|
Het WK (voetbal, een toevoeging waarvan de overbodigheid zo vanzelfsprekend is dat wij aardbewoners er misschien eens over moeten gaan nadenken) is intussen bij de achtste finales aanbeland. De Fase van de Belgen, eigenlijk. 'De Fase van de Belgen' lijkt te veronderstellen dat België in het verleden garant stond voor grootse dingen in die achtste finale. Maar dat is niet zo. Het is te zeggen: net niet. Zowel in 1990, 1994 als in 2002 werden we uitgeschakeld in dit stadium van het tornooi. In 1994 was dat te wijten aan David Platt, vier jaar later aan Kurt Röthlisberger en in 2002 aan Peter Prendergast. Eén voetballer en twee scheidsrechters weerhielden ons land van eeuwige roem (vooral binnen ons land zelf dan, maar euforie staat erom bekend zo'n details te verduisteren). Nu de discussie over technische hulpmiddelen voor scheidsrechters weer oplaait, hoop ik in elk geval dat de nodige correcties retroactief zullen toegepast worden. België heeft dus gewonnen tegen Duitsland in 1994 en deed hetzelfde tegen Brazilië in 2002. Laten we zeggen dat we twee keer de halve finale gehaald zouden hebben, daarmee ben ik allang content. Zand erover dan.
Wat dit WK betreft, had ik meer moeite dan ooit om er 'in' te komen. Het feit dat de Rode Duivels weer niet present zijn knaagt. Want ook in die zin ben ik een kind van de nineties: ergens in mijn hoofd staat geprogrammeerd dat een WK voetbal zonder Rode Duivels tegennatuurlijk is. Het gaat simpelweg in tegen alle logica. Ik ben er zeker van dat dit te maken heeft met de jaren van culturele verwondering, die zich situeren tussen het 10e en het 18e levensjaar van het kind (uiteraard sla ik er maar wat naar, weet ik veel welke processen whatsoever op welk moment optreden bij godbetert het kind). In die jaren 90, toen de interesse voor het edele voetbalspel begon en al spoedig richting zenit rees, wist ik niet beter of België nam deel aan elk WK dat waar ook ter wereld werd georganiseerd. Net zoals je eeuwig vast blijft hangen aan de muziek en films uit de jaren der culturele verwondering, is ook deze gedachtegang onuitroeibaar. Een WK zonder Belgen is eenvoudigweg een onvolmaakt WK. Punt andere lijn.
Maar ook onvolmaakte WK's vinden plaats, blijkbaar. De eerste anderhalve week van deze editie lukte het me nagenoeg perfect om zoveel onvolmaaktheid te negeren. Ik had wel wat andere dingen te doen dan naar een voetbaltornooi zonder Belgen te kijken. Wat dondert het wie deze keer wint, deze aanfluiting van wat een WK voetbal hoort te zijn (id est exact hetzelfde maar dan mét Rode Duivels). Je kan net zo goed de wereldtitel behalen door tegen kuikentjes of vrouwen te winnen, als het zo zit. Doch ik ben in wezen een voetballiefhebber en bovendien lui van nature. Vroeg of laat zat ik me daar dan toch in de zetel, de blik op hetzelfde gericht als de rest van de wereld. Wat ik te zien kreeg stond me doorgaans niet bijzonder aan, maar ik had me dan ook niet voorgenomen dat het me zou gaan aanstaan. Ik neem gewoon akte van het WK voetbal zonder Belgen en zal dat de komende weken blijven doen. Misschien wordt het zelfs nog wel leuk, nu het afschuwelijke Italië eruit ligt en het übercoole Duitsland meer dan ooit in the game is. Leuk in al zijn relativiteit, weliswaar.
|
