Dat is me dus duidelijk niet gegund. Het officiële verstrijken van mijn alweer 27e levensjaar werd opgeluisterd met regen, wat op zich een krachtige symboliek vormt voor een verjaardag waar niet al te hard naar werd uitgekeken. Anderzijds: ook aanstaande verjaardagen zullen vermoedelijk niet feestelijk onthaald worden, maar dat neemt niet weg dat ik op 12 augustus toch nog graag eens de zon zou zien, de symbolische ontoereikendheid van dit weertype op die dag ten spijt. Ook Marktrock kan er wel bij varen. Hét Leuvense stadsfestival is dit jaar zowat verzopen, terwijl het concept van gratis inkom met enkel Belgische artiesten op zich wel beter verdient. 

Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar de gouden editie van 2003, toen Moloko-op-haar-hoogtepunt de Oude Markt ophitste. Geweldig weer toen, geen klachten op dat vlak. Des te meer over het feit dat ik de klanken pas een 150-tal meter verderop opving, door het openstaande raam van mijn toenmalige kot. Het herexamen Staatsrecht was namelijk nog slechts enkele uren verwijderd. Wat betreft het doornemen van de leerstof waren er daarentegen nog enkele honderden bladzijden te gaan. Uiteindelijk spartelde ik me met een maximaal aantal toegelaten 'buispunten' (dus eigenlijk met een maximum aan efficiëntie) door de tweede zit, maar tussen Marktrock en mij zou het nooit meer echt goed komen. Onder andere de affiche, het weer of op het laatste moment niet-opdagende Sugababes strooiden beurtelings roet in het eten. Volgend jaar dus misschien best een vakantie boeken, richting een stadsfestival ver van hier.

In tegenstelling tot wat jullie misschien denken, gaat er niet altijd veel beredenering aan mijn handtekening vooraf. Het is meer een vorm van opluchting. Ik wandel in, bijvoorbeeld, een straat. In de verte lijken de schimmen op te doemen van semi-professionele ronselaars, gestoken in opvallende kleuren met blocnotes bij de hand. De eerste gedachte die in me opkomt is dan meteen: laat ik nog wat verder wandelen, teneinde deze hypothese op zijn waarheidsgehalte te toetsen. Yep, het blijken inderdaad semi-professionele ronselaars te zijn. Die full-professioneel te werk gaan zelfs, want eentje komt al in mijn richting. Het enige wat ik nu nog kan doen is hopen. Hopen dat ze niet om geld vragen, waar ik dan weer onveranderlijk met een lamentabel excuus onderuit probeer te komen. "Goh... nee, ik ga nu geen storting doen voor de weeskindjes in Abchazië, want ik heb pas nog via internet gestort...". Van dat allooi. Niet moeilijk om in te beelden dus hoe blij ik wel ben wanneer blijkt dat enkel mijn paraaf vereist is. Brede smile, geef hier dat blad, effe laten zien hoeveel goedigheid er wel niet in mij schuilt.

Gelukkig wend ik mijn ondertekentalent ook voor persoonlijke doeleinden aan. Om een koppel in de echt te verbinden én om een huurcontract te tekenen, om maar iets te zeggen. Inderdaad, het is zover. Vanaf 1 september woon ik in een eigen studio. Extra pluspunt: ik heb wel degelijk mijn nieuwe optrekje gezíen vooraleer ik intuïtief het contract van mijn signatuur voorzag. Je kan niet zeker genoeg zijn. De ligging is in elk geval perfect, dicht bij het station, dicht bij het centrum. Of ik er een even onvergetelijke tijd ga beleven als in mijn huidige aftandse, smoezelige gemeenschapshuis, is echter zeer de vraag. Mocht iemand eraan twijfelen: ik zou er met beide handen voor tekenen.

Maar genoeg over mijn fabelachtige bescheidenheid. Zaterdag stond in het teken van Wim en Annelies, die zich van de om zich heen slaande secularisering niks aantrokken en gewoonweg in de kerk hun ja-woord gaven. Een ja-woord is trouwens niet zomaar een ja-woord. Tot mijn grote verbazing volstaat "ja" niet als antwoord. Volgens zowel priester als misboekje vormt "ja, dat wil ik" de gangbare confirmatie. De zeer aanstaande bruid en bruidegom worden zo op een slordige anderhalve seconde extra bedenktijd getrakteerd. Ge weet dat maar nooit, tegenwoordig. Uiteindelijk bleek het supplementaire respijt geen belet. Man en vrouw werden in de echt verbonden, en in één moeite door werd ook mijn getuigenstatus geofficialiseerd. Want getuige zijn bij een huwelijk dat in allerlaatste instantie wordt afgeblazen is niet alleen een volstrekt zinloze onderneming, het roept ook de vraag op of ik mij de eraan voorafgaande maanden wel echt op die titel had mogen beroepen. Alvast één levensvraag die voor onbepaalde duur de koelkast in mag.    

Geen voetballiefhebber die daar om maalt. Twee uur lang zagen we Spanjaarden die hun ding deden (wegtikken) tegen Hollanders; 115 bange minuten zonder oververdiende beloning evenwel. Tot Andres Iniesta zijn duivels ontbond dus. Hij behoedde Het Voetbal voor een affront en zal - hopelijk - niet alleen bij mij voor de rest van zijn dagen als IniYES!YES!YES!ta door het leven gaan. Op de koop toe bezorgde hij me zomaar even 22,5 euro Unibet-winst. Ik noteer het hier en iedereen die dat wil mag me nadien op volgende woorden pakken: als ik Andres ooit tegenkom, heeft deze jongen een pint van mij te goed. Zo ben ik wel, chagrijnig in de nederlaag, gul in de overwinning. 

Hoe ik ook ben, is af en toe traag van geest. Na twee alinea's begint het mij bijvoorbeeld te dagen dat het nogal vreemd is om uit te pakken met iets 'vermeldenswaardigs' dat iedereen allang gezien heeft. Was er dan echt niets anders het vermelden waard? Helaas: jawel! Ik heb zaterdag alsof het niks is een Ikea-kleerkast in elkaar gedraaid. Een grote spiegelkast zelfs, wit bovendien (misschien niet heel relevant, maar je weet maar nooit of deze aanvulling extra respect afdwingt). Nu moet ik wel zeggen dat we met z'n tweeën waren om dit project tot een goed einde te brengen, maar toch, laat alle eer gerust naar mij gaan. Tenzij de kast alsnog in elkaar zou stuiken natuurlijk, dan heb ik er liefst zo weinig mogelijk mee te maken. Daar ziet het echter niet naar uit. Het bouwwerk lijkt, ongetwijfeld met de nodige dosis geluk, stabiel, zonder voor een schoonheidsprijs in aanmerking te komen. En ja, in tegenstelling tot gelijkaardige constructies gaat die stelling ook na pakweg 117 minuten nog op.

Goed. Tot zover mijn geweeklaag. Het is trouwens niet voor niks geweest, want het levert zomaar spontaan het prachtige woord 'geweeklaag' op. Wordt veel te weinig gebruikt. Dat komt ervan, in een wereld waarin zagers van mijn kaliber zo schaars zijn. Heb ik onder andere uitgebreid over gezaagd de voorbije week, een bloemlezing: het weer, lauwe pinten, te luide muziek, Hollanders die weeral met hoerenchance winnen op dat verdoemde WK, Hollanders die de weeral met hoerenchance verworven zege op dat verdoemde WK luidruchtig vieren, Hollanders in het algemeen, mensen die op Hollanders lijken, Belgen die zich opeens Hollanders wanen en uitgedost in het oranje naar pakweg Maastricht trekken,... Maar daarover wil ik het hier allemaal niet hebben, de belangrijkste match van dit tegennatuurlijke WK voetbal moet nog gespeeld worden.

Een andere bron van ergernis is mijn vooralsnog vergeefse zoektocht naar een nieuwe woonst. Uiterlijk op 1 september zou ik mijn eigen stulpje moeten hebben, ook al is met deze hitte een stek onder de blote hemel misschien preferabel. Maar op lange termijn is dat vast een minder solide plan. Er rest mij dus niks anders dan immowebsites af te schuimen en al doende veel te dure krotten aan te treffen. Oplichters te vatten ook: bij een mooi, ruim appartement aan een betaalbare prijs gaat er meteen een alarmbel rinkelen in mijn hoofd. Na verder onderzoek blijkt wat ik al dacht: er zit een criminele organisatie achter die de huurwaarborg tracht af te luizen. De ontmanteling van die organisatie laat ik verder aan immoweb.be over, maar het grote werk is intussen toch wel door mij gedaan denk ik zo. En zo strijdt uw nobele dienaar verder tegen onrecht, weldra zonder dak boven zijn hoofd. De kaarten om ook in de toekomst een stevige zaag te spannen lagen zelden zo goed.

(Nagekomen bericht voor de aandachtige lezer: inderdaad, ik loog aan het begin van alinea 2.)

Ik wil het hier in deze korte ruimte- en tijdspanne hebben over een andere balsem op de wonde. Een balsem op de verzamelde wonden des levens, zelfs. Niet dat die wonden erdoor geheeld worden, verre van. Veeleer worden ze aanvaard, benoemd en van een megavette retestrakke beat voorzien. Alles zit tegen, wel, alors on danse. Stromae tekent voor de eerste Belgische wereldhit sinds 'Pump up the jam'. Aanstekelijke weemoedigheid, dansbare diepgang, meeslepende lethargie,... noem het hoe je wil, maar niemand blijft onbewogen bij deze creatie van een zwarte jongen uit Brussel. Op slag wordt de verborgen verleiding van dansen op het kerkhof weer tastbaar gemaakt. Niet alleen in de muziek trouwens. Ook de videoclip is van een ontroerende schoonheid, gedrenkt in mistroostigheid en fatalisme. En, ik weet niet of het toeval is, maar het is eveneens onmiskenbaar een Bèlgische clip. Eindelijk valt er eens geld te verdienen aan onze volksaard.

Wie denkt dat 'Alors on danse' een lucky shot is van Stromae, heeft het trouwens mis. Op zijn cd 'Cheese' volgen de oorwurmen elkaar op. Meer dan dat zelfs. In het ook al succulente 'Te quiero' hoor ik de nieuwe Jacques Brel, ik zweer het. Uiteraard was ik niet van plan met deze bedenking ooit naar buiten te treden, niemand wordt graag uitgelachen. Tot ik de Humo-recensie onder ogen kreeg. Ik citeer: "Vooral 'Te quiero' is redelijk fabuleus: 'Donc comme tout le monde je vais en souffrir / Jusqu'à la mort' zingt hij, terwijl hij klinkt als een doorleefde house-incarnatie van Jacques Brel." Voilà, er is dan toch op zijn minst één andere persoon die het ook gehoord heeft. Nu gij! Met deze nogal geringe bewijsvoering voor Mijn Grote Gelijk ga ik hier afronden. Koop gewoon de cd, en dender lustig mee op de roetsjbaan der weemoed. Jacques zou het zo gewild hebben.

Wat dit WK betreft, had ik meer moeite dan ooit om er 'in' te komen. Het feit dat de Rode Duivels weer niet present zijn knaagt. Want ook in die zin ben ik een kind van de nineties: ergens in mijn hoofd staat geprogrammeerd dat een WK voetbal zonder Rode Duivels tegennatuurlijk is. Het gaat simpelweg in tegen alle logica. Ik ben er zeker van dat dit te maken heeft met de jaren van culturele verwondering, die zich situeren tussen het 10e en het 18e levensjaar van het kind (uiteraard sla ik er maar wat naar, weet ik veel welke processen whatsoever op welk moment optreden bij godbetert het kind). In die jaren 90, toen de interesse voor het edele voetbalspel begon en al spoedig richting zenit rees, wist ik niet beter of België nam deel aan elk WK dat waar ook ter wereld werd georganiseerd. Net zoals je eeuwig vast blijft hangen aan de muziek en films uit de jaren der culturele verwondering, is ook deze gedachtegang onuitroeibaar. Een WK zonder Belgen is eenvoudigweg een onvolmaakt WK. Punt andere lijn.

Maar ook onvolmaakte WK's vinden plaats, blijkbaar. De eerste anderhalve week van deze editie lukte het me nagenoeg perfect om zoveel onvolmaaktheid te negeren. Ik had wel wat andere dingen te doen dan naar een voetbaltornooi zonder Belgen te kijken. Wat dondert het wie deze keer wint, deze aanfluiting van wat een WK voetbal hoort te zijn (id est exact hetzelfde maar dan mét Rode Duivels). Je kan net zo goed de wereldtitel behalen door tegen kuikentjes of vrouwen te winnen, als het zo zit. Doch ik ben in wezen een voetballiefhebber en bovendien lui van nature. Vroeg of laat zat ik me daar dan toch in de zetel, de blik op hetzelfde gericht als de rest van de wereld. Wat ik te zien kreeg stond me doorgaans niet bijzonder aan, maar ik had me dan ook niet voorgenomen dat het me zou gaan aanstaan. Ik neem gewoon akte van het WK voetbal zonder Belgen en zal dat de komende weken blijven doen. Misschien wordt het zelfs nog wel leuk, nu het afschuwelijke Italië eruit ligt en het übercoole Duitsland meer dan ooit in the game is. Leuk in al zijn relativiteit, weliswaar.

Naar de beweegredenen van het kiespubliek is het niet ver zoeken. Drie jaar immobilisme onder de CD&V, gecombineerd met een aanhoudend discours dat erop gericht was elke Vlaming van de prangende kwestie BHV te overtuigen. Er kon geen misverstand over bestaan: BHV is wel degelijk het belangrijkste probleem ter wereld, alleen is dat besef nog niet doorgedrongen in de wereld buiten Vlaanderen. Maar in Vlaanderen zelf, ho maar. 't Is maar dat de verzuiling bij de oudere generaties nog een beetje zijn werk doet, of N-VA had met gemak de helft van de stemmen gehaald. Wat niet is kan echter nog komen. Het volstaat dat De Wever niet tot een akkoord komt met Di Rupo, en de poppen zijn weer aan het dansen. Nieuwe verkiezingen, de N-VA haalt nog wat stemmen extra enzoverder enzovoorts.

De eindbestemming van dit alles is onduidelijk. Laten we dus maar met zijn allen hopen op het droomscenario: een gesplitste kieskring, De Wever als de nieuwe messias en Di Rupo als spilzuchtige premier. De CEO van de NV België zal bovendien in één moeite door van Italiaanse afkomst, Waal én homo zijn. Ziedaar het droomscenario voor België anno 2010.

Tot zover zijn gelijk. De grenzen van zijn ongelijk reiken veel verder. Het bedrijf vaart sinds goed een jaar een uiterst commerciële koers, en onze teambaas is voorvechter nummer 1 van die omslag. Zoveel mogelijk factureren is de boodschap; extra inkomsten, zo wordt ons op het hart gedrukt, zijn noodzakelijk. Nogal vreemd voor een bedrijf dat zelfs in het crisisjaar 2009 4% winst maakte (volgens ons bedrijfskrantje: "slechts 4% winst"). Ik vind extra inkomsten nu eens helemaal niet noodzakelijk zie. Vier procent is mooi genoeg, veel meer dan ons gemiddelde loon stijgt bovendien. We zijn in feite ook een vzw, zonder winstoogmerk betekent dat, dus zo bekeken zit er een bias van 4% op onze omzet.(Ik houd er terdege rekening mee dat er in het management bitter weinig aanhangers van mijn theorie terug te vinden zijn.) In bedekte termen heb ik dat ook zo doorgegeven aan de teambaas. Dus euh, als hier toevallig werkgevers op mijn blog zitten die als doelstelling hebben geen winst te maken, laat gerust jullie gegevens na! Het zou me misschien ooit nog van pas kunnen komen.

In oktober 2001 had ik mijn eerste ideologische medestander beet. Zijn naam was Wim en is dat nog steeds. De aanleiding voor onze eerste ontmoeting was op zijn zachtst gezegd merkwaardig te noemen. Al de tweede week van het academiejaar troffen we malkander bij een les die uiteindelijk niet bleek door te gaan. De annulatie van de les was wel op voorhand gecommuniceerd, maar ons (en vijf anderen) ontgaan. Dit was in elk geval de laatste keer dat ik uitblonk in aanwezigheid op een vooraf geannuleerde les. Meer zelfs, het decision making center voor wat betreft de annulatie van lessen kwam van dat moment af exclusief bij mijzelf te liggen. Dit alles om maar te zeggen dat de aanvankelijke ontmoeting met Wim dus toeval was. We hadden elkaar net zo goed in de Sint-Pieterskerk kunnen treffen. Veel minder op het toeval geënt, is hetgeen volgde. In plaats van een niet-bestaande les bij te wonen, besloten we die dag op café te gaan. Daar bleven we enkele jaren zitten.

Nu, in 2010, is Wim klaar voor een volgende stap: in juli gaat hij trouwen en ik ben daar getuige van. Getuige daarvan het feit dat ik de 'vrijgezellendag' mocht organiseren en aanstonds mee de huwelijksakte moet ondertekenen. Taak één, de vrijgezellendag, is alvast geslaagd. Vorige zaterdag werd onder een blakende zon gepaintbald, gevoetbald en gebarbecued. Drie outdooractiviteiten organiseren, in een land waar het ongeveer 1 dag op de 45 écht aangenaam weer is, je kan het een risico noemen. Maar ik noem het liever niet zo. 'Slimme responsabilisering' lijkt me een betere omschrijving. Als je maar genoeg vertrouwen stelt in de goede afloop van het weer, gaat het weer vanzelf wel een beetje zijn best doen. Bij een huwelijk komt nu eenmaal verantwoordelijkheid kijken, en ik ben blij te zien dat de weergoden dat alvast goed in hun oren hebben geknoopt.

Beste Dick, op 21 oktober vorig jaar heb ik je gouden raad gegeven. Aangezien toch wel spreekwoordelijk is vastgelegd dat zwijgen gelijkstaat aan toestemmen, ging ik ervan uit dat de boodschap was aangekomen. Edoch. We zijn vandaag ocharme nog geen zes maanden later en wat stel ik vast? Dat je van de tussentijd gebruik hebt gemaakt om stoute dingen te doen. Allereerst wilde je per se een half seizoen een club erbij nemen, AZ. Dit om de 'lege periode' te overbruggen tot de start van de EK-kwalificatie. Goed, ik heb daar toentertijd geen spel rond gemaakt. Laat hem maar doen, redeneerde ik. Te meer omdat je uitdrukkelijk bevestigde na je interimjob gewoon weer de draad bij de Rode Duivels op te nemen.

Ik geloofde dat. Ik geloofde werkelijk dat je géén leugenaar was. Achteraf gezien naïef natuurlijk. Je hebt zo'n dingen al eerder gedaan in je carrière en het zal in de toekomst nog wel voorvallen. Als morgen de nationale voetbalfederatie van Italië, Zweden of Mozambique met nóg meer geld zwaait, keer je zonder wroeging Rusland de rug toe. Je bent geen man van je woord en je snapt bovendien niet hoe ook maar iemand dat wél kan zijn. Hoe anders valt je uitlating op de persconferentie te interpreteren, dat je "de commotie niet begrijpt"? Dat is de taal van een man wiens denken verankerd zit in cynisme. De hele wereld is slecht, dus kies je maar steeds opnieuw voor de vlucht vooruit, om de anderen op zijn minst voor te zijn in het niet-ethisch handelen.

Tot nooit meer, 

Tsigalko

In de toekomst nog een klant erbij dus, is de voornaamste conclusie. Dat terwijl ik nu al uit overmacht op zaterdag verslagen van klantenbezoeken heb zitten schrijven. Gratis en voor niks, want de oude wijsheid dat weekendwerk dubbel betaald wordt gaat allang niet meer op voor alle werknemers. De maatschappij is te geseculariseerd intussen, en van bedienden wordt verwacht dat zij ook maar eens iets teruggeven voor de zo begeerde 'verantwoordelijkheid' die ze hebben gekregen. Binnenkort wacht er mij dus nog meer van die verantwoordelijkheid, met als directe aanleiding het feit dat ik niet gestresseerd genoeg lijk. Bij de directie moet ergens een rapport over mij circuleren waarin "vertoont gebrek aan uiterlijke tekenen van waanzin" in het rood gemarkeerd staat. Dan ben je het haasje natuurlijk. De oplossing bestaat er nu in om op geregelde tijdstippen een hysterische aanval te simuleren. Anders red je het niet, in de allesverslindende kenniseconomie van vandaag. 

Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn mocht ik geen gedegen, goed onderbouwd ontsnappingsplan hebben voorbereid. Een plan dat uiteenvalt in de volgende twee componenten: a) niet hard werken; b) keiveel geld verdienen. Geef toe dat ik dat mooi gefikst heb. Concreet gaat het erom dat ik vanaf heden geld inzet op voetbalwedstrijden. Sinds de aanmaak van mijn Unibet-account vorige zondag, heb ik in totaal 10 euro ingezet en daarmee 13,66 euro gewonnen. Oftewel een nettowinst van 3,66 euro! Nu, een week is uiteraard een representatieve periode om toekomstige inkomsten in te schatten. En de verhouding inzet - verdiensten blijft ook hetzelfde wanneer ik die inzet met een factor x vermenigvuldig. Met andere woorden: wanneer ik vanaf volgende week gok voor 2000 euro, ga ik wekelijks +/- 722 euro winst maken. Mijn plan is, ik kan het niet anders zeggen, simpelweg briljant in al zijn waterdichtheid. Hoezee!