Rik Torfs twitterde vandaag: "De vrijheid van meningsuiting is ongetwijfeld kleiner dan in de jaren zeventig en tachtig. Maar dat durven we nauwelijks nog te zeggen." De open debatcultuur van weleer behoort inderdaad tot het verleden. 

* De vele open en controversiële onderwijscolloquia b.v. die we met de Stichting Lodewijk De Raet in de jaren 70 en 80 organiseerden waren later niet meer mogelijk. Bij de sprekers waren er steeds zowel voorstanders als tegenstanders. Na een lezing mochten de deelnemers aan het colloquium voluit vragen stellen vanuit de zaal.

 *Het onderwijsbeleid werd steeds meer het monopolie van Brusselse cenakels die veelal radicale hervormingen bepleit(t)en. Op TV en in de kranten kwamen nog bijna uitsluitend de visie van die machtshebbers en van de beeldenstormers aan bod. 

*Ook professoren namen destijds meer openlijk een standpunt in waarin ze durfden afstand nemen van standpunten van collega's-vakgenoten, van standpunten van het onderwijsdepartement e.d.; en man en paard durfden noemen. *Onderwijscampagnes van Onderwijskrant vonden destijds vlot hun weg in de kranten en lokten heel veel reacties uit. Denk maar aan de campagne van 1982 rond de zgn. 'Moderne Wiskunde'. Meteen was het wiskunde-tij gekeerd. 

Onze grootschalige O-ZON-campagne 2007 tegen de niveaudaling en andere vormen van ontscholing lokte enorm veel instemmende reacties uit, maar kreeg weinig of geen aandacht in de media, in KLASSE, in publicaties van onderwijskoepels... Onze petitie van 2012 i.v.m. de hervorming van het secundair onderwijs werd door 13.000 personen ondertekend, maar doodgezwegen door de media, onderwijskoepels e.d. Enz. *

Op infosessies over de hervorming van het s.o. kregen enkel voorstanders als Georges Monard het woord. In publicaties van de onderwijskoepels werd nooit met een woord gerept over de vele tegenstanders. Er werd uiteraard nog minder verwezen naar de vele kritische bijdragen in Onderwijskrant e.d. Doodzwijgen van afwijkende standpunten is nu de algemene regel geworden. De dialoog wordt wel gepropageerd, maar niet gepratikeerd. 

*Als we een gestoffeerde lezersbrief opstuurden naar een krant, werd die destijds geregeld ook gepubliceerd. We reageren al vele jaren niet meer omdat we weten dat de reacties toch niet meer gepubliceerd wordt. We kregen ooit als antwoord dat ons geformuleerde standpunt vrij interessant was, maar met de vraag of we een professor kenden die zo'n standpunt zou willen verdedigen. Je moet blijkbaar minstens prof zijn om je stem te mogen laten horen. ------ 

Bijlage: van opgehemeld in de krant DS in 1997, naar sindsdien bewust doodgezwegen door Guy Tegenbos en Co.

 In 1997 wijdde Hein De Belder in DS nog een bijdrage van een volle pagina met lof voor Onderwijskrant en voor de open debatcultuur die we al 20 jaar in Onderwijskrant propageerden en toepasten. 

Redacteur De Belder schreef o.a. : "Raf Feys is de drijvende kracht van Onderwijskrant. Het is de tribune van waaraf hij ervoor zorgt dat in het vlees van de beleidvoerders altijd een angel zal zitten. … Raf Feys is het blijvende zout in ons onderwijs. Zijn inzet voor goed onderwijs is bewonderenswaardig. Iedereen die met het onderwijs begaan is, kan alleen profijt halen uit een confrontatie met zijn ideeën en kritiek, als toetssteen van de eigen opvattingen. Zijn kritische zin slaapt niet.(De Belder wees in dit verband naar de campagne van 1982 rond de Moderne Wiskunde, en naar mijn publicaties over het onderwijsbeleid en over wiskunde, taal, W.O....). 

De Belder vervolgde: "Zal die toetssteen blijven? Feys is eenenvijftig. Als hij straks onder een auto loopt, wordt het muisstil in onderwijsland. Feys betreurt de teloorgang van de debatcultuur in onderwijszaken. In zijn vroege jaren 70 en 80 bestond die toch meer. "Alles wordt nu echter bedisseld in Brusselse cenakels. Ook veel academici durven niet langer hun mond opendoen", stelt Feys. "Ze hangen overigens voor de financiering van hun projecten ook te sterk van het ministerie af." 

Deze lovende bijdrage viel blijkbaar niet in goede aarde van De Belders chef Guy Tegenbos. Sindsdien werden we persona non grata voor Tegenbos en zijn DS. En we vermoeden dat ook De Belder persona non grata werd voor de krant DS. 

PS : L.D. vroeg me met hoe het komt dat zelfs een onderwijscriticus als Pedro De Bruyckere nooit de naam Feys laat vallen of verwijst naar een bijdrage van Feys. Mijn antwoord: dat moet je De Bruyckere zelf maar eens vragen.