How NGOs are Profiting Off a Grave Situation

Haiti and the Aid Racket

By ASHLEY SMITH

It's now more than a month since the earthquake that laid waste to Port-au-Prince, killing more than 200,000 people and thrusting millions of people into the most desperate conditions.

But according to the U.S. government, Haitians have a lot to be thankful for.

On February 12, the U.S. Ambassador to Haiti Ken Merten boasted, "In terms of humanitarian aid delivery...frankly, it's working really well, and I believe that this will be something that people will be able to look back on in the future as a model for how we've been able to sort ourselves out as donors on the ground and responding to an earthquake."

Bill Quigley, the legal director for the Center for Constitutional Rights, had a simple response to Merten's claim: "What? Haiti is a model of how the international government and donor community should respond to an earthquake? The ambassador must be overworked and need some R&R. Look at the facts."

What are the facts? The UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA) reports that "more than 3 million people--one in every three Haitians--were severely affected by the earthquake, of whom 2 million need regular food aid. Over 1.1 million people are homeless, many of them still living under sheets and cardboard in makeshift camps. The government of Haiti estimates that at least 300,000 people were injured during the quake."

So far, the relief effort has only managed to provide 270,000 people with basic shelters like tents. More than 1 million people still have little access to food and water and have to scrape by to find sustenance. Even worse, because the relief operation is so inefficient, Haitians report that some of the food spends so long at the airport that it is rotten by the time it gets to the hungry.

On February 7, thousands of Haitians marched in the Petionville suburb of Port-au-Prince to protest their desperate circumstances and the failure of aid delivery.

Those conditions will only worsen as the rainy season approaches. Médicins sans Frontières (MSF) summed up the grave situation:

It's hard to believe that four weeks after the quakes, so many people still live under bedsheets in camps and on the street...One can only wonder how there could be such a huge gap between the promise of a massive financial influx into the country and the slow pace of distribution. MSF is concerned that with the onset of the rainy season, we'll be facing new medical emergencies, when people who are living without shelter come to us with diarrhea or respiratory infections.

* * *

THE U.S. ambassador couldn't be more wrong about the relief operation in Haiti.

While some NGOs like Partners in Health have done and are doing amazing work to provide services for quake victims, overall, the catastrophe in Haiti revealed the worst aspects of the U.S. government and the NGO aid industry.

As many analysts have noted, the U.S. in fact used its "relief" operation to disguise a military occupation of Haiti, intended to prevent a flood of refugees reaching the U.S., impose even greater sweatshop development on Haiti, and signal to the rest of Latin America, the Caribbean and the world's most powerful governments that U.S. aims to reassert its power in the region.

As a result, relief aid from the U.S. has played second fiddle to its imperial ambitions--and the NGO-centered aspect of its response is an important part of its strategy.

Instead of aiding the Haitian state and building up its capacity to handle the crisis, the U.S. is funneling $379 million in aid through its own agencies and then through NGOs. According to the Associated Press:

Each American dollar roughly breaks down like this: 42 cents for disaster assistance, 33 cents for U.S. military aid, nine cents for food, nine cents to transport the food, five cents for paying Haitian survivors for recovery efforts, just less than one cent to the Haitian government, and about half a cent to the Dominican Republic.

Most of the privately raised funds have been funneled to NGOs that have a checkered history in Haiti, not ones with a real commitment to invigorating Haitian self-organization. As Bill Quigley writes:

Donations for Haiti to private organizations have exceeded $644 million. Over $200 million has gone to the Red Cross, which had 15 people working on health projects in Haiti before the earthquake. About $40 million has gone to Partners in Health, which had 5,000 people working on health in Haiti before the quake.

The big NGOs, which are getting the bulk of the money, see the crisis as an enormous opportunity to raise funds and their profile. Thus, instead of a centralized and logical relief effort, something only a sovereign state could provide, the NGOs are competing with one another, literally branding areas they serve with their logos. As a result of this competition, they provide spotty and chaotic relief provision. According to the British medical journal The Lancet, the NGOs are:

jostling for position, each claiming that they are doing the most for earthquake survivors. Some agencies even claim that they are "spearheading" the relief effort. In fact, as we only too clearly see, the situation in Haiti is chaotic, devastating and anything but coordinated.

Polluted by the internal power politics and the unsavory characteristics seen in many big corporations, large aid agencies can be obsessed with raising money through their own appeal efforts. Media coverage as an end in itself is too often an aim of their activities. Marketing and branding have too high a profile. Perhaps worst of all, relief efforts in the field are sometimes competitive, with little collaboration between agencies, including smaller, grassroots charities that may have better networks in affected counties, and so are well placed to immediately implement emergency relief.

Even worse, the NGOs, because of their close collaboration with the U.S. military, have adopted a paranoid obsession with security to the detriment of providing actual help. According to Sasha Kramer, a co-founder of the non-profit Sustainable Organic Integrated Livelihoods who was in Haiti at the time of the earthquake and remains there today:

One friend showed me the map used by all of the larger NGOs, where Port-au-Prince is divided into security zones: yellow, orange, red. Red zones are restricted; in the orange zones, all of the car windows must be rolled up, and they cannot be visited past certain times of the day; even in the yellow zone, aid workers are often not permitted to walk through the streets, and spend much of their time riding through the city from one office to another in organizational vehicles.

The creation of these security zones has been like the building of a wall, a wall reinforced by language barriers and fear, rather than iron rods--a wall that, unlike many of the buildings in Port-au-Prince, did not crumble during the earthquake.

Fear, much like violence, is self-perpetuating. When aid workers enter communities radiating fear, it is offensive, the perceived disinterest in communicating with the poor majority is offensive, driving through impoverished communities with windows rolled up and armed security guards is offensive...

Despite the good intentions of the many aid workers swarming around the UN base, much of the aid coming through the larger organizations is still blocked in storage, waiting for the required UN and U.S. military escorts that are seen as essential for distribution. Meanwhile, people in the camps are suffering, and their tolerance is waning.

* * *

THE U.S. policy of bypassing the Haitian state to fund NGOs is nothing new--this has been U.S. practice in the Third World since the turn to neoliberalism in the 1970s.

The U.S. has used IMF and World Bank structural adjustment programs to force Third World governments to privatize government industry, cut wages and government programs, lower trade barriers, and open economies to U.S. trade and investment. At the same time, the U.S. and corporate donors started funding NGOs to address the social crisis created by neoliberal policies.

As David Harvey argues in his book A Short History of Neoliberalism:

The rise of advocacy groups and NGOs has...accompanied the neoliberal turn and increased spectacularly since 1980 or so. The NGOs have in many instances stepped into the vacuum in social provision left by the withdrawal of the state from such activities. This amounts to privatization by NGO. In some instances, this has helped accelerate further state withdrawal from social provision. NGOs thereby function as "Trojan horses for neoliberal globalization."

The NGOs are, in fact, businesses in their own right. They sport well-paid bureaucrats that raise money off of the disastrous impact of neoliberalism around the world. They are not accountable to the local populations they supposedly serve, but instead to the international donors that fund them--most often, corporate-backed formations like George Soros's Open Society Institute and capitalist governments.

Moreover, given that NGOs can pay local leaders more than either the government or social movements, they often recruit people who would traditionally lead leftist movements. As Mike Davis in The Planet of Slums:

Third World NGOs have proven brilliant at co-opting local leadership as well as hegemonizing the social space traditionally occupied by the Left. Even if there are some celebrated exceptions--such as the militant NGOs so instrumental in creating the World Social Forums--the broad impact of the NGO/"civil society revolution"...has been to bureaucratize and deradicalize urban social movements.

Davis argues that NGOs are, in fact, a form of "soft imperialism." They play a role very similar to the one that missionary religious institutions played in the earlier history of empire. They provide moral cover--a civilizing mission of helping the hapless heathens--for the powers that are plundering the society. And just as religious institutions justified imperial war, many NGOs, abandoning their traditional standpoint of neutrality in conflicts, have become advocates of military intervention.

Nowhere is this pattern more clear than in Haiti. The U.S. convinced the dictator Baby Doc Duvalier in the 1980s to implement a neoliberal development plan which Haitians call "the plan of death," which dropped tariffs on American agriculture, encouraged sweatshop development in Port-au-Prince and opened tourist resorts for the international elite.

Predictably, the plan produced a social catastrophe; it increased absolute poverty by 60 percent. But the Haitian poor, workers and peasants rose up to build a mass movement, Lavalas, that eventually elected Jean-Bertrand Aristide president in 1990 on a platform of anti-neoliberal reform.

The U.S. saw Aristide's mild reformism as a threat, backed a coup in 1991 and used the coup regime's reign of terror to crush the Lavalas social movement. It also convinced Aristide to implement the "plan of death" as the condition of his restoration in 1994. Under threat from the U.S., Aristide and his successor, René Préval implemented much of the plan.

The U.S. used yet another coup against Aristide in 2004 and another coup regime to force through the rest of the plan. Now, Haiti has the most neoliberal economy in Latin American and the Caribbean.

Thus, as noted Haitian academic Robert Fatton argues, "The emasculation of the state is no accident...It is partly the consequence of the neoliberal regime implanted in the country by the major international financial institutions. By advocating the withdrawal of the state from its social and regulating obligations, and by promoting the supremacy of the market, this regime has contributed to an economic, political and social disaster."

At the very same time, the U.S., other powers and the international donors started funding the NGOs. Soon, the World Bank reported that there were 10,000 NGOs in the country, doing everything from trash collection to health care and food provision in a chaotic patchwork of services that have replaced the incapacitated state.

These NGOs are non-governmental only in name. Peter Hallward documents inDamming the Flood that the U.S. Agency for International Development (USAID) and other similar government bureaucracies from other countries provide 70 percent of the funding for NGOs. The other 30 percent comes from corporate formations and individual contributors.

Unsurprisingly, as Hallward argues, "the bulk of USAID money that goes to Haiti and to other countries in the region is explicitly designed to pursue interests--the promotion of a secure investment climate, the nurturing of links with local business elites, the preservation of a docile and low-wage labor force, and so on."

Haitians now commonly refer to their own country as the "Republic of NGOs." But that is a misnomer, since Haitians have no democratic control over the NGOs. In reality, Haiti has been ruled by an American NGO Raj.

* * *

WHILE SOME NGOs like Partners in Health have been set up to develop Haitian grassroots self-organization and control, most major NGOs have been accomplices in the neoliberal catastrophe the U.S. wrought in Haiti.

First of all, the NGOs have reproduced and exacerbated class inequality in Haiti. Since the NGOs can pay much better than anyone else, including the Haitian state, they have swept up middle class professionals into their ranks. Haitian actually now call them the "NGO class." As anthropologist Mark Schuller writes:

In addition to higher salaries, NGO employees have access to many privileges: clean drinking water, electricity to charge cell hones, e-mail and the ever-prized U.S. visa. These privileges in turn plug individuals into the global economy. People's first visits to the U.S. solidified neoliberal ideologies. This artificial, dependent middle class--the "NGO class"--thus directly support a form of economic globalization, accomplishes ideological work and further stratifies the Haitian population, selecting a chosen few for privileges denied Haiti's poor majority.

The NGOs themselves are in the business of poverty, not its eradication, and they have proliferated in lockstep with the collapse in the Haitian standard of living. This has led many Haitians to rightly see them as profiting off their crisis.

As Sove Lavi told Schuller, the NGOs "take the illness [of AIDS] and turn it into a business. They let people die...Thanks to this illness, many people have become gran neg [bigwigs], many people have become rich. Many people drive fancy cars, fancy motorcycles. Many people are achte [making a lot of] money on the backs of people who are living with the illness. Many people living with the illness, we continue to die."

These NGOs have left in their wake a litany of projects that, far from improving the condition of impoverished Haitians, has in fact worsened it.

Anthropologist Timothy Schwartz documents the disastrous impact of the NGOs in his book Travesty in Haiti. In particular, he shows how CARE International--which claimed its mission in Haiti was to provide food aid to the "poorest of the poor"--not only failed in its mission, but also actually exacerbated the food crisis.

When the U.S. implemented its "plan of death" in Haiti, which undercut peasant agriculture and flooded the market with subsidized U.S. products, it caused a food crisis. Peasants were no longer able to find a market for their produce, and were therefore thrust into poverty, often unable to meet their own food needs because of their collapsed standard of living. They then became dependent on food aid.

USAID, in turn, funded CARE International to feed the impoverished peasants. The NGO began to distribute U.S. crops as food aid, during both bad and good harvests, further undermining Haitian peasants ability to compete for the market. Often, the food aid was taken by local elites and sold on the market, with the CARE brand still affixed to the packaging. CARE seemed to care so little that it never really followed up on the consequences of its food aid program.

Meanwhile, it put on conferences in fancy hotels inside and outside Haiti for its U.S. government and corporate backers. Schwartz writes that this amounted to "a perversion of American charitable ideals, with its false claims to be aiding 'the poorest of the poor' when what it was really doing was throwing exquisite banquets at plush hotels, while carrying out U.S. political policy in the interests of international venture capitalist and industrialists."

In another example, Schwartz tells the story of NGO-sponsored orphanages that degenerated into a cover for trafficking in children.

NGOs like World Vision, Compassion International and Christian Aid Missions collectively sponsor tens of thousands of children in orphanages. On the surface, this sounds like a benevolent plan. But as Schwartz shows, the middle-class operators of the orphanages took the money from the NGOs and ran a scam.

In some cases, these operators housed not actual orphans, but children of the local elite. In other cases, they offered money to impoverished Haitians for their children, with the promise that they would be cared for, educated and given a chance at a better life. The bulk of actual orphans--impoverished street kids--didn't get places. The orphanages were filled up with middle-class kids or children bought from their parents--that is, fake orphans.

Schwartz writes that he "had zero doubt that orphanages for Haitians and for many Americans who were helping them procure funds were businesses." He calls it "false charity. I believe it is tantamount to robbing from impoverished children themselves. The money is theirs, and they are not, in the overwhelming majority of cases I encountered, getting it."

Even worse, the most cynical of the people trading in children sell the poorest of the children into slavery or the sex trade. Often, these children are marketed abroad. UNICEF reports a conservative estimate that each year, 2,000 Haitian kids are sold into the Dominican Republic alone.

Schwartz also shows how the disastrous impact of both U.S. neoliberal economic policies and the failure or complicity of the NGOs has left people so desperate that they turned to narco-trafficking as a source of income. Of course, the U.S. then uses this as a further justification for its military occupation and imposition of yet another sweatshop development plan.

Schwartz conclusions are absolutely correct:

The world's largest multinational charities--CARE, CRS, World Vision and ADRA--executed the political will of institutions, governments and lobbyists that had identified Haiti's comparative advantage as low wages--i.e. poverty--and in doing so, these charitable organization dedicated to helping the poorest of the poor wound up working to make the people of Haiti even poorer.

* * *

WHILE THE U.S. used the NGOs to help impose neoliberalism in Haiti, they also manipulated them to build political opposition to any reform movement. The U.S. stepped up funding for the NGO racket in the run-up to its second coup against Jean-Bertrand Aristide in 2004. At the very same time that it enforced an embargo on Aristide's government for alleged electoral manipulations, it escalated the funding of NGOs that were in opposition to Aristide.

As Hallward writes, they made "use of tried-and-tested tactics of democracy promotion. In Haiti as elsewhere, the main vehicles for delivering the policy were USAID, the International Foundation for Electoral Systems, and the International Republican Institute. Altogether, from 1994 to 2002, Washington would contribute some $70 million--a staggering sum by Haitian standards--to 'train' an appropriate political opposition to Aristide."

Many, if not most, of the NGOs that ended up organized in the elite opposition's political front, the Group of 184, and that supported the coup were on the U.S. payroll.

Such NGO collaboration with the coup completes a vicious circle--the NGOs aided and abetted the "plan of death"; exacerbated through failure, mismanagement and corruption the impact of neoliberalism on Haiti; and then supported the coup against the democratically elected government.

In so doing, they undercut the sovereignty of Haitian people, all under the gloss of helping people overcome their poverty--poverty that they, in fact, helped create.

The Marine Gen. Smedley Butler from the early decades of the 20th century said he served as a "racketeer for capitalism." The same could just as easily be applied to the NGOs and humanitarian aid today--it is a racket for empire.

24-02-2010 om 21:33 geschreven door Vorser-Raadgever  

23-02-2010 om 23:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Driemaal links is ook rechts

Politiek links in Vlaanderen smelt weg. Klopt het hart van de Vlamingen inderdaad rechts, zoals de recente publicatie, Rechts Vlaanderen van Henk de Smaele, beweert? Of is het eerder zo dat de kiezers zich niet meer herkennen in wat 'linkse partijen' hen te bieden hebben? De Gravensteengroep, bestaande uit leden met verschillende politieke en ideologische achtergronden, neigt naar het tweede antwoord.

Ten eerste stelt links geen structurele hervormingen meer voor, maar beperkt het zich tot een sociaal beleid. Links voert geen economische strijd meer. Ten tweede kiest links na de sterke opkomst van rechts in Vlaanderen voor de moraliserende reactie. Het morele oordeel vervangt analyse en onderzoek. Links hypothekeert hiermee zelf de mogelijkheid tot efficiënte politieke acties. Ten derde: ter compensatie van zijn slinkende kracht in Vlaanderen, teert links op de macht van de linkse partijen in Franstalig België.
Precies de weerstand van de Franstalige partijen tegen een democratische staatshervorming verhindert echter de efficiënte organisatie van een sociaal beleid. Dit beleid omvat de belangrijkste hefbomen voor een herverdeling van de welvaart, zoals fiscaliteit, sociale zekerheid en arbeidsmarktbeleid. 'Solidariteit' in België lijkt steeds meer op liefdadigheid, omdat de federale overheid geld verdeelt zonder structurele aansporing tot economische aanpassingen of tot politieke verantwoordelijkheid (onder meer door de Bijzondere Financieringswet 1989). Vlaams links biedt geen verzet, want het denkt in termen van de Belgische machtsstructuren. Zo gaat het echter voorbij aan de culturele en sociale strijd van zijn eigen verleden. De Rode Leeuwen zijn tricolore muizen geworden.

De linkse leegte

Linkse politici hebben de opmars van de (neo)-liberale politiek niet tegengehouden, integendeel: sinds het einde van de jaren 1980 hebben ze mee overheidsbedrijven geprivatiseerd, de pensioenen naar de beurs verplaatst, regelgeving en controle op de financiële markten afgebouwd (Schröder in Duitsland, Jospin in Frankrijk, het duo Blair-Brown in Groot-Brittannië, Clinton in de VS). In België tolereert links een onrechtvaardige fiscale politiek.

In deze context vormt 'solidariteit' niet langer de inzet voor een politiek-economische strijd ter verdediging van de zwakkeren. Die solidariteit garandeert zelfs geen billijke herverdeling meer. Links legitimeert de eigen inertie door te stellen dat het (neo)-liberalisme de enig overblijvende ideologie is waartegen het, ook op Europees vlak, bitter weinig vermag. Het bewijst lippendienst aan een slecht omschreven 'solidariteit', maar staat sprakeloos tegenover het onbeperkte streven naar winstmaximalisatie.
Het potentiële linkse electoraat haakt af, omdat deze voorgestelde 'solidariteit' hoofdzakelijk inspanningen vraagt van de traditioneel belangrijkste component van dat electoraat, namelijk de werkende bevolking. Opdat zij zonder morren zou bijdragen aan banken in crisis, aan schatkisten zonder bodem, en aan nieuwkomers in nood.
Links spitst zich intussen toe op het sociaal beleid. Daardoor verschuift zijn doelpubliek van de werknemers naar de sociaal hulpbehoevenden. Als deze laatste groep vandaag een linkse stem uitbrengt, dan doet ze dat om iets te behouden, niet om iets te veranderen. Tegenwoordig is er dan ook geen strijdend electoraat meer dat zich in een politieke partij verenigt. Er zijn slechts politieke partijen op zoek naar een electoraat.

Elke linkse beweging heeft een verankering in de bevolking nodig. Maar een eigen volksbeweging klinkt wel meteen verdacht voor links in Vlaanderen. Links houdt dan ook weinig rekening met de verzuchtingen van zijn traditionele electoraat uit angst voor de associatie met rechtse partijen. Met het kiezersvolk dat naar populistische partijen overloopt wil dit links niets te maken hebben. Wie van links identificeert zich immers nog met de arbeidsklasse? Niemand die in politieke zin macht heeft. Maar links denkt wel te kunnen overleven dankzij België... Zo draait de spiraal neerwaarts. Het klassieke electoraat van links kiest nu voor rechts. Wie overblijft op links kijkt naar België voor steun. België, schijnbaar de enige garantie dat rechts niet het hele politieke spectrum overneemt.

In werkelijkheid is het precies de Belgische constructie die haaks staat op een progressief project. Ondertussen lijkt Vlaams links enkel nog betekenisvol voor wie meegaat in de illusie dat België een soort non-identiteit biedt waarbinnen een louter sentimenteel voorgestelde 'solidariteit' mogelijk is. De rechtse partijen in Vlaanderen worden groter, want met zijn elitaire opstelling heeft dit links zichzelf de pas afgesneden om een volwaardige beweging te kunnen worden.
De linkse politieke actie wordt dan vervangen door het morele (voor)oordeel. Zo'n houding laat niet langer toe dat er nog kritische vragen worden gesteld bij de organisatie van de (federale) staat. Zelfs niet als die staat minder democratisch wordt en de ontwikkeling van de solidariteit steeds meer beperkt.

Vragen bij de Belgische organisatie van de "solidariteit"

Solidariteit op lange termijn verzekeren veronderstelt ingrijpende veranderingen aan de huidige status quo. Een systeem wordt pas solidair, geloofwaardig en aanvaardbaar wanneer het efficiënt, doorzichtig en met politieke verantwoordelijkheid wordt georganiseerd, wanneer het dus anders verloopt dan in België het geval is. Dit veronderstelt een duidelijke reorganisatie van de solidariteit tussen regio's, zonder de federale overheid als mistgordijn.
Geeft men met deze positie toe aan rechts in Vlaanderen? Neen, want een staatshervorming dient niet om de solidariteit af te schaffen, maar om haar mogelijk te maken als iets dat de liefdadigheid overstijgt. Een open pleidooi voor meer autonomie zou de linkse partijen in Vlaanderen juist kunnen versterken.
Zal een hervorming van de solidariteit de verarming van de bevolking in het zuiden van het land met zich meebrengen? Niet noodzakelijk. De duidelijkste verliezer van een structurele hervorming is de huidige Franstalige politieke elite, die aan invloed verliest naarmate ze verantwoordelijk wordt gesteld voor het door haar gevoerde beleid. Hoe kan dat een slechte zaak zijn voor de gewone burger?

De Belgische natiestaat verliest in elk geval op twee niveaus aan belang. Het politieke zwaartepunt verschuift naar de regio's en de economische markt kent steeds meer een Europese of zelfs globale integratie. Links heeft er dus alle belang bij de organisatie van deze veranderingen goed te begeleiden en op de evolutie te anticiperen. Indien links elk streven naar een staatshervorming, ook uit progressieve hoek, probeert te herleiden tot een voorbijgestreefd en 'egoïstisch' romantisch nationalisme, vervreemdt het verder van zijn bestaande en potentiële kiezersvolk, dat zich terecht vragen stelt bij de Belgische constructie. Belgisch links slaagt er niet in om het sociale en fiscale beleid transparant, efficiënt en met politieke verantwoordelijkheid te organiseren. Ondertussen strijdt links evenmin tegen het systeem dat de economische crisis veroorzaakte. De 'solidariteit' wordt gegijzeld door het partijpolitieke machtsspel. Ze leidt niet tot gelijkwaardigheid. Vlaams links implodeert dan ook door zijn voorkeur voor de oude Belgische machtsstructuren. Wie zich in Vlaanderen links voelt, blijft verweesd achter.

22-02-2010 om 22:28 geschreven door Vorser-Raadgever  

Burgerdoden bij NAVO-luchtaanval in Uruzgan

© AFP

Minstens 27 Afghaanse burgers zijn zondag om het leven gekomen bij een luchtaanval van de NAVO op een konvooi voertuigen in de Zuid-Afghaanse provincie Uruzgan.

Dit heeft de Afghaanse regering maandag bekendgemaakt. De raad van ministers veroordeelde de aanval in felle bewoordingen en zei dat deze 'niet te rechtvaardigen' valt.

De NAVO erkende dat inderdaad een konvooi minibussen is gebombardeerd. De NAVO dacht met een konvooi van de Taliban van doen te hebben, maar ontdekte naderhand dat er vrouwen en kinderen in de minibussen zaten.

Het konvooi bestond uit drie minibussen met alleen burgers. Naast de 27 doden, onder wie vier vrouwen en een kind, vielen er twaalf gewonden. De burgers waren onderweg naar Kandahar, zei een regeringswoordvoerder.

"Het tragische verlies van onschuldige levens doet ons bijzonder veel verdriet", zei NAVO-commandant generaal Stanley McChrystal. "Ik heb onze strijdkrachten duidelijk gemaakt dat we hier zijn om het Afghaanse volk te beschermen en dat het vertrouwen van de bevolking in onze missie wordt ondermijnd als er per ongeluk burgers worden gedood of verwond. We zullen dubbel ons best doen om dat vertrouwen te herwinnen."

McChrystal heeft zondag aan president Hamid Karzai zijn verontschuldigingen aangeboden, zei de NAVO.

Het ministerie van Defensie liet maandag weten dat er bij het NAVO-bombardement op Uruzgan geen Nederlandse militairen betrokken waren. Wel helpen de Nederlanders mee gewonden op te vangen.

© Trouw 2010,

22-02-2010 om 21:46 geschreven door Vorser-Raadgever  

Hizmetinizde – Voor al uw verkiezingsposters

21-02-2010 om 19:21 geschreven door Vorser-Raadgever  

les Islandais n’ont pas dit leur dernier mot…

19 février par Jérome Duval, Olivier Bonfond

Après avoir plongé dans la misère les peuples du Sud en endettant leurs Etats, le FMI (Fond Monétaire International) s’attaque maintenant aux peuples européens, frappés de plein fouet par la crise capitaliste internationale. Les Agences de notations, outils au service de l’oligarchie financière, jouent quant à elles pleinement leur rôle dans la course à la rentabilité sur le marché de la dette, en n’hésitant pas à sanctionner financièrement les moindres faux-pas des pays affaiblis par la crise. Mais les islandais, en imposant un referendum sur une loi irresponsable et dangereuse, ne comptent pas se soumettre aussi facilement. Le combat est certes déséquilibré, mais il n’est pas fini …

Un modèle néolibéral qui s’écroule

Comme beaucoup de pays dits «riches», l’Islande a joué et a perdu au grand jeu du néolibéralisme. Considéré comme l’un des plus riches pays de l’OCDE, l’Islande a vu son taux de chômage passer de 2% avant l’effondrement du secteur financier en octobre 2008 à 8,2% de la population active en décembre 2009. Aujourd’hui, ce petit pays de 320.000 habitants sans armée, subit de plein fouet la crise financière, avec notamment une dette qui a explosé à près de 320 % du PIB en 2009 |1| .

Après les avoir privatisé en 2003, les trois principales banques (Kaupthing, Landbanski et Glitnir) ont dû être renationalisées de toute urgence en octobre 2008 à la suite de l’implosion du système bancaire. Les échanges sur les marchés d’actions ont même été suspendus plusieurs jours à la Bourse de Reykjavik. L’Etat, qui a déboursé des millions d’euros pour la reprise en main de ces banque |2|, est au bord de la faillite et prévient qu’il ne pourra garantir que les dépôts réalisés en Islande. Pris de panique, les épargnants étrangers réclament leur argent placé dans les succursales à Londres, Berlin, La Haye ou Bruxelles. Après avoir réglé le cas des 34.000 investisseurs allemands auprès de Kaupthing Bank, la plus importante banque du pays, Londres et La Haye indemnisent leurs ressortissants lésés par la faillite de la banque en ligne Icesave, filiale de Landsbanki. Ainsi, quelques 320.000 épargnants néerlandais et britanniques récupèrent en partie leurs placements grâce à la contribution de leur Etat. Quelle belle opération pour le secteur privé : d’une part les responsabilités des banquiers islandais et de leurs succursales à l’étranger s’évaporent via la nationalisation de leurs dettes, c’est-à-dire la reprise de celles-ci par les contribuables islandais, et, d’autre part, les spéculateurs britanniques et hollandais voient leurs placements risqués garantis par leurs Etats respectifs…

Manifestation devant Althingi, le Parlement Islandais à Reykjavík

Une question se pose : comment l’Etat Islandais, vu l’état de son endettement, peut-il rembourser la Grande-Bretagne et les Pays-Bas sans mettre en péril sa population ? C’est pourtant ce que réclament avec insistance l’Union Européenne, le FMI et les pays concernés : l’Islande doit rembourser quel qu’en soit le coût humain. Le Royaume-Uni et les Pays-Bas qui insistent pour être prioritaires par rapport à d’autres créanciers, refusent tout compromis au sujet du montant à recouvrer.

Une loi imposée en catimini et qui fait insulte au peuple islandais

Austérité budgétaire, chômage en explosion, attitude agressive du FMI et de l’UE, … ces éléments provoquent une sorte d’électrochoc chez les citoyens islandais. Pendant plusieurs mois, des manifestations comme on en avait plus vu depuis plus de cinquante ans dans ce pays s’enchaînent. Tout comme celui de nombreux mouvements sociaux qui font face à la crise dans le monde, le message des islandais est relativement clair : « la crise, qu’ils la payent eux », « eux » ce sont bien entendu les responsables.

À vendre - Vendu au FMI

C’est suite à cette pression populaire que le Premier Ministre, Geir Haarde, déclarait fin 2008 qu’« il y a beaucoup d’arguments légaux qui justifient de ne pas payer». Dans le même temps, le Parlement adoptait une résolution annonçant que le remboursement serait conditionné aux «capacités de paiement» |3| du pays. De quoi préoccuper, pour ne pas dire angoisser, les bailleurs de fonds, dont le FMI. Ceux-ci agissent alors de tout leur poids en coulisse et renversent rapidement et subrepticement la situation : une loi d’indemnisation, dite loi Icesave |4|, a été approuvée dans la nuit du 30 au 31 décembre 2009 à une très courte majorité (33 voix pour et 30 contre) par le Parlement en pleine fête de fin d’année. Suivant les conseils du FMI, cette loi prévoit l’ouverture aux aides internationales, le rapprochement avec l’Union Européenne en vue d’une future adhésion et la restitution par l’Etat des 3,8 milliards d’euros d’argent public aux gouvernements néerlandais et britanniques (1,3 milliard d’euros aux Pays-Bas et 2,5 milliards d’euros au Royaume-Uni). Le fait que l’Islande puisse, par cette loi, rembourser une dette représentant près de 12.000 euros par citoyen, soit l’équivalent de près de 40% du Produit intérieur brut de l’île en 2009, rassure aussitôt les marchés et l’agence de notation Standard & Poor’s s’empresse de relever la perspective de la note de l’Islande de négative à stable. |5| Rappelons que les agences de notation exercent un vrai pouvoir discrétionnaire sur les finances des gouvernements en influant directement sur les primes de risque et taux d’intérêt : les plus «riches» et les plus solvables se voient récompensés par de bonnes notes (AAA, par exemple), agissant à la baisse sur les taux et donc sur la somme à rembourser. A contrario, les pays dit «pauvres», présentant un risque élevé d’insolvabilité, reçoivent de mauvaises notes et doivent rembourser plus d’intérêt en contrepartie d’un placement jugé «risqué».

Le peuple exige un referendum

Le président Olafur Ragnar Grimsson, après avoir reporté la signature de cette loi en soutenant avoir besoin de temps pour la promulguer, a reçu le 2 janvier 2010 une pétition de plus de 56.000 signatures, soit près du quart des électeurs du pays, demandant de rejeter cette loi et de la soumettre à un référendum. Magnus Arni Skulason, responsable du mouvement de contestation, explique lors de la remise des signatures : “c’est ainsi qu’on lui a remis cette pétition, pour lui demander de rejeter le projet de loi Icesave. Rien que le taux d’intérêt lié au remboursement permettrait de faire tourner notre système de santé pendant six mois.” |6|. Il semble que la pression populaire ait porté ses fruits puisque mardi 5 janvier 2010, le président annonce : "J’ai décidé, sur la base de l’article 26 de la Constitution, de soumettre la nouvelle loi à la nation". Ainsi, comme le prévoit la Constitution en cas de refus du président de promulguer une loi, celle-ci sera soumise à une consultation populaire. Consultation qui aura lieu le 6 mars 2010.

Les sanctions sont immédiates

Il s’agirait de laisser les citoyens décider de leur sort, alors qu’il y a de grande chance pour que cette loi injuste soit refusée ? Les marchés financiers, toujours aux aguets, réagissent au quart de tour et Standard & Poor’s menace, cette fois-ci, de rabaisser la note du pays, tandis que Fitch, l’une des trois autres grandes agences de notation, la dégrade (de BBB- à BB+) avec les conséquences que l’on sait : augmentation des sommes à rembourser pour un pays en difficulté de paiement, incitation à faire de nouveaux emprunts pour rembourser les anciens, pour, in fine, provoquer une accélération de «l’effet boule de neige» de l’endettement.
De la même manière qu’il impose ses ajustements structurels aux pays du Sud depuis la crise de la dette de 1982, le FMI dicte maintenant ses conditions ou «mesures d’austérité» aux gouvernements européens, afin de rendre prioritaire le remboursement aux créanciers quitte à amputer les budgets sociaux destinés à l’éducation, la santé, aux subventions aux produits de première nécessité, etc.

FMI et Union Européenne, même combat

Face à la situation périlleuse de l’Islande, le FMI et l’Union Européenne jouent de tout leur poids. Le FMI du « socialiste » Dominique Strauss Kahn, qui n’a jamais eu autant à sa disposition pour prêter aux pays en difficulté, attend d’être assuré du remboursement pour débloquer une tranche de prêt faisant partie d’un plan de sauvetage de 5 milliards de dollars monté en octobre 2009. Déjà bien avant l’adoption de la loi par le parlement, l’ultra libérale Union Européenne prévient qu’elle n’ouvrira ses portes de plus en plus hermétiques qu’en cas de soumission via le remboursement aux créanciers. «La Commission européenne a clairement pris fait et cause pour le Royaume-Uni, puisque son Président a indiqué dès le mois de novembre [2009] qu’il n’y aurait pas d’aide européenne tant que le cas Icesave ne serait pas résolu» (…) «l’Europe et le FMI s’apprêtent donc à accomplir un véritable exploit : ravaler un pays dont l’IDH (Indice de développement humain) s’était hissé en quelques décennies au plus haut niveau mondial au rang de pays pauvre… Conséquence : les Islandais, pour la plupart hautement qualifiés et polyglottes et travaillant beaucoup avec les pays nordiques, où ils sont très facilement assimilables, commencent déjà à émigrer (8.000 d’entre eux sont d’ors et déjà partis, ce qui est loin d’être négligeable)» |7|. L’Islande qui avait déposé en juillet 2009, une demande de candidature à l’UE, voit son processus d’adhésion compromis. Début janvier, le ministre espagnol des Affaires étrangères, Miguel Angel Moratinos, dont le pays vient de prendre la présidence tournante de l’U.E, martèle : "J’espère que les Islandais voient dans l’UE leur projet futur." |8|

La poursuite d’une ligne de crédit du FMI et l’adhésion à l’ultralibérale Union Européenne dépendent donc du remboursement d’une dette impayable pour la population, dette qui, une fois de plus, ne la concerne pas puisqu’il s’agit d’une dette privée devenue publique à la suite d’une faillite bancaire. Comme toujours, socialisation des pertes et privatisations des bénéfices est un leitmotiv du capitalisme. On remarquera d’ailleurs qu’il n’y a jamais autant eu de nationalisation totale ou partielle dans le secteur bancaire mondial depuis que celles-ci sont en difficulté…

La manipulation médiatique se met en marche

Dans un tel contexte de crise, on se doute de l’issue d’un référendum populaire : les islandais dont le quart des électeurs a déjà dit qu’il refusait le paiement d’une dette immorale et injuste rejetteront probablement le texte. Pour les dissuader, la machine médiatique s’est enclenchée : l’éloignement du FMI ou la non-adhésion à l’UE est impensable, un danger que le quotidien « de référence » français Le Monde écarte, « Car Reykjavik veut rembourser» et «le plan de sauvetage du FMI est crucial. Il reconstituerait les réserves de devises et fournirait les liquidités nécessaires au service de la dette envers l’étranger. Par ailleurs, l’adhésion à l’UE permettrait d’obtenir de meilleures conditions d’emprunt». S’il était besoin de rassurer le lecteur libéral en cas «de victoire du non», le quotidien ajoute : «De toute façon, l’Islande devra respecter les engagements approuvés en août 2009, tant par le Parlement que par la présidence : le remboursement débutera en 2017…» |9|

Les islandais n’ont pas dit leur dernier mot

Les islandais sauront-ils faire face à la déferlante médiatique qui s’annonce et rejeter comme lors du Traité Constitutionnel Européen en Irlande ou en France un projet néolibéral néfaste pour les peuples concernés ? Le FMI et l’U.E reviendront-ils à la charge malgré tout ? Quoi qu’il en soit, une chose est sûre : les citoyens sont en droit d’exiger un audit de la dette et de refuser de payer. L’Islande peut et doit refuser les conditionnalités imposées par le FMI qui s’empoche au passage les intérêts d’une dette illégale. L’intégration à une Union européenne qui est tout sauf au service des peuples, ne doit pas être une condition de plus à la négociation en cours ; elle doit être soumise à référendum. Nous soutenons le peuple islandais dans la répudiation de cette dette et insistons pour la mise en place d’autres mesures, telles que la saisie des bonus et autres avantages fiscaux de la classe capitaliste, pour rembourser les petits investisseurs. Ces derniers ont été trompés par des banquiers qui proposaient d’alléchants taux d’intérêts dans des montages financiers risqués. Pour les autres, spéculateurs en tout genre, ils doivent tout simplement assumer. Ils ont joué et perdu aux jeux hasardeux des marchés, et leurs pertes ne doivent en aucun cas être portées par les contribuables islandais. L’impôt des contribuables islandais doit au contraire servir des politiques visant la justice sociale et le respect de la nature. Par ailleurs, Gordon Brown doit sortir l’Islande de la liste des pays terroristes à laquelle il l’a inclus en octobre 2008 et présenter ses excuses au peuple d’Islande. |10|

Les Islandais n’ont pas dit leur dernier mot…

20-02-2010 om 22:54 geschreven door Vorser-Raadgever  

18-02-2010 om 23:21 geschreven door Vorser-Raadgever  

De Nederlandse Wereldomroep, maagdenvlies en een ontslagen Egyptische blogger

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

The internet in the Arab world has a snowball effect; now that the snowball is rolling, it can no longer be stopped. Getting bigger and stronger, it is bound to crush down all obstacles.
In addition, to the stress caused by the Arab bloggers, a new forum was opened for Aran activists; Facebook. Arab activists have been using Facebook in the utmost creative way to support the democracy movement in the region, a region that has one of the highest rates of repression in the world. Unlike other regions where oppressive countries (like China, Iran and Burma) represent the exception, oppression can be found everywhere in the Arab world.
The number of Arab internet users interested in political affairs does not exceed a few thousands, mainly represented by internet activists and bloggers, out of 58 million internet users in the Arab world. As few as they are, they have succeeded in shedding some light on the corruption and repression of the Arab governments and dictatorships. The Arab governments have tried numerous ways to silence those activists with no success. So, now these governments stand helplessly in front of the power of these activists and the support they have gained from the public.

Getting Back at Journalists and Bloggers
Arab governments and their security agencies have been censoring and cracking down on traditional mass media such as newspapers (TV stations and satellite channels) seizing newspapers’ issues and stopping the emissions of TV channels. However, it’s hard to have the same control over the internet. The Arab governments can only ban or block a website after its content has been published, usually through RSS feature. Even if the website is bloc, governments cannot block its information; it can be found on other websites or blogs. For these frustrated governments, the only way to stop bloggers or activists is to punish and prosecute them. In fact, the number of the prosecuted and assaulted bloggers and internet activists largely outnumbered journalists, who also face the government’s repression. The difference between these two forms of repression is that journalists are penalized prior to publishing or airing their material, by simply seizing publications or not airing TV show, while bloggers and internet activists face repression after posting their work on the internet. Internet activists represent the largest number of prisoners of conscience in many countries, like Egypt, Syria and Tunisia.

Substantial Profits and Development Losses
It is very rare to find an Arab government without a ministry for communications and information. There is always a ministry that monitors this sector that includes internet and telephone services, both landlines and mobiles. This sector represents to the Arab governments a profitable business and whatever side affects it has, the citizens using to express their opinions and protest politically, it can be dealt with by the security agencies. The security agencies filter web content, block websites, tap phone lines and punish any rebels to the rule of the government.
Regardless of the statements issues or the conferences organized by the ministries of communications, Arab governments do not have a genuine interest in using this new technological revolution to create and develop a diversified, documented and reliable Arab content on the internet.
For example, Telecom Egypt’s revenue for the first nine months of 2009, ending in 30/9/2009, is 7742 million Egyptian pounds achieving a 3 % increase from the same period last year. The gross profit was 4175 million Egyptian pounds making a net profit of 2576 million Egyptian pounds in only nine months . At the same time, the Ministry of Communications threatened to take penal measures against mobile phone companies trying to offer cheaper service for its clients . In addition, there were around 100 cases of abduction and torture, and rape against internet activists in 2008. Therefore, Arab states don’t develop or participate in making technology but rather consume it.
In a study issued by one of the leading centers in political and strategic research in the United States, RAND Institute, it was stated that "the information revolution is real, and there is a small chance that this revolution would reach non-democratic communities. In these communities, this technology faces dictatorship that either abandons information technology and communication in their countries lagging behind, or allows this technology putting their regimes at the risk of withering away. In fact, the autocratic regimes have no choice but to give in and make way for the technology wave” .
A few Arab governments are striving to catch up with this technological revolution and become associated with it, such as the UAE and Kuwait. However, the aspiration of these governments is to increase the number of websites or increase their content. They miss that the technological revolution is measured by the change induced in society at cultural, and political, social and economic level. Nevertheless, this objective was achieved successfully by Arab internet activists.
This was stated in RAND Institute study: "The information revolution is not a game where you can pick and choose. All countries, nations, cults and cultures should be able to gain the fruits of this revolution. The fundamental part of the information revolution, the indispensable part, is freedom of expression, exchange of information and a universal access to information.”
Of course, the greatest hypocrite would not claim that the Arab governments respect or support freedom of expression or the right to access and circulate information. Consequently,
the gap between Arab governments and internet activist s is widening day after day. Governments are satisfied by taking the role of a policeman after these activists, while the activists are striving, through the use of the internet, for a democratic life.

een voorbeeld van akties van en door Egyptische bloggers naar aanleiding van het sectarische geweld dat een paar dagen geleden het leven kostte aan een aantal Koptische Christenen ....

Zoals de aandachtige lezertjes al hebben opgemerkt is ook Amira Al Tahawi bij de gevangenen. Amira Al Tahawi heeft reeds in 2008 een artikel over het sluimerend conflict tussen Koptische Christelijke en Islamitische Egyptenaren gepubliceerd op een Koptische blog:

Egyptian weekly accused of 'inciting sectarian war'

EGY 001 / 0110 / OBS 009
Incommunicado detention / Release / Ill-treatments

Egypt

January 20, 2010

The Observatory for the Protection of Human Rights Defenders, a joint programme of the International Federation for Human Rights (FIDH) and the World Organisation Against Torture (OMCT), requests your urgent intervention in the following situation in Egypt.

Brief description of the situation:

The Observatory has been informed by reliable sources of the arbitrary detention and subsequent release of Messrs. Wael Abbas, Mostapha Al-Nagar, Ms. Israa Abdel Fatah and Ms. Marianne Nagy Hanna, journalists, Messrs. Sameer Awad Bassem, representative of Al Ghad party, Fathy Mohammed Bassem, representative of the Egyptian Democratic Institute, Sharif Abdel Aziz Mahmoud, Mahmoud Mohammed Khalid, known as "Mac", and Ms. Shahinaz Abdelsalam, bloggers, Mr. Nasser Abdel Hamid and Ms. Salma Akal, members of the Democratic Front Party, Mr. Roaa Ibrahim, student, Mr. Ahmed Badawy Abdel Meguid, a member of the “Sixth April Youth”, Messrs. Ahmed Abu Zekry, Talaat Al-Sawy, Ahmed Mahmoud Mustafa, Ismail Sayyid Omar, Ahmed Fathy Mohamed, Hossam Saber Ali, Hanan Ismail, Hamada Abdel Fatah, Gamal Fareed, Mohamed Khalaf Mohamed, Al- Hosseiny Sayed Ahmed, Mohamed Hamdy Hassan, Mohamed Abdallah Mohamed, Heshmat Abdallah Mohamed, Ismail Eleskandarani and Tareq Sabry Abdallah, Ms. Nadia Al-Zeiny Barouni, Ms. Amira Al-Tahawi, Ms. Baula Abdo Ameen and Ms. Mona Fouad Ahmed in the Governorate of Qena.

According to the information received, on January 15, 2010, the thirty-three above-mentioned human rights defenders were arrested upon their arrival to the Egyptian Governorate of Qena, where they had travelled to express support with the families of the victims of the shooting that occurred on Coptic Christmas, between January 6 and 7, 2010, which left seven persons dead and incited tense sectarian protests in Egypt and to denounce sectarian violence and the human rights violations committed by the authorities allegedly to combat it.

The group of human rights defenders was told by the police that an arrest warrant had been issued against them on January 15, 2010, but none was shown to them. The group was detained incommunicado in the Qena Security Directorate, their lawyers being denied access to the Qena Security Directorate and told that their clients were not being held there.

On January 16, 2010, the group was released. According to the information received, no charges have been brought against them to date. But during detention, the group was threatened of prosecution for “violating the Constitution” and “constituting a group of more than five people inciting demonstrations” pursuant to the Emergency Law[1].

The detainees reported that Ms. Israa Abdel Fatah and Mr. Ahmed Badawy were subjected to ill-treatments during their arrest. Ms. Abdel Fatah was roughly grabbed by her arm and Mr. Badawy violently pushed. Additionally, the group was held in inhumane conditions, its members being given one single meal during their detention, and given neither bed nor blankets. While in custody, Mr. Tareq Sabry Abdallah suffered severe health conditions and had to be transferred to the hospital on three occasions.

Actions requested:

Please write to the authorities of Egypt, urging them to:

1. Guarantee in all circumstances the physical and psychological integrity of the thirty-three above-mentioned human rights defenders as well as of all human rights defenders in Egypt;
2. Carry out a prompt, effective, thorough, independent and impartial investigation into above-mentioned acts of ill-treatment faced by above-mentioned defenders during their arrest and detention, the result of which must be made public, in order to bring all those responsible before a competent, independent and impartial tribunal and apply penal, civil and/or administrative sanctions as provided by law;
3. Put an end to any kind of harassment - including at the judicial level - against the thirty-three above-mentioned human rights defenders as well as of all human rights defenders in Egypt;
4. Comply with the provisions of the UN Declaration on Human Rights Defenders, adopted by the General Assembly of the United Nations on December 9, 1998, especially its Article 1, which states that “everyone has the right, individually and in association with others, to promote and to strive for the protection and realisation of human rights and fundamental freedoms at the national and international levels”, and Article 12.2, which provides that “the State shall take all necessary measures to ensure the protection by the competent authorities of everyone, individually and in association with others, against any violence, threats, retaliation, de facto or de jure adverse discrimination, pressure or any other arbitrary action as a consequence of his or her legitimate exercise of the rights referred to in the present Declaration”;
5. More generally, ensure in all circumstances the respect for human rights and fundamental freedoms in accordance with the Universal Declaration of Human Rights and with international and regional human rights instruments ratified by Egypt.

Addresses

• President of the Arab Republic of Egypt, His Excellency Mohammad Hosni Mubarak, Abedine Palace, Cairo, Egypt, E-mail: webmaster@presidency.gov.eg, Fax: +202 390 1998
• Prime Minister Mr. Ahmed Mahmoud Mohamed Nazif, Magles El Shaab Street, Kasr El Aini Street, Cairo, Egypt. Fax: + 202 735 6449 / 7958016. Email: primemin@idsc.gov.eg
• Minister of the Interior, General Habib Ibrahim Habib El Adly, Ministry of the Interior, El-Sheikh Rihan Street, Bab al-Louk, Cairo, Egypt, E-mail: moi1@idsc.gov.eg, Fax: +202 579 2031 / 794 5529
• Minister of Justice, Mr. Mamdoh Mohie E-din Marie, Ministry of Justice, Magles El Saeb Street, Wezaret Al Adl, Cairo, Egypt, E-mail: mojeb@idsc.gov.eg, Fax: +202 795 8103
• Public Prosecutor, Counsellor Maher Abd al-Wahid, Dar al-Qadha al-Ali, Ramses Street, Cairo, Egypt, Fax: +202 577 4716
• National Council For Human Rights, Fax: + 202 5747497 / 5747670
• Permanent Mission of Egypt to the United Nations in Geneva, 49 avenue Blanc, 1202 Genève, Switzerland, Email: mission.egypt@ties.itu.int, Fax: +41 22 738 44 15
• Embassy of Egypt in Brussels, 19 avenue de l’Uruguay, 1000 Brussels, Belgium, Fax: + 32 2 675.58.88; Email: embassy.egypt@skynet.be

Please also write to the diplomatic missions or embassies of Egypt in your respective country.

Paris-Geneva, January 20, 2010

Kindly inform us of any action undertaken quoting the code of this appeal in your reply.

The Observatory, a FIDH and OMCT venture, is dedicated to the protection of Human Rights Defenders and aims to offer them concrete support in their time of need. The Observatory was the winner of the 1998 Human Rights Prize of the French Republic.

To contact the Observatory, call the emergency line:

• E-mail: Appeals@fidh-omct.org
Tel and fax FIDH: +33 (0) 1 43 55 25 18 / 01 43 55 18 80
Tel and fax OMCT + 41 22 809 49 39 / + 41 22 809 49 29



en hieronder de officiële website van "the Muslim Brotherhood":

16-02-2010 om 23:06 geschreven door Vorser-Raadgever  

Arabic Blogs

Overview

It never occurred to the Arab regimes , being as repressive as could be, that their ambitious plans to modernize the communications infrastructure to attract and increase investments in information technology and increase the number of internet users, will back fire. Those plans have resulted in a generation of bloggers and internet activists that bitterly criticize those regimes and stand against various violations and corruption and push forward for change.

Blogging started in 1999, it began to spread and have impact since spring 2003 with the American invasion of Iraq. Arabic blogs emerged in 2004. Starting in 2005, they were widely spread with the start of a political movement in the region and calls for change and reform, in which bloggers have played a prominent role and took part in advocating for change and raising political awareness, especially in Egypt, Tunisia and Syria.
Egyptian bloggers took the initiative, and were able to stretch the margin of freedom of expression in defiance to the Egyptian regime, by discussing political and social issues were considered previously as taboos. They managed to break the fear among a large segment of internet users, mostly young people and encourage them to positive political participation.

Blogging in the Arab world
The number of Arabic blogs, according to the report of the Information Decision Support Center of the Egyptian cabinet, is about 490,000 until mid-2008
Arabic blogs are hosted on different websites most important of which is www.blogger.com, which is owned by Google. In addition, to websites like www.wordpress.com, the website www.maktoobblog.com, an Arabic website that hosted in mid-2009 more than 91,000 blog from all Arab countries . As well as, some other websites that provide blogging service, such as Elaph, Jeeran , Katib, the Arabic Network for Human Rights Information and the blogs of the famous couple, Manal and Alaa.
According to estimates of the Arabic Network for Human Rights Information, which specializes in freedom of expression in the media and the internet, there are about 600,000 Arabic blogs. However, the active blogs are actually no more than 25%.
Arabic blogs can be classified quantitatively and per country. Egypt has the largest number of blogs that make up one third of the Arabic blogs, followed by Saudi Arabia, Kuwait, and Morocco.
The blogging space is divided between the community of Egyptian secular bloggers and reformists and another that represents a gathering of writers supportive of the Muslim Brotherhood, which is defined as "illegal" and banned by the Egyptian regime. Yet, it can be found repeatedly on the internet through young bloggers who declare their membership of the group and express their ideas spread through blogs and launch campaigns to defend Muslim Brotherhood detainees. In addition to other blogs that belongs to the Brotherhood that varies between literary and social blogs.
The Egyptian bloggers aim to break the political constraints through their blogs, which are renowned for its bitter criticism of the government in spite of the government's repression on them. In Saudi Arabia, blogging is focusing on personal rather than political matters. In Kuwait, the majority of blogs are in English. The Syrian blogs are quite similar to Saudi Arabia when it comes to the topic. The Moroccan blogs use a mix of the Arabic and French language. However, some bloggers who discussed political issues and revealed corruption cases served prison terms in Syria, Tunisia and Saudi Arabia.
Arab bloggers use Web 2.0 and they link their blogs in various websites such as YouTube , Wikipedia and news websites such as Aljazeera.net and the BBC, followed by Al-Arabiya, and most recently the social networking website Facebook.
The age group that most widely uses blogs is between 25 -35 years amounting 45% of the Arab population. The Arab bloggers over 35 years are 9%, while females represent 34% of Arab bloggers.The highest ratio for female bloggers compared to male bloggers is in Egypt in the age group from 18 to 24 years, amounting 47% and the proportion of female bloggers in Saudi Arabia is 46% of Saudi bloggers . 83% of the Arab bloggers live in their homeland and often use aliases, especially among female bloggers.
In general, Arab bloggers write about local political issues and criticize the ruling regimes. They also discuss personal and religious issues which are among the main issues discussed and debated on Arab blogs. Human rights issues are also one of the most common issues discussed on blogs. An issue that all Arabic blogs and all Arab bloggers are all against is siege of Gaza, and the Israeli attack on Gaza, in December 2008 -January 2009.
Arabic Blogs: Voice Of The Voiceless

• Blogging helped the various religious groups to emerge and represent their case to the Arab public opinion. For example, the Baha'is have used blogging to display their case and the defend their religious freedoms. The most famous Baha'i blog is An Egyptian Baha'i, http://egyptianbahai.wordpress.com, owned by an Egyptian young man in his thirties born in a Baha'i family. In his blog he discussed the problems facing him particularly obtaining official papers as well as lack of tolerance and resentment he feels when he declares that he is Baha'i.
  The blogger, Randa El Hoassani, her blog:
  http://rands1957.spaces.live.com/blog, is an Egyptian Baha'i activist. She was born in Port Said in a Baha’i family of the fourth-generation. In 1972, She was imprisoned when she was 14 years, for a month, with other Baha'is for contempt of religions
  Blogging has also helped the emergence of a number of codes for homosexuals since 2006, which allowed gays to express themselves and their point of view and confirm their presence in the Arab and Muslim communities in a realistic way rather than the stereotypical image that novels and films have been feeding the public over the years, prior to internet.The most famous of such blogs are:
  http://gayweekly.blogspot.com/ : a Kuwaiti blog
  http://saudigayboy.blogspot.com/ : a Saudi blog
  The blog Kareem Diary http://kareemazmy.blogspot.com
  Diaries of a lesbian woman.
• Cases disclosed by bloggers
  Arab bloggers managed to play a key role in the political field pressuring the authority to act on several issues, such as torture in Egypt which became an attitude during the reign of Hosni Mubarak. It is practiced by police officers against citizens as punishment or to extract confessions or just as a show of power.
  Bloggers revealed incidents of torture and posted videos that show police officers torturing people in police stations. The most famous scene is the torturing of Emad AlKabir, a driver, who was tortured and raped with a stick by the police officer, Islam Nabih. The scene was recorded with a cell phone to humiliate Emad between his friends and neighbors. The scene propagated till it was posted on several blogs at the end of 2006. Among those blogs was that of Wael Abbass, www.misrdigital.com. Satellite media and the printed press were forced to discuss this incident , which turned to a public opinion case. The case ended with an unprecedented verdict; the officer Islam Nabih and Reda Fathi, the secretary of police, were sentenced to 3 years in prison .
  Other issues that bloggers have recorded and also turned to cases of public opinion:
  The issue of sexual harassment in Egypt; the blogs of Wael Abbas and Malek Mustafa , http://malek-x.net posted videos of sexual harassment, that occurred in downtown Cairo during Al Fitr feast in 2006, displaying of groups of girls being harassed.
  The videos stirred a lot of debate on satellite channels and newspapers, and resulted in highlighting the failure of police in protecting victims of harassment despite their presence in large numbers downtown at the same time of the incident. The Egyptian Ministry of Interior tried to deny those incidents even existed but a number of eyewitnesses and bloggers brought undeniable evidence that made the ministry take preventive measures .
  In Morocco, the blogger, Targuist Sniper, managed to disclose corruption of Moroccan police and the Moroccan Royal Gendarmerie in 2007, where he recorded a number of bribes - receiving scenes and posted them on YouTube , after which they spread on blogs and were debated on international media. Unfortunately, this blogger was targeted by the police in Morocco.
  The success of the Algerian blogger, Rahalia whose job is sorting newspaper articles and delivering them to the Algerian Parliament Media Commission. As simple as it may seem, his job allowed him to access the archive of officials' announcements, decisions and related articles leading him to arrive at contradictions, manipulations and lies of official statements. He started writing articles on a limited scale on the internet uncovering those lies. Those articles, were all over the Algerian cyberspace and were successful to bring about change. Rahalia addressed the president himself, through his highly credible articles and documented writings, demanding him to freeze "the hydrocarbon law”, a project to privatize the state oil companies. The president announced before the cabinet that he was sure that this law was full of irregularities
  Other countries also witnessed a significant role for blogs in highlighting events and important political crises, such as Darfur crisis. The blog, Shabab Darfur, is one of the main sources that displayed the real situation in Darfur.
  Marahin blog , http://saltowayyah.katib.org/, in Oman, and Mowaten Emarati , http://emarati.katib.org/, in the UAE, as well as the famous blog of Mahmoud Youssef in Bahrain (http:/ / mahmood.tv /) as well as Moroccan blog; Ahjiouj.

Examples of violations against Arab bloggers
The Arab world is of the worst regions in the world in internet monitoring. Arab bloggers and activists are detained, prosecuted and even tortured. Arab countries are always on the list of internet enemies prepared by Reporters Without Borders. In its report of 2009, which included 12 countries in the world defined as “internet enemies”, 4 Arab countries were listed: Egypt, Saudi Arabia, Tunisia and Syria.
There are dozens if not hundreds of bloggers who have been arrested and detained under the emergency laws, and even abducted and tortured, including:

• The Egyptian blogger Ahmed Mohsen, 26 years, owner of the blog: Fatth Eineik , http://eyestillopen.blogspot.com, who was arrested in May 2009 and charged with “abusing the democratic atmosphere to overthrow the government" . ANHRI described this charge as a black comedy.
• The Moroccan blogger; Mohammed Al Raji, was convicted and sentenced to prison because of an article he wrote that criticized royal behavior which he considers encouraging people to be reliant and passive.
• Karim Arabji, from Syria, he wrote an article criticizing the Syrian authorities. Consequently, on 13/9/2009, Karim was sentenced to three years in prison for "spreading false news that weakens the sentiment of the nation”.
• The Saudi, Fouad AlFarhan, is one of the famous bloggers. His blog is entitled Dean of Saudi Bloggers. He is known for his elegant writings and serious advocacy for reform in his blog , http://www.alfarhan.org. His slogan is "in search for freedom, dignity, justice, equality, Shura , and all Islamic lost values for Raghad and Khattab". He was detained by Saudi authorities for five months without charges and was never put on trial. Afterwards, he was released without giving any reasons for his arrest or release.
• Rafat AlGhanem, a Syrian blogger living in Saudi Arabia, was arrested in July 2009 by Saudi security, without justification, and is still detained.

And many more:

• The Egyptian Mossad Abu Fajr, owner of the blog, http://wednane3ish.katib.org/, is one of the main callers to stop discrimination against the Egyptian Bedouins of Sinai. Several charges have been fabricated against him by security. After investigations, the general prosecutor released him. Yet, security services arrested him again under the emergency law and he is still detained till this date in spite of more than 15 release orders that have been issued
• Abdel Moneim Mahmoud, a blogger and journalist, a member of the Muslim Brotherhood, was arrested, tortured several times and banned from travel. He was arrested allegedly for “disrupting public security”. The Arabic Network believes that the most important cause for detaining Moneim Mahmoud is to smear the good image of any member of Muslim Brotherhood group not what the government is claiming. In his blog, Moneim displays a different profile than the one provided by the government. He defends secularism and different ideologies, reveals torture crimes and participates in campaigns to support freedom of expression. Such an image is one which the Egyptian government is not willing to reveal .

Some Egyptian bloggers are still detained , the most famous case is the blogger Kareem Amer, who was arrested in November 2006 and sentenced in February 2007 for 4 years; 3 years for insulting the Islamic religion and 1 year for insulting the President. Kareem should be released in November 2010. He is serving his sentence at Borg Al Arab prison in Alexandria. Kareem Amer has been tortured in prison and is still subjected to harassment. He was deprived of visits several times in 2009.

In 2007, an Egyptian judge filed a case for blocking 51 blogs and websites on the internet, claiming they were terrorist websites and detrimental to the state, the police and the President. This law suit is an attempt to block all blogs and websites that revealed the judge’s theft of ANHRI report on the freedom to use Internet in the Arab world in 2006. The case has been refused in December 2007 .
In Tunisia, in August 2008, the Tunisian blogger; Zied El Heni, filed a lawsuit against the Tunisian Internet Agency for blocking Facebook until the website was unblocked on 2/9/2008.

Under the spotlight: Sami Ben Gharbia
Quiet a character, an intense blogger, and a strong defender of democracy. He managed to turn the internet into a tool to resist the autocratic regime in Tunisia. A lot of Arab bloggers followed him and non Arabs learned from him. He is inspiration to many since he is so creative in using the internet to expose oppression and corruption of the Tunisian dictatorship. His story started by escaping from Tunisia through Libya, Niger, Chad, Saudi Arabia, Syria and Iran in order to finally reach Netherlands, where he received political asylum .
This is Sami Ben Gharbia , the Tunisian blogger, creator of the map of Tunisian prisons , in which are used many Internet techniques in which he excels in order to show the cruel penal policy, which rendered Tunisia among the top states in the number of prisoners per population. The Tunisian government denied all punitive practices. However, the truth that Ghariba uncovered show that there are two version of Tunisia; the first Tunisia is the green one where tourists enjoys, provided that they shut up completely and have money, the other one is the a big prison for all opponents and human rights activist or even those concerned with the country. Second Tunisia raises some questions, where an answer will not be found, but rather silencing the mouth that uttered the question.
Sami Ben Gharbia uses the Internet creatively to expose corruption and the dark side of Tunisia. He introduced a film that traces the Tunisian presidential plane and its suspicious use in things not related to state affairs.

No wonder, Ben Gharbia has become a target for campaigns of slander and for fierce attack from the Tunisian government officials, agents, informants in overseas embassies.
By launching such campaigns they convey the message to their masters in Tunisia, they are doing their homework, no matter how these campaigns would lack sincerity or credibility. Some official told Gamal Eid, executive director of the Arabic Network for Human Rights, "Sami Ben Gharbia is a sincere young man who loves his country. He does not create or fabricate any of these scandals, he only reveals them" .
Ben Gharbia also revealed that, Ezz Al Din Hammadi, director of the tourist office at the Tunisian Embassy in Washington, reserved the domain name of presidential campaign of 2009 for the candidate Zein El Abidine Ben Ali since 2004, precisely 25 days only after the "victory" of Ben Ali in the presidential elections held on 24/102004.
As well as logging more than 80 domain names mostly all related to media, political and tourist structures in Tunisia! Ben Gharbia considered this the first semi-formal appeal to President Ben Ali to get nominate .

Egypt

All This Hostility!

"Yes, we allow security agencies to tap the citizens’ personal calls, whether through mobile phones or landlines, this is case all over the world".
Tarek Kamel, Egyptian Minister of Communications, naturally .

Overview

For twenty eight years, Egypt has been ruled by Mubarak. Twenty years of an emergency state, torture and unfair trails. Democracy is declared by all the pro-government newspapers and only a small minority denies its existence. A minority that includes lawyers, judges, journalists, students, workers, farmers, doctors, university professors, engineers, clerks and Egypt’s poor. Apart from those, all other Egyptians are quite happy with such democracy and are truly thankful to God for it. Those happy Egyptians have nothing to do with Kefaya movement, the 6th of April strike, labor strikes, farmers’ uprisings or pensioners’ protests.

No one complains of poverty or hunger. This is evident in the overly populated prisons, which Egyptians go to it voluntarily, without being forced by the State Security Services. The State Security Services is loved by Egyptians. They feel its presence, whether they’re awake or sleeping.
The opening quotation of this report, by the Ministry of Communication, shows clearly that the Ministry of Communications’ role, like the Ministry of Interior, aims to serve the public.
The Ministry of Interior has been serving the people for many years by putting them in prisons to be takes care of and to vote for them in any elections. The Ministry of Communications taps their calls, to know their thoughts and dreams, and make them come true!

The Telecommunications Sector and the Internet
By the end of August 2009, the number of mobile phone users in Egypt reached 51.5 million users. These users are divided on three companies: Mobinil: 23.8 million users, Vodafone: 21.5 million users, and the most recent, Etisalat: 6.2 million users. By the end of 2009, the number is expected to exceed 55 million users.
The number of landlines is 9.6 million monopolized by the state-owned company, Telecom Egypt. Telecom Egypt owns the most important ISP, TE Data, which has more than half the ADSL market share. The number of internet users tripled from 5 million users, in 2006, to 15 million users in 2009 .
The increasing number of internet users and their skillful use of the internet, especially young bloggers, have contributed to the democracy struggle in Egypt. This development prompted the Egyptian government to take new measures to limit the number of internet users, while, increasing its profits. The Ministry of Communications proposed The Fair Download policy. The policy aimed to limit monthly downloads to 2 GB for the ADSL speed of 264 Kb under the pretext of fighting illegal connections . The Ministry retreated from this policy in summer 2007; however, it proposed the same policy again in 2009. Internet users fiercely campaigned against this new attempt. The media called it the “the internet users revolution”; many internet users called through forums and social networking websites called for boycotting the web on 10/8/2009 protested the free download policy proposed by the government and the ISPs.
The strong opposition led the Minister of Communications to admit that "illegal internet connections are not the problem, rather it is the increasing the internet usage” . This declaration prompted the Arabic Network for Human Rights Information, INHRI, to call on the ministry of communications to abandon the policy of greed when dealing with internet users .

Internet Cafés
In February 2009, the Central Agency for Public Mobilisation and Statistics in Egypt stated that the number of internet cafés reached 4597 cafés and the total number of clients per week for these cafés is 804,270 clients with an average of 175 clients per café per week. While, the number of IT clubs was around 1776 clubs offering internet service to about 190,016 users per week .
ANHRI states that these figures include only the cafés that are registered. The total number internet cafés exceeds these figures. A lot of internet café’ owners avoid registration to evade bureaucratic complications and police encroachments upon internet cafés owners, especially in heavily populated districts. In addition, the middle class cafés offers wireless network, Wi-Fi, but those were not included in the study either.
On 9/8/2008, ANHRI uncovered that these cafés owners cooperate with the Ministry of Interior in violating the privacy of their clients. In these cafés, customers have fill out a form with their names, e-mails and phone number in order to access the internet. This information is given to the Ministry of Information enabling it to control the personal data of internet users violating their privacy.
As a result of ANHRI’s statement, tensions started to appear between the Ministry of Interior and the owners of these cafés. The Ministry stated that the cafés offered this information voluntary! On the other hand, the owners of those cafés admitted that they could not disregard security instructions. Consequently, the Ministry decided to back down from this illegal procedure. However, there are still a number of abuses, especially in poor areas. The police fabricate charges to close down a café or to force its workers to become informants to the police.

Blocking and Control
Egypt abandoned the policy of blocking websites which practiced by most Arab countries. However, the Egyptian government oppresses and intimidates internet activist in every possible way. This includes wiretapping, abduction, detention and torture of these activists.

Wiretapping and Privacy Violation:
In Egypt, where the police control all bodies and agencies, the telecommunications and internet sector is not an exception. However, controlling these sectors requires the cooperation of companies and staff in this field!
Indeed, three main service providers in Egypt are known to be cooperating with security. They violate the privacy of users’ and the sanctity of correspondence and calls, particularly of Egyptian political activists and reformers.
The three companies are, the state-owned Telecom Egypt that monopolizes landline service and is a major shareholder in the prime internet service provider TE Data. The minister of communications declared his vision on monitoring and wiretapping saying "we allow tapping as is part of the state’s role ”. He added that "wiretapping is not a simple matter; it is governed by rules and special technological capabilities. Although, the Ministry allows for some security agencies to tap calls, the state does not have the capacity to tap the calls of 40 million mobile phone subscribers ".
Since, the state does not have the capacity to spy on millions of mobile phone users, the second company, Vodafone, regularly hands over the data of customers who organize demonstrations against the government, like the bread riots .
Furthermore, Mobinil and Link, both owned by the same person, cards that are purchased at touristic cafés in order to access the internet violates the privacy of the customers of these cafés. Clients have to fill in their names, phone numbers and e-mail addresses. The destination of this information is well known .

• 1. Torture and Physical Assault
  Internet activists in Egypt are not excluded from the systematic and wide ranged torture of security services. Dozens of bloggers and activists of the 6th April movement had suffered torture and ill-treatment as a result of their intense work to expose corruption and repression. Examples of those tortures activists:
  Ahmed Maher, founder of the 6th April group on FaceBook.
  Diaa Gad owner of the blog Sout El Ghadeb; http://soutgadeb.blogspot.com,
  Mohamed Adel , owner of the blog Meit; http://43arb.info/meit,
  Ahmed Duma , owner of the blog Shaeer Ikwan;http://ikhwan-poet.maktoobblog.com
  Kareem Beheiri, owner of the blog Egyworkers; http://egyworkers.blogspot.com,
  The blogger, Kareem Amer, was tortured in prison , like many others who were tortured because of what they wrote on the internet.

2. Arresting Bloggers and Internet Activists
The Egyptian government tries to convince the West that the emergency law is used only against terrorists and drug dealers. However, this is far from the truth. Mossad Abu Fajr , Hani Nazeer, Diaa Gad, Abdul Aziz Hijazi, Shawky Ragab, Hani Abdul Rahman and Mohammed Refaat were arrested just for blogging and advocating for democracy.

3. Libel And Defamation
Many bloggers were charged of libel and defamation because of something they wrote on the internet. For example, the blogger Tamer Mabrouk, from Port Said city, owner of the blog Al Hakika El Masriya, http://elhakika.blogspot.com, was accused of libel and defamation for writing about a chemical discharging chemicals in the lake of Manzala lake causing deadly pollution. The famous bloggers, Manal and Alaa, owners of the blog Manal and Alaa, www.manalaa.net, were also accused of libel and defamation. Furthermore, Journalist, Ahmed Seif El-Nasr of Fayoum window, http://www.fayoumwindow.net, was accused of a fabricated insult and libel charge.
While, the number of fabricated libel cases against bloggers and internet activists is increasing, some of the bloggers are exposed to defamation and libel campaigns from some officials who just remain at large with no punishment. The blogger, Wael Abbas, has been subjected to an unfair smear campaign by a senior officer, General Ahmed Diaa Aldin, who instead of being punished for his unjust accusations against Abbas and for insulting and defaming him on TV programs, the Egyptian government rewarded him by appointing him governor of Minya .

4. Seizing Computers
Every police raid, whether legal or illegal (the latter is the most common), against internet activists, must result in seizing their computers that often disappear and never recovered. The Ministry of Interior does not try to find the place of those belongings which increases the corruption in the Ministry. Examples of bloggers whose computers have been seized are: Mohamed Adel, AbdAlAziz Mujahid, Wael Abbas, Mohammed Yakut, Reda AbdAlRahman, Khalifa Obaid and Mohammed Refaat. It is claimed that the Ministry of Interior started a secret investigation about the computers that were seized from the homes of those activists or in airports, like Wael Abbas, but, ANHRI cannot affirm such information yet.

Site blocking Lawsuits:

During the past three years, Egypt has witnessed two important cases which have had significant impact on the freedom of internet use in the country:

1. Judge Abdel Fattah Murad and the case of blocking 49 websites:
In December 2006, ANHRI issued its second report on the freedom of internet use in the Arab world under the title An Unyielding Opponent: The Internet and the Arab governments. The report was printed, distributed and posted on ANHRI’s website .
In February 2007, while searching the market for legal references that may help in Kareem Amer’s case, ANHRI’s lawyers purchased a book for the judge Murad entitled Scientific and Legal Principles of Blogs on the Internet. It was a surprise to find that dozens of pages were an exact replica of ANHRI’s report published in December 2006. The lawyers tried to persuade Judge Murad to apologize for such dishonest reproduction, an intellectual property crime, a charge so degrading for a judge and a PhD holder. However, The judge refused and began fabricating cases against ANHRI at first and then against several bloggers and human rights organizations who have expressed solidarity with ANHRI and supported its right to punish the judge for violating intellectual property. ,
The judge fabricated a new important case. He requested the blocking of 21 websites including e-papers, blogs, and local and international human rights organizations sites. Those websites published the intellectual property crime committed by Murad and a copy of ANHRI’s report. Murad claimed in his case against the Ministry of Communication that those websites should be blocked as they “support terrorism” and “smear the state’s reputation”
As a result, bloggers and activists launched a counter campaign uncovering Murad’s crime. So, he decided to increase the number of websites to be blocked to 49. However, the decision of the Administrative Court was a strong blow to the judge and to internet police that supported him. The case was rejected and the court upheld the freedom of expression in Egypt .
The Supreme Administrative Court is still reviewing the appeal submitted by Murad who tried to cover his intellectual property crime by another crime against freedom of expression on the Internet.

2. Blocking Adult Websites
On 12/5/2009, the Administrative Court issued a decision, in regards to a case filed by an Islamist attorney, demanding the Ministry of Communications to block adult websites on the internet in Egypt without defining adult websites or the body responsible for blocking these websites. Defining pornography will be left to clerks in the Ministry. This may lead to the blocking of historical, literary and artistic websites. A site may be blocked because of an image, a word or a verse from a poem.
Although, the minister of communications declared that blocking all these websites is difficult, conservatives, extremists and the enemies of the internet have started to put pressure on the Egyptian government to implementing the court’s decision even before the Supreme Administrative Court has reviewed the submitted appeal.

15-02-2010 om 23:13 geschreven door Vorser-Raadgever  

Egypt: Blogger loses job for uncovering fake virginity story

While bleeding on the wedding night is still the proof of the bride's honor in Egypt and Middle Eastern countries, Radio Netherlands broadcast an Arabic translation of the Chinese advertisement of the Artificial Virginity Hymen kit. Youm7 newspaper announced that the product will be available on the Egyptian market for LE 83. And as if Egyptian women were all waiting for the miracle hymen to embark on pre-marital sex, conservative parliament members want the product banned and any importer exiled or beheaded. Egyptians began wondering if Egypt will start importing Chinese Hymens and Amira Al Tahawi, who used to work with Radio Netherlands at the time, got fired for blowing the whistle over the fabricated Chinese hymen story.

On her blog Amira Al Tahawi wrote:

Many bloggers found the decision to fire her ridiculous and unjustified; Nawara Negm wondered:

Eman Hashim is lamenting the integrity of journalism; she wrote:

Dr. Mostafa El Nagaar wrote in Amira's defense saying:

Mostafa Fathi also posted a note on Facebook and Karim El Beheiry published a post on his blog in solidarity with Amira.

14-02-2010 om 22:36 geschreven door Vorser-Raadgever  

E-mail:aphra@aphra.org

Holland : I was fired because of an essay !!

14-02-2010 om 21:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

dmbedreigde dieren

Pangasius: de waarheid over de wondervis uit het vriesvak

Misschien hebt u hem al gezien en zelfs gekocht uit het vriesvak van uw supermarkt of vishandel: de exotische pangasius. Het lijkt op het eerste gezicht een goeie keuze. Want op grote schaal gekweekt in Azië, ergo een ethisch verantwoord alternatief voor het eten van gevangen, bedreigde soorten. Zo simpel is het echter niet.

Waterkwaliteit is niet echt een punt en je kan heel veel vissen in heel weinig water kweken. De norm is zowat 150 stuks in een drijvende kooi van een kubieke meter, en een stuk of tachtig per vierkante meter in een kunstmatige vijver.

De Mekong is één van de zwaarst vervuilde rivieren ter wereld. De hoeveelheid arseen in de stroom ligt tot acht keer hoger dan wat de Wereldgezonheidsorganisatie als veilig acht. In het grondwater is de concentratie zelfs twintig keer hoger dan veilig. Het gif komt onder meer van een quasi ongecontroleerd gebruik van pesticiden.

Vrouwelijke pangasius groeit opmerkelijk sneller en legt sneller en meer eieren wanneer ingespoten met een hormonenextract dat een Chinese firma produceert uit gedehydrateerde urine van zwangere vrouwen.

Er is ook een soort feodaal systeem ontstaan langs de oevers van de Mekong, waarbij een arme viskweker het vissenvoer "in bruikleen" geleverd wordt. De leverancier van het voer neemt na 180 dagen de vissen af tegen een vergoeding die per persoon neerkomt op ongeveer de armoedegrens.

Een keer verwerkt, krijgt de pangasiusfilet een injectie met een pentanatriumtrifosfaatoplossing. Die bedraagt tussen 10 en 20 procent van het gewicht van de filet. De filet wordt daardoor zwaarder (en brengt meer op) plus zorgt dat hij langer bewaard kan worden.

De kweek van pangasius heeft sterk bijgedragen tot het verdwijnen van de populatie van irrawaddydolfijnen (orcaella brevirostris) in de Mekong. Er zouden er nog hooguit een vijftigtal zijn.

Pangasius is een Vietnamees succesverhaal. 90 procent van alle pangasius wordt gekweekt in de Mekong-rivierdelta. Het gaat eigenlijk om twee soorten katvis: tra (pangasianodon hypophthalmus) en basa (pangasius bocourti). In 1995 bedroeg de 'oogst' 10.000 ton, in 2008 was het al meer dan 1,1 miljoen ton. Die groei is marktgedreven

Pangasius wordt nu uitgevoerd naar 130 landen, bijna allemaal in de vorm van witte filets. 80 procent van de export ging naar de VS, maar dat is de jongste jaren veranderd, en nu is Europa met 35 procent de grootste afnemer, en hangen de States aan het staartje met amper 4 procent.

Waterkwaliteit is niet zo'n punt
Het succes van pangasius heeft de vis onder meer te danken aan een fysiologisch kenmerk. Door z'n unieke zwemblaas kan de soort direct zuurstof halen uit de lucht. Dat betekent dat kwekers niet te veel moeten wakker liggen van het zuurstofgehalte van het water. Lees: waterkwaliteit is niet echt een punt en je kan heel veel vissen in heel weinig water kweken. De norm is zowat 150 stuks in een drijvende kooi van een kubieke meter, en een stuk of tachtig per vierkante meter in een kunstmatige vijver.

Poisson poison
De Mekong is één van de zwaarst vervuilde rivieren ter wereld. De hoeveelheid arseen in de stroom ligt tot acht keer hoger dan wat de Wereldgezonheidsorganisatie als veilig acht. In het grondwater is de concentratie zelfs twintig keer hoger dan veilig. Het gif komt onder meer van een quasi ongecontroleerd gebruik van pesticiden. De impact is nog niet duidelijk: de effecten van chronische arseenvergiftiging zijn vaak pas na tien jaar te zien. Daarnaast munt de Mekong uit door de prominente aanwezigheid van kankerverwekkende PCB's, DDT's, CHL's, HCH's en HCB's.

De vis-apotheker
Uw pangasiusfilet leeft niet alleen in dat water; het wordt ook gebruikt om hem in te vriezen. Dat is niet alles. De sjiekste zelfstandigen in de regio zijn de handelsreizigers die met een koffer vol geneesmiddelen tegen parasieten in de vis, pre- en antibiotica en nog van dat fraais aankloppen bij de viskweker.

In het assortiment ook steevast trifluralin, dat met recht en rede in Europa verboden is. Het pesticide excelleert in zowat alles wat u niet in de buurt van vis voor consumptie wil: persistent in de bodem en niet gemakkelijk biologisch afbreekbaar en een hoog potentieel voor bioaccumulatie, met name in waterorganismen. De viskwekers vinden het echter een doeltreffend middel tegen ongewilde plantengroei in hun vijvers.

Urine van zwangere vrouwen
Een ander middeltje dat gretig wordt afgenomen: vrouwelijke pangasius groeit opmerkelijk sneller en legt sneller en meer eieren wanneer ingespoten met een hormonenextract dat een Chinese firma produceert uit gedehydrateerde urine van zwangere vrouwen.

De kip en de vis
De pangasius krijgt korrel als eten. Daarin onder meer vismeel (dat komt uit Zuid-Amerika, waar 90 procent van de ansjovisvangst verwerkt wordt tot beestenvoeder, maar dat is een ander verhaal), eiwitten van plantaardige oorsprong zoals soya, maar ook eiwitten van dierlijke oorsprong en nogal wat pluimen van kippen en andere bijproducten van gevogelte. Dat laatste kan het risico met zich meebrengen dat het in die regio gangbare vogelgriepvirus ook in de vissector terecht komt.

Pentanatriumtrifosfaat
Een keer verwerkt, krijgt de pangasiusfilet een injectie met een pentanatriumtrifosfaatoplossing. Die bedraagt tussen 10 en 20 procent van het gewicht van de filet. De filet wordt daardoor zwaarder (en brengt meer op) plus zorgt dat hij langer bewaard kan worden.

Feodaal systeem
Niet dat het de viskwekers echt rijk maakt allemaal. Een maximum maandinkomen van 50 Amerikaanse dollar is gewoon. Er is ook een soort feodaal systeem ontstaan langs de oevers van de Mekong, waarbij een arme viskweker het vissenvoer "in bruikleen" geleverd wordt. De leverancier van het voer neemt na 180 dagen de vissen af tegen een vergoeding die per persoon neerkomt op ongeveer de armoedegrens.

Katvis vermoordt dolfijn
De kweek van pangasius heeft sterk bijgedragen tot het verdwijnen van de populatie van irrawaddydolfijnen (orcaella brevirostris) in de Mekong. Er zouden er nog hooguit een vijftigtal zijn. De dolfijnen zijn bijna allemaal gestorven als gevolg van een bacteriële infectie, waarschijnlijk afkomstig door aanraking met kweekkooien. Die ziekte is op zich niet dodelijk, behalve wanneer het immuunstelsel van de dieren is aangetast. Bij de autopsie troffen onderzoekers toxische niveaus van pesticiden (vooral DDT) en PCB's aan.

Zwarte markt
Vorig jaar werd in de VS een lading pangasius onderschept van 4.545 ton. Op de verpakkingen stonden de namen van duurdere vissen zoals tongfilet, kabeljauw en zeebaars: alles behalve pangasius. Het kopstuk achter de zwendel werd gepakt en kreeg 63 maanden cel. Maar het zou naïef zijn om te denken dat deze vangst niet meer dan het topje van de ijsberg was.

En dan is er de strontmond
Tilapia is oorspronkelijk Afrikaans, maar nu wordt hij voornamelijk in Zuid-China, Indonesië en Bangladesh gekweekt. De export gaat grotendeels richting Amerika, maar ook in Europese supermarkten duikt de vis op. Het grootse probleem met tilapia zijn hormonen. Alleen de mannetjes van de soort zijn bruikbaar om verwerkt te worden. Dus worden van de vrouwtjes op jonge leeftijd mannetjes gemaakt. Dat kan door het toedienen van grote dosissen testosteron. Te veel testosteron kan onder meer leiden tot borstkanker.

Tilapia wordt ook wel "strontmond" genoemd door z'n kwekers. De vis is de kampioen in het eten van zijn eigen uitwerspelen; hij consumeert tot zes keer meer uitwerpselen dan dat hij er zelf produceert. (mvl)

Deze maand neemt Planet Watch u mee op een ontluisterende trip door de oceanen van de wereld. De reeks 'Naar het einde van de zee' gaat over de belabberde toestand van onze zeeën en het effect daarvan op ons en onze toekomst. De jongste vijftig jaar is 90 procent van wat door de mens als eetbaar visbestand wordt aangezien gewoonweg verdwenen. Als we doorgaan op het huidige elan met vissen en vervuilen, dan zijn binnen dertig jaar alle oceanen dood.

13/02/10 05u00

Catfish campaign against Vietnamese fish

November 14, 2001 - VN/US relations No sooner was the Bilateral Vietnam-US Trade Agreement (BTA) signed by US President George W Bush, the world witnessed opposing moves by a group of US business people in a campaign against the import of Vietnam's Tra and Basa catfish into this market. The campaign, which began late last year, occasionally eased for a few months before it culminated into a full-flown campaign. The campaign is so loud and harsh that some Americans term it the 'Catfish war' or 'A new war against Vietnam.' What is catfish and who is the CFA? 'Catfish' is an English name for any of numerous teleost fishes having whisker-like barbels around the mouth including Mudfish, Hemibagrus, tre catfish, tra catfish and basa catfish, all belonging to the group of Siluriformes, including between 2,500 and 3,000 different species, living in fresh, salty and brackish water all over the world. These fish species are classified into different classes including the US Ictaluridae and Asian Pangasiida. The US catfish (Ictalurus punctatus) are exclusive to the US waters while the tra catfish (Pangasius hypophthalmus) and the basa catfish (Pangasius bocourti) are numerous in the Mekong river delta and belong to the Asian catfish. The noisiest voice in the current catfish war is the Association of Catfish Farmers of America (CFA). The association represents affluent farmers in Mississippi State and some other southern states in the US. Raising catfish is an important cash earner in these states because catfish farmers make big profits from using the vast waste land areas to turn catfish from a popular dish for poor black people into a much sought after foodstuff in the US, ranking fifth among the most popular maritime products. That is why these farmers are embittered at the influx in the US market of similar, imported products, which are of higher quality, and at lower prices. And more than 20 years after their failure during the Vietnam war, they opt to launch a new war, as they declare, not to fight communism, but to combat Vietnamese tra and basa catfish. Developments of the 'war' over catfish During 1999 and 2000, the volume of Vietnamese tra and basa catfish imported to the US market increased considerably, which angered American catfish farmers. That why, right from the end of last year, they used the US media to provide misinformation to distort the image of Vietnamese tra and basa catfish. Despite their noisy reaction, Vietnamese catfish imports into the US continue to rise. In order to gain an insight into the core of the matter, in November 2000, a delegation of nearly 20 members including professors from the Auburn University and American catfish raising and processing companies, headed by Mr Gvillo Curtis, president of the Catfish Association of Alabama State, made a fact-finding tour of Vietnam. They made thorough surveys of the actual conditions of feeding and processing tra and basa catfish in rafts and ponds, the catfish processing plants in An Giang and Can Tho. They praised the technology and equipment for feeding, processing and food safety and hygiene conditions. Following this fact-finding tour, the war over catfish seemed to ease a little. But CFA did not promptly recognise what the American scientists saw with their own eyes. In February 2001, when catfish supply was scarce in the US and imports of Vietnamese catfish rose, the war picked up again. A nine-month promotion campaign was launched by TCI and funded with 5.2 million dollars by CFA to oppose the import of Vietnamese tra and basa catfish. Posters and placards printed in commercial magazines and food ads are filled with xenophobic titles against foreign catfish products. Domestically, they launched campaigns calling on American people to eat American catfish and coined the label 'Catfish raised in USA' in opposition to Vietnamese products. The CFA President sent a letter to the US President George W Bush on June 28, 2001 to propose that the US administration negotiate a separate agreement on catfish with Vietnam. In the following months, the CFA hired law firm Nathan Associates to collect information and launch a publicity campaign to smear Vietnamese catfish, stressing that imports of Vietnamese catfish caused a 10% drop in prices of US catfish. CFA plotted a campaign to lobby and pressure Congressmen of the states that raise catfish and drummed up support from legislature and law enforcement agencies to back up their retaliation against imports of Vietnamese catfish. American Congressmen begin their involvement Upon CFA pressure, many American Congressmen were forced to take part in the war. On February 9, 2001, all 12 Congressmen including eight from the senate and four from the House Representatives, from catfish raising States, signed a letter addressed to Mr Robert Zoellick, US trade representative to complain about the import of Vietnamese tra and basa catfish which caused losses to the US catfish production sector and requested the government take measures. On July 11, Mississippi State Senators Ronnie Shows and Bennie Thompson, and Arkansas Senator Marion Barrym rallied forces and called on the Congress to adopt the H.R.2439 bill on labelling the origin of imported fish for retail, openly smearing Vietnamese products. However, this bill was not submitted for approval because the Senate had turned down a similar bill on agricultural products. On August, 15, US Senator Mike Ross, one of the major sponsors for the H.R. 2439 bill sent a letter asking for information about Vietnam's measures to control the labelling of fish products imported into the US. On August 17, Deputy Minister of Fisheries Nguyen Thi Hong Minh sent a reply letter, making clear the measures being taken by Vietnam. In late September 2001, some Senators representing US Southern States plotted to use catfish as a matter to prevent the US Congressional adoption of the BTA. But their scheme failed. On September 27, the US Food and Drugs Administration (FDA) sent a letter asking for samples of Vietnamese catfish being imported to the US market. Vietnam sent an immediate response. But the US continues to press on with the issue. In a recent article run by the Washington Post, Senator Marion Barry even dared say that that the catfish being raised in the Mekong river might contain the residue from the Agent Orange which had been sprayed by the US during the war in Vietnam. On October 5, 2001, the US House of Representatives suddenly adopted the H.R.2964 bill, which allowed the use of the name 'catfish' only for Ictaluridae species, which, in essence, aimed at the American catfish type Ictalurus punctatus. The fact that the US reserves itself the right to monopolise on a common name representing more than 2,500 different types of fish worldwide is an unprecedented, unacceptable move. Furthermore, in the small hours of October 25, the Senate made a verbal vote to adopt 35 amended articles to the H.R.2330 bill on allocating agricultural budget for fiscal 2002 in which SA 2000 amendment article stipulated that FDA shall not be allowed to use budget allocation to clear procedures for licensing imports of a certain kind of fish called 'catfish' except those belonging to the Ictaluridae family. They used the trick of controlling the purse string of CFA to take an upperhanded attitute towards authoritative scientific bodies that have so far persisted in the stance that all types of fish belonging to the Siluriformes class be called 'catfish.' What does the CFA criticise? CFA focuses on three major arguments to oppose imports of Vietnamese tra and basa catfish into the US markets: First, they describe the influx of Vietnamese catfish into the US as causing the fall in prices of American catfish. Second, they say Vietnamese catfish is raised in polluted water conditions which cannot guarantee quality and food hygiene and safety for consumers. And third, they request Vietnamese tra, basa and similar types not be called 'catfish' because this name has been marked by the credibility of US catfish which has cost the country several years and much money to build. We should scrutinise such criticism from official US documents, according to the latest overview of the situation of aqua-culture, made public by the US Agricultural Department�s Economic Research Service on October 10, 2001, and the findings of a study on existing trends on the US catfish markets, publicised by the famous US law firm Consulting Trends International on October 26th 2001. What are the findings of these studies? Does Vietnamese catfish reduce prices of American catfish? Before 1997, catfish was imported into the US mainly from Brazil at a record volume of 8.2 million pounds (lb) in 1986, which was equal to the imported volume for 2000. Since 1997, Vietnamese catfish accounts for a major share of the US market with its major product of frozen fillet. In 2001, the US has imported an estimated volume of 14-16 million pounds. Despite its increased volume, Vietnamese catfish imports in 2001 are still much lower than the market share for import of catfish from Brazil in 1986 by 6.7%. Since 1990, the price of raised catfish has dropped considerably, much earlier than the import of Vietnamese catfish began to rise in 2000 and 2001. In 1991, each pound costs an average 65 cents which was 13 cents lower than that in 1990. Meanwhile imports increased from four million pounds to 5.2 million pounds. In 2001, a pound cost 65 cents which was a drop of 10 cents from 2000. In the meantime, imports rose from 8.2 million lb to 16 million lb. The fluctuations on prices and volume of imported catfish in the 1991-2000 also followed the same pattern. Meanwhile, the average price in 2001 when imports increased accounted for only 5.2% of the market share, or 2 cents/lb lower than the average price in 1986 (67 cents/lb) while imported catfish accounted for 6.7%. After analysing data collected from 1986, the reports of the US Administration and private research institutes concluded on the major causes of the drop in prices of catfish raised in the US. First, feed accounts for the highest cost of raising catfish, but the prices of corn flour and soya powder as two major components for feed production, have dropped much in recent years, which also brought down the price of material. Second, the supply of parent fish has increased due to the expansion of feeding grounds from 147,100 acres (1995) to 185,700 acres currently, which are located largely in the four southern states of Mississippi, Alabama, and Louisiana (accounting for 90% of the total volume of US catfish). Third, the volume of unharvested commercial catfish in July 2001 was 370,000 or a 30% increase from the same period of 2000. The volume of fries and parent fish consist of about 2.6 billion, up by 1%. Fourth, the prices for direct competitive products of catfish being chicken, have declined fast due to a drop in feed and increase in output. The average price in 2001 of this product is 33 cents/lb which is 6 cents/lb lower than the average prices for the 1993-1998 period and dropped by 1% from the average price in the first months of this year. According to analysis of the Economic Research Service (ERS), the market share for imported catfish in 1986 was much higher than that of 2001, but the prices of raised catfish at that time was still higher than at present. The volume of imports began to drop as from June 2001 but in fact the prices of material and prices of finished products had begun to go down in August 2000 and the decline continued after June 2001. Besides, the volume of imports from 1997 to 2000 increased by 7.3 million lb, but the volume of sales of catfish in the reviewed period also rose by 35.4 million lb! The total imported volume in 2001 will increase by eight million lb from 2000 (double) but the sales of raised catfish only dropped 2.7 million lb. Besides, it is necessary to take into account the situations of major world economies such as the US, Japan and EU which are experiencing a downturn, especially following the September 11 event that brought a sharp decline in both purchasing power and sales. So it can be concluded that the import of Vietnamese catfish is not the cause of the drop in prices of sales of the US locally raised catfish. This decrease only reflects a normal economic phenomenon in its development cycle caused by the production and consumption in the US markets. What is the truth about the quality and food safety and hygiene of Vietnamese tra and basa catfish? Feeding environment: The water of the Mekong river cannot be as polluted as that of the Mississippi River in the USA. The water in the Mekong lower reaches has been strictly controlled by a national and international inspection network based on the commitment between the Mekong sub-regional countries and prestigious international organisations. Added to this, since 1999, the American Food and Drugs Administration (FDA) has been regularly sent findings of such inspection reports on the quality of the water in Vietnam�s aqua-culture areas and the findings on the control of toxic residue in basa and tra catfish raised in Vietnam provided by the Centre for Fish Quality control and Maritime hygiene (NAFIQACEN). These reports show that the indicators on residue of heavy metals and fertiliser collected from 30 stations in the Mekong lower reaches are much lower than the international permissible level. Understandably, this region is still under developed and harmful fertilisers have long been banned by Vietnam�s Ministry of Agriculture. The argument that the Mekong river is heavy polluted and contains residue of the Agent Orange are products of their imagination because when they are pressed with questions from American journalists, they failed to provide any scientific proof to back up their assumptions. Vietnamese farmers still drink the water of the Mekong River. Dare Americans drink water from the Mississippi? Something else should be pointed out that few American consumers know. The raising of catfish in the US is conducted in ponds which use underground waters. As a result, the bottom of such catfish raising ponds are left with a layer of mud as thick as 1.5 to two metres, which absorb the leftover of feed and fish waste during a cycle of eight years before the bottom is cleared up. As the pond water always stinks, American catfish farmers must use a chemical 'diuron,' which is listed as a prohibited substance of the US Environment Agency, to apply in their fish ponds. This measure is used to protect their catfish from certain organisms in unsiphoned water conditions and from the stinking mud. To make this practice legal, American catfish farmers every year negotiate with the Environment Agency to extend the right to use the 'diuron' chemical. But unlike American farmers, Vietnamese people never poison their aqua-culture areas and Vietnamese tra and basa catfish are not raised in stinking mud. The process of catfish raising and their quality In October 1998, a group of American fisheries officials of more than 20 members, headed by NMFS Director Rolland Schmitten and a delegation of maritime product business people led by Richard Gutting, now president of the NFI, toured the raft fish raising grounds in An Giang. They examined the situation of raising, processing and managing product quality and had fine impressions of catfish raising, acknowledging the strict control of water quality during feeding and quality during processing. A group of representatives from enterprises engaged in raising and processing American catfish and scientists from Alabama State, who made an inspection tour of tra and basa catfish raising areas in November 2000, came to similar conclusions. Following their tour of several production and processing establishments of Vietnam, from choice of fries to feeding, making feed, processing and quality control following HACCP, GMP and SSOP models, the delegates commented that the Mekong river water is suitable for raising fish in rafts. They praised the modern raising and processing technology and equipment which might be better than those of some US processors. An American agricultural embassy attache Henry Schmick said following his visit to An Giang that Vietnam�s export processing plants of maritime products all ensure food safety and hygiene, strictly abiding by HACCP standards. HACCP and FDA inspectors on food safety and hygiene, headed by Mr Brett Koonse, director of the Maritime Office, inspected Vietnamese enterprises on several occasions and concluded that they meet all HACCP requirements on food hygiene and safety. In fact, under the HACCP management programme, samples of every consignment of Vietnamese catfish have been sent to FDA. Since its presence in the US market in 1995, none of Vietnamese tra and basa catfish consignments have been rejected for food safety and hygiene reasons. In fact, this product of Vietnam receives praise from American consumers for its taste and quality. CFA once rented NMFS laboratories to inspect the quality of Vietnamese basa catfish for "human health and safety" but, understandably, they never produced any inspection findings. The use of the name 'catfish' for Vietnamese fish Vietnam�s use of the word 'catfish' plus an accompanying adjective to identify different types of catfish totally conforms to international commercial regulations and norms. Vietnamese basa catfish farmers, processors and exporters never want to be dragged into a war, even in the market place. It is obvious that once aqua-culture develops on the global scale, it will affect the traditional markets, triggering conflict between farmers and fishermen, between farmers themselves, buyers and sellers, and between countries. These fluctuations will be common practices and will motivate economic development and benefit widespread consumers. However, unhealthy and unequal competition, that pays no heed to international regulations and conventions and their domestic consumers� interest is unacceptable. The US war over catfish makes people believe that American catfish farmers taking actions in such a war. Vietnam does not want a catfish war which is being staged unilaterally by American catfish farmers and their supporters. This war is contradictory to the spirit of trade liberalisation and fair competition of the American business circles and will not benefit the warmongers. The American and global markets are large enough for all those who want to update technology and improve management to obtain low production cost and high competitive edge. Richard Gutting, the incumbent President of NFI, which gathers American maritime producers and traders observes that catfish is being raised in many countries with available technologies and markets. Maybe, after spending heaps of dollars preventing imports of Vietnamese catfish, American catfish farmers will benefit nothing because it is likely that the whole world may embark on raising catfish. By Professor Dr NGUYEN HUU DUNG Secretary General Vietnam Association of Seafood Exporters and Processors (VASEP)

DOETINCHEM - Arseen en lood trof IJsbrand Velzeboer van Scienta Novaaan in water en grond bij kwekerijen van pangasius in Vietnam. Om monsters te kunnen verzamelen ging hij undercover.

Naast arseen en lood werd in een monster van visvoer een schimmelwerende cocktail gedetecteerd. 'Daarin herkende het lab dat de monsters onderzocht camouflagegedrag; die stoffen versterken elkaars fungicide werking, maar worden in een goedkoop lab niet gedetecteerd', aldus Velzeboer in Elsevier Voedingsmiddelen Industrie van 19 juni.

Sector ondersteunen
De voedingsmiddelentechnoloog overhandigt binnenkort een rapport met zijn bevindingen aan minister Verburg van LNV. Hij wil dat de Vietnamese aquacultuur ondersteuning krijgt om de economische imstandigheden en de voedselveiligheid, volgens hem met elkaar verweven, te verbeteren.

Bovendien moet de Nederlandse overheid haar verantwoordelijkheid nemen door ervoor te zorgen dat buitenlands geproduceerd voedsel net zo veilig is als wat in Nederland geproduceerd wordt, zo stelt hij.

14-02-2010 om 00:12 geschreven door Vorser-Raadgever  

12-02-2010 om 22:39 geschreven door Vorser-Raadgever  

Egypt: Blogger loses job for uncovering fake virginity story

Friday, February 12th, 2010 @ 12:36 UTC

by Marwa Rakha

Excerpt

Egyptian blogger and journalist Amira Al Tahawi got fired for blowing the whistle over a fabricated story on the Chinese artificial hymen kit in a post she wrote on her blog, claim bloggers. Here are reactions from the Egyptian blogosphere on the incident.

Post-Thumbnail

http://globalvoicesonline.org/wp-content/uploads/2009/10/fakehymen-75x75.jpg
copy this link

While bleeding on the wedding night is still the proof of the bride's honor in Egypt and Middle Eastern countries, Radio Netherlands broadcast an Arabic translation of the Chinese advertisement of the Artificial Virginity Hymen kit. Youm7 newspaper announced that the product will be available on the Egyptian market for LE 83. And as if Egyptian women were all waiting for the miracle hymen to embark on pre-marital sex, conservative parliament members want the product banned and any importer exiled or beheaded. Egyptians began wondering if Egypt will start importing Chinese Hymens and Amira Al Tahawi, who used to work with Radio Netherlands at the time, got fired for blowing the whistle over the fabricated Chinese hymen story.

On her blog Amira Al Tahawi wrote:

12-02-2010 om 22:19 geschreven door Vorser-Raadgever  

Iran: Twee bloggers in levensgevaar

2010-02-01 @ 17:17 EST · Oorspronkelijk geplaatst door Hamid Tehrani

Vertaald door Percy Balemans · Bekijk het oorspronkelijke artikel

Mehrdad Rahimi en Kouhyar Goudarzi (foto boven: links Goudarzi, rechts Rahimi), bloggers en leden van het “Comité voor de Rechten van de Mens (Chrr)” [fa], worden ervan beschuldigd dat ze “een oorlog tegen God willen voeren” en ze zijn aangeklaagd als “Moharebs” (vijanden van God). De aanklachten tegen hen zijn vergelijkbaar met de aanklachten tegen de twee mannen die deze week in Teheran zijn geëxecuteerd. Reporters without Borders schrijft [en] dat de afgelopen weken ook andere bloggers die lid zijn van het Comité zijn gearresteerd. Het gaat om Parisa Kakei, gearresteerd op 2 januari; Shiva Nazar Ahari, gearresteerd op 24 december; en Said Kanaki en Said Jalali, gearresteerd op 1 december. Ze worden allemaal nog steeds vastgehouden in Sectie 209 van de beruchte Evin-gevangenis in Teheran en ze staan onder aanzienlijke druk om de namen te noemen van andere leden van het Comité en om op te roepen tot ontbinding van het Comité.

Chrr schrijft [fa] dat Mehrdad Rahimi onder druk wordt gezet om een bekentenis af te leggen op de televisie.

De organisatie voegt hieraan toe [en]:

Koohyar Goodarzi, journalist en mensenrechtenactivist, zou naar verluidt zijn overgebracht van eenzame opsluiting naar een cel met drie gevangenen op Afdeling 209 van de Evin-gevangenis. Goodarzi zit vast sinds 20 december 2009.

Het is niet duidelijk in hoeverre hun blogactiviteiten hebben meegespeeld bij hun arrestatie, maar ze hielden allebei een blog bij over mensenrechtenkwesties.

Mehrdad Rahimi schreef in zijn blog over allerlei sociale, politieke en economische kwesties, zoals arbeidsrecht. Zo schreef [fa] hij ooit:

Veel mensen zitten maanden vast zonder enig recht op toegang tot een advocaat.

Koohyar Goodarzi vroeg [fa] in een lang artikel om de vrijlating van andere leden van het Comité voor de Rechten van de Mens.

De Iraanse autoriteiten hebben de afgelopen jaren verschillende bloggers gearresteerd [en], zoals Hossien Derakhshan [en]. Omid Reza Mir Sayafi, een 29-jarige Iraanse blogger en journalist, overleed op 18 maart 2009 in de Evin-gevangenis in Teheran.

Oorspronkelijk geplaatst door Hamid Tehrani

11-02-2010 om 22:59 geschreven door Vorser-Raadgever  

Epic turnout as Iran marks anniversary of Islamic revolution

The much awaited rallies marking the 31 anniversary of the Islamic revolution have begun, with the Green Movement showing a strong presence in today’s marches, despite eight months after the monumental fraud that saw Ahmadinejad “win” the 12 June presidential elections.
From the early hours of today, Sadeghiyeh square in west Tehran has been the scene of clashes between anti-riot police and green protesters. Security forces have used gunfire and tear gas to disperse the crowd. Eye witnesses seen Chinese anti-riot vehicles positioned on Jamejam Street waiting to be used against innocent civilians during today’s marches. According to our reports from the north-western city of Tabriz, the city’s Freedom Square has been mainly occupied Green Movement protestors.
From the moment the rallies had commenced, state TV has been careful not show any footages of gatherings anti-government protesters regardless of their size. Most the images coming from state television has focused on close-up images from Azadi Square and footages from Navab Square which saw strong pro-government presence there.
Sadeghiyeh Square has been a focal point of today’s demonstrations as it was where many had been eagerly awaiting the arrival of one of the leaders of the Green Movement Mahdi Karroubi. And he did indeed arrive as promised, but was quickly forced to leave the rally after pro-government forces smashed the windows of his vehicle, injured his head and tore his robe. His son Ali Karroubi has also been arrested.
Former President Mohammad Khatami was also present in today’s demonstration, but was soon forced to quit following pro-government attempts to turn the marches violent. His brother, former MP Mohammad Reza Khatami was also arrested by security forces along with his wife. According to the security forces the reason for their arrest had been “safety concerns.” They were released shortly after. Zahra Eshraghi is the granddaughter of the late Imam Khomeini.
Presidential candidate and a main leader in the Green Movement, Mir-Hossein Mousavi also joined the rallies and marched with fellow citizens.
Yesterday, the Iranian government shut down the gmail service of google in an attempt to disrupt communication prior to the 11 February demonstrations. However, pro-government websites Fars News Agency and IRNA were rendered useless by the Green Movements cyber experts.
The so-called Iranian Cyber Army which had promised to make opposition websites inaccessible for today have yet to deliver on their promises.
Video footages from today's demonstrations can be found on this link as they come in:
http://www.irangreenvoice.com/broadcast

Telegraaf: ‘Schoten in centrum Teheran’

11-02-2010 om 22:47 geschreven door Vorser-Raadgever  

10 February 2010

A country without gravity

10-02-2010 om 22:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

10-02-2010 om 22:39 geschreven door Vorser-Raadgever  

De aanvullende pensioenen na de wet-vandenbroucke

I. De aanvullende pensioenen : een sociale noodzaak

Vaak worden repartitie (ook omslag genoemd) en kapitalisatie als twee tegenstrijdige financieringstechnieken beschouwd, die ondanks hun verschillen elkaar toch aanvullen.

Het gaat er niet om repartitie en kapitalisatie via sowieso steriele twistgesprekken tegen elkaar uit te spelen, maar voor elke categorie van personen na te gaan welk van beide het meest geschikt is voor welk deel van de pensioenfinanciering.

Wijlen professor Jean-Jacques Gollier ging in zijn boek "L'Avenir des retraites" uitvoerig in op dat debat over repartitie en kapitalisatie en in plaats van die twee termen verkoos hij het begrip distributie (distribueren wat men ontvangt) en reservering (reserves aanleggen voor toekomstige verbintenissen).

In die optiek weerspiegelen de repartitiesystemen slechts een heel relatieve solidariteit. De ouderen krijgen immers onmiddellijk het grootste stuk van de taart toebedeeld, zonder zich over het lot van de volgende generaties te hoeven te bekommeren. Kapitalisatiesystemen waarborgen beter de renten van de toekomstige generaties.

De sociale verdiensten van beide systemen mogen dan ook niet te overhaast tegen elkaar afgewogen worden. J.-J. Gollier weerhield dan ook vier criteria om de doeltreffendheid van de pensioenstelsels te bepalen:

Al naar gelang van de omstandigheden zal men kiezen voor de financiering die de optimale kapitalisatiegraad biedt, aangezien elke constructie aan verschillende doeltreffendheidscriteria beantwoordt en dus eigen voor- en nadelen heeft. Dat leidt tot het bestaan van gemengde stelsels waarbij het pensioen niet op één manier wordt gevormd, maar uit verschillende bestanddelen bestaat op grond van de specifieke kenmerken en toekenningsvoorwaarden ervan.

De rol en de plaats van het pensioen via kapitalisatie (met name in de tweede pijler) is in die context dus heel duidelijk en de noodzaak ervan op macro-economisch vlak dient dan ook onderstreept te worden.

De werknemers

Het rust- en overlevingspensioen is gefinancierd in repartitie. Het regime wordt gefinancierd via de inkomsten van het globaal beheer van de sociale zekerheid, welke essentieel voortkomen uit bijdragen aan de sociale zekerheid (65 % van de inkomsten) en van een Staatssubsidie.

a) Rustpensioen

De normale pensioenleeftijd is 65 jaar voor de mannen en 63 jaar voor de vrouwen. De pensioenleeftijd voor de vrouwen wordt geleidelijk gelijkgeschakeld met die van de mannen en bedraagt ook 65 jaar vanaf 1 januari 2009.

Het pensioen kan vervroegd worden opgenomen vanaf 60, zowel voor de mannen als voor de vrouwen, op voorwaarde dat een minimale loopbaanduur kan worden aangetoond. Zo moet de loopbaan in 2004 minimaal 34 jaar bedragen. Deze loopbaanvoorwaarde wordt opgetrokken tot 35 jaar vanaf 1 januari 2005.

Het rustpensioen van de loontrekkenden wordt berekend aan de hand van de verdiende lonen tijdens de beroepsloopbaan en van de duur van de loopbaan. De duur van de loopbaan bevat de daadwerkelijk gepresteerde jaren, maar ook de gelijkgestelde inactiviteitsperiodes (o.a. periodes van werkloosheid en arbeidsongeschiktheid omwille van ziekte of invaliditeit).

Een volledige loopbaan bedraagt 45 jaar voor de mannen en 43 jaar voor de vrouwen. Ook deze loopbaanduur voor de vrouwen wordt geleidelijk gelijkgeschakeld met die van de mannen en zal 45 jaar bedragen in 2009.

Verder bedraagt de vervangingsratio voor een gezinspensioen 75 % en voor een alleenstaandenpensioen 60 %. Echtgenoten die beiden recht hebben op een pensioen, kunnen opteren voor 2 alleenstaandenpensioenen indien dit gunstiger uitvalt dan 1 gezinspensioen.

Voor elk jaar van de loopbaan wordt een gedeelte van het pensioen opgebouwd op basis van de reële, fictieve (voor de gelijkgestelde periodes) en forfaitaire lonen die overeenstemmen met dat jaar, volgens de volgende formule :

Het loon dat in rekening wordt gebracht voor de berekening van het pensioen is evenwel geplafonneerd. Het loonplafond wordt jaarlijks geïndexeerd en wordt tweejaarlijks geherwaardeerd in functie van de reële verhoging van de loonkosten. Voor 2002 bedraagt het loonplafond 39.367,70 euro.

b) Overlevingspensioen

Het overlevingspensioen bedraagt 80 % van het gezins-rustpensioen van de overledene. Wanneer de echtgenoot overlijdt vooraleer hij daadwerkelijk op pensioen is gegaan, wordt het overlevingspensioen berekend op basis van een theoretisch gezinspensioen.

De zelfstandigen

Het rust- en overlevingspensioen voor de zelfstandigen is gefinancierd in repartitie. De financiering vindt plaats via het globaal beheer van de sociale zekerheid voor de zelfstandigen. De bijdragen worden voornamelijk gedragen door de zelfstandigen zelf (65 % van de inkomsten) en via een staatssubsidie.

a) Rustpensioen

De bepalingen met betrekking tot de pensioenleeftijd zijn dezelfde als die voor de loontrekkenden. De normale pensioenleeftijd bedraagt in 2004 65 jaar voor de mannen en 63 jaar voor de vrouwen. Het pensioen kan worden opgenomen vanaf 60 jaar op voorwaarde dat de loopbaan minimaal 34 jaar bedraagt. Voor de zelfstandigen wordt, per jaar vervroeging, een reductie van 5 % toegepast op het rustpensioen.

Een volledige loopbaan bedraagt 45 jaar voor de mannen en 43 jaar voor de vrouwen. Verder bedraagt de vervangingsratio voor een gezinspensioen 75 % en voor een alleenstaandenpensioen 60 %.

Het loon dat in rekening wordt gebracht voor de berekening van het pensioen is evenwel geplafonneerd. Het loonplafond wordt jaarlijks geïndexeerd. Voor 2003 bedraagt het loonplafond 43.587,20 euro.

Opdat één euro betaald door de zelfstandige een gelijk pensioen zou opleveren als één euro betaald door en voor een loontrekkende, wordt het pensioen verkregen volgens de hierboven vermelde formule nog vermenigvuldigd met een coëfficiënt die per ministerieel besluit wordt vastgelegd. Op die manier wordt het feit gecompenseerd dat er voor de zelfstandigen geen werkgeversbijdragen worden betaald.

b) Overlevingspensioen

Het overlevingspensioen bedraagt 80 % van het gezins-rustpensioen van de overledene. Wanneer de echtgenoot overlijdt vooraleer hij daadwerkelijk op pensioen is gegaan, wordt het overlevingspensioen berekend op basis van een theoretisch gezinspensioen.

Het overheidspensioen

Het rustpensioen voor de ambtenaren wordt beschouwd als een uitgesteld loon. Dit pensioen wordt toegekend zonder dat een persoonlijke of patronale bijdrage voor de financiering ervan te voorzien. Het overlevingspensioen daarentegen wordt gefinancierd via een bijdrage van 7,5 % op het volledige brutoloon van de ambtenaar.

a) Rustpensioen

Degenen die minstens 5 jaar in overheidsdienst zijn, kunnen hun pensioen opnemen vanaf ten vroegste 60 jaar (behalve voor enkele specifieke categorieën) in het speciale regime van het overheidspensioen.

De ambtenaren die definitief arbeidsongeschikt zijn verklaard, hebben onmiddellijk recht op een rustpensioen (en dus niet op invaliditeitsvergoedingen) zonder leeftijdsvoorwaarde noch voorwaarden inzake de loopbaanduur.

Naast de daadwerkelijk gepresteerde dienstjaren, worden ook sommige periodes van afwezigheid in rekening gebracht voor de berekening van de loopbaanduur.

In tegenstelling tot het regime van de loontrekkenden en de zelfstandigen, wordt het referentieloon niet geplafonneerd. Het pensioen bekomen volgens de hierboven vermelde formule is evenwel naar boven toe begrensd. Dit maximumpensioen bedraagt 75 % van het referentieloon. Dit heeft tot gevolg dat een volledig overheidspensioen wordt bekomen na 45 jaar dienst (75 % van 60 = 45).

b) Overlevingspensioen

In tegenstelling tot de regimes van de loontrekkenden en zelfstandigen, hebben naast de echtgeno(o)t(e) ook de uit de echt gescheiden echtgeno(o)t(e) en de wezen recht op een overlevingspensioen.

Niettegenstaande de pensioenproblematiek sterk gelijklopend is voor de zelfstandigen en de werknemers, valt de verdere analyse van de situatie van de zelfstandigen buiten het bestek van dit cahier. In hetgeen volgt wordt bijgevolg enkel het werknemerspensioen verder besproken.

De eerste pijler hervalt tot een basispensioen

Omwille van de toepassing van het loonplafond voor de berekening van het wettelijk pensioen en omwille van de onvolledige loopbanen (deeltijds werk, langere studieperiode, .) bedraagt het gemiddelde rustpensioen voor een alleenstaande ongehuwde man met een zuivere loopbaan als werknemer 839,40 euro per maand; voor een vrouw in gelijkaardige gezinstoestand en eveneens een zuivere loopbaan als werkneemster is dit 693,29 euro. De uitkeringen van de wettelijke pensioenstelsels maken het str ikt onontbeerlijke mogelijk, maar niet altijd het noodzakelijke en nog minder de extra's die het leven aangenamer maken. Een recent onderzoek in Vlaanderen liet trouwens uitschijnen dat de verwachtingen die de burger heeft inzake zijn toekomstig pensioen merkelijk hoger liggen.

Mannelijke alleenstaande werknemers met een volledige beroepscarrière en wier loon gedurende hun gehele loopbaan het berekeningsplafond¹ voor het wettelijk pensioen overschreed, hebben hiermee een maandelijkse uitkering van 1.470,52 euro verworven, voor vrouwelijke alleenstaanden is maximaal 1.503,27 euro voorzien². Het verschil tussen de theoretische maximale rustpensioenen en de reëel uitgekeerde rustpensioenen is groot! Een reden voor de werknemer om te voorzien in een bijkomend inkomen, dat het wettelijk pensioen aanvult.

Voor 2003 bedraagt dit plafond 40.898,30 euro.

Het verschil tussen het maximumrustpensioen voor een mannelijke en voor een vrouwelijke werknemer komt nog voort uit de verschillende maximumloopbaanduur die voor beide geslachten wordt gehanteerd (45 jaar/ 43 jaar). In 2009 moet dit structureel verschil zijn weggewerkt.

Planbureau, Planning paper nr. 82, De pensioenhervorming, november 1997.De geschetste evolutie doet bij steeds meer werknemers de vraag rijzen naar de legitimiteit van het repartitiestelsel, en zet de betere verdieners ertoe aan uitwijkmogelijkheden te zoeken buiten het socialezekerheidsstelsel voor de werknemers, door zich te vestigen als zelfstandige. Hierdoor kan het financieel evenwicht van het repartitiesysteem nog meer onder druk komen, zodat de overheid zich de vraag moet stellen of de tijd niet gekomen is om het verzekeringsprincipe (evenredigheid tussen bijdragen en uitkeringen) terug te versterken.

Als de wig tussen het wettelijk pensioen en het loon, dat tijdens de beroepsloopbaan is verdiend, groeit, wordt het des te meer maatschappelijk aanvaardbaar dat bedrijven voor hun werknemers aanvullende voorzieningen instellen, waarbij een bedrijfspensioen wordt opgebouwd dat overeenstemt met het loon en de duur van de arbeidsprestatie. Het is ook logisch eerst diegenen van wie het loon het referteloonplafond nu al doorbreekt daarbij te betrekken.

Bovendien noopt de stijgende concurrentie tussen de ondernemingen deze ertoe kwalitatief hoogstaand personeel aan te trekken. De aanvullende sociale voordelen worden door dezen vaak beschouwd als een competitief element binnen het remuneratiepakket.

De sociale zekerheid mag haar taak niet te buiten gaan, anders dreigt ze ineen te storten. Die taak bestaat erin voor een sociale basis te zorgen o.a. door het financieren van pensioenen die het noodzakelijke inkomen voor een fatsoenlijke oude dag waarborgen. De sociale zekerheid, die verder moet blijven voorzien in de vitale behoeften van wie "door ouderdom arbeidsongeschikt" is geworden (aldus de definitie van de Wet van 19 juni 1996 tot interpretatie van de Wet van 20 juli 1990 tot instelling van een flexibele pensioenleeftijd), kan worden aangevuld door particuliere aanvullende stelsels al naar gelang van de collectieve (binnen de tweede pijler) of particuliere (binnen de derde pijler) behoeften.

Het is precies de evenwichtige uitbouw van deze drie pijlers, waarbij diverse mechanismen (solidariteit of eigen verantwoordelijkheid), financieringstechnieken (omslagstelsel of kapitalisatie) en beleggingsinstrumenten (vastrentend of risicodragend) aan bod komen, die waarborgen kan bieden met betrekking tot het behoud van de koopkracht na het bereiken van de pensioenleeftijd.

De jaren waarin politieke stromingen een exclusieve keuze nodig achtten tussen het ene of het andere systeem behoren nu gelukkig tot het verleden.

Deze ondernemingsgewijze georganiseerde aanvullende pensioenstelsels vormen de tweede pijler van de pensioenopbouw. Zij werken met kapitalisatietechnieken, individuele of collectieve. Om diverse redenen vormt deze tweede pijler een noodzakelijke aanvulling op het wettelijk pensioen van de eerste pijler.

Tweede pijler : een noodzakelijke aanvulling op de eerste pijler

Zoals eerder aangestipt is er consensus gegroeid over de stelling dat het toekomstig globaal pensioeninkomen het best gewaarborgd wordt door het aanwenden van een mix van repartitie- en kapitalisatietechnieken. In België wordt het wettelijk pensioen in repartitie gefinancierd, terwijl het aanvullend pensioen berust op kapitalisatie.

In de tweede plaats laat, specifiek in België, de budgettaire situatie, gekoppeld aan de fiscale en parafiscale druk, weinig marge om - nu reeds - nog meer wissels op de toekomst te trekken en te hopen dat de verhoging van de uitgaven voor wettelijke pensioenen integraal door overheidsgeld betaald kan worden.

In de sociale zekerheid worden geen reserves opgebouwd. Bij gebrek aan gekapitaliseerde pensioenreserves zullen de pensioenuitgaven een steeds groter aandeel opeisen van het Bruto Binnenlands Product (B.B.P.), een indicator voor de welvaart van het land. De verhouding van de pensioenuitgaven ten opzichte van het B.B.P. beliep 10,6 % in 1996. Bij ongewijzigd beleid zou ze klimmen naar 11,7 % in 2020, tot 12,8 % in 2030.

Assuralia berekende in 1993, ter gelegenheid van de Ronde Tafel voor de Pensioenen van toenmalig minister F. Willockx, dat indien de overheid niet onmiddellijk en op structurele wijze zou ingrijpen in de regelingen van het wettelijk pensioen, de stijgende uitgaven tussen 1994 en 2038 een belangrijke stijging van de bijdragen op het brutoloon van de werknemers zouden voor gevolg hebben, tenzij andere financieringsmiddelen zouden worden aangewend.

Een actualisering van deze berekening in 1997 legt volgende tendens bloot: in 1997 eist de financiering van het wettelijk pensioen 19,84 % van het brutoloon van een privé-werknemer op; dit is de som van de werkgevers- en werknemersbijdragen, aangevuld met de overheidssubsidie. Zelfs na de matigende recente pensioenhervorming, ingevoerd door de Wet van 26 juli 1996 "tot modernisering van de sociale zekerheid en tot vrijwaring van de leefbaarheid van de wettelijke pensioenstelsels", zal de pensioenlast nog steeds nood hebben aan bijkomende financiering, zodat het geciteerde bijdragepercentage tegen het jaar 2027 zou evolueren naar 32,9 % van het brutoloon der werknemers, wat een stijging van de bijdragelast met bijna 66 % zou uitmaken.

Het Planbureau bevestigt deze trend, maar houdt het bij een meer optimistische schatting⁵: door de ratio te berekenen van de jaarlijkse pensioenbestedingen ten opzichte van de loonmassa, komt het Planbureau tot een maat voor het bijdragevolume dat elk jaar de pensioenbegroting in evenwicht moet houden. De genoemde ratio stijgt van 18 % in 1995 naar 23 % in 2050.

Wat ook het precieze cijfer weze, de nood aan bijkomende inkomsten voor het pensioenstelsel wordt duidelijk aangetoond. De stijging, in absolute cijfers, van het aantal 60-plussers en, in relatieve cijfers dan, van het aantal begunstigden in verhouding tot de bijdragenbetalers, zal leiden tot nog zwaardere inhoudingen op de lonen en zodoende tot een stijging van de arbeidskost. En de relatie tussen arbeidskost en werkloosheid is in de loop der voorbije jaren op afdoende wijze aangetoond.

Om deze trend te breken zijn twee soorten maatregelen volstrekt noodzakelijk. Zij vullen mekaar bovendien aan: het gaat om de structurele aanpassing van onze wettelijke pensioenstelsels, met daarbij inbegrepen de ambtenarenstelsels, en de verdere uitbouw van de tweede pijler voorzieningen.

De scherp aangevoelde pensioenproblematiek heeft recentelijk geleid tot twee structurele maatregelen.

Een structurele innovatie in de 1 e pijler betreft het Zilverfonds , een opbouw van een demografische reserve gelanceerd door de minister van begroting. Het is de bedoeling dat dit fonds geleidelijk reserves opbouwt om de betaalbaarheid van de wettelijke pensioenen veilig te stellen. Dit fonds wordt opgebouwd d.m.v. niet-fiscale inkomsten, bijvoorbeeld inkomsten uit de verkoop van de licenties voor de 3 e generatie mobiele telefonienetwerken, éénmalige ontvangsten zoals onder meer opbrengsten ten gevolge van niet-ingewisselde biljetten bij de overgang naar de euro, inkomsten uit privatiseringen en/of budgettaire surplussen. De aan het Zilverfonds geaffecteerde fondsen bedroegen begin 2004 9.443 miljoen euro .

Er is sprake van een reserve van 115 miljard euro tegen 2030 wanneer de pensioenproblematiek het meest nijpend zal zijn. Achter het zilverfonds schuilen ook begrotingsoverwegingen want het is de bedoeling dat het fonds belegt in overheidsobligaties, activa die volgens de Europese begrotingsnormen in mindering van de staatsschuld mogen gebracht worden.

Verder is het de bedoeling dat de 2de pijler gedemocratiseerd wordt door de wet betreffende de aanvullende pensioenen ( WAP ). Dankzij deze wet is de toegankelijkheid van de 2 de pijler verbeterd in het bijzonder voor de arbeiders en voor de KMO-sectoren. Deze wet wordt uitvoerig toegelicht in hoofdstukken IV, V en VI.

Planbureau, Planning paper nr. 83, Perspectives financières de la sécurité sociale à l'horizon 2050, november 1997, geciteerd door A. Dellis en P. Pestieau in Trends Review van 15 oktober 1998, "De echte crisis in de sociale zekerheid".

Voordelen van de 2de pijler ten opzichte van de 3de pijler

Verder heeft de 2de pijler een aantal onmiskenbare voordelen tegenover het individuele sparen van de 3de pijler.

Het bedingen van gunstigere tariefvoorwaarden dan die welke de verzekeraars aan individuele verzekerden kunnen aanbieden .

Het voordeel van het aantal geldt natuurlijk op het vlak van de kosten, maar ook op dat van de voorwaarden inzake acceptatie van het risico. Terwijl een verzekeraar voor het aangaan van een individuele levensverzekering soms een medisch onderzoek oplegt, garandeert het behoren tot een groep - op voorwaarde dat die homogeen is - een voldoende evenwicht tussen "goede" en "slechte" risico's. Daarenboven is het mogelijk het niveau van de verzekerde bedragen automatisch aan te passen aan de loonontwikkeling, wat niet het geval is in de individuele levensverzekering.

Toegang krijgen tot de financiële dimensie waarover de verzekeraars beschikken , maakt het mogelijk op de markten op te treden met een grotere kennis van zaken en met omvangrijkere middelen dan die welke voor de meeste particulieren of ondernemingen bereikbaar zijn.

Rode erfenis of lelijk eendje

• woensdag 10 februari 2010
• 
  
• Auteur: Bart Brinckman

BRUSSEL - ANALYSE ZILVERFONDS LIJKT KLINISCH DOOD Voor socialisten blijft het Zilverfonds de mooiste erfenis van paars. Toch moet de huidige regering er niet van weten.

10-02-2010 om 22:26 geschreven door Vorser-Raadgever