Het is al veel te laat (na middernacht om niet precies te zijn) wanneer ik deze openingszin op het scherm deponeer, in de wachtkamer van de openbaarheid. De komende nacht zal geheid ontoereikend zijn. Maar wat is het alternatief? Wel, ik zal u zeggen wat het alternatief is, om toch enige duidelijkheid te verschaffen. Het alternatief is dat ik morgen weer de hele dag met een schuldgevoel rondloop. De braakliggende blog kruipt in de kleren, en wel om twee redenen. De eerste reden is egoïstisch van aard. Ik stel me voor dat mijn trouwe schare lezers massaal afhaakt wanneer er 18 dagen lang geen beweging is op hun favoriete (id est: te vinden onder 'Favorieten') website. De tweede reden is egoïstisch van aard. Ik wil mezelf tonen dat ik, ondanks de vele verlokkingen, als ik wil tijd, zweet en hersenen kan ontplooien om telkens weer een in se zinloze handeling tot een goed einde te brengen. Ziedaar waarom slaapgebrek hier prevaleert op schuldgevoel.
Mijn situatie nu valt overigens in één enkel woord te gieten: decompressie. In bijvoorbeeld de sportwereld is het een welbekend fenomeen. Decompressie treedt op net nadat de sporter een bepaald, felbevochten doel behaald heeft. Onbewust laat hij of zij dan even de teugels vieren, waardoor in het slechtste geval de tegenstander nog kan terugslaan. Denk hierbij aan een tennisspeler die een set heeft gewonnen maar in het eerste game van de nieuwe set al meteen zijn opslag moet inleveren. Zo is het dus ook bij mij gegaan. Ik heb mijn blog naar zijn derde verjaardag geleid om dan in nietsheid te verzinken. Het feit dat ik de voorbije weken welgeteld niks noemenswaardig heb meegemaakt was ook al niet van die aard om de decompressiviteit tegen te gaan. Maar toch, dat mag geen excuus zijn. Mits de juiste therapie zijn de meest voorkomende vormen van decompressie te behandelen.
Voor de blogger is de juiste therapie snel gevonden, na lang zoeken. Zoals zo vaak ligt de oplossing voor de hand. Om het spook te verjagen, volstaat het erover te schrijven (het moet gezegd dat decompressie op dit vlak een streepje voor heeft op andere wereldproblemen). Al bij al mag ik dus toch niet klagen over mijn meest inspannende aller vrijetijdsbestedingen. Tenzij morgen, wanneer humeurigheid voortkomend uit slaapgebrek zal prevaleren op de afwezigheid van schuldgevoel.
Mijn blog is vandaag drie jaar geworden. Dat vind ik leuk, om het op z'n facebooks te zeggen. Het betekent niet meer of niet minder dan dat er ergens in mij een minimum aan discipline huist. Bijwijlen zelfs een maximum, wanneer ik na een vermoeiende werkdag ervoor kies mijn wedervaren neer te schrijven, eerder dan het voor tv of op café snel weg te drinken. Want bloggen is afzien. Schaars zijn de stukjes die zichzelf schrijven, het merendeel is de vrucht van uren zwoegen, puffen, piekeren en afgeleid zijn, eventueel in combinatie met een sporadische goeie inval. Maar het eindresultaat is wat telt, de weg ernaartoe zal de lezer worst wezen (uiteraard ben ik me ervan bewust dat ook het eindresultaat de gemiddelde lezer niet al te neig interesseert, doch met deze nuance zie ik me liever niet geconfronteerd op deze heuglijke dag).
Om het feestje compleet te maken, heb ik voor de gelegenheid gescoord vandaag. Meer zelfs, mijn doelpunt leverde Forza Mechelen B zowaar de overwinning op! Mijn doelpunt samen met onze zes andere doelpunten welteverstaan. We wonnen 2-7, maken een sprong in de kelder van het klassement en mijn persoonlijke statistieken maken heden melding van vier goals en twee assists. De term 'persoonlijke statistieken' is, voor de goede orde, in alle opzichten vrij strikt te interpreteren. Niet alleen betreft het hier logischerwijs mijn eigen goals en assists, ook ben ik de enige persoon ter wereld die er in detail van op de hoogte is hoe die statistieken er nu precies uitzien. Ik ben dus eigenlijk tegelijk uitvoerend orgaan en controleorgaan. Via deze blog neem ik bovendien de rol van de pers ter harte. Geen twijfel mogelijk dus: ook na drie jaar staat deze webpagina nog steeds garant voor interessante, betrouwbare informatie. En dat misschien nog vele jaren lang, dat hoop ik met u. Of zonder u, als het echt niet anders kan.
Ik heb het gedaan. Datgene waarvoor mijn moeder vreesde toen ik een goeie negen jaar geleden naar de verderfelijke grootstad toog, is gebeurd. Ten langen leste ben ik bezweken aan de verborgen verleidingen van de misdaad. Wanneer die switch naar de wetteloosheid zich exact voltrokken heeft is uiteraard moeilijk te bepalen, maar zeker is dat het ergens vorige zondag tussen 23u00 en 23u05 moet zijn geweest. Langs een achterpoortje ben ik toen het criminele milieu binnengedrongen. Letterlijk. Er flitste vanalles door mijn hoofd in de seconden voor de noodlottige beslissing. Mijn leven, onder andere, en om de tijd te doden nog enkele andere levens alsook mijn ideale Rode Duivels-opstelling.
Eens de stap gezet, kon ik niet meer terug. Het juk van misdadiger zal ik bijgevolg niet snel van me kunnen afwerpen. Ik verdien waarschijnlijk ook niet beter dan levenslange boetedoening. Het reglement van De Lijn is immers duidelijk: "Als u zonder geldige reden achteraan instapt, kan De Lijn u een administratieve boete opleggen." De op dat moment voor mij geldige reden bestond erin dat ik niet genoeg geld had voor een kaartje. Vermoedelijk zal De Lijn de geldigheid van dit argument betwisten. En toch. Je wordt niet zomaar in een handomdraai crimineel natuurlijk. Daar gaat steeds een lang proces van ineenhakende tegenslagen aan vooraf. In mijn geval: een trein in vertraging van Bilzen naar Aarschot; een conducteur die weigert zijn collega te bellen teneinde de aansluiting van Aarschot naar Leuven te verzekeren (te weinig personeel misschien?); te koud om 50 minuten op een volgende trein te wachten in fucking Aarschot; de mogelijkheid meteen een bus te nemen; en ten slotte: een euro te weinig op zak om de gangbare financiële waardering voor deze dienstverlening tot uiting te brengen.
Zo en niet anders ben ik van het rechte pad af geraakt. Voorheen had ik mijn strafbare feiten uitsluitend weten te beperken tot het domein van de openbare dronkenschap. Maar nu is het hek van de dam, de doos van Pandora is geopend. Voor je het weet gooi ik papieren omhulsels van snoepjes gewoon op straat, doe ik pipi tegen een huis of maak ik lawaai na 22u 's avonds. Niks is te gek, de hele waaier aan misdrijven zal de revue passeren, het ene nog gruwelijker dan het andere. Dat misdaad erotiseert, zal ik er dan maar ineens bijnemen ook.
Herstructurering. Een typisch woord dat niet ontsnapt aan de wetmatigheden eigen aan een levende taal. Eufemismen zijn gedoemd vroeg of laat samen te vallen met de realiteit, in plaats van aldoor erboven te zweven. Iedereen weet intussen dat een herstructurering niet zomaar een vrijblijvende herschikking is van de arbeidsprocessen binnen een bedrijf. Er komt veel meer bij kijken. Oprotpremies, naakte ontslagen, stakerspiketten, droge cijfers in een krant, grote miserie voor de kleine man, noem maar op. De implicaties van de aangekondigde (onaangekondigd zijn ze zelden, het woord dient enige planmatigheid te suggereren) herstructurering zijn gemeengoed geworden, het eufemisme is rijp voor de schroothoop.
Tenzij het natuurlijk helemaal niet als eufemisme bedoeld is. In die gunstige uitzonderingssituatie verkeert ons bedrijf. Wij hebben de voorbije maanden een herstructurering doorgevoerd teneinde onze content op een op maat gemaakte manier tot bij de klant te brengen. We gaan onze klanten beter servicen, onze content moet met zo weinig mogelijk ruis op de lijn de klant bereiken. Iedereen content dus, dat is de bedoeling, haha (ja ik weet het, ze zouden mij beter eens gaan betalen voor mijn woordspelingen). Concreet verhuizen vier van mijn zes dossiers naar een andere divisie, terwijl ik er op mijn beurt evenveel nieuwe binnenkrijg. Nu wil het geval dat ik me de laatste weken in een hemelse tussenfase bevind. Drie dossiers zijn al versast naar andere oorden, maar in de warboel van dossieroverdrachten valt het nauwelijks op dat er in plaats daarvan maar één nieuw dossier zijn weg naar mij heeft gevonden. Hoe geil is dat? Zwijg er dus vooral in alle talen (op eventueel het Assamees en het Langobardisch na) over, mocht iemand deze blog lezen.
Als kers op de taart werd onze geherstructureerde divisie, verspreid over de verschillende steden toch een goeie 150 man, vorige week van donderdag tot zaterdag op een kennismakingsevent getrakteerd. Met busjes van acht personen werden we naar 'een geheime locatie in het buitenland' gevoerd. Eens daar aangekomen, bleek die locatie niet meer zo geheim te zijn. En zelfs niet zo buitenland. Plaats van afspraak was immers Maastricht, zeven kilometer van mijn weekenddorp Hees verwijderd. Naast het obligate stadsspel werd er vooral kennis gemaakt aan de toog, of anderszins toch zeker op plaatsen die gemakkelijk met een gevulde plateau te bereiken zijn. En terecht. Wie net het slachtoffer is geworden van een herstructurering, die is het aan zijn stand verplicht om in de drank te vliegen.
Kazachstan - België: 0-2. Het geleverde spel was bij momenten schabouwelijk, de geleverde uitslag kon daarentegen wel bekoren. Reden genoeg dus om vier dagen later vol goede moed naar de Heizelvlakte af te zakken. Al dekt die gemoedsgesteltenis niet helemaal de lading. Ik ben gepokt en gemazeld als het op wedstrijden van de Rode Duivels aankomt. Op een oppervlakkig niveau kan ik de schijn van goede moed wel ophouden, maar diep vanbinnen weet ik beter. Wedstrijden van de Rode Duivels dienen om demonen uit te drijven, frustraties bot te vieren, 90 minuten lang op alles en iedereen te kankeren dat het een aard heeft. Nick Hornby is mijn favoriete schrijver van het moment, en in 'Fever Pitch' beschrijft hij aan de hand van zijn eerste live voetbalervaring perfect waar supporteren om draait: "[...] What impressed me most was just how much most of the men around me hated, really hated being there. As far as I could tell, nobody seemed to enjoy, in the way that I understood the word, anything that happened during the entire afternoon."
Ook ik houd er dus een dubbele agenda op na, de enige (noodzakelijke) tegemoetkoming die ik mezelf gun ter compensatie van de vervloekte interne gps die mij altijd maar weer richting Koning Boudewijnstadion leidt. Want het is niet dat ik daar voor mijn plezier zit. Dinsdag stelde een collega me de indringende vraag wanneer ik de Rode Duivels voor de laatste keer live heb zien winnen. Ik dacht even na, dacht vervolgens wat langer na, begon in de diepste krochten van mijn geheugen te graven en besloot uiteindelijk van pure misère de wedstrijdhistoriek op internet na te pluizen. Het antwoord op de vraag was nog onthutsender dan ik ooit voor mogelijk had gehouden: de laatste keer dat ik in het stadion Onze Jongens zag zegevieren, dateert van... 11 oktober 2003. De wedstrijd België - Estland was dat, in de voorronde voor Euro 2004. Achtereenvolgens zag ik België verstoken blijven van winst tegen Turkije, Litouwen, Servië-Montenegro, Spanje, Kazachstan, Polen en Duitsland.
De dinsdagavond van België - Oostenrijk, enkele uren na de vraag, lag mijn laatste winstmatch met andere woorden 7 jaar en 1 dag achter mij. Aan symboliek dus geen gebrek, het verhaal van de zeven vette en de zeven magere jaren is iedereen welbekend, en de vorige zeven jaren waren ontegensprekelijk mager if anything. Tijdens de wedstrijd werd die symboliek zelfs doorgetrokken: in een dolle slotfase bogen de Rode Duivels een verloren situatie om in een 4-3-voorsprong. Ik liet de catharsis zich van mij meester maken. Na zeven ellendige jaren op koude, lege tribunes, zeven jaren in de woestijn, was het eindelijk tijd voor De Verlossing. Zelden was het makkelijker zo exact de vinger te leggen op de kiemen van zeven vette jaren: zij liggen tussen de 87e en de 90e minuut van België - Oostenrijk, toen het wonder van Brussel zich voltrok. Meer nog dan voor de spelers op het veld, was ik blij voor mezelf. De jaren van ontbering waren dus niet voor niks geweest. Dan toch.
Graag, heel graag, waanzinnig graag had ik deze blog na drie alinea's beëindigd. Maar de realiteit verplicht me tot een epiloog. In de 92e minuut gebeurde het ondenkbare, het onvoorstelbare, het onmogelijke, het bijna onnozele ook. Oostenrijk maakte alsnog de 4-4, hoewel ze met een man minder speelden. Beschrijven hoe ik me op dat moment voelde zou waarschijnlijk te melodramatisch klinken. Het volstaat te zeggen dat ik een kwartier moest gaan zitten of anders ter plaatse op zijn minst bewusteloos zou zijn gevallen. Totaal onvoorbereid op de nieuwe foltertechniek van de Belgen. Jarenlang was de achteruitgang van de nationale ploeg namelijk gradueel verlopen, een mens kan zich daar op instellen. Maar nu was er dus iets nieuws, een moment van opperst geluk creëren om vlak daarop een joekel van een anticlimax te laten volgen. Die hadden we niet zien komen. Besluiten doe ik met een tweede quote van Hornby: "[...] the natural state of the football fan is bitter disappointment." Ik ben stilaan geneigd hem gelijk te geven.
Mijn internet werkt weer. Hiermee weten jullie meteen dat het een tijdje niet heeft gewerkt - waarvoor zo'n retroactieve update al niet goed is. Ik heb dus weer een Telenetman over de vloer gehad, een minder archetypisch exemplaar dan de vorige keer weliswaar. Deze versie was slank en fit en vief, wat meteen het nodige wantrouwen opwekte. In mijn visie vergt het namelijk een stel stevige worstenvingers om een wereldwijd web aan de gang te krijgen. De bijhorende penetrante zweetgeur hoeft niet per se - dat zou natuurlijk al te gek zijn -, maar had hier toch voor enige gemoedsrust kunnen zorgen. Want om het even wie kan een Telenetoutfit aantrekken en vervolgens beweren een technicus te zijn. Ik vertrouw nog eerder een willekeurige fatso zonder aangepaste klederdracht dan een praktiserende BMI'er mét. Of er moet hard medisch bewijs van een te snel werkende schildklier op tafel komen.
Maar goed, the proof of the pudding is in the eating. Internet is back in business, dus ik schuif mijn vooroordelen op zijn minst tot de volgende Telenetman aan de kant. Nu zie ik mij wel voor een ander probleem gesteld, te weten dit omvangrijke medium naar behoren aanvullen. Misschien dat er iemand denkt "het is alweer van 23 september geleden, hij zal wel het één en/of het ander beleefd hebben intussen". Dat zou dan wel eens kunnen tegenvallen eigenlijk. Mijn belevenissen zijn qua spankracht nog het best te vergelijken met de (inmiddels postume) politieke bemiddelingsopdracht van het duo Pieters - Flahaut: het kabbelt allemaal wat voort, zonder top of dal. Zelfs op Forza Mechelen B kan ik niet langer rekenen voor een portie animo; ons niveau is de laatste weken gestegen van heel slecht naar matig, oftewel bijzonder ondankbaar voor een blogger. En ook Philippe Gilbert bezorgde zichzelf niet het delirium en de lofrede die hij verdient. Het was nochtans een mooi Belgisch verhaal geweest, dat van die acht Vlamingen die werken voor één Waal, met de wereldtitel als resultaat. Mooie breuk met het verhaal van de N-VA ook, dat van die 6 miljoen Vlamingen die werken voor 4 miljoen Walen, met nougatbollen als resultaat. Helaas worden de beste verhalen te zelden geschreven.
Oorspronkelijk was het eigenlijk mijn bedoeling om jullie, stelletje bloglezers, op tijd en stond te briefen over mijn geherlanceerde voetbalcarrière. Nu, twee speeldagen ver in de cafévoetbalcompetitie, komen de twijfels stilaan opzetten. De resultaten noch het spel zijn om over naar huis te schrijven. Ik neem aan dat deze uitdrukking in de 21e eeuw na Christus & generatiegenoten gerust mag geactualiseerd worden naar: het is niet om over te bloggen. Wat de doorslag geeft om het desondanks wel te doen, is de gradatie van inferioriteit. Het is namelijk écht slecht. Je mag er veel over zeggen, maar Forza Mechelen B staat ontegensprekelijk voor duidelijkheid. Wij laten geen ruimte voor interpretatie, elke voetballiefhebber wordt recht in het hart getroffen. Dankbaarder moet het voor de Tsigalko in mij niet worden.
Maar het mag altijd natuurlijk. Onze voorzitter-trainer-speler (qua cumul van postjes moet het cafévoetbal niet onderdoen voor de politiek) ontpopte zich in zijn matchverslag van afgelopen weekend immers tot een begenadigd chroniqueur van het verval. Ik mag hier dus weer op mijn luie reet zitten en lustig uit zijn e-mail citeren. Volgende homp misère kan niet anders dan duidelijk maken dat Forza Mechelen B indertijd bij het opstellen van de millenniumdoelstellingen schandelijk over het hoofd is gezien: "Mijn Forzahart bloedt, ik kan er niet van slapen. Wij spelen vandaag tegen een ploeg die de afgelopen 3 seizoenen 1 keer kon winnen. De doelman is een brave man van 66 jaar (jawel je leest het goed), de man beweegt zoals een wuivende palmboom. De spits weegt 200 kilo, hun kapitein 150 kilo. Hun aanvallende middenvelder is 1m45 en scoort op corner, met de kop!" Mochten er ooit objectieve criteria opgemaakt worden om de smadelijkheid van een verlies op te meten, dan winnen wij hier sowieso de jackpot. Bejaarden bij de tegenstander? Check! Vetzakken? Check! Dwergen? Check! Scoorde er een dwerg op corner, met de kop? Check! (In de realiteit zou dit laatste criterium uiteraard niet voorkomen, wegens de grote onwaarschijnlijkheid van een affirmatief antwoord.)
Toch gelden er voor mij persoonlijk verzachtende omstandigheden. Ik besef dat dat nogal duf klinkt te midden van deze malaise, maar de dingen zijn wat ze zijn. Eén: ik zat de eerste helft, die met een 2-0 achterstand werd afgesloten, op de bank (we hanteren een rotatiesysteem, net zoals Engelse en Spaanse topploegen). Twee: ik zorgde in de tweede helft mee voor onze eerste en enige seizoensgoal door de assist te geven. De wedstrijd werd uiteindelijk met 3-1 verloren, maar ik heb dus mijn weg naar de 'statistieken' al gevonden. Oké, ik besef ook wel dat dit niet de meest geraadpleegde statistieken ter wereld zijn. Maar ikzelf, om maar iemand te noemen, raadpleeg deze statistieken alvast meermaals per dag in mijn hoofd. Dat soort van ploegspeler ben ik dus, de persoon die van een grootschalige aardbeving in zijn stad gebruik maakt om met de glimlach bij de ingestorte elektrozaak een wekkerradio mee te tsjoepen.
15 september 2010, onthoud die dag. Als de vergetelheid toch overijverig zou blijken, laat de openingszin dan een geheugensteuntje zijn. 15 september 2010 is immers een belangrijke dag voor de wereldliteratuur in het algemeen en mijn blog in het bijzonder. Voor het eerst treedt de artiest in het algemeen en ikzelf in het bijzonder met een creatie naar buiten die helemaal in de eigen gloednieuwe werkplaats werd vormgegeven. Waarbij gerust mag aangenomen worden dat de werkplaats eveneens de woonplaats is, zoveel geld heb ikzelf in het bijzonder nu ook weer niet. Maar de primeur wordt er niet minder om. Het delokaliseren van de creatieve uitvalsbasis is hoe dan ook een link gebeuren. Er zijn vele omstandigheden mogelijk die voor een onevenwicht kunnen zorgen. Het feit dat ik heden voortdurend de nabijheid van de digitale televisie moet verdragen, is daar ongetwijfeld één van.
Jaja, iedereen leest dat goed. Ik zit anderhalve week in mijn nieuwe studio en de digitale televisie is al aangesloten. Voor deze prestatie verdienen twee mensen felicitaties: de clichématige Telenetman en de niet-clichématige ik. De Telenetman besloeg ruw geschat twee vierkante meter; hij zweette amechtig, rook navenant, had een bouwvakkersreet die het Leuvense fietsenstallingsprobleem in één klap zou kunnen oplossen en maakte zich kenbaar als diehard gamer. (Ik ben, voor alle duidelijkheid, begonnen met te verklaren waarom hij een clichématige informaticus is, niet waarom hij zo nodig felicitaties verdient.) Hij kwam wel op tijd (= tussen 8u en 13u, oké) plus, nog belangrijker, hij loodste mijn kleine televisie in een wip het digitale tijdperk binnen. Kort na zijn vertrek deed ik deze prestatie al teniet. Niet omdat ik zo masochistisch ben, maar omdat ik van de namiddag gebruik maakte om een grotere (32 inch! 80 centimeter!) LCD te kopen en deze in de digitaliteit wou doen verzeilen. Heimelijk moet het zijn dat ik eigenlijk wel masochistisch van aard ben. Dacht ik nu echt dat ik de twee kabels afkomstig van de oude tv zomaar in de nieuwe zou kunnen steken, aangevuld met een heuse HDMI-kabel zelfs? Je kan me net zo goed vragen een kerncentrale herop te starten.
Maar zoals gezegd was er de voorbije dagen dus een niet-clichématige ik aan het werk. De LCD geraakte uiteraard niet de eerste dag aangesloten, maar ik bleef kalm en klaarde de klus de volgende avond. Bleek dat de kabels warempel al goed staken! Het enige wat ik vergeten was, was het selecteren van de juiste bron. Kan haast iedereen overkomen, zowaar. Anderhalve week solitair leven hebben met andere woorden al een eerste glansprestatie opgeleverd. Dat belooft!
Ik citeer niet vaak andere specimen. Zulk een inleidende zin kan uiteraard enkel betekenen dat ik het nu wél ga doen. De geciteerde is (het voorvoegsel schijnt mij enorm bevreemdend toe) ex-huisgenoot Tom. Hij had niet alleen een zeer treffende haiku in voorraad, ook is hij veel te lui om zijn auteursrecht voor een rechtbank te doen gelden. Twee vliegen in één klap! Ziehier een brok harde werkelijkheid, tot zachte poëzie gekneed:
Lekkende daken Schimmel blijft verweesd achter Een deur slaat hard toe
"Dit is echt... mijn stad." Deze woorden, in die volgorde, verlieten vrijdagnamiddag mijn bloed- en speekseleigen mond. Meer, het kwam spontaan, zonder ook maar enige zweem van ironie. Niet dat ik er fier op ben. Uiteraard niet! Berlijn, Edinburgh of New York had gerust het decor kunnen vormen voor deze uitspraak, maar nee, uitgerekend in Amsterdam bracht ik hem te berde. Amsterdam, daar waar Hollanders (nog meer dan elders) thuis zijn. Da's balen. Het kan niet anders of de uitvinder van de term 'slip of the tongue' had met zijn creatie situaties als bovenstaande voor ogen.
Hoe is het nu zover kunnen komen? Wel, eerst en vooral door Amsterdam te bezoeken, natuurlijk, een essentiële stap in het proces. Eens die horde genomen, is het niet moeilijk te vallen voor de prachtige grachten (in één woord: grachtig), gezellige straten en de romantisch-anarchistische vibe die door de stad waart. Niks van dit alles is echter van dien aard om mij een gemeende "Dit is echt... mijn stad" te ontlokken. Daarvoor moeten we bij punt drie zijn: het vrouwelijk schoon. Al te vaak vormt 'het vrouwelijk schoon' louter de verzamelnaam voor dat deel van de mensheid dat over welbepaalde in de biologieboeken gestipuleerde primaire geslachtskenmerken beschikt, zonder hier ook maar de minste esthetische resultaatsverbintenis aan vast te koppelen. Daar doe ik natuurlijk niet aan mee. Wanneer ik zeg 'vrouwelijk schoon' bedoel ik wel degelijk 'schone vrouwelijkheid'. Geen oppervlakkig gedoe voor mij. Op sommige plaatsen hebben ze dit beter begrepen dan elders. De gemiddelde Amsterdamse is slank, groot en blond. Laat dit nu juist ook mijn gemiddelde smaak zijn. What are the chances?
Net als in Valencia is het dus fijn Heineken slurpen in Amsterdam. Het gaat echt niet lang meer duren of ik begin spontaan positieve associaties te leggen bij het aanhoren van de merknaam van 's werelds voornaamste pisbier. Het zou een nieuw dieptepunt in mijn al niet bepaald glorieuze bestaan betekenen. Maar eerst mijn honteuze quote verwerken. Zoiets mag ik echt nooít meer zeggen over eender welke Hollandse stad. Ik schrijf het hier dan ook neer opdat het nooit meer gebeuren zal. Een beetje zoals de Amsterdamse Anne Frank destijds deed, in feite. Oké, situaties zijn nooit helemaal vergelijkbaar, maar laat dit niemand tegenhouden om na mijn verscheiden een Tsigalko-stichting uit de grond te stampen. Zie wel dat er in het Tsigalko-huis Heineken geserveerd wordt.
Als de premisse in de titel (copyright Editors, ik regel het wel met
Sabam) een grond van waarheid bevat, moeten mijn huisgenoten en ik ons
nu ongeveer aan het echte begin van het einde bevinden. De laatste
rechte lijn naar de status van 'ex-huisgenoten' is onherroepelijk
ingezet. Afgelopen vrijdag tekende twee derde van het huis nog present
op Pukkelpop. Nu die gebeurtenis achter de rug is, gaat het razendsnel
richting 1 september, als een vrije val die zich niet meer laat breken
door uitstekende takken onderweg. Negen dagen nog en de grootste
stijlbreuk in mijn negenjarige verblijf in Leuven is een feit. Het
gemeenschapshuis met vijf vrienden wordt definitief ingeruild voor de
studio met alleen mijzelve. Dat heet dan downsizen.
Het
waarachtige besef van wat er te gebeuren staat, is er eigenlijk nog
niet. Daarvoor is de huidige situatie te vanzelfsprekend en zijn
toekomstige equivalent te troebel. Maar op basis van flarden, fracties,
snippers bevattingsvermogen van de consequenties eigen aan de
omwenteling, probeer ik alvast mentaal op de nieuwe omstandigheden te
anticiperen. Kwestie van na negen dagen vrije val op dag tien toch
enigszins zacht te landen. Ik kan me dus al maar beter voor ogen houden
dat ik na het werk niet meer automatisch elke dag
drink-/eet-/game-/televisiekijkpartner(s) in de schoot geworpen krijg.
In plaats daarvan wordt allenigheid de basis, het ronselen van
gezelschap zal over multimediale paden moeten verlopen. Voorts moet de
uitlaatklep voor een gigantische hoop sillyness noodgedwongen
naar elders verhuizen. Om nog maar te zwijgen van de badkamer, die niet
langer van paddenstoelen, schimmels en afbladderende verf voorzien zal
zijn. (Oké, dat laatste is nu misschien niet meteen iets om rouwig om
te zijn, maar hou me maar eens tegen, eens ik een opsomming ten beste
geef.)
Het wordt dus aanpassen. Zeker in den beginne, wanneer de kale studio
ingekleed moet worden met de juiste meubels en digitale tv en internet
gegarandeerd niet naar behoren functioneren. Maar er valt niet aan te
ontkomen. Evenzeer als an end a start heeft, heeft a start an end. Na het aftellen gewoon weer optellen, totdat de gewenning zijn intrede doet.
Er schuilt nauwelijks een Frank Deboosere in mij. Dit voorheen onvermoed facet van mijn uiteraard rijke persoonlijkheid heb ik de voorbije dagen aan den lijve ondervonden. Het weer voorspellen was voor mij simpel: na een periode van slecht weer, zal er wel een periode van goed weer volgen. En vice versa. Deze ijzersterke gedachtegang volstond ruimschoots om me haast onredelijk te verkneukelen op mijn verlof. Sinds midden juli is het immers zo wisselvallig als de pest, dus moest en zou het weer gaan omslaan. Bijvoorbeeld vanaf 11 augustus, mijn eerste dag van betaalde ledigheid. Die omslag kwam er inderdaad. Van wisselvalligheid is allang geen sprake meer. De enige gril die het weer zich tegenwoordig permitteert, is het afwisselen van periodes van hevige regenval met periodes van minder hevige regenval. Toch correspondeert dat niet helemaal met wat ik initieel hoopte/voorspelde. Ik had eerder in gedachten dat de weergoden nog eens iets met de zon zouden doen, zoals daar is deze laten schijnen boven België of desnoods enkel boven Leuven, ik vraag niet veel.
Dat is me dus duidelijk niet gegund. Het officiële verstrijken van mijn alweer 27e levensjaar werd opgeluisterd met regen, wat op zich een krachtige symboliek vormt voor een verjaardag waar niet al te hard naar werd uitgekeken. Anderzijds: ook aanstaande verjaardagen zullen vermoedelijk niet feestelijk onthaald worden, maar dat neemt niet weg dat ik op 12 augustus toch nog graag eens de zon zou zien, de symbolische ontoereikendheid van dit weertype op die dag ten spijt. Ook Marktrock kan er wel bij varen. Hét Leuvense stadsfestival is dit jaar zowat verzopen, terwijl het concept van gratis inkom met enkel Belgische artiesten op zich wel beter verdient.
Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar de gouden editie van 2003, toen Moloko-op-haar-hoogtepunt de Oude Markt ophitste. Geweldig weer toen, geen klachten op dat vlak. Des te meer over het feit dat ik de klanken pas een 150-tal meter verderop opving, door het openstaande raam van mijn toenmalige kot. Het herexamen Staatsrecht was namelijk nog slechts enkele uren verwijderd. Wat betreft het doornemen van de leerstof waren er daarentegen nog enkele honderden bladzijden te gaan. Uiteindelijk spartelde ik me met een maximaal aantal toegelaten 'buispunten' (dus eigenlijk met een maximum aan efficiëntie) door de tweede zit, maar tussen Marktrock en mij zou het nooit meer echt goed komen. Onder andere de affiche, het weer of op het laatste moment niet-opdagende Sugababes strooiden beurtelings roet in het eten. Volgend jaar dus misschien best een vakantie boeken, richting een stadsfestival ver van hier.
Ik ben van nature een ondertekenaar. Schuif mij willekeurig welke petitie onder de snufferd, en de kans dat ik er mijn krabbel onder zet moet ergens rond de 100 % liggen. Verbod op zeehondenjacht? Krabbel. Ondertiteling van tv-programma's voor slechthorenden? Krabbel. Opvang van Koerdische vluchtelingen in België? Krabbel. Géén asielcentrum in mijn stad (maar dan eigenlijk een andere stad dan mijn stad, nvdr)? Krabbel. Nee tegen de oorlog in Irak? Krabbel. Ik steun de oorlog in Irak? Krabbel. De mening ten opzichte van de oorlog in Irak dient genuanceerd te zijn, er zijn zowel argumenten pro als contra te vinden? Krabbel. BHV? Krabbel. Doel? Krabbel. WK voetbal? Krabbel. Voetbal? Krabbel. Bal? Krabbel. Petitie voor het opvullen van een initieel blanco blad? Krabbel.
In tegenstelling tot wat jullie misschien denken, gaat er niet altijd veel beredenering aan mijn handtekening vooraf. Het is meer een vorm van opluchting. Ik wandel in, bijvoorbeeld, een straat. In de verte lijken de schimmen op te doemen van semi-professionele ronselaars, gestoken in opvallende kleuren met blocnotes bij de hand. De eerste gedachte die in me opkomt is dan meteen: laat ik nog wat verder wandelen, teneinde deze hypothese op zijn waarheidsgehalte te toetsen. Yep, het blijken inderdaad semi-professionele ronselaars te zijn. Die full-professioneel te werk gaan zelfs, want eentje komt al in mijn richting. Het enige wat ik nu nog kan doen is hopen. Hopen dat ze niet om geld vragen, waar ik dan weer onveranderlijk met een lamentabel excuus onderuit probeer te komen. "Goh... nee, ik ga nu geen storting doen voor de weeskindjes in Abchazië, want ik heb pas nog via internet gestort...". Van dat allooi. Niet moeilijk om in te beelden dus hoe blij ik wel ben wanneer blijkt dat enkel mijn paraaf vereist is. Brede smile, geef hier dat blad, effe laten zien hoeveel goedigheid er wel niet in mij schuilt.
Gelukkig wend ik mijn ondertekentalent ook voor persoonlijke doeleinden aan. Om een koppel in de echt te verbinden én om een huurcontract te tekenen, om maar iets te zeggen. Inderdaad, het is zover. Vanaf 1 september woon ik in een eigen studio. Extra pluspunt: ik heb wel degelijk mijn nieuwe optrekje gezíen vooraleer ik intuïtief het contract van mijn signatuur voorzag. Je kan niet zeker genoeg zijn. De ligging is in elk geval perfect, dicht bij het station, dicht bij het centrum. Of ik er een even onvergetelijke tijd ga beleven als in mijn huidige aftandse, smoezelige gemeenschapshuis, is echter zeer de vraag. Mocht iemand eraan twijfelen: ik zou er met beide handen voor tekenen.
Mijn activiteiten als getuige zitten erop. De huwelijksakte werd twee keer (voor de wet en voor de kerk) feilloos ondertekend, de ringen aangegeven zonder dat ze eerst de grond raakten en iedereen liep er goedgehumeurd bij. Ook dat laatste schijnt tot het takenpakket van de getuige te behoren, ervoor zorgen dat de mensen zich amuseren. Een dankbare opdracht natuurlijk, met een lopend buffet en een lopende tapkraan in de buurt. Als kers op de taart nog eens gewillig poseren voor de lens van Wim zijn bomma ook. Dat ik de regerende Beste Speller van Vlaanderen ben, ontgaat bepaalde mensen in bepaalde kringen duidelijk niet. Mijn fanbase slaat toe waar je 't het minst verwacht. En toch zo bescheiden blijven! Dat kunnen alleen de allergrootsten.
Maar genoeg over mijn fabelachtige bescheidenheid. Zaterdag stond in het teken van Wim en Annelies, die zich van de om zich heen slaande secularisering niks aantrokken en gewoonweg in de kerk hun ja-woord gaven. Een ja-woord is trouwens niet zomaar een ja-woord. Tot mijn grote verbazing volstaat "ja" niet als antwoord. Volgens zowel priester als misboekje vormt "ja, dat wil ik" de gangbare confirmatie. De zeer aanstaande bruid en bruidegom worden zo op een slordige anderhalve seconde extra bedenktijd getrakteerd. Ge weet dat maar nooit, tegenwoordig. Uiteindelijk bleek het supplementaire respijt geen belet. Man en vrouw werden in de echt verbonden, en in één moeite door werd ook mijn getuigenstatus geofficialiseerd. Want getuige zijn bij een huwelijk dat in allerlaatste instantie wordt afgeblazen is niet alleen een volstrekt zinloze onderneming, het roept ook de vraag op of ik mij de eraan voorafgaande maanden wel echt op die titel had mogen beroepen. Alvast één levensvraag die voor onbepaalde duur de koelkast in mag.
De Lionel Messi's, Cristiano Ronaldo's en Bastian Schweinsteigers van deze wereld weten het nog niet, maar ooit kijken ze misschien met lede ogen terug op de 21e juli 2010. Op die dag immers bond een potentiële concurrent-wereldster voor het eerst in zes jaar weer de voetbalschoenen aan. De start van een grootse comeback, ongetwijfeld. Deze ex-voetballer/huidig blogger die in zijn eerste carrière illustere teams als Vroenhoven VV, Gold Star Mopertingen en Jungle Boys Eigenbilzen versleet, is klaar voor meer. En beter. Maar eerst nog wat groeien natuurlijk, niet te hard van stapel lopen in het begin. Daarom viel mijn oog op Forza Mechelen B, een ploeg die in de onderste regionen van het cafévoetbal vecht voor een plaatsje onder de zon.
Uiteraard is deze eerste springplank naar de absolute top niet toevallig uitgekozen. Met het oog op de latere verfilming van mijn leven is een caféploeg sowieso zeer interessant - kwestie van de discrepantie tussen bodem en top zo aanschouwelijk mogelijk te maken. Bovendien heeft deze caféploeg zelfs geen kleedkamer om na de training te douchen. Het wordt vast een from zero to hero-verhaal om van te smullen. Ik ben alvast gezwind gestart, want met het 'from zero'-gedeelte zit het dus al snor. De helft van het werk is in feite al gedaan. Met veel gevoel voor symboliek zelfs. Geef toe: hervatten op de nationale feestdag geeft toch een extra dimensie aan het verhaal, mocht ik met de wereldbeker in mijn handen de Belgen over vier jaar zomaar een bijkomende nationale feestdag bezorgen. Om maar te zeggen dat er duchtig is nagedacht over de regie van mijn tweede carrière.
Nu komt het erop aan de details bij te schaven. Mijn niveau bijvoorbeeld. Zes jaar geleden stopte ik met voetballen omdat drie jaar zonder training (voetballen in Limburg, studeren in Leuven) te zeer zijn sporen had nagelaten. Na training 1 merk ik dat négen jaar zonder training niet echt voor de verhoopte beterschap heeft gezorgd. Ondanks alle goede wil moet ik voorlopig mijn meerdere erkennen in ruwweg drie vierde van de overige cafévoetballers van Forza Mechelen B. Maar alle begin is moeilijk, en dat geldt a fortiori voor alle herbegin. Niet panikeren is de boodschap, er staat een uniek (de duizenden identieke scenario's even daargelaten) comebackverhaal in de steigers.
Over het geheel van de voorbije tien dagen genomen, staat één minuut bij uitstek als 'vermeldenswaardig' geboekstaafd. Ik heb het over de minuut die zijn ding deed (wegtikken) tussen 22u55 en 22u56. Zo specifiek het tijdstip is, zo algemeen is de plaats van de vermeldenswaardige gebeurtenis in kwestie. Van origine speelde het zich af in Johannesburg, Zuid-Afrika, maar dit vormde allerminst een beletsel voor zowat de hele verdere wereld om het voorval te aanschouwen. Iedereen keek naar hetzelfde: een lederen zwabberbal die vanaf links door een Spaanse voetballer tegen een Hollandse beenhouwer wordt geschoten, voor de voeten van Fabregas valt die hem vervolgens naar Andres Iniesta doorsteekt, waarop die laatste de bal éénmaal laat stuiten om hem daarna keihard in de linkerhoek te knallen. 1-0 in de 116e minuut, de wereldtitel in de voetbalsport gaat voor het eerst naar Spanje.
Geen voetballiefhebber die daar om maalt. Twee uur lang zagen we Spanjaarden die hun ding deden (wegtikken) tegen Hollanders; 115 bange minuten zonder oververdiende beloning evenwel. Tot Andres Iniesta zijn duivels ontbond dus. Hij behoedde Het Voetbal voor een affront en zal - hopelijk - niet alleen bij mij voor de rest van zijn dagen als IniYES!YES!YES!ta door het leven gaan. Op de koop toe bezorgde hij me zomaar even 22,5 euro Unibet-winst. Ik noteer het hier en iedereen die dat wil mag me nadien op volgende woorden pakken: als ik Andres ooit tegenkom, heeft deze jongen een pint van mij te goed. Zo ben ik wel, chagrijnig in de nederlaag, gul in de overwinning.
Hoe ik ook ben, is af en toe traag van geest. Na twee alinea's begint het mij bijvoorbeeld te dagen dat het nogal vreemd is om uit te pakken met iets 'vermeldenswaardigs' dat iedereen allang gezien heeft. Was er dan echt niets anders het vermelden waard? Helaas: jawel! Ik heb zaterdag alsof het niks is een Ikea-kleerkast in elkaar gedraaid. Een grote spiegelkast zelfs, wit bovendien (misschien niet heel relevant, maar je weet maar nooit of deze aanvulling extra respect afdwingt). Nu moet ik wel zeggen dat we met z'n tweeën waren om dit project tot een goed einde te brengen, maar toch, laat alle eer gerust naar mij gaan. Tenzij de kast alsnog in elkaar zou stuiken natuurlijk, dan heb ik er liefst zo weinig mogelijk mee te maken. Daar ziet het echter niet naar uit. Het bouwwerk lijkt, ongetwijfeld met de nodige dosis geluk, stabiel, zonder voor een schoonheidsprijs in aanmerking te komen. En ja, in tegenstelling tot gelijkaardige constructies gaat die stelling ook na pakweg 117 minuten nog op.
Het vorige schrijfsel is uiteindelijk langer uitgevallen dan verwacht. Ik vind dus dat ik nog een heel erg korte blog te goed heb. Want denk maar niet dat het gemakkelijk is, bij tropische temperaturen achter een computer kruipen om wat onzin uit een naburige duim te zuigen. Ik zou namelijk net zo goed op een terrasje kunnen zitten met een Duvel. Maar om een of andere ook voor mezelf onbekende reden doe ik dat dus niet / slechts zes dagen op zeven. Het schrijverschap is een harde stiel. (Laat me op zijn minst even de faveur mezelf een schrijver te noemen.)
Goed. Tot zover mijn geweeklaag. Het is trouwens niet voor niks geweest, want het levert zomaar spontaan het prachtige woord 'geweeklaag' op. Wordt veel te weinig gebruikt. Dat komt ervan, in een wereld waarin zagers van mijn kaliber zo schaars zijn. Heb ik onder andere uitgebreid over gezaagd de voorbije week, een bloemlezing: het weer, lauwe pinten, te luide muziek, Hollanders die weeral met hoerenchance winnen op dat verdoemde WK, Hollanders die de weeral met hoerenchance verworven zege op dat verdoemde WK luidruchtig vieren, Hollanders in het algemeen, mensen die op Hollanders lijken, Belgen die zich opeens Hollanders wanen en uitgedost in het oranje naar pakweg Maastricht trekken,... Maar daarover wil ik het hier allemaal niet hebben, de belangrijkste match van dit tegennatuurlijke WK voetbal moet nog gespeeld worden.
Een andere bron van ergernis is mijn vooralsnog vergeefse zoektocht naar een nieuwe woonst. Uiterlijk op 1 september zou ik mijn eigen stulpje moeten hebben, ook al is met deze hitte een stek onder de blote hemel misschien preferabel. Maar op lange termijn is dat vast een minder solide plan. Er rest mij dus niks anders dan immowebsites af te schuimen en al doende veel te dure krotten aan te treffen. Oplichters te vatten ook: bij een mooi, ruim appartement aan een betaalbare prijs gaat er meteen een alarmbel rinkelen in mijn hoofd. Na verder onderzoek blijkt wat ik al dacht: er zit een criminele organisatie achter die de huurwaarborg tracht af te luizen. De ontmanteling van die organisatie laat ik verder aan immoweb.be over, maar het grote werk is intussen toch wel door mij gedaan denk ik zo. En zo strijdt uw nobele dienaar verder tegen onrecht, weldra zonder dak boven zijn hoofd. De kaarten om ook in de toekomst een stevige zaag te spannen lagen zelden zo goed.
(Nagekomen bericht voor de aandachtige lezer: inderdaad, ik loog aan het begin van alinea 2.)
Dit wordt een heel erg korte blog. Hoe zou je zelf zijn, met vier dagen Werchter voor de boeg. Over minder dan vijf uur nadat ik deze eerste zinnen typ, zal de wekker genadeloos toeslaan. Genadeloos toeslaan in de zin van: doen waarvoor hij gemaakt is. De aandacht van de omliggende(n) trekken namelijk, zodat deze onmiddellijk met het veel te vroege ochtenduur geconfronteerd wordt. Gelukkig is Werchter een geweldige balsem op de wonde. Het vooruitzicht op nog eens vier veel te korte nachten ten spijt - dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het vooruitzicht op vier veel te lange dagen, die gulzig aanzienlijke delen van de nacht annexeren.
Ik wil het hier in deze korte ruimte- en tijdspanne hebben over een andere balsem op de wonde. Een balsem op de verzamelde wonden des levens, zelfs. Niet dat die wonden erdoor geheeld worden, verre van. Veeleer worden ze aanvaard, benoemd en van een megavette retestrakke beat voorzien. Alles zit tegen, wel, alors on danse. Stromae tekent voor de eerste Belgische wereldhit sinds 'Pump up the jam'. Aanstekelijke weemoedigheid, dansbare diepgang, meeslepende lethargie,... noem het hoe je wil, maar niemand blijft onbewogen bij deze creatie van een zwarte jongen uit Brussel. Op slag wordt de verborgen verleiding van dansen op het kerkhof weer tastbaar gemaakt. Niet alleen in de muziek trouwens. Ook de videoclip is van een ontroerende schoonheid, gedrenkt in mistroostigheid en fatalisme. En, ik weet niet of het toeval is, maar het is eveneens onmiskenbaar een Bèlgische clip. Eindelijk valt er eens geld te verdienen aan onze volksaard.
Wie denkt dat 'Alors on danse' een lucky shot is van Stromae, heeft het trouwens mis. Op zijn cd 'Cheese' volgen de oorwurmen elkaar op. Meer dan dat zelfs. In het ook al succulente 'Te quiero' hoor ik de nieuwe Jacques Brel, ik zweer het. Uiteraard was ik niet van plan met deze bedenking ooit naar buiten te treden, niemand wordt graag uitgelachen. Tot ik de Humo-recensie onder ogen kreeg. Ik citeer: "Vooral 'Te quiero' is redelijk fabuleus: 'Donc comme tout le monde je vais en souffrir / Jusqu'à la mort' zingt hij, terwijl hij klinkt als een doorleefde house-incarnatie van Jacques Brel." Voilà, er is dan toch op zijn minst één andere persoon die het ook gehoord heeft. Nu gij! Met deze nogal geringe bewijsvoering voor Mijn Grote Gelijk ga ik hier afronden. Koop gewoon de cd, en dender lustig mee op de roetsjbaan der weemoed. Jacques zou het zo gewild hebben.
Het WK (voetbal, een toevoeging waarvan de overbodigheid zo vanzelfsprekend is dat wij aardbewoners er misschien eens over moeten gaan nadenken) is intussen bij de achtste finales aanbeland. De Fase van de Belgen, eigenlijk. 'De Fase van de Belgen' lijkt te veronderstellen dat België in het verleden garant stond voor grootse dingen in die achtste finale. Maar dat is niet zo. Het is te zeggen: net niet. Zowel in 1990, 1994 als in 2002 werden we uitgeschakeld in dit stadium van het tornooi. In 1994 was dat te wijten aan David Platt, vier jaar later aan Kurt Röthlisberger en in 2002 aan Peter Prendergast. Eén voetballer en twee scheidsrechters weerhielden ons land van eeuwige roem (vooral binnen ons land zelf dan, maar euforie staat erom bekend zo'n details te verduisteren). Nu de discussie over technische hulpmiddelen voor scheidsrechters weer oplaait, hoop ik in elk geval dat de nodige correcties retroactief zullen toegepast worden. België heeft dus gewonnen tegen Duitsland in 1994 en deed hetzelfde tegen Brazilië in 2002. Laten we zeggen dat we twee keer de halve finale gehaald zouden hebben, daarmee ben ik allang content. Zand erover dan.
Wat dit WK betreft, had ik meer moeite dan ooit om er 'in' te komen. Het feit dat de Rode Duivels weer niet present zijn knaagt. Want ook in die zin ben ik een kind van de nineties: ergens in mijn hoofd staat geprogrammeerd dat een WK voetbal zonder Rode Duivels tegennatuurlijk is. Het gaat simpelweg in tegen alle logica. Ik ben er zeker van dat dit te maken heeft met de jaren van culturele verwondering, die zich situeren tussen het 10e en het 18e levensjaar van het kind (uiteraard sla ik er maar wat naar, weet ik veel welke processen whatsoever op welk moment optreden bij godbetert het kind). In die jaren 90, toen de interesse voor het edele voetbalspel begon en al spoedig richting zenit rees, wist ik niet beter of België nam deel aan elk WK dat waar ook ter wereld werd georganiseerd. Net zoals je eeuwig vast blijft hangen aan de muziek en films uit de jaren der culturele verwondering, is ook deze gedachtegang onuitroeibaar. Een WK zonder Belgen is eenvoudigweg een onvolmaakt WK. Punt andere lijn.
Maar ook onvolmaakte WK's vinden plaats, blijkbaar. De eerste anderhalve week van deze editie lukte het me nagenoeg perfect om zoveel onvolmaaktheid te negeren. Ik had wel wat andere dingen te doen dan naar een voetbaltornooi zonder Belgen te kijken. Wat dondert het wie deze keer wint, deze aanfluiting van wat een WK voetbal hoort te zijn (id est exact hetzelfde maar dan mét Rode Duivels). Je kan net zo goed de wereldtitel behalen door tegen kuikentjes of vrouwen te winnen, als het zo zit. Doch ik ben in wezen een voetballiefhebber en bovendien lui van nature. Vroeg of laat zat ik me daar dan toch in de zetel, de blik op hetzelfde gericht als de rest van de wereld. Wat ik te zien kreeg stond me doorgaans niet bijzonder aan, maar ik had me dan ook niet voorgenomen dat het me zou gaan aanstaan. Ik neem gewoon akte van het WK voetbal zonder Belgen en zal dat de komende weken blijven doen. Misschien wordt het zelfs nog wel leuk, nu het afschuwelijke Italië eruit ligt en het übercoole Duitsland meer dan ooit in the game is. Leuk in al zijn relativiteit, weliswaar.
13 juni 2010, de dag dat immobilisme een beweegreden werd
Ik blog wat achter de feiten aan tegenwoordig. Verkiezingen: nog niks over geschreven. WK voetbal: idem. Deze week hoop ik daar verandering in te brengen door minstens twee en maximum 400 kraakverse schrijfsels de wereld in te sturen. Want een politieke aardverschuiving, om maar eens met het eerstgenoemde achtergestelde onderwerp te beginnen, dat gebeurt niet elke dag. De peilingen voorspelden een winst van om en bij de 25% voor N-VA. Ik toeterde tegen iedereen die het horen wilde dat het zo'n vaart wel niet zou lopen. Met een dikke 20% zouden ze al blij mogen zijn, aldus de door mijn diploma Politieke Wetenschappen gefundeerde beweringen - meteen ook de enige gelegenheid waarop zo'n diploma iet of wat autoriteit verschaft. Verschafte, in mijn geval. N-VA at de hele rechtse flank op (wat zijn politieke uitdrukkingen toch geweldig) en klokt af op bijna 30%.
Naar de beweegredenen van het kiespubliek is het niet ver zoeken. Drie jaar immobilisme onder de CD&V, gecombineerd met een aanhoudend discours dat erop gericht was elke Vlaming van de prangende kwestie BHV te overtuigen. Er kon geen misverstand over bestaan: BHV is wel degelijk het belangrijkste probleem ter wereld, alleen is dat besef nog niet doorgedrongen in de wereld buiten Vlaanderen. Maar in Vlaanderen zelf, ho maar. 't Is maar dat de verzuiling bij de oudere generaties nog een beetje zijn werk doet, of N-VA had met gemak de helft van de stemmen gehaald. Wat niet is kan echter nog komen. Het volstaat dat De Wever niet tot een akkoord komt met Di Rupo, en de poppen zijn weer aan het dansen. Nieuwe verkiezingen, de N-VA haalt nog wat stemmen extra enzoverder enzovoorts.
De eindbestemming van dit alles is onduidelijk. Laten we dus maar met zijn allen hopen op het droomscenario: een gesplitste kieskring, De Wever als de nieuwe messias en Di Rupo als spilzuchtige premier. De CEO van de NV België zal bovendien in één moeite door van Italiaanse afkomst, Waal én homo zijn. Ziedaar het droomscenario voor België anno 2010.
