|
Oorspronkelijk was het eigenlijk mijn bedoeling om jullie, stelletje bloglezers, op tijd en stond te briefen over mijn geherlanceerde voetbalcarrière. Nu, twee speeldagen ver in de cafévoetbalcompetitie, komen de twijfels stilaan opzetten. De resultaten noch het spel zijn om over naar huis te schrijven. Ik neem aan dat deze uitdrukking in de 21e eeuw na Christus & generatiegenoten gerust mag geactualiseerd worden naar: het is niet om over te bloggen. Wat de doorslag geeft om het desondanks wel te doen, is de gradatie van inferioriteit. Het is namelijk écht slecht. Je mag er veel over zeggen, maar Forza Mechelen B staat ontegensprekelijk voor duidelijkheid. Wij laten geen ruimte voor interpretatie, elke voetballiefhebber wordt recht in het hart getroffen. Dankbaarder moet het voor de Tsigalko in mij niet worden.
Maar het mag altijd natuurlijk. Onze voorzitter-trainer-speler (qua cumul van postjes moet het cafévoetbal niet onderdoen voor de politiek) ontpopte zich in zijn matchverslag van afgelopen weekend immers tot een begenadigd chroniqueur van het verval. Ik mag hier dus weer op mijn luie reet zitten en lustig uit zijn e-mail citeren. Volgende homp misère kan niet anders dan duidelijk maken dat Forza Mechelen B indertijd bij het opstellen van de millenniumdoelstellingen schandelijk over het hoofd is gezien: "Mijn Forzahart bloedt, ik kan er niet van slapen. Wij spelen vandaag tegen een ploeg die de afgelopen 3 seizoenen 1 keer kon winnen. De doelman is een brave man van 66 jaar (jawel je leest het goed), de man beweegt zoals een wuivende palmboom. De spits weegt 200 kilo, hun kapitein 150 kilo. Hun aanvallende middenvelder is 1m45 en scoort op corner, met de kop!" Mochten er ooit objectieve criteria opgemaakt worden om de smadelijkheid van een verlies op te meten, dan winnen wij hier sowieso de jackpot. Bejaarden bij de tegenstander? Check! Vetzakken? Check! Dwergen? Check! Scoorde er een dwerg op corner, met de kop? Check! (In de realiteit zou dit laatste criterium uiteraard niet voorkomen, wegens de grote onwaarschijnlijkheid van een affirmatief antwoord.)
Toch gelden er voor mij persoonlijk verzachtende omstandigheden. Ik besef dat dat nogal duf klinkt te midden van deze malaise, maar de dingen zijn wat ze zijn. Eén: ik zat de eerste helft, die met een 2-0 achterstand werd afgesloten, op de bank (we hanteren een rotatiesysteem, net zoals Engelse en Spaanse topploegen). Twee: ik zorgde in de tweede helft mee voor onze eerste en enige seizoensgoal door de assist te geven. De wedstrijd werd uiteindelijk met 3-1 verloren, maar ik heb dus mijn weg naar de 'statistieken' al gevonden. Oké, ik besef ook wel dat dit niet de meest geraadpleegde statistieken ter wereld zijn. Maar ikzelf, om maar iemand te noemen, raadpleeg deze statistieken alvast meermaals per dag in mijn hoofd. Dat soort van ploegspeler ben ik dus, de persoon die van een grootschalige aardbeving in zijn stad gebruik maakt om met de glimlach bij de ingestorte elektrozaak een wekkerradio mee te tsjoepen.
|
