~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
24-08-2008
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- j2
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
...& Om jullie te laven aan de verkwikkende bron van de Europese commissie waar alles rozeschijn en manegeur is...
...
Rapid - Press Releases - EUROPA
Flexizekerheid: betere banen voor meer mensen
Brussel, 27 juni 2007
De Commissie komt vandaag met een voorstel voor de vaststelling van gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid, om het concurrentievermogen, de werkgelegenheid en de arbeidssatisfactie te bevorderen door het combineren van flexibiliteit en zekerheid voor werknemers en bedrijven. Flexizekerheidsstrategieën kunnen helpen de Europese arbeidsmarkten te moderniseren en beter te reageren op de uitdagingen en mogelijkheden van de globalisering. Dergelijke strategieën omvatten regelingen inzake arbeidsovereenkomsten die tegelijkertijd flexibel zijn en zekerheid bieden, actief arbeidsmarktbeleid, integrale strategieën voor een leven lang leren, en moderne stelsels van sociale bescherming die adequate inkomenssteun bieden gedurende perioden van werkloosheid. De Commissie geeft ook een aantal typische flexizekerheidstrajecten aan om lidstaten te helpen hun eigen nationale flexizekerheidsstrategieën te ontwikkelen en van elkaars ervaringen en beste praktijken te leren. In aansluiting op de Lissabonstrategie van de EU voor groei en werkgelegenheid kunnen de gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid ertoe bijdragen dat meer Europeanen ten volle kunnen profiteren van de snel veranderende wereldeconomie.
Vladimír pidla, EU-commissaris voor werkgelegenheid, sociale zaken en gelijke kansen, verklaarde: "Flexizekerheid is de beste manier om te verzekeren dat Europese burgers een hoog niveau van werkzekerheid genieten, zodat zij in iedere fase van hun arbeidsleven een goede baan kunnen vinden, en kunnen hopen op een goede loopbaanontwikkeling in een snel veranderende economische omgeving". Hij zei verder: "Flexizekerheid biedt een evenwicht tussen de rechten en verantwoordelijkheden, voor werknemers en bedrijven en ook voor overheden: alle hebben de plicht bij te dragen tot meer werkgelegenheid, een betere samenleving en duurzame groei. Bij de flexizekerheidsbenadering gaat het er niet om een bepaalde groep meer zekerheid te bieden ten koste van een andere groep; het idee is optimaal gebruik te maken van de positieve wisselwerking tussen flexibiliteit en zekerheid. We moeten er nu voor zorgen dat alle betrokkenen samenwerken zodat dit een succesfactor wordt voor de Europese economieën, werknemers en bedrijven."
Europa moet nieuwe wegen vinden om zijn arbeidsmarkten flexibeler te maken en tegelijkertijd werkzekerheid te bieden. Flexizekerheid is een brede aanpak van het arbeidsmarktbeleid die een voldoende mate van flexibiliteit in arbeidsovereenkomsten om bedrijven en werknemers in staat te stellen op veranderingen te reageren combineert met een voldoende mate van zekerheid om werknemers in staat te stellen om hun baan te houden, dan wel snel een nieuwe te vinden, met de garantie van een adequaat inkomen tussen twee banen in. De mededeling benadrukt dat dit voordelen kan bieden voor zowel werknemers als bedrijven. Flexibiliteit betekent dat werknemers gemakkelijk moeten kunnen instappen en van baan moeten kunnen veranderen: het bestrijkt externe en interne (binnen een bedrijf) flexizekerheid. Het aspect zekerheid geldt niet alleen voor werknemers, maar ook voor bedrijven: verbetering van de kennis en vaardigheden van werknemers biedt een werkgever extra zekerheid en voordelen. Er kan een positieve wisselwerking zijn tussen flexibiliteit en zekerheid.
De mededeling, die gebaseerd is op uitgebreide raadpleging en overleg met de belangrijkste betrokken partijen, geeft de belangrijkste beleidsterreinen aan met betrekking tot flexizekerheid (componenten van flexizekerheid) en formuleert voorstellen voor acht gemeenschappelijke beginselen inzake flexizekerheid. Deze beginselen zijn referentiepunten waarover de lidstaten overeenstemming zouden moeten bereiken. Dit zijn onder andere:
1. Versterken van de tenuitvoerlegging van de EU-strategie voor groei en werkgelegenheid en van het Europese sociale model;
2. Een evenwicht vinden tussen rechten en verantwoordelijkheden;
3. Flexizekerheid aanpassen aan de uiteenlopende omstandigheden, behoeften en uitdagingen van de lidstaten;
4. Reduceren van de kloof tussen degenen met soms precaire arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd of deeltijd (de zogenaamde "outsiders") enerzijds, en werknemers met vaste voltijdbanen (de "insiders") anderzijds;
5. Ontwikkelen van interne en externe flexizekerheid door werknemers te helpen de carrièreladder op te klimmen (intern) en zich op de banenmarkt te begeven (extern);
6. Ondersteunen van de gelijkheid van vrouwen en mannen en gelijke kansen voor iedereen bevorderen;
7. Evenwichtige pakketten van beleidsmaatregelen produceren om een klimaat van vertrouwen tussen sociale partners, overheden en andere betrokken partijen bevorderen;
8. Zorgen voor een rechtvaardige verdeling van de kosten en baten van flexizekerheid, en bijdragen tot een gezond en op langere termijn houdbaar begrotingsbeleid.
De mededeling presenteert ook vier typische "trajecten" met behulp waarvan de lidstaten hun eigen flexizekerheidsstrategieën kunnen ontwikkelen, aangepast aan hun nationale uitdagingen. Er is natuurlijk geen standaardoplossing de situaties op de arbeidsmarkten in de EU zijn zeer uiteenlopend. In sommige landen zullen de inspanningen misschien vooral gericht zijn op het vinden van oplossingen binnen bedrijven, in andere misschien meer op de overstap naar een andere baan. De trajecten zijn gebaseerd op praktijkervaringen en toepaste beleidsmaatregelen in de lidstaten, die geanalyseerd zijn door een groep van deskundigen inzake flexizekerheid (rapporteur: prof. T. Wilthagen).
De verschillende beleidsaspecten waarop flexizekerheid en de componenten daarvan betrekking hebben, zijn niet nieuw, maar flexizekerheidsstrategieën vertegenwoordigen een nieuwe, geïntegreerde benadering waarvan de verschillende elementen elkaar kunnen ondersteunen.
De financiële cohesie-instrumenten van de EU en met name het Europees Sociaal Fonds voor de programmeringsperiode 2007-2013 kunnen een substantiële bijdrage leveren aan de begrotingsaspecten van flexizekerheid, bijvoorbeeld door het financieren van opleidingen op bedrijfsniveau en van programma's voor een leven lang leren, of door het bevorderen van ondernemerschap.
Uit een recente Eurobarometerenquête (najaar 2006) is gebleken dat de Europese burgers de noodzaak van aanpassing en verandering, waarop de flexizekerheidsbenadering gebaseerd is, begrijpen en aanvaarden: 72% vindt dat arbeidsovereenkomsten flexibeler dienen te zijn, om ruimte voor nieuwe banen te creëren; 76% meent dat het idee van "een baan voor het leven" niet meer van deze tijd is; and 88% stemt in met de stelling dat een leven lang leren de kansen op het snel vinden van een baan verhoogt.
Flexizekerheid neemt een belangrijke plaats in in de geïntegreerde richtsnoeren waarmee de lidstaten unaniem hebben ingestemd, en die de tenuitvoerlegging op Europees en nationaal niveau van de Lissabonstrategie voor groei en werkgelegenheid ondersteunen. Flexizekerheid kan alleen een succes worden als alle betrokkenen volledig meewerken. De Commissie moedigt de lidstaten aan om met de sociale partners samen te werken en hun aanpak inzake flexizekerheid te verwerken in hun nationale hervormingsprogramma's in het kader van de Lissabonstrategie.
We vragen ons alleen af waarom men binnen de Europese instellingen toch maar het meeste werk laat doen door niet statutair personeel ooit willen we hier wel eens een boompje over opzetten want de Europese elite kan het allemaal mooi uitleggen maar owee de praktijk
Ons Legomodel is geen kopie van het Deens model. In Denemarken bestaat een ongelimiteerd en uitermate hoog overheidsbeslag. De hoge fiscaliteit werkt even arbeidsafstotend als onze hoge arbeidsfiscaliteit. Het Legomodel moet ook spelen voor wat betreft de arbeidsfiscaliteit. De overheid stelt de doelopbrengst van de economische en de sociale bijdragen. De invulling gebeurt door de sociale partners. Zo kunnen arbeidsintensieve bedrijven relatief minder zwaar worden belast voor hun werknemers dan bedrijven die vooral met machines werken. Ondernemingen in moeilijkheden kunnen ook ontzien worden, zodat zij meer kansen krijgen om moeilijk periodes te overbruggen.
...Dat het ″legomodel″ van de LDD géén kopie is van het Deense Model, klopt als een zwerende vinger... Het is eerder een ″bric à brac″ te noemen... Een allegaartje ~vooral dan in het voordeel van de ″rijkere″ & de werkgevers~ van regeltjes die hèn goed uitkomen...
Wij zoeken ten andere nog steeds ~tevergeefs~in dit programma hardnekkig naar iets wat ons duidelijk maakt, dat ook de kleine man, Jan & Mieke Modaal hier beter van wordt ! ...màààrr hélaas-hélaas...
...
Eenheidsstatuut arbeiders-bedienden
We zijn het laatste Europese land waar er nog onderscheid gemaakt wordt tussen arbeiders en bedienden. Het onderscheid arbeider-bediende straalt nog altijd af op ons onderwijsniveau met een tekort aan geschoolde arbeidskrachten voor gevolg. De negatieve bijklank vakschool wordt op die wijze in stand gehouden, aangezien het technisch onderwijs zogezegd hoofdzakelijk arbeiders aflevert. Herwaardeer hun statuut en de negatieve connotatie zal verdwijnen. Elk onderwijsniveau is evenwaardig en de arbeidsmarkt zal er wel bij varen.
...& We laten Jean-Marie Dedecker zelf aan 't woord...
...
De Gedachte
Sterft, gij oude vormen en gedachten
Jean-Marie Dedecker eist een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden
Jean-Marie Dedecker is voorzitter van Lijst Dedecker
Alhoewel het me verheugt dat sp.a. nu ook het eenheidsstatuut bepleit (DM 18/8), moet ik ontdekken dat politieke recuperatie ook een olympische discipline is. Op 30 september 2002 heb ik daarvoor al een wetsvoorstel ingediend, analoog aan dat van professor Blainpain in 1988. Paars deed niets en verschool zich achter "het herenakkoord". De oppositie kan wonderen doen voor sp.a.
België is het enige land in de Europese Unie waar nog een onderscheid gemaakt wordt tussen arbeiders en bedienden. Dat onderscheid is een achterhaalde discussie over het geslacht der engelen. De eersten kregen een arbeidsovereenkomst in 1900, de tweeden in 1922. De inhoud van de arbeid is compleet veranderd. Waarom zou iemand die een computergestuurde draaibank bedient een ander statuut moeten krijgen dan een muisklikker op een bureau? Dat is gefossiliseerde discriminatie die de arbeider herleidt tot een tweederangsburger. Wat is nog het verschil tussen intellectuele en manuele arbeid? De Berlijnse muur rond het arbeidersstatuut moet gesloopt en hervormd worden in een eenheidsstatuut.
Even rondneuzen in de historische archieven van de Senaat is zo verhelderend dat een klacht bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding het patronaat en het syndicaat zou doen blozen. We citeren letterlijk: "De wet van 1922 heeft aan de bediende zulk een voordelig statuut toegekend, in hoofdzaak met het doel om hen los te rukken van de arbeidersklasse, om het onderscheid te bestendigen tussen de werknemer met de hoed en de werknemer met de pet, en om te voorkomen dat de eerste zou aansluiten bij de vakbeweging."
Zelfs Theo Lefèvre riep het al op de kansel van de Rerum novarumviering in 1960. Zijn ACV heeft het een halve eeuw later nog altijd niet begrepen. Het zijn verwonderlijk genoeg de sociale partners die dwarsliggen. De werkgevers vrezen dat dit zou leiden tot een nivellering naar boven en dat in een eenheidsstatuut alle verworvenheden van de bedienden en de arbeiders de kar zullen overladen, waarbij enkel de beste stukken van beide statuten zouden worden bewaard. De formule-Claeys, die de opslagvergoedingen regelt, wordt door de gesyndicaliseerde arbeidsrechtbanken telkens geïnterpreteerd als de Sinterclaeyswet.
Opzegvergoedingen van bijvoorbeeld twee jaar doden de flexibiliteit voor de werknemer en de werkgever. Het gezond verstand ligt in het midden. Ze vrezen ook dat er getornd zal worden aan het systeem van tijdelijke economische werkloosheid. De kosten van de arbeider kunnen zo doorgeschoven worden naar de overheid door hem tijdelijk te laten stempelen bij een economische terugval, voor bedienden gaat dat niet. Dat is uniek in Europa en bijzonder gunstig voor de ondernemer.
De vakbonden reageren zoals altijd behoudsgezind en hebben koudwatervrees om hun machtsposities te moeten herzien. De scheiding tussen syndicale arbeiders- en bediendencentrales levert immers meer lucratieve postjes en extra beschermde vakbondsafgevaardigden op, evenals extra paritaire comités met elk hun kassa's en geplogenheden, en zitjes in de arbeidsrechtbanken. Dat verlamt de economie. De vakbonden profileren zich als de collectieve beschermers van die zwakke groep. Zij vrezen dat die macht afbrokkelt als ook die groep individueel gaat denken. Het is gemakkelijker voor de bonden als de arbeiders 'niemand' blijven. Als ze zwak beschermd blijven, kunnen de bonden zich opwerpen als de grote beschermers en blijven de arbeiders trouwe klanten. De dubbele benadering van de werknemers heeft tot gevolg gehad dat we de meest beschermde bedienden en de minst beschermde arbeiders in Europa hebben.
Een eenheidsstatuut creëren is echter een prachtige uitdaging voor de sociale partners om arbeid een nieuw elan te geven. In plaats van vast te klitten aan oude concepten zou men bijvoorbeeld een ontslagvergoeding als een morele schadevergoeding kunnen beschouwen voor het verlies van de dienstbetrekking.
Op die vergoeding dient dan geen sociale zekerheid, noch inkomstenbelasting te worden betaald. Door nettovergoedingen wordt de kost voor de werkgever verlaagd en de opbrengst voor de werknemer verhoogd. Zo kan men ook de ontslagtermijnen voor werknemers op een valabele termijn en dito niveau brengen, en winnen alle partijen. Op de ontslagvergoedingen bij Volkswagen en Opel pakte de overheid tot 63 procent belastingen en bijdragen. Het is toch immoreel dat de overheid nog poen moet pakken op de ellende van een ontslag! Met een concept uit de twintigste eeuw win je niet in de eenentwintigste. Je kunt niet concurreren in een internationale context en gebonden zijn door een puristische dorpsethiek.
Het gaat echter nog verder. De doorgroeimogelijkheden voor de 1.140.000 arbeiders zijn miniem. Amper 0,4 procent slaagt erin een bediendestatuut te krijgen. Dat heeft een nefaste invloed op de studiekeuze van jonge mensen. In Vlaanderen lijkt er een ingebakken minachting voor het technische en beroepsonderwijs te bestaan: de vakschool, zoals dat heet. Alsof het zo hoort dat de knapste koppen sowieso de klassieke humaniora volgen en dat de rest dan volgens het watervalprincipe druppelsgewijs in de beroepsscholen terechtkomt. Het resultaat is dat de Vlaamse arbeidsmarkt een tekort heeft aan geschoolde vaklui. Wie een loodgieter nodig heeft, kan net zo goed wachten op Godot.
Herwaardeer hun statuut. Binnen één generatie is dan de negatieve connotatie verdwenen en krijgt arbeid een nieuw elan. Sterft, gij oude vormen en gedachten! De arbeider verdient meer waardering dan met gebalde vuist de Internationale te zingen. Al wat zich progressief noemt in dit land is in wezen zo conservatief dat ze economische uitdagingen onder de werkvloer vegen.
Onzen dédé is wel heel venijnig in dit stukje. Hij gebruikt typisch populistische methodes van zeer terechte argumenten vermengd met totale leugens. Voorbeeld is de volgende passage :
..."Op de ontslagvergoedingen bij Volkswagen en Opel pakte de overheid tot 63 procent belastingen en bijdragen. Het is toch immoreel dat de overheid nog poen moet pakken op de ellende van een ontslag! Met een concept uit de twintigste eeuw win je niet in de eenentwintigste. Je kunt niet concurreren in een internationale context en gebonden zijn door een puristische dorpsethiek."...
Iedereen die iets of wat een belastingsbrief kan invullen zal je kunnen vertellen dat het tarief van 63% volledig uit de lucht gegrepen is. Ontslagpremies worden in een aparte rubriek ingeschreven dan de lonen en worden steeds belast aan de gemiddelde aanslagvoet van het voorgaande fiscale jaar. Ze worden met andere woorden niet gecumuleerd met het reeds getrokken loon tijdens het zelfde fiscale aanslagjaar van de ontslagpremie. Het zou dus een zeer rijkbetaalde arbeider moeten geweest zijn die aan 63% geraakt Dus de immoraliteit ligt niet in de fiscale afhandeling van de ontslagpremies maar in het gebruik van leugenachtige argumenten
We voegen hier zelfs enige reacties aan toe, die er kwamen naar aanleiding van dit artikel in De Morgen...
"Samuel heeft gelijk... In heel die gelijksschakelingshype van de laatste tijd zal het een gelijkschakeling *naar beneden* toe zijn. Men geeft iets bij voor de arbeiders en neemt een pak weg van de bedienden. Wat zit er eigenlijk in voor de bedienden JMDD, ik lees het *nergens* in je gedachte? Ik zie vooral de roep van ultra-liberale ondernemers om mensen gemakkelijker te kunnen ontslaan, in casu bedienden. Dat is nu iets duurder en een tikkeltje vervelend zeker...
Hmmmm... doorgroeimogelijkheden voor arbeiders mijn beste JMDD? Ik zal echt waar de allerlaatste persoon zijn om denigrerend te doen over mensen die vakschool of beroepsonderwijs hebben gevolgd, maar sommige dingen kunnen nu eenmaal onmogelijk. Naar waar zouden ze moeten doorgroeien? Het verschil in kennisvereisten is immens groot. Ik kan ook niet doorgroeien naar loodgieter of ik mag een paar jaar op de schoolbanken gaan zitten. Althans dit stuk van je gedachte klinkt als zeer populistisch..."
...&...
"Tot 63% afhouding op een ontslagvergoeding JMD? je bewijst nogmaals dat je een demagoog bent. Je verward de voorafbetaling met de definitieve aanslagvoet. Bij de belasting berekening word de aanslagvoet van de ontslagvergoeding(Canada Dry) verrekent aan de gemiddelde aanslagvoet van het jaar. In mijn geval bekwam ik een teruggave van 8000 EURO. De RSZ bijdrage bedraagt maar 8% ipv van de normale 16,07%. . Volledig akkoord met de gelijkschakeling maar dan wel upgraden naar bediendenstatuut."
Die laatste was overigens niet van onze hand ...& we hebben onze opmerking hierover er ook niet van afgekeken !!
...& de volgende :
"Mij dunkt dat JMDD niet droomt van een eenheidsstatuut, maar voor minder sociale zekerheid."
...& Wat zijn wij blij dat er nog mensen zijn die dat zien !!
...& de volgende is van het zelfde laken een broek :
"Jean-Marie 'vergeet' weer er bij te vermelden, als werknemers en werkgevers geen belastingen of bijdragen dienen te betalen op ontslagvergoedingen, hoe deze minder inkomsten voor overheid en sociale zekerheid moeten gecompenseerd worden!"
...& wat vindt u van deze ?!... Hebt u daar ook al eens aan gedacht !?...
'"Opzegvergoedingen van bijvoorbeeld twee jaar doden de flexibiliteit voor de werknemer en de werkgever"??? . Als een werkgever een werknemer met - pakweg - 15 jaar trouwe dienst zomaar dumpt om hem/haar te vervangen door een jonge minimumloner, dan vormen die paar jaar Claeys-centen geen kwestie van minder flexibiliteit, maar van elementaire compensatie.'
...
Caroline Gennez...
...
De Gedachte
De man met de schroevendraaier
Caroline Gennez wil het onderscheid tussen arbeiders en bedienden opheffen
Caroline Gennez is voorzitster van de sp.a
Onlangs werd de voorzitter van de Europese socialisten Poul Nyrup Rasmussen gevraagd voor een interview in een Vlaams tijdschrift. Over de werking van de arbeidsmarkt en van de financiële markten. Hij belde me vooraf om beter zicht te krijgen op een aantal bijzonderheden van de Belgische arbeidsmarkt. Hij was met verstomming geslagen toen ik hem uitlegde dat we in België nog een onderscheid maken tussen het statuut van arbeiders en bedienden. Zijn verbazing was terecht. Het Antwerpse Arbeidshof kwam vorige week overigens tot eenzelfde inzicht in zijn arrest over de zaak Meert.
De discussie over het eenheidsstatuut is minstens vijfentwintig jaar oud. Ondertussen beseft zowat iedereen dat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden voorbijgestreefd is. Toch slaagden de sociale partners er tot nu toe niet in om een oplossing te vinden. Vier jaar geleden werden in de context van het Interprofessioneel Akkoord (IPA) opnieuw dure eden gezworen. De werkgroepen onder leiding van professor Vanachter leidden helaas tot niets. Het eindrapport werd zelfs nooit gepubliceerd. Twee jaar geleden zijn er opnieuw afspraken gemaakt. Tot op vandaag zonder enig resultaat. Straks beginnen de sociale partners aan de bespreking van een nieuw IPA. Het is hun laatste kans. Het arrest van het Antwerpse Arbeidshof zegt in wezen dat er onmiddellijk een oplossing nodig is. De rechtsonzekerheid wordt gewoon te groot.
We zijn het enige land in Europa dat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden nog maakt. Gemeten naar de wettelijke opzegtermijnen moet de Belgische arbeider zo ongeveer de slechtst beschermde van Europa zijn. Daarenboven is het uitgangspunt om in een kennismaatschappij te doen alsof sommige werknemers niet zouden nadenken ronduit beledigend. Het argument van de werkgever in het bovengenoemde arrest dat de betrokkene een arbeider was omdat hij een schroevendraaier op zak had, is hallucinant. Arbeiders, met of zonder schroevendraaier, zijn ook kenniswerkers, en kennis evolueert vandaag zeer snel.
Waarom is de wens om het statuut van arbeiders en bedienden gelijk te schakelen tot nu toe dode letter gebleven? Zeggen dat het enkel en alleen te doen is om het feit dat de vakbondscentrales leden zouden verliezen, is te gemakkelijk. Helaas speelt dit wel mee. De structuur van het Belgische sociaal overleg is door het onderscheid tussen arbeiders en bedienden fundamenteel bepaald. Dit is het resultaat van een lange geschiedenis. Wie dit onderscheid wil opheffen, moet ook de structuur van het sociaal overleg en de vakbonden veranderen. Dat dit niet met een vingerknip kan, wil iedereen begrijpen. Maar dit is geen argument om deze discussie een kwarteeuw te laten aanslepen. Op zijn minst kan je verwachten dat de bonzen hun machtsposities niet laten primeren op het belang van de werknemers. Maar het gaat om meer.
Er bestaan ook inhoudelijk sterke verschillen in de statuten: opzegtermijnen, carensdag, verloning, gewaarborgd loon bij ziekte, vakantiegeld enzovoort. Sterke sectoren hebben de kloof al kleiner kunnen maken via hun sectoraal overleg. In minder sterke sectoren is de kloof nog heel groot. Een duidelijk stappenplan kan die verschillen binnen een afzienbare termijn wegwerken. Het mag echter geen voorwendsel zijn om het arbeidsrecht te versoepelen en de bescherming die werknemers genieten te verminderen. Van liberale kant wordt er te gemakkelijk gesteld dat alleen de vakbonden een oplossing bemoeilijken. Het is echter duidelijk dat de agenda van de werkgevers allerminst nobel is.
De hamvraag in de hele discussie is natuurlijk waar we willen uitkomen. Onze doelstelling is een nieuw statuut te creëren dat maximale bescherming garandeert aan alle werknemers. Daarbij vertrekken we uiteraard van de feitelijke situatie. Wie statisch redeneert vraagt dat het nieuwe werknemersstatuut volledig samenvalt met het huidige bediendestatuut. Maar dat is wellicht niet in het belang van iedereen. Sommigen proberen het arrest Meert aan te grijpen om meer flexibiliteit van de werknemers te vragen. Dat zal zonder ons zijn.
Het arrest van het hof van beroep in Antwerpen komt in elk geval op een goed moment. Het moet een aansporing zijn om in het kader van het komende IPA eindelijk tot een goede oplossing te komen. Want op zich zijn de feiten eenvoudig: arbeiders zijn bedienden, en omgekeerd. Voorbeelden op de werkvloer tonen dit aan. Sinds de herstructurering bij Ford Genk doen een 300-tal arbeiders het werk dat vroeger door bedienden uitgevoerd werd. Hun inspanningen worden door het bedrijf in dank aanvaard, naar het bediendestatuut kunnen ze fluiten.
Iedereen moet nu zijn verantwoordelijkheid nemen. Dat geldt in de eerste plaats voor de sociale partners. Het zou onverantwoord zijn om opnieuw twee jaar tijd te verliezen. In de volgende maanden zullen de partners tot duidelijke afspraken moeten komen. Geen voornemens, maar concrete invullingen van de belangrijkste elementen. Ik zal mijn vrienden bij het ABVV en het ACV wijzen op hun verantwoordelijkheid. Voor sp.a heeft deze discussie lang genoeg geduurd. En ik raad hen aan om even stil te staan bij het interview met een van de auteurs van het boek Farewell to the Leftist Working Class. "Het belang van handenarbeid wordt enorm miskend. Daardoor worden arbeiders minder gewaardeerd", stelt de Vlaamse socioloog Anton Derks. En even verderop zegt hij dat "vroeger de arbeider een held was. Vandaag spreekt men vooral over laaggeschoolden".
Als Vlaamse socialisten willen we deze grove maatschappelijke oneerlijkheid de wereld uit helpen en zo snel mogelijk tot een eenheidsstatuut komen. En als de sociale partners opnieuw mislukken, moet de politiek zijn verantwoordelijkheid nemen. Ik geef alvast mijn woord aan alle arbeiders in België.
...& Aangezien het hier toch wel gaat om een vrij belangrijke materie die men drastisch ~de ene nog drastischer dan de andere~ wil hervormen, zijn we maar eens op zoek gegaan naar wat verhelderende & keiharde info om u die vervolgens rond de oren te slaan ...& dàt allemaal in de hoop dat u wakker schiet !!
Om te beginnen willen we toch wel stellen dat ons kleine bananenrepubliekje aan de Noordzee ~tot nader order nog steeds België genoemd~ één van de betere, zoniet niet de beste sociale wetten ter bescherming van de arbeider & de bediende heeft die Europa rijk is... & dàt wringt... Hier ontslaat men niet ″zomaar″ een arbeider of bediende van de één op de andere minuut, want tot op heden hebben die ~gelukkig maar~ nog énige ″Rechten″... Nu, hoe men 't draait of keert, dàt ″steekt″ behoorlijk aan de kant van de werkgever... Menige ″Grote Patron″ heeft hier al menigmaal over gevloekt & geketterd dat het niet meer mooi was... maar intussen zijn we ~tot spijt van wie 't benijdt~ toch maar mooi & goed beschermd...
Màààrrrr... men wil daar komaf mee maken... ″wat aan sleutelen & wat aan bijvijlen″ zegt de ene... sommigen ~zoals onze goede vrienden van de LDD~ zouden daar het liefst vanal eens met de botte bijl doorgaan... Lees maar meteen : gewoonweg volledig komaf mee maken !! ...& Wie onze beschouwing over ″flexicurity een beetje grondig heeft gelezen, die weet dat er al her & der veranderingen zijn ingevoerd, die ~zeg maar~ onze sociale verworvenheden alles behalve ten goede komen, maar die ons eerder gaan terug gooien naar de 19de eeuwse toestanden van weleer...
...& Om u enig inzicht te geven in wat onze verworvenheden ~lees : RECHTEN !!~ wel zijn, hebben we voor u 't één & ander opgezocht... meer bepaald over ″de ontslagprocedure″, zowel die van de arbeider, als die van de bediende... We hebben er nog enkele andere ″rechten″ aangaande die zelfde ontslagprocedure er bij gezet die we ~tot hiertoe~ nog hebben... Toegegeven, 't is allemaal een behoorlijke brok leesvoer dat we u door de strot rammen, maar al bij al méér dan de moeite waard om te weten & zeker om daarna te kijken naar wat er zo vaagjes omschreven in het LDD-programma staat... In dit àlles wil men dus hakken ~lees : een complete kaalslag houden~ dat 't niet meer mooi is !! Wees u dus daarvan géén 100% mààr wel degelijk 200% van bewust !!
We zijn ten andere ook wel héél nieuwsgierig of u die ″Rechten″ wel àllemààl kent... ″jaja horen we u al roepen...″ ...maar omdat we daar nogal behoorlijk aan twijfelen kunt u ze hier nog eens voor een stukje herlezen... Kent u ze, zoveel te beter, kent u ze niet... dan horen we u straks misschien tot in Keulen donderen, omdat u er dan achter bent gekomen dat men u al eens een oor heeft aangenaaid... anders hopen we, dat we u tenminste tot enig nadenken hierover hebben kunnen aanzetten...
...& In deze... ook al heeft u ~net als wij overigens~ een trits bedenkingen bij de werking & het correct functioneren van de huidige vakbonden, we moeten toegeven we zullen ze GODVERrrr wèl nodig hebben bij de komende onderhandelingen & wèl omdat zij nu eenmaal véél beter een stuk van die materie beheersen & kennen dan u & ik !! ...& zij komen tenminste nog op voor onze rechten & onze belangen !! ...wat van de rest niet kan gezegd worden !! Doen we dit niet, hebben we daar geen vertrouwen ~meer~ in &/of hechten we daar geen belang aan, dan moeten we beseffen dat we straks meteen met "Den Duvel in Persoon" gaan onderhandelen !! Besef... we zullen het dus NIET cadeau krijgen van onze ultra-rechtse boy's & girls, zoveel is zeker... & als u onze beschouwingen wat gevolgd hebt, dan moet dat urocentje nu toch wel gevallen zijn...
Uit eigen praktijkervaring durven we ook te stellen dat vooral in KMOs er nogal wat mensen zijn die absoluut géén enkel benul hebben van welke rechten ze in werkelijkheid hebben. Zo kennen we wel persoonlijk een aantal bedienden die plots van de één op de andere dag bij hun baas werden geroepen met uitgebreide felicitaties ~...& met sigaren & whisky~ voor de jàà-renlange trouwe dienst... Waarbij hen als kers op de taart een functieverandering, uiteraard mèt bijgaande loonsverhoging werd toegekend !! Er werd mompelend bij verteld dat zij nu wel op uurbasis zouden betaald worden, màààrr ach dat had nu ook niet zoveel belang, ze zouden tenslotte wèl méér verdienen !! ...'t Was niet meer dan gewoon een kwestie van een paar papieren eventjes te ondertekenen & klaar was Kees... Inderdaad bleek dat er meer overbleef op het einde van de maand... Màààrr... men had alléén niet door dat men plots van het bediendestatuut was terechtgekomen in een arbeidersstatuut Kortom... 3 maand later stonden ze op straat met een belachelijke pruts van een ontslagvergoeding in handen... die langs géén kanten, zelfs NIET eens in de buurt kwam van wat ze als ″ontslagen bediende″ zouden hebben gekregen !!! ...& Erger was nog, hier was dus géén enkel verhaal tegen in te brengen, want ze hadden allemaal blindweg een nieuwe arbeidsovereenkomst ondertekend in het volste vertrouwen.... Wat betekent dat voor de arbeidsrechtbank, èlke rechter zal oordelen dat een volwassen iemand die kan lezen & kan schrijven, wel éérst terdege zo'n arbeidsovereenkomst leest & begrijpt alvorens hij dat voor acceptatie ondertekent PUNT !!
...& We zetten het hierbij dus nog even voor u klaar & duidelijk op een rij... een kleine toelichting over het berekenen van de verschillende ontslagvergoedingen die horen bij de respectievelijke verschillende statuten, eveneens enkele andere aanverwachte ″Rechten″. ...& als u dit leest, besef aub nu eindelijk eens dat als men tot een nieuw eenheidsstatuut wil komen, dat er een hele hoop verworvenheden daarvan zullen sneuvelen als daar geen algemeen verzet tegen komt, allemaal tot eer & glorie van dat zogenaamde "Gouden-Bergen-belovende-flexicurity-model"... Het mag dan voor sommigen demagogisch in de oren klinken, maar als u morgen wilt dat u van de ene op de andere dag ontslagen kunt worden om eender welke goedkope & nietszeggende reden... dan moet u vooral niets doen & vooral op uw luie krent blijven zitten... & anders mag u NU wel direct stande pede onmiddellijk héél snel wakker worden !!
...
BEDIENDE
...
opzegwijzer
De opzeggingstermijn voor bedienden (onbepaalde duur)
De opzeggingstermijn voor bedienden hangt samen met het bruto jaarloon. Men houdt rekening met het lopend loon, het dubbel vakantiegeld, de eindejaarspremie en andere voordelen (bv. maaltijdcheques, groepsverzekering, privégebruik firmawagen/gsm,... ).
Men maakt volgende onderverdeling op basis van dat bruto jaarloon:
Bruto jaarloon is 28.093 euro of minder
Indien het bruto jaarloon 28.093 euro of lager is, dan bedraagt de opzeggingstermijn die de werkgever moet respecteren 3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar.
De opzeggingstermijn die de bediende moet respecteren bedraagt in principe de helft van wat de werkgever zou moeten naleven. Het absolute maximum is echter 3 maanden.
Voorbeeld:
Een bediende met een bruto jaarloon van 24.000 euro en een anciënniteit van 11 jaar die door zijn werkgever wordt ontslagen, moet een opzeggingstermijn van 9 maanden krijgen.
Geeft hij zelf zijn ontslag, dan zal hij een opzeggingstermijn van 3 maanden moeten geven.
Bruto jaarloon ligt tussen 28.093 en 56.187 euro
Indien het bruto jaarloon tussen de 28.093 euro en 56.187 euro ligt, moeten werkgever en werknemer de opzeggingstermijn in een overeenkomst vastleggen, ten vroegste op het moment dat de opzegging gegeven wordt. Komen ze niet tot een akkoord, dan zal de rechter de termijn moeten bepalen.
Als de werkgever opzegt, is de opzeggingstermijn minimum de termijn voor de bediende met een loon van 28.093 euro of lager (3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar).
Als de werknemer opzegt, is de opzeggingstermijn maximum 4,5 maanden.
In de praktijk wordt voor deze categorie van werknemers meestal gebruik gemaakt van de formule Claeys om de opzeggingstermijn te bepalen. Deze formule is een richtlijn bij het bepalen van de opzeggingstermijn, ze houdt rekening met het loon van de werknemer, zijn anciënniteit en zijn leeftijd.
Voor de berekening, helpt de Opzegwijzer je verder.
Bruto jaarloon is hoger dan 56.187 euro
Indien het bruto jaarloon hoger is dan 56.187 euro, dan kunnen de partijen ook een opzeggingstermijn afspreken. Zij mogen dit ten laatste op het ogenblik van de indiensttreding doen.
Als de werkgever opzegt, is de opzeggingstermijn minimum de termijn voor de bediende met een loon van 28.093 euro of lager (3 maanden per begonnen schijf van 5 jaar).
Als de werknemer opzegt, is de opzeggingstermijn maximum 6 maanden.
De opzeggingstermijn begint de eerste dag van de maand volgend op de maand waarin de opzegging gegeven werd.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- j3
Begin deel (3) ...Het vervolg...!!
..."De formule Claeys" :
...
opzegwijzer
Wat is de formule Claeys?
Opzegtermijn
De duur van de opzeggingstermijn voor een bediende is afhankelijk van zijn anciënniteit, zijn leeftijd en de hoogte van zijn loon:
#jaarloon < 28.580 euro (bedrag 2008):
Bij een jaarloon tot 28.580 euro (geïndexeerd grensbedrag, van toepassing op ontslagen waarvan kennis wordt gegeven vanaf 1 januari 2008) gelden vaste termijnen.
#jaarloon > 28.580 euro (bedrag 2008):
Bij een jaarloon hoger dan de voormelde grens moet de door de werkgever te respecteren opzeggingstermijn worden vastgesteld in akkoord tussen de werkgever en de werknemer. Als er geen akkoord bereikt wordt, bepaalt de rechter de opzeggingstermijn.
Formule Claeys
Er bestaan een aantal berekeningsformules die kunnen worden gebruikt als richtlijn bij het bepalen van deze opzeggingstermijn. Een veel gebruikte formule is de formule Thierry Claeys, die rekening houdt met anciënniteit, jaarloon en leeftijd van de bediende.
De ontslagvergoedingen voor bedienden dalen langzaam maar zeker, stelt advocaat Thierry Claeys vast. Op basis van uitspraken uit de arbeidsrechtbank berekende hij al voor de zevende keer hoeveel rechters gemiddeld als opzegtermijn toestaan, en maakte op basis daarvan zijn nieuwe formule Claeys. Of moeten we zeggen 'formules Claeys', want er wordt een onderscheid gemaakt tussen bedienden met een jaarloon tot 120.000 euro en bedienden met een jaarloon hoger dan 120.000 euro.
Formule Claeys voor bedienden met een jaarloon tot 120.000 euro:
Opzegtermijn = (anciënniteit x 0,87) + (leeftijd x 0,06) + (loon/1000 x 106,53* / index maand ontslag** x 0,037) 1,45
Formule Claeys voor bedienden met een jaarloon hoger dan 120.000 euro:
Opzegtermijn = (anciënniteit x 0,87) + (leeftijd x 0,06) + (loon/1000 x 106,53* / index maand ontslag ** x 0,029) 1,45
*[gemiddelde index consumptieprijzen 2007, basis 2004]
**[basis 2004]
De nieuwe formule geeft grosso modo een lager resultaat dan de vroegere formule Claeys. Ze is onmiddellijk bruikbaar aangezien ze een correctere weerspiegeling is van de recentste stand van zaken in de rechtspraak.
De opzeggingstermijn voor arbeiders (onbepaalde duur)
De opzeggingstermijn voor arbeiders wordt berekend op basis van de anciënniteit van de arbeider. Wanneer de werknemer ontslag geeft, gelden andere opzeggingstermijnen dan wanneer de werkgever het ontslag geeft.
Ontslag door de arbeider
anciënniteit arbeider
opzeggingstermijn die arbeider moet respecteren
< 6 maanden (1)
14 kalenderdagen
6 maanden < 20 jaar
14 kalenderdagen
vanaf 20 jaar
28 kalenderdagen
(1) let wel
#verkorte opzeggingstermijnen voor arbeiders < 6 maanden anciënniteit. De arbeidsovereenkomst, het arbeidsreglement of een cao kan een verkorte opzeggingstermijn voorzien voor arbeiders. voor de werkgever: min. 7 kalenderdagen voor de arbeider: max. de helft van de termijn die de werkgever dient te respecteren
#specifieke regeling voor arbeiders wiens arbeidsovereenkomst tijdens de proef beëindigd wordt
Opmerking : Op sectoraal vlak zijn zeer vaak afwijkende opzeggingstermijnen bepaald.
Ontslag door de werkgever
Op 20 december 1999 werd cao nr.75 gesloten binnen de Nationale Arbeidsraad. Deze cao verlengt de opzeggingstermijnen die de werkgever moet naleven indien hij een arbeider ontslaat. Op 1 oktober 2000 trad de cao volledig in werking.
De cao nr.75 is niet van toepassing wanneer een sector beschikt over een eigen regeling omtrent opzeggingstermijnen of maatregelen die een bijpassing naar aanleiding van het ontslag voorzien voor de arbeiders.
Om cao nr.75 uit te sluiten is het niet noodzakelijk dat de sectorale regeling gunstiger is voor de werknemer dan cao nr.75.
Vele sectoren voorzien in eigen regelingen die de toepassing van cao nr.75 uitsluiten. Vaak zijn deze regelingen al gelijkwaardig aan cao nr.75.
Er zijn dus 3 situaties mogelijk:
a. toepassing van cao nr.75
Door de werkgever in acht te nemen opzeggingstermijnen indien cao nr.75 van toepassing is:
anciënniteit
opzeggingstermijn
minder dan 6 maanden
minstens 7 kalenderdagen (2) of 28 kalenderdagen
6 maanden tot minder dan 5 jaar
35 kalenderdagen
5 jaar tot minder dan 10 jaar
42 kalenderdagen
10 jaar tot minder dan 15 jaar
56 kalenderdagen
15 jaar tot minder dan 20 jaar
84 kalenderdagen
20 jaar en meer
112 kalenderdagen
(2) op voorwaarde dat deze termijn is opgenomen in de arbeidsovereenkomst, het arbeidsreglement of in een cao.
b. sectoren met een stelsel dat een maatregel bevat als bijpassing naar aanleiding van het ontslag
Door de werkgever in acht te nemen wettelijke opzeggingstermijnen:
anciënniteit
opzeggingstermijn
minder dan 6 maanden
minstens 7 kalenderdagen (3) of 28 kalenderdagen
6 maanden tot minder dan 20 jaar
28 kalenderdagen
20 jaar en meer
56 kalenderdagen
(3) op voorwaarde dat deze termijn is opgenomen in de arbeidsovereenkomst, het arbeidsreglement of in een cao.
b. sectoren met een stelsel dat een maatregel bevat als bijpassing naar aanleiding van het ontslag
Hier raden we aan de eigen sectorale regelingen op te vragen, daar die van sector tot sector kan verschillen. De afwijkende sectorale opzeggingstermijn mag korter zijn dan de opzeggingstermijn van cao nr.75. Een afwijkende sectorale opzeggingstermijn korter dan de wettelijke, kan enkel indien dit in een Koninklijk Besluit staat.
...Wie zijn huiswerk gemaakt heeft zoals het hoort & zich de moeite heeft getroost om zich door deze hele zwerk van cijfertjes & regels te worstelen, die zal onmiddellijk snappen waarom de frisse knapen van de LDD die statuten graag veranderd zagen worden tot één makkelijk & uiteraard één uniform minimaal statuutje met een minimum aan bepalingen, regels, regelgevingen & beperkingen, waardoor het voor hen makkelijker wordt om in de toekomst mensen te ″dumpen″ zoals je een kleenex gebruikt & daarna weggooit...
...
...& ook dit gaat dus allemaal mee door de breekmolen... Ook hier zal men trachten aan te sleutelen & op te beknibbelen...
...
Ontslag
Algemene beëindigingsvormen van een arbeidsovereenkomst
Het einde van een arbeidsovereenkomst is niet altijd het gevolg van een eenzijdige beëindiging door één van de partijen. Er bestaan een aantal algemene beëindigingsvormen.
Elk van die vormen maakt een einde aan de arbeidsovereenkomst. Ze gelden voor alle soorten overeenkomsten en staan los van de bescherming tegen ontslag waarvan een werknemer op een bepaald moment kan genieten.
1. Akkoord van de partijen
Werkgever en werknemer kunnen in onderling akkoord vrij en op elk moment een einde maken aan de arbeidsovereenkomst. De partijen zetten dit akkoord op papier.
2. Afloop van de termijn
Een contract van bepaalde duur wordt gesloten voor een bepaalde periode. De vervaldatum van het contract is op voorhand gekend door beide partijen.
3. De voltooiing van het werk waarvoor de overeenkomst werd gesloten
Dit doet zich voor in geval van een overeenkomst voor een duidelijk omschreven werk. Deze overeenkomst eindigt automatisch bij het voltooien van de opdracht waarvoor de werknemer in dienst genomen werd. De opdracht moet in dit geval duidelijk omschreven zijn.
4. De dood van de werknemer
Het overlijden van de werknemer betekent het einde van de arbeidsovereenkomst.
Wanneer de werkgever overlijdt, stopt het arbeidscontract alleen als het overlijden het einde van de activiteit betekent waarvoor het contract werd opgesteld of als het ging om persoonlijke medewerking. In zulke gevallen is het aan de rechter om te oordelen.
5. Overmacht
We spreken van overmacht wanneer de gebeurtenis niet te wijten is aan de werkgever noch aan de werknemer, wanneer de gebeurtenis buiten de normale verwachtingen valt en wanneer de gebeurtenis een onoverkomelijke hindernis vormt voor werkgever en werknemer. (bv. Definitieve en blijvende arbeidsongeschiktheid van de werknemer)
6. Ontbindende voorwaarde
De ontbindende voorwaarde is een toekomstige maar onzekere gebeurtenis. Het voorvallen van deze gebeurtenis leidt tot het eindigen van de arbeidsovereenkomst.
Om welke voorwaarde het precies gaat moet worden vastgelegd in de arbeidsovereenkomst. (bepaalde gebeurtenissen mogen niet als ontbindende voorwaarde vermeld worden, bijvoorbeeld zwangerschap of huwelijk)
7. Gerechtelijke ontbinding
Wanneer de ene partij de andere tekort doet in het uitvoeren van de overeenkomst, kan de benadeelde partij een vordering tot gerechtelijke ontbinding instellen bij de rechtbank. Indien de rechter een ernstige tekortkoming vaststelt, kan hij de overeenkomst ontbinden.
Specifieke beëindigingsvormen van een arbeidsovereenkomst
Naast de algemene manieren om een arbeidsovereenkomst te beëindigen, zijn er ook een aantal specifieke manieren om dit te doen. We sommen ze hier voor je op.
Alle soorten arbeidsovereenkomsten kunnen op deze manier eindigen.
Onmiddelijke beëindiging om een dringende reden
Zowel werkgever als werknemer kunnen een overeenkomst onmiddellijk beëindigen om een dringende reden.
Onder dringende reden verstaan we de ernstige fout die elke verdere professionele samenwerking tussen beide partijen onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt. De partij die de dringende reden inroept moet ze eveneens kunnen bewijzen.
Wie een arbeidsovereenkomst onmiddellijk en om dringende reden wil stopzetten, moet een aantal formaliteiten vervullen:
1. De arbeidsovereenkomst moet beëindigd worden binnen de 3 werkdagen na de dag van de gepleegde feiten.
2.Een tweede termijn van 3 werkdagen is bedoeld om de andere partij in kennis te stellen van de gepleegde feiten. (deze termijn begint de dag na het beëindigen van de overeenkomst).
3. De dringende reden moet schriftelijk (aangetekend schrijven, deurwaardersexploot of door afgifte van een geschrift dat ondertekend wordt voor ontvangst), binnen deze termijn bekend gemaakt worden. Alleen deze schriftelijk neergelegde reden(en) kunnen worden gehanteerd in het rechtvaardigen van het onmiddellijke ontslag.
4.Je kunt niet zomaar een dringende reden inroepen, je moet je reden kunnen bewijzen en je moet de wettelijke procedures/termijnen respecteren.
Voorbeelden van een dringende reden:
# diefstal
# agressief gedrag
# daden van oneerlijke concurrentie
# herhaalde ongerechtvaardigde afwezigheid na verwittiging door de werkgever
Handeling beschouwd als contractbreuk
Bepaalde handelingen kunnen als verbreking van de arbeidsovereenkomst beschouwd worden, ook al is er geen sprake van een expliciet ontslag.
Voorbeelden :
# Een niet gerechtvaardigde afwezigheid van de werknemer van meerdere dagen en na aanmaning tot werkhervatting door de werkgever.
# Een belangrijke eenzijdige wijziging van een essentiële voorwaarde van de arbeidsovereenkomst door de werkgever.
...& Onder sommige omstandigheden kan je al helemaal niet ontslagen worden, hoe graag een ″Patron″ dat ook wel zou willen doen !! ...& ook hier hebben wij het donkerbruine vermoeden dat men dat wilt "aanpassen" naar een tot wat zij noemen, "méér werkbaar & soepeler model"... We kunnen ons met de beste wil van de wereld niet inbeelden dat deze regelgeving heelhuids blijft bestaan...
...
Ontslag
Wanneer ben je beschermd tegen ontslag?
Werknemers hebben op bepaalde momenten extra bescherming nodig. Ook die gevallen zijn voorzien in de wet. Het gaat ondermeer om:
1. Zwangere werkneemster
Een zwangere werkneemster mag niet worden ontslagen omwille van een reden die verband houdt met haar lichamelijke toestand en dit, vanaf het moment dat de werkgever op de hoogte is van de zwangerschap tot één maand na het postnatale bevallingsverlof
2. Militaire verplichtingen
Werknemers die onder de wapens geroepen worden mogen slechts ontslagen worden om een voldoende reden die niets te maken heeft met de militaire verplichting.
3. Ondernemingsraad en comité preventie en bescherming op het werk
Leden van de ondernemingsraad en van het comité voor preventie en bescherming op het werk kunnen slechts ontslagen worden om economische, technische of dringende redenen. Ontsla nooit op eigen houtje een beschermde werknemer. De te volgen procedure is zeer complex.
4. Provincie-, federatie-, gemeente- of OCMW-raad
Werknemers die lid zijn van een provincieraad, federatieraad, gemeenteraad, OCMW-raad kunnen enkel ontslagen worden wanneer de reden van hun ontslag niet ligt in de uitvoering van hun mandaat.
5. Tijdskrediet
Loopbaanonderbreking, tijdskrediet en betaald educatief verlof zijn evenmin redenen om mensen te ontslaan
6. Vakbond
Vakbondsafgevaardigden zijn beschermd tegen ontslag en mogen dus niet worden afgedankt om redenen die verband houden met hun functie binnen de vakbond.
7. Regeling van willekeurig ontslag (arbeiders)
Alle arbeiders via de regeling van willekeurig ontslag: arbeiders mogen maar ontslagen worden om redenen die te maken hebben met hun geschiktheid of gedrag of om economische redenen
bv. een ontslag als vergelding voor een klacht bij de vakbond is een willekeurig ontslag
8. Misbruik van recht (bedienden)
Bedienden zijn eveneens beschermd via het begrip ' misbruik van recht': een recht (in dit geval het recht om te ontslaan) mag maar toegepast worden in functie van het vooropgestelde doel, hier: het belang van de onderneming.
bijv. een ontslag dat volgt op een vraag tot loonsverhoging is niet wettelijk
9. Zijn verder ook wettelijk beschermd tegen ontslag:
# de preventieadviseur
# werknemer in vaderschapsverlof of in adoptieverlof
# werknemer bedreigd door het invoeren van nieuwe technologieën
# werknemer die de regel van gelijke behandeling van mannen en vrouwen inzake de tewerkstellingsvoorwaarden heeft doen gelden
# werknemer die opmerkingen heeft genoteerd in het register op het ogenblik dat het ontwerp van arbeidsreglement publiek werd gemaakt.
In elk van deze gevallen bestaat er een precieze wetgeving over de te volgen procedure in geval van ontslag. Het niet respecteren van deze wetgeving kan leiden tot het uitbetalen van hoge vergoedingen.
...& Dan hebben we ook nog deze vorm van ontslag, met z'n bijhorende regelgeving... & gelooft u ons maar ~tenzij u natuurlijk goedgelovig, hardhoofdig, str#nteigenwijs & Oost-Indisch Doof bent~ als we zeggen dat ook deze ontslagvorm wel eens onder de sloophamer van de LDD-boy's zou kunnen terecht komen om daar tot compleet schroot te worden herleid... Om vervolgens in de vergetelheid van de eeuwigheid te verdwijnen !!
...
Ontslag
Collectief ontslag
Een werkgever die wil overgaan tot collectief ontslag, moet drie bijzondere voorwaarden naleven. Hij moet :
# de werknemersvertegenwoordigers vooraf inlichten en raadplegen;
#de directeur van de subregionale tewerkstellingsdienst op de hoogte brengen van het voornemen tot collectief ontslag;
#een bijzondere vergoeding uitbetalen aan de werknemers.
In dit dossier leggen we je uit wat 'collectief ontslag' juist inhoudt, waar de werkgever aan moet voldoen om tot deze vorm van ontslag over te gaan en welke vergoeding je mag verwachten.
Als de zaken slecht draaien, kan je je, in sommige gevallen, naast collectief ontslag ook verwachten aan de sluiting van de onderneming. We gaan hier uitgebreider op in.
Het begrip Collectief ontslag
Een collectief ontslag is een ontslag om één of meer redenen die geen betrekking hebben op de persoon van de werknemer, dat in de loop van een periode van 60 dagen ten minste het volgende aantal werknemers treft:
Aantal ontslagen werknemers
Tewerkgestelde werknemers (in het kalenderjaar voorafgaand aan het ontslag)
Ten minste 10
20 tot 99
Ten minste 10%
100 tot 299
Ten minste 30
Ten minste 300
De ontslagen waarvan de redenen betrekking hebben op de persoon van de werknemer (bv. onvoldoende beroepsgeschiktheid, fouten en gebreken) komen niet in aanmerking. Het moet dus gaan om redenen die inherent zijn aan de onderneming, het gaat m.a.w. over ontslagen om economische en technische redenen.
De bedoelde onderneming
De onderneming
Het begrip onderneming is te begrijpen als technische bedrijfseenheid (TBE), zoals bedoeld in de wetgeving m.b.t. de oprichting van de ondernemingsraden.
De reglementering is dus niet van toepassing op het niveau van de juridische entiteit, maar wel op het niveau van de TBE. Ook op het niveau van een afdeling van een onderneming kan er sprake zijn van een collectief ontslag. Een afdeling is een onderdeel van een onderneming dat een zekere samenhang vertoont en zich onderscheidt van de rest van de onderneming door een eigen technische onafhankelijkheid en door een onderscheiden duurzame activiteit of bedrijvigheid en personeelsgroep.
Het minimumaantal werknemers
Van een collectief ontslag kan enkel sprake zijn in ondernemingen waar het jaar voorafgaand aan het collectief ontslag gemiddeld meer dan 20 werknemers tewerkgesteld waren. Dit gemiddeld aantal werknemers wordt berekend op basis van de kwartaalaangiften bij de RSZ.
De informatie- en raadplegingsprocedure
Wanneer een werkgever een collectief ontslag overweegt, is hij verplicht om de werknemersvertegenwoordiger hierover in te lichten en te raadplegen.
Het doel van deze raadpleging is tweeërlei:
# onderzoeken van de mogelijkheid of het collectief ontslag voorkomen kan worden;
# onderzoeken van de mogelijkheid om de gevolgen te verzachten, door het nemen van begeleidingsmaatregelen (het zogenaamde Sociaal Plan).
De werkgever dient hierbij een zeer strikte formele procedure na te leven.
Verloop procedure
1. De werkgever die het voornemen heeft om tot collectief ontslag over te gaan, deelt dit mee aan de werknemersvertegenwoordigers (de ondernemingsraad of bij ontstentenis daarvan de vakbondsafvaardiging of, bij ontstentenis daarvan, de werknemers).
2. Samen met de mededeling van dit voornemen overhandigt de werkgever een geschreven document aan de werknemersvertegenwoordigers (document economische verantwoording).
3. De werkgever bezorgt een afschrift van deze schriftelijke mededeling aan de directeur van de subregionale tewerkstellingsdienst van de plaats waar de onderneming gevestigd is.
4. Tijdens een vergadering met de werknemersvertegenwoordigers geeft de werkgever een mondelinge toelichting bij het geschreven document economische verantwoording. Deze mondelinge en schriftelijke inlichtingen moeten de werknemersafvaardiging in staat stellen opmerkingen en suggesties te formuleren.
5. Naast het overmaken van deze inlichtingen moet de werkgever de werknemersafvaardiging raadplegen over de mogelijkheden om het collectief ontslag te voorkomen of te verminderen en over de mogelijkheden om de gevolgen van de ontslagen te verzachten. Tijdens deze fase van de procedure kunnen de werknemersvertegenwoordigers dan ook hun voorstellen, bedenkingen, suggesties, bezwaren, vragen, aan de werkgever overmaken.
6. De werkgever onderzoekt deze voorstellen, bedenkingen, suggesties, bezwaren, vragen en beantwoordt ze. Van deze vergaderingen moeten notulen worden opgesteld die door alle partijen ondertekend moeten worden.
7. De werkgever brengt bij een ter post aangetekend schrijven zijn voornemen ter kennis van de directeur van de subregionale tewerkstellingsdienst.
8. Tegelijkertijd moet de werkgever een afschrift van de kennisgeving aan de directeur van de VDAB
# bezorgen aan de ondernemingsraad;
# aanplakken in de onderneming;
# bij een ter post aangetekende brief bezorgen aan de werknemers die al in het kader van het collectief ontslag ontslagen zijn, en wier arbeidsovereenkomst een einde heeft genomen op de dag van de aanplakking.
9. Binnen 30 dagen na de kennisgeving van het voornemen aan de directeur van de subregionale tewerkstellingsdienst
# kunnen de werknemersvertegenwoordigers bezwaren formuleren over de naleving van de procedure;
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- j4
Begin deel (4) ...Het vervolg...!!
De termijn voor ontslag
De werkgever mag gedurende de eerste 30 dagen na het einde van de informatie- en raadplegingsprocedure geen werknemers ontslaan.
De termijn van 30 dagen kan verkort of verlengd worden (bv. wanneer de procedure niet werd nageleefd of wanneer de directeur van de VDAB vindt dat de ondernemingsraad te weinig werd geraadpleegd).
Tijdens de 30 dagen dat de werkgever niet tot ontslag mag overgaan, kan hij met de werknemersvertegenwoordigers onderhandelen over de sociale begeleidingsmaatregelen van het collectief ontslag, het zogenaamde Sociaal Plan.
De betwisting
Collectief
Vanaf het einde van de informatie- en raadplegingsprocedure hebben de werknemersvertegenwoordigers 30 dagen de tijd om bezwaren betreffende de naleving van de informatie- en raadplegingsprocedure in te dienen.
Wanneer er collectief bezwaar wordt ingediend, ligt de procedure stil. De werkgever zal moeten bewijzen dat hij de procedure correct heeft gevolgd.
Individueel
De individuele werknemer kan gedurende 30 dagen na zijn ontslag of vanaf de dag waarop de ontslagen het karakter krijgen van een collectief ontslag de naleving van de raadplegingsprocedure betwisten. Hij kan dit enkel voor zover de werknemersvertegenwoordigers collectief bezwaar aangetekend hebben.
Ook wanneer de werknemer reeds uit dienst is, kan hij de informatie- en raadplegingsprocedure nog betwisten.
Wat de gevolgen van dit ingediende individuele bezwaar betreft, moet er een onderscheid gemaakt worden naargelang de arbeidsovereenkomst al dan niet reeds beëindigd werd.
Ontslag van de werknemer met toekenning van een opzeggingstermijn
De opzeggingstermijn van de werknemer die bezwaar aantekent wordt geschorst. De schorsingstermijn neemt een einde 60 dagen na de hernieuwde kennisgeving van de werkgever van zijn voornemen om tot collectief ontslag over te gaan aan de directeur van de VDAB.
Ontslag van de werknemer met toekenning van een opzeggingsvergoeding
De werknemer waarvan de arbeidsovereenkomst reeds beëindigd werd en die de naleving van de raadplegingsprocedure betwist, moet tevens de reïntegratie in zijn betrekking vragen.
De werkgever zal de werknemer wiens bezwaar gegrond is, moeten reïntegreren in de onderneming binnen 30 dagen na het indienen van het bezwaar. Daarnaast moet de werkgever in dit geval aan de werknemer het gederfde loon uitbetalen vanaf de dag van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst. De werknemer op zijn beurt zal de aan hem uitbetaalde opzeggingsvergoedingen moeten terugbetalen aangezien hij niet langer ontslagen is.
De werkgever die de werknemer niet binnen 30 dagen reïntegreert, zal een bijkomende vergoeding moeten betalen. Deze bijkomende vergoeding stemt overeen met het lopend loon voor de periode die aanvangt op de dag van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst en eindigt 60 dagen na de dag van de kennisgeving aan de directeur van de VDAB.
De sancties
De werkgever die de raadplegings- en informatieprocedure en/of de inlichtingsplicht ten aanzien van de subregionale tewerkstellingsdienst niet naleeft, kan strafrechtelijke sancties en/of administratieve sancties oplopen.
Verder kan de werkgever in die gevallen niet genieten van een aantal voordelen, o.m. de versoepelde brugpensioenvoorwaarden voor ondernemingen in herstructurering, de mogelijkheid om de opzeggingsvergoeding in maandtermijnen te betalen,
De vergoeding
In het kader van de vergoeding collectief ontslag, wordt als collectief ontslag gezien elk ontslag om economische of technische redenen dat in de loop van een ononderbroken periode van 60 dagen ten minste het volgende aantal werknemers treft:
#Ten minste 6 ontslagen werknemers wanneer het totale aantal werknemers in het kalenderjaar voorafgaand aan het ontslag 20 tot 59 bedraagt.
#Ten minste 10 % ontslagen wanneer het totale aantal werknemers in het kalenderjaar voorafgaand aan het ontslag 60 of meer bedraagt.
De werkgever is verplicht om de werknemers die getroffen worden door het collectief ontslag, een bijzondere vergoeding uit te betalen.
Voor welke werknemers?
In principe hebben alle werknemers die door een collectief ontslag getroffen worden, recht op een vergoeding.
Het gaat om:
# de werkloze werknemers die werkloosheidsuitkeringen genieten;
# de werkloze werknemers die om een reden onafhankelijk van hun wil geen werkloosheidsuitkeringen genieten;
# de werknemers die een nieuwe betrekking hebben waarin zij minder verdienen dan hun vorig loon;
# de werknemers die een beroepsopleiding voor volwassenen doorlopen en die een vergoeding ontvangen die lager ligt dan het loon dat zij vroeger verdienden.
Uitsluitingen
Een aantal categorieën van werknemers wordt uitgesloten van de toepassing van de bepalingen vergoeding wegens collectief ontslag. Het gaat o.m. om:
# werknemers aangeworven met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd of voor een duidelijk omschreven werk;
# arbeiders uit het bouwbedrijf;
# seizoenpersoneel tewerkgesteld in ondernemingen voor groenten- en fruitconserven evenals in de jamfabrieken;
# arbeiders die ressorteren onder het PC van het havenbedrijf, scheepsherstellingsbedrijf;
# uitzendkrachten.
Werknemers die één of meer van volgende uitkeringen ontvangen, hebben evenmin recht op de vergoeding collectief ontslag:
# de vergoeding bij sluiting van onderneming;
# diverse beschermingsvergoedingen.
Het bedrag van de vergoeding
Het bedrag van deze vergoeding is gelijk aan de helft van het verschil tussen het netto-referteloon en de werkloosheidsuitkeringen.
Het netto-referteloon is gelijk aan het brutomaandloon begrensd tot 2.791,67 euro (bedrag op 01.10.2006) en verminderd met de persoonlijke sociale zekerheidsbijdrage en de fiscale inhoudingen. Dit begrensd brutomaandloon wordt geïndexeerd.
De duur van de vergoeding
De vergoeding is verschuldigd gedurende een periode van vier maanden, die aanvangt na het beëindigen van de arbeidsovereenkomst of na het verstrijken van de opzeggingstermijn.
Wanneer de opzeggingstermijn de drie maanden overtreft of de opzeggingsvergoeding stemt overeen met een opzeggingstermijn van meer dan drie maanden, wordt de periode van vier maanden verminderd met de duur waarmee de opzeggingstermijn de derde maand overtreft.
De sluiting van de onderneming
Soms vindt een collectief ontslag plaats in het kader van een sluiting van onderneming. In dat geval moet de werkgever zowel de verplichtingen die hem door de wetgeving collectief ontslag zijn opgelegd als diegene die gelden in het kader van de sluitingswetgeving naleven.
Onder onderneming wordt de technische bedrijfseenheid in de zin van de wetgeving m.b.t. de oprichting van de ondernemingsraden verstaan. Elke afdeling - een afdeling is een onderdeel van een onderneming dat een zekere samenhang vertoont en zich onderscheidt van de rest van de onderneming door een eigen technische onafhankelijkheid en door een onderscheiden duurzame activiteit of bedrijvigheid en personeelsgroep - wordt in het kader van de sluitingswet gelijkgesteld met een onderneming.
De sluiting van een onderneming of een afdeling ervan brengt voor de werkgever een dubbele verplichting met zich mee, nl :
# de naleving van een informatieverplichting;
# het betalen van een sluitingsvergoeding aan de werknemers die het slachtoffer zijn van de sluiting.
Wanneer is er sprake van een sluiting?
Er is sprake van een sluiting van een onderneming of een afdeling ervan wanneer volgende twee voorwaarden gelijktijdig vervuld zijn:
# de hoofdactiviteit van de onderneming of een afdeling van de onderneming wordt definitief stopgezet;
# het aantal werknemers daalt met 3/4 t.a.v. het aantal werknemers dat gemiddeld tewerkgesteld was tijdens het voorgaande kalenderjaar.
Het beheerscomité van het Sluitingsfonds kan met sluiting gelijkstellen:
# verplaatsing van de exploitatiezetel;
# fusie;
# verkoop;
# herstructurering.
Informatieverplichting voorafgaand aan de sluiting
Bepaalde sectoren hebben de wijze bepaald waarop de voorafgaande informatie moet worden meegedeeld. Het gaat o.a. over de sector van het garagebedrijf (PC 112), de sector van het tabaksbedrijf (PC 133), de sector voor de levensmiddelenbedrijven met talrijke bijhuizen (PC 202), de sector van de diamanthandel en -nijverheid (PC 324).
Enkel binnen ondernemingen waar het jaar voorafgaand aan het collectief ontslag gemiddeld meer dan 20 werknemers tewerkgesteld waren, en die sluiten, dient de informatieverplichting nageleefd te worden. Dit gemiddelde aantal werknemers wordt berekend op basis van de kwartaalaangiften bij de RSZ. De informatieverplichting geldt niet voor ondernemingen zonder handels- of industriële finaliteit, noch voor de beoefenaars van vrije beroepen.
Voor zover er geen afzonderlijke sectorale procedure bepaald werd, moet de algemene, hierna uiteengezette, procedure gevolgd worden.
De werkgever die beslist om over te gaan tot een sluiting van onderneming, moet drie instanties van zijn beslissing op de hoogte brengen, nl;
# de werknemer; deze mededeling gebeurt door aanplakking van een gedagtekend en ondertekend bericht op een goed zichtbare plaats in de onderneming;
# de ondernemingsraad of bij ontstentenis daarvan de vakbondsafvaardiging;
# een aantal overheidsinstellingen.
De inlichtingen die de werkgever verstrekt, moeten volgende elementen bevatten:
# naam en adres van de onderneming;
# aard van de activiteit, vermoedelijke datum van stopzetting;
# volledige lijst van het personeel dat op datum van de kennisgeving in dienst is, met vermelding van een aantal vaste gegevens per personeelslid.
De informatie moet onmiddellijk na de genomen beslissing verstrekt worden.
Informatieverplichting volgend aan de sluiting
Binnen vijftien dagen na de sluiting van de onderneming moet de werkgever bij aangetekend schrijven nog bijkomende inlichtingen (met link naar de bijkomende inlichtingen) verschaffen aan het Sluitingsfonds.
De werkgever moet volgende bijkomende inlichtingen aan het sluitingsfonds bezorgen:
1. naam en adres van de onderneming;
2. aard van de activiteit van de onderneming of afdeling van de onderneming;
3. het paritair comité waaronder de onderneming of de afdeling ressorteert;
4. het aantal in de onderneming of in de afdeling in dienst zijnde werknemers gedurende elke maand van de 12 maanden die de sluiting voorafgaan;
5. de lijst van werknemers
# die ten minste 5 jaar anciënniteit in de onderneming hebben;
# die verbonden zijn, of geweest zijn, door een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde duur;
# van wie de arbeidsovereenkomst werd beëindigd, hetzij tijdens de 12 maanden die de sluiting voorafgaan, hetzij op het ogenblik van de sluiting.
De sluitingsvergoeding
De werknemers die het slachtoffer zijn geworden van een sluiting van de onderneming of een afdeling ervan, hebben ten laste van hun werkgever recht op een sluitingsvergoeding.
Wanneer de werkgever nalaat om een sluitingsvergoeding te betalen binnen de voorziene termijn, zal het Sluitingsfonds de vergoeding uitkeren.
Wie heeft er recht op een sluitingsvergoeding?
De werknemers die ontslagen worden ten gevolge van een sluiting van onderneming, hebben recht op een sluitingsvergoeding, voor zover zij voldoen aan volgende voorwaarden:
# verbonden zijn door een arbeidsovereenkomst gesloten voor onbepaalde duur;
# één jaar anciënniteit in de onderneming hebben;
# niet ontslagen zijn om dringende reden;
# door de werkgever ontslagen zijn, binnen een periode van 12 maanden voorafgaand of volgend op de sluiting of ontslag genomen hebben om een dringende reden in hoofde van de werkgever. Voor bedienden wordt de periode van 12 maanden voorafgaand aan de sluiting verlengd tot 18 maanden. De periode van 12 maanden wordt op 3 jaar gebracht voor de werknemers die deelnemen aan de vereffeningswerkzaamheden van de onderneming
Bepaalde categorieën van werknemers, hebben geen recht op een sluitingsvergoeding. Het gaat o.a. om
# werknemers aangeworven met een arbeidsovereenkomst van bepaalde duur of voor een duidelijk omschreven werk;
# uitzendkrachten;
# arbeiders en leerlingen die ressorteren onder het PC voor de diamantnijverheid.
Verder zijn er ook nog individuele werknemers die geen recht hebben op een sluitingsvergoeding. Het gaat o.a. om:
# werknemers die de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt;
# werknemers die de aanvullende vergoeding in geval van brugpensioen genieten;
# werknemers die door toedoen van de werkgever onmiddellijk worden herplaatst in een andere onderneming met behoud van loon en anciënniteit en voorzover zij binnen een periode van 6 maanden niet ontslagen worden;
# werknemers die een schriftelijk aanbod tot tewerkstelling vergezeld van een schriftelijke verbintenis van de werkgever die hem in dienst wenst te nemen, heeft geweigerd.
Hoeveel bedraagt de sluitingsvergoeding?
De sluitingsvergoeding is samengesteld uit een basisbedrag en, in sommige gevallen, uit een bijkomend bedrag. Beide bedragen worden geïndexeerd.
Het basisbedrag van de sluitingsvergoeding bedraagt 133,89 euro per jaar anciënniteit in de onderneming met een maximum van 2.677,80 euro (bedragen op 01.10.2006). De werknemer heeft recht op een bijkomende vergoeding van 133,89 euro voor elk jaar dienst in de onderneming vanaf de leeftijd van 45 jaar, met een maximum van 2.677,80 euro (bedragen op 01.10.2006).
De vergoeding moet door de werkgever betaald worden
# binnen 15 dagen na de beëindiging van de arbeidsovereenkomst;
# binnen 15 dagen die volgen op de datum van de sluiting indien de arbeidsovereenkomst werd stopgezet voor de sluiting;
# binnen 15 dagen na de door het beheerscomité van het Sluitingsfonds vastgestelde datum, wanneer die beslist heeft om de vergoeding toe te kennen aan werknemers wier arbeidsovereenkomst geschorst is.
Met welke vergoedingen kan de sluitingsvergoeding gecumuleerd worden?
De sluitingsvergoeding kan gecumuleerd worden met:
# een opzeggingsvergoeding;
# uitkeringen voor sociale zekerheid (bv. werkloosheidsuitkeringen);
# beschermingsvergoedingen.
Het Sluitingsfonds
Binnen de R.V.A. werd er een 'Fonds tot vergoeding van in geval van sluiting van ondernemingen ontslagen werknemers' (het Sluitingsfonds) opgericht. Het Sluitingsfonds vervult twee bijzondere taken:
# het betaalt sluitingsvergoedingen uit aan de werknemers waarvan de arbeidsovereenkomst werd beëindigd in het kader van een sluiting van onderneming, indien de werkgever de sluitingsvergoeding niet heeft betaald;
# het waarborgt binnen bepaalde grenzen en beperkingen de uitbetaling van de lonen en vergoedingen die verschuldigd zijn aan de werknemers indien de werkgever bij de sluiting van zijn onderneming zijn verplichtingen niet naleeft.
Zowel arbeiders als bedienden hebben tijdens hun opzegperiode het recht om met behoud van loon afwezig te zijn om ander werk te zoeken (sollicitatieverlof). Het maakt daarbij niet uit of je je ontslag gegeven, dan wel gekregen hebt.
Aantal dagen waar je recht op hebt
Het bruto jaarloon wordt gebruikt om de grenzen te bepalen:
# De algemene regel is: Tijdens de hele opzeggingstermijn heb je recht op 1 dag sollicitatieverlof per week. Deze mag je in 2 keer opnemen (dus 2 halve dagen).
# Ben je een bediende en verdien je meer dan 27.597 euro, dan heb je aanvankelijk recht op slechts een halve dag per week. De laatste 6 maanden van je opzegperiode wordt dat uitgebreid tot een hele dag per week. Die dag kan je dan ook weer in 2 keren opnemen.
# Heb je als arbeider een opzeggingstermijn korter dan 7 dagen, dan is je sollicitatieverlof beperkt tot een halve dag
Wat als je al een andere job hebt?
Het doel van het sollicitatieverlof is de werknemer de mogelijkheid te geven om ander werk te zoeken. Dat verlof moet dan ook voor dat doel aangewend worden.
Heb je al een andere job, dan ligt het wat moeilijker om nog verlof te krijgen tijdens de opzeggingsperiode. De wetgever geeft in dat geval namelijk geen antwoord.
# Als je werkgever van je verlof geen probleem maakt, is er natuurlijk niets aan de hand.
#Staat je werkgever weigerachtig tegenover je verlof, dan leg je je daar best bij neer. Mocht zo'n geschil namelijk voor de rechter gebracht worden, dan beschikt die over een souvereine beoordelingsbevoegdheid. Waarschijnlijk zal hij zich laten leiden door de uitspraak van het Hof van Cassatie, waarin gesteld wordt dat sollicitatieverlof dient om een nieuwe betrekking te zoeken. Eens die betrekking er is, vervalt de aanspraak op het verlof. Deze uitspraak zal dus waarschijnlijk primeren boven een ministerieel standpunt dat stelt dat het recht op afwezigheid blijft omdat je altijd een nóg betere betrekking kunt vinden.
...& als uitsmijter, mocht je zelf je ontslag aanbieden &...
...
Ontslag
Je huidige baas doet een tegenaanbod
Soms gebeurt het dat een bedrijf een werknemer niet zomaar wil laten vertrekken.
Het kan dan een tegenaanbod doen door bijvoorbeeld meteen een promotie te geven, gelijk op te gaan met het nieuw onderhandelde loon of door allerhande beloftes te maken voor de toekomst.
Een tegenaanbod is meestal verleidelijk genoeg om je te doen twijfelen. Logisch, want het streelt niet alleen je ego("Je bent één van onze meest capabele medewerkers") maar het speelt ook in op je emotionaliteit("De workload van je collega's zal er ook niet op verminderen wanneer je vertrekt.") waardoor alle objectieve redenen voor je vertrek in het niet verdwijnen.
Toch zijn er verschillende redenen om sceptisch te zijn tegenover een tegenaanbod:
# De factoren die je in de eerste plaats deden zoeken naar een andere job zullen na verloop van tijd opnieuw opduiken.
# Vraag je af voor wat een bedrijf je werkt wanneer je al moet dreigen met ontslag alvorens je bijvoorbeeld een loonsverhoging krijgt.
# Door je ontslagvoornemen heb je duidelijk gemaakt dat je niet tevreden bent. Wanneer je ingaat op het tegenaanbod, zal je loyaliteit constant in twijfel gesteld worden.
# Vraag je af van waar het geld voor je loonsverhoging plots komt. Misschien is het gewoon de geplande opslag die je nu vervroegd al krijgt.
# Wanneer er in de toekomst iemand gepromoveerd zal worden, zal je waarschijnlijk naast die promotie grijpen omdat je in het verleden al toonde dat je niet loyaal was.
# Neem je een tegenaanbod aan, dan moet je kunnen leven met de wetenschap dat je 'gekocht' werd om te blijven.
# Als bekend raakt dat je dankzij een tegenaanbod blijft, zal dat zijn invloed hebben op de relatie met je collega's.
Zo, dit was dan een zéér beperkt overzicht van een deeltje van bestaande rechten... in dit geval ″Rechten″ die je hebt bij ontslag... hopelijk heb je bij deze weer eens genoeg stof tot nadenken gekregen...
...& bij deze herhalen we nogmaals onze vraag van daarnet : ... Kende je al je "Rechten″ ?!... Of waren er enkele bij waarbij je grondig gevloekt hebt ?!... We kunnen het ons levendig voorstellen, als je reeds een paar maal de ervaring hebt gehad van ontslagen te zijn geweest & men je daarbij ″domweg″ niet geïnformeerd & gewezen heeft op de ″Rechten″ die je eigenlijk had. In dat geval zal het je dan waarschijnlijk ook nog eens een hoop centen gekost hebben op de koop toe...
Wees er u van bewust dat er in dit bos dus deftig zal gehakt worden, waarbij er zo wie zo spaanders zullen vallen... & als 't van onze LDD'rs afhangt, dan wordt dit ganse bos gerooid... & blijft er slechts een minimale wetgeving over, die dan NIET in het voordeel van de kleine man zal zijn &/of worden opgesteld... een wetgeving die zooo soepel zal zijn, dàt àlles goed uitdraait voor ″De Patron″...
Leest u het nog maar eens na bij het volgende LDD-programmapunt...
...
(Het LDD-programma) Aangezien in het Legomodel nog slechts minimale wetgeving bestaat is het de uitgelezen kans om het onderscheid, niet alleen uit de wet, maar ook uit de hoofden van de mensen te halen.
Daar jullie het bestaande Lego-model nog eens willen aanpassen naar jullie normen ~die we ondertussen zo reeds beginnen te kennen~ zullen we het maar meteen een ″bric à brac″-modelleke noemen... platweg opportunistisch knip- & plakwerk dat dan vooral voor jullie voordeel oplevert, waarbij jullie naar eigen willekeurig inzicht vooral kunnen doen & laten waar jullie goesting voor hebben... Met andere woorden... Jan & Mieke Modaal hebben voor jullie liefst van al wéér eens GEEN rechten !
Het zou dus inderdaad voor jullie een uitgelezen kans zijn, mocht de gewone kleine man in de straat vergeten welke rechten hij tot hiertoe nog heeft & mocht hij deze willen ruilen voor het vergiftigde geschenk van ″Flexicurity″ met het bijhorende sociaal slagveld... Bijvoorbeeld voor eens & altijd gedaan met de hoge opzegvergoedingen bij het ontslag van bedienden... yeah right !!
We beseffen maar al te goed dat eenmaal het bestaande statuut afgeschaft ~natuurlijk samen met àl de bijhorende rechten~ dat een hele hoop oude knarren meteen de deur zal worden gewezen onder het mom van reorganisatie ~dat met jullie systeem uiteraard véél minder, zoniet géén verplichtingen voor jullie oplevert~ om deze vervolgens schaamteloos te vervangen door een contingent jonge flexibele krachten aan een minimumloon die voortaan zullen onderhevig zijn aan de willekeur van ″Dè Patron″...
Maar hélaas-hélaas... ook de kleine man, de Jan & Mie modaal heeft wel eens ″gezond verstand″ tussen de oren zitten & kan dus soms best nadenken voor zichzelf...
...
"De papieren versie"
Om het u wat makkelijker te maken & vooral om het wat overzichtelijk te houden ~want het is tenslotte een hele turf geworden~ zullen we hier voortaan onze bijgewerkte papieren versie van "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV" erbij zetten, kwestie mocht u de voorgaande afleveringen gemist hebben, dat u deze hier onmiddellijk in terug vindt.
...
Je kunt dus dit document in pdf-vorm ~uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- i1
De financiering van de vergrijzing
Wij willen het recht op welvaart en welzijn ook aan onze kinderen spijkerhard garanderen. Daarvoor is het onder meer nodig om geld opzij te leggen en dat geld te kapitaliseren. De vergrijzing zal immers extra uitgaven in de sociale zekerheid, voor pensioenen en gezondheidszorgen, noodzakelijk maken.
Onder ″welvaart″ & ″welzijn″ verstaan wij klaarblijkelijk wel iets totaal anders dan een complete sociale afbraak van de ″welvaartsstaat″... Tot hiertoe hebben wij vooral welvaart & welzijn zien toekennen aan de rijken van ons kleine Belgenland... NIET aan de kleine man, noch aan Jan & Mieke Modaal !!
Met een sociaal kerkhof zien wij ook nergens toekomst ~lees welvaart & welzijn~ voor onze kinderen... tenzij de LDD natuurlijk dit letterlijk bedoelt voor "HUN" kinderen !!
...& Verder, als wij aan het kapitaliseren van gelden denken onder een LDD-bewind zien wij & lezen wij vooral ~& zeker tussen de regels~ het ″privatiseren″ & het Enron-iseren van de pensioenen !!
Wat is Enron & wat bedoelen we met het "Enron-iseren" van het pensioen zult u vragen ?!...
...een bloemlezing :
...
BBC NEWS - world edition
Enron probe won't restore pension funds
David Schepp - BBC News Online's North America Business Reporter
In ordering the US government to review pension regulations and corporate-disclosure laws, President George W Bush has sought to further distance himself from Enron's woes.
But neither soothing words from the president nor an investigation by the Department of Justice (DOJ) will result in former employees of the energy firm getting their retirement money back.
Enron employees, whose pension scheme - or 401(k) plan, as they are sometimes called - consisted mainly of Enron stock, have lost as much as $1bn (£700m) in funds.
Under the scheme employees' retirement plans, 62% of the contributions consisted of Enron stock, which traded as high as $83 a year ago but have since fallen to below 70 cents a share.
Freezing shares
Enron employees lost billions of dollars when the company barred them from selling its shares contained in retirement accounts as they plummeted in value.
When Enron shares started to tumble during the autumn months, the company's management moved to restrict employees from moving the assets of their retirement plan.
Enron effectively froze the shares by imposing technical rules, prohibiting employees from trading their shares.
In doing so, Enron prevented a probable massive sell-off of its shares. It is akin to what an economically stricken country might do to prevent a run on its banks.
It underscores the need for pension reform in the US, says Eli Gottesdienes, attorney for the Enron employees.
Criminal probe
While some may welcome the government's involvement in sorting out the case against the energy-trading giant, Enron employees may become marginalized in the process.
"It makes it more difficult in the immediate sense for us to pursue our civil litigation because when a criminal probe starts, typically judges will defer to prosecutors and defendants in this case," Mr Gottesdienes.
Those defendants include Enron's top officials, including its chief executive Kenneth Lay and former chief financial officer Andrew Fastow.
Despite the possible downsides, Mr Gottesdienes told BBC News a criminal investigation is likely to move more quickly and carry more weight.
Political costs
What has become obvious to Americans is more Bush administration officials have some involvement with Enron than with any other US corporation.
"Their political interest is in not having Enron hung around their heads," says Michael Wolff, media columnist for New York magazine.
Bush officials will seek to manage the administration's relationship to Enron's collapse, he says.
It is a move made somewhat necessary by election-year politics and Mr Bush's desire to be perceived as a friend of the working class.
But Mr Bush has a long way to go to repair the trust Americans now have in 401(k) retirement schemes.
His efforts are doubly difficult given recent congressional testimony by Enron employees who tearfully described how their life savings have been reduced to near nothing after Enron shares in recent months.
While Enron employees' experience may be extreme, many Americans can empathise with the losses, having watched the value of their retirement portfolios dwindle in the wake of the tech-stock shakeout.
Het schandaal van het failliet van de energiemastodont Enron doet meer dan één ziel nadenken over de ware natuur van de neoliberale politiek. Wat de grond van de zaak betreft, het gaat hier om een kapitalistische logica die maar één bestaansreden heeft: de verrijking van een minderheid ten nadele van de sociale meerderheid.
Alles ging zo goed in de wereld volgens Bush: een goede oorlog op wereldschaal tegen het terrorisme en een populariteits-niveau die de huurders van het Witte Huis sinds Roosevelt niet meer gekend hebben. Kortom, ingrediënten genoeg om de pil van de economische crisis in de strot van de Noord-Amerikanen te duwen zonder tegensparteling, om een aantal reactionaire maatregelen door te voeren en alle naties in het gelid te doen lopen onder de vleugels van het yankee-imperialisme.
En plots, pataat! Op het moment dat het Argentijnse volk een democratisch verkozen regering omverwerpt - wat een durf - in een massarevolte tegen de neoliberale politiek dat een nochtans rijk land ruineerde, wordt de energiemaatschappij Enron failliet verklaard, tot algemene consternatie. Enron staat zevende genoteerd op de jaarlijst van grote ondernemingen, opgemaakt door Fortune, het prestigieuse tijdschrift van de heersende elite. De liquidatie van Enron komt neer op het grootste failliet van een onderneming in de geschiedenis van de VS. De mastodont woog 80 miljard dollar...
De zakken vol
Vandaag blijkt dat de verantwoordelijken van Enron tot het einde toe de werkelijke situatie van het bedrijf hebben verdoezeld door de winsten kunstmatig op te blazen (bijna 400 miljoen dollar) en door de schulden te verdoezelen (meer dan 30 miljard dollar - de lijst van schuldeisers bedraagt 54 paginas!). Deze verdoezeling liet toe dat tussen 1999 en 2001, voor het failliet, de 29 verantwoordelijken van Enron voor 17 miljoen dollar aandelen van hun bedrijf terug verkochten voor de waarde van meer dan een miljard dollar.
Daar bleef het niet bij: terwijl ze op de hoogte waren van de belabberde financiële situatie, hebben ze druk gezet op duizenden werknemers om hun pensioen, in de vorm van aandelen, toe te vertrouwen aan een pensioenfonds, opgericht door het bedrijf zelf. Maar in het contract stond dat die aandelen niet konden verkocht worden. Zo komt het dat op het moment van het failliet duizenden werknemers van Enron hun werk verloren en ook hun spaarcentjes van heel een leven werken omdat ze aandelen in handen hebben die ineens niets meer waard zijn.
Love story
De verantwoordelijken van Enron hebben niet alleen gehandeld. Bij de medeplichtigen vindt men het prestigieus zakenkabinet Arthur Andersen, die voor Enron borg moest staan voor de waarde van de aandelen op de beurs van Wall Street. Die kabinetsmensen hebben gewetenloos gelogen en hebben bewust een massa belastende documenten vernietigd.
Met een patronaat stijl negentiende eeuw moet dit failliet een impact hebben op de regering Bush. Tussen Bush en de leiders van Enron heerst er een oude liefde. De economische raadsman van de president, Larry Linday en de handelsvertegenwoordiger Robert Zoellick zijn bijvoorbeeld direct overgegaan van de leiding van Enron naar de regering Bush. De voornaamste ondernemingsleider, Kenneth Ley, is een lid van de familie Bush sinds twintig jaar.
Enron heeft veel te danken aan deze dynastie. En omgekeerd ook. Het hoofd van de onderneming bevindt zich in Houston, de hoofdstad van de staat Texas waar Bush lang gouverneur was. Onder zijn toezicht zijn de deregulerings- en privatiseringsmaatregelen genomen en is de onderneming heel de energiesector gaan veroveren. Eerst in Texas, gaandeweg in veel andere staten. De energiecrisis in Californië kwam Enron goed gelegen. Door de stijgende energieprijzen is de waarde van de aandelen verviervoudigd tussen 1997 en 2001. Als geschenkje heeft Enron altijd de kiescampagnes van Bush Junior gesteund, ook al doet ze hetzelfde met de democratische kandidaten.
Het staat buiten kijf dat Bush en co op de hoogte waren van deze kwalijke Enron-zaak. Gedurende de laatste maanden waren er veelvuldige contacten tussen hoge verantwoordelijken van de Bush-regering en van het bedrijf. Bush en zijn omgeving wisten waarschijnlijk over het reilen en zeilen van Enron en hebben meegeholpen dit te verdoezelen. Maar de zaak gaat waarschijnlijk nog verder want verschillende medewerkers van Bush (de defensiesecretaris Donald rumsfeld, en adjunct-secretaris van Financiën Mark Weinberger, de ondersecretarissen van economie Kathleen Cooper en van onderwijs Eugène Hickok o.a.) waren in het bezit van een grote hoeveelheid aandelen van Enron. Het gerecht wil nu weten of die aandelen terug verkocht werden voor het failliet wat uiteraard een grove misdaad zou zijn.
Wat men de Enrongate noemt blijkt de regering Bush niet in moeilijkheden te brengen, toch niet op korte termijn. De schok van 11 september en de oorlogspropaganda hebben nog steeds effect. Op dit moment zijn het enkel de werknemers van Enron die de prijs betalen. En zij zitten er voor niets tussen natuurlijk. Deze kwalijke historie betekent een les voor de uitgebuitenen: zonder compromis moeten we de neoliberale politiek en haar handlangers aan de kaak stellen. Want deze politiek heeft maar één doel: het laat de gieren van de heersende klasse, van Enron, van Argentinië en andere landen, toe de rijkdom uit de handen te rukken van zij die het produceren.
BELEGGER.NL - "Steun en toeverlaat voor beleggers" zoals ze zichzelf omschrijven, herinnerde er ons in 2006 nog eens aan...
...
Het Enron-schandaal
BOB EMANUELS - 25 OKTOBER 2006
Deze week werden we weer even herinnerd aan een van de grootste financiële schandalen van de vorige eeuw. Jeffrey Skilling, ex-CEO van Enron, werd afgelopen maandag veroordeeld tot een gevangenschap van iets meer dan 24 jaar.
In januari 2002 werd een strafrechtelijk onderzoek ingesteld naar de praktijken van Enron, nam de directie ontslag en pleegde een ex-topman zelfmoord. Dit schandaal was een van de aanleidingen tot wereldwijd verhoogde aandacht voor corporate governance, en indirect de oorzaak van een verscherpte wetgeving op dit vlak, onder meer door invoering van de wet Sarbanes-Oxley.
Wereldwijde schandalen
Maar het Enron-schandaal stond niet op zichzelf. Schandalen bij verschillende gerenomeerde bedrijven, waaronder Worldcom, QWest en Tyco International, Livedoor en Ahold, lieten vele overeenkomsten zien. En het waren niet alleen de bestuurders die de fout ingingen. Accountants en zelfs financieel analisten probeerden de financiële feiten te verdraaien en te verbergen. Zo omschreef analist Henry Blodget van Merrill Lynch in een interne mail het aandeel Infospace als 'a piece of shit', maar adviseerde hij tegelijkertijd op tv de beleggers het aandeel te kopen. Infospace was naar de beurs begeleid door - inderdaad - Merrill Lynch. Maar ook de beleggers zelf gaan wat mij betreft niet vrijuit. Hun continue drang naar excessieve winsten gaf een voedingsbodem voor het gedrag van bestuurders van deze bedrijven. Nieuwe wetgeving heeft de positie van de beleggers verbeterd en de kans op dergelijke misstanden verkleind. Maar het is goed om de historie van Enron vers te houden. Daarom deze bloemlezing. Opdat u gewaarschuwd bent: uw hebzucht wordt lang niet altijd beloond!
In de jaren tachtig van de vorige eeuw was Enron een Amerikaans energiebedrijf, dat vooral gas leverde. Begin jaren negentig ging het bedrijf zich toeleggen op handel: de kernactiviteiten verschoven van gaslevering naar kopen en verkopen van leveringscontracten op de termijnmarkt. In korte tijd investeerde Enron ook miljarden in water, telecommunicatie, metaal, chemie, internet, verzekeringen en andere producten en diensten. Het bedrijf werd hét grote voorbeeld voor iedereen die meende dat in de nieuwe economie snel veel geld te verdienen viel.
Gebakken lucht
Maar Enron gaf meer uit dan er binnenkwam en hield verliezen uit de boeken, door schimmige constructies met honderden dochterondernemingen, die in sommige gevallen zelfs toebehoorden aan managers van Enron. Zo wist Jeffrey Skilling de winsten op te blazen. Het leverde hem in 2001 de post op van topman. In dat jaar werd het bedrijf nog uitgeroepen tot de meest innovatieve onderneming van de VS. Skilling waande zich onaantastbaar. Hij had van Enron een ongekend succes gemaakt op Wall Street. De voormalige consultant was het brein achter de strategie om van de elektriciteitsmaatschappij een handelshuis te maken dat geen enkele bezitting meer op de balans had staan. Toen het bedrijf uiteindelijk over de kop ging, bleek dat managers miljoenen in hun zak stopten, accountants bewijsmateriaal vernietigd hadden, het bedrijf de verkiezingscampagnes van vrijwel alle presidentskandidaten, zowel Democraten als Republikeinen had gefinancierd en dat er bijna duizend dochterondernemingen waren opgezet om belasting te ontduiken en de boekhouding op te fleuren.
Na onderzoek door de Amerikaanse financiële controlecommissie (SEC) werd niet alleen duidelijk dat het bedrijf haar winsten lange tijd fors had overdreven, maar zou ook blijken dat Enron 20 miljard dollar in het rood stond. December 2001 was de energiereus failliet en stonden 21.000 werknemers op straat. Het bankroet van Enron kostte niet alleen duizenden mensen hun baan en pensioen, talloze particuliere beleggers gingen voor miljarden de boot in, omdat Skilling samen met zijn collega Kenneth Lay de winsten als een zeepbel had opgeblazen.
Geen medelijden
Skillings geschiedenis als meedogenloos manager zal weinig compassie oproepen bij de rechter. Jaarlijks gooide hij 20 procent van zijn ondergeschikten op straat, omdat ze slechter presteerden dan de rest. Zelf eigende hij zich een inkomen van 132 miljoen dollar per jaar toe. Nog schokkender vonden Amerikanen de grap die Skilling maakte toen heel California plat lag vanwege een energiecrisis die mede was uitgelokt door Enron. De topman vergeleek California met de Titanic. Alleen had de Titanic nog het licht aan toen hij ten onder ging.
Lessen uit het verleden
Ik hoop dat beleggers lering trekken uit Enron. De les dat excessieve winsten nu eenmaal gepaard gaan met navenante risicos en dat ook Blue Chips het risico in zich dragen om failliet te gaan. Dat uw gezond verstand noodzakelijk is om zicht te houden op de werkelijkheid en dat u niet moet springen, wanneer u niet weet hoe diep de afgrond is. Enron is daarvan het mooiste voorbeeld. Ik wens u succes bij uw beleggingen.
Bob Emanuels is Hoofd ABN AMRO Trading voor de divisie Consumer Banking, The Netherlands. De informatie in deze column is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als een individuele aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Iedere belegging, die u overweegt, dient u te toetsen aan uw persoonlijk beleggersprofiel of te bespreken met uw beleggingsadviseur. De standpunten en vooruitzichten van Emanuels geven zijn mening weer over het genoemde aandeel en van de uitgever in dezen in zijn hoedanigheid als Hoofd ABN AMRO Trading voor de divisie Consumer Banking, The Netherlands. Zijn beloning is gerelateerd aan het totaal resultaat van ABN AMRO Bank N.V. Trading. Emanuels belegt niet in aandelen waarin hij adviseert.
"Enron: The Smartest Guys in the Room" duur : 1 uur 49 minuten Docu-film - Regie en scenario: Alex Gibney - 2005
...
...& We verhopen natuurlijk dat dit niet de LDD hun betekenis is van "Geld te kapitaliseren"... Want we vrezen dat we dan wel eens naar een compleet bankroet van België zouden kunnen verglijden !!
We zeggen dat maar weer eens héél expliciet omdat we merken dat dit programma vooral bol staat van niet-onderbouwde holle frases... Men poneert & poneert, maar nergens zien we degelijk onderbouwde redeneringen... & voor een programma dat dan desgevallend beleid wilt worden vinden we dat vrij schraal.
...
Want het màg & moet gezegd, de ganse Enron-kwestie heeft toch overal maar mooi een hoop vragen opgeworpen wat het "spelen met gelden van pensioenfondsen" betreft...
...
"Onafhankelijk onderzoek geïnitieerd naar Pension Fund Governance (PFG)"
AMSTERDAM, January 29 /PRNewswire/ --
- Uitvoering door Nyenrode Business Universiteit en INHOLLAND
- Eerste resultaten in najaar 2008
Op initiatief van Stichting Performance is een onafhankelijk onderzoek gestart naar Pension Fund Governance. Het onderzoek staat onder leiding van prof. dr. Jaap Koelewijn , hoogleraar Finance aan de Nyenrode Business Universiteit en hogeschool INHOLLAND. Eerdere internationale onderzoeken maken het aannemelijk dat een goede governance al snel 0,5% tot 1% uitmaakt in het lange termijn rendement van pensioenfondsen. Volgens de DNB bedraagt het pensioenvermogen circa EUR750 miljard en derhalve is goed onderzoek uiterst relevant. Het onderzoek zal duidelijk verder reiken dan alleen onderzoek naar de implementatie van de huidige regelgeving.
Goed bestuur moet gewaarborgd zijn: dat staat letterlijk in de wet die per 1 januari 2008 van kracht is geworden. Bij de invoering van de zogeheten Invoeringswet is afgesproken dat er een onderzoek zou komen hoe pensioenfondsen vorderen met de PFG-principes. Naast de juridische vereisten is er óók een groot economisch (intrinsiek) belang. Onder andere de onderzoeksresultaten van Keith Ambachtsheer - ontvanger eind 2007 van de top Outstanding Industry Contribution Award - geven dat helder aan.
Doel van het onderzoek zal zijn om pensioenfondsen (liefst meetbare) handvaten te bieden om de aangegeven economische voordelen te helpen realiseren. Dit is een lastig traject omdat governance vaak ook een zaak is van cultuur en instelling wat minder makkelijk meetbaar is. Aan de andere kant zijn de afgelopen jaren wetenschappelijk grote vorderingen gemaakt op het gebied van de effectiviteit van goede governance mede naar aanleiding van het Enron debacle.
Het streven is om de eerste resultaten van het onderzoek in het najaar van 2008 gereed te hebben. Het onderzoek wordt begeleid door een stuurgroep bestaande uit vertegenwoordigers uit de pensioenwereld onder voorzitterschap van mevrouw Bibi de Vries, Achmea.
Profiel Stichting Performance
De stichting richt zich al 20 jaar zonder winstoogmerk op beleidsadviezen en operationele ondersteuning van bestuur en management van pensioenfondsen en verzekerings-maatschappijen. Meest bekende activiteit is de performance meting. In 2004 en 2005 deed de Stichting uitgebreid onderzoek naar de Z-score leidend tot de publicatie "De P-Square score". Het PFG onderzoek wordt mede gesponsord door Achmea/Interpolis en Mn Services N.V.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- i2
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
...Zelfs de Big Boy's van Ecofin lagen er van wakker...
...
...& Dan spreekt de LDD losjes weg van ″Geld te Kapitaliseren″ op de Markt ?!... Sta ons toe na al wat we tot hiertoe in dit LDD-programma al gelezen te hebben daar zo onze vragen bij te hebben...
...
Màààrr... we willen toch wel eventjes beklemtonen dat er ook andere meningen zijn wat betreft pensioenen & die zijn alles behalve "privatiseren"...
...
dossier
BOVENAL HET WETTELIJK
PENSIOEN VERZEKEREN
De ACLVB aanvaardt het debat over de tweede pensioenpijler op voorwaarde dat de financiering van de eerste pijler - het wettelijk pensioen - gegarandeerd wordt. We kunnen ons best voorstellen dat een toekomstige regering, geconfronteerd met uiterst ingewikkelde financiële problemen, beslist om van al diegenen die genieten van inkomsten uit de tweede dan wel derde pijler het wettelijk pensioen proportioneel te verlagen. Wat natuurlijk onrechtvaardig en dus onaanvaardbaar is.
Is dit scenario mogelijk ? We stelden deze vraag
aan Sabine Slegers, Nationaal Secretaris van de
ACLVB.
Sabine Slegers : Elke werknemer heeft recht op
een behoorlijk inkomen uit het pensioen. De eerste
pijler moet daarvoor de garantie vormen. De uitwerking
van een tweede pijler kan en mag geen argument
zijn om de eerste pijler te bevriezen of te ontmantelen.
De maatregelen uit het Generatiepact en
de koppeling van de sociale uitkeringen aan de welvaart
gaan in de goede richting.
Vrijuit : We hebben soms de indruk dat de tweede pijler een onmisbare maatregel vormt om een behoorlijk inkomen te verzekeren indien men met pensioen gaat.
Sabine Slegers : De werknemers moeten zich geen al te grote illusies maken over de hoogte van het aanvullend pensioen. Op dit ogenblik is het rendement van de premies gebruikt voor de tweede pijler niet erg hoog en bijgevolg zijn de gespaarde sommen ook niet erg hoog. Zelfs al gebruikt men de volledige budgettaire marge die beschikbaar is, dan nog zullen de premies nog niet voldoende hoog zijn om hoge aanvullende inkomens te garanderen. Investeren in een eerste pijler blijft meer dan ooit noodzakelijk.
Vrijuit : Nochtans aanvaarden de werknemers steeds meer het idee dat ze aan een aanvullend inkomen, op sectoraal of bedrijfsniveau, moeten werken.
Sabine Slegers : Op voorwaarde dat de eerste pijler blijft genieten van een voldoende financiering heeft de ACLVB steeds de tweede pijler als een aanvaardbare piste beschouwd.
We hebben echter steeds voorwaarden gesteld. Zo moet onder meer de toegang tot het aanvullend pensioen voor alle werknemers openstaan.
Vrijuit : Vandaar het idee om voorrang te geven
aan sectorale pensioenplannen.
Sabine Slegers : Ja ! Veel werknemers kunnen geen beroep doen op een aanvullend pensioenplan omdat ofwel de onderneming waar ze werken er nog niet over onderhandeld heeft of omdat hun loopbaan bestaat uit uitzendarbeid en contracten voor bepaalde duur ... De kloof tussen de inkomens van diegenen die een goed loon hebben en de anderen blijft groter worden nadat men op pensioen is gegaan.
Vrijuit : In de ondernemingen stellen onze onderhandelaars
vast dat de jongeren weinig gevoelig zijn voor de noodzaak te sparen voor hun pensioen. Ze geven de voorkeur aan onmiddellijke loonsverhogingen,
zelfs onder de vorm van premies en voordelen die niet tellen voor de berekening van het wettelijk pensioen.
Sabine Slegers : De vakbonden hebben nog werk voor de boeg. We sensibiliseren de werknemers over de noodzaak van aanvullende pensioenen. We trachten hen ervan te overtuigen om de materie op te nemen in de eisenbundels voor het sociaal overleg.
Vrijuit : De principes van het aanvullend pensioen
zijn vastgelegd bij wet, inclusief het vermijden
van discriminatie.
Sabine Slegers : De wet op de aanvullende pensioenen
schrijft voor dat er geen ongeoorloofd onderscheid gemaakt mag worden tussen werknemers. Er bestaat geen unanimiteit over de interpretatie. Dat hebben we kunnen vaststellen in de Commissie voor Aanvullende Pensioenen. De werknemers- en werkgeversvertegenwoordigers waren het niet steeds eens. Als gevolg daarvan is het mogelijk dat er grote verschillen bestaan tussen
kaders, bedienden en arbeiders. Men tracht nog steeds om de verschillende categorieën anders te behandelen en aan de rechter te vragen om zich
uit te spreken over het ongeoorloofd onderscheid.
Vrijuit : De wet op de aanvullende pensioenen
regelt de deelname van de werknemers aan het
pensioenplan.
Sabine Slegers : Dezelfde wet heeft de Commissie voor Aanvullende Pensioenen, waarin de ACLVB zetelt, ingesteld. Zij moet geraadpleegd worden voor elke beleidsbeslissing over deze materie. Op persoonlijk vlak is het noodzakelijk dat elke werknemer betrokken wordt bij zijn eigen dossier. Collectieve informatiesessies bij de introductie
en bij wijzigingen aan het plan volstaan niet. Op dit ogenblik zijn er te weinig mensen die gepersonaliseerde inlichtingen kunnen verschaffen aan de werknemer. De vakbond beschikt niet steeds over de nodige gegevens. Ook de werkgever niet die geregeld verwijst naar het pensioenorganisme, maar het contacteren van die laatste is niet altijd evident voor de werknemer.
Vrijuit : Hoe kunnen de werknemers en de vakbonden
controle uitoefenen in zulk een complexe
materie ?
Sabine Slegers : Moeilijk. Het volstaat niet om
het brutorendement te vergelijken. Er moet rekening gehouden worden met de kosten verbonden aan de inning van de bijdragen, het beheer ... Bovendien is de technische complexiteit van de plannen ontmoedigend. Er zijn de juridische, contractuele en actuariële (tak 21, 23, 26, 27) aspecten.
Er moet gekozen worden tussen een pensioenfonds en een groepsverzekering ... De gegevens noodzakelijk voor het correct berekenen en beheren van het pensioenplan worden op een inefficiënte wijze, vaak via verschillende tussenstops, overgemaakt aan het pensioenorganisme. Als gevolg daarvan moet het pensioenorganisme de gegevens controleren, wat veel tijd vergt en de kosten verhoogt. Een betere samenwerking met de Kruispuntbank zou dit probleem moeten oplossen.
Vrijuit : Tijdens de sectorale onderhandelingen vormen de aanvullende pensioenen slechts een van de punten. Klopt dit ?
Sabine Slegers : Ja, aanvullend pensioen komt vaak in concurrentie met alle andere eisen voor de verhoging van de koopkracht : lonen, premies ... Zelfs bijvoorbeeld de hospitalisatieverzekering staat in concurrentie met de groepsverzekering. Men geeft vaak de voorkeur aan de hospitalisatieverzekering omdat het gedekte risico dichterbij ligt
in tegenstelling tot het pensioen. Het wettelijk pensioensysteem zoals dat nu bestaat, de eerste pijler, volgens het verdelingsprincipe (de werknemers van vandaag betalen voor de gepensioneerden van nu) wordt bedreigd door de demografische evolutie. Het is onze verantwoordelijkheid als vakbond om het verlies aan koopkracht dat gepaard gaat met de pensionering te beperken door alle mogelijke pistes te onderzoeken.
...& We hebben nog zo'n méér dan gezonde hoofdbreker waar u eens rustig over moogt nadenken... Tenzij u natuurlijk géén enkel ethisch noch moreel besef hebt & dus niet echt wakker ligt vanwaar uw geld vandaan komt...
...
Gepubliceerd: 5 april 2007
Meerkeuzepensioen
'Ons' pensioenfonds ABP investeert onder meer in de wapenindustrie, bleek onlangs. Maar kiezen voor een ander fonds kan niet; je zit er automatisch aan vast. Twee wetenschappers over de kwestie of de werknemer zou moeten kunnen kiezen.
Mieke Fiers
Je spaart bij de groene Triodosbank, je stroom komt van windmolens, je koffie van Max Havelaar, je bent actief bij Amnesty International, en je pensioen spaar je bij een fonds dat onder meer belegt in wapenproducenten. Onwaarschijnlijk? Niet echt. Tegenwoordig kun je - moet je - bijna alles kiezen, behalve je pensioenfonds. Als werknemer kun je niet kiezen voor een fair-trade pensioenproduct. Er is geen pensioenfonds dat uitsluitend belegt in bijvoorbeeld mens- en milieuvriendelijke bedrijven.
Sterker nog, je kunt helemáál niet kiezen: werk je bij werkgever A, dan zit je automatisch bij pensioenfonds B. Voor werknemers van de Universiteit van Tilburg, of elke andere onderwijs- of overheidsinstelling, betekent dat sparen voor het pensioen bij het ABP. En dat is nu juist een van de pensioenfondsen waarvan onlangs bekend werd dat het onder (veel) meer belegt in wapenindustrie en zelfs in producenten van clusterbommen.
Wie praat over pensioenfondsen, praat over heel veel geld. In deze zogenaamde tweede pijler van de oudedagsvoorziening gaat in Nederland tussen de zes en zeven miljard euro om. De eerste pijler is de aow, de algemene ouderdomswet, in Nederland goed voor ongeveer de helft van het oudereninkomen. Deze uitkering wordt betaald van premies van mensen die op dat moment nog werken. De derde pijler (zo'n tien procent) is aanvullend, gespaard of belegd door de werknemer zelf, helemaal naar eigen inzicht. Ook de tweede pijler (zo'n veertig procent) wordt door de werknemer zelf tijdens zijn werkzame leven gespaard. Het pensioenfonds beheert dit geld en zorgt er door beleggingen voor dat dit appeltje voor de dorst flink groeit.
Maar wie het niet eens is met hoe zijn geld wordt belegd, kan niet zijn relatie met het pensioenfonds opzeggen. Daar zijn goede redenen voor, vindt Gerry Dietvorst, hoogleraar toekomstvoorziening en daarnaast werkzaam bij Achmea Pensioenen. "Verplichting en solidariteit zijn de kernbegrippen in ons robuuste pensioenstelsel. Een fonds dwingt solidariteit tussen de werknemers af. Meestal is dat een bepaald percentage van het loon. Jongeren betalen op deze manier over het algemeen een beetje teveel, ouderen een beetje te weinig." Omdat zo'n 95 procent van de mensen verplicht onder een pensioenfonds valt, kent Nederland nauwelijks mensen die geen of veel te weinig pensioen hebben opgebouwd.
In andere landen is dat heel anders, vertelt Theo Nijman, hoogleraar financiën en voorzitter van 'pensioen-onderzoeksinstituut' Netspar. "In bijvoorbeeld de Verenigde Staten is iedereen vrij om te kiezen hoe hij of zij een pensioen wil opbouwen. Veel mensen daar kiezen simpelweg niet, ze sparen niet, of ze beleggen verkeerd."
De zwaktes van het vrije systeem werden onder meer duidelijk in de Enron-affaire. "Zoals vaker hadden de werknemers hun pensioengelden geïnvesteerd in het bedrijf waar ze werkten. Toen Enron failliet ging, waren ze dus niet alleen hun baan kwijt, maar ook hun pensioen."
Ook Dietvorst is absoluut tegen het volledig vrijlaten van de pensioenopbouw. "Dat is zo complex, dat moet je niet eens zelf wíllen doen", zegt hij. "Het lijkt vreemd dat je tegenwoordig alles moet en kan kiezen - internet provider, energieleverancier - en dat dat bij je pensioen niet kan. Maar dit is een punt waarbij de overheid de mens moet beschermen."
Hij vertelt dat Engelse werknemers, enkele jaren geleden toen de beurs aantrok, konden kiezen om uit de vaste pensioenafspraken te stappen. "Het was één groot drama. Het kwam zelfs voor dat mensen die nog maar een paar maanden te werken hadden, het advies kregen met hun geld de beurs op te gaan. En dat ze zo hun hele pensioen verspeelden."
In Nederland is het historisch zo gegroeid dat vrijwel elke bedrijfstak een eigen pensioenfonds heeft. Er zijn 68 verplicht gestelde bedrijfstakpensioenen. Daarnaast hebben vele ondernemingen een eigen pensioenfonds. Zelfstandig ondernemers moeten zelf iets regelen. Ze sluiten daar vaak een verzekering voor af. "Maar", zegt Dietvorst, die zelf bij zo'n verzekeringsmaatschappij werkt, "een pensioenfonds is gewoon veel goedkoper omdat ze efficiënter kunnen werken "
Dat bleek ook uit een studie die in december 2006 uitkwam. Pensioenfondsen werken veel goedkoper dan individuele verzekeringen - door de schaalgrootte, door de efficiëntie, doordat ze nauwelijks reclame hoeven te maken en omdat ze geen winst hoeven te maken. Dietvorst zit dan ook niet te wachten op meer keuzevrijheid voor de pensioensparende werknemer: "Ik zie geen reden om de individualisering door te voeren ten koste van de uitvoering."
Ironisch genoeg heeft hij zelf wel een beperkte keuzemogelijkheid in zijn pensioenregeling. Hij staat bij zusterbedrijf Interpolis op de loonlijst, en die heeft een eigen pensioenfonds. Daarin is vastgelegd dat elke werknemer baas is over de beleggingen van een klein deel van zijn pensioengelden. Hij kan kiezen tussen een bepaald aantal beleggingsfondsen, in dit geval alle fondsen van Robeco.
"Ik vind het helemaal niks", verzucht Dietvorst. "Bij verreweg de meeste pensioenfondsen staat het bedrag dat straks maandelijks wordt uitgekeerd, vast. Bij mij komt er een bedrag beschikbaar en daar moet ik dan een pensioen van kopen. Hoeveel geld dat is, hangt af van mijn beleggingen. Een slechte belegging betekent minder geld. Dat is niet goed. Een pensioen moet veilig zijn, het moet zeker zijn. Het gaat wel over het salaris dat je krijgt tussen je vijfenzestigste en tachtigste."
"Het aanbieden van een keuzemogelijkheid werkt alleen wanneer iemand de gevolgen ervan kan overzien", zegt Nijman. "En als hij, wanneer blijkt dat het toch een foute keuze was, deze kan herzien." Als je internet provider dagenlang uit de lucht is of duurder uitvalt, ga je naar een concurrent. "Voor pensioenen geldt dit allemaal niet. Wanneer je er op je vijfenzestigste achterkomt dat je een foute keuze hebt gemaakt, dan kun je het niet de volgende keer anders doen."
Toch vindt Nijman dat er voor de pensioensparende werknemer iets te kiezen zou moeten zijn. Hij denkt aan 'een aantal verstandige pensioenconstructies, die bedacht zijn door professionals'. Werknemers die via hun cao verplicht bij een pensioenfonds zitten, zouden dan meerdere varianten aangeboden kunnen krijgen. "Bijvoorbeeld een waarbij in bepaalde industrieën niet wordt belegd, maar waar je dan wel een iets hogere premie betaalt."
Niet omdat bijvoorbeeld ethisch beleggen automatisch minder rendement oplevert, maar omdat het aanbieden van keuzemogelijkheden meer administratie en voorlichting met zich meebrengt. Voor dat extraatje kan de werknemer die dat wil, wel kiezen. Voor een ethisch verantwoord beleggingsfonds bijvoorbeeld, zonder clusterbommeninvesteringen dus. Voor een appeltje zonder nare bijsmaak.
Een attaché van onze Studiedienst staat in zijn artikel stil bij de gevolgen van inactieve periodes tijdens de loopbaan: loopbaanonderbreking, tijdskrediet én thematische verloven. Sommige werknemers kiezen al dan niet bewust voor deeltijdse arbeid. Ook zij kijken later tegen een lager pensioen aan. Hoe beïnvloeden al deze fases in je beroepsloopbaan je latere pensioenbedrag? Een must om te lezen voor wie bewust zijn beroepscarrière tijdelijk wil onderbreken of afbouwen.
Recente studies tonen aan dat de gemiddelde Belg zijn later pensioen overschat. We berekenen de vervangingsratio, de kloof tussen pensioenbedrag en laatste loon. De resultaten zijn bedroevend. Ondanks méér vrije tijd en grotere vitaliteit van onze senioren volstaat het wettelijke pensioen niet meer om de verworven levenstandaard te behouden. Gezinnen moeten zelf het initiatief nemen om hun later pensioen te verhogen. We moeten hen sensibiliseren om gebruik te maken van de fiscaal voordelige formules van de tweede en de derde pijler. Pensioenen mogen niet langer een ver van mijn bed show' blijven. Ook niet voor jonge gezinnen.
Verder geven we gouden tips om een degelijk pensioen op te bouwen. Naakte cijfers. Om duizelig te worden. Maar nodig. Om later je wettelijk pensioen aan te vullen.
Houden onze wettelijke pensioenen stand in de tsunami van de vergrijzing? Kunnen onze gepensioneerden blijven rekenen op een wettelijk pensioen dat meer is dan een basispensioen? Het blijft een retorische vraag. Gilbert De Swert van het Algemeen Christelijk WerkersVerbond is er gerust in. Tenminste als aan een aantal voorwaarden wordt voldaan. Vooral rond de financiering van ons repartitiestelsel. Onder meer door de basis van de solidariteit te verruimen. Naar alle inkomens. Zijn mening over een kapitalisatiesysteem is kordaat. Kapitalisatie kan krap worden. Hij heeft het dan ook over "krapitalisatie". Geen schrijffout, maar een bewuste woordspeling.
Een schril contrast met de visie van Marc De Vos, docent Sociaal Recht aan de Gentse en de Vrije Brusselse Universiteit. Volgens hem lijdt ons repartitiestelsel schipbreuk. Hij heeft het dan ook niet langer over drie pijlers, maar over één pijler en twee krukken. Bovendien is hij van mening dat het wettelijke pensioen verschrompelde tot een basispensioen. Ontoereikend voor een menswaardig bestaan. Hij vindt de situatie zorgwekkend. En structureel. Hij ziet de toekomst van ons wettelijk pensioen somber in. Daarom pleit hij voor het kapitalisatiesysteem als bijkomende pensioenformule van de 21ste eeuw. Een noodzakelijke én wenselijke formule.
Wat zal het worden? Dat is koffiedik kijken. Aangezien we zelf geen kristallen bol hebben, vragen we het aan mensen die het kunnen weten. Of zouden moeten weten.
Bruno Tobback, minister van Pensioenen stelt ons gerust in zijn artikel. Ons repartitiestelsel blijft overeind. Ondanks de zware uitdagingen: vergrijzing, ontgroening en een almaar krimpende actieve beroepsfase: amper nog de helft van ons leven. Een schril contrast met vroeger. Toen werkten mensen praktisch hun gans leven. Vandaag studeren we langer, maar stoppen vroeger. Liefst op 55 jaar. De minister zet het werk van zijn voorganger Frank Vandenbroucke onvervaard voort. Zijn belangrijkste prioriteit is onze wettelijke pensioenen vrijwaren én nog versterken. Een verademing, na alle onheilspellende berichten. Wettelijke pensioenen moeten overeind blijven. Voor hen die vandaag niets opzij kunnen zetten voor later. De grote beleidslijnen van de minister stellen ons gerust: wettelijk pensioen veilig stellen, aanvullende pensioenen democratiseren en gezinnen degelijk informeren. Een strikte noodzakelijkheid. Vooral voor vrouwen die veelal de zorg opnemen voor onze kinderen en hulpbehoevende familieleden. Alleen wie goedgeïnformeerd is, kan zorgvuldig en doeltreffend de beroepscarrière plannen. Ook de rustpauzes.
In het pensioenvraagstuk zijn zelfstandigen vaak een vergeten groep. Federaal minister van Middenstand Sabine Laruelle zegt dat de huidige paarse regering daar een belangrijke kentering in bracht. Discriminaties werden recent rechtgezet. De minister kijkt echter ook naar de toekomst. Zij wil de levensvatbaarheid van de uitkeringen voor zelfstandigen verzekeren en pleit daarom voor de oprichting van een wettelijk kapitalisatiesysteem: de eerste pijler bis. En voor een duurzame herfinanciering via andere financieringsbronnen. Zonder de sociale bijdragen te verhogen. Zonder de bestaande plafonds van de sociale bijdragen te verhogen of zelfs af te schaffen. Zelfstandigen hebben recht op een volwaardig sociaal statuut.
Wie ondanks alle goede raad toch onvoldoende spaarde voor zijn oude dag en zijn pensioen te laag vindt, moet: bijklussen. Om zijn maandbudget te verhogen. Maar gepensioneerden mogen niet onbeperkt bijverdienen. De inkomsten van de toegelaten arbeid mogen bepaalde plafonds niet overschrijden. Eén eurocent teveel kan je een deel of zelfs je hele pensioen kosten. Reden genoeg dus om het artikel over bijverdienen aandachtig te lezen. En ook om te weten wat je uiteindelijk netto overhoudt. Aanbevolen lectuur voor bijklussers.
Blijft ons repartitiestelsel overeind? Of neemt kapitalisatie het roer over? De toekomst zal het uitwijzen. Eén zaak staat vast: de Gezinsbond blijft pleiten voor leefbare én betaalbare wettelijke pensioenen. De overheid moet de eerste pijler blijven garanderen. En welvaartsvast maken. Aanvullende pensioenen kunnen helpen om de onvermijdbare inkomenskloof tussen actieve loopbaan en pensioen te dichten. Daarom moet de overheid de tweede pijler democratiseren zodat deze toegankelijk wordt voor méér gezinnen. De overheid moet hen ook beter informeren over hun later pensioen.
Kortom, een degelijk pensioen bouw je niet op in een decennium. Dat vergt minstens twintig à dertig jaar. Net zoals dichteres Claudia E. Mulder in 1986 schreef. "Er zijn momenten waarop ik begin te denken: is het nog geen tijd om oud te worden?". Start met je pensioenopbouw van jongs af. Een gouden raad: "Jong geleerd is oud gedaan"
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- i3
Begin deel (3) ...Het vervolg...!!
...Uit KMOPME - de dagelijkse tool voor KMO-Leiders...
...
"Wachten tot 65 om met pensioen te gaan?"
De Belgische regering heeft een aantal maatregelen in de maak om werken tot 65 jaar en zelfs langer, financieel aantrekkelijk te maken. In die context kondigde ze de maatregel aan die het aanvullend pensioenkapitaal aan een lagere belastingvoet van 10% i.p.v. 16,5% onderwerpt op voorwaarde dat de begunstigde tot de pensioengerechtigde leeftijd aan de slag blijft. De HR services van PricewaterhouseCoopers in samenwerking met Paul Roels zien hierin meteen mooie opportuniteiten en planningstrategieën.
Een pensioenkapitaal dat samengesteld werd door werkgeverstoelagen wordt gunstig belast. Er moet vandaag maar 16,5 % belasting betaald worden. Maar om langer werken aantrekkelijk te maken, voerde de regering voor wie tot de wettelijke pensioenleeftijd "actief" blijft, een nog lagere belasting van 10 % in. Die wettelijke pensioenleeftijd is 65 jaar, voor vrouwen tijdelijk tot en met 2008 nog 64 jaar. Door die maatregel moet er op het pensioenkapitaal bovendien ook minder gemeentetaks betaald worden. Christiaan Moeskops van PricewaterhouseCoopers becijferde dat blijven werken, voor een belastbaar pensioenkapitaal van 100.000 Euro al gauw een fiscaal voordeel van bijna 7.000 Euro op levert.
Regels
De fiscus heeft zo pas de regels ingevuld die gehanteerd zullen worden bij de beoordeling van wat "actief zijn tot de wettelijke pensioenleeftijd" betekent. Het komt erop neer dat men de laatste drie jaar ononderbroken moet gewerkt hebben. Over onvrijwillige periodes van inactiviteit wordt de spons geveegd. Bijvoorbeeld als dat gebeurt omwille van ziekte of invaliditeit of werkloosheid. Maar in dit laatste geval moet men wel actief op zoek blijven gaan naar werk. Deeltijds werken is al voldoende, zelfs als het gecombineerd wordt met deeltijds brugpensioen of met deeltijds tijdskrediet. Maar daartegenover wordt voltijds brugpensioen, voltijds tijdskrediet of vervroegd pensioen niet beschouwd als actief werkzaam zijn. In die laatste gevallen zal men het voordeel van de lagere belasting van 10 % op het aanvullend pensioenkapitaal niet kunnen genieten.
Voordeel
De regering brengt een batterij maatregelen in stelling om langer werken financieel aantrekkelijker te maken. De fiscale maatregel voor het aanvullend pensioenkapitaal is er één van. Nog maar pas werd ook de "pensioenbonus" ingevoerd. Wie tussen zijn 62ste en 65ste nog actief blijft als werknemer, krijgt daarvoor per gewerkte voltijdse dag 2 euro meer pensioen per jaar. Door een jaar langer te werken is de loopbaan die in rekening wordt genomen voor het pensioen bovendien een jaartje langer. Dat op zich genereert eveneens meer pensioen. Het gaat om 60 % van 1/45ste van het loon van dat jaar, met als maximum 588 euro extra jaarlijks pensioen. Daar komt nu ook nog de pensioenbonus bovenop. Die bonus levert voor een vol jaar langer actief blijven maximaal 624 euro meer pensioen op. Dat wettelijk pensioen wordt levenslang betaald en is geïndexeerd.
Paul Roels, expert van PROcrea Consulting verduidelijkt: "Een jaar langer werken kan dus tot 1.212 euro - of tot 1.359 euro indien gezinspensioen - meer bruto wettelijk pensioen per jaar opleveren. Louter financieel bekeken mag de economische "waarde" van deze maatregel geschat worden op een theoretische bruto kapitaalwaarde van ongeveer 23.000 Euro. Dus pas op 65 met pensioen gaan in plaats van op 62 geeft een aanzienlijk en dubbel voordeel : een hoger wettelijk pensioen én een lagere belasting op het pensioenkapitaal. De economische waarde van dit voordeel loopt al snel op in de tientallen duizenden euro. "
Planning
Een werknemer heeft doorgaans zelf weinig inspraak wat betreft het ogenblik waarop hij met pensioen (moet) gaan. Tenzij misschien sommige hogere kaderleden.
Christiaan Moeskops, Partner HR Services bij PricewaterhouseCoopers merkt op: "Het loont voortaan voor een werknemer die op latere leeftijd ontslagen wordt, de moeite om even de financiële rekening te maken. Gaat men voor een vervroegd wettelijk pensioen, of kiest men voor de werkloosheid waarbij men beschikbaar blijft voor de arbeidsmarkt. Of tracht men nog een aantal jaren zijn capaciteiten ter beschikking te stellen als zelfstandige. Daardoor zal er vanaf 65 meer wettelijk pensioen ontstaan, en kan men dan genieten van een aanzienlijke belastingbesparing op het aanvullend pensioenkapitaal."
Zelfstandigen
Zelfstandigen hebben meer dan werknemers de mogelijkheid om zelf het geschikte moment te kiezen om te stoppen met werken.
Ook voor hen bestaat er een pensioenbonus. Die bedraagt 156 Euro voor ieder kwartaal - vanaf de leeftijd van 62 jaar - waarin de zelfstandige de wettelijk minimum sociale bijdrage betaalt. Daarnaast bestaat voor de zelfstandigen nog altijd een 'pensioenmalus' op grond waarvan het pensioen wordt verminderd met 5% per jaar gelegen tussen de leeftijd van vervroegde pensionering en 65 jaar. Die 'malus' neemt af naarmate men later pensioneert.
Ook het pensioenkapitaal van een zelfstandige wordt op de wettelijke pensioenleeftijd lager belast, aan 10 %. Daarvoor moet hij of zij de laatste drie jaar vóór de pensioengerechtigde leeftijd onafgebroken aangesloten geweest zijn bij een sociaal verzekeringsfonds, én er de minimumbijdrage van "zelfstandige in hoofdberoep" betaald hebben.
Een ander klokje, welliswaar extremer, maar dat is het standpunt van de LDD ook volgens ons...
...
Ons programma
9. Een wettelijk minimumpensioen van 1.000 euro
De pensioenen en de andere vervangingsinkomens blijven achter op de stijging van de lonen en van de levensduurte. 80% van de gepensioneerden uit de privé-sector moet rondkomen met minder dan 1.000 euro per maand. Volgens de officiële statistieken leeft 22% van de gepensioneerden in ons land onder de armoedegrens.
De regeringen van cd&v, Sp.a en vld hebben sedert 1996 het pensioen van vrouwen met meer dan 10% verlaagd. Vroeger kreeg een vrouw die 30 jaar gewerkt had, 30/40e van een volledig pensioen. In naam van de gelijkheid tussen man en vrouw werd dat eerst 30/44e en in 2005 30/45e. ( Op dat aantal jaren wordt het pensioen van de mannen berekend.)
Het is sociaal een pensioenhervorming te verdedigen die in de omgekeerde richting gaat. Een loopbaan van 40 jaar moet volstaan om van een volledig pensioen te kunnen genieten. Elk gewerkt jaar zou dan meetellen voor 1/40e van het volledige pensioen. Deze hervorming zou de uitgekeerde pensioen fors doen stijgen.
Ook de gelijkgestelde periodes (voor arbeidsongeschiktheid, ziekte en invaliditeit, werkloosheid, loopbaanonderbreking ) staan daarbij de jongste tijd steeds meer ter discussie. Sommigen willen namelijk dat die niet langer worden meegeteld bij de berekening van de pensioenuitkering.
Het is sociaal dat deze gelijkgestelde periodes juist worden uitgebreid met bonusjaren voor zware (nacht)arbeid en voor de opvoeding van de kinderen.
Voor de pensioenbedragen is een inhaaloperatie nodig, vooral voor de laagste. Wij vinden dat de minimumpensioenen na een volledige loopbaan tot 1.000 euro moeten opgetrokken worden voor een alleenstaande en tot 1.200 euro voor een gezin. En wel onmiddellijk. Alle pensioenen moeten om de twee jaar worden verhoogd zodat hun stijging gelijke tred houdt met die van de lonen.
De kloof tussen wat sommige arbeiders en vooral bedienden aan sociale bijdragen hebben afgedragen en het hen uitgekeerde pensioen is veel te groot. Het verzekeringsprincipe (dat de uitkering in verhouding staat tot de betaalde bijdragen) moet hersteld worden door het loonplafond (dat het globale bedrag van de pensioenen beperkt tot een vastgelegd maximum)op te trekken tot driemaal het minimumloon.
Alle pensioenen moeten tweejaarlijks worden verhoogd met een bedrag dat gelijke tred houdt met de gemiddelde stijging van de lonen.
We zijn er ons van bewust dat deze voorstellen tot verbetering van de wettelijke pensioenen veel geld zullen kosten. Dit geld kan gevonden worden:
# Door een eind te maken aan de vrijstelling van de patronale bijdragen voor de Sociale Zekerheid.
# Door een tewerkstellingspolitiek die meer inkomsten oplevert voor de Sociale Zekerheid.
# Door de fiscale voordelen voor het extralegale pensioensparen te gebruiken voor de verbetering van een solidair wettelijk pensioenstelsel.
# En door een fortuinenbelasting.
Actiepunten PVDA
# Een minimumpensioen van 1.000 euro voor een alleenstaande en van 1.200 euro voor een gezin.
# Het aanvangspensioen naar omhoog door elk gewerkt jaar te laten meetellen voor 1/40e in plaats van voor 1/45e .
# Het aanvangspensioen naar omhoog door de gelijkgestelde periodes uit te breiden met bonusjaren voor zware arbeid en voor de opvoeding van kinderen.
# Het aanvangspensioen naar omhoog door het loonplafond op te trekken tot driemaal het minimumloon.
# De pensioenen tweejaarlijks aanpassen aan de stijging van de lonen.
LDD wil onder meer de brutoschuldgraad terugbrengen tot maximaal 40% van het BBP, een voorzichtig niveau.
In 2006 zaten we dus aan 87,2% dus vooraleer we die 40% halen met de verminderde inkomsten die LDD hier voorstelt dreigt dit hier nog wel wat enige jaartjes aan te slepen Natuurlijk met al die gigantische terugverdieneffecten ~de wishfull thinking tussen de oren~ kan dat natuurlijk géén argument zijn...
& wie zijn wij tenslotte om geloofd te worden... we zijn natuurlijk vijandige elementen *GRIJNS*
Voor de begroting 2006 stelden de Belgische overheden voor de gezamenlijke overheid een begrotingsevenwicht voorop. Voor een zevende jaar op rij kon deze doelstelling bereikt en zelfs licht overtroffen worden. De begroting sloot immers af met een overschot van 0,2 % van het bbp Met dit resultaat blijft België deel uitmaken van de lidstaten uit de eurozone die een evenwicht of een overschot kunnen voorleggen.
Bij de opmaak van de initiële begroting werd uitgegaan van een bbp-groei van 2,2 % en de begrotingscontrole van maart 2006 had die verwachtingen bevestigd. Het economisch herstel was in feite hoger dan vooropgesteld, net als in de andere lidstaten van de Europese Unie. De groeihypothese is dan ook door de Belgische overheden opwaarts bijgesteld tot 2,5 % bij de begrotingscontrole van juli 2006 en tot 2,7 % in de economische begroting van oktober. De groei bedroeg uiteindelijk 3 % van het bbp, wat, zoals tijdens de vorige jaren, een hoger percentage is dan het gemiddelde van de eurozone van 2,7 %.
Samen met een aantal eenmalige maatregelen leidden deze krachtige groei en de nauwgezette opvolging van de uitgavenevolutie tot een begrotingsoverschot van 0,2 %.
De openbare schuldgraad is eind 2006 tot 87,2 % van het bbp gedaald, rekening houdend met de overname van een deel van de nmbs-schuld door het Fonds voor Spoorweginfrastructuur. Het verschil tussen de Belgische schuldgraad en de gemiddelde schuldgraad binnen de eurozone kon opnieuw verminderd worden, ondanks de daling van de schuldgraad binnen de eurozone.
1.2.2. Verwachte evolutie van het begrotingssaldo op korte en middellange termijn
Het eind december 2006 voorgelegde Stabiliteitsprogramma 2007-2010 is een bijwerking van het vorige en legt het begrotingstraject vast voor de betrokken periode. De voornaamste doelstellingen daarvan zijn ongewijzigd: de geleidelijke vorming van overschotten en de verdere vermindering van de schuldgraad.
De in het programma voorziene doelstelling voor 2007 is een overschot van 0,3 % van het bbp; in de daaropvolgende jaren wordt die doelstelling telkens met 0,2 % van het bbp verhoogd tot 0,5 % van het bbp in 2008 (het laatste jaar gedekt door het huidige Nationaal Hervormingsprogramma) en tot 0,9 % van het bbp in 2010. In toepassing van de wet op het Zilverfonds zullen deze overschotten benut worden om het Zilverfonds op een structurele manier te financieren.
Overeenkomstig de in het programma opgenomen conjunctuur- en begrotingsvooruitzichten zou de openbare schuldgraad blijven dalen tot 83,9 % van het bbp eind 2007 en tot 72,6 % van het bbp in 2010. Zoals de beoordeling van het Stabiliteitsprogramma onderstreept, is de gestadige daling van het uitstaande bedrag van de schuld een voorbeeld van een begrotingsbeleid dat in overeenstemming is met het Stabiliteits- en groeipact.
Naast de begrotingsdoelstellingen werden er nieuwe prioriteiten in de begroting 2007 bepaald. In aanvulling tot de gegarandeerde middelen voor onder meer de mobiliteit, zijn het beleid inzake onderzoek en ontwikkeling, het milieu- en het woonbeleid belangrijke aandachtspunten.
De conjunctuur voor 2007 is gunstiger dan de begrotingsverwachtingen vooropstelden, al lijkt de groei gematigder dan vorig jaar. In haar economische vooruitzichten van juni 2007 heeft de nbb immers haar groeiramingen verhoogd tot 2,5 % van het bbp. Deze groei heeft bovendien veel werkgelegenheid geschapen en wordt, wat de samenstelling ervan betreft, ondersteund door de binnenlandse vraag en de uitvoer. De hypothese bij de initiële begroting was daarentegen voorzichtiger met een geraamde groei van 2,2 % van het bbp. Dit groeipad werd behouden bij de begrotingscontrole van maart 2007.
De periode van de regeringsvorming beperkt de mogelijkheden om budgettaire aanpassingsmaatregelen te nemen. De jongste beschikbare gegevens met betrekking tot de begrotingsverwezenlijkingen suggereren dat de begroting van 2007 ongeveer in evenwicht zal zijn(1). Strenge controleprocessen inzake ontvangsten en uitgaven zijn van toepassing.
1.2.3. Beheersing van de gezondheidsuitgaven
De beheersing van de gezondheidsuitgaven is een essentiële factor als men het financieel evenwicht van de sociale zekerheid duurzaam wil waarborgen. Ze kadert overigens in het beleid ter versterking van het Belgische hoogkwalitatieve socialezekerheidsstelsel. De maximale jaarlijkse stijging van de openbare gezondheidsuitgaven was in 2003 vastgelegd op 4,5 % in reële termen.
Ingevolge de overschrijding van deze groeinorm in 2003-2004 werden door de federale overheid structurele besparingsmaatregelen genomen om de evolutie van de uitgaven beter te controleren. Bijzondere aandacht ging naar het versterken van de verantwoordelijkheidszin bij de actoren en instellingen. Dankzij die maatregelen kon de evolutie van de uitgaven omgebogen worden. De uitgaven stegen immers in 2005 met slechts 0,5 % in reële termen, een aanzienlijk lager percentage dan de groeinorm.
Dit beleid inzake de strikte beheersing van de uitgaven werd in 2006 bevestigd. Daardoor werd de stijging van de gezondheidsuitgaven opnieuw onder de groeidoelstelling gehouden: de uitgaven zijn slechts met 1,4 % gestegen in vergelijking met het voorgaande jaar. Wat de geneesmiddelensector betreft, konden besparingen ten belope van 80 miljoen euro gerealiseerd worden. Deze gunstige evolutie is vooral toe te schrijven aan de maatregelen die genomen werden om de artsen aan te moedigen meer generische geneesmiddelen voor te schrijven.
Er wordt in de begroting 2007 voorzien dat de gezondheidsuitgaven de reele groeinorm van 4,5 % moeten blijven naleven. Volgens de meest recente ramingen van het riziv, die evenwel nog bevestigd moeten worden voor de rest van het jaar, zou het groeipercentage van de gezondheidsuitgaven de norm benaderen.
De nauwgezette opvolging van de begroting voor gezondheidszorg heeft het mogelijk gemaakt nieuwe initiatieven te ontwikkelen. Zo wordt onder meer de bescherming van de patiënten verbeterd en wordt de huisartsengeneeskunde geherwaardeerd.
Bovendien wordt een vooruitziende strategie ontwikkeld door de oprichting, naast het Zilverfonds, van een structureel financieringsmechanisme van de gezondheidszorg. Vanaf 2012 zullen de uit de demografische vergrijzing voortvloeiende medische kosten gecompenseerd worden door het Zilverzorgfonds. In dit Fonds, waarvoor in 2007 een bedrag van 309 miljoen euro gereserveerd wordt, zullen daarna de eventuele overschotten op de begroting voor geneeskundige verzorging gestort worden, volgens te bepalen voorwaarden.
Vanaf 2007 geniet de begroting van de sociale zekerheid overigens de verwachte positieve weerslag van de verminderingen van de werkgeversbijdragen op de economische activiteit: een bedrag wordt voorafgenomen op de opbrengst van de personen- en van de vennootschapsbelasting en dit wordt gebruikt ter financiering van de sociale zekerheid. Het bedraagt 46,8 miljoen euro voor 2007.
1.2.4. Een versterkte sociale bescherming
Het behouden van een hoogstaand niveau van sociale bescherming is ook een belangrijke doelstelling. De sociale bescherming bevordert de samenhang op sociaal vlak en de strijd tegen armoede en ondersteunt de economische activiteit en de groei door de levensstandaard van de gezinnen op peil te houden. Om aan die economische en sociale doelstellingen tegemoet te komen, wordt een hele reeks sociale uitkeringen verhoogd.
Naast de verhoging eind 2006 van de inkomensgarantie voor ouderen, is de stijging van het leefloon met 2 % die voor oktober 2007 voorzien was, vooruitgeschoven naar april 2007. Die versnelde uitvoering kost 16 miljoen euro. Het leefloon zal overigens op 1 januari 2008 verder met 2 % verhoogd worden, ten belope van 32 miljoen euro. Vanaf 2009 zal dit inkomen aan de welvaart gekoppeld worden, zoals de andere sociale uitkeringen.
In het kader van het Generatiepact werden bijkomende middelen voorzien om de oudste en de laagste pensioenen in 2007 te herwaarderen en om gelijkaardige maatregelen inzake arbeidsongeschiktheid te financieren. Een financiële enveloppe van 85 miljoen euro kwam dus bovenop de oorspronkelijk voorziene enveloppe van 75 miljoen euro.
Bij de opmaak van de begroting 2007 heeft de regering beslist een bijkomende enveloppe van 22 miljoen euro vrij te maken voor de welvaartsaanpassing van de pensioenen door middel van het toekennen in april 2007 van een forfaitaire "jaarlijkse welvaartsbonus"(2). Dit bijkomende bedrag zal in 2008 opnieuw toegekend worden. De bonus zal verhoogd worden met een nieuwe bonus en zal toegekend worden aan een ruimere categorie van pensioenen. De geraamde kost van de welvaartsaanpassing bedraagt 70 miljoen euro voor 2007 en 196 miljoen euro voor 2008.
Teneinde de koopkracht van de gezinnen te verhogen, wordt de schoolpremie in 2007 opnieuw toegekend. Bovendien wordt een toeslag bij de kinderbijslag toegekend aan de eenoudergezinnen met een laag inkomen. Wat de zelfstandigen betreft, werd de kinderbijslag voor het eerste kind sinds april 2007 verhoogd en zullen de kleine risico's vanaf 2008 in de verplichte ziekteverzekering van alle zelfstandigen opgenomen worden(3).
Om een behoorlijk inkomensniveau voor de ouderen te verzekeren, wordt bovendien de toegang tot het minimumpensioen versoepeld voor de deeltijdse werknemers en wordt ook het minimumrecht per loopbaanjaar verhoogd ten voordele van de werknemers met lage lonen.
1.2.5. De uitdaging van de vergrijzing
Om de gevolgen van de demografische vergrijzing te ondervangen, hebben de Belgische overheden een globale strategie ontwikkeld waarin het begrotingsbeleid een cruciale rol speelt. Dit beleid is bedoeld om de houdbaarheid van de openbare financiën op lange termijn te verzekeren; volgens de evaluatie van het vooruitgangsverslag 2006 wordt die houdbaarheid beschouwd als een aandachtspunt.
De geleidelijke vorming van begrotingsoverschotten, die bestemd zijn om het Zilverfonds te stijven en de gestadige en aanhoudende daling van de schuldgraad zijn twee pijlers van die strategie. De begrotingsmarge die vrijkomt door de vermindering van het gewicht van de rentelasten op de schuld, maakt het mogelijk de aan de vergrijzing toe te schrijven bijkomende kosten op te vangen. Volgens het verslag van de scv van juni 2007 kost de vergrijzing 4,4 % van het bbp voor de periode 2006-2030 en 6,2 % voor de periode 2006-2050(4).
Met de in het Zilverfonds opgebouwde reserves moet de financiering van de verschillende wettelijke pensioenstelsels tot 2030 verzekerd worden. In 2006 werd het Fonds gestijfd met een bedrag dat overeenkomt met het begrotingsoverschot. De opbrengst van een reeks niet-fiscale ontvangsten en het saldo van de Eenmalige Bevrijdende Aangifte werden in 2006 ook ter beschikking gesteld van het Fonds. Eind mei 2007 bedroegen de reserves ervan 15,1 miljard euro.
Het stimuleren van de participatie op de arbeidsmarkt past ook in het kader van deze strategie om de weerslag van de vergrijzing op te vangen. Het actief ouder worden aanmoedigen speelt in dit opzicht een belangrijke rol.
Zoals opgemerkt in de evaluatie van het Vooruitgangsrapport 2006, blijft de verhoging van de werkgelegenheidsgraad van de ouderen prioritair. In aanvulling tot de reeds vermelde verminderingen van de sociale bijdragen is in het Generatiepact een hele reeks initiatieven voorzien om de ouderen ertoe aan te zetten langer actief te blijven. Meerdere van deze maatregelen zijn nu van kracht en vullen de bestaande bepalingen aan(5). Het gaat in het bijzonder om het toekennen van een "pensioenbonus", de uitbreiding van de mogelijkheden voor cumulatie van een pensioen en een inkomen uit beroepsactiviteit en de toepassing van verhoogde sociale bijdragen op de betaalde vergoedingen in het kader van pseudo-brugpensioenen.
(1) In voorkomend geval zullen de door de volgende regering genomen begrotingsbeslissingen opgenomen worden in een addendum bij dit verslag.
(2) Deze welvaartsaanpassing gebeurt ook in de vorm van een percentage. Een toeslag bij de bonus wordt toegekend wanneer die bonus lager is dan de verhoging van de pensioenen met 2 %.
(3) De starters en de zelfstandigen die recht hebben op de inkomensgarantie voor ouderen of op een heel laag pensioen, zijn reeds sinds 1 juli 2006 verzekerd tegen de kleine risico's.
(4) Hoge Raad van Financiën, Studiecommissie voor de Vergrijzing, 2007, Jaarlijks verslag, juni 2007.
Ten opzichte van het vorige verslag gaat het om een opwaartse herziening van respectievelijk 0,6 % en 0,4 %. Deze herwaardering doet zich grotendeels op middellange termijn voor. Ze neemt de kosten van de nieuwe bepalingen in aanmerking, vooral de pensioenverhoging voor zelfstandigen en de verhoging van de inkomensgarantie voor ouderen. Deze herziening kan ook verklaard worden door een hele reeks technische factoren, waaronder het opnieuw evalueren van de macro-economische omgeving. Het noemereffect mag in feite niet verwaarloosd worden en er is geen ontsporing van de uitgaven ten opzichte van de vorige evaluatie. Bovendien blijft de evaluatie van de Commissie heel voorzichtig, zoals aangetoond door de gevoeligheidsanalyse inzake gezondheidszorg.
(5) In hoofdstuk 3 wordt meer bepaald de tewerkstelling van ouderen behandeld; afdeling 3.1.2. onderzoekt in het bijzonder de maatregelen ter aanmoediging van het actief ouder worden.
Vergrijzingskosten kunnen ook deels worden opgevangen door het investeringsbudget van de overheid te verhogen (en deze investeringen te financieren zonder schulden aan te gaan).
Niet meer vertoond sinds de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de broden door Jezus in zn bestseller Nu onder impuls van LDD: de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de investeringsbudgetten van de overheid
Bij een investering is er een terugverdieneffect.
Over welke ontvette overheid en over welke investeringsbudgetten na al dat drastisch gesnoei hebben de Staats- Rekenkundige genieën van de LDD het nu uiteindelijk ?!...
Mjaaaa als we al onze lege fleskes Duvel en trappist bijhouden tot op het einde van t jaar & met Kerstmis gaan we 't statiegeld op t leeggoed incasseren, dan levert ons dat elk jaar een aardige cent op, màààrr of dit dan ook terug te brengen is onder een terugverdieneffect ?!... Wij vrezen ervoor...
De overheidsinvesteringen zelf zijn teruggevallen op minder dan 2% van het BBP. We moeten terug boven dat niveau.
Euh... *VERBIJSTERD* ...Hier staat ons verstand toch wel eventjes stil !! Is het nu minder of meer staat ?!... Minder of méér privatisering & is men hier de beroemde alomgekende wetenschappelijke ″Gouden Gids methode″ niet uit het oog verloren ?!...
Verder willen wij geld opzij zetten en kapitaliseren, niet in eigen overheidsobligaties, maar op de markt. De Hoge Raad van Financiën stelt dat een begrotingsoverschot van 1,5% van het BBP moet gerealiseerd worden om aan de gevolgen van de vergrijzing het
hoofd te bieden.
...Greedy-greedy-greedy... Of hoe gulzig kan men zijn !! Als we naar de beruchte Enron-geschiedenis kijken, zou het moeten duidelijk zijn dat gulzigheid steeds bestraft wordt !! Er bestaan géén markten met fenomenale winsten !! Dat er gegoocheld wordt met zéér mooi cijferwerk, daar zijn we ons maar al te zeer van bewust... Maar in de meeste gevallen blijkt dat maar al te vaak ook ″gebakken lucht″ te zijn...
We zouden ~& we denken dat we mogen spreken voor 't overgrote deel van de Belgisch Werkende Mens~ het niet weten te waarderen dat ″de-partij-die-beweert-van-zoveel-gezond-verstand-te-hebben″ nu eens zware risico-beleggingen gaat doen met 's lands mooie kapitaal waar géén enkele garantie voor bestaat !! ...Of had men soms wilde plannen om dat op één of andere manier onder de ″vriendjes-van″ te gaan verdelen ?!...
We zouden ten andere dan ook wel eens ~& liefst héél uitvoerig~ willen weten wat er zo verkeerd is met ″eigen overheidsobligaties″ ?!...
...
"De papieren versie"
Om het u wat makkelijker te maken & vooral om het wat overzichtelijk te houden ~want het is tenslotte een hele turf geworden~ zullen we hier voortaan onze bijgewerkte papieren versie van "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV" erbij zetten, kwestie mocht u de voorgaande afleveringen gemist hebben, dat u deze hier onmiddellijk in terug vindt.
...
Je kunt dus dit document in pdf-vorm ~uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- h1
De economische bijdrage
De werkgevers en werknemers mogen niet meer instaan voor de financiering van de sociale zekerheid. Op dit ogenblik is het echter nog niet mogelijk arbeid totaal te ontlasten omdat anders de directe fiscaliteit te veel zou verhogen. We willen wel gaan naar een daling van de parafiscaliteit tot 60%.
Euhh "De werkgevers en werknemers mogen niet meer instaan voor de financiering van de sociale zekerheid" ?!... We zouden dan toch eens onderhand willen weten wie dat die sociale zekerheid dan wèl gaat betalen ?!... Sinterklaas ?!...
Wat wel blijft bestaan aan parafiscaliteit moet dienen om het socio-economische beleid van de overheid te financieren, want dat komt uiteindelijk de financierende ondernemingen ten goede.
LDD wil dus eerst de facto het grootste deel van de belastingsinkomsten & de overheid afschaffen... maar vervolgens nog wel belastingen overhouden om een socio-economisch beleid van de overheid te financieren ?!...
...& voor we het vergeten... waar staat dat sociale beleid van de LDD ?!... Weten ze daar überhaupt wat "sociaal" betekent ?!... Want een "socio-economisch beleid" is ons inziens wel iets anders of iets méér dan dat wat LDD voorspiegelt... zeg maar 'n iets véééél ruimer begrip dan het vakje "economisch beleid" & het het vakje "Sociale Zekerheid" samen geteld bij elkaar !!...
De economische bijdrage zou vandaag gemiddeld ongeveer 17,5% van het brutoloon bedragen. Gemiddeld, omdat in het Legomodel de ene werkgever zwaarder zou belast kunnen worden dan de andere.
Gaan de ultraliberalen, de mannen die de mens centraal stellen, nu eens fiscale discriminaties gaan invoeren ?!... Een stelsel van fiscale segregatie ontplooien ?!... Onderscheid maken tussen de ene & de andere ?!...
...& Welke werkgever gaat dan zwaarder belast worden dan een andere ?!... De restauranthouder zwaarder dan de caféhouder ?!... De oud-ijzer-marchand zwaarder dan de staalgigant Mittal ?!..
Zelfstandigen die geen personeelsleden tewerkstellen zouden de economische bijdrage niet moeten betalen. Het gaat om een bijdrage op uitgekeerd brutoloon.
Goh !! ...Weer een cadeau-ke !! Iedereen zelfstandig !! Wedden dat dit zeer veel arbeidsplaatsen zal opleveren ?!... *cynical*
Het moet ons trouwens eens van het hart dat het moet gedaan zijn met steeds maar weer dat altijd terugkerende indianenverhaal over dàt toenemend aantal zelfstandigen de wereld in te sturen. In dàt zogezegde paradijs genaamd de USA, waar iedereen zonder veel moeite zelfstandige kan worden zonder de fnuikende belastingen blijft het totaal aantal zelfstandigen al decennia ongewijzigd Deze tendens is trouwens al volop bezig zoals blijkt uit deze link :
...
Economie
vrijdag 14 april 2006 | Bron: belga
Ruim 52.000 zelfstandigen werken zonder
personeel in bouwsector
BRUSSEL - Er zijn ruim 52.000 'Zelfstandigen Zonder Personeel' (zzpers) actief in de Nederlandse bouwsector. Dat blijkt uit een telling bij de Kamer van Koophandel die uitgevoerd werd door USP Marketing Consultancy.
Twee derde (35.000) van de zzpers zijn generalisten. Zij voeren allerlei klussen uit van schilder- en stukadoorswerken tot metsel- en
timmerwerk. Het overige deel (17.000) bestaat uit specialisten (schilders, tegelzetters, metselaars, dakdekkers, loodgieters en installateurs).
Het aantal zzpers zal de komende jaren toenemen en hun rol in de bouwsector is ook aan het veranderen, zo meldt USP Marketing Consultancy. Vroeger werden ze enkel als onderaannemer ingezet, maar tegenwoordig wordt de invloed van de zelfstandige zonder personeel groter. Ze krijgen steeds meer verantwoordelijkheid voor de keuze van het materiaal, het merk en de aankoopplaats.
De vroegere hoofdaannemer schuift steeds meer verantwoordelijkheden van zich af om de rol van coördinator op zich te nemen. Uit cijfers van de Bouwbarometer blijkt dat 40 procent van de zzpers in het eerste kwartaal van 2006 een omzetstijging noteerde.
Concreet betekent dit dus dat de hoofdaannemer een werk laat uitvoeren door 40 zelfstandigen weer zeer interessant voor de transparantie en de waarborgen voor de klant of dacht u het tegenovergestelde ?!...
Oww... dus wanneer ze mensen in dienst nemen, m.a.w. jobs creëren moeten ze meer betalen? Dat klinkt veelbelovend
De sociale bijdragen
De werknemers dienen zich louter te verzekeren tegen de zogenaamde arbeidsgerelateerde risicos (arbeidsongevallen, beroepsziekten en werkloosheid).
We herhalen dit effe heel uitdrukkelijk & zetten dit meteen ook vetjes in een vette kader !!
"De werknemers dienen zich louter te verzekeren tegen de zogenaamde arbeidsgerelateerde risicos (arbeidsongevallen, beroepsziekten en werkloosheid)."
Een aandachtige lezer leest hier inderdaad wat er staat !! De werk-NEMER dient zich te verzekeren !!... Tot op de dag van vandaag, is dat nù de werk-GEVER !! Laat het dus onomwonden zéér duidelijk zijn dat we hiermee dus ontegensprekelijk regelrecht terug gaan naar het begin van de 19de eeuw de Priester Daens & Co-toestanden !! Terug naar de willekeur, de uitbuiting & het misbruik !!
...
Kortom samengevat :
Het hoeft hier niet al te veel uitleg dachten we zo... dit is de wereld op z'n kop !! Als het van de frisse LDD-jongens & -meisjes afhangt mogen we :
# ...& hard & lang labeuren ~lees : werken~ voor een hongerloon !!
# ...& onszelf verzekeren tegen ALLES & nog wat !!
# ...& zelf nog eens onze Sociale Zekerheid verzorgen... !!
Moet er nog zand zijn Meneer Dedecker ?!... Had u nog andere wensen ?!... Ons bloed nog bijvoorbeeld ?!...
...
Hun sociale bijdrage verlaagt tot 2,17% (op 100% van het loon). Van de werkgevers willen wij, naast de economische bijdrage, toch nog een sociale bijdrage. Ze is bedoeld als een prikkel om actief en bewust bij te dragen tot de bestrijding van de werkloosheid en op de verhoging van de werkzaamheidgraad. De hoogte van de sociale werkgeversbijdrage wordt daarom afhankelijk gemaakt van de inactiviteitgraad (de hoogte van de werkloosheid en van het aantal faillissementen in een jaar) enerzijds, en de werkzaamheidgraad (mensen aan het werk) anderzijds. Naarmate de inactiviteitgraad daalt en de werkzaamheidsgraad stijgt, betalen zij een lagere sociale werkgeversbijdrage.
...& ook deze passage zetten we in een mooie vette kader & vetjes en we vermoeden dat elke commentaar overbodig is...
"Hun sociale bijdrage verlaagt tot 2,17% (op 100% van het loon). Van de werkgevers willen wij, naast de economische bijdrage, toch nog een sociale bijdrage. Ze is bedoeld als een prikkel om actief en bewust bij te dragen tot de bestrijding van de werkloosheid en op de verhoging van de werkzaamheidgraad. De hoogte van de sociale werkgeversbijdrage wordt daarom afhankelijk gemaakt van de inactiviteitgraad (de hoogte van de werkloosheid en van het aantal faillissementen in een jaar) enerzijds, en de werkzaamheidgraad (mensen aan het werk) anderzijds. Naarmate de inactiviteitgraad daalt en de werkzaamheidsgraad stijgt, betalen zij een lagere sociale werkgeversbijdrage."
Beeldt u eventjes in, dat dit toegepast wordt op één van de bedrijven van onze grote Vlaamse bedrijfsleider & voorbeeldig investeerder gekend onder de naam "Boer De Clerck"... Je moet niet àl te veel verbeelding hebben om het vervolg te kennen, nietwaar... of dacht u toch weer anders ?!...
...Een bloemlezing...
...
Binnenland
Dallas in Vlaanderen: de familie Beaulieu
Fiscus eist 400 miljoen achterstal van Beaulieu-groep rond Roger Boer De Clerck
Met de merknaam Berry Floor sierde de Beaulieu-groep de billen van zesvoudig tourwinnaar Lance Armstrong en met Domo die van Museeuw en Van Petegem. Met hun producten komen de leden van de textieldynastie De Clerck graag in het nieuws, maar veel vaker halen ze de media tegen hun zin.
Roger Boer De Clerck (81) uit Wielsbeke ligt aan de basis van een economisch succesverhaal waaraan altijd de kwalijke reuk hing van zakken vol zwart geld. Nu wil de fiscus afrekenen en eist 400 miljoen euro achterstallige belastingen.
Tweehonderd vijftig miljoen Belgische frank. Dat was het losgeld dat Jan en Martine De Clerck in 1992 betaalden voor de vrijlating van hun ontvoerde zoon Anthony, toen elf jaar. Ze hadden er van bij het begin van de ontvoering geen twijfel over laten bestaan: als ze hun zoon konden vrijkopen, zouden ze geen seconde twijfelen. Een normale, uiterst begrijpelijke reactie voor de ouders van een ontvoerd kind. Maar bij de familie De Clerck lijkt het wel een way of life: ,,Duikt er een probleem op, dan kopen we ons wel een weg naar buiten.
Jan en Martine De Clerck kochten zich in 1997 ook letterlijk een weg uit de gevangenis, door een borgsom van 2,5 miljoen euro op te hoesten nadat ze waren aangehouden op verdenking van financieel gesjoemel. Een jaar later trokken ze hun portefeuille nog eens pijnlijk wijd open om hun problemen met de fiscus te regelen. Hoe diep ze in de buidel moesten tasten om de boetes, de achterstallige personenbelastingen en vennootschapsbelastingen te betalen, is nooit echt duidelijk geworden. Vele miljoenen euros, zoveel is zeker. Er zijn zelfs bronnen die gewagen van een bedrag van 50 miljoen euro.
Het kostte Jan niet alleen veel centen, maar ook veel sympathie bij de rest van zijn familie. ,,Ze hebben hem laten vallen, zei Johan Verbist, de advocaat van Jan De Clerck toen het akkoord met de fiscus bekend raakte. Een regeling treffen komt feitelijk neer op schuld bekennen, en schuld bekennen zet meteen de hele verdedigingsstrategie van de rest van de familie op losse schroeven. Met vader Roger De Clerck op kop houdt de hele familie Beaulieu nu al vijftien jaar tegenover het gerecht en de fiscus vol dat ze niets verkeerds hebben gedaan.
De Clerck sr. en zijn zes kinderen hebben dan ook veel te verliezen. Vorig weekend raakte bekend dat de Bijzondere Belastinginspectie 228,5 miljoen euro achterstallige belastingen eist van de tapijtgroep Beaulieu. De rente meegerekend komt de eindfactuur op zon 400 miljoen euro. De verschillende Beaulieu-takken hebben bezwaarschriften ingediend, maar de claims hangen wel als zwaarden van Damocles boven verschillende afdelingen. Sommige bedrijven van de groep hebben het bovendien nu al moeilijk.
Werkgelegenheid als excuus
De familie De Clerck heeft niet alleen de fiscus, maar ook het gerecht achter zich aan. Zon vijftien jaar geleden begon in Brussel een grootscheeps gerechtelijk onderzoek naar de praktijken van de Beaulieu-groep. Ongeveer vier jaar geleden sloot onderzoeksrechter Bruno Bulthé het dossier af. Kort daarvoor kregen heel wat leden van de familie een brief in de bus met de melding dat ze in verdenking waren gesteld. Onder hen de intussen 81-jarige stamvader Roger De Clerck, die vervolgd wordt wegens schriftvervalsing, bendevorming en inbreuken op de wetgeving voor vennootschapsbelasting.
Als Roger De Clerck ooit voor de raadkamer moet verschijnen nadat de eindvordering van het parket eindelijk klaar is en de verwachte extra onderzoeksdaden van de verdachten zijn uitgevoerd zal hij niet aan zijn proefstuk zijn. Hij heeft het allemaal al eens meegemaakt in 1987. Hij werd er toen van verdacht enorme kapitalen uit zijn bedrijven naar het buitenland te hebben versast onder het mom van commissielonen. De onderzoekers traceerden een geldstroom van 1,5 à 2 miljard Belgische frank.
Een proces is er echter nooit gekomen. De raadkamer oordeelde dat de feiten weliswaar bewezen waren maar dat de verdachte opschorting van straf juridisch jargon voor geen straf kreeg. Een veroordeling zou volgens de rechter erg vervelend zijn voor de sociale positie van De Clerck en voor de werkgelegenheid van zijn personeel. De tycoon ontsnapte ook in beroep.
Het zou niet de laatste keer zijn dat Roger De Clerck of een van zijn kinderen met het argument ,,werkgelegenheid zouden schermen als het gerecht voor de deur stond. Toen Jan De Clerck midden de jaren negentig werd verhoord, gooide hij het argument onmiddellijk op tafel.
Vechtersbaasje
Stamvader Roger De Clerck werd in 1924 geboren als de tweede zoon van een vlasboerengezin uit Wielsbeke. Hij groeide op in boerderij Ter Lembeek. Die afkomst maar ook zijn aanpak bezorgden hem later de bijnaam Boer Clerck. De jonge Roger was niet bepaald een vlijtig scholier. Een doener, dat wel. Zo wordt hij ook omschreven in de biografie die enkele medewerkers van het eerste uur in elkaar boksten ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag.
Roger was blijkbaar niet echt een sympathiek jongetje. Hij wilde altijd zijn zin krijgen. Een karaktertrekje dat hij van zijn moeder had geërfd. Zijn vechtlust dikwijls op het agressieve af wekten zowel bewondering als angst. Volgens de biografen zou het wel eens daarom kunnen zijn dat de twee broers van Roger ervoor kozen priester te worden. Roger had besloten dat hij de boerderij zou overnemen. Zijn broers moeten beseft hebben dat ze geen enkele kans meer maakten.
Kort nadat Roger in 1951 getrouwd was met Anne-Marie Hanssens uit Gullegem en hij de boerderij van zijn ouders had overgenomen, stortte de markt van het vlas ineen. Noodgedwongen stapte de jonge boer over op een andere activiteit: hij zou enkele weefgetouwen in zijn stal plaatsen en meubelstof maken. Maar hij was niet van plan lang zelf te weven. Roger De Clerck zag het groter. Hij zou bedrijfsleider worden, thuiswevers voor zich laten werken en veel geld verdienen. Ook politiek bouwde hij een stevige machtsbasis uit, via de CVP. Burgemeester van Wielsbeke is hij nooit geworden. Dat liet hij onder meer aan zijn medestander van het eerste uur: Noël Demeulenaere.
Diezelfde Demeulenaere (66) doet er de jongste jaren alles aan om het blazoen van zijn vriend op te poetsen. Hij haalde in 1999, ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van Roger De Clerck zelfs voormalig VS-president George Bush en ex-premier Margareth Thatcher naar Wielsbeke voor een feestje. In een interview naar aanleiding van zijn afscheid bij Beaulieu enkele dagen geleden zei hij: ,,Misschien hebben we ooit fouten gemaakt. Maar nooit moedwillig, en zeker niet van dien aard dat het de jarenlange agressiviteit tegenover Beaulieu rechtvaardigt.
,,Uitzonderlijk ondernemer
Ter Lembeek werd onder impuls van Roger al snel een begrip. Ook in het buitenland, waar ze graag met De Clerck samenwerkten vanwege zijn lage prijzen en goede kwaliteit. Het bedrijf groeide vliegensvlug, begon ook tapijten te weven en gaf zichzelf de naam Beaulieu, een verwijzing naar een beroemde poort van het stadje Ayre-sur-Lys waar de Leie voorbijstroomt.
De groep Beaulieu werd gestuurd vanuit een duidelijk motto: Roger is de baas. Hijzelf eiste van zijn mensen het uiterste. Er moest keihard gewerkt worden. Hij controleerde alles: het beleid en de werkvloer. Als iets niet liep zoals hij wilde, schreeuwde hij de fotolijsten van de muren.
,,Het wordt te vaak vergeten, maar Roger is een uitzonderlijk ondernemer, zegt Fa Quix, directeur-generaal bij textielorganisatie Febeltex. ,,Hij combineerde ambitie met visie. Hij zag de mogelijkheden van de markt, speelde er pijlsnel op in en zorgde er zo voor dat zijn bedrijf als een komeet omhoog schoot. Hij is begonnen met twee weefgetouwen in een schuur. Nu is Beaulieu een van de grootste textielgroepen in de wereld. De verschillende takken samen stellen zon 20.000 mensen te werk, van wie zon 8.000 in België.
,,Maar hoewel Beaulieu een grote onderneming werd, bleef er wel de wendbare KMO-spirit. Roger had geen nood aan een zwaar management. Hij controleerde, van de top tot de werkvloer. Roger wil moet de baas zijn. Vandaar ook zijn aversie voor overheidsbemoeienis. Dat botst met zijn Sturm und Drang-stijl. Dat de concurrentie De Clerck niet echt een warm hard toedraagt, verbaast Fa Quix niet. ,,Zaken doen is een beetje oorlog voeren. Roger De Clerck heeft de hele sector overhoop gegooid, zonder oog voor diplomatie. Als hij een concurrent pijn kon doen, zou hij niet aarzelen. En hij heeft er veel pijn gedaan.
Tegelijk heeft hij de West-Vlaamse concurrenten ook meegezogen. ,,Van alle Europese tapijten wordt nu de helft in België gemaakt. In de jaren zestig was dat amper vijftien procent. Dat is grotendeels de verdienste van Roger De Clerck.
,,Slachtoffer van jaloezie en roddels
Na de opdeling van de groep in 1989 (zie Voor elk kind een mini-Beaulieu) blijft Beaulieu op slechte voet staan met het gerecht en de fiscus. In 1989 gaat het een eerste keer mis in Groot-Brittannië. Jan De Clerck, zijn broer Dominiek en vijf kaderleden vliegen in Londen een week in de cel. De Britse douane beschuldigde hen ervan hun tapijten in Groot-Brittannië grotendeels in het zwart te verkopen. Het zwarte geld zou door koeriers naar België gesmokkeld worden, verstopt tussen de bagage en in kleren.
Na twee jaar sloot de Beaulieugroep een minnelijke schikking met de Britse douane. Er werd zon 6,2 miljoen euro betaald, maar zonder schuld te bekennen. Het bedrijf betaalde alleen ,,om een proces en tegelijkertijd veel kosten, reizen en tijdverlies te vermijden.
In het al vijftien jaar oude Belgische onderzoek onder leiding van onderzoeksrechter Bruno Bulthé zijn de De Clercks even ,,onschuldig en ,,het slachtoffer van jaloezie en roddels. Er wordt ook ,,constructief meegewerkt met het onderzoek. Dit alles nog altijd volgens de biografie.
In gerechtelijke kringen wordt daar wel even anders over gedacht. ,,Op alle mogelijke manieren hebben ze ons tegengewerkt, klinkt het daar. Er circuleren al jaren verhalen over pogingen om onderzoeksrechter Bulthé tot mildheid te stemmen of om de onderzoekers te compromitteren. Zonder succes. De onderzoekers zijn ervan overtuigd dat de Beaulieu-groep jarenlang valse commissielonen heeft uitbetaald aan de Libanese familie Khatchadourian. Eerst via vader Aram, en nadien via diens drie zonen Harout, Nar en Shahe. Die traden officieel op als tussenpersonen voor de verkoop in onder meer het Midden-Oosten en Rusland. Zo presenteerden ze zich ook op allerlei textielbeurzen. Maar de onderzoekers vermoeden dat ze gewoon stromannen waren. Hun commissielonen op de verkochte producten zouden bedoeld zijn om de winst van de Beaulieu-vestigingen af te romen en zouden in de vorm van leningen, investeringen of gewoon in het zwart teruggestroomd zijn naar de familie De Clerck.
Iedereen ontkende. Het onderzoek leek geleidelijk aan ook vast te lopen in die ontkenningen. Tot de onderzoekers plots de zwakste schakel van de ketting ontdekten: Jan De Clerck.
Commissielonen voor fictieve medewerkers
De oudste zoon van Roger was op eigen houtje beginnen experimenteren met zwart geld en valse commissielonen. Hij deed dat via zijn vriend Ronny Verhoeven, bankier bij de Generale Bank in Sint-Niklaas en al sinds midden de jaren tachtig een vertrouwensman van de De Clercks. De man, een geboren entertainer, zal later tijdens zijn bekentenissen smakelijke anekdotes vertellen over hoe hij s avonds met zijn auto naar de villa van Roger De Clerck werd geroepen om daar de zakken met zwart geld te laten inladen.
In een eerste fase werd de Libanese familie Khatchadourian nog eens uit de kast gehaald als de zogezegde titularissen van de verschillende zwarte rekeningen van Jan De Clerck. Later, na protest door de Khatchadourians, laat Jan De Clerck zijn trouwe bankier Verhoeven gewoon rekeningen openen op naam van niet-bestaande personen, Schenker en Nicolaidou. Miljoenen euros zouden via die rekeningen versluisd zijn. Zakgeld. Of beter ,,kletskes geld, zoals De Clerck het zelf noemde.
Toen het gerecht die rekeningen ontdekte, zat De Clerck in de val. Hij kon moeilijk volhouden dat hij echte commissielonen had uitbetaald aan niet-bestaande personen. Als die commissielonen aan Schenker en Nicolaidou vals waren, dan was het erg aannemelijk dat ook die aan de Khatchadourians nep waren. Als Jan De Clerck de Khatchadourians valse commissielonen uitbetaalde, werd het plots erg aannemelijk dat ook de commissielonen door de rest van de Beaulieu-groep niet helemaal koosjer waren.
Op hulp van de Khatchadourians moest De Clerck niet rekenen. Die hadden hem tijdens een geheime vergadering op de luchthaven van Zürich in 1996 al gezegd dat ze van hem een brief verwachtten waarin hij verklaarde dat zij niets met die rekeningen in Sint-Niklaas te maken hadden. Omdat De Clerck niet op hun vraag inging, dienden ze begin 1998 een klacht tegen hem in wegens schriftvervalsing. Ook een poging om Ronny Verhoeven te overtuigen de schuld op zich te nemen, faalde jammerlijk. De bankier bedankte zelfs voor het vriendelijke aanbod van de familie De Clerck om voor hem een peperdure advocaat in te schakelen en te betalen.
Verhoeven had geen zin in enkele jaren cel en begon na zijn arrestatie in september 1997 vlot te bekennen van wie de rekeningen waren en waarvoor ze gebruikt werden. Hij vertelde ook dat hij zon 880 miljoen frank voor De Clerck had beheerd.
Kort nadien vlogen ook Jan De Clerck en zijn vrouw Martine achter de tralies. Veertig dagen zouden ze vastzitten. Dan mochten ze naar huis, in ruil voor een borgsom van 2,5 miljoen euro.
Het schaakspel tussen De Clerck, het gerecht en de Libanezen die ermee dreigen Domo in de problemen te brengen ging na de vrijlating gewoon door. Tot De Clerck in april 1998 nog maar één mogelijkheid zag om een complete schaakmat te ontlopen: de waarheid vertellen, de torenhoge prijs betalen en met een schone lei beginnen. Domo was gered, maar de breuk met de rest van de familie leek een feit. Hoewel de familie zelf ook dat nog altijd ontkent.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- h2
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
Subsidies aan ondernemingen
Tegenover de daling van de vennootschapsbelasting en de parafiscaliteit staat de afschaffing van subsidies aan de ondernemingen. Alleen subsidies voor starters en ter ondersteuning van onderzoek en ontwikkelingsinspanningen van bedrijven moeten mogelijk blijven. Maar ook in dat geval moet voorrang geheven worden aan risicodragende financieringsinstrumenten.
...& "risicodragende financieringsinstrumenten" zal door jullie vervolgens op de juiste manier worden ingekleed, zodat die koe ook nog eens gemolken kan worden...
Subsidies zijn marktverstorend en oneerlijk: kleine bedrijven hebben vaak geen weet van de mogelijkheden, of geen middelen om te lobbyen en vallen dus uit de boot.
Klinkt mooi... maar hierover alleen kan je intussen al een complete roman schrijven... want Europa heeft daar ook wel een aantal zeer duidelijke ideetjes over... deze passage is dus behoorlijk wazig...
...
Volkswagen: kroniek van een aangekondigde dood.
op 2006/12/2 - 13:40:00
4000 ontslagen in Volkswagen en 8000 in de toeleveringsbedrijven. Elke keer weer ziet België zich geconfronteerd met massale afdankingen, fabriekssluitingen etc. Wat is er aan de hand? Kan een regering daar iets aan doen? Welke politiek voert de regering nu en wat is het resultaat daarvan? Is er een alternatief op Belgisch vlak? Of moeten we de zaken Europees of zelfs mondiaal aanpakken en kan dat dan wel? Hebben we er de instellingen voor? Of moeten we een coherente nationale, Europese en mondiale politiek voeren (ook als klein land). Een poging tot een alternatief aan de hand van het VW-débacle.
Dat de grote bedrijven kunnen rekenen op een voorkeursbehandeling vanwege de overheid en de werknemers hoeft geen betoog. De werknemers van VW stemden in met zaterdagwerk en een grotere flexibiliteit op maat van de werknemers. De overheid kwam over de brug met onvoorwaardelijke lastenverlagingen en overheidssubsidies. De overheid (en dus de Belgische belastingbetaler) heeft 35 miljoen geïnvesteerd in automotive park om VW in Vorst te verankeren.
De MIVB en NMBS (ook al in handen van de belastingbetaler) stelden terreinen ter beschikking. Dit jaar alleen al kreeg VW al 40 miljoen van de overheden en de NMBS investeerde nog eens 70 miljoen op de site. De Belgische bevolking in het algemeen en de VW-werknemers in het bijzonder hebben zich dus heel erg gastvrij opgesteld voor VW. Maar deze apprecieert deze gastvrijheid niet. De citroen werd uitgeperst en zonder pardon weggegooid.
Was er enige economische noodzaak voor VW om deze gastvrijheid zo zwaar te misbruiken? Het antwoord is nee. In 2005 verdubbelde VW zijn winst tot 1,12 miljard. Maar in het wilde kapitalisme is dit natuurlijk niet genoeg. Tegen 2008 wil VW zijn winst verhogen tot 5,1 miljard of 205 miljard oude Belgische franken. De totale beurswaarde van het bedrijf bedraagt 28,8 miljard.
Om de winst op een steeds hoger niveau te brengen voert VW een beproefde tactiek: die van chantage en angst. VW kondigde reeds aan dat de fabriek misschien niet helemaal gesloten hoefde te worden maar dat er misschien mogelijks in 2009 een kleiner model zou kunnen worden gebouwd. De overheid zou dan wel een oplossing moeten vinden om de tijd tussen nu en 2009 te overbruggen (lees de belastingbetaler kan opdraaien voor de kosten) en het personeel zou (vanzelfsprekend) heel erg veel moeten inleveren. Toen het bedrijf besloot de poorten te sluiten was Vande Lanotte de eerste om te roepen dat de Sinterklaaspolitiek van de regering naar het bedrijfsleven niet mocht worden stopgezet en zelfs moest worden geïntensifieerd.
Toen VW opperde dat er in 2009 misschien een kleiner model kon worden geproduceerd op de site in Vorst reageerde de regering opgelucht. De VW politiek is echter doorzichtig. Iedereen (met uitzondering van de regering) weet dat een moderne assemblagefabriek minstens 3 modellen moet produceren om leefbaar te zijn. 1 model betekent de langzame wurgdood voor de fabriek. Maar VW wil nog meer geld van de regering en wil de arbeiders nog meer doen inleveren om hun winstprognoses waar te maken. Wat ze nu voorstelt wist ze natuurlijk al maanden vooraleer ze de VW-sluiting aankondigde. Het is immers een welberekende strategie van chantage en angstcreatie. Kan de regering aan zoveel arrogantie iets doen of is ze in een geglobaliseerde vrije markteconomie (waar ze trouwens zelf heel erg hard heeft aan meegewerkt) overgeleverd aan de goodwill van de multinationals en zo ja heeft een democratie dan nog wel zin als ze toch niks te zeggen heeft? Wij geloven van wel. Wat kan een klein land dan wel doen? België kan op 3 niveaus handelen doen om het tij te keren:
1. Nationaal.
De Sinterklaaspolitiek heeft bewezen contraproductief te zijn. De regering gooit met miljarden euros sociaal zekerheids en belastinggeld richting patroons zonder daar enige tegenprestatie voor te vragen. De vermindering van de sociale bijdragen voor de patroons bedraagt momenteel 5,4 miljard/jaar of 216 miljard Belgische frank of 50.760 Fr. per Belgisch gezin per jaar. Nadeel is dat elke (sociale zekerheids)frank die je aan de patroons geeft, niet kan geven aan degenen waarvoor de sociale zekerheid is bedoeld nl. aan de mensen bij wie zich een bepaald risico heeft voorgedaan (ziekte, invaliditeit, pensioen, werkloosheid en sinds kort ook de nood aan een poetsvrouw want via de dienstencheques wordt dit nu ook al betaald door de Sociale Zekerheid). Rechtstreeks gevolg is dat (volgens het planbureau) 27% van de werklozen in bittere armoede leeft en zelfs 40% van de werkloze mannen arm is. Niet moeilijk want sinds 1980 daalde de gemiddelde uitkering van 45,7% naar 27% van het gemiddelde loon.
Of om het nog duidelijker te stellen. De werkloosheidsverzekering stelt voor de 600.000 werkzoekenden in dit land 8,2 miljard ter beschikking. De 5,4 miljard die de regering onvoorwaardelijk weggeeft bedraagt dus bijna 66% van het budget voor de werklozen. De ene zijn brood is dus duidelijk de andere zijn dood.
Hoe onvoorwaardelijker de regering met geld gooit naar het patronaat, des te meer voorwaarden stelt men, aan de bevolking om van een uitkering te kunnen genieten. Door de techniek van de zogenaamde sluitende aanpak worden jaarlijks duizenden werklozen geschorst omdat er geen werk is. De sluitende aanpak is er dus op gericht om zoveel mogelijk mensen uit te sluiten. Heeft de sinterklaaspolitiek t.a.v. de patrroons met sociaal zekerheidsgeld zoden aan de dijk gebracht? Nee, Renault en VW (naast vele andere) zijn daar de trieste bewijzen van. De regering denkt altijd dat werkgevers door die cadeaus bereid zullen zijn werk te scheppen.
De realiteit bewijst het tegendeel. Voor de patroons zijn die verminderingen een wapen in de concurrentieoorlog en zeker geen middel om werk te scheppen. Want daar doen ze geen voordeel mee. Ze willen de loonkost 10 % naar beneden. Voor de patroons was de loonkost tien jaar geleden ook al 10 procent te hoog en dat zal hij blijven zolang het kapitalisme bestaat. Ondertussen hebben ze 20 procent vermindering van patronale bijdragen gekregen, maar is de bijdrage nog altijd 10 procent te hoog. Want het is een koers op leven en dood om de loonkost per eenheid product naar beneden te krijgen. Die kan door lagere lonen, door sneller en flexibeler te doen werken, door dezelfde productie te doen met minder volk. Kortom door een aanval op alle fronten. Het is een illusie te geloven dat men de patroons met cadeaus tot "rede" kan brengen. De regering schijnt (reeds 20 jaar) vergeten te zijn dat de tijd van het industriële kapitalisme (waarbij de winsten hoofdzakelijk gereïnvesteerd werden in economische activiteiten) voorbij is en we in een financieel kapitalisme leven. In het financiële kapitalisme (vanaf de jaren 80) worden de winsten veelal geïnvesteerd in financiële markten. De winsten zorgen dus niet meer voor werkgelegenheid: ze dienen enkel voor speculatieve doeleinden om de rijkdommen van hun eigenaars te vergroten.
Naast subsidies met sociaal zekerheidsgeld strooit de regering ook kwistig belastinggeld rond. Hierboven schetsten we reeds de cadeaus die VW terzake heeft gekregen maar ook voor Renault legde de overheid gratis en voor niets een viaduct aan.
Niemand is tegen het voeren van een industriepolitiek. Een gezonde industriële basis is goed voor een economie (alhoewel niet noodzakelijk zoals de Hongkongse economie die enkel uit diensten bestaat reeds bewezen heeft). De gevoerde politiek moet echter voorwaardelijk zijn. Dit betekent dat, indien de multinational zijn belofte breekt (en dat doen ze altijd), ze een deel van het door de overheid geïnvesteerde kapitaal (via RSZ of belastingen) moet terug betalen. Concreet: als de overheid t.b.v een bedrijf een viaduct bouwt en dit bedrijf vertrekt of sluit, dan moet het bedrijf de restwaarde van dit viaduct aan de overheid terug betalen. Dit is makkelijk contractueel te bepalen. Als het bedrijf zijn beloftes nakomt, is er niks aan de hand en moeten ze ook niet betalen. Eerlijk is eerlijk.
We pleiten hier dus voor een nationale voorwaardelijke industriepolitiek.
Natuurlijk zullen bedrijven altijd sluiten, relocaliseren, herstructureren. Dit is nu eenmaal eigen aan het kapitalistische beest en zolang het kapitalisme bestaat zal dit ook zo blijven. Een regering kan zijn bevolking daar wel tegen wapenen. Hoe dan? Wel, het aandeel van arbeid in onze nationale rijkdom neemt jaar na jaar af ten voordele het aandeel van kapitaal. Nochtans draagt dit kapitaal niet bij tot de werkgelegenheid maar wordt veelal voor speculatieve doeleinde gebruikt. Het kapitaal wordt (in verhouding tot de productiefactor arbeid) zwaar onderbelast.
Een regeringkan hier meer evenwicht in brengen en met de vrijgekomen middelen zijn bevolking beschermen tegen de grote risicos die het kapitalisme met zich meebrengt. Zo kan de regering middelen creëren en tegelijkertijd een eerlijker evenwicht tussen de belastingen op arbeid en kapitaal verwezenlijken door:
De vennootschapsbelasting te diversifiëren. Arbeidsintensieve bedrijven krijgen voordelen. Bedrijven met grote winsten (zoals VW) en die volk afdanken betalen een grotere belasting
Financieel gezonde bedrijven (zoals VW) dienen bij herstructureringen zelf te zorgen voor een nieuwe job tegen vergelijkbare voorwaarden voor het ontslagen personeel. Zoniet moeten ze opdraaien voor de werkloosheidsuitkeringen voor betrokkenen gedurende bvb. 3 jaar (een dergelijk systeem bestaat reeds in Nederland)
Een vermogensbelasting (bestaat reeds in andere EU-landen zoals Nederland en Frankrijk
Een belasting van 25% op meerwaarden van aandelen. In België bedraagt deze 0%. In de VS en het VK bedraagt deze 25%.
Aan middelen is er dus geen gebrek, men moet enkel de politieke moed hebben om ze vrij te maken. Het gaat hier dus om een luxeprobleem dat de regering maar niet wens op te lossen ondanks het feit dat andere EU-regeringen dit wel doen.
De middelen moeten dan efficiënt worden ingezet. Hieronder geven we een aantal denkpistes:
# Er komt een werkverzekering: deze houdt in dat mensen die worden ontslagen, worden begeleid naar gelijkwaardige tewerkstelling. Elke ontslagen werknemer krijgt een krediet waarmee hij bij een instelling naar zijn keuze hulp kan inkopen. Daarnaast is er een gediversifieerde degressieve bonus die de werkloze moet stimuleren om zelf vlug werk te vinden. Zo zal een hooggeschoolde een lagere bonus krijgen dan een ongeschoolde. Indien de werkloze binnen de 3 maand werk vindt mag hij de bonus behouden, daarna vermindert het bedrag in de tijd.
De begeleidingsinstellingen krijgen een bedrag per prestatie met een bonus bij doorstroming (in plaats van te werken met openbare aanbestedingen zoals bij de tendering). Een begeleidingsinstelling kan geen werklozen weigeren tenzij zn erkende contingent volzet is. Het beleid is dus gericht op de belangen van de werklozen i.p.v. de belangen van de instituten zoals VDAB, interimkantoren, tenderingbedrijven etc.
# Bij ontslag van 10% of meer van het personeel van een onderneming van meer dan 20 werknemers moeten de sociale partners een beroep doen op een regeringsbemiddelaar. Deze becijfert alle voorstellen van de sociale partners om ontslagen te vermijden. Slechts wanneer de sociale partners daarna overeenkomen dat ontslagen niet kunnen worden vermeden, kan begonnen worden met het onderhandelen van sociale begeleidingsplannen. Indien de werkgever haalbare plannen om ontslagen te vermijden niet wenst te implementeren, dan betaalt hij gedurende de eerste 3 jaar de werkloosheidsuitkering van de ontslagenen. De ontslagenen genieten van de werkverzekering. Daar de overheid hier een specifieke opdracht heeft, worden de regeringsbemiddelaars betaald uit de staatskas.
# Er komt een denktank die een concreet voorstel uitwerkt om arbeidsduurvermindering te realiseren met compenserende aanwervingen. In deze denktank zitten werkgevers, werknemers, de overheid e.a.deskundigen. Deze arbeidsduurvermindering dient niet lineair te zijn. We denken aan tijdkrediet, brugpensioen etc. met verplichte compenserende aanwervingen. Deze systemen kunnen worden ondersteund door RSZ-middelen daar het terugverdieneffect gegarandeerd is. De voorstellen van de denktank moeten besproken worden door de regering. Er moet een incentive o.v.v. RSZ-korting voor de werkgevers worden voorzien. Het terugverdieneffect is immers gegarandeerd.
# Er komt een federaal tewerkstellingsfonds. Dit fonds stelt middelen ter beschikking van projecten van algemeen maatschappelijk nut die sommige, door de minister bepaalde, doelgroepen tewerkstellen. Dit is een niche waarin alle mensen die niet meer 100% rendabel zijn volgens de huidige productienormen, de kans moeten krijgen om een tewerkstelling op maat aan te gaan. Dit segment moet creatief en flexibel omspringen met de noden mogelijkheden van de werknemers.
# We denken hier vooral aan projecten m.b.t. de ontwikkeling van buurtdiensten, sociale economieprojecten etc. De tewerkstelling kan gerealiseerd worden door VZWs of Lokale Besturen of door een samenwerkingsverband tussen de 2. Gemeenten gekenmerkt door langdurige werkloosheid hebben automatische trekkingsrechten op het fonds.
Dit zijn maar enkele voorstellen om de burgers te beschermen tegen de risicos van het internationaal kapitalisme. De vraag dringt zich op waarom onze regering deze dan niet neemt. Wel, de regering is overgeschakeld van een politiek van volledige tewerkstelling naar een politiek van volledige werkloosheid. De productiviteit is groter dan ooit (VW Vorst was de nr. 2 van het VW-concern voor wat betreft de productiviteit en kwaliteit). Het noodzakelijke werkvolume is dus veel kleiner dan het volume dat aangeboden wordt door de vraag naar werk (600.000 werklozen). Je zou dan kunnen denken dat de regering de voorwaarden zou scheppen omdat mensen zich zouden kunnen terugtrekken (geheel of gedeeltelijk, tijdelijk of niet) door de arbeidsduur te verkorten (i.p.v. te verlengen via het generatiepact), door uitbreiding van het tijdkrediet (i.p.v. inkrimping met 80%), door het toekennen van soepeler brugpensioen (i.p.v. de dé facto afschaffing ervan), door het verlagen van de pensioengerechtigde leeftijd etc.
We merken integendeel dat de sluitende aanpak zoals hierboven beschreven iedereen verplicht (op straffe van bittere armoede) om koste wat het kost een job te zoeken. Dit gaat ten koste van de kwaliteit van de jobs (cfr. dienstenchequejobs). Het opschuiven van de leeftijd voor brugpensioen en de jacht op werklozen duwt duizenden mensen uit de sfeer van inactiviteit, echter niet richting tewerkstelling maar richting werkloosheid, aangezien de huidige politiek een massale jobcreatie verhindert door het ontmoedigen van het verminderen van de arbeidstijd, een fiscaliteit die veel zwaarder is voor lonen dan voor kapitaal, een monetaire politiek ten gunste van renteniers en tegen de groei, het afslanken van overheidsdiensten, het schrappen van de verplichting om loopbaanonderbrekers en bruggepensioneerden te vervangen etc.
Bovenstaande toont aan dat de regering inderdaad de politiek van volledige tewerkstelling heeft verlaten en opteert voor een beleid van hoge werkloosheid (ook Europees!!). Deze beleidskeuze kan onmogelijk openlijk toegegeven worden. Daarom is de slogan van de regering werk, werk, werk Voor wie echter het economisch nieuws een beetje volgt is de beslissing om de werkloosheid op een hoog niveau te houden overduidelijk: het is de voorwaarde om de vakbondsmacht te breken en de lonen te verminderen. De regering is daar trouwens goed in geslaagd. Ondanks al onze CAOs etc. is de koopkracht van de Belg er de laatste 10 jaar op achteruit gegaan. Dit blijkt uit het onderzoek 10 jaar koopkracht 1996-2005 van het Onderzoeks- en informatiecentrum van de Verbruikersorganisaties. De armen verloren in die periode 3,26% aan koopkracht, de ambtenaren 2,28% en de loontrekkenden 2,08%. De kapitaalbezitters zagen hun koopkracht verhogen. De regeringspolitiek is dus geslaagd.
Willen we een andere politiek, een politiek in het algemeen belang i.p.v. het particuliere aandeelhoudersbelang, dan zullen nieuwe partijen met frisse ideeën moeten opstaan. Momenteel zijn alle partijen in België (ook de socialisten en Vlaams Belang) in hetzelfde bedje ziek. Hun sociaal-economische politiek bestaat erin de belangen van het grootkapitaal veilig te stellen in de hoop dat dit dan de goedheid zal hebben een paar jobs te creëren ons land. Het illusoire van zon politiek wordt door het VW-drama nog maar eens aangetoond. De mensen beginnen ook te beseffen dat de spiraal naar beneden (steeds grotere werkloosheid en steeds lagere koopkracht voor de werkenden tegenover steeds meer winsten voor de aandeelhouders) geen enkele oplossing biedt. Vandaar ook de spectaculaire verkiezingsoverwinning van de SP in Nederland. Ook in andere landen zijn de partijen links van de sociaal-democraten in opmars. In België wordt links niet meer vertegenwoordigd. De SP.a/PS zijn zover opgeschoven naar rechts (fiscale amnestie, sluitende aanpak, cadeaus voor het kapitaal) dat je ze bezwaarlijk nog links en nog minder socialistisch kan noemen. Er ligt dus een groot politiek terrein braak voor een andere politiek.
2. Europees
Indien de EU zijn geloofwaardigheid tot een minimum wil herstellen bij de bevolking (cfr. Het massaal afwijzen van de EU-grondwet), dan zal ook daar uit een ander vaatje moeten worden getapt. Laat ons even nagaan of de EU daartoe de hefbomen heeft of dat het overgeleverd is aan de willekeur van het internationaal kapitaal.
Er zijn heel wat internationale organisaties waarin de EU iets in de pap te brokken heeft zoals het Internationaal Monetair Fonds(IMF), de Wereldbank, de Wereldhandelsorganisatie (WHO), de internationale arbeidsorganisatie (IAO) etc. Kenmerkend voor deze organisaties is dat hoe minder democratisch en ondoorzichtiger de besluitvorming is, hoe meer macht en hoe bindender de beslissingen van deze organisaties zijn. De verslagen van de wereldhandelsorganisatie zijn bvb. geheim maar wel bindend en afdwingbaar over gans de wereld. De beslissingen van de IAO, zijn democratisch en openbaar maar helemaal niet afdwingbaar. De EU kan ijveren om:
1. de beslissingen van alle internationale organisaties op elkaar af te stemmen. Nu staan deze dikwijls lijnrecht tegenover elkaar. Zo is de WHO tegen minimumlonen terwijl de IAO er voor is.
2. de IAO-beslissingen als productievoorwaarde te stellen voor import in de EU. Op die manier kunnen goederen die in mensonwaardige omstandigheden zijn geproduceerd en niet voldoen aan de IAO-normen onze markten niet meer overspoelen zodat de oneerlijke concurrentie uit die hoek vermindert of, bij voldoende controle, zelfs op houdt te bestaan. Ook binnen de EU moeten de landen produceren volgens de IAO-normen.
3. de EU-leden moeten worden verplicht hun standpunten die ze innemen in de internationale organisaties openbaar te maken en actief te communiceren naar de bevolking. De standpunten die de lidstaten innemen dienen onderhevig te zijn aan een parlementair debat. De EU kan deze standpunten publiceren op zijn website. Nu nemen, ten gevolge van de geheimhouding, lidstaten (waaronder België) dikwijls standpunten in die ze nationaal zeker niet innemen. Zo is de regering in België voor een minimumloon maar is ze in de WHO daartegen. Dat kan toch niet!!!
3. Internationaal
Door de globalisering en het openstellen van de Indiase en Chinese economieën voor het wereldwijde kapitalisme is het aantal arbeidskrachten wereldwijd ongeveer verdubbeld. De hoeveelheid investeringskapitaal is ongeveer gelijk gebleven. Kapitaal is dus heel wat schaarser geworden dan arbeid. Het is dus zaak het evenwicht te herstellen en zelfs ten voordele van de productiefactor arbeid te doen kantelen. Dit om de levensstandaard in de ontwikkelde economieën op zijn minst te handhaven en het lot van de mensen in de derdewereldlanden te verbeteren.
Dit kan door derdewereldlanden ertoe aan te zetten volgens de IAO-normen te produceren (zie hoger). Op die manier kan kinderdarbeid gradueel verminderen. Daar de productie voor de EU volgens de IAO-normen moet gebeuren zullen de betrokken ouders hun kinderen kunnen laten studeren daar ze het inkomen uit kinderarbeid niet meer nodig zullen hebben om in hun basisonderhoud te kunnen voorzien. Als die kinderen dan op hun beurt ingeschakeld worden in het productieproces zullen ze door hun hogere scholingsgraad ook producten met een grotere toegevoegde waarde kunnen produceren en exporteren. Dit is op zijn beurt goed voor de handelsbalans van het (ontwikkelings)land. Vergeet immers niet dat het steeds verder verarmen van veel ontwikkelingslanden te wijten is aan hun export van producten met een lage toegevoegde waarde (bvb. cacao uit Afrika) tegenover een import van goederen met een hoge toegevoegde waarde (bvb. medisch materiaal). Ze betalen dus meer voor hun import dan ze krijgen voor hun export met als gevolg dat de lonen nog moeten dalen en er nog meer kinderarbeid moet komen om nog meer producten met een lage toegevoegde waarde te exporteren om zo de handelsbalans in evenwicht te brengen. Op een manier zitten de ontwikkelingslanden evengoed als de industrielanden in een negatieve spiraal veroorzaakt door het internationaal kapitalisme.
Deze negatieve spiralen kunnen en moeten omgebogen worden naar positieve spiralen. De instrumenten zijn er, de politieke wil (voorlopig?) niet.
De werkloosheidsval betekent dat het voor sommige personen niet voldoende economisch interessant is om uit de werkloosheid te treden. Dat er een groot aantal werklozen is en anderzijds een massa vacatures niet ingevuld geraken is het gevolg van de werkloosheidsval. Ons systeem van werkloosheidsuitkeringen die onbeperkt zijn in de tijd (en uniek in de wereld) is één element van deze val. De werkloze geniet ook van talrijke sociale & fiscale voordelen die hij verliest als hij gaat werken.
Hier hadden we zo toch wel eens héél graag een uitgebreide & zéér omstandige opsomming gekregen van de zo talrijke sociale en fiscale voordelen waarvan de werkloze hier ten lande zo gul geniet of zou kunnen genieten ?!
Wij kunnen hier niet meteen lange opsommingen uit ons zéér kort mouwtje schudden & we kennen het probleem nochtans van zeer nabij !! of anders uitgedrukt "we zitten zo goed àls met onze neus op de feiten gedrukt"... Met onze ″super″-minimumuitkering kunnen we zooo ″ruim, royaal & gigantisch″ rondkomen dat we uit pure ellende wekelijks een voedselpakket moeten gaan halen bij de voedselbank willen we niet omkomen van honger & ellende... Zoals de LDD het voorstelt lijkt het hier wel Walibi als je werkloos wordt !!
...
Het LDD-programma schept de voorwaarden om meer mensen aan het werk te krijgen. Op zich is dit niet voldoende. De werklozen moeten ook nog aan het werk willen. Zolang werken niet meer loont dan niet-werken is duidelijk dat men het werkloosheidsprobleem nooit zal kunnen oplossen. Dit kan onder meer door het stelsel van de werkloosheid qua kost terug te brengen naar een normaal Europees niveau. De totale uitgaven van de eigenlijke werkloosheidsuitkeringen bedragen 2,60% van het BBP. Gemiddeld ligt dat minstens een percent lager. Wij voorzien de hervorming van het stelsel naar Nederlandse model. Het is verre van het strengste van Europa en kent een sterk verzekerend karakter (een hogere vervangratio dan bij ons), waarbij de toegang afhankelijk is van een minimum arbeidsgeschiedenis (26 weken op 36 voorafgaand aan de aanvraag). De uitkeringsduur is beperkt tot 38 maanden.
Om te beginnen hebben wij hier niets zien scheppen buiten poen... voor de rijken dan wel te verstaan... Verder is het niet omdat er aan een volledige sociale afbraak wordt gedaan, ten koste van de kleine man & ten gunste van de rijken dan men daarmee ″werk″ creëert, laat staan werk verschaft... Voor zover wij tot hiertoe hebben kunnen lezen ~wat er staat & ook wat er zich tussen de regeltjes door bevindt~ zien we hier vooral het creëren van véél sociale ellende... nog méér dan dat er op dit moment reeds is !!
...& verder... HOP... dààr hebben we het weer, de culpabilisering van de werkloze : ″De werklozen moeten ook nog aan het werk willen″... Zo te horen & te lezen, zou de LDD het liefst vanal de werkloosheidsuitkeringen zo ontoegankelijk maken dat er géén enkele werkloze gebruik kan van maken, dan is het ganse probleem ook ineens opgelost...
...& na die 38 maanden ? ...leven van ? ...we zegden het al : uit de afvalcontainers eten & leven op de straat... want waarvan moeten we onze huishuur betalen nietwaar... pee-schijven misschien ?!...
Misschien moet de LDD er maar eens op gewezen worden dat België één van de laagste misdaadcijfers telt van West Europa.... Maar als hij de zelfde weg op wilt van Frankrijk of Engeland (al 22 tienermoorden in 2008 in Londen alléén), dan is hij op goede weg... Het soort losgeslagen criminaliteit ingevolge de sociale verloedering heeft een hoge prijs die door LDD niét in mindering wordt gebracht, méér nog... waar er precies niet eens over nagedacht wordt !
...
Zo komt jaarlijks 5 miljard euro sociaal geld vrij dat men op een meer moreel verantwoorde manier kan aanwenden, nl. voor de instandhouding van de totale sociale zekerheid nu en in de toekomst.
...Misschien vergissen we ons, maar euh... we hebben tot hiertoe enkel gelezen van het afschaffen van de te betalen sociale bijdragen door de werkgever... & verder ook van het afschaffen van belastingen allerhande... Met wat simpel lagere school rekenwerk betekent dit dus ook géén inkomsten in de sociale zekerheid... waar komt die 5 miljard dan vandaan ? ...uit de hemel ?!... Sinterklaas ?!...
....& Verder voor alle duidelijkheid : Van bovenstaande passage krijgen wij zo ongeveer een acute darminfectie met chronische spetter-diaree die gepaard gaat met spontane kotsneigingen !!... In het bijzonder van het zinnetje : "Zo komt jaarlijks 5 miljard euro sociaal geld vrij dat men op een meer moreel verantwoorde manier kan aanwenden" ...
...Hoe hoogstaand jullie zijn op moreel & ethisch vlak, is ons intussen genoegzaam bekend... We lezen het hier regel per regel...
...& Zonder te zeveren of te zwanzen, wij wensen met dit soort holle priet-praat ~wij noemen het zelfs ronduit regelrechte populistische bla-bla-bla~NIET te lezen in een programma dat bol staat van puur egoisme & egocentrisme voor de ″rijken″ - PUNT !!
...
"De papieren versie"
Om het u wat makkelijker te maken & vooral om het wat overzichtelijk te houden ~want het is tenslotte een hele turf geworden~ zullen we hier voortaan onze bijgewerkte papieren versie van "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV" erbij zetten, kwestie mocht u de voorgaande afleveringen gemist hebben, dat u deze hier onmiddellijk in terug vindt.
...
Je kunt dus dit document in pdf-vorm ~uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- g1
(LDD-programma) Bij het belasten van vermogen gaat het altijd om opbrengsten: de vruchten worden belast, nooit de boom.
Wij stellen ons anders wel eens de vraag of die boom er enkel gekomen is door "noeste arbeid" of door iets anders...
...
Naar een taks op financiële transacties
Oproep voor een Europese campagne
door Attac Vlaanderen
Attac Vlaanderen stelt voor om samen met de andere afdelingen van Attac in Europa een campagne op te zetten voor de invoering van een taks op financiële transacties. De Belgische wet kan immers slechts van kracht worden als alle landen van de Eurozone een dergelijke wetgeving hebben aangenomen.
Het internationale debat over ontwikkelingssamenwerking en armoedebestrijding wordt momenteel volledig beheerst door de millenniumdoelstellingen. Dit VN-programma zou het aandeel van de extreem arme mensen in de wereld met de helft willen verminderen tussen 1990 en 2015. Iedereen weet inmiddels dat deze doelstellingen niet zullen gehaald worden, maar de Blairs, de Bonos, de Angelinas en de Gates van deze wereld maken zich sterk als mondiale armoedebestrijders. Heel wat ngos en sociale bewegingen volgen hun spoor, de een al wat kritischer dan de ander. Geld voor deze armoedebestrijding is er echter niet, ondanks alle plechtige beloften om de ontwikkelingshulp op te voeren. Vandaar dat men nu haastig op zoek gaat naar innovatieve mechanismen om de armoedebestrijding te financieren.
De Tobintaks, een minimale belasting op speculatieve transacties, is één van de oudste voorstellen voor een mondiale belasting. Het idee komt van James Tobin, nobelprijswinnaar voor economie in 1981. Na de verbreking van de Bretton Woods akkoorden in de jaren 70, stelde hij een belasting op valutatransacties voor om de onberekenbaarheid en de instabiliteit van de financiële markten te voorkomen. Hij wou de overmatige liquiditeit verminderen en de kapitaalstromen op korte termijn afremmen.
Dit idee is actueler dan ooit. Met het vrije kapitaalverkeer flitst er elke dag tussen de 1500 en 2000 miljard Euro elektronisch de wereld rond. Meer dan 80 % van dat flitskapitaal heeft niets te maken met de reële economie, dit is de aankoop en verkoop van goederen en diensten of met produktieve investeringen. Het is zuiver speculatief met als doel zo hoog mogelijke winsten te bereiken. Door grote geldhoeveelheden in te zetten, kan men op minieme wisselkoersverschillen ook snel miljoenen Euro rijker worden. De financiële crises van de afgelopen jaren hebben laten zien wat voor sociale dramas daarvan het gevolg kunnen zijn. In Mexico, Rusland en Zuidoostazië is de economie zogenaamd wel hersteld, maar de sociale gevolgen van werkloosheid en verdwenen sociale voorzieningen blijven duren.
De kern van Tobins idee is dat met een kleine belasting van 0,1 % op deze financiële transacties, deze korte-termijnkapitaaltransacties worden ontmoedigd en worden afteraden. UNCTAD, de VN-Conferentie voor Handel en Ontwikkeling, nam het idee in 1990 over en stelde dat een dergelijke belasting veel meer kon doen voor de werkgelegenheid in de wereld dan de toen - en nu - beleden inflatiebestrijding.
Het is ook dit idee dat aan de basis ligt van ATTAC - Associatief netwerk voor een taks op financiële transacties -. Ignacio Ramonet, hoofredacteur van Le Monde Diplomatique, schreef in 1997 een artikel over de noodzakelijke ontwapening van de markten. Het netwerk van ATTAC werd in het leven geroepen, als antwoord op de vele reacties op dit artikel. Het speerpunt is de invoering van de Tobintaks.
Het verzet tegen die Tobintaks kwam even snel op gang. Financiële kringen proberen te bewijzen dat de belasting technisch niet uitvoerbaar is, een veel te zware bureaucratische inspanning zou vergen en de financiële markten hun soepelheid zou doen verliezen. Al deze bezwaren kunnen makkelijk worden weerlegd. Het verzet moet dan ook gezien worden als een klassieke angst voor belastingen, zoals dat ook honderd jaar geleden met de gewone inkomensbelastingen het geval was.
In Frankrijk werd het principe van de Tobintaks door het parlement goedgekeurd. In België werd in 2004 een aangepaste en betere versie van de Tobintaks in het parlement goedgekeurd. Deze Spahn-variant betekent dat er een kleine belasting - 0,02 % - per transactie kan worden geïnd. Van zodra de wisselkoersen zich buiten een (dynamische) bandbreedte gaan bewegen, wordt het percentage opgetrokken (tot 80 %) om speculatieve aanvallen te vermijden en de instabiliteit te beperken. Als instrument tegen speculatieve transacties is dit dan ook bijzonder efficiënt en het geeft de politieke instanties een mogelijkheid om te interveniëren op de financiële markt. Dit kan bijdragen tot een stabilisering van de wisselkoersen.
De Belgische wet bepaalt echter ook dat het systeem pas in werking treedt wanneer alle landen van de Eurozone zijn toegetreden. Vandaar dat het belangrijk is nu andere landen ervan te overtuigen om ook een dergelijke wetgeving goed te keuren.
Met de discussie over de millenniumdoelstellingen is het debat in een hogere versnelling gekomen. Iedereen is koortsachtig op zoek naar geld en er zijn verschillende ideeën in bespreking. Zo dacht men er aan een deel van de goudvoorraad van het IMF te verkopen, een internationale lening uit te schrijven als voorschot op de ontwikkelingshulp, een internationale loterij te organiseren, een taks te heffen op CO2-emissies of op vliegtuigbrandstof, enz.
Het idee dat het als eerste heeft gehaald is echter een taks op vliegtuigtickets. Frankrijk en Brazilië zijn de eerste landen die de belasting zullen invoeren. Iedereen die een vliegtuigticket koopt zal worden gevraagd daar een klein bedrag bovenop te betalen. De opbrengst zal worden gestort in een fonds waarmee aidsmedicijnen kunnen gekocht worden. Dit is de eerste echte mondiale belasting.
Helaas is het ook een consumentenbelasting. Het is een onrechtstreekse taks die iedereen even erg treft, ongeacht het inkomen. Er gaat geen enkele structurele herverdeling van uit. Daarenboven worden die aidsmedicijnen bij grote westerse multinationals aangekocht, en zijn het dus de consumenten die zorgen voor de winst van die multinationals. Terwijl de rijke landen er nog steeds niet in slagen hun ontwikkelingshulp daadwerkelijk op te trekken.
De Tobintaks was in eerste instantie bedoeld als structurele maatregel voor de stabilisering van de financiële markten en voor het beperken van de volatiliteit als gevolg van speculatie. Die stabiliteit kan worden gezien als een mondiaal publiek goed. Het is duidelijk dat ook voor andere mondiale publieke goederen aan mondiale taksen kan worden gedacht. Economische en sociale ontwikkeling, water en stroomvoorziening, een schoon milieu, sociale rechtvaardigheid, openbare diensten... De Tobintaks en milieutaksen zijn uitstekende instrumenten om te werken aan een structurele solidariteit van herverdeling tussen Noord en Zuid, van rijk naar arm.
Het is vandaag het neoliberale beleid dat de armoede in de wereld, zoals in Afrika, doet toenemen. Vandaar dat de andersmondialiseringsbeweging zich in eerste instantie tegen dat neoliberalisme verzet. En vandaar dat er maatregelen nodig zijn om de financiële dictatuur te doorbreken. De armen in de wereld hebben geen liefdadigheid maar wel een structurele herverdeling nodig.
Wij doen daarom een oproep om in alle Europese landen een campagne te voeren voor de invoering van de Tobintaks. Meer dan wat zand in de machine kan de Tobintaks zorgen voor meer stabiliteit. Het is een Robin Hood taks, want het zijn de rijken die deze belasting voor de armen zullen moeten betalen. Het is een taks die zorgt voor meer mondiale fiscale rechtvaardigheid en mogelijkheden biedt voor een daadwerkelijk mondiaal democratisch beleid. In de strijd voor een andere wereld is de Tobin taks een onmisbaar instrument om de democratische politiek te doen zegevieren op de dictatuur van de financiële markt.
Een Tobin-taks is een - kleine - belasting op international wisseltransacties. Bij elke omwisseling van Dollars in Yens, Ponden in Reals, of - om een ander voorbeeld te noemen - Kronen in Euros zal door de invoering van een Tobin-taks over het gewisselde bedrag belasting worden geheven. Daarbij wordt gedacht aan een zeer laag tarief, van bijvoorbeeld 0,1 of 0,25 procent. Toch kan zon belasting, als zij wereldwijd ingevoerd zou worden, een enorm bedrag opleveren. Want volgens de Bank voor Internationale Betalingen (BIB) gaat op de international valutamarkten gemiddeld per dag wel 1500 miljard dollar om. ATTAC kiest expliciet voor een belasting op alle internationale wisseltransacties. Sommige voorstanders van een Tobin-taks bepleiten uitsluitend een heffing op speculatieve valutatransacties. Bedoeld worden dan vooral die gevallen waar geprobeerd wordt om koersen uit balans te brengen, om vervolgens op de koersschommelingen die daarvan het gevolg zijn winst te maken. In het verlengde daarvan zijn ook voorstellen gedaan om speculatieve transacties met een hoger tarief te belasten dan gewone wisseltransacties. Het probleem is echter dat het technisch niet mogelijk is onderscheid te maken tussen speculatieve en gewone transacties: bij iedere transactie wordt immers gestreefd winst te maken. Door te kiezen voor een kleine belasting op alle internationale wisseltransacties wordt veel onnodig gesteggel voorkomen.
2. Waar komt die naam Tobin-taks vandaan ?
Het idee voor zon belasting is afkomstig van de Noord-Amerikaanse econoom James Tobin, dus naar hem is deze heffing vernoemd. Tobin, die in 1981 de Nobelprijs voor economie won, presenteerde zijn idee voor het eerst tijdens een lezing in Princeton in 1972. Op dat moment werd nauwelijks op het voorstel gereageerd, maar sindsdien duikt het tijdens elke financiële crisis weer op. En inmiddels wordt onder andere in het Europees Parlement en in de Verenigde Naties gestudeerd op de mogelijke invoering van een belasting op internationale wisseltransacties. In de financiële wereld zijn ze daar helemaal niet blij mee. Otmar Issing, economisch brein van de Duitse Bundesbank liet dat goed merken toen hij tijdens een valutacrisis door journalisten gevraagd werd naar de Tobin-taks: O, dat. Het monster van Loch Ness steekt zijn kop weer op!
3. Waarom een Tobin-taks ?
Niemand is dol op het betalen van belasting, maar verschillende zwaarwegende argumenten pleiten voor invoering van deze nieuwe taks. Allereerst zal door invoering van een Tobin-belasting de enorme speculatie op de wisselmarkten enigszins worden geremd. Het overgrote deel van de valutatransacties betreft het wisselen van bedragen naar een andere munt en weer terug (round trips) in één week, of zelfs één dag. Het merendeel van deze transacties is speculatief en dient geen enkel productief doel. Maar de volatiliteit (vluchtigheid) en instabiliteit van de wisselkoersen neemt er sterk door toe, waardoor ook de onzekerheid in de economie als geheel groter wordt. Hit and run speculatie kan binnen enkele dagen grote bedragen opleveren, maar daarvoor betalen anderen een hoge prijs. Het zijn de armsten in de samenleving die het meeste last hebben van de prijsstijgingen, faillissementen en werkloosheid die daar onder andere het gevolg van kunnen zijn. Door elke keer als geld gewisseld wordt daarop een kleine belasting te heffen, wordt veelvuldig geld wisselen om speculatiewinsten te behalen minder aantrekkelijk. Daarmee samenhangend kan invoering van een Tobin-taks ook de sterke greep waarin de geglobaliseerde financiële markten de nationale staten houden wat losser maken. Tijdens de pesocrisis eind 1994 in Mexico en de recente crisis in Azië is opnieuw gebleken welke vernietigende invloed het geglobaliseerde financiële stelsel kan hebben op economieën door speculatie tegen munten en het van de ene op de andere dag verplaatsen van kapitaal naar financieel lucratievere oorden. Tot slot, en dat is niet de minst belangrijke reden, kan een Tobin-taks veel geld opleveren, dat gebruikt kan worden voor sociale doelen. Het precieze bedrag is natuurlijk sterk afhankelijk van de mate waarin zon taks speculatief handelen ontmoedigt - hoe beter dat lukt, des te geringer de opbrengst. Maar om de gedachten te bepalen: voor het United Nations Development Programme (UNDP) berekenden economen dat een heffing van 0,1 procent jaarlijks 148 tot 166 miljard dollar in het laatje kan brengen, en een tarief van 0,25 procent zelfs 290 miljard dollar.
4. Zet zon belasting geen rem op economische handelingen ?
Niet alle internationale wisseltransacties zijn natuurlijk schadelijke speculatie. Een bedrijf dat in het buitenland producten in- of verkoopt zal valuta moeten wisselen. En wie buiten de eigen landsgrenzen op vakantie gaat heeft ook buitenlands geld nodig. Omdat bijna niemand zulke activiteiten af wil remmen wordt vaak de vraag gesteld of een Tobin-taks daar geen schadelijke gevolgen voor heeft. Het antwoord is nee, en wel om een simpele reden. Voor wie speculerend op koersstijging of -daling verschillende malen per week of dag hetzelfde bedrag wisselt kan zelfs een heel kleine belasting op elke transactie uiteindelijk enorm oplopen: bij een maand lang elke dag tien keer wisselen betekent een tarief van 0,1 procent bijvoorbeeld al een heffing van 30 procent per maand. Maar een éénmalige heffing van 0,1 procent op de betaling van in- of uitgevoerde goederen of een som geld om een buitenlandse investering mee te financieren is eigenlijk verwaarloosbaar. Daarom zal een Tobin-taks wel ontmoedigend werken op speculanten, maar zullen niet-speculatieve transacties er niet door worden gehinderd.
5. Is dit dé manier om de macht van financiële markten in te tomen ?
Oh nee, zeker niet. De belangrijkste beperking van een Tobin-taks is dat valuta slechts een deel van de portefeuilles van grote beleggers en speculanten uitmaken: de handel in obligaties en aandelen wordt door een Tobin-taks niets in de weg gelegd. Een andere beperking is dat een Tobin-taks alleen onder normale omstandigheden zinvol is, om de bij vraag 3 genoemde redenen. Maar in crisistijden is een dergelijke belasting niet effectief. En ook een Tobin-taks zal niet kunnen verhinderen dat nieuwe crises zoals in Mexico of Azië uitbreken. Want als de koers van een munt echt flink onder vuur komt te liggen laat geen valutahandelaar zich van mogelijke miljardenwinsten afhouden door een kleine heffing, die in geen verhouding staat tot zijn potentiële winst. Het idee voor een Tobin-taks is het meest tot de verbeelding sprekende instrument om iets tegen de negatieve gevolgen van de financiële globalisering te doen. Daarom zet ATTAC zich internationaal in voor de invoering van een Tobin-taks als eerste stap. Maar een Tobin-taks is geen doel op zich en zal geen eind maken aan de schadelijke gevolgen van de financiële globalisering. Er zijn daarom ook andere ideeën en voorstellen internationaal in discussie, waar vaak ook door ATTAC en anderen actie voor wordt gevoerd. We noemen er twee:
# Tot het begin van de jaren zeventig was het normaal dat landen controle uitoefenden op en beperkingen stelden aan grensoverschrijdende financiële stromen, om ruimte te scheppen voor eigen economische keuzes die niet direct afgestraft kunnen worden door kapitaalvlucht van beleggers en speculanten. Sindsdien is daar door de wereldwijde deregulering en financiële globalisering een eind aan gekomen, met als gevolg dat geldkapitaal nu in een fractie van een seconde van het ene naar het andere land verplaatst kan worden. Tegen die tijdgeest in hebben Chili en Maleisië de afgelopen jaren een klein voorbeeld gesteld door kapitaalcontroles in te stellen om de in- en uitvoer van speculatief kapitaal (tijdelijk) af te remmen, of geheel aan banden te leggen. Financiële experts en internationale organisaties voorzagen economische catastrofes als gevolg van deze inbreuk op de vrijheid van kapitaal om zich ongehinderd over de wereld te verplaatsen. Maar de voorspelde rampspoed en ellende bleven uit. En nu geven ze soms zelfs schoorvoetend toe dat de gevolgen van deze maatregelen positief waren, omdat deze landen minder kwetsbaar waren geworden voor de gevolgen van speculatie.
# Een ander belangrijk voorstel is een wat verdergaande variant van de Tobin-taks en is genoemd naar Paul Bernd Spahn, de bedenker van het plan. Omdat een kleine heffing op wisseltransacties zoals we zagen in tijden van crisis geen enkele indruk zal maken op valutahandelaren die dikke winst ruiken heeft de Duitse hoogleraar Spahn voorgesteld af te spreken dat het tarief van een in te voeren Tobin-belasting onmiddellijk sterk verhoogd wordt wanneer dat nodig is om een munt tegen speculanten met dollartekens in de ogen te beschermen. Alleen al de geloofwaardige aankondiging dat in zon geval een hoge belasting - van indien nodig 50 of zelfs 100 procent - op valutatransacties geheven zal worden kan preventief werken.
6. Is het voorstel praktisch wel uitvoerbaar ?
Tegenstanders van een Tobin-taks vinden dat een belasting op wisseltransacties helemaal niet nodig is. Volgens de economische standaardtheorie zorgen financiële markten immers voor - zoals dat zo mooi genoemd wordt - een efficiënte allocatie van schaarse middelen. Maar sinds de financiële crises in het laatste decennium van de vorige eeuw wordt dat argument niet meer gebruikt. Niemand durft daarna nog vol te houden dat er géén grote risicos zitten aan het functioneren van de geglobaliseerde financiële markten. Niemand weet waar en wanneer, maar iedereen gaat er vanuit dat nieuwe financiële crises zullen ontstaan. Niet voor niets hebben internationale organisaties als het IMF en regeringsleiders het ene na het andere plan gelanceerd voor - zoals dat zo mooi genoemd wordt - de herstructurering van de internationale financiële architectuur, overigens tot nu toe met weinig resultaat. In deze voorstellen speelt een Tobin-taks geen rol. Tegenstanders beroepen zich nu vooral op de onuitvoerbaarheid van zon taks. Er is de afgelopen jaren daarom veel onderzoek gedaan naar de praktische uitvoerbaarheid. Op zichzelf is er technisch gezien geen probleem, concluderen bijvoorbeeld de internationale topeconomen Barry Eichengreen en Charles Wyplosz. Integendeel, implementatie is zelfs eenvoudiger geworden door de informatietechnologie, die het mogelijk maakt de handel in valuta continu te monitoren. En de Britse econoom John Grieve Smith schreef in de Cambridge Journal of Economics dat invoering van de Tobin-taks zeker niet complexer, en misschien zelfs wel eenvoudiger, is dan het heffen van BTW of inkomstenbelasting. Want een Tobin-belasting kan geheven worden door de banken, die de berekening en heffing van de belasting in hun gecomputeriseerde systemen kunnen inbouwen.
7. Maar verplaatst de valutahandel zich niet naar landen die niet meedoen ?
Als gevolg van de internationale verwevenheid en liberalisering van financiële markten zal invoering van een Tobin-taks in één land er wellicht toe leiden dat een deel van de valutahandelaren met zijn transacties uitwijkt naar een ander land. Het is daarom op zich natuurlijk het beste als alle landen in de wereld tegelijkertijd beginnen met het in dezelfde mate belasten van de valutamarkten. Maar afwachten tot dat zeer onwaarschijnlijke moment aanbreekt is niet nodig. Er zijn verschillende landen die op eigen houtje jarenlang bepaalde financiële transacties hebben weten te belasten: zo inde de Engelse fiscus nog begin jaren negentig 13 miljard dollar per jaar met een belasting op aandelentransacties in Londen. En met name de Europese Unie (EU) zou een voorbeeld kunnen stellen, aangezien de helft van de dagelijkse valutaomzet plaatsvindt in lidstaten. Die handel kan nooit en te nimmer volledig verplaatst worden naar de rest van wereld. Bovendien kan zulk uitwijken ook nog eens minder aantrekkelijk gemaakt worden door bijvoorbeeld een ontmoedigingsheffing op transacties tussen partijen binnen en buiten het heffingsgebied.
8. Zal er niet geprobeerd worden de Tobin-taks te ontduiken ?
Ja natuurlijk. Maar er is toch ook niemand die voorstelt uit de wet te halen dat iemand vermoorden strafbaar is omdat die wet toch niet alle moorden weet te voorkomen? Zoals bij elke belasting zal uiterst creatief geprobeerd worden een Tobin-taks te ontduiken. Daarom zullen niet alleen onmiddellijke (spot) en termijn- (forward) transacties belast moeten worden, maar ook valutaopties, -swaps en -futures om de ontsnappingsmogelijkheden zo klein mogelijk te maken. Het dichten van gaten in belastingstelsels behoort echter tot de dagelijks routine van regeringen en parlementen. Net als bij elke andere belasting is voor de invoering van een Tobin-taks de politieke wil belangrijker dan de administratieve uitvoerbaarheid.
9. Wat gebeurt er met de opbrengst ?
Een belangrijke vraag, want het gaat zoals we hebben gezien om nogal wat geld. Het is het meest efficiënt een Tobin-taks direct te innen op de plaats waar geld gewisseld wordt. Maar het probleem daarmee is dat ruim 90 procent van de wisseltransacties in de wereld in dertien landen plaatsvindt: 30 procent in Engeland, 16 procent in de Verenigde Staten, 10 procent in Japan, en bijvoorbeeld bijna 2 procent in ons land. Omdat het niet rechtvaardig is het overgrote deel van de opbrengst van een Tobin-taks in deze rijke landen terecht te laten komen, wordt er in verschillende uitwerkingen van het voorstel meestal van uitgegaan dat een aanzienlijk deel of het geheel van de opbrengst voor internationale doelen wordt bestemd, en derhalve moet worden beheerd door een nieuw op te richten internationale organisatie waarin nu eens een keer niet de rijkste landen de dienst uit moeten maken. Bij een heffing van 0,05 procent kan een Tobin-taks per jaar bijna 100 miljard dollar opleveren, en bij een heffing van 0,1 procent bijna 150 miljard dollar. Met zulke bedragen kan een eind gemaakt worden aan veel ellende in de wereld. Voorbeelden? Elementaire medische zorg voor alle wereldburgers zou de kindersterfte halveren en kost volgens de Verenigde Naties 5 tot 7 miljard dollar per jaar. Het garanderen van universele vrije toegang tot veilig drinkwater kost 10 tot 15 miljard dollar per jaar. Voor 5 tot 6 miljard dollar per jaar krijgt iedereen in de wereld een elementaire schoolopleiding en kan het analfabetisme onder volwassenen worden gehalveerd. En de totale schuldenlast die landen in de Derde Wereld als een molensteen om hun nek hangt is zon 170 miljard dollar per jaar. Er zijn, kortom, zoveel goede doelen, dat het eigenlijk onbegrijpelijk is dat een Tobin-taks niet allang is ingevoerd. De verklaring hiervoor is volgens internationaal erkend deskundige Barry Eichengreen eenvoudig: machtige gevestigde belangen willen zon belasting niet.
10. Wat kan gedaan worden om de Tobin-taks toch ingevoerd te helpen krijgen ?
Allereerst moet natuurlijk het voorstel voor een Tobin-taks landelijk, regionaal en plaatselijk bekend worden gemaakt. Daar kan iedereen haar of zijn steentje aan bijdragen. Bijvoorbeeld door het schrijven van brieven en artikelen. Door het organiseren van kleine en grotere discussie- en actiebijeenkomsten. Door het verspreiden van materiaal, zoals deze kleine introductie. Of - zoals een groep wil gaan doen - door het uitwerken van een kampanje voor invoering van een lokale Tobin-taks, als symbolisch begin. Daarnaast kan de discussie over een Tobin-taks verbreed worden door van alles en iedereen - niet op de laatste plaats partijen en politici, vakbonden en NGOs - te verlangen dat zij een standpunt innemen over de invoering van een Tobin-taks, en dat actief uit gaan dragen. Dan zal ook heel duidelijk worden waar en bij wie de weerstanden zitten en wat het draagvlak is voor invoering van een Tobin-taks. In andere landen wordt hier al langer aan gewerkt. Zo hebben de gemeenteraden van onder anderen ruim vijftig steden in Frankrijk en Sao Paulo in Brazilië zich uitgesproken voor invoering van een Tobin-taks. Ook verschillende vakbonden in de wereld hebben zich voor een Tobin-taks uitgesproken, waaronder de AFL-CIO, de belangrijkste vakcentrale in de Verenigde Staten. En bij het Franse parlement, het Europees Parlement en het Congres in de Verenigde Staten zijn voorstellen voor invoering van een Tobin-taks ingediend. In Canada werd zon voorstel in 1998 al door het parlement aangenomen. In Finland heeft de regering zich zelfs voor een Tobin-taks uitgesproken. In ons land wil ATTAC hier samen met anderen mee aan de gang.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV- g2
Begin deel 2 ...Het vervolg...!!
(LDD-programma) De klassieke vormen van vermogensbelasting kunnen (tijdelijk) blijven bestaan: de schenkingsrechten en de successierechten. Ze moeten wel algemeen, ongeacht de begunstigde, worden begrensd op 3%. Van zodra om budgettaire redenen blijkt dat deze vormen van vermogensbelasting afgeschaft kunnen worden, moet hiertoe overgegaan worden.
Nice try !! Dit zal dan wel meteen een unicum betekenen op wereldvlak !! Schenkingsrechten begrensd op 3% ONGEACHT DE BEGUNSTIGDE ?!... Dit betekent dat gelijk ″wie″ gelijk ″wàt″ kan schenken aan iemand ~de eerste de beste~ ZONDER dat er hier ook maar enige herverdelingsfactor optreedt ?!...
Het hoeft geen betoog dat iedereen er wel kan inkomen dat er verminderde rechten zijn naargelang de begunstigde de partner of de kinderen zijn, maar zomaar gelijk wie ??!!... Dit is COMPLETE WAANZIN !!!
Bovendien geeft deze passage nog maar eens duidelijk aan dat gans dit programma enkel & alleen op maat van de rijken werd gesneden. PUNT aan de lijn !!! Wie rijk geboren wordt zal nog rijker sterven !!
& ondertussen maar zeveren, zeiken & afgeven over profitariaat ??!!... Laat ons eventjes ernstig blijven !! Het echte profitariaat bevindt zich volgens ons niet zozeer in de hoek van de werklozen waar je slechts van de miserie kan profiteren. Het bedrijfsleven zit echter vol van profiteurs die hun vetbetaalde jobkes via netwerken en familiebanden hebben gekregen .we kunnen dit misschien ook eens onder ogen zien en elke werknemer in Belgistan (en elders) kent zo wel een aantal gevallen in zijn/haar onmiddellijke omgeving of niet soms ?!...
Echte sociale uitkeringen (niet de vervangingsinkomens zoals de werkloosheidsuitkeringen) moeten belastingsvrij blijven. Het is onzinnig om uit de algemene middelen, het belastingsgeld, een sociale uitkering toe te kennen en hier dan opnieuw een belasting op te heffen. Wij beschouwen pensioenen niet als een vervangingsinkomen, maar als een op zich staand recht.
...& met hoeveel belasting dacht men een minimumuitkering van de werkloosheid, die lager ligt dan de Europese armoedegrens te belasten ?!...
Zo moeten gezinsuitkeringen zoals kinderbijslag, de pensioenen, maar ook dividenden uit pensioenfondsen belastingsvrij blijven.
Men blijft zeer vaag over de financiering van de pensioenen om niet te zeggen overweldigend stil Maar de laatste zin, waarbij men spreekt over dividenden uit pensioen-FONDSEN geeft ~hoogstwaarschijnlijk~ zéér duidelijk dat men het dan NIET heeft over het klassieke wettelijke pensioenstelsel !!
Als het pensioen dus geprivatiseerd wordt onder de vorm van een pensioenfonds dan is het inderdaad geen vervangingsinkomen maar een op zich staand recht dat contractueel vastligt je moet hier dus waarschijnlijk tussen de regeltjes lezen...
...
Indirecte belastingen
Belasting op arbeid en op inkomen is belasting op productie. De belasting moet op de consumptie gelegd worden.
Hogere BTW tarieven ?!... Om te beginnen, welke BTW voor welke producten denkt men te verhogen ?! ...& Hoe gaat de LDD dat ~bijvoorbeeld Europees~ voor elkaar krijgen ?!... Vraag : ...& met een BTW verhoogd tot bijvoorbeeld 30 % wie zal er dan nog geld ~komen~ uitgeven in België ?
De rijken kunnen dan misschien hun boodschappen in één van onze omringende buurlanden gaan doen... want dat halen zij er dan wel uit met een rit naar Nederland, Frankrijk of Duitsland... Maar de autoloze Belg &/of die arme sukkelaar met z'n vervangingsinkomen... die betaalt zich dan wel blauw intussen...
Al lijkt ons een "super"-BTW voor pure luxe-produkten zoals "super-villa's", super-privé-domeinen, extra-vagante tweede verblijven, 3de & 4de woningen, privé-zwembaden, sportvliegtuigjes, yachten, sportwagens, luxe-wagens met een "véél-te-hoog-PK" om onder de gewone klasse van milieuvriendelijke wagens te resorteren, e.d.m. op zich niet verkeerd... Voor ons mag àl dat energie-verslindende & verspil-zuchtige-speelgoed extra belast worden !...
Indirecte fiscaliteit is veel ruimer dan BTW alleen. Het gaat ook om accijnzen,invoerheffingen en dergelijke meer.
De zelfde vraag hier : hoe denkt de LDD de geroemde buitenlandse investeringen naar hier halen als de belastingen op consumptie de hoogte ingaan ?!...
Waarom verbruiksbelastingen boven productiebelastingen verkiezen? Allereerst draagt iedereen bij in functie van zijn eigen draagkracht. Belasten via het verbruik doet een meer duurzame economie ontstaan. De belastingsbasis is breder en transparanter. Men kan slecht éénmaal belast worden op een handeling en door verbruik moedigt men investeringen aan.
Waar men deze uiterst bedenkelijke theorie haalt, weten we niet, maar het staat zeker NIET vast dat belastingen op consumptie leiden tot een duurzame economie. Het "kàn" een instrument zijn om bepaalde correcties aan te brengen... màààrr voorbeelden van dergelijke belastingsytemen wijzen zeker niet uit dat hiermee deze theorie opgaat !! Alleen al omdat de verleiding zeer groot is om hierdoor protectionistisch te worden t.o.v. sommige concurrerende producten. Wij vragen ons trouwens af hoe men dit zal klaar spelen in "een sterk ontvette staat", het staatsmodel waar de LDD naar toe wil. Elk product moet dan immers zijn specifieke belasting krijgen. Wij geven hieronder zulk een sprekend voorbeeld uit Frans Polynesië waar men zulk een systeem toepast... & het gaat hier dan nog maar over wat USB-sleutels, harde schijven & geheugenkaartjes Van ″transparantie″ & "eenvoud" gesproken of hoe een mooi klinkende theorie in de praktijk volledig haaks kan staan op sommige basisprincipes van het zelfde politieke programma
...
...
Décrets, arrêtés, circulaires
TEXTES GÉNÉRAUX
MINISTÈRE DE LA CULTURE ET DE LA COMMUNICATION
Décision du 9 juillet 2007 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle relative à la rémunération pour copie privée NOR : MCCB0764606S La commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle, Vu le code de la propriété intellectuelle, notamment ses articles L. 311-1 et suivants et R. 311-1 et suivants ;
Vu larrêté du 20 avril 2006 relatif à la composition de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 30 juin 1986 de la commission prévue à larticle 34 de la loi no 85-660 du 3 juillet 1985 (art. L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle) ;
Vu la décision du 4 janvier 2001 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 6 décembre 2001 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle portant conversion en euros de la décision no 1 du 4 janvier 2001 ;
Vu la décision du 4 juillet 2002 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 10 juin 2003 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 6 juin 2005 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 22 novembre 2005 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu la décision du 20 juillet 2006 de la commission prévue à larticle L. 311-5 du code de la propriété intellectuelle ;
Vu les délibérations de la commission en date du 16 janvier 2007, du 18 juin 2007 et du 9 juillet 2007 ; Considérant lexamen entrepris de lévolution des caractéristiques techniques, des pratiques de copie privée et du marché de certains supports numériques denregistrement ; Considérant que la commission a réuni les éléments dinformation et dappréciation nécessaires et suffisants pour lui permettre, au vu de ses délibérations et décisions précédentes, de fixer les montants de rémunération pour copie privée due aux ayants droit des oeuvres fixées sur des phonogrammes ou des vidéogrammes ou sur tout autre support au titre de lutilisation de nouveaux supports denregistrement hybrides amovibles constitués par les cartes mémoires, les clefs USB et les supports de stockage externes à disque ;
Considérant que la commission a réuni les éléments dinformation et dappréciation nécessaires et suffisants pour lui permettre, au vu de sa décision no 1 du 4 janvier 2001 modifiée, de réviser le montant de la rémunération pour copie privée due aux ayants droit au titre des DVD enregistrables ; Considérant quelle entend par ailleurs poursuivre dans la suite de ses travaux les études et analyses complémentaires lui permettant, en tenant compte de lévolution des technologies, des matériels, des usages de consommation, des pratiques denregistrement et de copie privée, de procéder, le cas échéant, à la révision de ses décisions antérieures, à lintégration de nouveaux bénéficiaires de la rémunération ou à lélection de nouveaux types de supports denregistrement,
Décide :
Art. 1er. − Sont éligibles à la rémunération due au titre des articles L. 311-1 et suivants du code de la propriété intellectuelle les supports denregistrement hybrides amovibles tels que définis ci-après :
les cartes mémoires ;
les clefs USB ;
9 septembre 2007 JOURNAL OFFICIEL DE LA RÉPUBLIQUE FRANÇAISE Texte 15 sur 49
les supports de stockage externes à disque utilisables directement avec un micro-ordinateur personnel, cest-à-dire sans quil soit nécessaire de leur adjoindre un équipement complémentaire hormis les câbles de connexion et dalimentation.
Art. 2. − Selon les supports susvisés, le montant de la rémunération est assis sur une capacité denregistrement nominale faisant lobjet :
dune pondération selon le taux de copiage retenu par la commission à partir des informations portées à sa connaissance sur les pratiques de copie privée doeuvres protégées relevant de chacun des domaines sonore, audiovisuel, écrit et image fixe ;
dun coefficient de conversion horaire des capacités nominales correspondant aux pratiques de compression reconnues ;
dun abattement correspondant à la proportion du support non utilisée par le copiste, telle que définie à partir des informations portées à la connaissance de la commission sur les caractéristiques techniques des
supports et les usages en copie privée ;
dun abattement correspondant à la possibilité que lesdits supports soient utilisés conjointement avec dautres supports sur lesquels une rémunération aurait été perçue au profit des ayants droit ;
dun abattement prenant en compte la grande capacité de certains supports. Par application des règles susvisées, le montant de la rémunération unitaire est fixé par type de support et par palier de capacité conformément aux tableaux annexés à la présente décision.
Art. 3. − Les déclarations faites par les redevables aux sociétés chargées de percevoir la rémunération devront mentionner de façon distincte, pour chaque catégorie de support, le nombre de supports assujettis à la rémunération ainsi que, pour chacun deux, leur capacité denregistrement. La capacité denregistrement desdits supports est présumée être celle déclarée par le redevable concerné. Les modalités de versement des rémunérations arrêtées par la présente décision sont celles prévues par les dispositions de larticle 6 de la décision du 30 juin 1986 susvisée.
Art. 4. − Pour les supports denregistrement du type de ceux mentionnés aux tableaux figurant en annexe, dont les caractéristiques techniques et les pratiques dutilisation ne diffèrent de celles des supports entionnés auxdits tableaux que par une capacité nominale supérieure denregistrement, la rémunération prévue pour la capacité nominale maximale des supports mentionnés auxdits tableaux sera appliquée à titre conservatoire, dans lattente de la fixation dune rémunération spécifique pour cette capacité nominale denregistrement.
Art. 5. − Le taux de rémunération pour copie privée au titre des DVD Ram, DVD R data et DVD RW data est fixé à 21,27 pour 100 Go, soit 1 pour 4,7 Go.
Art. 6. − Le taux de rémunération due par type de supports annexé à la décision du 6 décembre 2001, modifiée par les décisions du 6 juin 2005 et du 20 juillet 2006 susvisées, est ainsi modifié :
La ligne :
DVD Ram, DVD R et DVD RW data... 23,40 100 Go est remplacée par la ligne :
DVD Ram, DVD R et DVD RW data... 21,27 100 Go
Art. 7. − La présente décision sera publiée au Journal officiel de la République française et entrera en vigueur à compter du premier jour du mois suivant sa publication.
Fait à Paris, le 9 juillet 2007.
Pour la commission :
Le président,
T. DALBIS
9 septembre 2007 JOURNAL OFFICIEL DE LA RÉPUBLIQUE FRANÇAISE Texte 15 sur 49
A N N E X E
TABLEAUX DE RÉMUNÉRATION DUE EN APPLICATION DE LARTICLE 2
Tableau de la rémunération due sur les cartes mémoires non dédiées
RÉMUNÉRATION
en euros par gigaoctet (/Go) CAPACITÉ NOMINALE DENREGISTREMENT
(1 Go = 1 024 Mo)
0,144 Inférieure ou égale à 512 Mo.
0,090 Supérieure à 512 Mo et inférieure ou égale à 2 Go.
0,072 Supérieure à 2 Go et inférieure ou égale à 5 Go.
0,062 Supérieure à 5 Go et inférieure ou égale à 10 Go.
0,059 Supérieure à 10 Go et inférieure ou égale à 16 Go
.
Tableau de la rémunération due sur les clefs USB non dédiées
RÉMUNÉRATION en euros par gigaoctet (/Go) CAPACITÉ NOMINALE DENREGISTREMENT
(1 Go = 1 024 Mo)
0,300 Inférieure ou égale à 512 Mo.
0,225 Supérieure à 512 Mo et inférieure ou égale à 1 Go.
0,180 Supérieure à 1 Go et inférieure ou égale à 2 Go.
0,144 Supérieure à 2 Go et inférieure ou égale à 5 Go.
0,130 Supérieure à 5 Go et inférieure ou égale à 10 Go.
0,125 Supérieure à 10 Go et inférieure ou égale à 16 Go.
Tableau de la rémunération due sur les supports de stockage externes à disque utilisables directement avec un micro-ordinateur personnel, cest-à-dire sans quil soit nécessaire de leur adjoindre un équipement complémentaire hormis les câbles de connexion et dalimentation
RÉMUNÉRATION en euros par gigaoctet (/Go) CAPACITÉ NOMINALE DENREGISTREMENT
0,0597 Inférieure ou égale à 80 Go.
0,0507 Supérieure à 80 Go et inférieure ou égale à 120 Go.
0,0403 Supérieure à 120 Go et inférieure ou égale à 160 Go.
0,0333 Supérieure à 160 Go et inférieure ou égale à 200 Go.
0,0272 Supérieure à 200 Go et inférieure ou égale à 320 Go.
0,0237 Supérieure à 320 Go et inférieure ou égale à 400 Go.
0,0200 Supérieure à 400 Go et inférieure ou égale à 1 000 Go
Indien de consumptie en dus de BTW en accijnsontvangsten voldoende toenemen, zit er zelfs een verlaging van het BTW-tarief naar een gemiddeld Europese niveau van 19% in. Een laag BTW-tarief is belangrijk voor onze kleinhandel.
...
De accijnzen op brandstoffen moeten naar omlaag.
We hadden dus ook niet anders verwacht... Dus lekker met zn allen nog méér CO² uitstoten... Hélaas-hélaas voor de LDD, integendeel de accijnzen op brandstof moeten naar omhóóg !! Mààr, door eventueel de autobelasting af te schaffen ~voor energiezuinige & milieu-vriendelijke kleine wagens~ verplaats je de belasting wél van het bezit van een auto naar het verbruik van een auto : dus iemand die een auto bezit kan zélf beslissen hoeveel belasting hij of zij betaalt, naarmate men vaker al eens de fiets neemt om naar de bakker te gaan !
Nieuwe vormen van indirecte fiscaliteit moeten in de plaats komen: een kilometerheffing die rekening houdt met de mate aan uitstoot van schadelijke gassen en vervuilende deeltjes. Vaste heffingen in de sector van het vervoer moeten verdwijnen. In de sector van de woningen, moet de huidige vastgoedfiscaliteit wijken voor heffingen op het gebruik van energie.
Kijk hier hebben we weer zo een tegenstrijdigheid die ~typisch eigen aan~ in het ganse LDD-programma te pas & te onpas opduiken... Het zijn al bij al ook tegenstrijdigheden die er ons op wijzen dat dit een programma is, volkomen gesneden & op maat gemaakt van de ″rijken″ & de ″super-rijken″ van onze samenleving. Enerzijds moeten de accijnzen op brandstoffen naar beneden of anders uitgedrukt : men vermindert de heffing op de energie een lijntje verder moet dan de huidige vastgoedfiscaliteit wijken voor energieheffing Bovendien weet elke kleuter dat dit soort maatregelen in het vastgoed neerkomt op een aderlating van de zwakste groep huiseigenaars... namelijk de eigenaars die onvoldoende middelen hebben om hun eigendom energiezuinig te maken, terwijl de ″rijken″ & de ″super-rijken″ dat weer probleemloos kunnen doen maar aan dat trukje van de foor hadden we ons reeds verwacht !!... Nog maar eens, wéér àlles voor de ″rijken″ & niets voor de middenklasse, laat staan voor de zwaksten van onze samenleving... Het zijn immers dezelfde ″rijken″ & ″super-rijken″ die gemakkelijk een Porsche Cayenne met extra propere roetfilter zullen kunnen kopen die dan wel wat meer verbruikt... maar vermits de accijnzen dan toch naar beneden gaan terwijl de bestuurder van de Kia & de Dacia Ach-ach, het wordt ééntonig
...& Tussen twee regels door vinden we natuurlijk ook iets voor de vervoersector... ook dààr moeten àlle heffingen verdwijnen... alternatieven zoals vervoer over water & per trein komen hier ~uiteraard~ niet aan bod...
Afbouw van de belasting op arbeid
Vandaag financiert de sociale bijdrage (van werknemers enerzijds, maar vooral van werkgevers anderzijds) voor ongeveer 75% de ganse sociale zekerheid. Dit is onhoudbaar.
Het zal u binnenkort hélemààl duidelijk worden wat de SZ voor de LDD nog wèl inhoudt... & dat zal van een tó-tààl àndere orde zijn, dan de huidige bestaande... als we nog tenminste van "enige" Sociale Zekerheid zullen kunnen spreken... & wie dat àllemààl betaalt zal u dan ook duidelijk zijn... u mag nu alvast beginnen met gokken !!...
Arbeid belasten is in alle geval in wezen pervers. Arbeid is de voornaamste bron van economische groei. Het consultancybureau McKinsey heeft berekend dat een daling van de werkgeversbijdragen aan de SZ met 44% tot 400.000 nieuwe jobs zou opleveren.
Het is al bij al in wezen nog perverser, mensen te laten werken voor een zéér laag loon & onder slechte werkomstandigheden & dat alleen maar omdat een werkgever telkens opnieuw ~nog~ méér winst wil maken ! ...& Hoe "pervers" de LDD is, zal hier binnen aanzienlijke tijd wel ~snel~ duidelijk worden, als het intussen al niet ~voor de meesten~ duidelijk is geworden !! Als arbeid dan toch de belangrijkste vorm is & wezenlijk onontbeerlijk is voor enige economische groei, is het niet verkeerd van uw "werkmensen" ~zij dat het arbeiders of bedienden zijn~ tenminste te respecteren door ze goed te verlonen.
Wat de prognoses & de zaligmakende voorspellingen van consultancy-bureaus betreft... wij stelle daar zo onze vragen bij... Net als bij de zogezegde 400.000 nieuwe jobs die nu eens plots pardoes uit de lucht komen vallen. Wat de LDD hier eigenlijk niet verteld, is...
# dat ze de huidige bestaande SZ liever compleet afgeschaft zag...
# dat ze iedere hardwerkende Belg het liefst vanal zelf zag opdraaien voor zijn eigen SZ (maar dat wordt u later nog duidelijker !)
# dat men liefst vanal zomaar mensen kan aannemen ZONDER enige patronale bijdrage (dat wordt u eveneens later ook duidelijker !)
# ...
Kortom, terug naar het einde van de 19de Eeuw... Sja, zo krijgen wij er ook wel 400.000 aan 't werk !! ...& desnoods zullen we dat werk of wat voor werk moet doorgaan, dan ook wel ter plekke uitvinden !!
Laat het duidelijk zijn dat de afgelopen 2 - 3 decennia, er steeds opnieuw rond het half miljoen ~500.000~ werklozen waren & altijd zijn geweest... dàt àlle voorgaande regeringen daar van de eerste tot de laatste allemaal dure beloftes rond gezworen hebben om daar nu eens voor eens & voor altijd verandering in te brengen... met als enigste resultaat... Dàt er van tijd tot tijd eens ~op papier~ langs "hier" 100.000 banen werden geschapen, terwijl er langs "dààr" dan weer ~jammer genoeg~ 200.000 banen verloren gingen... Dat de "werkloosheidscijfers" weliswaar daalden... maar dat dat dit meer te wijten was aan rekenkundige trukjes die werden toegepast, dan door de gecreëerde banen... & dat in het overgrote deel van de gevallen die "werkloosheidscijfers" enkel & alleen KUNSTMATIG daalden, omdat er mensen gewoon werden geschorst, die daarmee ook verdwenen uit de statistieken !! Laat ons elkaar daar vooral géén blaasjes in wijsmaken !! ...& Voor de zoveelste maal willen wij beklemtonen : & dàt ondanks àlle dikke vette cadeaus die er onder allerlei vormen door de verschillende regeringen telkenmale opnieuw werden uitgedeeld aan het patronaat & de industrie !!
...
In het LDD-programma gaan we veel verder dan 44%. In BBP-termen voorzien we een daling met 60%.
Deze hoge bijdragen financieren wel wat belangrijke zaken zoals pensioenen, ziekteverzekering & men verkeert telkens in geldnood dus een daling met 60% betekent overduidelijk het mes zetten in deze materie, tenzij het manna toch vanuit de hemel neer zou dalen ?!... Dus de 400.000 jobkes die hierdoor zullen gecreëerd worden interesseren ons dus persoonlijk bitter weinig !! Mogen we er trouwens op wijzen dat die 400.000 jobkes ~wathever tey are~ zéér moeilijk zullen ingevuld geraken... tenzij men natuurlijk de goedkope werkkrachten van elders wenst te importeren
...
"De papieren versie"
Om het u wat makkelijker te maken & vooral om het wat overzichtelijk te houden ~want het is tenslotte een hele turf geworden~ zullen we hier voortaan onze bijgewerkte papieren versie van "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV" erbij zetten, kwestie mocht u de voorgaande afleveringen gemist hebben, dat u deze hier onmiddellijk in terug vindt.
...
Je kunt dus dit document in pdf-vorm ~uiteraard probleemloos af te printen~ downloaden via onderstaande link...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-f1
Pestbelastingen
Wij willen af van de pestbelastingen, dit zijn belastingen die gemeenten heffen louter omdat ze extra ontvangsten willen genereren, maar hierdoor het bedrijfsleven in moeilijkheden brengen.
...& niet alleen het bedrijfsleven, dit gaat net zo goed op voor de gewone burger...
...Màààrr hoe langer hoe meer krijgen we de indruk dat de ″doodgewone″ brave "hardwerkende burger" bij de LDD uitgesloten wordt van alle geneugten... In simpele bewoordingen gezegd, in die brave hardwerkende burger is men enkel geïnteresseerd als die geld opbrengt... voor jullie wel te verstaan !
LDD wil dat de gemeenten (stads- en streekgewesten), lokale opcentiemen kunnen heffen op de vennootschapsbelasting. Dit is verantwoord omdat de fiscale druk uit opcentiemen altijd redelijk is. Het is een extra percentage geheven boven op de verschuldigde belasting berekend op basis van het resultaat van de vennootschap. Doet de onderneming het bepaalde jaren minder goed, dan riskeert ze niet door blinde lokale belastingen nog meer kopje onder geduwd te worden.
Elke andere vorm van lokale fiscaliteit die ondernemingen treft de zogenaamde pestbelastingen wordt ontmoedigd. Zulke belastingen zouden niet meer kunnen, louter en alleen om ontvangsten van de gemeentekas te genereren.
Hier kunnen inderdaad wel een paar zinnige & terechte vragen gesteld worden over het aantal belastingen die er in Belgistan worden geheven, maar dat geldt dan niet alleen voor de bedrijven &/of zelfstandigen, maar net zo goed voor de gewone burger. ...& Omdat we geenszins van slechte wil zijn, citeren we zelfs eventjes het VBO in deze :
″Enkele algemene resultaten van het onderzoek : bedrijven in België betalen in totaal liefst 63 heffingen zelf, en innen nog eens 32 belastingen of bijdragen voor rekening van de verschillende overheden
Hoe kunnen we dit garanderen? De opbrengsten van ondernemingsbelastingen worden in mindering gebracht van de overdrachten die lokale overheden ontvangen van de overheid (gemeentefonds, provinciefonds, enz.).
Anderzijds wil LDD dat gemeenten (in ons programma gaat het om Stads- of Streekgewesten) die als bedrijfsvriendelijk worden beschouwd, extra geld ontvangen uit het gemeentefonds.
...dit zou ook wel mogen opgaan voor andere zaken dan enkel & alleen maar het "bedrijfsvriendelijke" ...
Overige fiscale maatregelen
Wij zijn radicaal gekant tegen elke vorm van vermogensbelasting of
meerwaardebelasting in de personenbelasting omdat op het vormen van vermogen al belastingen werden geheven. De bestaande moeten opnieuw afgeschaft worden.
...
...& ook hier luiden er andere klokken & dan nog wel vanuit de rechtse hoek :
...
Personenbelasting verlagen, was kapitale fout"
15/02/2007 - 09:00
Premier Guy Verhofstadt verschuift de lasten op arbeid naar milieuheffingen om het broeikaseffect te lijf te gaan. Intussen laat hij zijn begroting ontsporen. Hij had beter de vennootschapsbelasting verlaagd en de sociale zekerheid hervormd, zegt internationaal belastingspecialist Frans Vanistendael.
Op 9 februari buigt de Nationale Klimaatcommissie zich over nieuwe maatregelen om bijna 5 miljoen ton minder CO2 uit te stoten. Intussen breekt Guy Verhofstadt (VLD) een lans voor Kyoto Plus, dat de strijd tegen het broeikaseffect moet versterken. Aansluitend op het nieuwe rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) wil de premier de belastingen op arbeid verschuiven naar milieuheffingen. Maar Frans Vanistendael, hoogleraar Belastingrecht aan de KU Leuven en internationaal belastingexpert van het advocatenkantoor Loyens, pleit voor bescheidenheid: "Als amateur-meteoroloog weet ik dat je de natuur niet kunt dwingen. Een wijziging van ons gedrag zal geen verschil maken. Als er echt een opwarming aan de gang is, kunnen wij die evolutie niet tegenhouden. Anderzijds kunnen we het ons niet veroorloven niets te doen. In de meteorologie is een verschil van een graad Celsius soms van levensbelang."
Toch maakt Vanistendael (de broer van schrijver Geert van Istendael) zich meer zorgen om de openbare financiën van ons land. In de laatste editoriaal van het Algemeen Fiscaal Tijdschrift vorig jaar - "après nous le déluge" - beschuldigt Vanistendael de regering van slechte loodgieterij. "De jongste begrotingen zijn van een ondraaglijke lichtheid. Ondanks de stijgende belastingopbrengsten en de lage rentevoeten slaagt paars er enkel in een budgettair evenwicht te realiseren dankzij eenmalige maatregelen, die de lasten naar de toekomst verschuiven. En het belangrijkste verlies is nog niet in de begroting 2007 ingecalculeerd: de hervorming van de personenbelasting in 2004."
TRENDS : Zijn debudgetteringstechnieken niet van alle tijden?
VANISTENDAEL (KU LEUVEN, LOYENS) :"Ja, maar de manier waarop het nu gebeurt en het volume kent geen voorgaande. De oorzaak ligt in de vermindering van inkomsten uit de personenbelasting als gevolg van de tariefverlaging die deze regering heeft doorgevoerd. Dat is een kapitale fout geweest, die de schatkist jaarlijks bijna 3 miljard euro kost. Zo'n groot gat heeft nog geen enkele regering in de begroting gekapt. Daar betaalt ze de prijs voor. Zonder deze maatregel zaten we met een budgettair overschot om de problemen van de toekomst aan te pakken."
TRENDS : De vergrijzing hangt als een zwaard van Damocles boven ons hoofd?
VANISTENDAEL : "Inderdaad. De babyboomgeneratie gaat met pensioen. Dit betekent dat de hoge lonen op het einde van de loopbaan worden vervangen door lage pensioenen, eventueel aangevuld met extralegale vergoedingen. Maar ze compenseren nooit volledig het bedrag van de lonen. Daardoor dalen de fiscale ontvangsten van de personenbelasting, ook al omdat de pensioenen van een gunstiger belastingregime genieten. In het begin zal dit effect enigszins worden gecamoufleerd door de (relatief lage) heffing op de uitkering van pensioenkapitalen. Na enkele jaren zullen de gevolgen zich opstapelen. De lonen van de jongeren die tot de arbeidsmarkt toetreden, leveren niet dezelfde belastingopbrengsten als de lonen van de ouderen die met pensioen gaan. Samen met de btw is de personenbelasting de voornaamste bron van overheids-inkomsten in ons land. De vraag is: hoe zal de regering dit verlies opvangen?"
TRENDS : Met een vermogensbelasting?
VANISTENDAEL : "De vermogensbelasting als een jaarlijkse belasting op het nettovermogen is de laatste jaren in veel landen afgeschaft. Er zijn andere vormen van onrechtstreekse belasting op kapitalen - zoals de onroerende, maar ook de roerende voorheffing. Zowel wat grondslag als tarief betreft, ligt deze fiscaliteit op hetzelfde niveau als dat van onze buurlanden. Probleem is dat vele belastingplichtigen eraan ontsnappen. Maar hier proberen de Europese spaarrichtlijn en de internationale antiwitwasregels een stokje voor te steken. Laten we eerst de gevolgen van deze maatregelen - een verschuiving van de fiscale druk van arbeid naar kapitaal - afwachten, vooraleer we de lasten op het vermogen verhogen. Jammer genoeg tonen de voorstellen die in bepaalde kringen circuleren, aan dat links nog altijd niets heeft geleerd van de fiscale excessen eind jaren zeventig, toen het maximumtarief nog 72 % op alle inkomsten (ook uit vermogen) bedroeg. Met de gemeentelijke opcentiemen en de tijdelijke solidariteitsbijdragen erbij kwam je zelfs aan 90 %. Niet verwonderlijk dat toen slechts 10 % van de belastingplichtigen het verschuldigde bedrag op de inkomsten uit vermogen betaalde."
TRENDS : Nochtans zijn de voorwaarden voor de invoering van een vermogensbelasting nog nooit zo gunstig geweest, schreef u drie jaar geleden.
VANISTENDAEL : "De technische voorwaarden worden een voor een gerealiseerd. Het bankgeheim is doorbroken, de effecten aan toonder worden afgeschaft en de financiële instellingen moeten informatie van hun klanten aan de overheid doorgeven. Maar dat wil niet zeggen dat er ooit een vermogensbelasting komt. Zeker in het vooruitzicht van de verkiezingen zal geen enkele politieke partij, behalve de Partij van de Arbeid, voor deze maatregel pleiten. Wel worden inkomsten uit beleggingen steeds meer belast - zoals de heffing op beveks of levensverzekeringen (Tak 21 en 23) - om de discrepantie tussen lasten op arbeid en kapitaal te verkleinen en de afbrokkeling van de belastbare basis in de personenbelasting te compenseren."
TRENDS : Zijn lagere tarieven voor kapitaalbelastingen niet onrechtvaardig, omdat inkomsten uit vermogen niet voortvloeien uit persoonlijke inspanningen?
VANISTENDAEL : "Dat argument stamt uit de negentiende eeuw. De belastingtarieven worden niet bepaald volgens de inspanningen die iemand moet leveren om zijn inkomen te verwerven. Zeelui, mijnwerkers en bouwvakkers krijgen geen lager tarief omdat ze harder moeten werken voor hun loon. Renteniers moeten niet werken, maar brengen wel permanent een economisch offer om hun kapitaal te laten renderen. Het geld dat ze beleggen, kunnen ze namelijk niet gebruiken voor leuke dingen zoals vakanties, etentjes of terreinwagens. Er staat dus wel een economische tegenprestatie tegenover de vergoeding voor het gebruik van het kapitaal: in plaats van onmiddellijke consumptie wordt het kapitaal gebruikt om te voldoen aan andere behoeften. Bovendien is voor de meeste mensen het vermogen opgebouwd uit inkomsten uit arbeid, die in het verleden al aan een zware belasting zijn onderworpen. Dat wil niet zeggen dat vermogen niet belast mag worden. Wel moet het tarief niet noodzakelijk even hoog liggen als de belasting op inkomen uit arbeid. Ten slotte bestaat de last op arbeidsinkomen in de eerste plaats uit sociale bijdragen, die recht geven op tegenprestaties (werkloosheid, pensioen, ziekteverzekering). Zij komen, met uitzondering van de kinderbijslagen, vooral de lagere inkomenscategorieën ten goede. Belastingen op inkomsten uit vermogen leveren geen enkele individuele tegenprestatie op in de sociale zekerheid."
TRENDS : Maar dit socialezekerheidsstelsel stevent toch recht op een failliet af?
VANISTENDAEL :"Ja, maar daar doet de regering helaas niets aan. Wel heeft ze de personenbelasting verlaagd. Het effect van deze maatregel op de economische groei blijft echter beperkt, omdat ons land grotendeels van de export leeft. Een verbetering van de internationale concurrentiepositie werpt veel meer vruchten af. Daarom kan je beter de arbeidskosten verminderen. Dat is geen probleem van de personenbelasting, maar van de sociale zekerheid. Aan dit stelsel wordt jammer genoeg niet geraakt. Probleem is dat deze private sociale verzekering taken op zich neemt die niets met arbeid te maken hebben, maar wel door heffingen op arbeid worden gefinancierd. Denk bijvoorbeeld aan de kinderbijslag en de gezondheidszorg. Daarom kampt het regime, als je de fiscale ontvangsten niet meerekent, met een jaarlijks tekort van 30 %. Belastingbetalers delgen deze put, maar krijgen geen inspraak. Waarom moeten gepensioneerden bijvoorbeeld geen sociale bijdragen betalen? De organisatie en controle van de sociale zekerheid blijft in handen van de sociale partners. Als voormalig lid van de Hoge Raad van Financiën pleit ik al meer dan twintig jaar vruchteloos voor een grondige hervorming van dit systeem. Maar de vakbonden en het patronaat voelen niet veel voor dit debat. Door de financiële stromen te wijzigen, zou je aan hun beslissingsbevoegdheid raken en zou een gedeelte van de beslissingen worden onderworpen aan politieke arbitrage vanuit alle sectoren van de overheid. Dat willen ze niet."
TRENDS : Intussen pleit Unizo voor een tarief van 20 %.
VANISTENDAEL : "Ik sta daar volledig achter. De aanslagvoet in Duitsland ligt sinds begin dit jaar op 25 % en ze plannen een verdere daling naar 18 of zelfs 15 % in 2008. België zal deze trend moeten volgen om economisch te kunnen overleven. Daarom pleit ik voor een degressief tarief in de vennootschapsbelasting en niet een progressief tarief, zoals Unizo voorstaat. Geen lagere aanslagvoeten voor kmo's - zoals nu - maar voor grote bedrijven, die aan internationale concurrentie onderworpen zijn. Kleine ondernemingen met enkele werknemers - zoals de bakker om de hoek - opereren vooral op lokaal vlak en hebben geen last van de globalisering. Zij kunnen gerust meer betalen. Nu ligt voor zelfstandigen de fiscale druk dubbel zo hoog in de personenbelasting als in de vennootschapsbelasting. Dit extreme onevenwicht verklaart ook de opmars van de zogenaamde managementvennootschappen, wat verkapte arbeidscontracten zijn. Bovendien betalen ze geen sociale bijdragen. Gewone werknemers en ambtenaren hebben die uitvalsweg niet."
TRENDS : Moeten de sterkste schouders niet de zwaarste lasten dragen?
VANISTENDAEL : "Grote ondernemingen maken relatief gezien niet de grootste winsten. Bovendien hebben zij te kampen met de felste wereldwijde competitie. Hun producten en diensten kunnen makkelijk worden verplaatst. Daarom moeten ze kunnen genieten van dezelfde lage tarieven als in het buitenland, zoals Ierland (12,5 %)."
TRENDS : Kan naar het voorbeeld van de Oost-Europese vlaktaks het mes worden gezet in de talrijke vrijstellingen?
VANISTENDAEL :"Internationaal vindt een algemene tariefdaling plaats. Ook zou de vermindering van het aantal vrijstellingen een goede zaak zijn. Maar je moet wel opletten dat je zo geen dubbele belastingen creëert. Wat de personenbelasting betreft, pleit ik voor een vlaktaks met een proportioneel tarief van 50 % en een drastische verhoging van het belastingvrije minimum tot ongeveer 11.000 euro. Zo kunnen alle bijzondere regimes voor vervangingsinkomens - inclusief pensioenen - en het huwelijksquotiënt worden afgeschaft. Dat is niet asociaal. Dankzij de aanzienlijke vrijstelling betalen de lage inkomens praktisch geen belastingen meer en de werkende gezinnen uit de lagere looncategorieën houden netto meer over dan de niet-actieven. Zo los je het probleem van de werkloosheidsval op. De afschaffing van alle vrijstellingen lijkt mij politiek niet haalbaar, maar je kan daar wel een maximumbedrag op plakken. Na verloop van tijd zullen een aantal vrijstellingen dan vanzelf verdwijnen, met een enorme vereenvoudiging van de aangifte tot gevolg."
TRENDS : Zit het ministerie van Financiën in een crisis, zoals de vakbonden beweren?
VANISTENDAEL :"De fiscus heeft geen tijdelijke crisismanager à la Karel Vinck nodig, zoals begrotingsminister Freya Van den Bossche (SP.A) stelt. Wel een vaste bewindsman of -vrouw, die aandacht heeft voor goed bestuur. Een staatssecretaris van Financiën zou die rol kunnen vervullen, op voorwaarde dat het geen voorwendsel wordt om de belastingwetgeving politiek te verkavelen onder drie personen (Financiën, Begroting en Belastingen), die behoren tot drie verschillende politieke partijen. De eerste opdracht is paal en perk stellen aan de voortschrijdende politisering en de beroepsbekwaamheid en -integriteit centraal stellen. De tweede opdracht is het personeel reorganiseren en efficiënter inzetten, en eventueel aanvullen met ontbrekende professionele krachten. De derde opdracht is het volledig doorvoeren en gebruiken van de informatisering in al haar aspecten. De laatste opdracht is het moderniseren van de wetgeving over controle en onderzoek. Dat is geen opdracht van een of twee jaar, maar een permanente opdracht op langere termijn, die het best wordt toevertrouwd aan een specialist."
TRENDS : Op 30 september gaat u met pensioen. Wat zijn uw plannen?
VANISTENDAEL :"Ik heb een opdracht aanvaard om twee dagen per week te werken als academic chairman van het International Bureau of Fiscal Documentation in Amsterdam. Voorts zal ik zo lang mogelijk - al dan niet als gastprofessor - het belastingrecht blijven volgen. Ten slotte hoop ik nog een paar dagen per week gewoon thuis te zijn voor familie, poëzie, muziek en het bestuderen van weerkaarten."
HIVA-studie over vermogensbelasting en fiscale amnestie
Het is in Europese regeringskringen blijkbaar hip, allerlei voorstellen en initiatieven inzake fiscale amnestie. De Belgische regering is er van overtuigd dat dankzij de regeling van de eenmalig bevrijdende aangifte fiscale zondaars hun zwarte centen opnieuw -gewit en wel- in de Belgische economie zullen pompen en meteen ook de hongerige schatkist zullen spijzen. Duitsland en Italië hadden al voorheen dergelijke maatregelen op de rails gezet. En ook in Frankrijk borrelt dit idee opnieuw op.
Het resultaat van de Belgische fiscale amnestie is op dit moment nog niet bekend. Zullen de vooropgestelde miljarden vooral spookmiljarden blijken te zijn? Wat zijn de nadelige gevolgen van de hele operatie? Of is het uiteindelijk allemaal veel geblaat en weinig wol? Heel wat vragen staan nog open. Toch vroeg het ACV aan het HIVA (Hoger instituut voor de arbeid, onderzoeksinstelling verbonden aan de KUL) om te onderzoeken hoe het nu gesteld is met de discussie over de kapitaalinkomstenbelasting en de vermogensbelasting in België en Europa. En wat de invloed de fiscale amnestie op deze discussie is. De resultaten van de studie "Zonder pardon. Spaarfiscaliteit, vermogensbelasting en fiscale amnestie" werden gepresenteerd tijdens een studiedag. Hieronder vind je de belangrijkste conclusies en kan je de volledige studie nalezen.
1. België heeft steeds een bescheiden rol weggelegd voor kapitaalinkomstenbelastingen en vermogensbelastingen. Het aandeel in de totale inkomsten van de overheid en als percentage van het nationaal inkomen is relatief laag.
2. Als men een ruimere definitie hanteert van belasting op niet arbeid blijft dat beeld behouden, verslechtert de relatieve last op de factor arbeid in de jaren 80, maar valt ook op dat de marge om de belastingen te verhogen beperkt is. Deze beperking valt zowel op omwille van de buitenlandse vergelijkspunten, als omwille van het optreden van ontwijkend zoniet ontduikend gedrag in eigen land. Op het einde van de jaren 90 is vooral onder invloed van de gestegen vennootschapsbelasting de impliciete belastingdruk op kapitaal gestegen.
3. Het verruimen van de belastbare basis door zoveel mogelijk inkomens of vermogenscomponenten te vatten is het enige alternatief.
4. Ook hier heeft België geen voortrekkersrol gespeeld. Ondermeer in het kader van het nationaal werkgelegenheidsbeleid valt op dat een strategie van belastingverlaging op inkomen uit arbeid en verlaging van de parafiscale druk, niet of onvoldoende gepaard ging met het zoeken naar alternatieve inkomsten, ondanks het feit dat de richtsnoeren van de EU daar aanleiding konden toe geven. Mogelijkheden om meer eco-fiscaliteit, kapitaalinkomstenbelasting, strijd tegen de fraude en betere inning te organiseren, komen maar langzaam op gang.
5. Op het vlak van de kapitaalinkomstenbelasting is de kost van het niet belasten nog altijd aanzienlijk en wordt geraamd op 11,5 miljard euro tegenover een belasting van 14,3 miljard euro.
6. Een aantal van deze vormen van niet belasten zijn verantwoord vanuit bepaalde sociaal economische doelstellingen als aanmoedigen van het spaarwezen in het algemeen, de woonpolitiek en het langetermijnsparen of voorzorgsparen, in casu het pensioensparen, in zijn meest ruime betekenis.
7. Zowel op het vlak van de tarieven als van de belastingbasis valt België op door zijn lage tarieven of het substantieel uitsluiten van diverse componenten van het vermogen en zijn inkomen voor belasting. Op andere domeinen als bepaalde tarieven van erfenisrechten kan men spreken van exuberante tarieven of quasi confiscatie. De correcties die men doorvoert getuigen nog niet van veel zin voor billijkheid of belasting naar draagkracht.
8. Tal van voorbeelden kunnen gevonden worden in het buitenland, binnen de EU of de OESO-landen, waarbij de tarieven van de belasting op kapitaalinkomsten hoger zijn.
9. Deze voorzichtigheid in België is, al dan niet terecht, ingegeven doordat wij als kleine open economie met een belastingparadijs over elke grens voor niet-ingezetenen voortdurend geconfronteerd waren met het gevaar van ontwijking en ontduiking.
10. De introductie van de Europese spaarfiscaliteit zal kortelings en ingrijpend hierin verandering brengen. België zal hieruit zijn voordeel halen.
11. Het federale beleid zal er nu dienen voor te zorgen dat de belastbare basis voor kapitaalinkomsten verder wordt verruimd. Niet alleen zal zij de Europees gedefinieerde/circulerende tarieven dienen te gebruiken, maar ook dient ondermeer de ontwijking via sicavs worden opgedoekt.
12. Om dit te maximaliseren heeft zij de fiscale amnestie niet nodig, afgezien van de onzekerheid of het enig substantieel reëel effect (in volume) zal hebben.
13. Op het vlak van fiscale moraliteit en burgerzin was het ook niet wenselijk aangezien het een vrijbrief was voor diegenen die in het verleden de belasting hebben ontdoken, wat een verkeerd signaal geeft naar de toekomst. Het schaadt in onze ogen het imago van de modelstaat België, waar vertrouwen in de overheid en strijd tegen fraude toch al laag scoren.
14. De geloofwaardigheid van het beleid - ook een belangrijke norm - (noem het Bundestreu) maakt dat op Vlaams niveau weinig ruimte bestond om de gevolgen voor haar belastingstelsel niet te accepteren, wat ook een feit werd: de nieuwe Vlaamse regering zal een gedoogbeleid voeren voor de fiscale amnestie die ook zal gelden voor de ontdoken erfenisrechten.
15. Het gewicht daarvan wordt echter geleidelijk gerelativeerd doordat een beweging op gang is gezet van verlaging van erfenisrechten, in eerste instantie van de schenkingsrechten. In het licht van een vergrijzende bevolking, waar de ouderen een nogal relevante belangengroep vormen voor deze vorm van fiscaliteit, alhoewel de volgende generaties de erfgenamen zijn, is dit onderscheid tussen schenkingsrechten en erfenisrechten niet houdbaar. Wanneer de ouderen zolang mogelijk de autonomie en controle (het spreekwoord niet uitkleden voor men naar bed gaat betekent volgens het woordenboek letterlijk niet bij zijn leven al zijn bezittingen verdelen) wensen te behouden is een beleid van verlaagde schenkingsrechten niet de gepaste weg, maar moet dit tot alle erfenisrechten veralgemeend worden.
16. Wanneer de erfenisrechten reeds in rechte lijn als zwaar worden aangevoeld, wat ook tot ontduiking bij kleine vermogens aanleiding geeft, geldt de onbillijkheid voor de zijlijn, en de exuberante tarieven die daar gelden. Het onderscheid in deze tarieven is op traditie maar zeker niet meer op moderne argumenten van draagkracht of billijkheid terug te brengen.
17. De op gang komende Europese harmonisering van de spaarfiscaliteit en de betere controle nationaal lijkt vooral het kleine spaarwezen en de middeninkomens te treffen. Fiscale constructies, vermogensplanning en ontwijking, in zowel vermogensbelasting, inkomensbelasting als erfenisrechten lijken verder aan belang te winnen.
18. Het Europees (en OESO) beleid inzake fiscale paradijzen, ongeoorloofde fiscale concurrentie en het niet belasten van spaarinkomsten lijkt op termijn succes te hebben. Het wordt hoog tijd dat men een gelijkaardige strategie in gang zet voor de fiscale ontwijkingsmechanismen die zelfs geen fiscale amnestie nodig hebben.
...& Laat het misschien bij deze ook duidelijk zijn, dat Jan & Mie Modaal daar ook een totaal andere mening over hebben...
...
Financieel Actie Netwerk op straat voor vermogensbelasting
By Marc-Antoon 06/06/2008 - 16:07
BRUSSEL Het Financieel Actie Netwerk (FAN) een samenwerkingsverband tussen ngo's, de beweging Attac en de twee grote vakbonden - betoogde vrijdag in Brussel voor een rechtvaardige fiscaliteit. Nu zijn het vooral de werkende mensen die belastingen betalen, niet de rijken. Wij vragen geen belastingsverlaging maar een belastingsverschuiving: van arbeid naar vermogens, zegt coördinator Eric Goeman. Het FAN stelt een 'drietrapsraket' aan maatregelen voor: de opheffing van het bankgeheim, het aanleggen van een vermogenskadaster, en het heffen van een vermogensbelasting.
Het idee dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen geldt vandaag niet voor ons belastingssysteem. De progressieve belasting is uitgehold, aldus Goeman. Het FAN stelde een lijst op van recente fiscale cadeaus aan de grote vermogens en ondernemingen. Van de notionele intrestaftrek over de fiscale amnestie tot het ontbreken van een vermogensbelasting: de overheid loopt vele miljarden mis. De betogers gaven die cadeaus symbolisch terug aan de ambtenaren van het ministerie van Financiën. Hun goede werk wordt volgens het FAN onmogelijk gemaakt door pesterijen, onderbemanning en slechte wetgeving.
Vermogensbelasting
Het resultaat van dit alles is een onevenwichtige financiering van de overheid. Bijna alle lasten worden op de schouders van de werknemers gelegd. Om daaraan te verhelpen pleit het FAN voor de heffing van een vermogensbelasting. Dat veronderstelt drie verschillende maatregelen. Eerst moet het bankgeheim worden afgeschaft. Pas dan kan de fiscus een vermogenskadaster aanleggen, zodanig dat ze niet alleen van onroerende maar ook van roerende goederen weet wie, wat, hoeveel en waar het zit. Alleen dan kan je beginnen nadenken over een vermogensbelasting, legt Goeman uit.
De kleine spaarder hoeft niet te vrezen, benadrukt hij: het FAN viseert slechts de fortuinen vanaf 1 miljoen euro. Als daarop een tax van 2 procent geheven wordt, levert dat 6,8 miljard euro per jaar op, rekent hij voor.
Koopkracht
Het FAN organiseerde deze manifestatie in aanloop naar de sociale actieweek rond koopkracht van de vakbonden, volgende week. Dalende koopkracht, dat zijn niet alleen stijgende prijzen in de supermarkt, legt Goeman uit. Het betekent ook dat steeds meer mensen steeds moeilijker toegang hebben tot sociale voorzieningen en openbare diensten. Dat het remgeld stijgt, dat de terugbetaling van medicijnen moeilijker wordt. Dat is ook 'koopkracht', en het kan bijgestuurd worden door fiscale herverdeling. Een goede dienstverlening, een goede gezondheidszorg, goed onderhouden scholen met goed betaald personeel,... al die zaken hebben te maken met fiscaliteit. Als men ons zegt: 'daar is geen geld voor', dan zeggen wij: 'er is wél geld, maar het wordt gewoon niet geïnd'.
We geven u bij deze ook nog eens de resultaten van de belastingsenquëte van attac Vlaanderen... Dan hebt u toch enig idee hoe de verschillende partijen tegen ~vermogens~ -belasting aankijken...
...
Resultaten belastingsenquête
5 partijen beantwoorden de rechtvaardige belastingsvraagjes
DE ANTWOORDEN
VRAAG 1. Zou uw partij, om te komen tot een doorzichtige en gelijke belastingbehandeling van alle inkomens (toepassing van artikels 10 en 11 van de Belgische grondwet) bereid zijn om vóór het einde van 2008 een einde te maken aan de aandelen aan toonder en het fiscale bankgeheim op te heffen ?(*)
(*)toelichting : We bedoelen hiermee het afschaffen van artikel 318 van het WIB en artikel 62bis van het BTW-wetboek, het oprichten van een register van de bankrekeningen, en het invoeren in het WIB van de verplichting voor financiële bemiddelaars om jaarlijks een nominatieve lijst van de begunstigden van financiële inkomsten op te stellen.
Antwoorden
SPa
Sp.a is er in de voorbij legislatuur in geslaagd om de effecten aan toonder af te schaffen. Vanaf 1 januari 2008 mogen in België geen effecten aan toonder (aandelen, obligaties, kasbons,...) meer worden afgeleverd. Voor effecten die reeds in omloop zijn, geldt een overgangsperiode. Na 31 december 2013 zijn de effecten aan toonder dan volledig afgeschaft.
Wij zijn ook voorstander om het bankgeheim af te schaffen.
Groen!
Uit ons programma : Groen! pleit voor een nauwere samenwerking tussen fiscus, politie en gerecht om fraude(urs) te achterhalen. Groen! wil meer preventieve maatregelen:
# de invoering van een vermogenskadaster;
# de afschaffing van de effecten aan toonder;
# het opheffen van het bankgeheim en
# het stoppen van financieel gunstbeleid van de federale regering dat grote bedrijven en multinationals bevoordeelt.
CD&V
CD&V kan zich vinden in de geleidelijke afschaffing van de effecten aan toonder. In de praktijk stellen wij vast dat steeds meer gebruik wordt gemaakt van een effectenrekening wat t.a.v. het bezit van effecten aan toonder aanzienlijke voordelen biedt. Zo beginnen banken steeds meer de werkelijke kosten door te rekenen voor de fysieke levering van de stukken. In die zin versnelt de afschaffing een maatschappelijk proces dat reeds aan de gang is.
CD&V kan dan ook instemmen met een wettelijke wijziging waardoor de dematerialisatie van effecten in ons land een feit wordt. Wij verwijzen trouwens naar Wet van 7 april 1995 tot wijziging van de wetten op de handelsvennootschappen, gecoördineerd op 30 november 1935 en tot wijziging van het koninklijk besluit nr. 62 van 10 november 1967 ter bevordering van de omloop van effecten, die CD&V destijds mee goedkeurde.
Alleen de wijze waarop de overgangsregeling in de wet van 2005 inzake de afschaffing van de effecten aan toonder wordt uitgewerkt, roept bij ons heel vragen op. De boetes die voorzien werden ingeval van vertraging (10% per jaar), zijn volgens CD&V niet verantwoordbaar door een fout van de eigenaar van het effect. Ook de Raad van State is die mening toegedaan. Vaak zal de vertraging immers het gevolg zijn van onwetendheid (bijv. erfgenamen die op verborgen effecten stoten). Bovendien moeten alle spaarders goed en tijdig geïnformeerd worden. Een publicatie in het Belgische Staatsblad alleen volstaat natuurlijk niet.
Daarnaast vindt CD&V dat in vergelijking met de wet van 24 juli 1921 op de ongewilde buitenbezitstelling van titels aan toonder, het ontwerp afbreuk doet aan het eigendomsrecht van de bezitters van dergelijke effecten. Dit niet alleen omwille van de boete, die in de feiten neerkomt op een confiscatie na 10 jaar, maar ook de gedwongen verkoop vanaf 1 januari 2015 van de niet omgezette effecten roept vragen op. Ten aanzien van effecten die niet op een gereglementeerde markt genoteerd worden, doet de verplichte verkoop van de eigendom op onevenredige wijze afbreuk aan het eigendomsrecht. De Koning kan dan wel de verkoop reglementeren, maar hij kan geen markt creëren. Wanneer er geen markt bestaat voor niet genoteerde effecten, is het zeer twijfelachtig of de rechthebbende ooit een juiste prijs voor zijn effecten zal ontvangen.
Tenslotte betreurt CD&V dat, in tegenstelling tot wat de Minister van Financiën naar aanleiding van een mondelinge vraag van CD&V-kamerlid Carl Devlies (15 maart 2005) had toegezegd, niets wordt ondernomen zodat de kleine spaarder een effectenrekening kan openen tegen de laagst mogelijke prijs.
Het fiscaal bankgeheim is voor CD&V overigens geen struikelsteen om de belastingcontrole en # inning op een meer efficiënte en gelijke wijze te organiseren. Zo bepleiten we onder andere de oprichting van een Comité F, om een gelijke behandeling van belastingplichtingen over heel het land te garanderen.
Pvda
De PVDA+ is volledig akkoord met het principe van een doorzichtige en gelijke belastingsbehandeling van alle inkomens en met een snelle invoering van beide essentiële maatregelen (alle waardepapieren op naam en afschaffing fiscaal bankgeheim).
In ons verkiezingsprogramma hebben we genoteerd:
België pronkt op de lijst van fiscale paradijzen die de Oeso opstelde. Maar dat paradijs is er niet voor iedereen. Volgens de Belgische afdeling van de Deutsche Bank is België zowel een fiscale hel als een fiscaal paradijs. Een hel voor wie leeft van een inkomen uit arbeid. (...) België is echter erg voordelig inzake belasting op roerende goederen. Dat fiscale paradijs is het resultaat van een reeks interessante maatregelen voor de grote fortuinen en voor de bedrijven:
1. Er is geen fortuinenbelasting;
2. Winsten bij de herverkoop van aandelen (meerwaarden) worden niet belast;
3. Inkomsten uit belegd geld worden niet bij het inkomen gevoegd voor de belastingsaangifte, maar worden apart belast aan een laag tarief (15%);
4. De vennootschapsbelasting wordt voortdurend verminderd zodat meer dividenden worden uitbetaald aan de aandeelhouders.
België is samen met Oostenrijk en Luxemburg het enige land in de Europese Unie dat weigert fiscale informatie uit te wisselen over financiële inkomens. Het bankgeheim staat nog ongeschonden overeind en grote fraudeurs hebben tot twee keer toe kunnen profiteren van een voordelige fiscale amnestie.
Met de huidige technologie is een fortuinenbelasting gemakkelijk in te voeren. Het is een kwestie van politieke wil. In Frankrijk, Spanje, Zweden, Finland, Griekenland, IJsland, Noorwegen en zelfs Zwitserland bestaat zon belasting.
Het komt eropaan een kadaster van de fortuinen op te stellen en het bankgeheim op te heffen. Deze twee maatregelen laten tegelijk toe de strijd tegen de fiscale fraude efficiënt te voeren. Door deze fraude verliest de Belgische schatkist naar schatting jaarlijks ongeveer 30 miljard euro. Oude studies van prof. Franck hebben aangetoond dat de 10% rijksten van de bevolking verantwoordelijk zijn voor 60% van het verlies door de fiscale fraude. Als men daar korte metten mee maakt, betaalt elk gezin ieder jaar 7.000 euro minder belastingen.
(zie 5. Fortuinenbelasting: een kwestie van sociale rechtvaardigheid)
CAP
ja
Spirit
De aandelen aan toonder worden vanaf 2008 afgeschaft. Het lijkt ons weinig zinvol om in de laatste maanden van 2007 nog vlug-vlug de regels te veranderen. Het zou ook geen teken van goed bestuur zijn.
Over het fiscale bankgeheim kan zeker worden gesproken. Het is trouwens nu al sterk uitgekleed. Van zodra er een vermoeden van fraude is, kan het bankgeheim niet meer worden ingeroepen. En in de laatste programmawet stond een bepaling die uitdrukkelijk zegt dat bankiers zich tegenover de invorderingsambtenaar - op het vlak van de inkomstenbelastingen - niet op het bankgeheim kunnen beroepen.
Open VLD
Open Vld is van mening dat de wet op de afschaffing van de effecten aan toonder onverkort moet uitgevoerd worden, binnen het voorziene tijdsschema. Al de betrokken actoren organiseren zich immers in functie van deze wet en uit respect voor de rechtszekerheid pleit Open Vld voor het behoud van de goedgekeurde regels terzake zonder nieuwe wetswijzigingen. Anderzijds is het zo dat ten gevolge van een hele reeks recente maatregelen het bankgeheim al aanzienlijk is uitgehold en de belastingadministratie bij het minste vermoeden van fraude toegang krijgt tot de financiële rekeningen van de belastingplichtige.
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-f2
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
VRAAG 2. Zou uw partij bereid zijn om een kadaster van alle soorten vermogens op te richten, d.w.z. naast het register van de lonen en onroerende goederen, ook een kadaster van de financiële eigendommen op te stellen?
Antwoorden
SPa
We hebben geen plannen om een algemeen vermogenskadaster op te richten.
Groen!
Uit ons programma : Groen! is voor een vermogensbelasting of belasting op groot kapitaal. De grote kapitalen (aandelen, kapitaal op rekeningen, geld, onroerend goed) en de inkomens uit vermogens willen we op een meer billijke wijze laten bijdragen aan de fiscaliteit en aan de sociale zekerheid. Er komt een belasting op vermogensinkomsten vanaf 500.000. De bestaande vermogensbelastingen worden hierbij herzien. Begeleidende maatregelen zijn onder meer: wetgeving die ervoor zorgt dat financiële instellingen roerende vermogens aan de belastingdiensten kenbaar maken (zoals ook de arbeidsinkomsten bij de staat bekend zijn); meer mensen en middelen voor de fiscale administratie; betere controle- en sanctiemechanismen. Op die manier kunnen we komen tot een vermogenskadaster, waardoor België op een geloofwaardige en efficiënte manier een grootkapitaalbelasting kan invoeren.
CD&V
Vooreerst merkt CD&V op dat er geen register is van de lonen. De loongegevens worden enkel uitgewisseld tussen de werkgever en de fiscus. Zij worden niet centraal bijgehouden waar zij raadpleegbaar zijn door derden. Dit zou strijdig zijn met het beroepsgeheim en de wet op de privacy.
Het register van de onroerende goederen heeft daarentegen een dubbele doeleinde. Ten eerste heeft het een belangrijke publiciteitsfunctie. Ons publiciteitsstelsel wordt in het buitenland benijd omwille van de goede registratie van de eigendomstitel en lasten op het onroerend goed. Daarnaast vormt het de basis voor de belastingheffing.
De oprichting van een kadaster van de financiële eigendommen of van roerende goederen zoals voorzien in de informatiseringprogramma, STIPAD, heeft enkel nut in de mate men deze gegevens ook zou aanwenden voor een vermogensbelasting. CD&V is van mening dat een gedifferentieerde heffing op vermogens, zoals de beurstaksen, verzekeringstaksen, registratierechten, successierechten, de jaarlijkse taks op de collectieve beleggingsinstellingen, de jaarlijkse taks op de spaarboekjes en op de verzekeringsinstellingen, enz., meer opbrengt voor de schatkist dan één globale vermogensbelasting en dit met een lagere administratieve kostprijs. Een gedifferentieerde heffing leidt ook tot minder belastingontwijking.
Pvda
Voor de PVDA+ is dat een essentiële maatregel. De partij steunt ondermeer het uitgewerkt wetsvoorstel voor een vermogenskadaster door het Comité van de 600 een aantal jaren geleden. De PVDA+ wijst er bovendien op dat technisch gezien een vermogenskadaster vandaag eenvoudiger te realiseren dan vroeger dank zij de informatisering.
CAP
ja
Spirit
Ja. Met de afschaffing van de aandelen aan toonder moet dat mogelijk worden.
Open VLD
Open Vld ziet het nut niet in van de opmaak van een kadaster van roerende waarden, waaraan een aanzienlijke kostprijs zou verbonden zijn. Dit zou door de belastingplichtigen ongetwijfeld ervaren worden als een belangrijke fase in de aanloop naar de invoering van een vermogensbelasting. Open Vld is absolute tegenstander van de invoering van dergelijke vermogensbelasting. Het hoeft dan ook geen betoog dat de opmaak van dergelijk kadaster een massale kapitaalvlucht voor gevolg zou hebben, met alle negatieve gevolgen vandien.
= = = = = = = = = = = = =
VRAAG 3. Zou uw partij bereid zijn om alle financiële inkomsten, met inbegrip van de financiële meerwaarden * (opnieuw) in de jaarlijkse belastingaangifte te globaliseren, met een belastingvrijstelling voor volkssparen (bijvoorbeeld 2.000,00 per persoon)?(*)
(*)toelichting : De globalisatie (samenvoeging) van alle financiële inkomsten in de personenbelasting zou met diverse maatregelen moeten gepaard gaan, zoals een hogere heffing op kortetermijn-meerwaarden, het vermijden van dubbele belasting op dividenden, enz.
Antwoorden
SPa
Wij zijn voorstander van een verschuiving van lasten op arbeid naar lasten op kapitaal. In plaats van een globalisering in de belastingaangifte, verkiezen wij uit efficiëntieoverwegingen een bevrijdende roerende voorheffing.
Groen!
ja
CD&V
CD&V is niet bereid om de roerende inkomsten opnieuw te globaliseren zoals voor 1983 het geval was. Het verleden heeft ons geleerd dat dit tot een enorme kapitaalvlucht leidt en tot lagere inkomsten voor de overheid. Zelfs met de invoering van de spaarrichtlijn, zou de kapitaalvlucht niet vermeden kunnen worden omdat het marginaal tarief van 50% hoger is dan de woonstaatheffing zoals voorzien in de spaarrichtlijn (35% vanaf 2011).
Bovendien zou een vrijstelling voor het volkssparen van 2.000,00 euro per persoon nagenoeg overeenstemmen met de vrijstelling van de intresten op spaarboekjes (1790 euro) en die van coöperatieve aandelen (160 euro) vermeerderd met het financieel voordeel dat de spaarder geniet doordat hij bij aangifte pas 2 jaar later, bij de belastingafrekening, 15% belasting moet betalen. Het voorstel houdt bijgevolg weinig voordeel in voor de mensen die willen sparen.
De hogere belastingheffing op korte termijnmeerwaarden die verwezenlijkt worden met speculatief oogmerk zijn nu reeds belastbaar aan 33% tenzij de globalisatie van de belastingberekening voordeliger is. De verhoging van het tarief zou er bijgevolg in de praktijk toe leiden dat de globalisatie voordeliger wordt waardoor een hogere belasting relatief beperkt blijft.
Pvda
Zeker en vast. In de Operatie Robin Hood voor een Rechtvaardige Fiscaliteit, die de PVDA+ begin deze maand lanceerde, is de samenvoeging van alle inkomens in de personenbelasting is één van de fundamentele punten.
Operatie Robin Hood voor een Rechtvaardige Fiscaliteit vertrekt vanuit volgende twee vaststellingen:
1. Vandaag komt meer dan 40 procent van de belastingen uit verbruiksbelastingen (vooral BTW en accijnzen). Verbruiksbelastingen treffen in verhouding vooral de mensen met een klein inkomen. Ook de belastingen op de inkomens uit arbeid (en op de vervangingsinkomens) vertegenwoordigen 40 procent van alle belastingen.
2. Daarentegen vertegenwoordigen de belastingen op de bedrijfswinsten, én de belastingen die betrekking hebben op het vermogen (bezit, overdracht of inkomens uit vermogen) amper 20 procent van de totale belastingen. Het is tijd dat aan dit structureel onevenwicht een einde komt.
Operatie Robin Hood voor een Rechtvaardige Fiscaliteit bestaat uit volgende vijf maatregelen, vanuit het principe dat de sterkste schouders ook de zwaarste lasten dragen:
1. een vermindering van de verbruiksbelastingen op levensnoodzakelijke goederen en diensten. Zo willen we bijvoorbeeld dat de BTW op gas en elektriciteit wordt verminderd van 21 procent (het tarief voor luxe-goederen) naar 6 procent (het tarief voor levensnoodzakelijke goederen). Of dat de BTW op medische hulpmaterialen wordt afgeschaft.
2. het samenvoegen (globalisatie) van de inkomens uit arbeid en uit vermogen en aan hetzelfde tarief belasten. Hierbij willen we opmerken dat er vandaag soms een grote kloof bestaat tussen het officieel aangegeven belastbaar inkomen en het reële inkomen. De officiële belastingsstatistieken spreken daarbij boekdelen. De PVDA+ is dus ook voor maatregelen op dat vlak. Zo denken we aan de afschaffing van het oneigenlijk gebruik van vennootschappen of van alternatieve verloningsformules (die enkel tot doel hebben de socialezekerheidsbijdragen en de belastingen te ontlopen). Of aan het voordeelregime waarvan (meer dan 15.000) buitenlandse kaders van multinationals in België genieten: zij betalen geen belasting op de helft van hun arbeidsinkomen, een aderlating van minstens 2 miljard euro voor de fiscus. Door de inkomens uit vermogen te globaliseren en aan de zelfde (hoger vermelde) aanslagvoeten te onderwerpen, zullen personen die een groot deel van hun inkomen uit vermogen betrekken, op dit deel van hun inkomen meestal méér belasting betalen dan vandaag.
3. een grondige hervorming van de personenbelasting in progressieve zin. Concreet stellen we voor om de belastingsvrije som te verhogen tot 10.000 euro (argumentatie: wie een globaal jaarinkomen heeft dat kleiner is dan dit bedrag, heeft het al niet breed om rond te komen) en om een groter aantal aanslagvoeten te hanteren: 10% voor de inkomensschijf tussen 10.000 en 12.500 euro, 15% voor de inkomensschijf tussen 12.500 euro en 15.000 euro, enz. (de aanslagvoeten verhogen met 5% per inkomensschijf van 2500 euro) ... tot 70% voor de inkomensschijf boven 40.000 euro. (tot in 1988 bedroeg de hoogste aanslagvoet in ons land 67%). Dit betekent een belastingsverlaging voor de grote meerderheid van de personen (huishoudens) waarvan het inkomen enkel (of in grote mate) uit arbeid wordt betrokken, dus zeker voor de meeste loontrekkenden. Enkel de 10 procent allerhoogste inkomens betalen wel méér
4. een vermogensbelasting van 1 procent op het deel van het vermogen boven 500.000 euro en van 2 procent op het deel boven 750.000 euro. Deze maatregel treft vooral de 10 procent rijkste inwoners van ons land (zij bezitten samen bijna de helft van s lands rijkdom)
5. een Europese vennootschapsbelasting van minimaal 35 procent
Samengevat : De PVDA+ is met haar Operatie Robin Hood voor een Rechtvaardige Fiscaliteit, voor een grondige hervorming van de personenbelasting. De globale opbrengst blijft gelijk (nuloperatie) want de inkomsten van de personenbelasting zijn noodzakelijk voor een sociaal beleid. Operatie Robin Hood voor een Rechtvaardige Fiscaliteit brengt twee grote verschuivingen met zich mee:
Hogere belastingen op de inkomens uit vermogen, lagere belastingen op de inkomens uit arbeid door de globalisering van de inkomens.
Lagere belastingen voor de kleine en middelmatige inkomens en hogere belastingen voor de hoogste inkomens door de progressiviteit te versterken.
CAP
ja
Spirit
Dat is zeker het overwegen waard. Als we de lasten op arbeid substantieel willen laten zakken, moeten andere zaken, zoals inkomens uit kapitaal en onroerend goed, beter belast worden.
Open VLD
Open Vld pleit duidelijk voor het behoud van de bevrijdende roerende voorheffing. Wij zijn zeker geen vragende partij voor de invoering van een belasting op meerwaarden. Indien deze er toch ooit zou komen, moeten alleszins ook de minderwaarden in aftrek kunnen worden gebracht. Het voorstel van Open Vld tot invoering van een fairtaks - als mogelijke aanloop tot de invoering van een vlaktaks - gaat bovendien ook gepaard met maximale afbouw van het aantal belastingaftrekken en -verminderingen, waarbij de resterende aftrekposten zouden gehergroepeerd worden in drie korven: wonen, pensioen en kinderen.
= = = = = = = = = = = = =
VRAAG 4. Zou uw partij bereid zijn om af te zien van deze anonieme heffing en mee te werken aan het systeem van automatische informatie-uitwisseling van intrestgegevens? Zou uw partij de automatische gegevensuitwisseling willen verruimen tot de andere onderdelen van het sparen, namelijk dividenden en meerwaarden?
Antwoorden
SPa
Tweemaal ja..
Groen!
ja
CD&V
Neen. CD&V is ook van mening dat een bronheffing een veel efficiëntere belastingheffing is dan de uitwisseling van gegevens.
Pvda
De PVDA+ kan zich vinden in beide voorstellen. Het is een schande dat Belgische politici zich wegsteken achter Europa om belastingsontwijking in België te gedogen. Daarmee werken ze in de feiten een Europese maatregel, die een goede aanzet is, tegen.
CAP
ja
Spirit
ja
Open VLD
Ons land heeft bij wet van 17 mei 2004 de Europese Spaarrichtlijn zeer correct geïmplementeerd en gekozen voor de invoering van de woonstaatheffing in plaats van het systeem van informatie-uitwisseling. Het percentage van deze woonstaatheffing stijgt naarmate de overgangsfase vordert: 15% tot en met 30 juni 2008; 20% voor de periode 1 juli 2008 tot en met 30 juni 2001 en 35% vanaf 1 juli 2011. De Europese Commissie zal om de drie jaar een verslag opstellen over de werking van de Richtlijn. Desgevallend zal de Europese Raad aanpassingen aan de Richtlijn formuleren. Open Vld is voorstander van het behoud van het huidige systeem van de woonstaatheffing, maar is uiteraard van mening dat aanpassingen moeten worden doorgevoerd indien het verslag van de EC de noodzaak hiertoe zou aantonen.
= = = = = = = = = = = = =
VRAAG 5. Zou uw partij bereid zijn om nationale en internationale maatregelen te nemen om de ondernemingen tegen een minimumtarief (b.v. 35%) op hun wereldwijde inkomsten te belasten?
Antwoorden
SPa
De nieuwe EU-lidstaten pakken uit met een lage vennootschapsbelasting. sp.a wil met de volgende regering bij Europa blijven aandringen op een Europese ondernemingsfiscaliteit. Binnen de EU wil sp.a een harmonisering van zowel tarieven als grondslag in de vennootschapsbelasting. Ook pleit sp.a voor een internationaal geconsolideerd winstbelastingsysteem.
Groen!
Andere groene voorstellen i.v.m. de vennootschapsbelasting :
# Vereenvoudigen : Groen! verkiest een doorzichtig systeem boven een systeem met een hoog nominaal tarief gecombineerd met een kluwen aan aftrekmogelijkheden. Bij een hervorming van de vennootschapsbelasting moet rekening gehouden worden met het KMO-vriendelijke karakter ervan.
# Vergroenen. De vennootschapsbelasting vergroenen, onder meer door de autokosten te variabiliseren (lagere vaste kosten, hogere variabele kosten) om een ecologisch gebruik te begunstigen en door de fiscale voordelen verbonden aan het privégebruik van een firmawagen eerlijker te belasten. Milieuvriendelijke investeringen sterker aanmoedigen.
# Fiscale achterpoortjes sluiten. Fiscale achterpoortjes sluiten door het gunstregime van de InfoCap af te schaffen en steekpenningen niet langer fiscaal aftrekbaar te laten. De fiscale aftrekbaarheid van steekpenningen aan buitenlandse functionarissen uit de wetgeving te schrappen, gezien deze praktijk gelijk staat aan concurrentievervalsing en berust op competitie en niet kwalitatieve voordelen.
CD&V
CD&V is bereid om in een Europese context te streven naar een harmonisatie van de belastbare grondslag zoals we die gekend hebben in de BTW. Daarbij zou er net zoals voor de BTW ruimte worden gelaten aan de EU-lidstaten om zelf het tarief te bepalen. Momenteel heft ieder land volgens de overeenkomsten tot vermijding van dubbele belasting en tot het voorkomen van het ontgaan van belastingen, vennootschapsbelasting op de winst gerealiseerd in zijn land. Het lijkt ons ondenkbaar dat grote landen zouden afzien van hun vennootschapsbelasting op de winst gerealiseerd in hun land ten voordele van een Belgische vennootschapsbelasting op de wereldwijde winst. Het voorstel van om de Belgische vennootschappen te belasten op hun wereldwijd inkomen, zou enkel tot dubbele belastingen leiden wat nefast zou zijn voor de vestiging en expansie in België van Belgische vennootschappen met een internationale activiteit.
Pvda
Dat is één van de 25 centrale verkiezingseisen van de PVDA+. De PVDA+ stelt in haar verkiezingsprogramma (hoofdstuk 19): Fiscale harmonisering van de bedrijfsbelasting. Een aanslagvoet van 35% in heel Europa.(zie 19. De beste sociale verworvenheden veralgemenen naar alle landen van de Europese Unie)
Vandaag spannen de landen zich in om investeerders aan te trekken door systematisch de belasting op winsten en kapitaal te verlagen. In België bedraagt de aanslagvoet officieel 33%, al is dat in de realiteit dikwijls veel minder. Andere landen zijn al gezakt tot 17%. Dat verlies aan inkomsten compenseren de landen door... andere belastingen in te voeren. Zij verhogen de tarieven van de openbare diensten, ze vragen meer voor administratieve dienstverlening, ze verhogen de btw. Of ze verminderen hun uitgaven: dat komt dan neer op lagere sociale uitkeringen of minder tewerkstelling in de openbare diensten.
Om deze eindeloze spiraal te stoppen is een Europese harmonisering van de belastingen nodig. Wij stellen een gemeenschappelijke aanslagvoet voor van 35% op de winsten van de bedrijven; vooral van de grote ondernemingen. Die aanslagvoet was in de jaren 1990 ruim verspreid. We herinneren er aan dat in de jaren 70 binnen de Europese Gemeenschap gediscussieerd werd over een gezamenlijk minimumtarief van 45% à 48% voor de vennootschapsbelasting.
CAP
ja
Spirit
Principieel wel, maar dat valt erg moeilijk in de praktijk te brengen, vrezen we.
Open VLD
Eerst en vooral is het zo dat uit het jongste jaarverslag van de NBB blijkt dat de belastingen op de vennootschapswinsten niet dalen, maar wel voor het derde jaar op rij fors toenamen, namelijk van 3,4 pct. bbp in 2005 tot 3,7 pct. De hogere ontvangsten kunnen voor een groot deel worden toegeschreven aan de snelle stijging van de voorafbetalingen van de vennootschappen, namelijk met 7,4 pct., tegen de achtergrond van het hogere bruto bedrijfsresultaat en ondanks de invoering van de aftrek voor risicokapitaal en de aftrekbaarheid van de gewestelijke subsidies.
Aangezien de vermindering van de belastingdruk op de bedrijven aanleiding geeft tot hogere ontvangsten uit de belastingen op de bedrijfswinsten omwille van het positieve effect op de economische groei, is Open Vld van mening dat het tarief moet verlaagd worden tot een effectief tarief van 20% (inclusief de notionele interest) en dat de crisisbelasting voor de bedrijven stelselmatig moet worden afgeschaft.
= = = = = = = = = = = = =
VRAAG 6. Zou uw partij bereid zijn om in 2007 binnen de FOD Financiën een gespecialiseerde dienst voor een efficiëntere bestrijding van de belastingontduiking* op te richten?(*)
(*)toelichting : Zie het « Voorstel van resolutie over de belastingparadijzen » dat op 1 februari 2007 in voltallige zitting door de Kamer van volksvertegenwoordigers werd goedgekeurd (DOC 51 2762/004).
Antwoorden
SPa
Ja, de door u aangehaalde resolutie over de belastingparadijzen gaat uit van sp.a
Groen!
Ja
CD&V
Wij treden het standpunt bij van Staatsecretaris Hervé Jamar, die erop wijst dat het ter bestrijding van de belastingontduiking en -ontwijking niet echt nodig is een nieuwe gespecialiseerde structuur op te richten. België beschikt immers reeds over een aantal gespecialiseerde instanties, zoals de BBI, de «Eenheid Fraudebestrijding» en de cel «Verrekenprijzen», die ressorteren onder de FOD Financiën of de FOD Binnenlandse Zaken. Die bestaande instanties moeten derhalve worden ingezet, en hun prestaties moeten worden aangescherpt door hun specialisatiegraad te verhogen. Het komt er niet op aan almaar nieuwe diensten te creëren, het komt er op aan om de bestaande efficiënt te laten werken!
Pvda
De PVDA+ is vragende partij voor een gespecialiseerde dienst voor belastingsontduiking. Tegelijkertijd vindt de PVDA+ dat ook de gewone belastingsdiensten en belastingsambtenaren moeten meer armslag krijgen om belastingsontduiking aan te klagen en aan te pakken.
A. De strijd tegen de belastingsparadijzen
Fiscale paradijzen, inbegrepen de paradijzen op het grondgebied van de Europese Unie, zijn vluchthavens voor het witwassen van geld afkomstig uit misdaad, corruptie en fiscale fraude. Zij zijn bovendien vrijplaatsen waar hoge winsten buiten schot blijven van belastingscontrole. Fiscale paradijzen moeten volgens de PVDA+ ontmanteld worden. Wij stellen voor dat België daarbij een positieve rol speelt, in plaats van een negatieve.
Ons land is zelf een belastingsparadijs voor multinationals (via de coördinatiecentra en andere fiscale gunstregimes) en voor rijke buitenlanders. In ons land bestaat immers geen vermogensbelasting en geen belasting op meerwaarden.
België is één van de weinige landen (samen met Luxemburg en Oostenrijk) die de spaarrichtlijn van de Europese Unie niet uitvoeren wat betreft het onderling uitwisselen van informatie.
Om de fiscale fraude en het uitwijken naar belastingsparadijzen aan te pakken is fiscale transparantie (doorzichtigheid) een noodzaak. De banken spelen hierin een sleutelrol. Daarom is de opheffing van het bankgeheim voor de fiscus een essentiële maatregel.
Een paar gespecialiseerde privé-bedrijven, zogenaamde clearinginstellingen (met zetel in Luxemburg en in België) traceren vandaag alle geldtransferten tussen de banken van de hele wereld. De informatie om de fiscale fraude en de uitwijking naar belastingsparadijzen in kaart te brengen, bestaat dus. We stellen voor dat deze privé-instellingen onder democratische controle van de nationale regeringen (België, Luxemburg) of van de Europese Unie gebracht worden.
B. Meer armslag voor alle belastingsdiensten en belastingsambtenaren
Om de kleine man te belasten werkt de fiscus snel. Zo wordt de personenbelasting van de loontrekkenden maandelijks van het loon afgehouden (via de bedrijfsvoorheffing). BTW, accijnzen en andere verbruiksbelastingen snijden zelfs uit het meest bescheiden huishoudbudget minstens een vijfde weg.
Daarentegen is laksheid troef zodra de hoge inkomens, de grote vermogens, de grote bedrijfswinsten of de grote fraudeurs aan de beurt zijn. Vijftien procent van de bedrijven dient zelfs geen belastingsaangifte in. De belastingsachterstand, die zich vooral bij de vennootschappen situeert, bedraagt meer dan 25 miljard euro. Fiscale fraudeurs kunnen rekenen op amnestie.
De PVDA+ stelt volgende pistes voor om tot een betere belastingsadministratie te komen.
1. De vakbonden bij de belastingsadministratie stellen terecht dat heel wat vitale diensten onderbemand zijn om hun taken naar behoren uit te voeren. En dat daardoor miljarden euros aan belastingen van bedrijven en fraudeurs niet worden geïnd. Wij vragen dat het wettelijk voorziene personeelskader dringend ingevuld wordt.
2. Voor een correcte belastingsethiek, lijkt het ons aangewezen dat het aan leidende belastingsambtenaren verboden wordt om mee te werken aan cursussen van de financiële wereld. Die cursussen hebben vooral de belastingsontduiking of -ontwijking tot doel.
3. Het is ook nodig dat de ambtenaren de wettelijke middelen krijgen om fraude aan te pakken. Daarom is het aangewezen dat het bankgeheim voor de fiscus wordt afgeschaft. Ook de grote cash-transacties moeten worden afgeschaft. Het oneigenlijk gebruik (louter als fiscale constructie voor belastingsontwijking) van vennootschappen moet verboden worden. BTW-carroussels moeten ons inziens, net zoals in Duitsland, als samenzwering tegen de staat worden getakseerd zodat ze veel harder kunnen worden aangepakt.
4. Belastingsambtenaren die grote fraudeurs op het spoor zijn worden nu vaak afgeschrikt door deze witteboord-criminelen die met dure advocatenbureaus eindeloze nepprocedures opstarten en hoge schadeclaims vorderen. Het lijkt ons dan ook het beste dat fiscale ambtenaren een statuut krijgen dat hen beschermt tegen de chantage vanwege maffiose figuren.
CAP
ja
Spirit
Zeker
Open VLD
Lagere belastingen impliceren ook een correcte aangifte van inkomsten en inning van belastingen. Lagere belastingen zullen voor meer inkomsten zorgen, maar tegelijk moet er dan een nultolerantie zijn voor fraudeurs. Er is dan immers geen enkele reden meer om inkomsten niet aan te geven. Die nultolerantie geldt ook voor sociale fraude. Open VLD kiest resoluut voor een effectieve, efficiënte en strenge, maar rechtvaardige belastingcontrole. Open Vld wenst zich echter nog niet uit te spreken over concrete initiatieven die in dit verband zouden kunnen of moeten genomen worden. Dit vereist toch enig studiewerk vooraf door de volgende regering.
= = = = = = = = = = = = =
VRAAG 7. Zou uw partij, in aansluiting op de "initiatieven Lula-Chirac" m.b.t. de financiering van de ontwikkelingssamenwerking (*), bereid zijn voorstellen te doen voor:
het herstel en ondersteunen van de belastingadministraties in de ontwikkelingslanden;
de bestrijding van corruptie en belastingontduiking, te beginnen bij degene die de administratie omkopen (grondstoffenindustrie, bank- en financieel systeem).
(*)toelichting : Zie in dit verband het verslag "Closing the floodgates" van het Tax Justice Network, dat op 6 en 7 februari 2007 werd voorgesteld aan de conferentie van de groep landen die voorstellen betreffende de ontwikkelingsfinanciering ondersteunen. Dit verslag werd opgemaakt in opdracht van het Noorse Ministerie van Buitenlandse Zaken.(klik om het te lezen)
Antwoorden
SPa
Ja
Groen!
Ja
CD&V
VRAAG 1 : Het doorbreken van armoede en de economische marginalisatie in de ontwikkelingslanden kan maar in de mate dat de regeringen in de betrokken landen zelf het kader willen en kunnen creëren. Zij zijn verantwoordelijk voor een goed bestuur, de strijd tegen corruptie en investeringen in armoedebestrijding.
Maar deze landen kunnen dit niet alleen en daarom wil CD&V in de het verlengde van de wet van 1999 inzake de internationale samenwerking de capaciteit betreffende goed bestuur via begeleiding en vorming versterken. Dit houdt in concreto in: de strijd tegen corruptie, de uitbouw van een duidelijk fiscaal stelsel, de uitbouw van degelijke infrastructuur, de uitbouw van goed werkend overheidsapparaat inclusief het herstel en het ondersteunen van de belastingsadministratie, .....
VRAAG 2 : CD&V heeft in het verleden meermaals gepleit voor een ethische codevoor internationale bedrijveninhetbuitenland, voor meer transparantie van het Nationaal Contactpunt van de OESO en voor een voorbeeldfunctie voor de Nationale Delcrederedienst. Corruptieen misbruik van de zwakke positie van de ontwikkelingslanden moeten effectief gesanctioneerd worden. Kortom, CD&V wil een echt maatschappelijk verantwoord ondernemen in het Zuiden.
Pvda
De PVDA+ gaat akkoord met voorstellenom de belastingadministraties in de ontiwkkelingslanden effectief te ondersteunen en te herstellen. Alsook de corruptie en belastingsontduiking harder aan te pakken. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we zelf nog geen voorstellen hebben uitgewerkt rond deze assen. Maar de oriëntatie enerzijds naar een zero-tolerantie voor corruptie, fraude en witte-boord-criminaliteit, en anderzijds naar een versterking van de belastingsadministratie en een grote transparantie - ook in de internationale samenwerking en internationale handel, spreekt wel uit ons programma.
CAP
Ja
Spirit
deel 1 : Ja. Het opbouwen van een bureaucratie is de eerste vereiste om een performante overheid op te bouwen.
deel 2 : Ja. Voor spirit is dat een erg belangrijk punt. We willen de ontwikkelingssamenwerking boven de 0,7 procent van het BNP tillen, maar dan moeten we er wel voor zorgen dat het geld niet in de zakken van de leiders en de hoge ambtenaren blijft kleven.
Open VLD
Voor Open Vld is de opbouw van institutionele capaciteit (de zogenaamde capacity building) een absolute prioriteit in de ontwikkelingssamenwerking. Enkel op die basis is echte ontwikkeling - want door het land in kwestie in handen genomen - mogelijk. De uitbouw van goed functionerende belastingadministraties is daar een belangrijk onderdeel van. Open Vld wil dat de volgende regering het werk van minister De Gucht op dit vlak verder zet.
Dat geldt ook voor de strijd tegen de corruptie. Zowel de lokale autoriteiten als de betrokken ondernemingen en andere actoren (niet-gouvernementele organisaties bijvoorbeeld) die steekpenningen (moeten) betalen om ter plaatse actief te blijven dragen hier een verantwoordelijkheid. Ons land moet dus ten eerste blijven hameren op de noodzaak van goed bestuur in de ontwikkelingslanden. Ten tweede wil Open Vld dat België een voortrekker blijft in het uitwerken van het normatief kader, zoals de OESO-guidelines terzake. Tenslotte wijzen we er nog op dat voor Vlaams minister Moerman het maatschappelijk verantwoord (internationaal) ondernemen een belangrijk punt is in haar beleid. Open Vld is tevreden dat de bedrijfswereld zich meer en meer bewust wordt van de problematiek. De overheid moet dit stimuleren.
= = = = = = = = = = = = =
Noot
Eén van de aangeschreven kandidaten, Filip De Bodt (onafhandelijk kandidaat lijst Groen !), motiveerde zijn onthouding om de vragenlijst in extenso te beantwoorden als volgt (het spreekt vanzelf dat wij zijn keuze respecteren en nemen ondertussen nota van zijn algemene houding tav het belastingsthema) :
Ik heb jullie vragenlijst aandachtig gelezen (bedankt voor toesturen overigens) en kan voor de volle 100 % achter alle voorstellen staan. Ze zouden er eindelijk kunnen toe leiden dat er een echte strijd tegen de sociale fraude komt. Toen ik onlangs in discussie was met iemand over vergrijzing zocht ik wat cijfers op en kwam tot de vaststelling dat de kosten voor de vergrijzing ongeveer 12 miljard bedragen, de fiscale fraude 15 miljard . We hebben de centen van die fraude dus méér dan nodig om in Zuid en Noord armoede te bestrijden, klimaatsacties te ondernemen, privatiseringen tegen te gaan, de sociale zekerheid verder uit te bouwen...
Als onafhankelijke kandidaten voor Rood op Groen, op de kamerlijst van GROEN! in Oost-Vlaanderen kunnen we geen standpunten innemen namens de partij GROEN! Wel engageren wij ons als Rood Op Groen om tenvolle mee te werken aan de verwezenlijking van jullie eisenpakket.
Als niemand van ons verkozen raakt, dan hebben we de belofte van GROEN! in onze pocket zitten om ook onze standpunten in het parlement te verdedigen. We zullen daar dan ook op staan en deze optie, uiteraard samen met jullie, verdedigen door GROEN! in dat geval te vragen ze te vertalen in wetsvoorstellen.
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART II
Begin deel (b) ...Het vervolg...!!
Tot slot laten we Filip Rogiers - redacteur bij De "Kwaliteitskrant" De Morgen aan het woord... Maar hierbij kunnen we het toch niet laten om volgende opmerking te plaatsen...
We verwachten van een Krant als De Morgen wel wat meer... Enige diepgang bijvoorbeeld, of zich tenminste ter plekke gaan vergewissen van de situatie... met dan enige journalistiek zoals het hoort, in dit geval gesprekken met de werknemers in kwestie... zodat er bij een duiding of een opinieweergave ook terdege ten gronde wordt geduid, de kern van de zaak wordt weer gegeven & dat een "gedachte" niet verwordt tot redactionele prietpraat !
...
De Gedachte
Modern times
Telkens als er in een vitale sector zoals het spoor of de luchtvaart stakingen uitbreken, hoor je hetzelfde lied: we willen de reizigers niet gijzelen, maar we hebben geen keuze. Al kun je de afweging om 'de band stil te leggen' op een moment dat extra veel reizigers rekenen op een trein of vliegtuig, niet echt willoos noemen. We willen best aannemen dat de mensen die in Zaventem de bagage afhandelen, geen leven hebben. "Ze zijn nummers geworden", zegt vakbondsman Hendrik Vermeersch (BBTK). "Ze moeten steeds harder werken en steeds flexibeler zijn."
Ongetwijfeld herkennen heel veel werknemers zich in die omschrijving. Het vliegwiel van de geglobaliseerde economie gaat niet alleen hard in Zaventem. Wereldwijd zet de beweging van hogere productie en dito winsten tegen lagere kosten sociale basisnormen onder druk.
Alleen, in het gros van de bedrijven hebben velen die evenveel of zelfs meer druk ervaren niet eens de ultieme keuze waar werknemers bij spoor en luchtvaart wel af en toe naar grijpen. Ze hebben niet zo'n machtige tool die hun protest direct voelbaar maakt in de samenleving.
Wie in wat overbleef van VW Vorst of Ford Genk nog iets harder en langer moet werken dan voor de herstructureringen, is minder zichtbaar voor de buitenwereld. Die werknemers 'mogen' ook niet klagen, laat staan staken, want dat zou ondankbaar zijn tegenover afgevloeide collega's. Dat krijgen ze ook constant ingepeperd door managers en politici: liever een kleine boîte dan geen.
Er is daarbuiten, of liever, daarbinnen, achter fabrieksmuren van geherstructureerde multinationals iets vies aan de gang. "Modern times revisited", zei onlangs een socialistische excellentie die na enige bedrijfsbezoeken schrok van de realiteit achter het nochtans door de socialisten mee goedgekeurde Generatiepact.
Er is dus veel onrecht en veel nieuw onrecht om aan te klagen. Juist daarom kan er maar beter heel wijs met stakingsrecht en andere strijdmiddelen worden omgesprongen. Een recht verliest zijn waarde als het buitenproportioneel gebruikt wordt.
Als de publieke opinie staking als stalking ervaart, ondergraaft dat het draagvlak voor een veel bredere tegenmacht. En die macht zal nog nodig blijken voor die vele overgestreste werknemers die geen andere keuze meer hebben dan voort te werken en te zwijgen. Gelukkig storen die tot nader order geen reizigers.
...& Dat dit verhaal dus al langer aan de gang is, bewijst het volgende artikel...
...
Geld & Zaken
Bedienden Flightcare stappen naar rechter voor correcte uitbetaling
Bij bagageafhandelaar Flightcare stappen 220 bedienden naar de rechtbank omdat ze niet correct uitbetaald zijn. De premies voor flexibel werken (onder meer avond-, nacht- en ploegenarbeid) zijn niet mee verrekend geweest bij het loon voor onder andere feestdagen, vakantiegeld, ziekte, arbeidsongeval en eindejaarspremie. Dat melden de vakbonden BBTK en LBC-NVK maandag in een persbericht.
"Na het ontslag van Maria Vindevoghel tijdens de zomer van 2005 is de problematiek nog maar eens ter sprake gekomen", zo luidt het. De vakbonden maakten toen het dossier over aan de sociaal bemiddelaar van de overheid, waarna Flightcare aangemaand werd om zich in regel te stellen met de wetgeving in België.
"Dat gebeurde niet en daarom hebben de vakbonden bij Flightcare naar het ultieme middel gegrepen: de rechtbank. We hebben dit soort processen al gevoerd bij Aviapartner en Renault en telkens gewonnen", klinkt het nog. De vakbonden hebben op vrijdag 19 oktober het bedrijf officieel gedagvaard via deurwaardersexploot.
"We vinden het jammer dat we het zo moeten aanpakken, maar bij Flightcare kan het blijkbaar niet op een andere manier. Dit probleem van het variabel loon is niet het enige dat we met het bedrijf hebben, maar wel het eerste dat we aanpakken. Daarna zullen we de andere problemen aanpakken, door te onderhandelen met de directie als het kan en op andere manieren - zoals nu - als het moet", besluiten de vakbonden. (belga/dm)
...& We keren terug nog wat verder in de tijd, naar 2005...
...
archief 2005
Vakbonden noemen toestand bij luchthavenbedrijf Flightcare middeleeuws
by christophe callewaert - Tuesday, Jul. 19, 2005 at 6:29 PM
BRUSSEL -- Het ontslag van Maria Vindevoghel is volgens de vakbonden maar het topje van de ijsberg. Luchthavenbedrijf Flightcare lapt de veiligheids- en sociale regels aan de laars, luidde het tijdens een nieuwe persconferentie. Vandaag nog trekken de bonden met hun klachtenbundel naar het kabinet van minister Freya Vanden Bossche.
Het sociaal conflict bij Flightcare, het afhandelingsbedrijf op de luchthaven van Zaventem is nog lang niet van de baan. De directie van Flightcare ontsloeg vorige week vakbondsafgevaardigde Maria Vindevoghel en weigert sindsdien op die beslissing terug te komen. De bonden reageerden vrijdag met een eerste stakingsactie, maar ook dat kon de directie niet vermurwen.
Het ontslag van Vindevoghel is slechts de druppel die de emmer deed overlopen, zeiden de vakbonden dinsdagmorgen tijdens een persconferentie. Flightcare ontsloeg Vindevoghel omdat ze de veiligheidsregels overtreden zou hebben door na haar werktijd op de luchthaven te verschijnen, maar volgens de bonden neemt Flighcare zelf een loopje met de sociale en veiligheidsregels. Zij bundelden de klachten over Flightcare en hopen daarmee bij minister van Werk Freya Vanden Bossche een reactie los te weken. De toestand is schrijnend, zegt Bert Verhoogen van de socialistische bond BBTK. Inde catacomben van de luchthaven hebben wij dingen vastgesteld die je anno 2005 niet meer voor mogelijkheid houdt. Echt middeleeuwse toestanden.
Veiligheid in het gedrang
Jean-Marc Urbain van het ACV somde de overtredingen van de veiligheidsregels op. De technische inspectie stelde begin april vast dat Flightcare een loopje neemt met de veiligheidsregels. Radioactief materiaal wordt verkeerd gestockeerd en soms ook verkeerd geladen wegens gebrek aan gekwalificeerd personeel. Er zijn problemen met de hygiëne. Er is geen performante alarminstallatie. De brandblusapparaten zijn over datum en veel rollend materiaal is amper nog rijwaardig. De luchthaven is ook zo lek als een zeef. Op veel plaatsen staat geen bewaking. Het ging hier om een inspectie van de cargo, maar volgens Urbain zijn de problemen op de passagiersluchthaven gelijkaardig.
De veiligheidsinspecteur overhandigde het rapport aan de directie van Flightcare. Naast alle overtredingen stond een datum vermeld waarop er een oplossing moest zijn. Het rapport moest ook worden overgemaakt aan de leden van het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk. Maar een oplossing is er nog altijd niet en de bonden kregen enkel een sterk afgezwakte versie te zien, aldus Urbain.
'Werknemers zijn jojo's'
Bij Flightcare komen niet alleen de veiligheidsregels in het gedrag. Lode Verschingel van het ACV schetste een onthutsend beeld van de schrijnende arbeidsomstandigheden bij het luchthavenbedrijf. Toen het Spaanse FCC (de huidige eigenaar van Flightcare, nvdr) Sabena Handling overnam, had het een nieuw arbeidsreglement moeten opstellen. Het bedrijf riep overmacht in omdat het allemaal snel moest gaan, maar drie jaar later is er nog altijd geen arbeidsreglement. Vorig jaar kreeg Flightcare van het Paritair Comité een paar maanden de tijd om dat in orde te brengen, maar ook dat leverde niets op.
Vaste uurroosters zijn er ook al niet. Verschingel: In een normaal bedrijf zijn er slechts een paar verschillende uurroosters. Bij Flighcare kan er elk half uur een shift beginnen. Die shifts kunnen drie tot negen uur duren. We hebben uitgerekend dat er daardoor 5 à 600 verschillende uurroosters bestaan. Om de twee piekmomenten op te vangen 's morgens en 's avonds moeten sommige werknemers bovendien in een zogenaamde splitshift werken. Volgens Verschingel liggen de uurroosters ook nooit vast. Het bedrijf houdt zich het recht voor om de uurroosters tot 24 uur voor de aanvang van de shift te veranderen.
Een werknemer van Flightcare heeft pas na twee jaar uitzicht op een vaste job. Gewoonlijk krijgt hij eerst vier tijdelijke contracten van zes maanden voorgeschoteld. Hoewel het bedrijf voltijdse werknemers nodig heeft, krijgt iedereen eerst een halftijds contract. Verschingel: Gedurende een bepaalde periode komen daar dan zogenaamde annexen bij die daarna ook weer kunnen wegvallen. De werknemers worden zo jojo's in de handen van het management. Volgens Verschingel bestaat er geen enkel evaluatiesysteem voor de mensen die einde conctract zijn. De verlening gebeurt daardoor volledig onwillekeurig. Verschingel ziet daarin een verklaring voor het feit dat niet alle werknemers het werk durfden neerleggen. De check-in agents vertelden ons dat ze de actie steunden, maar dat ze bang waren voor hun toekomst in het bedrijf. Staken betekent geen annex of zelfs geen verlening van het tijdelijk contract, zeiden ze. Blijkt dat ze nog gelijk hadden ook. De mensen die vrijdag staakten kwamen in een aparte ploeg terecht die niet zoals gewoonlijk tien minuten eerder mocht stoppen om de afstand naar de prikklok te overbruggen. Sommigen werden ook vlakaf bedreigd.
Het bedrijf zou de werknemers jaarlijks ook 1 miljoen euro ontfutselen door tijdens vakantieperiodes enkel het basisloon uit te betalen. Wie zo flexibel werkt, heeft recht op premies voor nacht-, weekend- en ploegenwerk. Dat flexibel loon moet ook tijdens de wettelijke vakantie worden doorbetaald. Het bedrijf erkent dat, maar weigert de premies uit te betalen.
Het bedrijf erkent tenslotte ook de delegatie van de christelijke bond niet. Verschingel: Kort geleden verliet onze hoofddelegee, Francis Kelfkens het bedrijf. Na maanden geviseerd te zijn en psychologisch gekraakt. Toen al zei de directie dat we niet moesten afkomen met die en die personen. De nieuwe samenstelling van de delegatie werd geweigerd. En nu wordt onze afgevaardigde op basis van gebakken lucht buiten gegooid.
Bemiddelen en actievoeren
Volgens Lode Verschingel worden deze aanklachten door luchthavenuitbater Biac niet betwist. Maar Biac kan moeilijk de licentie van Flightcare intrekken want dan ligt de luchthaven plat. Ook wij pleiten niet voor draconische maatregelen. Wij willen enkel dat de overheid en Biac voldoende druk uitoefenen om dit soort praktijken te bannen. Ofwel moet het management er uit ofwel moeten ze andere instructies krijgen van hun aandeelhouders.
De komende dagen willen de bonden vier sporen bewandelen. Minister Freya Vandenbossche stelde een sociaal bemiddelaar. Die brengt woensdagmorgen de twee partijen rond de tafel. De bonden willen ook juridische stappen ondernemen tegen de dwangsommen die een rechter oplegde voor iedere reiziger die verhinderd wordt zijn vlucht te nemen. Verschingel: Het stakingsrecht wordt hier beperkt tot de individuele beslissing van de werknemer om het werk neer te leggen. Elke vorm van organisatie wordt onmogelijk gemaakt. De bonden willen ook zo snel mogelijk een gesprek met de minister Van Werk Freya Vanden Bossche. Acties worden tenslotte niet uitgesloten. Joris Welters van ACV-Transcom herhaalde dat het de bedoeling blijft om het bedrijf pijn te doen zonder de reizigers te raken. We gaan door met de acties zolang er geen oplossing is.
Wat zijn we toch gedweeë & brave Belgen dat we dit allemaal blijven pikken... Méér nog, wat zijn we toch kl**tz*kken als we mensen kwalijk nemen dat ze staken voor betere werkomstandigheden !! Want dàt is er toch maar mooi de laatste dagen weeral eens gebeurd !!
Om het onder de publieke aandacht te brengen is er gestaakt & aan de lezersreacties te lezen die we zo her & der vonden... was de solidariteit ver zoek !! Shame on you, want het zou je maar eens zelf moeten overkomen !!
Wij vragen ons af, hoe lang er hier in België nog gelaten op de wonderen gaat gewacht worden ?!... Hopelijk niet tot het tè laat is hiervoor !!
...
Wij graven intussen nog wat dieper naar nog meer uitleg over het zogezegde fenomeen van "flexicurity", het economische werkmodel dat de europese economie zogezegd uit het slop zal halen... Wij stellen ons echter de vraag : is dat ook zo ?!... Of gaat het hier gewoon om een platte sociale afbraak van verworvenheden, onder het mom van...
Eerlijk gezegd, wij vermoeden het laatste... & dàt allemaal voor de mooie winst van de baas... & die laatste is echt niet geïnteresseerd in het wel & wee van de Kleine Man... Gelooft u ons maar, die ligt daar niet van wakker !
...
Nog flexibeler werken
voor minder loon
Het plus minus conto in de auto-industrie
Onder de naam plus minus conto wil de regering een nieuwe vorm van flexibiliteit invoeren in de arbeidswet. Hiermee worden de grenzen van de arbeidsduur fors verruimd: tot 10 uur per dag en 48 uur per week. De referteperiode waarbinnen een werknemer de gemiddelde arbeidsduur moet presteren, wordt van één op zes jaar gebracht. Uurroosters moeten slechts drie dagen vooraf worden meegedeeld.
Deze superflexibiliteit kan ingevoerd worden in ondernemingen die onderhevig zijn aan een sterke internationale concurrentie, die werken met dalende of stijgende productiecycli die over meerdere jaren lopen. Door de tussenkomst van het ACV werd het oorspronkelijk wetsontwerp gelukkig nog bijgestuurd. Zo moet de minister van Tewerkstelling en Arbeid na een advies van de Nationale Arbeidsraad vooraf zijn toestemming geven en moet nagegaan worden of de nieuwe flexibiliteitregeling wel noodzakelijk is voor het behoud of de toename van de tewerkstelling. De invoering vereist bovendien een collectieve arbeidsovereenkomst in de sector én in de betrokken onderneming.
Met deze wet geeft de regering uitvoering aan het princiepsakkoord dat in het kader van de Vlaamse Task Force voertuigenindustrie in mei 2006 tot stand kwam. De nieuwe maatregelen zullen van toepassing zijn op de arbeiders in de autoassemblage, de truck- en busbouw en hun toeleveranciers, samen goed voor 100.000 werknemers. De bediendebonden werden niet betrokken bij die Vlaamse Task Force en het princiepsakkoord. Volgens de ondertekenaars van het princiepsakkord zouden die maatregelen immers niet van toepassing zijn op bedienden en kaderleden.
Ongerust
Toch is de LBC-NVK er niet gerust in. Nu deze flexibiliteit in een wet wordt gegoten, is het gevaar groot dat de werkgevers deze regeling willen uitbreiden naar de bedienden en de kaderleden in de voertuigenindustrie, maar ook naar andere sectoren. Volgens de LBC-NVK gaat deze flexibiliteit te ver. Het werkritme is nu vaak al zeer hoog. Werkdagen van tien uur of werkweken van zes dagen, wie kan dat volhouden? Zeker oudere werknemers dreigen andermaal het kind van de rekening te worden. Langer of minder lang werken als de productie het vereist, legt een zware hypotheek op iemands sociaal leven. Een goed evenwicht tussen arbeid en gezin of privé-leven wordt zo goed als onmogelijk. Tegenover de zeer grote flexibiliteit die de ondernemingen krijgen, staat geen echte garantie inzake werkzekerheid of behoud van de tewerkstelling. De financiele vergoedingen zoals we die kennen voor overuren of andere vormen van flexibele arbeid worden met één pennetrek weggeveegd. Van overloon of vergoedingen voor zaterdagwerk is geen sprake meer. Een forse looninlevering dus voor de betrokken werknemers. Ook andere werkgeversorganisaties zullen zich snel geroepen voelen om het voorbeeld van de voertuigenindustrie te volgen. Heel wat sectoren werken immers in context van internationale concurrentie.
spiraal
De LBC-NVK onderkent de zeer grote druk die multinationale ondernemingen op de werknemers uitoefenen. Maar zich laten meeslepen in een sociaal neerwaartse spiraal is niet de oplossing. We mogen niet meegaan met het eenzijdig verhaal dat de loonkosten de grote oorzaak zijn van herstructureringen en sluitingen. Investeringsbeslissingen zijn steeds gebaseerd op een complex geheel van factoren, waarbij de loonkost niet de enige, noch de belangrijkste factor is. Volgens automobielspecialist Vic Heylen zijn de zo gevreesde Belgische loonkosten eigenlijk te verwaarlozen, omdat deze nog maar vijf of zes procent van de totale productiekosten uitmaken. Zo zijn er ook voorbeelden van automobielproductie die van lage naar hoge loonlanden wordt getransfereerd. Of meer flexibiliteit goed is voor de tewerkstelling, is zeer de vraag. Stijgende productie verplicht de werkgevers normaal gezien tot bijkomende aanwervingen. Meer flexibiliteit laat hen precies toe de arbeidstijd van hun werknemers naadloos te laten aansluiten op productiepieken en -dalen en dus nieuwe aanwervingen te vermijden.Bij Volkswagen Vorst weten ze intussen beter. Precies de op één na meest efficiënte en flexibele fabriek van de 50 VWvestigingen wordt met verlies van 3.000 à 3.500 van de 5.200 jobs geconfronteerd. Het gevolg van de machtsstrijd aan de top van het concern en de winsthonger van de nieuwe en tevens grootste aandeelhouder, de familie Porche. De grote herstructureringsgolf in de automobielsector is eerder het gevolg van de overcapaciteit die de grote concerns zelf gecreeerd hebben in hun onderlinge concurrentiestrijd en niet aan het gebrek aan inzet van de werknemers. De LBC-NVK pleit ervoor om zich niet te laten meeslepen in de neerwaartse sociale spiraal die momenteel door de multinationals wordt georganiseerd, hierin vaak geholpen door het neoliberale beleid van Europese en nationale overheden. Integendeel, wij blijven kiezen voor sociale vooruitgang, voor meer en kwaliteitsvolle tewerkstelling.
De Europese Commissie heeft onlangs een werkdocument (Groenboek) uitgegeven met als titel Het arbeidsrecht moderniseren om de uitdagingen van de XXIste eeuw aan te gaan. Dit Groenboek beroept zich op de strategie van Lissabon, meer bepaald het streven naar een duurzame groei met meer en betere banen.
Doel van de Commissie is een openbaar debat op gang te brengen over de modernisering van het arbeidsrecht zoals die bepaald zijn in de doelstellingen van Lissabon. De Commissie wil daarbij de flexicurity bevorderen, d.w.z. meer flexibiliteit verzoenen met zoveel mogelijk zekerheid (flexibility and security).
Moderniseren of afbreken?
Wat betekent dat het arbeidsrecht moderniseren? Simpel: voor de Europese Commissie is het arbeidsrecht te beschermend, te strak. Het zou niet voldoende aangepast zijn aan een veranderende wereld. Het zou de werkgevers ontmoedigen om aan te werven in periodes van economisch herstel. Het zou zelfs verantwoordelijk zijn voor de arbeidssegmentatie; er zouden namelijk verschillende beschermingsniveaus zijn voor zij die werk hebben (de ins) en zij die moeite doen om werk te vinden (de outs).
De vaststelling van de Europese Commissie is juist: er is een kloof ontstaan tussen zij die een vaste job hebben en zij die geen enkele zekerheid hebben, een onzeker inkomen en een onzekere toekomst.
Flexibiliteit hebben we al
Dat hadden wij al eerder vastgesteld dan de Europese Commissie. Kijk maar eens om je heen. Jongeren hebben het vandaag erg moeilijk om een job te vinden en vooral te houden. De werklozen zijn er nog steeds, alleen zie je ze niet meer, omdat de stempelcontrole - gelukkig maar - verdwenen is. Flexibele arbeidsvormen vermenigvuldigen zich in sneltempo: contracten van bepaalde duur, uitzendarbeid, deeltijds werk, variabele uren, overuren
Die flexibiliteit noemen wij stress. Voor zij die van de ene interim in het andere contract van beperkte duur verzeilen, betekent dit: angst voor de dag van morgen en zeer lage lonen. Wij noemen dat bestaansonzekerheid en we blijven dit aanklagen.
Het lijkt dus logisch dat je die bestaansonzekerheid alleen maar kunt bestrijden door: meer en betere banen te creëren, de werkonzekerheid de kop in te drukken, een einde te maken aan de overvloed aan atypische contracten, op doeltreffende manier de strijd aan te gaan met sociale fraude en zwartwerk en door op Europees niveau de ongebreidelde concurrentie van de sociaal laagst biedende - zoals Bolkestein het graag had gewild - te verhinderen.
en nu willen ze ook nog onzekerheid
Maar tegen de verwachtingen in stelt de Commissie het tegenovergestelde voor, nl. meer flexibiliteit. De Commissie is tot de eigenaardige vaststelling gekomen dat om de hoger vernoemde kloof te dichten, het beschermingsniveau van de werknemers naar omlaag moet. Iedereen gelijk, iedereen uitgesloten?
Waar de Europese Commissie op doelt, is de contractuele flexibiliteit, aangezien alle andere vormen al bestaan. Ze wil komaf maken met de nu al beperkte bescherming tegen ontslag. Nochtans is het blijkbaar niet zo moeilijk om te ontslaan; onze automobielindustrie schrikt bij herstructureringen niet terug voor massale ontslagen.
Om de pil te vergulden stelt de Commissie ons de flexicurity naar Deens model voor: je kunt snel je baan verliezen, maar in ruil heb je - gedurende maximum 4 jaar - een hoge werkloosheidsuitkering. In die periode vind je bijna zeker opnieuw werk. Dat ziet er goed uit. Dat lijkt een rechtvaardige overeenkomst te zijn. Het probleem is echter dat de flexicurity, zoals ze in het Groenboek wordt aangeprezen, niet meer dan een schandalige imitatie is.
Wij kunnen niet dezelfde werkgelegenheidcijfers voorleggen als Denemarken. De werkzaamheidsbgraad is bij ons niet zo hoog. Werk vinden nadat je je C4 hebt gekregen, is geen sinecure.
Bovendien zijn de Europese werkgevers die meer flexibiliteit willen, niet bereid een prijs voor de zekerheid te betalen. Denemarken heeft de hoogste belastingsdruk ter wereld, maar de werkgevers willen minder belastingen. Denemarken heeft erg hoge sociale bijdragen maar de werkgevers willen ze verlichten. Denemarken betaalt hoge werkloosheidsuitkeringen (90 % van het loon); de liberalen vinden ze bij ons nog altijd te hoog vergeleken met de lonen. En op de koop toe willen ze loonmatiging.
Nep
Het Deense model dat ze ons proberen te verkopen, is zoals een superblinkend juweel waarmee ze zwaaien, om ons dan de nepversie, de namaakversie te verkopen. Op die manier wordt flexicurity pure oplichterij. De flexibiliteit hebben we al. Wat ons nog rest aan zekerheid, willen ze ons nu afnemen. Ze willen ons én de flexibiliteit én de precariteit verkopen, of beter gezegd: de flexiprecariteit.
Terloops wijzen we erop dat Denemarken - dat als voorbeeld voor flexicurity gebruikt wordt - bewijst dat het voor een Europees land perfect mogelijk is een sterke, op vernieuwing en opleiding gebaseerde economie te hebben, een beperkte werkloosheid, een doeltreffende sociale bescherming, een uitstekend onderwijssysteem én tegelijk een hoge belastingsdruk en zware sociale lasten; en daarover een consensus te hebben.
Wij zullen hierover in debat gaan op het Congres van het Europees Verbond van Vakverenigingen in Sevilla van 21 tot 24 mei. De voorbereidende discussies wijzen erop dat de Europese vakbonden op dezelfde golflengte zitten en het erover eens zijn dat precaire jobs zekerder moeten worden en omgevormd moeten worden tot contracten van onbepaalde duur, zodat iedereen zijn plaats vindt in onze maatschappij en opnieuw hoop kan koesteren en toekomstplannen kan maken.
Werk betekent voor ons stabiele betrekkingen voor iedereen, geen stoelendans tussen werknemers en werkzoekenden. Geen spel waarbij je een ander te snel af moet zijn, of moet wachten tot hij het opgeeft, om niet eindeloos in het rond te blijven draaien.
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART III
Begin deel (c) ...Het vervolg...!!
...& wat vinden ze daar in Nederland van...
...
Het waanbeeld van de hyperflexibele arbeidsmarkt
In Vrij Nederland van 27 mei 2006, pp. 38-39.
Paul de Beer*
Tien jaar geleden bereikte het poldermodel het toppunt van zijn roem. Wereldwijd werden de sociaal-economische prestaties van het Nederlandse overlegmodel geprezen. Wekelijks stonden buitenlandse delegaties bij de Sociaal-Economische Raad voor de deur om te vernemen hoe vakbonden en werkgevers in Nederland gezamenlijk sociaal-economische vraagstukken aanpakten. Kroonjuweel van het poldermodel was het zogenaamde flex-akkoord waarover de sociale partners het in 1996 in de Stichting van de Arbeid eens werden. Dit akkoord vormde de basis voor de Wet Flexibiliteit en Zekerheid die per 1 januari 1999 in werking trad en in veler ogen de perfecte combinatie belichaamde van flexibilisering van de arbeidsmarkt en (werk)zekerheid. Werkgevers werd meer ruimte geboden voor een flexibele inzet van personeel, doordat belemmeringen voor uitzendwerk en flexibel werk werden weggenomen. Tegelijkertijd bood de wet flexibele arbeidskrachten meer zekerheid, doordat zij na drie jaar of drie baantjes bij dezelfde werkgever recht kregen op een vaste aanstelling. Met de Flexwet leek Nederland te bewijzen dat bescherming van werknemers een flexibeler arbeidsmarkt niet in de weg hoeft te staan.
Anno 2006 is er van het enthousiasme over het Nederlandse arbeidsmarktmirakel niets meer over. De consensus over de regulering van de arbeidsmarkt is nu ver te zoeken. Onlangs werden de besprekingen in de SER over een middellange termijn advies tot het najaar verdaagd, omdat vakbeweging en werkgevers het niet eens kunnen worden over het ontslagrecht. Anders dan tien jaar geleden zien de werkgevers in de bestaande ontslagbescherming nu een ernstige belemmering voor de broodnodige flexibilisering van de arbeidsmarkt. De vakbonden daarentegen vinden dat de Nederlandse arbeidsmarkt al genoeg geflexibiliseerd is.
Waar gaat het nu precies om?
Nederland kent een uniek duaal stelsel van ontslagbescherming. De standaardprocedure is dat de werkgever een ontslagvergunning aanvraagt bij het Centrum voor Werk en Inkomen (CWI). Als het CWI dit verzoek honoreert, volgt eerst de wettelijke opzegtermijn afhankelijk van het aantal jaren dat een werknemer in dienst is, één tot vier maanden , waarna het ontslag wordt geëffectueerd. Werkgevers klagen dat dit systeem tijdrovend is en met veel administratieve rompslomp gepaard gaat. Bij de helft van de individuele ontslagaanvragen duurt de behandeling langer dan zes weken en daarna volgt nog de opzegtermijn. Zo kan er soms wel een half jaar overheen gaan voor een medewerker vertrekt.
Om sneller van overtollig of niet-functionerend personeel af te zijn, kan een werkgever zich tot de kantonrechter wenden. Een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst wordt door de kantonrechter bijna altijd gehonoreerd, zoals ook blijkt uit het relaas van Anne Branbergen in dit nummer. Wel moet de werkgever in het algemeen een ontslagvergoeding betalen die volgens de zogenaamde kantonrechtersformule gelijk is aan een aantal maanden loon dat overeenkomt met het aantal jaren dat de werknemer in dienst is geweest. Dit bedrag wordt verhoogd als de werknemer ouder is dan veertig jaar en als de kantonrechter van mening is dat het ontslag het gevolg is van verwijtbaar gedrag van de werkgever.
Dit duale ontslagstelsel biedt alleen bescherming aan werknemers met een vast contract (een dienstverband voor onbepaalde duur). Heeft men een tijdelijke aanstelling of werkt men als uitzendkracht, dan eindigt het dienstverband eenvoudig op het moment dat eerder is overeengekomen.
Wat zijn nu de redenen om deze ontslagbescherming voor vaste medewerkers te versoepelen? De voorstanders verwachten allereerst dat de scheidslijn tussen insiders en outsiders vervaagt. Minder ontslagbescherming maakt het niet alleen gemakkelijker om zittende werknemers te ontslaan, maar zou het voor werkgevers ook aantrekkelijker maken om nieuw personeel aan te nemen, omdat zij er weer snel van af kunnen. Hoewel het effect hiervan op het totale aantal werklozen onzeker is, zullen er waarschijnlijk meer kortdurig en minder langdurig werklozen komen. De roulatie tussen werk en werkloosheid neemt toe. Minder rechten voor de insiders leidt dan tot een betere positie van de outsiders.
Naast deze evenwichtiger verdeling van de werkloosheid, zien de pleitbezorgers ook positieve economische effecten. Als hun personeelsomvang flexibeler wordt, kunnen bedrijven sneller reageren op veranderingen in de economie, hetgeen hun concurrentiepositie ten goede komt. Grotere stromen op de arbeidsmarkt dragen bovendien bij aan een betere aansluiting tussen vraag en aanbod van arbeid. Als een werknemer niet langer voldoet, is het beter dat hij elders een nieuwe baan zoekt dan dat hij zich aan zijn huidige plek vastklampt. Een groter ontslagrisico zal vakbonden bovendien dwingen de looneisen te matigen, wat goed is voor de werkgelegenheid.
Maar hoe reëel zijn deze verwachtingen? Wat het aannemen van personeel betreft, is het niet waarschijnlijk dat de huidige ontslagbescherming een serieuze belemmering vormt. Immers, werkgevers hebben al voldoende mogelijkheden om nieuwe medewerkers op proef te nemen door hen een tijdelijk contract te bieden of eerst als uitzendkracht in te huren. Waarom zou de ontslagbescherming voor vast personeel de kans op werk van nieuwkomers dan in de weg staan?
Hoe zit het, aan de andere kant, met de mogelijkheid om vaste medewerkers te ontslaan? Bij collectief ontslag om bedrijfseconomische redenen, zoals een teruglopende vraag, blijkt het huidige ontslagrecht geen noemenswaardige belemmering te vormen. Wie hieraan twijfelt moet maar eens aan de werknemers van Nedcar vragen waarom zij zo bang zijn hun baan kwijt te raken! Bij collectief ontslag verleent het CWI in driekwart van de gevallen binnen zes weken toestemming. Bovendien geldt sinds kort dat als de vakbonden hebben ingestemd met collectief ontslag, het CWI de ontslaggrond niet meer hoeft te toetsen. Dat in Nederland bij een omslag in de conjunctuur de werkloosheid sneller oploopt dan in veel andere landen, duidt er eerder op dat het voor het Nederlandse bedrijfsleven wel heel gemakkelijk is om zich bij economische tegenwind van overtollige ballast te ontdoen!
De situatie ligt wat anders bij andere ontslaggronden, bijvoorbeeld als een medewerker naar de mening van de werkgever zijn functie niet langer naar behoren vervult. De procedure via het CWI kan dan vrij lang duren, terwijl de route via de kantonrechter de werkgever meer geld kost. Wel trekt de werknemer, zoals ook het voorbeeld van Anne Branbergen laat zien, bijna altijd aan het kortste eind, zelfs als de werkgever niet overtuigend kan aantonen dat de werknemer niet goed functioneert. Stel nu dat het (nog) gemakkelijker wordt om medewerkers te ontslaan. De voorstanders hiervan lijken als vanzelfsprekend aan te nemen dat de ontslagen medewerker weer snel elders aan de slag kan in een functie die beter aansluit bij zijn capaciteiten. Maar welke werkgever zit te wachten op een nieuwe medewerker die wegens (vermeend) slecht functioneren is ontslagen? Dat geldt al helemaal voor een oudere werknemer met een lang dienstverband. Het zal je maar gebeuren dat je na twintig of dertig jaar trouwe dienst te horen krijgt dat je kunt vertrekken. Op de huidige arbeidsmarkt ben je dan vrijwel kansloos. Het aantal langdurig werklozen zou dan ook, anders dan de voorstanders ons willen doen geloiven, wel eens flink kunnen oplopen.
Maar waarom zou alleen de werknemer ervoor moeten opdraaien dat hij volgens zijn baas niet meer naar behoren functioneert? Waarom is de werkgever daarvoor niet net zo goed verantwoordelijk? Stringente ontslagbescherming stimuleert een werkgever juist om te (blijven) investeren in zijn personeel, zodat ook wat oudere werknemers hun productiviteit op peil kunnen houden.
Nu zou men kunnen tegenwerpen dat minder ontslagbescherming de werknemer juist prikkelt om in zijn eigen employability te investeren. Dat is op zichzelf juist. Maar een werknemer die een hoog risico op ontslag loopt, zal zich eerder richten op algemene vaardigheden die hij ook in een andere baan te gelde kan maken, dan op de specifieke vaardigheden die hij in zijn huidige functie nodig heeft. Een van de grote voordelen van een vaste baan is nu juist, dat het voor zowel werkgever als werknemer aantrekkelijk is om in de arbeidsrelatie te investeren en daarmee de opbrengst voor beiden te vergroten. Een rijke ervaring, gedegen vakkennis en een grondige kennis van het bedrijf lijken tegenwoordig echter eerder als ballast dan als een belangrijk onderdeel van het bedrijfskapitaal te worden gezien. In plaats daarvan worden modieuze algemene competenties die nieuwkomers tegenwoordig in het beroepsonderwijs opdoen, overgewaardeerd. Dat past in het zotte denkbeeld dat alle vernieuwing goed is en dat continuïteit vooruitgang in de weg staat.
Veel pleitbezorgers van een flexibeler arbeidsmarkt en minder ontslagbescherming staat een ideaalbeeld van de arbeidsmarkt voor ogen dat veel weg heeft van de spot-market voor olie of aandelen. Heb je vandaag een wat mindere dag, dan vervangt de werkgever je morgen net zo gemakkelijk door een ander, als een belegger zijn aandelen Philips inruilt voor Koninklijke Olie. Het resultaat zal een arbeidsmarkt zijn, waarop alle partijen nog uitsluitend oog hebben voor hun korte termijn eigenbelang. Een arbeidsmarkt waarop concurrentie en wantrouwen het winnen van samenwerking en vertrouwen. Waarop duurzame relaties, waarin beide partijen bereid zijn te investeren, plaats maken voor eenmalige transacties en kortstondige contracten. Anders dan de voorstanders geloven zal een dergelijke hyperflexibele arbeidsmarkt niet onze redding zijn, maar juist een hindernis opwerpen voor de ontwikkeling van Nederland naar een hoogwaardige kenniseconomie. Zo slecht hadden vakbeweging en werkgeversorganisaties het nog niet gezien, toen zij tien jaar geleden het flex-akkoord afsloten.
* Henri Polak hoogleraar voor arbeidsverhoudingen aan de Universiteit van Amsterdam, tevens verbonden aan het Amsterdams Instituut voor ArbeidsStudies (AIAS) en De Burcht (Centrum voor Arbeidsverhoudingen), medeoprichter van de progressieve denktank Waterland (www.waterlandstichting.nl)
Gezaghebbend socioloog, Richard Sennett, heeft in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië onderzocht hoe het karakter van de nieuwe economie ingrijpt in het dagelijks leven van werknemers en hun gezinnen. Aan de hand van talrijke diepte-interviews gaat hij na hoe werknemers uit de middenklasse hun arbeidssituatie beleven. Zijn gesprekspartners werken hoofdzakelijk in grotere ondernemingen in de diensteneconomie, de financiële sector, de hihgtech industrie en de media. Dat noemt hij de geavanceerde economie of de nieuwe economie. Het is maar een klein segment van de economie, zegt Sennett, maar met een brede culturele invloed.
Zijn analyse gaat als volgt. Het zijn machtige aandeelhouders die in die sectoren de dans leiden. Ze hebben ongeduldig kapitaal en zijn uit op snel geldgewin. Soliditeit en stabiliteit worden niet langer als iets positiefs gezien. Technologische vernieuwingen, fusies, overnames, onderaanneming, delokalisatie, herstructureringen, nieuwe projecten en een nieuw management, dat doet de beurskoersen stijgen. En de werknemers die moeten maar zien dat ze vlot in de bocht meegaan met al die wijzigingen, of beter nog, dat ze proactief zijn en de veranderingen voor zijn.
Het belonen van vakmanschap, ervaring en anciënniteit is er niet meer bij. De ideale nieuwe werknemers zijn onafhankelijk, ze hebben geen verleden en geen vaste sociale relaties die hen binden. Ze hebben enkel potentialiteit en toekomst.
In zijn boek De cultuur van het nieuwe kapitalisme toont Sennett op overtuigende wijze aan hoe een onstabiele werkomgeving grote invloed heeft op de identiteit en het welbevinden van werknemers. De interviews leren hem dat zelfs de winners, technisch hoog geschoolde jongeren die er aanvankelijk zelf voor kiezen om interimarbeid te doen, of softwareprogrammeurs in Silicon Valley, na enkele jaren vaak zwaar gefrustreerd geraken. Ze voelen zich stuurloos, in de steek gelaten en weinig gewaardeerd. Ze weten niet wie ze kunnen vertrouwen en hebben het gevoel nergens bij te horen. Immers, vluchtige jobs genereren vluchtige relaties.
Opstoot van solidariteit
Sennetts conclusie luidt dat slechts een bepaald soort persoonlijkheid floreert in de flexibele arbeidsmarkt. Het nieuwe kapitalisme beloont mensen met een vechtersmentaliteit, die op zichzelf zijn gericht en vooral denken aan de korte termijn. Maar, daar blijft het volgens hem niet bij. De cultuur van de nieuwe economie is in groeiende mate toonaangevend en oefent een intense druk uit op het geheel van de samenleving. Scholen, overheidsdiensten, gezondheidsinstellingen, bejaardenopvang, dreigen allemaal geïnfecteerd te raken door de waarden van de nieuwe economie.
Alles wat ruikt naar verzorgingsstaat of afhankelijkheid hoort niet meer thuis in een moderne, dynamische samenleving. Tant pis voor wie problemen heeft of minder kansen heeft gehad. Responsabilisering en zelfredzaamheid is de boodschap. Als je werkloos bent, is het omdat je de verkeerde studierichting hebt gekozen of omdat je onvoldoende inzetbaar bent. Vrijheid betekent zelf je lot in handen nemen, onder meer door je privé te verzekeren tegen ziekte en voor je oude dag. Zo geven de waarden van de nieuwe economie en commercialisering van de non-profit en privatisering van de sociale zekerheid elkaar de hand.
Andere samenleving
De analyse van Sennett slaat op de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De vraag is, of wat hij beschrijft stopt aan de grenzen van de Angelsaksische wereld. Als wij een ander soort samenleving voor ogen hebben, waar menselijke ontplooiing en solidariteit voorop staan, dan mogen we ons niet in de hoek laten drummen door de cultuur van ieder-voor-zich. Dan moeten we andere verhalen vertellen, zoals de jonge militanten in het vraaggesprek in dit nummer, die in hun vakbondsengagement kunnen genieten van een plotse opstoot van solidariteit, de talloze nieuwe contacten die je maakt, die knotsgekke sfeer in de straten van Brussel, waarbij iedereen voelde: hier staat iets te gebeuren! Als we met de sociale verkiezingen veel zon enthousiaste jongeren voor het vakbondswerk warm kunnen maken, dan breken er slechte tijden aan voor de cultuur van het nieuwe kapitalisme.
Het frequent veranderen van baan heeft echter nog heel wat andere nadelen. De gezaghebbende socioloog Richard Sennett heeft in De cultuur van het nieuwe kapitalisme helder uiteengezet dat een hoge arbeidsmobiliteit tot gevolg heeft dat de loyaliteit van de werknemers tegenover het bedrijf afneemt. Dat maakt het bedrijf kwetsbaar, zeker in moeilijke tijden. Anderzijds is een geringe betrokkenheid van de werknemers een factor die de stress verhoogt. Tweemaal mis dus. Het vertrouwen tussen de werkgever en werknemers en tussen de werknemers onderling is aanzienlijk lager bij een hoge arbeidsmobiliteit. De werknemers zijn immers veel meer op zich zelf aangewezen. Van een werknemersgemeenschap is er nog nauwelijks sprake.
Bedrijven worden dan verzamelingen van geatomiseerde werknemers. Voor een korte tijd kan een wisselende tewerkstelling wel bevredigend zijn, maar als dat langer gaat duren dan twee jaar werkt het frustrerend voor de werknemers. Deel uitmaken van een sociale structuur wordt dan belangrijker dan de individuele mobiliteit. Als de groep van werknemers regelmatig of voortdurend verandert, gaat er veel kennis over de onderneming verloren en ook het klassieke vakmanschap gaat er sterk op achteruit.
Vooraleer er maatregelen genomen worden om de werknemers sneller van baan te doen veranderen, wordt er best nog eens grondig nagedacht over het nut en de wenselijkheid ervan. Voor een verhoging van de werkzaamheidsgraad moet niet gemikt worden op een verlaging van de anciënniteit. Veel beter is het de werkbaarheid van de jobs onder ogen te nemen. De arbeidsproductiviteit in België behoort tot de hoogste van de wereld. Iets oudere werknemers betalen daarvan de tol. SD Worx, toch niet meteen een belangenvereniging van werknemers, stelde vast dat het ziekteverzuim de hoogte ingaat en legde de link met een stijgende werkdruk, met de werkstress. Ligt het dan niet voor de hand dat niet de anciënniteit omlaag moet, maar de kwaliteit van de jobs omhoog?
Tijdelijke werknemers worden nog altijd achtergesteld. Vooral krachten die zicht hebben op een vaste baan zijn geneigd dit ook te pikken, zo blijkt uit onderzoek van promovendus Jeroen de Jong. Met hen komt het echter wel goed zodra ze dat vaste contract eenmaal hebben. Zorgelijker is de positie van mensen die structureel aangewezen zijn op tijdelijk werk.
Waaruit blijkt dat tijdelijke krachten worden uitgebuit?
"Hun loon is vaak lager, ook als er is gecorrigeerd naar senioriteit. Ze hebben minder mogelijkheden om opleidingen te volgen of zich op een andere manier te ontwikkelen en ook worden ze minder bij dingen betrokken."
Moeten ze ook harder werken?
"Dat komt voor. Dit blijkt niet uit mijn studie, maar uit ander onderzoek is wel gebleken dat dit bijvoorbeeld in de land- en tuinbouw voor komt."
En mensen met uitzicht op een vaste baan, durven daar niet goed iets van te zeggen?
"Nee, zij pikken meer. Toch komt het voor hen vaak wel goed zodra ze een vast contract krijgen. Voor werknemers die structureel zijn aangewezen op tijdelijke contracten zijn de gevolgen nadeliger. Zij gaan weliswaar sneller weg als zij worden achtergesteld, maar maken in hun volgende baan vervolgens hetzelfde mee. Zij komen zo in een positie te zitten waar ze niet meer uit komen."
Wat moet er dus gebeuren volgens u?
"Vakbonden zouden nog meer voor tijdelijke krachten moeten opkomen. Dat gebeurt nu al, maar toch te weinig omdat vakbonden vooral voor hun leden opkomen en tijdelijke werknemers vaak geen lid zijn. Ook zou beter gemonitord moeten worden of tijdelijke en vaste krachten wel gelijk behandeld worden. Dit zou kunnen leiden tot een bewustwordingsproces. Er gaat momenteel heel veel aandacht uit naar Oost-Europese werknemers. Daardoor is er maar weinig aandacht voor mensen die structureel op tijdelijke contracten werken.
Is er voor werkgevers nog iets te winnen?
Jazeker. Het blijkt dat oneerlijke behandeling van tijdelijke krachten niet tot slechtere resultaten leidt, maar dat eerlijke behandeling wel tot betere resultaten leidt.
Jeroen de Jong promoveert op 27 juni aan de Universiteit van Tilburg op het proefschrift A matter of time. Mechanisms behind fair treatment perceptions in temporary employment.
Barbara Nieuwenhuijsen : barbara.nieuwenhuijsen@z24.nl
We willen in deze toch wel eens héél nadrukkelijk duidelijk maken dat er voor de doorsnee Brave Belg donkere & zware tijden voor de deur staan... Hoe wij dàt "flexicurity"-gevalleke ook draaien & keren... wij vinden er weinig of géén voordelen aan... tenzij een hoop voordelen voor de werkgever !!
Laten we eens een aantal zaken op een rijtje zetten :
# Er wordt verwacht dat we harder, langer & méér werken voor minder loon !!
# De werk- & veiligheidsomstandigheden laten vaak te wensen over !! Géén verbetering van de werkkwaliteit, maar een grote stap achteruit !!
# De nieuwe werkvoorwaarden stevenen duidelijk af op "pure willekeur" !!
# De werkzekerheid waarvan men spreekt is géén werkzekerheid, want men kan je ~binnenkort~ quasi om het minste ontslaan & dat zonder enige vergoeding !!
# Kortom : een complete afbraak van àlle sociale verworvenheden !!
# ...
...Wake up Belgium !! ...before it's too late !!
DOWLOAD : ...& Handig, maar vooral goedhartig als we zijn, hebben we natuurlijk voor een papieren versie van dit artikel gezorgd. Je kunt dit document in pdf-vorm ~& uiteraard probleemloos af te printen~downloaden via onderstaande link...
″FLEXICURITY″ ...ofte... ″werken zoals eind 19de eeuw″ - De staking in Zaventem - PART I
In één van onze volgende besprekingen ~met onze ongewenste comments~ van het LDD-programma komt het volgende onderwerp, of zeggen we maar meteen de "Hot Topic" van "FLEXICURITY" ook aan bod, samen met de andere "surprises" die men voor ons nog in petto heeft.
Maar gezien de actuele situatie, de staking van het bagageverwerkend grondpersoneel in Zaventem, zien we de noodzaak, maar ook meteen onze kans heel mooi om u beste lezer wat wijzer te maken met de topic "flexicurity".
...& In dit geval mag u stellen.. met een schoolvoorbeeld "uit het leven gegrepen" !!
Voor alle duidelijkheid, we zijn zo vrij in deze het hele plaatje maar meteen te koppelen aan onze bespreking van het LDD-programma... & wel om volgende goede redenen :
1. Om te beginnen houden we er zo niet van 2 keer hetzelfde werk te doen, er zijn wèl een pak nuttiger zaken als dàt... & wat er hier ten lande gebeurd is de laatste dagen & wat er in dat "mooie" LDD-programma vermeld wordt als zijnde "Dè wondermooie Toekomst" voor België... We bezien het als een schoolvoorbeeld "uit het leven gegrepen" van wat het NIET moet zijn !! ...& We zien het ook maar als het zoveelste bewijs, dat men in feite slechts bezig is met ons een prachtig oor aan te naaien... Een vergiftigde toekomst voor ons & onze kinderen !!
2. Onze tweede reden ~de meest valabele eigenlijk~ is vrij simpel. Aangezien in het LDD-programma flexicurity zowat een must is, willen we de Belgische economie uit het slop halen ~maar dat is uiteraard hùn mening & niet de onze !~ ...& 't daar toch uitgebreid aan bod komt, zien we in de context van het gebeurde, de kans mooi om het erbij te nemen in onze bespreking... dan kunnen we straks bij onze bespreking van dat wondermiddel, hier ook gewoon naar verwijzen.
Wij zien achter flexicurity héél wat méér schuilgaan dan "het redden van onze economie", ten andere dat is het voor ons àlles behalve... Voor ons ~& wie zijn wij~ is "flexicurity" niet meer dan de complete afbraak & teloorgang van onze sociale verworvenheden : vaste job, vast loon, vaste arbeidsvoorwaarden, een bescherming zoals het hoort, zoals naleven van de veiligheidsvoorschriften, goede werkvoorwaarden & diens meer... Hoe ze het daar aan de ander kant ook draaien of keren, wij vinden die zaken nog altijd de doodnormaalste zaken van de wereld & geloof het of niet, met het flexicurity-concept komt dit àlle-mààl op de helling te staan & keren we terug naar de arbeidsomstandigheden van eind 19de eeuw...
Toegegeven, dat laatste klinkt misschien vrij ongenuanceerd... Maar als je leest & hoort, àlles zowat van naderbij bekijkt van wat ze van ons "Kleine Man" verwachten... 't is godverrr ook niet min !! We hebben als Jan & Mie Modaal toch nog wel énig recht op een eigen leven ?!.. ...& Liefst vanal nog een kwaliteitsvol leven met quality-time voor onszelf & ons gezin... of is dat alleen maar aan de rijken voorbehouden ?!...
...
We komen met "FLEXICURITY" in het LDD-programma terecht op blz 12 : het Legomodel & we beperken ons hier tot slechts het bespreken van flexicurity...
Het Legomodel
De moderne arbeidsmarkt stelt hoge eisen aan de beschikbaarheid, kennis en flexibiliteit van de werknemer van de 21e eeuw. Een job voor het leven bestaat binnenkort niet meer. Jobzekerheid wordt vervangen door werkzekerheid.
Màààrrr... niet iedereen denkt daar het zelfde over & gelukkig maar ! Er zijn nog wel enkele andere klokjes die luiden & die iets totaal anders te vertellen hebben daaromtrent... We zetten er voor u een aantal op een rij :
...
Laat ons even in snelvaarttrein een ritje maken... We kunnen de brochure Flexicurity, een dolle rit door je carrière helaas niet op de kop tikken, maar we kunnen je toch een kijkje laten nemen met de volgende presentatie...
...
Flexicurity
We hebben het thema hier al eerder aangeraakt. Daarbij verwezen we ook naar de puike LBC-brochure Flexicurity: een dolle rit door je carrière. Naar aanleiding van een vormingsdag voor militanten bieden we hier een kijk in de wijze waarop je dit thema op allerhande vormingsactiviteiten ter sprake kunt brengen.
Presentatie: bewerking van de presentatie van Marijke Persoone.
...& we gaan verder met een interview met dezelfde Marijke Persoone...
...
Flexibele werknemers
zorgen voor meer winst
Een spook waart door Europa - het spook van het communisme.
Met deze woorden begint het Communistisch Manifest van Karl Marx en
Friedrich Engels uit 1848. Met enige zin voor overdrijving zou men kunnen
zeggen dat er 150 jaar later een nieuw spook door Europa waart, het
spook van de flexicurity. Maar terwijl het spook van het communisme
gericht was tegen de toenmalige dictatoriale politiek in Europa en tegen
de industriebaronnen en grootgrondbezitters, is het spook van de flexicurity
gericht tegen de werknemers. Wat ze echter wel gemeen hebben is
dat slechts weinig mensen wisten waarvoor dat communisme toen en
flexicurity nu stond en staat.
We laten het communisme voor wat het is en trekken met onze vragen over flexicurity naar de christelijke bediendecentrale LBC-NVK, dat onlangs hierover een brochure publiceerde onder de titel Flexicurity, een dolle rit door je carrière. Marijke Persoone, adjunct-algemeen secretaris verzorgde de eindredactie.
RAAK : Waarvoor staat flexicurity eigenlijk?
Marijke : Het is een nieuw samengesteld woord dat de voorbije jaren is opgedoken. De Nederlandse vertaling zou flexi-zekerheid kunnen zijn. Men wil met dit woord het idee oproepen dat verregaande flexibiliteit bij arbeidscontracten, arbeidstijd, verloning enzovoort, kan samengaan met zekerheid voor de werknemers. Door aan het begrip flexibiliteit het woordje security, veiligheid, zekerheid toe te voegen, wil men de ongerustheid en negatieve gevoelens die opkomen bij werknemers wanneer zij het begrip flexibiliteit horen, wegnemen.
RAAK : Wat is er dan zo mis met flexibiliteit? Ik
wou dat ik terug wat meer flexibele of soepele
spieren had, maar ik neem aan dat het hier over
een ander soort flexibiliteit gaat?
Marijke :Spijtig genoeg wel. Het begrip flexibiliteit staat hier voor de wens van de werkgevers om werknemers te kunnen inzetten waar, wanneer en hoe zij dat willen. De werknemer als een soort marionet die het ritme van de productie moet volgen. Als er klanten in de winkel zijn moet je daar zijn, als het wat rustiger is kan je beter naar huis gaan of in het magazijn gaan helpen. En hetzelfde in de industriële productie. Flexibiliteit is eigenlijk een zeer ruim begrip waarbij alles wat voor werknemers belangrijk is, nl. zekerheid over hun contract, over hun werkuren, over hun loon, over boord wordt gegooid. Al die zekerheden moeten kunnen variëren in functie van wat goed is voor het bedrijf.
RAAK : Is die idee van flexicurity, werknemers
geruststellen dat meer flexibiliteit best samen
kan met zekerheid over loon en arbeidsomstan-
digheden, dan zo nieuw?
Marijke :Het is iets dat al langer bezig is maar nu in een nieuw kleedje wordt gestoken. In het huidig systeem van de vrije markteconomie hebben ondernemingen altijd al gezocht naar methodes om meer winst te maken. De belangrijkste methode is de loonkost verminderen en dat kan op verschillende manieren. In ons land is de vermindering van de werkgeversbijdrage voor de sociale zekerheid bijzonder populair en de opeenvolgende regeringen sinds het begin van de jaren negentig zijn hier een heel stuk gevolgd. Vanaf dit jaar betalen de werkgevers jaarlijks minstens 6 miljard euro minder aan de sociale zekerheid dan zij normaal zouden moeten betalen. Maar een andere manier om de loonkost te drukken is er voor te zorgen dat er in de productie of dienstverlening geen enkel stil moment meer is waarin werknemers eens een koffie kunnen drinken of met elkaar een klapke doen, wachten op een volgende klant of op de levering van productieonderdeel. Als je de stillere momenten in de productie of dienstverlening totaal kan elimineren dan maak je ook
meer winst. Dus werknemers inzetten met flexibele contracten is ook een manier om meer winst te maken. En in die zin is dat reeds lang bezig.Maar de bestaande flexibiliteit werd allemaal onderhandeld
met de vakbonden, waardoor zij binnen de perken is gehouden en waar iets tegenover stond zoals arbeidsduurvermindering in ruil voor soepelere
arbeidstijden of betere combinaties arbeid en gezin zoals bij tijdkrediet. Nieuw aan de flexicurity die men nu wil promoten is dat de nieuwe
flexibiliteit niet meer zou moeten onderhandeld worden en dat de bescherming die er nu is vanuit de arbeidswet, stap voor stap wordt afgebroken.
RAAK : Als het allemaal niet nieuw is, waarom is
er dan nu zoveel aandacht voor?
Marijke :Eind 2006 heeft de Europese Commissie
(EC) een Groenboek gepubliceerd. Dat gebeurt wel meer maar het thema van dit Groenboek over flexicurity was voor ons toch alarmerend.
RAAK : Groenboek? Wat is dat nu weer?
Marijke :Dat heeft dus niets te maken met het
milieu of met de groene partijen. Het is gewoon de term die de EC gebruikt als ze een document uitgeeft waar ze een debat wil over organiseren. Ze
publiceren dat document, dat Groenboek, ze zetten
het op internet en iedereen mag daar gedurende een paar maanden zijn gedacht over zeggen. Dat klinkt allemaal heel democratisch maar wij hebben
daar toch wel wat vragen bij. Want als dat gaat
over themas die rechtstreeks ingrijpen op het leven van werknemers, zoals bij dit Groenboek het geval is, dan vinden wij dat we daar als vakbond
moeten kunnen over onderhandelen en dat we voorrang hebben op jan of klein pierke die daar ook een keer zijn gedacht over wil zeggen. We begrepen al vrij vlug dat het met dit Groenboek niet de bedoeling was om een vrijblijvende
gedachtewisseling te organiseren maar wel om de voorstellen in dit Groenboek in een beleid om te zetten en sterke aanbevelingen aan de lidstaten
te geven, gepland voor eind oktober 2007. We waren vooral verontrust omdat het programma dat in het Groenboek naar voor wordt gebracht niet meer of minder is dan de afbraak van wat de arbeidswetgeving heeft opgebouwd aan sociale bescherming van werknemers.
RAAK : Dat is toch een serieuze beschuldiging?
Marijke :Voor de EC is sociale bescherming iets van de vorige eeuw toen werknemers nog moesten
beschermd worden tegen uitbuiting enzovoort. Maar volgens het Groenboek is een moderne werknemer mondig genoeg om zijn eigen loopbaan te ontwikkelen en wil die moderne werknemer niet meer levenslang werken voor eenzelfde baas. De jongere generatie die wil kunnen jobhoppen, regelmatig van werk veranderen, periodes van werk afwisselen met niet werken om te studeren of met vakantie te gaan enzovoort. En als je de arbeidsmarkt zo wil organiseren dat veel meer
variatie mogelijk is, dan is het een grote handicap dat je daar zit met een enorm beschermende wetgeving en daarom wordt die best afgebouwd.
RAAK : Volgens het Groenboek is de beschermende wetgeving nu geen bescherming meer maar betutteling van de werknemer die eigenlijk
liever voor zichzelf wil opkomen.
Marijke :Zo ongeveer, ja. Je merkt zo ook dat het
hier niet om een puur juridisch programma gaat maar ook om een cultureel programma. De voorstellen in het Groenboek zeggen iets over welk soort mens, welke soort maatschappij zij willen. De doorvoering van de voorstellen in het
Groenboek passen perfect in een liberale en individualistische kijk op de samenleving. Ook daarom is dat Groenboek voor ons onaanvaardbaar omdat
wij niet akkoord kunnen gaan met het maatschappijmodel dat hierin onderhuids wordt meegegeven. Bovendien geloven wij ook niet dat mensen sterk genoeg zijn om alleen voor zichzelf op te komen. En of je nu bescherming ouderwets vind of niet, volgens ons hebben werknemers nog altijd nood aan bescherming. Zelf spreken we liever en eerder over solidariteit. Wij geloven namelijk niet in de voorstelling dat werkgever en werknemer in een
gelijkwaardige relatie tegenover elkaar staan waarbinnen men rustig kan overleggen wanneer het voor wie best uitkomt om in die week te komen werken enzovoort. Vanuit 150 jaar arbeidersgeschiedenis weten wij namelijk heel goed dat werknemers maar echt iets kunnen bereiken als ze zich organiseren, zich solidair opstellen en collectief onderhandelen en voor hun rechten opkomen. En het is juist dit proces van collectief onderhandelen of actie voeren, dat wordt onderuit gehaald in dat flexicurityverhaal.
RAAK : Wat zou zon doorgedreven flexicurity-
beleid concreet kunnen betekenen in België?
Marijke :Als je het in zijn extreme vorm wil voorstellen dan moet je naar Amerika kijken. Daar is een enorm grote mobiliteit op de arbeidsmarkt. En dat heeft dan niets te maken met het woon-werkverkeer, maar wel de houding van de werknemers
om bereid te zijn om snel van job te wisselen, ofwel binnen het bedrijf, ofwel na ontslag zonder de hindernis voor de werkgevers van hoge ontslagvergoeding of lange opzegperiodes. Of dat je als werknemer bereid moet zijn om soms zelfs honderden kilometer van thuis te gaan werken. Of dat het normaal is dat je 2 of 3 kleinere jobs hebt om rond te komen en je maar zelf moet zien hoe je je gezin daarnaar organiseert. In Europa en België wordt dan in alle toonaarden ontkend dat men naar dat model wil. Er zal bij ons nog altijd een sociale zekerheid zijn om
die overgangen draagbaar te maken, dus nog altijd
werkloosheidsvergoedingen zelfs met een hogere uitkering maar niet meer onbeperkt in de tijd. Zo wil men ook het doorvoeren van één werknemersstatuut voor arbeiders en bedienden koppelen aan een afbouw van de ontslagbescherming voor bedienden. En wij zijn zeker niet tegen zon werknemersstatuut waarvoor wij trouwens heel concrete voorstellen aan het uitwerken zijn maar zonder dat we daarvoor de verworvenheden en rechten uit het verleden moeten afstaan. Wij vinden gewoon dat de arbeiders een betere ontslagbescherming moeten krijgen. Er is ook een echte aanval bezig op een vast en zeker inkomen, o.a. via het in vraag stellen van de loonbaremas. Van Europa mogen leeftijdbaremas nu al niet meer worden toegepast. Vanuit werkgeverskant wil men liefst zo weinig mogelijk objectieve criteria voor lonen en zou men die graag willen bepalen op basis van de gemaakte winsten of de individuele prestaties van werknemers. Al die evoluties die nu al bezig zijn zullen zeker niet minder worden wanneer het flexicurityprogramma van de EC wordt doorgevoerd. Integendeel.
...& we maken dit dan maar meteen duidelijk met "een voorbeeld uit het leven gegrepen"
Neemt u misschien even de tijd & de moeite om dit bevattelijk & aandachtig te lezen, het gaat hier om getuigenissen van mensen die er werken... & probeert u het zich eens vervolgens voor te stellen...
...
Staking op Zaventem. Wie is verantwoordelijk voor het conflict? (15.8.08)
In de media is er heel wat te doen geweest over de staking van de bagagebehandelaars. Wat we niet gehoord hebben is de stem van de werknemers. Hieronder het verhaal van syndicalisten bij Flight Care. De klachten van de werknemers bij AVIA zijn gelijklopend.
De mensen die in de loading werken moeten bij het lossen van een vliegtuig 110 kg per minuut verplaatsen, zo berekende Het Laatste Nieuws, en dat met twee man per vliegtuig, waarbij ze zelfs meer dan 1 vliegtuig tegelijk moeten doen, zodat de ploegbaas onmogelijk nog kan werken volgens de veiligheidsregels. Er worden hier tonnen versleurd, in de hitte, de regen of de kou en dan nog in een heel moeilijke houding want in de call kan je niet rechtstaan terwijl ze vaak 30 kg moeten opheffen en soms zelfs meer. Heel veel mensen klagen dan ook over rugproblemen. Daarbij komt nog eens dat ze hun uurrooster per maand krijgen, pas een week op voorhand, en dat kan zelfs nog veranderen tot de dag voor het uurrooster van kracht is. Dit geldt trouwens voor alle diensten bij Flightcare.
Bij de bagagecontrol is het nog erger: die mannen moeten elk stuk bagage apart in handen nemen om het op de kar te stouwen. Tussen 4 uur en 6 uur s morgens vertrekken er zo'n vijf charters, dit betekent vijf bagagekarren, elk zo'n 500 kg. Dus 2.500 kg verplaatsen, voor 1 man, en dan is het nog maar 6 uur in de morgen! Je mag echt rekenen op een gemiddelde van 30 ton per man per dag! Bovendien moeten ze verschillende shut tegelijk doen, dat is dus lopen van het een naar het ander. Plus een flexibel uurrooster, en geen vaste shifts zoals in veel andere bedrijven: op elk uur van de dag beginnen er mensen te werken, van 4 uur s morgens tot middernacht.
Dan is er nog de onzekerheid over hun contract: mensen blijven jaren werken in jojo contracten, (50% basis contract en de rest naargelang ze je nodig hebben, 75%,of 100%) er heerst een ongelooflijke willekeur. Als je een paar keer ziek geweest bent, kunnen ze je contract naar beneden halen zodat je terugvalt op het basiscontract. Pure willekeur !! Dit stoppen was trouwens een van de eisen van de staking, die de directie niet ingewilligd heeft.
In de cleaning zijn er veel te kleine ploegen om een vliegtuig te kuisen; ook is de rotatietijd (de tijd dat een vliegtuig aan de grond staat) heel kort: soms zijn er maar zeven minuten om een vliegtuig te kuisen, voor grote vliegtuigen is dat een half uur om negen toiletten schoon te maken, om je tussen elke stoel te buigen om alles op te rapen, om alle vuilbakken leeg te maken. Dat is heel zwaar voor je rug en alles samen is het bijzonder stresserend. Vroeger had je ploegen van minimum vier man en voor de grote vliegtuigen tien man; nu is dit dikwijls drie of zes man.
Ook hier zelfde probleem van contracten en uurroosters. Ik ken iemand die er al werkt van tijdens de Sabena-periode, dus al meer dan 5 jaar, en die nog altijd niet voltijds vast is. Er werken hier veel vrouwen, het is heel moeilijk om je uurooster te verwisselen als dat nodig is voor de opvang van de kinderen of als je naar de dokter moet... En als je ziek bent, word je op het bureau geroepen en krijg je een verwittiging. Delegees zijn hier al vaak rond tussenbeide gekomen maar toch blijft men het doen. Wie drie keer ziek geweest is, loopt veel kans dat hij of zij geen contractverhoging krijgt: gebroodroofd omdat je ziek bent!!!
Op passage(check in balie) vormen de uurroosters het grote probleem: in eenzelfde week kan het zijn dat je je wekker elke dag op een ander uur moet zetten, variërend van 3 uur s morgens tot middernacht. Overdag vind je geen tijd om te eten, de stress is zo groot dat veel mensen er onderdoor gaan. Ook hier geen vaste contracten.
In de cargo is de flexibliteit ook verschrikkelijk. Een week voor de maand begint krijg je een "rol" maar daar meer dan de helft verandert nog in de loop van de maand. Of een telefoontje s avonds dat je de 's anderendaags op een ander uur moet beginnen. Je weet ook nooit wanneer je gedaan hebt met werken en de mensen moeten heel veel overuren kloppen. Ze zijn met veel te weinig om een vliegtuig te laden, wat tot gevaarlijke situaties leidt: het laatste jaar zijn er verschillende zware accidenten gebeurd, niet respecteren van veiligheidsregels, paletten die op tarmac staan... Er is een verloop van meer dan 30 % in deze dienst, op elke tien man die er begint zijn er maar een paar die de moed hebben om te blijven.
De loadheet, deze zijn mensen zijn eindverantwoordelijk om het vliegtuig te laten opstijgen permanent onderbemand en er heerst een zware flexibliteit, met alle gevolgen vandien voor de veiligheid.
...een mooi schoolvoorbeeld van "FLEXICURITY" dus... !! Wen er dus maar aan, want dit is wat men van ons verwacht !! Als we dit blijven pikken tenminste !! Dit is het dus hoe men ons "Kleine Man" aan het werk wilt zien !! Draai het of keer het, maar dan hebben wij daar toch wel ernstige vragen bij ! Dan mag het voor ons part zelfs een behoorlijk hete herfst worden op vakbondgebied !!
...
Berichtgeving vanuit het vakbondsfront...
...
14 augustus 2008 - 11:48
Staking Flightcare en AviaPartner : Directie potdoof en blind voor personeelstekort
Zaterdag 9 augustus. Op de luchthaven van Zaventem leggen de arbeiders van het afhandelingsbedrijf AviaPartner het werk neer. Zondag volgen de arbeiders van concurrent Flightcare. Beide hebben dezelfde eisen: meer personeel, minder flexibiliteit, betere verloning. Het zijn problemen die reeds lang aanslepen, maar een hoogtepunt kennen tijdens de vakantiepiek.
Nicole Materne en Stan Vanhulle
De gevolgen zijn gekend: reizigers die niet aan hun bagage kunnen, geannuleerde vluchten, passagiers die per bus naar andere luchthavens moeten uitwijken..., de complete chaos.
Na drie dagen van moeizaam onderhandelen werd een akkoord afgesloten.
Bij AviaPartner worden een reeks deeltijdse contracten omgezet in vaste fulltimes. Er komt een kleine anciënniteitpremie voor wie minstens 3 jaar in dienst is. Verder komen er nieuwe aanwervingen via deeltijdse contracten en dit in functie van het aantal vluchten en indien de economische toestand stabiel blijft. Veel arbeiders geloven niet dat dit de problemen gaat oplossen. Nieuwe deeltijdsen zijn moeilijk te vinden en bovendien lopen ze vlug weer weg omdat de werkomstandigheden zo slecht zijn en je niet kunt leven van een halftime loon. Er werd wel bekomen dat er een scherpe registratie zal gebeuren van het aantal man per soort vlucht. Een evaluatie is voorzien op 19 september. Is dit negatief, dan wordt een stakingsaanzegging ingediend.
Bij Flightcare had men in juli, na dreiging met stiptheidsacties, bekomen dat 32 deeltijdse arbeiders een aantal uren bij zouden krijgen tot eind augustus. Die maatregel wordt nu met één maand verlengd. Er komen ook 4 ploegbazen bij. En indien de economische toestand stabiel blijft, zullen 30 arbeiders met een deeltijds vast contract tot 100 % worden opgetrokken. Arbeiders met 6 jaar dienst krijgen een eenmalige premie van 150 euro bruto. Dit akkoord werd met 58 % verworpen omdat het geen echte oplossing inhoudt. Al in juli hadden arbeiders gezegd: Indien om 5 u s morgens 20 chartervliegtuigen moeten vertrekken, vol met bagage, dan helpt het niet dat 3 arbeiders enkele uren langer werken. Dan moeten er gewoon meer handen zijn.
Gezien er geen tweederdemeerderheid was om de actie voort te zetten, werd de staking stopgezet.
Niet arbeiders, maar directies gijzelen passagiers
De arbeiders van Avia en Flightcare beseffen maar al te goed dat de reizigers ook werknemers zijn, die hun vakantie broodnodig hebben. Staking is voor hen het laatste middel. Trouwens bij Avia was het van 1999 geleden dat er nog een grote staking was. De directies zijn doof gebleven voor de sinds lang herhaalde klachten. Zij zijn ervoor verantwoordelijk dat het personeel uiteindelijk alleen nog maar in staking kon gaan. Bij Avia werd de directie schriftelijk verwittigd van mogelijke acties. Bij Flightcare waren er al stiptheidsacties in juli, maar de directie nam geen enkele structurele maatregel. De directie van Flightcare kiest duidelijk niet voor sociaal overleg, maar voor harde sociale confrontatie. Reeds vijf delegees werden afgedankt, weggepest of voor de rechtbank gedaagd. In haar arrest over de afdanking van Maria Vindevoghel, toenmalig hoofddelegee bij Flightcare, oordeelde zelfs het arbeidshof dat de directie het wettelijk vastgelegde sociaal overleg niet had gerespecteerd. Welk middel blijft er dan over voor het personeel om zijn rechten te laten gelden?
Onmenselijke werkomstandigheden en lage lonen
Per shift heft een bagagist 30 ton bagage. Dat zijn 1000 valiezen van 30 kg, elke dag opnieuw. Waar bij Sabena 6 man voorzien was om vliegtuigen te lossen en te laden, zijn het er nu 3. Alles moet steeds vlugger gaan, want de vliegtuigen moeten maximaal renderen. Het gevolg is letsels aan rug en knieën, en ook steeds meer ongelukken. En ook de veiligheid van de passagiers komt hierdoor in gevaar. Indien een vliegtuig niet volgens plan geladen wordt, kan dit ernstige gevolgen hebben voor de stabiliteit.
Bij Flightcare en AviaPartner werkt men voor een mager loon van 1100 euro. Met de ploegen -en weekendpremies erbij kan men tot 1400 geraken. Maar de meeste werknemers hebben geen voltijds contract, zelfs na jaren. Daarom is het verloop zo groot, want men kan er niet van leven. Er wordt ook een enorme flexibiliteit gevraagd. Op sommige posten veranderen de uurroosters dagelijks. Dat geeft een enorme stress en maakt elk familiaal leven onmogelijk.
Geen geld voor aanwervingen en vaste contracten?
Avia en Flightcare hebben van de staat geld gekregen om werkplaatsen te scheppen. Elk bedrijf heeft hiervoor op 5 jaar tijd 9 miljoen euro gekregen door de vermindering van de patronale lasten. Met dit geld konden ze elk meer dan 200 fulltimes in dienst nemen. Ondanks de gestegen omzet, is het aantal fulltime equivalenten nauwelijks verhoogd.
FCC en 3i, de moedermaatschappijen van Flightcare en AviaPartner, maken enorme winsten. In 2006 realiseerde 3i (AviaPartner) 1,2 miljard euro netto winst. Bij FCC (Flightcare) verdeelden in 2007 de aandeelhouders 737 miljoen euro onder elkaar. Deze bedrijven kiezen duidelijk voor stijgende productiviteit en maximale winst, ten koste van het welzijn van hun werknemers.
Zal een verdere liberalisering soelaas brengen?
Volgens Schouppe, de minister van mobiliteit, is het doorzetten van de liberalisering van de afhandeling de oplossing. Nu vormen de 2 afhandelingsbedrijven een monopolie, vindt hij. Die markt moet opengegooid worden. Dan kunnen de vakbonden ook niet meer samenspannen. Dat kan volgens een Europese richtlijn in 2011. Inderdaad, mijnheer Schouppe, de vliegmaatschappijen, die zullen er zeker beter van worden. Door de grotere concurrentie, zullen ze goedkopere contracten kunnen afdwingen bij de afhandelingsmaatschappijen. Maar die zullen op hun beurt hun winsten veilig stellen door nog meer te besparen op de loonkosten en het materiaal. Er wachten de werknemers nog harde tijden.
Interprofessioneel akkoord: meer loon en minder flexibiliteit aan de orde
Deze stakingsacties bij de Flightcare en AviaPartner snijden op scherpe wijze twee problemen aan. Alle werkende mensen worstelen er mee: meer loon om de levensduurte bij te houden en minder flexibel en stresserend werk zodat er nog een leven is na het werk. Nu al is duidelijk dat deze punten een gepast antwoord dienen te krijgen in het interprofessioneel akkoord van dit najaar.
Maar wat vinden we hierover in de reguliere pers ?!... Om te beginnen vonden we bij De Standaard Online hierover bitter weinig... Tenzij dan in het betalende gedeelte, maar daar hebben wij geen toegang tot...
Dus dan maar bij De Morgen gaan rondneuzen & ook daar is onze oogst bitter weinig... Het lijkt wel of men vermijdt om het over de èchte pijnpunten te hebben waarom deze stakingsaktie er is gekomen, niet echt verwonderlijk dus dat er zoveel onbegrip is voor een stakingsactie !
Het moet ook maar eens gezegd, wij persoonlijk vinden onze zogezegde Belgische Kwaliteitskranten ook niet echt van zo'n hoogstaande kwaliteit. Integendeel, we vinden ze van bedroevend lage kwaliteit. ...& Dat geldt zowel qua nieuwsduiding, als qua het uitdiepen van het onderwerp... De taak van een krant is ons te informeren zoals het hoort & dat is gedegen !! Maar dit terzijde.
Intussen roeien we dus maar met de riemen die we hebben...
...
Geld & Zaken
Situatie rond Aviapartner en Flightcare zit muurvast
DM update - Het overleg tussen vakbonden en directie bij bagageafhandelaars Aviapartner en Flightcare zit muurvast. Een eerste vergadering bij Aviapartner leverde niets op, terwijl de directie bij Flightcare weigert te praten met de vakbonden. Dat zegt Rik Vermeersch van het BBTK.
Het personeel van beide bedrijven blijft staken, waardoor heel wat passagiers op Brussels Airport gestrand zijn. De problemen bij Aviapartner en Flightcare slepen al jaren aan. "Bij Aviapartner klaagt het personeel al weken over de werkdruk. Er kwam geen antwoord van de directie, dus werd beslist te staken", aldus Vermeersch. "Het eerste overleg vanmorgen leverde niets op. De directie deed zelfs geen voorstel".
Onduidelijke situatie
Dat Flightcare uit solidariteit meestaakt, hoeft niet te verbazen, aldus Vermeersch. "Daar hebben ze naast de werkdruk ook nog te kampen met abominabele werkomstandigheden".
Hoe het nu verder moet, is niet duidelijk. "Er is voorlopig geen verder overleg gepland. De personeelsdirecteur van Flightcare heeft zich zelfs opgesloten en weigert zelfs voor september met de bonden te praten". Ook bij Aviapartner staat momenteel geen verder overleg gepland.
Gezamenlijke eisen
Wegens de gelijklopende problemen bij beide afhandelingsbedrijven is het noodzakelijk dat de vakbonden de onderhandelingen over hun eisen gezamenlijk kunnen voeren met Aviapartner en Flightcare. Dat stelt vakbondssecretaris Jan Deraeymaker (LBC) vandaag in een reactie op de acties van de afhandelingsbedrijven op de luchthaven van Zaventem.
Volgens Deraeymaker zijn bij beide afhandelingsbedrijven niet alleen de arbeiders in staking, maar hebben telkens ook een aantal bedienden het werk neergelegd. "De werkdruk uit zich bij arbeiders in rugproblemen en bij de bedienden in stress. Er moet ook meer personeel bijkomen, geen interims of jobstudenten, maar effectieven. Daarnaast moet de verloning beter. Momenteel worden hier de minimumlonen betaald en gaat het vaak om deeltijdse contracten. Ook de vergoeding voor overuren moet fors hoger", besluit Deraeymaker. (belga/ka)
De afgelopen 24 uur werden bij twee afhandelingsbedrijven op Zaventem, Aviapartner en Flightcare, sociale akkoorden gesloten over de vermindering van de werkdruk voor de arbeiders. Problemen met betrekking tot de werkdruk bestaan volgens vakbondssecretaris Jan Deraeymaeker (LBC) echter even goed bij de bedienden. In september starten hierover de onderhandelingen bij Flightcare. De vakbonden hebben een hele waslijst eisen klaar.
Waslijst eisen
"De werkdruk bij arbeiders uit zich vooral in fysieke problemen. Rugproblemen bijvoorbeeld komen heel vaak voor. Bij bedienden is er sprake van psychische problemen. Vaak hoor je de klacht bij bedienden dat ze na vijf jaar opgebrand zijn. Gisteren had ik nog iemand aan de lijn die zich erover beklaagde dat hij na drie dagen verlof nog steeds oververmoeid was", aldus Deraeymaeker.
Uurroosters
"Er stelt zich bij Flightcare vooreerst een probleem van uurroosters. Die zijn door de nachtelijke periodes dat er gewerkt moet worden heel zwaar en worden bovendien om de haverklap gewijzigd. Wij eisen dat de voorziene uurroosters gerespecteerd worden. Daarnaast moeten de voorziene middagpauzes gerespecteerd worden en moeten er recuperatiedagen voorzien worden voor werk op feestdagen. Voorts dient de wetgeving op overuren gerespecteerd te worden. De sociale wetgeving heeft over deze punten reeds proces-verbaal opgemaakt", vertelde Deraeymaker.
Verloning
Daarnaast moet er volgens de vakbonden dringend wat gebeuren op vlak van verloning. "De lonen op de luchthaven zijn in het algemeen te laag en er stelt zich ook een probleem op vlak van classificatie. Bepaalde jobs zijn met name te laag ingeschaald. Er moet ook een kilometervergoeding voorzien worden. Bedienden moeten geregeld voor slechts 4 uur komen werken. Een ander probleem is dat er geen vergoeding voorzien is voor zaterdagwerk", zei Deraeymaker. (belga/dea)
Aanvulling op een reeds besproken LDD-programmapunt - AANVULLING 2
*GRIJNS*...
Zoals reeds vorige maal bij onze eerste aanvulling gezegd, het hoeft geen betoog dat we ons het recht toemeten, om als we nieuwe "vondsten" hebben in onze argumentering, om u deze ook onomwonden te kennen te geven...
...& hier is zo onze tweede aanvulling... & goed als we zijn, zullen we dat netjes in de papieren versie er tussen verwerken, op de plaats waar dit hoort te staan...
We gaan hiervoor naar onze comments op het partij-programma van de LDD "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-e1" waar het onderwerp "De Vlaktaks" aan bod komt.
...
...& Voor de gemakkelijkheid & duidelijkheid hernemen we even wat we hierover schreven & we voegen daar ook ineens onze aanvulling aan toe.
Een sociale vlaktaks van 30%
Het eerste doel van de sociale vlaktaks is de belastinginning te vereenvoudigen. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!! De reden: de zeven tarieven in de personenbelasting en een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden in de inkomstenbelastingen in het algemeen.
De belastinginning, die is onder het beleid van de ultraliberaal Reynders inderdaad moedwillig & vooral grondig naar de bliksem geholpen !! In zover zijn we het met u eens... Maar nogmaals, voor een partij die ervoor streeft géén belasting te betalen, moet u ons maar eens terdege van naaldje tot draadje uitleggen hoe u het één met het ander rijmt !!
Verder willen we u er op wijzen dat het inderdaad reeds verworden is tot een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden ~lees: typisch Vlaamsche legislatieve achterpoortjesarchitectuur~ zoals bijvoorbeeld de inschrijving van 4X4s als lichte vracht die dan gebruikt wordt om met het ganse gezin op vakantie te gaan...
Een vlaktaks van 30% vereenvoudigt de inning waardoor efficiëntiewinsten geboekt kunnen worden.
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we... We laten ze u maar zelf maken
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
We wijzigen deze & vullen deze ook als volgt aan...
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we...
Wat beeldmateriaal uit de oude doos...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 1" - duur : 9:49 minuten canvas-uitzending 2007
...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 2" - duur : 9:49 minuten canvas-uitzending 2007
...
"Dedecker en Gennez Debat Vlaktaks - Deel 3" - duur : 8:31 minuten canvas-uitzending 2007
...
...& Aangezien wij het toch niet zo onzinnig vonden wat Professor Frans Vanistendael, professor fiscaal recht aan de K.U.Leuven hierover te zeggen had, laten we hem ook eventjes aan het woord...
...
Binnenland
maandag 14 mei 2007
'België kan een vlaktaks gebruiken'
Een belastingstarief van 50 procent in combinatie een hoge belastingsvrije drempel. Dat is volgens professor Frans Vanistendael wat onze fiscaliteit nodig heeft. Voordelen: het is veel eenvoudiger en tegelijk verdwijnt de werkloosheidsval.
Vanistendael is al bijna dertig jaar professor fiscaal recht (KU Leuven) en fiscaal advocaat. Hij was Koninklijk Commissaris voor Fiscale Hervorming (1986-'87) en twintig jaar lang lid van de Hoge Raad voor Financiën. Ook is Vanistendael actief als adviseur van het IMF, de Oeso en de Europese Commissie. De toestand waarin de Belgische belastingsadministratie zich vandaag bevindt, stemt hem niet gelukkig. Volgens Vanistendael moet er dringend ingegrepen worden.
Wat is het probleem bij de fiscus?
Het ergste is dat sinds de Coperfin-hervorming (de Copernicus-hervorming voor de fiscus, red.) de politisering heeft toegeslagen op het departement. Vroeger bestond er een strikt hiërarchisch systeem waarbij ambtenaren werden benoemd op basis van anciënniteit en examens. Dat is opgegeven. Het resultaat is dat het departement veel minder efficiënt draait dan vroeger.
Wat ook meespeelt, is dat men tien jaar geleden beslist heeft verschillende onderdelen van de fiscus samen te voegen met de bedoeling geïntegreerde controles te kunnen uitvoeren. Die operatie is echter nog altijd niet verteerd, laat staan de hervormingen die daarop gevolgd zijn.
Hoe groot is de verantwoordelijkheid van de politiek?
De laatste jaren wordt het departement zeker verwaarloosd. Maar eigenlijk wordt Financiën al tientallen jaren wat verwaarloosd door de politici. Omdat het departement zo'n grote onafhankelijkheid had, werd dat niet echt opgemerkt. Die onafhankelijkheid wordt bijvoorbeeld geïllustreerd door het feit dat er op Financiën zelfs een eigen vakbond is.Maar de verwaarlozing in combinatie met de politisering is dodelijk.
Heeft Financiën een crisismanager nodig om de boel recht te trekken?
Ik denk niet dat Financiën nood heeft aan een shocktherapie met een externe manager. Financiën heeft vooral nood aan iemand op regeringsniveau die het departement volgt: een staatssecretaris of minister voor Belastingen. Die moet niet alleen de administratie opvolgen, maar ook de wetgeving. Want wat we op dat vlak de laatste jaren gezien hebben, grenst aan het onwaarschijnlijke. In elke programmawet staan tientallen fiscale bepalingen versnipperd. Over vijftien of twintig jaar is er niemand meer die nog weet wat waar staat en die de zaken nog zal verstaan.
Moet onze hele fiscaliteit niet radicaal hervormd worden?
Het systeem moet gewoon drastisch vereenvoudigd worden. Ik ben voorstander van één tarief van 50 procent met een hoge belastingsvrije drempel van 10.000 of 11.000 euro. Aangezien het bedrag vanaf wanneer je belastingen moet betalen, sterk wordt opgetrokken, zullen de lage inkomens er een stuk beter uitkomen. Het zal dus financieel opbrengen om tegen een laag of het minimumloon te gaan werken waardoor in een klap ook de werkloosheidsval verdwijnt.
Zo'n systeem kan perfect worden ingevoerd. Het tarief kan eventueel wat zakken als de indirecte belastingen verhoogd worden.
En wat met de tientallen aftrekken?
Die kunnen in zo'n systeem natuurlijk niet behouden worden. Er zullen altijd een paar grote aftrekposten blijven bestaan, zoals voor de eigen woning of de gezinssamenstelling. Maar daarnaast moet er dringend gesnoeid worden in de tientallen aftrekken die als cadeautjes worden uitgedeeld.
Kan de fiscus de strijd tegen de fiscale fraude winnen?
De administratie is vandaag slecht georganiseerd. De manier waarop wordt gewerkt, is ook verouderd. In plaats van via individuele controles te werken, zou men beter via sectoriële analyses werken. Als in een bepaalde beroepsgroep vreemde zaken worden vastgesteld, kan men gerichte controles doen.
Heeft Financiën een antwoord op de steeds complexere fiscale optimalisatiestructuren?
Het antwoord is ook hier een doorgedreven vereenvoudiging. Hoe minder uitzonderingen er bestaan, hoe minder ze gebruikt kunnen worden.
Treedt justitie efficiënt genoeg op tegen de grote fraudedossiers?
Ik vraag mij echt af hoe het kan dat bepaalde financiële dossiers verjaren, terwijl er bewijzen zijn van schriftvervalsing. Langs de andere kant moet men ook oppassen met kritiek. Een groep ambtenaren haalde onlangs uit naar de gang van zaken in het dossier KB Lux. Maar de rechtbank heeft daar nog niet eens een uitspraak over geveld.
Effe in 't kort & héél nadrukkelijk herhaald voor de Oost-Indische doven onder ons...
...
Citaat
Een vlaktaks... van 50 procent!
Het systeem moet gewoon drastisch vereenvoudigd worden. Ik ben voorstander van één tarief van 50 procent met een hoge belastingsvrije drempel van 10.000 of 11.000 euro. Aangezien het bedrag vanaf wanneer je belastingen moet betalen, sterk wordt opgetrokken, zullen de lage inkomens er een stuk beter uitkomen. Het zal dus financieel opbrengen om tegen een laag of het minimumloon te gaan werken waardoor in een klap ook de werkloosheidsval verdwijnt. Zo'n systeem kan perfect worden ingevoerd. Het tarief kan eventueel wat zakken als de indirecte belastingen verhoogd worden.
Economen concluderen: voordelen vlaktaks worden overdreven
Net als in de meeste industrielanden heft de overheid in Nederland inkomstenbelasting tegen een progressief tarief. Naarmate iemand meer verdient, moet hij een groter deel van zijn inkomen aan de fiscus afstaan. Het alternatief is de vlaktaks: een belasting op het inkomen met één vast tariefpercentage.
In Oost-Europa is de vlakke belasting al meer dan tien jaar aan een gestage opmars bezig. Inmiddels heffen negen landen daar hun inkomstenbelasting tegen één vast tarief, waaronder vier van de 25 lidstaten van de Europese Unie. Is dit een voorbeeld dat westerse industrielanden, Nederland voorop, zouden moeten volgen?
Dit boek probeert die vraag te beantwoorden. In deze bundel komen verschillende varianten van de vlaktaks en hun gevolgen voor de koopkracht van gezinnen aan bod.
Een tarief van 37,5% blijkt nodig, wil de schatkist bij invoering van de vlaktaks geen schade lijden. Tenzij veel of alle aftrekposten sneuvelen en mensen met een eigen huis een stuk zwaarder worden belast. Dan komt een vlak tarief van 30% (bij een extreme variant zelfs van 25,5%) binnen bereik. Zulke varianten zo blijkt uit berekeningen hebben echter soms forse negatieve gevolgen voor de koopkracht van grote groepen belastingbetalers.
De vlaktaks kan worden gekoppeld aan de invoering van een negatieve inkomstenbelasting van 400 euro per maand. Gezien de hiermee verband houdende meerkosten is dan een vlaktaks met een tarief van 54% nodig om te voorkomen dat bij deze variant een gat in het overheidsbudget valt.
De meeste auteurs die aan de bundel hebben bijgedragen concluderen dat de voordelen van de vlaktaks worden overdreven. Anders dan voorstanders vaak beweren, zal het arbeidsaanbod bijvoorbeeld niet toenemen, maar krimpen. Tenzij de keuze valt op een variant waarbij de inkomensongelijkheid sterk toeneemt. Tegenstanders maken om deze reden juist bezwaar tegen de vlaktaks. Zij noemen hem een cadeau voor de rijken.
In het slothoofdstuk zetten de eindredacteuren voor- en nadelen van de vlaktaks op een rij. Zij schetsen als mogelijk compromis een inkomensheffing met twee schijven, die worden belast tegen 32% en 42%. Het verlaagde toptarief van 42% zou verschuldigd zijn over wat iemand meer verdient dan 52.000 euro. Deze variant kost in eerste aanleg 15 miljard euro. De auteurs laten zien hoe voor dit bedrag dekking kan worden gevonden, wanneer ruim de helft van de bestaande aftrekposten in stand zou blijven.
Enkele politieke partijen in ons land, met name CDA en VVD, hebben zich achter het idee van een vlaktaks geschaard. De meeste van de huidige oppositiepartijen zien er weinig of niets in. Bij de komende kabinetsformatie zal eventuele herziening van de inkomstenbelasting ongetwijfeld op de agenda staan. Hopelijk zal de maatschappelijke discussie over de vlaktaks dankzij dit boek aan diepgang winnen.
C.A. de Kam, A.P. Ros (redactie), De Vlaktaks. Naar een inkomstenbelasting met een uniform tarief? Den Haag: Wim Drees Stichting voor Openbare Financiën. Prijs: 25.
ISBN-10: 90-809723-2-0
De Vlaktaks. Naar een uniform tarief voor de inkomstenbelasting
Inhoud
Voorwoord
Een vlak tarief voor de polder? C.A. de Kam en A.P. Ros
Inkomstenbelasting en vlaktaks M.P.A. Spanjers
Vergezichten op en vlakke belasting C.L.J. Caminada, K.P. Goudswaard en H. Vording
Vlaktaks: voor- en nadelen A.L. Bovenberg en C.N. Teulings
Vlaktaks en arbeidsparticipatie B. Jacobs, R.A. de Mooij en C. Folmer
Fiscale vervlakking is goed voor de rijken C.A. de Kam en J. Pen
Vlaktaks: lessen voor politici C.A. de Kam en A.P. Ros
Ten aanzien van de vlaktaks bestaan er vier veel voorkomende fabeltjes
door Richard Murphy
Het eerste verzinsel is dat Robert E. Hall en Alvin Rabushka, in hun boek "The Flat Tax", een leefbaar belastingstelsel zouden hebben uitgewerkt(1). Dat deden ze niet.
Ze stelden een vlaktaks voor die een vervangende belasting zou zijn voor alle andere bestaande belastingen: inkomstenbelasting, bedrijfsbelasting, belasting op kapitaalwinsten en belasting op erfenissen. Die vlaktaks zou enkel op twee dingen worden geheven: inkomsten van binnenlandse werkgelegenheid zonder aftrekposten, behalve een persoonlijke vrijstelling; en het binnenlandse cashflow overschot van de bedrijven, zonder aftrek van de betaalde intresten. Het resultaat is een heel smalle belastingbasis, vooral wanneer er een laag belastingtarief wordt toegepast (Hall en Rabushka stelden 19% voor). Die belastingbasis wordt nog smaller, als je in aanmerking neemt dat er geen belasting zou worden geheven op inkomsten van beleggingen, privé-pensioenen of inkomsten uit het buitenland.
Dit laatste punt is heel betekenisvol. Belastingplanners proberen twee dingen te doen. In de eerste plaats proberen ze een reeks inkomsten belastingvrij te houden. Als dat niet lukt, zullen ze zoveel mogelijk kosten boeken tegenover de inkomsten. De bewering van Hall en Rabushka dat de vlaktaks een einde zal maken aan belastingvrijstelling en belastingplanning is onwaar. Hun vlaktaks stimuleert openlijk het eerste type van belastingplanning, door aan individuele personen de mogelijkheid te bieden om zichzelf als een offshore vennootschap op te richten, die hun diensten levert, zodat ze voor zichzelf een volledig belastingvrije omgeving creëren. Bestaande bedrijven kunnen hun inkomstenregistratie naar het buitenland verschuiven, en zo hetzelfde doel bereiken.
Met talrijke belastingparadijzen zoals Monaco en Andorra, die momenteel nultarieven hanteren, lijkt het erop dat het vlaktaksprogramma van Hall en Rabushka werd uitgedokterd door mensen die weinig weet hebben van het fenomeen van de belastingplanning en dus van de maatregelen die nodig zijn om belastingontduiking te bestrijden, ofwel was het hun bedoeling die praktijken te vergemakkelijken en de daaruit voortvloeiende verliezen van staatsinkomsten aan te moedigen.
Dit brengt ons tot de tweede fabel, namelijk dat negen Europese landen een vlak belastingstelsel succesvol zouden hebben ingevoerd, met als pionier Estland in 1994, gevolgd door Letland, Litouwen, Rusland, Servië, Oekraïne, Slovakije, Georgië en Roemenië. Het is simpelweg zo dat geen enkel van die negen landen een belastingstelsel heeft dat in de buurt komt van het vlaktaksmodel van Hall en Rabushka. In een recent overzicht van de vlaktaksstelsels in Oost-Europa vond ik dat geen van die landen belastingen heft op basis van de cashflow, en dat ook geen enkel van hun 100% belastingvermindering voor kapitaaluitgaven in het jaar van de investering aanbiedt.
Verschillende van die landen, ook Rusland, hebben zelfs geen enkelvoudig inkomstenbelastingtarief. Slechts twee landen, Slovakije en Roemenië, hebben hetzelfde tarief voor de personenbelasting en de belasting op bedrijven. Al die landen hebben uitgebreide systemen voor belastingaftrek of belastingverlaging voor personen, en ondoorzichtige regels voor belastingboekhouding. Vanwege de complexiteit van het Estlandse belastingstelsel dienen 84% van de Estlandse belastingplichtigen een belastingaangifte in. In het Verenigd Koninkrijk dienen slechts 16% van de belastingplichtigen een aangifte in.
De derde mythe is dat die landen sinds de invoering van een enkelvoudig belastingtariefstelsel massale meeropbrengsten binnenkregen. Ook hier zijn geen bewijzen voor aan te voeren.
Het is waar dat sommige landen hun belastingontvangsten zagen stijgen sinds de invoering van een vlakke belasting. Maar in het geval van Rusland was die stijging van de ontvangsten bijna uitsluitend te danken aan de economische groei, een betere inning van de belastingen en een betere belastingbereidwilligheid van de belastingplichtigen die het minst werden bevoordeligd door de invoering van het 13%-personenbelastingtarief. En de meerontvangsten waren niet het gevolg van stijgende betalingen door diegenen die van de belastingverlagingen profiteerden.
Wat Georgië betreft, kun je in het CIA Factbook lezen dat het land, vóór de invoering van de vlaktaks te lijden had van een chronisch onvermogen om belastingen te innen. Maar de nieuwe regering boekt vooruitgang bij het hervormen van het belastingwetboek, het afdwingen van belastingdiscipline en het bestrijden van de corruptie. Dit was de toestand in de meeste zogenaamde vlaktakslanden. Vermits een dergelijke grootschalige belastingontduiking in West-Europa minder voorkomt, is het hoogst onwaarschijnlijk dat zich daar hetzelfde scenario zal voordoen.
Zo komen we tot het laatste fabeltje, namelijk dat een vlaktaks voordelig zou zijn voor de meerderheid van de West-Europese belastingbetalers, en nauwelijks voordeel voor de rijken zou opleveren. Dit is gewoon niet waar. In het Verenigd Koninkrijk, bijvoorbeeld, zou een vlaktaks nadelig zijn voor de middelgrote inkomens (jaarinkomen £25.000-70.000). Zij die minder verdienen, zullen er een beetje bij winnen. Voor personen die boven het middelgrote inkomen zitten, zou een vlaktaks in het VK jaarlijks meer dan £8.000 voordeel opleveren.
Onderzoeken in Nederland, Denemarken en Duitsland gaven soortgelijke resultaten. Een vlaktaks verschuift het inkomen van de middelgrote verdieners naar de rijksten in de maatschappij.
Nu we de mythes rond de vlakke belasting hebben afgebroken, wat blijft er dan als waarheid over? Om het eenvoudig te stellen, het vlaktaksmodel is niet bedoeld om een geloofwaardig belastingstelsel te zijn. Het is bedoeld voor twee dingen. De eerste bedoeling is het ondermijnen van de rol van de overheid in de samenleving, door die overheid haar inkomsten te ontnemen. Zoals Alvin Rabushka me vertelde, toen ik hem voor mijn onderzoek interviewde: We moeten komaf maken met welzijnsprogrammas; we hebben zuiver privé-pensioenen nodig en komaf maken met staatspensioenen. We hebben privé scholen, privé ziekenhuizen, privé wegen, privé postbedeling, privé transport en privé alle andere dingen nodig. Regeringen moeten geen van die dingen doen.
De tweede bedoeling van de vlaktaks is het verschuiven van de belastingdruk, weg van het kapitaal, dat in het bezit is van de rijken in de samenleving, naar de de lager betaalde werknemers, aan wie tegelijk de voordelen worden ontzegd, die ze tot nu toe van de overheid kregen.
De vlaktaks moet daarom gezien worden voor wat ze in werkelijkheid is: een mechanisme om de welvaartsongelijkheid in de maatschappij te vergroten.
...Wij gaan er trouwens van uit dat elke ″gezonde″ zelfdenkende mens daar voor zichzelf de nodige conclusies aan kan verbinden & dat die wel een ietsje ~véél~ zullen verschillen van wat de LDD ons hierin probeert wijs te maken...
...
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - DEEL XXV-e1
De kerntaken van de overheid
Kerntaken van de overheid zijn taken die, mocht de overheid ze niet uitvoeren, belangrijke maatschappelijke behoeften onbevredigd zou(den !!) laten.
Algemeen daverend applaus !! ...maar dan vooral met véél hoongelach, want het is in deze dan wel héél cynisch bedoelt !! Sjonge-sjonge... deze definitie kan best als muurgrote poster worden uitgebracht & in een vuurrode kader worden ingekaderd opdat ze tenminste zou worden onthouden !!
Een handig hulpmiddel om te bepalen welke overheidstaken nu echt noodzakelijk zijn, vormt de Gouden Gids methode. Indien uit de Gouden Gids blijkt dat er bedrijven bestaan die dezelfde taken vervullen of diensten of producten leveren die ook door bestaande overheidsbedrijven gebeuren, dan kunnen deze overheidsbedrijven eigenlijk geprivatiseerd worden.
Als wetenschappelijke methode kan dit natuurlijk tellen ...de "gouden gids methode" !! We vragen ons niet alleen af welk "groot licht" dat dit uitgevonden heeft, maar nog méér vragen we ons af wat er in de gouden gids NIET terug te vinden is ?!... "genie" misschien ?!... Zelfs "huurlingen" vind je erin terug om eventueel het leger te privatiseren... "Veiligheidsdiensten" om de politie te vervangen... & Verzekeringen om de sociale zekerheid, de wettelijke pensioenen, de ziekenkas, te laten verdwijnen...
...& Wat krijgen we in de plaats ?!... Euro-Amerikaanse afgietsels van private contractors à la Blackwater ?!... Betaalde privé-beveiliging die onze politiediensten moeten vervangen, maar die er tenslotte alleen zal zijn voor diegenen die er voor betalen ?!... Een volledig geprivatiseerde Gezondheidszorg bestaande uit geprivatiseerde ziekenhuizen waar enkel zij die over poen beschikken kunnen van gebruik van maken & de rest crepeert maar in de goot want die beschikt niet over de juiste gezondheidsverzekering ?!... Of misschien geprivatiseerde Gevangenissen ?!... Bij dat laatste kunnen we u alvast onze beschouwing " ″The Belgian Prison Factory - Inc.″ ofte... ″Privatiseer de gevangenissen″ - PART I" & " ″The Belgian Prison Factory - Inc.″ ofte... ″Privatiseer de gevangenissen″ - PART II aanraden... Waarmee we ook duiden, dat we best ook wel door hebben welke verborgen agenda dààr nog eens verborgen ligt... Wat dacht u van gelegaliseerde slavernij aan 18 urocent per uur zonder enige sociale &/of fiscale lasten of wat dan ook... Voeg hier nog een geprivatiseerde klassejustitie aan toe & alle armlastigen worden als kwalijk uitschot in een "landloperskolonie" opgesloten voor heropvoeding & resocialisatie... allemaal voor hun eigen goed natuurlijk !!...
...
Geprivatiseerde ″overheid″ kàn & zàl NOOIT het noodzakelijke neutrale gelijkheidsprincipe hanteren, aangezien het om ″bedrijven″ gaat die in hoofdzaak met ″winst″ bezig zijn !! Dienstverlening zal dus ook niet meer gebeuren in hoofde van het gelijkheidsprincipe waarbij ″Elke Belg gelijk voor de wet″ is, maar nog enkel vanuit het standpunt ″financieel rendement″ ~lees winstgevend~ of niet... Verder kunnen we ons daarbij ook afvragen, in hoeverre de officiële overheid nog enige controle kan uitoefenen op geprivatiseerde bedrijven als volgens het LDD-principe ~lees het Libertaire Gedachtengoed~ de overheid moet & zàl gereduceerd worden tot een minimum, noem het quasi onbestaand dus ?...
Verder stellen we ons ook de vraag in hoeverre er nog kan sprake zijn van neutraal wetenschappelijk onderzoek als we zien dat nu reeds de farmaceutische industrie mede bepalend is voor uitslagen van wetenschappelijk onderzoek ?!... We verwijzen hiervoor naar onze beschouwing "99% korting & andere smerige truken van de foor... PART I" & "99% korting & andere smerige truken van de foor... PART II"... waar toch maar duidelijk blijkt, hoe driftig er gemanipuleerd wordt !! Als voorbeeld kan de farmaceutische industrie wel tellen, wat zij is er nu reeds in geslaagd om het winstprincipe boven het gezondheidsprincipe te zetten...
Als laatste punt dat we hier willen aanhalen... er van uitgaande dat we geprivatiseerde overheidsdiensten hebben... méér nog er van uitgaande dat bepaalde geprivatiseerde overheidsdiensten dus zo wie zo, dan ook wel eens deel zouden kunnen uitmaken van een wereldomvattende multinational... U begrijpt toch hopelijk dat wij daar als een gezonde Belg die voor zichzelf kan over nadenken, dat wij ons daar ernstige vragen bij stellen ?!... Wij gaan er van uit dat onze lezers genoeg fantasie & inbeeldingsvermogen hebben om zich daar zelf een plaatje voor ogen mee te halen & daar hun eigen gezonde conclusies aan te verbinden !
...
Private bedrijven moeten trouwens altijd de mogelijkheid hebben om overheidsdiensten aan te bieden, ook al is de dienst voor hen nieuw en staan ze hiervoor nog niet in de Gouden Gids.
En zelfs al staan ze dr niet in mogen ze toch de overheidstaken overnemen ?!... zoals gevangenissen bijvoorbeeld ?!... Of welzijnszorg ?!... We kunnen ons zo stilaan een beeld vormen van die welzijnszorg & wat ze inhoudelijk moet voorstellen !!
We hadden hier dus nu wel graag een wat nauwkeuriger beeld van de overblijvende kerntaken gekregen, wat hélaas ontbreekt... Maar aan ons water te voelen, zal er waarschijnlijk dus overblijven... NIKS !! Want in de LDD haar ogen is alles wel lucratief om te zetten in privé-bedrijven...
...& wat bijvoorbeeld met het ontwerpen van Gewestplannen of het afleveren van bouwvergunningen? Het organiseren van verkiezingen ?!... We nemen ook aan dat dit volgens de LDD-genieën ook wel vakkundig geprepareerd... euh geprivatiseerd kan worden !! Want er is inderdaad nog een hoop groen dat plaats kan ruimen voor de industrie, nietwaar ?!...
Taken die niet tot de kerntaken van de overheid behoren, moeten worden afgestoten of tot een minimum worden herleid: het openbaar vervoer moet in deze zin gedemonopoliseerd worden.
Om te beginnen verwijzen we in deze naar het vorige wat we hierover schreven in onze uiteenzetting "Het LDD-programma & onze ongewenste comments - Wallonie-Bruxelles tegen Vlaanderen - Deel XXV-c".
Verder willen we er op wijzen dat we met demonopolisering terug gaan naar het systeem van het openbaar vervoer zoals het in de vooroorlogse jaren was, met alleen al in Brussel : ″Les trams bleus″, ″les trams jaunes″, ″les vicinaux″, enz . Met de treinen idem-dito Alleen herinneren de meesten zich dit soort toestanden niet meer...
Nu men tot een één-gemaakt aanbod is gekomen, wil men terug achteruit ?!...
Het is een kerntaak van de overheid om ervoor te zorgen dat iederéén zoveel mogelijk kan genieten van een gelijkaardig aanbod, zonder dat dit aanbod zal afhangen van de vraag of een gebruiker toevallig naast een winstgevend traject loopt of niet !!
Een aantal taken behoren altijd tot deze van de overheid, zoals de bescherming van de openbare orde en de veiligheid. De overheid moet dan wel in staat blijken om haar taken correct uit te oefenen.
De kerntaken zijn in onze visie: de bescherming van de openbare orde, van de veiligheid, de openbare gezondheid, een doelgerichte sociale bescherming, de bescherming van het leefmilieu of het voorzien van noodzakelijke remmen op het overmatig verbruik van schaarse middelen.
welk leefmilieu?? Als t van LDD afhangt loopt de Oosterweelverbinding van Antwerpen tot Charleroi en van Gent tot Lommel, wat natuurlijk als voordeel heeft dat iederéén in de toekomst even véél last zal hebben idem voor de nachtvluchten
welke sociale bescherming ?
Ha, hier zijn ze dus de kerntaken. Opgepast we vrezen dat er wezenlijk onderscheid moet gemaakt worden tussen OPENBARE gezondheid en PRIVE-gezondheid maar we zullen hier maar niks zelf suggereren
Een sociale vlaktaks van 30%
Het eerste doel van de sociale vlaktaks is de belastinginning te vereenvoudigen. België staat op de 117ste plaats van 119 landen, voor wat betreft de efficiëntie van haar belastingsdiensten!!! De reden: de zeven tarieven in de personenbelasting en een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden in de inkomstenbelastingen in het algemeen.
De belastinginning, die is onder het beleid van de ultraliberaal Reynders inderdaad moedwillig & vooral grondig naar de bliksem geholpen !! In zover zijn we het met u eens... Maar nogmaals, voor een partij die ervoor streeft géén belasting te betalen, moet u ons maar eens terdege van naaldje tot draadje uitleggen hoe u het één met het ander rijmt !!
Verder willen we u er op wijzen dat het inderdaad reeds verworden is tot een systeem van scheefgegroeide aftrekmogelijkheden ~lees: typisch Vlaamsche legislatieve achterpoortjesarchitectuur~ zoals bijvoorbeeld de inschrijving van 4X4s als lichte vracht die dan gebruikt wordt om met het ganse gezin op vakantie te gaan...
Een vlaktaks van 30% vereenvoudigt de inning waardoor efficiëntiewinsten geboekt kunnen worden.
Dit lijkt ons wiskunde van een hogere orde waarbij we alleen heel stil kunnen worden. Maar als we het principe goed begrijpen, zal onze directeur-generaal in de zelfde belastingschaal belanden dan wij Makkelijk is dat natuurlijk, maar enige grondige bedenkingen zijn hier toch wel op hun plaats, dachten we & vrezen we... We laten ze u maar zelf maken
Eventjes terzijde, we vonden al een LDD-bureau dat reeds ijverde voor een vlaktaks van 25%...
In principe zijn er in dergelijk systeem geen aftrekposten meer. Onder andere werkelijke beroepskosten van niet-loontrekkenden (zelfstandigen) moeten wel nog in mindering kunnen worden gebracht.
Dus hier ook nog eens een vlaktaks van 30% voor de zelfstandigen ?!... ...& dat na de aftrek van de ″werkelijke″ beroepskosten... en de zelfstandigen kennende zullen dat er natuurlijk wel héél wat zijn... & uiteindelijk dan, liefst niet al te efficiënt of te strikt gecontroleerd nog zeker.... We kennen weinig zelfstandigen die nu reeds 30% taks betalen... Wat zal Vadertje Staat hier blij mee zijn !
We kunnen misschien ineens voorstellen dat de Staat taksen uitbetaalt aan niet-loontrekkenden ?
Wij zijn van mening dat de overheid niet moet zorgen voor zo klein mogelijke inkomensverschillen, maar wel de armoede moet bestrijden en tezelfdertijd mensen respecteren die in staat zijn een hoog inkomen te genereren. Daarom willen wij een sociale vlaktaks invoeren.
Kortom, een sociale maatregel voor mensen die in staat zijn een hoog inkomen te genereren ?!... Hoe verzinnen jullie het ?!...
Maar toegegeven... we staan niet alleen perplex, we zijn werkelijk tot de toppen van onze tenen ontroerd... zéér diep ontroerd door zoveel solidariteit !! (cynical !!)
...
Wij doen dit door het voorzien in een degressief belastingvrij gedeelte: hoe hoger het inkomen, des te lager het gedeelte van het inkomen waarop geen belastingen wordt betaald. Op die manier betalen de lagere inkomens zelfs helemaal geen belastingen, maar betalen de hogere inkomens nooit meer dan 30%.
...we zijn sprakeloos voor zoveel inventiviteit !!
Een vennootschapsbelasting van 19%
Er is een verlaging van de vennootschapsbelasting nodig naar 19%.
Ook hier vraagt de LDD opnieuw een kadoke van quasi 14%... aangezien de huidige vennootschapsbelasting gesteld is op 33,99%, waarbij we ons direct de vraag stellen hoeveel vennootschappen deze 33,99% ook werkelijk betalen ?!...
Het tarief moet gelden voor alle ondernemingen. Beperken we dit tot de KMOs, dan zal de verlaging geen impact hebben op de broodnodige buitenlandse investeringen.
...Me dunkt dat de buitenlandse investeerders weten waarom ze naar België komen... & gezien de cijfers die we wat verderop zullen laten zien zullen ze ook wel weten dat het hier alles behalve slecht is !!
Deze verlaging moet in één klap gebeuren. Een geleidelijke afbouw heeft niet het beoogde effect op de economie. De onmiddellijke verlaging kan perfect opgevangen worden in de begroting.
...Na het rekenkundig wonder dat tot hiertoe mochten lezen, zouden we die begroting dan wel eens willen zien...
We willen er toch eventjes aan herinneren dat dit kleine Belgistan nogal wat buitenlandse schulden heeft af te betalen & dat een splitsing van België deze schulden niet zal doen verdwijnen, maar eerder zal doen toenemen... & niet onwaarschijnlijk zullen de ratings voor de leningen ook lichtjes worden aangepast...
Daartegenover staat de onmogelijkheid tot allerhande aftrekken en de afschaffing van allerlei bijzondere fiscale stelsels (holding, tax shelter, ). Uiteraard moeten wij rekening houden met alle Europese richtlijnen op het vlak van vennootschapsfiscaliteit.
Het afschaffen van het systeem van ″tax shelter″ zal dan maar de dood betekenen van de Belgische film & dat of het nu Vlaamse of Waalse filmpjes zijn...
Er zal ook eens duidelijkheid moeten geschapen worden rond de vraag welke belastingsverminderingen men nog allemaal denkt te moeten toekennen na wat we tot hiertoe hier allemaal te lezen hebben gekregen... & de kado van de notionele intrestaftrek & de coördinatiecentra...
...Over de coördinatiecentra hebben we 't volgende gevonden... & Voor alle duidelijkheid... dit zijn natuurlijk niet het soort berichtgevingen die men terug vindt in de reguliere pers... Want, wie wil daar z'n handen aan vuil maken & z'n nek voor uitsteken ?!...
...
Crisis? Niet voor iedereen! [deel 4] 'Wettige' fraude van de multinationals: 2 miljard euro
Zo'n 200 multinationals frauderen in België voor het astronomische bedrag van 2 miljard euro. Op een manier die zij alleen kunnen: via coördinatiecentra en toegelaten, zelfs aangemoedigd door de regering. Maar hou dat stil, de burger mag dat niet weten.
Marco Louvier
04-02-2004
"Hallo, kunt u mij de lijst geven van de coördinatiecentra die door de overheid zijn erkend?"
"Zeker, mijnheer. Maar je moet er een beetje mee opletten: de lijst is al een paar jaar oud. De geactualiseerde lijst maken we niet meer bekend." "Ach zo? Waarom niet?" "Euh... Beslissing van de chef..."
Dat antwoord kregen we van een ambtenaar van de centrale administratie van het ministerie van Financiën. Hij bevestigt daarmee dat de coördinatiecentra een taboe vormen in dit land. Begrijpelijk. Via deze centra kunnen de multinationals een immense fiscale fraude organiseren. De centra moeten een erkenning krijgen via een koninklijk besluit maar, in tegenstelling tot alle andere, verschijnen deze kb's niet in het Belgisch Staatsblad. Vroeger publiceerde de administratie geregeld de lijst van erkenningen. Maar we vernemen zopas dat ze ook die praktijk achterwege laat.
En toch willen we die fameuze lijst in handen krijgen. Dat kan via de balansen die elke firma bij de Nationale Bank moet indienen. Elk jaar brengt Trends de gegevens daarvan in zijn Top 100.000. We zochten daarin de coördinatiecentra en berekenden het totaal van hun winsten en de door hen betaalde belastingen. Het resultaat is verbijsterend
Maar eerst: wat is een coördinatiecentrum? Het is een bedrijf dat onderdeel is van een multinational, waarvoor het administratieve en vooral financiële taken uitvoert. Het is zowat de bankier van de groep. En 1982 vaardigde de Belgische regering een koninklijk volmachtsbesluit uit een besluit dat kracht van wet heeft zonder dat het ooit door een parlement is aangenomen dat een bijna volledige vrijstelling van belastingen verleende aan deze centra. Het officiële motief: hoofdkwartieren van multinationals naar België lokken in de hoop dat die banen zouden scheppen.
Gemiddelde aanslagvoet van... 1,36 procent
Het moet wel degelijk gaan om multinationale groepen. Daarom moeten ze in minstens vier landen een filiaal hebben, moet hun omzet in het buitenland minstens 125 miljoen euro bedragen of 20 procent van de totale geconsolideerde omzet. Over de tewerkstelling die ze moeten creëren is de eis minder strikt: elke centrum moet minstens... 10 voltijdse equivalenten tewerkstellen.
Een coördinatiecentrum speelt voor bankier en leent dus aan de verschillende filialen van de groep het geld dat die nodig hebben en dat ze met intrest terugbetalen. Op die manier kan een multinational ook een groot deel van zijn winsten naar het centrum versassen. Dat deel ontsnapt dan aan de belastingen, dankzij het aparte fiscaal regime van het centrum.
De multinational maakt van de situatie natuurlijk gebruik om van zijn filialen een financieel beeld te presenteren dat hem goed uitkomt. Begin van de jaren 90 bracht de Amerikaanse groep Caterpillar zijn fabriek in Gosselies tot op de rand van het faillissement: ze moest de financiële lasten dragen van een vierde van alle investeringen van de groep en de intresten daarop aan het coördinatiecentrum terugbetalen. Die maakte daardoor fabelachtige winsten, terwijl de catastrofale toestand van de fabriek in Charleroi een zware afslanking in jobs "noodzakelijke maakte". De fabriek had bovendien overheidssteun gekregen met als voorwaarde dat de tewerkstelling op peil zou blijven, zoniet moest ze de steun terugbetalen. Maar omdat de fabriek zogezegd failliet dreigde te gaan, kon de directie die terugbetaling ontlopen. Het enorme cadeau aan het coördinatiecentrum was nog niet genoeg
Hoe groot is de impact van deze verbluffende vindingrijkheid van de Belgische regering? In 2002, het meest recente jaar waarover gegevens beschikbaar zijn, schat men het aantal centra op 207. Ze boekten samen de kolossale winst van 5,36 miljard euro (216 miljard frank). Op die winsten betaalden ze een belachelijke 73 miljoen euro winst. Ja, allemaal samen! Hun gemiddelde aanslagvoet was dus... 1,36 procent. Sommige coördinatiecentra betaalden zelfs maar 0,01 of 0,03 procent (zie tableau). Terwijl een groot deel van de werkende mensen toch 30 à 40 van hun inkomen aan de fiscus afdragen.
Wat verlies de staat (zeg maar de belastingbetaler) hierdoor? Als de 207 coördinatiecentra aan de normale vennootschapsbelasting zouden hebben betaald, dan zouden ze in 2002 meer dan 2,15 miljard euro aan de fiscus hebben moeten geven, want toen bedroeg die belasting 40,17 procent. Vergelijk dat met de 73 miljoen effectief betaalde belasting en je komt op een verschil van 2,08 miljard euro of 84 miljard frank: dat is de door de wet toegelaten fraude.
Daarmee betaal je bijna de helft van alle werkloosheidsvergoedingen
Ter vergelijking: dat bedrag stemt overeen met bijna de helft van alle uitkeringen die in 2002 aan het geheel van de voltijdse werklozen werd uitgekeerd. Je hebt het intussen al gehoord, dat zijn de mensen die de regering nu profiteurs noemt en van wie ze, blijkens de begroting voor 2004 een deel wil uitsluiten: ze wil daarmee een besparing realiseren van 46 miljoen euro. 45 keer minder dan de wettige fraude van de multinationals.
De socialistische partijen zeggen geregeld dat ze willen overwegen om een einde te maken aan het regime van de coördinatiecentra, dat uiteindelijk toch een uitvindsel is van een liberaal-christelijke regering. Maar heel gehaast zijn ze niet om de daad bij het woord te voegen, want van 1988 af al zitten ze zonder onderbreking zelf in de regering.
Voor de werkende mensen is de afschaffing van de coördinatiecentra in ieder geval een eis van dezelfde orde als de vermogensbelasting: een die het geld moet halen waar het opeengehoopt zit, om de sociale noden te financieren.
De 20 coördinatiecentra die het meest winst maken (in euro)
A.
Coördinatie
- centrum
B.
Groep
C.
Winsten
D.
Betaalde belastingen
E. Belasting
- voet
F.
Belastingen bij een voet van 40,17%
G.
Wettelijke fraude (F D)
1.
Du Pont Coordinat.Center
Dupont
de Nemours (VS, chemie)
319.092.000
40.000
0,01%
128.179.256
128.139.256
2. BASF
Coordination Center
BASF
(Duitsland, chemie)
300.325.000
100.000
0,03%
120.640.553
120.540.553
3. Hewlett-Packard
C.C.
Hewlett-Packard
(VS, elektronica)
276.189.000
5.166.000
1,87%
110.945.121
105.779.121
4. COCETREL
Suez
(Frankrijk, elektriciteit)
257.791.000
152.000
0,06%
103.554.645
103.402.645
5. Petrofina
Intern.
Group
Total (Frankrijk, petroleum)
244.443.000
240.000
0,10%
98.192.753
97.952.753
6. SCA
Coordination
Center
SCA (Zweden, papier)
231.748.000
943.000
0,41%
93.093.172
92.150.172
7. C.C.N.
Nestlé
(Zwitserland, voeding)
219.190.000
195.000
0,09%
88.048.623
87.853.623
8. Cobrew
Interbrew
(België, brouwerij)
204.831.000
1.243.000
0,61%
82.280.613
81.037.613
9. Janssen
Internationaal
Janssen
Pharmaceutica (België, medicamenten)
159.243.000
3.217.000
2,02%
63.967.913
60.750.913
10. Solvay
C.I.C.C.
Solvay
(België, chemie)
155.028.000
1.659.000
1,07%
62.274.748
60.615.748
11. Belgacom
Services
Belgacom
(België/VS, telecommunicatie)
130.103.000
61.000
0,05%
52.262.375
52.201.375
12.
Ikea Service Centre
Ikea
(Zweden, meubelen)
124.188.000
189.000
0,15%
49.886.320
49.697.320
13. ENI
Coordination Center
ENI
(Italië, petroleum)
114.382.000
1.105.000
0,97%
45.947.249
44.842.249
14. BP
Capital
BP
(UK, petroleum)
112.343.000
323.000
0,29%
45.128.183
44.805.183
15. Bayer
International
Bayer
(Duitsland, chemie)
96.405.000
589.000
0,61%
38.725.889
38.136.889
16. Tiense
Suikerraff. Serv.
Sudzüker
(Duitsland, suiker)
83.712.000
197.000
0,24%
33.627.110
33.430.110
17. Statoil
Coordinat. Center
Statoil
(Noorwegen, petroleum)
82.593.000
100.000
0,12%
33.177.608
33.077.608
18.Sappi
International
Sappi
(Zuid-Afrika, papier)
80.939.000
443.000
0,55%
32.513.196
32.070.196
19.
Lhoist Coordination Cent.
Lhoist
(België, extractie)
78.758.000
747.000
0,95%
31.637.089
30.890.089
20. Volkswagen
Coord.Center
Volkswagen
(Duitsland, automobiel)
73.115.000
162.000
0,22%
29.370.296
29.208.296
Totaal van de 207 coördinatiecentra
5.362.447.607
73.073.497
1.36%
2.154.095.204
2.081.021.707
Bron : Trends, «Top 100.000» 2004 (cijfers van 2002).
We willen in deze toch wel twee reactie meegeven die we op de zelfde pagina bij de lezersbrieven vonden... Om maar effe de tegenstelling te duiden... De vrees & de schrik die er "kunstmatig-ingebakken-wordt" bij de "werkmensch"...
xxx (15 mei 2004)
a) zonder deze multinationals zou het er nog veeeeeeeel slechter uitzien
b) De verloren inkomsten aan belastingen worden gecompenseerd
c) als je zulke bedrijven het leven moeilijk gaat maken zullen ze vlug in een derdewereldland zitten, en dat is toch ook niet wa je wilt, al die ontslagen?
xxx (18 mei 2004)
Beste naamgenoot, ik denk dat je verkeerd zit.
Ten eerste, herhaal je een lied dat ons al jaren wordt voorgezongen: 'als we niet voor alles de winsten veilig stellen, dan gaat het hier nog erger zijn'. Wat zijn de feiten? De laatste twintig jaar hebben de patroons de ene lastenverlaging na de andere gekregen, een fiscaal regime dat hen alsmaar meer voordelen biedt, enz. En wat heeft ons, gewone mensen, dat opgeleverd? Het officieel aantal werklozen bedroeg tien jaar geleden 500.000, vandaag zijn dat er iets meer! Ondanks alle overheidssteun aan Ford zijn er opnieuw 3.000 arbeidsplaatsen weg! Dagelijks verdwijnen er 100 arbeidsplaatsen! De werkomstandigheden, zijn er alleen maar zwaarder op geworden! Alsmaar flexibeler! Alsmaar meer productie met evenveel of minder volk! De sociale zekerheid is 'onbetaalbaar' geworden! Kortom, de genomen maatregelen hebben de gewone mensen niets bijgebracht, integendeel. En de patroons? Die zijn er alleen maar beter van geworden. En op die weg willen zij verder. Marx zei het al: de winstzucht van de patroons kent geen grenzen. Alle traditionele partijen zingen dat lied mee en voeren uit.
Ten tweede, de maatregelen die wij willen nemen, zijn maatregelen die de mensen op de eerste plaats stelt, niet de winsten. Betekent dat, dat de patroons allemaal gaan lopen. Ik denk het niet. België betekent ook een markt voor de patroons, die ze niet zomaar willen laten schieten. Hier leven mensen met een redelijke koopkracht en waar verkocht kan worden zijn er kapitalisten, wees gerust. Bovendien zijn de fabrieken, de machines, de arbeidskrachten in België van de meest productieve van de wereld, ook dat laat je als patroon niet zomaar schieten. De maatregelen die wij voorstellen zijn bovendien eigenlijk maar 'peanuts' voor de superrijken. Bijvoorbeeld een vermogensbelasting van 1% op de vermogens boven de 20.000 euro. Of het recht op brugpensioen op 55 met verplichte aanwerving van een jongere. Maar zelfs dat, Marx indachtig, willen zij niet zomaar afstaan of toestaan. Daarvoor zullen we moeten strijden, net zoals er in Italië vandaag gestreden wordt vooor het behoud van een goede pensioenregeling.
