Mijn activiteiten als getuige zitten erop. De huwelijksakte werd twee keer (voor de wet en voor de kerk) feilloos ondertekend, de ringen aangegeven zonder dat ze eerst de grond raakten en iedereen liep er goedgehumeurd bij. Ook dat laatste schijnt tot het takenpakket van de getuige te behoren, ervoor zorgen dat de mensen zich amuseren. Een dankbare opdracht natuurlijk, met een lopend buffet en een lopende tapkraan in de buurt. Als kers op de taart nog eens gewillig poseren voor de lens van Wim zijn bomma ook. Dat ik de regerende Beste Speller van Vlaanderen ben, ontgaat bepaalde mensen in bepaalde kringen duidelijk niet. Mijn fanbase slaat toe waar je 't het minst verwacht. En toch zo bescheiden blijven! Dat kunnen alleen de allergrootsten.
Maar genoeg over mijn fabelachtige bescheidenheid. Zaterdag stond in het teken van Wim en Annelies, die zich van de om zich heen slaande secularisering niks aantrokken en gewoonweg in de kerk hun ja-woord gaven. Een ja-woord is trouwens niet zomaar een ja-woord. Tot mijn grote verbazing volstaat "ja" niet als antwoord. Volgens zowel priester als misboekje vormt "ja, dat wil ik" de gangbare confirmatie. De zeer aanstaande bruid en bruidegom worden zo op een slordige anderhalve seconde extra bedenktijd getrakteerd. Ge weet dat maar nooit, tegenwoordig. Uiteindelijk bleek het supplementaire respijt geen belet. Man en vrouw werden in de echt verbonden, en in één moeite door werd ook mijn getuigenstatus geofficialiseerd. Want getuige zijn bij een huwelijk dat in allerlaatste instantie wordt afgeblazen is niet alleen een volstrekt zinloze onderneming, het roept ook de vraag op of ik mij de eraan voorafgaande maanden wel echt op die titel had mogen beroepen. Alvast één levensvraag die voor onbepaalde duur de koelkast in mag.
De Lionel Messi's, Cristiano Ronaldo's en Bastian Schweinsteigers van deze wereld weten het nog niet, maar ooit kijken ze misschien met lede ogen terug op de 21e juli 2010. Op die dag immers bond een potentiële concurrent-wereldster voor het eerst in zes jaar weer de voetbalschoenen aan. De start van een grootse comeback, ongetwijfeld. Deze ex-voetballer/huidig blogger die in zijn eerste carrière illustere teams als Vroenhoven VV, Gold Star Mopertingen en Jungle Boys Eigenbilzen versleet, is klaar voor meer. En beter. Maar eerst nog wat groeien natuurlijk, niet te hard van stapel lopen in het begin. Daarom viel mijn oog op Forza Mechelen B, een ploeg die in de onderste regionen van het cafévoetbal vecht voor een plaatsje onder de zon.
Uiteraard is deze eerste springplank naar de absolute top niet toevallig uitgekozen. Met het oog op de latere verfilming van mijn leven is een caféploeg sowieso zeer interessant - kwestie van de discrepantie tussen bodem en top zo aanschouwelijk mogelijk te maken. Bovendien heeft deze caféploeg zelfs geen kleedkamer om na de training te douchen. Het wordt vast een from zero to hero-verhaal om van te smullen. Ik ben alvast gezwind gestart, want met het 'from zero'-gedeelte zit het dus al snor. De helft van het werk is in feite al gedaan. Met veel gevoel voor symboliek zelfs. Geef toe: hervatten op de nationale feestdag geeft toch een extra dimensie aan het verhaal, mocht ik met de wereldbeker in mijn handen de Belgen over vier jaar zomaar een bijkomende nationale feestdag bezorgen. Om maar te zeggen dat er duchtig is nagedacht over de regie van mijn tweede carrière.
Nu komt het erop aan de details bij te schaven. Mijn niveau bijvoorbeeld. Zes jaar geleden stopte ik met voetballen omdat drie jaar zonder training (voetballen in Limburg, studeren in Leuven) te zeer zijn sporen had nagelaten. Na training 1 merk ik dat négen jaar zonder training niet echt voor de verhoopte beterschap heeft gezorgd. Ondanks alle goede wil moet ik voorlopig mijn meerdere erkennen in ruwweg drie vierde van de overige cafévoetballers van Forza Mechelen B. Maar alle begin is moeilijk, en dat geldt a fortiori voor alle herbegin. Niet panikeren is de boodschap, er staat een uniek (de duizenden identieke scenario's even daargelaten) comebackverhaal in de steigers.
Over het geheel van de voorbije tien dagen genomen, staat één minuut bij uitstek als 'vermeldenswaardig' geboekstaafd. Ik heb het over de minuut die zijn ding deed (wegtikken) tussen 22u55 en 22u56. Zo specifiek het tijdstip is, zo algemeen is de plaats van de vermeldenswaardige gebeurtenis in kwestie. Van origine speelde het zich af in Johannesburg, Zuid-Afrika, maar dit vormde allerminst een beletsel voor zowat de hele verdere wereld om het voorval te aanschouwen. Iedereen keek naar hetzelfde: een lederen zwabberbal die vanaf links door een Spaanse voetballer tegen een Hollandse beenhouwer wordt geschoten, voor de voeten van Fabregas valt die hem vervolgens naar Andres Iniesta doorsteekt, waarop die laatste de bal éénmaal laat stuiten om hem daarna keihard in de linkerhoek te knallen. 1-0 in de 116e minuut, de wereldtitel in de voetbalsport gaat voor het eerst naar Spanje.
Geen voetballiefhebber die daar om maalt. Twee uur lang zagen we Spanjaarden die hun ding deden (wegtikken) tegen Hollanders; 115 bange minuten zonder oververdiende beloning evenwel. Tot Andres Iniesta zijn duivels ontbond dus. Hij behoedde Het Voetbal voor een affront en zal - hopelijk - niet alleen bij mij voor de rest van zijn dagen als IniYES!YES!YES!ta door het leven gaan. Op de koop toe bezorgde hij me zomaar even 22,5 euro Unibet-winst. Ik noteer het hier en iedereen die dat wil mag me nadien op volgende woorden pakken: als ik Andres ooit tegenkom, heeft deze jongen een pint van mij te goed. Zo ben ik wel, chagrijnig in de nederlaag, gul in de overwinning.
Hoe ik ook ben, is af en toe traag van geest. Na twee alinea's begint het mij bijvoorbeeld te dagen dat het nogal vreemd is om uit te pakken met iets 'vermeldenswaardigs' dat iedereen allang gezien heeft. Was er dan echt niets anders het vermelden waard? Helaas: jawel! Ik heb zaterdag alsof het niks is een Ikea-kleerkast in elkaar gedraaid. Een grote spiegelkast zelfs, wit bovendien (misschien niet heel relevant, maar je weet maar nooit of deze aanvulling extra respect afdwingt). Nu moet ik wel zeggen dat we met z'n tweeën waren om dit project tot een goed einde te brengen, maar toch, laat alle eer gerust naar mij gaan. Tenzij de kast alsnog in elkaar zou stuiken natuurlijk, dan heb ik er liefst zo weinig mogelijk mee te maken. Daar ziet het echter niet naar uit. Het bouwwerk lijkt, ongetwijfeld met de nodige dosis geluk, stabiel, zonder voor een schoonheidsprijs in aanmerking te komen. En ja, in tegenstelling tot gelijkaardige constructies gaat die stelling ook na pakweg 117 minuten nog op.
Het vorige schrijfsel is uiteindelijk langer uitgevallen dan verwacht. Ik vind dus dat ik nog een heel erg korte blog te goed heb. Want denk maar niet dat het gemakkelijk is, bij tropische temperaturen achter een computer kruipen om wat onzin uit een naburige duim te zuigen. Ik zou namelijk net zo goed op een terrasje kunnen zitten met een Duvel. Maar om een of andere ook voor mezelf onbekende reden doe ik dat dus niet / slechts zes dagen op zeven. Het schrijverschap is een harde stiel. (Laat me op zijn minst even de faveur mezelf een schrijver te noemen.)
Goed. Tot zover mijn geweeklaag. Het is trouwens niet voor niks geweest, want het levert zomaar spontaan het prachtige woord 'geweeklaag' op. Wordt veel te weinig gebruikt. Dat komt ervan, in een wereld waarin zagers van mijn kaliber zo schaars zijn. Heb ik onder andere uitgebreid over gezaagd de voorbije week, een bloemlezing: het weer, lauwe pinten, te luide muziek, Hollanders die weeral met hoerenchance winnen op dat verdoemde WK, Hollanders die de weeral met hoerenchance verworven zege op dat verdoemde WK luidruchtig vieren, Hollanders in het algemeen, mensen die op Hollanders lijken, Belgen die zich opeens Hollanders wanen en uitgedost in het oranje naar pakweg Maastricht trekken,... Maar daarover wil ik het hier allemaal niet hebben, de belangrijkste match van dit tegennatuurlijke WK voetbal moet nog gespeeld worden.
Een andere bron van ergernis is mijn vooralsnog vergeefse zoektocht naar een nieuwe woonst. Uiterlijk op 1 september zou ik mijn eigen stulpje moeten hebben, ook al is met deze hitte een stek onder de blote hemel misschien preferabel. Maar op lange termijn is dat vast een minder solide plan. Er rest mij dus niks anders dan immowebsites af te schuimen en al doende veel te dure krotten aan te treffen. Oplichters te vatten ook: bij een mooi, ruim appartement aan een betaalbare prijs gaat er meteen een alarmbel rinkelen in mijn hoofd. Na verder onderzoek blijkt wat ik al dacht: er zit een criminele organisatie achter die de huurwaarborg tracht af te luizen. De ontmanteling van die organisatie laat ik verder aan immoweb.be over, maar het grote werk is intussen toch wel door mij gedaan denk ik zo. En zo strijdt uw nobele dienaar verder tegen onrecht, weldra zonder dak boven zijn hoofd. De kaarten om ook in de toekomst een stevige zaag te spannen lagen zelden zo goed.
(Nagekomen bericht voor de aandachtige lezer: inderdaad, ik loog aan het begin van alinea 2.)
Dit wordt een heel erg korte blog. Hoe zou je zelf zijn, met vier dagen Werchter voor de boeg. Over minder dan vijf uur nadat ik deze eerste zinnen typ, zal de wekker genadeloos toeslaan. Genadeloos toeslaan in de zin van: doen waarvoor hij gemaakt is. De aandacht van de omliggende(n) trekken namelijk, zodat deze onmiddellijk met het veel te vroege ochtenduur geconfronteerd wordt. Gelukkig is Werchter een geweldige balsem op de wonde. Het vooruitzicht op nog eens vier veel te korte nachten ten spijt - dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het vooruitzicht op vier veel te lange dagen, die gulzig aanzienlijke delen van de nacht annexeren.
Ik wil het hier in deze korte ruimte- en tijdspanne hebben over een andere balsem op de wonde. Een balsem op de verzamelde wonden des levens, zelfs. Niet dat die wonden erdoor geheeld worden, verre van. Veeleer worden ze aanvaard, benoemd en van een megavette retestrakke beat voorzien. Alles zit tegen, wel, alors on danse. Stromae tekent voor de eerste Belgische wereldhit sinds 'Pump up the jam'. Aanstekelijke weemoedigheid, dansbare diepgang, meeslepende lethargie,... noem het hoe je wil, maar niemand blijft onbewogen bij deze creatie van een zwarte jongen uit Brussel. Op slag wordt de verborgen verleiding van dansen op het kerkhof weer tastbaar gemaakt. Niet alleen in de muziek trouwens. Ook de videoclip is van een ontroerende schoonheid, gedrenkt in mistroostigheid en fatalisme. En, ik weet niet of het toeval is, maar het is eveneens onmiskenbaar een Bèlgische clip. Eindelijk valt er eens geld te verdienen aan onze volksaard.
Wie denkt dat 'Alors on danse' een lucky shot is van Stromae, heeft het trouwens mis. Op zijn cd 'Cheese' volgen de oorwurmen elkaar op. Meer dan dat zelfs. In het ook al succulente 'Te quiero' hoor ik de nieuwe Jacques Brel, ik zweer het. Uiteraard was ik niet van plan met deze bedenking ooit naar buiten te treden, niemand wordt graag uitgelachen. Tot ik de Humo-recensie onder ogen kreeg. Ik citeer: "Vooral 'Te quiero' is redelijk fabuleus: 'Donc comme tout le monde je vais en souffrir / Jusqu'à la mort' zingt hij, terwijl hij klinkt als een doorleefde house-incarnatie van Jacques Brel." Voilà, er is dan toch op zijn minst één andere persoon die het ook gehoord heeft. Nu gij! Met deze nogal geringe bewijsvoering voor Mijn Grote Gelijk ga ik hier afronden. Koop gewoon de cd, en dender lustig mee op de roetsjbaan der weemoed. Jacques zou het zo gewild hebben.
Het WK (voetbal, een toevoeging waarvan de overbodigheid zo vanzelfsprekend is dat wij aardbewoners er misschien eens over moeten gaan nadenken) is intussen bij de achtste finales aanbeland. De Fase van de Belgen, eigenlijk. 'De Fase van de Belgen' lijkt te veronderstellen dat België in het verleden garant stond voor grootse dingen in die achtste finale. Maar dat is niet zo. Het is te zeggen: net niet. Zowel in 1990, 1994 als in 2002 werden we uitgeschakeld in dit stadium van het tornooi. In 1994 was dat te wijten aan David Platt, vier jaar later aan Kurt Röthlisberger en in 2002 aan Peter Prendergast. Eén voetballer en twee scheidsrechters weerhielden ons land van eeuwige roem (vooral binnen ons land zelf dan, maar euforie staat erom bekend zo'n details te verduisteren). Nu de discussie over technische hulpmiddelen voor scheidsrechters weer oplaait, hoop ik in elk geval dat de nodige correcties retroactief zullen toegepast worden. België heeft dus gewonnen tegen Duitsland in 1994 en deed hetzelfde tegen Brazilië in 2002. Laten we zeggen dat we twee keer de halve finale gehaald zouden hebben, daarmee ben ik allang content. Zand erover dan.
Wat dit WK betreft, had ik meer moeite dan ooit om er 'in' te komen. Het feit dat de Rode Duivels weer niet present zijn knaagt. Want ook in die zin ben ik een kind van de nineties: ergens in mijn hoofd staat geprogrammeerd dat een WK voetbal zonder Rode Duivels tegennatuurlijk is. Het gaat simpelweg in tegen alle logica. Ik ben er zeker van dat dit te maken heeft met de jaren van culturele verwondering, die zich situeren tussen het 10e en het 18e levensjaar van het kind (uiteraard sla ik er maar wat naar, weet ik veel welke processen whatsoever op welk moment optreden bij godbetert het kind). In die jaren 90, toen de interesse voor het edele voetbalspel begon en al spoedig richting zenit rees, wist ik niet beter of België nam deel aan elk WK dat waar ook ter wereld werd georganiseerd. Net zoals je eeuwig vast blijft hangen aan de muziek en films uit de jaren der culturele verwondering, is ook deze gedachtegang onuitroeibaar. Een WK zonder Belgen is eenvoudigweg een onvolmaakt WK. Punt andere lijn.
Maar ook onvolmaakte WK's vinden plaats, blijkbaar. De eerste anderhalve week van deze editie lukte het me nagenoeg perfect om zoveel onvolmaaktheid te negeren. Ik had wel wat andere dingen te doen dan naar een voetbaltornooi zonder Belgen te kijken. Wat dondert het wie deze keer wint, deze aanfluiting van wat een WK voetbal hoort te zijn (id est exact hetzelfde maar dan mét Rode Duivels). Je kan net zo goed de wereldtitel behalen door tegen kuikentjes of vrouwen te winnen, als het zo zit. Doch ik ben in wezen een voetballiefhebber en bovendien lui van nature. Vroeg of laat zat ik me daar dan toch in de zetel, de blik op hetzelfde gericht als de rest van de wereld. Wat ik te zien kreeg stond me doorgaans niet bijzonder aan, maar ik had me dan ook niet voorgenomen dat het me zou gaan aanstaan. Ik neem gewoon akte van het WK voetbal zonder Belgen en zal dat de komende weken blijven doen. Misschien wordt het zelfs nog wel leuk, nu het afschuwelijke Italië eruit ligt en het übercoole Duitsland meer dan ooit in the game is. Leuk in al zijn relativiteit, weliswaar.
13 juni 2010, de dag dat immobilisme een beweegreden werd
Ik blog wat achter de feiten aan tegenwoordig. Verkiezingen: nog niks over geschreven. WK voetbal: idem. Deze week hoop ik daar verandering in te brengen door minstens twee en maximum 400 kraakverse schrijfsels de wereld in te sturen. Want een politieke aardverschuiving, om maar eens met het eerstgenoemde achtergestelde onderwerp te beginnen, dat gebeurt niet elke dag. De peilingen voorspelden een winst van om en bij de 25% voor N-VA. Ik toeterde tegen iedereen die het horen wilde dat het zo'n vaart wel niet zou lopen. Met een dikke 20% zouden ze al blij mogen zijn, aldus de door mijn diploma Politieke Wetenschappen gefundeerde beweringen - meteen ook de enige gelegenheid waarop zo'n diploma iet of wat autoriteit verschaft. Verschafte, in mijn geval. N-VA at de hele rechtse flank op (wat zijn politieke uitdrukkingen toch geweldig) en klokt af op bijna 30%.
Naar de beweegredenen van het kiespubliek is het niet ver zoeken. Drie jaar immobilisme onder de CD&V, gecombineerd met een aanhoudend discours dat erop gericht was elke Vlaming van de prangende kwestie BHV te overtuigen. Er kon geen misverstand over bestaan: BHV is wel degelijk het belangrijkste probleem ter wereld, alleen is dat besef nog niet doorgedrongen in de wereld buiten Vlaanderen. Maar in Vlaanderen zelf, ho maar. 't Is maar dat de verzuiling bij de oudere generaties nog een beetje zijn werk doet, of N-VA had met gemak de helft van de stemmen gehaald. Wat niet is kan echter nog komen. Het volstaat dat De Wever niet tot een akkoord komt met Di Rupo, en de poppen zijn weer aan het dansen. Nieuwe verkiezingen, de N-VA haalt nog wat stemmen extra enzoverder enzovoorts.
De eindbestemming van dit alles is onduidelijk. Laten we dus maar met zijn allen hopen op het droomscenario: een gesplitste kieskring, De Wever als de nieuwe messias en Di Rupo als spilzuchtige premier. De CEO van de NV België zal bovendien in één moeite door van Italiaanse afkomst, Waal én homo zijn. Ziedaar het droomscenario voor België anno 2010.
Het heeft even geduurd, maar nu is het zover: ik zit in een heuse werkgroep! Of denktank, zo je wil. Andere benamingen zijn niet gepermitteerd, aangezien zij zonder uitzondering minder cool en belangwekkend klinken. Ik houd me voor dat niet iedereen kan zeggen dat hij of zij in een werkgroep zit. Of denktank. Maar ik dus wel. Na 2,5 jaar heeft mijn teambaas me eindelijk voorgedragen om mede één van de naar schatting honderdduizend werkgroepen van ons bedrijf te bemannen. Mijn bescheidenheid zou niet toelaten te zeggen dat het hier een van de allerbelangrijkste werkgroepen betreft. Mijn eerlijkheid helaas ook niet: de opdracht bestaat erin te improviseren over klantevents. Dat zou moeten resulteren in een jaarlijks evenement dat de payroll consulenten (= ons) dichter bij de contactpersonen (van onze klanten) brengt. De leden van de werkgroep worden geacht te improviseren, de uiteindelijke beslissing zal dan later wel door belangrijke mensen genomen worden. Mijn teambaas moet gedacht hebben dat ik a) wel het profiel heb van iemand die blij is dat hij in een werkgroep moet zitten, om het even welke; b) best ergens geplaatst kan worden waar ik geen directe invloed heb op de toekomst van het bedrijf. Hij zou wel eens op beide punten gelijk kunnen hebben.
Tot zover zijn gelijk. De grenzen van zijn ongelijk reiken veel verder. Het bedrijf vaart sinds goed een jaar een uiterst commerciële koers, en onze teambaas is voorvechter nummer 1 van die omslag. Zoveel mogelijk factureren is de boodschap; extra inkomsten, zo wordt ons op het hart gedrukt, zijn noodzakelijk. Nogal vreemd voor een bedrijf dat zelfs in het crisisjaar 2009 4% winst maakte (volgens ons bedrijfskrantje: "slechts 4% winst"). Ik vind extra inkomsten nu eens helemaal niet noodzakelijk zie. Vier procent is mooi genoeg, veel meer dan ons gemiddelde loon stijgt bovendien. We zijn in feite ook een vzw, zonder winstoogmerk betekent dat, dus zo bekeken zit er een bias van 4% op onze omzet.(Ik houd er terdege rekening mee dat er in het management bitter weinig aanhangers van mijn theorie terug te vinden zijn.) In bedekte termen heb ik dat ook zo doorgegeven aan de teambaas. Dus euh, als hier toevallig werkgevers op mijn blog zitten die als doelstelling hebben geen winst te maken, laat gerust jullie gegevens na! Het zou me misschien ooit nog van pas kunnen komen.
Ergens begin oktober 2001. Wat restte van de WTC-torens smeulde nog na, de gsm was nog niet helemáál ingeburgerd en ik zette mijn eerste stappen in Leuven. Geheel naar het beeld van de toenmalige Zeitgeist stond ik op het punt te beginnen aan mijn persoonlijke zelfmoordaanslag. (Ga er nu even van uit dat zelfmoordaanslagen niet sowieso persoonlijk zijn). Sommigen vervolmaken hun missie door bloednuchter een wolkenkrabber of twee te rammen; anderen - en ik reken mezelf eerder tot deze categorie - zitten niet in een vliegtuig maar doorgaans op café, en zien in oktober 2001 een vijf jaar durend dieet van bier tegemoet. Dat trouwens zelfs niet eens per definitie dodelijk is, daar ben ik het levende bewijs van. Nu ja, vergelijkingen zijn altijd moeilijk. Laat het ons erop houden dat er zelfmoordenaars met een doel zijn en zelfmoordenaars met een middel, waarbij die laatsten uiteindelijk hun taak niet helemaal tot in de puntjes uitvoeren. Wie van beide categorieën nu precies het meeste moed heeft, blijft tot nader order een open vraag.
In oktober 2001 had ik mijn eerste ideologische medestander beet. Zijn naam was Wim en is dat nog steeds. De aanleiding voor onze eerste ontmoeting was op zijn zachtst gezegd merkwaardig te noemen. Al de tweede week van het academiejaar troffen we malkander bij een les die uiteindelijk niet bleek door te gaan. De annulatie van de les was wel op voorhand gecommuniceerd, maar ons (en vijf anderen) ontgaan. Dit was in elk geval de laatste keer dat ik uitblonk in aanwezigheid op een vooraf geannuleerde les. Meer zelfs, het decision making center voor wat betreft de annulatie van lessen kwam van dat moment af exclusief bij mijzelf te liggen. Dit alles om maar te zeggen dat de aanvankelijke ontmoeting met Wim dus toeval was. We hadden elkaar net zo goed in de Sint-Pieterskerk kunnen treffen. Veel minder op het toeval geënt, is hetgeen volgde. In plaats van een niet-bestaande les bij te wonen, besloten we die dag op café te gaan. Daar bleven we enkele jaren zitten.
Nu, in 2010, is Wim klaar voor een volgende stap: in juli gaat hij trouwen en ik ben daar getuige van. Getuige daarvan het feit dat ik de 'vrijgezellendag' mocht organiseren en aanstonds mee de huwelijksakte moet ondertekenen. Taak één, de vrijgezellendag, is alvast geslaagd. Vorige zaterdag werd onder een blakende zon gepaintbald, gevoetbald en gebarbecued. Drie outdooractiviteiten organiseren, in een land waar het ongeveer 1 dag op de 45 écht aangenaam weer is, je kan het een risico noemen. Maar ik noem het liever niet zo. 'Slimme responsabilisering' lijkt me een betere omschrijving. Als je maar genoeg vertrouwen stelt in de goede afloop van het weer, gaat het weer vanzelf wel een beetje zijn best doen. Bij een huwelijk komt nu eenmaal verantwoordelijkheid kijken, en ik ben blij te zien dat de weergoden dat alvast goed in hun oren hebben geknoopt.
Is er al iemand ooit in Valencia geweest? Ik dacht het niet! Ten dele valt dat te pardonneren. Valencia profileert zich niet echt als een toeristische stad en doet dat niet zomaar niet. Buiten het echte centrum wordt er enkel Spaans gesproken, Engels is uit den boze. Wie het toch waagt Angelsaksisch geïnspireerde klanken uit te stoten, riskeert racisme. Niet dat de lokale bevolking bij de eerstvolgende verkiezingen per se eens goed electoraal zijn mening gaat ventileren in het stemhokje, dat niet; wel dat er bijvoorbeeld geen eten geserveerd wordt aan niet-Spanjaarden, dat wel. Nogal oppervlakkig racisme, eigenlijk. Omdat de waarheid naast haar rechten ook haar plichten heeft, dient wel vermeld dat het hier maar een kleine minderheid betreft. Meestal werd er eentalig Spaanse gastvrijheid geëtaleerd. In die mate zelfs dat niemand van ons is omgekomen van de honger.
Van de dorst trouwens evenmin. Wanneer de enige min of meer drinkbare alcohol een Heineken is aan 4.5 euro, is dehydratatie nochtans een niet onaantrekkelijk alternatief. Maar daarmee is het laatste slechte woord over het Valenciaanse uitgaansleven echt wel gezegd. Het doorsneepubliek in de plaatselijke danscafés laat zich het best omschrijven als een mix van fotomodellen, misskandidates en (teneinde een tegengewicht rechtstreeks uit de realiteit te bieden) razend knappe girls next door. Er waren ook wel mannen, waarschijnlijk, maar hun kenmerken moeten minder uitgesproken zijn geweest.
Hoe dan ook, we dronken dus Heineken aan 4.5 euro en niemand die hierover klaagde. Dat moet zowat het hoogste goed zijn dat een uitgaansmilieu kan bereiken: schandalig duur pisbier aan de ene kant, geen zweem van verzet aan de andere kant. Uitgaansmilieus krijgen dat niet zomaar voor elkaar. Een brave, volgzame meute moet je afdwingen. Voor zo'n staat van genade is moed, hard labeur en creativeit nodig. En waarschijnlijk nog duizend andere dingen. Zolang er maar een uitgekiende mix van fotomodellen, misskandidates en razend knappe girls next door op afkomt.
Na enig speurwerk teruggevonden: op 29-09-2008 schreef ik ontgoocheld dat het waarschijnlijk gedaan zou zijn met het organiseren van grootschalige feestjes in ons huis. De publieke belangstelling voor 'Feest met bier III' was onverwacht mager geweest, de goesting om nog een nieuwe editie eraan te breien klein. Dat was een vergissing. Er kwam wel degelijk een nieuw feest, te weten vorige vrijdag. Dat was een vergissing. De opkomst nu was nog veel kleiner dan gehoopt, gedacht en zelfs gevreesd. Tien schamele bakken bier werden er soldaat gemaakt, tegenover 27 exemplaren tijdens de recordeditie, Feest met bier II (voor eeuwig de maatstaf voor een geslaagde avond). Of het desondanks (desondranks) een plezant feestje was doet hier niet ter zake - als er bier bij betrokken is wijk ik liever niet af van de objectiveerbare paden.
De reactie van de huisgenoten en mezelf verschilt wel met anderhalf jaar geleden. Ook geflopte feestjes gaan op den duur wennen, dus beperken we ons nu tot lethargie. Waar er vorige keer nog druk verklaringen werden gezocht, zondebokken aangeduid en afwezigen gehekeld, zitten we thans doodeenvoudig in zak en as. De luchtvaart kan maar best rekening houden met een "zak-en-aswolk" boven Zuid-Leuven. (Hahaha, humor is het beste geneesmiddel, ahum.) Ik kan in elk geval niet zeggen dat de afwezigen ongelijk hadden, de cijfers spreken voor zich. Wel valt er een niet onbelangrijke nuance aan toe te voegen. Mochten alle afwezigen gewoon gekomen zijn naar ons feest, dan werd het geheid een succes en zouden de overige (hier dus: hypothetische) afwezigen wél ongelijk hebben gehad. Zo bekeken treft het afwezigencollectief dus vlot evenveel schuld als de organisatoren. Ik ga hier stoppen, want ik heb, vermoed ik, de meest draaglijke conclusie bereikt.
Toegegeven: mijn ontdekking van vorige keer heeft niet veel soelaas gebracht. Het moet zijn dat ik een geloofwaardigheidsprobleem heb, want toeval is dit toch echt niet meer. Ga maar na: twee keer in mijn bloggeschiedenis wil ik de maatschappij onbaatzuchtig een dienst bewijzen, twee keer wordt er ostentatief niet geluisterd. Of werden er op zijn minst geen handelingen gesteld die veel gehoorzaamheid doen vermoeden. Eerst maakte Dick Advocaat mijn gouden raad zonder boe of ba overbodig door het doodleuk af te bollen. Oké, er zijn verzachtende omstandigheden. De gouden raad was enkel gestoeld op mijn eigen kennis van zaken en tenslotte hebben we het hier over een Hollander. Maar nu.. Ik leg op onnavolgbare wijze een Boodschap van Het Hogere bloot, gericht aan onze politieke klasse. Een orakel als het ware. Maar zelfs dat volstaat blijkbaar niet om mijn raad enig gewicht te geven. Bij deze heb ik de stille wenk begrepen en treed ik het stadium van de radeloosheid binnen.
Het lichte entertainment biedt gelukkig een goed vangnet. Gisterenmorgen toog ik met mijn vriend Rob naar het gebouw van Woestijnvis, alwaar de tweede voorronde van 'De Pappenheimers' plaatsvond. Ik zou kunnen liegen en zeggen dat ik door mijn ex-collega's (ik werkte 3,5 jaar geleden een paar maanden bij Woestijnvis) hartelijk werd begroet. Ik zou eveneens de waarheid kunnen spreken en zeggen dat ik bij niemand een belletje deed rinkelen. Kies zelf maar wat jullie geloven. Anyway, er moest deze keer een persoonlijke vragenlijst ingevuld worden, die als leidraad diende voor een gesprek achteraf. Toevallig werd ook hierin gepolst of ik soms raad had voor de man in de straat. Vraag: "Wat zou jij aanraden voor een gelukkig leven?" Antwoord: "Geen idee, maar het moet iets met alcohol te maken hebben." Het mag duidelijk zijn, ik ben niet meer bereid om vruchteloos de rol van raadgever te blijven vertolken, de cynicus krijgt weer de vrije loop.
Of die houding me uiteindelijk een plaats in De Pappenheimers oplevert is een andere vraag. Misschien wel uit medelijden, getuige de volgende vraag-anwoordcombinatie op het gesprek nadien. Vraag: "Over dat gelukkig leven.. Zijt gij soms alcoholist?" Antwoord: "Neu... maar euh.... ge hebt hier toevallig niks staan of zo?" Marginalen moeten evengoed in prime time een plaats krijgen op het tv-scherm, wat is me dat nu. In elk geval, als het effectief zo ver komt, beloof ik hierbij plechtig dat ik níet van de gelegenheid gebruik zal maken om de verzamelde televisiekijkersbevolking van raad te voorzien. Al was het maar uit eigenbelang. Er luistert toch niemand.
Oorspronkelijk was het mijn bedoeling op deze plaats een uiteenzetting te geven over de huidige politieke crisis. Zoals jullie spoedig zullen merken, zijn de plannen gewijzigd. Met reden, evenwel. Ik heb enkele minuten geleden namelijk een ontdekking gedaan. Een ontdekking die in de toekomst gegarandeerd de Belgische politieke geschiedenis zal ingaan. Jullie willen vast weten welke ontdekking. Wel, als een soort Indiana Jones of Robert Langdon ben ik erachter gekomen dat er een belangwekkende morele boodschap schuilgaat onder het initiaalwoord BHV. Ter verduidelijking schrijf ik hieronder de verschillende delen (voor de gelegenheid even opgesplitst) zoals ze uitgesproken worden:
- Be - Ha - Ve
Samen geeft dat: BeHaVe, oftewel 'Behave'. Niet toevallig in het Engels natuurlijk, een openbaring in een der landstalen zou meteen de schijn van neutraliteit verliezen. Bottom line is dus: als iedereen zich een beetje gedraagt, wordt BHV simpel als ABC. En dat is niet mijn mening maar die van de Hogere Boodschapper!
Beste Dick, op 21 oktober vorig jaar heb ik je gouden raad gegeven. Aangezien toch wel spreekwoordelijk is vastgelegd dat zwijgen gelijkstaat aan toestemmen, ging ik ervan uit dat de boodschap was aangekomen. Edoch. We zijn vandaag ocharme nog geen zes maanden later en wat stel ik vast? Dat je van de tussentijd gebruik hebt gemaakt om stoute dingen te doen. Allereerst wilde je per se een half seizoen een club erbij nemen, AZ. Dit om de 'lege periode' te overbruggen tot de start van de EK-kwalificatie. Goed, ik heb daar toentertijd geen spel rond gemaakt. Laat hem maar doen, redeneerde ik. Te meer omdat je uitdrukkelijk bevestigde na je interimjob gewoon weer de draad bij de Rode Duivels op te nemen.
Ik geloofde dat. Ik geloofde werkelijk dat je géén leugenaar was. Achteraf gezien naïef natuurlijk. Je hebt zo'n dingen al eerder gedaan in je carrière en het zal in de toekomst nog wel voorvallen.Als morgen de nationale voetbalfederatie van Italië, Zweden of Mozambique met nóg meer geld zwaait, keer je zonder wroeging Rusland de rug toe. Je bent geen man van je woord en je snapt bovendien niet hoe ook maar iemand dat wél kan zijn. Hoe anders valt je uitlating op de persconferentie te interpreteren, dat je "de commotie niet begrijpt"? Dat is de taal van een man wiens denken verankerd zit in cynisme. De hele wereld is slecht, dus kies je maar steeds opnieuw voor de vlucht vooruit, om de anderen op zijn minst voor te zijn in het niet-ethisch handelen.
In het kort, Dick, vind ik je dus helemaal niet zo tof meer. Daarmee is niet gezegd dat je ook de zieligste bondscoach van pakweg het laatste anderhalf jaar bent. Die eer gaat uiteraard nog altijd naar René Vandereycken - ondanks dat René nooit woordbreuk heeft gepleegd om bij een machtiger land aan de slag te gaan. (De waarde van deze laatste nuance is mogelijk discutabel.) Maar vergis je niet, je mag het hoe dan ook op je dikke buik schrijven om ooit nog gouden raad van mij te krijgen. Ik laat je in vrede roebels tellen tot het einde van je dagen, met hopelijk ergens in het achterhoofd een nijpend besef van de manier waarop dat fortuin precies tot stand gekomen is.
De maand april is nog een onbeschreven webblad. Daar moet verandering
in gebracht worden, al is het maar voor mijn gemoedsrust. Schrijven
dus, iets anders zit er niet op om deze omgekeerde tabula rasa te
bewerkstelligen. Hieronder enkele recente gebeurtenissen
uit mijn leven - dat dermate niet-spectaculair is dat ik intussen spijt
heb deze hele blog ooit op mijn persoonlijke uitvoering van het leven
gebaseerd te hebben, en niet op die van bijvoorbeeld iemand anders.
Mijn nieuwe klant op het werk is bekend. Vanaf eind mei zijn de lonen van Mobistar voor mijn rekening. Helaas niet letterlijk op te vatten als "ze worden met ingang van binnenkort op mijn rekening gestort". Nee, eerder in de zin van: ik krijg er de verantwoordelijkheid bij voor de goede loonverwerking van 1500 extra werknemers, en ontvang daar in ruil een salarisverhoging van 0 euro voor. Wat dus niet helemáál hetzelfde is als de letterlijke interpretatie. De troostende woorden van D. Fabry indachtig zal ik me maar voorhouden dat de telefoon meehuilt.
De vorige weken aan twee quizzen deelgenomen. Met volle goesting, want ik beschik toch enigszins over de
'gave' om benullige en vooral onbenullige weetjes in de hersenpan te
stockeren en te gepasten tijde (doorgaans in een parochiezaal na acht
uur 's avonds) tevoorschijn te toveren. Mijn hersenen zijn zelfs zo
afgesteld dat de dagelijkse informatiestroom gefilterd wordt op z'n
quizpotentieel. Waar normale mensen vanuit een zeker oerinstinct informatie aanwenden om te overleven, gebruik ik externe kennisbronnen louter om op zaterdagavond met verhoogde kans op succes te kunnen meedingen naar bijvoorbeeld een hamer. Quizzen vormt trouwens een breuklijn tussen de twee geslachten, heb ik proefondervindelijk gemerkt. Quiz met enkel mannen in het team: bij ronde 8 heeft iedereen zijn tiende pintje naar binnen gekapt, maar wonderlijk genoeg blijft de focus liggen op het vinden van de juiste antwoorden. Quiz met enkel vrouwen in het team: er wordt nauwelijks gedronken, maar wonderlijk genoeg blijkt al vanaf ronde 1 een schier oneindig gamma aan dingen belangrijker dan de vraag die op dat moment gesteld wordt. Ik spreek hierbij geen voorkeur uit voor een van beide. Maar feit blijft dat bijvoorbeeld die hamer een stuk waarschijnlijker is in quizgroep 1.
Save the best for the last. Om af te sluiten wil ik nog meegeven dat de eerste reis van het jaar geboekt is. Over een dikke twee weken wordt er zes dagen lang een bezoek gebracht aan Valencia. Zon, zee en ztrand (ik vind het altijd zo zonde dat strand ineens met een 's' begint, vandaar dit streepje dichterlijke vrijheid op wat tenslotte míjn blog is) heten ons welkom. Vermoedelijk vooral omdat zon, zee en ztrand niet bepaald bekendstaan omwille van de eisen die zij verbinden aan hun gastvrijheid, maar toch. Om het met de opbeurende woorden van E. Wally te zeggen: "Valenciaaaaaaa, laalaalaalaalaalalalaalaalalaa... Valenciaaaaaa, laalaalaalaalaalaalaalaa... Valenciaaaaaa, laalaalaalaalaalaalaalaa". Er zit veel waarheid in.
Na twee weken moet ik toegeven dat 'Plan B' (zie vorige blog) nog wat
schaafwerk behoeft. Liet ik in de eerste week nog een astronomische
winst van 3,66 euro optekenen, dan verging het mij de voorbije dagen
minder goed. Intussen sta ik zelfs voor ongeveer 1 euro in het rood.
Misschien is het dus toch wat te link om zomaar mijn job op te zeggen
en me volledig toe te leggen op het gokkerschap, want zelfs kleine
verliezen volstaan niet om in mijn levensbehoeften te voldoen.
Bovendien is zo'n vermenigvuldiging met een factor x allemaal goed en
wel, maar in geval van verlies wordt dat verliesbedrag er alleen maar
groter door. Jammere zaak. In mijn ogen hadden de grondleggers van de
wiskunde indertijd hier toch wel een mouw aan kunnen passen, ik heb het
gevoel dat er ergens een lacune zit in hun theorie. Soit, even goeie
vrienden.
Conclusie is dat ik nog creatiever uit de hoek moet komen, wil ik
binnenkort in een waardig vervangingsinkomen kunnen voorzien. Gelukkig
laat mijn creativiteit zich nauwelijks door grenzen beteugelen.
Inderdaad, het tweede Plan B staat alreeds in de steigers. Voor het
gemak zullen we het misschien Plan C noemen. Plan C valt uiteen in twee
componenten: a) niet hard werken; b) keiveel geld verdienen. Geef toe
dat ik dat mooi gefikst heb. Concreet gaat het erom dat iedereen die
dat wil (en, idealiter, eigenlijk eveneens degenen die dat niet willen)
mij kan inhuren voor feestjes allerhande. Mijn taak zal erin bestaan
een grappige tekst te schrijven op maat van de gefêteerde(n) in
kwestie. Ik wil deze tekst zelfs persoonlijk komen debiteren ook, in
ruil slechts voor de nodige flinke flappen.
De testcase is alvast achter de rug. Voor gisterenavond werd mij gevraagd om een tekst "à la Brusselmans" voor te dragen, met kwinkslagen en grappen en geinigheden van heb-ik-jou-daar. Uiteraard tegen een schappelijk tarief, aangezien het mijn eerste opdracht betrof. De geleverde intellectuele (nou ja) inspanningen (nou ja) zullen gecompenseerd worden in natura, door middel van een goeie massage. Ik realiseer me nu dat dit misschien nogal kinky klinkt. Laat me het dan maar meteen nuanceren door te zeggen dat de tekst bestemd was voor de man van mijn nicht, die samen een wellnesszaak uitbaten. Zo. Als het nu nog altijd kinky klinkt, zal het te wijten zijn aan de geestesgesteldheid van degene die hier het lezen voor zijn rekening neemt. Hoe dan ook: de NV Tsigalko draait op volle toeren. Spring dus op de kar voor het te laat is. Voor al uw verjaardagen, geboortes, huwelijken, begrafenissen... ik zorg voor een jolige tekst op maat. Vergoeding valt overeen te komen - massage in niet-familiaal verband eventueel bespreekbaar.
Evaluatiegesprek gehad op het werk. Mijn eigen evaluatie van het voorbije jaar zat klaar in mijn hoofd: ik heb naar mijn goesting te veel klanten die te veel zagen, wat mij te veel werk oplevert. En waarom doen wij nu eigenlijk al jaren hetzelfde, te weten lonen berekenen? Dat is toch boring as hell -kunnen we met de opgebouwde expertise geen voetbaltijdschrift uitbrengen of een café openen of zo? Zo'n evaluatie hoeft in principe niet lang te duren. De visie van de teambaas was enigszins anders. Aangezien ik nooit gestresseerd lijk, kan er best een klant bij, vindt hij. En nee, we gaan geen café beginnen, wij hebben als grootste HR-bedrijf van België te weinig knowhow op dat vlak. Zeker in crisistijden komt het erop aan je vooral bezig te houden met de core business. (Oké, dit laatste zei hij niet letterlijk, maar zijn blik volstond voor mij om te weten dat frisse ideeën van de werknemers niet echt welkom waren.)
In de toekomst nog een klant erbij dus, is de voornaamste conclusie. Dat terwijl ik nu al uit overmacht op zaterdag verslagen van klantenbezoeken heb zitten schrijven. Gratis en voor niks, want de oude wijsheid dat weekendwerk dubbel betaald wordt gaat allang niet meer op voor alle werknemers. De maatschappij is te geseculariseerd intussen, en van bedienden wordt verwacht dat zij ook maar eens iets teruggeven voor de zo begeerde 'verantwoordelijkheid' die ze hebben gekregen. Binnenkort wacht er mij dus nog meer van die verantwoordelijkheid, met als directe aanleiding het feit dat ik niet gestresseerd genoeg lijk. Bij de directie moet ergens een rapport over mij circuleren waarin "vertoont gebrek aan uiterlijke tekenen van waanzin" in het rood gemarkeerd staat. Dan ben je het haasje natuurlijk. De oplossing bestaat er nu in om op geregelde tijdstippen een hysterische aanval te simuleren. Anders red je het niet, in de allesverslindende kenniseconomie van vandaag.
Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn mocht ik geen gedegen, goed onderbouwd ontsnappingsplan hebben voorbereid. Een plan dat uiteenvalt in de volgende twee componenten: a) niet hard werken; b) keiveel geld verdienen. Geef toe dat ik dat mooi gefikst heb. Concreet gaat het erom dat ik vanaf heden geld inzet op voetbalwedstrijden. Sinds de aanmaak van mijn Unibet-account vorige zondag, heb ik in totaal 10 euro ingezet en daarmee 13,66 euro gewonnen. Oftewel een nettowinst van 3,66 euro! Nu, een week is uiteraard een representatieve periode om toekomstige inkomsten in te schatten. En de verhouding inzet - verdiensten blijft ook hetzelfde wanneer ik die inzet met een factor x vermenigvuldig. Met andere woorden: wanneer ik vanaf volgende week gok voor 2000 euro, ga ik wekelijks +/- 722 euro winst maken. Mijn plan is, ik kan het niet anders zeggen, simpelweg briljant in al zijn waterdichtheid. Hoezee!
'Levende Leuvense legenden' bekt lekker, maar het is natuurlijk doodzonde dat er geen enkel taalkundig achterpoortje voorhanden is om ook 'legenden' van een hoofdletter te voorzien. Niet zomaar een hoofdletter trouwens. Welnee, de hoofdletter L. Mijn titel zou in dat geval volgens het befaamde LLL-schema zijn opgebouwd, een ambitie die elke blogger ooit wel een keer nastreeft. Willens nillens neem ik hier vrede met het duidelijk minderwaardige LLl-schema. Gelieve mij er niet te hard op af te rekenen, uiteindelijk is het ook maar een titel. Het is niet dat dit per definitie een negatieve invloed heeft op de rest van de blog of zo. Dus stop nu liever met vitten op details.
Het idee voor 'Levende Leuvense legenden' (jaahàà ik weet het intussen wel, drie grote L'en was toch zo mooi geweest) kwam er na een discussie op het Anderlecht-forum. Daarmee bedoel ik het forum van de bekende voetbalclub RSC Anderlecht, niet dat van de bekende probleemjongerenclub AEL Anderlecht. Dat forum is opgesplitst in twee delen: een voetbalgedeelte en een niet-voetbalgedeelte. Het scheelt niet veel of ik haal het merendeel van mijn Levenswijsheid rechtstreeks van wat het niet-voetbalgedeelte te bieden heeft. Politiek, sport, kunst, cultuur, filosofie, economie.. alles wordt er besproken. Op tijd en stond is er ook plaats voor een streepje couleur locale. Bij een gedachtewisseling over rare kwieten in Leuven-stad bijvoorbeeld, worden enthousiast enkele overbekende exemplaren beschreven en van een bijpassende superheldennaam voorzien. Dat is hetgeen ik hier wil weergeven, zomaar voor de leut:
- Mark Peeters: wellicht de bekendste. Niet gezegend met een specifieke superheldennaam maar vergis u niet: Mark Peeters heet níet Mark Peeters! Dit is louter een schuilnaam om zowel de CIA als de KGB te vlug af te zijn. The man known as Mark Peeters verkondigt immers de subversieve boodschap dat de maanlanding niet echt gebeurd is. Hij heeft dit meermaals aangetoond met sluitende bewijzen zoals daar zijn: 9/11 --> 11-9 = 2 en 11 --> 1+1 = 2. Heilige Drievuldigheid = 3. 3-2 = 1, maar maan en aarde zijn twee hemellichamen. Ergo: de maanlanding is fake. (Hij beweert ook dat vrouwen door toedoen van de pil een droge foef krijgen, maar dat is een andere discussie.)
- De Bever: heeft zijn bijnaam te danken aan het feit dat zijn haar zo vettig is dat het achteraan is samengekoekt tot een beverstaart. Zit bovendien constant als een hond achter zijn oor te krabben.
- Flessenman/Zakman: afhankelijk van de bron verschilt zijn superheldennaam. Zo gaat dat met ware superhelden; iedereen eist hen op. Deze kerel is van kop tot teen in k-way vissersoutfit gehuld en rijdt op een stokoude Honda Wallaroo van glasbol naar glasbol, om met een zelfgefabriceerde grijparm lege flessen met statiegeld uit de containers te vissen (vandaar de vissersoutfit, waarschijnlijk). Aan zijn stuur hangen langs beide kanten twee grote plastic zakken vol flessen. Hoewel hij z'n gezicht voor de buitenwereld verbergt, zou het hier volgens de overlevering gaan om een ex-ingenieur die nog aan de universiteit gedoceerd heeft.
- Bijbelman: van ver te detecteren, aangezien hij wandelen steevast met preken combineert. Heeft vaak een bijbel bij, die hij om onduidelijke redenen steeds tegen zijn oor houdt. Zou in een kosmisch gevecht een andere superheld, 'De Slalommer', verslagen hebben. Deze laatste laveerde steevast al snelwandelend in sportkledij door de stad, op zijn weg voetgangers, gevels en wagens rammend. Enfin, dat is toch wat de overlevering beweert.
- Gitaarvirtuoos: zigeunerfiguur die familie is van de Pfaffs. Wel wat te commercieel geworden de laatste tijd, want werkelijk iedereen in Leuven kent hem (het commerciële zal in de familie zitten). Is doofstom, maar laat dat geen aanleiding zijn tot medelijden. Integendeel, gezien de kwaliteit van zijn gitaarspel kan het niet anders of hij is de meest gelukkige doofstommerik ter wereld.
- Wondercoachman: een levende Leuvense legende voor wie weleens op het sportkot vertoeft. Corpulente grijsaard met veel praat en een oog voor voetbaltalent. Zijn poulain luistert naar de naam 'Paco', een overtuigde neger die absoluut niet kan voetballen maar wel af en toe met een bewonderenswaardige omhaal durft uitpakken. Armand (zo heet Wondercoachman wanneer hij even abstractie maakt van zijn superheldendom) is immer in de wolken met zijn raspaardje en gelooft stellig dat voor Paco de absolute voetbaltop wenkt. "Goe Paco, goe!" is dan ook een veelgehoorde zinsnede in de buurt van het Leuvense kunstgras.
Het moest er ooit eens van komen. Bijna vier jaar samenwonen in een gemeenschapshuis zonder ook maar één echte ruzie, erg realistisch is dat niet. Heden hebben onze omgangsvormen zich iets meer naar de realiteit geplooid. Geen half werk trouwens, onze vlucht naar de werkelijkheid. Iemand die dreigt stante pede het huis te verlaten zonder de huur (die loopt tot september) verder te betalen, dat lijkt me wel een situatie die in aanmerking komt om door een onafhankelijke gelegenheidscommissie van het predikaat 'ruzie' voorzien te worden. Voorts omvat ons dossier botte beledigingen in caps lock via mail en enkele gratuite beschuldigingen.
Hoe is dit alles kunnen gebeuren? Wel, sta me eerst toe de demografische situatie in het huis ruw te schetsen. We zitten met zes bewoners, waarvan er vijf een hechte band hebben terwijl één iemand zich niet te veel van het hele gemeenschapshuisgebeuren aantrekt. (Een ruwe schets, ik zei het.) Tot hier geen probleem, iedere groep heeft zo wel zijn outsider. Maar het wordt problematisch wanneer een duidelijke afspraak met de voeten wordt getreden. Zeker in de wetenschap dat onze binnenhuiselijke verhoudingen nu niet bepaald geschraagd worden door de duidelijke afspraken. Buiten de obligate wettelijke conventies (niemand vermoorden, geen brand stichten, geen illegale hondengevechten in de keuken...), hebben we eigenlijk maar één afspraak die naam waardig: als er al eens een keertje een grote kuis gehouden wordt, doet ieder zijn deel. En laat dat nu net niet gebeurd zijn.
Het begon allemaal zoals menig afstel ooit begonnen is, met uitstel. De outsider kon op de dag van de vorige grote kuis (11 november!) niet en vroeg daarom een deel van het huis voor hem over te laten. Zo gezegd, zo gedaan. We kuisten met ons vijven het hele huis behalve de trappen. De outsider zou die zo spoedig mogelijk voor zijn rekening nemen. Dagen verstreken, weken verstreken en maanden verstreken. Klinkt vrij normaal, want inherent aan het begrip 'tijd'. Helaas echter ging dat verstrijken zijn gang zonder dat er met de trappen iets gebeurde. Wanneer de outsider hierover geïnterpelleerd werd, volgde meestal een kribbige reactie en de melding dat hij het nog wel zou doen. De laatste weken besloot ik dan maar om de vraagfrequentie op te drijven. Zonder gevolg, waardoor niks anders restte dan de bom te laten ontploffen. Het geijkte middel hiertoe was me meteen duidelijk: een kurkdroge mail naar alle bewoners, over de 51 trappen en de 102 dagen die verstreken waren sinds de vorige grote kuis, dat alles aan een tempo van één trap per twee dagen proper was geweest maar de outsider helaas af te rekenen had gehad met tijdsgebrek.
Toegegeven, het schrijven van de mail was heerlijk. Zoveel situaties zijn er niet waarin je overschot-van-gelijk-hebbend op een podium kan kruipen en puur door middel van cynisme iemand zijn verdiende loon kan geven. Alleen had ik niet ingeschat dat mijn geschut zó scherp stond. De outsider reageerde op de in alinea 1 aangehaalde wijze, als door een wesp, een schorpioen én Zorro gestoken. Duidelijk was dat mijn mail het conflict danig deed escaleren. (Volgens mij moet een gelijkaardige ruzie lang geleden de fransozen ertoe hebben gebracht de constructie om naar een hoger gelegen plaats te gaan escalier te noemen.) Om toch de gemoederen wat te bedaren, werd intussen de mogelijkheid tot een groepsgesprek geopperd. Teneinde dit wat te stroomlijnen en voor te bereiden, heb ik alvast een 'verkenner' en een 'koninklijk bemiddelaar' aangeduid die met behulp van pendeldiplomatie voor enige toenadering moeten zorgen. Meer dan honderd dagen lang ostentatief de enige huisafspraak niet nakomen, geeft me wel het recht om de humor van de situatie tot in het uiterste uit te buiten, denk ik zo.
Waarheid: ik heb gisteren de volle twee uur zitten nadenken over een blog, met als indrukwekkende eindresultaat welgeteld drie min of meer presentabele zinnen. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan Norther Winslow, de derderangspoëet uit de film 'Big Fish'. Winslow deed er twaalf jaar over om een compleet stompzinnig gedicht van elf woorden te produceren. Zo erg is het bij mij nog niet, maar je weet maar nooit waar zo'n writer's block eindigt, eens op dreef. Want, dat moet ik mezelf nageven, ik ben best bedreven in het aanschouwelijk maken van een writer's block. Dan zit ik uren naar het scherm te turen en te denken en... tja, dat is het eigenlijk. Schrijven en weer schrappen is er niet bij, het lukt me op zo'n momenten zelfs niet om iets schrapwaardigs te bedenken.
Uiteindelijk zit er niks anders op dan van de nood een deugd te maken. Ook gebrek aan inspiratie kan een inspiratiebron zijn, zij het vooral in noodgevallen. Of dit werkelijk zo een noodgeval is, is natuurlijk voer voor discussie. Er kan bijvoorbeeld aangehaald worden dat er enkele dagen geleden toch een enorme treinramp heeft plaatsgevonden. Gezien mijn niet geheel verholen afkeer voor de NMBS moet daar toch iets over te schrijven zijn? Niet dus. Ik klaag graag over treinen die vertraging hebben, maar op het gebied van treinen die op volle snelheid tegen elkaar knallen heb ik helaas een veel minder uitgesproken mening. Zolang ze beide op tijd vertrokken waren is het voor mij eigenlijk allang goed. Om alles wat daarna gebeurt te beoordelen, ontbeer ik de expertise.
Ik zou ook - meer in het algemeen - mijn verwondering kunnen uitdrukken over het rampjaar 2010 tot dusver. Waar er volgens Wikipedia in de periode tussen 2000 en 2009 vier rampen waren in België, tel ik er dit jaar alleen al drie. Er was dus het treinongeval in Buizingen, de gasexplosie in Luik en de aardbeving in Haïti, die maakte dat België slachtoffer werd van de benefietsong van Natalia en Gabriel Rios. Om die schavuit van een Ronald Janssen niet te vergeten! Het Lot (sectie België) heeft qua inspiratie duidelijk minder te klagen dan mij, anno 2010.
