Een dame wier naam ik hier om redenen, die u zo dadelijk zult begrijpen, niet wens te noemen, is het helemaal niet eens met Daphne’s commentaar. Ik word, zegt ze, nooit nagefloten en ik zou het ook allerminst op prijs stellen. Dat laatste geloof ik niet. En dat eerste? De dame is de onaantrekkelijkheid in persoon of, plastischer uitgedrukt, “te lelijk om te helpen donderen”. Dat eerste geloof ik dus wel. Een beetje aandacht en als ’t even kan een uitinkje van bewondering vanwege het mannelijk geslacht is iets waar de meeste vrouwen niet vies van zijn. Naar mijn bescheiden mening. Of hebben kortgeroktheid en  boezemaccentuering daar niets mee te maken? Ik herinner mij een scène uit een Vlaams toneelstuk van weleer – “Marietje Beulemans” of “Slissen en Caesar”? -  waar “meneer” aan de meid Marie om een gunst vraagt:

- Marie, zoude gij voor mij ne keer een leugentje voor bestwil willen doen bij mijn vrouw?

- Maar meneer toch: liegen dat doen ik nie geren.

- Maar Marie, ’t is om bestwil.

- Maar algelijk, meneer.

- Marie, ik vind dat ge dat voor mij moét doen. Ik ben toch ook altijd goed geweest voor u, ‘k heb u toch altijd gerespecteerd, nooit handtastelijk geweest of zo.

- Da’s waar meneer. Maar da’s nu precies ook niet van ’t schoonste, hé.

- Wablief Marie. Hadde gij dan misschien liever gehad da’k u bepotelde?

- Dat nu wel niet meneer, maar nooit een beetje aandacht, altijd doen of ge mij niet ziet staan, alsof ik er niet ben… nee dat is niet van ’t schoonste, meneer.

Zo zie je dus maar, beste lezer, en dan wil ik u een volgend verhaal evenmin onthouden, al durf ik er mijn hand niet voor in ’t vuur steken dat het voor honderd procent op waarheid berust. Ik heb het ook maar van horen vertellen, maar dat ik het uit een tamelijk goede bron komt, daar kunt u van op aan. Hier komt het:

’t Was tijdens de tweede wereldoorlog, in een nonnenklooster, ergens in Westvlaanderen, in de uiterste westhoek, die wij Bachten de Kupe noemen. Duitse troepen waren er binnengevallen en eisten dat alle nonnen zich “ter beschikking” zouden stellen. Zo geschiedde. Tja, wat wilt ge, de nonnen hadden geen keus… Ze smeekten de soldaten evenwel zuster Gertrude deze vernedering te besparen: het mens was vierennegentig! Zuster Gertrude echter weigerde die voorkeursbehandeling. Haar argument luidde: ’t is oorlog voor iedereen!

Het tweede ingezonden stukje is van Frans D’Herde uit Haaltert. Die schrijft:

Amazon-topman Jeff Bezos verdient 55.000 euro per minuut. Als je dit leest voor je dagtaak, zakt de moed je in de schoenen.

Kop op Frans. Het zou mij niet verwonderen dat jij goed rondkomt en jij, met je (vermoedelijk) vaste job niet in armoe hoeft te leven. Welaan dan, geniet van het leven en laat nimmer de moed zakken, en zeker niet tot in je schoenen.  Laat ik even voor mezelf spreken. Het jaarinkomen van mijn echtgenote en mij bedraagt ongeveer één derde van wat de Jeff verdient in één minuut. Toch slagen wij erin de eindjes van het jaar aan elkaar te knopen. En telkens als dat weer eens gelukt is stralen wij en we glunderen van trots, zoals iemand trots kan zijn als hij zopas een moeilijk kruiswoordraadsel of een sudoku “voor experts” heeft opgelost. En die voldoening, Frans, is wat Jeff Bezos mist. Jij zowel als ik moeten in staat zijn om gelukkiger en onbezorgder door het leven te gaan dan Jeff Bezos. Als we het maar zelf willen geloven…