Eens de stap gezet, kon ik niet meer terug. Het juk van misdadiger zal ik bijgevolg niet snel van me kunnen afwerpen. Ik verdien waarschijnlijk ook niet beter dan levenslange boetedoening. Het reglement van De Lijn is immers duidelijk: "Als u zonder geldige reden achteraan instapt, kan De Lijn u een administratieve boete opleggen." De op dat moment voor mij geldige reden bestond erin dat ik niet genoeg geld had voor een kaartje. Vermoedelijk zal De Lijn de geldigheid van dit argument betwisten. En toch. Je wordt niet zomaar in een handomdraai crimineel natuurlijk. Daar gaat steeds een lang proces van ineenhakende tegenslagen aan vooraf. In mijn geval: een trein in vertraging van Bilzen naar Aarschot; een conducteur die weigert zijn collega te bellen teneinde de aansluiting van Aarschot naar Leuven te verzekeren (te weinig personeel misschien?); te koud om 50 minuten op een volgende trein te wachten in fucking Aarschot; de mogelijkheid meteen een bus te nemen; en ten slotte: een euro te weinig op zak om de gangbare financiële waardering voor deze dienstverlening tot uiting te brengen.

Zo en niet anders ben ik van het rechte pad af geraakt. Voorheen had ik mijn strafbare feiten uitsluitend weten te beperken tot het domein van de openbare dronkenschap. Maar nu is het hek van de dam, de doos van Pandora is geopend. Voor je het weet gooi ik papieren omhulsels van snoepjes gewoon op straat, doe ik pipi tegen een huis of maak ik lawaai na 22u 's avonds. Niks is te gek, de hele waaier aan misdrijven zal de revue passeren, het ene nog gruwelijker dan het andere. Dat misdaad erotiseert, zal ik er dan maar ineens bijnemen ook.