Onderwijskrant

Toby Young: Een van de meest voorkomende beschuldigingen tegen degenen die erop wijzen dat IQ een sterkere voorspeller is van de levenskansen van een persoon dan de sociaaleconomische status van hun ouders, en dat IQ ongeveer 50 procent erfelijk is in de adolescentie, oplopend tot 80 procent op volwassen leeftijd, is een gevolg van het feit dat het vooral rechtse sociaal-darwinisten waren, die een beroep deden op deze feiten om extreme niveaus van ongelijkheid in de maatschappij te rechtvaardigen.

Ik heb zelf meer sympathie voor het tegenovergestelde standpunt: de vaststelling dat de verdeling van materiële rijkdom in onze maatschappij al te sterk gekoppeld is aan de verdeling van genetische rijkdom. Het argument tegen meritocratisch onderwijs dat leerlingen weinig verdiensten hebben aan het feit dat ze weinig hebben moeten doen voor hun genetische schenkingen & betere leerresultaten te verdienen, zou in feite een argument moeten zijn voor meer sociale rechtvaardigheid in de maatschappij, voor herverdelende belastingen.

Wat zijn de implicaties van deze visie voor het onderwijsbeleid?

Toby Young: De meeste psychologen en genetici die zich met dit onderwerp bezighouden, dachten/denken dat zodra we meer kennis hebben verzameld over het verband tussen genetische verschillen en individuele verschillen in gedrag, intelligentie en persoonlijkheid, we kunnen/moeten beginnen met het ontwerpen van gepersonaliseerde leerprogramma's voor elk kind op basis van zijn of haar aangeboren neigingen, waardoor hun potentieel wordt gemaximaliseerd.

Ball vat deze visie als volgt samen: "Dit zou niet gaan over de vage en omstreden notie van leerstijlen, maar een meer rigoureuze analyse van hoe bepaalde genetische profielen beter reageren op bepaalde soorten problemen of omgevingen.

Ik ben geen fan van doorgedreven gepersonaliseerd leren en nam deel aan een debat over dit punt met Kathryn Asbury, een hoofddocent psychologie in het onderwijs in York en co-auteur van een boek genaamd G is for Genes. ....

Sommige van de implicaties van het nieuwste genetische onderzoek zullen gegarandeerd liberalen provoceren en verleiden, hoe diplomatiek ze ook zijn geformuleerd, net zoals de bevindingen van eerdere generaties onderzoekers woedend werden betwist door links. De linkse kritiek gaat ervan uit dat intellectuele aanleg willekeurig wordt verdeeld onder Engelse schoolkinderen; maar we weten dat dit niet het geval is.

De vigerende progressieve verklaring voor de ondervertegenwoordiging van kinderen uit kansarme milieus onder hoogpresteerders op gestandaardiseerde tests is dat verschillende omgevingsfactoren samenspannen om hun cognitieve ontwikkeling te belemmeren slechte voeding, chaotisch gezinsleven, lage verwachtingen van de ouders, enz . En er zijn een aantal beleidsmaatregelen ingevoerd om dit te compenseren. Dat is een van de redenen waarom linkse intellectuelen zo vijandig staan tegenover intelligentieonderzoekers die suggereren dat er een sterke genetische component is in hoe kinderen met verschillende achtergronden presteren in het onderwijs en in tests - hoewel nurture duidelijk ook een rol speelt.

Het is dus naïef om te denken dat deze zelfde mensen geen bezwaar zullen maken tegen de nieuwste bevindingen van gedragswetenschappers, met behulp van GWAS-gegevens, die op dezelfde conclusie wijzen. Ik was zelf onlangs co-auteur van een paper met Robert Plomin, kijkend naar de verschillen in examenprestaties tussen leerlingen die selectieve en niet-selectieve scholen bezoeken. We ontdekten dat hoe hoger de sociaaleconomische status van de ouders van een kind, hoe hoger de polygene score van kinderen voor jaren van onderwijs (een van de genetische markers die verband houden met intelligentie). Soortgelijke ontdekkingen zijn gedaan in Australië en Nieuw-Zeeland. Het is niet verrassend dat een van de meest vijandige reacties op het artikel was van Eric Turkheimer, een professor in de psychologie aan de Universiteit van Virginia en een vooraanstaand criticus van de opvatting dat verschillen in het cognitieve vermogen van kinderen sterk worden beïnvloed door hun genen. Hij vond vooral de bevinding over polygene scores van kinderen uit de middenklasse niet leuk.

Meer in het algemeen verwacht ik niet dat links zijn milieudeterminisme zonder slag of stoot zal opgeven, ook al is het nu wetenschappelijk onverdedigbaar.

De kern van het probleem werd geïdentificeerd door EO Wilson, de Bioloog van Harvard die in de jaren 1970 de woede van linkse wetenschappers aantrok toen hij suggereerde dat sociologie en Darwiniaanse biologie konden worden gecombineerd om vele facetten van menselijk gedrag te verklaren. Toen de aanvallen op de sociobiologie kwamen van Science for the People, de leidende radicaal-linkse groep binnen de Amerikaanse wetenschap, was ik niet voorbereid op een grotendeels ideologisch argument. Het is me nu duidelijk dat ik met iets fundamenteels aan het knoeien was: mythologie. De evolutietheorie toegepast op sociale systemen is een uitbreiding van de grote westerse tradities van het wetenschappelijk materialisme. Als zodanig dreigt het de aannames over de menselijke natuur van sommige marxistische filosofen om te zetten in toetsbare hypothesen. De eerste bewijslijn is niet gunstig voor die veronderstellingen, voor zover de meeste traditionele marxisten vasthouden aan een visie op de menselijke natuur als een relatief ongestructureerd fenomeen dat wordt meegesleurd door economische krachten die vreemd zijn aan de menselijke biologie. Marxistische en andere seculiere ideologieën rustten voorheen veilig als onbetwiste satrapieën van het wetenschappelijk materialisme; nu dreigden ze te worden verdrongen door andere, minder beheersbare biologische verklaringen.

Diezelfde visie op de menselijke natuur dat alle menselijke verschillen kunnen worden verklaard met betrekking tot economische en historische krachten en geen basis hebben in de biologie, ligt ten grondslag aan veel huidige progressieve orthodoxies, zoals het geloof dat gender vooral een sociale constructie is. Inderdaad, deze Durkheimiaanse notie van mensen als volledig het product van hun sociale omgeving ligt ten grondslag aan de postmodernistische kritiek op de hedendaagse burgerlijke samenleving, met haar heteronormatieve waarden en onderdrukkende patriarchale hiërarchie. Net als Marx geloven postmodernisten dat de ware natuur van de mens herleidbaar is tot de totaliteit van sociale verhoudingen, dat individuen niets meer zijn dan de belichamingen van bepaalde klassenverhoudingen en klassenbelangen, en dat alles neerkomt op de strijd om de macht. Ik verwacht geen kritiekloze acceptatie van de nieuwe genetica uit die hoek.

Veel vooraanstaande gedragswetenschappers hebben lang volgehouden dat individuele verschillen in intelligentie en persoonlijkheid verband houden met genetische verschillen en werden daarvoor verguisd door hun linkse collega's. Maar vooral ook recentetr studies beslistrn het debat zeker in hun voordeel. Het is gewoon ronduit verkeerd om te denken dat verschillende niveaus van bekwaamheid en succes uitsluitend worden bepaald door economische en historische krachten. Dat betekent dat het een gevaarlijke fantasie is om te denken dat, zodra je de sociaal-economische discrimnatie hebt uitgeroeid, de menselijke natuur dienovereenkomstig zal afvlakken dat je kunt terugkeren naar het jaar nul, zoals de Rode Khmer het uitdrukte.

Integendeel, biologische verschillen tussen mensen zullen koppig weigeren weg te kwijnen. Een egalitaire samenleving zou alleen in stand kunnen worden gehouden door een brutaal dwingende staat die voortdurend tussenbeide komt om de natuurlijke ongelijkheden te corrigeren. In dit licht bezien is het niet verwonderlijk dat bijna elk hard links socialistisch experiment heeft geresulteerd in de onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting, de gevangenneming en marteling van politieke dissidenten, economische stagnatie, massale hongersnood, enz. De standaardreactie van marxistische apologeten voor Stalin en andere communistische dictators is om te zeggen dat je geen omelet kunt maken zonder eieren te breken. Waarop Orwell antwoordde: Wheres the omelet?

Iemand als Philip Ball kan naar het bovenstaande wijzen en zeggen: Wat is de visie van Young anders dan een louter darwinistische verdediging van ongelijkheid? Maar ik pleit niet voor survival of the fittest . Ik denk dat het onbetwistbaar is dat de hoeveelheid kennis die is opgebouwd door gedragswetenschappers in het algemeen, niet alleen gedragsgenetici, enkele van de kernbeginselen van progressivisme bedreigt, een reden waarom academici die op deze gebieden werken het doelwit zijn van linkse haatmaffia. Maar dat betekent niet dat de bevindingen van evolutionair psychologen, sociobiologen, cognitieve neurowetenschappers, biosociale criminologen, enzovoort, onvermijdelijk leiden tot Alan Ryans apocalyptische conservatisme.

Integendeel, ik denk dat ze verenigbaar zijn met een breed scala aan politieke regelingen, waaronder in een mum van tijd de Scandinavische sociaaldemocratie. Maar progressieve liberalen zullen serieus moeten heroverwegen zodra ze voorbij de vingers-in-oren-fase gaan en het werk overnemen dat op deze gebieden wordt gedaan, met name de nieuwe genetica.

Ik interviewde Charles Murray hierover voor een Radio 4-documentaire die ik vorig jaar presenteerde en hij denkt dat hij slechts een paar jaar verwijderd was van een soort collectieve zenuwinzinking door links. In het bijzonder maakt hij zich zorgen dat zodra linkse intellectuelen eindelijk het milieudeterminisme loslaten, ze te ver in de tegenovergestelde richting kunnen gaan en genbewerkingstechnologieën zoals CRISPR-Cas9 zullen omarmen om te proberen de perfecte socialistische burger te creëren.

ik denk/hoop dat we die intellectueel-orthodoxe schone lei, daqt egalitair digmatisme, tegen 2025 zulen zien verdwijnen. Want als je volgt wat er in de genetica en in de neurowetenschappen gebeurt, gebeurt het zo snel dat ik denk dat tegen 2025 elke socioloog die probeert te schrijven over wat wat veroorzaakt zonder rekening te houden met de genetische aanleg, niet langer serieus kan/zal worden genomen. Ik denk dat het op zijn laatste benen loopt. Het egalitair dogmatisme is een decennium verwijderd van opgeblazen te worden door de vlugge vooruitgang in genetisch onderzoek.

Maar zodra dat gebeurt, wordt het heel interessant om de reactie te zien. Je hebt op dit moment veel cognitieve dissonantie waarbij mensen (ook veel soiologen) in de academische wereld dingen zeggen die ze zelf niet echt geloven. Het wordt hen langzaam duidelijk dat er veel spanning is tussen wat ze hardop zeggen en wat ze willen geloven, en wat waar is. En als dat elastiekje losgelaten wordt, gaat het veel te ver in de andere richting terugknakken als je niet voorzichtig was.