Tunesië, Egypte, Libië en tutti quanti. De gehele Arabische revolutiegolf is zonder sporen na te laten voorbijgetrokken aan mijn blog. Dat heeft niks te maken met slechte wil of desinteresse, maar evenmin alles met goeie wil of een overmaat aan interesse. Zoals zo vaak ligt de waarheid in het midden. Om toch de vinger aan de actualiteitspols te blijven houden, zou ik alsnog exclusief enige letters aan de hele kwestie willen wijden. Je hebt een informatieplicht of je hebt het niet. Of, bij nader inzien: je hebt een informatierécht of je hebt het niet. De exclusief aan de hele kwestie gewijde letters zijn de volgende: l, t, z, s, a, r, x, en p. Deze lukraak gekozen letters staan vanaf heden symbool voor de moedige volksopstanden in de Arabische wereld. Hopelijk staat eenieder even stil bij wat er daar gaande is wanneer hij of zij deze symbolen ergens ontwaart, bijvoorbeeld in een geschreven tekst. Meer kan ik denk ik echt niet doen.
Na deze daad van naastenliefde is het tijd voor een woord van zelfbeklag. Waarover juist, is op dit eigenste moment nog onderwerp van diepe contemplatie. Ik moet gewoon af en toe kunnen klagen en zagen, of daar nu een concrete aanleiding voor is of niet is dan wel de laatste van mijn zorgen. Van de andere kant is in het ijle klagen natuurlijk lastig. Bij voorkeur spuit de mens zijn grieven met een welomlijnd iets of iemand in gedachten. De overheid heeft zelfs rekening gehouden met die voorkeur van de mens en lang geleden al een speciale instantie opgericht, met als hoofddoel het foeteren te faciliteren. Maar je zal het altijd zien, als de nood om eens lekker te klagen het hoogst is, vervult die Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen nu net al een hele week zijn ondergeschikte taken (zoals treinen op tijd laten rijden) met verve. Een trouwe dienstontlener blijft zo dus nog maar eens in de kou staan. En dan verbaasd zijn dat wij mopperen!
|
