Ik wil het hier in deze korte ruimte- en tijdspanne hebben over een andere balsem op de wonde. Een balsem op de verzamelde wonden des levens, zelfs. Niet dat die wonden erdoor geheeld worden, verre van. Veeleer worden ze aanvaard, benoemd en van een megavette retestrakke beat voorzien. Alles zit tegen, wel, alors on danse. Stromae tekent voor de eerste Belgische wereldhit sinds 'Pump up the jam'. Aanstekelijke weemoedigheid, dansbare diepgang, meeslepende lethargie,... noem het hoe je wil, maar niemand blijft onbewogen bij deze creatie van een zwarte jongen uit Brussel. Op slag wordt de verborgen verleiding van dansen op het kerkhof weer tastbaar gemaakt. Niet alleen in de muziek trouwens. Ook de videoclip is van een ontroerende schoonheid, gedrenkt in mistroostigheid en fatalisme. En, ik weet niet of het toeval is, maar het is eveneens onmiskenbaar een Bèlgische clip. Eindelijk valt er eens geld te verdienen aan onze volksaard.

Wie denkt dat 'Alors on danse' een lucky shot is van Stromae, heeft het trouwens mis. Op zijn cd 'Cheese' volgen de oorwurmen elkaar op. Meer dan dat zelfs. In het ook al succulente 'Te quiero' hoor ik de nieuwe Jacques Brel, ik zweer het. Uiteraard was ik niet van plan met deze bedenking ooit naar buiten te treden, niemand wordt graag uitgelachen. Tot ik de Humo-recensie onder ogen kreeg. Ik citeer: "Vooral 'Te quiero' is redelijk fabuleus: 'Donc comme tout le monde je vais en souffrir / Jusqu'à la mort' zingt hij, terwijl hij klinkt als een doorleefde house-incarnatie van Jacques Brel." Voilà, er is dan toch op zijn minst één andere persoon die het ook gehoord heeft. Nu gij! Met deze nogal geringe bewijsvoering voor Mijn Grote Gelijk ga ik hier afronden. Koop gewoon de cd, en dender lustig mee op de roetsjbaan der weemoed. Jacques zou het zo gewild hebben.