Kazachstan - België: 0-2. Het geleverde spel was bij momenten schabouwelijk, de geleverde uitslag kon daarentegen wel bekoren. Reden genoeg dus om vier dagen later vol goede moed naar de Heizelvlakte af te zakken. Al dekt die gemoedsgesteltenis niet helemaal de lading. Ik ben gepokt en gemazeld als het op wedstrijden van de Rode Duivels aankomt. Op een oppervlakkig niveau kan ik de schijn van goede moed wel ophouden, maar diep vanbinnen weet ik beter. Wedstrijden van de Rode Duivels dienen om demonen uit te drijven, frustraties bot te vieren, 90 minuten lang op alles en iedereen te kankeren dat het een aard heeft. Nick Hornby is mijn favoriete schrijver van het moment, en in 'Fever Pitch' beschrijft hij aan de hand van zijn eerste live voetbalervaring perfect waar supporteren om draait: "[...] What impressed me most was just how much most of the men around me hated, really hated being there. As far as I could tell, nobody seemed to enjoy, in the way that I understood the word, anything that happened during the entire afternoon."
Ook ik houd er dus een dubbele agenda op na, de enige (noodzakelijke) tegemoetkoming die ik mezelf gun ter compensatie van de vervloekte interne gps die mij altijd maar weer richting Koning Boudewijnstadion leidt. Want het is niet dat ik daar voor mijn plezier zit. Dinsdag stelde een collega me de indringende vraag wanneer ik de Rode Duivels voor de laatste keer live heb zien winnen. Ik dacht even na, dacht vervolgens wat langer na, begon in de diepste krochten van mijn geheugen te graven en besloot uiteindelijk van pure misère de wedstrijdhistoriek op internet na te pluizen. Het antwoord op de vraag was nog onthutsender dan ik ooit voor mogelijk had gehouden: de laatste keer dat ik in het stadion Onze Jongens zag zegevieren, dateert van... 11 oktober 2003. De wedstrijd België - Estland was dat, in de voorronde voor Euro 2004. Achtereenvolgens zag ik België verstoken blijven van winst tegen Turkije, Litouwen, Servië-Montenegro, Spanje, Kazachstan, Polen en Duitsland.
De dinsdagavond van België - Oostenrijk, enkele uren na de vraag, lag mijn laatste winstmatch met andere woorden 7 jaar en 1 dag achter mij. Aan symboliek dus geen gebrek, het verhaal van de zeven vette en de zeven magere jaren is iedereen welbekend, en de vorige zeven jaren waren ontegensprekelijk mager if anything. Tijdens de wedstrijd werd die symboliek zelfs doorgetrokken: in een dolle slotfase bogen de Rode Duivels een verloren situatie om in een 4-3-voorsprong. Ik liet de catharsis zich van mij meester maken. Na zeven ellendige jaren op koude, lege tribunes, zeven jaren in de woestijn, was het eindelijk tijd voor De Verlossing. Zelden was het makkelijker zo exact de vinger te leggen op de kiemen van zeven vette jaren: zij liggen tussen de 87e en de 90e minuut van België - Oostenrijk, toen het wonder van Brussel zich voltrok. Meer nog dan voor de spelers op het veld, was ik blij voor mezelf. De jaren van ontbering waren dus niet voor niks geweest. Dan toch.
Graag, heel graag, waanzinnig graag had ik deze blog na drie alinea's beëindigd. Maar de realiteit verplicht me tot een epiloog. In de 92e minuut gebeurde het ondenkbare, het onvoorstelbare, het onmogelijke, het bijna onnozele ook. Oostenrijk maakte alsnog de 4-4, hoewel ze met een man minder speelden. Beschrijven hoe ik me op dat moment voelde zou waarschijnlijk te melodramatisch klinken. Het volstaat te zeggen dat ik een kwartier moest gaan zitten of anders ter plaatse op zijn minst bewusteloos zou zijn gevallen. Totaal onvoorbereid op de nieuwe foltertechniek van de Belgen. Jarenlang was de achteruitgang van de nationale ploeg namelijk gradueel verlopen, een mens kan zich daar op instellen. Maar nu was er dus iets nieuws, een moment van opperst geluk creëren om vlak daarop een joekel van een anticlimax te laten volgen. Die hadden we niet zien komen. Besluiten doe ik met een tweede quote van Hornby: "[...] the natural state of the football fan is bitter disappointment." Ik ben stilaan geneigd hem gelijk te geven.
|
