten van de eigen hand van Professor Boudewijn Bouckaert die we ergens in de archieven van z'n Nova Civitas Weblog opdoken... & we citeren deze natuurlijk graag voor u integraal...
...
Nova Civitas Weblog
27 januari 2005
Waarom ik het partijstandpunt over het cordon sanitaire niet deel (B. Bouckaert)
We publiceren vandaag een reactie van N.C.-voorzitter Boudewijn Bouckaert (foto) n.a.v. de besluitvorming op het VLD-partijbestuur van vorige woensdag.
Woensdag 26 januari heeft het partijbestuur van de VLD met een grote meerderheid beslist elke politieke samenwerking met het Vlaams Belang voor de toekomst uit te sluiten. Het standpunt over de politieke samenwerking met het Vlaams Belang was maar een onderdeel van een BPA ( Barts Plan van Aanpak) waarin voor het overige veel goede punten zaten, onder andere een rechtser profiel op economisch vlak. Ik heb me bij de stemming onthouden. Ik heb niet neen gestemd omdat ik het BPA in zijn globaliteit wel goed vond. Ik heb niet ja gestemd omdat ik het standpunt over samenwerking met het Vlaams Belang absoluut niet deel en niet alleen nefast vind voor de VLD maar ook voor de werking van de democratie in Vlaanderen als dus danig.
In het partijbureau werd door de voorzitter ook gezegd dat wie zich regelrecht opstelt tegen het BPA zich buiten de partij stelt. Hoe strikt men dit moet interpreteren weet ik niet. In elk geval : ik zal nooit mijn eigen afwijkende mening over dit punt als partijstandpunt voorstellen noch die indruk wekken. Bovendien zal ik de partij noch iemand persoonlijk aanvallen omwille van het ingenomen standpunt. Wat men me echter niet kan ontzeggen is mijn eigen mening daaromtrent te blijven handhaven en deze ook te uiten wanneer het te pas komt. Ik zal dit niet te pas en te onpas doen, maar wanneer ik in een kontekst betrokken wordt waarin ik dit niet kan vermijden ten koste van mijn eigen intellectuele geloofwaardigheid (bv. in een politiek of academisch debat) zal ik dit doen. Wanneer de partij mij daarvoor wil buitenzetten, dan doet zij maar, maar dan denk ik zij dat zij zeer goed gaat gelijken op de partij met wie zij geen samenwerking wil.
Ik zal hierover in de komende maanden het stilzwijgen bewaren, al was het maar omdat ik tot in mei in de Verenigde Staten verblijf.
In deze tekst wil ik uiteenzetten waarom ik het standpunt van het VLD-partijbestuur niet deel. Dit doe ik voor een deel uit morele zelfbescherming. Mala fide tegenstrevers (binnen of buiten de partij) doen niets liever dan een pleidooi voor samenwerking met verdachte groeperingen of voor tolerantie van verdachte opinies uit te leggen als een vorm van verkapte sympathie ervoor.
Ik denk dat ik beter dan velen in de VLD weet wat het Vlaams Belang is en wat het niet is. Ik ben grootgebracht in een gematigd Vlaamsgezind gezin en heb als OVV-voorzitter regelmatig te maken met personen die militeren in satteliet-organisaties van het Vlaams Belang.
Het Vlaams Belang is gegroeid uit een hechte militantenkern van groeperingen zoals Voorpost, Were Di, VMO en VNJ. Deze groeperingen stonden tot eind jaren zeventig in de VU maar hebben na het Egmontpakt deze partij verlaten om een eigen partij ( eerst de VNP, dan het Vlaams Blok) op te richten. Uit het curriculum van de meeste VB-prominenten blijkt dat zij uit deze militantenkernen voorkomen, alhoewel deze spoeling met de jaren dunner wordt door het aantrekken van nieuwe figuren die geen affiniteit met deze groupuscules hebben. Vele militanten uit deze groupuscules komen uit families die door de repressie ( terecht of onterecht) werden getroffen en daaromtrent revanchegevoelens zijn blijven koesteren. Vele militanten hebben geen repressie-achtergrond en veel mensen met een repressie-achtergrond hebben zich afgekeerd van het rechts-nationalistische gedachtegoed. Er is hier geen sprake van een causaal-noodzakelijke band. De stelling van vele politieke correcten terzake ( het zit erin en het zal er altijd blijven inzitten) grenst aan racisme.
Zijn deze groupuscules waarrond het VB is gebouwd fascistisch zoals door de zogenaamde antifascisten( AFF, Blok-watch, enz.) en door de hele Franstalige pers wordt beweerd ? Het antwoord vergt enige nuance en nuances zijn moeilijk te maken in verhitte en malafide gevoerde discussies.
Een correct antwoord op deze vraag vraagt een inzicht in het gehele rechts-radicale gedachtengoed zoals zich dit sinds het begin van de 20° eeuw heeft ontwikkeld. Wie hier meer over weten verwijs ik ondermeer naar het boek van Liberales-militant Olivier Boehme Revolutie van Rechts en intellectuelen in Vlaanderen tijdens het interbellum.
We wijzen erop dat het organische anti-liberaal en antimarxistisch denken in Europa een zeer breed panorama van stromingen omvatte en gevoed werd door vele bronnen en factoren ( bv. het katholiek-corporatistische gedachtegoed, de vrees voor het bolsjevisme, het socialistisch groepsdenken, de pseudo-wetenschap van het racisme). Het drama in Duitsland was dat een zeer brutale partij van obsessionele anti-semieten, die het organische denken verbond met een leninistisch organisatiemodel en een sociaal-scientistische visie, aan de macht kon komen. De nazis hebben na de machtsovername heel wat van hun rechtsradicale rivalen geliquideerd. Alleen in het leger bleven zij veilig tot de mislukte staatsgreep van 1944. Het gros van de Vlaams-nationalistische beweging( het VNV) heeft dit organische gedachtegoed omarmd in de dertiger jaren, maar niet de specifieke combinatie van het nationaal-socialisme (organisch denken, partijleninisme, sociaal scientisme). Dit organisch gedachtegoed, dat zeker een aantal affiniteiten heeft met het nationaal-socialisme en fascisme, maar dat er zeker niet kan mee gelijkgesteld worden, is blijven voortleven als een politieke subcultuur in de vermelde groeperingen, die de militantenkern van het VB zijn gaan uitmaken. Dat gedachtegoed is niet democratisch (in de zin van een klassieke meerpartijendemocratie) maar nationaal-socialistisch kan men het ook weer niet noemen. Als men deze nuance niet maakt, wat weerhoudt ons er dan van het socialisme van Hendrik Deman ook nazisme te noemen ?
De groupuscules waarond het VB is gebouwd zijn dit organisch gedachtengoed blijven koesteren tot begin van de tachtiger jaren. Sindsdien sterft het, door natuurlijke afvloeiing, een zachte dood. Begin jaren tachtig hebben de politieke entrepreneurs van nationalistisch rechts een nieuw thema ontwikkeld, nl. de problematiek van de allochtonen. Een legitieme problematiek, die echter door nationalistisch-rechts zeer confrontationeel werd aangepakt ( wij tegen zij) en waarbij onaanvaardbare oplossingen (terugkeerbeleid) werden voorgesteld. Deze nieuwe politieke lijn werd door de politiek-correcte goedgemeente bedacht met de term racisme.
Begrippen zijn rekbaar, maar door ze te ver uit te rekken verliezen ze hun functie om de verschillen die in de realiteit bestaan ook mentaal te benoemen en intellectueel te organiseren. Nationalistisch rechts in zijn nieuwe verschijningsvorm heeft dan ook qua ideeën en qua personen, minder en minder te maken met het vooroorlogse organische denken.
Nieuw radicaal -rechts aanvaardt ten volle de klassiek partijen-democratie, want het kan erin goed gedijen. Het zijn integendeel de politiek-correcten die de klassieke partijendemocratie willen afzwakken en vervangen door een geleide democratie.
Nieuw radicaal-rechts is populistisch omdat het zich over de structuren van het middenveld heen richt op de kiezers en met zeer eenvoudige slogans en oplossingen een electorale macht wil opbouwen.
Nieuw rechts is mono-cultureel omdat het sterk gelooft in de culturele bepaaldheid van de individuen en daarom de mogelijkheid van culturele integratie in twijfel trekt.
Dit alles zijn themata en gedaantevormen die eigen zijn aan het fin de siècle van de twintigste naar de eenentwintigste eeuw en hebben niets meer te maken met de politieke discours van de jaren dertig. Wie deze beide voortdurend vermengt, hetzij uit intellectuele kortzichtigheid, hetzij malafide om gemakkelijk applaus te krijgen in het auditorium, mispakt zich ten zeerste en bewijst de partij, noch de democratie een goede dienst.Ik vind het bovendien onaanvaardbaar dat sommigen het onnoemelijke leed, dat de Joodse bevolking door de nazis werd aangedaan, emotioneel uitspelen om hier in deze kwestie, die hier weinig of niets mee te maken heeft, een gemakkelijk applaus te halen.
Om het fascisten-argument omtrent het VB te besluiten. Het organisch rechts gedachtegoed dat in het VB werd gekoesterd was verwant aan het fascisme maar niet echt fascistisch. Bovendien sterft het langzaam uit binnen deze partij. Het VB stelt ons integendeel voor hedendaagse uitdagingen zoals de werking van onze democratie ( populisme of niet ?) en de vraag naar de haalbaarheid van een multi-culturele samenleving.
De perverse effecten van het cordon sanitaire, ook in de minimale versie van het partijbestuur ( geen coalities), zijn zeer talrijk. Ze zijn reeds in den treure vermeld (bv. in het standpunt van Jong-VLD)
Ik vermeld ze nog even:
1. het cordon schakelt de politieke alternantie in onze democratie gedeeltelijk uit. Wanneer het VB naar de 30 % stijgt is meestal nog één alternatieve coalitie mogelijk. Daardoor ontstaat een democratie van vast-benoemden zoals nu reeds in Antwerpen. Dit kan op lange termijn zeer ernstige gevolgen hebben (bv. quasi-revolutionaire situaties)
2. het cordon plaatst het VB in een slachtofferrol van één tegen allen waardoor het een ongehoorde electorale bonus krijgt.Voor alle bezwaren die men tegen rood, blauw, oranje of geel-zwart heeft, zelfs de meest contradictorische, is er één adres : het VB.
3. de partijen in de vastbenoemdendemocratie verliezen elk ideologisch en politiek profiel, waardoor de essentie van de democratie, als georganiseerd meningsvershil wordt ondermijnd.
4. het VB moet nooit de nuances en de compromissen van beleidsdeelname ondergaan en blijft daardoor abnormaal maagdelijk.
Degenen die in het partijbestuur voor de handhaving van het cordon hebben gestemd moeten goed weten dat zij ook verantwoordelijk zijn voor deze perverse effecten.
Ik wil nog even blijven stilstaan bij het zogenaamde ethische argument voor het cordon, dat door sommigen naar voor werd gebracht.De voorstanders van de opheffing van het cordon werden ervan beschuldigd louter politiek strategisch ( ze mee in bad nemen) of zelfs opportunistisch ( postjes in een coalitie met het VB) te redeneren. Daartegenover werd de ethische noodzaak van het cordon gesteld. Dit is onjuist. Er bestaat een onderscheid tussen persoonlijke ethiek en politieke ethiek. Persoonlijke ethiek draait om wat je in je persoonlijk leven en in de omgang met anderen waardevol vindt en dus als persoonlijk gedragslijn zal gelden. Mijn persoonlijke ethiek is er een van vriendschappelijke omgang met zoveel mogelijk mensen dus ook met andersculturele en andersgeaarden. Om die reden moet ik van de persoonlijke ethiek, die onder meer in het VB, maar ook in andere sectaire verenigingen ( ik zal maar geen namen noemen) wordt gecultiveerd, niet weten. Politieke ethiek is de houding die je als burger inneemt om de instellingen, waarvan verondersteld wordt dat ze in ieders belang zijn ( de res publica) optimaal te laten functioneren. De politieke ethiek verplicht ons dikwijls samen te werken en compromissen te maken met mensen waarvan we op het vlak van de persoonlijke ethiek misschien niet willen weten. Dit is het geval met het VB. Ook al staan ons persoonlijk ethisch gezien vele gedragshoudingen van VB-ers niet aan, wanneer zij door een groot gedeelte van de bevolking gesteund worden, en zij geen gevaar betekenen voor het voortbestaan van de democratie, dan is het de verdomde ethisch-politieke plicht van een democraat zijn nek uit te steken en te zien hoe deze politieke factor in het democratische spel kan geïntegreerd worden. Zich in een gemakkelijke houding van de persoonlijke ethische superioriteit opsluiten en daarbij een kwart van de bevolking uitsluiten van het democratisch spel, dat noem ik pas onethisch.
De teerling in het partijbestuur is geworpen. Dat de partij tot een duidelijk standpunt moest komen, was evident. Daarbij werd echter steeds opgeworpen dat een versoepeling van het cordon tot tweedracht in de partij zou leiden. Dit argument kan ook omgekeerd worden. Het onverkort handhaven van het cordon kan en zal -vrees ik- de eenheid in de partij in gevaar brengen.Waarom moeten voor de eendracht in de partij de Dedeckers steeds wijken voor de Annemie Neytsen en niet omgekeerd ?
Mocht ik daartoe de gelegenheid hebben gehad dan had ik het volgende voorstel gedaan :
1. De lokale partijbesturen mogen een coalitie met de lokale afdeling van het Vlaams Belang of aanverwante lijsten afsluiten onder de volgende voorwaarden :
a. Dat de VLD niet de enige coalitiepartner is van het VB
b. Dat de VB-coalitiepartner een verklaring ondertekent waarin zij zich verbindt:
i. De mensenrechtenverdragen en de wetten van België en Decreten van Vlaanderen te eerbiedigen
ii. De onafhankelijkheid van de rechterlijke macht te eerbiedigen
iii. Geen hatelijke en kwetsende meningen te uiten of hatelijke daden te stellen naar om het even welke bevolkingsgroep in de gemeente
iv. Het coalitieakkoord en de erin gesloten compromissen onverkort te verdedigen bij haar basis en bij de bevolking.
2. De VLD-afdeling die het coalitieakkoord heeft goedgekeurd brengt elk jaar verslag uit over de naleving van de verbintenis en het akkoord bij het partijbestuur.
Op die wijze hadden we de bal in het kamp van de VB-afdelingen gelegd. Aanpassen of aan de kant te blijven staan. Die verantwoordelijkheid moeten ze met het huidige partijstandpunt niet nemen. Dit is een gemiste kans.
Wij zijn natuurlijk zéér benieuwd naar hoe die vermelde organisaties daar zelf over denken...
...& Onze commentaar beperkt zich slechts tot een aanmaning voor onze lezers tot een zorgvuldig & aandachtig lezen van deze tekst ! ...Evenals tot het weergeven van bepaalde tekstdelen in het welbekende vetjes rood met hier & daar een onderlijning... Voor de rest achten we onze lezers capabel om hun gezond verstand te gebruiken...
...
Maar we hebben nog meer "lekkers" van de professor zijn hand gevonden... Niet minder of meer dan de tekst "Gebeten om te bijten!" Dewelke we gevonden hebben op de site van Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen & ook dit willen we graag met u delen... & Zoals steeds integraal...
Maar eerst de volgende mededeling van Boudewijn Bouckaert op lvb.net & we citeren integraal...
...
Belgische actualiteit
Gebeten om te bijten: Boudewijn Bouckaert reageert
Naar aanleiding van de heisa die ontstaan is over zijn satirisch artikel, verspreidde Boudewijn Bouckaert zonet de volgende mededeling:
Vandaag, 7 juli 2005 verscheen in De Standaard een artikel van de hand van Bart Brinckman, getiteld Boudewijn Bouckaert rekent af met de partij. In dit artikel worden een aantal krasse citaten vermeld uit een tekst, getiteld Gebeten om te bijten, die op donderdag 6 juli op de website van Nova Civitas werd geplaatst.
Deze tekst is een satirisch stuk over Yves Desmet, die bestendig beweert dat Vlaanderen een progressieve meerderheid heeft en daarvoor, volgens mij, een aantal nogal belachelijke elementen aanhaalt. Na de heisa over mijn interview in Tertio, en de zeer tendentieuze en beledigende artikelen over mij in De Morgen, vond ik het tijd met gelijke munt terug te betalen en een spottend stukje over Yves Desmet terug te schrijven. Ik heb dit stuk aan een aantal vrienden laten lezen en iedereen vond het geestig en het publiceren waard. Ik vond dat er ook eens mocht gelachen worden als een alternatieve toon in het polemische klimaat van de laatste dagen.
Omdat ik in de loop van donderdag realiseerde dat bepaalde zinsneden van dit satirisch stukje uit hun kontekst konden gehaald worden en daardoor mijn politieke positie kon verzwakt worden heb ik de tekst donderdagavond van de webstek laten afhalen.
Donderdagavond werd ik door de heer Bart Brinckman opgebeld. Deze had de tekst gelezen en vroeg of hij van mijn hand was. Dat heb ik bevestigd eraan toevoegend dat de tekst van de webestek werd weggehaald omdat ik het in dit tijdsklimaat niet zo verstandig vond de tekst publiek te maken. De heer Brinckman zei hier niet veel op maar repte met geen woord over zijn artikel dat de volgende morgen zou gepubliceerd worden.
Het artikel dat in De Standaard verscheen citeert correct een aantal zinnen uit de tekst maar selecteert de citaten op die wijze dat er een totaal verkeerde indruk wordt gewekt over de aard en de inhoud van de tekst.
Het artikel van Bart Brinckman geeft, door de hoofdtitel en door de selectie van citaten de indruk dat dit een schotschrift is tegen de VLD. Ook Brinckman weet dat dit niet het geval is. De tekst is een satire op Yves Desmet in zijn zoektocht naar progressieven. Om aan zijn 50 % progressieven te komen moet hij er ook de VLD bijnemen. Daarom grijpt hij, volgens mij anekdotische details zoals Karel Deguchts aanwezigheid op de gay parade en sommige linkse uitlatingen van Liberales aan om de VLD tot het progressieve kamp te rekenen. Ik stak met deze gedachtengang van Yves Desmet de draak, niet met Karel Degucht, noch met Liberales, noch met de progressieve partijkoers. De teneur van mijn tekst is immers dat de VLD geen progressieve partij ( à la Yves Desmet) is en dat Yves Desmet hier zijn wensen voor werkelijkheid neemt. Het gehele artikel geeft de fictieve gedachtegang weer van Yves Desmet, niet mijn eigen mening. Zo spreek ik ook over Jean-Marie Dedecker als garnalenliberaal en over mezelf als kutprofessorke ( naar analogie van het door Yves Desmet gelanceerde woord kutmarokkaantjes). Indien het artikel ernstig bedoeld zijn zou ik dus ook mijn rechtse vriend (zo wordt alom toch verteld) en mezelf aanvallen!
Het is spijtig dat satirische stukjes niet op hun waarde en hun aard worden beoordeeld. Van mijn part mocht Bart Brinckman gerust de humor-waarde van dit proza in twijfel trekken, mocht hij wijzen op de inopportuniteit van een aantal uitlatingen. Wat hij niet mocht doen is dit artikel voorstellen als een serieuze tekst en, zeker niet als een schotschrift op de partij.
Ik wil mij excuseren naar een aantal personen en groepen toe indien, de uit hun verband gerukte, citaten kwetsend overkwamen.
Ik excuseer me in de eerste plaats naar Karel Degucht. Ik ben het met hem over een aantal zaken oneens. Maar ik verwijt hem absoluut niet naar de gay parade te zijn geweest. Gelet op het doordrukken van het homo-huwelijk o.m. door de VLD, was dit een logische stap.
Ik excuseer me ook tegenover Dirk Verhofstadt en Liberales. Opnieuw, het was niet mijn bedoeling hen aan te vallen of te kleineren, maar hen te situeren in de progressieventellerij van Yves Desmet. Ik wil hier herhalen dat ik het werk van Liberales ten zeerste apprecieer en dat hun boekbesprekingen en artikels waardevolle bijdragen zijn voor het politieke debat en het liberalisme. Tussen Liberales en Nova Civitas heerst geen vijandschap, wel een gezonde rivaliteit omtrent liberale meningen. Ik wens dat dit zo blijft en dit incident geen misverstanden schept.
Tenslotte, en niet in het minst, excuseer ik me tegenover de Holebi-gemeenshap. De uit hun verband gerukte citaten laten misschien de indruk dat ik de gay parade als een verwerpelijk decadent verschijnsel beschouw. Dit is absoluut niet het geval. De gay parade is een feest, dat zoals vele feesten stijlvolle en minder stijlvolle kanten heeft. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan dergelijke optochten een strobreed in de weg te leggen. De opsomming van de talrijke minderheden was humoristisch bedoeld, gewoon om de draak te steken met de tendens om het aantal minderheden te multipliceren. Een linkse satire over de rechtsen kan dit evenzeer doen met alle rechtse minderheden. Het was zeker niet bedoeld om de holebi-gemeenschap te kwetsen of te beledigen. Mocht dit zo overkomen dan wens ik me daar uitdrukkelijk voor te excuseren. De holebis beschouw ik als een volwaardig lid van onze politieke gemeenschap, met gelijke individuele rechten en verantwoordelijkheden als anderen.
Ik betreur het dat satire blijkbaar niet op zijn eigen merites kan beoordeeld worden maar dat het onmiddellijk als een ernstige politiek feit wordt geïnterpreteerd en misbruikt. Waar gaan we naartoe als dit niet meer kan? Moet alleen nog het proza van Hugo Camps, in vergelijking met het welke het mijne uiterst geciviliseerd is, nog toegelaten worden. Mag rechts niet spotten met links, maar links wel met rechts? Spot, satire, ironie, zijn genres die geen exclusiviteit zijn van één strekking maar iedereen toebehoren. Wie lacht met anderen moet verdragen dat er ook met haar gelachen wordt. De lach relativeert de politieke tegenstellingen en heeft zo een verzachtend effect op de mogelijke conflicten. De graad van humorbeoefening is recht evenredig met het democratisch gehalte van de maatschappij. Daarom zullen we niet aflaten. We proberen het later nog eens, maar dan wel op een geschikter moment.
Boudewijn Bouckaert "zet De Morgen op zijn plaats"
Gebeten om te bijten!
Publicatie: 7 juli 2005
Ik ben geen lezer van De Morgen, wel van een krant, namelijk De Standaard. Het bestaan van dit "progressief" product en het "journaille" dat het brouwt, beroert bijgevolg amper mijn leven.
Totdat je voor dit beertonnetje van zelfverklaarde maatschappijverlichters een "target" wordt, een te elimineren obstakel voor de realisatie van hun groot gelijk. Totdat ze hun scheldproza en leugenmachines met niets ontziende gemeenheid op u richten.
De eerste dagen ben je er niet goed van. Je voelt je gekwetst, je voelt je belaagd, je voelt je gehaat door een machtige bende. Een bende die dagelijks tienduizenden Vlamingen bereikt.
Dit laatste is goed nieuws voor Yves Desmet en zijn equipje vuilspuiters. Dat is net wat ze willen: "Gebeten om te bijten".
Of om Alice Nahon te parafrazeren: "Heb ik voor het slapengaan een mens (die niet denkt zoals ons) wel kwaad gedaan?" Hun ethiek is die van het kwetsen, van het onderuit halen, van het verdraaien, dit alles in naam van het grote gelijk: een "progressief" Vlaanderen.
Lees daarom aandachtig wat volgt: een objectief portret van de intellectuele leider van progressief Vlaanderen, geborsteld met eigen verf.
DE SAGA VAN SMETTIE: DE SIEGFRIED VAN PROGRESSIEF VLAANDEREN
Voor Yves Desmet, de tengere korporaal van het DM- gezelschap, leek de wereld mooi in mei 2003. Paars, zijn bewonderde wonderformule om het walhalla in het hiernumaals te realiseren, had zijn "moment suprême"gekend.
Yves Desmet was de man die voordien het onmogelijke had waargemaakt, namelijk een links product zonder staatssteun op de markt te houden. Daarmee is hij een unicum dat - en hier verlaten we even ons ironiserend niveau - terecht onze lof verdient. Hiermee slaat en verslaat hij de rest van het links-cultureel subsidiantendom, dat zonder staatsgeld, afgeperst van grotendeels Vlaams belangstemmende arbeiders en zelfstandigen, er nooit zou in slagen zijn "experimentele" realisaties zoals urenlang schreeuwende masturberende vrouwen, met fecaliën beladen canvassen of tsiep-tsap-tie-tie-tie-decibels voor de schaars bevolkte zalen te brengen.
Yves is a left market-hero! Dat was nog nooit gezien. Yves' product was weliswaar gegangmaakt door het weekblad dat handig televisieprogramma's combineerde met kut-, penis-, pies- en kakproza en zo de aandacht van de Vlaamse collegejeugd trok. Maar toch, Yves had het onmogelijke gerealiseerd, hij had links in de "commerce" gebracht.
Dit succes bracht Smetje op grootse gedachten. Vijftigduizend Vlamingen willen dagelijks een euro neertellen voor deze linkse pak papier. Vergeten we dan maar niet de talrijke lezers die daar niets voor neertellen maar rond halftien s'ochtends de progressieve jeugdhuizen binnensleffen om hun koffie op te slurpen en in hun ijver om zich een geweten te laten schoppen de snel tot vod verworden Vlaamse pravda aan elkaar doorgeven. Als je deze "avant garde" van de bevrijding van Vlaanderen erbij telt kom je snel tot een dikke honderdduizend lezers.
Wauw, moet Yves in een helder en verlicht moment gedacht hebben, hierin schuilt de "backbone" van een nieuwe politieke macht: een macht die Vlaanderen weg zal tillen uit het conservatief-grootkapitalistisch-nationalistische Standaard-tijdperk naar het tijdperk van het eeuwige centrum-linkse Morgen-feest: het land waar kerken verplicht worden naast de heilige hostie ook een condoom aan hun gelovigen uit te reiken, het land waar een vrouw slechts respectabel is na tenminste één abortus, het land waar hippe "gay"-ondernemers de les spellen aan verzuurde syndicale hetero's, het land waar een kind zijn ouders kan "fahnden" bij de progressieve kindertelefoon wanneer het papa of mama betrapt op een goedkeurende blik bij het aanhoren van Filip Dewinter, het land waar het Europees sociale model, waarin twintig procent privaat-sector-werkers zich afjakkeren om het overige tachtig procent te onderhouden, onverveerd wordt verdedigd tegen die reactionaire geldwolverige Anglo-Saksers, het land in de spits van de diplomatieke oorlog tegen de Amerikanen die het hadden aangedurfd onze "progressieve" vriend uit Irak aan te vallen.
Om dit centrumlinkse utopia te bereiken moest het lezersgild van het dagelijks verschijnende rood Pallieterke (nvdr-met hierbij excuses aan het echte Pallieterke, een kwaliteitskrant in vergelijking met Yves'paperpack) tot een politieke macht worden omgetoverd. Tussen allerlei groepen en tendensen verspreid in democratische partijen ( nvdr-Ge hebt dit voorlaatste woord toch goed gelezen, he! niet die partij die één miljoen stemmen heeft behaald; daarvoor werd immers het algemene stemrecht niet ingevoerd) zou Yves een magische centrumlinkse band zoeken, een politiek-ideologische cocktail, die door een publiek van divers ogend pluimage met evenveel smaak kon gedronken worden.
En Yves toog op zoek. De diepere eenheid vinden onder de schijnbare tegenstellingen. Yves Desmet, de Vlaamse Gramsci!
Een eerste obstakel voor Yves' natte droom waren de Marx Brothers. Dit soort was in 1989 bij "la chute finale" uitgestorven verklaard, maar zie, anders dan de dodo en de neushoorn, kon deze species aan de omgekeerde Darwin-wetten ontsnappen. Verschanst in hun universitaire departementen en hun bloedrode praat- en klopclubjes, gingen zij op zoek naar een nieuwe vijand.
Enkele leden van het revolutionaire militantendom hadden per abuis een niet-links economisch weekblad ontcijferd en daarin de beschrijving van een nieuw monster gelezen: de globalisering. De kapitalisten zouden nu de gehele wereld, tot het kleinste dorp in binnen-Kongo, in hun systeem verwerken. Door de globalisering zou de wereld herleid worden tot een mega-circustent van Ham- en Cheeseburgers-vreters.
Makkers ten laatste male, het linkse gild trok weer op pad.
Yves die, door beroepsomstandigheden gedwongen, al meer dan één niet-links economisch geschrift had doorworsteld, was tot de vaststelling gekomen dat het met die rode staatseconomie toch maar niks was. Ludwig von Mises was reeds honderd jaar voordien tot die conclusie gekomen, maar de ene is wat rapper dan de andere. Yves begon derhalve de Marx Brothers de les te spellen. De rode broeders waren niet goed bezig. Ze moesten niet kloppen en schelden op ondernemers maar op de "fascisten".
Vele ondernemers, aldus de Smet-mantra, zijn hardwerkende wroeters die zich door verdienste naar boven hebben gewurmd. Het beste voorbeeld was toch hemzelf! Natuurlijk heb je nog van die verborgen krachten van het grootkapitaal, die tot de conservatieve schurkendom moeten gerekend worden. Maar het merendeel van de ondernemers, daar kon je best mee leven.
Trouwens, had een economische nieuwlichter zoals Florida, niet verklaard dat in streken waar veel homosexuelen leefden, het ondernemerdom het best floreerde. Zeg nu nog eens dat ondernemers reactionaire uitbuiters zijn. De Marx Brothers moesten dus stoppen met roepen:
Weg met het kapitalisme! maar al hun krachten bundelen tegen de echte vijand, het fascisme en conservatisme, verscholen in het pandemonium van het Blok, de Rooms-Katholieke kerk, de rechts-liberalen van Nova Civitas, de flaminganten, enz.
En Yves' papierwikkel zou elke dag smeuïge verhalen opdissen over fascisten die hun vrouw afranselen, Dewinter met een Ku Klux Klan pinnemuts, Anke Vandermeersch met een Stahlhelm, Dedecker die, toen hij de straat overstak, goedendag zei tegen Frank Vanhecke, Sandra Colen, opgemerkt op het nudistenstrand waar ook Jörg Haider zijn meubelen tentoonspreidde.
Beloofd: elke dag zouden de Marx Brothers zo een verhaal krijgen, op voorwaarde natuurlijk dat ze hun DM-eurootje neertelden. Voilà, zo bleven de Marx-Brothers in het Smet-gelid zonder hun onnozele praat erbij te moeten nemen.
De absolute keurtroepen van Smettie's centrum-linkse heir zijn natuurlijk de klassieke SPAers. Die zijn ten eerste met veel. Minder talrijk dan de "fascisten", maar allez, er toch dichtbij. Bovendien worden ze geleid door het allersubliemste wat er op de aarde te vinden valt. Een eenvoudige volksjongen, die door het tappen van bier en frenetiek herhaalde glimlachjes naar de Hasselaren, het Horeca-dom was ontgroeid en het, een beetje gesteund door peetvader Agusta Claes ( een anekdotisch detail, nvdr), tot rode leider, eerst van Hasselt, dan van Limburg, tenslotte van Vlaanderen had gebracht. Steve en Yves, bijna elkaars evenbeeld.
Mocht de wetenschap al celfusie kennen zouden we kunnen overgaan tot de creatie van de perfecte "homo centro-sinistro".We stoppen Steve en Yves in een cyclotronachtig apparaat en wat komt daaruit te voorschijn: STYVES, de roze Übermensch die kranten volschrijft en ze ook verkoopt, die pinten tapt in drie volkscafés tegelijkertijd, die de "fascisten" aan zijn voeten doet kronkelen, zoals de aartsengel Michael met de duivelen, die verkiezingsoverwinning na verkiezingsoverwinning binnenrijft en zelfs de Hasselaarse pastoors weet te bewegen uitnodigingen te bussen voor de plaatselijke Spaholebi-afdeling.
Vroeger, in het pre-smet-tijdperk, werden de dagelijkse progressieve druksels op het partijbureau van de rode kameraden geschreven. Een scheve letter in de Vooruit over Jos Van Eynde, en de C4 lag klaar. Bijna zo erg als in de VLD vandaag. Maar nu is alles veranderd.
De rode partijgenoten laten Smetje en zijn "crew" lustig schrijven, zonder enige tussenkomst. Dat hoeft ook niet. Steve en Yves voelen elkaar perfect aan. Er is hier sprake van centrumlinkse telepathie. Yves maakt met zijn schrijfsels de opening en Steve duikt erin. Met Steve zijn Spa-ers en Spiritisten was dus alles koek en ei. Geen problemen aan dit front.
Maar ja, met de optelsom van de Marx Brothers en de menigte, zwemmend in Steve's zog, kom je niet aan een "centrumlinkse", "progressieve" meerderheid. Hoe dat oplossen? We zouden het stemrecht kunnen ontnemen aan de "fascisten". Met hoe meer die dan zijn, hoe gemakkelijker je aan een "progressieve meerderheid" komt.
Kameraad Adolf deed dit in de "Reichstag" in 1933. Door de stemmen van de communisten als niet bestaande te beschouwen kwam hij aan zijn twee derde - meerderheid voor zijn volmachten (nog een VLD-term). Nee, deleten dit ideetje, de parallel zou een beetje te opzichtig zijn.
Yves liet niet af en vond, na talloze recepties van de Vlaamse "beau monde" nog andere, nooit waargenomen of in kaart gebrachte progressieven. Hij vond ze - en nu moesten niet alleen de Marx Brothers zwaar slikken, maar ook de rode vuistenballers van Steve's club - bij de VLD!
De VLD progressief, en dat van chef-pennelikker van de rooie gazet van Vlaanderen! Volgens de Marx Brothers waren de liberalen bijna even erg als de "fascisten", want, zo leerden hun heilige boeken, "fascisme = kapitalisme in staat van beleg". Hitler en Mussolini zijn dus eigenlijk liberalen die zich bedreigd weten en daarom de grote middelen bovenhalen.
En nu gaat Smettie Wonder die even progressief gaan noemen! Allez, moest het daar beter weer zijn, we vragen onmiddellijk onze transfer aan naar Noord-Korea.
"En toch is het juist" zei progressieven-uitvinder Smettie. De VLD is progressief en waarom?
Omdat Karel Degucht op de "gay"-parade liep! Tussen al dat schoon gebronzeerd mannenvolk, hun wapens geladen en gericht, tussen de hermafrodieten, transseksuelen, bestiofielen, necrofielen, wurgseksfanaten, Liebfraumilchdrinkers, lavementverslaafden en Evangelische onanisten, liep daar schoon, met zijn dasje en kostumeke.......Karel Degucht!
Hiermee trotseert Kareltje de banvloeken van brave huismoeders, die zo vergeten dat de VLD voor een belastingsaftrek voor onthaalmoeders heeft gezorgd, een nieuwe Encycliek van het Paapse monster, de schimpscheuten van de Oostendse garnalenliberaal, een negatief hoofdartikel in het alombekende weekblad 't Scheldt, en wat nog meer. Per foto van Karel, gekiekt tussen de stoottroepen van het opperste progressievendom, verliest de VLD minstens duizend stemmen bij dat reactionair Vlaams klootjesvolk. Maar Karel's progressieve doodsverachting verslapt niet en met stijve blik gericht op het oosten, volgt hij onberispelijk het volledige "gay" parcours. Dat alleen bewijst al dat de VLD bij de progressieven moet gerekend worden.
Maar Smettie had argumenten ten overvloede om zijn rode DM-snuffelaars te overtuigen. Zie daar bijvoorbeeld het broertje van de blauwe leider, Dirkske, die met zijn clubje "cabinettards", een libero-progressistische tankdenk heeft opgezet. Dirkske viel daarin wel twee keer per week de katholieken aan, de rechtse libertarische zakken, de NOVA CIVITAS-verzuurde middenstanders, de markt-fundamentalisten. In samenspraak met broer Guyke werd de loftrompet gezongen van die schone anti-globalistische madamekes zoals Norena Herz en Noami Klein.
Moet er nog progressief zand zijn! Weet je, fluisterde Smettie zijn linkse wenkbrouwenfronsers toe, er bestaat in de VLD een geheim progressief netwerk dat op een dag de rechtse zakken zoals de garnalenliberaal en dat halffascistisch kutprofessorke zal buitenzetten.
Dat netwerk heet Vlaanderen Links Duwen. Als dat progressief netwerk de VLD volledig heeft overgenomen moeten ze niet eens kosten doen om nieuwe affiches te drukken. Dus, aldus Smettie,van de blauwen moeten we niet bang zijn.
Ook daar kunnen we op ons twee oren slapen.
En tenslotte, aldus onze progressieve Achilles, is er - moet het nog herhaald worden - het ACV-ACW. Toegegeven, daar lopen veel pastoors rond maar - en zeg dit niet al te hardop, zei Smettietje tot zijn verbouwereerd links wondervolkje - het zijn bijna allemaal aanhangers van het Cardino-marxisme. Het Cardino-marxisme is een combinatie tussen de katholiekpaternalistische gedachten van braaf ACW-proostje Cardijn en de Trierse gaucho-aartsvader.
Een unieke combinatie in de wereld! Zoals je het austro-marxisme hebt, heb je ook het Westvlamo- of Cardino-marxisme. Volgens deze stroming in het marxisme moet je de kapitalistenklasse vooral aanvallen met wijwater en het lezen van rozenhoedjes. Er bestaat zelfs een typisch cardino-marxistisch weesgegroetje. Dat gaat zo:
Wees Gegroet Marxia (heb je hem?)
Vol van granaten,
Fideel zij met u,
Gezegend zijt gij boven alle Vlaams Belangers,
Gezegend zij de vrucht van ons CM-lidgeld,
Heilige Freya, moeder van Billie,
Subsidieer ons,
Arme Delegees (en leden van het comitee voor veiligheid, gezondheid
en de verfraaiing van de werkplaatsen)
Nu en in het uur van Poupehan
Amen
Welnu, - en je kon een speld horen vallen in de linkse vergaderingen waar Smettie achter het MEWAF-tafeltje zat - als je goed oplet bij de ACV-ACW-jaarmissen waar Luc Cortebeeckx wordt gehuldigd, en de lippen van de ACV-delegees nauwlettend volgt, dan zie je dat ze niet de klassieke weesgegroet van die achterlijke Pool (die zoveel goeds in Oost-Europa heeft kapotgemaakt trouwens) prevelen, maar het cardino-marxistische gebed. Lap, weer twintig procent progressieven bij.
En zo kwam Smettie-boy tot 50 % of meer progressieven in Vlaanderen. En dat was nog maar een begin. Had men hem toegelaten om een geheime missie te beginnen in het hol van de Vlaamse leeuw, bij de "fascisten", dan had hij daar zeker nog meer progressieven ontdekt.
Och jong, laat Smettie doen en hij vindt wel voor 99,99 % progressieven in Vlaanderen. Een verkiezingsuitslag zoals bij de kameraden in Duitsland in de goede tijd van "Auf, auf zum Kampf". Alleen "Sturmbahnführer" Flieppie, Gerolf den Annekesnest, de garnalenliberaal en dat kutprofessorke, benoemd om rode praat te verkopen, maar die dan toch wel zijn verstand kreeg zeker, zijn zowat de enige Vlamingen die Smettie nooit tot het progressieve kamp zal kunnen rekenen. Maar dat is geen probleem, de linkerzijde heeft zowat haar eigen technieken om met lastigaards om te gaan.
EPILOOG
In 2005, amper na 650 Morgens, ligt Yves'droom aan scherven. Het netwerk Vlaanderen Links Duwen sputtert. Het markt-fundamentalisme is er in opmars. Supreem-progressief Kareltje wordt er op één lijn gesteld met garnalenliberaal Dedecker en Bouckaert ligt nog altijd niet buiten.
En het tsjevendom herrijst en houdt zelfs een rechtvaardige kinderherverdeling tegen. En Stevetje -lief manneke toch- is achter een vastbenoemd bureautje gedoken!
Smettie, progressief Vlaanderen bidt U, doe toch iets om het tij te keren!
Boudewijn Bouckaert
Nvdr: Als de auteur goesting heeft komt er een nieuwe aflevering om uit te leggen hoe Smettie de progressieve tegenaanval zal leiden. Maar dat is niet gegarandeerd. Hoewel ik veel plezier beleef aan de Smet-saga, zijn er voor mij nog interessantere wijzen om mijn laatavonden door te brengen.(*)
(*) ...Voor àlle duidelijkheid, deze NVDR is NIET onze redactie !! ...maar dat had u natuurlijk al begrepen...
...& *GRIJNS ...u begrijpt naar àlle waarschijnlijkheid dat wij ons hier van elke "(on)zinnige (?)" commentaar onthouden...
Tot hier het ~voor ons toch~ onmiskenbaar verhelderend portret van Professor Boudewijn Bouckaert & zijn gedachtengangen... ten bewijze de toch wel zéér stichtende literatuur van zijn hand...
Maar zoals alom bekend, inmiddels is het politieke landschap grondig veranderd & zit Professor Boudewijn Bouckaert bij lijst Dedecker, waar hij fungeert als ideologische ~rechtse~ "Denktank" voor Jean Marie Dedecker & zijn LDD ...& wordt de ideologie van een Forza Flandria dus anders ingevuld. Inhoudelijk verandert er natuurlijk niks aan zijn discours
...& verder... onthouden wij ons natuurlijk van elke commentaar...
Morgen : ...wat verhelderend tekstmateriaal over het ″libertaire gedachtengoed″...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-a
Als u gisteren in onze beschouwing "Dedecker & zijn LDD... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVII" al wat leesvoer kreeg over wat Jean-Marie Dedecker & zijn partij de LDD politiek van plan zijn, dan laten we u nu eventjes van naderbij kennis maken met ″wie″ ~er als personen~ & ″wàt″ ~er als gedachtengoed & ideologie~ achter de LDD steken...
De grote denker achter de lijst De Decker is Professor Bouckaert die een eigen ~rechtse~ denktank leidt onder de sprekende naam Cassandra & we stellen ze u eventjes voor...
...
23-01-2008 om 16:06:44
"Wij voeden Lijst Dedecker"
Boudewijn Bouckaert is professor aan de UGent en voorzitter van Cassandra. De denktank werd voorgesteld op de nieuwjaarsreceptie van Lijst Dedecker.
Wat is Cassandra precies?
'Een autonome denktank. Maar partijpolitiek werken wij exclusief met Lijst Dedecker. Dat wil niet zeggen dat wij richtlijnen van de partij ontvangen, Cassandra kan ook standpunten innemen die tegen de partij ingaan. Al is dat weinig waarschijnlijk.' 'Wat wij doen is Lijst Dedecker programmatorisch voeden. Nu zijn we druk bezig met het uitwerken van veertig resoluties. Het partijbureau van Lijst Dedecker zal daaruit het materiaal kiezen voor het programmacongres, op 26 en 27 april.' 'Uiteraard kan het eerst nog dingen verfijnen, weglaten of toevoegen. De basisgedachte blijft wel dezelfde: de staat terugdringen, werknemers meer loon laten overhouden van hun arbeid en de Westerse waarden als voorwaarde voor integratie.
De denktank is begonnen met vijftien leden, hoeveel zijn er nu?
'In alle werkgroepen samen zitten nu ongeveer tweehonderd leden. Zij werken op zowat alle domeinen: integratie, financiën, economie, staat en democratie, welzijn, justitie en veiligheid, milieu...' 'We willen het volledige veld bestrijken, niet alleen de thema's die traditioneel geassocieerd worden met Jean-Marie Dedecker. In 2009 zijn er Vlaamse verkiezingen en dus moeten we tonen dat we geen eendagsvlieg of eenmanspartij zijn. Daarom werken we nu ook aan thema's als ruimtelijke ordening (een bevoegdheid van de gewesten, red.).'
Moet Lijst Dedecker af van dat imago van eenmanspartij?
'Het is door het profiel van Jean-Marie dat de partij groot geworden is, maar we moeten tonen dat er meer is. We moeten het beeld krijgen van een ploeg.' 'Maar de toekomst ziet er goed uit. Er is een grote instroom van jonge, gemotiveerde mensen.'
Worden die nieuwkomers begeleid vanuit Cassandra?
'Zij maken vaak deel uit van de werkgroepen, ja. Van wat daar besproken wordt, kunnen ze heel wat opsteken.' 'Een probleem voor onze mandatarissen is natuurlijk dat we in het parlement met een situatie zitten die niet ideaal is voor een jonge oppositiepartij. Er is nu wel een interim-regering, maar we staan te trappelen om echt oppositie te kunnen voeren.
Zijn alle leden van Cassandra eigenlijk lid van Lijst Dedecker?
'Nee, de werkgroepen zijn open. Ook wie geen lidkaart heeft mag deelnemen. Een academische titel is evenmin een vereiste. We spelen sterk op die participatie.' Is er bij sommige leden schroom om toe te geven dat ze lid zijn van Cassandra? 'Er is een aantal mensen die niet op de website vermeld willen worden. Dat zijn vooral zakenmensen.' 'Helaas kan je in de bedrijfswereld nog niet altijd uitkomen voor je politieke mening.'
...& Laten we u ~nu we er toch zijn~ mee laten genieten van de toespraak die Boudewijn Bouckaert bij de voorstelling van zijn geesteskind... & wij citeren het hier helemaal voor u, zodat het wel lijkt of u er ter plekke bij stond...
Beste vrienden en sympathisanten van Cassandra
Dames en heren,
Het is met een gevoel van trots en vreugde dat ik jullie deze avond toespreek om Cassandra, onder meer mijn kind, te mogen voorstellen.
Trots omdat we uiteindelijk met een handjevol mensen, een aantal maanden geleden, iets op gang hebben gebracht dat steeds meer uitwaaiert tot een serieuze denktank.
Met vreugde omdat dit hier kan, in dit prachtige kader van de Aula van de Gentse universiteit. Deze Aula is een geschenk van koning Willem I van de Verenigde Nederlanden, een mooi project dat jammer genoeg na 15 jaar door Belgische separatisten werd ongedaan gemaakt.
Dank ook aan het Universiteitsbestuur om ons hier binnen te laten. Het bewijst dat de Universiteit van Gent haar reputatie van pluralistische instelling wil waarmaken.
We schrijven eind oktober 2006. Na een schijnproces wordt senator Jean-Marie Dedecker uit de VLD gewipt en de vraag stelt zich voor zijn naaste medewerkers: wat nu? Als behoudende maatregel wordt voorlopig, met de medewerkers van Jean-Marie Dedecker, nl. Alain Boone en Jan van Brussel, een vzw-tje opgericht dat de sprekende naam Cassandra krijgt. U weet wel, die mooie prinses die van Apollo de gave van voorspelling kreeg maar die, toen zijn liefde niet werd beantwoord, de vloek op zich laadde dat zij nooit zou geloofd worden. De naamgevers hoopten er uiteraard op dat zij in de toekomst wel zouden geloofd worden. Het label Cassandra had vooral betrekking op het feit dat wij er niet zouden voor terugdeinzen desnoods ook het onaangename nieuws te brengen, nl. dat ons Belgisch verstaatst systeem, waar, om het met de woorden van Fréderic Bastiat te zeggen, iedereen tracht op kosten van de andere te leven, niet zo verder meer kan en dat soms drastische hervormingen zullen nodig zijn om de welvaart van de verdere generaties verder te zetten.
Na de succesvolle verkiezingen van juni 2007 drong een werkverdeling zich op in de nieuwe beweging. Niet iedereen kon alles blijven doen zoals in de romantische verkiezingsperiode: s ochtends een boek lezen over de middeleeuwse Islam om te weten waarom deze godsdienst zich niet geliberaliseerd heeft, s namiddags een pamflet schrijven over de vlaktaks, s avonds een debat van VOKA over het economische beleid van deze regering en laat in de avond pamfletten uitdelen midden de gebraden worstengeuren van een buurtfeest: dat hou je niet lang vol.
In juli 2007 werd dan ook op het partijbureau de knoop doorgehakt. Cassandra zou een aparte denktank worden, die autonoom werkt, die geen directieven ontvangt van de partij, maar anderzijds met de partij gelinkt is. Laat het mij zo stellen, Cassandra heeft een LAT- relatie met LDD, maar heeft zich ertoe verbonden geen overspel te plegen. Een LAT- relatie in de zin dat de Cassandra wel opdrachten kan aannemen van de partij zoals nu het geval is met de voorbereiding van de resoluties van het programmacongres van de partij op 26-27 april, maar dat het ook visies kan ontwikkelen los van de partij en zelfs in afwijking van de partij. Cassandra heeft zich echter verbonden tot getrouwheid door voor geen enkele andere partij te werken. De band met LDD is monogaam.
De werking van Cassandra zou ik willen typeren met drie ankerwoorden, nl. volledigheid, deskundigheid, inclusiviteit.
Volledigheid: de denktank probeert het volledige veld van de politiek-ideologische actie te bestrijken. We streven ernaar over de meest diverse onderwerpen duidelijke en coherente visies te ontwikkelen. Hierin ligt een verschil met LDD dat als politieke partij, inwerkend op de actualiteit, zeer selectief moet zijn in zijn standpunten.
De volledigheid blijkt, dames en heren, uit de lijst werkgroepen die al aan de slag zijn. Graag wil ik ze vermelden met tevens de namen van de voorzitters die voor de bestendige opvolging zorgen. Hierbij past een dankwoord aan de meer dan 150 vrouwen en mannen die onbezoldigd grote stukken van hun vrije tijd opofferen om over maatschappelijke problemen te willen discussiëren.
Begroting & Financiën - voorzitter: Alain Boone
Buitenland & Defensie - voorzitter: Stef Goris
Diversiteit & Integratie - voorzitter: Mimount Bousakla
Economie & Ondernemen - voorzitter: Rob Van de Velde
Gezondheidszorg & Welzijn - voorzitter: Lieve Van Ermen
Justitie & Veiligheid - voorzitter: Dimitri Dedecker
Milieu & Duurzame Ontwikkeling - voorzitter: Paul Schietekat
Mobiliteit & Verkeer - voorzitter: Jef Keymeulen
Onderwijs & Cultuur - voorzitter: Jo Claus
Sport - voorzitter: Ulla Werbrouck
Staat & Democratie - voorzitter: Piet Deslé
Werk & Eindeloopbaan - voorzitter: Chris Dobbelaere
Wonen & Ruimtelijke ordening - voorzitter: Eugène Marchant
Deskundigheid: Cassandra wil zijn standpunten onderbouwen met de expertise die in de samenleving aanwezig is. Bij het ontwikkelen van standpunten wordt gekeken naar het relevant statistisch materiaal, naar de betrokken wetgeving op Vlaams, Belgisch en Europees vlak, naar de standpunten en initiatieven van andere partijen en stakeholders in de samenleving. Ook standpunten die op het eerste zicht geen koren op onze molen zijn, worden bekeken. Een voorbeeld hiervan is de vlaktaks. In de werkgroep fiscaliteit worden de studies van ondermeer professor Vuchelen uit Brussel en professor Decoster uit Leuven ernstig geanalyseerd en wordt onderzocht welke vlaktaksvoet haalbaar zou zijn gelet op het niveau van overheidsuitgaven dat Cassandra wenselijk acht. Cassandra is blij beroep te mogen doen op de wetenschappelijke inzet van een aantal academici. Sommige doen het openlijk, anderen bedekt. Voor dit laatste alle begrip want de partijpolitieke kleur speelt jammer genoeg nog een rol in de toewijzing van allerlei onderzoeksprojecten en de uitbouw van een academische carrière.
Inclusiviteit : Cassandra gaat ervan uit dat het gezond verstand in eenieder van ons zit. Wie bereid is, los van zijn passies of eigen belang, na te denken over het algemeen welzijn, moet tot gezond verstandsconclusies komen. De overgrote meerderheid van de mensen zijn hiertoe principieel in staat. Cassandra wil daarom geen select clubje zijn van hooggeschoolden (zoals bv. Itinera- daar is trouwens niets op tegen). De werkgroepen van Cassandra worden daarentegen wijd opengesteld voor belangstellenden om hun input te doen. Dit is onze rijkdom. De open toegang betekent een input van rijke en diverse ervaringswerelden. Onze inclusiviteit heeft ook een kost. Het duurt soms wat langer om een consensus te bereiken. Het is ons de moeite waard: we denken met het volk voor het volk. Een schitterend instrument hierbij is onze website, ontwikkeld door Maarten Malaise. Met een front-desk voor het algemeen publiek en een intra-net voor de leden van de werkgroepen, waarop lustig elektronisch wordt gediscussieerd. Cassandra is een vermoeiende vrouw.
De ambities van Cassandra zijn, dames en heren, eveneens te vatten in drie ankerwoorden : reflectie, intellectuele kwaliteit en volksopvoeding.
Cassandra wil een vrijhaven zijn van reflectie over de komende uitdagingen voor Europa vanuit een eigentijdse rechts-liberale invalshoek. Aan uitdagingen inderdaad geen gebrek.
Op sociaaleconomisch vlak dreigt voor Europa een competitieve clash met nieuwe economische reuzen zoals China en India. Moge China dan al de sweatshop van de wereld zijn waartegenover Europa gemakkelijk een economische complementariteit kan ontwikkelen, dan is India, met zijn kritisch-democratische ingesteldheid en zijn eindeloos aanbod van human capital op middellange termijn een veel grotere uitdaging.
Op binnenlands vlak stelt zich de hamvraag of ons sociaal welvaartsmodel, dat vorm kreeg tijdens het interbellum van de vorige eeuw en een dynamiek genereert van steeds meer uitkeringsgerechtigden tegenover steeds minder uitkeringsproducenten, wel houdbaar is. Cassandra moet verder op zoek naar een model van een sociale werkvaart-staat waarin de overgrote meerderheid van de actieve bevolking participeert in de welvaartscreatie en het leven van uitkeringen de grote uitzondering is. Dit betekent dat we weg moeten van de rechten-retoriek van linkse pseudo-intellectuelen die erop uit zijn zoveel mogelijk mensen in staatsafhankelijkheid te houden om op die wijze de cliëntenmassa van sociale organisaties en instellingen in stand te houden.
Op institutioneel vlak moet Cassandra verder nadenken over het soort instellingen dat het meest geschikt is om de welvaart en vrijheid van onze bevolking in onze geglobaliseerde wereld in stand te houden. Behoudens de oplossing van de acute Belgische kwestie moet nagedacht worden of de huidige natiestaten geen plaats moeten ruimen voor internationale instellingen die zich beperken tot algemene spelregels enerzijds (dus geen internationale superstaat à la Verhofstadt) en anderzijds zeer flexibele lokale of regionale structuren die instaan voor de verzorging van lokale publieke goederen.
Tenslotte moet Cassandra durven nadenken en het debat aangaan over de toekomst van onze Westerse beschaving. Deze beschaving, waarop linkse intellectuelen voortdurend schimpen, is erin geslaagd aan haar bevolking een sterke combinatie van vrijheid en welvaart te bieden. Deze combinatie wordt nu bedreigd. Door de internationale competitie enerzijds, door de aanwezigheid van een groep reactionaire Islam-fundamentalisten anderzijds. We moeten verder nadenken over wat tot de kern van onze beschaving behoort en wat niet, en wat we als absolute voorwaarde stellen tot integratie in deze beschaving.
Cassandra wil er ook voor zorgen dat de standpunten en de politieke en legislatieve initiatieven van onze partijpolitieke partner kwalitatief hoog blijven en een coherentie blijven vertonen met onze rechts-liberale lijn. Daardoor kan vermeden worden dat er lukraak en op basis van de waan van de dag mediatieke ballonnetjes worden gelanceerd om toch maar in het nieuws te komen.
Cassandra is tenslotte ook volksopvoedend vergeef me dames en heren dit ouderwetse maar toch mooie woord. De klassieke zuilpartijen het superkartel van rood- blauw - oranje- hebben dit project van volksopvoeding losgelaten. Nadat hun zuilorganisaties verworden waren tot leveranciers van overheidsbetrekkingen of andere privileges, zijn ze nu uitgegroeid tot kiesverenigingen die op gezette tijden worden gemobiliseerd om de affiches van de pluche kopstukken te plakken. Cassandra wil de draad van de volksopvoeding terug opnemen. We willen een wijd forum scheppen de elektronische ontwikkeling helpt ons daarbij enorm- om zoveel mogelijk mensen- ook al behoren zij niet tot de groep van zelfverklaarde intellectuelen- in maatschappelijke debatten te betrekken.
Dames en heren, de uitbouw van Cassandra en LDD luidt een periode in van creatieve destructie- om een term van Schumpeter te gebruiken- op de politieke markt in Vlaanderen. Onze opgang zal leiden tot een drastische herschikking van politieke krachten. De bestaande politieke partijen zullen zich moeten herpositioneren tegenover de onstuitbare ontwikkeling van eigentijds rechts: een rechts, bevrijd van elke smet van racisme, van ouderwets gemoraliseer en van hooghartig elitisme.
Cassandra is de intellectuele poot van een beweging in Vlaanderen en Europa, een beweging die staat voor een samenleving gebouwd op vrijheid en verantwoordelijkheid, voor economische ondernemingszin, voor decentralisatie van een afgeslankte politieke macht, voor de beginselen van volstrekte meningsvrijheid, voor tolerantie, voor geloof in wetenschappelijke vooruitgang, de waarden die de Westerse beschaving groot hebben gemaakt.
Cassandra nodigt elke Vlaamse burger, van welke afkomst zij of hij ook is, tot welke filosofisch-religieuze strekking hij of zij ook behoort, aan ons project mede te werken.
Enige comment hierop geven wij niet... hoe zouden we durven ! We hebben ons dan ook slechts beperkt door wat tekststukken in het vetjes rood & al dan niet onderlijnd te markeren...
Mààààrrr... effe terzijde... *GRIJNS*
...
24.1.08
Boudewijn maakt Ugent blaasjes wijs
Gelezen in De Standaard:
Professor Boudewijn Bouckaert is op het matje geroepen bij de Gentse rector Paul Van Cauwenberge. Lijst Dedecker hield maandag zijn nieuwjaarsreceptie in een aula van de Universiteit Gent - zonder toestemming. Bouckaert speelt de vermoorde onschuld. Hij had de aula gereserveerd voor een academische zitting van Cassandra, de denktank waaruit LDD is ontstaan. 'Dat de media het hebben over de nieuwjaarsreceptie van LDD, daar kan ik weinig aan doen.'
Als laatste in deze rij, geven wij u de beschouwing "Versleten elites", alweer een schrijfseltje van de hand van Professor Boudewijn Bouckaert... & ook hier citeren wij integraal
...
Versleten elites
Gepost om 03-05-2008 10:20:34
Elites en democratie vormen geen tegenstrijdigheid. Elites zijn uitverkorenen, die door allerlei processen zoals opvoeding en verdienste, maar ook door intriges, intimidatie en geweld, op het maatschappelijke voorplan zijn gekomen. Elites zijn antidemocratisch wanneer zij een gesloten karakter vertonen en een monopolie weten te vestigen op het bestuur. Adel, kerk, gildes en vakbonden, leger en loge hebben zich hieraan bezondigd. Democratie betekent ondermeer dat de macht kan roteren tussen competitieve elites. Welke elite het bestuur in handen krijgt wordt dan bepaald door een mechanisme dat deze elites zelf niet kunnen controleren. Meningsvrijheid, vrije en geheime verkiezingen zijn hier de sleutelelementen. Dit verklaart waarom gevestigde elites bestendig aan dit mechanisme willen morrelen via kiesdrempels, politieke correctheid en cordon sanitaire.
Naar aanleiding van de aanhoudende regeringscrisis vorige zomer verklaarde Mark Eyskens dat christendemocraten, socialisten en liberalen dit land hebben gemaakt en het aan hen toekomt dit land te hertimmeren. Aan het traditionele trio komt dus een eeuwig ius primae noctis toe. De rest - VB, LDD, Groen, N-VA en Spirit, nu al ongeveer 40 % van het Vlaamse electoraat- is grut want, aldus filosoof Sanders in deze krant, endemisch niet in staat om compromissen te sluiten. Erger nog, de groei van het politieke grut is er de oorzaak van dat het traditionele trio tot een eeuwige paringsdans wordt veroordeeld en de democratie wordt uitgeschakeld.
Zouden we misschien de causaliteit mogen omdraaien en stellen dat het grut maar groeit omdat het traditionele trio er niets meer van bakt? Ons land (of onze landen) zit in vele knopen en ze worden ontward noch doorgehakt. Een elite toont maar zijn bestuurskracht als het knopen kan doorhakken en bereid is de fall out ervan er bij te nemen. Om het in Vlaamse café-praat-termen te zeggen: de beslissing nemen, je vest over je hoofd trekken en zien of je nadien nog leeft. Dat durft het trio niet meer. Voorbeelden te over. Neem nu BHV. Een dossier met een logische en rechtmatige oplossing, nl. splitsen. Een dossier waarvoor een eenvoudige procedure bestaat, nl. een meerderheidsstemming in het parlement. De twee leden van het trio die nu aan het stuur staan durven de knoop niet doorhakken uit schrik voor de fall out. Zij laten liever de boel verzieken in een uitzichtloos onderhandelingsmoeras. Het grut zal verder groeien.
Neem nu onze hoge fiscaliteit en parafiscaliteit. We kunnen deze niet verminderen omdat we hoge overheidsuitgaven en uitkeringen hebben. Maar omdat we met een hoge fiscaliteit en parafiscaliteit zitten moeten we veel uitkeringen betalen. Hoge arbeidskosten en werkloosheidsvallen verklaren dit verband. Hoe doorbreken we deze vicieuze cirkel? Verlaag misschien drastisch de fiscaliteit en parafiscaliteit en verslank de overheid zodat de overheidsuitgaven en het aantal uitkeringsgerechtigden dalen. Het trio durft deze knoop niet doorhakken. Het ACV-ABVV-kartel, dat dank zij de christelijke kalender donderdag gelijktijdig paradeert, heeft een fatwa uitgesproken tegen iedereen die aan ons prachtig, maar in de toekomst onbetaalbaar, Belgisch sociaal model wil tornen. De financieringsproblemen zullen toenemen. Europa geeft nu al een onvoldoende aan de begroting. Het grut zal verder groeien.
In de pers werd wat lacherig gedaan over het LDD-Congres van vorig weekeind. Men had het over SUV-bezitters die ongeremd door de samenleving willen razen. Elke partij heeft zijn folklore en de clichés, hierop gebaseerd, vormen voer voor leuk politiek cabaret. Clichés zijn soms ook oogkleppen die het zicht op het meer interessante beletten. Waarom getroosten de LDD- busters zich niet eens de moeite naar de sociaal-economische voorstellen van deze partij te kijken? Niet dat deze voorstellen onaantastbare waarheden bevatten en te nemen of te laten zijn. Wel omdat een diepgaand maatschappelijk debat over ons sociaal model dringend noodzakelijk is en een partij, die zich de moeite getroost daarin knopen te willen doorhakken, tenminste het krediet van een debat verdient. De fatwas van de syndicratische elites en hun academische sycophanten zullen niet beletten dat de onvrede met het falen van het traditionele trio blijft toenemen. Uit het politieke grut zal wellicht, via een Schumpeteriaans proces van creative destruction een nieuwe politieke elite groeien. Een elite die de structuur van het Vlaamse politieke landschap grondig herverkavelt. Welke rol LDD in deze herverkaveling zal spelen valt moeilijk te voorspellen. Gering zal ze echter niet zijn.
...& Ook hier waren wij zo vrij om wat tekststukken in het vetjes rood & al dan niet onderlijnd te markeren...
Màààrrr... dóór & dóór slecht als we zijn...
Onze ongeoorloofde en vervelende commentaar !!
Laten we misschien dit àlles eens sterk uitvergroot in een zwart/wit-contrast stellen...
Het is intussen overduidelijk dat de welvaartstaat & zorgstaat België voor de "Denktank" Cassandra ~de ideologische gedachtenb(r)ouwers van Jean-Marie Dedecker & zijn LDD~ een complete doorn in het oog is. Telkens opnieuw zien wij een aanval gericht op de sociale verworvenheden van de ″Kleine Man″ ingezet worden & in dit geval is dat de groep van uitkeringsgerechtigde werklozen. Men stelt het hier allemaal voor alsof het hier om een groep mensen gaat die zich in een "profitariaat" van werkloosheid wentelen & dat die zoveel "plezier" aan hun werkloosheid ondervinden, dat ze liever werkloos blijven dan ze zouden werken... Alsof de 400.141 (juni 2008) uitkeringsgerechtigde werklozen het zo leuk vinden om werkloos te zijn & géén moeite zouden doen tot het vinden van een job !! ...& méér nog stelt men het, alsof deze groep dan nog eens zelf verantwoordelijk zou zijn voor hun werkloosheid !!
Wij merken dus ook verder op dat het aandeel van het patronaat ~de werkgever~ & die zijn verantwoordelijkheden altijd buiten beschouwing worden gelaten &/of worden geminimaliseerd. Enig aandeel &/of enig verantwoordelijkheid in de economische crisis &/of malversaties komen ook nooit aan bod !! Tenzij geplaatst in een context van dat zij ~ocharme~ "slachtoffer-zijn" vanwege bestuurlijke inmenging &/of fnuikende regelgeving die hun "vrije markt" dan beperkt... Want binnen de context van het Libertaire Gedachtengoed mag deze Libertaire Vrije Jongen uiteraard niet beknot worden in z'n "vrije handel & wandel" !! Vakbonden & hun CAO's (Collectieve Arbeids-Overeenkomsten) dienen dus tot een minimum herleid te worden & liefst vanal nog meteen worden afgeschaft. Een begrip dat de libertariërs inderdaad volledig willen zien verdwijnen & vervangen zien worden door de te onderhandelen individuele arbeidsovereenkomst zonder het keurslijf van CAOs die o.a. per sector minimumlonen opleggen, wat natuurlijk een doorn in hun oog is.
Het is inderdaad niet meer & niet minder hun bedoeling om aan de laagste voorwaarden kunnen aan te werven, zonder enige overheids- laat staan vakbondsinmenging !! Zij beweren dat de wet van vraag en aanbod zelf de regelende factor zal zijn om het loonniveau per onderneming of per sector te bepalen in onderlinge concurrentie, maar dit is niet meer dan pure & complete nonsens. Voor hooggeschoolde arbeid kan dit principe inderdaad tijdelijk werken zoals o.a. het voorbeeld van informatici ons leert. Maar dat is wel een tijdelijk fenomeen, want zodra de vraag ernaar verzwakt volgen ook de massale afdankingen !! (ZONDER degelijke vergoedingen !!) ...& wordt er vervolgens terug aangeworven aan véél lagere lonen & véél slechtere arbeidsvoorwaarden !!
Voor minder hooggeschoolde & in het bijzonder laaggeschoolde arbeid leidt dit systeem zonder sectoriële minimumlonen tot een regelrechte sociale ramp, vooral omdat de libertariërs, & dit in tegenstelling tot traditioneel rechts, helemaal géén bezwaar zien in het importeren van ″vreemde & aldus ~zéér~ goedkope″ arbeidskrachten. Hiermee worden o.a. nu reeds in sectoren zoals onderhoud de huidige minimumlonen serieus onder druk gezet en dreigen in het totaal libertaire systeem nieuwe slavernijtoestanden !! ...& voor de duidelijkheid, je moet je maar gewoon indenken op welke manier een schoolverlater van 18 jaar zonder enige ervaring zijn individueel loon zal moeten onderhandelen tegenover een gehaaide patroon indien er geen minimbarema zou zijn ?!
Kortom... als het van deze frisse knapen afhangt loopt u dus de kans dat u als werknemer binnenkort zult competitief mogen onderhandelen over het loon dat u wenst te verdienen. ...& vergis u daarin aub niet, want zij die voor de laagste prijs zullen willen werken zullen het dus winnen op u. Met andere woorden, elk van de sociale verworvenheden waar heeldere generaties voor ons, met veel bloed, zweet & tranen hebben voor gevochten zullen met één pennentrek compleet worden teniet gedaan !!
...& We spreken dan nog niet over alleenstaande moeders, invaliden &/of andere zeer zwakke groepen In feite willen ze hier het integraal toepassen van het sociale systeem dat nu reeds in het grootste deel van de derde wereld wordt toegepast (cfr China, india, e.d.m.) Zij zullen wel roepen dat er controlemechanismen zullen blijven bestaan, maar nergens leggen ze uit hoe ze dat zullen verwezenlijken in een totaal ontvette staat. Want géén bestuurlijk controle-apparaat betekent ook géén controle !!
Al diegenen die ″de staat″ als instrument aanvallen (en hiermee wordt niet bedoeld dat men de staat niet moet trachten optimaal te laten functioneren zonder massale politieke benoemingen bijvoorbeeld !!) mogen niet vergeten dat de staat als begrip werd uitgevonden in de 19de eeuw om de zwaksten te beschermen, wat natuurlijk niet altijd gelukt is, maar toch nog altijd beter was dan in de periodes tevoren . Wat links van rechts steeds zal onderscheiden is, namelijk het begrip en de invulling van van dit begrip staat. Voor rechts is alleen de markt nodig zonder veel regulering, voor links is er de markt (zelfs bij de hevigste communisten !!) maar is er in min of meerdere vorm een regulering nodig om te beletten dat er massale misbruiken zouden gebeuren, vandaar het ontstaan van de sociale wetgevingen waarvan België één van de beste ter wereld heeft !!
België is voor deze libertariërs al lang een doorn in het oog, omdat het bewijst dat een goed uitgebouwde sociale wetgeving perfect kan samengaan met een stevige economie !! Dit voorbeeld moet dus kost wat kost vernietigd worden ofwel door de economisch demagogische taal van de rechtse denktanks à la Cassandra ofwel desnoods door nationalisme dat beweert dat de ″andere″ (deze keer de Walen en Brusselaars) potverteert op kap van de noest werkende bevolking (morgen vinden ze wel een paar andere groepen die dan als ene groep ″profiteert″ & de andere die ″noest werkt″). In andere staten zoals o.a. Scandinavië trekken deze ″denkers″ veel resoluter de racistische kaart zoals o.a. in Denemarken om profitariaat van noeste werkers te onderscheiden !! Met andere woorden, men speelt de ene ″Kleine Man″ die hard labeurt uit tegen de andere ″kleine Man″ ~de sukkelaar die uit de boot valt~ terwijl de Libertaire Koorknapen intussen toch maar mooi met de vette winst gaan lopen... Of wat dacht u van onze Vlaamse ondernemers die naar China trekken, terwijl ze hier een sociaal kerkhof achterlaten...
Onder dezelfde noemer : "Een doorn in het oog" ligt het pijn-punt "sociale zekerheid"...ook hier kunnen de gedachtenbrouwers van het LDD het niet vinden met het "zorgstaat"-model. Als het van deze jongens & meisjes afhangt, krijgen we hier morgen een Amerikaans Model in de maag gesplitst, waarbij iedereen, ~ongeacht~ voor zichzelf zal MOETEN zorgen !! Met andere woorden de complete afbraak van het op dit moment bestaande model van sociale zekerheid. Géén ziekenfondsen meer zoals nu, maar gaande naar de complete & vooral zéér dure privé-verzekering !! ...& wie dus de pech heeft van géén geld te hebben & aldus niet in de mogelijkheid is om een privé-verzekering af te sluiten, die zal aldus ook compleet uit de boot vallen & van niets kunnen genieten !!
In simpele bewoordingen gezegd, gezondheidszorg, ziekenhuizen, scholen, openbaar vervoer, de post, openbare diensten, gevangenissen... kortom àlles wat kàn geprivatiseerd worden, zal ook geprivatiseerd worden...
Ook taksen & belastingen zijn voor deze frisse jongens een pijnpunt... Als het van hen afhangt, verdwijnen de verschillende belastingsschalen & betaalt iedereen evenveel... dus gedaan ermee dat de sterkste schouders de grootste hap betalen !!En voor alle duidelijkheid, daarmee bedoelen we niet de gemiddelde loontrekkende, want dit zijn kleine visjes in vergelijking met de grote jongens die wij bedoelen !!Onze Libertaire knapen zouden gewoonweg van al het liefst niet meer belast worden & ze zullen er ook àlles aan doen om dat mogelijk te maken indien zij het voor het zeggen krijgen !!
Wij kunnen u alvast aanraden van een van onze volgende beschouwingen die eerstdaags hier zal verschijnen over "Het Libertair Gedachtengoed" eens grondig te lezen !
...
En om effe te duiden dat het nergens goed gesteld is met de werkgelegenheid... & dat het dus voor onze Libaire Boy's maar mooi mee genomen is om zich effe af te zetten tegen het vermeende sociale profitariaat van werklozen...
...
25.1.08
Minder dan 2 dollar per dag voor 1,3 miljard arbeiders
De Standaard schrijft: "Wereldwijd verdient een zesde van alle arbeiders niet genoeg om ervan te leven. Dat blijkt uit het jaarlijkse rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) over de mondiale trends inzake werkgelegenheid en werkloosheid."
"Volgens de IAO zijn 190 miljoen mannen en vrouwen officieel werkloos. Dat is iets meer dan 6procent van de bevolking op arbeidsleeftijd, die geraamd wordt op 3miljard. De werkgelegenheidsgraad bedraagt 61,7 procent.
Vorig jaar kwamen er wereldwijd 45miljoen banen bij en bleef de werkloosheid vrijwel constant.Maar dit jaar zouden er 5miljoen werklozen kunnen bijkomen als gevolg van de economische conjunctuurverzwakking en de rem op nieuwe werkgelegenheid.
Niet alle jobs voldoen aan de minimale kwaliteitsnormen inzake lonen en arbeidsvoorwaarden, aldus IAO-directeur Juan Somavia.' Bijna de helft van alle werknemers is bijzonder kwetsbaar omdat hun inkomen te klein is om boven de armoedegrens uit te komen.' Liefst 1,3 miljard werknemers verdienen geen 2 dollar per dag en hun werkomstandigheden zijn vaak gevaarlijk en ongezond.
Vorig jaar is het belang van de dienstensectoren wat groter geworden op de wereldarbeidsmarkt. De diensten zijn goed voor ruim 42% van alle banen, tegen bijna 35% voor de landbouw. De industrie haalt ruim 22%. Aan de gestage daling van de industriële werkgelegenheid lijkt volgens de IAO een einde gekomen te zijn."
Na onze vorige commentaren, lijkt ons nieuwe commentaar totaal overbodig...
Laat ons misschien alleen zéér duidelijk stellen dat deze heerschappen als meer dan gevaarlijk mogen aanzien worden voor onze welvaartstaat met z'n zorgmodel... U zou immers wel eens de volgende kunnen zijn die in het straatje van de werkloosheidheid terecht komt !! Gelieve dat niet te vergeten !!
De Ideologische Denktank van Dedecker & Co... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVIII-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Maar dit allemaal geheel ter zijde uiteraard...
...
We gaan onverdroten verder...
Ooit was Bouckaert & zijn ~voormalige (?)~ eigen ~rechtse~ "Denktank" Nova Civitas gelinkt aan de VLD. Sinds een aantal uitspraken van hem, die bij de VLD blijkbaar in het verkeerde keelgat zijn geschoten werd hij uit het partijbureau verwijderd & zit hij bij De Decker. We laten Professor Boudewijn Bouckaert zelf aan het woord & voor alle duidelijkheid, wat we vonden dateert nog van uit zijn VLD-periode.
We geven dit te kennen & te lezen om u enigszins een idee te geven waar Boudewijn Bouckaert voor staat...
We beginnen met een interview met de krant De Morgen, een interview van Filip Rogiers & Ruud Goossens met Matthias Storme & Boudewijn Bouckaert :
...& wij citeren het hier helemaal voor u :
NVDR : voor enige duidelijkheid te scheppen in deze tekst, hebben we de vraagstellingen in het rood gezet... de quoters hun naam onderlijnd & hun quotes in italic gezet !
De 'public intellectuals' van N-VA en VLD: Matthias Storme en Boudewijn
Bouckaert
"wat men links noemt, is veel meer een blok dan wat men rechts noemt"
Filip Rogiers en Ruud Goossens
De Morgen 24-01-2004
Noem de heren rechts, en ze sputteren in het begin wat tegen. Maar laat de
woorden 'rechtse frontvorming' vallen, en de ogen beginnen te glinsteren. De
ene noemt zichzelf een liberale conservatief, de andere een conservatieve
liberaal. De ene is bij de N-VA, de andere bij de VLD, maar beiden zijn toch
eerst academici, juristen, en daarna pas politici. Matthias Storme is
gewezen voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen,
Boudewijn Bouckaert de huidige.
Matthias Storme beleefde zijn moment suprême toen de Volksunie implodeerde
en Geert Bourgeois zijn N-VA oprichtte. Eindelijk een kans om te bewijzen
dat er een verschil is tussen conservatieve flaminganten en extreem-rechts.
En Boudewijn Bouckaert, die op de rechterbuitenbaan van de VLD de denktank
Nova Civitas leidt, zag zijn mooiste politieke dagdroom dichterbij komen
toen Guy Verhofstadt, na zijn defenestratie door de CVP in 1987, even
overwoog om van de PVV de spil te maken van een zogenaamde Forza Flandria.
Dat dat rechtse front er na al die jaren nog altijd niet is, wijten zowel
Bouckaert als Storme aan de overmacht van de Franstaligen in België, aan het
cordon sanitaire, aan de homogeniteit van het linkse blok en de
beginselloosheid van rechtse machtspolitici. Kortom aan zowat alles, behalve
aan de mogelijkheid dat de Vlaamse kiezer er gewoonweg geen pap van lust.
Maar de droom kan niet stuk. De komende maanden organiseert Nova Civitas
opnieuw een lezingenreeks onder de titel: 'Centrumrechtse frontvorming in
Vlaanderen: een bittere noodzaak?'. Van de vier partijen die volgens
Bouckaert kunnen en moeten bijdragen tot zo'n front - CD&V, VLD, N-VA en
Vlaams Blok - nodigde hij telkens een duo uit: een partijman en een
geestesgenoot die dezelfde partij liever in een groter rechts verband ziet.
Voor de VLD was de partijman aanvankelijk Hugo Coveliers, maar toen die
zichzelf bijna uit de partij zette, nodigde Bouckaert dan maar Rik Daems
uit. Coveliers mag nu voor Daems dezelfde rol spelen als Trends-man Frans
Crols voor Blokker Frank Vanhecke. Ooit zagen al die heren in christelijke
vakbondslui à la Jef Houthuys dé sta-in-de-weg voor een verzamelde
rechterzijde, nu is dat - jawel, daar is hij weer - de cafébaas uit Hasselt,
onder de bescherming van een Italiaanse migrant uit Mons. Zo luidt althans
de aanhef van de uitnodiging voor de lezingenreeks: "Steve Stevaert wil zijn
progressieve partij als nooit tevoren op het politieke schaakbord plaatsen.
CD&V noch VLD bieden daar een gepast centrumrechts antwoord op. Niet-links
Vlaanderen staat in de kou. Dreigen we af te glijden naar een rechts
Vlaanderen met enkel linkse politieke vertegenwoordigers?"
U bent er beiden van overtuigd dat de grondstroom in Vlaanderen
conservatief-rechts is. Echt sterk kan dat 'rechts Vlaanderen' toch niet
zijn als het zich altijd weer laat ringeloren door links?
Storme :"Ik ben wel conservatief, niet rechts. Ik heb een hekel aan
totalitarisme, ik wantrouw de overheid en de macht in het bijzonder. Ik
wantrouw grote politieke projecten en ik geloof niet in de maakbaarheid van
de samenleving, maar anders dan een conservatieve liberaal zoals Boudewijn
pleit ik niet enkel voor vrijwillig gekozen verbanden tussen de mensen. Ik
geef wel toe dat conservatieven meestal in centrumrechts een bondgenoot
vinden."
Bouckaert :"Ik denk inderdaad dat de meerderheid van de Vlaamse bevolking
veeleer centrumrechts denkt, terwijl de Belgische regering een van de meest
linkse in heel Europa is. Dat komt door een samenloop van omstandigheden. In
Wallonië zijn eigenlijk alle partijen, inclusief de Mouvement Réformateur
(MR), centrumlinks. De linkse minderheid in Vlaanderen, de SP.A,
collaboreert - excuus voor het beladen woord - met die verpletterende
centrumlinkse meerderheid in Wallonië. Dat onaangename gevoel valt toch niet
te ontkennen, als je ziet hoe het stemrecht voor niet-Europese vreemdelingen
iedereen door de strot wordt geramd tegen een meerderheid van de Vlamingen
in?"
U bent beiden juristen, legalisten ook, nemen we aan. Voor het
migrantenstemrecht is er nu eenmaal een parlementaire meerderheid.
Bouckaert :"Ik ben inderdaad een legalist, en als dat stemrecht wordt
goedgekeurd aanvaard ik het ook als democraat."
Storme :"Maar ik aanvaard niet dat Franstalige dictaat over Vlaanderen."
Bouckaert :"Het zet op lange termijn de werking van het federale België op
de helling. Dat had Achille Van Acker goed bekeken toen er in 1950 een
referendum werd gehouden over de vraag of Leopold III al dan niet terug
mocht keren naar België. Een absolute meerderheid van Vlamingen was daar
voor, een meerderheid van Walen tegen. De meerderheid van de Belgen was dus
voor. Toch zei Van Acker dat Leopold niet kon terugkeren tegen de
meerderheid van een bevolkingsdeel in. De federale logica werd daar
gerespecteerd. Ik vind dat SP.A en MR die reserve ook aan de dag hadden
moeten leggen inzake het migrantenstemrecht."
Storme :"Als men niet in staat is om in beide gemeenschappen een meerderheid
te halen, moet de bevoegdheid gewoon worden overgeheveld naar de
deelstaten."
Bouckaert :"Ik ga daar minder ver in. Ik zie het meer als een regel van
politieke wijsheid, dat je niets bruuskeert waar in een van de beide
landsdelen gewoonweg geen meerderheid voor is. Maar er is nog een tweede
reden waarom de rechtse meerderheid de duimen moet leggen voor een linkse
minderheid, en dat is het compleet opzijschuiven van het Vlaams Blok. Het
hele politieke spel speelt zich af in een spectrum van 80 in plaats van 100
procent van de Vlamingen. Als de linkerzijde 25 procent haalt op een totale
pot van 80 in plaats van 100 maakt dat links automatisch al groter."
Die 80 procent heeft wel in de volle wetenschap op partijen gestemd die
vooraf een coalitie met het Blok uitsloten. En het Blok speelt wél mee in
het parlement, zie de stemming over de kieskringen.
Bouckaert :"Dat klopt deels. Er is nog een derde reden waarom een linkse
minderheid toch de lakens uitdeelt. Tachtig procent van de intellectuelen en
journalisten in Vlaanderen stemt links."
Wij zijn dus zo machtig dat we erin slagen om al die in se rechtse Vlamingen
toch iedere keer weer 'links' te laten stemmen?
Bouckaert :"Wel euh..."
Storme :"(wuift weg) Ik zal u zeggen hoe het zit: datgene wat men links
noemt, is uiteindelijk veel meer een blok dan wat men rechts noemt."
Nochtans zit dat mythische 'links' in uw analyse dan ook verspreid over
Groen!, SP.A, CD&V en VLD.
Storme :"Wat men rechts noemt, is in elk geval een brede waaier die veel
minder monolithisch is dan de linkerzijde. Overal in Europa waar een rechtse
meerderheid is, is die meestal opgesplitst over vrij veel partijen. Alleen
in Duitsland is de CDU erin geslaagd om liberalen, christen-democraten en
conservatieven in één partij samen te brengen."
Als de rechtse onderstroom in Vlaanderen zo sterk is als u beweert, hoe komt
het dan dat alle pogingen om tot een soort Forza Flandria te komen al
anderhalf decennium vruchteloos blijven? En dat het zelfs niet lukte in
1999, toen de grootste linkse partij in Vlaanderen ocharme 15 procent groot
was?
Bouckaert :"Het is een minderheid die in de praktijk veel macht uitoefent.
Ik moet toegeven dat ik niet denk dat er een verpletterende rechtse
meerderheid is in Vlaanderen. Maar de huidige structurering van de politieke
markt is niet gezond. We moeten naar een moderner systeem waarbij je een
grote centrumrechtse en een grote centrumlinkse partij krijgt. De SP.A is op
de goede weg. In zo'n constellatie zie ik ongeveer de helft van de VLD naar
de sociaal-democratie overstappen. Veel VLD'er zijn geen echte liberalen,
maar veeleer sociaal-democraten - weliswaar met iets meer oog voor de noden
van het bedrijfsleven dan partijsocialisten."
Zijn Guy Verhofstadt, Karel De Gucht en Patrick Dewael sociaal-democraten?
Bouckaert :"Dat moet u eens aan hen vragen."
Behoren ze volgens u bij de helft van de VLD die bij een hergroepering in
een tweestromenland naar het kamp van de sociaal-democraten overstapt?
Bouckaert :"Ik denk het wel. En hetzelfde geldt voor de helft van CD&V."
Dus is links in Vlaanderen toch niet zo minoritair als u het graag
voorstelt.
Bouckaert :"Ik denk dat het ongeveer fiftyfifty is. Kameraad Steve Stevaert
heeft geen ongelijk als hij zegt dat een massa mensen in Vlaanderen
socialist is zonder het zelf te beseffen. Een moderne sociaal-democraat à la
Frank Vandenbroucke heeft volgens mij inderdaad een potentieel van zo'n 40
procent. Ik denk dat er ongeveer een even groot blok te verzamelen moet zijn
rond enkele centrumrechtse ideeën: mensen die zoals ikzelf grosso modo voor
de vrijemarkteconomie en een sterk afgeslankte staat zijn, met een sterke
nadruk op het gezin en de integratie van migranten, pro Navo en binnen
Europa voor meer macht voor zelfstandiger regio's."
Als die groep zo sterk is, is het toch verwonderlijk dat de enige politici
die je nu en dan hardop hoort dromen van zo'n rechts-conservatieve bundeling
van de krachten doorgaans zonderlingen in hun eigen partij zijn? Hebt u
enige affiniteit met een Ward Beysen of een Johan Weyts?
Bouckaert :"(aarzelt) Ik heb er sympathie voor, maar het zijn, euh,
inderdaad niet de zwaargewichten. Die zitten op dit moment vast in de
huidige politieke constellatie."
Storme :"Die constellatie maakt een machtswissel ten gronde onmogelijk."
Zou het niet zo kunnen zijn dat die 'zwaargewichten' uit overtuiging niets
zien in uw rechts blok?
Bouckaert :"Guy Verhofstadt stelt zich linkser op dan hij is, door de macht.
Door de Belgische politieke constellatie waarin hij zit."
Verhofstadt heeft omstreeks 1990 zeer kort geflirt met de gedachte van een
Forza Flandria. Toen hij het geweer van schouder veranderde en koos voor een
meer progressieve koers, zat hij nog in de oppositie. Dus met machtsdeelname
of concessies aan de PS zal het wel niets te maken hebben gehad. Nogmaals,
misschien wenst hij uw rechts Vlaanderen gewoon niet?
Bouckaert :"Ach, de omslag is er natuurlijk gekomen na de verkiezingen van
1995. De VLD had tot dan een zeer goed klassiek liberaal programma, ook voor
de sociale zekerheid. We hebben door de heel handige electorale campagne van
Louis Tobback toen - 'Uw sociale zekerheid' - de verkiezingen niet gewonnen
zoals we ze gewonnen zouden moeten hebben. Toen heeft de elite van de VLD
beslist om de scherpe kanten van het programma weg te moffelen."
"En in 1999 hebben ze en stoemelings gewonnen. Ze dachten dat de CVP de
sterkste zou blijven en dat er een oranje-blauwe regering uit de bus zou
komen. Wij, van Nova Civitas, zeggen vandaag: VLD, keer terug naar uw roots.
Werk aan een verruiming, aan een centrumrechtse partij die in staat moet
zijn om op langere termijn de rechterzijde van CD&V, een pak van het Blok en
de N-VA aan te trekken."
De politici die nu de lakens uitdelen in de VLD verraden volgens u dus hun
partij?
Bouckaert :"Dat is een zwaar woord. Die mensen denken aan hun postje, hé.
Verhofstadt was in 1999 zesenveertig jaar en dacht: als ik me hard blijf
opstellen, komt mijn tijd misschien nooit meer. Het is menselijk, je ziet
het bij alle politici. Wat ik spijtig vind, is dat er in de VLD geen
tegenmachten bestaan. Het is niet pretentieus bedoeld, maar er zijn te
weinig public intellectuals zoals Matthias en ikzelf. Er zijn veel te weinig
mensen in de VLD die durven recht te staan en met enig gezag kunnen zeggen:
Verhofstadt, u dwaalt!"
Met permissie, maar wie is Boudewijn Bouckaert? Ook al is de huidige koers
van de VLD ideologisch niet liberaal naar uw zin, het heeft de partij geen
windeieren gelegd.
Bouckaert :"Dat is juist. Hoewel, van 20 naar 24 procent is nu ook de wereld
niet . En de VLD heeft er een hoge prijs voor betaald. We hebben enorm veel
mensen binnen moeten pakken. Ideologisch is de VLD een konijnenkot. Van een
Hugo Coveliers tot een Patrik Vankrunkelsven, die met extreem-linkse
manifestanten over het hek van Kleine Brogel klautert. Maar ik moet
toegeven, voorlopig lukt het nog altijd. Toch vind ik het niet de goede
richting omdat het een abnormaal versplinterde situatie in het Vlaamse
politieke landschap teweegbrengt. Bovendien verzwakt het ook de positie van
Vlaanderen."
Storme :"De Belgische machtsstructuren zijn nog altijd zeer sterk."
Ziedaar de ultieme verklaring!
Storme :"Maar het ís zo. Als de politieke situatie in Vlaanderen niet zo
gebonden was aan het zuiden van het land, kreeg je een heel ander
landschap."
Hoe ver bent u bereid te gaan om van dat Franstalige juk af te geraken? Onafhankelijkheid lijkt ons in uw geval een
consequente keuze.
Storme :"Och, de grens tussen confederalisme en onafhankelijkheid is veel
dunner dan die tussen federalisme en confederalisme."
Hoe dan ook, u wilt een radicale stap verder. Daarvoor vindt u in Vlaanderen
maar één bondgenoot en dat is het Vlaams Blok.
Bouckaert :"CD&V en VLD zijn ook voor confederalisme. Het staat toch in hun
partijprogramma."
Storme :"Natuurlijk is er een meerderheid voor, maar machtspolitiek belet
verschillende partijen om door te zetten."
In Wallonië is er géén meerderheid voor. Moet hier dan niet de 'regel van de
politieke wijsheid' gelden om het niet door de strot te duwen van een
landsgedeelte dat het niet wil?
Storme :"Elke politieke en intellectuele actie heeft de bedoeling om zaken
te veranderen. Bekijk het historisch: het is altijd in stappen gegaan."
Bouckaert :"België heeft nog nooit in zijn geschiedenis revolutionaire
omslagen meegemaakt. De hele evolutie is er een van geleidelijkheid. Eind
negentiende eeuw was België een ultraliberaal land. In de jaren vijftig kwam
men tot de vaststelling dat het stap per stap geëvolueerd was naar een
sociaal-democratie, zonder dat er ooit een machtsgreep van
sociaal-democraten geweest is. Ook de Belgische staatkundige structuur zal
zo verder evolueren. Ik denk niet dat er ooit een grande soirée komt die het
confederalisme of de onafhankelijkheid zal invoeren."
Storme :"Misschien wel, misschien niet."
Vindt u het wenselijk dat het er komt? En indien er via het Vlaams Blok een
koevoet gebruikt kan worden, neemt u die dan aan?
Storme :"Ik ben geen revolutionair. Als CD&V en VLD hun programma
daadwerkelijk uitvoeren, hebben we het Blok niet nodig. Ik vind wel dat de
bewuste Vlamingen klaar moeten staan indien zich een uitgelezen kans
voordoet om het te realiseren. Maar ik ben niet voor een
verrottingsstrategie waarbij je alle kleine stapjes in de goede richting zou
tegenhouden omdat straks de big bang komt."
Bouckaert :"In het verleden zijn staatshervormingen er gekomen omdat het
Belgische systeem van twee kanten onder druk kwam te staan, af en toe met
forcing van de ene kant om de andere kant van het eigenbelang te overtuigen.
Vlaanderen wilde minder België om zijn taal en cultuur te beschermen,
Wallonië om economisch meer zijn gang te kunnen gaan. Als partijvoorzitter
van de VLD zou ik vandaag ook een forcing proberen. Ik zou met mijn collega
van CD&V een pact sluiten: we stappen niet in de federale regering zonder
een splitsing van een deel van de sociale zekerheid, het spoor en nog wat
zaken. Ik begrijp de afweging van Verhofstadt wel. Hij is bang voor een
implosie van het regime, het land moet toch bestuurd worden, nietwaar? Hij
bedoelt: het land moet toch door mij bestuurd worden, maar goed."
Neemt u er het maatschappelijke programma van het Vlaams Blok voor
Vlaanderen bij, als u samen met hen de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij
kunt brengen?
Storme :"Die partij heeft een aantal fenomenen die mij niet zinnen, maar dat
geldt voor andere partijen evenzeer."
Bouckaert :"Zou onze democratie eronder lijden mocht het Blok een deel van
zijn programma in een coalitie kunnen uitvoeren? Nee. Kijk maar naar
Zwitserland en Oostenrijk. Philip Dewinter verwoordt de dingen soms nog
altijd vrij radicaal, maar strikt genomen zegt hij niets wat niet zou passen
binnen een breed democratisch spectrum. Het zeventigpuntenplan staat niet
meer in hun partijprogramma. Dat overtuigt me nog altijd onvoldoende, maar
een democratie moet dat kunnen incorporeren."
Storme :"Zoals ook met de communisten is gebeurd."
Met het Comité tegen het migrantenstemrecht lijkt het omgekeerde aan de
gang: het Blok probeert conservatieven uit andere partijen te incorporeren.
Storme :"Als jullie voortdurend zeggen dat dit Comité een louter
Blok-initiatief is, wordt het dat ook. Dat is een self-fulfilling prophecy."
Bouckaert :"Anders dan Matthias zou ik er mij niet achter geschaard hebben.
Maar met name de VLD heeft het Blok dan ook alle kansen gegeven om te
scoren. Mijn partij is tegen het stemrecht, een standpunt dat de meerderheid
van de Vlamingen deelt, maar we hebben nagelaten om dan maar rond onszelf
een momentum te creëren."
Storme :"Ik steun dat Comité om uiting te geven aan mijn ergernis dat er
meer en meer wetten door het Belgische parlement worden gejaagd zonder dat
er in Vlaanderen een meerderheid voor is. Eerlijk gezegd, het
migrantenstemrecht is daar voor mij slechts een symbooldossier in. Het baart
mij op zich niet de meeste zorgen. Maar ik vind dat intellectuelen in
Vlaanderen hun nek maar eens moeten uitsteken om de Vlaamse minorisering aan
de kaak te stellen. En als dat moet gebeuren..."
Door mee op te draven in een nummertje van het Vlaams Blok?
Storme :"... door symbolische daden te stellen die inderdaad het cordon
sanitaire doorbreken, dan moet dat maar. Als de andere Vlaamse partijen het
wijzer aanpakten, was dat niet nodig. Ik heb misschien de totaal naïeve
illusie dat een aantal mensen buiten die partij die minorisering binnen
België ook wel zien, mensen die intellectueel op een totaal andere manier
denken. Want ja, ik denk totaal anders dan het Vlaams Blok, maar dat gelooft
u niet, want voor u ben ik hoe dan ook een extreem-rechtse figuur."
Bouckaert :"(gniffelt) Ik vind dat je nog lang op je tanden hebt gebeten,
Matthias."
Storme :"Het is toch waar, ik hoor het tussen de regels door. Ik ben geen
man van grote slogans, wel van nuances en intellectuele eerlijkheid. Het
populisme is mij vreemd. Het heeft misschien zijn democratische nut als
uitlaatklep, maar ik sta er bijzonder terughoudend tegenover."
Blijkbaar toch ook niet zo terughoudend dat het u belet om samen met
populisten de zogenaamde overmacht van de Franstaligen in België aan te
klagen. Kent u in de Belgische politiek iemand die populistischer is dan het
Vlaams Blok? U bent advocaat van Doel 2020. U weet dat het Blok in
havenkringen voor de havenexpansie is, en aan de andere kant van de Schelde
tegen?
Bouckaert :"Dat is zo, Matthias. En zo kun je tientallen voorbeelden geven.
Bij het VEV roepen ze: leve het vrije, Vlaamse ondernemerschap! En als
Europa de havenarbeid probeert te liberaliseren, roepen ze zij aan zij met
het ABVV: handen af van de Vlaamse dokwerkers! Dat kunnen ze alleen maar
omdat ze in de oppositie zitten en nooit verantwoording moeten afleggen."
Storme :"Ze zijn het er intern niet over eens."
Ze lijken het er anders intern wel over eens dat ze overal en op elke plek
de wind moeten volgen om zoveel mogelijk mensen aan hun kant te krijgen.
Storme :"Daar hebt u een punt. Als er één zaak is, enfin, er zijn er meer,
die ik niet aan het Blok waardeer, is het dat ze iedereen gelijk geven. Maar
daarmee vertalen ze, weliswaar in de verkeerde richting, die
individualistische onderstroom in Vlaanderen. Een van de meest asociale
aspecten van het Blok is dat het mee de mentaliteit versterkt van 'de klager
heeft altijd gelijk'. Maar daarin zijn ze geen groter gevaar voor de
burgerlijke samenleving dan andere partijen, en dan vooral de PS. Ook de
antidiscriminatiewetten werken mee aan de fragmentering van de maatschappij.
Ze stoppen iedereen in een hokje. Het grootste gevaar voor de democratie
vandaag is de manier waarop andere partijen dan het Vlaams Blok de
fundamentele vrijheden van mensen beknotten."
Het Vlaams Blok is voor allochtonen geen gevaar?
Storme :"Ik betwijfel dat. Voor bepaalde categorieën van allochtonen is het
Vlaams Blok misschien een probleem, maar geen gevaar. Je kunt niet zeggen
dat het gevoerde integratiebeleid van niet-Blok-partijen de problemen heeft
opgelost."
U stelt het voor alsof wie het Blok afwijst, automatisch alles goed vindt
wat van alle andere partijen komt.
Storme :"Maar u creëert zelf voortdurend die polarisatie door het te hebben
over democraten en niet-democraten."
In uw kijk op de Belgische politiek lijken er soms ook maar twee soorten
mensen rond te lopen: PS'ers en niet-PS'ers.
Storme :"Nee, ik kijk naar de realiteit. Sommige voorstellen van de PS zijn
een gevaar voor de democratie."
Het is geen goede zaak voor de democratie als discriminatie beteugeld wordt?
Storme :"Hoe meer rechten je creëert, hoe meer de echt fundamentele mensenrechten zoals de vrijheid van meningsuiting in de verdrukking komen. Met de
antidiscriminatiewet geef je aan burgers claims tegenover hun medeburgers.
Nu kan elke burger zijn medeburger voor de rechter slepen: 'Ik krijg niet
waar ik recht op heb, u discrimineert mij'. Dat vernietigt de vrijheid in
een burgerlijke samenleving."
Een antidiscriminatiewet wil verhinderen dat de vrijheid van de ene die van
de andere vernietigt.
Storme :"De essentie van vrijheid is discriminatie. Alles wat het leven
zinvol en belangrijk maakt, berust in essentie op discriminatie:
vriendschap, trouw, liefde... Daar maak je keuzes waarvoor je geen
verantwoording verschuldigd bent."
We hebben het niet over wie je wel of niet tot je vriendenkring toelaat. Mag
een bedrijf volgens u aan een uitzendkantoor zeggen: 'Stuur ons geen
vreemdelingen'?
Bouckaert :"Ik vind het laakbaar, maar ik vind absoluut niet dat de overheid
daartegen moet optreden. Als zo'n bedrijf dat doet, snijdt het in zijn eigen
vlees. Ik ga ervan uit dat talenten zoals werklust vrij toevallig verspreid
zijn over rassen en geslachten."
Storme :"De overheid mag niet discrimineren, want zij heeft een monopolie.
De keerzijde daarvan is dat ze een strikte verplichting tot gelijke
behandeling van iedere burger heeft. Maar iemand die gewoon een van de vele
spelers is in de burgerlijke samenleving of op de markt heeft die
verplichting niet. Rechtsregels moeten door iedereen worden toegepast, over
moraliteit kun je van mening verschillen. Iets opleggen waarover
verschillende meningen bestaan, betekent dat je één moraal oplegt aan mensen
die er andere ideeën op na houden."
Maar het gaat niet over meningen opleggen, wel over het uitsluiten of
achterstellen van mensen op basis van afkomst, uiterlijk of geslacht,
kenmerken waar je als individu geen vrije keuze over hebt.
Bouckaert :"Integratie kun je niet juridiseren. Je moet het via de weg van
de vrijwillige actie doen, via voorlichting en overtuiging en eventueel met
collectieve afspraken. Ik ben een klassieke liberaal. De samenleving moet
vooral stoelen op individuele rechten en vrijheden, en de coöperatie tussen
mensen moet op basis van vrijwilligheid verlopen. En ik ben conservatief in
de zin dat ik vind dat die waarden moeten worden beschut tegen mechanismen
van social engineering."
Storme :"Als mensen niet aan de bak komen door vooroordelen die objectief
niet correct zijn, dan gooit een bedrijf inderdaad zijn eigen ruiten in. En
als het om objectieve gegevens gaat waar men geen schuld aan heeft, dan is
het aan de staat om mensen te compenseren voor hun achterstelling."
Bouckaert :"Dat doe je niet door een antidiscriminatiewet, maar door
minimuminkomens en zo meer."
Dus de staat moet de prijs betalen voor de vrijheid van bedrijven en andere
organisaties om te discrimineren?
Storme :"Maar wij zijn de staat. We betalen belastingen, we dragen bij tot
de sociale zekerheid. En u zult mij nooit betrappen op pleidooien voor
minder sociale zekerheid."
Bouckaert :"(lacht) Mij wel, maar goed, ik vind dat je inderdaad niet kunt
dulden dat bepaalde groepen zwaar gemarginaliseerd worden. Mensen kunnen
pech hebben en in een moeras verzeild raken. Ten tweede is het ook voor de
burgerij, om het zo te zeggen, niet verstandig om grote groepen mensen te
marginaliseren."
In welke zin tast een antidiscriminatiewet uw vrijheid aan?
Storme :"Het druist in tegen het recht op vereniging."
Bouckaert :"De loge discrimineert op basis van geslacht. Dat is nu net de
meerwaarde van zo'n vereniging, dat je daar eens kunt vergaderen zonder
vrouwen. U mag dat achterlijk vinden, maar dat moet mogelijk zijn in een
vrije samenleving."
Storme :"Het is een wetgeving die in het nadeel van alle groepen speelt. Dan
is ook een exclusief Marokkaanse vereniging verboden, net als een
organisatie die de deuren expliciet sluit voor mensen wier ouders niet
Vlaams zijn. In de mate dat je in de burgerlijke samenleving het recht op
discriminatie erkent, erken je ook verscheidenheid. Het zal u verbazen, maar
ik ben veel meer geïnteresseerd in vreemde culturen dan al de mensen die
zogezegd het multiculturele bevorderen. Ik probeer me als conservatief en
als anti-universalist juist in te leven in andere culturen en te begrijpen
waarom mensen anders denken.
"Ik tracht ook begrip te hebben voor het islamitische denken en de waarde
ervan in te zien, maar ik heb wel ernstige twijfels over het toelaten van
bepaalde zaken uit die cultuur op ons territorium. Op een territorium moet
je uniforme regels hebben, die voor iedereen gelijk zijn, een minimale
monoculturele sokkel. Dat wil niet zeggen dat ik geen begrip kan hebben voor
afwijkende regels. Alleen kun je de democratie en de burgerlijke samenleving
niet laten functioneren door iedereen volgens zijn eigen wet te laten leven
op hetzelfde grondgebied. Maar ik vind helemaal niet, en daarin verschil ik
grondig van mening met de neoconservatieven, dat we absoluut al onze waarden
aan de hele wereld moeten opleggen en daarvoor oorlog moeten gaan voeren."
Moet de overheid optreden tegen een dancinguitbater die Marokkanen weigert?
Bouckaert :"Ik vind dat niet netjes, maar ik zou het niet bestraffen. Wist u
trouwens dat allochtonen niet zozeer om racistische motieven de toegang
ontzegd wordt tot dancings en dergelijke gelegenheden, maar wel omdat ze de
genderbalans scheeftrekken? Zij brengen hun meisjes niet mee. En dat moet op
zulke plekken een beetje in evenwicht zijn om er een leuke dynamiek in te
houden. Dat vertellen mijn zonen mij, die helaas in de dancingfase zitten,
meer dan mij lief is."
We hebben al minder doorzichtige alibi's gehoord om mensen met een andere
huidskleur de deur te wijzen.
Dit zijn dus zeer verhelderende standpunten... maar of wij ons daar kunnen in vinden is natuurlijk een andere zaak... *GRIJNS*
...
Morgen : ...Boudewijn Bouckaert even toegelicht...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Vandaag gaan we verder met het ietsje groffere werk... Namelijk, het her & der nagaan, uitdiepen & uitpluizen van het achterliggende politieke gedachtengoed. Datgene wat er achter deze partij schuil gaat & waar deze partij voor staat.
Heeft de ″Kleine Man″ in het straatbeeld, de ″Jan & Mie Modaal″ dan zoveel baat bij een een partij als de LDD ?!...
...& Vooral, gaat het er ècht met deze partij voor iedereen er zoveel beter op vooruit gaan ?!... Of geldt dat slechts voor enkelen & "wie" wordt er in dat geval beter van... & nog belangrijker, wie zal weer eens de bonen vreten als deze partij aan de macht komt ?!...
...Wat met het programma van LDD ?!... Laten we even naar een promotiefilmpje kijken
"LDD Programmacongres " duur : 10:19 minuten ...
...
Op de site van de Linkse Socialistische Partij vonden we volgende commentaar & uitleg over enkele programmapunten van de LDD & we citeren deze tekst eventjes integraal...
...
donderdag 24 mei 2007
LDD: asocialer dan de liberalen, liberaler dan de sociaal-democraten
De Lijst-Dedecker stelt zichzelf voor als een mogelijk alternatief op de traditionele partijen. In feite krijgen we met Dedecker meer van hetzelfde: een neoliberaal besparingsbeleid gericht tegen de werkenden en hun gezinnen. Het is geen toeval dat Dedecker zelf jarenlang bij de VLD zat en zich aangetrokken voelde tot de N-VA. In de campagne van LDD domineert de persoon Dedecker.
Geert Cool, eerste opvolger op de Senaatslijst
De Lijst-Dedecker staat garant voor een uitgesproken neoliberaal programma dat gericht is tegen de belangen van de werkenden, werklozen, gepensioneerden,... Een beperkt overzichtje.
Ook voor LDD ging het Generatiepact niet ver genoeg. De partij wil dat voor het brugpensioen eerst de minimumleeftijd wordt verhoogd om nadien zelfs te worden afgeschaft. Een volledig pensioen kan pas na 40 jaar werken, met een aanpassing van dat cijfer naarmate de gemiddelde levensduur toeneemt.
De lijst van de Oostendse brulboei wil de werkloosheidsuitkering in de tijd beperken (tot 38 maanden) omdat dit volgens deze partij de enige methode is om de werklozen aan het werk te krijgen. Op het vlak van werkloosheidsuitkeringen wil de partij zowat de helft van het huidige budget zien verdwijnen.
Voor een graaitaks moet je zeker niet bij Dedecker zijn. Zijn partij verzet zich zelfs tegen een belasting op winsten vanop de beurs. Daarnaast wil de partij extra cadeaus voor het patronaat in de vorm van lastenverlagingen.
De sociale zekerheid moet worden afgebouwd voor de LDD. De middelen voor de sociale zekerheid moeten voor de partij niet zozeer uit arbeid komen, maar door indirecte belastingen. Dat zou uiteraard vooral interessant zijn voor het patronaat. Maar er zouden bovendien minder middelen zijn: besparen op de sociale zekerheid is dus gegarandeerd!
Privatiseringen zijn ook gegarandeerd met LDD. Zo moeten het openbaar vervoer en ook De Post (volledig) geprivatiseerd worden.Voorzien in openbaar vervoer is geen kerntaak van de overheid. Dedecker is als snelheidsduivel natuurlijk niet enthousiast over openbaar vervoer. Er is overigens niet veel dat als kerntaak van de overheid wordt gezien in LDD-kringen: Een aantal taken behoren altijd tot deze van de overheid, zoals de bescherming van de openbare orde en de veiligheid.
De voorstellen van de Lijst-Dedecker vormen een doortrekking van het neoliberale beleid dat vandaag reeds wordt gevoerd. Het sluit aan bij wat onder meer de VLD wil en verschilt amper van de programmas van andere neoliberale partijen zoals N-VA, CD&V of SP.a. Alleen doet Dedecker er steeds nog een schepje bovenop: nog net iets liberaler, net iets asocialer,...
...We hebben ons beperkt tot het vetjes afdrukken in 't rood & al dan niet onderlijnd... Gewoon een kwestie van de zaken wat duidelijk te stellen !! Nog enige verdere comment geven van onze kant, lijkt ons dan ook duidelijk overbodig. We zouden ons Jan & Mieke Modaal die hard & noest moet werken voor z'n centjes toch willen aanraden deze tekst toch meermaals eens bevattelijk te lezen & dus ook eens zéér goed na te denken vooraleer ze hun stem op deze partij uitbrengen !! Tenzij u ergens leest dat u als "Kleine Man" in de straat hier beter van wordt ?!... Wij vinden daar nergens iets over terug !!
...
Laten we dus eventjes dieper gaan graven, naar dat Rechtse Front, de Forza Flandria die we gisteren vernoemd hebben ...& We beginnen vandaag onze zoektocht bij de zo ~door de rechtse rakkertjes~ alom gehate krant De Morgen & we publiceren het ganse artikel maar meteen integraal...
...
De Gedachte
Tussenstand: Forza Flandria, of de zorg voor een frisse adem
Het leek een eendagsvlieg: VB-voorzitter Bruno Valkeniers die Lijst Dedecker met het aanbod verblijdt in een Forza Flandriakartel naar de kiezer te stappen. Dedecker zei neen (zij het, voor de goede verstaander, na enig nadenken) en daarmee lijkt dat plan dood en begraven. Voor de eerste en de laatste keer zullen we in deze kolommen Valkeniers gelijk geven bij zijn wat wanhopige verzuchting: "Het is met de Forza Flandria zoals met de 'progressieve frontvorming': hoe meer erover gepraat wordt, hoe verder weg het lijkt."
Gratis, zelfs haast onbetaalbare reclame voor Lijst Dedecker, die nu dankzij zijn grootste electorale rivaal aan de radicaal rechtse kant het aura krijgt van 'winnende coming man'. Gigantische averij en gezichtsverlies voor het VB (naar zijn kiezers) en Bruno Valkeniers (naar het kader van zijn eigen partij). Alle slechts lijkt herbevestigd: het momentum van het VB is voorbij, de twijfel sluipt in eigen rangen, ze moeten trucs als kartels uitvinden om de nakende electorale afstraffing (die ze blijkbaar zelf verwachten) te verdoezelen.
In 2004 stond het VB op het zenit van zijn electorale aantrekkingskracht, toen het eigenlijk de grootste Vlaamse partij was (alleen het Vlaams kartel was een tikje groter, maar dat was dan ook een verbond van twee partijen). In 2006 gaf Patrick Janssens Dewinter zijn eerste oplawaai, en nu zou godbetert Jean-Marie Dedecker het VB de genadeslag toebrengen. Uitgerekend Dedecker, de man die een levenslange vete met Verhofstadt en De Gucht kreeg door zijn aanhoudende oppositie over het cordon sanitaire: ook de recente politieke geschiedenis is grillig en zet zich via redelijk onvoorspelbare meanders verder.
Kortom, die 'Forza Flandria'-zaak is dus afgehandeld? Toch niet. Zij het niet nu, en niet zoals Bruno Valkeniers zich dat vandaag inbeeldt. Het model van Forza Flandria zal niet afsterven, omdat het intellectueel en politiek net zo aantrekkelijk is als dat van progressieve frontvorming (en om dezelfde reden is het zo moeilijk voor elkaar te krijgen: omdat het praktisch en (klein)-menselijk zo moeilijk te organiseren valt).
Alleen kent Bruno Valkeniers zijn klassiekers niet. Wie Forza Flandria wil kopiëren, heeft het best enige kennis van het origineel. Van Italië dus, waar Silvio Berlusconi met Forza Italia nu al jarenlang de belangrijkste factor in de sowieso zeer instabiele politiek is, maar tegelijk ook een van de minst voorspelbare.
Heeft Forza Italia gelijkenissen met het VB? Niet echt. Als er één partij in haar geschiedenis en opstellingen gelijkenissen kan vertonen met het VB, is dat de Alleanza Nazionale van Gianfranco Fini. Die partij ontstond in 1948 als Movimento Sociale Italiano (MSI), de openlijke erfgenaam van het fascisme. Er zijn gelijkenissen, naast belangrijke verschillen, tussen de MSI en de vroege Volksunie. Ook dat was de partij van vooral voormalige 'zwarten'; zeker in de beginjaren waren veel VU'ers voormalige leden of sympathisanten van Nieuwe Ordepartij VNV geweest. En net zoals Fini nooit heeft weggestoken dat zijn partij historische banden heeft met Mussolini, erkende Philip Dewinter een paar jaar terug dat het VB een erfgenaam is van het VNV van Staf De Clercq.
En Bruno Valkeniers is absoluut geen Vlaamse Berlusconi, maar heeft wel Fini-achtige trekjes. Ook die ziet eruit als een beschaafd man. Valkeniers heeft een verleden in het NSV, Fini was de jongerenvoorzitter van MSI. En Fini heeft zijn partij omgevormd. Hij was het die het MSI-verleden transformeerde tot Alleanza Nationale. De politieke opgave toen was vooral de discontinuïteit in de verf te zetten, komaf te maken met het fascisme als ideologie - al bleven er wel restanten.
Dat is een beetje de taak waarvoor Bruno Valkeniers nu staat bij het Vlaams Belang. Tot het Vlaams Blok zich na zijn veroordeling in 2004 transformeerde tot Vlaams Belang, ging het enkel om een naamsverandering. De partijleiding deed er alles aan om de continuïteit te beklemtonen. Frank Vanhecke zei toen dat "in hoofde van de partijtop niets was veranderd, dat hij er niet aan dacht om zich te excuseren of wat dan ook te herroepen". Dezelfde afkorting, dezelfde huisstijl, dezelfde kopstukken, en Gerolf Annemans die kwam verklaren dat het nieuwe VB "nog voldoende vuil moet zijn om aantrekkelijk te blijven voor het volk".
Het moet zijn dat Philip Dewinter iets verstandiger is dan een paar van zijn partijgenoten, want hij zag als een van de eersten in dat het tijd werd van koers te veranderen. Of tenminste van stijl: "het woord Ali Baba's zal ik niet meer gebruiken". Maar zelfs van inhoud indien dat nodig is om de macht te grijpen: "Als men het mij vandaag zou vragen, zou ik het 70-puntenprogramma niet meer kunnen of willen schrijven", zei hij al in 2003.
Dat is de operatie die Bruno Valkeniers blijkbaar aan het begeleiden is. Om met wie samen te gaan? Laten we de Italiaanse vergelijking even doortrekken. Als Valkeniers de evenknie is van Fini en het VB die van de Alleanza Nazionale, dan is de N-VA natuurlijk de Lega Nord van Vlaanderen. Maar de Vlaamse Umberto Bossi (een rol waarvoor Geert Bourgeois beter getypecast lijkt dan Bart De Wever) heeft alleszins tot de volgende verkiezing zijn kar gehecht aan CD&V en doet voorlopig dus niet mee - uitgerekend in het ooit zo katholieke Italië bestaat de christendemocratie niet meer.
Maar wie zit dan in de rol van Forza Flandria? Tussen haakjes: in goed Italiaans zou dat 'Forza Fiandre' zijn, maar in een land waar politici en journalisten ongegeneerd spreken over 'Pax Media' maalt men niet om een verbastering meer of minder.
Die rol komt eigenlijk alleen de derde speler toe op de Vlaams-nationalistische en radicaal-rechtse hoek: Jean-Marie Dedecker, van de gelijknamige partij. Natuurlijk zijn er verschilpunten te over op te sommen tussen Dedecker en Berlusconi. Te beginnen met de omvang van het kapitaal van de tweede, om maar iets te zeggen.
Maar tweemaal gaat het om BV's die pas op latere leeftijd voor politiek kozen. Die eerst landelijke bekendheid, zo niet populariteit genoten via de sport - Dedecker als judocoach, Berlusconi als eigenaar maar ook redder van AC Milan, een voetbalclub die op zijn retour was en pas sinds Berlusconi's intrede echt succesrijk werd. Hun politieke opstelling ligt ook dicht bij elkaar. In zijn magistrale Berlusconibiografie The Sack of Rome legt de Amerikaanse journalist Joachim Stille uit hoe essentieel het antimarxisme en het antisocialisme zijn in het denken van Silvio Berlusconi. Wie Jean-Marie Dedecker of naaste raadgevers als Boudewijn Bouckaert een beetje kent, weet dat zij onvermoeide antisocialisten zijn, een essentieel element in hun in uiterst liberale, zo niet libertaire programma.
Toen Berlusconi in de politiek ging, was zijn centrale boodschap: "Genoeg van de oude politiek. Wij willen een andere, nieuwe en eerlijke politiek. Wij zijn het Italië dat redt, niet het Italië dat steelt. Wij zijn het Italië van de respectabele mensen tegen het Italië van de oude partijen."
Het is een discours van veiligheid en fatsoen dat ook Lijst Dedecker voert. Hier geen achterban die deels uit skins bestaat, zoals bij het VB. In Antwerpse wijken als die rond het Sint-Jansplein heeft het VB ook een working class hero-gehalte. Dedecker, zelf een voormalig kantoorhouder bij een bank, is veel meer de man van de middenklasse. Hier geen heimwee naar een programma met ranzige kantjes en politici met vuile uitschuivers, die Gerolf Annemans zo essentieel achtte. Lieve Van Ermen (arts), Jürgen Verstrepen (mediaman), Mimount Bousakla (ex-bankbediende), ex-VLD'ers als Stef Goris en Peter Reekmans, het is keurigheid alom.
Ze zouden allemaal moeiteloos de electorale richtlijnen van Berlusconi voor zijn eigen troepen kunnen onderschrijven. Die waren niet echt ideologisch, maar luidden zo: "Zorg voor een frisse adem. Zorg ervoor dat je altijd een zakdoek bij je hebt om je handen af te drogen. Als je een openbaar toilet gebruikt en het is vies, maak het dan schoon, anders denken de mensen die na je komen dat jij het hebt bevuild." Maar ook: "Onthoud dat herhaling altijd werkt. Herhaal steeds dezelfde toespraak. De mensen die je op televisie zien hebben gemiddeld alleen hun middelbare school afgemaakt en waren wellicht niet de beste van de klas."
Versta: je kunt wel 'Forza Flandria' heten, maar mekker niet van het begin tot eind over de splitsing van B-H-V, praat over tastbare zaken. Net zoals die merkwaardige persmededeling van LDD vorige week, heel rustig, zelfs zakelijk van toon, over wat nodig was om de visserij te redden. Wij begrepen niets van de daarin beschreven technieken, maar de reders en vissers tot wie Dedecker zich richtte des te meer. Dat is Jean-Marie Dedecker ook wel: een visser van sympathie, en van stemmen.
Of er ooit een Forza Flandria komt, is lang niet zeker, maar als er een komt zal het de volgende jaren wellicht niet zonder LDD zijn. Zelfs bij het VB lijken ze dat te beseffen. En laten we het Italiaanse voorbeeld nog even doortrekken. Bij de jongste verkiezingen was er ook geen Forza Italia of Alleanza Nazionale meer. Beide waren samengegaan tot 'Il Popolo della Libertà', 'Het Volk van de Vrijheid'. Dat klinkt al zeer liberaal. Boudewijn Bouckaert wrijft nu al in zijn handen, en wie weet Bruno Valkeniers ook.
...Wat vindt trouwens iemand als Filip Dewinter van iemand als Jean-Marie Dedecker ?!...
"Actua-Exclusief: Filip Dewinter over Jean-Marie Dedecker" duur : 12:56 minuten TV-uitzending - eind 2006
...
Op de site van het Anti-Fascistisch Front vonden we dan weer een zeer mooie bijdrage over Jean-Marie Dedecker & zijn LDD, een bijdrage die zij zelf haalden bij ene Luc Sanders en we citeren even :
"Luk Sanders schreef een lezenswaardige bijdrage over de Lijst Dedecker voor het in juni te verschijnen boek Politieke ideologieën in Vlaanderen, bijdrage die donderdag als opiniebijdrage verscheen in De Standaard. We focussen in het deel dat we hier overnemen op de gelijkenissen en verschillen met het VB."
...& wij voegen daar meteen de uitstekende bijdrage aan toe :
Luk Sanders: Toen Karel Dillen destijds benoemd werd tot 'voorzitter voor het leven' van het Vlaams Blok was het parlement te klein. 'Ondemocratisch!' werd overal terecht gescandeerd, want een volwaardige democratie calculeert individueel menselijk falen in. Gegarandeerde macht corrumpeert en daarom moeten elites elkaar afwisselen, willen ze democratisch zijn. Maar is het voorzitterschap van Jean-Marie Dedecker democratischer? Uiteindelijk gaf Dillen de fakkel door aan Frank Vanhecke en een jaar later was Dillen vergeten. Zijn overlijden haalde amper het nieuws, ook al was zijn partij toen op een hoogtepunt. Maar door een partij op te richten die je eigen naam draagt, ben je sowieso de feitelijke voorzitter voor het leven. Jean-Marie geniet wel verzachtende omstandigheden; hij had namelijk een moeilijke politieke jeugd. Ondanks zijn electorale successen bij de VLD werd hij geweerd uit de federale regering, uit de Vlaamse regering en uit het Oostendse schepencollege. In 2002 werd hij door de VLD drie maanden geschorst en in 2006 buiten geschopt om vervolgens uit de N-VA geschopt te worden. De kansarme politicus wilde een patroon doorbreken, dat is begrijpelijk Maar daar is de politiek niet mee gediend en zijn eigen partij evenmin. Alleen Dedecker zelf vaart er wel bij.
Iemand die een politieke partij opricht en haar naar zichzelf noemt, acht zijn persoonlijk belang (inclusief voorzitterspostje) belangrijker dan dat van zijn partij. Onder normale (democratische) omstandigheden staat een voorzitter onder druk als zijn partij verliest, maar niet bij Dedecker. Als Lijst Dedecker haar voorzitter om welke reden ook zou afzetten, verliest ze haar ziel. Maar als Dedecker zelf plots zin krijgt in een zotte career move - hout hakken in Canada of zo - en de partij verlaat, dan kan hij dat natuurlijk perfect. Alleen ziet de toekomst van de partij er dan even troosteloos uit als die van Lijst Pim Fortuyn na de moord op haar voorzitter. Dan staan de partijleden daar met hun mond vol tanden. Omwille van haar naam kan de partij dus niet zonder Dedecker, maar Dedecker wel zonder de partij. ( ) Dedecker trekt van leer tegen de monarchie omwille van de macht door geboorte en de macht voor het leven. Maar sinds de geboorte van zijn partij, en zolang Dedecker en zijn partij volwaardig leven, ligt de partijmacht geconcentreerd in de figuur van koning Dedecker.
Maar ook met de subnaam van de partij schort wat Een kleine vierhonderd jaar geleden opende René Descartes zijn magnum opus Discours de la Méthode als volgt: 'Het gezond verstand is het best verdeelde goed op aard. Want eenieder meent er zo goed van voorzien te zijn dat zelfs diegenen die in andere zaken het moeilijkst tevreden zijn te stellen er gewoonlijk niet meer van willen dan ze al hebben'. 'Gezond verstand' is hét argument voor mensen met veel opinies en weinig argumenten. En voor Dedecker is het gewoon een synoniem voor zijn eigen gedacht. In die zin had hij ook gelijk toen hij zei dat al zijn partijleden gemeen hebben dat ze gezond verstand hebben. Het zijn mensen die bij gebrek aan eigen mening klakkeloos zijn gedacht - het gezond verstand - overnemen. Haast iedere politicus probeert zijn politieke ideeën niet als politieke ideeën voor te stellen. Ofwel zijn het feiten ('ik stel enkel vast') ofwel is het 'gezond verstand'. En Dedecker doet er alles aan om te verloochenen wat hij is: een politicus. Na de wedstrijd schudden atleten mekaar de hand en na het politiek akkoord steken 'polletiekers' mekaar een mes in de rug, aldus Jean-Marie. In de sport gebeurt alles fair en in de politiek is alles laf. De LDD-ideologie heeft wel meer nuance en diepgang dan het kleuterniveau van George Bush of van Vlaams Belang . LDD is rechts-liberaal. Dat wil zeggen dat het vrijheidsideaal zo ver gaat dat een blanke, gezonde, rijke, hooggeschoolde, succesvolle, zelfstandige 'man' van middelbare leeftijd er doorgaans beter bij vaart dan een zieke, allochtone oma. Maar dat is de karikatuur, zoals die van iedere ideologie bestaat. Het rechts-liberalisme is niet de meest sociale ideologie, maar LDD is niet racistisch en ook niet extreem asociaal.
( ) Dedecker draait ondertussen al een hele tijd mee in de toppolitiek, maar nooit toonde hij zich als iemand die kan samenwerken met andersdenkenden. En aangezien hij de partij belichaamt hebben we, na Vlaams Belang, nu weer een significante partij die geen beleidspartij is. En gezien de electoraal succesvolle toekomst die LDD voorspeld wordt, levert dat eens te meer een democratisch probleem op. Inhoudelijk is LDD geen extremistische partij, maar door dat toenemende electorale gewicht van die onverzoenlijke partijen, verkleint het gewicht van de beleidspartijen. Het gevolg is dat belangrijke beleidspartijen steeds meer verplicht worden om allemaal samen in zee te gaan (zoals momenteel in de Vlaamse regering). En zodra de sleet zit op zo'n tripartite, is er geen alternatief mogelijk. Er zijn kortom steeds minder mogelijkheden om de elites te laten roteren, wat zo broodnodig is voor de democratie. Intern wordt de rotatie van de macht verstoord omdat de gelijknamige voorzitter de hele partij incarneert en aangezien die voorzitter het monopolie meent te hebben op het gezond verstand, beperkt hij bovendien de mogelijkheden opdat beleidspartijen mekaar kunnen afwisselen.
In een reactie gisteren in De Standaard schreef Rudi De Kerpel, die enige bekend geniet nadat hij als ondernemer herhaaldelijk op de televisie verscheen in debatten opgezet door Jan Van Rompaey, lid van het LDD-partijbureau, dat er in de LDD flink gedebatteerd wordt. Het zou er nog aan mankeren met de verzameling van persoonlijkheden daar. Maar dat neemt niets weg van de cruciale rol van Jean-Marie Dedecker en de vaagheid van de notitie gezond verstand.
Zo... dàt plaatje is intussen ook alweer wat duidelijker... & laat weinig aan illusies over !!
...
MORGEN : ...kijken we eens van naderbij ″wie″ ~er als personen~ & ″wàt″ ~er van gedachtengoed & ideologie~ achter de LDD steken...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Jean-Marie Dedecker, een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XVI
Omdat alle goede dingen & aldus ook alle kwade dingen uit 3 bestaan, zullen we vandaag de derde component van de zogenaamde Forza Flandria wat besnuffelen & ontleden...
Zoals u wellicht als pientere lezer reeds opgemerkt zult hebben aan de hand van de foto van hiernaast... Ons onderwerp voor vandaag is niet minder dan Jean-Marie Dedecker...
...& We gaan het ons om te beginnen, hier niet al te moeilijk maken omdat er anderen dat al blijkbaar beter gedaan hebben dan dat wij het ooit zouden kunnen doen. We beginnen met onze eerste vondst op het grote world wide web, de geheel aan hem gewijde 44 minuten durende panorama-uitzending die uitgezonden werd begin 2007...
...& We zetten er maar gelijk integraal de tekst bij die we bij onze vondst aantroffen...
"Brulboei van de Noordzee, nestbevuiler en ruziemaker, populist en opportunist, het zijn maar enkele van de omschrijvingen van Jean-Marie Dedecker, het enfant terrible van de Belgische politiek. Na eind vorig jaar uitgespuwd te zijn door het politiek establishment heeft Jean-Marie Dedecker beslist om dan maar op zijn eentje een politiek project op te starten. De 'Lijst Dedecker' biedt zich in juni aan de kiezer aan. Maar gaat het echt om een soloproject van Dedecker, fatsoenlijk-rechts, een alternatief voor het Vlaams Belang of heeft Dedecker al een kartel met het VB in zijn achterhoofd als verborgen agenda? Panorama volgde Dedecker gedurende de maanden van voorbereiding van zijn partij. Een unieke kijk achter de schermen van de 'Lijst Dedecker', een verhaal over idealisme, pragmatisme, over politiek, vriendschap en verraad."
MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Bart De Wever & 'Weg van België', een portret... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XV
We hebben misschien dan wel een slecht karakter, maar diep vanbinnen zit er toch nog wel een koekebroden hart... dus slecht van inborst zult u ons toch alsnog niet kunnen noemen... Ten bewijze daarvan laten we u "Weg van België" ~duur 79 minuten~ zien. In deze uitzending krijgt u een portret te zien van Bart De Wever.
Op Canvas vonden we alsnog deze comment : Documentaire over separatisme en de eenheid van België. In Weg van België reizen de journalist Marc Reynebeau en de politicus Bart De Wever, twee historici, door het land om de Waalse en Vlaamse eigenheid, tegenstellingen en conflicten te onderzoeken.
...& Daar waar wij 'm vonden ~de overigens integrale versie~, stond de vermelding : Vlaams Politicus en Vlaams Nationalist Bart De Wever (Nieuw Vlaamse Alliantie) en historicus en Belgicist Marc Reynebeau trekken in een roadmovie door "de puinhopen" van Wallonië en Brussel. Staat België op barsten of wordt De Wever in pek en veren terug naar Vlaanderen gestuurd ?
Zeg nu zelf... zijn we nu goed of goed ?!...
Wat comment betreft... daar onthouden wij ons van, de beelden spreken immers voor zich...
"Weg van België" - duur : 79 minuten Canvas-uitzending van juni 2007 & herhaald op zondag 20 juli 2008 laatstleden
...
Als tweede beeldfragment laten we u kijken naar : het debat tussen Filip Dewinter (Vlaams Belang) en Bart De Wever (N-VA).
"Bart De Wever vs. Filip Dewinter nav de verkiezingen" duur : 19:33 minuten VTM-uitzending
...
MORGEN... wie anders dan Jean-Marie Dedecker & zijn LDD !!...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
De N-VA, progressief of oerconservatief - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XIV
Wij kunnen het in al onze slechtigheid natuurlijk ook niet nalaten om in het voorlaatste deel van onze beschouwing over de N-VA toch ook wel eens zijdelings te wijzen op het "moreel gekrakeel" van Bart De Wever... We kunnen het met de beste wil van de wereld ook niet anders omschrijven...
We hoorden hem zo her & der bezig, lazen zo hier & daar een "levensbeschouwelijke" uiteenzetting van z'n hand... & eerlijk gezegd, we vinden hem ~wat~ saai & ...vooral zéér oubollig... & zelfs behoorlijk wereldvreemd... Het summum van die oubolligheid, of noemen we 't een oerconservatisme vinden we terug in z'n beschouwing over de veranderde samenleving sedert de jaren '60... "de ravage na de seksuele revolutie" zoals ie 't zelf omschrijft...
We geven dit artikel weer, het verscheen op 26 mei 2008 in de Krant De Morgen in de rubriek De Gedachte...
...& Uiteraard, naar goede gewoonte citeren we dit voor u integraal...
...
De Gedachte
De ravage na de seksuele revolutie
Bart De Wever over de veranderde samenleving sinds de jaren zestig, met de evolutie van de seksuele moraal als voorbeeld
Bart De Wever is voorzitter van de N-VA.
De inmiddels zo goed als vergeten Italiaanse schrijver, dichter en regisseur Pier Paolo Pasolini - een linkse provocateur en communist, tot hij wegens zijn homoseksualiteit uit de partij werd gezet - vatte de rellen in het kader van mei '68 treffend samen: studenten, zonen van bourgeois, die met stenen gooien naar politieagenten, zonen van arbeiders. De bekende historicus en marxist Eric Hobsbawm geeft in zijn magistrale boek The Age of Extremes geen grote betekenis aan het studentenoproer.
Hij wijt het in hoofdzaak aan het toevallige overaantal van jongeren ten gevolge van de baby boom, een generatie die bovendien voor het eerst de luxe had zich te kunnen vervelen. 'Quand la France s'ennuie', titelde Le Monde zeer profetisch op 15 maart 1968. Over het soort ideologische kretologie dat de voortrekkers van deze nieuwe generatie uitstootte, sprak Nobelprijswinnaar literatuur Anatole France lang voordien al een wondermooie frase: 'Ils se croient neufs pour le monde alors qu'ils ne sont que jeunes dans le monde'.
Buiten de holle slogans van toen is er bijzonder weinig van blijven hangen. Duurzame ideeën of leesbare teksten werden er door de soixante-huitards nauwelijks geproduceerd. Zoals meesterlijk bezongen door Jacques Brel in 'Les bourgeois', sloten de meelopers van die generatie zich na hun studies aan bij het establishment. De Franse professor Jacques Lacan, die er in 1968 nog door de autoriteiten van beschuldigd werd een subversief element te zijn omdat hij openlijk uiting gaf aan zijn sympathie voor de studenten, voorspelde trouwens in 1969 al dat dat zou gebeuren.
Zij die in het volwassen leven toch volhardden in het nieuwe linkse discours werden in het beste geval gauche caviars (het hart links, de portefeuille rechts), in het slechtste geval veroordeelden ze zich tot een politiek marginaal bestaan in partijen als Amada en consoorten. Eigenlijk is het dan ook jammer dat de talrijke terugblikken veertig jaar na mei '68 focussen op het concrete gebeuren en op de hoofdrolspelers in dat jaar, die al bij al geen buitengewone historische betekenis hebben.
Mei '68 is nochtans wel bijzonder relevant, maar dan als verzamelnaam voor de ingrijpende ommekeer die de Westerse samenlevingen sinds de jaren zestig hebben gemaakt. Belangrijkste kenmerk daarvan is het steeds sneller wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom. God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd (en Allah werd ironisch genoeg langs de achterdeur binnengelaten), maar kwam er niemand om zijn plaats in te nemen. Sociale normering werd afgedaan als betutteling en bevoogding, zaken die de mens alleen maar belemmeren om vrij en gelukkig te zijn. Geen oordeel vellen over het gedrag van anderen, dat geldt vandaag zowat als het toppunt van een gezonde moraliteit.
De impact van deze evolutie op onze samenleving is nauwelijks te overzien. De onvermijdelijke opvulling van het vacuüm van de sociale normen door juridische normen kleurt alle facetten van ons samenleven. Hoe meer de mens zich bevrijdt van sociale normen, hoe meer hij zich immers paradoxaal genoeg moet laten bevoogden door de staat om alles te regelen wat het individu overstijgt. De samenleving als optelsom van unieke klanten bij een tot falen gedoemde overheidswinkel, maakte de mens dan ook vrijer noch gelukkiger. Toch niet als we de statistieken volgen van de laatste veertig jaar over het aantal echtscheidingen, over het aantal volwassenen en kinderen met psychologische problemen, over het gebruik van geneesmiddelen, over de verslaving aan drugs, over agressie in de omgang met elkaar, over het aantal zelfdodingen, en meer.
De wil tot absolute vrijheid voor het individu mondde uit in een levenswijze die zelf de garantie voor daadwerkelijke vrijheid vernietigt, namelijk de gemeenschap met haar zeden en gewoonten. Nergens is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal. Wie niet wil doorgaan als kwezel, moet aanvaarden dat de seksuele vrijheid van het individu enkel kan begrensd worden door de seksuele vrijheid van een ander individu. Wat gisteren taboe was, is vandaag bespreekbaar en wordt morgen volksvermaak op televisie. Weg met reactionaire begrippen als goede smaak, geheimzinnigheid, diepgang en terughoudendheid. Het geluk ligt immers in meer seks en het (stilaan hopeloos) zoeken naar taboes om te doorbreken. De ravage die deze evolutie aanrichtte op relationeel vlak is, zoals steeds, het grootst bij de lagere sociale strata. De elite past nu eenmaal zelden op zichzelf toe wat ze aan de massa propageert.
Een samenleving waar men het idee moet lanceren dat jonge koppels best een engagementsverklaring zouden tekenen om hen eraan te herinneren dat ze verwekte kinderen ook behoren op te voeden, heeft behoefte aan een ethisch reveil. Een dat niets te maken heeft met het afplakken van blote borsten of het censureren van vieze prentjes, maar een dat ons terugbrengt naar de wijsheid van Edmund Burke dat het in de eeuwige aard der dingen is vastgelegd dat mensen die geen maat houden niet vrij kunnen zijn.
Het hoeft dus geen betoog, noch een verduidelijkend tekeningetje, dat Bart De Wever hiermee een aantal reacties ontlokt... & niet alleen bij ons...
Als wij hierop iets zouden moeten zeggen... Persoonlijk zouden wij als etiket op deze beschouwing, een bekrompen kleinburgerlijke visie durven te kleven... maar wie zijn wij nietwaar...
...& Na z'n stukje gelezen te hebben zouden we ook kunnen zeggen dat Bart De Wever ~mochten we niet weten dat ie 38 jaar is~ reeds stokoud is te noemen & zowat mentaal rijp is voor 't pensioen met navenante activiteiten...
...& Qua objectief beschouwen van '68 zouden we durven te stellen, dat z'n "objectief zijn" in het beschouwen der dingen, jammer genoeg niet meer of niet minder uitdrukt dan "z'n subjectief mens-zijn" & wat simpelweg wil zeggen... we vrezen dat z'n kennis helaas enkel maar bestaat uit een ~tenslotte zeer beperkte & dan nog eens saaie~ academische kennis... maar zoals reeds gezegd, wie zijn wij om dit zomaar allemaal eventjes "GRATUIT" durven te beweren...
Maar terug naar wat ie schreef & naar wat op 27 mei 2008 verscheen in De Morgen... het antwoord van Caroline Gennez op zijn orakel & wel in dezelfde rubriek De Gedachte...
...& ook dit citeren wij voor u integraal...
...
De Gedachte
De Wevers gemoraliseer
Caroline Gennez wil relatietherapie terugbetaalbaar maken
Caroline Gennez is voorzitter van de sp.a.
Bart De Wever is een scherp analist en dat is niet anders in zijn bijdrage over de veranderende seksuele moraal (DM 26/5). Maar zoals altijd zet hij na de analyse zijn scherpe geest in de achteruitversnelling, om te kunnen terugkeren naar een idyllisch verleden waarin alles beter was.
In dit geval het Vlaanderen van de strikte sociale normering, "gebaseerd op de traditie van het christendom". De Wevers taalgebruik heeft het voordeel van de duidelijkheid. Hij heeft het over normen en gelukkig niet over waarden. Normen zijn afspraken die wisselen in ruimte en tijd. Ze zijn per definitie veranderlijk. Het heeft dus weinig zin te jammeren dat de sociale normering van toen "weggesmolten" is.
Elke historicus zal kunnen verduidelijken dat die processen zich voortdurend afspelen in elke samenleving en elk tijdsgewricht. We moeten ons dus niet zozeer afvragen naar welke normen we terug moeten keren, maar welke waarden we in het moderne Europa belangrijk vinden en welke afspraken we met elkaar willen maken. We mogen dus als progressieven niet bang zijn deel te nemen aan het moderne normen- en waardendebat.
Het is inderdaad juist dat koppels en gezinnen in de periode na '68 anders geworden zijn. De Wever wijt dat aan de seksuele moraal van een verveelde linkse jeugd, wat me overigens heel kort door de bocht lijkt. Hij vergeet onder meer de ontwikkeling van de wetenschap met de introductie van de anticonceptiepil en de emancipatiebeweging, die al heel wat langer bezig was dan de jaren zestig.
De Wever wil de complexiteit van de realiteit oplossen door terug te keren naar het traditionele gezin, waarin vader uit werken ging, moeder de strijk deed (en niet mocht stemmen) en de kinderen moesten zwijgen. Het spijt me, dat is geen oplossing maar moraliserend gezeur. Mijn partij wil dat de gemeenschap alle hedendaagse gezinsvormen ondersteunt. De Wever laat uitschijnen dat het traditionele gezin altijd bestaan heeft, terwijl het slechts over een korte periode in de twintigste eeuw gaat. En hij vertelt er niet bij welke diepe ellende er vaak schuilging achter de schone schijn van die goede oude sociale normering: op papier de eeuwige trouw, maar achter de gordijnen speelden er zich soms drama's af.
Vandaag hebben mensen gelukkig de vrijheid om hun gezinsleven naar hun eigen inzichten te organiseren. Wetenschappers wijzen er echter op dat er een contradictie is gegroeid tussen de echtelijke spil en de ouderlijke spil in een modern gezin. Voor de meeste ouders is de verantwoordelijkheid voor hun kinderen onbreekbaar, onaantastbaar en onvoorwaardelijk. En dat is maar goed ook. Maar in hun relatie kiezen moderne koppels veeleer voor persoonlijke ontwikkeling en authenticiteit én voor de kwaliteit van de relatie dan voor het louter voortbestaan van een huwelijk.
Onze wetgeving is echter niet aangepast aan die evolutie. Mijn partij wil niet terugkeren naar een rigide model, maar zoeken naar hedendaagse methoden om tegemoet te komen aan de noden van de moderne gezinnen. Nieuw samengestelde gezinnen hebben nog altijd niet dezelfde rechten als klassieke gezinnen en kinderen in co-ouderschap missen nog altijd voordelen die wel toegekend worden aan kinderen uit klassieke gezinnen.
Meemoeders en -vaders zijn volgens de wet zogoed als onbestaand, terwijl in realiteit duizenden mannen en vrouwen zich inzetten voor de kinderen van hun partner. Het wordt dus tijd in een grootschalig plan de wetgeving te screenen en er alle discriminaties uit te halen. Ook verouderde stigmata, zoals de vermelding 'gescheiden' op officiële documenten, moeten aangepakt worden.
Hoe mensen hun leven willen inrichten, is een privébeslissing. Of een warm en solidair gezin bestaat uit twee mannen, twee vrouwen, een man en een vrouw, mét hun kinderen, met geadopteerde kinderen, met kinderen uit vorige relaties of zonder kinderen mag voor de wetgever niets uitmaken. Betekent dat dat we geen enkele belangstelling mogen hebben voor de moeilijkheden bij moderne koppels? Zeker niet. Heel wat problemen kunnen allicht preventief aangepakt worden. Vandaag zijn relatiebemiddeling en relatietherapie al goed ingeburgerd. Helaas kosten zulke bemiddelingssessies handen vol geld, en worden ze niet terugbetaald. Alleen gegoede koppels kunnen zich dit permitteren. Ik ben er dus erg voor gewonnen om een wettelijk statuut uit te bouwen voor relatietherapeuten en bemiddelaars en de kosten van zulke bemiddelingen deels terugbetaalbaar te maken.
Ik ben ervan overtuigd dat zo'n aanpak meer zal bijdragen aan de ontwikkeling van een gelukkig gezinsleven dan de sehnsucht van De Wever naar de normen van een geconstrueerd idyllisch verleden.
En ook Paul Goossens liet zich in deze discussie niet onbetuigt, gezien zijn opininiestuk dat als antwoord op het stuk van Bart De Wever op 28 mei 2008 verschijnt in de rubriek De Gedachte van De Morgen... & wij citeren...
...
De Gedachte
Nous sommes tous des Juifs allemands, behalve in het Vlaanderen van Bart De Wever
Paul Goossens dient Bart De Wever van repliek
Paul Goossens is Europees journalist en voormalig hoofdredacteur van De Morgen.
Tot voor kort leek het erop dat Bart De Wever slechts één obsessie cultiveerde: Vlaamse onafhankelijkheid. Sinds maandag weten we beter. Voor de tweede keer in veertien dagen liet hij zijn licht over een gebeuren van veertig jaar terug schijnen. Hoewel de N-VA-voorzitter tot over zijn oren in de hete binnenlandse actualiteit zit, blijft hij zijn inspiratie in een ver verleden zoeken. De Wever moest in '68 nog geconcipieerd worden, maar hij heeft een emotionele band met dat jaar. Voor conservatieven, ongeacht of ze Frans, Nederlands, Duits of Engels spraken, was mei '68 altijd een bron van irritatie en ergernis. Die draad van rancune neemt De Wever opnieuw op. En nog maar eens overspeelt hij zich. Wat een min of meer intelligente afrekening met mei '68 had kunnen zijn, werd een simplistisch pamflet over het verval van de zeden en de noodzaak van een ethisch reveil. De propagandist van de morele verheffing en het Avondland rekende met de historicus De Wever af.
Bij elk 'jubileum' vinden de intendanten van het conservatisme, ongeacht of ze tot de linker- of de rechterzijde behoren, mei '68 opnieuw uit. Of liever ze fabriceren het. Hoe dat in zijn werk gaat, is onderhand bekend. Eén kreet van die geanimeerde tijd met zijn vele tegenstrijdige geluiden wordt tot in het absurde uitvergroot en vervolgens als de definitieve waarheid over dat tijdsgewricht neergelaten. Zo slaagde de rechtbank van het Groot Conservatief Belang erin de 'soixante-huitards' voor zowat alle kwalen en geneugten van de moderne tijd in beschuldiging te stellen. Op het strafblad kwamen onder meer: het geloof in de grote verhalen en de maakbaarheid van de samenleving, het ondermijnen van alle gezag en autoriteit, het infiltreren van de media, het ondergraven van de NAVO en het Atlantisch bondgenootschap, te marxistisch links, de vervreemding van de arbeiders van het socialisme, de verspreiding van aids, de promotie van het subversieve nihilisme en een wereld zonder kernenergie.
Normvervaging
In het herdenkingsritueel 2008 wordt '68 vooral normvervaging en bandeloosheid in de schoenen geschoven. Begin mei, in een gesprek met Het Laatste Nieuws, gaf de burgemeester van Leuven al een voorproefje van de 'grand cru' van 2008. Met één slogan, 'Het is verboden te verbieden', wordt '68 afgehandeld. Dat die slogan nooit in Leuven opdook en zelfs in Parijs een heel kortstondig leven leidde, het doet er voor Tobback niet toe. Je maakt je punt, ongeacht de feiten. Zo ook De Wever. Niet het wegsmelten van de poolkappen, wel het "wegsmelten van de sociale normering die gebaseerd was op de traditie van het christendom", mag de generatie van '68 op haar rekening schrijven. "Nergens", zo voegt hij eraan toe, "is dat proces verder gevorderd dan in de seksuele moraal". Als troubadour van het ethisch reveil moet je per definitie grof borstelen. De Wever doet het met verve. In navolging van het Vlaams Belang trouwens. Twee weken terug was het daar ook prijs, een herdenkingscolloquium over '68. Een debat over familie en gezin, normen en waarden en Alexandra Colen in een bekende rol, die van preutse tante.
Als '68 niet bestond, zouden Vlaamse ultra's en conservatieven het jaar opnieuw uitvinden. Het is de ideale springplank om het andere luik van hun politieke verhaal te slijten. Het niet-communautaire, maar o zo complementaire luik van de Vlaams onafhankelijkheidsmythe: de gedroomde samenleving van De Wever, Colen & co. Het is de wereld van Humanae Vitae en de periodieke onthouding, de wereld van voor de pil en de seksuele emancipatie van de vrouw, de wereld ook die de sociale normering - hoe verstikkend ook - in deemoed aanvaardde. Een wereld tenslotte met een flinke dosis God. "Sinds God in West-Europa door de voordeur werd weggejaagd", zo verzucht De Wever, "en Allah langs de achterdeur werd binnengelaten, kwam er niemand om zijn plaats in te nemen." Dat ruikt naar Samuel Huntington en zijn botsing van de beschavingen. De hang naar kruistochten, het zit er bij de christelijke padvinders en conservatieven ingebakken. Ongeacht of ze in Washington dan wel in Berchem bij Antwerpen wonen, over Irak praten of over '68 schrijven.
Dat de Vlaamse nationalistische rechterzijde een rekening met '68 moet vereffenen, spreekt voor zich. In die kringen heet het dat de linksen in '68 de strijd voor Leuven Vlaams kaapten en een hele generatie besmetten. Inderdaad, in '68 werden ook de nationalisten langs de voordeur buitengezet. Als Tobback het zich veroorlooft om middels één kreet met '68 af te rekenen, mag ik het omgekeerde proberen. In tegenstelling tot die van Tobback is het geen slogan die plots in een hoek van een Parijse aula opdook, de wereld rondging en vervolgens in het museum van '68 verdween. "Nous sommes tous des Juifs allemands" werd dagenlang in heel Frankrijk gescandeerd en stond haaks op het nationalistische 'wij', ongeacht of het Frans, Vlaams of Duits was.
De nationale staten met hun obsessie voor grenzen, territoria, homogene cultuur en exclusief burgerschap werden de wacht aangezegd, tegelijkertijd werd de recente Europese geschiedenis met haar genocide, totalitarisme en zelfdestructie gevaloriseerd. In Leuven werden in het midden van de jaren zestig slogans geroepen die de negatie waren van het "nous sommes tous des Juifs allemands". "Walen buiten" dus. Dat was het erfgoed dat de Vlaamse beweging, die bekrompen krabbenmand van nationalisme en katholicisme, een nieuwe generatie meegaf. Nauwelijks een kwarteeuw na de Holocaust... Als het "Walen buiten" in januari '68 niet meer gehoord werd, is het ondanks de Vlaamse beweging, ondanks de Vlaamse commentatoren, ondanks de Vlaamse burgerij en de politieke vaders van De Wever. Van hen kregen we alleen tegenwerking, want de strijd moest zuiver blijven.
Veertig jaar later zijn de nationalistische herauten van het ethisch reveil nog altijd op revanche uit, ook al omdat het een match met inzet is. De strijd omtrent de definiëring van het Vlaamse 'wij' gaat nog altijd door. Terloops bijna laat De Wever in zijn kaarten kijken. "De gemeenschap met haar zeden en gewoonten" wordt tot enige garantie van de daadwerkelijke vrijheid van het individu uitgeroepen. Niet echt origineel. Al in 1774 haalde de Duitse predikant Johan Gottfried Herder de 'Volksgeist' uit de kast. Een uitvinding die de Duitse romantiek en het nationalisme oppookte, de Europese burgeroorlogen op gang trok en, aldus Alain Finkielkraut, "de ondergang van het denken" inluidde.
U begrijpt naar alle waarschijnlijkheid dat we hier geen verdere commentaar op geven...
Maar wat niet wegneemt dat er intussen ons nog één ding behoorlijk zwaar op de maag ligt... Met name : We zagen in het eerste deel van onze beschouwing van de N-VA "De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII" dat Bart De Wever in z'n ″jonge & woeste″ jaren eventjes ″flirtte″ met ~het gedachtengoed van~ ″Nieuw-Extreem-Rechts″... & voor alle duidelijkheid, ″flirtte″ is in dit geval onze zéér beleefde ″omschrijving″... om het kind dan toch maar een naam te geven... & eerlijk gezegd, we zijn ″blij″ dat het daarbij gebleven is... want, het zal u als lezer van onze beschouwingen reeds opgevallen zijn dat we het NIET & wel op géén enkele manier kunnen vinden met zowel dàt Oude &/of dàt Nieuwe Extreem-Rechtse gedachtengoed...
Màààrrr & nu komt het dus... Als Bart De Wever & de N-VA niets met ″Oud″ of ″Nieuw″ Extreem-Rechts te maken heeft... What The Fuck doet dan iemand als Bob Maes gezien zijn oorlogsverleden & zijn verleden bij de VMO~Vlaamse Militanten Orde~ bij de N-VA ?!...
...& Als daar géén banden meer mee zijn &/of als daar definitief mee gekapt werd ~& dit geldt zowel met organisaties als de VMO als met het àndere Extreem-Rechtse gedachtengoed~waarom vinden wij dan nergens iets terug wat er op wijst dat er wel degelijk afstand genomen is & wordt van dit gedachtengoed ?!... Want, we merken anderzijds dat er toch wel ″goede & vlotte″ contacten onderhouden worden met de VVB (Vlaamse Volksbeweging) & het Vlaams Belang, zoals bij de autokaravaan die op 23 juli laatstleden door de Vlaamse Rand van Brussel trok... Laat het ons duidelijk stellen : als wij niet geassocieerd willen worden mét, dan nemen wij heel duidelijk afstand & op z'n minst zulke afstand dat er onmiskenbare duidelijkheid is !
...& Verder... hoe men het ook draait &/of keert, wij blijven ons een hoop vragen stellen, eveneens het toch wel héél verdacht vinden, dat een organisatie als de VMOdie op 12 juni 1971 officieel ontbonden werd, nu in 2008, zijnde 37 jaar later nog steeds een volledig werkende site heeft & àlle schijn van "levend & wèl" vertoond !! Wij kunnen ons dus op géén enkele manier van de indruk ontdoen dat dit slechts allemaal uiterlijk vertoon is om de publieke opinie te misleiden. ...& Voor alle duidelijkheid, we beseffen terdege dat deze opmerking in de eerste plaats thuishoort in de hoek &/of de richting van het Vlaams Belang, waarvan we met quasi 100% zekerheid weten & kunnen zeggen dat deze nog steeds ~hoe kan 't anders~ in de Extreem-Rechtse Hoek te situeren valt... Vooralsnog geniet de N-VA het voordeel van de twijfel, wat niet wegneemt dat wij ~zoals reeds gezegd~ uitermate voorzichtig & toch wel ~behoorlijk~ wantrouwend blijven tot er een overduidelijk signaal komt die op het tegendeel wijst...
Persoonlijk durven wij te stellen dat als de N-VA zich niet in de uiterst rechtse hoek &/of met extreem-rechts wilt geassocieerd zien worden, dat zij er ten allen tijde dient over te waken welke ~politieke~ samenwerkingsverbanden &/of ~politieke~ kartels zij aan gaat, omdat dit mee bepalend zal zijn voor haar toekomst !
...
Morgen... een laatste maal Bart De Wever !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
"Bart De Wever vs. Joodse gemeenschap" duur : 2:02 minuten RTBF journaal 6 november 2007
...
"Bart De Wever beledigt joden" duur : 1:17 minuten persagentschap Belga
...
Eerlijk gezegd, we snappen zelf toch ook niet zo goed waarom Bart De Wever z'n uitlatingen in deze zaak niet voorzichtiger "gewikt & gewogen" heeft. Hij is tenslotte toch ook niet zomaar niet de eerste de beste te noemen, maar wel degelijk een beslagen historicus die maar al te goed "de gevoeligheden" van deze materie kent, of deze tenminste hoort te kennen... Het is ons inziens omwille van dit laatste feit ~hij weet als beslagen historicus immers beter !~ dat men hem dit kwalijk neemt. Zou het zwarte randje dan toch niet zo veraf zitten ?!...
...
We starten hierbij dus meteen met het debacle tussen Bart De Wever & Pierre Mertens waarvan de voorgaande gebeurtenis dus de aanleiding was. Naar aanleiding hiervan verschijnt er op 12 december vorig jaar ~2007~ in het weekblad Knack een interview met Pierre Mertens onder de ronkende titel "Misselijkmakend nationalisme". Waarin Bart De Wever & de N-VA door Pierre Mertens op dezelfde politieke lijn wordt gezet als het Vlaams Belang & Lijst Dedecker...
...& Wij citeren het hier natuurlijk voor u...
...
Misselijkmakend nationalisme
10/12/2007 11:00
België wordt bedreigd door een dodelijke crisis, maar het is nog niet te laat om de intolerantie te keren. In een scherpe opiniebijdrage over 'het land zonder eigenliefde' in Le Monde, doet schrijver en columnist Pierre Mertens, die dertig jaar geleden het begrip 'belgitude' muntte, een aanval op 'het misselijkmakende en zich radicaliserende nationalisme' in Vlaanderen.
Wie had u voor ogen toen u dit schreef?
Het Vlaams Belang, lijst Dedecker en de N-VA. Allemaal uiterste bedenkelijke, extreemrechtse vormen van nationalisme, die, van ver of van dichtbij, erfgenaam zijn van de collaborerende flaminganten in de Tweede Wereldoorlog. Ik betwist niet het recht van volkeren om voor zichzelf op te komen, maar wanneer het uiteindelijke doel etnische zuivering is, dan hebben we te maken met heel gevaarlijke varianten van het nationalisme.
U schrijft ook dat Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, een onversneden negationist is. Dat is een groot woord.
Ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Iemand die de verantwoordelijkheid van het Antwerpse, collaborerende stadsbestuur in de Jodenvervolging meent te moeten onderschatten, begaat een negationistisch misdrijf. Het is van dezelfde orde als wanneer Turken de Armeense genocide minimaliseren - dan spreek je ook van negationisme. Bart De Wever is bovendien historicus, dat maakt het dubbel erg. Overigens heeft Wilfried Martens me nu ook zijn broer, Bruno De Wever, leren kennen. Die moet je lezen, zei hij, die houdt er heel andere ideeën op na.
Hierbij een beperkt overzicht wat er sinds juli 2008 hierover in de pers & de media verscheen...
"Bart Dewever n'assume pas ses propos negationnistes" duur : 1:59 minuten La une - journaal
...
"Bart Dewever" duur : 3:47 minuten in een radiocommentaar
We keren terug naar Knack waar ons eerst geciteerde artikel in verscheen & waar het artikel ook naar verwijst...
...
Le Soir en De Wever blijven op ramkoers
08/07/2008 11:59
De krant Le Soir geeft schrijver en columnist Pierre Mertens gelijk als die stelt dat Bart De Wever een negationist is. Het gaat om de zoveelste aanvaring tussen de krant en de N-VA-voorzitter.
Mertens had De Wever eerder in het weekblad Knack een negationist genoemd. Dat gebeurde naar aanleiding van een opiniebijdrage die Mertens in de Franse krant Le Monde schreef en waarin hij uithaalde naar het "misselijkmakende en zich radicaliserende nationalisme" in Vlaanderen.
Mertens verduidelijkte daarop in Knack dat hij bij zijn bijdrage partijen als het Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de N-VA voor ogen had. Hij noemde Bart De Wever een onversneden negationist.
Daarop diende De Wever bij het gerecht een klacht in tegen De Wever. (NVDR : dit laatst moet dus duidelijk Pierre Mertens zijn, maar zo hebben wij de tekst gevonden !) In een opiniestuk in Le Soir geeft de krant Mertens dinsdag gelijk. 'In een klank met Mertens zeggen wij: uw uitspraken waren negationistisch', aldus journalist Marc Metdepenningen.
Het opiniestuk komt er daags nadat bekendraakte dat het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) zegt dat het juridisch niets kan doen voor Bart De Wever, die de Franstalige krant Le Soir beschuldigt van racisme in een aantal krantenartikelen. De Wever had daarover enkele weken geleden aangifte gedaan bij het centrum.
Maar De Wever wees er maandag op dat het CGKR Le Soir een waarschuwende brief heeft gestuurd. 'Daaruit blijkt dat het CGKR wel degelijk van oordeel is dat Le Soir in bepaalde artikelen over de schreef gegaan is'.
Naar aanleiding hiervan vinden we op het Lvb.net ...
...
CITAAT
Nous sommes tous des Pierre Mertens
(...) Het is een constante in de geschiedenis: de nationalismen (en de dictaturen die er uit voortvloeien) hebben er altijd naar gestreefd om de pers en de intellectuelen in de pas te doen lopen (...). Als historicus kan de NVA-kopman de kreten van de Duitse nationalisten niet ontkennen die in 1933 (...) boeken op de brandstapel gooiden (...). Deze keer is het de schrijver Mertens die voor zijn werken op de brandstapel wordt gezet. Wat Bart De Wever niet zint is dat een internationaal erkend geweten het heeft aangedurfd om hem te definiëren als wat hij was toen hij uitspraken deed over de Antwerpse Joden: een negationist. (...). Wij wensen dat de klacht van de heer De Wever voor een Assisenhof wordt gebracht zodat hij zelf met zijn ontsporingen geconfronteerd wordt. (...)
Le Soir noemt N-VA-voorzitter Bart De Wever negationist
Het conflict tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Le Soir neemt onwaarschijnlijke proporties aan. Nadat De Wever bot ving met een klacht tegen Le Soir voor racisme aan zijn adres, speelt de Franstalige kwaliteitskrant nu pas echt de man. In een opiniestuk noemt Le Soir de voorzitter van N-VA een negationist.
Le Monde
De auteur van het artikel schaart zich achter schrijver en filosoof Pierre Mertens. Die noemde N-VA-voorzitter Bart De Wever begin december vorig jaar in een column in de Franse kwaliteitskrant Le Monde een "negationistische leider".
'Gratuit'
De Belgische schrijver uitte die beschuldiging van negationisme naar aanleiding van De Wevers uitspraken over de excuses van de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens aan de joodse gemeenschap. De Wever noemde die 'gratuit', wat een storm van protest uitlokte in het hele land. Onder meer Karel De Gucht en zelfs kartelpartner CD&V eisten excuses van de N-VA-voorzitter. Enkele dagen later verontschuldigde De Wever zich inderdaad voor zijn uitspraak.
Di Rupo
Nu eist De Wever van zijn kant excuses, van Pierre Mertens. De Wever diede een klacht in tegen Mertens. "Ik wil dat Meneer Mertens zijn woorden intrekt, hij heeft me immers van een misdaad beschuldigd", zegt De Wever. Le Soir vraagt zich vervolgens af waarom hij politici als Di Rupo - die hem in het oog van de storm ook een negationist had genoemd - niet voor de rechter daagde. Waarop De Wever: "Dat was omdat zij slecht geïnformeerd waren en hun uitspraken deden in een verhit debat op televisie. Bij Mertens was dat heel anders, veel beredeneerder."
Mertens volhardt
Mertens volhardt in de boosheid en weigert zijn excuses aan te bieden. "Ik zie niet in waarom ik plots een bocht zou nemen en vandaag mijn excueses zou moeten aabieden", zegt Mertens. Le Soir noemt de woorden van De Wever nu ook negationistisch en wacht "vol ongeduld en sereen tot de onderzoeksrechter ook ons naar de gerechtelijke slachtbank leidt. De rechter heeft nu twee mogelijkheden. Ofwel geeft hij geen gevolg aan de klacht, ofwel verwijst hij de zaak naar het Assisenhof, " besluit Le Soir. In tijden van moeilijke communautaire onderhandelingen zal dit gekrakeel niet echt bijdragen tot een oplossing.
Na wat rond surfen vinden wij bij minorites.org daarover de volgende gebalde pagina... & we nemen deze pagina uiteraard integraal over hieronder, zodat er géén misverstanden &/of mythes zouden kunnen ontstaan. ...& uiteraard ~want dóór & dóór slecht als we zijn~ doen we dit natuurlijk in de originele taal... U moet maar Frans leren !! *GRIJNS*...
...
Belgique: Le pays qui ne s'aimait plus, par Pierre Mertens
Voici la tribune de Pierre Mertens, parue dans « Le Monde » le 7 décembre 2007. La Belgique est menacée d'une crise mortelle. Mais il est encore temps de renoncer à l'intolérance
Il y a une trentaine d'années, lorsque nous avons, le sociologue Claude Javeau et moi, forgé le concept de " belgitude ", nous étions bien loin de penser que cette boutade, via un clin d'oeil appuyé à Léopold Sédar Senghor et Sullerot, résisterait à l'épreuve du temps.
N'avions-nous pas voulu souligner seulement que, à la différence de maints représentants des générations antérieures, les savants et les artistes de la nôtre n'avaient plus forcément à prendre le chemin de l'exil pour se voir exister ? Qu'on accordait plus d'attention que par le passé à l'histoire sociale et politique d'où nous émergions ? Et que cela pouvait peut-être aller de pair avec ce que certains pédants appellent " un vouloir vivre ensemble " ? Qu'en reste-t-il aujourd'hui ?
C'est qu'on revenait de loin. On a beaucoup glosé sur le caractère artificiel d'une construction nationale ambiguë, conçue pour faire pièce à certaine Sainte Alliance et neutraliser les passions conquérantes des grandes puissances européennes (les calculs stratégiques du dénommé Talleyrand n'y avaient pas été pour rien).
Discriminée au sein d'un Etat qui s'était créé unitaire et francophone, la population flamande développa bientôt de grands espoirs d'inverser, lorsque l'occasion se présenterait, le rapport de force. Une partie non négligeable de celle-ci pactisa et collabora même avec l'ennemi durant l'Occupation, entre 1940 et 1945, pour assouvir son appétit de revanche. Et nous en recueillons encore, au demeurant, les fruits empoisonnés.
Une guerre sourde s'était déclarée entre les communautés linguistiques - et pourquoi ne pas dire : ethniques ? - qui ne s'apaisa, désormais, que par intermittence, pour faire illusion.
Il y a quelques mois, à peine, une édition spéciale qui passait sur la première chaîne de notre télévision nationale donna à voir l'éclatement du pays, à l'initiative des instances régionales flamandes. Scénario ingénieusement concocté pour que la plupart des téléspectateurs puissent, quelques instants, y croire. Il s'agissait, sans doute, d'une " fausse bonne idée ", si l'on veut bien penser qu'elle émanait d'un service public censé ne refléter que la vérité...
A la lecture de la presse d'aujourd'hui, on pourrait croire que la réalité n'est pas loin de dépasser la fiction. On s'immerge, à corps perdu, dans un lexique de nature quasi polémologique. Il n'est plus question que " de portes qui claquent au Parlement, d'ultimatums, de gaffes et de diktats, de compromis impossible, de risque de crash, de gifles, de viols et de camouflets, de coups durs et de coups bas, de bombes à retardement, de fractures et de point de rupture, de guerre de tranchée, de dramatisation autour de Bruxelles, d'agression politique et de passage en force, de riposte et de représailles... d'actes de belligérance sur tous les fronts ! "
Nul observateur de la scène locale qui ne lésine encore sur le recours aux superlatifs martiaux ou bellicistes. La raison de tout cet émoi cassandresque, de cette belliqueuse effervescence ? Plus de deux saisons passées dans l'enfer de la recherche, vaine, d'un gouvernement. Alors, pour interrompre la chronique d'un séisme annoncé, d'un divorce inéluctable, et empêcher in extremis l'avènement du pire, on appelle désespérément : un geste fort, un signe de bonne volonté, une restauration de la confiance dilapidée.
Quelque 35 000 personnes, dont 20 % de néerlandophones, marchent, un dimanche, dans les rues de la capitale, pour exprimer confusément cela. Non à l'initiative de partis ou d'hommes d'Etat, mais d'une simple citoyenne de Liège. Ce n'est pas énorme, c'est loin d'être négligeable. Des drapeaux tricolores fleurissent sur les balcons. Pour un rien, même des anarchistes se réveilleraient, pour un temps, patriotes.
Pendant ce temps-là, se succèdent en guise de samu providentiel, pour doter la nation d'un nouveau pouvoir exécutif : un informateur, un formateur, un négociateur, un démineur, un rapporteur, un explorateur, un facilitateur, un débloqueur, divers modérateurs, des réconciliateurs... Nous en passons, et des meilleurs. A se demander où sont passés, entre-temps, les électeurs : ces prétendus destinataires ultimes du message démocratique... Peu d'heurs, beaucoup de malheurs - et un certain déshonneur.
Rien n'y fait : on se livre, partout, à des concours d'épitaphes. Les nécrologies débordent. On diagnostique, dans un délire d'anticipation, l'encéphalogramme plat. La Belgique serait, pour la énième fois, bien morte. Alors, si, au lieu de parier sur le pire - ou de verser dans l'angélisme, ce qui revient au même -, on s'évertue à examiner froidement la situation, on se retrouve même à établir certains constats.
Au sud du pays, les francophones se sont suicidairement divisés et ne font guère d'efforts pour dépasser leurs démagogiques dissensions. Un pestilentiel climat de corruption y a régné presque impunément, et cela au risque insensé d'amoindrir la crédibilité de toute une communauté. On se serait bien passé de la mansuétude dont ont pu bénéficier certaines mafias locales.
Au nord, un nationalisme nauséabond s'est radicalisé, sans qu'on y prenne vraiment garde. L'installation - parfois fantomatique - d'un " cordon sanitaire " autour d'un club ouvertement xénophobe, sinon néonazi, n'empêchera pas d'autres partis, plus " présentables ", de s'unir pour former une entité totalement dévouée, par avance, à la scission du pays. Un seul parti, parmi eux, dirigé par un leader résolument négationniste, qui n'a envoyé au Parlement que six députés (sur un total de plus de 200), tient l'organe majoritaire, dont il est l'allié indispensable, par la barbichette, et de ce fait le pays tout entier. Ces gens-là réclament - entre autres - la division de la Sécurité sociale. Donc appellent de leurs voeux la fin de la solidarité nationale. C'est-à-dire de la nation elle-même.
La Belgique ne s'aime plus. Elle ne s'est jamais vraiment assez aimée. Un certain masochisme l'a toujours rongée de l'intérieur. Cette tendance à l'autodérision qui, à la fois, reflète son humour et son défaut d'arrogance, mais aussi nourrit ses tendances suicidaires. La voici littéralement désenchantée. Toujours aussi singulière et inventive. Mais moins fraternelle - c'est bien dommage. Son métissage, sa bâtardise même, faisaient d'elle une métaphore, une métonymie de l'Europe tout entière : une partie pour le tout. Un laboratoire que l'on venait visiter, de partout, pour percer les secrets du modèle paradoxal, improbable, que nous représentions.
Un legs irremplaçable. Il suffirait de renoncer à cette foncière intolérance dont se targue l'institution - au point que le droit des peuples à disposer d'eux-mêmes laisse la place au droit de l'Etat à disposer des peuples -, pour recouvrer un désir de Belgique. En attendant, on masque cruellement, de façon obscène, les besoins des gens, leurs inquiétudes socio-économiques et leurs soucis écologiques.
A quoi bon ce pays s'immolerait-il ? Il faudrait aussitôt en réinventer un, qui lui ressemblât.
Pierre Mertens, écrivain, philosophe et chroniqueur au « Soir », risque (théoriquement) de comparaître devant une cour d'assises à la suite d'une plainte pénale avec constitution de partie civile déposée par le président de la N-VA, Bart De Wever.
Lire : « Le pays qui ne s'aimait plus », la tribune de Pierre Mertens publiée dans Le Monde.
Cette plainte vise une tribune publiée dans les colonnes du quotidien français Le Monde le 7 décembre 2007. Dans cet écrit titré « Le pays qui ne s'aimait plus », Pierre Mertens désignait Bart De Wever, sans le nommer, comme « un leader résolument négationniste ». Interrogé par le magazine Knack du 12 décembre 2007, Pierre Mertens ajoutait qu'il « avait soigneusement choisi ses mots », expliquant qu'en déniant la collaboration des autorités communales anversoises lors des rafles de Juifs, Bart De Wever avait commis un délit négationniste.
En février, De Wever avait critiqué les excuses formulées par le bourgmestre d'Anvers, Patrick Janssens (SP.A) à l'adresse de la communauté juive pour l'implication des autorités de la Ville dans les rafles d'août 1942. De Wever avait qualifié ces excuses de « gratuites », prenant la défense des autorités anversoises de la collaboration, et accusant Janssens d'avoir ourdi un « coup politique » dans le seul souci de « lutter contre le Vlaams Belang ». Dans une lettre d'excuses, De Wever avait encore suscité l'indignation en prétendant qu'une « controverse » existait entre « les historiens qui se sont concentrés sur l'Holocauste », s'attirant ainsi une nouvelle volée de bois vert des partis démocratiques et de nombreux historiens.
Pierre Mertens, visé par la plainte pénale de De Wever, a reçu la visite de deux policiers judiciaires. Ils lui ont signifié que le président de la N-VA-A serait disposé à retirer sa plainte s'il recevait des excuses. « Je persiste et je signe. Je ne vois pas pourquoi j'irais m'offrir la palinodie de m'excuser aujourd'hui », nous a déclaré l'écrivain en présence de ses avocats Mes Bernard Maingain et Alain Berenboom. Selon lui, les propos de Bart De Wever sont en contradiction flagrante avec les conclusions du rapport de la Cegess dont le rapport « une Belgique docile » avait établi la collaboration active des autorités anversoises dans les rafles de Juifs en août 1942.
« Je veux que M. Mertens retire ses propos. Il m'a accusé d'un délit, c'est très grave. Je ne m'énerve pas facilement », nous a déclaré Bart De Wever. Elio di Rupo, comme Hervé Hasquin et d'autres politiciens, l'avait aussi taxé de négationnisme. Il ne les a pas poursuivis. « C'est parce qu'eux, ils étaient mal informés et ils dirent cela dans l'excitation des débats télévisés. M. Mertens, lui, a dit quelque chose qu'il a réfléchi », s'explique Bart De Wever. S'agissant d'une plainte au pénal, l'issue de la procédure est soit un non-lieu, soit un renvoi aux assises, car il s'agit d'un délit de presse.
Le « nationalisme démocratique » dont se revendique le président de la N-VA Bart De Wever ne tolère pas la critique, tant le débat d'idées, fût-il acerbe, peut se révéler ciguë dans les simplismes dont il abreuve parfois ses troupes.
C'est une constante de l'Histoire : les nationalismes (et les dictatures qui en découlèrent) ont toujours eu à cur de tenter de mettre au pas la presse et les intellectuels, cinquième colonne infiltrée dans leurs lignes de front idéologiques.
Après s'en être pris au Soir, taxé honteusement « d'incitation à la haine raciale », Bart De Wever entend maintenant traîner sur le bûcher judiciaire l'écrivain et philosophe Pierre Mertens. L'historien qu'est le chef de la N-VA ne peut ignorer les vociférations des nationalistes allemands de 1933 qui prétendaient purifier par le feu des autodafés les écrits qui ne leur convenaient pas et remettaient en cause leurs théories fumeuses : « Pour la communauté du peuple et une philosophie idéaliste, je remets au feu les écrits de Karl Marx, de Freud, de Brecht. Contre la trahison littéraire, pour l'éducation du peuple dans l'esprit de vérité, je remets au feu les écrits d'Erich-Maria Remarque », beuglaient-ils autour des flambées. L'écrivain Mertens passe cette fois-ci sur le bûcher avant ses uvres.
Ce qui ne convient pas à Bart De Wever, c'est qu'une conscience internationalement reconnue a osé le définir pour ce qu'il a été dans ses propos sur les Juifs d'Anvers : un négationniste. Mark Eyskens, le sage du CD&V, avait été plus loin en lui reprochant « d'utiliser des arguments de la littérature néonazie ». Les partis démocratiques, à l'unisson, avaient dénoncé son « négationnisme rampant » sans encourir les foudres de celui qu'ils côtoient poliment à la table des négociations institutionnelles.
Nous souhaiterions que la plainte de M. De Wever aboutisse devant une cour d'assises afin qu'il se retrouve lui-même confronté à ses égarements. Nous lui disons donc, à l'unisson avec Pierre Mertens : « Vos propos furent négationnistes. » Nous attendons avec impatience et sérénité le juge d'instruction que vous voudrez bien saisir pour nous mener, nous aussi, au bûcher judiciaire.
Bart De Wever a écrit vendredi dernier au Centre pour l'égalité des chances et la lutte contre le racisme, il demande d'ouvrir une enquête sur la publication dans Le Soir de quatre articles qui sont, aux yeux du patron du parti nationaliste flamand des « appels à la haine » violant la loi du 30 juillet 1981, contre les actes racistes ou xénophobes.
Bart De Wever pointe la « Une » du 23 novembre 2007, Un poison nommé N-VA, consacrée à une réunion des présidents des quatre partis de l'Orange bleue (CD&V, CDH, Open-VLD et MR) prévue par Yves Leterme, alors formateur, et annulée à cause des revendications de la N-VA, alliée du CD&V. De Wever estime que le titre le « diabolise », lui et son parti.
Il vise ensuite le Carnet du samedi 22 mars dernier. Intitulé Un plan tout bête pour sauver Leterme 3/4, il y était proposé, au 3e degré (au moins), une solution pour garder un espoir que Leterme Ier tienne la route : se débarrasser de la NV-A. De Wever considère que c'est « un appel à la violence ».
L'édito du 28 mai est dénoncé lui aussi : Beste vrienden, et si vous arrêtiez ? De Wever l'accuse de dépeindre les Flamands comme « un bloc monolithique auquel sont attribuées des caractéristiques négatives voire criminelles. »
Enfin, dans le collimateur de la N-VA, le texte de Stefan Brijs, Journal 2012, publié le 10 juin dernier dans notre série Pas d'avenir ? 100 projets. L'écrivain flamand y propose une fiction située en 2012 où Bart De Wever dirige la Flandre à la veille de son indépendance. Avec son ministre de la Sécurité, Jean-Marie Dedecker, il fait régner un ordre antiwallon draconien. Le tableau est inspiré des journaux intimes d'un juif allemand, à Dresde, entre 1933 et 1936. « Je suis comparé à Adolf Hitler et mon parti aux Nazis », affirme De Wever.
Bart De Wever, président de la NV-A, qui demande au Centre pour légalité des chances et la lutte contre le racisme, de ramener Le Soir dans le droit chemin : on ne sait sil faut en rire ou en pleurer. Non seulement parce que lhistoire du Soir est liée à la dénonciation de toutes les discriminations, mais surtout parce que dans le conflit communautaire à luvre, notre journal est le lieu où lon se bat constamment depuis des mois pour maintenir le dialogue et les échanges entre Flamands et francophones.
Si prompt aujourdhui à stigmatiser Le Soir, Bart De Wever était aux abonnés absents pour souligner les vertus du « Face à face Nord-Sud » avec le Standaard ou celles de « Toernee generale », avec les KVS-Théâtre National-De Morgen. Embêté par ces initiatives très éloignées et souvent très critiques de lobsession communautaire et séparatiste de son parti ?
Car au fond, dites-nous, qui nourrit dans ce pays la caricature de lautre et lidée quil nest doption que dans la séparation ?
Ajoutons que la méthode utilisée par Bart De Wever dans son avis est malhonnête : des bouts de phrases, tirées de leur contexte. Avec dans le lot, un texte dun jeune écrivain flamand. Terrifiant oui, car il en dit long sur la manière dont, en Flandre, des jeunes craignent pour le futur de leur région. Le risque du repli sur soi, oui, Le Soir la dénoncé dans des éditoriaux très durs. Mais cest avec la même force quil prend courageusement ses responsabilités en ouvrant tout grand lenjeu de la réforme de lEtat. M. De Wever, pouvez-vous en dire autant ?
Au moment où la liste Dedecker a le vent en poupe, où les négociations de Leterme Ier marginalisent une N-VA en perte de vitesse, De Wever sest payé un coup de pub sur le dos du Soir. Pathétique.
Bart De Wever (N-VA) estime que Le Soir s'est rendu coupable de racisme à son égard, à l'encontre de son parti et contre les Flamands en général.
Bart De Wever (N-VA) estime que le journal Le Soir s'est rendu coupable de racisme à son égard, à l'encontre de son parti et contre les Flamands en général, rapportent lundi les journaux du groupe Sud Presse ainsi que Het Laatste Nieuws.
Le patron de la N-VA doit saisir, dans l'après-midi, le Centre pour l'Egalité des Chances et la Lutte contre le Racisme (CECLR) pour incitation « à la haine et à la violence ».
Dans sa lettre au Centre, Bart De Wever cite quatre articles du quotidien bruxellois qui, selon lui, « dépassent les bornes » et sont empreints de xénophobie, selon M. De Wever. Il s'agit d'un billet d'humeur de Pierre Bouillon, du mois de mars dernier, d'un éditorial de Thierry Fiorilli, d'un texte de manchette et enfin d'un texte publié dans le cadre de l'opération « Pas d'avenir 100 projets » par l'écrivain flamand Stefan Brijs.
L'homme politique flamand estime que Le Soir l'a diabolisé, lui et son parti, en le comparant à Hitler et aux nazis ou en établissant des comparaisons entre la situation belge et le Kosovo. Béatrice Delvaux, rédactrice en chef du Soir, juge « ridicule et exagérée voire choquante » la notification de M. De Wever et y voit essentiellement de sa part un « coup politique » au moment où le dialogue intercommunautaire reprend, commente-t-elle, en défendant les quatre articles incriminés. « Le Soir a pris des positions dures », ajoute-t-elle, mais qui étaient le fruit d'une situation inacceptable ».
Dat dit hele ~compleet uit de hand gelopen~ debacle tussen Bart De Wever & de Franstalige pers alom ter lande reacties oproept, hoeft hier geen grote uiteenzetting of uitgebreide beschouwing. We stellen alleen vast dat er her & der meningen zijn die duidelijk "ànders" gestemd zijn. Laten we hierbij eens proberen wat zijdelingse commentaren op een rij te zetten.
Op 8 juli 2008 verschijnt er bij De Morgen in de rubriek De Gedachte volgende beschouwing, die wij uiteraard integraal citeren...
...
De Gedachte
Waarom De Wever maar beter niet met discriminatie schermt
Hannes Cannie meent dat Bart De Wever met de wet zwaaide om het politieke spel te kruiden
Hannes Cannie schrijft een doctoraat in mediarecht. Hij is verbonden aan de vakgroep communicatiewetenschappen (UGent).
Het Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding (CGKR) heeft Bart De Wever (N-VA) wandelen gestuurd. De Wever was danig ontriefd door enkele artikels in de Franstalige krant Le Soir die niet bepaald vriendelijk waren voor hem en zijn partij. Vooral de passage van de hand van Pierre Bouillon, die de redding van de regering-Leterme afhankelijk stelt van het verdrinken van de hele N-VA-entourage, zou actief oproepen tot geweld. Verder worden, in de woorden van de N-VA-voorzitter, de Vlamingen als monolithisch blok begiftigd met allerlei negatieve tot zelfs criminele eigenschappen. Volgens De Wever genoeg materiaal om een beroep op de antiracismewet te verantwoorden.
Niet naar de mening van het Centrum blijkbaar, dat aan een halve oogopslag genoeg heeft om te zien dat de antiracismewet (1981) hier niet van toepassing is. Deze wet viseert het in het openbaar aanzetten tot haat, geweld of discriminatie op basis van nationaliteit, ras, huidskleur, afkomst of nationale of etnische afstamming (artikel 20). Daarbij is duidelijk gemaakt dat het behoren tot een bepaalde taalgemeenschap geen van de opgesomde criteria uitmaakt. Er bestaat dus niet zoiets als een Vlaams ras, een Vlaamse etnie of nationaliteit.
Wat betreft de uitlatingen die doelen op lidmaatschap van of keuze voor de N-VA kan wel een andere wet spelen, met name de Wet Bestrijding Discriminatie (2007). Deze wet beoogt het publiekelijk aanzetten tot haat, geweld of discriminatie door onder meer een politieke overtuiging in de kiem te smoren (artikel 22). Maar ook op dit vlak vindt het Centrum de aanklacht niet voldoende stevig om voor de rechter zijn slag thuis te halen.
Is het voorstel om de N-VA - 'et quand on dit N-VA, c'est toute la N-VA', dus ook sympathisanten en kiezers - te laten verdrinken een strafbare oproep tot geweld? Inzicht in de precieze motivering van het Centrum hebben we voorlopig niet, maar er kunnen toch al enkele bedenkingen gemaakt worden in het kader van de vrije meningsuiting. Artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM) laat beperkingen aan die vrijheid alleen maar toe als die noodzakelijk zijn in een democratische samenleving. Kortom, zelfs als aan de voorwaarden van het Belgische misdrijf 'publiekelijk aanzetten tot geweld jegens een persoon of groep wegens politieke overtuiging' voldaan is, dan nog moet de veroordeling de Europese test doorstaan.
Een aantal factoren beïnvloedt deze noodzakelijkheid in een democratische samenleving. Zo stelt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) steevast dat de vrije meningsuiting ook (en vooral) geldt voor informatie en ideeën die aanvallend, storend of zelfs choquerend zijn. Bovendien laat artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens weinig ruimte om de vrijheid van meningsuiting te beperken in zaken van algemeen belang, en hieronder kan de communautaire crisis zonder twijfel gecatalogiseerd worden.
Verder speelt ook de hoedanigheid van politicus mee. Die moet qualitate qua meer kritiek kunnen slikken dan een privépersoon. Ook het journalistieke genre waarin de uitlatingen zijn gegoten, is van belang. De artikels in Le Soir zijn columns met een (soms) sarcastische ondertoon, geen feitenrelaas. Ze geven de mening weer van de schrijver, zonder de inhoud te willen propageren als 'de waarheid'. Ik zou dan ook, ondanks de scherpe taal, eerder geneigd zijn aan deze uitlatingen het voordeel van de twijfel toe te kennen.
Belangrijker misschien dan de discussie over de uitspraak van het Centrum is de indruk dat onze antidiscriminatiewetten aangewend worden om het politieke spel te kruiden. Het is zo dat een verscherpt taalgebruik, mede door de communautaire moeilijkheden, de politieke kringen binnengeslopen is. Denken we maar aan de vergelijking die premier Leterme maakte tussen de RTBF en de Rwandese zender Radio Mille Collines, die via haatoproepen een belangrijke rol heeft gespeeld in de genocide van 1994. Ook de kritiek van De Wever op het Antwerpse stadsbestuur, dat zijn excuses aanbood voor de medewerking aan de Jodenvervolging, met de daaropvolgende reactie van schrijver-columnist Pierre Mertens, die De Wever in Knack een 'onversneden negationist' noemde, benadrukt deze tendens.
Zou het niet beter zijn deze kritische uitlatingen te laten voor wat ze zijn, met name uitingen van frustratie door de politieke impasse, en de antidiscriminatiewetten te bewaren voor als ze echt nodig zijn, namelijk als willens en wetens wordt aangezet tot haat, geweld of discriminatie?
Niettegenstaande deze uiteenzetting verschijnt er op 9 juli 2008 bij De Morgen in de rubriek De Gedachte een ~cynische~ open brief van Bart De Wever gericht aan de hoofdredactrice van 'Le Soir' ...
...& Uiteraard, naar goede gewoonte citeren we die voor u integraal...
...
De Gedachte
"U weet dat ik een nazi ben in het diepst van mijn gedachten"
Bart De Wever schrijft een brief aan de hoofdredactrice van 'Le Soir'
Bart De Wever is voorzitter van de N-VA.
Aan mevrouw Delvaux,
Ik ben geschokt, diep geschokt, over het schuldig verzuim van uw redactie. Sinds oktober 2007 wist u het immers al. U wist met zekerheid dat ik een openlijke, resolute leider ben van het negationisme. Maar toch zweeg u. Pas gisteren maakte u het eindelijk aan uw lezers kenbaar. Toegegeven, u publiceerde daarvoor wel al wat bijzonder suggestieve artikelen, maar de vreselijke waarheid, die verzweeg u. Pas toen ik u er geheel valselijk van beschuldigde regelmatig hate speech te publiceren, voelde u zich kennelijk gedwongen om in het kader van uw verdediging het grote woord eindelijk te laten vallen: Bart De Wever is een ontkenner van de Holocaust.
Ruim acht maanden hebt u op die manier voorbij en verloren laten gaan, zonder klacht neer te leggen, zonder nog maar aangifte te doen. Al die tijd liet u toe dat de politieke leiders van uw gemeenschap met mij aan de onderhandelingstafel zaten. Dat sommigen zelfs amicaal met mij omgingen. U verwittigde niet eens uw Vlaamse collega's, zelfs uw zusterkrant niet, die al die tijd stukken bleef publiceren van mijn hand. U liet een misdadiger ongestraft verkiezen tot ondervoorzitter van de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het is onbegrijpelijk. Meer nog, het is ongehoord!
Hoe kunt u 's nachts slapen? Waar is uw burgerzin gebleven? Was het misschien omdat u twijfelde aan uw bewijsvoering? U weet nochtans dat ik verwezen heb naar "een controverse tussen historici over de Holocaust". Natuurlijk verwees ik daarbij helemaal niet naar het felle en internationale debat in de wetenschappelijke wereld over de benadering, analyse en historische voorstelling van de Shoah als human made disaster, dan wel als een uniek historisch feit.
Het ging me evenmin over de levendige afgeleide discussies over de spanning tussen het dader- en het slachtofferperspectief of over de museale voorstelling van de Holocaust. Nee, ik verwees daarmee natuurlijk naar het handvol gekken dat vandaag beweert dat de Holocaust niet heeft plaatsgevonden, en wilde daarmee doelbewust twijfel zaaien over de historische feiten. Mijn opmerkingen over de rol van het Antwerpse stadsbestuur tijdens de oorlog waren er ook helemaal niet op gericht om aan te duiden dat de geschiedenis niet zwart-wit, maar vooral grijs is. Dat er bijvoorbeeld ook 123 Antwerpse politiemannen zijn gedeporteerd door de nazi's, die de Jodenvervolging oplegden. Dat er behalve een gebrek aan juiste inschatting en aan politieke moed, ook heel andere factoren hebben meegespeeld in de rol van het stadsbestuur.
Nee, ik wilde natuurlijk vooral de collaboratie goedpraten. Want u weet dat ik een nazi ben in het diepste van mijn gedachten. Iemand die vol nostalgie droomt van een boekverbranding zoals in 1933. Dat ik nog aangaf dat de excuses van de stad Antwerpen aan de joodse gemeenschap veel te laat kwamen, was alleen om de aandacht af te leiden van mijn ware aard. Net als mijn verontschuldigingen aan de joodse gemeenschap omdat ik op een verkeerde manier en op een bijzonder verkeerd moment een uiterst delicaat debat heb aangetrokken.
Dat ik goed bevriend ben met vooraanstaande leden uit de joodse gemeenschap is eveneens een afleidingsmanoeuvre. Net als het optreden van N-VA-mediaminister Bourgeois tegen de Arabische radiozenders die zich bezondigen aan grove hate speech tegen de joden. Het heeft gelukkig allemaal niet mogen baten: Le Soir heeft me uiteindelijk ontmaskerd. Gezien uw verpletterende bewijsvoering weet ik wat me na mijn assisenproces te wachten staat. Ik pak dus mijn koffers, rijd naar Oostende, wacht er op de boot en zeg u vaarwel.
Persoonlijk konden we dit cynische schrijven niet erg smaken, noch inhoudelijk, noch qua toon... & volgens ons ~bescheiden~ inziens draagt deze brief volgens ons ook niet erg bij in een positieve & constructieve beeldvorming van de buitenwereld naar de N-VA & de persoon van Bart De Wever toe...
Tenslotte roeren nog anderen zich in dit debat & nog diezelfde dag verschijnt er in De Morgen volgend artikel. ...& Wij citeren...
...
"Negationist kun je hem niet noemen"
'Wij zijn allemaal Pierre Mertensen', schrijft Le Soir, nu blijkt dat Bart De Wever een klacht heeft ingediend tegen de Franstalige auteur. Mertens had de N-VA-voorzitter eind vorig jaar een 'negationist' genoemd. De specialisten volgen Mertens en Le Soir niet: 'Hij ontkent de feiten immers niet.'
'Die term is zeer verkeerd gekozen', zegt Rudi Van Doorslaer van het SOMA. Ook advocaat Jos Vander Velpen, voorzitter van de Liga voor de Rechten van de Mens, is die mening toegedaan. 'Zelfs in 2008 staat De Wever nog altijd aan de foute kant. Maar een negationist is hij daarom nog niet.'
In oktober van vorig jaar verontschuldigde Patrick Janssens zich bij de joodse gemeenschap voor de medewerking van het Antwerpse stadsbestuur en de Antwerpse politie aan de jodenvervolging in zijn stad. "Wij kunnen vandaag niet anders dan erkennen dat het stadsbestuur en de politie in die dramatische dagen een actieve rol bij de jodenvervolging hebben gespeeld", zei de burgemeester. Voor Bart De Wever was dat een brug te ver: hij liet weten dat hij de excuses "gratuit" vond. De N-VA-voorzitter voegde er ook aan toe dat "Antwerpen de jodenvervolging niet organiseerde, maar als stad mee het slachtoffer was van de nazibezetting".
Die uitspraken zorgden voor een storm van kritiek, onder meer van de Franstalige auteur Pierre Mertens. In een opiniestuk in Le Monde en een interview met Knack noemde hij De Wever een "negationist", waarop De Wever op zijn beurt een klacht tegen de auteur indiende. Gisteren liet Mertens weten dat hij al twee agenten van de federale politie op bezoek heeft gekregen, maar dat hij zijn verklaringen niet zal bijsturen (DM, 8/7). Volledig terecht, vindt Le Soir, die De Wever meteen óók van negationisme beschuldigde.
Maar Rudi Van Doorslaer, directeur van het Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij (SOMA), is het daar niet mee eens. "Pierre Mertens heeft een verkeerde term gekozen", zegt hij. "De Wever heeft nooit gezegd dat er geen joden vervolgd zijn geweest in Antwerpen, en ook niet dat het stadsbestuur daar niet aan heeft meegewerkt. Hij heeft dus geen feiten ontkend. Hij houdt er alleen een andere mening op na over welk belang je vandaag aan die feiten moet geven."
Jos Vander Velpen is genuanceerder. "Omdat ik het ook onwaarschijnlijk vind dat De Wever, met zijn historische bagage, in 2008 toch opnieuw aan de foute kant gaat staan", zegt de voorzitter van de Liga. "Ik begrijp de woede van Mertens dus. Alleen nemen de Franstaligen, als het over Vlaanderen gaat, veel te snel termen als 'negationist' of 'racist' in de mond. Dat zou ik niet gedaan hebben. Wie zorgvuldig denkt, moet ook zorgvuldig formuleren. Maar goed, Mertens is een schrijver, die gebruiken wel eens een zekere literaire vrijheid. Voor Bart De Wever, die hecht aan de vrijheid van meningsuiting, zou dat toch ook belangrijk moeten zijn?"
Zowel Van Doorslaer als Vander Velpen benadrukken dat ze het voor het overige totaal oneens blijven met De Wever. "Janssens heeft een hypotheek gelicht die al veel eerder gelicht had moeten worden", vindt Vander Velpen. "Daarvoor verdient hij geen kritiek, maar respect. In de oorlog kan iedereen het verkeerde kamp kiezen, zelfs mensen die jong zijn, maar zestig jaar later toch niet meer?"
Van Doorslaer begrijpt dan weer niet dat De Wever "een van de laatste taboes in Vlaanderen" mee in stand wil houden. "Sinds de Tweede Wereldoorlog heerst er een dodelijk stilzwijgen over het feit dat een hele bevolkingsgroep van zo'n tienduizend mensen, die geconcentreerd was in één Antwerpse wijk, plots is verdwenen. De houding van Antwerpen en Brussel was totaal verschillend: in Brussel is er veel meer weerstand geboden door de overheid. En de reden daarvoor was in essentie ideologisch. In Groot-Antwerpen was een nieuw schepencollege aan de macht dat bestond uit de Katholieke Partij en mensen van de Nieuwe Orde. Zij durfden geen risico's nemen, niet eens omdat ze iets tegen joden hadden in het bijzonder maar wel omdat ze voor een vreemdelingendossier niet wilden ingaan tegen de Duitse bezetter."
Eind vorig jaar zei De Wever dat de schuldvraag genuanceerd was, omdat de Antwerpse politie ook één razzia verhinderde en omdat er 123 agenten zelf werden weggevoerd. "Dat laatste klopt", zegt Van Doorslaer. "Er waren individuele agenten die voor het verzet kozen, procentueel zelfs meer dan bij de rest van de bevolking. Maar als instelling heeft de Antwerpse politie wel meegewerkt. En de 'verhinderde' razzia was geen heldenverhaal. De agenten die de joden gingen verwittigen van de actie, bleken daarvoor op voorhand vergoed te zijn door de joden. Het was een betaalde vorm van naastenliefde." (Ruud Goossens)
Maar ook al haalt Bart De Wever zwaar uit naar de Waalse pers, het is alsnog de vraag of dat in werkelijkheid ook zo is. ...& Wij verwijzen daarvoor naar het nieuwsbericht dat hierover op 9 juli 2008 in De Morgen verscheen & wij citeren...
...
"Franstalige pers bericht ongeveer gelijk over communautaire kwestie"
Het voorpaginanieuws in Nederlandstalige en Franstalige kranten over communautaire kwesties vertoont weinig verschillen. Dat blijkt uit de masterproef sociale wetenschappen aan de K.U.Leuven van Liesbeth Kerkhofs. Ze analyseerde hierbij de voorpagina's van de Nederlandstalige kranten De Standaard en Het Laatste Nieuws en de Franstalige kranten La Libre Belgique en La Derniere Heure van 11/6/2007 tot 31/3/2008.
"Franstalige kranten brengen wel opvallend meer berichten over Nederlandstalige politici en over de Vlaamse Gemeenschap dan Nederlandstalige kranten dat doen over Franstaligen. Op de voorpagina's van de Nederlandstalige kranten vond ik daarnaast veel meer tekst over communautaire thema's terwijl de Franstalige media zich vaker beperken tot foto's en wat onderschriften", aldus Kerkhofs.
Geen conflictueuze berichtgeving
"De verwachting was dat de kranten het communautaire meer als een wedstrijd - een "horse race" - zouden voorstellen, maar telkens bleek de inhoudelijke benadering van de problemen te domineren. Ook de verwachting dat Franstalige kranten meer conflictueus zouden berichten dan Nederlandstalige bleek niet te kloppen. In de vier kranten was er wel veel meer aandacht voor de conflicten tussen Nederlandstaligen en Franstaligen dan voor de conflicten in het eigen kamp".
Ook tussen de kwaliteitskranten en de populaire kranten noteerde Kerkhofs weinig verschillen. "Populaire kranten berichtten wel vaker meer persoonlijk over politici en hadden in deze periode ook meer aandacht voor de toekomstige eerste minister en de partijen die onderhandelden over een coalitie. Er was in populaire kranten ook iets meer sprake van een wedstrijdbenadering van de problematiek", aldus Kerhofs. (belga/ka)
We zijn in elk geval benieuwd naar het resultaat van de klacht van Bartje & "stout gezegd" ...wij koesteren toch wel een ″zekere″ sympathie voor de uitlatingen van Pierre Mertens. Màààrr... dat zal ons dus weer niet in dank afgenomen worden zeker & dan vooral niet omdat we ″Vlamingen″ zijn hè alhoewel
...
MORGEN... progressief of oerconservatief ?!...
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII-a
Na de duistere bladzijden over onze Hedendaagse Geschiedenis van ons Belgische Vaderland met het Vlaams Belang, gaan we over naar de volgende partij die 100% voor de Vlaamse onafhankelijkheid is. Eentje die gelukkig maar, niks te maken heeft met het ideeëngoed dat we hier de laatste week hebben beschreven... of toch ?!...
Laten we eens kijken...
Vandaag ligt de N-VA op onze ontleedtafel... Hun voorzitter Bart De Wever zat dan wel ooit met één been in de grote nostalgiezwendel over de Vlaamse helden, maar als historicus ~& gelieve hierbij niet te verwarren met z'n broer Bruno~ heeft hij wel ingezien dat er een verschil bestond tussen de mythe & de realiteit, het wezenlijke verschil tussen wat er over gefabuleerd wordt & de realiteit zoals deze zich in werkelijkheid heeft afgespeeld. Hij heeft overigens een uitstekende studie gepubliceerd over Joris Van Severen, met als titel "De schaduw van de leider"... We kunnen ten andere zelfs elke Vlaams Belanger aanraden om dit mooie werkstukje in de toekomst ook tot z'n verplichte literatuur te laten rekenen & dit om de Historische Waarheid toch niet àl te veel geweld aan te doen met de volgende mythe dat door het Vlaams Belang de wereld wordt ingestuurd...
Voor de Ollanders onder onze lezers... jullie hebben meteen al opgemerkt dat er wel degelijk steeds maar weer wordt terug gekeken naar dat pekzwarte aangebrande verleden... Gelukkig heeft het bij onze vriend De Wever geleid tot een zeer genuanceerde kijk op zulke figuur & dweept hij zeker niet met romantische dromen rond dergelijke zogenaamde leiders. Maar de fascinatie was er dus wel degelijk. Zo merken we op dat Bart De Wever tijdens zijn ″hitsige & woeste″ jeugdjaren nog een ander idool had waar hij wel eens mee ″van-gedachte-wou-wisselen″ & die hij wel wat diepgaandere vragen wou stellen, namelijk enen Jean-Marie Le Pen, ons allen wel bekend. ...& door & door slecht als we zijn, publiceren hier natuurlijk dat traditionele fotootje van een fiere jonge Bart De Wever ~10 jaar jonger & 30 kg lichter zoals hij ten andere straks zelf zegt~ met Jean-Marie Le Pen ...maar we halen ze natuurlijk van bij de Franstalige vijand met daar uiteraard hun achtergrond-commentaren bij...
La photo qui fait à nouveau polémique : Bart De Wever et Jean-Marie Le Pen, en 1996, respectivement patron actuel de la NVA et président-fondateur du Front national français.
...
RésistanceS 08-09-2007
Connexions lepéno-flamandes
Bart De Wever, un ex-disciple lepéniste ?
Depuis quelques jours, circule (à nouveau) sur Internet une photographie de Jean-Marie Le Pen lors de l'une de ses visites à Anvers. Le président-fondateur du Front national français y est accompagné dun certain Bart De Wever, le président de la NVA, le parti nationaliste flamande associé aux démocrates-chrétiens du CD&V. Problème : la NVA devrait devenir l'un des maillons du futur gouvernement fédéral, avec le CD&V, les libéraux (VLD et MR) et les démocrates-humanistes francophones (cdH). Retour sur une polémique dévoilant une fois de plus les liens d'une certaine « droite » avec l'extrême droite.
Par Pierre EYBEN (avec Alexandre VICK)
Article du quotidien La Libre Belgique au sujet des connexions De Wever-Le Pen
La photo de Jean-Marie Le Pen avec Bart De Wever date de 1996. Elle a été prise après une conférence organisée à Anvers par le Vlaams-nationale Debatclub, un cercle de réflexion idéologique favorable notamment à la fin du « cordon sanitaire » isolant l'extrême droite sur l'échiquier politique. Lié directement au Vlaams Blok / Belang (VB), ce club préconise l'unité de tous les courants de la droite dans une seule force politique et organise dans ce but des conférences-débats (voir lencadré ci-dessous).
Ex-lepéniste futur ministre fédéral ?
Bart De Wever est aujourdhui le patron de la Nieuw-vlaamse alliantie (NVA), la formation nationaliste flamand issue en 2001 de laile ultradroite de lex-Volksunie. Depuis, la NVA est en cartel électoral avec les démocrates-chrétiens du CD&V (l'ex-CVP). Elle est également à la table des négociations pour la formation du futur gouvernement fédéral. Bart De Wever en est même un des acteurs clés.
Alors que cette photo recommence à circuler sur le Net (elle était déjà apparue, il y a quelques années, sur le site de Filip Dewinter, le numéro 2 du VB), la justification donnée par un Bart De Wever embarrassé serait simplement risible si l'arrivé de la NVA n'était pas programmée dans le prochain gouvernement fédéral.
« Javais juste fini mes études et je pensais que c'était une occasion unique de pouvoir entendre Le Pen, qui était à l'époque un personnage de poids dans la politique française. Je suis un légaliste, avec des convictions démocratiques, mais j'ai une conception anglo-saxonne de la liberté d'expression : dans une démocratie, tout le monde doit être libre d'exprimer son opinion, même si c'est une opinion que je déteste. Et je préfère toujours avoir une information de première main que de manière filtrée » (1).
C'est la raison pour laquelle, Bart De Wever paradait avec Le Pen. Son rattachement à la liberté d'expression l'aurait-il poussé également à fréquenter des conférences altermondialistes ou de la gauche radicale ? Il semble que son intérêt allait uniquement en direction d'une certaine droite, bien singulière : populiste, xénophobe et nationaliste.
Sérieux hiatus supplémentaire : De Wever et Le Pen se sont encore revus à lenterrement de Karel Dillen, le fondateur du Vlaams Blok, figure historique de lextrême droite flamande et auteur de la traduction en néerlandais du premier livre négationniste. Son enterrement ne se passait pas il y a dix ans. Il se déroulait en mai dernier, juste avant les élections législatives...
Pierre EYBEN
(avec Alexandre VICK)
(1) Source : La Libre Belgique du 31 août 2007.
Vlaams-nationale Debatclub :
les connexions lepéno-flamandes
Bart De Wever, lactuel président du parti flamand NVA, a rencontré pour la première fois Jean-Marie Le Pen, le dirigeant de lextrême droite française, en 1996. Lors dune conférence organisée, à Anvers, par le Vlaams-nationale Debatclub.
Ce « club de débat national-flamand » est apparu en 1980. Officiellement apolitique, il est fortement influencé par un corpus politique dextrême droite, en particulier celui développé par le Vlaams Blok, aujourdhui agissant sous le nom de Vlaams Belang (VB). Depuis sa création, ce club organise régulièrement des débats avec des personnalités connues du monde politique, médiatique ou des affaires comme Mark Grammens (publiciste), Filip Dewinter (dirigeant du VB), Roeland Raes (alors vice-président du VB), Siegfried Verbeke (responsable de VHO, une association négationniste fondée à Anvers)...
Des Français ont également été ses conférenciers : Jacques Isorni (un des avocats du maréchal Pétain), Jean-Marie Le Pen, Bruno Gollnisch (numéro 2 du parti lepéniste)...
Dans le comité directeur de ce club de débat, on a retrouvé notamment Walter Peeters (sénateur blokker) et dautres membres du Blok ou de Were Di, un cercle de réflexion nationaliste, aujourdhui disparu, fondé par des anciens nazis et Karel Dillen, le président-fondateur du VB. Le 4 octobre prochain, une conférence aura lieu pour évoquer le souvenir de ce dernier. L'initiative de cet «événement » en revient au... Vlaams-nationale Debatclub.
...& Niet onbelangrijk vonden wij de volgende verwijzing, die zich op die zelfde pagina bevond... Met dus de terechte verdediging van Bartje dat het om een jeugdzonde ging en dat hij trouwens als pas afgestudeerde (historicus ! We herhalen het nog maar eens) de gelegenheid niet wou missen om Le Pen met eigen oren te aanhoren hij stond dan maar meteen samen op de foto. Nu vinden we in de zelfde achtergrondcommentaren nog een tweede ″ontmoeting″ tussen Bart De Wever & Jean-Marie Le Pen & dit op de begrafenis van Karel Dillen...
A lire aussi sur RésistanceS
Bart De Wever, le jeune président du parti NVA, a donc rencontré Jean-Marie Le Pen, en 1996, lors d'une conférence organisée par un cercle de réflexion lié au Vlaams Blok / Belang.
Erreur de jeunesse ?
Le 5 mai 2007, le même De Wever retrouvait Le Pen... à l'enterrement de Karel Dillen, le dirigeant historique de l'extrême droite flamande d'après-guerre. RésistanceS avait consacré un article à son enterrement et au dernier hommage que lui rendit Jean-Marie Le Pen.
Nochtans zegt Bartje naar aanleiding van het overlijden van Karel Dillen het volgende in het Nieuwsblad ...& we citeren hieronder het ganse artikel zoals het hoort...
'We zijn de vertolkers van zijn partituur'
VB reageert verslagen op overlijden Karel Dillen
ANTWERPEN - De kopstukken van Vlaams Belang en haar voorganger het Blok reageren verslagen op de dood van Karel Dillen, stichter en stuwende kracht van hun partij. Ook de politieke tegenstrevers erkennen zijn verdiensten.
Kris Goossenaerts
Filip Dewinter: 'Het is de politieke vader van mijn generatie met Gerolf Annemans en Van Hecke. We hebben alles aan hem te danken. Hij was de beschermheer in ons groot avontuur, de bewaker van onze radicale lijn ook, die er streng op toezag dat we daar geen centimeter van afweken. Iedereen van het Vlaams Belang kan daar niet genoeg dankbaar voor zijn.'
'Hij was ook de meest succesvolle politicus van de laatste dertig jaar. Ook al straalde hij helemaal niet het beeld van de politicus van vandaag uit, of hoe sommigen menen dat een politicus moet zijn. Hij was daarin sterk omdat hij geen compromissen sloot en vastberaden naar zijn doel ging.'
'Of er een eerbetoon komt? We waren deze middag nog aan zijn ziekbed om afscheid te nemen. Daar hebben we beslist dat onze 1mei-viering toch zou doorgaan, omdat Karel dat zo zou willen. Een beter eerbetoon kunnen we hem niet geven. Zijn begrafenis, daar verwachten we veel volk. Maar het wordt zeker geen politieke manifestatie.'
Gerolf Annemans: 'Een grote verslagenheid. Karel was onze geestelijke peetvader, nog steeds. Wij zijn alleen de vertolkers van de partituur die hij schreef. Heel zijn leven verdedigde hij dezelfde politieke lijn, dezelfde rechte, dezelfde rechtse lijn. Tot vervelens toe bleef hij met diezelfde hamer slaan. Zo slaagde hij er in het slabakkende volksnationalisme een nieuw elan te geven.'
'Hij is een van de giganten van het Vlaams-nationalisme van na de Tweede Wereldoorlog. Ook al stond zijn fysionomie daar diametraal tegenover. Maar je mocht hem nooit onderschatten.'
'Zo slaagde Karel er toch in een nieuwe schwung te geven aan het Vlaams-nationalisme dat strompelend uit de Tweede Wereldoorlog kwam. En met de Volksunie terug op z'n gat lag.'
Bart De Wever (N-VA): 'Niemand kan ontkennen dat Karel Dillen een bijzondere rol speelde in de naoorlogse politiek. Door in de catacomben van de Volksunie op te groeien, daarna met een partij dat echt geen succes was. Maar uiteindelijk toen de tijdsgeest kantelde, uitgroeide tot de grootste politieke partij van ons land.'
'Nationalisme is geen ideologie op zich, maar leeft in een context van links en rechts. Dillen verdedigde die laatste binnen een traditie van de jaren '30, die van radicaal rechts. Hij geloofde zelf nooit daar nog succes mee te hebben, hij schreef zelf het boek wij marginalen. In 't Pallieterke spraken ze steeds van 't Blokske. Karel Dillen wilde toen nog alleen het zweepje van de zweeppartij de VU zijn. Toen in de jaren '80, onder meer door het Franse Front National, migratie en onveiligheid op de politieke agenda kwam, kreeg zijn beweging opnieuw wind in de zeilen. Een evolutie die ik met lede ogen aanzag, hij blijft een politieke tegenstander.'
...& als we de uitvaartrede van Frank Van Hecke ~de toenmalige voorzitter van Vlaams Belang~ mogen geloven waren er bijzonder weinig politici aanwezig op de uitvaart...
Op de webstek van een groot bewonderaar van Dillen vinden we een huldeblijk waaruit we graag het volgende korte fragment citeren...
Respect
Het pleit niet voor de politieke zeden in dit land dat, behalve Bart De Wever en Jan Jambon van de N-VA en Hugo Coveliers van VLOTT, geen enkel "kopstuk" van de zelfbenoemde democraten afscheid is komen nemen van deze Grote Meneer. Denk daaraan, lezer(es), wanneer zij nog eens het woord "respect" in de mond nemen. De van verst komende vriend zal wel Jean-Marie Le Pen zijn geweest.
Na het zingen van het Gebed voor het Vaderland en de Vlaamse Leeuw had menigeen een stevige krop in de keel.
Je bent ~tenslotte~ historicus en je gaat dan maar naar de begrafenis van Dillen uit "respect" waarschijnlijk... Wèl, hoe je 't draait of keert... wij hebben daar zo onze vragen bij...
Màààrr... de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de bewuste foto van Bart en Jean-Marie voor de eerste maal werd gepubliceerd door onze vrienden van... inderdaad... het Vlaams Belang... want ze zijn tenslotte tegenstanders ! ...& je merkt dat aan een aantal uitlatingen van kopstukken van het Vlaams Belang zoals deze uiterst interessante kijk van Vlaams Belang parlementslid & voormalig Voorpost-voorzitter Francis Van Den Eynde :
BART DE WEVER = VICTOR LEEMANS
Karel Dillen vertelde vaak over de situatie waarin de Vlaamse beweging zich eind de jaren veertig begin de jaren vijftig bevond (toen hij zijn eerste stappen in het Vlaams-nationalisme zette). T.g.v. de keiharde repressie, zat wat er van de beweging nog over bleef in de catacomben, en waren de vriendjes van het regime ervan overtuigd dat ze erin geslaagd waren haar volledig dood te maken. De CVP wist echter beter. Ze besefte dat de Vlaamse beweging veel te diepe wortels in de bevolking had om zomaar van de kaart te kunnen worden geveegd. Wel werd het moment rijp geacht om de ze te annexeren en voor de eigen kar te spannen. Hiervoor werd een zeer bijzondere strategie uitgestippeld. Onderhandelingen werden gestart met een aantal vooraanstaande nationalisten. Hen werd verteld dat zij beter de belangen van Vlaanderen konden dienen door mee te marcheren in een grote belangrijke politieke formatie dan door te blijven functioneren in groepen die door de weldenkenden in de maatschappij uitgesloten werden (niets nieuws onder de zon). Enkele Vlaams-nationalisten trapten in die val en stapten over naar de CVP. Ze vaarden er qua carrière meer dan wel bij. Ondanks zijn pekzwart verleden (hij was tenslotte de ideoloog van de autoritaire strekking in het VNV) zorgden de christen-democraten ervoor dat Victor Leemans het zelfs tot voorzitter van het Europees Parlement bracht. Jos Custers, die in zijn hoedanigheid van voorzitter van het KVHV de bekende hulde-affiche voor de activist dr. Borms ondertekende bij het ingaan van diens tiende jaar in de gevangenis en die zelf na de oorlog gedurende een jaar in de cel vertoefde, bracht het bij deze verruimers van de CVP net zoals Leemans eerst tot gewoon senator, en was nadien zelfs vier jaar lang minister van Volksgezondheid. Beide heren hadden aan een en ander een schitterende carrière overgehouden maar voor de Vlaamse beweging waren ze van geen enkele betekenis geweest. Ik neem aan dat u begrijpt waarom ik aan dit alles dacht toen ik n.a.v. de eerste bijeenkomst van het nieuwe parlement Bart De Wever en zijn kornuiten van de N-VA die zich ook nog steeds op het Vlaams-nationalisme beroepen op de banken van de christen-democraten zag plaatsnemen.
De strategie van de CVP in die eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog beperkte zich trouwens niet alleen tot die zgn. verruiming. Het ANZ konden ze blijkbaar niet onder de knie krijgen. Ze gingen bijgevolg over tot het organiseren van een soort alternatief zangfeest onder de naam Dag van het Vlaamse Lied. Ook de Ijzerbedevaart moest eraan geloven. Vooraanstaande christen-democraten zwaaiden in Diksmuide de plak. Aan de Paxpoort werd een Belgische vlag gehesen (Karel Dillen zou ze met een paar van zijn vrienden gaan afrukken). Ook op dat vlak gaat een vergelijking met vandaag de dag op. De christen-democraten Yves Leterme en Bart De Wever (ik kan hem niet anders noemen want tenslotte functioneert hij in een christen-democratische partij) zitten opnieuw op de eerste rij van wat nog steeds als een Ijzerbedevaart doorgaat maar met het Vlaams-nationalisme niets meer te maken heeft. Wij zijn er dus niet echt op vooruit gegaan. Bepaalde politieke koerswendingen doen zich steeds opnieuw voor en een aantal Vlamingen laat zich nog steeds beetnemen. Er is nochtans één verschil met de situatie uit de tijd van Karel Dillen. Een kleine groep harde, jonge Vlaams-nationalisten is er toen in geslaagd het schip van de Vlaamse beweging terug op koers te brengen. De harde Vlaams-nationalisten van nu zijn een stuk talrijker en dus veel beter georganiseerd. Er is dus geen reden om te wanhopen. We krijgen de zaak wel opnieuw recht.
De N-VA - Omstreden of niet ?!... : Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XII-b
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Ook het extreem-rechtse franstalige blad ″Pan″ heeft ooit een bijdrage gewijd aan Bart de Wever ...& we citeren hieronder het ganse artikel...
Bart De Wever
Président de la N-VA
Issu dune famille poursuivie parce que soupçonnée dune collaboration belgo-allemande (« repressiefamilie »), et à lapogée dun parcours des plus contestables, Bart De Wever porte indéniablement le poids de son passé. Remords ou nostalgie ?
Bart est né le 21 décembre 1970 à Mortsel, dun père membre de la VNV (Vlaams Nationaal Verbond - Ligue Nationale Flamande). Le mouvement, qui promouvait un Etat flamand séparé de la Wallonie, fut jadis proche du parti nazi et collabora étroitement avec loccupant allemand.
Etudiant en Histoire à la KULeuven, il milite au Liberaal Vlaams Studentenverbond et est membre actif du KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond), symbole suprême de la droite conservatrice flamingante. Collaborateur à luniversité de Louvain, Bart sintéresse et rédige des articles scientifiques sur le Mouvement nationaliste flamand Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen - Ligue flamande Nationale-Solidariste), défendant les politiques dHitler et de Mussolini, et tendant à créer un état thiois composé de la Flandre, des Pays-Bas et de la Flandre française. Son frère Bruno, également historien et attaché à luniversité de Gand, consacre lui carrément son étude à la naissance du racisme, de la VNV et du Verdinaso Bref, une paire de vrais petits séparatistes, à la recherche deux-même !
Passant de lHistoire à la politique, Bart enfantera, après léclatement de la Volksunie, aux côtés de Geert Bourgeois dont il est le cerveau, lOranjehofgroep, embryon de la future N-VA. Le début dune longue histoire
Toujours dans la constance, Bart est marié à Veerle, également issue dune famille très flamingante. Le couple affectionne particulièrement la Bavière, une région au lourd passé symbolique, et habille volontiers ses quatre enfants de la tenue traditionnelle ornée du fameux edelweiss. En politique comme dans la vie, Bart reste un homme entier ! A digérer par les Francophones
Cet article a été publié le Vendredi 14 septembre 2007 à 12:45 et est classé dans Sigmund. Vous pouvez suivre les réponses reçues par cet article grâce au fil RSS 2.0. Vous pouvez laisser un commentaire, ou faire un trackback depuis votre site.
...& Eventjes terzijde, voor de 58 reacties die er op dat bewuste artikel verschenen, moet u uiteraard zelf naar ginder surfen...
Wie was die andere frisse brave jongen weer van de N-VA die Bart bijstond tijdens het afscheid van Karel Dillen ?!... Juist ! Jan Jambon... even snuisteren en we vallen al snel op een uitspraak van Karel De Gucht over ...& hup daar zijn ze weer ...Het Sint Maartensfonds !! Eventjes citeren & vervolgens lezen dus...
CITAAT
De Wever over lage aanval van De Gucht
De persoonlijke aanval van Karel De Gucht op onze Antwerpse kandidaat Jan Jambon(*) vond ik zeer laag. De Gucht zei [in Terzake] dat Jambon ooit op vergaderingen van het Sint-Maartensfonds (een vereniging van oud-oostfrontstrijders, nvdr) ging spreken, terwijl Johan Sauwens daarvoor destijds is moeten aftreden als minister. Wie de Vlaamse beweging kent, kan zoiets duiden. Jambon ging er trouwens alleen oproepen om tegen het Lambermontakkoord te gaan betogen. Maar De Gucht insinueerde dat wij neonazi's zijn, en hij heeft met die aanval gewacht tot het allerlaatste moment om ons zo hard mogelijk te treffen. Terwijl De Gucht destijds als VLD-voorzitter de eerste was om ons een kartel aan te bieden. Als we dan toch allemaal gevaarlijke mensen zijn die op Milosevic gelijken, waarom wilde de VLD dan met ons een kartel vormen?
Bart De Wever, geïnterviewd door Peter De Backer en Frans De Smet in Het Nieuwsblad, 10 juni 2007
gepubliceerd op zondag 10 juni 2007 @ 13:30 CET
(*) NVDR : een aanrader van ons om eventjes deze link te bezoeken & het desbetreffende artikel natuurlijk ook te lezen...
Tiens-tiens... Blijkbaar is de Tweede Wereldoorlog in Vlaanderen nog volop aan de gang...
Bovendien lijkt Jan Jambon ~die nogal zeer graag opschept over zijn tijd in het bedrijfsleven~ ook heel graag te vertoeven in de zeer studentikoze kring van het Katholiek Hoogstudenten Verbond Gent en jullie hebben een zeer goed geheugen. Dat was daar dat Le Pen werd uitgenodigd... & ze vonden Le Pen blijkbaar zo een leuke man dat ze het in 2005 nog maar eens opnieuw deden... & wij zeggen hier niet wie daar allemaal aanwezig was, want we weten het niet...
...& De reactie van Bart De Wever over de bewuste foto met Le Pen vind je hieronder...
"Bart De Wever over foto met Le Pen" duur : 7:16 minuten Fragment uit het duidingsprogramma "De Keien van de Wetstraat"
...& natuurlijk kan men bij jong N-VA~Vlaams-republikeinse studentenwerking aan de Universiteit Gent ~ lezen dat we toch allemaal verkeerd zijn want... & we citeren uit de beschouwing "Liberalisme ergo nationalisme" het volgende...
NVDR : In deze achten we ons zo vrij om hier niet de hele beschouwing te citeren. De duiding ( ... ) wijst erop dat hier tekst voor &/of na komt.
( ... )
Vandaag is het zelfs bon ton om zich liberaal te noemen en dat in tegenstelling te zetten tot het conglomeraat nationalisme-racisme-facisme-nazisme. Terwijl het duidelijk is dat de koppeling tussen al die te onderscheiden begrippen maar al te eenzijdig is. Het succes van het nazisme bijvoorbeeld is te wijten aan veel factoren naast het nationalisme, zoals het sociaal darwinisme, het monopolie van de overheid op publieke communicatie, een ongeletterde en angstige bevolking. Maar toch is in Vlaanderen de idee ontstaan dat enkel het nationalisme verantwoordelijk was, de bron van al die factoren, de oorzaak van al dat kwaad.
Er zijn zelfs mensen die deze koppeling psycho-somatisch beleven. Ze walgen letterlijk bij het zien van een Vlaamse leeuwenvlag. Ze krijgen koude rillingen als ze de Vlaamse Leeuw horen zingen. Zij associëren de Vlaams-nationale symbolen nog steeds met onverdraagzaamheid, racisme en de moord op miljoenen joden. Op hun netvlies staan de beelden gebrand van een Amerikaanse bulldozer die tientallen joodse lijken in een put duwt. Terwijl het nationalisme verweten wordt irrationeel te zijn, is de publieke opinie zich gaan nestelen in dat sterk emotionele gevoel van afkeer. Terwijl men de intellectuele moed zouden moeten hebben om te erkennen dat de binding tussen die horrorbeelden en het Vlaams-nationalisme te eng en te eenzijdig is, zien we vaak het omgekeerde. Zij werpen zich op als beschermers van de democratie en cultiveren dit irrationele gevoel, waardoor een nooit opdrogende electorale bron van irrationele stemmen ontstaat.
Op het jong N-VA FORUM lezen we ook het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang op een zeer korte en bondige manier uitgelegd en voor ons zeer duidelijk...
Beste,
Natuurlijk zijn er grote verschillen in ons programma, maar het grootste verschil voor mij is dat de N-VA een partij is die actief wil meewerken aan het einde van België. Een partij die actief wil deelnemen aan de regeringen om er voor te zorgen dat hun punten verwezenlijkt wordt. Terwijl het Vlaams Belang enkel maar in zo'n regering zou stappen indien het de laatste is. Zij bouwen dan uiteindelijk voort op de verwezenlijkingen van andere partijen, zij nemen het heft niet in eigen handen. Natuurlijk kan je zeggen dat het cordon hier een rol inspeelt, maar het cordon wordt langs beide kanten in stand gehouden. Dit merkte je zeker tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, waarbij ze enorme vuile spelletjes speelde en heel wat kansen op deelname vergooide. Waarschijnlijk zijn er nog verschillen hoor maar dit is het voornaamste. Zoals BDW zegt, we moet België laten oplossen als een bruistablet. Terwijl het VB eerder voor de revolutionaire splitsing gaat.
Evolutie tegen Revolutie en dan hebben we nog niet gesproken over het vreemdelingenbeleid en het verzuurd karakter en de link van de Vlaamse Leeuw met rascime.
... & Er volgt nog een heel debat over dat onderwerp, maar dat moeten jullie maar zelf ter plekke verder lezen...
...
Maar waar staat de N-VA en onze Bart dan wel voor zult u wel vragen ?!...
Wel... wij vonden enkele opmerkelijke uitspraken van Bart & wij citeren ze even voor u...
# Bart De Wever en ″het civiel nationalisme″ (mooie term nietwaar !)
# ″Vlaanderen is geen schild tegen het vreemde en het arme″ ...
...Beide uitspraken komen dus uit de volgende tekst, die in De Morgen verschenen is op 4 juni 2007...
"Vlaanderen is geen schild tegen het vreemde en het arme"
Bart De Wever pleit voor een inclusieve en warme gemeenschap
De Morgen, 4 juni 2007
Mijn statement over inclusief nationalisme onder het motto 'eigen volk samen' en mijn vorige column waarin ik het zogenaamde Antwerpse hoofddoekenverbod verdedigde, leverde me in een opiniebijdrage in deze krant de beschuldiging op 'schizofreen' te zijn. Ik zou me voordoen als een civiele nationalist, maar er feitelijk evenzeer een etnisch discours op nahouden.
Welnu, ik beken: in mijn benadering van het begrip identiteit spelen zowel subjectieve als objectieve elementen een rol. De wil om samen een gemeenschap te vormen volstaat niet, ook etno-culturele elementen zoals bijvoorbeeld taal spelen een grote rol.
Meer nog, de zuiver civiele natie bestaat volgens mij niet. Het plebisciet van elke dag, zoals Ernest Renan het definieerde, is een fictie. Net zoals de zuiver etnische natie niet bestaat: iedere gemeenschap organiseert zich uiteindelijk ook op basis van burgerschap.
Veel auteurs hebben nochtans de tweedeling in het nationalisme tussen civiel en etnisch onderkend. Klassiek is de dichotomie tussen Frankrijk en Duitsland in hun ontwikkeling tot moderne natiestaten in de 19de eeuw.
In Frankrijk vormde een dynastiek en centraal bestuurd geheel zich om tot een natiestaat. De Franse natie kreeg aldus het aura mee van de inclusieve wilsnatie, la république is meer een idee dan een etno-cultureel gegeven. Zelden werd dat zo duidelijk als toen president Chirac ten tijde van de zware rellen in de Franse voorsteden de allochtone jongeren aansprak als fils de la république. Ook Sarkozy wil investeren om de insluitende werking van de Franse identiteit te versterken, getuige daarvan de oprichting van een speciaal ministerie met dat doel.
Duitsland kende een andere geschiedenis. Het land moest eerst een enorme dynastieke en bestuurlijke verdeeldheid overwinnen. De klemtoon bij de natievorming moest dus wel liggen op de gepercipieerde objectieve banden tussen alle Duitsers, waardoor Duitsland het aura meekreeg van de exclusieve volksnatie. De Reden an die Deutsche Nation van Fichte geldt tot vandaag als een paradigma van etno-cultureel nationalisme. Maar toch geloof ik niet dat een strikte tweedeling tussen civiel en etno-cultureel nationalisme houdbaar is.
Ook in de jonge Franse natiestaat werd vanuit het centrum de Franse identiteit met de soldatenlaars opgelegd aan alle inwoners van het land. Van boeren werden Fransen gemaakt, zoals historicus Eugen Weber het beschreef. Het is niet voor niets dat in het Frankrijk van vandaag alleen nog maar aan de periferie subnationale identiteiten zijn overgebleven. Hoewel dit alles in naam van de vrijheid, de gelijkheid en de broederlijkheid gebeurde, doet het weinig af van het feit dat het Franse burgerschap meer was dan een wilsuiting. Het betekende ook dat men zich willens nillens moest confirmeren aan een etno-culturele definitie.
Er is dus minder verschil dan men zou denken tussen Frankrijk, dat uitging van een bestaande staat waaraan de idee van een natie werd opgelegd, en Duitsland, waar op basis van de idee van een natie een staat werd gecreëerd.
Conclusie
Mijn conclusie is dat iedere nationale identiteit een combinatie in zich draagt van civiele en etno-culturele componenten. Het is niet de onmogelijke keuze tussen de ene of de andere die de aard van een nationalisme bepaalt, maar wel de gradatie ertussen.
En aangezien identiteit een contingente, menselijke constructie is, zijn de keuzes die men op dat vlak maakt zeer belangrijk
In het gamma van mogelijke bouwstenen voor identiteit, kan men de klemtoon leggen op zaken die voor nieuwkomers onmogelijk te verwerven zijn of nét niet. Het is zonneklaar dat deze scheidslijn vandaag bestaat bij de mensen die oordelen dat we als gemeenschap best zouden kiezen voor de uitbouw van de Vlaamse identiteit. Vlaanderen geldt voor sommigen als een op te richten schild tegen alles wat vreemd en arm is, maar anderen willen precies bouwen aan een inclusieve en warme gemeenschap. Ik reken mezelf tot de laatste groep. Maar dat betekent inderdaad niet dat ik geen waarde zou hechten aan het streven naar een bepaalde mate van homogeniteit in onze publieke cultuur. Ik geloof immers niet dat het goed is als groepen inwijkelingen zouden uitgroeien tot nationale minderheden, wel dat ze bijdragen tot en uiteindelijk opgaan in een zich eeuwig vernieuwende culturele synthese. In het beste geval gebeurt dit op een spontane manier, met het interculturele huwelijksbed als één van de voornaamste wegbereiders. Alleszins moeten we een beleid durven voeren dat dit bewerkstelligt.
Pleiten voor een overheid die de persoonlijke vrijheid om opzichtige religieuze symbolen te dragen overal en altijd in de publieke sfeer moet faciliteren (nadat we die de afgelopen twee eeuwen net naar de private cultuur hadden teruggedrongen), draagt daar mijns inziens niets toe bij.
# N-VA - "politicus" Bart De Wever over Nederlandstalige Belgen & zichzelf met Chroetsjov vergelijkend :
"Zelfs een varken schijt niet waar het eet" (15/01/2007)
# N-VA - "politicus" Bart De Wever over België :
"Het staat in de sterren geschreven dat dat niveau als nationaal niveau weg moet en dat in de plaats regio's of deelstaten moeten komen, die wel democratisch homogeen zijn." (De Zondag 22-04-2007)
Euh... *GRIJNS* ...Zouden jullie het ons héél kwalijk nemen, als wij zeggen dat we toch wel zéér voorzichtig willen zijn met deze partij & haar leiders ?!... En voor alle duidelijkheid... wij beschuldigen hier niemand ervan, noch het één noch het ander te zijn, maar we hebben wel zo onze eigenste bedenkingen & onze eigenste vragen... Tenslotte zetten wij hier alleen maar een aantal zaken & feiten op een rij... het is ten slotte aan jullie om daar verder bij na te denken & jullie gezonde verstand te gebruiken !!
Wij daarentegen... verwachten ons er natuurlijk aan dat we "beschuldigd" zullen worden van... sja, van wat... van Anti-Vlaams te zijn bijvoorbeeld... & is het niet dit, dan wordt het wel "van dat" ...iets anders "Anti" dus... Want, voor zover we kunnen merken lijkt het ons daar wel de gewoonte om zelfs eigen mensen op hun blogs te bestoken met allerlei verwensingen zoals ene Peter De Decker overkwam...
Enfin soit, wij liggen daar niet echt van wakker...
Maar misschien krijgen wij wel de eer om op de zelfde voet behandeld te worden als "Le Soir" of Pierre Mertens in "Le Monde"...
Maar dat is lectuur voor... MORGEN !!
...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
Het Vlaams Belang - EPILOOG - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XI
We eindigen ons uitstapje in de donkere & duistere krochten van het Vlaams Belang met wat bedenkingen, overwegingen & vragen van onzentwege...
Om te beginnen, blijven we bij alles wat we lezen & vinden over het Vlaams Belang steeds maar met dat iiieksiiie zwarte ranzige randje zitten...
Altijd is er wel iets dat er op wijst dat het pekzwarte gedachtengoed van het "Nationaal Socialisme" met àlle uitspattingen die er bij horen, overal ~zelfs van het laagste tot de hoogste échelons~ daar wel degelijk grondig & vooral zéér diep ingebakken zitten.
Want draai 't of keer 't, altijd is er wel hier of daar een gelegenheid waar dat dit ~vooral te pas of te onpas~ als een duiveltje uit een doosje plots weer opduikt... Dàt zagen we zo eergisteren met de bodyguard van Filip Dewinter die nog maar pas enkele weken geleden David Duke, een oud leider van de beruchte extreem-rechtse Ku Klux Klan bij hem thuis te logeren legt... & zo zullen er waarschijnlijk nog wel zaken zijn, die dan het geluk hebben het daglicht niet te zien of de pers niet te halen...
We kunnen ons dus ook nergens maar van de idee ontdoen dàt wàt we op dit ogenblik van het Vlaams Blok te zien krijgen, dat dit niet meer is dan slechts een blinkende & vooral een oogverblindende façade is, die ons de zaken mooier voorspiegelt dan ze in werkelijkheid zijn... Zaken die omwille van de rust in het Belgische hoenderhok te behouden, op het randje af als nog nèt aanvaardbaar worden benoemd, terwijl ze dàt in feite nu net niet zijn. ...& Voor alle duidelijkheid, mochten we de achterkant van dit decorum kennen, of bijvoorbeeld de achterkant van deze frisse Dietse knapen hun tong, dan vrezen wij dat menige Belg gelijk van z'n stoeltje zou stuiken... & hoogstwaarschijnlijk dus ook met recht & rede.
Ter afsluiting van deze hele queeste laten we u onder andere nog een aantal beeldfragmenten zien, waaronder een aantal interviews met Filip Dewinter. We beginnen met een interview met Filip Dewinter naar aanleiding van de oprichting van het Vlaams Belang, de zo gezegde "opgekuiste" versie van het het Vlaams Blok...
Interview met Filip Dewinter waarin hij het verschil tussen het "Vlaams Blok" & "Vlaams Belang" uitlegt. Hij eindigt met de ~profetische~ woorden : "Wij zij diegenen die de politieke agenda bepalen & dat zullen we in de toekomst blijven doen onverdraagzaamheid op straat of niet..."
...
"interview Filip Derwinter : Vlaams Blok vs Vlaams Belang" duur : 11 minuten een TV-uitzending
...
We vervolgen met een ander interview...
"Interview Filip Dewinter" - duur : 9:42 minuten door AVRO-TROS
Enkele alombekende uitspraken uit dit interview die toch altijd weer blijven beklijven zijn...
"De Islam hoort op Europees grondgebied niet thuis"...
"het Vlaams Blok is vóór het eigen volk eerst"...
"Het Vlaams Blok is vóór een Vlaams Vlaanderen"...
"Het Vlaams Blok is vóór een blank Europa"...
Over dàt racisme & andere uitspraken van Filip Dewinter & z'n Vlaams Belang vonden wij het volgende stichtende stukje : "Racisme en ethiek. Filip Dewinter en het nazi-racisme" van de hand van Etienne Vermeersch... Wij kunnen trouwens er alleen maar op aandringen om dit artikel grondig te lezen !! Enige verdere comment van ons behoeft dit verder niet...
...
De (ex)-voorzitter even aan 't het woord...
"Respect & dankbaarheid" - duur : 1:13 minuten Frank Van Hecke
...
Laat ons eventjes hierin zéér duidelijk zijn & zonder daarbij enig blad voor de mond te nemen... Het is vooral & in de eerste plaats omwille van àl dit soort uitspraken... omwille van àl deze opvallende bindingen, zowel met "Oud Extreem-Rechts" als met "Nieuw Extreem-Rechts", evenals mèt de collaboratie dat we op geen enkele manier enig geloof kunnen hechten aan het inhoudelijke gedachtengoed van deze partij, laat staan aan énige "goede bedoeling" van deze partij. ...& Evenzeer hebben we er onze grootste twijfels bij dat het Vlaams Belang zelfs maar enige geloofwaardigheid heeft wanneer ze een ~zo gezegd~ democratisch discours houdt zoals het tegenwoordig wel eens pleegt te doen.
Als het Vlaams Belang dan werkelijk zo democratisch is als zij zich voordoet, dan kijken wij uit naar de dag dat deze partij openlijk verklaart dat de collaboratie & het fascisme, evenals het nazisme, dat dit àllemààl totaal verwerpelijke ideologieën zijn & waren. ...& Eveneens dat de collaboratie een zeer zwarte bladzijde in onze geschiedenis is (zowel het Vlaamse als het Waals-Brusselse). Dàn zou men tenminste kunnen spreken als dat het Vlaams Belang al een eind in de goeie richting zou zitten... maar dan nog zouden we zeer voorzichtig zijn met deze partij !!
...& voor àlle duidelijkheid : wij beweren natuurlijk niet dat àl hun leden noch al hun mandatarissen deze denkbeelden, dàt gedachtengoed & deze ideologieën delen... We beweren dit evenmin van àl hun kiezers... In menige gevallen vragen wij ons zelfs af of de doorsnee ~kleine~ mandatarissen &/of de kiezers van het Vlaams Belang ~vooral dan de politiek verloren gelopen exemplaren~, of die wel degelijk enige kennis hebben van dat beruchte zwarte verleden...
Wij vrezen echter dat dit slechts een méér dan een ietwat naïeve idee is van ons.... We kunnen ons jammer genoeg dus ook niet van de gedachte & de idee ontdoen dat het Vlaams Blok al die verwerpelijke ideeën e.d.m. in feite allemaal wèl oké vindt & die wèl aanhangt... weliswaar niet meer openlijk, want daar heeft ze zo ook àlle redenen voor gezien haar laatste veroordeling, maar wel achter & in de coulissen. Want zo zien we nog steeds teveel in kleine details de bindingen met het hedendaagse extreem-rechts, of met het neo-nazisme dat nog teveel welig tiert...
"Voorpost - Vlaams Belang raadslid opgepakt met nazistisch materiaal" duur : 1:35 minuten lokale nieuws-uitzending
We merken dus samen met zoveel anderen dat het uiterlijk vertoon van het Vlaams Belang ook niet altijd strookt met de werkelijkheid. Met andere woorden gezegd & geschreven, er zijn dus nog altijd teveel van dat soort tegenstrijdige zaken die komen boven drijven ...&/of personen die openlijk ~voor de schone schijn~ door het Vlaams Belang voor de wereld ~met pers & media erbij~ werden afgezworen, maar intussen zo achter de schermen, achter het propere decorum van hun ogenschijnlijke democratische partij, toch maar lekker mooi blijven bestaan &/of hun ding mogen blijven doen...
Een schoolvoorbeeld hiervan is Roeland Raes ...& we geven u hierbij graag een kleine bloemlezing...
We gingen op zoek naar een portret van Roeland Raes & na wat googlewerk, bleven er voor ons 2 sites over die elk apart een eigen portret van de man in kwestie tekenden. Om te beginnen Wikipedia & verder de Dienst StudentenActiviteiten van de R.U.G. ~Rijks Universiteit Gent~ ...& wij kozen voor de laatste. ...& Oké, het portret dateert dan wel blijkbaar van de tijd dat ie nog ondervoorzitter van het Oude Blok was, maar daar liggen wij niet echt van wakker... Wat er zich op z'n CV bevindt, verandert volgens ons ook niet omdat het Vlaams Blok, het Vlaams Belang geworden is...
Een portret van Roeland Raes
Roeland Raes is niet de eerste de beste Vlaams Blokker. Hij is een leidinggevend lid van het Blok waar hij bovendien ondervoorzitter is. (NVDR : was !!) Hieronder vind je een kort portret van Roeland Raes.
Eerste activiteiten binnen extreem-rechts
Roeland Raes (geboren - 4.9.1934) werd op vrij jonge leeftijd politiek actief. Reeds in 1955 vervoegde hij de rangen van de Volksunie, op dat ogenblik nog een verzamelplaats van collaborateurs en andere extreem-rechtse activisten. Raes werd verantwoordelijk voor de studentenwerking en speelde een leidinggevende rol in de Volksuniejongeren. Z'n politieke voorkeur werd ook snel duidelijk. Begin jaren '60 werkte Raes mee aan het blad "Ter Waarheid". Dit blad werd genoemd naar een gelijknamig blad als een tijdschrift uitgegeven door Joris Van Severen van het Verdinaso (Verbond van Dietse Nationaal Solidaristen) in de jaren '20. Het blad "Ter Waarheid" fusioneerde in 1964 met "Dietsland-Europa" dat in 1968 het officiële blad zou worden van Were Di.
In de jaren '60-'80 waren er geregeld activiteiten van ex-collaborateurs waar Roeland Raes z'n opwachting maakte. Zo was hij een graag geziene gast bij de activiteiten van het Sint Maartensfonds(1) (SMF), een schimmige groep die z'n adoratie voor Adolf Hitler niet onder stoelen of banken steekt. André Vanhecke, uitgever van "Periodiek Contact" was overigens nog kandidaat voor het Vlaams Blok bij verkiezingen.
Negationisme
Raes stelt dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is. Die schizofrenie werd bijzonder duidelijk bij de stemming over de anti-negationismewet. De volledige Blok-fractie stemde voor de wet, met enorm veel tegenzin. Er werd bovendien gesteld dat ze dit enkel deden omdat de tegenstanders teveel op dat punt zouden focussen. In het NSV-blad "Branding" stond hierover een artikel van de toenmalige Antwerpse NSV-praeses (voorzitter), Roeland Buisseret (zoon van voormalig Blok-parlementair Xavier Buisseret die op de achtergrond is verdwenen nadat hij té handtastelijk was tegenover jonge meisjes, zoals het hoort in een "gezinspartij" wellicht. Buisseret stelde: "uit goede bron vernemen we dat de meningen in het Vlaams Blok nogal verdeeld waren, maar de partijtucht vereiste dat er een gezamenlijk standpunt werd ingenomen". Raes zelf maakte achteraf z'n standpunt duidelijk. In het door hem gesteunde blad van Voorpost stond een reactie op de oproep van Lionel Vandenberghe van het Ijzerbedevaartcomité waar opgeroepen werd dat nazi-collaborateurs hun verontschuldigingen moesten aanbieden voor hun misstappen. In het blad van Voorpost stond dat er geen enkele reden is voor dergelijke verontschuldigingen en dat de collaboratie verantwoord was.
Eerder maakte Raes z'n standpunt over de uitroeiing van joden en andersdenkenden onder het nazisme ook al duidelijk. In 1976 werd de VMO (Vlaamse Militanten Orde) overgenomen door de groep rond Buisseret-Raes & Er werd onmiddellijk gestart met de publicatie van een brochure onder de titel "Stierven er werkelijk zes miljoen?" van Richard Harwood. In die publicatie wordt de holocaust ontkend. In het VMO-blad "Alarm" werd hierover gesteld dat "alle Alarm-lezers en VMO-militanten" opgeroepen worden om "aan de verspreiding van deze brochure mee te werken". Drie jaar later was er in het blad "Haro" opnieuw een bijdrage over de holocaust. In een dubbelnummer onder de titel "Holocaust, hoe lang nog?" werd van leer getrokken tegen de "vermeende" holocaust. Dit nummer werd samengesteld door Siegfried Verbeke. Siegfried Verbeke deed er inspiratie op voor z'n later werk voor het "Vrij Historisch Onderzoek" (V.H.O.), een dubieuze negationistische instelling dat haar activiteiten heeft moeten stopzetten omwille van de anti-negationismewet. Eerder werk van Verbeke, in "Haro", werd door Roeland Raes in "Haro" beschreven als volgt: "Zeker sinds de sluwe zakenlui met de holocaust-zwendel weer eens klassieke thema's aanroeren zoals de zes miljoen verdwenen joden" zou de eerder genoemde Haro-brochure van Verbeke "het passende antwoord (zijn) op de door links én israëlitische kringen geïnspireerde anti-Duitse en antirechtse hetze".
Haro stond overigens ook in voor de verspreiding van de Nederlandstalige vertaling van "Nürnberg ou la terre promise" van Maurice Bardèche. De vertaling werd verzorgd door Karel Dillen. In deze brochure wordt letterlijk gesteld dat de concentratiekampen, zoals Auswitch, na de oorlog zijn gebouwd met film-decors uit Hollywood en dit onder druk van de Joodse lobby.
Na de stemming van de anti-negationismewet was Raes iets voorzichtiger. In een interview met Marc Spruyt stelde hij dat er joden omgekomen zijn, maar "of dit nu ten gevolge van vergassing is of van ziekten die in de kampen zijn uitgebroken, daar ga ik me vandaag tegenover u niet over uitspreken." Tot slot stelde hij "Ik ga u toch niet verbazen met te zeggen dat ik die wet liever niet had gehad."
Racisme
In het verleden deed Raes een aantal bedenkelijke uitspraken o.a. over de joden. Zo stelde hij in het Nederlandse dagblad "Algemeen Dagblad" : "Joden zijn een probleem dat wij weinig bekijken omdat wij hier minder joden hebben dan Nederland. Maar ze hebben een eigen staat, dus een jood hoort in Israël." Op een bijeenkomst die Raes bijwoonde van de Nederlandse NVU van de beruchte neo-nazi Joop Glimmerveen werd een pamflet verspreidt dat stelde dat de bestraffing van de "on-arische profiteurs" niet zachtzinnig zou zijn. In dat pamflet werd volgende oproep gelanceerd: "Het is tijd om de straten van Nederland te zuiveren van staatsvijandig ongedierte." Het is dan ook geen toeval dat Raes in 1979 nog een lovende bijdrage schreef over Contribution "une éthique raciste" van René Binet
Anti-vakbondsstandpunt
Het standpunt van Raes over vakbonden is veelzeggend. Volgens het Blok horen de vakbonden thuis op de lijst van subversieve organisaties. Over een vakbondsactie bij Exel in Diegem in 1995 stelde Roeland Raes een parlementaire vraag waarin hij een veroordeling vroeg van de vakbonden op basis van de wet tegen privé-milities. Een wet waar Raes overigens de details van herinnerde van de tijd van de veroordeling van de VMO begin jaren '80.
De vakbond is niet de enige vijand voor het Blok en Raes. Ook de vredesbeweging begin jaren '80 moest eraan geloven. Karel Dillen slaagde erin om in een parlementaire vraag te eisen dat zou opgetreden worden tegen deze "derde kolonne" van Moskou.
Vrouwen
"20 jaar geleden emancipeerde men de neger,10 jaar geleden kwamen de jongeren aan de beurt. Te oordelen naar bepaalde voortekens (zie sommige artikels in tijdschriften en filmen in de aard van de "apenplaneet") zal men over 10 jaar de chimpasees emanciperen. Intussen, na de negers en nog juist voor de apen, emancipeert men de vrouw." (Artikel in het tijdschrift Revolte , januari 1982 ,onder hoofdredactie van Roeland Raes.)
Rechtse revolte?
Na de verkiezingsoverwinning van het Blok in 1991 werd Raes parlementslid. In het blad Revolte, waar Raes tot 1989 hoofdredacteur van was, doet Voorpost een oproep aan haar parlementsleden: "Zij zijn het die zullen bepalen of de rechtse revolute wordt ingezet. Wij betrouwen op hun beginselvastheid en op hun compromisloosheid. Houzee." Roeland Raes was tot in 1989 hoofdredacteur van "Revolte" en is ook vandaag nog steeds aanhanger van de organisatie "Voorpost". Roeland Raes is dus één van de parlementairen op wie gerekend wordt voor "de rechtse revolte". Raes stelde overigens over z'n standpunten dat hij in een publicatie die niet officieel van het Blok is "iets ruimer" z'n mening kan verkondigen. Hij stelt bovendien dat daar wellicht een zekere schizofrenie aanwezig is.
Internationale contacten
De contacten met neo-nazi's is bijzonder duidelijk aanwezig bij het Blok. Over een politiek manifest van de Duitse NPD (berucht omwille van z'n aanslagen op vreemdelingen en linkse activisten en tevens bekend omwille van het verbod dat hen boven het hoofd hangt) schreef Raes dat dit "een goed voorbeeld van verwantschap met ons eigen politiek werken" was.
Op internationaal vlak speelde Raes een belangrijke rol in het ontwikkelen van contacten voor het Blok en bij het onderhouden van die contacten. Zo was hij jarenlang de contactpersoon in België voor de naar Argentinië gevluchte collaborateurs. In Argentinië werd na WO 2 een netwerk opgezet van gevluchte nazi-collaborateurs uit Vlaanderen. Er werd een blad gepubliceerd dat "De Schakel" noemde. In dat blad was er steun voor het Vlaams Blok, maar ook voor het apartheidsregime in Zuid-Afrika en het regime van dictator Pinochet in Chili. In de redactie van "De Schakel" vinden we tal van prominente nazi's terug. Zo was er Leo Poppe, bij verstek ter dood veroordeelde ex-VNV senator of Renaat Van Thillo, voormalig leider van de "Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen", een door de SS gecontroleerde organisatie die militanten ronselde om vrijwilligerswerk te verrichten in Duitsland. "De Schakel" had ook een Vlaamse correspondent, met name Roeland Raes.
In Nederland onderhoudt Raes goede contacten met de NVU van Glimmerveen ~zie artikel van de Nederlandse antifa-onderzoeksgroep Kafka~. In 1973 werd Roeland Raes zelfs mede-voorzitter van deze fascistische partij. De NVU wordt vandaag geleid door Joop Glimmerveen en Constant Kusters, twee neo-nazi's die goede banden onderhouden met Odal.
(1)Het St. Maartensfonds staat bij ons vooral bekend als een organisatie van Oostfronters. Het werd in 1953 opgericht door ex-Oostfronters en ex-SS'ers. Het gaf het maandblad "Berkenkruis" uit en had verantwoordelijken zoals André Van Hecke. In 1980 kende het fonds een afsplitsing waarin Van Hecke meeging: de organisatie Hertog Jan Van Brabant, dat het tijdschrift "Periodiek Contact" uitgeeft en naar eigen zeggen meer op een traditioneel nationaal-socialistische lijn staat. De Oostenrijkse tegenhanger van het St. Maartensfonds en co wordt gevormd door de "Ulrichsgemeinschaft", dat jaarlijks een bijeenkomst van oud-SS'ers organiseert. Elk jaar is er een feestrede ter ere van de collabo's. In 1985 en 1990 werd de feestrede gedaan door Jörg Haider. In een toespraak erkende Haider de "opoffering van de soldaten van Duitsland die vrijheid gebracht hebben voor West-Europa". In feestredes voor het St. Maartensfonds klinkt het gelijkaardig, Oswald Van Ooteghem hield eind jaren '80 een feestrede en verklaarde over de Oostfronters: "Zij gingen om te strijden voor Vlaanderen en zij streden voort om Europa te behouden voor een overrompeling van het bolsjewisme. Onze oostfrontstrijders hoeven zich niet te schamen, hun strijd maakt deel uit van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd."
Het negationismeproces tegen Roeland Raes, oud-senator en ondervoorzitter van het toenmalige Vlaams Blok,is uitgesteld naar 17 oktober, dat besliste de Brusselse correctionele rechtbank.
Netwerk
Raes wordt beschuldigd van negationisme, na een aantal uitspraken in een Nederlands televisieprogramma. Het uitstel komt er omdat het Hof van Cassatie zich dinsdag nog moet uitspreken over de ontlasting van de Antwerpse onderzoeksrechter in het dossier.
Raes moet zich voor de rechtbank verantwoorden naar aanleiding van een interview in het NCRV-programma 'Netwerk' van 26 februari 2001. Daarin werd Raes geïnterviewd over zijn banden met een Nederlandse extreem-rechtse partij. Tijdens het interview uitte de oud-Vlaams Blok-senator zijn twijfels over de jodenvervolging.
Anne Frank
Zo stelde hij zowel de authenticiteit van het dagboek van Anne Frank , als de omvang en systematiek van de jodenvervolging in vraag.
Het Forum der Joodse Organisaties diende klacht in bij het Antwerpse gerecht, dat een onderzoeksrechter aanstelde.
Toen bleek dat het interview in Brussel was afgenomen, onthief de Antwerpse raadkamer in 2002 de Antwerpse onderzoeksrechter van het dossier en liet hij het overhevelen naar Brussel.
Cassatie
Raes en zijn advocaat, Piet Noë, zouden echter nooit uitgenodigd zijn voor die raadkamerzitting. Ze zouden de beslissing pas ontdekt hebben toen ze het volledige dossier in Brussel konden inkijken. Daarom probeerden ze eind 2007 nog beroep aan te tekenen bij de kamer van inbeschuldigingstelling in Antwerpen. Maar die verwierp het beroep wegens te laat.
Tegen die laatste beslissing zijn Raes en zijn advocaat in cassatie gegaan. De zaak wordt door het Hof van Cassatie behandeld op dinsdag 17 juni. Daarom heeft de correctionele rechtbank de behandeling van de zaak uitgesteld tot oktober. (belga/mvp)
Niettegenstaande dat Roeland Raes dus "officiëel" bij het Vlaams Belang verdwenen "zou" zijn... (NVDR : let op de "zou") vinden wij de dag van vandaag nochtans probleemloos op de website van het Vlaams Belang, 's mans eigenste boek terug ?!... OOOPZzz..
Boek '60 nationalistische figuren'
In dit boek bundelt de auteur de bijlagen die in de loop der jaren verschenen bij het berichtenblad van Voorpost. Het grote publiek krijgt op die manier de kans om kennis te maken met een aantal mensen uit het verleden die van betekenis waren in de Vlaamse strijd.
Roeland Raes - uitgegeven in 2008 door Egmont - 224 blz
Tiens-tiens... was dat nu niet verleden tijd bij het Vlaams Belang ?!... Blijkbaar dus niet... blijkbaar heeft het Vlaams Belang nog steeds belangrijke contacten met de extreem-rechtse actiegroep Voorpost... Althans toch volgens "sommigen"...
Even googelen levert het volgende filmpje op...
"Leden Voorpost staan terecht voor brandstichtingen" duur : 2:18 minuten Stukje uit het NOS-journaal uit Nederland
Intussen weet u dat Roeland Raes onder andere is binnengehaald door de eerder voornoemde VOORPOST... De rest van het verhaal ziet u in ons volgende filmmateriaal...
...
"De pareltjes van het Vlaams Belang : Roeland Raes" duur : 4:45 minuten Stukje uit ″La Face cachée du Vlaams Blok″ uit 2004
...
Op één punt geven we hun vroegere vice-voorzitter Roeland Raes echter groot gelijk. Dat is namelijk op het punt van de jodenvervolgingen... Wij zijn zelfs negationistischer dan hij, want we moeten bij al de horror die de concentratiekampen hebben betekent, toegeven dat zij die daar terecht kwamen in feite nog "geluk" hadden... En we beseffen heel goed de reikwijdte van deze uitspraak ...want voor de übermenschen van de SS waren de kampen als uitroeiïngsmethode nog te "beschaafd". Wij verwijzen hierbij graag naar de ongelooflijke site van verzet.org & meer bepaald naar de hoofdstukken die handelen over de "einsatzgruppen"...
Bron : verzet.org
Herman Gräbe, een Duits staatsburger die in Rusland verbleef hoorde het lawaai van een reeks geweersalvo's en werd toevallig getuige van een van deze executies. Gräbe getuigde hierover op 29 september 1947 op het Einsatzgruppen proces in Neurenberg: "Ik liep om de zandhoop heen en bevond mij voor een enorme kuil. De mensen lagen zo dicht opeen dat alleen de hoofden nog te zien waren. Een deel van de gefusilleerden bewoog nog. Sommigen staken hun arm uit en draaiden het hoofd, om aan te geven dat ze nog leefden. De kuil was al voor driekwart gevuld. Ik schat dat er zich ongeveer duizend mensen in bevonden. Met mijn ogen zocht ik de schutter. Het was een SS'r, hij zat op de rand van de kuil, zijn benen hingen in het gat, hij rookte een sigaret. De volledig naakte slachtoffers daalden af via een trap die in de wand was gegraven, glibberden voort over de hoofden van diegenen die er al lagen, tot op de plek waarheen ze door de SS'rs werden gedirigeerd. Ze gingen liggen op degenen die waren geëxecuteerd, sommigen streelden de overlevenden en praatten met hen met zachte stem. Daarna hoorde ik een serie geweerschoten."
...& Diegenen die na het lezen van deze feiten nog enig geloof willen hechten aan de zo gezegde "dapperheid" of "fierheid" van organisaties als de SS, of ze nu Vlaams of Duits zijn... *KOTS* !! Wij stellen ons daar ernstige vragen bij...
Geloof het of niet, we hoeven er ècht niet van overtuigt te worden dat inderdaad een aantal jongens tijdens de bezetting er werden & zijn ingeluisd, iets wat we ook zeer goed kunnen begrijpen. Maar gedurende al die tijd bij hoog & bij laag ~blijven~ beweren dat het een "fiere voorhoede" was ?!... & Op de koop toe hun ideeëngoed nog steeds blijven aanhangen... Sorry, dat gaat er bij ons op géén enkele manier in !! Méér nog, dat willen we & zullen we ook nooit begrijpen !!
Op de paginas over de "wilde holocaust" lees je het ware verhaal van de SS & niet de ziekelijke mythe die sommigen er rond hebben opgehangen. En wees gerust, we weten dat de Vlaamse SSers daar niet bij betrokken waren, maar toen ze deze realiteit onder ogen zagen, hadden zij ~ieder voor zich~ moeten weten dat ze compleet fout zaten & net zo goed al diegenen die hen zijn blijven steunen !!...
We denken dat dit soort oorlogsmateriaal samen met de bijhorende getuigenissen weinig of geen bijkomende commentaar behoeven... Deze beelden spreken ruimschoots voor zich... & Dat dit genre oorlogsmisdaden zich nog herhaald heeft, zoals eind vorige eeuw ~in de jaren '90~ tijdens de yougoslavië-oorlog, dit kunnen we alleen maar betreuren...
Wij wensen het in elk geval NIET MEER herhaald te zien... & hoe dan ook zullen wij steeds opnieuw met hart & ziel ervoor ijveren & kost wat kost er blijven voor ijveren, om groeperingen &/of politieke partijen die dit soort misdaden nog steeds nihiliseren om deze aan de kaak te stellen... Desnoods aan de publieke & politieke schandpaal te nagelen !!
...& u ?!... Open uw mond, nu het nog kan, want om het eventjes in sloganneske afiche-taal te zeggen : "Als we niet opletten mogen ~kùnnen~ we straks niet eens meer zeggen dat we tegen extreem-rechts zijn" !!
...
Morgen : Het N-VA...
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
"BLOKSPRAAK" door Jan Blommaert - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL X
Bij onze zoektocht naar een goede inleiding voor onze uiteenzetting "Docu : 'Vlaamse Choc' - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL VIII" die we enkele dagen geleden ~op 24 juli 2008 om juist te zijn~ hier plaatsten, waren we deze tekst al tegen gekomen & zoals toen beloofd splitsen wij u deze brok in het kader van onze uiteenzetting over het Vlaams Belang u bij deze zeer graag in de maag.
...& Ook al dateert deze tekst alweer van zo'n 3 jaar geleden ~maart/mei 2005~ vinden wij niet dat deze aan actualiteit zou hebben ingeboet. Volgens onze ~zeer bescheiden~ mening is deze nog altijd zeer relevant & zeer actueel. We zijn ten andere zeer benieuwd naar wat Jan Blommaert heden ten dage ~3 jaar na datum~zou weten zeggen over het fenomeen "Vlaams Belang"...
Het hoeft naar alle waarschijnlijkheid geen betoog dat wij het ganse artikel van Jan Blommaert ~dus integraal~ hebben over genomen. ...& Daar de tekst ruimschoots voor zichzelf spreekt, onthouden wij ons van iedere verdere commentaar...
Oké, toegegeven... Het is, of het lijkt een hele turf, maar geloof ons... het is ruim de moeite waard om je er doorheen te worstelen, want al bij al is de tekst best leesbaar & op een zeer bevattelijke manier geschreven. Hij kan je alleen maar wat meer inzicht geven in het grote knikkerspel van de hedendaagse politiek !
...
A.V.R.U.G.
Afrika-Vereniging van de Universiteit Gent
Blokspraak
Jan Blommaert
(verschenen in De Witte Raaf, nr. 114, maart-mei 2005)
Wie straks de politieke geschiedenis van België in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw zal beschrijven, zal tot de bevinding komen dat het Vlaams Blok er de spelbepaler in is geweest.
Dat is merkwaardig, want de partij nam sinds haar oprichting nooit deel aan het bestuur op eender welk niveau.
Haar kracht en invloed gingen uit van de oppositie, en de invloed was van ideologische aard - het was een invloed die zich articuleerde rond ideeën- en beeldenconstructies en rond vertogen die deze constructies vertalen in beschrijvingen van concrete situaties.
Het Vlaams Blok is zeker na 1991 de partij geweest die thema's vormgaf, het kader van debatten erover ontwierp, en het volk erover leerde spreken.
Nemen we de periode van 1978 (de Egmontakkoorden) tot 2000, dan zien we dat de politieke consensus in minstens drie domeinen sterk is veranderd:
1.
Tot 1978 waren migratie en de socioculturele diversiteit die eruit resulteerde geen politieke thema's van belang, laat staan een centraal politiek probleem. In 2000 staat migratie bovenaan de lijst van electoraal gevoelige thema's bij zowat elke partij, en bij alle partijen worden migratie en diversiteit zonder nuances als een probleem gezien, ook al is er geen sprake van een noemenswaardige toename van migratie - meer nog, droogde de immigratie op na de migratiestop van de jaren zeventig. Het thema van migratie is bovendien sterk verweven met een aantal andere thema's, die ouder zijn maar die door het migratiethema een nieuwe vertaling kregen: (i) het thema van de veiligheid, criminaliteit en bestraffing; (ii) dat van de verzwakking van de sociale cohesie, de solidariteit en de leefkwaliteit, vooral in urbane gebieden; (iii) dat van de werkloosheid en de welvaartstaat. Er is in al deze domeinen ander en nieuw beleid ontstaan onder druk van het migratiethema.
2.
In 1978 beperkte de Vlaams-nationalistische agenda zich tot een pleidooi voor federalisme, met de Volksunie en delen van de CVP als voornaamste pleitbezorgers. In de jaren zeventig was federalisme een radicaal standpunt, en werden zelfs mensen als Wilfried Martens en Leo Tindemans in bepaalde kringen als extremistische flaminganten omschreven. De Volksunie werd in ruime kring voor 'zwart' versleten (dat wil zeggen: als erfgenaam beschouwd van de Vlaamse collaboratie). In 2000 is niet federalisme, maar een veel ruimer confederalisme een feit, en wordt opkomen voor onafhankelijkheid zelfs niet langer als extremistisch ervaren. En wat de 'zwarten' betreft: een belangrijk deel van de Volksunie-erfgenamen (Spirit) gaat nu door voor linkse rakkers, terwijl een ander deel (De Nieuw-Vlaamse Alliantie die onafhankelijkheid bepleit!) wordt beschouwd als de 'gematigde vleugel' van de Vlaamse parlementaire beweging. Het Vlaams Blok is thans de 'radicale' vleugel, en de radicaliteit ervan wordt gesitueerd in het feit dat het Blok niet zomaar onafhankelijkheid bepleit, maar onafhankelijkheid voor een etnocultureel homogene Vlaamse natie.
3.
De links-rechtstegenstelling is opnieuw een van de 'frames' geworden voor het spreken over politiek. Tot in de jaren zeventig heerst er een sociaal-democratische consensus over de algemene organisatie van de staat en de samenleving, die door alle grote partijen gedeeld wordt. Deze consensus (in het jargon een 'fordistische' consensus) stelde productiviteit centraal en koppelde daaraan twee dingen: een maximale (mannelijke) tewerkstelling, en een uitgebreide en krachtige welvaartstaat die inclusief opereerde (iedereen was gelijk in de welvaartstaat). De sociaal-democratische consensus zorgde voor een zeer uitgebreid 'centrum' in de politiek. Socialistische partijen waren slechts 'links' tijdens congressen. 'Links' stond voor marxistisch/communistische groupuscules, en deze behoorden niet tot het spectrum van het respectabele socialisme - de grote marxistische theoreticus Ernest Mandel werd bijvoorbeeld uit de Belgische Socialistische Partij (BSP) gesloten. Sinds de geboorte van het Blok zien we echter dat (a) de zelfkwalificatie van 'rechts' niet meer automatisch met het fascisme wordt geassocieerd, maar zeer respectabel overkomt; en dat (b) het spectrum van 'links' zeer uitgebreid is: naast de SP-A worden ook Spirit (een deel van de voormalige VU!) en zelfs delen van de VLD als 'links' geïdentificeerd. Er worden met andere woorden steeds meer partijen naar de linkermarge van de politiek gedrumd. Bovendien spreekt men nu openlijk over een 'rechtse' consensus in Vlaanderen, waardoor het predikaat 'links' meteen ook inhoudt dat men de democratische legitimiteit van die partijen of fracties in vraag stelt. Deze beweging is interessant, want ze treedt op net in een periode waarin het politieke centrum (bijvoorbeeld Verhofstadts VLD) voortdurend herhaalt dat de 'oude' links-rechtstegenstellingen geen belang meer hebben, en dat we in een postideologische samenleving beland zijn. De realiteit is dat er sinds het begin van de jaren negentig voortdurend debatten geweest zijn die 'links' en 'rechts' als definiërende categorieën hanteerden, en dat zowat alle partijen daaraan meededen. (Men kan in dat opzicht ook denken aan de recente pogingen van Stevaert om de SP-A terug als 'socialistisch' en 'links' te vermarkten.)
Een ideologische overwinning
Heel deze beweging uitsluitend aan het Vlaams Blok crediteren gaat te ver. In alle voornoemde domeinen was al een dynamiek aanwezig vooraleer het Blok op het toneel verscheen, en vooral de Volksunie (en een deel van de CVP) waren hiervoor verantwoordelijk. Ter illustratie, het was staatssecretaris Vic Anciaux die in 1978 de eerste beleidsnota opstelde waarin migranten als een probleem werden omschreven; en het was de Volksunie die eveneens in 1978 met de Egmontakkoorden het unitaire België ten grave droeg. Maar het Vlaams Blok nam deze dynamiek wel als take off point voor een meer radicale strategie, en het speelde doorheen de hele evolutie voortdurend de rol van katalysator. Door een nog radicalere agenda te verdedigen dan de - tot dan toe - radicale rechtse Vlaamse politici, duwde het Blok deze laatsten in een categorie van 'meer gematigde' politici met een agenda waarover te onderhandelen viel. En die agenda werd in zeer hoge mate beïnvloed door het bestaan van een meer radicale versie. Met andere woorden: de 'extremisten' van weleer werden 'gematigden', maar tegelijk werden zij tot een nieuw extremisme aangezet door de nieuwe 'extremistische' vleugel, het Blok.
De effecten van dat nieuwe extremisme overtroffen soms hun stoutste verwachtingen. De Volksunie is de enige partij die ooit méér dan haar volledige oorspronkelijke programma realiteit zag worden. Vroegere VU-leden zoals Hugo Coveliers konden dankzij het Vlaams Blok een uiterst rechtse vleugel binnen de Vlaamse Liberalen organiseren, en op die manier antimigrantenstandpunten en een uitgesproken repressief geheel aan law-and-orderopvattingen doen doordringen tot het centrum van de politiek, in de partij die de Eerste Minister levert. We zien dus hoe het Vlaams Blok voortdurend zeer extreme standpunten in bruikleen geeft aan 'gematigde' anderen, die er dan het cachet van 'gematigd' op kunnen drukken. Een dergelijke verschuiving van categorieën berust op stereotiepe associaties tussen partijen en posities op de ideologische schaal. Het Vlaams Blok is (stereotiep) extreem-rechts; de VLD niet en de SP-A of N-VA evenmin; bijgevolg is een standpunt dat ontleend is aan het Blok geen extreem standpunt wanneer het door een lid van de andere partijen wordt verdedigd. We staan hier voor een klassiek model van ideologische beïnvloeding waarvoor Lenin en Gramsci zonder twijfel de grootste bewondering zouden hebben gehad. En het is een proces dat de gehele Belgische politiek bestreek, niet enkel de Vlaamse, want het herdefinieerde de relaties tussen de Vlaamse en de Franstalige partijen.
De invloed van het Blok laat zich precies daar voelen waar het Blok het graag heeft: in de structuur van het politieke 'veld' in de zin van Bourdieu, in de globale patronen van aanvaardbaarheid en zegbaarheid die 'discours' bepalen in de zin van Foucault. De invloed is dan ook grotendeels onzichtbaar, impliciet, en te situeren op het niveau van de algemeen aanvaarde uitgangspunten en andere a-priori's - op het niveau van de ideologie die het spreken over aspecten van de samenleving bepaalt.
Laat ons nu enkele aspecten van dit globale beïnvloedingsproces van naderbij bekijken. Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet om concrete, woordelijke overnamen maar om een diepe beïnvloeding van grote blokken discours: thema's die op een bepaalde wijze vorm krijgen, argumenten die erin opduiken en andere die eruit geweerd worden, vormen van dialoog die geleidelijk ontstaan. Het is niet zo dat het Vlaams Blok de andere partijen haar lexicon heeft opgedrongen. Totnogtoe is het Blok de enige die de slogan "Eigen Volk Eerst" gebruikt. Ik ga me ook niet richten op evidente zaken zoals de rehabilitatie van racisme en discriminatie in het discours van het Vlaams Blok. Ik richt me op domeinen waar men niet meteen een grote invloed van de partij (h)erkent.
Democratie en het centrum van de politiek
Een eerste punt dat ik wil illustreren is de wijze waarop het Vlaams Blok het centrum van de politiek mee hertekend heeft: de centrale begrippen en concepten die de politiek zijn gaan beheersen en sturen, het politieke model. Samen met de drie reeds aangehaalde grote verschuivingen in de politieke consensus heeft de opkomst van het Vlaams Blok nog een andere zeer belangrijke verschuiving tot gevolg gehad: het Blok heeft onrechtstreeks het concept 'democratie' mee geherdefinieerd.
Consensus over democratie
Democratie is in het naoorlogse België steeds een van de grote vanzelfsprekendheden geweest. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en na decennia van Koude Oorlog vinden we het vanzelfsprekend dat wij een 'Westerse Democratie' zijn. Die idee zorgde voor de noodzakelijke contrasten tussen ons type samenleving en het fascisme of het communisme. Het axiomatische karakter van onze democratie was de ideologische kleefstof die een zeer ruim politiek centrum samenhield. Ze zorgde er bijvoorbeeld voor dat de BSP zichzelf kon contrasteren met het 'ondemocratische' socialisme aan de overkant.
Evenmin was er veel discussie over de vertegenwoordigende structuur van onze parlementaire democratie. Alle partijen waren in min of meerdere mate massapartijen met een brede aanhang. Bovendien waren deze partijen gekoppeld aan een ruime en veelzijdige nevenbouw - de zogeheten zuilen - die allerhande cruciale sociale voorzieningen (medische zorg, onderwijs, ontspanning en jeugdbewegingen), een geschreven pers en vaak grote financiële belangen (mecenaat, zuilgebonden banken en verzekeringsinstellingen) omvatte. België was een uitzonderlijk voorbeeld van een staat waarin politiek, middenveld en kapitaal zeer sterk verstrengeld waren in één piramidaal geheel, dat een buitengewone democratische legitimiteit verschafte aan de verkozenen. Zij waren immers verkozen door de beweging, door de zuil, en dus niet enkel door een onbepaald en naamloos cliënteel.
Dat er in die vertegenwoordigende democratie nogal wat gaten zaten - denk aan het stemrecht voor vrouwen - werd wel erkend, maar in de discussie daarover werd de fundamentele aard van democratie zelden in vraag gesteld. De debatten gingen over 'gelijke rechten' of, nog concreter, over 'stemrecht', niet over de verheven waarden of de definitie van democratie zelf. In het centrum van de Belgische politiek was dit geen gespreksonderwerp.
De kracht van slogans
Het Vlaams Blok was van bij de aanvang een partij die grote zorg besteedde aan haar imago en marketing, en die in dat opzicht vrijwel uitsluitend successen heeft geboekt. Het is op dit moment ongetwijfeld de enige Vlaamse partij waarvan nagenoeg iedereen de hoofdlijnen van het programma kent, al was het dan enkel via de zeer goed uitgedachte slogans die de partij al twee decennia hanteert. Die slogans, "Eigen Volk Eerst", "Wij zeggen wat U denkt" en "Vlaams Blok: de stem van het volk" zijn een exclusief handelsmerk geworden; geen enkele partij neemt ze over, maar ze hebben bijzonder diepe sporen nagelaten in de politiek.
Ze appelleren immers aan het beeld van een onvermoede en onbegrepen silent majority à la Nixon - een schrikbeeld voor de grote partijen. Van bij haar eerste electorale successen (de lokale verkiezingen van 1988) slaat het Blok op dezelfde spijker: het Blok is de enige écht democratische partij, die de opvattingen van de mensen ongefilterd omzet in politieke programmapunten. Het Blok maakt geen deel uit van een zuil, er zijn derhalve geen andere belangen in het spel dan de 'zuivere' politieke belangen - Blokleden kunnen geen lucratieve postjes krijgen in zuilorganisaties, en men moet ook geen functies binnen de zuil hebben waargenomen om in aanmerking te komen voor een mandaat. Het Blok is, kortom, een 'schone handen'-partij, die een rechtstreekse band heeft met haar electoraat. Er staat niets tussen partij en burger, en de Blokpolitici 'zeggen wat u denkt'. Het Blok staat aan de wieg van het vox-populisme: een nieuw soort populisme dat beweert de stem van de 'gewone mensen' te vertolken.
En wat denken die gewone mensen dan? Op dit punt zien we hoe handig het Blok omgaat met opinies. Naast een reeks kernpunten die electoraal nauwelijks worden uitgespeeld - reactionaire standpunten over arbeidsvoorwaarden, zeer conservatieve ethische standpunten en het doel van Vlaamse onafhankelijkheid - maakt de partij buitengewoon handig gebruik van nauwelijks verholen racisme, geconverteerd in een utopisch maar legitiem klinkend vertoog van een etnisch-cultureel homogeen en vrij Vlaanderen binnen een blank Europa. Dit thema is doorheen de hele evolutie van het Blok de absolute electorale troefkaart geweest. Het bood de mogelijkheid om zowel kleine lokale problemen (buurtconflicten bijvoorbeeld - de 'zaagcultuur') als fenomenen op mondiale schaal (de toevloed van asielzoekers ten gevolge van internationale conflicten) bijeen te pakken binnen een politiek 'Groot Verhaal'. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gefluit ontlokt hebben. En dit alles wordt dan nog vergezeld van een strategische cocktail van schandaalthema's (corruptiedossiers, nepotisme) en aanvallen tegen de ideologische inconsistentie van andere partijen, die allemaal het beeld ondersteunen van 'zuilpartijen' waarin men liefst zichzelf goed bedient, waarin de stem van de kiezer geen belang meer heeft van zodra ze is uitgebracht, en die de 'gewone man' in de kou laten staan met z'n problemen. Dat is het krachtige beeld dat het Blok van zichzelf schiep: wij willen uw problemen écht oplossen. Het Vlaams Blok heeft zich met gebalde slogans opgeworpen tot een partij die belangeloze 'pure' politiek bedrijft, een basisdemocratische partij die échte thema's - de 'bezorgdheden van de gewone mensen' - aankaart en tot politieke prioriteiten verheft.
De Kloof
Met deze slogans boort het Vlaams Blok recht naar het hart van de politiek: de democratische legitimiteit. Het vraagstuk dat haar slogans oproepen is dat van de inhoud en structuur van 'echte' democratie. Dit resulteerde bij de andere partijen in een toenemende onzekerheid over de eigen werking. De spectaculaire verkiezingsoverwinning van het Blok op 24 november 1991 is daarbij een scharniermoment.
Het Blok stelde deze overwinning vanzelfsprekend voor als een bewijs dat de 'mensen' een heel andere reeks van politieke prioriteiten hanteren dan de gevestigde politieke partijen, en uiteraard stemmen deze prioriteiten overeen met die van het Blok zelf. De andere partijen capituleerden meteen, en dit moment van capitulatie is een kleine vijftien jaar later nog steeds verbijsterend. De andere partijen gaven op de verkiezingsavond zelf toe dat zij de voeling met de bevolking verloren waren, dat de mensen hen dat 'signaal' hadden gegeven, en dat ze dit signaal nu moesten respecteren en zich moesten bezinnen over - en hier komt een nieuw begrip - de kloof tussen burger en politiek. De gevestigde partijen onderschreven, samengevat, de beeldvorming die het Blok had verspreid over de structuur van het democratische proces. Ze aanvaardden dat zij inderdaad 'geen voeling hadden' met 'de ware verzuchtingen van de mensen', en dat dit een fundamenteel democratisch probleem was. Bovendien aanvaardden zij dat het Vlaams Blok die verzuchtingen van de mensen wél begreep en uitdroeg.
Het is op dit moment - de avond van 24 november 1991 - dat het Vlaams Blok de hegemonie verwierf inzake de definitie van democratie. Vanaf dat moment stond democratie voor vox-populisme, voor een directe en ongefilterde verhouding tussen de individuele burger en de politiek, een verhouding waarbij de politiek zegt wat u denkt. Het is vanaf dat moment ook dat het maatschappelijke middenveld (met name de zuilorganisaties) als problematische actoren in een democratie werden beschouwd, en geleidelijk aan een steeds minder duidelijke plaats in het politieke veld kregen (de relatie tussen de partijen en 'hun' vakbonden, bijvoorbeeld, vertroebelde stelselmatig vanaf 1991). De politiek, bijgetreden door de mediacommentatoren en politieke wetenschappers, was immers van mening dat 'het Vlaams Blok de juiste vragen stelt, maar foute antwoorden geeft'. De historische rol van zuilorganisaties als middenveldactoren die maatschappelijke vragen aanreikten aan de politiek was daarmee uitgespeeld, en de politiek moest de vragen (én de antwoorden) nu direct, zonder tussenpersonen, bij de 'gewone mensen' gaan zoeken.
Terzijde: het aanvaarden van de 'vragen' van het Blok houdt natuurlijk in dat men de probleemdefinities van het Blok aanvaardt, en dus ook de uitgangspunten van die vragen overneemt. Het houdt met andere woorden in dat men de ideologische vertrekpunten van het Blok accepteert. In de praktijk ging men de vragen van de gewone mensen dan ook bij het Vlaams Blok zoeken.
Zwarte Zondag trok een heel proces op gang waaraan (met uitzondering van Agalev en het Vlaams Blok zelf) alle partijen deelnamen: de politieke vernieuwing van de jaren negentig. De Burgermanifesten van Guy Verhofstadt gaven dit proces een eerste krachtige aanzet. In die boekjes schetst Verhofstadt een nieuwe democratische politiek waarin 'de Burger' centraal staat. Middenveldactoren worden er afgeschilderd als betuttelende instellingen die het democratische proces vervalsen, want 'echte' politiek is iets wat zich afspeelt in een directe relatie tussen burger en politieke vertegenwoordiger. De democratie wordt volkomen gemodelleerd op een (sterk geïdealiseerd) beeld van de vrije markt. Er is een aanbod (van partijen) aan de consument (de burger); dit aanbod moet overeenstemmen met de behoeften en voorkeuren van die consument, zoniet krijgt de aanbieder zijn waar niet gesleten op de politieke markt, dat wil zeggen, tijdens de verkiezingen.
De verkiezingsuitslag wordt zo niet alleen een barometer van de politieke conjunctuur, maar boven alles een graadmeter van het democratische gehalte van de partijen - van de mate waarin hun programma aansluit bij de 'ware verzuchtingen van de Burger'. Dit is dan de manier om de Kloof te overbruggen: wanneer de politiek haar acties maar voldoende afstemt op de verzuchtingen van haar cliënteel, dan is het democratische deficit van de oude middenveldpolitiek opgelost en zal het land geregeerd worden door partijen die 'de stem van het volk' vertolken. Bij zijn aantreden als Eerste Minister in 1999 gaf Verhofstadt dan ook meteen de boodschap mee dat het succes van zijn regering zou af te meten zijn aan de verkiezingsresultaten van het Vlaams Blok. Zijn regering zou het democratische renouveau lanceren dat het Blok de wind uit de zeilen zou nemen. Verkiezingen werden dus steeds belangrijker, niet alleen in termen van reële machtsverhoudingen maar ook symbolisch, als indicator van de democratische kwaliteit van de partijen. Hoe meer stemmen, hoe democratischer: met die eenvoudige logica ging Verhofstadt de kamp met het Blok aan.
Via de metafoor van de vrije markt duwde Verhofstadt het vox-populisme naar het centrum van de politiek, als definitie van de ware democratie, en als aanzet tot de grote vernieuwingsbeweging van de jaren negentig. Dat daarmee ook een slogan van het Vlaams Blok naar de kern van het politieke bedrijf verschoof werd niet opgemerkt, evenmin als het feit dat de hele vernieuwingsbeweging daardoor binnen criteria en spelregels verliep die door het Vlaams Blok bepaald werden - het Blok behaalde immers bij iedere verkiezing hogere scores, en aangezien de verkiezingsuitslagen een weergave waren van het democratische (lees: vox-populistische) gehalte van de partijen, bleef het meester van het spel. Het Blok kon telkens weer zijn score inroepen als bewijs dat het de 'meest democratische' partij was, of zelfs de 'enige' democratische partij: die argumentatie was door alle partijen aanvaard.
Verhofstadt stond dan ook niet lang alleen met zijn ideeën. Alle partijen gooiden zich in een zoektocht naar 'meer democratie' zoals het Blok die definieerde, en deze herdemocratisering van de samenleving werd een decennium lang hét politieke leidmotief. De socialisten gingen als eersten mee op zoek naar vernieuwing - denk aan Het Sienjaal (1996) dat de partij- en zuilgrenzen in vraag stelde, Vlaanderen (niet België) als vanzelfsprekende ruimte voor politieke actie aannam, en evenzeer probeerde de Kloof te dichten via allerhande vormen van basisdemocratische inspraak. De socialisten organiseerden in 1998 voor het eerst sinds 1974 een ideologisch vernieuwingscongres (dat voortbouwde op Het Sienjaal), en hielden na het Agustaschandaal van het midden van de jaren negentig ook grote kuis in het politieke personeel. Dat personeel werd trouwens in álle partijen grondig vernieuwd. In de jaren negentig zag men alle partijen op zoek gaan naar 'vernieuwings-' of 'verruimingskandidaten', die ofwel gerecruteerd werden uit andere partijen (wat de relativiteit van de partij- en zuilgrenzen beklemtoonde), ofwel en liever nog uit de wereld van de Bekende Vlamingen. Zangers, acteurs, nieuwslezers en journalisten, professoren en sportlui belandden allemaal op verkiezingslijsten en vervolgens in gemeenteraden of parlementen. Deze recruteringsgolf diende marketingdoeleinden (de betreffende kandidaten kregen vanzelfsprekend grote media-aandacht), maar drukte tevens de drang uit om de banden met de zuil verder los te maken. BV's hadden geen achtergrond in de partij of de beweging, ze zaten niet onder het machinevet van de partijapparaten, ze waren 'puur' en onbezoedeld. Het waren lieden die in de politiek gingen uit overtuiging en om 'iets te doen voor de mensen' - alweer een recept uit de perceptiekeuken van het Vlaams Blok dat werd overgenomen als keurmerk voor nieuwe politiek.
Geen politieke ervaring hebben, maar gewoon van onder 'de mensen' komen werd in de jaren negentig een kwaliteitslabel voor vernieuwingskandidaten. Dat hiermee een pak politieke ervaring en deskundigheid onbenut bleef en veelal vervangen werd door dilettantisme, incompetentie en plat populisme is een te betreuren feit. Voeg daarbij nog de tendens, die zich vooral in de recente verkiezingen uitte, om kartels en allianties af te sluiten en het is duidelijk dat de klassieke partijstructuur - een politieke organisatie met diepe wortels in het middenveld - niet langer als de basis van het politieke bedrijf wordt gezien. De partijwerking wordt heel sterk toegesneden op de verkiezingen, en om bij die verkiezingen zo 'democratisch' mogelijk over te komen, bouwt men mastodonten van pragmatisme, samengehouden door ad hocverbanden zonder ideologische gronden, en bevolkt door kandidaten die doorgaans geen politiek talent bezitten en een zeer kort politiek leven voor de boeg hebben.
De politieke vernieuwing van de jaren negentig, die een reactie was op de doorbraak van het Blok, heeft de beeldvorming van het Blok over democratie voor waarheid aangenomen, en dit heeft ertoe geleid dat zowat alle partijen zich thans beperken tot politieke marketing in functie van verkiezingen. De ideologische traditie is door vrijwel alle partijen onderuitgetrapt en vervangen door een koortsachtige en permanente zoektocht naar wat de bevolking denkt, voelt en wil op dat moment. Het organisatiekader van politiek is niet langer de ideologische lange termijn, maar de mediatiseerbare actualiteit. Opiniepeilers en marketingmensen hebben dan ook de plaats ingenomen van de studiediensten en vormingsorganisaties, en mensen uit dat beroepsmilieu - denk aan Noël Slangen en Patrick Janssens - zijn de hedendaagse equivalenten van Jef Houthuys en Fons Verplaetse. De drang naar een meer democratische politiek heeft geleid tot een depolitisering van de democratie, en tot een commodificatie ervan. Alle partijen zijn het Blok gaan achternahollen in de jacht op de stem des volks, ze hebben daarbij de band met hun klassieke partijwerking en hun zuilen opgegeven, en zijn overgegaan van massapartijen naar massacommunicatiepartijen die steeds meer op verkiezingen gericht zijn. En tot nader order is het Vlaams Blok heer en meester in die sport.
Politieke correctheid en vrije meningsuiting
Het Vlaams Blok bezit daarmee de hegemonie over het centrale begrippenapparaat van het politieke systeem. Het controleert de definitie van democratie en speelt de rol van scherprechter over de graad van democratie bij anderen. Dit is natuurlijk merkwaardig, want doorheen heel dit proces werd het Vlaams Blok steevast omschreven als 'ondemocratisch', en werden de andere partijen automatisch als 'democratisch' voorgesteld. Zo maakten politici, mediamensen en analisten voortdurend een onderscheid tussen de 'democratische oppositiepartijen' en het Vlaams Blok, en het cordon sanitaire dat ontstond na Zwarte Zondag hield in dat men geen coalities of allianties zou sluiten met het 'ondemocratische' Blok. Maar daardoor ontstond ook ruimte voor de eerder besproken dynamiek: doordat álle partijen (behalve het Blok) a priori als democratisch golden, konden zeer extreme standpunten van die 'democratische' partijen doorgaan voor gematigd. Dit brengt ons tot de tweede grote invloed van het Vlaams Blok: de partij hertekende de publieke ruimte en het publieke debat.
Om dit te begrijpen hebben we de inzichten uit het vorige punt nodig. Slogans zoals 'wij zeggen wat U denkt' en 'de stem des Volks' konden ook worden aangewend in hun meest letterlijke betekenis: als spreken zoals het volk, volks en recht-voor-de-raaps spreken. Van bij de aanvang was het Vlaams Blok een partij die een stijlbreuk in het politieke taalgebruik teweegbracht, en daarbij speelden twee factoren in haar voordeel: enerzijds een reeks omwentelingen in de massamedia, en anderzijds haar plaats in de oppositie.
Oppositiediscours
Om bij dat laatste te beginnen, aangezien het Blok steevast ageerde tégen de politieke meerderheid kon ze zich een agressieve en weinig gepolijste stijl veroorloven. Bovendien hoefde ze zich nooit te verliezen in de techniciteit van het beleid, en evenmin hoefde ze blijk te geven van diplomatie of compromisbereidheid. Het Blok zat dus steeds in de makkelijkste positie - het offensief - en tegenaanvallen konden makkelijk gecounterd worden door verwijzingen naar de blunders, schandalen of contradicties bij de meerderheidspartijen, of door verwijzingen naar een onterechte, 'ondemocratische' boycot- of diffamatiestrategie tegen het Blok. Het fenomeen is bekend: het Vlaams Blok kon zich steeds beperken tot oneliners en hoefde geen complexe uiteenzettingen te houden. En die oneliners articuleerden de politieke utopie van het Blok: een etnisch homogeen Vlaanderen binnen een Blank Europa. Utopieën zijn krachtige retorische wapens in de oppositie.
Nieuwe mediamogelijkheden
De doorbraak van het Vlaams Blok valt ook samen met een reeks zeer ingrijpende veranderingen in het medialandschap. Een daarvan is de opkomst van de commerciële televisie, en ten gevolge daarvan de commercialisering van de openbare massamedia. Bovendien gaan kranten en tijdschriften deel uitmaken van media-industrieën, waardoor ze verschuiven van politieke controle naar commerciële controle. Alle media beginnen in de jaren negentig marktgericht te denken: het is de opkomst van de zogeheten formats en van het BV-schap.
Deze ontwikkeling heeft een zeer grote invloed op het politieke vertoog. Terwijl het genre van het politieke vertoog bij de aanvang van het decennium nog netjes gescheiden was van entertainment- of marketinggenres, treedt in de jaren negentig een steeds grotere vermenging op. De kern van deze ontwikkeling is een verandering in de orde van het spreken van de politiek. Politiek wordt entertainment (De Laatste Show, Villa Politica) en entertainers gaan de politiek bevolken. Interviews worden steeds korter (mediatrainingen in 1999 waren erop gericht 'alles in 30 seconden te zeggen'; in 2003 was dat al gereduceerd tot 16 seconden), en hetzelfde geldt voor nieuwsitems en debatten over bepaalde thema's in discussieprogramma's. Politici moeten korte boodschappen produceren in 'verstaanbare taal' die algauw uitmondt in slagwoorden ('de biechtstoelprocedure', 'het zilverfonds', het 'gratis verhaal'). De inhoud moet in welbepaalde formats passen, zoals de antagonistische discussie met een 'tegenstander' of het autobiografische verhaal. Het spreekt vanzelf dat dit niet alleen de verpakking maar ook de inhoud beïnvloedt. Niet elk politiek thema of argument kan in deze formats geknepen worden. Bepaalde soorten politiek worden erdoor vergemakkelijkt, terwijl andere er zeer moeilijk door worden.
Tegelijk meten de media zelf zich een heel ander imago aan; politieke journalisten worden celebrities, en politici streven naar optredens bij bepaalde interviewers of presentatoren van talkshows (Bracke (& Crabbé), Polspoel & Desmet, Uytterhoeven ). In hun optreden worden deze journalistieke vedetten gesterkt door een ideologische overtuiging. Zij stellen de politiek voor als een saaie bedoening en onderschrijven daarmee het beeld van de 'kloof' tussen burger en politiek. Hun eigen opdracht definiëren zij als 'democratiserend': de journalist moet de saaie politiek 'aantrekkelijker' en 'begrijpelijker' maken, om ze 'dichter bij de mensen' te brengen. Daarbij veronderstellen de nieuwe journalisten dat de media, nu zij het juk van de partijcontrole en de verzuiling hebben afgeworpen, pas echt objectief en onafhankelijk zijn geworden. Pas nu kunnen de media écht democratisch functioneren en als spreekbuis dienen voor de gewone man. Noteer dat de media dus gewoon de visie op democratie van het Blok overnemen. Gedreven door een ideologie van democratie en onafhankelijkheid nemen zij in de jaren negentig effectief de plaats in van het maatschappelijke middenveld. Het zijn de media die nu beweren dat zij de bewakers en organisatoren zijn van de vrije meningsuiting, en dat zij de visie van 'de man in de straat' vertolken - vandaar de voorkeur voor het publieksinterview, het straatinterview, het publieksdebat zoals Jan Modaal... Tegelijk richten politici zich nagenoeg uitsluitend op de media voor hun contact met 'de burger', en ziet de bevolking de politiek steeds nadrukkelijker door de bril van de media.
Zoals gezegd doorsnijdt deze evolutie de fase van de doorbraak van het Vlaams Blok. De correlatie tussen beide is duidelijk. Het Blok krijgt in de jaren negentig precies de media die het nodig heeft. Haar mandatarissen hanteren een stijl die perfect past in de nieuwe mediaformats: korte, krachtige en antagonistische interventies, gedragen op de kadans van slagwoorden en slogans, gekaderd in een simpele logica die in het huidige medialandschap bij gebrek aan spreektijd nooit kan worden doorgeprikt. Het Vlaams Blok wordt in de jaren negentig dan ook de onbetwiste koning van de massacommunicatie. Haar slogans en haar spilfiguren zijn door iedereen gekend; haar electorale propaganda doorstaat met gemak de strengste kwaliteitstests; en de mediaoptredens van haar mandatarissen zorgen zonder uitzondering voor de gewenste beeldvorming. Het Vlaams Blok domineert vanaf de jaren negentig de politieke communicatie.
Vrije meningsuiting
Het Blok benut deze nieuwe mogelijkheden maximaal. De objectiviteitsgedachte die de nieuwe media domineert wordt genadeloos uitgebuit, in een volstrekt paradoxale beweging - en zoals zo vaak zorgt de krachtige ideologie ervoor dat de paradox onzichtbaar blijft. Sinds 1991 klaagt het Blok dat het door de media gemarginaliseerd en gemeden wordt; doorgaans doen de kopstukken van het Blok dat soort beklag in de media - ziehier de paradox. Het effect is evenwel dat de media doorheen deze ganse evolutie een zeer grote onzekerheid vertonen in hun relatie met het Blok. Immers, de media eisen de rol op van behoeders van de vrije meningsuiting, en aangezien het Blok beweert de stem van de gewone man te vertolken, zou de beknotting van de spreektijd voor het Blok neerkomen op verraad aan de maatschappelijke opdracht van de media. Het Blok krijgt dan ook ruime media-aandacht, kopstukken zoals Dewinter en Annemans gaan geleidelijk aan tot de meest ervaren mediapolitici van hun generatie behoren, en het Blok rekruteert journalisten voor zeer zichtbare mandaten (Tastenhoye, Verstrepen).
De stem van het Blok klinkt dus luid in de media, zelfs wanneer die stem beweert dat ze niet te horen is. De media laten lawines van Vlaams Blok-uitspraken, -stellingen en -argumenten toe en verlenen zo het democratische imprimatur aan de stijl en het vertoog van het Blok. Men nam aan dat het Vlaams Blok de partij was die het dichtst bij de 'gewone man' stond, terwijl er een kloof gaapte tussen die gewone man en de andere partijen. Bijgevolg werd het Blok niet enkel hegemonisch qua inhoud maar ook qua vorm in het politieke vertoog.
Een 'mening' hebben, een mening die vanzelfsprekend 'vrij' moet kunnen circuleren, staat vanaf dat ogenblik gelijk met een radicale mening hebben, een mening die rauw en ongepolijst klinkt, en die vertolkt wordt door iemand die 'de dingen zegt zoals ze zijn', die 'er geen doekjes om windt', die 'zegt waarvoor-ie staat' enzovoort. Het betreft één grote imitatie van een stereotype van 'gewoon zijn', maar er gaat een a priori suggestie van waarheid van uit. Emotionele, woedende, sterke taal wordt geleidelijk gezien als preciezer, scherper, juister, eerlijker en authentieker dan meer beheerste, kalme, nuchtere en afgewogen taal. Uitbarstingen van een dergelijke authenticiteit (zoals bij de affaire Dutroux in 1996) worden gretig opgepikt als belangrijke momenten waarop het politieke vertoog een nieuw elan krijgt (heel even wordt het politieke vertoog zelfs gedomineerd door een emotionele 'gewone man': Paul Marchal). De opname van dat soort 'volkse' vertogen in de publieke fora wordt vanaf dat ogenblik gezien als de kern van de vrije meningsuiting ('iedereen moet z'n zeg kunnen doen', 'ik heb ook mijn gedacht!'), en langs die omweg ook als definiërend voor een democratie. Een democratie is een forum voor volkse vertogen - voor de stem van het volk dus.
Deze metamorfose van het politieke vertoog, van een technisch en complex vertoog-op-zich naar een 'geïntegreerd' vertoog gemodelleerd op Jan-Modaal-die-over-politiek-spreekt, is de definitie van populisme. Met het geheven vaandel van de vrije meningsuiting produceert men halfbakken analyses, verzinsels, leugens, houterige grappen en enormiteiten - zolang deze maar 'gewoon' klinken zijn ze oprecht, authentiek, sociaal correct. Deze opvatting wordt vaak met de allerbeste bedoelingen uitgedragen door politici, marketingmensen en mediakoppen. Het is gefundenes Fressen voor het Blok, zijn natuurlijke discursieve habitat.
Politieke correctheid
Het nieuwe discursieve regime opereert via een stereotiepe tweedeling, waarbij het parler vrai, met zijn connotaties van waarheid en authenticiteit, wordt gecontrasteerd met zijn tegendeel: een 'politiek correct' spreken dat 'taboes' hanteert, dat zaken 'onbespreekbaar maakt' en dat alle voeling met 'de gewone man' verloren heeft. Dit politiek correcte spreken is voortaan het anders spreken, het niet zoals het volk spreken, het elitaire en daardoor ondemocratische spreken. Het is bovendien niet-authentiek, niet-oprecht, en niet-geloofwaardig als diagnose of analyse van de werkelijkheid.
Alweer trekt het Vlaams Blok stevig aan deze kar, en het migrantenthema is hét domein par excellence waarin het contrast wordt uitgespeeld tussen de 'echte' sociale correctheid die de partij beweert te vertolken ('zo is de werkelijkheid') en de 'valse' politieke correctheid. Volgens het Blok is het de schuld van politiek correcten dat het 'migrantenprobleem al jaren verrot is'.
De reden? De politiek correcten zijn 'weldenkend' en welgesteld, zij behoren tot de hoger opgeleiden en de intelligentsia, en zij wonen nu eenmaal niet in de wijken die door migranten worden bevolkt. Zij hebben makkelijk praten, zij kunnen genieten van de 'multicultuur', want zij hebben 'geen last van migranten'. De gewone man kent het échte migrantenprobleem: demografische overrompeling, escalerende criminaliteit, sociaal profitariaat, verloedering van de wijken. De politiek correcte elite heeft deze problemen jarenlang als een taboe beschouwd, met als gevolg dat de situatie uit de hand is gelopen. Ondertussen vinden de bedreigde autochtonen geen gehoor bij het politieke establishment, dat door deze elite wordt beheerst. Enkel het Vlaams Blok luistert naar hen.
De idee dat er een 'echt' migrantenprobleem bestaat, dat afwijkt van het 'officiële' migrantenprobleem en dat alleen door het Vlaams Blok met gezag wordt aangekaart, werd snel in zeer ruime kring aanvaard. Aangedreven door een media-economie die steeds meer waarde hecht aan (rauwe, ongenuanceerde, radicale, emotionele) volkse stemmen, ontstond algauw een beeld van twee tegengestelde werelden: de schijnrealiteit tegenover de echte realiteit. De eerste wordt bevolkt door weldenkende politici, opiniemakers en intellectuelen, de tweede door de gewone man. Zo introduceert het Blok opnieuw het begrip 'sociale klasse', zij het cynisch en impliciet, in het politieke vertoog: er bestaat een proletarische realiteit die ongefilterd en écht is; en er is een realiteit van de beteren-af, die aangetast is door vals bewustzijn en politieke correctheid. Wie deze laatste vorm van realiteit verdedigt is niet democratisch, want hij/zij weigert de volkse (echte) realiteit te erkennen. Alweer zou dit aan Lenin en Gramsci bewonderend gemompel ontlokt hebben.
De 'politiek correcte' elite is in de wereld van het Blok vanzelfsprekend 'links'. En hier zien we hoe het Vlaams Blok de eerder beschreven uitbreiding van de linkerzijde verwezenlijkt. Iedereen die de volkse, echte, ongefilterde realiteit van het Blok niet erkent, is links. Links is dan ook een synoniem geworden voor elitair, wereldvreemd, 'ideologisch' (dit is: onrealistisch) denkend en welgesteld. Links komt dus ook te staan voor iedereen die het wereldbeeld van het Blok niet deelt, incluis delen van de CD&V, de VLD en de vroegere Volksunie. De band tussen 'links' en 'het volk' is doorgeknipt: de 'linksen' zijn thans juist de verraders van de gewone man. Links is wat tot voor kort 'rechts' was: een synoniem voor fout.
In het zog van de omkering van links en rechts verschuift ook de betekenis van politieke correctheid. Politieke correctheid is historisch een onderdeel van emancipatie-bewegingen en het diende een nobel doel: discriminaties en verbaal geweld tegenover zwakkere groepen vermijden. De wet op de bestraffing van het racisme is een vorm van officiële politieke correctheid. Maar het Vlaams Blok is erin geslaagd het begrip politieke correctheid een heel andere betekenis te geven. Vandaag wordt iets als 'politiek correct' bestempeld wanneer het een 'echte' realiteit moet verbergen, een taboe. En dit verzwijgen is een rechtstreekse aanslag op de democratie, want echte realiteiten moeten in naam van de vrije meningsuiting vrij geuit kunnen worden. Politieke correctheid is in nog geen twintig jaar overgegaan van een emancipatorisch naar een antidemocratisch instrument, van een verwezenlijking naar een plaag, van een middel om de zwakken te beschermen naar een middel om ze te verdrukken. Het is in zeer ruime kring een vies woord geworden.
Een nieuw spreekregime
Voor extreem-rechts is dit een grote overwinning. Het Vlaams Blok heeft in vijftien jaar het hele publieke spreekregime in onze samenleving op z'n kop gezet, de hele talige economie door elkaar gehaspeld. Vertogen die voor 'duur', prestigieus en belangrijk werden aanzien - elitaire, intellectuele, 'geleerde', analytische vertogen - zijn flink in waarde gezakt. En vertogen die niet in het publieke domein thuishoorden - volkse, rauwe, radicale, emotionele, beledigende en vulgaire vertogen - worden makkelijker geaccepteerd of bekleden zelfs een centrale plaats op de discursieve waardeschaal. Dit heeft een effect op politici: het volstaat niet dat men een zeer grote deskundigheid bezit in een bepaalde politieke materie, men moet vooral volks kunnen communiceren, zoniet ontstaan er twijfels over het democratische kaliber. Figuren als Jean-Marie De Decker of Vincent Van Quickenborne konden slechts op de voorgrond komen dankzij dit nieuwe volkse spreekregime - een regime waarin men ongestraft kan zeggen dat ingewikkelde zaken onmogelijk politiek relevant kunnen zijn, waarin incompetentie als charmant (of erger nog: als the whole point of politics) kan worden voorgesteld, en waarin de politieke kwaliteit vooral gemeten wordt aan de deskundigheid waarmee men media-interventies plant en een eendimensionale persoonlijkheid kan blijven beklemtonen.
Op die manier heeft het Vlaams Blok de linkerzijde niet enkel het 'volk' afgenomen, maar bovendien een van de krachtigste wapens uit handen geslagen: de analyse, de kritiek. Analytische, complexe en genuanceerde verhalen raken met moeite voorbij het stigma van de 'ivoren toren'-stem; in concurrentie met een doorleefde, krachtig geformuleerde anekdote moeten zij de duimen leggen. Want ook al levert een grondige kritische analyse een verifieerbaar en accuraat beeld van de realiteit op, toch blijft men het gevoel hebben dat de werkelijkheid die moet 'aangepakt' worden diegene is die de volkse stemmen aankaarten: datgene 'waar de mensen wakker van liggen', de 'ware verzuchtingen van de burger'...
Cordon sanitaire
Wie de opkomst van het Vlaams Blok bekijkt doorheen de bril van het vertoog en nagaat hoe vertogen en verhoudingen tussen vertogen gedurende vijftien jaar zijn geëvolueerd, komt tot een pessimistische conclusie. De perfecte synergie tussen de oppositiestijl van het Blok en de nieuwe, populaire en gecommercialiseerde media heeft de bakens van het politieke discours grondig verlegd. Het Vlaams Blok beheerst niet enkel een aantal van de kernthema's van de hedendaagse politiek - de definitie van 'democratie' bijvoorbeeld - maar ook het complex van genres en stijlen waarmee men legitiem over de samenleving kan spreken. Het heeft het politieke veld herverkaveld en er nieuwe regels voor de legitimiteit van politieke vertogen in geïntroduceerd.
Die beweging is gevolgd door de politieke tegenstanders en de media. Het is dus onrechtstreeks het Vlaams Blok dat de spelregels van de hedendaagse politieke debatten bepaalt. Het Blok bepaalt in zeer grote mate de definities van thema's, de relaties tussen thema's (bijvoorbeeld migratie en criminaliteit), de plaatsing van die thema's in de actualiteit, de tegenspelers in debatten over die thema's (het Blok kiest tegen wie ze ten strijde trekt of met wie ze flirt), het register van argumenten over die thema's enzovoort. De partij is op een paradoxale manier de motor geweest achter de politieke vernieuwing van de jaren negentig. Die vernieuwing was tegen haar gericht maar nam tegelijk haar uitgangspunten over. Daardoor hield het Blok voortdurend het initiatief, en werd de partij helemaal naar het centrum van de politiek gekatapulteerd.
Men heeft zich in politieke analyses van de invloed van het Vlaams Blok vaak blindgestaard op het expliciete niveau, het niveau van de oppervlakkige overname van woorden, expliciete programmapunten en zo meer, het niveau waarop de individuele intenties van politici een rol spelen. Op dat niveau is de invloed van het Blok gering, en velen grijpen dit aan om te beweren dat er nog altijd een waterdicht schot staat tussen het Vlaams Blok en de 'democratische partijen'. Ik ben bang dat ik die mening niet kan delen. Want van zodra we onder die oppervlakkige laag kijken en de diepere impliciete invloeden onderzoeken, krijgen we een veel minder rooskleurig plaatje. Vanuit dat diepere niveau bekeken is er in dit land nooit een cordon sanitaire geweest. De omheining rond het Blok bestond uit één enkel, laag gespannen schrikdraadje - de weigering om coalities te vormen. Een dier van de omvang van het Blok stapt daar echter met gemak over. Zowat alle partijen en alle grote media hebben sinds de doorbraak van het Blok in 1991 de discursieve orde aangenomen die door het Blok werd opgelegd. Ideeën, inhouden, elementen van beeldvorming, argumenten, prioriteiten, woorden, grote schema's - al die dingen werden zonder slag of stoot door links, rechts en centrum overgenomen. Ik kan me inbeelden dat men met zo'n cordon sanitaire bij het Blok best kan leven.
Lenin en Gramsci zouden alvast bewonderend geknikt hebben.
De auteur is hoogleraar Afrikaanse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de Universiteit Gent.
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...
