In tegenstelling tot wat jullie misschien denken, gaat er niet altijd veel beredenering aan mijn handtekening vooraf. Het is meer een vorm van opluchting. Ik wandel in, bijvoorbeeld, een straat. In de verte lijken de schimmen op te doemen van semi-professionele ronselaars, gestoken in opvallende kleuren met blocnotes bij de hand. De eerste gedachte die in me opkomt is dan meteen: laat ik nog wat verder wandelen, teneinde deze hypothese op zijn waarheidsgehalte te toetsen. Yep, het blijken inderdaad semi-professionele ronselaars te zijn. Die full-professioneel te werk gaan zelfs, want eentje komt al in mijn richting. Het enige wat ik nu nog kan doen is hopen. Hopen dat ze niet om geld vragen, waar ik dan weer onveranderlijk met een lamentabel excuus onderuit probeer te komen. "Goh... nee, ik ga nu geen storting doen voor de weeskindjes in Abchazië, want ik heb pas nog via internet gestort...". Van dat allooi. Niet moeilijk om in te beelden dus hoe blij ik wel ben wanneer blijkt dat enkel mijn paraaf vereist is. Brede smile, geef hier dat blad, effe laten zien hoeveel goedigheid er wel niet in mij schuilt.

Gelukkig wend ik mijn ondertekentalent ook voor persoonlijke doeleinden aan. Om een koppel in de echt te verbinden én om een huurcontract te tekenen, om maar iets te zeggen. Inderdaad, het is zover. Vanaf 1 september woon ik in een eigen studio. Extra pluspunt: ik heb wel degelijk mijn nieuwe optrekje gezíen vooraleer ik intuïtief het contract van mijn signatuur voorzag. Je kan niet zeker genoeg zijn. De ligging is in elk geval perfect, dicht bij het station, dicht bij het centrum. Of ik er een even onvergetelijke tijd ga beleven als in mijn huidige aftandse, smoezelige gemeenschapshuis, is echter zeer de vraag. Mocht iemand eraan twijfelen: ik zou er met beide handen voor tekenen.